Domnule! Victorie! - România '33

Spis treści:

Rok 1933
Rok 1934
Rok 1935
Rok 1936
Rok 1937
Rok 1938
Rok 1939 (1.I - 1.IX)
Rok 1939 (1.IX (odc. "fabularny")
Rok 1939 (1.IX - 30.XII)
Rok 1940

Odcinki specjalne:
Porównanie największych armii, flot i gospodarek świata (stan na 30.XII.1939)

Ostaşi! Vă ordon: treceţi Prutul! ​

​

-- Rok 1933 -- ​

Mroźny wiatr szczypał w twarz, a gęsty śnieg z każdą godziną coraz szczelniej zakrywał ziemię. Stojąca na stacji od dwunastu godzin lokomotywa T39 wydawała się zupełnie martwa. Od dwunastu godzin kolejarze strajkowali.
- Traian? Co robimy? - czerwony z zimna urzędnik rozcierał dłonie, chuchając na nie jednocześnie.
- Jak to co? W dyby ich. - Traian okazał się wysokim, czarnowłosym, a jakże – urzędnikiem. W czarnym, wełnianym płaszczu obserwował szczyty Karpat, jakby wypatrując nadchodzącej z nich pomocy. A nadejść z nich mogli tylko Rusini.
- W dyby? Ale tak dosłownie?
- Tak, dosłownie w dyby, a potem w gorącą smołę. Myślisz ty w ogóle, Zelea?
- No jak.
- ...
- Do więzienia znaczy?
- Tak, do więzienia. Za jakieś dwadzieścia cztery godziny powinni zrezygnować z podwyżek.

​

​

Od samego początku roku 1933 narastały niepokoje w społeczeństwie rumuńskim. Ogólne niezadowolenie ze względu na niewielkie zarobki, kiepską sytuację gospodarczą, dochodziły do tego wydźwięki kryzysu gospodarczego z zachodniej Europy, oraz liczna i niechętna Rumunom mniejszość węgierska. Krajem rządził nielubiany Gheorghe Tatarescu. Sytuację ratował cieszący się dużym autorytetem król Karol II.

Szerokim echem po całej Europie odbijały się zamieszki, określane czasem mianem wojny domowej, wywołane przez stalinistów. Po śmierci swojego idola i powrocie do kraju Lwa Trockiego rozpoczęli oni walkę przeciw nowym władzom. Jednak Armia Czerwona w bezlitosny sposób rozprawiała się z rebeliantami nie dając zbyt wielkich nadziei na zwycięstwo. Na Ukrainie odzywały się ruchy nacjonalistyczne, to samo działo się w Turkiestanie. Do głosu zaczęli także dochodzić kontrrewolucjoniści. Jeszcze rok wcześniej za samo wspomnienie o monarchii można było trafić do aresztu, tak dziś propagandziści agitowali od godziny ósmej rano do ósmej wieczorem, stojąc na rynku miasta i nikt nie zwracał im uwagi.

Cały kapitalistyczny świat pogrążony był w tym czasie w letargu kryzysu gospodarczego. Skutki „czarnego czwartku” z amerykańskiej giełdy odbijały się szerokim echem w gospodarkach zachodniej Europy i Ameryki Północne, a nic nie zapowiadało przezwyciężenia kryzysu.

Życie w Rumunii toczyło się swym leniwym torem aż do ostatniego tygodnia października. Wtedy gruchnęła wiadomość o krucjacie bolszewickiej. Niedługo po zdobyciu władzy Lew Trocki postanowił ziścić swe marzenie sprzed blisko dziesięciu lat prowadząc zwycięską Armię Czerwoną w wielkim marszu na kapitalistyczne kraje. Reakcja zachodu była natychmiastowa. W czterdzieści minut Stany Zjednoczone wypowiedziały Związkowi Radzieckiemu wojnę. 27 godzin później do wojny dołącza Wielka Brytania z sojusznikami. Szóstego października do wojny wchodzą Chiny Czang Kaj Szeka. Na przełomie października i listopada do Leningradu/Piotrogradu powracają Wielki Książę Kirill Romanow i Aleksander Kereński, rozpoczynając odbudowę monarchii w Rosji. Ostatecznym ciosem w Związek Radziecki jest agresja Japonii, która wietrząc łatwe odbicie Sachalinu i znaczne nabytki terytorialne na rosyjskim dalekim wschodzie włącza się do wojny.

​

Na fali ruchów nacjonalistycznych wyrosłych w trakcie kontrrewolucji znaczne poparcie w społeczeństwie zyskał ruch Żelaznej Gwardii. Założona przez Corneliu Codreanu inicjatywa została mocno przetrzebiona przez specjalną komórkę policji, której udało się zwerbować do współpracy Iona Duca. Jednak Duca swą zdradę opłacił własną głową – zaledwie cztery dni po zmasowanym ataku na przywódców Gwardii.

​

​

W roku 1933 zdecydowanie zbyt dużo się działo, aby ktokolwiek mógł być pewien przebiegu kolejnego roku. Wojna domowa w Rosji, interwencja mocarstw, szalejący kryzys gospodarczy, wzrost faszyzmu włoskiego i niemieckiego. Wpływa na ogólną sytuację miały także bardziej lokalne wydarzenia - podpisanie przez Jugosławię i Czechosłowację sojuszu zwanego "Małą Ententą", gwałtowny wzrost eksportu z Ameryki Południowej do Europy - niby tak mało znaczący, a mogący zadać cios gospodarce starego kontynentu. Wszystko to miało pewne znaczenie w kszałtowaniu nowego, 1934 już roku.

​

_______
- ARMA
- mod33
- rok starowy: 1933
- zmiany: ic w 100 dni. koszt 1 ic. przelicznik dobra kons. na $ - 7.0
- Rumunia.
- jazgoty proszę włożyć do akwarium
- trochę sucho, ale mamy dopiero 1933 rok. Spodziewajcie się newsów wartych uwagi w okresie od '36 do '39 co najmniej.

 

Ostaşi! Vă ordon: treceţi Prutul! ​

​

-- Rok 1934 -- ​

Drugiego lutego do Bukaresztu zawitała delegacja z Józefem Beckiem na czele. Skończyło się na wspólnym przejeździe przez miasto, kolacji, wymianie kilku miłych słów i zapewnieniu o przyjacielskich stosunkach. Titulescu zapowiedział rewizytę w połowie roku. Sytuacja na granicy polsko sowieckiej nigdy nie napawała optymizmem, a w obliczu obecnych wydarzeń, Polacy rozpaczliwie wręcz poszukiwali ewentualnych sojuszników. Być może w najbliższym czasie uda się zawiązać bardzo oczekiwany przez obie strony sojusz polsko rumuński.

Oczekiwana rewizyta ministra Titulescu przybyła już 24 kwietnia. To spotkanie było już zdecydowanie bardziej owocne – Polska zobowiązała się przekazywać Rumunii lwią część wydobycia węgla. W zamian za to Bukareszt obiecał płacić 1100 Dolarów Amerykańskich rocznie, oraz zakupić 30 samolotów PZL P.11c do kwietnia roku 1940. Padły nawet propozycje czasowe zawiązania sojuszu militarnego. Pomimo tego, że rząd w Warszawie jest gotów podpisać traktat natychmiast, najbardziej prawdopodobną datą wydaje się być 1 września, lub 2 grudnia 1939 roku.

Pułkownik Józef Beck żegnany przez premiera Gheorghe Tatarescu na dworcu kolejowym w Bukareszcie.​

Dziesiątego lutego natomiast, jakby nie dostrzegając zbliżenia Bukaresztu i Warszawy przybyła delegacja z Belgradu, z propozycją sojuszu. Pakt Stabilizacyjny na Bałkanach zakładał uczestnictwo Grecji, Turcji, Jugosławii i Rumunii. Sojusz miał być zawiązany przeciw działaniom rządów w Budapeszcie i Sofii. Odpowiedź była niemal natychmiastowa, jednoznaczna i prosta, a składała się z jednego wyrazu - „NIE”. W rezultacie Aleksander I opuścił siedzibę rumuńskiego rządu wyraźnie niepocieszony.

​

Szeroko zakrojona ofensywa na zachodzie pozwoliła Trockiemu na odzyskanie honoru i uratowanie, przynajmniej czasowe Związku Radzieckiego. Siły Tseterely'ego i Wielkiego Księcia Cyryla zostały zepchnięte na granicę z Estonią, Łotwą i Polską, w okolice Leningradu i granicy z Finlandią. Jedynie na dalekim wschodzie posiadłości monarchistów były niezagrożone, a to przez odcięcie ich od Armii Czerwonej terenami zdobytymi przez wojska Hirohito i Czang Kaj Szeka, który już w I połowie roku 1934 anektował Mongolię, oraz państewko Tuwy. Przez pewien czas w jego rękach znajdował się Irkuck. Natomiast zwolenników przywrócenia caratu, Chińczyków, Japończyków, jak i Anglików paradoksalnie ratowała mroźna zima, która nie pozwoliła Armii Czerwonej na rozwinięcie jakichkolwiek działań ofensywnych. Wyparto jedynie chińską dywizję z Irkucka, a cały front zamarł już we wrześniu, oczekując pierwszych roztopów.

​

W sierpniu opracowano prototyp pierwszej rumuńskiej tankietki nazwanej R-1*. Napędzany sześciolitrowym silnikiem Praha, uzbrojony w dwa karabiny kalibru 7.92mm (ZB30 i ZB37) zabierający dwóch członków załogi nie siał może spustoszenia na polu walki, ale przydzielone zadania wykonywał sumiennie. Był wystarczająco niezawodny, aby dać sobie radę w trakcie walk, a 12mm pancerz chronił załogę przed ciężkimi karabinami maszynowymi. Natomiast niecały tydzień później fabryka broni w Cugir* opracowała wzór dla dywizji zmotoryzowanej, we współpracy z zakładami ROMLOC, które dostarczały samochodów ciężarowych do testów. W razie rozwoju armii rumuńskiej dywizje zmotoryzowane będą najprawdopodobniej głównym filarem szybkiego uderzenia i kontrakcji.

Ciężarówka ROMLOC przystosowana do zadań wojskowych



Tankietka R-1​

Ostatecznie na koniec roku 1934 sytuacja rosyjskich rewolucjonistów, jest gorzej niż tragiczna. Jedyna najpewniej nadzieja – natarcie chińsko japońskie zostaje zatrzymane przez zimę. Żyzne tereny Ukrainy i uprzemysłowiona Rosja wpadają ponownie w ręce komunistów. Ostatecznie w grudniu rewolucjoniści kontrolują skrawki ziemi wokół Leningradu, Kingiseppu, Pietrozawodska i Murmańska, oraz wyżej wymienione miasta. Lojalne rządowi z Leningradu pozostają Władywostok i niewielki pas ziemi na północ od miasta. Resztę wschodniego wybrzeża kontrolują wojska cesarza Hirohito, oraz siły brytyjskie.

Japońscy żołnierze bronią swoich zdobyczy, sierpień 1934​

Rumunia miała także dość problemów na własnym podwórku, gdzie podżegani przez komunistów pod wodzą Gheorghiu Deja kolejarze ruszyli do szturmu na siedzibę rządu. W odpowiedzi policja i gwardia rządowa otworzyły ogień do strajkujących. Zginęło ponad trzysta osób, a blisko pięćset zostało rannych. W związku z przepełnieniem szpitali niektórzy poszkodowani nie doczekiwali pomocy i umierali na ulicach. Wydarzenie to wstrząsnęło opinią publiczną w Rumunii, a jego echo słyszalne było także na Węgrzech i w Wielkiej Brytanii.

​

______
* - w rzeczywistości była to maszyna konstrukcji czechosłowackiej.
** - chodzi o tech team ORITA, jednak uznałem, że lepiej będzie to wyglądać jako zakłady w Cugir, gdyż ORITA była w rzeczywistości tylko pistoletem maszynowym.

 

Planuję albo do wejścia Sowietów/aneksji kraju, albo później po evencie "zmiana stron" grać dalej jako komunistyczny kraj. To zależało będzie od "zmęczenia" grą.

---------- Post dodano o 22:49 ---------- Poprzedni post napisano o 20:47 ----------

Ostaşi! Vă ordon: treceţi Prutul! ​

​

-- Rok 1935 -- ​

Niedługo po zamieszkach wywołanych przez partię komunistyczną doszło do wielkiego wiecu antywojennego. Największa manifestacja od zakończenia I Wojny Światowej zebrała na głównej ulicy Bukaresztu blisko dziesięć tysięcy ludzi. Demonstranci protestowali przeciw wojnie na dalekim wschodzie, oraz masakrach Rosjan w Mongolii. Nikt z uczestniczących w demonstracji nie ucierpiał, a wszyscy rozeszli się po spotkaniu z przywódcami opozycji na placu w centrum miasta.

​

Po upadku rewolucji Wielki Książę Cyryl udał się na emigrację do Londynu, gdzie utworzony został rząd rosyjski na wygnaniu. Brytyjski premier Ramsay MacDonald zapowiedział pełną pomoc w odzyskaniu realnej władzy przez dynastię Romanowów. Tereny na dalekim wschodzie, które także przyłączyły się do rewolucji zostały zajęte przez Japończyków i Mandżurów. Niemal natychmiast po przeszukaniu siedziby rządu Białych przebywający już w Leningradzie marszałek Mihaił Tuchaczewski wydał rozkaz rozpoczęcia przerzucania armii radzieckiej na wschód, w rejon walk z Japończykami i Chińczykami. Był dwudziesty czwarty maja 1935 roku.

​

Dokonująca wielkich postępów na froncie w Chinach armia sowiecka wzmocniona posiłkami z zachodniej części kraju przypieczętowała los chińskiego panowania w Mongolii. Ostatnie walki z wojskami Czang Kaj Szeka miały miejsce we wrześniu 1935 roku. Natomiast w samych Chinach Armia Czerwona anektowała państewko Ma, dokładnie o północy, dwudziestego sierpnia. Pomimo nadciągającej zimy na pograniczu chińsko - mongolskim nie było mowy o spokoju. Co chwila wybuchały z różną zaciętością walki, a japońskie tereny na północ od państewka Yen Hsi-shana stały się łatwym łupem dla rosyjskich żołnierzy. Dowodzone przez generała Kolpakchiego wojska dotarły niemal do Pacyfiku. Jednak szybka kontra wyprowadzona z Mandżurii nie pozwoliła Rosjanom na okopanie się i zabezpieczenie zdobyczy. Sytuacja państw walczących z Sowietami w Dalekowschodniej Azji stawała się rozpaczliwa. Z zachodu nadciągały tysiące żołnierzy, a mroźna rosyjska zima dawała się we znaki chyba tylko okupantom.

​

Trzeciego października, po ostrych starciach na granicy włosko abisyńskiej wisząca w powietrzu wojna stała się faktem. Wojska ruszyły do ataku o godzinie pierwszej w nocy na całej niemal długości granicy Erytrei i Somalii. Mimo ewidentnej przewagi Włochów w uzbrojeniu i liczebności Abisyńczycy stawiali zdecydowany opór. Wojska Mussoliniego dążące do zmazania hańby po przegranej bitwie pod Adauą w 1896 roku parły w głąb terytorium Cesarstwa. Mimo to do końca roku 1935 udało im się zdobyć zaledwie niewielką część terytorium Etiopii na południe od Asmary. Pomimo dużo lepszego zorganizowania i wyszkolenia wojska włoskie musiały ustąpić miejsca czarnoskórym wojownikom w północnej części Somalii.

​

Koniec roku obfitował także w ważne wydarzenia w rumuńskiej polityce. Po długiej i burzliwej debacie parlament zdecydował, że „Partidul Comunist Român” jest partią istniejącą w pełni zgodnie z prawem i nie działającą na szkodę dla państwa rumuńskiego. Mimo to, Gheorghiu Dej – główna postać partii i jej przewodniczący postanowił wycofać się z polityki. W kuluarach mówi się o zmuszeniu go do odejścia przez Tajną Policję, grożąc zamachem na życie tak samego Deju, jak i jego rodziny. Oliwy do ognia dolała także Żelazna Gwardia, która rozpoczęła zakrojone na szeroką skalę ataki na działaczy PCR.

​

Siódmego października parlament przyznał środki na de facto rozpoczęty już plan czteroletni. Zakładający poprawę infrastruktury i budowę wielu fabryk na terenie całej Rumunii. Według Constantina Bratianu już za cztery lata gospodarka Rumunii miała osiągać wyniki takie, jak przemysł Włoch, czy Niemiec. Mimo rozwoju, potencjał przemysłowy Rumunii wciąż był mierny, zaś po ukończeniu planu stanowiłby ledwie połowę tego, co Niemcy osiągnęły do roku 1935. Zachęcone polityką rządu Tatarescu i wzrostem znaczenia rumuńskiej gospodarki w tym rejonie świata do kraju zaczęły napływać zachodnie firmy. Powstawało wiele przedstawicielstw i fabryk, m.in. druga w tej części Europy (po zakładzie w Warszawie) fabryka Citroena. Wiatru w żagle łapały też małe rumuńskie firmy. Zwiększenie rynku wewnętrznego spowodowane poprawą warunków życia i zwiększeniem płac ożywiło przedsiębiorstwa działające w kraju.

Król Karol II wizytuje fabrykę ROMLOC​

 

Ostaşi! Vă ordon: treceţi Prutul! ​

-- ROK 1936 -- ​

W obliczu niemieckiej remilitaryzacji Nadrenii, oraz jednostronnego anulowania wszystkich postanowień traktatu wersalskiego kraje ościenne Niemiec zaczęły reagować na poczynania nazistowskiego dyktatora. Czesi dozbrajają fortece w Sudetach, Polacy rozbudowują masowo wojsko, a Holendrzy za główny cel na rok 1936 wyznaczają sobie wzmocnienie europejskich granic. Szeroko zakrojone prace na całej niemal długości granicy holendersko niemieckiej stanowią o świadomości zagrożenia. Nikt nie wie co może być pierwszym celem Adolfa Hitlera.

Jedenastego dnia stycznia do wojny ze Związkiem Radzieckim po stronie Chin Czang Kaj Szeka dołączają państewka kontrolowane przez zbuntowanych władyków. Yen Hsi-shan, Long Yun, rodzina Guanxi, państwo Ujgurskie i Kuomintang tworzą zjednoczony chiński front przeciw sowieckiej agresji. Jako pierwsze cierpią tereny kontrolowane przez Yen Hsi-shana, na które spada uderzenie dwunastu sowieckich dywizji. Jednak sprawna kontra zmierzających już w tamtą stronę wojsk Kuomintangowskich zatrzymuje natarcie sowieckie, a nawet odpycha je za granicę Shanxi.
Świetnie radzą sobie odcięci od sojuszników Ujgurzy, którzy w przeciągu miesiąca zdobywają Kirgistan, oraz wchodzą na dość dużą odległość do Kazachstanu. Mimo to, garstka ujgurskich żołnierzy nie może równać się z potęgą Armii Czerwonej. Pierwszy maja – święto pracy Sowieci witają wspaniałą nowiną – przywódca Ujgurów, Khoja Neyaze podpisał kapitulację. Resztki armii Sinkiangu zostały rozbrojone, jeńcy trafili do obozów, a na rdzennych terenach Ujgurów zaprowadzono surowy i twardy dyktat sowieckich komendantów. Droga do Indii stała dla Trockiego otworem.

​

Kolejne państwo podbite przez europejski kraj leżało w zupełnie innej części świata – 27 lutego Etiopia upadła pod naporem włoskiej armii. „Wspaniała” armia Duce potrzebowała raptem pięć miesięcy, aby podbić słabe afrykańskie państwo. W przemówieniu po aneksji Etiopii przywódca Włoch określał nowe plany dotyczące przyszłości Włoch – odnowienie Imperium Rzymskiego, wypełnienie idei Mare Nostrum.
Pomimo tego, że tylko 1/6 etiopskich żołnierza wyposażona była w broń palną, a cała armia Hajle Selasje liczyła sześćset tysięcy ludzi, to większa o 1/3 armia włoska poniosła porównywalne straty. Po obu stronach zginęło około 15 tysięcy żołnierzy. Jednak przez użycie gazów trujących Włosi zabili wielu niewinnych cywilów, na których bezpośrednio zrzucano bojowe środki trujące, oraz skażano studnie, z których pobierali oni wodę. Wszystkie te fakty zostały oczywiście skrzętnie ukryte przez propagandę Mussoliniego.

Sukces?​

Po wywołaniu zamieszania na tyłach ACz. przez siły ujgurskie, do ofensywy przystąpiły wojska Kuomintangu, oraz Yen Hsi-shana. Jeszcze w marcu zdobyły one kilka miasteczek i miast na zachód od dotychczasowej linii frontu, oraz odsunęły niebezpieczeństwo od granich Shanxi. Do ofensywy przeszły także wojska Nipponu, które rzuciwszy się po zimie na sowieckich sołdatów wygoniły ich z granic Mandżurii aż do centralnej Mongolii i nad jezioro Bajkał. Społeczeństwo rosyjskie dość już miało krucjaty antykapitalistycznej, która toczyła się na terytorium ZSRR.
Duże uderzenie spadło na siły sowieckie pod koniec maja – ofensywa oznaczona kryptonimem „Złoty Smok” odniosła pełen sukces, niemal oczyszczając byłe terytorium państwa Ma z radzieckich żołnierzy, oraz pozwoliła odetchnąć Hsi-shanowi. „Złoty Smok” zatrzymał się niemal dokładnie po miesiącu, uzupełniając straty osobowe i zabezpieczając zdobycze. Dodatkowo nieoficjalnie wiadomo już, że trwają rozmowy Czang Kaj Szeka z Mao Tse Tsungiem, na temat przystąpienia chińskich komunistów do walki przeciw sowieckiej agresji. Mao zdaje sobie sprawę, że nie będzie mógł liczyć na jakiekolwiek ustępstwa terytorialne ze strony Trockiego, który opętany manią zawładnięcia światem zatrzyma całe Chiny dla siebie.

Początek operacji „Złoty Smok”


Pełne zwycięstwo!

​

Poprawa sytuacji na amerykańskiej giełdzie w prostej linii niemal wpłynęła na zwiększenie eksportu z Europy do Ameryki Północnej. Wzrost zapotrzebowania na ekskluzywne dobra konsumpcyjne, a także na surowce naturalne ożywił całą europejską gospodarkę. Rankingi (według „The Times”) podskoczyły na Starym Kontynencie o kilka, do kilkunastu punktów. Szerokim echem odbiło się to także w Rumunii. Dzięki coraz to pokaźniejszym zamówieniom na rumuńską ropę, oraz na maszyny pochodzące z zakładów w Cugir, zwiększone zostało zatrudnienie na terenie całego kraju. Wielu ludzi opuściło wsie, aby pracować w hutach, fabrykach czy montowniach.

​

Na początku sierpnia miały miejsce w Rumunii trzy ważne wydarzenia. Po raz kolejny zebrała się w Bukareszcie wielka demonstracja przeciwników działań wojennych. Po raz kolejny przebiegła ona całkowicie spokojnie. Kilka dni później natomiast, zorganizowana została przez Żelazną Gwardię kontrdemonstracja, skupiająca niemal trzy razy więcej ludzi, nawołująca rząd do zaatakowania Węgier i Związku Radzieckiego, aby odbić „rdzenne rumuńskie ziemie”, za które walczyć mieli hospodarowie Mołdawii i Wołoszczyzny. Demonstranci byli nastawieni wręcz bojowo, a w starciach z policją i Gwardią Królewską rannych zostało blisko trzydzieści osób. W związku z przedłużającą się wojną na Dalekim Wschodzie zatwierdzono stworzenie nowej armii, której dowództwo miało zostać powierzone generałowi Dumitrescu. We wrześniu natomiast z rządu odszedł wieloletni minister spraw zagranicznych – Nicolae Titulescu. Złożenie dymisji określone zostało jako chęć odpoczęcia, oraz przejścia na upragnioną i zasłużoną emeryturę. Stanowisko MSZ przejął dotychczasowy szef sztabu – Ion Victor Antonescu.

​

W drugiej połowie Lipca Hiszpanię ogarnęła wojna domowa. Siły nacjonalistów, którym przewodził Fidel Dávila Arrondo wszczęły bunt w armii. Przywódcą sił Frontu Ludowego został „hiszpański lenin*” - Francisco Largo Caballero. Zaledwie po dwóch tygodniach walk Caballero dołączył do Sojuszu Wersalskiego. Doszło do bezpardonowej sytuacji – organizacja otrzymująca pokaźne posiłki ze Związku Radzieckiego, stanęła razem z Wielką Brytanią i Francją do wojny przeciw niemu. Wszyscy sowieccy oficerowie zostali odwołani przez władze w Stalino, lub zabici przez rząd w Walencji. Jednak sprzęt pozostał na miejscu i korzystają z niego nadal siły Frontu. Mimo wszystko w obliczu walk z całym Sojuszem buntownicy Arrondo skazani są na porażkę.

​

​

_________________
*- nie wiem kto, ale ktoś ostatnio na forum użył określenia "hiszpański lenin" na określenie Caballero - serdecznie dziękuję! ​

 

Ostaşi! Vă ordon: treceţi Prutul! ​

-- ROK 1937 -- ​

W marcu rząd rumuński przeprowadził akcję, która spowodowała krótkotrwałe spięcie z rządami państw należących do Sojuszu Wersalskiego. Piętnastego marca do przemianowanego Stalino – Lwogradu dotarła delegacja z Bukaresztu. Celem wyjazdu do ZSRR było podpisanie umowy handlowej z władzami Związku. Węgiel i gaz ziemny dostarczane z Ukrainy i północnej Syberii okazały się być blisko o połowę tańsze od tego z Wielkiej Brytanii, czy USA. Także koszty transportu były o wiele niższe. Jednak ze względu na chwilowe ochłodzenie stosunków z państwami kapitalistycznymi Rumunia nie planuje podpisania kolejnej takiej umowy.

​

.
Wojna z Sowieckim Imperium przybiera coraz ostrzejszego charakteru – w połowie maja pod Archangielskiem ląduje 6th Australian Divison. Miasto zostaje opanowane niemal natychmiast. Żołnierze po udanym desancie od razu ruszają w kierunku Molotovska. Tam jednak drogę zagradzają im oddziały ACz. Po krótkim starciu Australijczycy ruszają na południe. Tymczasem wróg wchodzi do Archangielska odcinając żołnierzy Commonwealthu od dostaw zaopatrzenia. Ostateczne dzieło zniszczenia dokonuje się w mieście Volodga, gdzie okrążona dywizja – nie mogąc liczyć znikąd na pomoc poddaje się po walkach z trzema dywizjami.

​

Na dalekim wschodzie sowieci tracą miasto za miastem, cofając się o kolejne hektary – do dnia szóstego czerwca. Wtedy to, po zaciętych i bardzo krwawych walkach trwających pięć godzin rząd japoński oficjalnie wypowiedział wojnę Kuomintangowi i wszystkim jego sojusznikom. Wydarzenie nazwane później „Incydentem na moście Marco Polo” zabrało ze sobą blisko siedemnaście tysięcy ofiar (w pięć godzin!). Straty leżały przede wszystkim po stronie chińskiej, gdzie zginęło, lub zostało rannych blisko szesnaście i pół tysiąca żołnierzy. Armia japońska straciła ledwo kilkuset żołnierzy. Pomimo ważkości wydarzenia i tego, że naprzeciwko siebie stanęły dwie armie dotychczas walczące często ramię w ramię przeciw wspólnemu wrogowi nie był to punkt zwrotny wojny ze Związkiem Radzieckim. Właściwie – jak czas pokazał – Armia Czerwona nadal cofała się na zachód. Początek wojny, pomimo masakry niedaleko Pekinu, przyniósł szereg zwycięstw stronie chińskiej. Wojska cesarza Hirohito musiały wycofać się aż do Yingkou. Główne uderzenie jednak nie wyszło z inicjatywy Czang Kaj Szeka, a Yen Hsi-shana. Mimo początkowych sukcesów szybko wyszły na wierzch problemy chińskich armii – zacofanie technologiczne, niewielka wola walki, brak wykształconych dowódców. Cesarscy żołnierze ruszyli do przodu niczym samuraje – nie zostawiając przywódcom państwa środka zbyt wielkich nadziei. Mimo wszystko – wojna trwała. Do końca roku siły Hsi-shana zostały podzielone na trzy niezależne, odcięte części, a Japończycy szli do przodu.

​

Także w czerwcu wybuchło powstanie anty włoskie w Etiopii. Chociaż wydawało się to niemożliwym – rebelianci zdobywali kolejne tereny mordując urzędników i namiestników Il Duce. Do końca września w rękach etiopskiej partyzantki znajdowało się terytorium niemal całego kraju. Książę Aosta, nowy wicekról Etiopii – w drodze do „swej stolicy” omal nie został schwytany przez rebeliantów, gdy pociąg z księciem wpadł w zasadzkę niedaleko Dire Dawa. Jedynie szybka akcja straży pociągu i możliwość ucieczki prywatnym samochodem księcia uratowała mu życie. I nawet mimo tego zdarzenia Włosi nie wysłali wojsk do Etiopii! Tymczasem całe tłumy szły za zwycięską „armią” złożoną raptem z kilku tysięcy kombatantów wojny z Włochami uzbrojonych w broń zdobytą w arsenale Addis Abeby. 23 grudnia Książę (Ras) Imru Hajle Sellasje – kuzyn byłego cesarza ogłosił jednostronnie niepodległość jednocześnie wypowiadając Włochom wojnę. Na czele jednej szczątkowej dywizji ruszył na włoską Erytreę, aby zdobywać ku chwale Etiopii. Media na całym świecie zagrały na nosie Il Duce nazywając go „Ras Duce” i „Etiopskim Fantomasem*”. Jak świat szeroki wszyscy zachodzili w głowę jak kilka tysięcy murzynów mogło wyzwolić cały kraj spod władzy europejczyków – i to na dodatek kraj dwukrotnie większy od Hiszpanii. Niestety dla nowego cesarza – za Włochami (z do końca niejasnych powodów) stanęły Niemcy. Chociaż szczątkowa flota transportowa i brak oficjalnego sojuszu z Włochami raczej nie czyniły ich groźnym przeciwnikiem.

​

Kolejnym konfliktem na świecie stała się wojna (określana ironicznie jako „Wojna Światów”) pomiędzy Republiką Dominikany, a Haiti. Próba zajęcia miasta Pedernales przez wojska Haiti postawiła w stan gotowości całą armię dominikańską. Przypuściła ona szturm na zajęte przez siły Stenio Vincenta przedmieścia Pedernales, a dwa dni później armia została podzielona i rozmieszczona w dwóch różnych krańcach kraju. Jedyną zorganizowaną akcją była ofensywa haitańska na stolicę – Santo Domingo. Co prawda żołnierze Haiti doszli do miasta Barrahona, jednak dość silny opór i kontrofensywa dominikańska zmusił ich do wycofania się na pozycje, które zajęli wcześniej.

​

Wojna domowa w Hiszpanii niosła ze sobą wiele ofiar – zaangażowanie państw ościennych i mocarstw całego świata wywołało zwielokrotnienie liczby ofiar i rannych. W lipcu siły frankistów (nazwane od miana głównodowodzącego wojskami rebeliantów – generała Fransisco Franco) przypuściły atak na utraconą pół roku wcześniej Siguenzę. Niedługo po tym ruszyli na stolicę Hiszpanii – Madryt. Jednak atak na Madryt spełzł na niczym w obliczu zajęcia przez Front Ludowy współpracujący z wojskami francuskimi Burgos – rebelianckiej stolicy. Sytuacja sił gen. Franco stała się niemal krytyczna – odcięto pięć dywizji i niemal całe lotnictwo w La Corunii, w centrum kraju zablokowane stało siedemnaście dywizji, zaś na południu półwyspu odcięte od pozostałych zgrupowań walczyło piętnaście kolejnych dywizji i reszta lotnictwa. Chyba nikt na świecie nie wierzy już w zwycięstwo buntowników Arrondy.

​

Pierwszego czerwca oficjalnie sformowano Corp 23 Armata – złożoną z dwóch dywizji armię, nad którą dowództwo objął – inaczej niż pierwotnie przewidywano generał Macici. 1 Armata Romnesc i Divizie 6 Infanterie są pierwszymi nowo sformowanymi jednostkami od roku 1930. Armia została przeniesiona do miasta Izmaił i tam będzie stacjonowała do odwołania rozkazu.

​

Corneliu Zelea Codreanu znów dał znać, że żyje – na łamach prawicowej gazety „Naţiunii şi viitorul**” opublikował serię pytań do szefa rządu – Gheorghe Tatarescu i króla Karola II. Ku zaskoczeniu wszystkich premier i król odpowiedzieli na każde z zadanych pytań.
Miesiąc później odbyły się wybory do parlamentu – „Garda de Fier” zdobyła aż szesnaście procent głosów i sześćdziesiąt sześć miejsc. Prawdopodobnie rozpoczęła się nowa era w historii rumuńskiego parlamentaryzmu.

​

Członkowie Żelaznej Gwardii podczas przemarszu ulicami Bukaresztu​

________________________
GDYBY KTOŚ ZAUWAŻYŁ PEWNĄ NIEKONSEKWENCJĘ W DATOWANIU SCREENÓW - ROBIŁEM TO Z PAMIĘCI ;D (pokasowałem sobie daty ze screenów, bez wpisywania ich... :geek - niektóre daty mogą się nie do końca zgadzać ze stanem na screenie.


* - http://pl.wikipedia.org/wiki/Fantomas
** - "Naród i Przyszłość"

 

Ostaşi! Vă ordon: treceţi Prutul! ​

-- ROK 1938 -- ​

Zgodnie z przewidywaniami rok 1938 okazał się przełomowym w historii rumuńskiego parlamentaryzmu. Jeszcze w styczniu król rozwiązał obie izby legislacyjne. Głównym powodem który został wymieniony jako usprawiedliwienie dla tej decyzji było działanie na szkodę państwa. Nieoficjalnie mówi się o nie byle jakim strachu przed 66 posłami Żelaznej Gwardii, którzy mogli wywołać prawdziwą burzę w parlamencie. Z dniem 19 stycznia Rumunia stała się państwem niedemokratycznym.

​

Od polityki odsunięty został także Gheorghe Tatarescu. Premier Rumunii od drugiej połowy 1932 roku* został zastąpiony przez Mirona Cristea, patriarchę Rumuńskiego Kościoła Prawosławnego.
W kwietniu doszło do przetasowań w rządzie – Konstantin Bratianu „zrezygnował” ze stanowiska na rzecz Virgila Madgearu, zaś Istrate Micescu zastąpił Armand Calinescu.

​

Po wprowadzeniu dyktatury król rozpoczął szeroką zakrojoną kampanię usuwania przeciwników politycznych z rumuńskiej sceny. Jedyną legalną partią stał się „Front Narodowego Odrodzenia”.
Jeszcze w lutym uchwalona została nowa konstytucja królestwa. Nowelizacje przede wszystkim zwiększały władzę króla ostatecznie zamieniając Rumunię w dyktaturę.

​

Pierwszego kwietnia tajna policja odniosła wielki sukces – udało się schwytać Corneliu Zeleę Codreanu. Znakomicie zorganizowana akcja w połączeniu z zaskoczeniem odniosła pełen sukces. Przewodniczący Guardie di Fierro po zatrzymaniu trafił do więzienia o zaostrzonym rygorze, z zaocznym wyrokiem dożywocia.

​

Po uspokojeniu sytuacji w kraju, oraz utemperowaniu zapędów Gwardii król udał się z wizytą do Istambułu, do prywatnego domu Kemala Ataturka – ojca wszystkich Turków. Tematy dwudniowej wizyty były wszelakie, od Krucjaty Bolszewickiej, poprzez ambicje Bułgarów na przyszłości armii kończąc.

​

Ostatnim aktem zamieszania wokół organów legislacyjnych była ucieczka Codreanu z więzienia. W pewnym momencie został przyparty do muru, bez możliwości ucieczki. Jednak karabin strażnika zaciął się, a wykorzystując chwilę zajęcia się magazynkiem Corneliu minął zdezorientowanego pracownika więziennictwa i opuścił kompleks. Gdy Codreanu dotarł do swojej kryjówki świat najpewniej wkroczył już w rok 1939.

​

Krucjata przybierała coraz żywszych barw. Po krótkotrwałej okupacji Archangielska Commonwealth nie podejmował prób ataku na europejskim terytorium ZSRR. Jednak dwunastego stycznia niedaleko Leningradu wylądowały dwie brytyjskie dywizje. Jedna z nich ruszyła wzdłuż granicy sowiecko – estońskiej, zaś druga pilnowała portu w miejscowości Kingisepp, do którego to
przybywały transporty z żywnością i bronią. Pomimo tego jedna z dywizji została okrążona w miasteczku Prokhorov, a druga uległa naporowi siedmiu dywizji. W krótkim czasie na Kingisepp spadły jeszcze dwa desanty, w tym jeden zdołał zdobyć Leningrad. Na początku marca w Murmańsku wylądował jeden z największych przeprowadzonych dotychczas ataków z morza – do miasta weszło aż dziewięć dywizji wyrzucając z niego Armię Czerwoną. Do końca miesiąca żołnierze brytyjscy zdążyli opanować cały półwysep Kolski. Dodatkowo pierwszego maja pochód pierwszomajowy w Archangielsku został brutalnie rozgromiony bombami z samolotów, które startowały z HMS Indomitable. Do wieczora miasto było już w rękach 3 Dywizji Indyjskiej.
Niecałe dwa tygodnie po zdobyciu Archangielska przez Hindusów ruszyła ofensywa sowiecka mająca na celu odbicie Murmańska i półwyspu Kola. Leningrad w tym czasie był już wyzwalany przez 4. Dywizję generała Poluektova. Ostatecznie Murmańsk i Archangielsk na powrót zostały zdobyte przez wojska Trockiego jeszcze przed końcem maja. Do Leningradu zaś przybyły posiłki i miasto broniło się do połowy września.

​

W międzyczasie wojska Imru Selasje zdobyły całą włoską Erytreę. Sukces odrodzonej Etiopii nie trwał dlugo – III Wojna Włosko-Abisyńska zakończyła się trzynastego czerwca 1938 roku, gdy siły 1a Divisione Alpina pod dowództwem generała Armelliniego zdobyły Addis Abebę.

Dzień później – 14 czerwca parlament austriacki podpisał akt włączenia Austrii w obręb Rzeszy Niemieckiej. Wydarzenie określane jako „Anschluss Austrii” przeszło do historii pod łatką pierwszych zdobyczy terytorialnych Fuehrera.

​

Wojna chińsko-japońska pokazuje w pełni swe oblicze – po opanowaniu terytorium Mongolii Wewnętrznej japoński cesarz Hirohito utworzył marionetkowe państwo rządzone przez księcia Teh Wanga. Terytoria Yen Hsi-shana zostały już w tym czasie zaanektowane przez cesarstwo Japonii.

​

W czerwcu przeprowadzono ostateczną ofensywę na siedzibę hiszpańskich nacjonalistów – siły generała Franco zebrane na zdobytym Gibraltarze zostały w dużej mierze zepchnięte do morza, bądź zalane ogniem z nadlatujących zewsząd bombowców. Walki o Gibraltar osiągnęły wielokrotnie większy wymiar strat, niż bombardowanie Guerniki – symbol hiszpańskiej wojny domowej.

​

W ostatnich dniach sierpnia do Bukaresztu przybyła delegacja z Berlina. Minister gospodarki Johann Schwerin von Krossigk złożył propozycję umowy jednorazowej umowy handlowej. Opiewała ona na pół miliona dolarów amerykańskich, w zamian za co Rumunia miała przekazać część zapasów ropy wydobywanej z pół naftowych niedaleko miasta Ploesti. Umowa z nazistami szerokim echem odbiła się w rumuńskiej polityce – Żelazna Gwardia zaczęła szeroko zakrojoną kampanię pronazistowską i proniemiecką, dążąc do przekonania ludności miejskiej i małomiasteczkowej do swoich (Żelaznej Gwardii) racji.

​

__________________
* - nie wiem dlaczego, ale po chwili mi wróciło Tatarescu na premiera.
- ta, wiem, niespecjalny to odcinek.

 

Z nowym odcinkiem pojawi się przegląd produkcji, tego co już wyprodukowałem i kilka innych takich rzeczy.

---------- Post dodano o 20:21 ---------- Poprzedni post napisano o 10:01 ----------

Ostaşi! Vă ordon: treceţi Prutul! ​

-- Rok 1939 (1.I – 2.IX (12.IX)) -- ​

Na początku stycznia ze stanowiska zrezygnował Marin Ceausu, argumentując swą decyzję chęcią usprawnienia swojego dowodzenia nad swoim korpusem. Wszyscy jednak wiedzą, że Ceausu popadł w głęboki konflikt z Tatarescu. Dwukrotny premier Rumunii zastąpił odchodzącego generała.

​

29 lutego na spotkaniu w Dreźnie podpisano porozumienie o wymianie handlowej między Rzeszą Niemiecką, a Królestwem Rumunii. Za przekazaną ropę rząd w Berlinie zapłacił dwoma dywizjonami myśliwców Messerschmitt Bf 109G Gustav, oraz znacznymi ilościami innych surowców naturalnych, jak węgiel kamienny czy rudy żelaza.

​

Kilka dni później na stanowisku premiera Gheorghe Tatarescu został zastąpiony przez dotychczasowego Ministra Spraw Wewnętrznych Armanda Calinescu. Tatarescu zrezygnował z funkcji po śmierci b. premiera Mirona Cristei zamordowanego przez członka Żelaznej Gwardii.

​

Dziewiętnastego czerwca zaaprobowano plan budowy portu w mieście Izmaił. Port stworzony został w celu zwiększenia możliwości przesyłu ropy z pól naftowych w Ploesti do portu w Wilhelmshaven. Pierwsze niemieckie tankowce przybyły na miejsce już w pierwszych dniach sierpnia.

​

Zaledwie po niepełnych siedmiu miesiącach rządów premier Królestwa, Armand Calinescu zginął w wypadku samochodowym niedaleko Bukaresztu. Pędzący Rolls Royce premiera wjechał do rowu, po czym stanął w płomieniach. Sytuacja stawała się coraz bardziej napięta, a gwardziści w agitowali czasem kilka kroków od murów siedziby premiera. Po raz trzeci premierem Rumunii został Gheorghe Tatarescu.

​

Na początku roku dały znać o sobie ambicje Adolfa Hitlera. W swoim przemówieniu wygłoszonym siódmego lutego zażądał zwrotu niemieckich kolonii w Afryce, tj. Rodezji, Namibii, Togolandu i regionu Duala. Początkowe chęci co do Marianów i Nowej Gwinei zostały zredukowane celem współpracy z rządem w Tokio.

​

Kilka dni po tym wydarzeniu zakłady DT UDR opracowały nowy wzór dla dywizji piechoty rumuńskiej. Karabiny czeskiej produkcji ZB z roku 1924 zostały zastąpione nową konstrukcją nazwaną ZB-53 (ZB – Zbrojovka Brno). Wyposażenie wojsk rezerwy zostało zmienione ze starych karabinów Mannlicher model 1895 na austriackie Schwarzlose 1907/1912.

​

Dwudziestego szóstego marca rząd w Rzymie wystosował ultimatum do króla Albanii Zoga I. Zażądał on przyłączenia kraju do Włoch. W przeciwnym wypadku groził wysłaniem wojsk do Tirany. Nie wiadomo, czy Zog I po prostu zrobił przyjacielską przysługę Mussoliniemu, czy jednak naprawdę przestraszył się włoskiej armii, ale przyjął ultimatum. Nowym Królem Albanii został Wiktor Emanuel. Wielu dziennikarzy zastanawiało się, jak szybko tym razem rebelianci odbiją kraj i stworzą nową Albanię.

​

Na Haiti cały czas spokój. Obie armie jednakowo liczne znalazły się w patowej sytuacji. Żadna ze stron nie mogła przełamać obrony wroga. Trzy dywizje dominikańskie zostały rozmieszczone w dwóch zgrupowaniach – dwie jednostki w stolicy, jedna na północy kraju. Wojsko Haiti natomiast było prawie równomiernie rozmieszczone wzdłuż granicy. Pomimo tego, że dowództwo armii Dominikany wiedziało o tym – nie wydało rozkazu do ataku. Związanie w walce na terytorium wroga mogło skutkować okrążeniem, a to byłaby strata nie do odrobienia w przypadku tak małego kraju. Wojna zakończyła się traktatem podpisanym na amerykańskim okręcie USS Oklahoma. Terytoria obu krajów powróciły do stanu sprzed wojny.

​

Na początku grudnia postanowiono o budowie nowej dywizji. Zalążek rumuńskich wojsk pancernych miał zostać wyposażony w niemieckie czołgi PzKpfw III, uzupełnionych o brygadę artylerii samobieżnej StuG III. Do roku 1944 zakłada się wymianę wszystkich dział na artylerię samobieżną.

​

Wojna po raz pierwszy wyraźnie przeniosła się na europejskie terytorium ZSRR. Wielkie desanty Brytyjczyków pod Leningradem, Murmańskiem i Archangielskiem wywołały popłoch wśród sowieckiego dowództwa. W przeciągu zaledwie miesiąca od lądowania doszło do połączenia frontu archangielskiego z leningradzkim, a po tygodniu wojska podążające z Murmańska na południe spotkały się z żołnierzami wchodzącymi w skład Indian 10th Division. Po zniszczeniu Frontu Północnego i likwidacji okrążonych wojsk wojska brytyjskie, hiszpańskie i hinduskie ruszyły na południe i wschód. Ostatniego dnia maja padła Moskwa, a Lew Trocki postanowił przenieść stolicę do miasta Gorki, aby być bliżej linii frontu. Po trzech miesiącach musiał uciekać do miasta Nabierieżnyje Czełny, gdy Gorki zostało zajęte przez Hiszpanów z Brigada Blindada. Zdobywcą Moskwy okazał się rosyjski generał wysłany do Hiszpanii w okresie wojny domowej - Pavel Ivanovich Batov. Do końca sierpnia wojska brytyjskie i hiszpańskie dwukrotnie traciły kontrolę nad Moskwą, aby ostatecznie we wrześniu utracić także Leningrad – główny port zaopatrzeniowy w okresie od lutego do września 1939. Najdalszy zasięg wojsk Wspólnoty Narodów Zjednoczonych oparł się na niemal całej długości rzeki Wołgi sięgając od miasta Saratów aż po Mezen. Ostatecznie na koniec roku w rękach sojuszników pozostały wielkie połacie terenów u podnóża Uralu i część północno zachodniej Rosji.

​

 

Ostaşi! Vă ordon: treceţi Prutul! ​

​

Był chłodny wrześniowy poranek. Pani Burrel wróciła właśnie z pokoju swego chorego ojca. Dorzuciła polan do pieca i zaczęła rozglądać się za garnkiem na obiad. Ojciec czuł się coraz gorzej. Włączyła radio. Miły męski głos podawał akurat pogodę. ”Na dziś przewidujemy temperaturę około siedemdziesięciu stopni, zachmurzenie niewielkie. Wiatr będzie wiał od Pacyfiku. Zapraszamy na wiadomości. Zimno, dziwnie zimno jak na początek września – pomyślała. ”Dziś, o godzinie drugiej w nocy Rzesza Niemiecka najechała Polskę. Do godziny siódmej Niemcy zdobyli wiele miast przygranicznych. O godzinie piątej rano do wojny dołączyli odwieczni sojusznicy Polski – Wielka Brytania i Francja, a także Stany Zjednoczone Ameryki Północnej. Prezydent Franklin Delano Roosevelt ogłosił powszechną mobilizację sił lądowych, morskich i powietrznych Stanów Zjednoczonych.
Andrew i Simon już byli na wojnie... A może ich już nie było?
Za trzy dni minie równe pół roku jak ich wysłano pod to przeklęte miasto... Arkangas? Arkanak? Kto by spamiętał te nazwy...

​

_________________________________________
Tjarda van Starkenborgh* czytał właśnie depeszę, ściśle tajną, prosto z gabinetu premiera. Treść była dosadnie prosta i rozwiewała wszystkie wątpliwości. ”Niemcy napadli na Polskę. Szykuj ochotników i straże. Najpewniej będziemy następni. Hitler ostrzegł Wilhelminę. de Geer**.”

​

_________________________________________
Z dołu dobiegały głosy. Mimo że ojciec zabronił, radio pozostało włączone na noc. Na dole matka płakała, a ojciec coś mówił. Zbyt cicho, żeby można było usłyszeć. W radiu zabrzmiał głos ”A więc – wojna. Z dniem dzisiejszym wszelkie zagadnienia i sprawy schodzą na plan dalszy. Całe nasze życie publiczne i prywatne przestawione na specjalne tory. Weszliśmy w okres wojny. Cały wysiłek narodu musi iść w jednym kierunku. Wszyscy jesteśmy żołnierzami, musimy myśleć tylko o jednym. Walka aż do zwycięstwa!” Pierwszą myślą było – Rosjanie! – drugą zagłuszyła bomba spadająca z niemieckiego Heinkla He-111.

​

_________________________________________
”Cholera... cholera... cholera... cholera... Żeby tego ****** stracili, żeby owrzodział i żeby mu matka umarła, żeby wyrzucili go na bruk i żeby psy mu rękę odgryzły. Niech się pośpieszy, cholera! „
- Król zaprasza. - strażnik spojrzał podejrzliwie na zastępcę MSZ – Horię Misescu.

- Panie królu, sytuacja jest następująca. Niemcy przekroczyli granice z Polską i szturmują w głąb kraju. Rozpaczliwa obrona Polaków jest dosłownie rozjeżdżana przez niemieckie wojsko. Mamy... Pięć po siódem. W przeciągu pięciu godzin zdążyli zdobyć Bydgoszcz! To obłęd! Polska padnie w góra miesiąc. - młodemu dyplomacie ręce aż trzęsły się z przejęcia.
- To akurat było do przewidzenia...

​

_________________________________________

____
* - gubernator holenderskiej Indonezji
** - premier Holandii.

 

Pokażę. Pan król wziął się z tego, że chłopaczyna przyleciał o szóstej nad ranem, po nieprzespanej nocy i meldował o wojnie, a na dodatek było zimno i był zły No proste.

---------- Post dodano o 09:14 ---------- Poprzedni post napisano o 23:56 ----------

Odcinek specjalny
porównanie największych armii, flot i gospodarek świata​

1. Największe gospodarki (licząc bazowe IC)

​

2. Największe siły

​

3. Rząd, polityka wewnętrzna i produkcja Królestwa Rumunii.

​

​

____________________
- macie, nie płaczcie Gdyby ktoś chciał jeszcze jakieś dane, to uzupełnie tego posta - prosić.

 

Ostaşi! Vă ordon: treceţi Prutul! ​

-- Rok 1939 (1.IX – 30.XII) --



​

Oficjalnie wojna rozpoczęła się od zmasowanego ataku z ziemi, powietrza i wody na polski port w Gdyni i polskie placówki w Gdańsku. Z morza zaatakowały okręty Schlesien i Schleswig-Holstein, z powietrza spadły bomby przenoszone przez bombowce Heinkel He 111 służące w oddziałach I Fliegerkorps. Natarcie z lądu wyprowadzili żołnierze 83. i 78. Infanterie Division. Gdańsk padł po zaledwie trzech godzinach walk. Do godziny dziewiątej rano awangarda niemieckich wojsk pancernych była już w Bydgoszczy. Osiemnastego września padła Warszawa. Jednocześnie Niemcy wdarli się do Bratysławy i od północy – przez Kraków do Ziliny odcinając wojska czechosłowackie na Słowacji. Rząd Polski ostatecznie uciekł z Lwowa do Bukaresztu ósmego października. Pomimo przyjaźni pomiędzy rządami obu krajów Mościcki postanowił nie pozostawać zbyt długo w Rumunii. Wynajętym statkiem popłynął prosto do Londynu razem ze swymi ministrami.

​

Mniej szczęścia miał rząd Eduarda Benesa. Po przedostaniu się na Węgry wszyscy członkowie zostali internowani. Pomimo nacisków ze strony wszystkich niemal rządów Europy Węgrzy nie chcą zdradzić miejsca, w którym przywódcy Czechosłowacji są przetrzymywani. Wiele mówi się o przerobionym na więzienie zamku w Sarospatak*. Pomimo intensywnego działania szpiegów nikt nie jest w stanie wykryć choćby prawdopodobnego położenia więźniów.

Po aneksji Polski i zlikwidowaniu punktów oporu w Słowacji Niemcy zwrócili się w stronę odciętych i otoczonych Czech. Jedyna droga w stronę Pragi wiodła przez Kutną Horę. Całe pogranicze czeskie jest pasmem potężnych fortec w niektórych miejscach przewyższających nawet zdolności obrony osławionej francuskiej Linii Maginota. Ostatecznie z Kutnej Hory wojska czeskie wycofały się dziewiętnastego października. Droga do Pragi stała niemal otworem. Republika Czechosłowacka przestała istnieć 30 października 1939 roku.

​

Niecałe dwa tygodnie po upadku państwa czechosłowackiego do północnej Francji, w rejonie Pas-de-Calais wylądowało trzynaście amerykańskich dywizji. Jednak na stałym lądzie pozostały tylko dwie dywizje – reszta została wycofana do Norwich, gdzie do trzydziestego grudnia przebywa dwadzieścia dywizji z USA. Dodatkowo obszar Morza Północnego patrolowały jednostki USN Fleet 60 pod dowództwem admirała McCormicka. Z portów na wschodnim wybrzeżu USA wciąż zmierzały w kierunku Europy kolejne statki transportowe przewożące żołnierzy US Army.

​

Po wybuchu wojny do żołnierzy brytyjskich w Rosji zaczęły dochodzić sprzeczne wiadomości – co chwila dowództwo zmieniało zdanie raz to każąc atakować, a trzy godziny później przychodziła wiadomość o rozkazie wycofania się na wybrzeże. W rezultacie wojska generała Alexandra zostały rozbite, a ich liczebność drastycznie się zmniejszyła. Ostatnim akordem żałosnej klęski było nadejście srogiej zimy, która powstrzymywała wszystkie armie przed jakimikolwiek działaniami. Jedynie Rosjanie dobrze czuli się w tych warunkach raz po raz wyprowadzając ofensywę. Ostatecznie na koniec roku 1939 wojska WNZ zostały rozbite na trzy grupy i odizolowane od siebie.

​

W obliczu neutralności rządu duńskiego na Bałtyk raz po raz wdzierały się amerykańskie i brytyjskie jednostki wiozące zaopatrzenie dla żołnierzy walczących w Rosji, bądź okręty wojenne podążające tropem jednostek Kriegsmarine. Trzydziestego listopada fiński statek handlowy „Kruunu” został zaatakowany przez brytyjski okręt podwodny. Jednostka poszła na dno, razem z ładunkiem i załogą. Zginęło osiemnastu członków załogi transportowca. Oficjalne przeprosiny trafiły do Helsinek po tygodniu od incydentu.

Co planuje Hitler...?​

____________
* - zamek ten (chyba) nigdy nie był więzieniem

 

Ostaşi! Vă ordon: treceţi Prutul! ​

​

-- Rok 1940 (1.I - 1.VII) -- ​

Na początku roku front w Europie stał wszędzie. Na zachodzie „rozgorzała” dziwna wojna. Obie strony konfliktu nie wyściubiały nosa poza swoje umocnienia graniczne hucząc od czasu do czasu armatami. Najaktywniejsze było lotnictwo, które regularnie pracowało na chwałę obu armii zrzucając na wroga coraz to większe ilości bomb. O dziwo nikt nie używał gazów bojowych.

​

Front zachodni był wręcz oazą spokoju, natomiast walki w Rosji trwały cały czas. Brytyjczycy nie będąc w stanie walczyć w wyjątkowo niskich nawet jak na tę część świata temperaturach byli praktycznie tylko przeganiani przez wojska radzieckie z miasta do miasteczka, z miasteczka do wsi i dalej na pole, aż do morza, bądź okrążenia. Wielu żołnierzy Commonwealthu pracowało przy radzieckich projektach przemysłowych, lub było zesłanych do okrytych złą sławą obozów na głębokiej Syberii, niedaleko frontu radziecko- japońskiego. Z takich obozów nikt już nie powracał, a funkcjonariusze OGPU pilnowali, aby nikomu nie powiodła się próba ucieczki.

​

Tymczasem w Chinach front jakby zamierał. Luki szerokie na 300 – 400 kilometrów pozostawały niewykorzystane. Wszystkie rezerwy ludzkie Chin i Japonii rzucone były do walki z siłami wiernymi Trockiemu i Zinowiewowi. Nieoficjalne mówi się o wstępnych planach porozumienia między Czangiem, a Hirohito mających zakończyć wojnę chińsko- japońską. Jednak wrogość obu narodów i polityków, wręcz nienawiść żywiona otwarcie prawdopodobnie uniemożliwi zawarcie jakiegokolwiek układu. Chińczycy nie będą chcieli oddać nawet skrawka plaży, a Japończycy na pewno nie wycofają się z tego, co zdobyli.

​

Hitler zadrwił z poczynań francuskich strategów i wojskowych i postanowił okrążyć Maginota. Trzeciego maja podpisał on własnoręcznie rozkaz ataku na Holandię, Belgię i Luksemburg. Holandia pada raptem w tydzień, do Luksemburga wkraczają dwadzieścia dwie francuskie dywizje, które i tak są w stanie bronić tego terytorium zaledwie przez dwa tygodnie. Najdłużej trzymała się Belgia, ale i tak zaledwie dwa i pół tygodnia. Droga do Paryża stala otworem.

​

Sytuacja w Europie robi się coraz trudniejsza. Czwartego marca do WNZ dołączyła Szwecja. Hitler został odcięty od szwedzkiej rudy żelaza, a przemysł niemiecki skazany na agonię. Jednak Hitler postanowił działać i już dziewiątego kwietnia zaatakował dwa kolejne kraje Skandynawii – Danię i Norwegię. Ostatecznie państwo Gustava V upadło szóstego lipca 1940 roku, a król wraz z rodziną i rządem udał się na uchodźstwo do Londynu – tymczasowej stolicy rządów Polski, Czechosłowacji, Francji, Holandii, Belgii, Luksemburga, Danii i stałej stolicy Zjednoczonego Królestwa.

​

Pierwsze niemieckie oddziały weszły na teren Francji dwudziestego maja 1940 roku. Po zdobyciu miasta Lille podzieliły się one na dwie grupy – jedna odcięła cztery francuskie dywizje w Dunkierce, zaś druga część armii ruszyła na południe siejąc zamęt na tyłach wroga. Jednocześnie ruszyła frontalna ofensywa na całej długości frontu. Francuska obrona poszła w rozsypkę pomimo najpotężniejszych umocnień na świecie – osławionej linii Maginota. Ostatecznym ciosem zadanym francuskiej republice było przyłączenie się do wojny po stronie Niemiec niejakiego Benito Mussoliniego. Niewątpliwie silna, acz źle dowodzona i nie najlepiej wyszkolona włoska armia nie ruszyła się nawet centymetr za granicę na kontynencie europejskim. Inaczej sprawa miała się w Afryce, gdzie włosi parli tak na wschód, w kierunku kanału Sueskiego, jak i na zachód obierając za cel francuską Tunezję i Algierię. Słabe kolonialne oddziały aliantów nie były w stanie przeciwstawić się Włoskiej Armii Libijskiej.

​

Gdy Niemcy dochodzili do granic z Republiką Hiszpanii, Włosi pod Aleksandrię wylądował desant żołnierzy Mussoliniego w Walencji. Dwie dywizje piechoty obrały kierunek na Madryt przypominając Hiszpanom co to takiego jest wojna. Pod samym Madrytem starcie siedmiu hiszpańskich dywizji z jedną włoską zakończyło się po 45 minutach, a Włosi ruszyli na południe kradnąc, gwałcąc i zabijając. W takiej właśnie kolejności.

​

__________________

*ten polityk nigdy nie podjąłby takiej decyzji
znów screeny pokiepściłem i niektóre daty mogą trochę dziwnie wyglądac. "...za utrudnienia serdecznie przeprasza-a-amy"

---------- Post dodano o 23:49 ---------- Poprzedni post napisano o 22:40 ----------

Hmm. Gdy eventy idą w ruch robi się bardzo ciekawie. Czuć ten powiew sowieckości ;D

Czyszczę i zamykam.

Dżemik