Dom Habsburski - Austria AAR.

// Na sam początek kilka słów wstępnych. Będzie to przeciętny, bez żadnych rewelacji aar głównie pod opis gry, lekko fabularyzowany. Mapkę będę dawał po śmierci każdego władcy, w tym odc. wyjątek. Nic się prawie nie zmieniło w okolicy Austrii.

Opcje.
Trudność - Trudny
Agresywność - Wysoka.
Dei 1.6

Panowanie Albrechta III i Maximiliana I
1356-1358​

W roku 1356 zmarł Rudolf IV Założyciel i nastąpiła ponowna zmiana na tronie austriackim. Posiadłościami Habsburgów zarządzali od teraz jego dwaj młodsi bracia, Albrecht III Habsburg i Maximilian I Habsburg, chociaż ten pierwszy odziedziczył tytuł arcyksięcia. Obydwoje byli dobrze wykształceni, bardziej nadający się do misji dyplomatycznych niż do prowadzenia wojaczki. Jeszcze stycznia tego roku do Wiednia zjechały znane osobistości, a trójka z nich została przyjęta w poczet doradców, co tylko usprawniło władzę nad ziemiami arcyksięcia.

-Ferdinand von Laudon, dyplomata.
-Anton Tegethoff , reformator armii.
-Bruno Lobkowitz, zarządca skarbu.​

Albrecht chciał za wszelką cenę zyskać przychylność Węgrów. Stworzył dla węgierskich dyplomatów specjalną ambasadę w Wiedniu. Polepszyło to stosunki i komunikacje między Habsburgami a Andegawenami. Następnie zaproponował sojusz militarny, a gdy władca Węgier się zgodził przypieczętowali go małżeństwem, córką Ludwika z Albrechtem, było ono bezdzietne.

Zawarto jeszcze sojusze z Burgundią i Polską, jak i nietrwały z Cesarzem z Czech. By umocnić dynastie Habsburgów zawarto liczne mariaże, m.in. z rodzinami rządzących w Sabaudii, Polsce, Badeni czy Palatynacie. Grono dyplomatów na czele z Ferdinandem odnosiło szereg sukcesów na arenie międzynarodowej co wykorzystano by ustabilizować rządy Albrechta i zwiększyć jego autorytet.

​

Rok po objęciu władzy bracia podjęli jedną z ważniejszych decyzji podczas ich rządów, która jak się okazała przyniosła w przyszłości szereg nieszczęść. Jako że byli dość młodego wieku, postanowili zdobyć sobie poparcie najbogatszego stanu nadając im odpowiednie przywileje, zwłaszcza zwiększenie pańszczyzny. Niestety, uderzyło to w interes innych stanów, mieszczanie i kupcy wykazali jawny sprzeciw. W państwie zapanował zamęt. Mimo iż skarb państwa na tym ucierpiał Albrecht nie zmienił swojej decyzji. Po dwóch miesiącach, gdy wydawać się mogło że protesty się skończyły, te wybuchły z zdwojoną siłą. Chłopi jeszcze bardziej wykorzystywani przez swych panów postanowili na bunt, tak też zaczęła się wojna chłopska. Jak też można się domyślić, zahamowała ona wszelaki wzrost.

Przez jej pierwsze miesiące starcia były tylko lokalne, zbuntowani chłopi nie zbierali się w większe grupy. Ten fakt wykorzystali mieszkańcy odległego miasta St. Blasien. Trzy tysiące osób chwyciło po broń by uwolnić miasto spod władzy Habsburgów. Albrecht szybko powołał rycerstwo i już miesiąc później był gotowy wyruszyć na pospólstwo, wtedy przed jego oblicze zjawiło się poselstwo z Burgundii.

​

Przekazali że Filip I roszczący sobie prawa do miasta Cambrai po nieskutecznych, pokojowych próbach przyłączenia go do swojego państwa, ostateczne zmusił się do ataku nań. Jako że nie było to w interesach Flandrii i Hainautu te stanęły po stronie Cambrai. Cesarz Karol VI Luksemburski też potępił ten czyn, jeno ten konflikt szkodził cesarstwu i przyłączył się do wojny mimo prowadzonej wyprawy przeciw Danii, która starała się przyłączyć Hamburg do swojej domeny. Albrecht nie mógł się zdecydować jaką podjąć decyzję, dopiero po rozmowach z Maximilianem przyłączył się do wojny... mimo wszystko dość niechętnie, kraj targany wojną domowa miał stawić opór Czechom, zupełnie sam. O jeszcze niedawno zawartym sojuszu już każdy zdążył zapomnieć.

Sześciotysięczna armia na czele z Albrechtem zamiast ruszyć na zachód jak planowano, skierowała się na północ. W październiku dotarła do północnego krańca Austrii, do prowincji Ostmarch gdzie napotkała pierwszą armię Czechów grabiących wszystko co było na ich drodze. Tysiąc konnych zostało doszczętnie zmiażdżonych przez Austriaków, którzy po kilku dniach ruszyli do Szumawy. Tam też rozprawili się z dopiero formującą się armią składającą się z ponad tysiąca ludzi i kontynuując wyprawę w głąb terytorium Czech, jeszcze w grudniu znaleźli się na Morawach, postanowili opanować stolice tego regionu – Brunn. Rozpoczęło się oblężenie.

Tymczasem w państwie pod nieobecność arcyksięcia, i całej armii, chłopstwo stało się jeszcze bardziej zuchwałe. Na całe szczęście możni sami sobie z nimi radzili, i Maximilian nie musiał interweniować jednak jakże się zdziwił gdy otrzymał ultimatum od przywódcy powstania dotyczącego ograniczenia poddaństwa. Nie chciał się im podporządkować, jednak pod presją rzekomo przystał na warunki... zaczął grać na zwłokę, udając że planuje poprawę ich sytuacji oraz zmniejszenia pańszczyzny. Uspokoiło to chłopów w niektórych rejonach, zwłaszcza na północy Austrii, a sam władca dobrze się bawił.

Przez dwa miesiące nieskutecznie próbowano zdobyć Brno. Wieści, że w mieście zapasów było mało, okazały się fałszywe a armia prawie całą zimę przesiedziała przed murami miasta, topniejąc w oczach. Gdy jednak to śnieg zaczął topnieć, zwiadowcy donieśli o zbliżającej się dziesięciotysięcznej armii na czele z cesarzem, przybyła prosto z Danii po drodze uzupełniając szeregi. Późnym popołudniem armie stanęły naprzeciwko siebie, na polanie niedaleko miasta. Wywiązała się bitwa...

​

Cesarz Karol VI był wspaniałym generałem a że miał większa, lepiej wyszkoloną armię wręcz palącą się do walki, nie jak Austriacy którzy najchętniej by już wrócili do domów wynik był z góry przesądzony. Pierwsze starcie dwóch sił zapowiadało jednak wyrównaną walkę, Austriacy nawet zyskiwali przewagę prowadzeni przez swego monarchę, gdy jednak nastąpiła szarża konnych Czechów morale wojsk Albrecha zostały od razu złamane. Te w popłochu zaczęły uciekać. Cała zebrała się dopiero na terenach węgierskich, gdzie dokonano reorganizacji, a cały ten proces trwał aż do maja. Arcyksiążę zyskał wieści że Cesarz ponownie udał się do Hamburga, więc rozkazał ponowny wymarsz do Moraw. Jeszcze w tym miesiącu zaczęło się oblężenie, lecz tym razem wszystko sprzyjało Albrechtowi.

Maximilian jak to miał w swoim zwyczaju, ucztował w Wiedniu, zabawiając jego dostojnych gości. Nie był jednym z tych co przejmowali się sprawami swoich poddanych, toteż nawet puścił płazem wieść o zdobyciu St. Blasien przez buntowników, po prawie całorocznych walkach w tym rejonie. Ciekawsze jednak były wieści od władcy Burgundii, zawarto traktat pokojowy z Flandrią gdzie żadna stron do niczego się nie zobowiązała i z Hainautem gdzie jednak Filip I musiał się ukorzyć, oddać bogate miasto Valenciennes na północy jak i zapłacić sporo dukatów. Na domiar złego, jeszcze jedna z klas społeczeństwa postanowiła wykorzystać chwilową słabość Austrii. Wszelkiego rodzaju heretycy i ludność innych wyznań, których było mało lecz razem mogli dokonać poważnych strat, domagała się większej tolerancji. Maximilian zwykłym machnięciem ręki przystał na to, mimo sprzeciwu duchownych i samego Papieża który zaczął grozić ekskomuniką.

Grudzień 1358 r. był dość przełomową datą jeżeli chodzi o starcia habsbursko-cesarskie. Wygłodzona załoga zamku została zaskoczona szturmem, i mimo iż jego zdobycie poszło bardzo szybko i sprawnie, zaginał Albrecht. Po kilku godzinach odnaleziono jego zakrwawione ciało, został trafiony strzałą. Z powodu braku męskich potomków, następnym arcyksięciem został Maximilian... zmartwiony że teraz jemu przypada obowiązek dowodzenia armią po wszystkich uroczystościach zwlekał z podróżą do Czech, jak najdłużej.

 

Panowanie Maximiliana I
1358-1377​

Pierwszą decyzją Maximiliana jako władcy było wsparcie królestwa Polski w wojnie z pogańską Litwą. Ta, od kilku już lat zmagała się z Zakonem Krzyżackim, z większym lub mniejszym szczęściem. Brandenburgia i królestwo Węgier także przyłączyły się do tej wyprawy. Maximilian w obliczu ciągłych problemów nie mógł wysłać do Litwy swych wojsk, chociaż i tak pewna część rycerstwa wyruszyła za granice, po złoto pogan i chwałę uzyskaną w walce z nimi.

Wojna z cesarzem układała się dobrze. Z Burgundii przybył Filip I na czele swej armii, wprost na wschodnie rubieże Czech. Zaczął oblegać Pilzno. Armia austriacka po zdobyciu Moraw bezkarnie przemieszczała się po Czechach, często wdając się w walki z wrogiem, które wygrywała. Trwało to od stycznia do maja, w którym to miesiącu wycofała się do rdzennych regionów. Dowodzenie przejął Maximilian który pożegnał jeszcze dwa tysiące rycerzy wyprawiających się do Litwy. Cesarz wykorzystał okazje i odzyskał władanie nad Morawami.

​

Austriacy postanowili połączyć się z Burgundami by zadać ostateczny cios wrogom i tym samym zakończyć wojnę. Ruszyli poprzez Linz i Szumawę do Pilzna, po drodze rozprawiając się z tysiącem konnych wroga. Dwudziestego sierpnia dotarli na miejsce, w samą porę. Właśnie odbywało się starcie miedzy wojskami cesarskimi liczącymi sobie ponad siedem tysięcy ludzi przeciw trzem tysiącom Burgundom. Przybyłe posiłki przechyliły szalę zwycięstwa na stronę Filipa, niedobitki Czechów musiały się wycofać. Możni z Austrii w podzięce dla arcyksięcia za wspieranie ich, podarowali państwu sporą ilość złota.

Tak samo jak podczas oblężenia Brnu tak i teraz, cesarz Karol wraz z armią zaskoczył wojska burgundzko-austriackie w grudniu, gdy oblężenie chyliło się ku końcowi. Mimo iż obrońcy walczyli zaciekle, zostali pokonani. To właśnie ta bitwa, stała się przyczyną następnych porażek. Filip I uciekł do Burgundii, gdzie już pozostał do końca wojny, broniąc się zaciekle przed cesarskimi armiami. Maximilian zaś bronił się w granicach swojego księstwa przez następne sześć miesięcy, skutecznie niwecząc wszelkie próby wtargnięcia do Austrii. Dopiero skoordynowany atak dwóch armii cesarskich złożonych z dwunastu i dziesięciu tysięcy ludzi poskutkował porażką Austriaków. Wycofali się do Wiednia gdzie po miesięcznym przygotowaniu ponownie wyruszyli na północ, w okolice Kremsu. W październiku, w tamtym miejscu starły się ponownie dwie armie. Austriacy z powodu tragicznego dowodzenia Maximilana przegrali, tydzień po ich porażce twierdze w tym rejonie zostały podbite a armia czeska jeszcze dogoniła wycofujących się Austriaków i pod Wiedniem całkowicie ich rozgromiła. Arcyksiążę załamany porażkami skrył się w swym pałacu.

​

Sprawę w swoje ręce wziął jeden z możnych, najbogatszych osób w kraju. Mimo iż cały lud nie chciał już walczyć, wolał skapitulować, ten swym przemówieniem zdołał zachęcić sporą część społeczeństwa do starcia z Czechami. Za swoje bogactwa zorganizował czterotysięczne wojsko i stanął do walki z przeciwnikiem stojącym u murów Wiednia. Jak się można było spodziewać, przegrał, a nadchodząca armia z Cesarzem na czele, zabiła tych którzy ratowali się ucieczką. Gdy Karol znalazł się zaś w pobliżu Wiednia, zaproponował pokój na swoich warunkach... Maximilian musiał się na nie zgodzić jeżeli chciał zachować jeszcze swój tytuł.

Katolicy odnosili same sukcesy w walkach z Litwą. Gdy Polska wraz z sojusznikami włączyła się do wojny, spore połacie północnych ziem Litwy były już opanowane przez armie Zakonu Krzyżackiego. Austriackie chorągwie jeźdźców pod dowództwem Hohenberga uczestniczyły w większości starć począwszy od roku 1359 w którym to walczono na Wołyniu. Dopiero w październiku udało się przepędzić większość zbrojnych Litwinów i opanować tę krainę. Do marca następnego roku zdobyto ziemie Brzesko-Litewskie po czym wojska węgiersko-polskie wyruszyły na Podlasie, tam połączyły się z armią Zakonu i razem zdobyły miasto Drohiczyn. Pod władzą Jagiełły pozostała tylko stolica, dalsza walka była niemożliwa... w 1360 r. podpisano pokój na mocy którego królestwo Polski otrzymywało Wołyń a Zakon Krzyżacki, Troki i Podlasie. Z dwóch tysięcy wyprawionych do Austrii jeźdźców, wróciło tylko osiemset.

Buntownicy z St.Blasien władający już swym miastem od trzech lat, z powodu braku reakcji Habsburgów postanowili ostatecznie uwolnić się z pod ich władania. Przywódca mieszczan Fryderyk, za zgodą Cesarza przyjął tytuł hrabi. Maximilian widząc to, zorganizował trzytysięczną armię i wyruszył by stłumić „bunt”, po niedługim oblężeniu zdobył miasto i ponownie włączył je do swojej domeny, mieszczan nawet nie ukarał. Pod jego nieobecność chłopi wezbrali się na ostatni swój czyn w wojnie chłopskiej i zebrani w grupie dziewięciu tysięcy zaczęli oblegać Wiedeń. Pod nieobecność arcyksięcia i wojska wydawać się mogło że nikt nie mógłby powstrzymać pospólstwa. Pomoc jednak nadeszła z Węgier, jeden z generałów skierował swoje oddziały na tereny Austrii i krwawo stłumił bunt. Maximilian obniżył tylko podatki by sytuacja się nie powtórzyła, wojna domowa się skończyła.

Następne lata były powrotem do normalnego życia, stabilizacji i odbudowie państwa po wyniszczających wojnach. W roku 1367 zmarł Anton Tegethoff, osoba odpowiedzialna za armię austriacką. Arcyksiążę zajął jego miejsce, chociaż już rok później można było widzieć tego efekty. Z racji tego że był fatalnym dowódcą wprowadzał tylko chaos do armii, popadał w często konflikty z oficerami a żołnierze ciągle się na niego skarżyli, a pewna cześć nawet stała się dezerterami. Dalej tak być nie mogło, jego syn wraz z innymi dowódcami odsunął go od tej funkcji, mimo jego protestów.

​

Jako że Austria stała się małym, już prawie nic nie znaczącym księstwem których tak wiele było w cesarstwie, a szansa na udane wojny pękła jak bańka mydlana, Maximilian wraz z Laudonem postanowili przekonać do siebie elektorów. Na początku nawiązano dobre stosunki z księciem Rudolfem II z Saksonii. Miesięczne rozmowy, i kilka darów szybko go przekonały do stanięcia po stronie Habsburgów. Następną osobą która poparła Maximiliana był arcybiskup z Kolonii. Chociaż z początku był negatywnie nastawiony, danie mu ziem w pobliżu Wiednia i nawiązanie umów handlowych szybko zmieniły jego zdanie. Próbowano jeszcze zdobyć zaufanie władców księstwa Palatynatu i księstwa Wołogoszcza, i mimo iż Habsburg zyskał sobie ich przyjaźń, Ci nie ofiarowali mu swoich głosów elektorskich... Dalsze rozmowy zostały zaprzestane z powodu nagłej śmierć Ferdinanda von Laudona w roku 1371, umarł on podczas jednej z swych podróży, z powodu niefortunnego upadku z konia.

W latach 1372-1374 dzięki dobrej sytuacji gospodarczej zauważono postęp w różnych dziedzinach życia. Opracowano lepsze zarządzanie księstwem, zwiększono skuteczność kupców, którzy to i tak na tle innych prezentowali się słabo i rozwinęła się produktywność. Lekkozbrojna dotychczas stosowana jazda, zamieniła się w jej przeciwieństwo, i mimo iż koszty utrzymania wzrosły, ten typ wojska szybko rozpowszechnił się w Europie.

W 1375 r. Burgundia ponownie wezwała Austrię do wojny przeciw Cambrai, lecz z racji że powstała silna koalicja antyburgundzka, w której skład wchodziła Francja i Czechy, Maximilian odmówił, obawiał się też bardzo o powtórzenie historii. Brak jakiejkolwiek wojny przez ostatnie lata, jak i też wprowadzenie zamętu w wojskowości kilka lat temu, teraz przyniosły skutki. Ludność służącą w armii, w tym czasie nazywano generacją tchórzy. Maximilian dając dobry przykład swojej ignoranckiej postawy nawet nie próbował tego zmienić. Dwa lata potem zmarł, prawdopodobnie zatruty przez swego sługę, ludzie z radością przyjęli wiadomość o jego śmierci. Arcyksięciem został najstarszy z jego synów – Karl I Joseph.

​

Rozdrobniona feudalnie Austria ​

//Ten błąd z „gotowaniem” (heh) to wina autopoprawiania Worda, a co do nazw, to będę się starał dawać polskie w miarę moich niewielkich możliwości.

 

Panowanie Karla I Josepha
1377-1394​

Zanim doszło do koronacji na arcyksięcia, Karol postanowił zawrzeć mariaże z rodzinami królewskimi z dwóch królestw, z którymi Habsburgowie zawsze pozostawali w dobrych stosunkach. Szybko doszedł do porozumienia z władcami Węgier i Polski. Sam miał ożenić się z Jadwigą, córką królowej Polski Katarzyny III, a jego siostra wyjść za mąż, za króla Węgier, Andrzeja IV. W czerwcu na pałacu Wiedeńskim odbyły się wszystkie uroczystości, zaślubiny dwóch par, oficjalna koronacja jak i podpisanie sojuszu militarnego z jedynym śląskim księstwem, któremu udało się zachować suwerenność.

Pod koniec tego roku, arystokracja która zawsze cieszyła się dobrą pozycją w państwie, upomniała się o swoje prawa. Pragnęli zwiększenia pańszczyzny i zysków z podatków, byleby tylko bardziej się bogacić nie ważąc na dobro księstwa Austrii. Karol, jako osoba uległa, i o małym doświadczeniu, zgodził się bezmyślnie na te żądania. Mimo iż szlachta od teraz stała po jego stronie, w skarbcu królewskim szybko odczuto braki złota. W marcu następnego roku, wyszła inicjatywa rozbudowy Wiednia, który mimo iż prezentował się okazale, pasował bardziej do poprzedniej epoki. Z racji braku funduszy, Karol wykorzystał część żołnierzy jako pracowników przy rozbudowie. Wszystko przebiegało sprawnie, w czerwcu skończono prace a wszyscy mogli podziwiać stolicę Austrii, w jeszcze większym majestacie.

Od 1380 r. Karol zaczął kontynuować politykę ojca w sprawach rzeszy. Szybko stało się pewne że przez agresywne rządy Luksemburgów na tronie cesarskim, i dbanie tylko o interesy czeskie, elektorzy wybiorą na następnego cesarza kogoś z innej dynastii. Zaczęła się istna polityczna wojna między elektorem Robertem I z Palatynatu, elektorem Filipem I z Wołogoszczu i arcyksięciem Austrii. Choroba aktualnego cesarza tylko podsycała starania się o koronę, spodziewano się jego szybkiej śmierci. Rok później dobiegła końca sześcioletnia wojna Bawarsko-Czeska, skończona całkowitą klęską Bawarczyków i upokarzającym pokojem. Do Czech została przyłączona cała dolna Bawaria. Karol nieskutecznie próbujący przyłączyć Tyrol do Austrii, zawiódł się na wiadomość o utworzeniu nowego księstwa złożonego z Trydentu i Tyrolu. Filip I wykorzystał ten konflikt, by zdobyć szczecin z okolicami i zjednoczyć tym samym pomorze... działania te jednak zraziły do niego resztę elektorów.

​

W 1381 r. Styria przechodziła okres rozwoju, rolnictwo się polepszało i przybywało coraz więcej ludności. Karol zamiast zwiększenia podatków które już były na wysokim poziomie, powołał do wojska większą liczbę ludzi z tej prowincji. A co do wojska... kryzys rozpoczęty przez Maximiliana I wcale nie zanikał, działo się wręcz odwrotnie! W roku tym dostrzeżono że armia austriacka względem tych z innych krajów jest zacofana, żołnierze byli niezdyscyplinowani a Karol mimo licznych prób, nijak nie mógł poprawić sytuacji. Z tego też względu ograniczono wojsko do dwóch tysięcy ciężkozbrojnych jeźdźców.

Pod koniec lutego w 1383 r. zmarł władca Czech. W następnym miesiącu wszyscy elektorzy zebrali się w Norymberdze by zdecydować komu należy się korona, Karolowi czy Robertowi. Po burzliwych rozmowach i pertraktacjach w końcu zapadła decyzja. Karola ostatecznie poparła trójka arcybiskupów, z Kolonii, Moguncji i Trewiru. Ich trzy głosy przeciw dwóm które uzyskał Robert I sprawiły że to Karol I został nań wybrany. Habsburgowie pierwszy raz od czasów Rudolfa sięgnęli po koronę cesarską. Nowo wybrany Cesarz wezwał większość szlachty austriackiej do wstąpienia do armii, stworzył z nich czterotysięczną piechotę. Król Danii, Chrystian I wykorzystał zmianę cesarza i wraz z władcami Hamburgu i Bremy zaatakował księstwo Holsztynu i Lubekę. Mimo iż Karol ofiarował swą pomoc sytuacja była tragiczna. Już w kwietniu wojska Holsztynu przestały istnieć a Lubeka od kilku lat zmagała się z dziesięciotysięcznym buntem chłopów, nie mogła nawet sfinansować swojej armii. Cesarz musiał sam stawić czoła wrogom, którzy posiadali i większą i lepszą armię.

W kwietniu 1384 r. sześciotysięczne wojska cesarskie ruszyły na północ, jeszcze pod koniec tego miesiąca zaczęły oblegać Bremę, co chwile wdając się w potyczki z oddziałami hrabi Albrechta. Jako że cesarzowi bardzo zależało na czasie, opróżnił wręcz do pustki austriacki skarbiec i starał się przekupić obrońców. Dzięki temu zdołał podbić szybciej Bremę niż Duńczycy Kilonię w Holsztynie, tym samym zapobiegając ich nadejście do Bremy. Hrabia Albrecht na mocy pokoju za ten haniebny atak na dobro Niemiec, stał się wasalem Karola i oddał mu cały majątek. W lipcu Dania ostatecznie podbiła Holsztyn i przyłączyła go do swojego królestwa, podpisano pokój między Cesarzem a królem Danii zachowując teraźniejszy stan.

Papież Klemens VIII
​

W lipcu 1386 r. Karol został wplątany w następną wojnę. Król Czech chciał sobie podporządkować księstwo Świdnicy-Jawor, w którego obronie stanął sam Cesarz i Katarzyna z Polski. Wojska austriackie stacjonujące w Wiedniu wyruszyły na południe, na Karyntie która jeszcze przed kilkoma laty była częścią ziem Habsburgów. W październiku pokonano wojska hrabi i zaczęto oblężenie. Polacy tymczasem toczyli walki na Śląsku. Czechy przez które akurat przechodził kryzys, musiały wycofać się do samej obrony. W grudniu tego roku, Karol powierzył dowodzenie jednemu ze swych ludzi a sam udał się do Wiednia na pierwszy zjazd stanów generalnych. Oczywiście poparł szlachtę. Pozwoliło mu to zwiększyć podatki i tym samym uzyskać pieniądze potrzebne na prowadzenie wojny. Przybył jeszcze posłaniec księcia Toskanii który wzywał do pomocy. Urbino sprzymierzone z królestwem Sycylii i Pizą, zaatakowało Toskanię po której stronie opowiedziało się Papiestwo i królestwo Neapolu. Karol także przyłączył się do wojny, chociaż przez następny rok osobiście się w nią nie angażował. Pośpiesznie wrócił do Karyntii gdzie oblężenie nadal trwało.

Do czerwca szala zwycięstwa nie przechyliła się na żadną ze stron. Karol podejmował jednak środki by stworzyć armie zawodową i skończyć z problemami z nią związanymi. Szlachta zaniepokoiła się tym, wolała przecież kontynuację tradycji... mogło to też uderzyć w ich interesy. Karol jako władca sprawiał się dobrze, lecz dowódcą był takim samym jak jego ojciec. Mimo iż żołnierze chcieli kogoś innego na te stanowisko, ten nie zrezygnował.

W grudniu Karyntia została zdobyta i natychmiast włączona do domeny Cesarza. Polacy opanowali część śląska, jednak nie uchroniło to księstwa Świdnicy-Jawor które zostało przyłączone do Czech. W styczniu 1388 r. podpisano pokój. Z królestwa Czech wydzielono księstwo Moraw którym rozporządzał poddany Katarzyny, Ostmarch powrócił pod władanie Habsburgów. Mimo iż Czesi sprawowali kontrolę nad całym Śląskiem, ich porażka dobrze rokowała na przyszłość.

​

Przez roczne działania we Włoszech, despotyczna księżna Urbina Caterina podbiła i zwasalizowała księstwo Toskanii. Armia papiesko-neapolska podbiła zaś Pizę. Cesarz przybywszy z armią do północnych Włoch brał udział w podpisaniu pokoju. Miasto Lukka zostało włączone do posiadłości papieża Klemensa VIII, z Piombino utworzono niezależne miasto, dotychczasowy władca Pizy przestał rościć sobie prawa do Korsyki. Przez następny rok toczono zazwyczaj zwycięskie walki z Sycylią i Urbino. Do lutego 1389 r. udało się opanować prowincje Spoleto i Kalabrie. W maju po prawie dwuletnim oblężeniu podbito same Urbino, Caterina przeniosła stolicę do Ankony. W lipcu Neapol i Sycylia wycofały się z wojny na zasadach status quo. W październiku podpisano pokój między Klemensem VIII a Cateriną, Urbino i Spoleto włączono do państwa papieskiego. W maju 1390 r. austriackie wojska podbiły Ankonę. Obalono tym samym jej despotyczne rządy, zastąpił ją jej syn, który stał się lennikiem cesarza Karola, a zarazem seniorem księcia Toskanii. Cztery lata później sycylijski król odziedziczył włości syna Cateriny, który został zamordowany. Władca Toskanii wykorzystał szansę i uniezależnił się.

Para szlachecka ​

Szlachta podjęła działania co do wojska, krytykując stanowisko cesarza odnośnie jej. Żądali aby zrezygnował z obecnego podejścia do niej i pozostał przy tym, co było najlepsze dla ich ojców. Cesarz zmienił zdanie, i jak zawsze szlachta górowała... spowolniło to ulepszanie się armii. Zawarto też w międzyczasie królewskie mariaże z rodzinami rządzących Sabaudią, Mediolanem i Genewą. Ponownie odbył się zjazd stanów generalnych, który mimo kłótni na nim odbytych odniósł jako taki sukces, skarbiec państwa zapełnił się złotem.

Dziesięć lat temu elektor Filip I nadal rządzący swym księstwem zdobył Szczecin. Po kilku latach szczecińscy możni sfinansowali armię i zaczęła się wojna domowa. Ostatecznie jednak hrabstwo Szczecińskie ponownie zostało utworzone, a do jego terenów został przyłączony Słupsk. Nie wystarczyło to im i wypowiedzieli wojnę Filipowi, by zjednoczyć pomorze pod swoją władzą. Cesarz musiał interweniować, wraz z królową Polski poparł elektora i równo rok po skończeniu wojny we Włoszech ta się rozpoczęła. W styczniu następnego roku podbito Słupsk i zaczęto oblegać Szczecin.

W lutym 1393 r. do cesarza przybyło dwóch posłańców, z Korsyki i Moraw. Ten pierwszy wzywał do pomocy, republika kupiecka Genui która zdobyła wiele wpływów w Azji mniejszej teraz chciała sobie podporządkować ten wyspiarski kraj. I chociaż Karol stanął po stronie Korsyki w żaden sposób nie przyczynił się do przebiegu wojny. Posłaniec z Moraw poinformował o ataku Czech, którego się spodziewano... lecz po zakończonej wojnie z Szczecinem. Po stronie Moraw opowiedziały się ponownie - Polska i Cesarz. Czechów zaś wsparła Akwileja która miała zając Austriaków. Dopiero w czerwcu zdobyto Szczecin i wtedy też zawarto pokój. Cesarz niechętnie oddał Słupsk Polsce. Hrabia od teraz rządzący Szczecinem stał się następnym wasalem Cesarza, rezygnując z roszczeń do całego Pomorza. Te późne zwycięstwo umożliwiło Czechom podbicie Moraw i ponowne włączenie ich do swojego państwa. Dopiero po tych wydarzeniach rozpoczęła się faktyczna wojna.

Wojska Akwileji wraz z nielicznymi czeskimi chorągwiami poczęły oblegać Krems na północ od Wiednia. Karol przekazał Austriakom z Linz odpowiednie sumy złota na zorganizowanie powstania. Niedługo potem wybuchł bunt... rozpoczęło się oblężenie miasta. Wojska wracające z Pomorza przyłączyły się do niego. Powołano pospolite ruszenie, by nie denerwować szlachty a tym samym ją wykorzystać. Zostali wysłani na południe, do Akwileji, gdzie oblegali jedno z miast. W czerwcu 1394 r. wojska Akwileji opanowały Krems po czym skierowały się na Linz. Tam odbyły się trzy bitwy, między żołnierzami Austrii a Akwileji. Arenberg dowodzący buntownikami, przejął dowodzenie nad całą armią... dzięki niemu w każdej z bitew triumfowali Austriacy, armia przeciwnika została rozbita. W sierpniu zdobyto Linz a miesiąc później cesarz zmarł. Z powodu braku potomków zastąpił go młodszy brat, zwał się Ferdinand I Wenzel.

Sytuacja w Europie Wschodniej w roku 1394.​

 

Panowanie Ferdinanda I Wenzela
1394-1400 ​

Ferdynand stanął przed wyzwaniem prowadzenia dalszej wojny, lecz w odróżnieniu od swych poprzedników był znakomitym generałem i potrafił zachęcić swych ludzi do walki. Zanim stał się głową rodu Habsburgów brał udział w wielu wojnach m. in. na półwyspie Iberyjskim lub w Francji. Niefortunnie złożyło się jednak, że podczas chwilowego przebywania nowego cesarza w Wiedniu, Czesi zdobyli Krems. W szybkim czasie wojsko austriackie wraz z sprzymierzonymi mu zwykłymi ludźmi pomaszerowali tam i już w marcu 1395 r. odzyskali władzę nad tym miastem. Gospodarka kraju ciągle się rozwijała. Opracowano nowe metody tworzenia gościńców dzięki którym podróż stawała się szybsza a handel kwitł. Cesarz od razu wydał rozporządzenie, by zacząć je tworzyć w okolicach stolicy, i z braku funduszy tylko tam. Wojsko na czele z Ferdynandem udało się na południe, by pomóc szlachcie w jak dotąd nieudolnie prowadzonym oblężeniu.

Zdobywanie Pragi.
​

W czerwcu do wojny przeciw czechom przyłączyły się Węgry i Bawaria, a sam kraj nawiedził potężny bunt chłopów. Sparaliżowało to administrację i uniemożliwiło obronę jeżeli by nie liczyć mniejszych czeskich oddziałów, którzy to nadal próbowali stawiać opór. Już w sierpniu było widać efekty. Bawarczycy opanowali połowę dolnej Bawarii, Węgrzy zapanowali nad Morawami, a chłopi przejęli stolicę Czech – Pragę. Próbowali pertraktować z królem, jednak ten odmawiał. Ci więc idąc za przykładem chłopów z Austrii rozpoczęli wojnę zwaną chłopską. Polacy panoszyli się po całym Śląsku chociaż nie udało im się zdobyć żadnego miasta. Dzięki zdolnościom cesarza pod koniec tego miesiąca Austriacy podbili Lublanę. By dalej kontynuować atak udali się na wybrzeże Akwileji. W grudniu chłopi zdobyli jeszcze Pilzno a Polacy dolny Śląsk, wreszcie podpisano pokój... jednak bez Austrii, Ferdinand dalej chciał kontynuować wojnę, tym razem już całkiem zdany na siebie.

Pokój ustanawiał powrót dolnej Bawarii do domeny książąt Bawarskich, jednak bez miasta Straubina z przyległościami. Świdnica-Jawor ponownie została utworzona, lecz niedługo mogła się cieszyć. Gdy tylko w Czechach zapanował ład i spokój, Świdnica-Jawor została przez nie znowu anektowana. Morawy zaś, stały się jedną z dziedzicznych ziem królów Węgierskich.

​

W maju 1396 r. zdobyto Istrie po czym armia austriacka ruszyła do Wiednia, by zniszczyć armie oblegające go. Marsz trwał nadzwyczaj długo, po drodze jeszcze stoczono dwie bitwy z przeciwnikami które wygrano. Lutego następnego roku cesarz z żołnierzami dotarł pod Wiedeń gdzie mimo silnego oporu, przegrał, musiał się wycofać. W czerwcu jednak sytuacje się odwróciły, tym razem górowali Austriacy. By dalej nie przeciągać wojny w sierpniu zawarto pokój. Habsburgowie zyskali swój Linz jak i Krainę. Po skończonej wojnie, te luki i niedoskonałości które dostrzeżono w armii starano się poprawić. Ferdynand chciał mieć najlepsze wojsko w Europie, dlatego też stawało się ono coraz bardziej zawodowe, złożone z mniejszej aczkolwiek bardziej doświadczonej grupy ludzi.

Całe krótkie rządy Ferdinanda były obfite w różnorakie wojny, prowadzone zazwyczaj na terenach rzeszy. Wiele hrabiów i książąt nie traktowało Habsburgów jako istotnego zagrożenia, musieli za ten błąd rzecz jasna zapłacić.

Z powodu porażki w wojnie z Szwecją, król Danii Chrystian III postanowił zdobyć większe wpływy na terenach rzeszy. Powołał armię i w lutym 1397 r. wypowiedział wojnę miastu Hamburgowi, swemu dawnemu sojusznikowi. Cesarz nie chciał by historia się powtórzyła, na ten bezczelny czyn od razu interweniował, poparł w wojnie Hamburg wraz z Lubeką której to kryzys już się skończył. Zanim jeszcze wojska cesarskie przybyły na północ, Hamburg był już oblegany... jednak szybko się to zmieniło. Pod koniec roku wojska germańskie już triumfowały w Holsztynie, a w maju 1398 r. podbito Szlezwik po czym rozbito armię Danii w Jutlandii. Tym razem to cesarz dyktował warunki. Król Danii musiał się zrzec podbitych ziem na rzecz Lubeki, która teraz stała się potęgą w tym regionie.

Król Neapolu - Gabriel I
​

Rok wcześniej, także w maju Królestwo Neapolu z podległą jej Prowansją zaatakowało miasto Piombinio. Król Neapolu był iście sfrustrowany tym co się działo w jego państwie, zwłaszcza z utraty wpływów w północnych Włoszech. Wojna ta jednak tylko pogłębiła porażki Neapolu... wykorzystali to buntownicy z jednego z księstw i tak też powstało Republika Sieny, grecy w południowo-greckich posiadłościach Neapolu także się buntowali, aczkolwiek nieskutecznie Nieliczna armia cesarska pokonała wojska oblegające zaatakowane miasto. Do lutego 1398 nie było już żadnych walk, podpisano pokój na zasadach status quo.

Następnym atakiem była agresja ze strony obecnego papieża, ten zaś prowadził agresywną politykę, zaatakował więc jedno z księstw włoskich. Toczono wiele, mniejszych walk... żadne nie przynosiły rozstrzygnięcia. Wojska papieskie przejęły nawet na pewien czas władzę nad St. Blasien, ostatecznie jednak podpisano pokój... żadna ze stron do niczego się nie zobowiązywała.

W listopadzie 1397 r. wybuchła wojna w Niderlandach. Król tego regionu postanowił całkiem go sobie podporządkować... toteż wypowiedział wojnę kilku pomniejszym księstwom, które to poparł cesarz jak i księstwo Hainautu. W tym samym roku wyszło na jaw że sojusznicy cesarza mają przewagę, dlatego też ten nie interesował się zbytnio działaniami w tamtym regionie. W 1400 r. podpisano pokój, księstwo Hainautu uzyskało wybrzeże Zelandii... Król Niderlandów pozostał z pustym, nic nie znaczącym w dobie dzisiejszych wydarzeń tytułem.

W 1400 r. nadwerężyło się zdrowie Ferdinanda który miał już na karku przeszło 42 lata. Pod koniec swego panowania zainicjował małżeństwo między Habsburgami i Andegawenami, losy obu tych dynastii ponownie się splotły. Syn Ferdinanda ożenił się z siostrzenicą Andrzeja IV i przez następne pół roku to on faktycznie zarządzał posiadłościami swego rodu. Król Węgier postanowił zaatakować kraje bałkańskie... Z racji jego agresywnych zapędów carstwo Serbii jak i sułtanat Turcji zapomnieli o dotychczasowych niezgodach, i razem sprzymierzeni stawili czoło węgierskiemu zagrożeniu. Polacy zaś wyruszyli przeciw Złotej Ordzie, Ferdinand był zagorzałym zwolennikiem tej wyprawy. Na łożu śmierci poradził swemu synowi pomoc w wojnie, jak ten następnie uczynił, i kilka dni później zmarł. Wyprawiono mu wspaniały pogrzeb, by wszyscy Austriacy pamiętali o jego dokonaniach.

Święte Cesarstwo Rzymskie w roku 1400.
​

 

Panowanie Karla II
1400-1417 ​

Elektorzy zebrali się Frankfurcie by zgodnie z zwyczajem wybrać cesarza. Było to jednak czysto formalne spotkanie, członek dynastii Habsburgów został znowu nań wybrany a potem koronowany w Akwizgranie, nikt się nie sprzeciwiał, w końcu dzięki nim cesarstwo się rozwijało. Przez następnie miesiące Karol II ucztował i biesiadował na dworach najznamienitszych książąt w różnych częściach rzeszy. Mimo jego zapewnień, z wszystkich sił starał się opóźnić wymarsz swych wojsk na Bałkany czy okolice półwyspu Krymskiego, chociaż zwiększył ilość piechoty o następne pięć tysięcy. Stała armia austriacka gromadziła od teraz dwadzieścia tysięcy ludzi, w tym pięć tysięcy ciężkozbrojnej konnicy.

Koronacja Karola na cesarza rzymskiego. ​

W kwietniu 1401 r. gdy cesarz przebywał w Mediolanie, gdzie jedna z jego poddanych brała ślub z tamtejszym władcą doszły do niego jakże ciekawe i niespodziewane wieści. Jego wuj Andrzej, dotychczas sprawujący władzę na Węgrzech, zginął w bitwie na terenie Serbii. Wprowadziło to istną dezorganizację wojsk węgierskich, dzięki czemu i Turcy i Serbowie mogli zacząć ofensywę. Co gorsza, Andrzej nie pozostawił po sobie żadnego dziedzica. Rada regencyjna złożona z najbardziej wpływowych osób w państwie tymczasowo przejęła władzę, skupiała się głównie na prowadzeniu wojny. Z powodu pokrewieństwa, Karol zgłosił swe roszczenia do tronu i naprędce starał się dotrzeć do Budapesztu, podobnie uczynił książę Bawarski – Wolfgang I. Na miejscu obie strony nie ustępowały, toteż o sukcesji miała zadecydować wojna i chociaż Karol miał po swej stronie Polskę i Węgry, te toczyły własne wojny. Cesarz pozostał w stolicy, jak uważał, swojego nowego królestwa, bowiem nie widział w Bawarii żadnego rywala.

Do pierwszej potyczki doszło w okolicach austriackiego Linzu. Bawarczycy dysponowali po dwakroć tysiącem piechoty, a Austriacy tylko tysiącem konnych. Mimo iż ta bitwa nie miała żadnego znaczenia, dzięki niej wsławił się Riedesel, który znakomicie dowodził i wygrał bitwę, prawie że nie tracąc ludzi. Przez resztę wojny to on dowodził wojskami cesarskimi. W sierpniu wojska dwóch stron ponownie się spotkały, tym razem w dolnej Bawarii. Dzięki dziesięciotysięcznej przewadze liczebnej Austriaków, szybko rozstrzygnął się wynik starcia. Przystąpiono do oblegania stołecznego miasta tego regionu – Landshutu, zwanego miastem trzech hełmów. W styczniu 1402 r. skończyły się zapasy żywności, a garnizon się poddał. Armia austriacka wyruszyła do Monachium, drogę jednak zastąpiła jej armia bawarska. Doszło do decydującego starcia, tym razem siedem tysięcy przeciwko siedmiu. Ponownie też Riedesel pokazał swój talent wojenny, dzięki pewnej szarży jeźdźców, Bawarczycy złamali swój szyk i tym samym przegrali bitwę. Dowódca został generałem całej armii, cesarz już faktycznie nie brał udziału w żadnej z bitew, głównie przez nagłą chorobę nóg, dlatego też niektórzy nazywali go kulawym. W kwietniu w Budapeszcie podpisano pokój, Karol został koronowany władcą Węgier a Wolfgang musiał jeszcze zapłacić kontrybucje.

Już na początku warto nadmienić, że Karol nie interesował się Węgrami. Skupiał się na swojej Austrii, a z nowego, podległego mu królestwa starał się czerpać tylko korzyści. Wzywał tamtejsze rycerstwo do wypraw przeciw Tatarom które organizował, a sam w ogóle nie zaprzątał sobie głowy konfliktami z Turcją czy Serbią. Po pierwszej wizycie w Budapeszcie starał się już do niego nie wracać, a jak było inaczej to jego wizyty były co najwyżej tygodniowe, by spotykać się z swą żoną która za niego sprawowała władzę w tym królestwie. Dlatego też ciągle trwającą wojnę kontynuowali ludzie z rady regencyjnej. W maju opanowali stolicę Serbii lecz przez następne cztery lata, mimo ofensyw przeprowadzanych co jakiś czas, nie udało im się zdobyć żadnego skrawka ziemi. Po długich pertraktacjach z sułtanem Turcji udało im się wynegocjować stworzenie Macedonii, pokój ten zawarto w maju 1405 r.

W sierpniu, cztery miesiące po zostaniu władcą Węgier, Karol włączył się do konfliktu toczącego się wokół Wenecji, której doża z braku zysków terytorialnych na morzu śródziemnym, zaatakował jedno z księstw włoskich. Armia pod dowództwem Riedesela wraz z posiłkami z Sabaudii, już we wrześniu zaczęła oblegać weneckie miasto Treviso leżące na kontynencie, równy rok potem podbito je. Gdy flota wenecka została zniszczona przez sprzymierzone księstwa, droga do Wenecji stała otworem. Po pokonaniu małej armii wroga zaczęto oblegać Wenecję, której lata świetności już minęły, a te wydarzenia tylko to potwierdziły. By przyśpieszyć ten proces, generał uzyskał złoto od cesarza, które wydał na przekupywanie co poniektórych ważniejszych obrońców. W sierpniu 1404 r. zdobyto miasto i natychmiastowo podpisano pokój. Wenecja została związana stosunkiem lennym z cesarzem. Dwanaście lat później, gdy dotychczasowy doża zmarł, cesarz uniemożliwił wybranie następnego, włączył Wenecje z podległymi jej terenami do swojej domeny. Jednak w wyniku tego stworzył się pewien problem, mianowicie z Kretą. Utrzymanie jej byłoby niemałym problemem, zwłaszcza że Karol przez całe swe rządy nie starał się stworzyć floty. By nie doprowadzić do buntu greków mieszkających tam, nadano Krecie ograniczoną autonomię jak i liczne ustępstwa. Pierwszym księciem stał się Giuseppe I, rodowity Kreteńczyk który nawrócił się na wiarę katolicką. Pokładano nadzieje że reszta mieszkańców tej wyspy, postąpi ponownie.

Zakreślone tereny - zdobycze Polski podczas trzech wypraw tatarskich.​

Złota Orda była tworem bardzo niezwykłym. Od wielu lat można w niej było dostrzec tendencje odśrodkowe, jednak chanom ciągle udało się utrzymać ziemie pod swym władaniem a nawet je powiększać, mimo iż panowały na niej odmienne religie i kultury. Jeszcze kilkanaście lat temu większość ruskich księstw postanowiła zerwać z zależnością od Ordy, tak rozpoczął się szereg starć na tamtych terenach, przez które przelała się nowa fala plądrowania i pustoszenia. Mimo iż większość księstw jednak się uniezależniła, chanat nie wyszedł na tym tak źle... złoto zdobyte z grabieży pozwoliło powoli rozwijać rozległe ziemie Ordy. Według władców austriackich i polskich była jednak łatwym łupem, dlatego też w dobie śmierci Ferdynanda rozpoczęła się I wyprawa tatarska. W lipcu 1400 r. wojska polskie wspierane przez Niemców z Palatynatu i Brandenburgii wdarły się na przygraniczne tereny Ordy, na Zaporoże gdzie zaczęły powoli opanowywać ten teren. Dużo czasu jednak nie minęło, i zjawiły się wojska tatarskie... które zignorowały Polaków i wyruszyły na ziemie Bracławskie. Do października 1401 r. opanowały je i splądrowały, Ruscy mieszkający na Podolu postanowili wykorzystać moment i rozpoczęli bunt. Do grudnia Tatarzy wrócili na swe ziemie, i zmiażdżyli wojska katolików tak że te przestały istnieć, ci co przeżyli stali się niewolnikami. Nie spodziewano się takiego obrotu spraw, wyglądało to jak podboje mongolskie prowadzone 150 lat temu. Tatarzy znowu przybyli do Polski, tym razem jednak panoszyli się w okolicach Perejasławia i Żytomierza. W kwietniu 1402 r. odbyło się pospolite ruszenie i Polacy odzyskali władzę na Podolu, armia austriacka przybyła na pomoc. Zdążyła tylko pobić Ruskich a już musiała wracać do Wenecji. Do Sierpnia 1403 r. Polska znów odzyskała władanie nad ziemiami Bracławskimi i podbiła nawet Zaporoże, jednak Tatarzy nie stali bezczynnie. Podbili i wręcz zostawili w ruinach Perejasław i chociaż wielka armia chana do końca wojny nie została pokonana, Polakom do końca roku udało się opanować Krym i Jedysan. W grudniu podpisano pokój, Zaporoże stało się częścią królestwa Polski. Był to zarazem i wielki sukces i wielka porażka ukazująca słabości królestwa.

​

W Niderlandach wybuchł następny spór, lecz tym razem cesarz stanął po całkiem innej stronie. Władca silnego księstwa Hainautu rościł sobie prawa, zresztą dość fałszywie, do tytułu króla Niderlandów i próbował wymusić na ówczesnym jego abdykacje. Gdy ten jednak sprzeciwił się, rozpoczęła się na początku 1405 roku wojna. Po stronie Hainautu opowiedział elektor Fryzji i książę Brabancji, zaś po stronie króla Niderlandów arcybiskup Utrechtu i książę Luksemburgu, wraz z cesarzem. Na początku wojny książę Hainautu rzucił wszystkie swe siły przeciw Luksemburgowi, którego szybko wyeliminował z wojny, a potem pomaszerował na Holandie. W ciągu kilku miesięcy opanował cały teren i włączył go do swojej domeny, ogłaszając się Królem Niderlandów. Przez cały rok 1406 jego ekspansja była skierowana na Utrecht. W tym też czasie wojska cesarskie przybyły do Fryzji, gdzie pokonawszy tamtejszą armię, zaczęły oblegać miasto. W styczniu 1407 król Niderlandów zajął Twente i na mocy pokoju z arcybiskupem, włączył je do swych ziem. Austriacy zaś podbili Fryzję i uzależnili ją od siebie. Ostatecznie między cesarzem a królem zawarto pokój.

W czasie tych wojen cesarz zazwyczaj przebywał na terenach rzeszy. Robił to co umiał najlepiej, czyli wprowadzał w życie zasadę „Bella gerant alii, tu, felix Austria, nube.” Między latami 1407-1409 zainicjował wiele mariaży między jego rodem a m. in. władcami Palatynatu, Wirtembergii, Sabaudii czy Norymbergi. Pod naciskiem Riedesela wprowadzał do armii coraz to nowsze ulepszenia, już nikt nie pamiętał o niedawnych porażkach w tej dziedzinie. W całej zaś Austrii stworzono sieć traktów, co tylko przyczyniło się do większego rozwoju gospodarczego.

Uciekający Tatarzy po przegranej bitwie. ​

W maju 1409 r. rozpoczęła się II wyprawa tatarska, tym razem przeprowadzona bardzo dobrze, chociaż nie obyło się bez porażek. Do września wojska austriacko-węgierskie stacjonowały na Zaporożu, dopiero pod koniec tego miesiąca wyruszyli do bogatej Kaffy niedawno zdobytej przez Tatarów. Polacy zaś poczęli oblegać twierdze w Krymie i Jedysanie wysyłając swe główne siły pod Charków. Na tamtych terenach pokonano odziały chana, a potem ścigano niedobitki w głąb samej Ordy. Kaffa poddała się w grudniu a do kwietnia następnego roku Polacy zakończyli sukcesem swe oblężenia. W czerwcu starcia ustały i zawarto rozejm. Jedysan został włączony do Polski, która zyskała dostęp do Morza Czarnego.

Następna wojna odbyła się w północnych Włochach w listopadzie 1411 r. Księstwo Padwy zostało zaatakowano przez papiestwo. Utworzyły się dwa potężne sojusze. Jeden zwany cesarskim, do którego jak sama nazwa wskazuje należał cesarz, królestwo Neapolu, Sabaudia, Republika kupiecka Genui, Akwileja, Mediolan i zaatakowana Padwa. Po stronie Papieża stanęły księstwa w środkowej części Włoszech, Mantua, Modena i Piza. Już w maju następnego roku Piza i Mantua wycofały się z wojny a Modenę nawiedził potężny bunt tamtejszej ludności. Szybko stało się jasno że państwo papieskie jest skazane na porażkę. Do września 1413 r. wojska Neapolu podbiły Rzym i okoliczne Spoleto a cesarskie oddziały Ferrarę która była wysunięta najbardziej na północ. Zawarto pokój, Spoleto stało się częścią ziem Neapolu a we Włoszech powstały dwa nowe księstwa, Ferrary i Ankony.

W połowie 1416 r. miał swoje miejsce początek III wyprawy tatarskiej. Sytuacja była wręcz idealna. Ziemie na północny-wschód od Charkowa ogarnął potężny bunt. W styczniu następnego roku pod władzą Polaków znalazł się już Charków i Kursk a pięć miesięcy później Woroneż. Nic nie mogło zatrzymać chrześcijan. Dopiero po opanowaniu półwyspu Krymskiego zawarto pokój na mocy którego Charków został przyłączony do Polski. Z powodu śmierci władców Polski i Austrii, była to ostatnie takie przedsięwzięcie w stosunku do Tatarów. Ekspansja na tamte tereny straciła swój sens. Niestety cesarz zmarł w marcu 1417 r. w Budapeszcie, gdzie pod koniec swych dni starał się zapewnić tron węgierski dla swojego syna, co mu się udało.

// Thnx za rady Netzach i sorki za wojnę wyliczankę we Włoszech.

 

Panowanie Franza I Stefana
1417-1441
Część 1
​

Franciszek koronował się pierw na Węgrzech, by zyskać przychylność tamtejszej ludności i chociaż Węgrzy nadal krzywo patrzyli na, według nich, ignoranckich austriackich Habsburgów pogodzili się już z faktem unii personalnej. Przez całe swe rządy próbował przekonać do siebie stany obcego kraju, by zapewnić Habsburgom dziedziczność tego królestwa i chociaż to pole było jednym z tych nielicznych na którym odniósł porażkę i tak jego najstarszy syn uzyskał po jego śmierci węgierską koronę.

W Niderlandach walka o wpływy ciągle trwała. Tym razem swój ruch wykonał książę Flandrii atakując miasto Liege i księstwo Brabancji w kwietniu 1418 r. i chociaż nowy cesarz opowiedział się po stronie obrońców, nie uczynił nic by jakoś zapobiec ich podbiciu. Holendrzy z Flandrii szybko i sprawnie pozbyli się niewielkich sił swych przeciwników i zaczęli oblegać dwa miasta. Sprzymierzeni w trudnej sytuacji władcy, ciągle słali swych posłów do Franciszka błagając go o pomoc. Ten zbywał ich, całkiem obojętny, tłumacząc się prowadzonymi wojnami na wschodzie. Przecież zaangażowanie się w tą w Niderlandach za dużo by go kosztowało, a tak być nie mogło! W listopadzie 1419 r. dwa miasta upadły, stały się częścią księstwa Flandrii a cesarz wręcz ucieszył się na wieść, że wreszcie będzie miał spokój. Wysłał jednego ze swych dyplomatów do zwycięzcy tej wojny, by całkiem ją zakończyć.

Księstwo Kijowskie​

Odkąd Franciszek odziedziczył swe tytuły po ojcu, wraz z władcą Polski, Mieszkiem IV przygotowywał się do wojny przeciw księstwu Kijowskiemu. Te było idealnym celem, ciągle zmagało się z jakimiś problemami. Po tym jak wyzwoliło się z jarzma tatarskiego zostało zaatakowane przez Polskę i okradzione z zachodnich ziem. Gdy po kilkunastu latach kryzys zaniknął, pojawiło się widmo ataku litewskiego lub krzyżackiego. Tragiczne położenie na mapie Europy stało się jego przekleństwem. Katolicy jednak postawili ultimatum... jeżeli Ruscy nawrócą się na słuszną wiarę będą mogli czuć się pewni że nie zostaną zaatakowani. Tak też doszło unii kościelnej, zwanej potem kijowską. Faktycznie przez pierwsze lata mieli względny spokój, dopóki sprawy w swoje ręce nie wziął Franciszek. Wysłał jednego ze swych szpiegów do Kijowa, ten dowiedział się zaś o wielu informacjach, które były dobrym warunkiem do rozpoczęcia I wojny kijowskiej. W maju 1418 r. ta się rozpoczęła, a wojska polsko-austriackie od razu przeszły do ofensywy. Do końca sierpnia już dwadzieścia tysięcy ludzi oblegało Kijów a dwa razy mniej próbowało opanować Zadnieprze. Armia kijowska tymczasem była zajęta tłumieniem buntu heretyków w Putywlu, którzy nie zgadzali się z postanowieniami unii. W październiku Kijów się poddał, a w grudniu zdobyto ważniejsze grody w zadnieprzu... nawet nie odbyła się żadna bitwa między przeciwnymi sobie siłami a już podpisano pokój. Księstwo Kijowskie zostało ograniczone do samego miasta, Zadnieprze wcielono do polski a z miasta Putywla utworzone nowe księstwo, które zostało zmuszone do przestrzegania zmian zawartych podczas unii kijowskiej.

Decydująca bitwa w pobliżu Malborka ​

W styczniu 1419 r. zaś miało apogeum konfliktu między Zakonem Krzyżackim a Królestwem Polski. Mieszko, wraz z wzrostem potęgi swojego królestwa, coraz mocniej domagał się od zakonu zwrotu ziemi Pomorskiej, Chełmińskiej oraz Gdańska. Chociaż ponownie wydano sąd papieski który także to nakazywał wielki mistrz nie zmienił zdania. Mieszko potraktował to jako wystarczający powód do wojny, która niebawem się rozpoczęła. Cesarz wraz z elektorem Palatynatu stanął po stronie Polski a król Czech po stronie zakonu. Austria posiadała w tym czasie tylko 20 tysięcy ludzi w armii, zatem pośpiesznie wcielono do wojska następne dziesięć tysięcy. Dopiero wtedy wojsko było gotowane do ataku na Czechy. W sierpniu wojska cesarskie przybywszy do Szumawy podbiły ją, podobnie postąpiły wojska elektora z Pilznem. Na całe szczęście dla cesarza, żadna z armii czeskich nie zaatakowała terenów Austrii. Władca Czech postąpił z większą rozwagą, wysłał swoją główną armię pod Kraków, który z powodu koncentracji wojsk polskich na granicy z Zakonem, był prawie nie broniony. Po krótkim oblężeniu został zdobyty. Druga czeska armia po zdobyciu Amberga należącego do Palatynatu wycofała się do dolnej Bawarii należącej do Czech. Tam, w grudniu odbyła się bitwa między Czechami a Austriakami, każdych było po osiem tysięcy na czele z swym władcą. Znane w całej Europie wojska czeskie dowiodły że zasługują na swoją sławę, w dodatku dobrze wykorzystały sprzyjający im teren i cesarz musiał uznać wojenny kunszt Karola VII, przegrywając tym samym bitwę a po niej wycofując się z ocalałymi do Austrii. Ta przegrana zmusiła Polskę i Austrię do podpisania pokoju z Czechami, płacąc im niewielką kontrybucję. W dodatku cesarz całkiem wycofał się z wojny. Polacy prowadzili działania wojenne jeszcze przez dwa lata, odnosząc wiele sukcesów. Opanowali dużo terenów zakonu, samemu tracąc tylko Słupsk. Na mocy pokoju toruńskiego Polska zyskała Podlasie, ziemie Chełmińskie i Pomorskie, lecz straciła swe roszczenia co do Gdańska, gdzie większość mieszkańców była już Niemcami.

Przywódca Wenecjan Lorenzo Lando ​

W tym okresie, w Wenecji zastało utworzone stowarzyszenie zwolenników przywrócenia republiki kupieckiej i niezależności miasta. Na ich nieszczęście cesarz przyłączył miasto do rzeszy i urządził jarmarki na tę cześć. Jako że wszystkie próby dyplomatycznego załatwienia sprawy zakończyły się fiaskiem, wystąpili zbrojnie. Cesarz wysłał na nich pięć tysięcy żołnierzy którzy krwawo stłumili bunt. Przez te wydarzenie, przez następne lata często dochodziło do buntów na dawnych terenach Wenecji. W samej zaś Austrii szlachta znowu dała o sobie znać, w ostatnich latach ich rola spadła np. w armii z powodu nie zwoływania pospolitego ruszenia a ufaniu tylko specjalistycznym wojskom. Postanowili to zmienić i zażądali od Franciszka stałych przywilejów. Cesarz sprzeciwiał się jakimkolwiek próbom zwiększenia uprzywilejowania tego stanu, jednak pod presją, nadał ekonomiczne przywileje za co szlachta odwdzięczyła się i zapełniła skarbiec sporą ilością złotą. Najbardziej na tym wszystkim ucierpieli chłopi, którymi nikt się nie przejmował od kiedy Ci przegrali swoją wojnę.

W październiku 1420 r. Lubeka zaatakowała księstwo Meklemburgii i szybko przystąpiła do oblężenia. Wojska cesarskie nawet udały się na pomorze, lecz tam przegrały bitwę. Wróciły się do rodzimego kraju i już nie angażowały się w tą wojnę. Dania która próbowała odbić Szlezwik została ogarnięta powstaniem chłopskim... Lubeka mając wolną rękę podbiła Meklemburgię, a cesarz musiał to zaakceptować.

Królestwo Polskie po drugim powstaniu krymskim ​

Od zakończonych wypraw tatarskich ludność krymska ciągle się buntowała, i Ordzie i Polsce. Próbowali stworzyć własne państwo, jednak ciągła gotowość tych dwóch państw im to nie umożliwiła. Pierwszy taki wielki zryw miał miejsce w styczniu 1422 r. gdzie tamtejsza ludność opanowała Zaporoże, Jedysan i Charków. By skończyć z buntem na tamte tereny zostały wysłane główne siły austriackie. Pod koniec miesiąca ponownie został przywrócony spokój. Chociaż przez następne lata zawsze na terenach Krymu toczono ciągłe walki, dopiero w 1427 r. nastąpił następny ogólny krymski narodowościowy zryw. Po opanowaniu półwyspu Krymskiego i Charkowa stworzyli nowy chanat wypowiadając wojnę Ordzie i Polsce. Ta pierwsza, akurat tocząca konflikt szybko zawarła pokój. Polacy zaś wysłali swe wojska by poskromić Tatarów. Dopiero we wrześniu 1429 r. całkowicie stłumili bunt, i przyłączyli tereny pokonanych do swojego królestwa, które osiągnęło niebywale wielkie tereny.

Jedna z stoczonych walk na Śląsku ​

W styczniu 1424 r. trzy państwa – Węgry, Polska i Austria postanowiły dokonać rozbioru Czech, które nadal zachowywało dużą siłę i nastał czas by to zmienić. Mieszko chciał odzyskać Śląsk, a Cesarz z ramienia Węgier i Austrii zyskać władzę nad całą resztą kraju. Jeszcze w tym samym miesiącu gdy wszystko już ustalono, wojska tych trzech królestw jak i lenników Austrii zebrały się na granicy z Czechami po czym rozpoczęły atak, o którym jak się okazało, czeski władca już wiedział. Naprzeciw głównym siłom austriackim stanęły wojska czeskie, wywiązała się bitwa którą atakujący wygrali. Straty jednak były małe, dlatego postanowiono dogonić wycofujących się przeciwników i ich dobić. Mimo iż stoczono jeszcze trzy walki, żadna nie przyniosła ostatecznego rozstrzygnięcia. Armia czeska zbiegła do swych bawarskich posiadłości i została już tam do końca wojny. W lipcu wojska polsko-węgierskie przystąpiły do zdobywania wschodu kraju a Austriacy zaś do opanowywania Szumawy. W październiku spełnili swe zadanie, nieporadni niestety byli sojusznicy Austrii którym do tego czasu udało się tylko zapanować nad Cieszynem. Na nieszczęście Polacy byli zmuszeni wysłać większość swych sił by stłumić bunty Ruskich i Tatarów. Natarcie straciło na impecie. Do grudnia 1425 r. sytuacja prawię się nie zmieniła, tylko Węgrzy opanowali jedno z ważniejszych czeskich miast. Podpisano pokój, a wojna mimo iż była wygrana, nie spełniła oczekiwań władców. Tereny Szumawy zostały włączone do Austrii a Czesi musieli zapłacić jeszcze daninę.

// Szanse są akurat duże, już w drugiej części będzie jakiś wzrost terytorialny Austrii.

 

Panowanie Franza I Stefana
1417-1441
Część 2
​

​

Po rozpoczęciu następnego roku Franciszek przystąpił do jednoczenia Austrii. Wypowiedział wojnę księstwu Lienzu, które zostało wsparte przez księstwa Tyrolu i Akwileji, bojące się że jeżeli te miasto upadnie, one będą następne. W marcu główne siły cesarskie znalazły się już na terenach Lienzu i stoczyły tam bitwę z przeciwnikami którą wygrały, po niej zaś przystąpiły do oblężenia. Osamotnione wojska Tyrolu walczyły z całym sercem i niespodziewanie odnosiły wiele sukcesów. Do listopada 1427 r. kiedy Lienz został podbity i włączany do Austrii, Ci zdążyli zdobyć St. Blasien i Treviso. Przez następny rok stoczono wiele bitew, w których to zazwyczaj cesarskie oddziały triumfowały, najważniejsza jednak odbyła się w listopadzie 1428 r. pod Treviso, gdzie organizujący się na nowo Tyrolczycy zostali niespodziewanie zaatakowani od dwóch stron i całkowicie pokonani, stracili całą swą armię a ich porażka stała się kwestią czasu. Sojusznicy cesarza tymczasem zaczęli powoli zdobywać ziemie księstwa Tyrolu a same wojska Austriaków zajęły się odbijaniem miast. Dobry moment wykorzystali Włosi z terenów dawnej Wenecji, zorganizowali drugi większy bunt. Aż dziewięć tysięcy osób stanęło do walki. W listopadzie 1430 r. pokonali austriacki garnizon w Treviso i przejęli władzę nad tym miastem. Przez następne pół roku mogli się cieszyć swą chwilową wolnością a wykorzystali ją dobrze, zdobywając kilka następnych miast, gdy jednak austriacka armia wywiązała się z swych zadań nie było dla nich litości. Zostali stłumieni, i srogo ukarani, to się przecież więcej razy nie mogło powtórzyć! Wreszcie, w maju 1431 r. wojska Genewy dzięki wsparciu Węgrów opanowały całe księstwo Tyrolu. Został podpisany rozejm. Trydent przechodził pod władanie cesarza a obecny książę Tyrolu – Leopold II został związani z nim stosunkiem lennym.

Wojna z Akwileją ułożyła się po myśli Cesarza. Kilka miesięcy po rozpoczęciu konfliktu, Węgrzy rozgromili całą armie Akwileji i wsparli Chorwatów na półwyspie Istrii, którzy postanowili uniezależnić się z pod władzy Włochów. Chociaż już w 1427 r. udało im się opanować cały teren, dopiero na kilka dni przed podpisaniem pokoju proklamowali utworzenie własnego państwa. Stolica Akwileji – Udine, została przejęta przez Węgrów dopiero na początku 1430 r. po czym włączona do Austrii.

​

Podczas jednoczenia miało miejsce kilka ważniejszych wydarzeń, które zazwyczaj tylko przeszkadzały w prowadzeniu i tak trudnej wojny. Na jej początku wielce wzburzony arcybiskup Augsburga potępił ten atak, dopuszczając się wielu złych słów a nawet przekleństw w kierunku do Franciszka, w obecności jego ludzi i wielu dostojnych książąt. Cesarz zawsze opanowany próbował załagodzić sprawę, był człowiekiem który w większości ludzi chciał mieć swych przyjaciół a wobec arcybiskupa nie miał żadnych złych zamiarów. Starania przyniosły pozytywny skutek, duchowny już uspokojony wycofał swe słowa, dzięki temu zdarzeniu cesarz zdobył sobie sympatie wielu władców z rzeszy. Kilka lat temu w poczet doradców Franciszka został przyjęty dyplomata przybyły z Francji. Teraz sprawdzał się wyśmienicie toteż szybko został mianowany głównym dyplomatą, i w tej roli nie zawiódł. Dzięki jego umiejętnościom rozsławiono jeszcze bardziej cesarza i po części zmieniono obraz wojny tak, by przedstawiał władcę w lepszym świetle.

W 1428 r. szlachta znowu się niecierpliwiła. Zażądali zwołania stanów generalnych, chcieli mieć jakiś wpływ na rządy władcy jak i możliwość walki o nowe przywileje. Gdy Franciszek przygotowywał się do bitwy pod Treviso, jak się później okazało wygranej, posłowie przekazali mu wieści. Ten w odpowiedzi tylko pogardliwie się zaśmiał i spławił ich, w dobie konfliktu nie było miejsca na ten zjazd, zresztą nie chciał użerać się z szlachtą, której nie był przychylny. Chociaż pozwoliło to mu dzierżyć pod swym berłem większą władzę nad swymi ziemiami, szlachta wręcz kipiała ze złości i nawet długo nie czekając wywołała rokosz. Cztery tysiące szlachetnie urodzonych chwyciło po broń i w miesiąc później już odniosło porażkę, chociaż nie udało im się nic uzyskać a po przegranej zostali łaskawie potraktowani, armia zajęta walką z nimi pozwoliła na podboje buntowniczych Wenecjan.

W 1430 r. ludność czeska na ziemiach Szumawy została wyposażona w przemyconą przez króla Czech broń i wystąpiła zbrojnie. Czesi byli za słabi by móc stoczyć otwarty konflikt, toteż zdecydowali się na takie rozwiązanie. Bunt został jednak skutecznie i krwawo stłumiony, a przez następne kilka lat byli objęci licznymi represjami. Cesarza w tym roku odwiedził poseł z Korsyki, ludzie zaczęli mawiali że historia lubi się powtarzać. Tak też właśnie było, ponownie republika kupiecka Genui próbowała podbić tą wyspę. Cesarz obiecał pomoc, i dochował swojego słowa, chociaż dość późno. W 1434 r. wysłał swe wojska do Genui, które podbiły miasto... można było podpisać pokój, jakże uczyniono.

​

W Niderlandach zaś, od ostatniej wojny dwie rejonowe potęgi ciągle się zbroiły i szukały sojuszników. Beczka prochu w końcu wybuchła i księstwo Flandrii zaatakowało Hainaut w maju 1431 r. Los jej nie sprzyjaj, wszyscy, oprócz Lotaryngii którzy obiecywali pomoc, opuścili ją w potrzebie, cesarz zaś wolał wesprzeć silniejszego, dlatego też mimo gorzkich relacji opowiedział się po stronie samozwańczego króla Niderlandów i zarazem księcia Hainautu. Wojna ta, ze względu na swoją długość, została nazwana siedmioletnią. W pierwszych latach, w których jeszcze cesarz walczył po stronie Hainautu została zorganizowana wyprawa na Lotaryngię, która po przegranej wojnie z Francją była tylko jednym miastem z przyległymi terenami. W styczniu 1432 r. przybyto pod mury i dzięki przekupieniu za duże sumy złota dowódcy garnizonu, bramy się otworzyły. Trzydziestotysięczna armia wlała się do miasta grabiąc wszystko co popadnie... w pałacu królewskim znaleziono wielkie bogactwa, warte ponad tysiąc dukatów. Po opuszczeniu miasta podpisano pokój i cesarz po tym okrutnym występku wycofał się z wojny. Zwycięstwo podczas niej odniósł jak się spodziewano książę Hainautu, ograniczając Flandrie do stołecznego miasta a resztę terenów przywłaszczając sobie.

W październiku 1435 r. wybitny cesarz zorganizował następne przedsięwzięcie, tym razem wyprawę skierowaną ku Grekom którzy buntując się przeciw Tatarom na półwyspie Krymskim i Włochom w Grecji zyskali sporo ziem. Ogłosili się odrodzonym Bizancjum, chociaż nie byli uznawani przez żadnych władców i toczyli zażarte walki z Turkami, których władcy od wielu już lat tytułowali się cesarzami bizantyjskimi. Węgierska flota przetransportowała wojska węgierskie do Morei, gdzie twierdza szybko została podbita. Jednak stolica nowego cesarstwa była umiejscowiona w Kaffie. Tam powędrowała cała polsko-austriacka armia. W lipcu 1436 r. podbito stolice jak i pobliskie miasto Mangup, które na mocy pokoju zostało przyłączone do Polski. Morea zaś stała się lennikiem cesarza, który wydał wiele złota na działalność misyjną na tamtych terenach, gdzie już po dwóch latach zakorzenił się katolicyzm.

Habsburg nie oszczędzał w złocie, wydawał na wszystko czego tyko dusza zapragnie, i chociaż dużą część bogactw przeznaczył na cele dobre, wiele złota znalazło się w przekupnych kieszeniach elektorów czy kardynałów. Już lutego 1438 r. skarb opustoszał a Franciszek miał nie lada problem... bowiem nie zapowiadało się na żadną łupieżcą wyprawę. Zdecydował się z ciężkim sercem, na zwołanie stanów generalnych. Jak się można było spodziewać nie było nici porozumienia miedzy stanami a władcą. Cesarz chciał pieniądze, stany nowych praw. Tak też toczyła się kłótnia, przez kilka dni. W końcu ze względu na dobre potraktowanie szlachty i wydanie jednego nowego przywileju, cesarz uzyskał potrzebne mu złoto.

Podział ziem Zakonu Joannitów​

W 1439 r. Zakon Joannitów całkowicie i nieoczekiwanie upadł, zaskoczyło to wszystkich, jednak nikt nie zwlekał i wszystkie liczące się państwa na tamtych terenach chciały na tym zyskać. Warto coś wspomnieć o Kawalerach Rodyjskich. Odkąd w 1308 r. umiejscowili swój zakon na Rodos, stali się miejscową potęgą kontrolującą handel we wschodniej części Morza Śródziemnego. Ponad pół wieku później wielcy mistrzowie zaczęli prowadzić agresywną politykę w stronę Azji Mniejszej. Gdy Turcy skupiali się na wojnach z Bizancjum, Ci wykorzystali to i podbili tereny na północ od Rodos, gdzie zamieszkiwała ludność grecka i turecka, o odmiennej religii. Bardzo skutecznie chrystianizowali podbite tereny aż do roku 1439 r. gdy zwasalizowali Cypr i szykowali się do wyprawy na Ziemie Święta. Niestety, ich plany pokrzyżował bunt ciemiężonej ludność. Dwadzieścia tysięcy Turków i Greków wystąpiło przeciw Joannitom, którzy szybko ulegli większym siłom. Prawie wszyscy rycerze zostali zabici, wraz z ich ówczesnym mistrzem. Niedobitki udały się do Cypru a na ziemiach dawnego zakonu rozgorzała wojna domowa. Grecy z Kaffy pośpiesznie przybyli i zaczęli głosić o przyłączeniu się do ich nowego, lepszego Bizancjum... szybko, zdobyli duże poparcie ludności i przyłączyli do swojego państwa Milas jak i bardzo bogaty Rodos. Z wschodnich terenów powstała republika kupiecka Karamanu wspierana przez Turcję, skupiająca większość kupców muzułmańskich i idąca wzorem Genui, która kiedyś miała zwierzchność nad tymi terenami. Oczywiście i Franciszek wmieszał się w spór. Rozkazał Grekom z Krety i Morei wypłynąć do dawnych ziem Joannitów i zając jak największe połacie terenu. Po części się to udało i do księstwa Krety przyłączono Ayaslug.

W 1441 r. Franciszek wydał rozkaz ataku na Mediolan i tak też rozpoczęła się wojna. Były to zarazem ostatnie jego słowa, gdyż nagle zmarł na nieznaną dotąd chorobę, wytaczając tym jednym rozkazem kierunek ekspansji Austrii przez następne dziesiątki lat.

Przez całe swe długie rządy Franciszek miał zatarczki i z chłopstwem i szlachtą, tylko duchowieństwo było mu przychylne. Po dwakroć chłopi pokojowo zgłaszali się do cesarza z petycjami o naprawę krzywd, o zakończenie sporu między władcami a nimi istniejącym od wojny chłopskiej, po dwakroć byli odprawiani i się nieskutecznie buntowali. Największym ich sukcesem było zdobycie Trydentu, dzięki czemu przez następne lata ich sytuacja w tym regionie o wiele się poprawiła, jednak tylko tymczasowo. Dopiero w ostatnich latach swego życia, cesarz wydał wielki dokument, z którego był w przyszłości dość znany. Była to karta praw regulująca wszystkie nieścisłości w tym zakresie, odnośnie całego społeczeństwa. Chłopi zyskawszy nowe prawa, choć w żaden sposób nie były one rewolucyjne, zmniejszyli swoją chęć do następnych buntów. Z biegiem lat dodawano lub usuwano z niej poszczególne prawa, przez następne stulecia była najważniejszym dokumentem państwowym.

Konnica austriacka ​

Cesarz też był zwolennikiem reformowania wojska, dokończył dzieło zaczęte przez swych poprzedników. Za jego czasów armia stała się całkowicie zawodowa i chociaż koszty jej utrzymania wzrosły, była warta każdej ceny. Stała się z najsłabszej, jedną z najsilniejszych w Europie, wręcz dorównującą tej francuskiej i chociaż liczba żołnierzy względem innych potęg, nadal pozostawała mała, ta nadrabiała swą dyscypliną. Cała armia, według zaleceń Habsburga, zaczęła się specjalizować w atakach, nie zaś w obronie co tylko umacniano w następnych latach. W czasie wojny z Zakonem Krzyżackim zaczęto używać nowych jednostek, zwanych Man-at-arms. Od śmierci Franciszka zaprzestano zwoływać do pomocy szlachtę jak i najemne wojska.

Habsburg był gorliwym katolikiem, w większości sporów popierał duchowieństwo nadając im wiele ziem i bogactw. Przez czas swych rządów zdołał wybudować całą masę nowych kościołów jak i wielką katedrę w samym Wiedniu, dzięki czemu zyskał przychylność katolickiego świata. Wspierał wszelkie próby nawracania jak i wypraw przeciw bezbożnikom. Dzięki swym działaniom w 1434 r. większość kardynałów zasiadających akurat w kurii rzymskiej stanęła po jego stronie, od tego czasu do końca swych dni cieszył się dużymi wpływami w Państwie Papieskim. Los jednak chciał, że w tym czasie działy się wydarzenia zwiastujące wielką zachodnią schizmę. Franciszek dzięki swej pozycji, próbował jej zapobiec jak tylko mógł, zwołując synody i starając się o dobre stosunki zwaśnionych stron. Chociaż do śmierci udało mu się zapobiec najgorszemu, gdy zmarł wszystko poszło na marne. Królestwo Neapolu zaatakowało Państwo Papieskie i po krótkiej wojnie włączyło do swych ziem Rzym co tylko umożliwiło przeciwnikom ówczesnego Papieża ogłosić nowego, którego tylko Ci uznawali.

Nie tylko w Austrii w tych czasach zasiadał wspaniały i wszechstronny władca, lecz także w innych państwach Europy. Gdy Józef I Kastylijski posiadł cztery korony – Kastylii, Portugalii, Aragonii i Nawary, a pod jego berłem znalazł się cały półwysep Iberyjski zostało stworzone nowe królestwo, nazwane Hiszpanią, które cieszyło się w tym czasie dobrą sławą, największą armią jak i ogromnymi bogactwami. Wojna stuletnia dobiegła w międzyczasie końca, zakończona wypędzeniem Anglików z Francji i zjednoczeniem tych ziem, na mocy traktatu pokojowego Anglicy zrzekli się tytułu królów francuskich. Przez następne kilka lat władcy Anglii zjednoczyli całe wyspy Brytyjskie nie interesując się już posiadłościami na kontynencie. Przeklęci muzułmanie już nie nękani krucjatami prowadzili swe podboje. Sułtan Maroka zjednoczył całe ziemie Maghrebu a Turcy kończyli podbój Bałkanów, już bezprecedensowo stając się potęgą na bliskim wschodzie po zwycięstwie nad Mamelukami.

// Władcy w innych krajach zaprawdę byli wielcy. Warto tu o nich coś wspomnieć. Władca Hiszpanii miał 9-9-9, Turcji 8-9-9, Francji 7-9-9, Anglii 9-7-8, Zakonu 5-9-9 a mój tylko 4-6-8 chociaż wystarczyło. Dzięki za Rusinów, pewnie poprawię. A co do dziedziczenia... chętniej bym odziedziczył niż o nie walczył, chociaż najchętniej to bym widział podział tych ziem a potem odbijanie z rąk Imperium Osmańskiego. Z Joannitami to był po części jakiś bug, ponieważ nadal Cypr ma ich jako seniora.

 

Panowanie Friedricha V
1441-1473
Część 1
​

Franciszek miał aż szóstkę dzieci, chociaż tylko troje z nich przeżyło ojca, w tym jeden syn. Ten, koronowany na cesarza, chociaż z poparciem już tylko trzech elektorów, arcyksięcia i króla Węgier, miał już przeszło dwadzieścia wiosen za sobą. Co gorsza, Fryderyka nie interesowało zarządzanie państwem, zwłaszcza całą niemiecką rzeszą a sam wolałby pewnie nadal pozostać rycerzem biorącym udział w wojnach europejskich, których tak mało według siebie zaznał. Mimo wszystko przemógł się, chociaż o wiele bardziej przejmował się sprawami armii niż dyplomacją. Zaniedbywał też nadto obowiązki cesarza jak i króla węgierskiego, co po śmierci doprowadziło do nagłej, tak bardzo niechcianej zmiany na niekorzyść Habsburgów.

W przeciągu pierwszych tygodni wojny, która nastała, już powstały odpowiednie stronnictwa. Szwajcaria wraz z arcybiskupstwem Sionu poparły Mediolan, hrabstwo Genewy na czele z swym despotą przyjęło zaś stronę Austrii, wraz z całą resztą wschodnich sojuszników. W czerwcu zorganizowana już armia austriacka wraz z Fryderykiem, dotarła pod Brescie, gdzie z łatwością pokonała tysiąc Włochów właśnie wybierających się do Mediolanu, gdzie to tworzyła się przeciwna armia. Chociaż już w listopadzie była gotowana do walki, przez pierwszy etap wojny nadal pozostawała w okolicach miasta, ze względu na mroźną zimę. Oddziały austriackie rozstawiły się przed miastem i zaczęły oblężenie, pod żadnym pozorem nie przystępując do ataku. Skutek był w miarę szybki, już w grudniu garnizon się poddał, przez co został potraktowany bardzo łagodnie. Wojska wkroczyły do miasta, lecz nie na długo. Austriacy niedługo potem wymaszerowali do Bellinzony po drodze nie napotykając żadnych wrogów.

Działania wojenne w Szwajcarii, Szwajcarzy idący na wojnę. ​

W Szwajcarii los też Fryderykowi sprzyjał, gdzie udała się polska armia. Jednak i wojska szwajcarskie szybko się uformowały, chcąc jak najszybciej zaatakować napastników. Zanim jednak do nich przybyli, wysłali część ludzi pod St. Blasien, po czym po niedługim marszu napotkały Polaków. Wynik bitwy stał się szybko jasny, Szwajcarzy przegrali a ich niedobitki udały się pod austriackie miasto, które zresztą było nieudolnie oblegane. W styczniu Zurych wraz z okolicznymi terenami został podbity, a przewodniczący Szwajcarii wiedząc że dalsza walka nie ma sensu, w końcu armia była zdruzgotana a zapowiadało się że już za dwa miesiące wrogowie opanują większość państwa, wystosował odpowiednie prośby odnośnie pokoju do cesarza Fryderyka. Habsburg chciał doprowadzić do rozdrobnienia tego kraju i utworzenia z Zurycha osobnego księstwa, jednak po namowach większości jego ludzi zrezygnował z tego planu, trzeba było zachować ład w rzeszy, która i tak zmagała się z dostateczną ilością problemów. Ostatecznie Szwajcaria zapłaciła odpowiednią kontrybucję, i na mocy umowy między władcami miała już więcej nie zwracać się przeciw cesarzowi.

Działania wojenne w księstwie Mediolanu. ​

W kwietniu wreszcie przybyli Węgrzy którzy stworzyli dwie armie, mniejsza udała się na Parmę, druga i większa zaś do Mediolanu. Oczywiście natknęli się na ludzi z tegoż miasta i najętych przez Sion najemników, przez co wywiązała się największa bitwa w tej wojnie. Zakończyła się porażką wojsk Mediolanu, których było zdecydowanie za mało a ich dowódcy nie dorównywali bystrością Węgrom. Zaczęto oblegać Mediolan, jak i Sion, który bez wojsk pozostał bezbronny. W czerwcu Austriacy zdobyli Bellinzone i wycofując się z ziem księstwa nie angażowali się w już żadne walki, sojusznicy wręcz przeciwnie. Do lutego zdobyto wszystkie wrogie zamki jak i miasta, arcybiskup Siony musiał zapłacić kontrybucję a książę Mediolanu zrzec się Bresci jak i Bellinzony na rzecz Austrii.

Nie oznaczało to jednak końca walk, Czesi z Szumawy ponownie wzniecili bunt i nawet udało im się opanować stołeczne miasto tej prowincji. Wojska austriackie nie miały chwili wytchnienia, i przez czterdzieści dni tłumili powstanie. Tych co brali w nim udział zabito, a cała reszta Czechów była odtąd jeszcze gorzej traktowana. Zaczęto proces germanizacji, który mimo wszelakich starań nie przynosił pozytywnych skutków.

Charles VI jeszcze jako król.​

W 1442 r. w Francji skończyło się rozdrobnienie feudalne a wszystkie ziemie należały teraz do władcy Charlesa VI, ten wykorzystując dobrą sytuację przyjął tytuł cesarza mimo iż cała reszta Europy krzywo patrzyła na ten czyn. Przystąpił do jednoczenia wszelakich terenów gdzie ludność francuska stanowiła większość. Pierwszym celem stało się cesarskie miasto Metz które we wrześniu zostało zaatakowane. Fryderyk stanął ścianą po stronie miasta, wraz z arcybiskupem Trewiru mimo przeważających sił Francuzów. Wielu skrytykowało tą decyzję jednak jak przegrywać, to z honorem. Mieli rację, w ciągu kilku pierwszych miesięcy stało się jasne że nie ma żadnych szans na wygraną w wojnie, a co dopiero odratowanie Metzu. Co gorsza, cesarz popadł w dziwny nastrój, zaczął wydawać całkiem złe rozkazy jak i słabo dowodzić wojskiem co było do niego niepodobne. Zaczęto podejrzewać że oszalał i odsunięto go jak najbardziej od sprawowania władzy, przez czas tej wojny pełnij rolę figury chociaż sam wmawiał sobie że jest inaczej. Do grudnia tegoż roku Francuzi pokonali już najemne oddziały arcybiskupa jak i kończyli oblegać Metz, w styczniu podpisali pokój z tamtejszymi władcami po czym całym swym wojskiem ruszyli na Austrię. W marcu pierwsze francuskie wojska zjawiły się na ziemiach Fryderyka, w niedawno podbitej części ziem. Chociaż pierwszą większą bitwę wygrali Austriacy przez całą następną część wojny Francuzi panoszyli się po ziemiach Austrii, ponosząc liczne zwycięstwa jak i porażki.

Dokument zawierający warunki pokoju. ​

Do końca roku 1443 toczono wiele walk, zwykle marginalnych jednak nie obyło się bez tych większych, mimo inicjatywy Francuzów Ci nie mogli zdobyć żadnych zamków czy miast, dopiero następny rok przyniósł odmianę. W styczniu podbili St. Blasien, któremu nijak można było zaoferować pomoc, wszyscy żołnierze byli zajęci walkami w samej Austrii. Mimo iż był to znaczy cios, postanowiono się nie poddawać. W lutym francuskie wojska opanowały Trydent, jednak już pod koniec tego miesiąca przybyła odsiecz i odbiła miasto. W marcu podobnie stało się z Brescią, która znowu znalazła się w rękach Habsburgów już w kwietniu. Przez cały następny rok wojna stała się bardziej spokojna, Austriacy skutecznie odpierali wszystkie ataki swych przeciwników jednak sami w żaden sposób nie przechodzili do ofensywy. Chociaż można było prowadzić dalszą walkę, nie miała ona już sensu... zwłaszcza jeżeli wziąć pod uwagę coraz częstsze bunty w Austrii jak i brak funduszy na prowadzenie działań wojennych. Władcy Francji i Rzeszy udali się do St. Blasien gdzie podpisano pokój. Ustanawiał on zakończenie stosunku wasalnego wobec Morei i Krety, stworzenie biskupstwa na terenie St. Blasien jak i zapłacenie odpowiedniej sumy złota władcy Francji. Fryderyk zgodził się, chociaż w przyszłości jak zawsze wypowiadał się na temat pokoju, stawał się mocno zgorzkniały. Wręcz żałował że nie podjął ryzyka i nie walczył dalej. Austria zakończyła swą ekspansje na wodach Morza Śródziemnego.

We wrześniu 1445 r. rozpoczęła się trzecia wojna Korsykańska. Włosi z Genui chcieli najwidoczniej za wszelką cenę zdobyć tą wyspę, jednak w walce z cesarzem nie mieli dużych rokowań na zwycięstwo. Sam arcyksiążę nawet nie zamierzał brać udziału w tym, według niego, śmiesznym konflikcie. Do października pokonano garnizon jak i zdobyto miasto... ponownie. Chociaż przegrani nie byli niczym obciążeni, dzięki tej wojnie talent jednego z dowódców został zauważony w wyniku czego został mianowany dowódcą piechoty.

​

Lata 1446 i 1447 były okresem rozwoju państwa, jak i czasem buntu Słowian. Gospodarka Austrii po wyniszczających wojnach nie była w dobrym stanie, można było zauważyć znaczny wzrost inflacji. Oczywiście nikt tego nie pozostawił samemu sobie i wysunięto inicjatywę utworzenia nowej waluty. Władca zgodził się, i po niedługim czasie w mennicach zaczęto wytapiać nowy pieniądz. W pierwszych miesiącach rzecz jasna destabilizowało to państwo, jednak wraz z upływem czasu zaczęto odczuwać same korzyści. Słowianie zaś, ciągle stawiając opór germanizacji zdecydowali się na desperacki czyn. Powzięli decyzję o zaatakowaniu swych ciemięzców. Z wszystkich trzech austriackich prowincji zebrała się grupa dwudziestu tysięcy odważnych bojowników o wolność. Niestety, byli podzieleni a armia austriacka nie pozwoliła im się zjednoczyć. Rozdzieleni i bezsilni zostali szybko zmiażdżeni. Dopełniło to germanizację na terenach Styrii i Karyntii. Ci co przeżyli, uciekli na południe, gdzie skutki niemczenia nie były jeszcze mocno odczuwalne.

Arcybiskup Udine. ​

Przez następne dwa lata Fryderyk wreszcie mógł odpocząć od licznych konfliktów, a robił to w iście wielkim stylu. Pierw odprawiono ślub na pałacu Wiedeńskim, między siostrzeńcem cesarza a córką hrabi Norymbergii. Wszystkie ceremonie jak i zabawy trwały kilka dni, Habsburg chciał jak najbardziej wysławić swój dwór ukazując jego bogactwo. Mimo iż polityką zajął się tylko przez chwilę, robił to bardzo dobrze. Na pewien czas przekonał do siebie większość kardynałów, zyskując wpływy w Awinionie i krajach, które pozostały wierne papieżowi. Nadał też odpowiednią autonomię arcybiskupowi w Udine, który zaczął zarządzać tym miastem. Z racji tego że na to stanowisko wybierano rodzimych Włochów, zmniejszyło to ich chęć do walki przeciw Habsburgom. Następnie wraz z swą świtą wybrał się do stolicy Hiszpanii, tak znanego Madrytu, gdzie miał się ponownie ożenić, gdyż jego żona zmarła przy porodzie następnego dziecka co przyjęto żałobą w całym księstwie.

 

Panowanie Friedricha V
1441-1473
Część 2
​

Kapitulacja Tangeru. ​

Fryderyk wyruszył z Genui przez Morze Śródziemne do celu swej podróży. Była to jego pierwsza wizyta na półwyspie Iberyjskim i tak jak mawiano, także tam było. Cały kraj opływał w bogactwach, nawet chłopstwo nie miało na co się skarżyć, bowiem plony były wysokie. Cała ludność była całkowicie oddana władcy, i nikt nie śmiał wystąpić przeciw niemu, jeżeli by nie liczyć bezbożnych muzułmanów, których skutecznie nawracano na jedyną, prawdziwą wiarę. Mimo udanej rekonkwisty nadal prowadzono boje w celu zdobycia wybrzeży Morza Śródziemnego. Tak też Fryderyk udał się do Tangeru, gdzie para królewska wraz z swą armią właśnie oblegała tamtejszą fortece. Cesarza powitano z wszelkimi honorami, jak na warunki w których monarchowie się znajdowali. Po kilku dniach przybył władca tegoż zamku z aktem kapitulacji. Władcom Iberii udało się zrobić odpowiednie wrażenie na cesarzu, który mimo wcześniejszej niepewności ostatecznie zdecydował się ożenić z jedną z córek Józefa II. Wojna się skończyła, i powrócono do stolicy. Tamże Habsburg zastał swą małżonkę już gotową do ceremonii. Po niej zaś, Józef nie zaprzestawał chwalić się swymi zamorskimi włościami. Opowiadał o wyprawach za morze, w celu dopłynięcia do Indii, gdzie jednak ich nie zastano a odkryto nowy ląd. Fryderyk zaciekawiony słuchał następnie o trzech wyprawach do Ameryki, nazwanej na cześć jej odkrywcy. Hiszpanie założyli na tamtych terenach dwie kolonie karne, i sceptycznie patrzyli na dalsze próby osiedlania tego nieokiełznanego terenu z powodu braku jakichkolwiek zysków. Cesarz był jednym z pierwszych, którzy słyszeli te wieści, chociaż przez następne lata szybko rozpowszechniły się po chrześcijańskim świecie. Po spędzeniu ponad dwóch miesięcy z dala od swej ojczyzny, zdecydował się na powrót.

Od swej siostry sprawującej władzę podczas jego nieobecności dowiedział się o śmierci Leopolda II, której wyczekiwano od wielu już lat. Tenże w chwili śmierci liczył ponad siedemdziesiąt lat i przez swój wiek nie zdołał spłodzić dziedzica. Region zwany Tyrolem stał się jedną z domen arcyksięcia, a był to region szczególny. Właśnie tam były liczne kopalnie złota, tak mocno potrzebne do wytapiania pieniędzy jak i bogacenia państwa.

Jeden z nieudanych szturmów. ​

Władca zaczął przygotowywać się do II wyprawy bizantyjskiej, do której przystąpił w marcu 1449 r. z pomocą Polaków. Chociaż Grekom pozostała tylko Kaffa, i ograniczali się do łupieżczych i pirackich ataków na Osmanów, stawiali niebywale wielki opór. Fryderyk niepotrzebnie nie docenił przeciwnika, spędzając większość czasu na warszawskim dworze pozostawiając dowództwo bohaterowi z Genui, który całkowicie sobie nie radził. Przez pewien okres wojny, większość Austriaków była zajęta tłumieniem buntu herezji w rodzimym kraju co tylko dało oblegającym czas na pozbieranie się. Na nieszczęście też, Grekom udało się zniszczyć polską flotę czarnomorską, dzięki czemu mogli uzupełniać zapasy. Dopiero wewnętrzna walka o cesarską koronę otworzyła nowe możliwości przed wojskami zachodu. Cesarz pod pozorem wspierania pretendenta wreszcie zaatakował miasto swym wojskiem i uczynił to skutecznie. Kaffa skapitulowała dopiero po dwóch latach oblężenia, co przypieczętowało całkowity rozpad Bizancjum, zwłaszcza że miasto to zostało sprzedane Turkom, przy okazji zawierając traktat o nieagresji obowiązujący póki władca Austrii nie zemrze lub w wypadku wczesnej śmierci, przez następne 15 lat.

Walki z dobrze uzbrojonymi heretykami. ​

Przez nieobecność cesarza w państwie działy się złe rzeczy. Młoda żona nie mogła poradzić sobie z zarządzaniem państwem. Co gorsza, jej niemoc postanowili wykorzystać heretycy co im się po części udało. Opanowali jedno z miast i szerzyli herezję przez kilka miesięcy, z różnymi skutkami. Gdy przybyła zaś odsiecz, wszystkich żywych okrutnie zabito chociaż przez następnych kilka lat można było odczuć skutki ich kłamstw i przeklętych czynów. Także chłopi niezadowoleni traktowaniem przez swych panów, zwrócili się do księżnej. Ta zaś ich nie poparła, wręcz przeciwnie. Jeszcze bardziej zwiększyła pańszczyznę, co wywołało bunt. I oni podbili miasto, z powodu braku wojska które przebywało przed murami Kaffy. Gdy zaś to uczynili, siłą zmusili rządzących do zmniejszenia represji wobec nich, po czym rozeszli się do swych domów, tym samym unikając kary.

Położenie obydwu zakonów. ​

Fryderyk wracając z wojny zatrzymał się na dłuższy czas w Budapeszcie, by zaprzestać robienia sobie wrogów w węgierskiej szlachcie. Nie miał też zwyczaju spędzania z nimi czasu, jednak udało mu się ostudzić zapał do jego detronizacji. Oprócz zwykłych spraw, którymi musi sobie zaprzątać głowę władca, nawet taki jakim był Fryderyk zdarzyły się sprawy o wiele ważniejsze. Do Węgier przybył mistrz zakonny Braci Mieczowych. Ci zaś oszukani przez Krzyżaków, uciekli do Lubeki i Brandenburgii gdzie osiadli. Chociaż powodziło im się dobrze, nadal marzyli o własnym państwie. Słysząc zaś, że cesarz jako wielki człowiek, organizuje wyprawy przeciw poganom, heretykom i wszystkim tym, którzy nie wierzą w Chrystusa udali się właśnie w to miejsce. Cronberg przeto prosił monarchę o pozwolenie na przebywanie na granicy Węgier z Turkami Osmańskimi by w razie wojny móc walczyć przeciw niewiernym. Cesarz popierał zakonników, i w akcie hojności ofiarował im miasto Osijek z przyległościami, mimo protestów Węgrów, którzy już mieli problem z jednym zakonem w przeszłości. Cronberg złożył śluby wierności wobec Fryderyka, jako króla Węgierskiego. Za wzorem swych braci zakonnych, przybyli także z Iberi rycerze w służbie Boga. Po nieudanym sprawowaniu władzy nad miastem w Maghrebu, Ci szukali swej szansy na Węgrzech. Tym razem także Fryderyk, wierząc w waleczność Hiszpanów, których miło wspominał, ofiarował region Banat, na wschód od lenn Kawalerów Mieczowech. Fryderyk miał nadzieję że niczym Krzyżacy szybko rozwiną gospodarczo nadane im tereny, by w przyszłości wojować ramię w ramię z Austriakami przeciw rozpowszechniającym się jak zaraza Turkom.

Hołd lenny Kawalerów Mieczowych. ​

Tak też zaczęła się rywalizacja między zakonami, jeden chciał być potężniejszy od drugiego i mimo licznych prób Fryderyka pod żadnym pozorem nie doszło do ich zjednoczenia. W niedługim też czasie po tych wydarzeniach oba zakony stały się członkami cesarstwa rzymskiego a większość ich ziem włączona do rzeszy, oba ugrupowania zakonników stały się faktycznie zależne od władzy cesarskiej. W rok po ich osadzeniu na terenach węgierskich zmarł dotychczasowy władca Malty, który był lennikiem Józefa, nie pozostawiając po sobie żadnego dziedzica. Jako że na tej małej wyspie większość społeczeństwa była źle nastawiona do króla zjednoczonej Iberii i raz po raz tłumnie występowali przeciw niemu, w ramach przyjaźni postanowiono sprzedać ją cesarzowi. Ten sam nie zdobył sobie ich zaufania, był w końcu Niemcem i nie rozumiał ich potrzeb, to znalazł rozwiązanie problemu. Dał w lenno wyspę mistrzowi zakonu Alcantara, który połączył koronę księcia Malty z urzędem wielkiego mistrza za zgodą papieża. Warunek był jeszcze jeden, ożenek z siostrzenicą cesarza. Książę chętnie to zrobił, co jeszcze bardziej zwiększyło jego pozycję. Tak też państwo zakonne stało się państwem świeckim mimo iż w węgierskich posiadłościach nadal przebywała większość rycerzy zakonnych. Kawalerowie mieczowi także w tych czasach nie próżnowali, chociaż nie osiągnęli sukcesów na arenie politycznej zasłynęli z polityki germanizacji, którą prowadzili wręcz wzorowo. Mimo iż sprawowali władzę nad ludem Chorwatów kilka lat, udało im się narzucić swym poddanym kulturę niemiecką.

Cesarz powróciwszy do ukochanego Wiednia stanął przed kolejnym wyzwaniem stawianym przez los. Od wielu już lat dało się zauważyć powolne zanikanie systemu feudalnego, który mimo wszystko nadal funkcjonował w całej prawie Europie, tylko w Francji dziedzic cesarza Charlesa VI przywrócił monarchię, lecz absolutną stając się wzorem dla innych władców z chrześcijańskiego świata. Dalsze promowanie feudalizmu nie było na rękę władcy i gospodarka przez to powoli przestawała się rozwijać jak i szlachta ciągle utrzymywała duże wpływy w księstwie. Postanowiono zwiększyć władzę władcy, tym samym pozwalając miastom nadal się rozwijać. Oczywiście napłynęły protesty duchowieństwa i bogato urodzonych, postanowiono jednak je zignorować.

Święty Albert​

W Awinionie zmarł w międzyczasie papież, a kardynałowie po instrukcjach cesarza wybrali niemieckiego arcybiskupa. Ojciec Święty wraz z cesarzem Fryderykiem nakłoniali szwedzkiego króla do ataku na Norwegie, gdzie przebywał antypapież, cieszący się poparciem całego katolickiego wschodu. Po miesięcznych rozmowach Szwecja ostatecznie zmieniła stronę, zaatakowała Norwegię jak i fałszywego papieża. Wojna dzięki wsparciu pieniężnym z Awinionu została wygrana, a schizma dobiegła końca, abdykacją antypapieża chociaż przez rozwiązanie siłowe. Jej koniec także zapoczątkował jednoczenie Skandynawii przez Szwecję i wzrost jej potęgi. W samej zaś Austrii jeden z duchownych zaczął dokonywać cudów. Szybko doszły cesarza wieści że ten kleryk leczy nieuleczalne choroby, sprawiając że poddani jeszcze bardziej pogrążyli się w swej wierze. Postanowiono to wykorzystać, i po licznych staraniach władcy trzy lata po śmierci Alberta kanonizowano go.

Zmiany gospodarce zaczęte od waluty, po wspieranie miast miały ciąg dalszy. W Wiedniu w całym mieście sławny stał się kupiec Schönbrunn podobno mogący z kilku dukatów, uczynić wielkie bogactwa. Pośpiesznie wezwano go na dwór cesarski i wysłuchano jego słów. Ten wykorzystał szansę i ofiarował swe usługi, Fryderyk musiał zaś wybrać jaki przybiorą one wygląd. Szansy zaprzepaścić nie można było, toteż zastanawiano się pierw co by nie stworzyć następnego centrum handlu, gdzie zbierać się będą kupcy z najbogatszych państw chrześcijańskich. Szybko jednak zrezygnowano z tego pomysłu, handel Wenecki miał nadal pozostać tak samo ważny jak przez ostatnie dekaty, jak i brakowało funduszy w skarbcu na takie wielkie przedsięwzięcie. Zorganizowano misję handlową do Niderlandów, co całkiem zmieniło dotychczasową politykę handlu Austrii. Z zamkniętej sterowaną przez organy państwowe stawała się otwartą na świat. Schönbrunn wróciwszy po misji do rodzimego kraju stał się doradcą władcy, chociaż zwiększał nastroje do buntu, jego pomoc w rozwoju handlu była nieoceniona.

Lubeka, jaką ją widział Schönbrunn. ​

W sierpniu 1452 r. Schönbrunn już zrobił następny krok ku wolnemu handlu. Hanza pod przywództwem silnej Lubeki opływała w bogactwach, mając swe wpływy w Nowogrodzie czy Szwecji. Główny kupiec reprezentując interesy Habsburgów zawarł traktat z burmistrzem Lubeki o przyjęciu do Hanzy miast z Austrii. Był to dla tej ligi krok milowy, bowiem z wybrzeży Bałtyku kupcy mogli przenieść się do Wenecji i zacząć handel w portach Morza Śródziemnego. Fryderyk przyjął tytuł zwierzchnika miast hanzeatyckich co przynosiło prawie że same korzyści. Do związku dołączyły kolejno następujące miasta: Wiedeń i Linz. Klagenfurt i Graz niedawno zgermanizowane, na koniec zaś Innsbruck gdzie w pobliżu wydobywano złoto.

Fryderyk był pierwszym Habsburgiem, który zajął się rozwijaniem marynarki. Wydał trzy dekrety, każdy w rocznym od siebie odstępie. Chociaż nie stworzył floty z prawdziwego zdarzenia, były to ważne decyzje. Zaprzestano kłaść nacisk na wojska lądowe, chociaż to nadal one były najważniejsze. Wzorem jego stała się rzecz jasna Hiszpania, którą pod koniec swego życia wręcz dogonił mogąc stworzyć prawie takie same okręty, niestety z braku złota musiał pozostawić to swoim potomkom. Nie zaniedbywał też jasna armii, bez której nie mógł by utrzymać swego państwa w jedności. W mieście Treviso stworzył dla tamtejszych Włochów obóz wojskowy. Mógł dzięki niemu zwerbować dobrze wyszkolonych żołnierzy w większej ilości, którzy idealnie pasowali do jego zawodowej armii.

// Dzięki. :grin:

 

Panowanie Friedricha V
1441-1473
Część 3
​

Polscy piechurzy podczas konfederacji Płockiej. ​

W 1455 r. Polska przeżywała trudny okres, szlachta utworzyła konfederację i próbowała obalić króla. Ten w obawie o swój los wysłał swego posłańca do cesarza, a słysząc on o złych wieściach szybko kazał wymaszerować wojsku do stolicy swego największego sojusznika. Po kilku tygodniach na przedmieściach miasta została stoczona bitwa z udziałem trzydziestu tysięcy ludzi. Trudno mówić o łatwym zwycięstwie. To nie była jedno z tych starć, na temat których można pisać pieśni czy malować obrazy. Obie strony szybko wmieszały się w wir walki a z powodu śmierci co ważniejszych dowódców buntowników i wojsk polsko-austriackich na polu walki zapanował chaos. Ostatecznie to jednak Polacy chcący obalić króla musieli się wycofać. Mimo znacznych strat ruszono na Płock, gdzie zebrała się cała reszta wrogów. Chociaż opór był silny, odniesiono zwycięstwo kończąc tym samym tą rokosz.

Przez dwa lata odnawiano siły i przygotowywano się do następnej wojny, bowiem Fryderyk był władcą żądnym licznych podbojów. Szukał on odpowiedniego celu a nie znalazłszy go na wschodzie skierował swój wzrok na Mediolan, wysłał więc swych szpieg by zdobyli dla niego casus belli. Udało im się to, i posądzając księcia Mediolanu o spiskowanie przeciw rzeszy i cesarzowi, rzecz jasna fałszywie, zaatakowano go. Tylko miasto-państwo Mantua wsparło zaatakowanego, który błagał króla Francji o pomoc, nieskutecznie. Austriacy mieli do opanowania trzy miasta, wygrana była pewna. Początek wojny datowany jest na środek czerwca 1457 r. Niemiecki papież nadal pozostawał marionetką w rękach cesarza, toteż także wystąpił przeciw włoskim państewkom ekskomunikując je, za rzekome nawoływanie do schizmy. Bierny nie pozostał despota Genewy, który upatrzył w tym konflikcie jakiś zysk dla siebie, a co ważniejsze, chciał jeszcze bardziej przypodobać się Fryderykowi, dlatego stanął po jego stronie.

Armia austriacka stacjonująca na granicy bardzo szybko wyruszyła wraz z Fryderykiem na Mantue. Tym razem cesarz zdecydował się nie pozostawiać niczego przypadkowi, błędy z wyprawy bizantyjskiej nie mogły się powtórzyć. Dość szybko doszło do pierwszego starcia, pospolite ruszenie Mantui starło się przy jednej z wsi z Austriakami, którzy nie zamierzali przegrać. Chociaż szanse na zwycięstwo Włochów były niskie, bowiem oddziały Habsburga dysponowały 20 tysięczną przewagą liczebną, żołnierze walczyli dzielnie. Tym, którym udało się ujść z życiem a nie było ich wielu, darowano życie chociaż do końca walk z księciem Mantui stali się zakładnikami. Po dwóch tygodniach marszu, wreszcie ujrzano mury Mantui. Przystąpiono do oblężenia. Po paru zaś dniach, zjawił się w namiocie Fryderyka posłaniec. Przyniósł wieści o rozmieszczeniu wojsk wrogów jak i sprzymierzeńców. Zdawać by się mogło, że wszystko idzie dobrze jednak tak nie było. A to wszystko przez Węgrów, którym nie śpieszyło się do bojów za cudzy interes przez co Bellinzona i Brescia musiały bronić się posiadając tylko swe niewielkie i niedoświadczone garnizony.

Wymarsz wojsk spod Mantui. ​

Mediolańczykom więc udało się podbić Bellinzone i to na dodatek przed zimą, a było to w listopadzie. Mimo sukcesu książę był niezdecydowaną osobą i ostatecznie wycofał swe wojska za mury, na całe cztery miesiące by przeczekać zimę. Fryderyk był jednak gotów ponosić straty, i tak obleganie Mantui trwało bez końca. Nawet książę tegoż miasta począł się denerwować, albowiem pomoc nie nadchodziła. Trwał w tym stanie do końca grudnia, gdy zapasy się skończyły. Był jednak osobą, która woli umrzeć niż poddać się bez walki, dlatego w nocy 31 grudnia otworzył wrota miasta i wraz z garstką rycerzy, która pozostała przy życiu zaatakował oblegających. Wycięto ich w pień, a ciało księcia znaleziono dopiero kilka godzin po bitwie. Mantua stało się częścią monarchii Habsburskiej. Armia zregenerowała tylko swe siły, i od razu wyruszyła do Udine, przeciwstawić się buntowi Włochów, któremu nie zapobiegł arcybiskup, prawdopodobnie przez jego chorobę. Na kilka godzin przed bitwą, którą wygrały wojska cesarskie, on sam zmarł.

Kampania włoska. Czerwiec 1457 r. - Lipiec 1458 r. ​

Do kwietnia wyklarowała się nowa sytuacja. Genewskie armie wraz z Fryzami i Pomorzanami wasalami Fryderyka, wyparły nieliczne oddziały z przed Mediolanu i rozpoczęły oblężenie miasta. Armia papieska od początku wojny do dnia dzisiejszego ciągle wykrwawiała się przed murami Parmy, gdzie ponoć zorganizowano całkiem dobrą obronę, przynajmniej panowały takie wieści. Mediolańczycy mogli zrobić tylko jedno, zaatakować Brescie. Większość jednak sił pozostawili w niedawno zdobytym mieście, które jeszcze przed laty stanowiło część ich państwa. Co ciekawe, w Bresci miejscowa ludność zbuntowała się przeciw nadchodzącym wojskom. Był to prawdziwy łut szczęścia, najwidoczniej Bóg stał po stronie cesarza, inaczej nie wiadomo czy wojska zdążyły by wrócić na czas i uratować miasto.

Rozkaz nawołujący do szturmu. ​

W maju tylko piętnaście tysięcy Austriaków przemaszerowało do Bellinzony. Cała reszta była albo ciężka ranna albo martwa. Co gorsza, Fryderyk nie miał kim zastąpić tak doświadczonych żołnierzy. Po zaskoczeniu na nowo organizujących się Włochów od razu wydano rozkaz szturmu. Za dużo już czasu stracono na oblężenia, samemu ponosząc większe ofiary niż przeciwnik. Trzy... zaledwie trzy dni zajęło opanowanie metropolii, chociaż cena za takie zwycięstwo była nader wielka. Fryderyk raniony, po tygodniu zachorował i zaprzestał brania udziału w kampanii włoskiej. Stan ten wykorzystać starały się różne stronnictwa, jednak tylko szlachta wyszła z tego zwycięsko. Cesarz wolał nie tracić władzy, którą tak długo skupiał w swoich rękach na rzecz nic nie znaczącej władzy lokalnej. Miał chociaż okazję ponaglać Węgrów, którzy mimo iż nie zgodzili się brać udziału w wojnie stacjonowali w Austrii. Mieli oni odstraszać, tych którzy przeciw niemu knuli i pokonywać jakichkolwiek buntowników, których w tych czasach było tak dużo jak zawsze, zwłaszcza heretyków, którzy znowu wyszli z ukrycia. Sytuacja w Mediolanie bez Fryderyka stawała się z dnia na dzień coraz gorsza. Książe wykorzystał okazję i podpisał pokój z Papieżem, bez obecności przedstawiciela rzeszy co tylko ośmieszyło jego majestat. Papież zyskał Parmę, o którą tak dzielnie walczyli włoscy najemnicy. Mimo iż szansa na odbicie Rzymu została zaprzepaszczona, państwo papieskie nadal dysponowało sporymi terytoriami w północnych Włoszech i ciągle wzrastało w siłę.

Pogoń konnicy Węgierskiej za uciekającymi Włochami.​

Austriacy przyłączyli się do wojsk oblegających Mediolan, jedynego miasta które udało się zachować księciu. Ponownie popełniono kategoryczny błąd, jak się okazało wojska mediolańskie wraz z swym władcą ukrywały się w górzystej Szwajcarii. Gdy dowiedziały się o skoncentrowaniu sił w stolicy, zaatakowały ponownie Bellinzone i w jeden miesiąc podbiły ją. Po prośbach Fryderyka, który nadal kurował się w pięknym Wiedniu, Węgrzy wreszcie włączyli się do konfliktu chociaż stoczyli tylko jedną bitwę, a była to potyczka ważna. Przegrupowani mediolańczycy starali się pokonać garnizon Bresci lecz właśnie u jej murów zjawili się Węgrzy gromiąc swych wrogów, chociaż księciu udało się zbiec. Styczeń 1459 r. oznaczał kres księstwa Mediolanu. Na początku tego miesiąca wreszcie zdobyto Mediolan, a na koniec odzyskano stracone miasto, bronione przez garstkę ludzi, którzy na wieść o porażce ich władcy, sami się poddali. Mediolan stał się głównym miastem Austrii we Włoszech, rola ta utrzymywała się przez długi czas a z następnymi podbojami tylko się umacniała. Książe uciekł do Danii i tamże zmarł.

W Europie przyjęto podboje z mieszanymi uczuciami. Władcy Hiszpanii i Polski gratulowali zwycięstw a Francja krzywo patrzyła na to co się dzieje we Włoszech, jednak rozpocząć działań nie mogła, popadanie w niełaskę papiestwu mogło mieć złe konsekwencje. Reszta ważnych rodów milczała, kto wie czy to nie oni mieli stać się następnymi celami. Był to także przełom jeśli chodzi o stosunek elektorów do Habsburgów, którym pozostał wierny tylko elektor Fryzji. Na nieszczęście ten fakt cesarzowi umknął. Ludność mediolańska zaakceptowała władzę cesarza tak szybko, jak zapomniała o dynastii, która przez wiele lat sprawowała tu władzę. Lombardczycy jak nazywano mieszkańców austriackich Włoch, zyskali prawie wszystkie te same prawa co rodowici Austriacy. Szybko można było zauważyć zmiany w karcie praw, dzięki którym Fryderyk zyskał sympatię społeczeństwa. Możnowładztwo zaczęło nakłaniać Fryderyka do ataku na Czechy, jednak ten nie uczynił nic w tym kierunku przez całą resztę swego życia.

Przygotowania do egzekucji.​

W marcu, gdy jeszcze większość żołnierzy nie ocknęła się po walkach, arcybiskup Salzburga oszalał. Przez wszystkie lata Habsburgowie żyli w zgodzie z duchownymi z tego regionu i wspierali się nawzajem jak tylko mogli, najwidoczniej nie wystarczyło. Guidobald, jak zwał się ten szaleniec, powiadał że zaczyna krucjatę przeciw Habsburgom atakującym swych katolickich braci, nawoływał innych do powzięcia świętej misji, lecz nie tylko w Austrii zyskał sobie taką sławę a nie inną. Papiestwo ponownie posłużyło się ekskomuniką a Fryderyka, już zdrowego, czekała następna wyprawa. Polacy, Węgrzy i Austriacy brali udział w walkach, głównie dlatego że nie zdążyli jeszcze wrócić do rodzimych krajów. Okazało się że arcybiskup nie posiada żadnych wojsk, a wszystkie, które na czas udało mu się zebrać broniły Salzburga. Próby zdobycia miasta trwały kilka miesięcy, gdy się to jednak udało duchownego potraktowano okrutnie. Skazano go na śmierć przez spalenie na stosie, w samym zaś mieście jeden z siostrzeńców arcyksięcia przyjął tytuł hrabi i w imieniu głowy rodu Habsburgów sprawował władzę nad tymi terenami. Odnaleziono też w skarbcu spore sumy złota, które dwakroć przewyższały bogactwo Austrii, co była istnym darem Bożym.

// Co do mapek. W następnym odc. dam całych Włoch, zaś w 1500 r. całego znanego Austrii świata.

A czemuż to? Jakoś nie wyobrażam sobie jednego z hegemonów Europy bez koloni, pozostaje też kwestia grywalności. Przez ostatnie 150 lat raczej nie miałbym co robić.

 

Panowanie Friedricha V
1441-1473
Część 4
​

Przez całe dotychczasowe rządy arcyksięcia duży nacisk kładziono na rozwój intensyfikacji rolnictwa w Austrii i Lombardii, i nie ograniczało się to do niemrawych starań jak w innych monarchiach, lecz do wydawania masy złota by zwiększyć plony. Ostatecznie jednak w tej dekadzie udało ukończyć się ten cały żmudny proces. Nakłady produkcji zostały zwiększone, wręcz dorównywały tym w Hiszpanii czy Francji, głodowych klęsk czas dobiegł końca. Zwłaszcza w Styrii odniesiono duży sukces, gdzie urodzaj był tak wielki, że z czystym sercem władca mógł zwiększyć podatki nie martwiąc się o los tamtejszej ludności.

Rok 1462 przyniósł nieoczekiwaną wojnę, zwłaszcza że działa się ona w rzeszy. Hrabia Hesji będąc bardzo zadufanym człowiekiem, odważył się na atak na Wormację. Nie wziął jednak pod uwagę że wszyscy sąsiedzi na czele z Fryderykiem ruszą przeciwko niemu. Jedność rzeszy nie mogła zostać zachwiana. Kampania raczej nie należała do trudniejszych. Tylko część armii wysłano na boje, reszta pilnowała kraju. Austriacy dotarli pod Darmstadt nie napotykając żadnych oporów, toteż rozłożyli się przed miastem i zaczęli je oblegać. Szybko się okazało dlaczego nie spotkano wrogów, kilka dni wcześniej zostali otoczeni i całkowicie rozbici przez pomniejszych sojuszników cesarza w tej wojnie. Miasto było oblegane prawie cały rok, w końcu garnizon się poddał. Kassel został podbity kilka tygodni wcześniej, wojna więc dobiegła końca. W ciągu paru dni zawarto pokój... hrabia Hesji stawał się wasalem władcy Austrii i został zmuszony do zapłacenia wysokiej kontrybucji.

Nieliczni Węgrzy w armii Habsburskiej.​

Nowo wybrany doża Genui obiecał swym poddanym podbój Korsyki, co nie udało się jego poprzednikom. Akt wypowiedzenia wojny dotarł do władcy wyspy w lipcu 1463 r. W czym jednak Włosi z kontynentu podkładali nadzieje? W swych sojusznikach, którzy mieli zająć Austriaków. Krzyżacy i dwa włoskie księstwa jednak nie odważyły się zaatakować cesarza przez co Liguryjczycy znowu pozostali sami na placu boju. Mimo dobrotliwej oferty zakończenia wojny, zanim się tak naprawdę zaczęła oferowanej przez Fryderyka, nie zgodzili się i postanowili walczyć. Napastnicy przejęli inicjatywę prowadzenia konfliktu, przez jego początek. Mniejsza armia austriacka chociaż przebywała na terenie dawniejszego księstwa Mediolanu, była zajęta tłumieniem buntu, główne zaś siły musiały przemaszerować z Wiednia. Dopiero w styczniu następnego roku udało się opanować miejscową ludność, a żołnierze Austrii połączyli się stanowiąc teraz jedną już armię. By nie ponieść większych strat, postanowiono ominąć Włochów aktualnie przebywających przed murami Mediolanu i wyruszono prosto na Genue. Pomimo wielkich działań oblężniczych trwających cały czas, obrońcy byli niewzruszeni. Liguryjczycy wykorzystali sytuacje i po zdobyciu Mediolanu skierowali się na południe, obsadzając garnizon miasta skromnymi siłami. Nie spodziewali się ponownego rozłączenia austriackiej armii na dwoje, przez co można było i prowadzić oblężenie i odbić miasto. Wojska włoskie w akcie desperacji spróbowały zaatakować swych wrogów, jednak poniosły klęskę. W czerwcu 1465 r. miasto broniące się ponad 500 dni ostatecznie się poddało. Zażądano wszelakich bogactw jakie posiadało jak i związanie stosunku wasalnego by dożowie nie napadali więcej na Korsykę i faktycznie uzależnili się od władzy cesarskiej.

W listopadzie 1466 r. ponownie na wiedeńskim pałacu odbyły się zaślubiny jednego z Habsburgów. Tym razem to Florian, będący hrabią Salzburga od 6 lat miał zostać związany ślubem małżeńskim z córką ówczesnego władcy Palatynatu i głowy rodu Wittelsbachów, Felicją. Rzecz jasna małżeństwo te, stało się wytworem polityki prowadzonej przez dwie dynastie, postanowiono bowiem zapomnieć o dawnych niezgodach. Co ciekawe Florian został, jak się okazało szwagrem przyszłego cesarza co jeszcze bardziej zwiększyło jego pozycję w następnych latach. Podczas tych hucznych tygodni także kilku możnych z Austrii pożeniło się z córkami władców licznych państewek cesarskich. Zbagatelizowano też wojnę Polski z Złotą Ordą jak i Krzyżakami, które mimo iż zakończyły się statusem quo przyniosły szeregi buntów. Wojsko pozostawało w Lombardii, a Ci szlachetni urodzeni co zgodnie z dawnymi tradycjami wojowali, wyjechali za granice jednak w znikomej ilości, co też było Fryderykowi na rękę. Wszyscy, którzy nie dostosowali się do zmian powinni przecież odejść z tego świata. Po kilku latach, przez brak pomocy ze strony sojuszników powstał Chanat Krymski, na terenach, o które tak dzielnie walczyli Austriacy, a Królestwo Polskie straciło dostęp do Morza Czarnego.

Pierwsza faza wojny. ​

Rok 1467 r. rozpoczął się całkiem niepomyślnie. Sędziwy już papież zmarł, a konklawe wybrało nowego, zgoła odmiennego, który był przeciwieństwem Niemca. Już kilka miesięcy od rozpoczęcia sprawowania władzy nad kościołem stworzył on konflikt we Włoszech. Otóż rościł sobie prawa do Padwy, a gdy książę tego miasta nie zamierzał oddać swych włości bez walki, rozpoczęła się wojna. Z racji tego że Padwa należała do cesarstwa, obowiązkiem Fryderyka była pomoc, także uczynił. Król Sycylii i Neapolu był oburzony zachowaniem głowy kościoła i też włączył się do konfliktu licząc na zdobycie nowych ziem. Sojusznikami papiestwa była Szwajcaria, która jednak dotrzymała umowy i nie sprzeciwiła się Fryderykowi, jak i Piza, która już po pół roku wycofywała się z wojny. W maju rozpoczęła się ofensywa w kierunku ziem papieskich we Włoszech.

Wszystkie siły, liczące ponad dwadzieścia tysięcy ludzi, wyruszyły na Parmę z Fryderykiem jako dowódcą, celem było podbicie tegoż to długowiecznego miasta zanim żołnierze papieża zdobędą Padwę. Nie zdecydowano się jednak na szturm, i dopiero w grudniu garnizon oddał miasto bez walki. Następnie wyruszono na południe, do Modeny. Tam wojska cesarskie przygotowując się do ataku zostały nieoczekiwanie zaskoczone, gdyż przybyły posiłki z Neapolu, które nie tylko wzmocniły morale Austriaków, lecz także przynosiły dobre wieści. Otóż Urbino zostało przez nich zdobyte, a atak w głąb terenów papieskich trwał nadal. Potem dowódcy włoscy nakłonili cesarza do zmiany taktyki, ten zaś niechętnie zgodził się na przeczekanie zimy i atak dopiero na wiosnę. Czas płynął nieubłaganie, a z korespondencji między władcami dowiedziano się że Padwa zaczyna upadać, agonii nie mając końca. Fryderyk zwlekać dłużej nie mógł, i rozpoczął atak na miasto, mimo protestów i błagań żołnierzy Neapolu by wyruszył do Bolonii i tam wspomógł ich armie.

Atak na Modenę.​

Albo naprawdę wiedzieli co się stanie, albo Bóg za wmieszanie się w konflikt z Papieżem chciał ukarać Fryderyka. Mimo olbrzymich sił zaangażowanych w atak i kosztów nań poniesionych, wszystko skończyło się kompletną klęską, wojska wparowawszy do miasta już ciesząc się zwycięstwem, zostały okrążone i ciągle przez obrońców naciskane. Rozbite odziały, które uszły z życiem musiały ratować się ucieczką. Arcyksiążę prędko na nowo zorganizował armię i nie bacząc że pozostała mu tylko połowa ludzi wyruszył w kierunku Padwy, bowiem nie wiedział jak potoczył się los tego księstwa. Król Neapolu przyjął ten fakt z oburzeniem, nawet po tak upokarzającej porażce swego sojusznika nie doczekał się on jakiejkolwiek pomocy, zwłaszcza że przed murami Bolonii stoczył bitwę z większa armią papieską, którą pokonał i zmusił do wycofania się. Samo miasto broniło się resztkami ludzi a zapasy były na ukończeniu... jednak król uznał że to koniec jego wojny. W rokowaniach pokojowych ustalono że Urbino przejdzie pod jego władanie.

W okolicach Ferrary Austriacy spotkali wycofujących się Włochów. Chociaż do walki nie stanęli i ciągle parli naprzód, cesarz wydał rozkaz ataku. Udało związać się w walce pół tysiąca żołnierzy, których zabito. Od nielicznych ocalałych dowiedziano się o ostatnich wieściach. O pokoju zawartym przez Neapol, porażce Padwy i bezdzietnej śmierci tamtejszego księcia. Postanowiono wyruszyć za nimi, i także na ziemiach Padwy udało się pobić trzysta wrogów. Widok samego zaś miasta był co najmniej zły, zostało ono splądrowane i straciło już swoją dawną świetność. Fortyfikacje jednak odbudowano, w samych zaś koszarach przebywało od groma żołnierzy, jak mawiali szpiedzy, jakoby wiedzieli o cesarskim natarciu. Z żalem wycofano się do Mantui. Usłyszano tam że Parma padła, koło się zatoczyło.

Jedna z walk na granicy. ​

Początek drugiej fazy wojny przypada na lipiec 1468 r. Tym razem jednak nie prędko podjęto decyzję o ataku, wręcz przeciwnie, poczęto się bronić sprowadzając w międzyczasie wojaków z rodzimej Austrii jak i nielicznych z Lombardii. Po trzykroć toczono bitwy na granicy, po trzykroć habsburskie wojska triumfowały. Moment na wkroczenie na terytorium państwa papieskiego był odpowiedni, toteż rozdzielono armie na dwoje i wyruszono. Do stycznia 1471 r. działo się wiele, i trudem byłoby te wszystkie zdarzenia opisać. Natarcie Austriaków postępowało jednak błyskawicznie, papiescy obrońcy byli już zmęczeni wojną, tym razem zdobycie Parmy i Modeny nie należało więc do najtrudniejszych zadań. Jedna z armii, złożona w większości z kawalerii przebywała pod murami Padwy, nie pozwalając nikomu wejść w obręb murów. Raz po raz włoscy żołnierze przegrywali bitwy, jednak za każdym razem udawało im się uciec. W samej Ferrarze miejscowa ludność finansowana przez Fryderyka zbuntowała się, a wyparta poczęła walczyć przeciw Habsburgom! Zdobyła nawet tymczasowo Brescie jak i Mantue, i do końca wojny nie udało się całkowicie ich wytępić. Do 1472 r. sporo sił przebywało w Modenie, by uniemożliwić papiestwu jakikolwiek atak, cała reszta nie związana oblężeniem Padwy starała się stłumić bunt. Po trzyrocznym oblężeniu i Padwa się poddała, Fryderyk postanowił podpisać pokój na co przedstawiciele papiescy się zgodzili. Wszystkie zdobyte ziemie, zostały włączone do domeny habsburskiej, papiestwo miało także przekazać odpowiednie odszkodowania, głównie za zniszczenie jednego z miast.

Wygrana wojna ugruntowała władzę Habsburgów w północnych Włoszech, król Neapolu dowiódł zaś że wiedzie prym w centralnej i południowej części, i z biegiem lat władcy tegoż kraju nie przestawali jednoczyć tych ziem. Ostatni rok był dla Fryderyka niespodziewanie złym czasem. Pierw zajmował się tłumieniem szybko rozpowszechniającego się buntu w Lombardii, potem zmarła mu jego siostra Agnieszka, matka Floriana którą wielce miłował co tylko dopełnił jego zgorzknienia. Tym bardziej że szybko rozniosły się wieści iż to zawistna Anastazja druga jego siostra, otruła swe rodzeństwo chociaż sam cesarz temu zaprzeczał, dość nieudolnie zresztą. Całą tą sytuację podsycała tylko szlachta i wszyscy wrogowie jakich miał w rzeszy... zmarł ogarnięty tym całym szaleństwem. Następcą jego został Franciszek II, dziecko z drugiego małżeństwa albowiem starszy Edward zrezygnował z roszczeń do tronu, przynajmniej do tego Austriackiego.

Włochy po śmierci Fryderyka V​

//ASZA'y raczej nie będzie. ; p Bardziej interesuję się Afryką, tudzież Indiami w późniejszym okresie.

 

Panowanie Franza II
1473 - 1476
​

Gdy w czerwcu Franciszkowi zmarł ojciec, ten przebywał w Hiszpanii. Toteż szybko wybrał się do rodzimej Austrii, będąc pod wielką presją tego co go czeka albowiem nie był przygotowywany do objęcia korony. W samej rzeszy okazało się że sytuacja jest fatalna. Elektorzy wybrali już następnego cesarza, którym miał być Filip Wittelsbach. Chociaż wielu ludzi z otoczenia arcyksięcia doradzało mu rozpoczęcie wojny, wręcz podsycało do tego czynu, on tego nie zrobił. Nie był człowiekiem pokroju swego ojca, który miał walkę we krwi. Odprawił też skromne zaślubiny z Joanną, córką austriackiego hrabi Gorycji w Wiedniu, po czym wybrał się do Węgier.

W tym zaś królestwie od wielu już lat przebywał Edward, nawet nie wyjechawszy na pogrzeb Fryderyka. Wcześniejszy cesarz nie dojrzał jaką to miłością pała jego syn do obcego kraju, przez co Habsburgowie musieli zapłacić za to wysoką cenę. Edward bowiem związał się z węgierską szlachcianką, najlepszą partią w tym kraju i koronował się na króla, lud go uwielbiał i nic nie stało na przeszkodzie by unia personalna się skończyła. Dlatego też Franciszek wjeżdżając do Budapesztu nie znajdował się w najlepszej sytuacji, chociaż brat jego dziesięć lat starszy przyjął go jak równego sobie. Szybko jednak wyszła na jaw istna niechęć rodzeństwa wobec siebie. Franciszek nie chciał uznać Edwarda królem węgierskim, przez co ten drugi zaprzestał pokojowych rokowań i wygnał arcyksięcia z kraju, zrywając sojusz i jakiekolwiek relacje. W Austrii wszyscy już chwytali po broń, by zabić zdrajcę i odzyskać królestwo, jednak ponownie Franciszek nie podjął ryzyka wojny. Chociaż wielu liczących się ludzi ciągle mu zarzucało że pogrąża dynastie Habsburgów, ten był niewzruszony bowiem Edward sprawił że Węgry przechodziły wspaniały okres w swojej historii.

Generałowie monarchii Habsburskiej. ​

Słabe rządy władcy wykorzystywały szlachetne rody, każde chciały zyskać jak największe wpływy na austriackim dworze. Waśnie między nimi często nasilały się tak mocno, że tylko walka mogła je skończyć, szkodząc całym habsburskim ziemiom. Pierwszy taki konflikt miał miejsce już w wrześniu, na terenie Lombardii, gdzie dwa najbardziej wpływowe włoskie rody walczyły o dominację w regionie. Arcyksiążę poparł jedną ze stron przez co jego przeciwnicy wystawili dwa tysiące prywatnych wojsk. Nie miały jednak one jakiejkolwiek szansy na wygraną, bowiem władca dysponował trzydziestopięcio tysięczną armią, która błyskawicznie rozprawiła się z wrogami. Następne takie zdarzenie miało już miejsce po zimie, w kwietniu gdy wszystkie śniegi stopniały. Tym razem jednak to austriaccy możni poczęli ze sobą rywalizować, więc gdy znowu Franciszek stanął po jednej ze stron, druga musiała wydać swe bogactwo na armię, jednak już bardziej liczną, bo składającą się z sześciu tysięcy żołnierzy. Tym razem habsburskie wojska musiała aż trzy razy podchodzić do bitwy, by całkowicie złamać opór najemników. Porażki te na jakiś czas uspokoiły zamożniejsze stany. Po zaledwie trzech miesiącach względnego spokoju ludność Padwy nie godząca się ze stratą swego monarchy i włączenia tegoż miasta w obręb posiadłości austriackich zażądała znacznej autonomii. Ugodowy Franciszek chciał pierw się zgodzić, jednak duża część przedstawicieli wojska zdołała go nakłonić do zmiany zdania, dobrze wiedzieli że sukces jest realny tylko wtedy gdy monarcha ma całą władzę w swych dłoniach. Ludność więc powzięła broń z chęcią opanowania swego miasta, garnizonowi jednak udało się ich powstrzymać i wyprzeć poza miasto. Po kilku tygodniach na tym terenie rozegrała się ponowna bitwa z udziałem armii, miejscowa ludność została zmasakrowana. Warto też wspomnieć, że w każdej bitwie tego okresu, ukazywał się talent jednego z dowódców, którzy na nieszczęście zostali generałami w czasie rządów pokojowego władcy. Byli przecież najlepsi w całej Europie, ich zdolności nie mogły się zmarnować na tłumieniu buntów!

Lipiec przyniósł wreszcie jakąś wojnę a działa się ona w Chorwacji. Sam kraj znajdował się u schyłku upadku, toczył przegraną wojnę z hrabstwem Gorycji i republiką kupiecką Raguzy. Władca tegoż królestwa na nieszczęście znieważył dyplomatycznie Franciszka, który chciał darować ten błahy czyn, wojskowa frakcja go jednak od tego odwiodła i zachęciła do wojny. Flotylla Genui wypłynęła pod półwysep Istrii gdzie stoczyła zwycięską walkę z dotąd niepokonaną armadą chorwacką. Zablokowano wszelakie porty, uzupełnienia nie mogły już docierać do stolicy przez co sytuacja Chorwatów zmieniła się diametralnie, zwłaszcza że Austriacy z Gorycji co kilka dni ponawiali ataki na stolicę. W tej sytuacji upokorzony król zdecydował się na pokój, zapłacił sporo złota Franciszkowi i stał się jego wasalem. Armia Gorycji jednak nie przestała walczyć i zanim dotarły do nich wieści o pokoju zawartym przez Habsburga Ci dokonali udanego szturmu na miasto, podczas którego niefortunnie zginął król. Dopiero po tym wydarzeniu wycofali się do swego miasta. Potomek zmarłego władcy uważał jednak traktat za nieważny, Franciszek nie wywołał wojny, przystanął tylko na sojuszu między państwami. Lutego 1476 r. zachłanni Węgrzy pod wodzą Edwarda zaatakowali Chorwację, chcieli przecież odzyskać koronę, którą przed unią personalną posiadali. Arcyksiążę ponownie nie włączył się do konfliktu, czym zasłużył sobie na tytuł tchórza na arenie międzynarodowej. Wysłał jednak większość armii by pomogła tłumić powstania Rusinów w królestwie Polskim.

Stan ekonomii po śmierci Franciszka. ​

Początek 1477 r. był okresem wdrożenia banku narodowego do państwa Habsburgów. Chociaż już Fryderyk miał to w planach, nie zdołał tego projektu zrealizować. Franciszek nie zajmujący się wyprawami miał aż nadto czasu i już w marcu bank zaczął funkcjonować. Głównym celem było zbicie ciągle rosnącej inflacji, która odkąd Habsburgowie utracili tytuł cesarski rosła w szybkim tempie, i sięgnęła najwyższy poziom wśród wszystkich monarchii europejskich. Cel został wykonany, chociaż spadek był wręcz niezauważalny, pozwalało to zachować stabilność waluty. W kwietniu Franciszek zmarł, prawdopodobnie zamordowany przez jednego z generałów, którzy nie popierali jego polityki. Z racji braku potomków, sukcesorem był jeden z synów Floriana.

// Dzięki.

 

Panowanie Ferdinanda II
1477 - 1497
Część 1
​

Ferdynand II koronując się na arcyksięcia miał zaledwie jedenaście lat, toteż przez pewien okres czasu był ciągle kontrolowany przez ojca. Nie przyniosło to dla Habsburgów bynajmniej nic złego, wręcz przeciwnie, nowy władca był tak samo nieudolny jak jego poprzednik i tylko ojciec u boku ratował go od sromotnych porażek. Podczas ceremonii koronacji odbyły się także zaślubiny Ferdynanda, z równie mu młodą Rozalią pochodzącą z rodziny Trastamara, która władała królestwem Hiszpanii. Związek ten pozwolił zachować dobre relacje między obydwoma dynastiami.

Wenecja na przełomie wieków. ​

Interes założony przez Schönbrunn’a kwitł. Synowie i wnukowie jego tylko pomnażali bogactwa, przez co dom kupiecki tejże rodziny stał się własnością Habsburgów. Z biegiem czasu zyskał on wiele przywilejów, a ostatecznie dominującą rolę w austriackim handlu, duże wpływy w narodowym banku i tytuł przedstawicieli Hanzy. Dopiero jednak za rządów Ferdynanda powierzono im interesy Habsburgów w handlowym centrum weneckim, gdzie odtąd mieli swą siedzibę. Tak jak się spodziewano odnieśli sukces zapełniając skarbiec złotem i upowszechniając zawód kupca. Chociaż ówczesna głowa kupieckiej rodziny oferowała swe usługi na dworze Habsburgów, zdecydowano się odesłać ją do Wenecji, za dużo osobistości na wiedeńskim pałacu mogło źle wpłynąć na wizerunek arcyksięcia. Także handel hanzeatycki miał się bardzo dobrze, przeżywał przecież swoje najlepsze lata. Był to korzystny okres do rozwoju licznych państw, zwłaszcza tych nadbałtyckich, które były daleko za potęgami zachodu, w tym Austrii, która z roku na rok stawała się coraz potężniejsza. Pieniądz uzyskany z tego handlu przeznaczono na rozwój rodzimej produkcji w okolicach dawnej Wenecji. Idąc za tym przykładem państwo sfinansowało rzemieślnikom z wielu miast warsztaty, co jeszcze bardziej wzmocniło pozycję miast jak i w niedalekiej przyszłości zwiększyło produkcję.

W lecie 1481 r. Habsburgowie Węgierscy znaleźli się w trudnej sytuacji. Królestwo ich zostało zaatakowane przez Turków, których podboje nie miały końca. Mimo iż Edward już nie rządził, wydawać się mogło że państwo przez niego pozostawione poradzi sobie z bezbożnymi oprawcami. Jednak nie gdy będzie między młotem a kowadłem... pozostałości frakcji wojskowej nie zapomniawszy o zdradzie, wraz z Florianem zajęli się organizowaniem przygotowań do wojny, które przebiegały bardzo sprawnie. W sierpniu zaatakowano Węgry, mimo protestów chrześcijańskiej Europy. Królestwo Polski stanęło przed wyborem ważnej decyzji, ostatecznie zdecydowało się zachować neutralność i przestało wojować z Turkami na początek jesieni.

Węgrzy większość swych sił skupili na południu, przez co wojska Habsburskie miały stosunkowo łatwe zadanie. Cała prawie konnica pod dowództwem Adolfa Zakrzewskiego przebywała jednak na granicy, broniąc niestrudzenie urodzajnych ziem Austrii przed nielicznymi atakami Węgrów. Dwudziestotysięczna armia złożona zaś z piechoty powędrowała na Morawy, który to teren został zdobyty na styczeń następnego roku, głównie dzięki przekupnym czeskim dowódcom. Nieliczne oddziały wasali Habsburgów złączone razem zdobywały półwysep Istrii, gdy w kwietniu udało im się spełnić cel postanowiono wyprawić się w głąb terytorium Węgier. W czerwcu rozpoczęto opanowywanie rdzennej Chorwacji, gdzie większość ludności była przychylnie nastawiona wobec Habsburgów. Chociaż dla Węgrów ów region był ważny, w końcu to tutaj było ustanowione centrum handlu Bałkan, ich siły były na wyczerpaniu i mogli pozwolić sobie na nieliczne ataki przeprowadzane co najwyżej kilku tysięcznymi armiami, które nie robiły wrażenia na austriackich żołnierzach. W sierpniu ostatnie twierdze zostały zdobyte, a atak ciągle kontynuowany pozwolił na podbicie jeszcze prowincji na północy, tym samym odcinając Węgrów od ich źródła gotówki.

Bitwa pod Wiedniem. ​

W grudniu na Węgrzech władzę przejęli przedstawicieli wojska, mimo oficjalnych rządów władcy. Zdecydowali się zaryzykować i postawić wszystko na jedną kartę. Ponad szesnaście tysięcy wojsk wyprawiło się na Wiedeń, tam jednak zastali armię Zakrzewskiego. Doszło do największej bitwy w tejże wojnie. Od razu widoczne były niskie morale Węgrów jak i małe ich doświadczenie, większość kawalerii oflankowała nieprzyjaciela z dwóch stron, który rzucił się do ucieczki. Kosztem dwustu austriackich żołnierzy zgładzono trzy tysiące wrogów. Nieustępliwi Węgrzy podeszli jeszcze raz do starcia, wyznaczając tym samym swój koniec. Także na Turków sprowadzili liczne siły, udało się nawet powstrzymać ich pochód, jak i zdobyć Belgrad, jeszcze niedawno serbski. Były to jednak sukcesy krótkotrwałe, do końca 1483 r. Turcy opanowali na zachodzie Bośnie jak i wybrzeże Dalmacji, na wschodzie zaś Mołdawię i Wołoszczyznę, oblegając od wielu już lat stolicę hiszpańskich rycerzy zakonnych.

Sytuacja była na tyle tragiczna, że król Węgier wyprawił się z błaganiami do papieża. Ten mimo iż łaskawy, nadal miał urazę wobec Habsburgów. Dał jednak Ferdynandowi szansę, prosząc o wyprawę na Rzym, by ten powrócił w ręce papiestwa. Arcyksiążę jednak odmówił, wręcz krytykując jakiekolwiek krucjaty, bowiem ich czas minął. W ciągu następnych tygodni sytuacja stała się na tyle napięta, że papież w końcu ekskomunikował Ferdynanda. Władca nie zamierzał ustąpić, wprowadził świeckie zwierzchnictwo nad kościołem, odrzucając tym samym władzę z Bolonii a samemu przyjmując najwyższą funkcję w sprawach religii w swoim kraju. Wywołało to falę oburzenia w Europie, chociaż najgłośniejsze kraje nie zdecydowały się na jakiekolwiek działania. Był to jednak ważny czynnik w wojnie, postanowiono bowiem zawrzeć pokój. Habsburgowie na jego mocy zyskali Chorwację jak i wiele złota z Węgierskiego skarbca. Także Turcy po zaledwie miesiącu przegranych walk z zakonnikami postanowili rozpocząć rokowania pokojowe, rzecz jasna dla nich korzystne. Na półwyspie Istrii dzięki wsparciu Habsburgów Chorwaci ponownie ogłosili niepodległość.

Mapa polityczna Węgier przed i po wojnie. ​

 

Panowanie Ferdinanda II
1477 - 1497
Część 2
​

Książę Bawarii - Albert Gumpenberg​

Następne siedem lat (1487-1494) były okresem stabilizacji państwa i czasem przygotowań do następnej wojny. Polityka arcyksięcia w ostatnim czasie nie spodobała się władcy Bawarii, który głośno wyrażał swe zdanie, widmo wojny zostało jednak szybko zażegnane, głównie dzięki staraniom Floriana. Habsburgowie na kierunek ekspansji wybrali wschód i konflikty w cesarstwie były im nie na rękę. Inne państwa w rzeszy poczęły mieć lepsze zdanie o Austrii widząc takie rozwiązanie tego problemu. Tymczasem osamotnione księstwo Raguzy szukało sojuszników, w każdej chwili bowiem mogło zostać zaatakowane przez bezbożny lud turecki, który zewsząd otaczał to małe państwo. Z wszystkich dynastii tylko Habsburgowie oferowali pomoc, każda możliwość osłabienia imperium Osmańskiego była im na rękę. Baldwin, daleki kuzyn arcyksięcia, wywodzący się jednak z prostej linii od Franciszka I Stefana w przeddzień swych osiemnastych urodzin poślubił córkę księcia Raguzy, tym samym utwierdzając sojusz militarny między obydwoma krajami. W Lombardii jak zawsze wrzało, mieszkańcy Padwy zbuntowali się przeciw władzy, szybko jednak ponieśli klęskę umożliwiając jednemu z dowódców rozwinięcie skrzydeł i karierę w wojsku austriackim.

Schönbrunn’owie starali się jak najbardziej rozwinąć handel na terenach Austrii. Za zgodą arcyksięcia ogłoszono status o monopolach, potępiający owe jak i wszelkie inne ograniczenia rządowe w niektórych krajach Europy. Promowano także międzynarodowy handel i nawoływano do misji kupieckich zmierzających do Zagrzebu, gdzie w niedługim czasie Austriacy uzyskali dominująca rolę. Jeden z rodów weneckich oficjalnie wystąpił przeciwko kupieckiej rodzinie, na politycznej arenie nic jednak nie uzyskał, Ferdynand bowiem mocno sprzeciwiał się wszelakim próbom zmniejszenia pozycji tychże kupców. Reakcją na to było sfinansowanie armii przez szlachecki ród i próby samosądu, zakończone jednak sromotną porażką w okolicach Treviso.

​

Wojsko jednak musiało się rozwijać, i także podczas tych lat przeszło lekkie reformy. Oprócz wszystkich pozornie marginalnych zmian, były też bardziej znaczne jak i widoczne. Do armii Habsburgów zaczęto w licznych grupach sprowadzać irlandzkich najemników zwanych Galloglaich, którzy w połączeniu z rodzimymi żołnierzami stanowili niepokonaną formację. Jednak to ukończenie dwóch karak rozniosło się echem po Austrii. Chociaż okręty te stacjonowały tylko w zatoce Weneckiej a podczas przyszłych wojen stoczyły zaledwie jedną bitwę morską z słabszymi siłami, były krokiem milowym ku rozwoju floty Habsburgów. W międzyczasie ostatni Słoweńcy pozostający na terenach Habsburgów zostali zgermanizowani, tym samym dając koniec swojej odrębności bowiem ich rodacy w Gorycji zostali potraktowani podobnie. Był to dość duży sukces, udało się przecież zasymilować jedną z mniejszości.

Bitwa pod Budapesztem.​

Kryzys nie opuszczał Węgier, których władca wmieszał się w spór z cesarzem. Po nieudanej ofensywie węgierskie wojska musiały przejść do obrony, w której całkowicie sobie nie radziły. Ferdynand widząc w tym swoją szansę w styczniu wypowiedział im wojnę przy całkowitym poparciu swych sojuszników. Cała armia Habsburska przemaszerowała do Slawonii, Polacy zaatakowali zaś Słowację. Innych celów nie było, bowiem cesarskie oddziały w zaledwie pół roku podbiły cały zachód Węgier. Chociaż cesarz i król Węgier podpisali pokój na mocy którego zostało stworzone księstwo Moraw, Austriacy szybko zajęli tereny wcześniej okupowane przez cesarskie armie. Pomogli także Polakom zdobyć najdłużej się utrzymujące na terenach słowackich Koszyce. Definitywny koniec wojny przyniosło wielkie zwycięstwo wojsk Habsburskich pod Budapesztem, gdzie pokonano dwakroć większe siły. Pokój ustanawiał przejście Sopronu i Slawonii do Austrii, Zakarpacia do Polski i zapłacenie odpowiedniej kontrybucji przez królestwo Węgier. Wojna trwała zaledwie jeden rok, pod koniec której Ferdynand ciężko zachorował. By zmniejszyć napięcia w środkowych Włoszech zawarto typowy polityczny mariaż z rodziną królewską z Neapolu. Magnaci z Kremsu wykorzystali stan swojego władcy, zyskując sporo wpływów i bogacąc swoje miasto, na co Habsburgowie musieli się zgodzić. Jeszcze przez dwa lata Ferdynand cierpiał w swych komnatach, po czym wyzionął ducha. Na tronie zastąpił go jego brat.

//Mapki nie ma, ale te dwa prowy, które zyskałem są nad Chorwacją, tak patrząc z mapy z poprzedniego odcinka.

 

Sytuacja polityczna
Anno Domini 1500


Zachodnia Europa


Środkowa Europa


Wschodnia Europa


Maghreb


Bliski Wschód
​

//Jest kilka ale.
-Wielka Brytania posiada w Francji Gaskonie, pominąłem jednak to. Ach te wojny kolonialne na Syberi. ^_^\'
-Fryzja (mój wasal) została podbita w 1502 r. mimo wszystko już dałem ją do Hainautu.
-Dałem też już Prusy zamiast Krzyżaków.
-Ruś dam za kilkanaście lat gry, na razie jest tam spory bałagan. (Kolonie Francji i WB, Zakon Rycerski Chołm podbijający wszystko jak idzie i Orda, która gnębi biedne księstwa ruskie dostając potem od buntowników.)
-Tutaj macie dalszą Azję, nie dawałem bo potężni Mamelucy się rozpadają i każdy próbuje wygryźć jak najwięcej prowów dla siebie. Oman (pomarańczowy) podbił te małe coś stojące mu na drodze.
-Następny odc. w tym tygodniu.
-Możliwe że zrobię także specjalne jak będę miał chcice, a to z spisem i dokonaniami większości Habsburgów czy tam opis zakonów, których tutaj było sporo.

 

Panowanie Antona I
1497 - 1516
​

Antoni już na początku swych rządów znalazł się w trudnej sytuacji. Tak samo jak jego brat został ekskomunikowany (za kontynuowanie jego polityki) i musiał zmagać się z wszelakimi trudnościami z tego wynikającymi, niestety w dobie reformacji. Chociaż do końca życia był przykładnym katolikiem, nie starał się pogodzić z papieżem przez co i jego synowie zostali wyklęci. Władca miał za sobą nieudane małżeństwo, pięć lat przed objęciem władzy zmarła mu partnerka nie pozostawiając męskich potomków, dlatego też ponownie zawarł śluby, tym razem z Jolantą Wettyn pochodzącą z księstwa Turyngii. Wydała na świat dwójkę chłopców, których zanadto miłował starając im się zapewnić jak najbardziej dostatnie życie, nie przygotowując do roli władców co przyniosło smutne skutki.

​

Na przełomie wieków wysławił się w Austrii Józef von Hagedorn, wspaniały reformator armii. Ów człowiek był jednym z nielicznych rycerzy zakonnych, którym udało się przeżyć atak Turków Osmańskich na siedzibę zakonu Alcantara. Miasto te zwące się Timisoara zostało zdobyte i splądrowane, a pan tych ziem Diego II Maltański (Habsburg z bocznej linii) zabity w czasie walki, co dało kres panowania jego na tej enklawie i Malcie, która wróciła w ręce królów Hiszpańskich. Wracając jednak do Józefa, zastanawiano się by z jego pomocą dokonać rewolucyjnych zmian, z braku funduszy uczyniono go tylko doradcą na dworze, mimo to i tak praca jego pochłaniała dużą część podatków zbieranych z mieszczan i chłopów. To właśnie dzięki niemu zreformowano oddziały irlandzkich najemników, którzy poczęli tak jak reszta żołnierzy w Europie używać broni palnej. Wprowadzono do wojska także bombardy, chociaż użycie ich na polu walki czy podczas oblężeń było znikome. Skuteczność wojska po zmianach można było sprawdzić tylko na polu bitwy, okazja szybko się nadarzyła, gdy w 1502 r. wybuchła wojna w Niderlandach. Do zjednoczenia tych terenów władcy Hainautu brakło tylko jednego terenu, a była nim zachodnia Fryzja podległa Habsburgom. Armia szykująca się już do marszu przez rzeszę do stolicy wroga Mons, musiała porzucić swe plany i zająć się tłumieniem buntu. Także cesarz ukazał małe zainteresowanie konfliktem przez co Fryzja została szybko zdobyta. Antoni nie mając większych planów wobec tak odległego lenna postanowił zawrzeć pokój, podczas którego zgodził się na przyłączenie tego regionu do księstwa, którego władcy dopiero pół wieku później przyjęli tytuł królów Niderlandzkich.

W roku pańskim 1504 zmarł Florian, mając w chwili śmierci 66 lat. Wyprawiono mu wielki pogrzeb i pochowano wśród władców habsburskich mając tym samym ukazać jego wkład w rozwój kraju i co ważniejsze całej dynastii. Domenę jego odziedziczył Antoni, dzięki czemu Salzburg stał się jednym z miast hanzeatyckich i nierozerwalną częścią Austrii. Ostatnie słowa Floriana skierowane do syna nakazywały zjednoczenie wszystkich Austriaków, a tylko tym pozostającym w Gorycji udało się zaniechać zwierzchnictwa Habsburgów. W lato tego jeszcze roku po szybkich przygotowaniach, wypowiedziano im wojnę. W obronie małego hrabstwa stanął cesarz (z Palatynatu) i arcybiskup Trewiru, chociaż sytuacja ich także nie była najlepsza. Węgrzy bowiem odzyskiwali utracone Morawy, by potem wyruszyć w sam środek cesarstwa mszcząc się za poprzednie wojny. W niecały rok udało się podbić Gorycje, przekupując garściami złota lękliwych wrogów. Po wkroczeniu do miasta zamknięto miejscową drukarnie i odebrano ówczesnemu zarządcy jego tytuł, ludność zaś traktowana była dobrze, miała przecież stanowić elitę ziem habsburskich przez następne dziesiątki lat. Podczas tego roku w walkach na terenach Trewiru umarł w niewyjaśniony sposób wiekowy już arcybiskup, (chociaż zwykło się mówić że to już czas go zmorzył) dzięki czemu szybko zdobyto stawiające jeszcze opór miasta. Nowym arcybiskupem a zarazem elektorem został jeden z Habsburgów, bardzo jeszcze młody syn Baldwina. Od tego czasu arcybiskupstwo to, było ciągle zależne od władzy pochodzącej z Wiednia. Z cesarzem walczono następne półtorej roku, chociaż jego wysiłki były daremne. Zwłaszcza gdy przegrał wojnę z Węgrami a Amberg szybko dostał się w austriackie ręce. Po zdobyciu Heidelberga (stolicy) wojna się skończyła a w ramach pokoju Wittelsbachowie zostali związani stosunkiem lennym wobec Habsburgów, którzy teraz mogli liczyć na poparcie dwóch elektorów. To jednak nie wystarczyło i następnym cesarzem został wybrany jeden z pomorskich książąt.

Następnych lat dziesięć w Austrii były okresem spokoju, w samej Europie szerzyło się jednak zło w zastraszająco szybkim tempie. Wszystko zaczęło się w hrabstwie Bremy, podległej Habsburgom. Luter tam żyjący, zaczął sprzeciwiać się sprzedawanym odpustom. Papież jednak mający większe problemy nie interesował się zbytnio zbuntowanym mnichem. Gdy Luter jednak zaczął nawoływać do gruntownych zmian w kościele, rozpętał się wielki konflikt między papiestwem a reformatorem. On objęty pierw ochroną ze strony hrabi Bremy, potem samego cesarza zyskał nietykalność. Mimo bulli ekskomunikującej Lutra i kary spalenia na stosie, ten ciągle zyskiwał coraz większy posłuch. Mimo wielkich napięć w Europie do wojen żadnych nie doszło, w samym zaś cesarstwie podpisano traktat w Augsburgu, który stwierdzał nową zasadę. Czyja władza, tego religia. Atonii był przeciwny naukom przez heretyków opowiadanych, sam jednak wyklęty począć nic nie mógł. Wiele państw na północy przyjęło nową religię, cesarz pomorski szczególną dobrocią obdarzył Kalwina, którego dogmaty szerzył na swoich ziemiach a które z czasem przeniosły się do Lombardii. (Za panowania następnego już arcyksięcia.) W Austrii tylko w jednym z miast zaczęło kiełkować bluźnierstwo, które zduszono w zarodku. Antoni zmarł w 1516 r. podczas jednego z polowań.

Sytuacja religijna w 1520 r. ​

//Dla tych mało pamiętliwych. Palatynat, Trewir, Hesja, Brema, Szczecin (na wschód od jedynego państwa z Kalwinizmem) i Genua (nie mam jej tutaj) to wasale Austrii.

 

Panowanie Franza III
1516 - 1547
Część 1​

Franciszek był władcą przeciętnym i nie wyróżniał się na tle innych wielkich monarchów europejskich. Osiągnięcia jego były możliwe dzięki wszechstronnemu dworowi, rodzinie ciągle go wspierającej i co ważniejsze, bardzo silnej pozycji Habsburgów, na jaką zapracowali wuj i ojciec jego. Początek panowania Franciszkowego przypadał na skupieniu się w rozwój ziem, w Lombardii i macierzystej Austrii. Pracą tą obarczono jednego z zdolniejszych Czechów, Aleksandra Tegetthoff, który przyjął po kilku latach przywileje i nazwisko szlacheckie. Zajmował się głównie wprowadzaniem reform podatkowych, co czynił z wielkim skutkiem mimo niezadowolenia chłopów, a nawet ich wystąpień zbrojnych. Przez sam rozkwit koniunktury właściciele ziemscy wielce się bogacili, większość złota, która powinna trafić do skarbca, lądowała w ich prywatnych kieszeniach. Takiej sytuacji udało się uniknąć np. w Styrii, gdzie widząc wzrost plonów także zwiększono odpowiednio podatki. Do roku 1519 władcy udało się jeszcze ocalić jednego z filozofów, którego teorii słuchał z dużym zamiłowaniem po czym ciężko zachorował, nieumyślnie tracąc swe wpływy na rzecz szlachty.

Szybkie uzdrowienie jak sam mawiał, zawdzięczał cudowi bożemu. Równie prędko zmieniło się jego nastawienie wobec wiary, i ekskomuniki, którą chciał poniewczasie zakończyć. Zaczął potępiać całą teologię protestancką i następne kraje nań przechodzącą (dzięki działaniom podejmowanym przez cesarza pomorskiego). Następnie, jako głowa austriackiego kościoła zaczął wydawał dekrety odnośnie spraw religijnych.
-Podatki kościelne nałożone na chłopstwo.
-Zakaz zgromadzeń większych niż pięć osób wyznania innego niż katolickiego.
-Zakaz posiadania przetłumaczonych Biblii.
-Nakaz uczestnictwa w mszach.
-Wprowadzenie porządku w modlitwach i nabożeństwach, poprzez ujęcie ich w Katechizm Powszechny.
-Powołanie biskupów sufraganów.
Chociaż błogosławieństwo papiestwa zyskał i przekleństwo zdjęte zostało, nadal uciskana ludność w geście buntu i jednoczenia się zmieniała swą wiarę. Doprowadziło to z jego strony i króla Francji do rozpoczęcia kontrreformacji. To z kolei spowodowało do zwiększenia pozycji kapłanów, organizowania nawróceń i witania Jezuitów z szeroko otwartymi ramionami, oni bowiem znaleźli schronienie w posiadłościach Habsburskich, gdzie ofiarowywano im liczne ziemie. (Potem się odwdzięczyli np. zakładając uniwersytet w Wenecji.) Pomoc ich zaiste była istotna przy nauczaniu ludności. Katolizacja udała się duchownym prawie wszędzie, w Lombardii i na Węgrzech, tylko Czesi pozostali oporni chociaż tymi miano zająć się już za panowania władcy następnego.

W zimę 1526 r. zerwano z Hanzą a wszystkie hanzeatyckie miasta straciły swoje przywileje. Przez ostatnie kilka lat owe metropolie ciągle walczyły o coraz większą autonomię, co na rękę władcy nie było.​

Lata następne były okresem przygotowawczym do wyprawy przeciw Węgrom, która miała zakończyć się obaleniem tamtej (rodzimej) dynastii i wprowadzenia na tron ambitnego brata Franciszka, Józefa osiem lat aż młodszego. Najpierw wybudowano liczne twierdze bastionowe zaś dawne zamki feudalne przebudowano. Chociaż nie spodziewano się ataku wroga na tereny Austrii, przyszłość mogła przynieść wiele a królowie Francji i Neapolu ciągle byli zagrożeniem dla Habsburgów. W nowych twierdzach utworzono sądy lokalne, by w miarę możliwości regulować miejscowe spory i nie doprowadzać do większych sporów, jak to kilkanaście lat temu się miało. Na wybór nowego doży nie pozwolono w republice Genui, którą to wcielono do ziem Habsburskich. Znajdował się tam kupiecki ośrodek, gdzie Austriacy szybko zyskali monopol. W lato 1531 r. rozpoczęła się ofensywa na ziemie węgierskie.

Także i tym razem władca Polski postanowił wspomóc Austrię, dzięki czemu więź między Piastami a Habsburgami coraz bardziej się zacieśniała. Wojsko zostało podzielone na dwie armie, jedna na czele z Franciszkiem wyruszała na Budapeszt, druga zaś składająca się głownie z piechoty pod dowództwem Stefana Ketterera na Morawy. W okolicach stolicy Węgrów wojsk żadnych nie zastano, przystąpiono więc do oblężenia miasta wielkiego. Inaczej miała się sytuacja na Morawach, lud tam wściekły wypędził Węgrów przejmując stołeczne Brno. Mieszczaństwo choć nieliczne garnizony węgierskie pokonało, z regularnym wojskiem austriackim szans na wygraną wielkich nie miało. Poddało cały teren po dniach dziesięciu uciążliwych, podczas których życie straciło trzystu Austriaków i Lombardczyków. Po tygodniu odpoczynku, armia Stefana wymaszerowała do Bratysławy. Tam sukces jeszcze większy odniesiono, garnizon bowiem na widok wojsk wroga poddał się bez walki. Wojaków węgierskich oszczędzono i dzięki wieściom przez nich opowiadanym, postanowiono wycofać się do ziem macierzystych, gdzie wróg podobno przebywał. Racje tchórze mieli, w okolicach Wiednia dopadnięto armie tysięczną, która na granicy zdezerterowania wielkich strat w szeregach Habsburskich nie poczyniła. W Sopronie przed kilkunastu laty węgierskim, także wroga zastano. Bitwą długą, aczkolwiek wygraną rok nowy powitano.

Decydująca bitwa. ​

Przez miesięcy sześć następnych, żaden Węgier do otwartej potyczki nie postąpił. Lud ten zajęty był bowiem licznymi walkami z Polakami i buntownikami w Siedmiogrodzie, o państwo własne walczące. Władca Polski w maju Debrecen podbiwszy, zgodził się na pokój miasto te do korony włączający. Zachodnia Słowacja w rękach polskich dotychczas się znajdowała, po pokoju zajęta została przez habsburskie wojska, które puste twierdze zapełniły. Także Franciszek o pokój Andrzeja Węgierskiego prosił, świadom że władza królewska w tym kraju nadal silna, ten jednak próśb tych nie usłuchał. To doprowadziło do szturmu armii Stefana na Budapeszt sukcesem zakończonego. Gdy nawet wtedy zgłupiały wróg pokoju zawrzeć nie chciał, Franciszek na czele całego jeździectwa wyruszył do Siedmiogrodu, gdzie stoczono walną bitwę. Węgrzy ataku się nie spodziewawszy, dzielny opór stawiali. Gdy morale jednak ich opuściły a szansa na zwycięstwo znikła, wszyscy poczęli uciekać. Rozproszeni stali się doskonałym celem dla konnicy Austriackiej, która szybko zabiła lub wzięła w niewolę większość uciekinierów. Ten cios wielki dla królestwa Węgierskiego, doprowadził dopiero do pokoju. Morawy i Bratysława w Habsburskie ręce się dostały jak i wielkie bogactwo, dotychczas w skarbcu węgierskim przechowywane. W zamian Franciszek miał nie internować w walki tłumiące powstanie, czego i tak nie się zobowiązał i rok później znowu wojnę wypowiedział.

Ruchy wojsk na Węgrzech. ​

Chociaż władca miał w to wkład nikły, za lat jego dotychczasowych panowania polityka germanizacji odniosła duży sukces. Jedną z dwóch zgermanizowanych prowincji, była czeska Szumawa. Lat sto po włączeniu jej do księstwa Austrii, licznych buntach, represjach i zarazach rodowitych mieszkańców było tak mało, że szlachta tam sprowadzana i chłopstwo, którym ofiarowano ziemie zaczęli stanowić większość, przez co Czesi byli zmuszeni do używania obcego im języka. Odwrotnie działo się w mieście Udine i okolicznych terenach, gdzie bogatsze stany dla własnej tylko korzyści przyjęły kulturę i mowę austriacką, chłopstwo zaś... ich nigdy nie brano pod uwagę.

// Dzięki Krystian. Co do Ameryki.

Ogółem dopiero teraz zaczynają kolonizować, to mapki etc. dawać jeszcze nie będę.

 

Panowanie Franza III
1516 - 1547
Część 2​

Nastąpił rok tylko jeden spokoju w Austrii, na Węgrzech panowało zaś napięcie i walki ciągłe. Józef zgorszony porażką nie widząc większych perspektyw na pałacu wiedeńskim wyjechał do Niderlandów. Tam ożenił się z młodą i piękną księżniczką Amalią, córką księcia Flamandzkiego i zasiadał przez lat kilka na ważnych stanowiskach księstwa Hainautu, co na ten czas polepszyło stosunki między rodami. W końcu gdy okazja się dobra nadarzyła, powrócił w rodzime strony. Arcyksiążę w czasie roku tego kurował swe rany i wyczekiwał odpowiedniego momentu na wznowienie działań. Sprzedał w międzyczasie za grosze wyspę Chios królestwu Krety, ziemia ta była odległa a utrzymanie jej kosztowało więcej niż dochód z niej pochodzący. W lipcu 1533 r. Węgrzy zdobyli Kolozsvár i obalili siedmiogrodzką monarchię. Do końca września jej zwolennicy jeszcze stawiali opór na południu, a gdy on upadł Franciszek z wojskiem swoim wymaszerował na Pécs.

Bitwa pod Szolnokiem. ​

Była to szybka kampania wojenna, trwała bowiem do kwietnia roku następnego. Polska ponownie włączyła się do wojny, licząc na nowe zdobycze. Gdy jednak król Andrzej zrzekł się terytorium przed kilku lat węgierskich, Polska wycofała się z konfliktu chociaż i tak na nim wiele zyskawszy. Armia Habsburska w dni cztery zdobyła Pécs i bez chwili wytchnienia ruszyła na Szolnok. Tam odbyła się jedyna bitwa podczas wojny całej, z siłami cztery razy mniejszymi. Chociaż wygrano, nie udało się całkowicie zniszczyć wroga, który przez niecałe trzy miesiące utrzymywał się w pobliskich twierdzach. Po czasie tym armia Stefana wyruszyła do Koszyc, które to miasto w trzy dni zdobyła, potem ponownie złączona z oddziałami Franciszka walczyła na terenach Siedmiogrodu, gdzie ukrywał się król wrogi. Trzy miesiące walczono w tamtym regionie, póki się król poddał i można było zawrzeć traktaty pokojowe. Habsburg oczyścił do cna węgierski skarbiec, zachodnia Słowacja (Koszyce) do korony polskiej przyłączona została i Siedmiogród wolnym się stał, ku uciesze miejscowej ludności. Wyprawa ta przypieczętowała upadek Węgier, otoczonej przez wrogów i niezdolnej do zmian dużych. Trumną do gwoździa był napad Turczyna kilkanaście lat później, który do końca złupił te ziemie i ograniczył domenę króla Węgier do samego Budapesztu. Wściekła ludność stolicy obaliła Habsburgów Węgierskich, wprowadzając na tron rodzimą osobę, chociaż było już za późno na ratunek dla królestwa tego.

Bitwa pod Zagrzebem.​

W maju 1536 r. Timurydzi zaatakowali królestwo Polskie i wielkie księstwo Litewskie. Dynastia ta muzułmańska mająca swój początek u Timura, przywróciła Złotej Ordzie jej świetność. Po udanych wyprawach na Chiny, Ruś, Krym, Gruzję przyszedł i czas na państwa zachodu, które długo już wspólne granice z Tatarami miały. By Austria pomóc swemu sojusznikowi nie mogła, po stronie Ordy opowiedzieli się Turcy Osmańscy, którzy mając granice z Austrią wspólną zaatakowali Zagrzeb. Atak ten był całkiem niespodziewany, piętnastotysięczna armia austriacka przegrała bitwę z dwakroć liczniejszymi wrogami. Chociaż raz jeszcze armia Franciszka przystępowała do walki, ponownie przegrała i poszła w rozsypkę. Arcyksiążę nie mógł dorównać zdolnościom sułtana przez co miasto poddało się po czterech miesiąca. By nie pozwolić na kontynuowanie ataku Turkom, podpisano pokój dający im ziemie podbite. Sojusz polsko-litewski także przegrał, tracąc swoje wschodnie tereny na rzecz Tatarów. Chociaż stracone miasto bogate było, Franciszkowi udało się pozbyć ludności, której przychylności sobie nie zdobył, przez próby katolizacji.

Uczta koronacyjna Franciszka. Zyskanie tytułu cesarskiego było zwieńczeniem jego dokonań. ​

W lato 1539 r. rozpoczął się trzyletni konflikt o władzę w cesarstwie. Franciszek nie mógł znieść sytuacji jaka panowała w rzeszy, i wyniku braku jakichkolwiek reakcji sam podjął odpowiednie działania. W maju wypowiedział wojnę cesarzowi pomorskiemu, po którego stronie opowiedziało się wolne miasto Hamburg i królestwo Danii. Habsburska armia przemaszerowała przez cesarstwo i pod murami stolicy cesarza zwącej się Stralsund pokonała tysiąc żołnierzy. Następnie podjęła oblężenie, ponad dwieście dni trwające i zdobyciem miasta zakończone. W wyniku pokoju księstwo Wołogoskie zostawało następnym niemieckim wasalem Austrii i przechodziło na katolicyzm, ku uciesze papieża. Nawet trzem zależnym od Franciszka elektorom, nie udało się wynieść go na tron cesarski. Nowym cesarz zwanym jednorocznym został książę Churu. Grudzień 1540 r. był początkiem nowego konfliktu, Franciszek bowiem nie czekał ani chwili, aż władza wybranego się umocni. Tym razem musiał stanąć naprzeciw Sabaudii, Badenii i cesarzowi. Wojna szybką była i w rok jeden uporano się z wszystkimi wrogami. Roczny cesarz wasalem następnym się stawał, w księstwie Badeńskim władcą Józefa uczyniono a Sabaudię rozebrano wraz z Francją. Król francuski zyskał Genewę i Chambéry do cesarstwa należące a Franciszek tylko Torino, chociaż pogodzić się na takie warunki musiał by nie rozgniewać silniejszego od siebie. Tym razem nic już nie stało drodze ku koronie cesarskiej, którą Habsburgowie odzyskali po 60 latach.

Stan polityki wewnętrznej. ​

W sześć lat następnych Franciszek w żadne spory już się nie mieszał. Próbował ustabilizować sytuację w Austrii jak i w cesarstwie, które podległe mu się stało. Także podczas ostatnich lat jego życia wprowadził monarchię administracyjną, stanowiąca duży krok ku absolutyzmowi. Nowy ustrój oznaczał nowe problemy, zwłaszcza z urzędami publicznymi, które ważne się stały i duża rolę odgrywać w państwie miały. Pierw wzmocnił urzędy centralne, by całe państwo zarządzane było z Wiednia i woli jego. Następnym wyzwaniem okazała się korupcja w licznych urzędach, bowiem młoda administracja podatną nań się stała. Mimo spowodowania niemałego chaosu zaczęto zwalczać te zjawisko, co także zwiększyło władzę centralną. Ostatnim problemem stało się obsadzanie urzędów, każdy bowiem o nie walczył, zwłaszcza co bogatsze rody chcące znaleźć się jak najbliżej cesarza. Władca i tutaj wykazał się rozwagą, zaczął obsadzać urzędy biedniejszymi aczkolwiek sprawiedliwszymi ludźmi, lub tworzył puste tytuły, by nie rozgniewać szlachty, a udawało mu się to znakomicie. Zmarł w wieku 60 lat z przyczyn naturalnych.

Początek wyprawy. ​

Podczas rządów Franciszkowych w Austrii wykształciła się nowa doktryna, dotycząca odkryć geograficznych do których zaczęto dążyć. Organizacja przez żonę władcy głównie wspierana finansowo i politycznie, właśnie za lat tych rozpoczęła swą działalność. A była to Austriacka Kompania Afrykańska. Dzięki staraniom jej licznych wydawano akt przeciwko piractwu, podobnie postąpiło wiele potęg europejskich co ułatwiło podróże przez morza i oceany. W 1538 r. stworzono następnych pięć karak, tym jednak razem służących do transportu ludzi. Cała flotylla zaczęła liczyć siedem tylko okrętów, lecz na początek wystarczyło. Podczas wojny trzyletniej główną rolę w organizacji zyskał Franciszek Stefan von Stark, który został także admirałem floty. W tym samym roku zorganizował wyprawę wzdłuż wybrzeża Afryki, na którą zgłosiło się około pięciu tysięcy ludzi, których przeszkolono i dobrze wyposażono. Z początku wszystko szło dobrze, dopiero na wybrzeżu Mauretanii zaatakowali Austriaków piraci. Z powodu przewagi postanowiono ich ominąć, co się udało lecz niestety ponosząc straty, jedna z wojennych karak poszła na dno. Płynąc dalej Stark odkrył wyspy, potem przez Austriaków kolonizowane a następne osiadł w miejscu gdzie istniało plemienne państwo Benin. Dobre miejsce to na faktorię było, prędko więc zaczęto z ludem zacofanym walczyć przejmując jeden z dwóch terenów zwanych Bonny. Główna wioska Benina broniła się jednak nadzwyczaj długo, a afrykańscy wojownicy raz po raz atakowali wymęczonych innym klimatem Europejczyków, którzy sobie nie radzili tak dobrze jak się można było spodziewać. Dopiero w listopadzie 1540 r. udało się ostatecznie pokonać miejscowych tubylców. Wzniesiono dwa forty, a potem także dwa kościoły chociaż misjonarze nie zaczęli szerzyć wiary prawdziwej, bowiem ludność nadal mogłaby sprawiać kłopoty.

Postanowiono także zacząć kolonizować odkryte wyspy, a były nimi Wyspy Zielonego Przylądka. Pierwsza próba kolonizacji miała miejsce w lato 1540 r. z powodu złych warunków pogodowych zakończyła się jednak fiaskiem. Dopiero przed zimą następnej grupie osadników udało okiełznać się te wyspy i założyć podwaliny przyszłego miasta. Następnym Austriakom i Lombardczykom już lepiej szła podróż zazwyczaj z Wenecji, lecz jak to bywa zdarzały się porażki. Na tyle wszystkich wyróżnili się mieszkańcy Padwy, których ponad pół tysiąca postanowiło zamieszkać w nowej kolonii. Około dwustu tylko udało się dotrzeć na wyspę, chociaż ich ilośc wystarczyła by na jednej z wysp powstało miasto i miejscowa ludność mogła prawić się rybołówstwem.

Sytuacja polityczna po śmierci Franciszka III ​

 

Panowanie Ferdinanda III
1547 - 1553 ​

Ferdynand był jednym z trzech synów Franciszka, którzy kolejno przejmowali po sobie władzę. Miłował się w sztuce wojennej, i także na armii swe rządy opierał. W dniu koronacji na cesarza już chełpił się przygotowani do wojny z królestwem Czech, która zaledwie kilka dni później wybuchła, a było to pod koniec marca. Król czeski ogarnięty tłumieniem buntów Morawian którzy uciekłszy z terenów Austrii próbowali zdobyć tron praski, nijak mógł zareagować na atak Habsburgów, chociaż pod broń powołał jeszcze więcej ludzi i znalazł sojuszników tej trudnej chwili. Były to trzy państewka cesarskie, które sprzeciwiały się z polityką prowadzoną przez cesarzy Habsburskich, lecz tego można się było spodziewać po przeklętych protestantach. Musiały stawić jednak opór wszelakim wasalom Austrii, przez co Czechy w praktyce bronić się musiały same, przed wojskami Habsburgów i Piastów.

Dwie bitwy pod koniec wojny stoczone. ​

Wojna dwa lata niecałe trwała. W centrum cesarstwa walki toczyły się ciągle, raz wygrywali zwolennicy Habsburga a raz Luksemburga, na Śląsku zaś starcia rok cały panowały by przenieść się do Dolnych Łużyc, gdzie miała miejsce kampania nieudana. Pierwszego tygodnia kwietnia, 20 tysięczna armia pod dowództwem arcyksięcia dotarła pod Cieszyn. Zdobycie miasta było nader łatwe, twierdze wręcz puste, Czesi z podupadłymi moralami i żadnych wojsk wroga w pobliżu. Natychmiastowo przeprowadzono udany szturm, który kosztował życie tysiąc Austriaków. Po dniach kilku odpoczynku wymaszerowano na Opole, tamże postąpiono podobnie. W cały maj opanowano miasto i pobliskie zamki, ponosząc porównywalne do miesiąca poprzedniego straty w ludziach. Niepokonana ofensywa trwała nadal, w trzy miesiące zdobyto Świdnice i Wrocław. Porażką wielką była postawa żołnierzy polskich, których niedoświadczenie i słabość widoczne były. W czasie gdy Austria Śląsk prawie cały opanowała, Polska z jedynym Głogowem poradzić sobie nie mogła. Ludność miejscowa zgorszona postawą władców swych, sama broń pochwyciła by tak chociaż walczyć o wolność i dotychczasowy ład. W walki te, które trwały od sierpnia do stycznia, wmieszana została druga armia Habsburska. Chociaż bitwy dwie ważne wygrane przez Austrię były, Opole chwilowo stracone odzyskane zostało, armia wroga nadal istniała. Postanowiono rozgromić ją szybko, dogoniono więc wroga i zmuszono go do bitwy walnej pod Cieszynem. Siły wyrównane niestety były, lecz nadzieja austriacka w inicjatywie była. Niestety nic ta nie dała, dowódcą młody żółtodziób zostawszy nie mógł równać się z śląskim weteranem. Klęska poniesiona olbrzymią była, z 8 tysięcy ludzie tylko ponad półtorej tysiąca uszło z życiem i nadal wojowało w imię Habsburgów, reszta cała albo z honorem umarła, lub w niewolę wroga się dostała. Ferdynand nie wiedząc o tym zdarzeniu, przybył wraz z armią swą do Karłowych Warów, miasta przez Morawian okupowane, i w ostatnim czasie przez Czechów odbijane. Bitwa się odbyła, w której to Czesi triumfowali, pokazując jak powinno używać się bombard. Wróg nie oszczędzał nikogo, sam przy tym tracąc niewiele ludzi. Ferdynand powróciwszy na Śląsk zgodził się rokować z królem Czech, mimo iż Polacy nadal twierdzy jedynej nie zdobyli.

Cieszyn w posiadanie Habsburskie przechodzący ​

Mimo wszystko Habsburg ustalał warunki, chociaż armię miał w rozsypce. Czesi buntu nie stłumili jeszcze, i musieli pogodzić się z stratą dolnego Śląska czyli Cieszyna i Opola na rzecz Austrii. Także reparacje w złocie dać musieli, jak i roszczeń wobec Moraw zrezygnować. Nie dało to końca walkom jednak, protestanckie państwa nadal opór stawiały a sytuacja była patowa. Po półrocznym zreorganizowaniu armii, która z 10 tysięcy ludzi się składała zdecydowano się na atak. Przez Czech tereny przemaszerowano i do Dolnych Łużyc się dostano. Tam wroga armii nie spotkawszy, postanowiono miasto stołeczne zaatakować. Szturm jednak porażką został zakończony, nikt się wolny nie ostał, tylko Ferdynandowi i konnicy jego osobistej uciec się udało. Zawarto więc pokój, na status quo zasadzie oparty. Wojna, choć połowicznie wygrana pozwoliła ogłosić króla zwierzchnikiem sił zbrojnym, który jako jedyny podejmować decyzje odnośnie armii móc będzie, co na rękę wielce Ferdynandowi było.

Ruchy wojsk podczas wojny. Na blado niebiesko ukazano państwa zależne od Habsburgów. ​

W październiku 1548 r. po niecałym miesiącu spokoju miała swoje miejsce eskalacja konfliktu między Lubeką a Brandenburgią wojną skończona. Obydwa państwa roszczenia wobec ziem wrogów miały, w dodatku Lubeka w rozrastającej się Brandenburgii widziała zagrożenie, toteż pierwsza zaatakowała. Cesarz opowiedział się po stronie napadniętego, samemu upatrując możliwość zniszczenia potęgi Hanzy, która monopol na handel zyskać chciała. Do grudnia dwie bitwy się na terenie Brandenburgii odbyły, i w obydwu triumfowali najemni z Lubeki. Elektor mógł tylko liczyć na wsparcie cesarza, sam bowiem siłami już żadnymi nie dysponował. Armia Habsburska głównie z konnicy złożona w ostatni miesiąc roku pod oblegany Berlin dotarła. Odsiecz jednak na nic się zdała, armia wycofawszy się już w wojnie udziału nie brała. Rok prawie cały następny minął na oblężeniu Berlina, przygotowaniu jednej z armii do wymarszu na Hanzy centrum i nakłanianiu królów skandynawskich do pomocy w wojnie. Duński władca Szlezwik chcąc odzyskać w końcu się przemógł, władca Norwegii i Szwecji postąpił podobnie. W październiku szybkim atakiem dawne duńskie ziemie zdobyto. Na tym jednak nie zaprzestano, i wyruszono od razu na Holsztyn. Tam także Ferdynand z ludźmi swymi wyruszył, i dotąd przez skandynawskich wojaków warownie oblegane, zdobyć pomógł. W czasie tygodnia pierwszego roku 1550 król Danii zawarł pokój z burmistrzem Lubeki. Szlezwik ponownie pod jego władanie przechodził, a Meklemburgia wolna się stała. Dalej cesarz sam już sobie radził, przez pół roku z pomocą szpiegów hojnie obrońców przekupujących udało mu się zdobyć Lubekę, która w czasie tym Nową Marchię opanowała. W lipcu pokój na szczęście zawarto, chociaż wojować nadal można była. Religią panującą w Lubece ponownie samotnej stawał się katolicyzm i Holsztyn pod protektoratem Habsburga sam istnieć zaczął. Także skończyły się sny Hanzeatów o dominacji handlowej na Morzu Bałtyckim.

Do lutego 1551 r. życie ponownie normalne się stało, po czasie tym jednak do wojny znowu przystąpiono. Księstwo Raguzy z Chorwacją zatargi miały, co doprowadzić do jednego tylko mogło. W konflikcie tym stronę dominującą miał Habsburg, Raguzę wspierający . Chorwaci widocznie takiego obrotu się nie spodziewali i przez cały czas trwania walk bronić się zaciekle musieli. Nieuniknionego nie dało się już dłużej powstrzymać i w listopadzie Istria zdobyta została, i włączona do terenów Habsburskich. Półwysep ten do cesarstwa przyłączono, a w czasie wojny prywatyzację ziem austriackich promowano. Przez rok następny wdał się agresywny cesarz w dwie wojny, z Niderlandami roszczącymi sobie prawa do jednego z księstw cesarskich, i z Montferratem, z wszelakiej strony przez Austrię otoczony i próbujący się z tego wyrywać. Potem zaś Ferdynand zmarł, a kończyć jego dzieło Filip brat musiał.

 

Panowanie Filipa I
1553 - 1556 ​

​

Filip przejął władzę w styczniu 1553 r. mając przed sobą cztery lata rządów trudnych, które sielanką bynajmniej nie były, lecz człowiekiem do wojen on został stworzony. Przeżył już trzy dekady, podczas których doświadczenie wojenne i administracyjne zdobywał. Pierwszy raz wojował podczas gdy ojciec jego Franciszek cesarską koronę zdobywał (1539-1541). Następnie funkcję gubernatora w Lombardii piastował (1542-1545), gdy monarchia Habsburska doskonalona była, lecz ta rola szybko przekleństwem jego się stała toteż uciekł do Hiszpanii. Tam powitany został dobrze, więc i szybko się zaaklimatyzował, walcząc na piaszczystych i mało urodzajnych terenach Maghrebu z okrutnymi Mahometanami (1546-1551). Gdy cel jego świętej walki został spełniony, w początkach wojny Neapolsko-Francuskiej uczestniczył (1552). Walezjuszów francuskich i papieża popierał, co w czasie jego rządów odbiło się na jeszcze większym pogorszeniu stosunków z królem Neapolu i Sycylii. Konflikt ten trwał na szczęście całe dłużej niż rządy Filipa, dzięki czemu i państwo włoskie te potężne zwrócić się przeciw Habsburgom nie mogło. On sam po roku walk odziedziczył tron austriacki z powodu braku męskich potomków jego brata, sam także nie czynił żadnych kroków by dziedzica zyskać. Czterem elektorom-marionetkom udało wynieść się tego Habsburga na tron cesarski, lecz także i tym razem wrogowie dynastii austriackiej nie zgodzili się na ten wybór, dając tym samym początek I koalicji antyhabsburskiej, która ostatecznie ukształtowała się w marcu.

​

Jej początku należy wszakże szukać wcześniej, gdy waśń między Hainautem a Austrią osiągnęła wielki już poziom. Brat Filipa nie zgadzał się na żadne ustępstwa wobec kraju holenderskiego, które to nie przyjmowało odmowy i ciągle próbowało przyłączyć hrabstwo Bergu do swych terytorium. Wojna w końcu wybuchła, a Holendrzy szybko podbili małe hrabstwo anektując je, mimo iż cel został spełniony postanowili wojnę prowadzić dalej i kampanię na tereny Lombardii zorganizowali. Podbili miasto lombardzkie najbardziej na północ wysunięte do czasu zmiany na tronie austriackim. Władca Montferratu słabość chorowitego Habsburga widząc, także wojnę Austrii wypowiedział, by uniezależnić się od niej, jak to w praktyce było i zdobyć dostęp do morza. W tym momencie Filip władzę przejmuje, i wplątuje się w konflikt z hrabią Wirtembergii, popieranym przez dwa kantony szwajcarskie jak i królestwo Czech, które do odzyskania śląska dążyło. Hrabia obalić cesarza chciał, i domagał się wybrania nowego, zgodnie z zasadami bulli Karola IV. W tym całym zamieszaniu szanse swą zauważył król Węgierski, który także agresorem został i niespodziewanie na Austrii tereny wtargnął.

​

Filip przybył wpierw do Bellinzony, niedawno przez Holendrów zdobytej. Na czele armie dwudziestotysięcznej do oblężenia a następnie szturmu przystąpił, bez jakichkolwiek wątpliwości. Cztery, tylko tyle dni zajęło mu ponowne opanowanie miasta ważnego (8-11 marzec) z tak stratami małymi, że wydał rozkaz ataku na Montferrat, który szybko został oblegany a jego armie zniszczone (3 kwiecień). Mrzonki władcy włoskiego nie mogły zostać urzeczywistnione. Na południu tymczasem rozgrywała się bitwa między wojskami Hainautu a drugą armią austriacką, klęską tych pierwszy się skończywszy (22 kwiecień). Lecz trzem setkom ludzi z generałem na czele udało się uniknąć niewoli, poczęli więc wycofywać się do Bellinzony, jak się im zdawało, należącej nadal do nich. Gdy jednak zastali bramy zamknięte, doszło do nich że nadziei żadnych na ucieczkę nie mają i dzień później ponownie walczyć musieli, lecz tym razem tylko by z honorem należnym zginąć. (29 kwiecień) Przez maj cały siły zbierano, po czym wyprawiono się przez kanton Gryzoni podległy Habsburgom do Tyrolu bogatego. Tamże potyczka się odbyła (28 czerwiec) z wojskami hrabstwa Wirtembergii. Generał Henryk von Laudon tuż za cesarzem w hierarchii wojskowej będąc, zmierzył się z hrabią Ludwikiem IV. Siły wyrównane były, z lekką korzyścią na rzecz Austrii, lecz ważniejszym czynnikiem było ustanowienie obrony dobrej przez hrabię. Henryk wyzwaniu nie sprostał i bitwę tą przegrał, tracąc dwa i pół tysiąca ludzi cennych samemu niewielkie straty zadając. Filip niezadowolony musiał tolerować hrabię wrogiego na swych terenach, samego generała wysłał zaś do Węgier, by chociaż z tym problemem się uporać.

Buntowników śląskich uśmiercenie.​

Na wschodzie gdzie walczyć z Węgrami i Czechami trzeba było, sytuacja przedstawiała się gorzej. Na Śląsku bunt w Cieszynie wybuchł, który dopiero pod koniec roku stłumiony został przez Polaków pomocnych (17 grudzień). Wracając jednak do lipca, przez cały ten miesiąc Henryk z swą armią przez tereny Austrii się przemieszczał. Czesi walczący z wojskami Wittelsbachów na zachodzie swojego kraju, i z Polakami na wschodzie odważyli się na atak w kierunku Szumawy, kiedyś przez nich posiadanej. Szybko udało im się teren ten podbić (8 sierpień) na co arcyksiążę Filip zareagował z Montferratu natychmiastowo. Pospolite ruszenie kazał swym ludziom w Wiedniu zorganizować. Wszyscy arystokraci zdolni walczyć stawić się musieli w stolicy, obarczeni obowiązkiem służby wojskowej a robili to niechętnie, czasy ich regularnych walk już bowiem minęły. Było to ostatnie wykorzystanie tegoż obowiązku, po tym incydencie zniesiono go i zastąpiono musztrą w wojsku. Miało to zwiększyć jeszcze bardziej zawodowość armii i zapewnić dyscyplinę prawidłową podczas walk wszelakich. Wojsko czas cały musiało się rozwijać, by innym krajom dorównać. Nowa armia z dziesięciu tysięcy wojaków się składała, gdzie pięć tysięcy to konnica była, a tysiąc w obsługę dział zaangażowanych było. Chociaż liczebnie armia ta ustępowała przed innymi, mogła ona przechylić szalę zwycięstwa na stronę Habsburgów. Pod dowództwem jednego z magnatów została wysłana na tereny czeskie. W miesiącu tym jeszcze bitwa pod Bratysławą się odbyła (29 sierpień) zwieńczona sukcesem wielkim Austriaków i Henryka, który łaski swe odkupił. Zwycięstwo to pozwoliło Polakom na zaatakowanie Budapesztu, samotnie pośród wrogów umiejscowionego. Wrzesień to sprawa tylko czeska. Król ich obronić Szumawy niedawno zdobytej nie mógł, w Ambergu wojował bowiem, a reszta wojsk jego pokonana na Śląsku została. Tak więc prowincja ta poddała się po dniach dziesięciu w walkę obfitą (18 wrzesień) co doprowadziło do podpisania pokoju (29 wrzesień) na pięć lat następnych, w którym żadna stron do niczego się nie zobowiązała. W lutym roku następnego Budapeszt podbity został, i z królem miasta tego można było pertraktować. Całe złoto w skarbcu przechowywane dać Filipowi musiał a Mołdawia od niego zależna, oddać spore połacie terenów Polsce dzielnie walczącej w tym konflikcie.

Bitwa w Valais. ​

Na zachodzie zaś, gdzie Filip osobiście wszystkim dowodził w czasie tym udało się zdobyć Montferrat (25 sierpień). Włączono go do imperium Habsburskiego, a władcę wcześniejszego obalono. Koalicja choć dysponowała mniejszymi siłami, nadal miała się dobrze, głównie dzięki pomocy pochodzącej z Hainautu potężnego. Filip udał w więc głąb Szwajcarii, a dokładniej do Berna by kanton ten podbić, i drugi tym samym zastraszyć, za nieprzestrzeganie traktatu sprzed lat. To miało wreszcie złamać opór wrogów nieustraszonych, jednak tak się niestety nie stało. Już przeprawiając się przez Valais, Filip pewne trudności napotkał. Pokonał w trudnym terenie cztery tysiące wojsk wrogich (9 październik) i tysiąc jeden już pod samym Bernem (26 październik). Większą stratę armii Filipa zadała zimna mroźna niż szwajcarscy pikinierzy przez co i oblężenie sukcesem zakończyć się nie mogło. Gwoździem do trumny był atak Holendrów, przez ich wysokie morale wygrany, mimo podobnych wielkości wojska (22 styczeń). Kampania szwajcarska klęską się okazała i zmusiła Filipa do podpisania pokoju z dwoma kantonami. (20 luty)

​

Reszta walk na terenie głównego winowajcy się toczyła, hrabstwo Wirtembergii przeżywało ciężkie chwile gdy armia konna Henryka przybyła do Stuttgartu, obleganego przez rok cały. Generał przejąwszy dowodzenia nad wszystkimi oddziałami z różnych państewek cesarskich, szybko zdobył stolice wroga (22 marzec). Ludwik odpłacił się opanowaniem Tyrolu ( 24 kwiecień) chociaż wynik wojny już był przesądzony. Do lipca hrabia opór jeszcze stawiał, lecz w połowie miesiąca jego sytuacja na tyle zła była iż zawrze pokój musiał. (23 lipiec) Stosunkiem wasalnym został związany jak i reparacje z własnej kieszeni dać musiał. Kilka dni później i z władcą Hainautu podpisano rozejm (26 lipiec), cesarz Filip uznać musiał tytuł królewski i złoto zapłacić. Austria najgorszy ten okres przetrwała, sukcesy odnosząc wielkie.

Do końca roku spokój panował na dworze Habsburskim, Filip ożenił się z młoda księżniczką pochodzącą z Hiszpanii, która i tak dzieci mu nie dała. Władca wysłał też jezuitów do niedawno podbitego Montferratu, gdzie szybko udało się wyplenić kalwinizm. Początek roku następnego to wojna z biskupstwem ustanowionym w St. Blasien. Władca chciał bowiem odzyskać te miasto dawniej austriackie. Szybko mu się to udało, jednym pewnym atakiem miasto te zdobył. Jednak Miśni hrabstwo stanęło po stronie duchownego, przez co i na nie atak trzeba było przeprowadzić. Tym razem jednak kampania całkowitym sukcesem się okazała, i Miśnia wasalem cesarza się stawała. Rok później Freiburg obok biskupstwa niedawno przyłączonego został następnym celem, i takim samym pewnym szturmem chciał go cesarz zdobyć, zginął jednak podczas ataku co wywołało zamieszanie i zmusiło armię do wycofania się i dalszego oblegania, które dwa lata jeszcze trwało.

Sytuacja polityczna po śmierci Filipa I ​

 

Panowanie Karola III
1556 - 1561 ​

Choć Karol był najmłodszym synem Franciszka III, z powodu bezdzietności dwójki starszych braci odziedziczył po ich śmierci wszystkie tytuły i włości. To na jego barkach spoczął obowiązek dokończenia rozpoczętego konfliktu... choć osobiście nie podjął się tego wyzwania. Był monarchą co najmniej kiepskim, w polu jak i w dyplomacji, więcej czasu przeznaczał na uczty, picie i polowania niż zarządzanie państwem. Mimo wszystkich jego wad, zależni od Habsburgów elektorzy wynieśli go na cesarki tron, pozostający we władaniu tej rodziny od czasów jego ojca. Generał wojsk austriackich po dwuletnim oblężeniu Freiburga, zdołał uczynić go częścią ziem habsburskich. Podobnie postąpiono z Weroną, która zewsząd otoczona przez ziemie austriackie poddała się jeszcze szybciej. Podjął także samotną wyprawą na Alzację, która zachodnią granicę cesarstwa wyznaczała. Spisał się wzorowo, nowego wasala dla korony cesarskiej zyskując... postąpić tak należało z wszystkimi państwami rzeszy, choć proces ten długotrwały, gwarantuje zjednoczenie całego cesarstwa, tak jak to było za dawnych czasów!

Pierwsza opcja wybrana.​

Po kilku latach rządów Karola, ten nadal do niczego się nie zabierał. Trwonił tylko złoto z skarbca habsburskiego, trwając w swojej bezradności i bezsilności, głuchy na głosy innych. Udawało mu się tylko jedno, pokój wieczny zachować... spowodowany bardziej silną armią, niż jakoby jego czynami. Władca ten także nie zyskał przychylności ludności czy szlachty... ta pierwsza prawie by go na strzępy rozerwała podczas wizyty w Wenecji, gdzie nagłe rozruchy się rozpoczęły, które krwawo stłumione zostały, jak to w zwyczaju habsburskim było, co jeszcze tylko podsyciło oliwę do ognia. Tak dalej rzecz jasna być nie mogło! Frakcja wojskowa prędko uknuła spisek, by cesarza się niechcianego pozbyć... i w końcu plan swój zrealizowała, licząc że syn jego bardziej wspanialszym władcą będzie. Choć do prostaczków wieść trafiła, że w sposób całkiem naturalny umarł, zabójcy jego już swoje wiedzieli.

// Słabo bo żadnych screenów, nic, z tych lat nie mam. Ogółem odc. dla formalności, bym z innymi mógł ruszyć.

 

Panowanie Ferdynanda II Wenzela
1561 - 1565
Część 1 ​

Saska wojna​

Ziemie poróżnionych. ​

Jeszcze za czasów rządów cesarza Karola III w rzeszy wykwita niczym kwiat waśń między dwoma władcami, a mam na myśli elektora Jerzego II Saksońskiego i księcia Baltazara I Turyńskiego. Państewka tych władców posiadały wspólny lud i granicę, także w tym samym czasie przyjęły protestantyzm i choć przez wiele lat egzystowały w zgodzie i współpracy, przez dwójkę krnąbrnych osób to wszystko legło w gruzach. Poczęło się wszystko od pijackich przechwałek Baltazara, po oszczerstwa Jerzego, kończąc na utarczkach przy pograniczu między żołnierzami obu stron. Choć Turyngia posiadała dwa razy większe ziemie i była zdolna wystawić armię potężniejszą, Saksonia miała status elektoratu i idące z tym przywileje. Konflikt zbrojny ostatecznie rozpoczął się w miesiącu śmierci Karola, który poparł słownie elektora by zyskać jego poparcie dla swojej rodziny. Ferdynand jednak wstępując na tron austriacki za namową swych doradców i rodziny postanowił wysłać armię pieszą, pod dowództwem Henryka von Laudona, która miała całkowicie pogrzebać szanse księstewka. Końcem listopada oznacza się datę spełnienia celu, Baltazar wraz z swoimi siłami poniósł porażkę pod murami Lipska tracąc w tym samym czasie zachodnie tereny na rzecz Austrii. Poddać się jednak nie zamierzał, schował się więc w dobrze ufortyfikowanym Dreźnie. Pod tymże miastem siły austriackie w liczbie 10 tysięcy żołnierzy połączyły się z 5 tysięczną armią Saksonii. Od grudnia przygotowywano się na szturm, który nastąpił w marcu niosąc straszliwe konsekwencje. Forteca była nie do zdobycia, cała armia wykrwawiła się tracąc większość ludzi a ci co przeżyli uciekli w popłochu... sytuacja Baltazara także nie była jednak dobra. Druga austriacka piesza armia wyruszała spod Wiednia, i dopiero ten krok skłonił księcia do podjęcia negocjacji, które miały miejsce w Norymberdze, gdzie to spotkała się cała trójka. Ustalono że podbite tereny zostaną włączone do Hesji, która to była zależna od władzy pochodzącej z Wiednia, albowiem rządził nią jeden z Habsburgów, dalszy wuj Wenzela, który objął tam władze w wyniku wymarcia rodzimej dynastii. Wywołało to oburzenie, ponieważ Hesja była księstwem katolickim co mogło sprawić kłopoty protestantom, arcyksiążę jednak nie znosił sprzeciwu. Drugim warunkiem było zapłacenie odszkodowania przez Baltazara za zniszczone tereny i straty w ludziach, a była to fortuna niemała ponieważ zaczęła stanowić 1/16 całego skarbca wiedeńskiego.

Cesarska korona i Fuggerowie​

Stan ekonomii w 1561 r.
Stan skarba; 15 tysięcy dukatów ​

W bogatej Norymberdze postanowiono także dokonać elekcji cesarskiej, co niebawem nastąpiło. Ośmioro elektorów prędko pojawiło się by wykonać swój obowiązek, co też zrobili... niestety niedobrze dla Karola. Uzyskując trzy głosy wygrał niedawny sojusznik Habsburga Jerzy II Saksoński, sam zaś arcyksiążę uzyskał poparcie pochodzące tylko z Badenii, rządzonej przez dalszy odłam jego rodziny. Musiał uszanować tą decyzję i wrócić na swoje ziemie, które to zamierzał wzmocnić. Pierwszą decyzją młodego arcyksięcia było zapobiegnięcie albo chociaż zmniejszenie wzrostu inflacji, która powoli stawała się niebezpieczeństwem dla gospodarki państwa. Przyjął propozycje Fuggerów, niemieckiej rodziny bardzo wpływowej w europejskim handlu, której to członkowie zaczęli być bankierami Habsburgów, jak i kontrolowali ich wszelakie finanse. Niestety, wtedy nadeszły powstania. Głupotą i odwagą pierwsi okazali się chorwaccy kalwiniści, którym w niesmak było katolizowanie, w dodatku w dość okrutny sposób polegający na zabijaniu i torturowaniu wszelkich osób głoszących herezję. Działania te osiągnęły tak wielki poziom, że osiem tysięcy innowierców wolało już zginąć podczas walki. I tak też się stało. Konna armia austriacka, chluba całych wojsk została wysłana na półwysep Istrii gdzie na otwartym polu zmiażdżyła kalwinistów, których to resztki wycofały się do Gorycji. Tam nie znaleźli upragnionej pomocy i niewiele dni później zostali dobici przez zaprawionych w bojach konnych. Był to koniec tej mniejszości na ziemiach habsburskich, właśnie dzięki temu wydarzeniu półwysep ponownie stał się oazą katolicyzmu.

 

Panowanie Ferdynanda II Wenzela
1561 - 1565
Część 2 ​

Arystokratyczna rewolta​

Oblężeniu Grazu w trakcie mroźnej zimy. ​

Nastał niedługi spokój i następna frakcja upomniała się o swoje prawa w lato 1562 r. Tym razem to szlachta podjęła próbę walki, tak jak to mieli w zwyczaju, o jeszcze większą władzę. Zachowali się jednak tak zuchwale, że zapowiedzieli zmianę ustroju, na taki, w którym to od nich księstwo będzie zależne... szybko zyskali wielu zwolenników, chcących kontrolować lub obalić Habsburgów, co dość mocno zachwiało aktualnym porządkiem państwa, zwłaszcza iż walczyli za sprawę Karola III, zamordowanego z zimną krwią. Poprzedni cesarz nawet po śmierci cieszył się większym uznaniem i miłością ludu niż młodociany Ferdynand II za życia, którego ciągle sądzono o bycie marionetkom w rękach m.in. Henryka von Laudona czy Ladislava Boroewitscha, najbardziej wpływowych generałów w armii. Źródłem rewolucjonistów były okolice miasta Graz, siedziba rodu Shaulyn, mających największą władzę wśród opozycjonistów obecnego arcyksięcia. Do końca lipca przybyły tam liczne siły, które stworzyły 20 tysięczną armię i poczęły oblegać miasto, bronione przez nieliczne siły wierne Habsburgom. Wojskowa frakcja bynajmniej nie pozostała temu bierna! Armia konna, chluba całych austriackich wojsk pod przywództwem Ferdynanda, wyruszyła by rozprawić się z buntownikami. Pod koniec września została stoczona jedna z dwóch największych bitew w tej domowej kampanii. Umiejętności arcyksięcia w dziedzinie prowadzenia wojny daleko ustępowały głównym dowództwom, dlatego nawet z pomocą wielu doradców nie był w stanie przeprowadzić skutecznego ataku na siły szlacheckie, które z małymi stratami zdołały odeprzeć tenże atak a potem samemu do niego przejść, niszcząc jedną trzecią habsburskich doświadczonych konnych. Kryzys ten wielki postanowiono sobie odbić w innym miejscu. Na niedalekiej północy w Wiedniu stacjonowała armia piesza, siły Ferdynanda mogły wybrać się więc do Lombardii, bez obawy że szlachcice zdobędą Graz, który był w skuteczny sposób broniony, a co dopiero sam piękny Wiedeń!

W północnych Włoszech zawrzało gdy najzdolniejszy z reformatorów administracyjnych zaczął regulować podatki na ziemiach habsburskich, nie zdobywając tym sobie uznania społeczeństwa, które stało się jeszcze bardziej odważne w wyniku buntu dużej ilości szlachty. To na ziemiach Werony miejscowa ludność zbrojnie wystąpiła, co też miesiąc później przeniosło się na ziemie Trydentu i Tyrolu. Z niedawno zdobytego Freiburga wymaszerowała druga piesza armia, by pomóc Ferdynandowi tłumić bunt. Obie grupy chłopów, i austriackich i lombardzkich zostały rozniesione zimą 1562 r. Wtedy to obie armie udały się w kierunku Salzburga, gdzie to dokonano reorganizacji by siły w wielkości 40 tysięcy żołnierzy mogły rozprawić się z krnąbrną szlachtą, nie mogącą uporać się z jedynym Grazem. Pod koniec lutego odbyła się walna bitwa, ostatecznie kończąca mrzonki szlachetnie urodzonych na jeszcze lepszą pozycję w państwie. Do lata 1563 r. nastąpiły jeszcze trzy wystąpienia heretyków, w Gorycji, niestabilnym Trydencie i na Styrii, wszystkie krwawo stłumione.

Upadek Węgier​

Sytuacja polityczna na granicy turecko-polskiej.​

Gdy Turkowie, niech będą przeklęci, podczas ostatniej wojny z Węgrami zdobyli Budapeszt i go zagarnęli przed Polską otworzyły się nowe możliwości. Choć opłakiwano niedaleko spokrewnionych Habsburgów węgierskich, nie oznaczało to zaprzestania działań. Albowiem okrojona z swoich zachodnich ziem Wołoszczyzna i cień dawnej Mołdawii pozostały bez zwierzchnika. Ówczesna królowa Polski zaatakowała obydwa państwa, mając poparcie austriackich wojskowych. Do końca roku 1564 armie polskie wygrywały każde starcia aż do sukcesywnego wchłonięcia obu dawnych lenników węgierskich. Niestety jeden z kantonów szwajcarskich nie podzielał takiego imperializmu. Szaleńczym konfliktem wydał na siebie tym samym wyrok, albowiem runęło na niego około 50 tysięcy wrogich wojsk, a on sam mógł wystawić mniej niż 5. Siły szwajcarskie mogły tylko opóźniać swój koniec, który niebawem nastąpił. Pierwszego stycznia, na nowy rok zdobyto Valais, które stało się następnym lennym kantorem Austrii, trzecim na wszystkie pięć. W początkach 1565 r. arcyksiążę umarł na zapalenie płuc, pod koniec swojego życia biorąc udział w nabożeństwu w Genui, które to miasto podczas ostatnich lat nawrócono.

//I mam te 15 tys. Co do mintowania, jakoś przez wszystkie swoje gry byłem przyzwyczajony by ciągle mieć ten zysk, ale w sumie lepiej zbije tą inflacje jeżeli nadal rocznie będę zyskiwał 100 dukatów.

 

wyczyszczono i zamknięto. W razie czego proszę o PW