Espana – ARR A done vas… (od1936)

Witam w moim AARze.

Technikalia:
- DD/ARM 1.3 DAIM od 9 odcinka DH
- Moje modyfikacje (np zwiększony atak okrętów podwodnych, ss itp)

Spis Treści:

Część I =klik=

Odc 1 - Czas zmian
Odc 2 - Miarka się przebrała !
Odc 3 - Zemsta Legionu Condor !
Odc 4 - A las barricadas
Odc 5 - Wielka ofensywa !
Odc 6 - Wielki triumf i początek zmian
Odc 7 - Bracia proletariusze łączcie się
Odc 8 – Hijos del pueblo

Część II =klik=

Odc 9 – Rzeczy mojego sąsiada są lepsze od moich



Muzyka i Filmy :

[video=youtube;I3GwCGiE6T8]http://www.youtube.com/watch?v=I3GwCGiE6T8&feature=player_embedded[/video]

[video=youtube;RX4VqvOPiNk]http://www.youtube.com/watch?v=RX4VqvOPiNk&feature=related[/video]

 

Odcinek 1 - „Czas zmian”

Nowy rok zapowiadał burzliwe zmiany. Niezadowolenie, podziały polityczne wśród ludności , brak wsparcia rządu dla przemysłu, dług publiczny oraz bardzo słaba pozycja Hiszpanii na arenie międzynarodowej były tylko zapowiedzią nadchodzącej katastrofy. Omawiane z początkiem roku w parlamencie ustawy wywłaszczeniowe spowodowały liczne strajki. Rząd chcąc naprawić finanse państwa zaczął prowadzić politykę mocno nie sprzyjającą zwykłym obywatelom. Co więcej narastał spór między partiami lewicowymi a kościołem który był faktycznie poza obowiązującą polityką podatkową. Wiele kościołów spalono lub zburzono. Prawica uważała te ataki za zagrożenie dla siebie samej i dla swojej uprzywilejowanej pozycji w kraju. Szczególne obawy rodziła aktywność lewicy rewolucyjnej. W obliczu tych podziałów wyłoniły się dwie główne frakcje polityczne są to Front ludowy (socjaliści, komuniści, syndykaliści, republikanie) oraz front narodowy (Faszyści, nacjonaliści, prawica)

​

7 stycznia 1936 – Rozwiązanie Kortezów i rozpisanie nowych wyborów.

16 lutego 1936 – Zwycięstwo koalicji partii prawicowych zjednoczonych we Froncie Narodowym, który uzyskał łacznie ponad 62% głosów.

W wyborach wbrew sondażom i zapowiedziom w 2 turze zwyciężył Front Narodowy ! Najwięcej mandatów zdobyła Hiszpańska Konfederacja Prawicy Autonomicznej oraz Blok Narodowy.

Po uformowaniu rządu rozpoczęto wprowadzanie nowego programu politycznego najważniejszymi punktami w programie są:​

- Pojednanie polityczne między partiami, zwiększenie zaufania do rządu
- Ustawy przemysłowe
- Naprawa finansów

W ramach ustaw przemysłowych rozpoczęto budowę 4 fabryk w seri po dwie. W instytutach naukowych opracowywano nowe narzędzia mechaniczne w celu poprawy wydajności przemysłu. Na wskutek reform orzywił się handel morski a stocznia w andaluzji otrzymała kilka zagranicznych ofert budowy statków. Rząd wydał ustawę przemysłową zwiększając potencjał stoczni.

​

 

Odcinek 2 - „Miarka się przebrała !”

Szef rządu oraz sztabu Manuel Portella utożsamiany z frontem ludowym chcąc przywrócić porządek w kraju zgodnie z programem politycznym, wydał tajny rozkaz zabicia lidera prawicowej opozycji C.Sotello. Nad ranem w Madrycie słychać było strzały, gwardia cywilna wykonała swój rozkaz. Całą akcje przygotowano tak by wyglądało to na bunt kilku gwardzistów w efekcie czego przypadkowe strzały zabiły polityka. Na manipulacje nie nabrała się prawica która jak nigdy dotąd zaczęła się jednoczyć. W nocy 17 lipca doszło do buntu garnizonu w Maroku Hiszpańskim dało to początek wojnie domowej. Hasłem do buntu było hasło „Nad całą Hiszpanią niebo jest bezchmurne”. Hiszpania podzieliła się na dwa zasadnicze obszary o mniej więcej równej powierzchni i liczbie ludności, z których jeden kontrolowany był przez nacjonalistów, a drugi przez republikanów. Obszar południowy kontrolowany przez nacjonalistów oddzielony był od obszaru północnego wąskim pasem Estremadury kontrolowanym przez republikańskich milicjantów. Z kolei kontrolowana przez komunistów robotnicza Asturia (z wyjątkiem Oviedo) oddzielona była szerokim pasem nacjonalistycznym od większości obszaru republikańskiego. Początkowo rząd republikański odmawiał wydania broni organizacjom robotniczym i związkom zawodowym, które się tego domagały. 18 lipca w Madrycie odbyła się wielotysięczna demonstracja domagająca się od rządu zdecydowanych działań przeciwko buntowi. 19 lipca rząd wydał decyzję o otworzeniu arsenałów i wydaniu broni.



Buntowników poparło część oficerów, burżuazja, ziemiaństwo oraz wielu hierarchów kościelnych. Politycznym zapleczem frontu narodowego byli członkowie falangi hiszpańskiej oraz hierarchowie. Na czele powstania stanął gen. Fransco. Wojna szerokim echem rozeszła się po świecie. Wielka Brytania oraz Francja wraz z ligą narodów postanowiły nie interweniować. Faszystowskie Włochy oraz III rzesza wsparły zbrojnie buntowników, wysyłając niemiecki Legion Condor, włoskie Aviazione Legionaria oraz Corpo Truppe Volontarie. Siły rządowe otrzymały pomoc od ZSRR, Meksyku, dodatkowo przybyło wielu zagranicznych ochotników (w tym tzw. Brygady Międzynarodowe, zorganizowane przez Komintern)



1) Już na początku sierpnia doszło do wielkiej ofensywy sił republikańskich. Atak nadzorował sam lider Manuel Azaña. Za cel ataku wybrano osamotnioną południową i jedną z pierwszych buntowniczych prowincji Seville. Atak został przeprowadzony ze wszystkich możliwych kierunków. Główne uderzenie zostało wyprowadzone z północy a kolejne z zachodu. Do ataku przystąpiło łącznie 16 dywizji. Wojska po początkowych sukcesach w kolejnych dniach operacji napotykały coraz większy opór. Dzięki przewadze liczebnej możliwe było przerywanie linii zaopatrzeniowych buntowników. Najistotniejsza bitwa rozegrała się 23 sierpnia kiedy udało się stworzyć wyrwę w kilku miejscach pasa okopów i umocnień na przedpolach miasta Sevilla. Dzięki czemu ofensywa stała się bardziej dynamiczna i uzyskanie całkowitej kontroli nad tą prowincją stało się kwestią kilku dni. 28 sierpnia zgodnie z założeniami generałów Sevilla w końcu skapitulowała. Kilka tysięcy bojówkarzy Frankistów złożyło broń, jeszcze inni uciekli okrętami do Maroka. Zajęcie Sevilli umożliwiło dyslokacje oddziałów na całej linii frontu, który nareszcie zaczął być jednolity.



2) 15 sierpnia - 4 Września podczas gdy większość oddziałów wiernych rządowi operowało na południu dobijając odcięte siły buntowników. Frankiści przejęli kontrolę nad prowincjami Tarragona oraz Castellon gdzie Republikanie nie stawili większego oporu. Tym samym nacjonalistyczna Valencia stosunkowo łatwo uzyskała połączenie lądowe z pozostałymi siłami Frankistów.


Żołnierze Republiki podczas szturmu na Salamanca

3) Aby zapobiec okrążeniu stolicy rankiem 16 września uderzono na prowincję Salamanca, w ataku zostały użyte siły stacjonujące w Madrycie oraz dywizja pancerna uzyskana dzięki pomocy ZSRR. W dniu poprzedzającym operacje nastąpiła szybka akcja piechoty w celu zdobycia mostów zanim wysadzą je nacjonaliści. Po krwawej nocy większość mostów na rzece Tajo przetrwała i znalazła się w rękach Republikanów. Dywizja pancerna już na drugi dzień znalazła się po drugiej stronie frontu. Czołgi głęboko wbiły się w pozycje frankistów i wołały popłoch którzy rozpoczęli odwrót na północ. Po odniesionym sukcesie, gdy zajęto Sallamanca, rozpoczęto kolejne uderzenie pchając odziały Franco ku północy.



########################################################################################

Na wasze życzenie zmieniłem gaficzki GIMP na czarnobiałe, lecz jestem w grze daleko z przodu dlatego podczas wojny mogą występować jeszcze kolorowe, gdyż screeny robiłem dawno. Wojny pierwotnie w moim zamyśle fabularnym tak jak przeczuwaliście miało nie być, nawet na jednej próbnej rozgrywce udało mi się jej uniknąć...​

 

Odcinek 3 - „Zemsta Legionu Condor !”

Wojna domowa trwała w całej Hiszpanii. Rząd Republiki przebywał cały czas w Madrycie chroniony przez dwie dywizje piechoty oraz jeden odział milicyjny. W wyniku sporadycznych nalotów politycy musieli schodzić do bunkrów. Większość zamierzeń planowanej polityki przed wojną musiało zostać zawieszonych. Na szczęście udało się w spokojniejszych rejonach zwiększać dalej produkcje przemysłową. Tym samym w czasie wojny cały przemysł pracuje dla zaspokojenia działań wojennych oraz zajmuje się produkcją 2 ośrodków przemysłowych. Nie prowadzona jest nowa rekrutacja. Choć nowi ochotnicy napływający z całego świata są zaopatrywani i dozbrajani. Zespoły badawcze opracowują technologię przemysłową.


Republikańskie plakaty propagandowe na ulicach Madrytu

1 ) W poniedziałek 2 listopada 1936 r., piloci sił frankistów otrzymują rozkaz zniszczenia Guerniki i Durango za pomocą bomb zapalających. Miasta stanęły w ogniu pożary szybko rozprzestrzeniły się obejmując wszystkie dzielnice. Po licznych nalotach z miast pozostały jedynie zgliszcza. Dokonano całkowitego zniszczenia aglomeracji wraz z jej cywilnymi mieszkańcami. Spłonęło czterysta z pięciuset stojących w granicach miasta budynków. Z sześciu tysięcy mieszkańców ponad tysiąc poniosło śmierć... Dwa dni później armia frankistowska zajmuje obydwa miasta, nie napotykając żadnego oporu. Przez całą jesień ta sama strategia jest stosowana wobec innych miejscowości. We wtorek 3 września w Burgos, tymczasowej stolicy frankistów, dowództwo puczu publikuje komunikat, który natychmiast przedrukowują wszystkie zagraniczne dzienniki popierające wrogów republiki. Frankiści oświadczają, że masakry dokonali „Czerwoni”; zmuszeni do odwrotu, podpalili za sobą Guernikę. Gdy tylko treść tego oświadczenia dociera do prezydenta rządu Azany, ten natychmiast protestuje, zapewniając, że bombardowań dokonały „niemieckie samoloty w służbie hiszpańskich rebeliantów”. 9 listopada po wkroczeniu armii Frankistów upada Bilbao. Resztkom sił republikanów nie pozostaje nic innego , jak spakować manatki i uciekać na północ od Pirenejów, na wygnanie.



2 ) Z końcem listpada korpus gen. Hernandeza Serabia dotarł do Valencii gdzie stoczył zaciekłą bitwę z dywizją górską frankistów. Prowincja była zaciekle broniona z uwagi na miasto portowe oraz jedne z ważniejszych hiszpańskich lotnisk. W ataku pomogły bombowce taktyczne republikanów które skutecznie zbombardowały pozycje obronne frankistów umożliwiając przełamywanie linii obronnej i atak od flanki. Kilka miast, wiele wsi poważnie ucierpiało na wskutek działań lotnictwa. Ewakuacja sił buntowników zakończyła się wysadzeniem mostów.


Lotnictwo taktyczne Republiki nie próżnuje

3) W rewanżu za odbicie Valencii frankiści uderzyli na przylegająco do Madrytu Guadaliara. Potężna ofensywa składająca się z trzonu sił gen Franco rozpoczęła się od zmasowanego ataku artyleryjskiego na pozycje republikanów. Następnie armia wkroczyła na ostrzelane tereny gdzie odniosła przytłaczające zwycięstwo, wypędzając republikanów. Madryt został otoczony z północy oraz południa . Frankiści zdając sobie sprawę z silnie bronionej stolicy republikanów nie zdecydowali się zaatakować pomimo to miasto zostało poważnie zagrożone gdyż wojska walczące na południu były wciąż w drodze i przygotowując się do kontrofensywy.


Dywizja pancerna zajmująca nowe pozycje w prowincji Guadaliara

4 ) 7 Grudnia 1936 r. Republikanie odnoszą kolejny sukces na w prowincjach przygranicznych z Portugalią. Gen. Alvarez Alegria dowodzący w tym rejonie skutecznie wykorzystał przewagę liczebną sił republikanów które stawiły czoła równie dużym zgrupowaniom frankistów. Bitwa trwająca kilka dni ostatecznie zakończyła się sukcesem i prowincja Valladolid skapitulowała na rzecz republiki. Od tej pory Portugalia przestała wspierać handlowo i logistycznie hiszpańskich faszystów. Wojska Republiki zaczynają umacniać przyczółki oraz okopywać się wzdłuż rzeki Duero.



Lotnictwo Republikanów to głównie stare I-15 oraz nowsze I-16, Republika Hiszpańska ma przewagę ilościową natomiast Nacjonalności jakościową. Przestarzałe I-15 nie są w stanie nawiązać równej walki z samolotami legionu Condor me-109. Najczęściej pełnią misje eskortując bombowce. Bombowce taktyczne wraz z dwoma zgrupowaniami bombowców strategicznych codziennie nęka okupowane przez frankistów prowincje. Najważniejsza dotychczasowa operacja lotnicza pod kryptonimem „Ząb za Ząb” w dużej mierze przyczyniła się do sukcesu wojsk lądowych w rejonie Valencii. Minister lotnictwa stwierdził że jeśli zwyciężymy w tej wojnie, to nieunikniona będzie gruntowna modernizacja sił powietrznych gdyż ten konflikt wyraźnie pokazuje że siły powietrzne są nie niezastąpionym elementem podczas prowadzenia każdej nowoczesnej wojny.​

########################################################################################​

Jak widać wojna się rozkręciła na dobre Pisanie jakoś idzie, staram się być na odcinek zawsze. Niestety z grą nadal czekam aż dogonie ją pisaniem Zastanawiam się nad powojenną (w sensie po wojnie domowej) polityką, osobiście nie przepadam za komuną a zrobienie z Republiki na nowo Faszystów jest zbyt ironiczne Po co ta wojna w takim razie ? Acha pozostaje jeszcze demokracja ale granie ją trochę jest bez sensu bo o wiele trudnoiej uzasadnić demokratycznie atak na inne państwo A co za tym idzie nudny arr... Moje pomysły odnośnie polityki tocza ze sobą wojnę tak samo jak w grze...

 

Odcinek 4 - „ A las barricadas”

Pablo Picasso ur 1881 hiszpański malarz, rzeźbiarz, grafik i ceramik, najwybitniejszy przedstawiciel kubizmu, choć z początku w jego dziełach widoczny był wyraźny wpływ neoimpresjonizmu i symbolizmu. Dalszy rozwój sztuki Picassa określa się mianem okresu błękitnego (1901-1904) i różowego (od 1905). Potem, przy współpracy Georges'a Braque'a, zaczęły już powstawać pierwsze formy kubistyczne, będące efektem geometryzacji i uproszczenia formy.


Guernica Pabla Picassa

Pablo Picasso gdy wybuchła wojna domowa w Hiszpanii opowiedział się po stronie republikańskiej. Malarz pod wpływem relacji Republikanów o bestialskim zbombardowaniu Guernicy w 1937 za 200 tys. peset namalował słynny obraz. Dzieło zostało później wystawione w Pawilonie Hiszpanii na Wystawie Światowej w Paryżu.



Bitwa o Madryt - 11 Stycznia 1937 r. bitwa rozpoczęła się frontalnymi atakami sił generała Francisco Franco w skład który wchodziły Hiszpańskie Siły Kolonialne (większość Marokańskich), najemnicy z Legii Cudzoziemskiej oraz wojska nacjonalistów hiszpańskich. Republikanie, którzy mieli problemy ze zorganizowaniem stałych sił zbrojnych, utworzyli Armię Ludową i pospiesznie przygotowywali obronę stolicy. Obrońców Madrytu wsparły licznie przybyłe Brygady Międzynarodowe. Ofensywa nacjonalistyczna została odparta na przedmieściach Madrytu, a walki przerodziły się w wojnę pozycyjną. Obie strony próbowały wyprzeć lub wedrzeć się w siły przeciwnika. Zimą front ustabilizował się około 10 km na północny zachód od Madrytu. Obrona Madrytu miała ważne znaczenie w walkach w całej Hiszpanii, ponieważ siły republikańskie walczyły z wielkim poświęceniem w celu pomocy stolicy. Ten czynnik decydował o długości i zaciętości prowadzonych działań wojennych.


W obronie miasta wzięła udział prawie cała społeczność lokalna

1) Szykowana od kilku miesięcy kontrofensywa republikanów w celu zabezpieczenia stolicy rozpoczęła się 28 Stycznia 1937 r. Po dołączeniu kilku korpusów toczących w lecie walki na południu, stworzono największe jak Dotąd zgrupowanie żołnierzy. Kilkanaście dywizji, w wielu korpusach wspieranych przez odziały stacjonujące w Madrycie rozpoczęły operacje wypędzenia Kiku korpusów frankistów z Guadalajary. Pierwsze uderzenie strategiczne wojsk republikańskich zostało powstrzymane przez siły narodowe. Sytuacja wróciła w zasadzie do pozycji wyjściowych. Obustronny ostrzał artyleryjski w południowym rejonie działań powodował duże zamieszanie w obu frakcjach. Było to główną przyczyną patowej pierwszej bitwy. Wojska w Madrycie miały wkroczyć do bitwy jedynie wtedy gdy zostanie przełamany opór na południu lecz nigdy tego nie zrobiły. Drugie uderzenie zaplanowano na 15 Marca. Generałowie Hiszpanii ryzykując rozpoczęli uderzenie tym razem z zachodu. Wojska stacjonujące w Madrycie po kilkudniowym marszu napotkały niczego nie spodziewające się dwa korpusy narodowców. Rozegrała się otwarta bitwa, z której zwycięsko wyśli Frankiści lecz odnosząc poważne straty. W między czasie bez uprzedniego ostrzału al tyryjskiego do ataku z południa przeszły korpusy głównych sił uderzeniowych. Atak ponownie zaskoczył odziały Frankistów, a otwarcie rozegrana bitwa potoczyła się po myśli Republikanów. Wracające rozbite odziały Frankistów napotkały uciekających swoich żołnierzy. Główne siły ponownie przeszły do ofensywy dołączył do nich później korpus madrycki ostatecznie wypędzając siły frankistów z prowincji Guadalajary.



2) Natarcie rozpoczęło się w nocy z 24 na 25 kwietnia 1937 r, kiedy to oddziały wyznaczone do przeprowadzenia natarcia pod dowództwem gen. Modesto, w kilku miejscach sforsowały rzekę przy pomocy pontonów, przełamały linie narodowców i utworzyły przyczółki na prawym brzegu Ebro. Uderzenie wojsk republikańskich skierowało się na strategicznie położone miasta Gandesa i Korbera. 30 kwietnia siły republikańskie bezskutecznie usiłowały opanować Wzgórze 481 stanowiące kluczową pozycję w rejonie Gandessy. Wzgórze to stanowiło silnie umocnioną pozycję chronioną przez bunkry i zasieki z drutu kolczastego. Frontalne ataki, wielokrotnie ponawiane w przeciągu sześciu dni spowodowały straszliwe straty w oddziałach republikańskich. Po nieudanych atakach wycofano wojska republikańskie, nie cofając się dalej niż za ustanowione przyczółki w celu odzyskania organizacji. 13 Maja wojska narodowców przeszły do kontrofensywy wpadając w zasadzkę republikanów. W tym czasie nie użyta wcześniej dywizja przeprowadziła udany atak na wzgórze 481 co pozwoliło zająć miasto. Frankiści w obliczu tego pyrrusowego zwycięstwa republikanów z wycofali się tradycyjnie na północ.


Dzielni żołnierze podczas bitwy o wzgórze 481

3) Po reorganizacji zwycięskiej armii w Guadalajarze oraz udanym ataku na Castellon, wojska Republikańskie poszły za ciosem i zaatakowały dobrze bronioną prowincje Siguenza. 20 Maja przy współpracy z lotnictwem rozpoczęto zmasowany atak na pozycje nacjonalistów. Przygnębione i jeszcze nie w pełni gotowe po ostatnich niepowodzeniach odziały frankistów musiały odeprzeć przeważające siły republikanów. Po kilku tygodniach pomniejszych walk Franco ponownie wydał rozkaz odwrotu i kolejna prowincja znalazła się pod panowaniem Republiki.

########################################################################################
​

 

Odcinek 5 - „Wielka ofensywa!”


Plakat propagandowy zagrzewający połączone siły frontu
ludowego do ostatecznego rozprawienia się wrogiem.

1) Po kilku miesiącach przerwy od działań zaczepnych, wojska republikanów przekroczyły swoje umocnienia na rzece Duero i ruszyły do ataku na faszystowską stolice Burgos. Atak nastąpił dopiero 25 maja gdyż czekano aż zostanie zajęty wschodni teren Siguenza. Przewaga liczebna Republikanów wydaje się być już znaczna co zaowocowało szybkim sukcesem. 2 Czerwca 1937r wojska faszystów przeszły na północ, gdzie zakończyły swoją ucieczkę w tym kierunku, gdyż dalszą drogę zablokował im ocean.



2)Przyparte do brzegu wojska faszystów w prowincji Oviedo śmiałym atakiem można było rozciąć na pół. Wykorzystując tą możliwość taktyczną już 5 czerwca Miaja Menat (szef sztabu) wy dał rozkaz do szturmu na nadmorskie miejscowości już po kilku dniach prowincja została całkowicie opanowana a tym samym przecięto szlaki zaopatrzeniowe frankistów.

3) 10 czerwca została zdobyta Saragossa. Zdobycie prowincji poprzedziła potężna bitwa w okolicach Pampeluny. Wojska Republiki wygrywając tą bitwę przypieczętowały zdobycie prowincji nie bez znaczenia na wynik bitwy są działania lotnictwa oraz miejscowych powstańców dołączających do Republikanów.




1) Równolegle wobec ataku na Saragosse odbyła się ostatnia ofensywa na zachodzie, przypieczętowana zdobyciem La Coruny. Wojska frankistów wydawały się przytłoczone faktem odcięcia od głównych sił oraz brakiem nadziei na wygraną. Część wojsk frankistów zdezerterowało przed walką co bardzo pozytywnie wpłynęło na morale działów Republiki. W zdobyto La Corune ostatecznie kończąc swój długi marsz ku północy i kończąc kampanie na tym teatrze działań. Część dywizji po zdobyciu La Coruny nawet nie wkraczała głębiej tylko od razu skierowano na wschód by wspomogły obronę niedawno zdobytej Saragossy.

2) 15 czerwca, zajecie słabo bronionej Tarragony.

3) Ostatnia wielka ofensywa frankistów, próba odbicia Saragossy. W krwawej bitwie początkowo inicjatywę posiadali frankiści lecz udało się opanować sytuacje dzięki wsparciu i kontrataku z flanki wojsk stacjonujących na zachodzie.



Wśród wojsk republikanów prym w każdej bitwie wiodły odziały P.O.U.M

POUM powstała jako komunistyczna opozycja względem stalinizmu w 1935 roku. Jej głównymi twórcami byli Andreu Nin i Joaquín Maurín, pozostający pod dużym wpływem myśli Trockiego, zwłaszcza jego idei permanentnej rewolucji. W czasie wojny domowej partia zaczęła zyskiwać popularność i wraz z anarchistyczną Krajową Konfederacją Pracy (CNT), popierana była przez proletariat z terenów nie znajdujących się pod kontrolą oddziałów Francisco Franco. Wśród frontu ludowego POUM powoli staje się wiodącą partią polityczną dzięki swym sukcesom militarnym oraz rewolucyjnym poglądom.

########################################################################################

​

 

Odcinek 6 - „Wielki triumf i początek zmian”

1 ) Proletariat, żołnierze frontu ludowego, dostrzegając swoją przewagę nad przygwożdżonym wrogiem ruszyli do ataku. Nad górzystą prowincją Bilbao dostrzec można liczne bombowce, zrzucające grad ołowiu na pozycje frankistów. Wkrótce najważniejsze miasta prowincji zostały zdobyte, cześć z nich bez walki. Wróg wycofał się do sąsiadującej Huesca.



2 ) Wódz generał Franco, nie tracił nadziei, pilnowany przez liczne straże gdzieś w schronie przeciw lotniczym w Barcelonie wciąż chciał zadać jak największe straty ludowcom. Według wielu obserwatorów wojna została już teoretycznie rozstrzygnięta. Niestety Generał Franco nie liczył się z ofiarami i wydał rozkaz ataku na Tarragone. Frankiści pokładali wielkie nadzieje w tej ostatniej ofensywie. Pilnowana przez cztery dywizje frontu ludowego Tarragona w tej fazie wojny wydawała się celem nie osiągalnym dla wroga. A jednak, tysiące frankistów walczących z takim samym poświęceniem jak na początku wojny przedarło się przez umocnienia republikanów. Zaskoczeni Republikanie stawili czoła wrogowi lecz desperacja z jakim atak został przeprowadzony nie pozwoliła przejść do kontrofensywy. Naczelny dowódca wojsk Jose Miaja Menat pod wpływem raportów na temat ofiar rozkazał odwrót. Jak powiedział „Wycofamy się ale wrócimy kilka razy silniejsi i liczniejsi”. 20 Czerwca ostatni Republikanin opuszcza pozycje w zdobytej przez frankistów prowincji.


Obrona Tarragony

3 ) Tuż po dyslokowaniu do prowincji Bilbao większości sił operujących na zachodzie, dowódzstwo wydało rozkaz ataku na Huesca. Frankiści zajęci ofensywą na Tarragone nie zdążyli przygotować odpowiedniej obrony by odeprzeć wielki pochód licznych dywizji Republikańskich. Wielu mieszkańców witało z wielką radością wkraczające wojska. A faszyści uciekali w popłochu nie często z opłakanym skutkiem.

4) Już 10 Lipca Miaja Menat wydał rozkaz odbicia Tarragony. Frankiści widocznie bronili się do ostatniego żołnierza. Pomimo braku w sprzęcie i ludziach stawiali niezwykle zaciekły opór. Lecz to nie powstrzymało liczniejszych żołnierzy frontu ludowego, którzy z godzinę na godzinę wdzierali się tysiącami w okupowane terytorium. Po bitwie ocaleni frankiści zbiegli do Barcelony, która stanowiła ich ostatni bastion



Rebelia Generała Franco zostaje otoczona ze wszystkich stron przez front ludowy. 17 Dywizji, tysiące wiernych republice żołnierzy wkracza na ostatnie terytorium pod będące pod kontrolą frankistów. Z pomocą ruszyła również marynarka która ostrzelała pozycje nieprzyjaciela, wspierając natarcie. Wiele Katalończyków wraz z postępem republikańskiej armii, chwyciło za broń i przyłączyło się do walki przeciwko buntownikom. Ostatecznie 27 Sierpnia dzięki zmasowanemu atakowi na zgrupowania nieprzyjaciela udało się najpierw zdobyć Barcelone a potem wywołać popłoch wśród wiernych do ostatniej bitwy żołnierzy Franco. Wielu oficerów faszystów poniosło śmierć, niektórzy sami popełniali samobójstwa widząc bojówki komunistyczne. Generał Franco pomimo poszukiwań nie został odnaleziony. Wśród żołnierzy i chłopów panował wielki entuzjazm, spowodowany kończącą się wojną domową i triumfem nad faszystami. Lud wyzwolonej z pod frankistów Katalonii witał bojowników z otwartymi ramionami. Ostatecznie z początkiem września zabito ostatnich zagorzałych zwolenników Franco broniących się w opuszczonych budynkach. Co symbolicznie uznano za ostatnie starcie w tej trwającej ponad rok krwawej wojnie domowej.



Piątego września w całej Hiszpanii od wysp kanaryjskich przez Maroko do Katalonii, gazety drukowały wieść o zakończeniu wojny domowej ! W całym kraju panował wielki, narodowo-ludowy entuzjazm ! Najbardziej cieszyli się chłopi oraz robotnicy którym to zwycięstwo Republika zawdzięczała najbardziej. Ta najliczniejsza grupa społeczna manifestowała swój tryumf wychodząc na ulicę urządzając pochody, głosząc takie hasła jak: "w jedności siła !”, "Wszyscy jesteśmy równi"," nie chcemy panów !”. W wyniku wojny domowej zginęło bardzo wielu właścicieli ziemskich dzięki czemu liczni chłopi wyrwali się spod ich władzy. Bezrolni chłopi samowolnie przejmowali majątki ziemskie. Dało to możliwość przyszłemu rządowi przeprowadzenia dawno zapowiadanej reformy rolnej. Republikański parlament i rząd wydawał się znów tracić kontrole nad państwem w którym to partie komunistyczne, trockiści i anarchio-syndykaliści sami w pewnym stopniu sprawowali władze nad urzędami, administracją czy wojskiem. Komunistyczne partie oraz ugrupowania anarchistyczne zyskiwały wielkie poparcie wśród chłopów i proletariatu. Były one dla nich nadzieją na lepszą przyszłość i równość społeczną oraz gwarantem nie dopuszczenia do władzy faszystów czy monarchii. W obliczu tych skutków wojny, ponowne rozpisanie wyborów wydawało się być nieuniknione. Choć sen o Socjalistycznej Rewolucji Hiszpańskiej już dawno się rozpoczął, teraz staje się rzeczywistością. Widząc sytuacje w państwie Manuel Portela szef rządu podał się do dymisji. Niepełny republikański parlament którego z oczywistych przyczyn opuściły partie faszystowskie oraz część prawicy zarządził wybory. Po szybkiej odbudowie najważniejszych struktur państwa, wymaganych do wybrania nowej władzy, ustalono datę wyborów na 15 października 1937.


Powracający z wojny dzielni żołnierze frontu ludowego

########################################################################################
​

 

Odcinek 7 - „Bracia proletariusze łączcie się”

Hiszpania w wyniku wojny domowej, niewątpliwie poniosła olbrzymie straty ludzkie oraz materialne. Działania wojenne prowadzone były przez obie strony w skrajnie brutalny sposób i pozostawiły Hiszpanię spustoszoną. Wiele fabryk, czy wsi czy miast zostało zniszczonych. Zarówno nacjonaliści jak i republikanie nie wahali się przed stosowaniem terroru przeciwko ludności cywilnej, zwłaszcza osobom postrzeganym jako zwolennicy strony przeciwnej. Wojna domowa w Hiszpanii miała ogromne znaczenie ideologiczne, a zaangażowanie w wojnę wielu krajów jest tego najlepszym przykładem. Nie była to wojna czysto wewnętrzna. Była starciem różnych ideologii w tym najbardziej skrajnych, zyskujących coraz większą popularnych na świecie. Wojna pomimo wielu strat przyniosła też pozytywne skutki. Szerokim echem odbiła się na arenie międzynarodowej. Wcześniej sytuacja w peryferyjnie położonej wobec reszty europy Hiszpanii, nie miała większego znaczenia dla równowagi politycznej. Osłabiona pozycja republiki była wynikiem utracania ostatnich kolonii w Ameryce w wyniku poprzedniej przegranej wojny hiszpańsko-amerykańskiej z 1898. Po wojnie domowej państwo hiszpańskie stało się krajem na które zwróciły uwagę wszystkie światowe mocarstwa. Dzięki czemu ożywiły się kontakty zagraniczne zwłaszcza z krajami które wysłały ochotników w brygadach międzynarodowych. Najważniejszym pozytywnym skutkiem okazuje się unormowanie polityki wewnętrznej. Wojna domowa ostatecznie zakończyła tkwienie w nie korzystnym politycznym bezładzie, między dwiema skrajnymi ideologiami. Choć Hiszpania musiała dojść do tego w wyniku wojny domowej, według wielu było warto. Nareszcie państwo uzyskało jedność polityczną dzięki czemu możliwa jest szybka odbudowa strat wojennych i odzyskiwanie utraconej pozycji w świecie. Wojna pomimo wielu poniesionych strat, wbrew powszechnym opiniom wzmocniła militarną wartość armii. Doświadczenia żołnierzy są bezcenne. Konflikt spowodował napływ wielu ton uzbrojenia w tym często nowoczesnego.



15 października 1937 był dniem szczególnym dla Republiki Hiszpanii. Wybory zaplanowane na ten dzień przebiegły dość kontrowersyjnie. Cisza wyborcza była tylko pozorna, wszędzie wisiały flagi POUM czy CNT-FAI. Nie obyło się też bez głośnych manifestacji czy wreszcie wieców politycznych. W kilku rejonach Hiszpanii doszło do zamieszek, ugrupowania demokratów, chcąc przywrócić należyty porządek głosowaniu zrywały plakaty socjalistycznych partii. W wiecach wyborczych lewicowców i socjalistów doszło do kilku zamachów, za którymi stały niedobitki skrajnej prawicy. Ogromna propaganda i poparcie chłopstwa oraz proletariatu przyczyniły się do miażdżącego zwycięstwa Robotniczej Partii Marksistowskiej Unifikacji – POUM. Międzynarodowi obserwatorzy z Wielkiej Brytanii, Francji kwestionują wynik wyborów określając go jako absurdalny. Choć POUM powstała jako komunistyczna opozycja względem stalinizmu w 1935 roku. Wraz uzyskiwaniem swej pozycji w państwie hiszpańskim oddalała się od wizji Trockiego, jej przywódca Nin w czasie wojny hiszpańskiej popadł w wyraźny konflikt z Trockim. POUM stał się niezależną Hiszpańską partią komunistyczną. Całkowite zerwanie z Trockim, bliskość ideologiczna spowodowało ostatecznie ocieplenie się stosunków Hiszpanii i ZSRR.



Skład parlamentu po wyborach :

POUM - Robotnicza Partia Marksistowskiej Unifikacji : 298 miejsca
Powstała jako komunistyczna opozycja względem stalinizmu w 1935 roku. Jej głównymi twórcami byli Andreu Nin i Joaquín Maurín, pozostający pod dużym wpływem myśli Trockiego, zwłaszcza jego idei permanentnej rewolucji. POUM była większa niż Komunistyczna Partia Hiszpanii (PCE) w Katalonii i regionie Walencji. Opowiadała się także przeciwko strategii Frontu Ludowego wymyślonej przez Stalina, jak również przeciwko Kominternowi. Jednakże wzięła udział w Hiszpańskim Froncie Ludowym. POUM próbowała wprowadzić w życie część swoich radykalnych postulatów będąc częścią rządu Frontu, jednak zapobiegły temu jego bardziej umiarkowane elementy składowe. Całkowite zwycięstwo w wojnie nad frontem narodowym, oraz liczne sukcesy bojówek POUM przysporzyły ogromną popularność wśród ludu. Na czele partii stanął odważny Jose Diaz Ramos, który poprowadził ją do całkowitego zwycięstwa w powojennych wyborach i przejęcia kontroli nad państwem.

Pozostałe partie :

CNT-FAI - Krajowa Konfederacja Pracy, Iberyjska Federacja Anarhistyczna : 74 miejsc

PCE - Komunistyczna Partia Hiszpanii: 37 miejsc

PSOE - Hiszpańska Socjalistyczna Partia Robotnicza: 17 miejsc

IR - Lewica Republikańska: 14 miejsc

PA - Partia Rolnicza: 13 miejsc

Bezpartyjni : 7 miejsca



Zwycięstwo POUM głośno było świętowane na ulicach. Lecz przywódca partii Jose Diaz Ramos nie świętował. Od razu zabrał się do stworzenia nowego rządu. Dzięki silnej ręce polityka sformowano po kilku dniach nowy rząd. Zarząd partii PUM stanął na czele państwa powołując na szefa rządu – szefa tejże partii Jose Diaz Ramos’a. Od dnia dzisiejszego 16 października, Hiszpania stała się nareszcie jednolitym politycznie organizmem. Struktury państwa przekształcano według ideologii partii. Wprowadzono programy nacjonalizacji, wywłaszczania majątków ziemskich, kolektywizacji i wiele innych. Pomimo wielu protestów, całkowicie odsunięto kościół od państwa. Nie pozwolono na odbudowę zniszczonych w czasie wojny kościołów. Część duchownych i bogaczy wyemigrowało do Francji, lub Ameryki. Nacjonalizacja, wyrównanie klas społecznych, przejęcie kontroli nad gospodarką, bardzo ożywiło i zwiększyło możliwości przemysłowe Hiszpanii. Dodatkowo wielka odbudowa państwa oraz ustawa o przymusie pracy, teoretycznie zlikwidowała bezrobocie.



Zespoły naukowe na polecenie rządu opracowują nową maszynę liczącą, oraz nowe doktryny wojskowe w oparciu o doświadczenia wyniesione z wojny domowej.

########################################################################################

​

Witam, po przerwie Byłem na nartach, potem trochę odpoczynku od AAR'a ale wracam z nowymi siłami. Dokończyłem dawno zaczęty odcinek , mam nadzieję że wkrótce powstanie nowy. Teraz już rozwiałem wszelkie spekulacje na temat polityki Tylko nie piszcie że nie realistycznie itp. To jest alternatywna historia, choć staram się ją trzymać w pewnych uwarunkowaniach historycznych.

 

Odcinek 8 – „Hijos del pueblo”



POUM - Jedyna realnie rządząca partia w Hiszpanii

Szef rządu Jose Diaz Ramos wykorzystując sprzyjającą koniunkturę, w 1938 roku skupiał całą swoją uwagę na rozwoju przemysłu, budując 3 kolejne fabryki. Pod koniec roku szybko przeprowadził reformy rolne, oraz znacjonalizował większość przemysłu. Hiszpania dzięki centralnie sterowanej gospodarce zaczęła się rozwijać jak nigdy dotąd. Rządząca partia POUM z każdym miesiącem wcielała w życie kolejne punkty swojego programu. Po początkowym zwalczaniu duchowieństwa określono w specjalnej ustawie rolę kościoła i całkowicie oddzielono go od państwa lecz nie wykluczono go całkowicie z życia społecznego jak pierwotnie planowano. Duchowieństwo pozostało pod ścisłą kontrolą partii rządzącej. Pomimo gospodarki centralnie sterowanej Hiszpania stała się aktywniejszym graczem na rynku światowym niż z przed wojny. Eksportowano w największym stopniu zaopatrzenie, głównie do ZSRR oraz w mniejszym do Irlandii, USA, Brazyli, Portugalii. Drugim materiałem eksportowym stały się materiały rzadkie. Importowano zaś stal oraz węgiel. Najwięcej surowców wymieniano z ZSRR pozostającym w ciepłych stosunkach z komunistyczną Hiszpanią. Jose Diaz Ramos by bronić swego rewolucyjnego państwa wobec zagrożeń ze strony kapitalistycznych oraz faszystowskich sąsiadów zacieśnił współpracę z ZSRR oraz wprowadził plan rozbudowy armii lądowej. Pierwszym posunięciem jest reaktywacja Hiszpańskiej legii cudzoziemskiej.



Odziały Hiszpańskiej Legii Cudzoziemskiej w czasie wojny domowej poparły front ludowy. Wojna pociągnęła za sobą olbrzymie straty, praktycznie rozbijając formacje. Większość legionistów rozstrzelano, część z nich jeszcze w czasie trwania konfliktu przeszło na front ludowy, lub zdezerterowało. Ambicje militarne nowej rewolucyjnej Hiszpanii, przyczyniły się do odnowienia formacji. Część żołnierzy z kończących swe zadanie w brygadach międzynarodowych, wcielono do odnawianej Legii Cudzoziemskiej. Jednostkę wkrótce zaczęto reklamować w krajach ameryki łacińskiej gdzie bariera językowa nie stanowiła problemu. Dla ludzi wstępujących w szeregi jednostki, była to ostatnia szansa na lepsze życie. Wśród ochotników można bardzo często znaleźć przestępców , uciekinierów i złodziei, poszukiwanych w swoim macierzystym kraju. Jednostka Hiszpańskiej Legii Cudzoziemskiej według wielu uznawana za elitarną w rzeczywistości ma dla nowo formowanej hiszpańskiej armii stanowić pierwszą linie wojsk i być posyłana na najbardziej nie gościnne odcinki frontu. Nowa Hiszpańska Legia będzie wyspecjalizowana do walki w skrajnie nie gościnnych warunkach na przykład w tropiku, dżungli. Jednostka jest również przystosowana do dokonywania desantów oraz walki na tyłach wroga.



Podczas gdy Hiszpania przeżywała wojnę domową oraz rewolucje, na bliskim wschodzie imperialna polityka Japonii doprowadziła do konfliktu między Japonią a równie potężnymi Chinami. Chiny o niezrównanym potencjale ludzkim lecz podzielone etnicznie i politycznie wydają się zbyt słabe by oprzeć się potędze Japonii. W pierwszym kwartale 1938 roku Japonia zdobyła niemal 40 % terytorium nacjonalistycznych Chin. W konflikt zaangażowały się Stany zjednoczone oraz Wielka Brytania wysyłając zapasy oraz niezbędne materiały do prowadzenia wojny. Hiszpania pozostaje bierna na wydarzenia, choć nie oficjalnie kibicuje Imperialnej Japonii. Rząd zwiększył dwukrotnie wydatki na bardzo zaniedbany za czasów Republiki wywiad hiszpański. Zwiększenie siatki wywiadowczej w kilku krajach w tym w przygranicznej Francji zaowocowało zdobyciem planów doktryny bombardowań z użyciem bombowców nurkujących których Hiszpania obecnie nie posiadała. Po tym sukcesie podjęto kolejne próby zdobycia planów w innych europejskich krajach. Niestety wszystkie próby zakończyły się niepowodzeniem a przeprowadzone akcje szpiegowskie na wielką skale znacząco obciążyły budżet państwa.



Przemysł całkowicie skupia się na rozbudowie fabryk oraz formowaniu nowych działów. Kolejnym etapem rozbudowy komunistycznej armii Hiszpańskiej jest formowanie dywizji górskich przystosowanych do walk w Pirenejach gdzie przebiegają rygorystyczne ćwiczenia rekrutów. Poniżej plan obrony północnej granicy Hiszpanii stworzony na polecenie rządu przez weterana wojny domowej Generała Castello Pantoja.



Plan Generała Castello Pantoji zakłada stworzenie linii fortyfikacji i okopów w Pirenejach. Tak by wróg nie przedarł się za pasmo górskie tym samym aby nie otworzył sobie drogi ku stolicy. Celem planu jest zatrzymanie ewentualnego ataku z północy na linii gór oraz wykrwawienie go w długich walkach na terenie górzystym, odpowiednio spreparowanym na korzyść Hiszpanów. Według generała po kompletnym spełnieniu jego taktyki możliwe będzie odparcie o wiele liczniejszej oraz silniejszej armii ewentualnego wroga. Tuż po zatwierdzeniu planu przez rząd, szpiedzy hiszpańscy wyruszyli w tajnej misji mającej na celu poznanie Francuskich umocnień na linii Maginota gdyż na niej po części ma się wzorować linia Pantoji . W odróżnieniu do Francuskich umocnień w większości umocnienia hiszpańskie będą budowane tak by zablokować doliny i przesmyki wśród pasma gór.



Dzięki ogromnemu postępowi w przemyśle hiszpańskim udało się sfinansować czwarty zespół naukowy. Obecnie zespoły naukowców pracują w całości na potrzeby armii. Priorytetowym i bardzo śmiałym projektem są prace nad nowym pancernikiem Hiszpańskim mającym zastąpić dwa wysłużone, pamiętające I wojnę światową pancerniki Jaime I oraz Espana.


Jedyne w hiszpańskiej flocie pancerniki Jaime I oraz Espana wkrótce zostaną zezłomowane.

########################################################################################

Od miesiąca nie pojawił się nowy odcinek więc zamykam aar. W razie chęci kontynuowania skontaktuj się z którymś z moderatorów działu.
Pozdrawiam, N.
​

​

 

Odcinek 9 – „Rzeczy mojego sąsiada są lepsze od moich”


Jest takie portugalskie powiedzenie, które brzmi: „rzeczy mojego sąsiada są lepsze od moich”. To powiedzenie w portugalskim duchu odzwierciedla raczej nie tajony, szczery podziw, niż chorobliwą, małostkową zawiść. Odnosi się to nie tylko do sąsiada z tego samego domu, lecz także do sąsiada z tego samego kontynentu. Portugalia ma tylko jednego sąsiada, Hiszpanię. Hiszpania zaś ma dwóch – Portugalię i Francję. Hiszpanie mogą porównywać swoich sąsiadów i to też robią. Porównanie to niestety wypada najczęściej na niekorzyść Portugalii, gdyż Francuzi są nowocześniejsi, ciekawsi niż Portugalczycy. Francja zaś jest krajem postępu cywilizacyjnego i kulturowego, nie do porównania wprost z „zacofaną Portugalią”. Portugalczycy natomiast nie mają z kim porównać swojego jedynego sąsiada, porównują go jedynie ze sobą. W tym zestawieniu padają najczęściej zdania zawierające elementy wartościowe lub wartościujące, w których Hiszpanie są kimś więcej lub mają więcej czegoś, przy czym nie oznacza to, że wszystko to jest pożądane. A zwłaszcza obecnie, wśród portugalskich polityków wysokich rangą, istnieje paniczny strach przed rewolucją jaka zaszła w Hiszpanii. Jest to tym bardziej uzasadnione, gdyż część ludności Portugalskiej popiera politykę P.O.U.M sprzeciwiając się obecnym rządom co znów zaostrza podział ludności i osłabia spójność państwa. Strach przed rewolucją, spowodował umocnienie się prawicy oraz rządów autorytarnych. W Portugali zaostrzono cenzurę, zdelegalizowano partie komunistyczne. Co wkrótce musiało doprowadzić do konfrontacji tych państw.


Jose Diaz Ramos – Przywódca Komunistycznej Republiki Hiszpanii

Wydarzenia w potężniejszej Hiszpanii od wieków miały wpływ na dzieje Portugalii, nie inaczej miało być tym razem. Po wprowadzeniu systemu komunistycznego i wstępnym uporządkowaniu po wojnie kraju oczy Jose Diaz Ramosa pierwszego obywatela Republiki Hiszpanii, powędrowały ku zachodniej granicy. Portugalia była militarnym karzełkiem, wobec wzmocnionej doświadczeniem wojskowym armii hiszpańskiej, dlatego Jose Diaz Ramos zaplanował odważne działania w celu obalenia prawicowych autorytarnych rządów i zaprowadzenia rewolucji. Wkrótce dokonano kilku nieudanych zamachów stanu. Na kontynencie iberyjskim znów zaczynało się robić gorąco pomimo że lato już przeminęło…



Przekonującym argumentem do zbrojnej interwencji w Portugalii była wyjątkowa bierność europejskich mocarstw na posunięcia Hitlera i jego III Rzeszy. Hitler dzięki swej polityce uzyskał Austrię oraz Czechosłowacje i to wszystko bez żadnych poważniejszych konsekwencji poza embargiem ze strony uchodzącej za mocarstwo Francji oraz Wielkiej Brytanii. Rosnąca potęga III Rzeszy sprawiła że Hiszpania dla Wielkiej Brytanii oraz Francji choć nie stojąca politycznie po tej samej stronie stanowiła ważną strategicznie opozycje i przeciwwagę na kontynencie europejskim wobec nazistowskiej III Rzeszy. Wywiad Hiszpański zapewnił Jose Diaz Ramosa o tym że świat nie zareaguje w znaczący sposób na konflikt Hiszpańsko-Portugalski. Dodatkowo, ZSRR wysłało kilku obserwatorów. Wojna z Portugalią została poparta w tajnej depeszy przez ZSRR.



Odziały rewolucyjne nie napotkały znaczącego oporu. Największe straty odnotowano na południu, gdzie dywizje Legii musiały sforsować rzekę. Gdy przełamano pozycje obronne wróg rozpoczoł odwrót w kierunku stolicy dzięki czemu szybko zajęto około 50 % europejskiego terytorium Portugalii.



Do największej bitwy doszło północnej prowincji Coimbra. Ostrzał artyleryjski i kilka nalotów bombowców portugalskich, sprawiły że ofensywa stanęła i w pewnym momencie, to armia portugalska była stroną atakującą, wdzierając się w terytorium hiszpańskie. Na szczęście sytuacja została opanowana po kilku dniach dzięki nowo przybyłym na front, pancernym dywizjom. Ostatecznie ta trwająca ponad tydzień potyczka, zakończyła się pełnym sukcesem rewolucjonistów. W kilku miastach i licznych wioskach, armie hiszpańską traktowano jak wyzwolicieli. Bombowce hiszpańskie przestały zabierać na pokład bomby, a rozpoczęły zrzucanie ulotek wzywających do zaprzestania oporu i przyłączenia się do rewolucji.



Jedyna bitwa morska podczas tej kampanii, wydarzyła się podczas misji zajmowania Azorów. Portugalczycy ewakuowywali zapasy i ludność z zajmowanej przez nasze siły wyspy. Napotkano dwie flotylle niszczycieli konwojujących liczne transportowce. Pancernik Espana oddał kilka salw w stronę przeciwnika, lecz na polecenie admirała zaprzestano dalszy atak. Widząc większą szybkość Portugalskich okrętów zaprzestano pościg. Okręty przeciwnika nie stanowią większego zagrożenia, a obrały kurs na Lisbone gdzie lada dzień zostanie zdobyty port.




########################################################################################

Witam po przerwie Rozegrałem grę podobną do tej na HOII II, na podstawie save, doprowadziłem do dokładnie takiej samej sytuacji kraju jak na HOI II. Kolejny odcinek niebawem

​

Część II

Proszę o ponowne zamknięcie aara Nowe odcinki w nowym dziale na DH.

Od miesiąca nie pojawił się nowy odcinek więc zamykam aar. W razie chęci kontynuowania skontaktuj się z którymś z moderatorów działu.
Pozdrawiam, N.
​