Dzieje Rodu Hauteville – CK2+ AAR

Witam wasz w moim trzecim podejściu do napisania AARa. Tym razem postanowiłem poprowadzić go normandzkim rodem Hauteville. Zapraszam do czytania i komentowania.

Dzieje Rodu Hauteville – CK2+ AAR

Rozdział I - Początki rodu​

​

Tankred Hauteville - żałożyciel rodu
​

Wielki ród Hauteville początki swe wywodzi od rycerza Tankreda z normandzkiej wioski pochodzącego we Francji położonej. Licznym potomstwem Bóg jedyny pobłogosławił Tankreda, które wielkich czynów dokonać miało i rozsławić cały ród swój w całej Europie.

Jako pierwszy w Europie znany stał się trzeci z synów Tankreda Wilhelm Żelaznoręki. Przybywszy do Italii wraz z dwoma młodszymi braćmi dołączył do wyprawy Greków i Longobardów przeciwko sycylijskim Arabom. W roku 1040 dołączył do longobardzkiego buntu przeciwko greckim rządom w południowej Italii, a dwa lata później ogłosił siebie hrabią Apulii i Kalabrii zapoczątkowując panowanie swej rodziny w tym regionie. Długo już jednak nie dane było Wilhelmowi stąpać po tym świecie, gdyż ledwie cztery lata rządził, a stanął on przed boskim obliczem.

Władzę po Wilhelmie przejął jego młodszy brat Drogo, który w 1047 roku za przyzwoleniem panującego wówczas cesarza Henryka III Salickiego obległ i podporządkował sobie włości Maldefrido będącego arcybiskupem Benevento. Cesarz pełen podziwu dla zasług normańskiego hrabiego uznał pełnie jego praw do zdobytych w Italii ziem i nadał tytuł „Księcia i Pana całej Italii i hrabiego wszystkich Normanów w Apulii i Kalabrii”. W 1051 Drogo spotkał się z Jego świątobliwością papieżem Leonem IX, któremu obiecał zatrzymać najazdy jego ludzi na ziemie papieskie. Nie dane było jednak mu tej obietnicy dotrzymać gdyż wkrótce potem został podstępnie zamordowany z polecenia greckiego wodza Argyrusa.

Kolejnym władcą Apulii i Kalabrii został najmłodszy z synów Tankreda z pierwszego małżeństwa Onufry. Jego rządy rozpoczęły się buntem niezadowolonego rycerstwa normandzkiego, które najechało ziemie papieża. Wywołało to zorganizowanie przez papieża Leona IX antynormandzkiej koalicji, która jednak została rozbita w roku 1053 podczas bitwy pod Civitate, w której na czele normandzkich sił stał młodszy brat Onufrego Robert zwany Guiscard. W wyniku zwycięstwa pod Civitate Normanowie zaczęli przyłączać do swego państwa kolejne tereny w południowej Italii. W roku 1057 Onufry odszedł z tego świata zostawiając swe potomstwo w rękach swego brata Roberta, który został następnym przywódcą Normanów.
​

Rozdział II – Od księstwa do królestwa



​

W 1059 roku na synodzie w Melfi ojciec święty Mikołaj II zawarł z Robertem przymierze i nadał mu tytuł księcia oraz prawo panowania na terenie Apulii, Kalabrii oraz Sycylii, za co ten uznał się wasalem papieskim.
​

​

Wykorzystując papieskie nadanie do Sycylii w roku pańskim 1066 ogłosił Robert początek świętej wojny przeciw sycylijskiemu emiratowi Kalbidów. Na czele pięciotysięcznej armii stawił czoła równie wielkiemu wojsku Saracenów i pokonał ich w bitwie pod Taorminą i wziął do niewoli emira Sycylii Muhammada. Upokorzony emir uznał swoją porażkę i przekazał wszystkie swe włości w ręce wyznawców jedynej prawdziwej wiary chrześcijańskiej. W uznaniu zasług Robert nadał swemu bratu Tankredowi tytuł hrabiego Palermo i Trapani, a dla samego siebie zachował hrabstwa Syrakuz i Girgenti.
​

​

Żeby uczcić swe zwycięstwo książe ogłosił wielkie łowy, na które zjechał się cały ród Hauteville i wielu normandzkich możnych z południowych Włoch. W czasie łowach tych rzecz niezwykła miała stać się gdyż książe Robert spotkać miał i zabić osobiście białego jelenia.
​

​

W czasie rządów swych Robert bardzo podniósł prestiż rodu swego wydając swe liczne potomstwo za wielu znaczących wówczas w Europie możnych. Pierwszy taki mariaż odbył się w roku 1068 kiedy to Robert wydał swą bratanice Eremburge za Andrea Contariniego – syna weneckiego doży Domenico Contariniego.
​

​

W roku pańskim 1070 rozeszła się wieść, że młodszy brat Roberta Wiliam, który to wówczas od dwóch lat sprawował funkcję arcybiskupa Benewentu otrzymał zaszczytu bycia mianowanym przez papieża Aleksandra II kardynałem Świętego Kościoła Rzymskiego.
​

​

W roku następnym 1071 na dwór szejka maltańskiego Ramadana zwanego Sprawiedliwym przybył posłaniec z kontynentu z żądaniem złożenia hołdu księciu Robertowi, na co ten wyśmiał posłańca i odesłał z wiadomością, że jeżeli Robert przybędzie na wyspie to spotka go tylko śmierć z ręki wyznawców Proroka. Robert tym czasem zbierał swe wojska przygotowując się do ataku na Maltę. Poganie jednak uprzedzili go i w sile tysiąc siedmiuset ludzi wylądowali nieopodal książęcej stolicy i rozpoczęli jej oblężenie.​

Książę został wtedy zmuszony do podziału swych sił na dwie armie, z których jedna dowodzona przez Tankreda hrabiego Palermo dwa tysiące liczyła, a druga pod dowództwem samego Roberta pięć tysięcy.
Robert pospieszył na pomoc swej oblężonej w stolicy rodzinie, zaskoczył arabskie wojska i niczym kartagiński wódz Hannibal rozbił je w bitwie pod Kannami tracąc zaledwie 57 ludzi, a następnie dobił jej pozostałości w bitwie pod Sorrento.

​

Kiedy Robert walczył na kontynencie Tankred udał się na Maltę i przystąpił do jej oblężenia, wpierw we wrześniu zdobywając stolicę wyspy Mdinę i biorąc do niewoli szejka Ramadana, który po rozbiciu swych wojsk przez Roberta schronił się na wyspie. Dzięki zwycięstwu Tankreda możliwe było zawarcie pokoju, w którym Ramadan zrzekł się rządów nad wyspą i zapłacił duży okup w zamian za wolność. Władzę nad nowo zdobytym terytorium Robert przekazał w ręce swego bratanka Ryszarda.

​

W latach 1072-1074 książe Apulii prowadził ożywione działania dyplomatyczne z cesarstwem Greków. Wpierw w roku pańskim 1072 ogłoszono zaręczyny między najstarszym synem następcy tronu cesarskiego Michała Dukasa Konstantynem, a córką Roberta Mabel. Następnie w listopadzie 1074 roku odbyły się zaręczyny samego Michała Dukasa i jego nowonarodzonego syna Pelagiusza z córkami Roberta Erią i Gohildą. Miesiąc później zasiadający już wtedy na tronie cesarskim Michał zawarł oficjalny sojusz z Normanami i w dowód przyjaźni przekazał Robertowi w panowanie miasta Bari oraz Lecce wraz z otaczającymi je terenami.

​

W 1075 roku Normanowie otrzymali wezwanie od cesarza Michała o pomoc w odparciu najazdu tureckich Seldżuków na Armenie. Robert odpowiedział na to wezwanie i z 7-tysiącami Normanów wyprawił się do krain Lewantu. Wielce się Robert zasłużył w walce z poganami i w październiku tego samego roku zdobył największe miasto w Syrii – Aleppo, a później zdobył także kilka innych twierdz i miast na grecko-tureckim pograniczu. Wyprawę Roberta określa się czasami jako pierwszą z krucjat, a uczestników tej wyprawy jako pierwszych krzyżowców.

​

Po powrocie do Italii w 1076 roku Robert postanowił rozszerzyć swe terytorium i zaatakował największe miasto południowej Italii Neapol, które to wówczas pozostawało pod władaniem greckich książąt z rodu Spartenosów. Wojna ta krótką była i minęło ledwie pięć miesięcy kiedy ostatni władca z rodu Spartenosów Jan przekazał Neapol w normańskie ręce. Rok później miasto zostało ogłoszone stolicą i odbyła się w nim koronacja Roberta na króla nowego królestwa Neapolu.

​

 

Na jakim modzie grasz?

 

Gram na modzie CK2 Plus z submodami Patrum Scuta, Unique Buildings i Cultural Bonus oraz z modem Better Looking Garbs

 

Zastanawiam się czy warto grać obecnie aar na ck2+. Nadal jest w fazie bety na najnowszym patchu i każda nowa wersja psuje save z poprzedniej.

Do tego muzułmanie określano jako saracenów lub Maurów nie poganami.

 

Witam wszystkich w nowym roku 2018 i zapraszam na kolejny rozdział AAR-a, który mówi o ostatnich latach życia Roberta

​

Rozdział III – Czas Wojny i Czas Pokoju

​

Trzy miesiące po koronacji Robert został wezwany przez węgierskiego króla Salomona Arpada do wojny przeciw cesarstwu Greków. Robert odpowiedział na nie i narażając się na gniew cesarza Michała VII wraz z 13-tysiącami wojowników wyruszył na pomoc Węgrom.

​

Wykorzystując to, że cesarz opuścił stolicę i udał się na zachód Robert rozpoczął jej oblężenie. Mimo wytrwałości załogi broniącej Miasta Konstantyna, w końcu musiała uleć normańskiej armii i po rocznym oblężeniu kilku greckich żołnierzy otworzyło bramy miasta. Tego dnia Normanowie doszczętnie splądrowali Konstantynopol nie oszczędzając żadnej dzielnicy ani wspaniałego kościoła Bożej Mądrości. Wkrótce potem Robert po raz kolejny upokorzył cesarstwo pokonując w bitwie pod Larisą 11-tysiączną armię cesarską i całkowicie zmieniając oblicze wojny, która początkowo wydawała się, że będzie całkowitą klęską Węgrów.

​

Po powrocie do swego królestwa w 1079 roku Robert za zgodą swej rady królewskiej ogłosił edykt na mocy, którego możnowładztwo świeckie i duchowne oraz miasta królewskie miały przysyłać na wezwanie króla większe wojska oraz ustanawiał urząd wicehrabiego, który miał być mianowany przez monarchę z pomocą rady i sprawować miał zarząd nad przydzielonym mu hrabstwem należącym do króla do śmierci lub odwołania. Trzy lata później ogłoszone zostało również, że król ma prawo do odebrania ziemi swym wasalom w przypadku udowodnienia im ich zdrady względem suwerena.

​

W roku 1080 żona Roberta Sichelgaita wysunęła swoje roszczenia do tytułu księcia Salerno, którego to wówczas posiadaczem był jej 10-letni bratanek Guaimar V. Mąż wsparł roszczenia swej szalonej żony i wkrótce wojska normańskie zmierzyły się z wojskami Salerno w bitwie pod Nocerą, w której ta druga została całkowicie zniszczona. Po udanym szturmie na Salerno regenci Guaimara zawarli pokój i niechętnie uznali za władczynię swą królową Sichelgaite, która włączyła księstwo do królestwa Neapolu.

​

W 1083 roku w Neapolu zorganizowano wielki turniej, na który zjechała się arystokracja z całego królestwa. Udział wzięło też w nim wielu członków królewskiego rodu w tym sam król oraz jego pierworodny syn Boemund. Ku zaskoczeniu wszystkich król Robert mimo wieku 68 lat okazał się nadal potężnym wojownikiem i pokonał wszystkich przeciwników zostając okrzyknięty czempionem turnieju. Dużymi umiejętnościami wykazał się także Boemund, który miał zająć trzecie miejsce w turnieju.

​

Wkrótce po zakończeniu turnieju król ponownie w grudniu wezwał swych wasali. Tym razem wzrok wojowniczego monarchy padł na kupiecką republikę Gaety. W obliczu najazdu miasto to wystawiło doprawdy imponujące gdyż 6-tysięczne wojsko, a wszystkie dotychczas kłócące się między sobą kupieckie rody teraz razem stanęły przeciw wrogowi. Na wiele jednak nie zdało się to, gdyż zaledwie kilka tygodni po rozpoczęciu wojny połowa armii gaetańskiej została rozbita w bitwie pod Portici, a następnie w bitwie o Ponziane zniszczone zostały wojska rodów kupieckich. Kilka dni później książę Gaety Odyseusz widząc upadek swego miasta zawarł pokój, a Gaeta została włączona do domeny króla Neapolu. Jak się miało okazać miała to być ostatnia wojna za panowania Roberta w Neapolu i nastać miał długi czas pokoju.

​

W roku 1086 węzłem małżeńskim połączeni zostali najstarszy syn i dziedzic Roberta Boemund oraz najmłodsze dziecko i córka stratega Nicei Andronikosa Dukasa Kyriake. Z małżeństwa tego narodzić się miały córki dwie Egelina i Oriel oraz syn Gaufrid, który w przyszłości miał okryć się sławą jednego z najbardziej nieudolnych królów Neapolu.

​

W ostatnich latach swych rządów grzech chciwości ogarnął Roberta i z powodu tej chciwości za zgodą swej królewskiej rady nałożył on na miasta swego królestwa olbrzymie podatki.

​

Smutna wieść rozeszła się po królestwie w roku pańskim 1093, która spowodowała wielką żałobę w całym królewskim rodzie. W roku tym z powodu ciężkiej gorączki odszedł z tego świata lubiany i szanowany przez wszystkich Boemund. Dziedzicem królestwa został wówczas ogłoszony roczny syn Boemunda Gaufrid. Trzy lata później odbyła się nieudana próba zabójstwa młodego Gaufrid z powodu łucznika, który nie mogąc zabić dziecka stchórzył i zaczął rozpowiadać o czynie króla. Robert nie mogąc wytrzymać poczucia, że odda królestwo w ręce małego chłopca zaczął być co raz bardziej zestresowany, z czego jednak nie miał już niestety wyjść.

​

Pierwszy król Neapolu Robert Guiscard zmarł 9 maja roku pańskiego 1098 w swoim królewskim pałacu w Neapolu przekazując tytuł królewski i wszystkie swe włości swemu 6-letniemu wnukowi Gaufridowi, nad którym opiekę sprawować mieli młodszy brat Roberta i książę Sycylii Tankred Okrutny jako regent oraz arcybiskup Benewentu Tankred Sprawiedliwy jako wychowawcza Gaufrid.

 

Nie wróżę Gaufridowi szczęśliwego dzieciństwa
Taka mała podpowiedź. Nie staraj się na siłę "uśredniowieczniać" tekstu pisanego.
Pisz tak, jak potrafisz.

 

Rozdział IV – Regencja i krótkie rządy​

​

Wkrótce po ogłoszeniu regencji w imieniu młodego króla w Kapui longobardzkie chłopstwo pod przywództwem niejakiego Atto rozpoczęło bunt przeciw normandzkim rządom. Książe Regent Tankred szybko zareagował na to i kilka miesięcy póżniej książe Salerno Roger Garbaty na czele 6-tysięcy ludzi rozgromił buntowników w bitwie pod Akwinem.
​

​

W 1100 roku sunnicki kalif Nasraddin z rodu Abbasydów ogłosił Dżihad o Armenie będącej wówczas pod rządami greckiego cesarza Aleksego Komnena. Ta święta wojna jednak mimo starań kalifa zakończyła się dwa lata póżniej klęską sunnitów i zawarciem pokoju z nowym cesarzem Józefem Komnenem.
​

​

W roku 1102 zmarł książe sycylijski Tankred de Hauteville, po którym rządy na wyspie przejął jego syn Botolf. Regentem Gaufrida natomiast został królewski mistrz szpiegów Tankred de Siponto.
​

​

W 1105 roku pochodzący z Polski papież Klemens III na synodzie w Clermont zapoczątkował czas krucjat i ogłosił pierwszą wyprawę krzyżową do Jerozolimy, która to wówczas znajdowała się pod panowaniem szyickiego kalifa Agathonikosa z rodu Fatymidów. W wyprawie wzięło udział wielu chrześcijan, jednak mimo próśb króla Gaufrida regent i rada królewska postanowili nie brać udziału w wyprawie do Ziemi Świętej.
​

​

W 1106 roku rada królewska za namową arcybiskupa Benewentu i skarbnika królewskiego Tankreda de Hauteville zwanego Sprawiedliwym zadecydowała o utworzeniu w Neapolu pierwszego w południowej Italii uniwersytetu znanego jako Uniwersytet Neapolitański.
​

​

W 1107 roku zakończyły się rządy regencyjne, a pełnie władzy w królestwie objął król Gaufrid. Jeszcze tego samego roku odbyła się oficjalna koronacja Gaufrida na króla Neapolu, na której to przyjął on ku czci swego dziadka imię Roberta II. Oprócz koronacji odbył się także wówczas ślub między Robertem II a Marketą z rodu Przemyślidów.
​

​

Wkrótce po koronacji król zaczął przygotowania do dołączenia do wyprawy krzyżowej, jednak jak się okazało nie zdążył i w roku 1107 ogłoszono wielki sukces krucjaty i zdobycie świętego miasta Jerozolimy. Tytuł króla Jerozolimy postanowiono przekazać Augusto Pizzicolliemu, który jednak z powodu pełnienia roli przywódcy republiki Ankony przekazał ten tytuł swemu młodszemu bratu Guilgliadore.
​

​

Jeszcze tego samego roku królewska ciotka Emma próbowała przekonać swego bratanka do wsparcia jej roszczeń do tytułu hrabiny Maine. Ambitny król przystał na to i na czele 11-tysięcy wojowników wyruszył do Francji. Po wylądowaniu w należącej do Francji Oksytanii Robert II skierował swe wojska w kierunku Pirenejów gdzie znajdowała się 9-tysięczna armia francuska pod przywództwem samego króla Francji Filipa. Robertowi udało się pokonać i zmusić do odwrotu Filipa podczas bitwy w Comminges.
​

​

Po odniesionym zwycięstwie Normanowie skierowali się do północnej Francji i przystąpili do oblężenia Paryża, który szturmem wzięli 9 marca 1109 roku. Następnie uderzyli na powód tej wojny czyli hrabstwo Maine, które upadło do 24 lipca 1109. Król Filip musiał uznać swoją porażkę i przekazał władzę nad Maine Emmie, która natomiast złożyła hołd lenny Robertowi II.
​

​

Po powrocie z wojny król dowiedział się, że żona jego dała mu w 1108 roku syna, któremu nadała imię ojca Roberta Boemund. Chłopiec nie żył jednak długo gdyż w wieku zaledwie dwóch lat zmarł on z powodu choroby.
​

​

Królowi nie wystarczyło zdobycie małego hrabstwa i rok póżniej wyprawił się z swymi wojskami do północnej Afryki pozostawiając kraj w rękach możnych. Wpierw ogłosił świętą wojnę o Trypolitanię przeciw pogańskiemu sułtanat Yuftenich. W 1111 roku jego wojska zdobyły twierdzę położoną nieopodal starożytnego miasta Leptis Magna, a wkrótce potem pokonał pogańskie wojska w bitwie pod Ghadames.
​

​

Następnie uderzył na szyicki emirat Sulejmidów w celu zdobycia pozostałych terenów Trypolitanii oraz wsparł republikę Amalfi w wojnie przeciw emiratowi Fellidów. Obie te wojny nie trwały jednak długo gdyż pierwszą z nich król zakończył za namową swych dowódców gdy Sulejmidzi zostali obaleni przez ród Suggutidów, którzy wezwali na pomoc Fatymidów. Druga wojna natomiast zakończyła się zaledwie po roku kiedy armie Fellidów zostały rozbite, a zachodnie i południowe ich ziemie zostały zajęte przez Normanów i Amalfijczyków.
​

​

Nie dane było jednak normańskim rycerzom odpocząć po trzech latach wojny w Afryce, gdyż wkrótce po powrocie przywódca republiki Ankony Augusto Pizzicolli wypowiedział Neapolowi wojnę o miasto Chieti. Wojska Neapolu starły się z wojskami Ankony w bitwie pod Valvą, w trakcie której król Robert II został oddzielony od swych ludzi i starł się w pojedynku z Pizzicollim, który jednak król przypłacił swym życiem.
​

​

Robert II nie mając żyjących potomków przekazał tron swemu wujowi księciu Salerno Rogerowi de Hauteville zwanego Garbatym. Pozostawił kraj pogrążony w wojnie i pełny możnych którzy rządzili w swych włościach niczym królowie.​

 

Rozdział V – Rządy Garbatego Króla

​

Roger Garbaty rozpoczynał swe rządy w czasie, któremu nikt by mu nie zazdrościł. Śmierć jego poprzednika Roberta II w bitwie pod Valvą spowodowała załamanie się szyku wojsk Neapolu i w konsekwencji klęskę Normanów oraz otwarcie drogi na Neapol dla sił Ankony. Rogerowi jednak udało się jeszcze tego samego roku na powrót zebrać wszystkie swe wojska w całość i wraz z pomocą wojsk Amalfi starł się po raz drugi z Ankończykami, tym razem pokonując ich w bitwie pod Chieti.

​

Dzięki zwycięstwu pod Chieti Normanowie mogli rozpocząć swój marsz na Ankonę, który jednak został zatrzymany nieopodal miasta Rimini przez wojska ankońskiego rodu Sebenico. Armia te jednak nie dała rady o wiele liczniejszym Normanów i została całkowicie zniszczona. Na wieść o tym wydarzeniu i w obawie przed ponownym zniszczeniem Ankony przez Normanów nowy przywódca republiki Alessandro II zawarł pokój, w którym przekazywał Normanom ogromną kontrybucję wojenną.

​

Po przybyciu z wojny do swej stolicy Roger został niemile zaskoczony przez wiadomość, że wykorzystując zmianę na tronie i wojnę z Ankonę grupa arystokratów pod przywództwem lorda Tankreda de Siponto zmusiła radę królewską do ogłoszenia prawa zgodnie, z którym król nie mógł wygnać nikogo z królestwa bez jej zgody. Zdenerwowany tym faktem Roger postanowił osłabić pozycję wyższej szlachty i zaczął otaczać się przedstawicielami szlachty niższej, którym nadawał urzędy w swym królestwie oraz wprowadził edykt, który zwiększał zobowiązania wasali w stosunku do króla.

​

Chcąc jeszcze bardziej wzmocnić swoją pozycję w stosunku do możnych Roger wysunął swe roszczenia do tytułu hrabiego Catanzaro będącego w posiadaniu jego bratanka Osberna księcia Kalabrii. Osbern jednak nie zgodził się na odebranie mu ziemi i nazwał króla tyranem. Książę został wkrótce potem pokonany w bitwie Castellanetą, w której to utracił połowę swych sił. Ledwie po roku i trzech miesiącach walk Osbern został całkowicie rozgromiony, a jego ziemie w większości były pod okupacją, co zmusiło go do poddania się królowi Rogerowi. Król mimo, że oszczędził życie zdrajcy to skazał go na dożywotni pobyt w więzieniu i odebrał mu wszystkie ziemie z czego tereny na kontynencie przyłączył do swej domeny, a hrabstwo Messyny przekazał swemu kuzynowi księciu Botolfowi Sycylijskiemu.

​

Wykorzystując stłumienie rebelii i powiększenie swej domeny Roger przekonał radę do wprowadzenia prawa umożliwiającego mu na uwięzienie podejrzanych o spiskowanie przeciw królestwu bez zgody rady.

​

W 1118 roku cesarz grecki Józef zwany Młotem wezwał Normanów by dołączyli do wojny przeciwko najazdowi Turków Seldżuckich na Armenie. Roger podobnie jak dawniej jego ojciec Robert I odpowiedział na wezwanie i na czele ogromnej bo 17-tysięcznej armii u boku Greków pokonał Saracenów w bitwie pod Manzikertem, w której zginęło 9-tysięcy Turków. Po bitwie tej Normanowie zajęli się plądrowaniem przygranicznych terenów tureckich, co trwało do czasu kiedy w roku 1119 pojmany w bitwie sułtan Kasim Zdobywca zawarł pokój z Grekami.

​

W 1120 roku w Neapolu odbył się ślub następcy tronu księcia Jordana Hauteville z córką greckiego cesarza Pavliną.

​

W 1121 roku król z pomocą swej małżonki królowej Ingunde uzyskał od rady królewskiej oraz przedstawicieli miast zgodę na wzrost podatków, które miasta musiały płacić oraz liczby wojsk wysyłanych przez mieszczan w razie wojny.

​

Rok póżniej jeden z królewskich synów Radolf został zamordowany z rozkazu barona Trazymunda z Sarno, który był przeciwnikiem polityki króla. Na wieść o zdradzie barona Roger wezwał swych lojalnych wasali i wyruszył przeciwko zdrajcy.

​

Nie dane było jednak Rogerowi zobaczyć jak sprawiedliwość dosięga zabójcę jego syna, gdyż z powodu depresji zmarł on 23 marca 1122 roku. Władzę po zmarłym królu objął wówczas jego syn Jordan.

 

Bitwa pod Manzikertem <3

 

Rozdział VI – Wielki Król i Dwie Korony

​

Nowy król od razu po objęciu rządów niezwłocznie poprowadził swoje armie na zamek tego, który zlecił zabójstwo jego młodszego brata. Garnizon zamku w Sarno zdołał utrzymać się przez ledwie sześć miesięcy kiedy został zmuszony do poddaniu się królowi. Po tym zwycięstwie zbuntowany baron został skazany królewskim wyrokiem na dożywotni pobyt w zamkowych lochach w Neapolu.

​

W roku 1125 po powrocie do stolicy i po koronacji na króla Jordan ogłosił utworzenie tytułu księcia Trypolitanii, który został przez niego nadany jego kuzynowi Sayerowi zwanego Orłem, który znany jest z tego, że porzucił normańskie zwyczaje i przyjął kulturę arabską oraz, że zapoczątkował afrykańską linie rodu Hautevillów.

​

Kiedy Jordan objął rządy po swym ojcu ostatnim państwem na południu Włoch, które nie zostało podbite przez Neapol było rządzone przez kupieckie rody księstwo Amalfi, które by utrzymać swoją niepodległość płaciło Normanom trybut. Gdy jednak Jordan zasiadł na neapolitańskim tronie książę Amalfi Liutbald Przeklęty postanowił zaprzestać wysyłania do Neapolu trybutu. Nowy król postanowił wówczas o ukaraniu niepokornego księstwa i jego włączeniu do królestwa. Kilka miesięcy póżniej w bitwie pod Sorrento rozbito 5-tysięczne wojsko rodów kupieckich, a następnie szturmem wzięto Amalfi. Wojna dobiegła końca gdy w bitwie pod Kume pochwycono do niewoli samego księcia Liutbalda.

​

W 1128 roku królewska żona Pavlina z rodu Komnenów urodziła swemu mężowi dwie córki, z których starsza otrzymała imię Griselda, a młodsza imię Hugolina.

​

W 1130 roku z powodu choroby zmarł basileus Józef Komnen, a jego następcą w Konstantynopolu został jego brat Paschalis Komnen. Za jego panowania w oryginalna grecka kultura i język odeszły w zapomnienie, a zaczęła w Grecji dominować kultura będąca mieszanką kultury greckiej i perskiej. Paschalis porzucił też tradycyjny tytuł basileusa i zaczął używać tytułu Szachabasiles.

​

W tym samym roku król Jordan otrzymał od swego sojusznika cesarza rzymskiego Siclanda Salickiego oraz swego przyjaciela papieża Stefana X prawo do posługiwania się tytułem króla Sardynii i Korsyki, w zamian za obietnice, że w przyszłości złoży on hołd lenny cesarzowi. Wykorzystując to Jordan wysłał wiadomość do hrabiego Ogliastry z żądaniem by złożył królowi hołd, na który ten jednak się nie zgodził. W związku z tym Jordan wyruszył na Sardynie by po siedmiu miesiącach oblężenia ujrzeć flagę Neapolu powiewającą na murach Ogliastry. Władza nad nowo zdobytym mieście została nadana synowi ostatniego niezależnego hrabiego Kapui Ordericowi Drengotowi.

​

W czasie wojny o Ogliastre po królestwie rozeszła się wieść, że w tajemniczych okolicznościach w wieku 26 lat zmarła królowa Pavlina. Król zasmucony tą wieścią, że aż przez sześć lat nie wybrał sobie nowej wybranki. Dopiero w 1136 roku ożenił się z córką księcia Nordeyjar i kuzynką króla Norwegii Ingjerd av Sola, z którą jednak nie doczekał się męskiego potomka, a jedynie córki o imieniu Amburga urodzonej w 1138 roku.

​

Trzy lata później król postanowił zwiększyć swoją władzę poprzesz przywróceniu sobie utraconej przez jego ojca możliwości skazania na wygnanie bez pytania o zgodę królewskiej rady.

​

W 1133 roku król Jordan postanowił wyprzeć z Sardynii muzułmański sułtanat Ziridów i ogłosił świętą wojnę o Sardynie, do udziału, w której wezwany został cesarz rzymski Sicland. Normańskie wojska wylądowały na wyspie w sierpniu w sile 11 tysięcy wojowników i dzieląc swoje siły na dwie armie po około 5-tysięcy rozpoczęli oblężenie zamków w Cagliari i w Arborei. 16 grudnia pod naporem chrześcijan upadł zamek w Cagliari, a w lutym 1134 roku upadł zamek Tharros w Arborei. Zajęty w tym czasie wojną z sułtanatem Almorawidów sułtan Afer Zirid nie mógł sobie pozwolić na wojnę na dwa fronty i po upadku Tharros wysłał przed oblicze króla Jordana swego wysłannika z propozycją pokoju w zamian za oddanie terenów Sardynii należących do Ziridów.

​

Po powrocie z wojny król postanowił zreformować system lenny obowiązujący w królestwie i wzmocnić kontrolę suwerena nad wasalami. W miejsce obowiązującej dotychczas zasady „wasal mojego wasala nie jest moim wasalem” wprowadził angielską zasadę „wasal mojego wasala jest moim wasalem” i nakazał wszystkim możnowładcom w królestwie składać hołd lenny nie tylko swym seniorom, ale także królowi.

​

Nie był to jednak kres wojen o władze nad Sardynią gdyż niezależne pozostały jeszcze dwa regiony wyspy: Torres i Gallura. Oba upadły po krótkich wojnach w 1136 roku, a władzę nad nimi objął nowo mianowany książe Sardynii Orderic Drengot.

W roku 1137 Jordan wykorzystując bogactwo swych ziem i chcąc częściowo uniezależnić się od wojsk swych wasali utworzył stałą drużynę królewską, która za panowania Jordana liczyła 1200 wojowników.

​

31 stycznia 1139 roku na uroczystości koronacyjnej króla Chorwacji i Węgier Stanisława z dynastii Trpimirowiczów król Jordan wyzwał na pojedynek jednego z swych dworzan, którzy przybyli z nim do Chorwacji Sewala de Siponto. Król nie miał jednak szans w starcu z dworzaninem i padł przebity jego mieczem.

​

Jordan odszedł z tego świata bezpotomnie i przekazując władzę nad królestwem Neapolu swojemu młodszemu bratu Rogerowi. Król został dzięki swoim zasługom dla wzmocnienia władzy monarszej oraz potęgi królestwa uznany przez potomnych za jednego z największych przedstawicieli rodu Hautevillów i za godnego przydomka „wielki”.

 

Dzieje Rodu Hauteville – CK2+ AAR

Rozdział VII – Krzyżowiec i Wasal


​

Roger II po swym starszym bracie odziedziczył królestwo posiadające silnych sojuszników w postaci Cesarstwa Bizantyńskiego i Świętego Cesarstwa Rzymskiego, ale również zadłużonego na potężną sumę ponad 1000 denarów.
​

​

Wkrótce po swej koronacji Roger II wybrał się w 1140 roku na północ aby dnia 21 października w Rzymie przed obliczem cesarza rzymskiego Siclanda złożyć hołd lenny i włączyć królestwo swe w obręb Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Cesarz na uroczystości przekazał również pod władzę Rogera II księcia Korsyki Gaspare Obertenghiego oraz przekazał mu zarząd nad cesarskim skarbem.
​

​

Rok później w 1141 roku Roger zwołał wojska swoje oraz swych wasali i wyprawił się na północ Italii w celu zmuszenia księcia Lombardii Sinibaldo Obertenghiego do przekazania pod władzę księcia Korsyki południowej części wyspy. Jeszcze zanim udało się zebrać wszystkie wojska na południe przybyła armia lombardzka licząca 5-tysięcy żołnierzy. Roger II posłał przeciw potężną bo 11-tysięczną armię, która starła się z wrogiem w wielkiej zwycięskiej bitwie pod Amalfi, w której martwym padło 3-tysiące ludzi z sił wroga. Wojna jednak wkrótce potem dobiegła końca gdyż cesarz za zgodą większości cesarskiej rady ogłosił edykt zabraniający toczenia wojen wewnątrz Cesarstwa przez pięć lat ze względu na toczącą się wówczas wojnę Cesarstwa z ekskomunikowanym królem angielskim Ryszardem z dynastii Normandzkiej.
​

​

Wkrótce po zakończeniu wojny z Lombardią w 1142 roku Roger II wydał swoją Oriel Hauteville za mąż za króla Francji Benoita z domu Kapetyngów. Niedługo po ślubie Benoit wezwał Normanów na pomoc we wojnie z księciem Górnej Burgundii Arnoldem, który wysunął roszczenia do terytorium hrabstwa Chalons.
​

​

Roger poprowadził swe wojska przez Alpy i w sierpniu 1142 roku pokonał pod Tournus armię burgundzką wspieraną przez wojska szalonego księcia Owernii Dodona Heretyka, który w trakcie bitwy dostał się do normandzkiej niewoli. Niedługo potem Burgundczycy zostali ponownie pokonani w bitwie pod Susą co zmusiło księcia Arnolda do poddania się i zrzeczenia praw do Chalons.
​

​

W 1143 roku jedyny syn króla Roscelin, który wśród królewskich dworzan znany był z swej wielkiej pobożności poprosił ojca swego o to by ten pozwolił mu na wstąpienie do klasztoru położonego niedaleko Neapolu i zostanie mnichem. Król nie wydał jednak na to zgody gdyż gdyby nie narodził się mu inny syn póżniej, władza przeszła by na jednego z jego kuzynów co mogło by spowodować konflikt o sukcesje wewnątrz dynastii i osłabić królestwo. Roscelin uznając póżniej, że żyjąc na królewskim dworze nie może w pełni oddać się służbie jedynemu Bogu popadł w depresję.
​

​

Tego samego roku Roscelin osiągnął pełnoletność i odbyła się uroczystość, w trakcie której ożenił się on z córką cesarza bizantyńskiego Ametris. Z małżeństwa tego na świat przyszło dwóch synów: starszy Beuves urodzony w 1145 roku i młodszy Roscelin urodzony w 1148 roku.
​

​

W 1146 roku ówczesny papież Konstantyn II ogłosił krucjatę przeciwko pogańskiemu królestwu Pomorza władanego przez pochodzącego z Prus władykę nazywanego Ultisem, który wśród znany był wśród swych sąsiadów ze swego szaleństwa, w które popadł na starość. W roku tym zmarł także bliski sojusznik Neapolu cesarz Sicland Salicki. Ze względu na niepełnoletność jego jedynego żyjącego syna książęta elektorzy wybrali na króla Rzymian księcia Luksemburga Bertlina Luksemburskiego, którego jedną z pierwszych decyzji było wyniesienie Rogera II do godności osobistego kanclerza cesarskiego. Rok póżniej Bertlin wyprawił się do Rzymu gdzie papież Konstantyn II koronował go na cesarza rzymskiego.
​

​

W 1147 roku Roger II przyjął krzyż i rozpoczął przygotowania do udziału w krucjacie przeciwko poganom na Pomorzu. Wkrótce potem w bitwie pod Anagni rozbił armie 3-tysięcy pogan, którym nieznanym sposobem udało się dotrzeć w pobliże świętego miasta chrześcijan. Niespodziewanie jednak Ultis ukorzył się przed Bogiem oraz papieżem i przyjął chrzest święty przyłączając swoje niewielkie królestwo do chrześcijańskiego świata.
​

​

W 1148 roku Roger II chcąc zrekompensować sobie bezowocny wysiłek włożony w udział w krucjacie pomorskiej postanowił wyprawić się do północnej Afryki by wydrzeć z łap Saracenów z dynastii Ziridów miasto Tunis wraz z okolicznymi terytoriami. U boku wielkiej 17-tysięcznej armii w 1149 roku stanął pod murami Tunisem i zdobył je biorąc je szturmem. Nie mając szans przeciwko takiej potędze kolejne miasta i twierdze upadały przed Normanów. W końcu po zaledwie 9 miesiącach regenci młodego sułtana Abdallaha II rozumiejąc bezsensowność dalszej walki zawarli w jego imieniu pokój z Rogerem II i przekazali w chrześcijańskie ręce Tunis. Nowo zdobyte tereny Roger II przekazał we władanie 51-letniemu normandzkiemu możnemu i zabójcy jego brata Sewalowi de Siponto.
​

​

Nie dane było jednak Rogerowi długo cieszyć się zwycięstwem w Afryce gdyż rok później w 1150 jego syn Roscelin zachorował na zapalenie płuc. Mimo najlepszej możliwej opieki ze strony nadwornych medyków Roscelin zmarł w wieku 22 lat osierocając dwójkę synów. Po jego śmierci następcą korony Neapolu został wnuk Rogera Beuves. ​

 

Dzieje Rodu Hauteville – CK2+ AAR

Przegląd świata - rok 1150



Skandynawia
​

Półwysep Skandynawski od czasu inwazji na Danie przeprowadzonej przez norweskiego króla Knuda III av Sola zdominowany jest przez dwa królestwa: Norwegii i Szwecji, która rządzona jest przez króla Tjudmunda z rodu Slatte. Oprócz tych dwóch państw na wschodzie w Finlandii istnieją nadal pogańskie plemiona Finów wśród których najpotężniejsze są plemię Karelów oraz plemię Kolan.

Wyspy Brytyjskie
​

Od podboju Anglii przez Wilhelma Zdobywcę z Normandii w 1066 roku wyspy brytyjskie bardzo się zmieniły. Anglia rządzona obecnie przez króla Roberta Normandzkiego zwanego Bękartem jest obecnie najpotężniejszym z królestw na wyspach mimo utraty Yorku, którego władca złożył hołd francuskiemu monarsze i przybierającego na sile konfliktu z Francją o kontrolę nad Normandią.

Szkocja będąca niegdyś silnym państwem obecnie chyli się ku upadkowi pod naporem wojsk rosnących w siłę królów Clydesdale z rodu Crovan, którzy porzucili skandynawskie zwyczaje i przyjęli szkocką kulturę.

Irlandia mimo tego, że nadal podzielona na małe królestwa zaczęła się powoli jednoczyć, a na najpotężniejsze z królestw wyrosło państwo Munsteru rządzone przez królów z dynastii Au Briain.

Region Walii natomiast podzielony jest na strefy wpływów dwóch małych królestw: Gwyneddu na północy i Deheubarth na południu.​

Europa Zachodnia​

Od roku 1066 na półwyspie iberyjskim zaszło wiele zmian. Państwa chrześcijańskie prowadząc rekonkwistę odzyskały wiele terenów w rąk muzułmanów, ale daleko im jeszcze do pełnego zwycięstwa. Obecnie do najpotężniejszych królestw chrześcijan należą królestwo Kastylii na zachodzie i królestwo Aragonii na wschodzie. Natomiast do najpotężniejszych państw Maurów należą położony w samym centrum półwyspu emirat Yafaridów i leżący na południu emirat Umaridów.

Sytuacja we Francji jest od dawna stabilna, a władza dynastii Kapetów niczym nie zagrożona. Jedyną rzeczą, która może zagrozić stabilności i silnej pozycji Francji jest możliwy konflikt o tron królewski, który mógłby wybuchnąć po śmierci nie mającego męskiego potomka króla Benoita i przejęciu korony przez jego kuzyna księcia Thiebauta Burgundzkiego. ​

Półwysep Bałkański
​

Na Bałkanach niepodzielną pozycję mają dwa państwa: Królestwo Chorwacji i Węgier powstałe w roku 1110 po podboju Węgier przez chorwackiego króla Radowana Okrutnego oraz Cesarstwo Bizantyjskie władane przez dynastię Komnenów. Oprócz nich istnieją również niewielkie królestwo Serbii oraz katolicki chanat Pieczyngów, którego ludność jednak nie została nadal w większości schrystianizowana.​

Europa Wschodnia​

W regionie tym można wyróżnić trzy strefy wpływów: katolicką reprezentowaną przez królestwo Polski, prawosławną reprezentowaną przez księstwa Rurykowiczów na czele z Wielkim Księstwem Kijowskim oraz stale zmniejszająca się strefa wpływów pogańskich, w skład której wchodzą niewielkie plemiona liwońskie, z których największym jest plemię Estończyków. Istnieje możliwość, że w przyszłości wybuchnie konflikt między Rusią Kijowską a Polską o tereny Litwy i Liwonii, które są obecnie polem ekspansji tego drugiego państwa.​

Afryka
​

Afryka niegdyś zdominowana przez muzułmańskie sułtanaty w 1150 roku jest miejscem coraz bardziej intensywnej ekspansji chrześcijan pod przywództwem Cesarzy Rzymskich. W północnej Afryce nie licząc niewielkiego terytorium należącego do Ziridów istnieją jedynie trzy siły: terytoria podległe Cesarstwu w centrum, szyicki kalifat Fatymidów na wschodzie oraz sułtanat Almorawidów na zachodzie.

W Afryce Zachodniej oprócz terenów należących do Almorawidów istnieją trzy państwa muzułmańskie: państwo Songhaju, sułtanat Takrur i sułtanat Ghany będący trybutariuszem Almorawidów. Ostatnim państwem w tym regionie, w którym nie rządzą wyznawcy islamu a lokalnych bóstw jest niewielkie królestwo Kangaba.

Na wchodzie Abisynia chyli się ku upadkowi pod naporem muzułmanów z sułtanatu Ifatów, a Nubia mimo zachowania częściowej niezależności jest zmuszona płacić trybut i wysyłać wojska fatymidzkim kalifom z Kairu.
​

Półwysep Indyjski i Tybet
​

Półwysep Indyjski w roku 1150 zdominowany jest przez trzy państwa. Na południu regionu niepodzielnie rządzi potężne Imperium Dekanu założone przez Venkatapathiego I zwanego „Wielkim”. Imperium to za rządów jego syna Venkatapathiego II przeszło reformę i w miejsce dziedzicznych możnych poszczególne regiony państwa zarządzane są przez wybieranych przez władcę namiestników. Na północnym-zachodzie króluje państwo Gudźaratu nazywane „Zachodnią bramą Indii”. Na wschodzie natomiast drogi do Indii strzeże kontrolujące ujście świętej rzeki Ganges królestwo Bengalu władane przez małoletnią dziewczynkę Rani z rodu Pala.

W Tybecie niekwestionowaną potęgą jest hinduskie królestwo Guge, które kontroluje całą zachodnią cześć wyżyny i jedynym państwem w Tybecie, które mogło by mu rzucić wyzwanie jest królestwo Xia. ​

Bliski Wschód
​

W regionie tym od 1066 roku zaszły duże zmiany. Odparcie przez Greków inwazji na Azję Mniejszą pozwoliło ocalić cesarstwo i rozpocząć ekspansję Bizancjum na wschód co za skutkowało włączeniem w jego obręb Kaukazu poprzesz zwasalizowanie Gruzji i podbój tamtejszych muzułmańskich państw. Imperium Seldżuków upadło w roku 1142 gdy Shamir Sulayhid będący od strony matki spokrewniony z Seldżukami wywołał bunt przeciwko ówczesnemu sułtanowi Persji Kasimowi Zdobywcy i obalił go zapoczątkowując nową perską dynastię. Seldżukom udało się jednak utrzymać władzę nad terenami Mezopotamii.

Kilka lat wcześniej w 1132 roku w Chorasan wybuchło powstanie wyznawców Khurmazty będącej odłamem Zaratusztrianizmu pod przywództwem żołnierza o imieniu Sohrab przeciwko dynastii Ghazdawidów. Powstańcom udało się zwyciężyć i ustanowić własne państwo pod przywództwem dynastii Sohrabidów.

Na Półwyspie Arabskim dominującą pozycję utrzymują szyiccy Fatymidzi, którzy podbili dwa Święte Miasta: Mekkę i Medynę.
Oprócz tych potęg w regionie istnieje jeszcze jedno niezależne państwo, a konkretnie bejlik Galilei. ​

Stepy
​

Rozległe stepy na wschodzie od wieków kontrolowane są przez liczne tengryjskie chanaty nomadów. Niegdyś największym z nich był potężny chanat Kumanów, który jednak dziś nie istnieje, a jego miejsce zajęły takie chanaty jak: chanat Zhezdich sąsiadujący od zachodu z Rusią Kijowską i chanat Kiskunsagów. Daleko na wschodzie natomiast istnieje potężne buddyjskie królestwo Xia założone przez Tybetańczyków.

Święte Cesarstwo Rzymskie
​

Święte Cesarstwo Rzymskie od 1066 roku pod rządami cesarzy z dynastii salickiej bardzo się zmieniło. Na północy spośród małych księstw i marchii zaczęli wyłaniać się wielcy gracze. Do takich należą wielcy książęta bawarscy z rodu Northeimów, królowie Czech z dynastii Przemyślidów, wielcy książęta Saksonii z rodu Billungów i margrabiowie Brandenburgii z dynastii di Parma wywodzącej się z słonecznej Toskanii. Na zachodzie Niemiec oprócz księcia Luksemburga będącego obecnie cesarzem pewną potęgę posiadają również książęta Górnej Burgundii, książęta Kolonii i książęta Górnej Lotaryngii.

We italskiej części cesarstwa natomiast nie licząc potężnego królestwa Neapolu kontrolującego całe południe półwyspu i wyspy na morzu Śródziemnym do powiedzenia coś mają jedynie książę Lombardii na północy i Państwo Kościelne w centrum. W Italii istnieje również nadal kilka republik kupieckich m.in. Wenecja, Ankona i Pisa.

 

Skoro PAP jest częścią HRE, czekam na wybranie Paieża na Cesarza.

 

Dzieje Rodu Hauteville – CK2+ AAR

Rozdział VIII – Umarł król, niech żyje regent​

​

W wrześniu 1150 roku na dwór królewski w Neapolu przybył poseł od króla Francji Benoita z prośbą o wywiązanie się z sojuszniczych zobowiązań i przybycie na pomoc w wojnie z królem angielskim Robertem o księstwo Normandii. Roger wsparł swego zięcia i posłał mu na pomoc pod dowództwem swego kuzyna Stefena księcia Apulii armie 22-tysięcy żołnierzy.

​

Stefen wkrótce potem jak przybył na tereny Normandii starł się w sierpniu 1151 roku z 7-tysięczną dowodzoną przez samego króla Anglii Roberta w bitwie pod Bretoncelle. Bitwa ta była wielkim zwycięstwem Normanów gdyż zginęło w niej ponad 5-tysięcy Anglików. Niedługo potem Stefen poprowadził swych ludzi przeciw armii angielskiej oblegającej francuską stolicę Paryż. I tym razem Anglicy nie mieli szans i w bitwie pod St. Denis zostali pokonani tracąc w walce 6-tysięcy żołnierzy. Wkrótce po tej bitwie w grudniu 1151 roku Robert Normandzki zgodził się na oddanie pod francuskie władanie ojczyzny jego przodków - księstwa Normandii.

​

Na początku roku 1154 dnia 3 stycznia zmarła królewska żona królowa Bodil z rodu Estridów.

​

Kilka miesięcy póżniej w maju 1154 roku król Roger II dołączył do swej zmarłej małżonki i stanął przed obliczem Pańskim przekazując rządy nad królestwem swemu synowi Beuvesowi. W imieniu 8-letniego króla do czasu osiągnięcia przez niego pełnoletniości rządy regencyjne miał sprawować książe Apulii Stefen Hauteville zwany Łowcą, który zajął się również wychowaniem chłopca.

​

Przejęcie przez Beuvesa tytułu królewskiego zbiegło się z wymarciem wpływowego normańskiego rodu Drengotów. Przedstawiciele tego rodu byli początkowo hrabiami Kapui, a póżniej zostali obdarzeni tytułem książąt Sardynii. Ostatni członek tej rodziny Gerbert Drengot zmarł w wieku 36 lat z powodu syfilizmu. Po jego śmierci księciem Sardynii został mianowany Giffard de Chypre będący hrabią Torres.

​

W 1158 roku z Tunisu do siedziby regenta w Apulii przybyła wieść, że zmarł książę tego miasta Sewal de Siponto. Tytuł ten został następnie przekazany w ręce księcia Trypolitanii Adelarda wywodzącego się z afrykańskiej linii Hautevillów.

​

W roku 1160 z Francji doszły wieści, że król Benoit ogłosił, że ówczesny papież Leon X z powodu swego szaleństwa oraz bycia cesarską marionetką jest niegodny bycia namiestnikiem Boga na Ziemi. Uznał on, że prawdziwym papieżem jest wspierany przez niego biskup St. Denis i przeciwnik Leona X na konklawe w roku 1155 Jauffre z Paryża, który przyjął imię Klemens IV. Wydarzenie to w 1161 roku miało doprowadzić do wybuchu wojny między Anglią a Francją.

​

Rok później w 1161 roku zakończyły się rządy regencyjne, a Beuves oficjalnie przejął panowanie w swym królestwie. Oprócz koronacji na króla odbył się również ślub młodego króla z księżniczką bizantyjską Eudokią. Na koronacje przybył również sam cesarz, który pragnąc zdobyć w Beuvesie sojusznika nadał mu prawo brania udziału w obradach rady wraz z tytułem cesarskiego doradcy.