Dosis Mégas Aléxandros - Ptolemaïkè Vasileía AAR

DOSIS MÉGAS ALÉXANDROS
PTOLEMAIKÉ VASILEIA AAR



Ptolemaĩos I Sōter

WSTĘP

Królestwo Ptolemeuszy powstało po rozpadzie królestwa Aleksandra Wielkiego. Pod panowaniem Ptolemeusza, jednego z najbardziej zaufanych towarzyszy Aleksandra dostał się Egipt i Cyrenajka.
Po bitwie pod Ipsos do królestwa dołączono Cypr i Palestynę, które dały Ptolemeuszom kontrolę nad niemal całym wschodnim basenem Morza Śródziemnego.


Królestwo Ptolemeuszy na starożytnej mapie

Egipt Ptolemeuszy szybko stał się potęgą handlową przede wszystkim dzięki ogromnym zbiorom zbóż w Dolinie i Delcie Nilu. Pod kontrolą spadkobierców Aleksandra znajdowały się także ważne złoża miedzi na Cyprze, a handel prowadzony z ludami Afryki zapewniał stały dostęp do niewolników, kości słoniowej i innych ważnych towarów.


Egipski farmer z żurawiem

Zmęczony Ptolemeusz I Soter po 38 latach panowania jak satrapa, a potem król oddał władzę swojemu najmłodszemu synowi, a trzy lata później w spokoju dokonał żywota.

Ptolemeusz II Filadelfos stanął przed trudnym zadaniem. Nowy władca musiał sprostac oczekiwaniom wszystkich warstw społecznych. Filadelfos był bowiem człowiekiem ambitnym i za wszelką nie chciał przez całe życie pozostawać w cieniu swojego ojca. Musiał więc poszerzyć granice kraju, zapewnić dobrobyt jego mieszkańcom i zrealizować marzenie jego ojca - ukończyć wielką latarnię morską, która miała być najwyższą budowlą znanego świata.

___________________​

Technikalia

Mod: Europa Barbarorum v.1.1.
Poziom trudności: średni/średni

 

DOSIS MÉGAS ALÉXANDROS
PTOLEMAIKÉ VASILEIA AAR



Ptolemaĩos II Philádelphos

I
STOLICA​

Nie minęły nawet trzy lata od śmierci założyciela dynastii, a na wyspie Faros stanęła olbrzymia budowla, przyćmiewając takie dzieła architektury greckiej jak posąg Zeusa z Olimpii, Kolos Rodyjski, czy Artemizjon.
Latarnia, kierując swoim światłem okręty do wielkiego portu aleksandryjskiego stała się symbolem potęgi Ptolemeuszy i całego świata hellenistycznego.


Monumentalna latarnia morska na Faros - dzieło architekta Sostratosa.

W królestwie nastąpił czas dobrobytu i pokoju. Poddani Filadelfosa każdego dnia wstawali o brzasku, by z uśmiechem na ustach pracować na chwałę imperium do zachodu Słońca, kończąc dzień rozmową przy winie lub piwie - karmi, zythum, czy przeznaczonym tylko dla mężczyzn wysokoprocentowym dizythum.


Ptolemeusz II Filadelfos, władca Królestwa Ptolemeuszy.

Nadszedł jednak 31 rok od założenia Królestwa Ptolemeuszy. 49 lat po śmierci Aleksandra Wielkiego wybuchła kolejna wojna pomiędzy jego spadkobiercami, którą potomni mieli ochrzcić wojną syryjską. Król Filadelfos stanął w szranki przeciwko Antiochowi I, władcy Imperium Seleucydów. Sojusznicy Antiocha - Pont, Baktria i Macedonia nie wspierały czynnie jego działań, ale oficjalnie prowadziły wojnę z królestwem Ptolemeuszy. Macedonia wojowała z Grekami i Pyrrusem z Epiru, sojusznikami Filadelfosa. Aktualne były też umowy z Kartaginą, lecz rody kartagińskie na czele z Barkidami nie chciały się mieszać do tego odległego konfliktu.

W 33 roku królestwa władca nakazał kontyngentom z Palestyny i Fenicji spotkać się pod Sydonem, miastem fenickim. Stawiło się dwa tysiące osiemset pieszych znad Jordanu - falangici, łucznicy i żydowscy włócznicy. Wraz z tysiącem i dwustu sydończykami przekroczyli latem granicę seleucką. Z Side w Anatolii ze swymi konnymi wyruszył Menelaos z Salaminy, bratanek króla. Połączył się z resztą wojsk nad rzeką As'i, po czym obległ niedaleką Antiochię - stolicę Seleucydów. Jego szpiedzy zinfiltrowali niewielki garnizon miasta.


Menelaos z Salaminy wyznaczony do poprowadzenia wyprawy na stolicę wroga.


Rozpoczyna się oblężenie Antiochii, ludność miasta jest ufna w zdolności swego garnizonu i wierzy, że zgromadzone zapasy wystarczą jej na długo.

Tymczasem, za pieniądze zebrane przez podatników, rozpoczęto rozbudowę portu handlowego w Aleksandrii oraz modernizację rolnictwa w Fenicji, Cylicji i na Cyprze, którą wkrótce rozszerzono na Dolny Egipt, posiadłości libijskie oraz osadę Hibis. Drachmy, miny i talenty znikały z królewskiego skarbca równie szybko, co napływały.
Siostrzeńcy Ptolemeusza II, Aleksander i Leontiskos, zdobiący dwór królewski swoimi młodymi ciałami pojęli za żony wyśmienite panny, przybyłe z serca Hellady - Aten. Małżeństwa te miały na celu umocnienie więzi z wolnymi polis greckimi, walczącymi przeciw Macedończykom Antygona.

Końcem października ducha wyzionął Eunestos Cypryjski - najstarszy syn Ptolemeusza I. Doświadczony wódz odszedł w trakcie podróży morskiej ze swej ojczyzny do Cylicji, trapiony chorobą morską oraz wieloma doległościami, charakterystycznymi dla mężów jego wieku.
Kilka dni później jego syn Menelaos przystąpił do szturmu Antiochii.


Porównanie sił przed szturmem seleuckiej stolicy.

Wódz najął jeszcze dodatkowe półtora tysiąca pieszych najemników za ponad pół miliona drachm, by stanąć przeciw dowodzącemu obroną Formionowi z prawie sześciotysięczną armią. Szpiedzy otworzyli Menelaosowi wrota Antiochii i ten posłał ku nim swoje wojsko. Jeden oddział włóczników udał się do uprzednio przygotowanego podkopu na lewo od bram, by po krótkim czasie skruszyć mury seleuckiej stolicy. Wtedy kierujące się na wrota hufce nagle skręciły w bok i pobiegły ku niestrzeżonemu wyłomowi. Jedynie elitarny oddział hoplitów skierował się do bramy celem związania strzegącej jej piechoty, w liczbie tysiąca. W ten sposób reszta armii bez problemu weszła do miasta, a kawaleria królewskiego bratanka uderzyła w flankę falangi, walczącej z hoplitami. Wróg wycofał się na główny plac miasta, gdzie czekali kolejni falangici i peltaści. Walka była niezwykle zażarta, ugodzony włócznią padł Formion.


Dowódca wrogiego garnizonu poległ, okrywając się chwałą wojownika.

Zwycięstwo wydawało się być na wyciągnięcie ręki, jednak oporu seleuckich falangitów nie dało się złamać. Nie pomagały nawet szarże konnicy na wrogie flanki. Siły Ptolemeuszy topniały, zasypywane gradem oszczepów. W końcu, ponosząc ciężkie straty, najeźdźcy zostali zmuszeni do odwrotu, a sam Menelaos raniony strzałą w goleń ledwo uszedł z życiem.


Porażka sił Ptolemeuszy odbiła się głośnym echem w państwie.

___________________


Kilka lat później, na rozkaz Antiocha I na ścianach pałacu w Edessie ułożono mozaiki przedstawiające obronę Antiochii.


Armia Menelaosa stanęła przed miastem.


Niewielki oddział udał się do podkopu by otworzyć reszcie drugą drogę do Antiochii, tworząc wyrwę w murach.


Większość oddziałów przedostała się przez utworzony wyłom...


...poza jednym, który walczył w bramie. Nadeszło jednak wsparcie kawalerii.


Obrona głównego placu przez zdeterminowanych falangitów seleuckich przesądziła o wyniku bitwy.

​

 

DOSIS MÉGAS ALÉXANDROS
PTOLEMAIKÉ VASILEIA AAR



Ptolemaĩos II Philádelphos

II
NIESPEŁNIONE OCZEKIWANIA​

Zmartwiony porażką Ptolemeusz II przez trzy dni nie wychodził ze swojego łoża. Nie jadł prawie w ogóle, a wszystkich próbujących dostać się do niego odprawiał, poza żoną, którą dopuszcał do siebie na chwilę wieczorem. Domyślając się, że na dworze zapanował niepokój, czwartego dnia przemógł się i przybył na wieczerzę. Zjadłszy solidny posiłek popity winem udał się na spoczynek. Następnego dnia wydał rozkaz sprowadzenia do Aleksandrii Agatoklesa, gubernatora Fenicji.


Agatokles pośpieszył do stolict na spotkanie króla.

Szwagier stawił się przed obliczem władcy po upływie tygodnia.
- Agatoklesie! Doceniam wszystko to, co zrobiłeś dla mojego wielkiego ojca, gdy ja jeszcze spoczywałem
w łonie matki. Mimo to, jestem zmuszony prosić cie o kolejną przysługę dla królestwa.
Nie wątpię, że słyszałeś o bolesnej klęsce naszej armii pod Antiochią. Menelaos zawiódł mnie. Menelaos bardzo mnie zawiódł i będzie człowiekiem szczęśliwym, jeśli będzie mu dane dożyć końca swoich dni w spokoju. Dowodząc swojej bezużyteczności zmusił mnie to nakazana tobie dokonania tego, czemu on nie sprostał
- zdobycia Antiochii.
W tym celu do następnej zimy zbierzesz armię liczącą nie mniej niż cztery tysiące włóczni i pomaszerujesz na miasto. Masz do dyspozycji tyle złota, ile tylko spoczywa w skarbcu. Gdy zdobędziesz je, zrabuj co się da i połowę przynieś mi, a połowę zachowaj dla siebie i swoich żołnierzy. Przyprowadź mi również z tego przeklętego miasta każdego mężczyznę zdolnego do pracy. W ich miejsce osiądziesz tam ty ze swoimi ludźmi i otrzymasz władzę nad Syrią, Fenicją, Palestyną i Cylicją. Gdy nastanie pokój z Seleucydami, nie będziesz już wzywany pod broń, póki nie dołączysz do swych przodków w zaświatach.
Jeśli jednak zawiedziesz mnie, Agatoklesie, radzę ci uciekać tam, gdzie moje oczy cię nie zobaczą, a moje uszy o tobie nie usłyszą, bowiem lubię cię i nie pragnę twojej śmierci.
Żegnaj, Agatoklesie i wracaj do mnie jako zdobywca!
- Służba królestwu zawsze była treścią mego życia, o wielki. Nie uległo to zmianie i zaklinam się na mego ojca w Hadesie, że nie miną dwie wiosny, a Antiochia będzie twoja! - powiedziawszy to Agatokles ucałował ozdobioną wieloma sygnetami rękę króla i wyszedł.


Zawarcie pokoju z Królestwem Pontu

Misja dyplomatyczna w Anatolii po krótkich negocjacjach podpisała zawieszenie broni z Pontem, co wznowiło eksport zboża do tego kraju.


Handel z Pontem wznowiony - pierwsze statki z egipskim zbożem docierają do portów nad Pontus Euxinus

Tymczasem w Dolnym Egipcie zebrała się czterotysięczna armia i rozpoczęła marsz ku Pselkis na południu celem zabezpieczenia granicy nubijskiej - tak przynajmniej usłyszał jej dowódca.

W Syrii natomiast nieszczęsny Menelaos otrzymał zadanie poprowadzenia zwiadu w głąb terytorium Seleucydów, gdyż cała siatka szpiegowska w tym regionie została rozbita po dowodzonym przez niego fatalnym szturmie.

U wybrzeży Side flota królewska zniszczyła wrogie okręty blokujące morskie szlaki handlowe.


Wroga flota pobita przez marynarzy Królestwa Ptolemeuszów.

W tym samym regionie - w Cylicji i na Cyprze - rozpoczęto rozbudowę infrastruktury. Na terenie całego królestwa postępowała modernizacja rolnictwa.

___________________


​

@Sev
Fotoszop może wszystko .

 

DOSIS MÉGAS ALÉXANDROS
PTOLEMAIKÉ VASILEIA AAR



Ptolemaĩos II Philádelphos

III
TRUP PO TRUPIE​

Gdy lato miało się ku końcowi, niemal pięciotysięczna armia Agatoklesa stanęła pod murami Antiochii.


Stolica Imperium Seleucydów oblężona.

Z Sydonu wymaszerowały dla niego posiłki w liczbie tysiąca włóczników rekrutowanych z rdzennych mieszkańców Fenicji i Palestyny. Podjęto też prace nad odbudową siatki szpiegowskiej przeciw Seleucydom.


Na wyszkolenie tych ludzi wydano wiele drachm.

W niebezpieczeństwie znalazł się Tars, do którego zbliżyły się wojska Seleucydów. W strzeżonym przez zaledwie tysiąc osiemset oszczepników mieście zapanowały ponadto niepokoje społeczne. Z Side na pomoc miastu ruszyło dwa i pół tysiąca piechoty, która zbliżały się bardzo szybko dzięki flocie wojennej.

Tymczasem misja dyplomatyczna Ptolemeuszy w Anatolii dotarła na macedońską wyspę Lesbos położoną pośród wód Aigaion Pelagos. W wyniku rozmów z gubernatorem zawarto pokój i wznowiono wymianę handlową, po czym dyplomaci znaleźli się w Europie przekroczywszy Hellespont.


Zawarcie pokoju z Macedończykami zasiliło skarbiec wpływami z wznowionego handlu zagranicznego z tymi ludźmi.

W październiku 34 roku Królestwa Ptolemeuszy wojska seleuckie obległy Tars, a sprowokowana przez obrońców armia Agatoklesa przystąpiła do szturmu Antiochii.


Siły Agatoklesa stanęły w szranki z garnizonem miasta.

Hufce królewskiego szwagra były podzielone na dwie części. Pierwsza weszła do miasta przez wrota, które otworzyli wyszkoleni w Fenicji szpieszy, a druga dostała się do środka przechodząc przez wyłom utworzony przy pierwszym oblężeniu. Nauczeni doświadczeniem żołnierze w pierwszej kolejności wyrżnęli w pień oddział peltastów, by potem, walcząc z falangitami, nie musieć się obawiać zasypującego ich gradu oszczepów. Mimo zdecydowanej przewagi najeźdźców, walka w zwarciu była niezwykle zażarta i ciągnęła się godzinami. Okrążeni falangici spowodowali bardzo duże straty, zanim sami zostali wybici, a życie każdego przeciwnika zabierało dwa życia podkomendnych Agatoklesa. W końcu wszelki opór został stłamszony. Jako ostatni - niczym Leonidas - padł dowódca garnizonu.
Trup po trupie, Antiochia została zdobyta.


Zwycięstwo! Antiochia przeszła pod władzę Ptolemeusza II.

Zginął również wódz jednej z armii ptolemejskich Agapenor. Poniósł haniebną śmierć - ratował się ucieczką z pola bitwy przerażony walecznością wrogiej falangi, ale strzała z baszty trafiła go w plecy.


Śmierć Agapenora przedstawiono jego rodzinie i przyjaciołom jako bohaterską.

Płomienie polizały ściany pierwszych drewnianych konstrukcji miasta. Ulicami biegli zwycięzcy, dzierżąc zrabowane bogactwo. Domy wypełniał płacz dzieci i krzyk kobiet, gwałconych obok ciał ich pomordowanych mężów. Chaos i pożoga dotarły do bogatszych dzielnic, w których zamieszkiwały rodziny kupców i żołnierzy. Gdy masa zezwierzęciałych zdobywców zaczęła wlewać się w ulicę, przy której znajdywały się domy poległych obrońców, zza rogu wyskoczył Agatokles na swym gniady, rumaku, prowadząc za sobą kilku zaufanych ludzi. Zajechali oni drogę obwieszonym złotem żołnierzom, którzy skonsternowani zatrzymali się, patrząc ze zdziwieniem na swego przywódcę.

- Żołnierze! Jeśli zhańbicie żonę lub córkę albo zamordujecie syna poległego wrogiego żołnierza, zawiśniecie na stryczku, zanim wzejdzie słońce! Żołnierze Ci polegli jak prawdziwi Grecy broniąc swej ziemi do ostatniej kropli krwi i jeśli kiedykolwiek znajdziecie się w oblężonym mieście, zgotujcie najeźdźcom piekło takie, jakie oni zgotowali nam! Teraz idźcie i zaprzestańcie gwałtów, rabunku i morderstw, bowiem dość krwi dziś przelano. Zbierzcie się na wielkim placu, rozpalcie ognie i posilcie się, a następnie połóżcie spać, abyście mieli siły walczyć następnego dnia, jeśli zajdzie taka konieczność.

Pomrukując coś pod nosem, stojący przed wodzem mężczyźni zawrócili w stronę placu, ale gwałty i rabunki trwały w innych częściach miasta do wschodu słońca.

___________________


Do dziś w paryskim Luwrze oglądać można serię dzieł Oblężenie Antiochii, pędzla nieznanego dziewiętnastowiecznego malarza-amatora. Dzieła te zostały odnalezione przez amerykańskich żołnierzy w 1944 w pewnej piwnicy w Szampanii i dzięki inicjatywie jednego z nich dostały się w ręce odpowiednich ludzi, którzy docenili talent twórcy.


Jedna z armii Królestwa Ptolemeuszy skierowała się do wyłomu...



...podczas gdy druga przedostała się do miasta przez bramę.



Najeźdźcy starli się z obrońcami na wielkim placu.



Niebawem walczącej seleuckiej falandze przyszły na pomoc kolejne oddziały.



Walka była niezwykle zażarta i niejeden dzielny mąż stracił życie.



Wrogi wódz poległ jako ostatni.



​

 

DOSIS MÉGAS ALÉXANDROS
PTOLEMAIKÉ VASILEIA AAR



Ptolemaĩos II Philádelphos

IV
BITWA POD SERAKONTEM​

Zdobycie Antiochii nie rozwiązało jednak problemu seleuckiego. Gdy król świętował w Aleksandrii, wysunięty na wschód oddział Menelaosa został zaatakowany przez przeważające siły wroga. Po krótkim rozpoznaniu wódz stwierdził, że jego sześćset konnych nie ma szans w walce z licznymi włócznikami, falangitami oraz pelatastami i wycofał się. Kilkudziesięciu jeźdźców zginęło od oszczepów, gdy zanadto zbliżyli się do wroga.


Seleuccy peltaści zadali jeźdźcom niewielkie straty.

Ze wzgledu na tę potyczkę Menelaos nie mógł być obecny na zaślubinach swojej córki i Pedubasta z Syrakuz.


Człowiek ten przybył z dalekich Syrakuz by zasilić ród Ptolemeuszy swym męstwem i mądrością.

Ich miesiąc miodowy musiał jednak odbyć się kiedy indziej, gdyż panu młodemu rozkazano stawić się w wielkim pałacu antiochijskim przed rezydującym tam Agatoklesem. W naradzie uczestniczyli Agatokles, Pedubast, dowódca garnizonu Orystenes oraz nadzorujący nową sieć wywiadowczą w regionie Pasygenes.​

- Nasi wrogowie postępują jak głupcy, co każe nam wątpić w ich kunszt wojenny bądź spodziewać się pułapki. Wysyłają wiele małych grup w sporych odstępach od siebie, a dowództwo powierzają co pośledniejszym oficerom.
- Zasadzka jest wykluczona panie, moi ludzie spenetrowali teren aż po Edessę - wyjaśnił Pasygenes zdobywcy miasta
- Ilu ludzi mogą liczyć te hordy?
- Z pewnością więcej niż dziesięć tysięcy tarcz, prawdopodobnie około dwanaście tysięcy. Zbliżają się w grupach liczących zwykle po trzy tysiące żołnierzy.
- Zeusie! Przecież w mieście mamy tylko dwa i pół tysiąca ludzi.
- I dziesięciometrowe mury, panie.
- Masz rację Orystenesie, ale czyż nie zieje w nich wyrwa, skutek naszych ataków? Czy zdołacie ją zamurować do kiedy na północy stopnieją śniegi?
- Jeśli tylko piaskowce przyjdą na czas, panie!
- Wspaniale. Zadbam o to, by były jak najszybciej - tu urwał na chwilę i pogładził blat zdobionego stołka znajdującego się po jego prawej stronie - Ufortyfikujemy się w mieście i poczekamy na tych głupców. Gdy tylko pierwsze oddziały zjawią się przed murami, wydamy im bitwę, pokonując ich dzięki łucznikom w basztach oraz falandze w bramach. Ty natomiast, Pedubaście, weźmiesz swoich konnych i pomaszerujesz pod Tars. Garnizon i armia czekająca na rozkaz odsieczy są liczne i pełne ducha walki, ale brakuje im dowódcy. Bądź tam jak najszybciej. Postaram się o to, aby nasze okręty były do twojej dyspozycji.
- Zrobię co każesz, panie. Zapewnij jednak moim ludziom nowe zbroje, bowiem jak słyszałem, miejscowi kowale należą do najprzedniejszych w Lewancie, a pancerz mych jeźdźców jest zbyt cienki.
- Możesz być pewny, że otrzymasz ten rynsztunek na przestrzeni dni. Czy macie jeszcze jakieś kwestie? - w obszernym ogrodzie słychać jednak było tylko szum drzew - W takim razie żegnajcie. Teklydesie - zwrócił się do stojącego nieopodal niewolnika - Przyprowadż mi tu Etiopczyka. Powiedz, aby wziął te swoje gorące kamienie, zamierzam bowiem wziąść długi masaż.

Niestety nowożeniec był zmuszony dostać się pod Tars drogą lądowa, flota bowiem wplątała się w potyczkę z wrogimi siłami.


Chociaż bitwę morską wygrały siły Ptolemeuszy, opóźnił się marsz Pedubasta na zachód.

Kilka dni potem, wczesnym rankiem, przed Antiochią zjawili się konni Menelaosa. Agatokles ucieszył się, widząc krewniaka wracającego z niebezpiecznego wypadu. Jednak gdy pierwsi jeźdźcy dopadli bram, wartownicy usłyszeli krzyki oznajmiające o obecności dużego oddziału nieprzyjaciela kierującego się tropem Menelaosa. Okazało się też, że podczas nocnego marszu koń nadciągającego wodza wpadł w dół wykopany przez chłopów pod budowę studni, a dosiadający go generał tak niefortunnie złamał nogę, że jakiekolwiek poruszenie nią wywoływało przeraźliwy ból. Menelaos był więc uziemiony, choć znajdował się bardzo blisko miasta. Zdecydował się przenocować w wiosce, a o brzasku, gdy tylko bramy miasta zostaną otwarte, wysłać z prośbą o pomoc kilkunastu ludzi.

Czym prędzej poderwano rezydujące w mieście wojsko i wraz z nowo przybyłą konnicą zajęto pozycje na wzgórzu koło wioski Sarokent, kilka kilometrów od murów Antiochii - właśnie tam, gdzie leżał ze złamaną nogą Menelaos. Łącznie udało się sprowadzić w to miejsce nieco ponad cztery tysiące mężczyzn.


Agatokles i Menelaos podnieśli rękawice rzuconą im przez seleuckiego oficera Bakczydesa.

Konni Menelaosa, dowodzeni przez jego towarzysza Ketunasa - głównie najemni tesalczycy - zajęli miejsce na wzniesieniu naprzeciw sił wroga, który dysponował niemal dwoma i połową tysiąca falangi rekrutowanej z chłopów i około ośmiuset peltastami. Wszyscy skierowali się w stronę jeźdźców Królestwa Ptolemeuszy, gdy nagle na wzgórzu po lewej stronie Menelaosa pojawiła się spora armia przybyła z Antiochii. Odciągneła ona uwagę wrogiej falangi, która zwróciła się w stronę wzniesienia. Seleucki oficer wysłał peltastów, by obrzucili jazdę oszczepami, nie dając im jednak żadnej osłony. Kilka szarż tesalczyków zredukowało liczebność peltastów niemal do połowy. Tymczasem falanga przeciwnika, wdrapawszy się na wzgórze, resztkami sił uderzyła w silne centrum Agatoklesa złożone z najprzedniejszych pieszych wojowników Ptolemeuszy. Ci poczęstowali wroga ostrzami swoich włóczni, podkopując jego morale. Na dokładkę na obie flanki rzucili się włócznicy. Morale wśród seleuckich szeregów złamało się zupełnie, gdy na ich plecy uderzyła zmęczona, lecz wciąż skuteczna jazda tesalska. Bitwa przemieniła się w rzeź, a ci oponenci, którzy zdołali wyrwać się z okrążenia, uciekali ile sił w nogach. W tym chaosie najprawdopodobniej oddał życie wrogi wódz, gdzieś pomiędzy jego spanikowanymi żołnierzami a kopytami koni tesalczyków.


Zwycięstwo Królestwa Ptolemeuszy pod Serakontem.

___________________


Bitwę pod Serakontem uwieczniono, malując na ścianach rodowej siedziby Menelaosa w Salaminie Cypryjskiej sceny batalistyczne.



Sześcset pięćdziesiąt konnych pod wodzą Cypryjczyka oczekuje wroga.



Bakczydes posyła w ich stronę oddział peltastów bez żadnej osłony...



... który, zaszarżowany przez tesalczyków, szybko staje w obliczu porażki.



Tymczasem wroga falanga pokonawszy wzgórze, wchodzi w sidła zastawione przez Agatoklesa.



Sidła zatrzaskują się szybko, a do piechoty dołącza konnica, która przed chwilą rozgromiła peltastów. Armia Seleucydów traci resztki szans na zwycięstwo.




​

​

 

DOSIS MÉGAS ALÉXANDROS
PTOLEMAIKÉ VASILEIA AAR



Ptolemaĩos II Philádelphos

V
NA ODSIECZ TARSOWI


Dzień miał się ku końcowi. Kopyta wierzchowców stukały o drewniany most. Konie były zmęczone długim marszem i wyczekiwały postoju. Po przekroczeniu rzeki Pedubast nakazał nakarmić je i napoić, po czym rozbito obóz i wystawiono straże. Niedoświadczony wódz nie zdawał sobie sprawy, że rzeka za jego plecami bynajmniej nie ułatwiała mu ewentualnego odwrotu. Przed nim bowiem znajdowało się ponad dwa tysiące ludzi wiedzionych przez znakomitego wodza seleuckiego - Ammoniosa Jońskiego z Miletu.

​

Straże usłyszały tętent kilku kopyt, a potem zauważyły pośród mroku trzech jeźdźców. Po chwili zagrodzono im drogę.
- Poselstwo dla prześwietnego Pedubasta od Filamenesa! - usłyszawszy to, strażnik zmarszczył brwi
- Kimże jest ów Filamenes, który pragnie zakłócać sen naszego wodza?
- Filamenes ma pod komendą dwa i pół tysiąca włóczni i czeka na rozkazy waszego dowódcy. Znajduje się około trzydzieści stadiów na wschód od miasta.
Strażnicy przepuścili posłów, a potem na rozkaz Pedubasta napoili i nakarmili ich zmęczone konie.

Rankiem Pedubast ze swoimi niewielkimi siłami podjechał pod miasto i począł nękać siły oblegające Tars. W międzyczasie posłał gońców do Filamenesa, rozkazując mu jak najszybciej stawić się pod miastem.


Dwaj posłowie zatrzymują się przed obozowiskiem sił Filamenesa.

Przewidywał bowiem, że to tu rozegra się bitwa. Jednak siły Ammoniosa odstąpiły od murów i pomaszerowały na północ, w stronę ziemi Seleucydów. Młody dowódca nie miał pojęcia, co kierowało wrogiem, ale pragnąc zniszczyć jego armię, wziął z miasta trzytysięczny garnizon i pognał za nim. Dopadł Seleucydów około 50 stadiów na północ od Tarsu i wydał im bitwę. Wojska Pedubasta były jednak zmęczone, zapomniano też poinformować Filamenesa o zmianie pozycji. Nie mógł jednak już się wycofać, zdążył tylko posłać do sojusznika wieści o rozpoczęciu walki.


Nierozważny młodzieniec staje w szranki z wrogiem nie czekając na posiłki.

Jeźdźcy Pedubasta, którzy nierozważnie wyrwali się do przodu, ustawili się na dalekiej, wysuniętej prawej flance garnizonu. Przebiegły Ammonios skrył swoje siły w niewielkim lesie, a składały się one zarówno z konnych, włóczników i peltastów.

Ci ostatni wyszli z zarośli w stronę straży przybocznej syrakuzyjczyka. Jazda odpowiedziała szarżą. Gdy trwały te zmagania, skierowały się na Pedubasta włócznie Seleucydów. Włócznicy zostali jednak szybko wymanewrowani przez konnicę i rozpoczęli odwrót do lasu. Wtedy to bierni dotychczas przyboczni Ammoniosa uderzyli na piechotę garnizonu. Znakomici jeźdźcy omal nie roznieśliby jej w pył, gdyby nie pomoc ze strony wodza sił Ptolemeuszy. Szarża na lewą flankę walczącego z włócznikami generała zgniotła jego gwardię i zmusiła ją do ucieczki. To zwycięstwo ośmieliło Pedubasta, który udał się w pościg za przeciwnikiem, a swoim pieszym kazał uderzyć na wrogą piechotę. Seleuccy włócznicy stawili jednak nieoczekiwanie twardy opór, zadając wysokie straty garnizonowi Tarsu i zmuszając go do odwrotu w stronę miasta. Gdy Pedubast wrócił z pościgu i ujrzał wroga świętującego zwycięstwo na trupach jego ludzi, towarzysze ledwo powstrzymali go od samobójczej szarży na wojska seleuckie. Ochłonąwszy, dowódca rozkazał odwrót do obozu nad rzeką. Zauważono jednak nadciągającego Filamenesa. Pedubast wyklął w myślach jego zwłokę po czym powrócił do obozu. Wysłał dowódcy posiłków rozkaz wstrzymania marszu i przegrupowania sił. Wtenczas do swoich żołnierzy zdołał powrócić Ammonios, którego zwycięstwo zmazało z honoru plamę tchórzostwa.


Lekkomyślność Pedubasta drogo go kosztowała.

Z niewiadomych powodów Filamenes nie zastosował się do instrukcji Pedubasta i rozpoczął kolejną bitwę.


Ziemia cylicyjska po raz drugi tego samego dnia spłynie krwią wojowników.

Nie był on wybitnym dowódcą ani nie posiadał żadnego polotu, miał jednak znaczną przewagę liczebną. Wiedział też, że wrogie wojsko jest zmęczone pierwszą walką. Ufny w swoje siły, nadwątlił armię Ammoniosa za pomocą oszczepników, którzy jednak ponieśli straty porównywalne do tych, jakie zadali. Zdecydował się więc na frontalny atak. Filamenes nie docenił jednak siły kawalerii Ammoniosa. Gdy ta uderzyła na flankę Ptolemeuszy, wynik bitwy został przesądzony. Dziesiątkowana piechota uciekła z pola bitwy ponosząc spore straty podczas odwrotu, a sam Filamenes legł w boju. Droga do Tarsu stała otworem przed wojskami Seleucydów.


Armia seleucka pozbawiła Pedubasta w dwóch walkach pięciu tysięcy ludzi.


Ammonios Joński pomaszerował pod Tars. Pedubast stracił wszelką nadzieje. Wieczorem tego feralnego dnia wyprawiony przez niego patrol przyniósł do obozu ciała gońców, którzy mieli przekazać nieżyjącemu już Filamenesowi rozkaz przegrupowania. Z ich piersi wystawały groty oszczepów.

___________________


Kilka lat później gdzieś w Dolinie Nilu na papirusie powstały malowidła przedstawiające przebieg tych dwóch potyczek.



Pedubast ze swymi przybocznymi ustawia się na lewej flance nieprzyjaciela.



Jeźdźcy wodza ścierają się z seleuckimi piechurami...



... tymczasem Ammonios atakuje włóczników, którzy wyszli z Tarsu. Na pomoc piechocie gna Pedubast.



Dwie formacje wybornych przybocznych w walce; widoczni są obaj wodzowie.



Seleucki generał ucieka z pola bitwy, jego żołnierze pokonają jednak szarżujących włóczników tarsyjskich.




Rozpoczyna się druga potyczka. Wojska Imperium Seleucydów oczekują ruchów wroga.


Pewny siebie Filamenes decyduje się na szybką szarżę...


Która, mimo wsparcia peltastów, przemienia się w masakrę armii Ptolemeuszy.



​

​

Zamykam.
Alojzius.