Dla równych - równy szczęścia świat! - RFSRR AAR

A Shining Cross · 29 Kwiecień 2009

Dla równych - równy szczęścia świat!

Wyobraź sobie współczesny świat nietknięty ręką Stalina. Człowieka, który zmarł 50 lat temu, lecz zmienił go nie do poznania. Człowieka, który swym chorym umysłem potrafił przerażać i omamiać ludzi. Człowieka, który de facto nim nie był, gdyż sam zerwał z resztkami swego człowieczeństwa. Masowego mordercę. Istotę, która była niby dopust boży dla świata świeżo dotkniętego katastrofą Wielkiej Wojny.
Czy wyobrażasz sobie, co by się stało, gdyby on i jego niewyróżniający się niczym poplecznicy utonęli w odmętach historii, a na jego miejscu pojawiły się postaci, które w naszej rzeczywistości nie przetrwały próby przeznaczenia?...

- - -

Jak widać - powracam. ^ ^ Jakiś czas temu pisałem AARa o Rosji, lecz niestety z przyczyn czysto życiowych nawet nie miałem zbytniej możliwości wejść na forum, za co bardzo przepraszam. Udało mi się jednak już wszystko pozałatwiać, a z racji zbliżającego się końca roku szkolnego mam coraz więcej czasu, a zarazem całkiem interesującą wizję historii alternatywnej ZSRR. Częściowo już w zapowiedzi zdradziłem główny motyw, już w pierwszym odcinku pojawi się coś nieco nieprzewidzianego, lecz sporo innych rzeczy również się zmieni - niekoniecznie na lepsze, niekoniecznie na gorsze.

Szczęścia Świat, jak będę nazywać mojego AARa w skrócie, będzie AARem do pewnego momentu niemal czysto narracyjnym, z racji tego, iż jego akcja będzie toczyć się od 24 kwietnia 1919 roku. W stylu inspiruję się AARem z Victorii ze strony Paradoxu - 'Fire Warms the Northern Lands -- A Prussian AAR', czytaj zamierzam posługiwać się mieszanymi formami literackimi. Jeden odcinek będzie pisany w formie dziennika, inny wspomnieniami jednej z postaci. Posługuję się też zasadą TL stamtąd - 'timeline'. Mogę swobodnie przesuwać daty narodzin kogoś o rok, dwa, przesuwać datę śmierci nawet o 10 lat, o ile nie była ona wywołana przyczynami czysto naturalnymi, a nie np. zamachem lub zawałem serca z powodu nagłej wieści, więc się nie zdziwcie na widok paru rzeczy - chociaż przesadzać nie będę. ^ ^

Szczerze mówiąc sprawy przyszłej mechaniki jeszcze nie mam rozstrzygniętej, ale zrobiłem już kilka rzeczy - do czasu przejścia do właściwej gry trochę czasu minie. Na zakończenie chciałbym powiedzieć jedno - komentarze mile widziane. ^ ^ Będę to pisać dla siebie, nawet jak będą jakieś narzekania o tym, iż właściwej gry jeszcze się to nie tyczy. Przywiązałem się całkiem do tej koncepcji, która mnie już z mniejszym i większym natężeniem prześladuje od dwóch miesięcy.

Więc...
Enjoy!

A Shining Cross · 29 Kwiecień 2009

Dziennik Róży - cz. 1, od. 1

Dla równych - równy szczęścia świat!

24.04.1919

Wzięłam ten długopis do ręki, przycisnęłam go do kartki papieru i właśnie zastanawiam się, cóż by napisać w tym świeżo kupionym brulionie. Kiepskiej jakości papier z szarą okładką wykonaną z nieco zaledwie twardszego, bardziej siermiężnego materiału. Podoba mi się ta prostota. Rozglądam się po pokoju danym mi przez kwatermistrza. Nie jest on szczególnie wielki, pięć na pięć metrów, ale taki właśnie mi odpowiada. Jest miejsce na przejście w zamyśleniu paru kroków, a nie mam przynajmniej wyrzutów sumienia spowodowanych jakimś burżujskim zakwaterowaniem. Ludzie mi mówią, iż za dużą wagę przywiązuję do drobnostek, z którymi kojarzy się burżuazja – czyż nie są ważniejsze cechy wewnętrzne i finansowe, decydujące o przynależności do danej klasy społecznej? Moim skromnym zdaniem…

Moim skromnym zdaniem sama teoria, owszem, mówi o tym, lecz o tym, kim MY jesteśmy decydujemy MY sami. Wielu członków RKP(b) pochodzi z warstw inteligencji, często żydowskiej, i to bynajmniej nie zubożałej. Skoro właśnie ta posiadająca, majętna inteligencja jest motorem przywódczym rewolucji, to po cóż burżuazja miałaby przeprowadzać rewolucję socjalistyczną? Ach, nie miałoby to większego sensu. Reasumując – o stanie naszego ducha, naszej majętności, naszej moralności decydujemy my sami. Chłop może być wzorowym rewolucjonistą, król afrykański prawdziwym mędrcem, a chociażby taki pan Petain skończonym idiotą. Po paru latach przemyśleń na ten temat mogę stwierdzić, iż nie ma nadrzędnej istoty decydującej za nas. Naszego boga. MY jesteśmy bogami. MY kształtujemy ten świat, nasz los.

Kiedyś przedstawiłam tę wizję przy obiedzie z towarzyszem Wissarionowiczem. Koba wyśmiał mnie, dba o swój wizerunek pupilka Lenina. Zaatakował mnie niemal wściekle zarzucając mi herezje wywołane indywidualistyczno-anarchistycznymi wpływami. Uśmiechnęłam się tylko na to trochę krzywo, znam tego grubiańskiego człowieka już za dobrze, za dobrze… Lubi węszyć spiski, opozycje i pewnego dnia zaklinał Lenina, żeby na siebie uważał, gdyż grozi mu jakiś wypadek. Towarzysz Uljanow słusznie go nie posłuchał – pogoda w parku do którego się udał była piękna, a jedyną niebezpieczną rzeczą tam był wystraszony gołąb. Józef może wydawać się śmieszny, zakompleksiony i kłamliwy, lecz… Zawsze się boję, iż zrobi on coś złego. Nie wiem skąd to wrażenie, ale ciarki przechodzą mnie na jego widok. Może to z powodu jego grubiańskości? Albo teorie pana Freuda, z którym miałam okazję pogawędzić przy kawie w Wiedniu, są prawdą? Czy ten wąsaty, na swój sposób pociągający swą szorstką prostackością Gruzin mógłby mi się podobać? Sama myśl o tym doprowadza mnie do mdłości. Nie, to niemożliwe.

Znam go dość krótko, przyjechałam tutaj równo miesiąc temu. 19 stycznia 1919 roku wyjechałam z Berlina. Nie chcę za dużo rozprawiać tutaj na ten temat, nie ma po co rozdrapywać gojących się z trudem ran. To wszystko było przerażająco bolesne, zastanawiam się tylko, czy Jej poświęcenie było warte mojego życia. W pierwszym odruchu, gdy już znalazłam się w Moskwie, miałam okazję złożyć modlitwę za Nią – ludzkim odruchu. Była dla mnie kimś, o kim nigdy nie zapomnę… Kimś najważniejszym. W takich chwilach zastanawiam się nad istnieniem boga i dochodzę zazwyczaj do jednego wniosku – nie ważne, czy istnieje bóg czy nie. Zgodnie z tym, co niegdyś powiedział Lenin, bóg, a raczej nieskończona ilość demiurgów, istnieje. Wszystko staje się prawdą, jeżeli dostatecznie duża liczba ludzi w to wierzy. Ale nie łudźmy się, równie dobrze taki Kamieniew może publicznie mówić o ateizmie, a u siebie w domu posłusznie odmawiać paciorek przepojony lękiem przed bożym gniewem. Lecz jeżeli Kamieniew wierzy w tego niewypowiedzianego boga, to czyż nie wierzy w tę istotę nieco inaczej niż czterolatek nie mający na ten temat większego pojęcia? Tak, wierzy inaczej. Więc jeżeli teoria Lenina byłaby prawdziwa, mielibyśmy na Ziemi nieskończoną liczbę istot boskich lub chociażby quasi boskich. Lecz cóż nam z tych rozmyślań? Nic. W tych czasach istnieją inne zapotrzebowania, na pewno nikt nie chciałby dźwigać na swych barkach intelektualistki myślącej o niebieskich migdałach. Towarzysz Trocki pewnie by się uśmiechnął ironicznie na widok moich wywodów, lecz nikt nigdy nie zobaczy tego notatnika. Zamknę go w drugim dnie szuflady zamykanej na klucz. Tak na wszelki wypadek.

Na godzinę 16 zostało wyznaczone posiedzenie Komitetu Rewolucyjnego, jestem zobligowana udać się na nie. Zapewne jeszcze nie raz tu coś napiszę, dobre miejsce na podzielenie się choćby najbardziej bluźnierczymi tezami…
Kliknij aby rozwinąć...

A Shining Cross · 30 Kwiecień 2009

Biografia Róży - cz.1, od. 2

Dla równych - równy szczęścia świat!

Roland Holst
Życie i kariera Róży Luksemburg

…Luksemburg była niezwykle barwną i ciekawą postacią rewolucyjnej epoki początku lat 20. Urodziła się w Zamościu na terenie Królestwa Polskiego, należącego do Cesarstwa Rosyjskiego roku pańskiego 1871. Posiadała ona czwórkę starszych braci, toteż ich dom zdominowany był przez mężczyzn, jednakże jej matka, Lina z domu Lowenstein, trzymała go twardą ręką. Ojciec Rozaliny, Eliasz Luksenburg zajmował się handlem drewnem; była to ciężka i niewdzięczna praca, przez co częstokroć był zmuszony spędzać całe dnie z dala od swej familii, jednak dzięki temu mógł utrzymywać ją na przyzwoitym poziomie życia. Jak szanowny czytelnik zdążył już zauważyć, rodzinne nazwisko różni się od nazwiska Róży – był to wynik drobnego błędu urzędnika. Żydowski ród Luksenburgów od niepamiętnych czasów zajmował się handlem i drobną lichwą. Nie byli bardzo bogaci, lecz dzięki ciężkiej pracy i wrodzonemu sprytowi nie musieli sobie niczego odmawiać. Pierwsze trzy lata spędziła Różyczka, jak w dzieciństwie ją nazywano, w rodzinnym mieście. Posiadali oni nieduży, lecz zadbany i bardzo czysty dom ze sporym ogrodem. Jej matka interesowała się świeżą ideą feminizmu i zaczytywała się w księgach znajdujących się pod wpływami XIX-wiecznych anarchoindywidualistów rodzaju Proudhona; jak na kobietę bez wykształcenia była niezwykle światłą osobą, która wywarła wielki wpływ na postać przyszłej odbiorczyni tytułu Bohaterki Federacji Radzieckiej. Niezwykle szybko dziewczynka nauczyła się czytać i pisać z pomocą swej matki, podobno w wieku sześciu lat opanowała tę sztukę do perfekcji. W nieco późniejszym wieku dziecięcym pisała bajki, które do dzisiaj opowiadane są w wielu domach pielęgnujących troskę o dobre wychowanie swych potomków. Nie była wybitną bajkopisarką, lecz dodaje to tylko uroku jej postaci. Postaci, która miała wybitny wpływ na losy świata i w późniejszym okresie życia swymi zdolnościami walki o kompromis w najdrobniejszych kwestiach uratowała miliony istnień.

Gdy ukończyła trzeci rok życia razem z rodziną przeprowadziła się do stołecznego miasta Kongresówki – grodu, którego nazwa pochodzi od legendarnego Warsa i nie ustępującej mu niczym Sawy. W okresie wojny polsko-radzieckiej został on niesamowicie zrujnowany, lecz dużym nakładem pieniędzy zrestaurowano zabytki i odbudowano je. Pewnych strat niestety nie udało się nadrobić, ale taka jest cena działania – nie ma akcji bez reakcji. Warszawa niezwykle spodobała się małej dziewczynce, która jednakże często tęskniła za swym rodzinnym domem. Początkowo brakowało jej przyjaciół, których nigdy już nie spotkała, lecz szybko poznała nowych rówieśników. Róża zawsze była towarzyską osobą, potrafiła odnaleźć się w każdym towarzystwie. Co prawda swymi wrogami ideologicznymi gardziła i bywała pod tym względem niezwykle sztywna, lecz z czasem jej stosunek zaczął łagodnieć. Jednym z najsławniejszych zdjęć przedstawiających Różę Luksemburg jest fotografia, na której z zamkniętymi oczami śmieje się delikatnie. Na prawo od niej znajduje się minister spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii Anthony Eden, który właśnie skończył opowiadać jakiś wyśmienity dowcip. Swoich adwersarzy politycznych traktowała niezwykle łagodnie, często bywało to mylące dla nich. Bucharin często przy takich okazjach nazywał ją „Babuszką Różą”, często uśmiechał się przy tym kącikiem ust, jakby opowiadał sam sobie doskonały żart, co wielokrotnie zbijało zbyt podejrzliwych rozmówców z tropu.

Niestety w wieku pięciu lat u Rozaliny ujawniła się choroba o niezwykle ostrym przebiegu, której lekarze nie potrafili wyleczyć ani nawet przez dłuższy czas poprawnie zdiagnozować. Owe schorzenie w 1908 roku opisał Arthur Legg i nazwał je Chorobą Perthesa. Przez nie musiała spędzić ponad rok w łóżku, przeznaczyła jednakże ten czas na doskonalenie podstawowych umiejętności, przez co w porównaniu ze swymi rówieśnikami była zawsze o krok do przodu. W końcu pewien lekarz sprowadzony aż z Berlina wpadł na pomysł rehabilitacji owego biodra, jednak było już nieco za późno, aby móc w pełni zaradzić skutkom schorzenia. Do końca życia utykała, a na starość musiała używać dębowej laski podarowanej jej na dziesiątą rocznicę rewolucji grudniowej przez Mikołaja Iwanowicza Bucharina. Pozostawała z nim zawsze w dobrych stosunkach, był jej strategicznym sojusznikiem, bez którego czasem nie udawałoby się niemłodej komisarz przepchnąć przez Politbiuro strategicznych dla niej decyzji. Gdy w końcu stanęła z trudem na własnych nogach spotkała się z ostracyzmem swoich równolatków. Traktowano ją z pogardą ze względu na jej inność, w tym wieku nie liczyło się dla nich to, że była Żydówką, lecz fakt braku możliwości biegania i bawienia się jak każde inne dziecko. Na szczęście ten krótki okres samotności nie wywarł wielkiego wpływu na Różę, wciąż pozostawała energiczna i ciekawa świata. Całkiem szybko zaczęła czytać książki, ujawnił się też prędko jej talent do rysunków. Rodzice kupili jej kota, aby nie czuła się tak samotna – zresztą w ich mieszkaniu niedaleko Krakowskiego Przedmieścia nigdy nie można było znaleźć chwili spokoju. A to jej matka cerowała skarpetki, a to niewiele starszy brat doprowadzał ją do szaleństwa rozpruwając jej lalki. Była wychowywana głównie przez matkę, ale i jej ojciec starał się robić co mógł, aby ją uszczęśliwiać. Chodziła z nim co niedzielę do pana Knelbauma na świeże czekoladki i niemal co miesiąc w jej pokoiku gościł nowy miś. Patrząc się z perspektywy czasu dorosła Rozalina doszła do wniosku, iż w ten sposób jej ojciec starał się wynagrodzić swoją nieobecność w domu, co zresztą nie było trudne do domyślenia się.

Parę lat później jej rodzice posłali swoje oczko w głowie do doskonałej szkoły z renomą - II Warszawskiego Gimnazjum dla młodych dam. Niezwykle miło wspominała na starość te czasy ciężkiej pracy, zabawy i poznawania świata. Pomimo panującej w szkole silnej dyscypliny nauczyła się wielu rzeczy i zarazem zrozumiała, co miała na myśli jej matka mówiąc o indywidualizmie. Pewnego dnia…
Kliknij aby rozwinąć...

- - -

Bazowane na wikipedii angielskiej i polskiej, tego, co wysupłałem z paru książek nietraktujących bezpośrednio o niej oraz mojej wyobraźni. ^ ^

@Irkuck - Przepraszam, że zapomniałem ci odpisać. Twój post tak między moje się wbił, że aż nie zauważyłem. ^ ^" Jeszcze raz gomene.
Nie chcę za dużo kart odkrywać, ale kształt Związku Radzieckiego, a właściwie Federacji Radzieckiej, będzie nieco inny niż w naszej rzeczywistości.

@gen. Franco - cóż, nie ukrywam, że Róża jest postacią, z którą jestem emocjonalnie związany Dwie formy będą niejako jej dotyczyć, cała ta książka biograficzna i jej pamiętnik - ale jeżeli komuś przeszkadza skoncentrowanie się takie na jednej postaci, niech da znać. Zawsze mogę coś napisać o Bucharinie itp. ^ ^

Jeżeli ktoś ma jakieś sugestie niech da znać, są dla mnie bardzo ważne. ^ ^

A Shining Cross · 1 Maj 2009

Raz sierpem, raz młotem! - cz. 1, od. 3

Dla równych - równy szczęścia świat!

Robert Service
Raz sierpem, raz młotem!

…grudniowa wybuchła w nocy z 31 grudnia na 1 stycznia według kalendarza juliańskiego, który, został zniesiony z nakazu władz RFSRR. Obowiązywał on wcześniej w carskiej Rosji od 1700 roku, jego zmiana była symbolem zniesienia starego ładu raz na zawsze. Spóźniał się on w stosunku do obecnie używanego kalendarza gregoriańskiego o 13 dni, toteż de facto początek rewolucji przebiegał pomiędzy 13 a 14 stycznia 1918 anno domini. Zaciekawiony czytelnik zapewne zapyta się, czemuż to bolszewicy wybrali taki, a nie inny moment na rewolucję – w końcu już w poprzednim roku zdobyli wielkie wpływy w społeczeństwie. Łatwo można domyślić się poprawnej odpowiedzi na to pytanie, gdyż jest ona prosta – po pierwsze chcieli udowodnić bardziej konserwatywnej części społeczeństwa, iż 1919 rok będzie rokiem rewolucji i nowego ładu na świecie, a po drugie był to dobry moment na wyeliminowanie niemal całego ‘białego’ establishmentu, który bawił się na przyjęciu noworocznym w Pałacu Zimowym. Była to niezwykle ryzykowna akcja, gdyż Pałac pilnowany był przez dużą ilość uzbrojonej gwardii Kiereńskiego, który obawiał się próby puczu – ale i pomimo tej obawy nie odwołał noworocznej zabawy, za którą przypłacił życiem. Zamach zamierzano przeprowadzić już w październiku 1917 roku rachuby juliańskiej, lecz Żinowjew przekonał Lenina, iż bardziej opłacałoby się poczekać dwa miesiące, aby uderzyć z pełnym impetem w ‘białych’ dostojników. Nie da się teraz stwierdzić z całą pewnością jakie rozwiązanie byłoby lepsze bądź gorsze, ale zapewne w wyniku zamachu noworocznego znaczna większość dowództwa Rządu Tymczasowego została zlikwidowana. Ze wszystkich liczących się dowódców ‘białych’ przeżył Piotr Wrangel. W wyniku afery listopadowej całkowicie stracił poparcie w oczach społeczeństwa, więc niewielu chciało walczyć pod jego sztandarami. W wyniku tego rewolucja już w momencie przejęcia pełnej władzy była z góry wygrana. Następnego dnia wielu żołnierzy byłej armii rosyjskiej podniosło bunt, który jednak skazany był na przegraną. Nie mieli naczelnego dowództwa, wykwalifikowanej kadry oficerskiej ani też zaopatrzenia do prowadzenia dłuższej walki. Co prawda rząd bolszewicki miał jeszcze do uregulowania sprawy z Niemcami, lecz zaraz po przejęciu władzy podpisano ściśle tajny traktat o zaniechaniu działań wojennych na froncie i uznania strefy wpływów II Rzeszy.

Krążownik o nazwie Aurora (de facto Awrora lub Аврора), z którego oddano strzał będący sygnałem do rozpoczęcia rewolucji 1918 roku.

Jakiś czas później na dalekiej Syberii zorganizowano potężny bunt admirała Kołczaka, któremu, przy solidnym wsparciu Japończyków, udało się zgromadzić dookoła siebie resztki oficerów wyższej rangi, doświadczonych żołnierzy z frontu wschodniego i, przede wszystkim, mnóstwo szczęścia. Przywódca rady władywostockiej, Władymir Darkin, został bez większego problemu zamordowany [przy udziale Japończyków, którzy zaprosili go na sfingowane spotkanie. Miało ono rzekomo mówić o nienaruszalności granic deklarowanej parę dni temu RFSRR – przyp. Autora], a sam admirał ogłosił się 26 kwietnia Wielkorządcą Kraju Przymorskiego. Wywołało to konsternację wśród jego oddziałów i miejscowej ludności lojalnej carowi, jednakże nasz bohater dobrze wiedział, co robi. Zdawał sobie sprawę z niemożliwości prowadzenia wojny choćby i na Syberii, a zamieniając Władywostok w swą fortecę był nie do pokonania dla bolszewików. Wkrótce mieli zupełnie inny problem w postaci Polski, której niepodległość została obwołana 8 grudnia 1918 roku i w dodatku od czasu do czasu trapiły ich spontaniczne powstania chłopów i powoli demobilizowanych żołdaków dawnej carskiej armii. Kołczak poprosił rząd japoński o uznanie jego rządu w zamian za udzielenie mu protekcji, na co rząd cesarza Yoshihito wyraził entuzjastyczną zgodę.

Admirał Kołczak, Wielkorządca Kraju Przymorskiego.

Ententa szybko uchwaliła ‘Allies Policy About Bolsheviks Act’, który zdecydował o taktyce aliantów w przyszłych dziesięcioleciach. Mówił on o potrzebie interwencji w państwie bolszewickim, jeżeli przekroczy ono rzekę Amur [która stała się granicą Kraju Przymorskiego – przyp. Autora] LUB granicę z Niemcami – nie ważne jaka ona by była. Sojusznicy nie mieli większej ochoty na następną wojnę, toteż małym kosztem zapewnili sobie spokój. Inteligentny człowiek szybko zauważy, iż owy traktat faktycznie oddał w ich ręce Polskę, którą wszyscy traktowali jako państwo sezonowe niezdatne do obrony. Jak się wkrótce okazało Ententa…

Ententa jako zdradziecka prostytutka.
Kliknij aby rozwinąć...

@TROCKI2 - Powiedzmy, że wojna długo nie potrwała. ^ ^

@Franco - Dzięki wielkie ^ ^ Mam nadzieję, że ten Ci się też spodoba : ) Mi jakoś tak mało pasuje, ale może to tylko moje wrażenie.

A Shining Cross · 2 Maj 2009

Pamiętnik Róży - od. 4, cz. 2

Dla równych - równy szczęścia świat!

30.04.1919

Te dni są zaiste najdziwniejszymi dniami mego życia. Tak niedawno walczyłam o przetrwanie w płonących uliczkach Berlina, a teraz muszę uważać, aby nie umrzeć z nudów i obrzydzenia na obiedzie u Wissarionowicza, ale nie ubiegajmy faktów. Niemal od razu po moim przybyciu Lenin zaoferował mi pozycję członkini Politbiura. Oczywiście nie mogłam odmówić, był i jest to dla mnie wielki honor, gdyż de facto władza spoczywa właśnie tam. Nie podoba mi się idea centralizmu demokratycznego, lecz w czasach wojny jest to niezbędna instytucja – mam nadzieję, iż uda nam się to kiedyś zmienić. Do Biura Politycznego należy dziesięć osób – ja, Trocki, Żinowjew, Kamieniew, Bucharin, Tomski, Rykow, Swierdłow, Lenin i, niestety, Wissarionowicz. Nie wiem czemu Lenin darzy go swoją łaską, muszę go kiedyś o to zapytać. Nie widzę w tym grubym, brzydkim, prostackim człowieku żadnej użytecznej cechy, mówiąc krótko – im dłużej go znam, tym bardziej się nim brzydzę. Zapewne jakieś zalety mimo wszystko posiada… Próbując spojrzeć się na niego przychylniejszym okiem dostrzegam tylko dwie dobre strony jego osoby: niemal ślepa wierność Leninowi i zdolność do ciężkiej pracy. Jednakże… nawet w tej wierności jest jakaś dziwna luka, z której wyziera być może jego prawdziwe oblicze objawiające się czasem skrzywieniem ust, nieprzyjemnym rzuceniem okiem na kogoś lub rubasznym śmiechem. Mam nadzieję, iż jest to tylko moje subiektywne wrażenie…

Józef Wissarionowicz Dżugaszwili

Tak czy inaczej, wracając do rzeczy, po ostatnim posiedzeniu Politbiura zaczepił mnie Lew Bronstein z zawadiackim uśmieszkiem na twarzy. Nie przepadam za nim, lecz i tak czuję do niego o niebo więcej sympatii niż do Józefa. Poprosił mnie on dziwnie uprzejmie o to, abym spędziła trochę czasu z Dżugaszwilim. Z lekkim zdziwieniem zgodziłam się, nie zaszkodzi nigdy zrobić coś miłego dla drugiego człowieka. Zaczęłam zbliżać się do Koby, jak czasem kazał siebie nazywać, i usiłowałam z nim rozmawiać. Nie wygląda on na szczególnie towarzyską osobę, jest rozmówcą sztywnym i zamkniętym w sobie. Poglądowo jest ograniczony, nie mówi nic odkrywczego – wszystkie jego dogmaty zostały wcześniej wypowiedziane w znacznie lepszej formie przez towarzysza Lenina. W końcu jednak dojrzał moje intencje i zaprosił mnie na sławetne wieczorne obiady, które każdego dnia odbywały się w jego mieszkaniu. Udaliśmy się tam razem ciemnymi uliczkami Moskwy, o tej porze zazwyczaj bywa cicho i spokojnie. Szliśmy w milczeniu, nie lubi strzępić niepotrzebnie języka. Gdy już dotarliśmy na miejsce początkowo wszystko bardzo ładnie i przyjemnie wyglądało. Poznałam się z jego żoną, Nadieżdą Alliłujewą. Ich ślub odbył się zaledwie miesiąc temu, jednak już wyglądała na zmęczoną życiem ze swym mężem. Nigdy nie zapomnę jej bladego, smutnego uśmiechu – uśmiechu mówiącego ‘co ja tutaj właściwie robię?...’. Wyglądała trochę tak, jakby ktoś ją tam porwał, a później siłą zmusił do usługiwania Józefowi – choć z drugiej strony ich ślub prawie na pewno odbył się z powodu uczucia żywionego przez nich do siebie nawzajem.

Nadieżda Sergejewna Alliłujewa

Po powitaniu gości i podaniu potraw znikła gdzieś bez słowa, jakby nie chciała patrzeć się na to wszystko. Minęła ledwie chwila i ją zrozumiałem – gości dużo nie było, jacyś podrzędni dygnitarze, oczywiście ja i On, lecz… Lecz wydawali takie odgłosy, jakby nie oni, a banda barbarzyńców posilała się świeżo złowionym, surowym jeszcze zwierzęciem. Siorbanie, mlaski, oblizywanie się, palce pełne tłuszczu. W tym momencie chyba zrozumiałam, kim tak naprawdę jest… Stalin. Nienawidzę jego pseudonimu. Człowiek ze stali. Wzorowany na Leninie, tak jak różne inne zewnętrzne cechy, lecz to tylko pozory. Władymir potrafi zachowywać się ostro, lecz nigdy, nigdy nie zniżyłby się do jego poziomu. Do poziomu prostaka, którym nigdy nie przestał być. Po zjedzeniu obfitego posiłku (ja nic nie tknęłam) zabrali mnie do kina, w którym oglądali jakieś zachodnie filmy wyświetlane na kiepskim, zachodnim kinematografie. Szczerze mówiąc miałam ochotę usnąć podczas tego wszystkiego, spodziewałam się po Józefie czegokolwiek ciekawego. Oglądanie obrazów trwało około dwie godziny, podczas których umarłam z nudów przynajmniej pięciokrotnie. Nigdy nie przepadałam za filmem, preferuję raczej książki.

Stalin jednak uznał, iż wszyscy bawili się świetnie i na pożegnanie nawet pocałował mnie w policzek – w policzek! Czy on przypadkiem nie uważa, iż zalecam się do niego? Tak, chyba tak uważa! Ten człowiek jest absolutnie okropny, absolutnie. Gdy zakończyły się dzisiejsze obrady Politbiura Trocki wyciągnął ze mnie wszystkie informacje na temat spotkania, notował wszystko skrzętnie, jakby chcąc wiedzieć jak najwięcej o Józefie. Muszę się zastanowić, cóż takiego on kombinuje…
Kliknij aby rozwinąć...

@Nikt ważny - dzięki za Kałmyków, więcej masz na PW. ; )

@Trocki - oby i ten odcinek ci się spodobał. ^ ^

A Shining Cross · 4 Maj 2009

Dokumenty FSRR - cz. 1, od. 5

Dla równych - równy szczęścia świat!

Z Radzieckiego Archiwum - Tajny Referat Dzierżyńskiego do Członków Politbiura napisał:

Za Dużo Sukcesów!

Towarzysze!

Ostatnimi czasy sprawy układają się dla nas niezwykle korzystnie. Zamach na niecnych kapitalistów w Pałacu Zimowym przebiegł z niesamowitą szybkością i dokładnością, co zawdzięczamy towarzyszowi Żinowjewowi, który zaplanował całą akcję wraz z najdrobniejszymi szczegółami. Uniknęliśmy bardzo prawdopodobnego ryzyka wojny domowej, straty ograniczyły się do paru starć w Kraju Przymorskim. Stworzyliśmy potężną armię robotniczą nazwaną słusznie przez towarzysza Trockiego Armią Czerwoną, której żadna siła w rejonie równać się nie może. Kraje Ententy, poza Stanami Zjednoczonymi uznającymi nas zaledwie za rebeliantów, zawarły akt skierowany centralnie przeciwko nam, więc de facto zaakceptowały rezultat rewolucji grudniowej. Poczekamy jeszcze parę miesięcy i zobaczycie, towarzysze, zaczną traktować nas na równi! Jestem tego pewien głównie dlatego, iż wybitnie inteligentna kobieta, Róża Luksemburg, została mianowana na stanowisko komisarza ludowego do spraw dyplomacji. Musimy tylko uważać, aby żaden z nas nie zszedł na ścieżkę napoleońską – byłoby to zbyt niebezpieczne dla naszych dalszych losów.

Wracając jednakże do sedna sprawy – sytuacja w kraju jest pozornie dobra, lecz są to jedynie pozory. Wystarczy wyjechać na wieś, zwłaszcza ukraińską. Wśród chłopów panuje pewne niezadowolenie, a zarazem kręcą się tam podżegacze kontrrewolucyjni. Pozornie partia bolszewicka przejęła kontrolę nad gazetami, nad koleją, nad gospodarką, ale nie przejęła i NIGDY nie przejmie kontroli nad ludzkim umysłem. Działają wśród nas reakcjonistyczni demagodzy, być może nawet ktoś z partii jest nim! Czy wiecie, towarzysze, jaka jest jedyna metoda walki z dysydentami? Rozstrzelać ich! Tak, powiadam, rozstrzelać ich!

Jeden z przywódców ukraińskiej partyzantki - Nestor Machno.

Być może towarzysz Liebknecht, Bucharin i towarzyszka Luksemburg krzywią się na to rozwiązanie, lecz takie są fakty. Zapewne woleliby postulować wprowadzenie reformy rolnej, lecz na to nie ma czasu! Trudne czasy wymagają radykalnych metod, a nie możemy pozwolić, aby na wsi zapanował duch walki z socjalizmem i w rezultacie chęć do wywołania jakiejś ogólnokrajowej insurekcji – a przecież nie damy rady walczyć z całym wielkoruskim narodem! Już teraz wybuchają spontaniczne walki, jednak nasza armia jest przygotowana do ich dławienia. Co rusz rozchodzą się wieści o nowych to potyczkach, coraz częściej owe powstania przeradzają się w walkę partyzancką. W dodatku na Ukrainie, Białorusi i Wielkich Stepach narastają nastroje separatystyczne. Boję się, iż pewnego dnia opozycja na tamtych ziemiach doprowadzi do wybuchu kolejnej, nie potrzebnej nikomu, wojny. Takoż mówię, towarzysze – zdławmy ich w zarodku, póki jest na to jeszcze czas! Inaczej nic nie zdziałamy, nic nie osiągniemy, sprowadzimy tylko na swój kraj rewolucją znacznie gorszą zgubę!

[podpis Dzierżyńskiego]
Kliknij aby rozwinąć...

@Sasza - modowanie to ciężka sprawa, a do samej gry mam jeszcze duużo czasu.
Do samego 1924 roku mam parę zwrotów akcji przygotowanych, zobaczymy co będzie dalej. : P

@Sprawa Kałmuków - Dam im 10 PP, starczy im to na dywizję piechoty plus coś tam jeszcze - chociaż pewnie będzie to ahistoryczne. ^ ^

Wszystkich przepraszam za drobne obsunięcie, parę różnych czynników się na to złożyło i taki był ich rezultat. ^ ^

Czyszczę i zamykam.

Dżemik

Zaloguj

Dla równych - równy szczęścia świat! - RFSRR AAR

W związku z postulatem Nikogo Ważnego - dac Kałmukom autonomię?

Tak!

Po co im!

A Shining Cross User

A Shining Cross User

A Shining Cross User

A Shining Cross User

A Shining Cross User

A Shining Cross User

Poleć forum

Zaloguj

Dla równych - równy szczęścia świat! - RFSRR AAR

W związku z postulatem Nikogo Ważnego - dac Kałmukom autonomię?

Tak!

Po co im!

A Shining Cross User

A Shining Cross User

A Shining Cross User

A Shining Cross User

A Shining Cross User

A Shining Cross User

Poleć forum

Szybkie Linki