Feralny rok 1794. - I Rzeczpospolita AAR od 1936

Przedmowa.​

Wszyscy znamy historię naszego narodu. Polska jest krajem, posiadającym historię barwną i bogatą, pełną wojen, wspaniałych i dumnych treści, patriotycznych powstań i wielkich odkryć. Państwa ościenne zawsze chciały osłabić Rzeczpospolitą, a pokój, rzadko kiedy trwał ponad pół wieku.


Pierwsze plany podziału Polski i Litwy powstały już w latach 1656-1657, ale po roku 1660 sąsiedzi Rzeczpospolitej uznali, że mogą czerpać korzyści z podtrzymywania jej politycznego rozbicia i słabości. Liberum veto idealnym okazało się do tego narządem – przekupieni posłowie zawsze mogli zerwać sejm. Nadzieje na odrodzenie, jakie wzbudził wybór na króla Augusta II, elektora saskiego, prysły w czasie wielkiej wojny północnej. Zręczność Piotra I umożliwiła mu objęcie protektoratem Rzeczpospolitej, której armia została ograniczona do 24 tysięcy ludzi, czyli, jak na standardy XVIII-wieczne, była maleńka.


Ta sytuacja odpowiadała Austrii i Prusom, walczącym o kontrolę nad Śląskiem zaanektowanym przez Prusy w roku 1740. Wojna o sukcesję austriacką i wojna siedmioletnia pozostawiły Śląsk Prusom. Oba mocarstwa uzgodniły wkrótce stanowisko wobec wschodu, gdzie elekcja Stanisława Augusta Poniatowskiego na króla Polski w 1764 roku zwiastowała możliwość reform w rzeczpospolitej. Przeciwko nim powstała rychło magnacka opozycja. Wkrótce potem, kiedy antyrosyjska konfederacja barska doprowadziła w Rzeczpospolitej do politycznej anarchii, zajęcie przez Austrię niewielkiego terytorium Spiszu zachęciło Prusy i Rosję do udziału w pierwszym rozbiorze.


Korzystając z zaangażowania Rosji w wojnę z Turcją, Poniatowski zwołał Sejm czteroletni, który uchwalił Konstytucję 3 Maja. Znosiła ona liberum veto i radykalnie przekształcała rzeczpospolitą. Perspektywa odrodzonej Polski nie podobała się Rosji i Prusom. W roku 1793 państwa te dokonały drugiego rozbioru, w ramach którego Prusy zajęły między innymi Gdańsk i Wielkopolskę a Rosja, Białoruś, Ukrainę i Podole.


Tutaj zatrzymajmy się drogi czytelniku, bowiem mam zamiar zmienić jeden rok z historii naszego państwa, a mianowicie 1794. Załóżmy, że Ignacy Potocki, Hugo Kołłątaj i Tadeusz Kościuszko nie zawiązali sprzysiężenia powstańczego wiosną feralnego roku w Saksonii. Nie wybuchło więc powstanie kościuszkowskie, Rzeczpospolita, została zsunięta do roli państwa trzeciorzędnego, lecz zachowała niepodległość. Stanisław August Poniatowski, jako kochanek Katarzyny II bierze z nią ślub, i zostaje oficjalnie carem Rosji, i mimo że faktycznie władzę nadal sprawuje Katarzyna II, łączy on unia personalną Rzeczpospolitą i Cesarstwo Rosyjskie. W 1796 roku, caryca Rosji umiera, a carem zostaje jej syn, Paweł I Romanow, który pozwala pozostać mu królem Polski. Stanisław August jednak niewiele nacieszył się tym urzędem, zmarł w 1798 roku*.


Paweł I, był carem wyjątkowo sprzyjającym Polakom i polskości, wobec czego, po śmierci Stanisława II Augusta, nie związał Rzeczpospolitej unią personalną, ale pozwolił na wybór, a raczej wybrał nowo panującego władcę Aleksandra I Romanowa. Rzeczpospolita w latach 1798-1801, wprowadziła część reform, stanowiących wcześniej podstawę dla Konstytucji 3 Maja oraz rozwijała się gospodarczo i technologicznie. Car Paweł I, oddał Rzeczpospolitej część zachodniej Białorusi, aż po Berezyne. W roku 1801, Paweł I Romanow umiera, następnym carem zostaje Aleksander I Romanow. Dochodzi więc do unii personalnej Rzeczpospolitej z cesarstwem Rosyjskim. Pozbawiona jak dotąd możliwości ingerowania w swoją politykę zagraniczną, Polska została teraz pozbawiona również własnego władcy.


Od 1805 roku w Europie zaczął zmieniać się jednak układ sił. Wtedy właśnie połączone armia Austrii, Rosji i Polski uległy armii francuskiej kierowanej przez napoleona Bonaparte. W rok później, Prusy uległy Korsykaninowi w bitwie pod Jeną.

​

Kolejny rok przyniósł kolejną porażkę. Rosja i Polska zostały poskromione pod Frydlandem.

​

Wtedy Napoleon postanowił raz, na zawsze podporządkować sobie Rosję, na drodze stanęła mu jednak mała Rzeczpospolita. Armia francuska rozpoczyna więc marsz na Warszawę. Drogę zastępują jej połączone siły Polsko-Rosyjskie.


Armia Polska, w całej swej sile liczyła 30 000 ludzi. Razem z niedobitkami rosyjskimi spod Frydlandu, liczba żołnierzy mających zatrzymać Napoleona wzrosła do 65 000. Przeciw nim maszerowała doskonale wyposażona i zorganizowana armia francuska w sile 70 000 ludzi. Siły były mniej więcej równe, lecz armia polska nie była dostatecznie wyposażona, a resztki wojsk rosyjskich spod Frydlandu były zdezorganizowane i zdemoralizowane, dodatkowo polsko-rosyjska artyleria liczyła tylko 20 dział, kiedy przeciwnik dysponował 60.


Osiemnastego września 1807 roku, rozpoczęła się bitwa pod Pułtuskiem. Polsko-rosyjska obrona została oparta prawym skrzydłem o Pułtusk. Ponadto za południe od wsi trzymano w rezerwie 10 000 ludzi. Na wysuniętych stanowiskach trwało w dwóch zgrupowaniach po 5 000 kolejne tyle. Francuzi podzielili swoje siły na dwie części, na północ od Pułtuska w sile 50 000 ludzi i 40 dział. Oraz na zachód od Pułtuska w sile 20 000 i 20 dział.


Bonaparte związał siły polskie swoimi głównymi siłami na północy, i jednocześnie zaczął obchodzić stanowiska polskie od tyłu siłami z zachodu. Gdy siły broniące bezpośrednio pułtuska zostały rozbite, grupa zachodnia uderzyła od południowego zachodu na lewe skrzydło polskie. Ocalałe siły polskie, głównie z lewego skrzydła, były zmuszone wycofać się wraz z swą artylerią, pozostawiając na pewną śmierć, oddziały broniące ciągle Pułtuska.

​

Polacy wycofali się pod wieś Serock. Wyczerpani obrońcy zmuszeni byli prosić o rozejm. Napoleon, wkroczył następnie do Warszawy. Straty po stronie francuskiej wyniosły 10 000 rannych i zabitych. Straty polsko-rosyjskie były niewyobrażalnie większe, i wyniosły 25 000 rannych lub zabitych.

​

Napoleon uniezależnił Rzeczpospolitą od Rosji, i mianował tam swego namiestnika, Aleksander I Romanow zostaje zdetronizowany, nowym królem był Józef Poniatowski, bratanek Stanisława II Augsta. Polska, jak i cała Europa oprócz Imperium Osmańskiego i Zjednoczonego Królestwa, została włączona w strefę wpływów francuskich. Przez następne lata, oświata, oraz armia zostały zreformowane, powstała też nowa konstytucja.


W roku 1810 car Aleksander I sprzeciwił się zakazowi handlu z Wielką Brytanią. W odpowiedzi na to, Napoleon w 1812 ruszył na Moskwe. Razem z nim ruszył 100 000 korpus polski. Łączne siły 600 000 żołnierzy dotarły pod Moskwę pod koniec lata i zdobyły ją. Car został zmuszony do podporządkowania się zakazowi, i złożenia przysięgi wierności wobec Napoleona. Rzeczpospolita odzyskała także ziemie byłego trzeciego zaboru Rosyjskiego, Smoleńsk, Ukrainę i Podole. Oprócz tego w granice Polski zostały włączone Śląsk i Wielkopolska. Cała Europa została ustabilizowana, i w końcu nawet Wielka Brytania dostrzegając swoją beznadziejną sytuację zawarła pokój z Napoleonem. Wtedy droga na Karaiby stanęła dla Bonapartego otworem. Haiti stało się na stałe prowincją Francuską a wpływy w Ameryce Środkowej znacznie wzrosły.


Napoleon zmarł 23 grudnia 1830. Wtedy brak równie ambitnego i utalentowanego władcy zapoczątkował rozpad Francuskich rządów w Europie. Wielka Brytania, Austria i Rosja zawiązały koalicje i bitwa po bitwie pokonywały Francuzów. Do 1835 rozpadł się Związek Reński i wyzwoliła się Hiszpania, królestwa i księstwa włoskie oraz wyzwoliło się Haiti. W 1836 zwołano Kongres Wiedeński, na którym ustalono nowy ład w Europie. Na jego mocy Rzeczpospolita utraciła na Rzecz Rosji Ukrainę i Podole, oraz była zmuszona oddać Śląsk Austrii.

W ciągu następnego półwiecza, niepodległość Rzeczposolitej była niewątpliwie niezagrożona. Mimo mniejszych zatargów pomiędzy głównymi państwami Europy, nie mogło dojść do wojny europejskiej, gdyż wszyscy byli zdania, że jedynie zachowanie ówczesnego układu politycznego gwarantowało stabilizację. Tak więc w Polsce rozwijała się infrastruktura, przemysł chemiczny i lekki. W końcu XIX wieku, Polska rozpoczęła tak jak inne państwa rywalizacje o kolonie. A uzyskana w 1875 roku część Algierii pomiędzy Marokiem i Tunezją, była raczej kwestią tradycjonalnie dobrych stosunków francusko-polskich, niż działań skąpej polskiej floty.


W początkach XX wieku sytuacja w Europie zaczęła się niewątpliwie zaostrzać. Bałkany rozdzierały wojny różnych koalicji przeciw Turcji. Zjednoczone pod przywództwem Prus Niemcy oraz nowe państwo Włoskie miały zatargi wobec Francji. Francja z kolei naprawiła swoje stosunki z Wielką Brytanią, i od 1904 oba państwa podpisały Entente Cordiale. W sojuszu od 1894 roku tkwiła także Rosja. Niemcy mogły liczyć na pomoc Austro-Węgier i Rumunii oraz Imperium Osmańskiego. W 1906 roku Rzeczpospolita dołączyła do Ententy i rozpoczęła program zbrojeń i modernizacji armii. Gdy 28 czerwca 1914, następca tronu Austro-Węgierskiego arcyksiążę Franciszek Ferdynand wraz z żoną został zabity w Sarajewie, król Polski, Józef II Poniatowski zarządził mobilizacje powszechną. W chwili wybuchu wojny w 1914 armia rzeczpospolitej liczyła 1 800 000 żołnierzy.


Armie Rzeczpospolitej pod wodzą generała Józefa Piłsudskiego wkroczyły do Prus Wschodnich i rozpoczęły Marsz na Gdańsk. Zostały jednak niebawem zatrzymane przez Armie Niemiecką stacjonującą w Królewcu. Wtedy rozpoczęła się jedna z najkrwawszych bitew Wielkiej Wojny Europejskiej. Jednocześnie jednak inne jednostki Polskie Ruszyły na Wielkopolskę i zdobyły Poznań. Niemcy popełniły zasadniczy błąd, zakładając że skupią większość swych sił na zachodzi i w ciągu 40 dni zdobędą Paryż, a następnie skierują się na wschód. Gdy zatrzymała ich bitwa nad Marną, nad poznaniem łopotała flaga Rzeczpospolitej a ich wojska w Królewcu zaczęły być spychane z jednej strony przez Polaków, z drugiej zaś przez Litwinów i posiłkowy korpus rosyjski. Z drugiej strony na froncie Polsko-Austrowęgierskim panował względny spokój, i tam miało być do końca wojny.


Wojna zakończyła się 10 września 1916 roku zwycięstwem Ententy. W toku działań wojennych na front trafiło 6 milionów obywateli Rzeczpospolitej, jednak teraz Wielkopolska, Prusy Wschodnie oraz Gdańsk z Pomorzem trafił do Polski na mocy Traktatu Wersalskiego podpisanego na początku 1917 roku. Nie było jednak czasu na świętowanie, gdyż w tym samym roku w Rosji wybuchła rewolucja. Polacy, mimo że oficjalnie w sojuszu z Rosją poczekali aż rewolucjoniści obalą cara, a następnie sami uderzyli. Włodzimierz Ilicz Lenin, przywódca oddziałów nowo powstającej Gwardii Czerwonej, mającej się niedługo przerodzić w Armię Czerwoną, wiedząc że nie poradzi sobie jednocześnie z Polska i oddziałami białych, zaproponował korzystny dla Rzeczpospolitej pokój na mocy którego uzyskiwała Łotwę, Estonię oraz terytorium dawnego pierwszego zaboru rosyjskiego wraz z Smoleńskiem.


Pod naleganiem Józefa II Poniatowskiego, Anglia i Francja wykluczyły konającą Rosję z Ententy i pozwoliły na powstanie ZSRR. W następnych latach jednak należało pilnować, by zdemilitaryzowane Niemcy, nie przekroczyły limitu swoich 300 000 żołnierzy. Oraz by nie nastąpiło ponowne złączenie Cesarstwa Austriackiego i Królestwa węgierskiego wraz z terytoriami podległymi.

​

W roku 1929 światem wstrząsnął Kryzys, który jednak mimo swej początkowej straszności nie wyrządził większych szkód. Gospodarka Europejska nie zdążyła ucierpieć za bardzo w czasie Wielkiej Wojny Europejskiej. Jedynie w pozostających w izolacji od końca XIX wieku USA szalał kryzys, rosła inflacja i setki tysięcy ludzi traciły pracę. Utworzył on tam nastrój skrajnego nacjonalizmu, który utorował drogę dyktaturze. USA zaczął rządzić Narodowy Socjalizm.


W następnych latach, Polska otrzepywała się z nielicznych szram wojennych, rozwijał się przemysł, technika powstawały nowe samoloty czołgi i okręty. Infrastruktura, elektronika, przemysł chemiczny lekki, włókienniczy, ciężki i przetwórczy kwitły. Na tron wstąpił nowy król August IV Poniatowski. Rzeczpospolita wraz z Wielką Brytanią, Francją, Włochami i ZSRR tworzyła koncert Europejski. Zdemilitaryzowane Niemcy i podzielone Austro-Węgry nie były w stanie zaburzyć Europejskiego spokoju. Jak koniec końcem, tylko USA zapadało się w izolacjonizmie i tworzyło dyktaturę wojskową.


W takiej właśnie sytuacji świat wchodził w rok 1936.

Spoiler

PS: Mam nadzieję, że zaciekawiłem was tym krótkim wstępem. Jest to mój pierwszy poważny AAR, i byłby on realizowany w HoI2, gdyby nie to że przysiągłem sobie że nie pozwolę by AARopisarstwo HoI1 upadło. No. To na tyle.

Tobi.

 

Odcinek 1: "Rzeczpospolita, wschodnia granica cywilizacji."

Styczeń 1936​

Edward Rydz-Śmigły: Zimą 1936, jak co roku Europa bieli się grubymi warstwami śniegu. Cały kontynent, od Pirenejów, przez Bałkany aż po Ural zniknął w białości. Tak samo jest w Rzeczpospolitej. Pod białym puchem zniknęły stepy zachodniej i centralnej Ukrainy, lasy i puszcze Białorusi, bagna poleskie. Jednym słowem wszystko co znajdowało się na jej terenie. Nie jest to jednak okres wesoły. Po sylwestrze wszyscy ludzie muszą wracać do swych obowiązków. Dorośli do pracy, dzieci do szkół a a żołnierze, którym kończą się przepustki do jednostek. Właśnie, żołnierze... Oni właśnie bronią kraju, pilnują porządku, są zbrojnym ramieniem Rzeczpospolitej, ale teraz marzną będą w źle ogrzewanych barakach...

​

Całość ulokowania sił Rzeczpospolitej opierała się na podziale na cztery ugrupowania obronne. Od Pomorza Gdańskiego po Śląsk rozciągało się zachodnie ugrupowanie obronne. Pomiędzy Małopolską a rzeką Dniepr rozlokowane było południowe ugrupowanie obronne. Tereny od Kijowszczyzny po Smoleńszczyznę obejmowało wschodnie ugrupowanie obronne. Ostatni odcinek od międzyrzecza Dniepru i Dźwiny oraz wschodniej Białorusi do Estonii zajmowany był przez północne ugrupowanie obronne. Oprócz tego istniały także trzy grupy manewrowe, mające na celu wspierać najbliższe jednostki oraz tworzyć obrony trójkąt na wypadek rozerwania frontu, mający chronić centralną część kraju aż do momentu, gdy reszta sił wycofa się na nowe stanowiska.

​

SKŁAD UGRUPOWANIA OBRONNEGO "ZACHÓD"​

I Korpus Armii Pomorze
Lokacja: Gdańsk
Liczebność: 80.000 ludzi
Skład:
-4 Dywizja Piechoty
-9 Dywizja Piechoty+dywizjon artylerii
-15 Dywizja Piechoty
-16 Dywizja Piechoty
-27 Dywizja Piechoty

II Korpus Armii Pomorze
Lokacja: Bydgoszcz
Liczebność: 80.000 ludzi
Skład:
-5 Dywizja Piechoty
-11 Dywizja Piechoty
-12 Dywizja Piechoty
-24 Dywizja Piechoty
-53 Dywizja Piechoty

I Korpus Armii Wielkopolska
Lokacja: Poznań
Liczebność: 80.000 ludzi
Skład:
-3 Dywizja Piechoty
-14 Dywizja Piechoty
-17 Dywizja Piechoty
-25 Dywizja Piechoty
-26 Dywizja Piechoty+dywizjon przeciwlotniczy

I Korpus Armii Śląsk
Lokacja: Częstochowa
Liczebność: 80.000 ludzi
Skład:
-2 Dywizja Piechoty
-10 Dywizja Piechoty+dywizjon przeciwlotniczy
-13 Dywizja Piechoty+dywizjon przeciwpancerny
-19 Dywizja Piechoty
-29 Dywizja Piechoty




SKŁAD UGRUPOWANIA OBRONNEGO "POŁUDNIE"

I Korpus Armii Małopolska
Lokacja: Kraków
Liczebność: 80.000 ludzi
Skład:
-6 Dywizja Piechoty
-7 Dywizja Piechoty+dywizjon artylerii
-21 Dywizja Piechoty Górskiej
-22 Dywizja Piechoty Górskiej
-23 Dywizja Piechoty

II Korpus Armii Małopolska
Lokacja: Sandomierz
Liczebność: 80.000 ludzi
Skład:
-1 Dywizja Piechoty
-18 Dywizja Piechoty
-28 Dywizja Piechoty
-30 Dywizja Piechoty+dywizjon przeciwpancerny
-50 Dywizja Piechoty

I Korpus Armii Wołyń
Lokacja: Równe
Liczebność: 48.000 ludzi
Skład:
-33 Rezerwowa Dywizja Piechoty
-35 Rezerwowa Dywizja Piechoty+dywizjon artylerii
-74 Dywizja Piechoty

II Korpus Armii Wołyń
Lokacja: Żytomierz
Liczebność: 48.000 ludzi
Skład:
-72 Dywizja Piechoty
-31 Rezerwowa Dywizja Piechoty
-73 Dywizja Piechoty




SKŁAD UGRUPOWANIA OBRONNEGO "WSCHÓD"

I Korpus Armii Kijowszczyzna
Lokacja: Kijów
Liczebność: 48.000 ludzi
Skład:
-69 Dywizja Piechoty
-70 Dywizja Piechoty
-71 Dywizja Piechoty

II Korpus Armii Kijowszczyzna
Lokacja: Kursk
Liczebność: 48.000 ludzi
Skład:
-66 Dywizja Piechoty
-67 Dywizja Piechoty
-68 Dywizja Piechoty

I Korpus Armii Kijowszczyzna
Lokacja: Smoleńsk
Liczebność: 48.000 ludzi
Skład:
-8 Dywizja Piechoty
-51 Dywizja Piechoty
-52 Dywizja Piechoty

II Korpus Armii Kijowszczyzna
Lokacja: Briańsk
Liczebność: 48.000 ludzi
Skład:
-20 Dywizja Piechoty+dywizjon saperów
-64 Dywizja Piechoty
-65 Dywizja Piechoty



SKŁAD UGRUPOWANIA OBRONNEGO "PÓŁNOC"

III Korpus Armii Kijowszczyzna
Lokacja: Witebsk
Liczebność: 48.000 ludzi
Skład:
-62 Dywizja Piechoty
-63 Dywizja Piechoty
-55 Rezerwowa Dywizja Piechoty

I Korpus Armii Dźwina
Lokacja: Psków
Liczebność: 48.000 ludzi
Skład:
-54 Rezerwowa Dywizja Piechoty
-58 Dywizja Piechoty
-59 Dywizja Piechoty

II Korpus Armii Dźwina
Lokacja: Psków
Liczebność: 48.000 ludzi
Skład:
-45 Rezerwowa Dywizja Piechoty
-60 Dywizja Piechoty
-61 Dywizja Piechoty

I Korpus Armii Inflanty
Lokacja: Wielkie Łuki
Liczebność: 48.000 ludzi
Skład:
-53 Rezerwowa Dywizja Piechoty
-54 Dywizja Piechoty
-55 Dywizja Piechoty


SKŁAD ARMII SZYBKICH

I Armia Szybka
Lokacja: Łódź
Liczebność: 60.000 ludzi
Skład:
-Krakowska Brygada Kawalerii
-Mazowiecka Brygada Kawalerii+dywizjon saperów
-Pomorska Brygada Kawalerii
-Wielkopolska Brygada Kawalerii

II Armia Szybka
Lokacja: Wilno
Liczebność: 60.000 ludzi
Skład:
-Smoleńska Brygada Kawalerii
-Wileńska Brygada Kawalerii
-Suwalska Brygada Kawalerii
-Kresowa Brygada Kawalerii

III Armia Szybka
Lokacja: Bobrujsk
Liczebność: 60.000 ludzi
Skład:
-Podlaska Brygada Kawalerii
-Podolska Brygada Kawalerii
-Wołyńska Brygada Kawalerii
-Nowogródzka Brygada Kawalerii


SKŁAD SIŁ PANCERNYCH

I Pancerarmia
Lokacja: Warszawa
Liczebność: 360 czołgów 7TP/330 czołgów 10TP/300 czołgów 14 TP/łącznie 975 czołgów
Skład:
-1 Pancerdywizja
-2 Pancerdywizja
-3 Pancerdywizja

II Pancerarmia
Lokacja: Warszawa
Liczebność: 360 czołgów 7TP/330 czołgów 10TP/300 czołgów 14 TP/łącznie 975 czołgów
Skład:
-4 Pancerdywizja
-5 Pancerdywizja
-6 Pancerdywizja

III Pancerarmia
Lokacja: Warszawa
Liczebność: 360 czołgów 7TP/330 czołgów 10TP/300 czołgów 14 TP/łącznie 975 czołgów
Skład:
-7 Pancerdywizja
-8 Pancerdywizja
-9 Pancerdywizja


SKŁAD GARNIZONÓW

Garnizon Rygi
Lokacja: Ryga
Liczebność: 16.000 ludzi
Skład:
-56 Rezerwowa Dywizja Piechoty

Garnizon Tallina
Lokacja: Tallin
Liczebność: 16.000 ludzi
Skład:
-75 Rezerwowa Dywizja Piechoty

Garnizon Warszawy
Lokacja: Warszawa
Liczebność: 96.000 ludzi
Skład:
-36 Rezerwowa Dywizja Piechoty
-38 Rezerwowa Dywizja Piechoty
-39 Rezerwowa Dywizja Piechoty
-41 Rezerwowa Dywizja Piechoty+dywizjon przeciwlotniczy
-44 Rezerwowa Dywizja Piechoty
-57 Rezerwowa Dywizja Piechoty


SKŁAD SIŁ POWIETRZNYCH

I Skrzydło Bombardujące
Lokacja: Warszawa
Liczebność: 40 myśliwców PZL P-11c/60 bombowców PZL-37 Łoś
Skład:
-1 Dywizjon Myśliwski
-2 Dywizjon Myśliwski
-1 Dywizjon Bombardujący
-2 Dywizjon Bombardujący
-3 Dywizjon Bombardujący

I Skrzydło Bombardujące
Lokacja: Warszawa
Liczebność: 40 myśliwców PZL P-11c/60 bombowców PZL-37 Łoś
Skład:
-3 Dywizjon Myśliwski
-4 Dywizjon Myśliwski
-4 Dywizjon Bombardujący
-5 Dywizjon Bombardujący
-6 Dywizjon Bombardujący

I Skrzydło Bombardujące
Lokacja: Warszawa
Liczebność: 40 myśliwców PZL P-11c/60 bombowców PZL-26 Karaś
Skład:
-5 Dywizjon Myśliwski
-6 Dywizjon Myśliwski
-1 Dywizjon Lotnictwa Armijnego
-2 Dywizjon Lotnictwa Armijnego
-3 Dywizjon Lotnictwa Armijnego

I Grupa Myśliwska
Lokacja: Warszawa
Liczebność: 40 myśliwców PZL P-11c
Skład:
-7 Dywizjon Myśliwski
-8 Dywizjon Myśliwski

II Grupa Myśliwska
Lokacja: Warszawa
Liczebność: 40 myśliwców PZL P-11c
Skład:
-9 Dywizjon Myśliwski
-10 Dywizjon Myśliwski

III Grupa Myśliwska
Lokacja: Warszawa
Liczebność: 40 myśliwców PZL P-11c
Skład:
-11 Dywizjon Myśliwski
-12 Dywizjon Myśliwski


SKŁAD MARYNARKI


Marynarka Wojenna RP
Lokacja: Lipawa
Liczebność: 1 pancernik/5 krążowników/15 niszczycieli
Skład:
-pancernik ORP Karków
-krążownik ORP Toruń
-krążownik ORP Ryga
-krążownik ORP Tallin
-krążownik ORP Olsztyn
-krążownik ORP Elbląg
-I Dywizjon Niszczycieli
-II Dywizjon Niszczycieli
-III Dywizjon Niszczycieli
-IV Dywizjon Niszczycieli
-V Dywizjon Niszczycieli

I Flota Uderzeniowa
Lokacja: Gdańsk
Liczebność: 2 pancerniki/2 krążowniki
Skład:
-pancernik ORP Warszawa
-pancernik ORP Wilno
-krążownik ORP Poznań
-krążownik ORP Łódź


II Flota Uderzeniowa
Lokacja: Gdańsk
Liczebność: 2 pancerniki/2 krążowniki
Skład:
-pancernik ORP Kijów
-pancernik ORP Mińsk
-krążownik ORP Częstochowa
-krążownik ORP Lublin

I Flota Lekka
Lokacja: Tallin
Liczebność: 25 niszczycieli
Skład:
-VI Dywizjon Niszczycieli
-VII Dywizjon Niszczycieli
-VIII Dywizjon Niszczycieli
-IX Dywizjon Niszczycieli
-X Dywizjon Niszczycieli

I Flota Podwodna
Lokacja: Tallin
Liczebność: 25 okrętów podwodnych
Skład:
-VI Dywizjon Okrętów Podwodnych
-VII Dywizjon Okrętów Podwodnych
-VIII Dywizjon Okrętów Podwodnych
-IX Dywizjon Okrętów Podwodnych
-X Dywizjon Okrętów Podwodnych

II Flota Podwodna
Lokacja: Tallin
Liczebność: 25 okrętów podwodnych
Skład:
-I Dywizjon Okrętów Podwodnych
-II Dywizjon Okrętów Podwodnych
-III Dywizjon Okrętów Podwodnych
-IV Dywizjon Okrętów Podwodnych
-V Dywizjon Okrętów Podwodnych


​

Armia Rzeczpospolitej przedstawiała się na tle międzynarodowym bardzo dobrze, tak jak przedstawiać się powinna armia jednego z Imperium europejskich. Na całym świecie ustępowała liczebnością jedynie armii ZSRR, jakość natomiast pozostawiała trochę do życzenia, jednak głównie pod względem doktryn. Armia lądowa RP liczy łącznie 1.364.000 żołnierzy.

​

Flota Rzeczpospolitej przedstawia się mniej imponująco niż armia, głównie z tego powodu, że w czasie gdy inne kraje inwestowały we wzmocnienie marynarki, zgodnie z doktryną otwartych mórz, Rzeczpospolita wzmacniała nieustannie swoją armię. Na stanie marynarki RP znajduje się 5 pancerników, 10 krążowników, 50 niszczycieli i 50 okrętów podwodnych. Marynarka RP stoi na 7 miejscu światowym i 5 europejskim.

​

Siły powietrzne RP w całej swej okazałości są naprawdę imponujące. Mimo lekkiego zacofania w dziedzinie walki myśliwskiej, jakie stanowi ciągłe trzymanie na wyposażeniu dywizjonów myśliwskich górnopłatów, stoi ono na pierwszym miejscu na świecie mając na stanie 360 myśliwców PZL P-11c, 180 bombowców PZL-37 Łoś oraz 90 samolotów bezpośredniego wsparcia PZL-26 Karaś.

Gdy marszałek zakończył wywód, król podniósł głowę i zmarszczył brwi. Na sali panowała grobowa cisza. Oczy wszystkich ministrów skierowane były na marszałka Rydza-Śmigłego który stał teraz naprzeciw władcy oczekując na jego wyrok.
-Dziękuję za pańską rozprawę na temat naszych sił zbrojnych -odparł zmęczonym głosem król August- obiecuje panu także, że rozpatrzę pańską prośbę renowacji sieci koszar na terenie całej Rzeczpospolitej. Jeśli to wszystko -spojrzał na salę- to zamykam naradę. Do widzenia panowie.

Mimo zakończenie narady państwowej, praktycznie żaden z problemów Rzeczpospolitej nie został rozwiązany. Renowacja koszar, była tylko i wyłącznie błahym powodem, dla którego dla opinii publicznej, zwołana została narada. Niecały tydzień temu, 25 grudnia 1935 roku, Iran zerwał umowy z rzeczpospolitą, na dostawę ropy naftowej i kauczuku. Rozpoczęta 28 interwencja brytyjskiej dyplomacji nie odniosła skutków, i od tego czasu zapasy ropy znacznie spowolniły swój wzrost, a zasoby kauczuku zaczęły się zmniejszać.

*** *** ***


​

Piątego stycznia 1936 roku rozpoczęły się Zimowe Igrzyska Europy. Rzeczpospolita wysłała swoją reprezentację w nadziei na kilka medali. Czy uda się osiągnąć cel, to pokarze przyszłość.

​

Jedenastego stycznia 1936 roku, dyplomatom Rzeczpospolitej udało się wynegocjować nową umowę handlową z Iranem. Sytuacja ekonomiczna zaczęła się stabilizować, a dochód z wszystkich surowców był na plusie.

​

Zimowe Igrzyska Europy okazały się kompletnym niewypałem reprezentacji RP. Naród jest niezadowolony. Kolejnym problemem RP stało się niezadowolenie społeczne. Czy królowi Augustowi IV Poniatowskiemu uda się opanować chwiejącą się w posadach Rzeczpospolitą?

CDN.​

Spoiler

Mam nadzieję, że podoba wam się pierwszy odcinek. Wiem że musieliście czekać, ale najpierw była przerwa w pracy forum, potem z AI Francji i UK. Ogólnie mam nadzieję dawać odcinki trochę częściej.

 

Odcinek 2: "Mniejszości narodowe a Moskwa."

Luty 1936​

Rzeczpospolita... tak, to słowo samo w sobie zawierało wszelkie ideały moralne i międzynarodowe. Niestety od słowa do państwa istniała wielka przepaść. Tak jak już mówiłem, Rzeczpospolita, mimo swej pozornej potęgi miała wiele kłopotów wewnętrznych. Dość było powiedzieć, że zbrojenia i badania zabierały tylko po 6.4% ogólnego potencjału przemysłowego każde. Ogromną jego część, bo 69.9% zajmowało utrzymanie armii. Tak niemodernizowana ale ogromna armia zajmowała prawie 7/10 całkowitego przemysłu. Mimo tego, przychód zaopatrzenia produkowanego przez przemysł był minimalny. O ile inne surowce były zmagazynowane w całkiem pokaźnych ilościach, zaopatrzenie ledwie wystarczało na wyżywienie żołnierzy.

​

Od pewnego czasu podejmowane były akcje rozbudowy przemysłu. Jako, że na rozwiązanie armii nikt nie chciał się zgodzić, trzeba było iść w tą właśnie stronę. Wieś po wsi, miasto po mieście, gmina po gminie, województwo po województwie, przybywało i przybywało budujących się fabryk. W niedługim czasie, 3/4 Ukrainy, cała Białoruś, połowa Litwy i północe krańce Korony zapełniły się placami budowy.

​

O ile problem nikłego przemysłu został teoretycznie zażegnany, całkiem inne problemy nawarstwiały się na nieszczęsnych barkach Rzeczpospolitej...

Piątego lutego w porze obiadowej do króla przyszedł posłaniec. Król August, nie mogąc nic powiedzieć z racji na przeżuwany pokarm przywołał go do siebie gestem ręki. W jednej chwili przed królem znalazła się koperta z pieczątką dowódcy UO "Wschód". Monarcha przełknął przeżuwane jedzenie po czym szybkim ruchem rozdarł kopertę wyjmując kartę, którą zaraz zaczął czytać.

"Drogi Królu Auguście IV z Bożej łaski nam panujący... bla bla bla... chciałem zameldować, że po raz kolejny od kilku lat narastają działania Ukraińskiej partyzantki wyzwoleńczej... bla bla bla... nie miałem możliwości donieść o tym wcześniej, gdyż sabotażyści wysadzili zasilanie w naszej kwaterze dowodzenia... bla bla bla... proszę o przysłanie posiłków, w jak najszybszym czasie. Z poważaniem d-ca UO "Wschód" Leopold Okulicki"

Na władcy wiadomość ta nie wywarła znaczącego wrażenia. Powstania ludności Ukraińskiej zdarzały się regularnie co kilka miesięcy od 1928, gdy miało tam miejsce ostatnie naprawdę duże powstanie. Wtedy to właśnie Rzeczpospolita omal nie utraciła Ukrainy aż po Pińsk. Teraz jednak taka sytuacja wydawała się nieprawdopodobna, a to że wysadzone zostały jakieś kable z prądem, to nie była jego sprawa. Kartę położył w popielniczce, nakazał ją spalić służącemu po czym znów zabrał się do jedzenia...

Odmiennie inaczej podszedł do sprawy Rydz-Śmigły. Gdy doszła do niego wiadomość o częściowym sparaliżowaniu dowództwa UO "Wschód" przez partyzantkę ukraińską, nie widział innej możliwości jak zaostrzenia represji wobec ludności ukraińskiej. Ukraina, była teoretycznie częścią RP, lecz faktycznie traktowało się ją od 1928 jak obszar okupowany. Brutalna postawa żołnierzy wobec Ukraińców była niejednokrotnie nagłaśniana przez ZSRR, jednak nikt w Europie nie przejmował się tym, głównie z dwóch powodów. Po pierwsze, wszyscy zajmowali się wtedy swoimi sprawami i nic nie obchodziła ich jakaś mniejszość narodowa, a po drugie, ZSRR był postrzegany jako państwo, w którym rozgrywały się jeszcze okrutniejsze jatki. Tak więc tak jak wcześniej nikt nie powinien zareagować...

Rydz-Śmigły nie przewidział jednak jednej rzeczy, po dwóch daniach, siódmego lutego, nasilone represje wywołały tym razem efekt odwrotny do oczekiwanego. Akcje zbrojne partyzantki zaostrzyły się, w niektórych miejscach Ukraińcy kontrolowali już całe wsie a nawet pomniejsze miasta. Ponadto część żołnierzy, werbowanego na Ukrainie UO "Wschód" przeszła na stronę powstańców. W zaistniałej sytuacji nie widać było innego wyjścia jak wysłanie tam kolejnych oddziałów, lecz było to rozwiązanie krótkofalowe. Marszałek Edward stanął przed trudnym wyborem, mobilizacja cywilów w grupy samoobrony i sprowadzenie ich na terytorium Ukrainy, lub oddanie Ukraińcom Ukrainy. To drugie nie wchodziło w ogóle w grę. Tak więc trzeba było zarządzić mobilizację...

​

Dowódcy partyzantów nie byli jednak zadowoleni z takiego przebiegu walk. Sparaliżowali wprawdzie częściowo administrację wojskową, lecz nie przyniosło to oczekiwanych efektów. Po kilkugodzinnej wymianie informacji z ich zwierzchnikiem w Moskwie, zdecydowali się na drastyczny krok...

​

Broniące się oddziały polskie przeszły na stronę partyzantów, zamknęły się w twierdzach miejskich lub zostały rozbrojone. Naczelne dowództwo było na szczęście przygotowane na taki obrót wypadków. Według planu reagowania, II Korpus Armii Wołyń miał uderzyć z Żytomierza na Kijów. III Armia Szybka rozpoczęła natarcie z Bobrujska w kierunku na Czernigow, natomiast II Korpus Armii Smoleńszczyzna wyruszył z Briańska na Łuk Kurski.

​

W tak zwanym międzyczasie, na świecie nikt nie przejmował się rozruchami jakichś Ukraińców w Kiowie, Kyowie czy jakoś tak. Brytyjczycy kontynuowali przekonywanie Iraku do swoich przekonań...

​

...Niemcy wpływali na rozwój demokracji w Jugosławii...

​

...a Francuzi negocjowali ćwiczenia swoich Strzelców Alpejskich z Norwegami.

​

W Polsce jednak nikt nie myślał o dyplomacji. Piętnastego lutego rozpoczęło się przeczesywanie stepów Czernigowa, trudno zresztą nazwać to przeczesywaniem, szarża czterech dywizji kawalerii pogoniła blisko 10.000 partyzantów próbujących się bronić, jednak bez zauważalnego efektu.

​

Następnego dnia 48.000 żołnierzy II Korpusu Armii Smoleńszczyzna ruszyło przez Łuk Kurski bezlitośnie miażdżąc każdy opór. Pięć tysięcy partyzantów nie miało najmniejszych szans ukryć się na otwartych stepach, a pozbawieni broni ciężkiej, szybko ulegli przewadze liczebnej polaków.

​

Tymczasem, 22 lutego na tyłach polaków pojawiły się kolejne jednostki powstańcze, które szybko umocniły się na bagnach mozyrskich.

​

W sama porę jednak, bo 2 dni później, mobilizacje ukończyły oddziały Milicji Obywatelskiej. Rozmieszczone na bagnach pińskich blokowały jedyny, jak dotąd, możliwy kierunek uderzenia partyzantów.

​

W kolejnym tak zwanym międzyczasie, Wielka Brytania, przełożyła wagę swych wpływów, na kolejne duże państwo znajdująca się w Azji Mniejszej, Turcję...

​

...natomiast Włochy, nie chcąc dopuścić do demokratyzacji Jugosławii pociągnęły ją w swoją stronę.

​

26 lutego rozpoczęła się bitwa Kijowska. Wtedy to 48.000 ludzi z II Korpusu Armii Wołyń, wplątało się w walki uliczne z 35.000 powstańców. Niestety okazało się, że bitwa będzie długa i ciężka, na jaw wyszło, że zacofanie doktrynalne, spowodowało zmniejszenie organizacji wojsk polskich, co wyrównywało ich przewagę nad wrogiem.

​

Losy bitwy pozostają nierozstrzygnięte...

Spoiler

Tak, tak wiem. Nie pisałem przez... duuuuuużo czasu. Pokasowałem sobie save'y jak robiłem porządki na dysku, na szczęście udało mi się wszystko dokładnie odtworzyć, i teraz już styka. Może nie jest to (powyżej) arcydzieło, ale to już coś (odcinek).

 

Odcinek 3: "Sojusze kosztują."

Marzec 1936​

Bitwa o Kijów trwała tydzień, i mimo przewagi liczebnej, Polacy nie uzyskali zakładanych postępów. Obrona przez partyzantów barykad i ulic zamienionych w twierdze była bardzo silna, dodatkowo dało się znać nieprzypisanie odpowiedniego dowódcy na czas akcji oraz zacofanie doktrynalne wojsk polskich. Trzeciego marca nieoczekiwanie dla wszystkich a ku niewątpliwej uciesze Związku Radzieckiego, oddziały WP wycofały się z strefy walk przerywając oblężenie miasta.

​

Piątego marca do marszałka Edwarda Rydza-Śmigłego dotarły niepokojące wieści. Stało się to gdy siedział w swoim gabinecie w sztabie generalnym, a ktoś zapukał do drzwi...
-Proszę.
Do pokoju wszedł adiutant, z wyraźnym podekscytowaniem na twarzy.
-A to ty Tomaszu -powiedział marszałek uśmiechając się do wchodzącego- więc o co chodzi?
-Panie marszałku, według nasłuchu III Komórki ds. sowieckich... -tu adiutant zmarszczył brwi i zaczął uważnie czytać to co było na rozkazie przeznaczonym dla marszałka.
-Tomaszu... -powiedział z lekka zażenowany Rydz-Śmigły.
-Tak? -wyrwał się z zadumy.
-A może tak, przeczytał byś to na głos.
Adiutant zaczerwienił się jak panienka, odchrząknął i zaczął czytać na głos.
-Według nasłuchu III Komórki ds. sowieckich, dziś rano radio Moskwa nadało wiadomość w odnośni bitwy Kijowskiej następującej treści...

​

Były jednak i dobre strony tej sytuacji. Naczelne dowództwo powstańcze, kierując całość sił i zaopatrzenia do oddziałów w Kijowie, nie było w stanie utrzymać bagien Mozyrskich, i partyzanci tak nagle, jak się pojawili, zniknęli, oddając moczary bez walk Wojsku Polskiemu.Na drogach pojawiła się wówczas ogromna ilość uchodźców, wśród nich prawdopodobnie 3/4 stanowili partyzanci, lecz nie można ich było rozstrzelać ani aresztować, aby nie potwierdzić kłamliwej Sowieckiej propagandy.

​

Ukraińcy jednak korzystając z chwilowego rozluźnienia założonych na nich cęgów, uderzyli na północ, zajmując ponownie wyzwolony niedawno Czernigow. Ta przegrana w połączeniu z propagandą Sowiecką, wywołała na świecie różne efekty...

​

Niektóre rządy stwierdziły, że nie mają zamiaru się mieszać do typowo "polskich" awantur, inne (głównie komunistyczne) poszły w ślad za propagandą ZSRR jednak sojusznicy nie byli tak łatwowierni. O ile faktycznie wiedzieli o przegranych bitwach regularnej armii z partyzantką, to wzięli część problemu na swoje barki i postanowiły pomóc Rzeczpospolitej. Niektóre, takie jak Nepal, za darmo przekazały swoje nieliczne cuda doktrynalne armii RP, która wciąż opierała się na taktyce z Wielkiej Wojny.

​

Lecz inne, czyli Wielka Brytania i Francja, postawiły warunek, że po wygranej wojnie, Polska, mówiąc kolokwialnie, będzie wisiała im przysługę.

​

Co się tyczy samej jednak wojny, wygrać ją było niełatwo. Tym razem Rzeczpospolita nie padła na deski choć było blisko, po ogarnięciu się, naczelne dowództwo nakazało kolejną ofensywę łudząco podobną do ostatnie. Tym razem, wojska polskie były jednak do przodu w taktyce, i wkrótce powinno to przynieść efekty.

​

Pod koniec marca, a mianowicie 25, rządy Wielkiej Brytanii i Francji w porozumieniu ze sobą, postanowiły postawić swoje żądania wobec Rzeczpospolitej, mimo że wojna nie była wygrana. Niestety nic nie można było na to poradzić. W końcu to alianci...

​

Teraz, i tak już ociężały polski przemysł musi produkować kolejne maszyny. Na szczęście ich utrzymanie nie leży w gestii rządu polskiego. Francuzi zamówili typowe PZL 37A Łoś, dla swojej armii.

​

Brytyjczycy, postanowili jednak, że potrzebują bombowca nocnego, co wymagało istotnych zmian w kwestii stanowiska tylnego strzelca oraz wyposażenia pokładowego.

​

Czy warto było obciążać przemysł dla niepewnego zysku, na to pytanie musicie poczekać... ;D

Spoiler

Haha. Tym razem odcinek jest krótki, lecz wszedłem w rytm. Udało mi się jakoś to posklejać, mimo że nic się na świecie nie działo. Więc jak to mówią w Chinach, Ari we derczi.

 

Odcinek 4: "Ostatnia bitwa partyzantki."
Kwiecień 1936​

Po dziewięciu latach polityki Czang Kaj-szeka zwalczania w pierwszym rzędzie Komunistycznej Partii Chin, a w drugim dopiero przeciwstawiania się agresji japońskiej, linia ta zaczęła wzbudzać coraz silniejszą krytykę w obozie Kuomintangu, zwłaszcza w armiach północnych, które w 1931 r. musiały oddać Japończykom Mandżurię. Na początku 1936 r. jeden z dowódców tych armii Zhang Xueliang nawiązał tajne rozmowy z KPCh na temat stworzenia wspólnego frontu przeciwko zewnętrznemu zagrożeniu. Kiedy Czang Kaj-szek przybył do kwatery głównej Zhanga w Xi'an (stolicy prowincji Shaanxi), aby omówić swoją najnowszą strategię walki przeciwko komunistom, gospodarz zatrzymał go w areszcie domowym. Po trzynastu dniach spędzonych w odosobnieniu Czang Kaj-szek przyjął osiem żądań Zhanga, m.in. zakończenia wojny domowej i stworzenia Zjednoczonego Frontu z komunistami przeciwko agresji japońskiej. Zhang Xueliang towarzyszył Czang Kaj-szekowi w drodze powrotnej do Nankinu, gdzie z kolei on został aresztowany.

​

Tymczasem w Europie, Francja wysłała swoją delegację do Rumunii. Szukanie strefy wpływów na Bałkanach było bardzo potrzebne, gdyż w razie jakiegokolwiek konfliktu, Rzeczpospolita pozostawała odosobniona. Rumunia, mimo wszechobecnej korupcji i biedy, była liczącym się graczem, w polityce wobec ZSRR oraz utrzymywaniu ładu na Bałkanach.

​

Tymczasem 8 kwietnia, nieoczekiwanie dla wszystkich, niedoceniana wcześniej Etiopia podjęła znacząco ważną decyzję. Posiadając poparcie międzynarodowe, nagłym uderzeniem zaatakowała włoskie kolonie w Afryce Wschodniej. Jeżeli uda się jej zakończyć wszystko zanim Włosi zdążą ściągnąć więcej wojska, wojna powinna być wygrana.

​

Włosi, widząc co się dzieję doszli tylko do 3 sensownych wniosków. Primo, żeby obsadzić mocniej granicę Włosko-Francuską, secundo aby skończyć z państwem Etiopskim raz na zawsze i wreszcie tertio aby poszukać poparcia w Europie, wybór padł na Cesarstwo Austriackie.

​

Rano, 12 kwietnia kawaleria Rzeczpospolitej po raz kolejny dotarła do Czernigowa i rozpoczęła walkę z 15 000 partyzantów. Kawalerzyści, mimo że nie zdążyli uzupełnić wcześniejszych strat, walczyli według nowych doktryn, a to dawało im istotna przewagę.

​

Tak więc po krótkiej półtoradniowej bitwie, Ukraińcy nie ponosząc większych strat, wycofali się w stronę Kijowa, by obsadzić ten ostatni bastion.

​

Zanim jednak doszły na miejsce, na Kijów uderzyły ze wschodu i zachodu dwa polskie korpusy, liczące razem sześć dywizji. Przeciwko nim stanęło około 19 950 partyzantów uzbrojonych w karabiny pistolety, kosy, niże i kije. Po kilku godzinach, dołączyło do nich blisko 15 000 ludzi z Czernigowa co dało w sumie 34 950 ludzi. Posiłki jednak nie były dostatecznie zorganizowane, więc często więcej zawadzały niz pomagały innym jednostkom.

​

Wielka Brytania natomiast dała tym razem za darmo, plany dotyczące doktryny obrony baz morskich. Teraz wokół Gdańska będzie można wybudowań odpowiednie umocnienia.

​

Około wieczora 18 kwietnia, ostatnie budynki stawiające opór w Kijowie poddały się. Do niewoli poszła także duża część dowództwa ukraińskiego, choć część niewątpliwie skryła się w kanałach i będzie ratowała się ucieczką.

​

Dzień później, 19 kwietnia, w Hiszpanii oraz Holandii miały miejsce wybory. Republika Hiszpańska zachowała swój obecny ustrój, jednak Holandia skłoniła się w stronę Lewicy.

​

Tego samego dnia, Ukraina została też ostatecznie włączona w skład państwa Polskiego. Dokument o inkorporacji Ukrainy do Polski podpisał zastępca d-cy powstania oraz król Rzeczpospolitej, teraz już trojga narodów.

​

Nareszcie nastał czas, aby przeszkolić WP. Znaczna jego część, wciąż nie rozumiała najprostszych założeń, przesłanych ostatnio doktryn, dlatego też należało zwrócić sie o pomoc do sojusznika.

​

Nieprzewidzianie jednak Niemcy nie wyrazili zgody.

​

Odpowiedź mogła być tylko jedna.

​

Dopiero teraz Republika Pruska, zmuszona była ulec. Droga do Francji stanęła otworem.

​

Do 1 maja, polskie dywizje powinny dotrzeć na terytorium Republiki Francuskiej...

Spoiler

No tak. Nie miałem o czym pisać więc wyszło jak widzicie. Mimo wszystko mam nadzieje, że niedobór tekstu, zrekompensuje tekst w eventach. Peace 4 all. I love all of you.

 

Odcinek 5: "Waleczna Abisynia."
Maj 1936​

W początkach maja wojska częściowo rozbite i rozformowane a także wycofane na zachód utworzyły formację Polskich Wojsk Ekspedycyjnych dowodzoną przez generała Augusta Fieldorfa mającą zostać wysłaną do Francji na polsko-francusko-angielskie ćwiczenia sojusznicze, mające wdrożyć do doświadczeń armijnych doskonalenie wojny lądowo-powietrznej opieranej na bitwach łączonych wojsk sojuszniczych z stałymi bazami zaopatrzeniowymi. Oprócz Polskich Wojsk Ekspedycyjnych (sześć dywizji piechoty) do Francji wyruszył także I Korpus Szybki (trzy brygady kawalerii).

​

Tymczasem w Etiopii dzielna armia Abisyńska wyparła Włochów o kilkadziesiąt kilometrów na wschód. Ósmego maja całość przedwojennych ziem Etiopskich znalazła się w ręku prawidłowych właścicieli. Armia Włoska w Etiopii słabła z każdym dniem.

​

Siedemnastego września zakończyło się kolejne natarcie wojsk Etiopskich na wschód. Po raz pierwszy w historii kraju Abisyńskiego, w jego zasięgu znajdowało się morze. Etiopscy przedstawiciele w Europie odnieśli wreszcie sukces. Ententa rozpoczęła wysył towarów do Etiopii droga morską. Oczywiście nikt nie miał zamiaru informować o tym Włochów a płynące konwoje nosiły banderę Danii.

​

Pod koniec maja cały wschodni front etiopski został zlikwidowany. Gdy wojska Etiopskie zlikwidowały zagrożenie ze wschodu, doładowane europejskim zaopatrzeniem mogły skoncentrować się na północy.

​

Tymczasem do Orleanu przybyła pierwsza część WP. I Korpus Szybki i Polskie Wojska Ekspedycyjne przechodząc przez terytoria niemieckie wywoływały powszechna panikę i niezadowolenie. Dokonujący drobnych kradzieży i uspasabiający się z aryjskimi kobietami żołnierze polscy przemaszerowali butnie przez mosty Odry, Łaby i Renu dając do myślenia opinii międzynarodowej.

​

W Rzeczpospolitej natomiast skończono liczyć głosy na wybory parlamentarne. W nocy z 31 maja (w grze 30) na 1 czerwca podliczono głosy, i okazało się, że prze rządach pozostanie obecna partia, a stabilna pozycja gabinetu rojalistycznego nie była niczym zagrożona.

​

W Budapeszcie natomiast rozpoczęły się gorące dyskusje z dyplomatami Republiki Pruskiej. Niemcy, zirytowani postępowaniem Wojsk Polskich i obojętnością Europy próbowali nastawić Królestwo Węgierskie antypolsko. Na szczęście Węgrzy odnieśli się do opowiadań o bestialskości żołnierzy WP sceptycznie, i pozostali w miarę dobrych stosunkach z Rzeczpospolitą.

Spoiler

Wiem że odcinka dawno nie było, a ten jest żałośnie krótki a screeny nieobrobione, ale ostatnio miałem straszny problem z ocenami, ale teraz już poradziłem sobie z tym. Pracuję tez nad innym AARem ale ciągle nie mogłem skończyć ani jednego ani drugiego. Na szczęście wziąłem się troszeczkę w garść.

 

Odcinek 6: "Śląsk."
Czerwiec 1936​

Piątego czerwca po burzliwej dyskusji państw członkowskich Ententy na temat Etiopii wynikły dwa wnioski. Pierwszy, że Etiopii należy bezzwłocznie i wymiernie pomóc. Oraz drugi, że pomocy udziela państwa niegraniczące z Włochami i nienarażone na włoski desant morski. W praktyce oznaczało to, że pomocy miała udzielić Rzeczpospolita. W zasadzie stosunki międzynarodowe nie zostały przez to nawet muśnięte, ale teraz, przynajmniej oficjalnie było wiadomo, jakie jest nastawienie wąskiego grona państw członkowskich do tego pomysłu.

​

W tak zwanym międzyczasie w innych zakątkach świata również nie próżnowano. Na Filipinach natomiast jeszcze bardziej zbliżono się do ideału narodowego socjalizmu propagowanego przez zwierzchnie FUSA.

​

Wielka Brytania z kolei próbowała swych sił w negocjacjach z Szwecją. Mizerne wyniki dyplomacji Albionu były widoczne już od samego początku a cała wizyta była jedynie pustym gestem mającym utrzymać świat w przekonaniu, że Anglia nie śpi.

​

Tym samym do Rzeczpospolitej przybyli brytyjscy wykładowcy i w niedługim czasie przekonali uodpornionych na wiedzę polskich oficerów marynarki, że doktryna obrony baz, jest Rzeczpospolitej potrzebna jak dziura w płocie. Póki jednak nie dostarczyło się im obiecanych "Łosi" nie można było złego słowa powiedzieć o Brytyjskiej pomocy. tak więc Inglisze obejrzeli to i owo, dostali tee five o clock i pojechali.

​

Kolejną sprawą która bezpośrednio dotyczyła Rzeczpospolita był Śląsk. Wprawdzie po Wielkiej Wojnie Europejskiej (zwanej przez niektórych nie wiadomo dla czego I Wojną Światową) Śląsk został prawnie podzielony i Ani Austria ani Węgry ani Prusy czy nawet Rzeczpospolita nie wyrażały jak dotąd sprzeciwu. Teraz jednak anonimowy działacz o dosyć dużych wpływach w budżetach państw Ligi Narodów, będący przy okazji polakiem, wpadł na pewien pomysł...

​

Tak więc Republika Pruska musiała oddać swój drugi pod względem uprzemysłowienia i dochodów za Ruhrą region przemysłowy i przekształcić go w suwerenne państewko...

​

...Rzeczpospolita musiała oddać Częstochowę...

​

...a Węgry i Austria Oppawę i Cieszyn.

​

W kolejnym tak zwanym międzyczasie w Liberii odbyły się wybory. Tak samo jak na Filipinach, wygrała partia narodowosocjalistyczna, co nikogo nie dziwiło, o ile znało się ludzi rządzących FUSA.

​

Na szczęście Francja tworzyła jeden z filarów opozycji wobec Amerykańskiego planu socjalizacji świata. Tutaj wygrała lewica mająca w Francji duże znaczenie od dawien dawna.

​

Śląsk stał się osobnym państwem, rzekomo będącym pod nadzorem Ligi narodów, a faktycznie kontrolowanym przez tego kto zapłaci więcej. Wiedząc o tym doskonale. Król Poniatowski nakazał rozpoczęcie budowy Rejonu Umocnionego Środkowej Wisły. W razie gdyby przez Śląsk na Warszawę miały by maszerować obce armie, musiały by się zmierzyć z nowopowstającymi fortami i bunkrami oraz pancerwerkami. Z byłego I Korpusu Armii Wielkopolska powstała nowa armia, Armia Radomszczyzna z pierwszym, trzydywizyjnym korpusem w Łodzi i drugim, dwudywizyjnym korpusem w Radomiu.

​

Spoiler

Niechaj mi będzie wolno powiedzieć, e HoI1 będzie żyło życiem wiecznym i w glorii i chwale rozpocznie kiedyś okres swego odrodzenia, po wiekach ciemnych, które właśnie nadeszły.

 

Odcinek 7: "Komuna..."
Lipiec 1936​

W początkach lipca 1936 roku w Rumunii dochodziła do władzy prawica. Po raz kolejny od wielu wielu lat, partie prawicowe rządziły na Bałkanach, teraz zaś potwierdza się to z całą okazałością. Rumunia będąca poza tym krajem umiejscowionym strategicznie, oddzielającym ZSRR od Bałkanów. Poprawna sytuacja wewnętrzna w tym kraju jest jednym z gwarantów europejskiego pokoju.

​

Niestety, inny z gwarantów jest stale naruszany. Na wschodniej granicy Rzeczpospolitej często dochodzi do starć i potyczek z mniejszościami narodowymi. Oficjalnie związek ZSRR z tą sprawą jest znikomy, ale prawdę zna każdy. Tym razem nikt nie spodziewał się, że nadmierny terror wojskowy oraz jego brak na terenach gdzie nie stacjonują żadne oddziały, wywoła kolejne niepodległościowo-etniczne powstanie na Ukrainie, w zaledwie kilkadziesiąt dni po upadku ostatniego. Widać przez ten czas Sowieci usilnie pracowali na silną i dobrze wyposażoną partyzantkę ukraińską.

​

Tym razem, powstanie ogarnęło jednak znacznie większe tereny, niż poprzednio. Tereny walk rozciągały się od Kurska aż po bagna Pińskie. Także siły partyzanckie zdawały się być powiększone. Według szacunków Polskiego Sztabu Generalnego w szeregach powstańczych mogło znajdować się nawet 60.000 ludzi.

​

Również i tym razem plan pokonania powstańców był podobny. II Korpus Armii Smoleńszczyzna miał iść w kierunku Kijowa przez Czernigow. I Korpus Armii Wołyń, wyruszył z tą samą misją przez Żytomierz. W czasie kiedy te dwa korpusy miały zdeptać w zalążku powstanie w jego punkcie pierwotnym, I Korpus Armii Smoleńszczyzna miał zabezpieczyć bagna Pińskie, jedyna możliwą drogę ucieczki sił ukraińskich.

​

Niecały tydzień później, 11 lipca wszystko zdawało się potwierdzać plany polskich sztabowców. Partyzantka ukraińska nie rozpoczęła nawet działań zaczepnych, a polskie korpusy były już na terytoriach powstańców. Niestety, nikt nie mógł przewidzieć tego, co stało się później. Tego dnia wieczorem, w Mińsku rozległy się strzały. Po niedługim czasie połowa Białorusi była w ich rękach. Rano dnia następnego, Józef Stalin, w radiowym przemówieniu, wykazał wolę poparcia dla walczących z burżuazyjną władzą w Warszawie chłopów i robotników. Powiedział, że ucisk ludności Polskiej, Litewskiej, Ukraińskiej, Białoruskiej, łotewskiej, Estońskiej i wszystkich grup etnicznych zamieszkujących terytoria RP wkrótce zostanie ukrócony. Jednocześnie szpiedzy informują o rozkazie częściowej mobilizacji Armii Czerwonej mającym wyjść za tydzień. Wszyscy tkwili w przekonaniu że najlepsza obrona jest atak. Odpowiedź Rzeczpospolitej nie mogła być inna...

​

Wojsko Polskie przekroczyło niebronioną (!!!) granicę Sowiecką i ruszyło w kierunku większych miast. Na 700-kilometrowym froncie od Tallina do Witebska trwała ofensywa. Jednocześnie z Warszawy wyruszyły obie Pancerarmie z celem zniszczenia Białorusi. Tysiąc-osiemset maszyn wyjeżdżało na front wśród triumfalnych okrzyków ludności stolicy rzeczpospolitej. "Pobijemy ich w try-mi-ga i zaraz wrócimy!"- krzyczeli rozentuzjazmowani czołgiści.

​

Mimo wszystko, Wojsku polskiemu udało się osiągnąć pewien sukces. Wszystkie przeprowadzone na Ukrainę ofensywy przebiegały według planu.

​

II Armia Szybka dotarła do Mińska i rozpoczęła starcie z Białorusinami. Przeciwko 60.000 kawalerzystów stanęły siły powstańcze wyposażone w sowiecką broń, o zbliżonej liczebności.

​

I korpus Armii Dźwina zawiódł się srodze. Polskie naczelne dowództwo miało nadzieję na zdobycie Nowogrodu Wielkiego, dawnej Carskiej Stolicy. Jednak gdy polski korpus dotarł do przedmieść miasta, huczne przyjęcie urządziło mu 47 radzieckich dywizji.

​

Tym razem Wojsko polskie uciekało z podkulonym ogonem.

​

Tymczasem jednak udało się odeprzeć atak ukraińskiej partyzantki na Czarnigow. Następny cel - Kijów!

​

W tak zwanym międzyczasie w Panamie odbyły się wybory...

​

...a I Pancerarmia zajęła Grodno.

​

Wtedy rozpoczęło się natarcie II Korpusu Armii Smoleńszczyzna na Kijów.

​

A III Korpus Armii Smoleńszczyzna zajął Kalinin odcinając jednocześnie Moskwę od sił idących z Nowogrodu.

​

Niestety, dwa dni później, 30 lipca padł Briańsk. Wojna zaczęła nabierać charakteru podjazdowej.

​

Spoiler

Odcinek. Jest wojenka! I nie mówcie że mam za łatwo. Walczę z łącznie 100 wrogimi dywizjami mając 41% dissenta.

 

Odcinek 8: "...rośnie w potęgę..."
Sierpień 1936​

W obliczu rosnących sił nieprzyjaciela na południowym i centralnym odcinku frontu rozpoczęło się rozmieszczanie dyslokowanych wcześniej dywizji. W obliczu zajęcia Briańska przez Armię Czerwoną, I Korpus Armii Wołyń znalazł się w Czernigowie a III Armia Szybka w Smoleńsku.

​

Tak samo z posiadanych dwóch brygad milicji utworzono I Dywizję Milicji i skierowano ją do Witebska, gdzie miała stanowić tymczasową obronę przed sowieckimi kontruderzeniami mającymi za cel odciąć polskie siły w Kalininie. Oprócz tego, Witebsk jest strategicznym punktem, w którym łączą się dwie awaryjne linie obrony, Dźwina i Dniepr.

​

Król August miał do podjęcia nie lada dylemat. Miał w prawdzie możliwość zmobilizowania całości wojsk i wysłania ich na wschód jednak to pozostawiało by niebronioną zachodnią granicę. A na zachodzie nie wszystkim podobał się obecny układ sił. Widząc jednak że ZSRR ma ogólną przewagę ilościową a na froncie znajduje się około 90% sił sowieckich musiał podjąć tę decyzję. Dnia 3 sierpnia rano niemieccy obserwatorzy wysłali do baz niewiarygodne meldunki. Wojsko Polskie na całej długości granicy zniknęło...

​

Jednocześnie całość lotnictwa Rzeczpospolitej została poderwana w stan gotowości bojowej. Wkrótce huk 810 silników zwiastował o wylocie 630 maszyn bojowych na lotniska w Wielkich Łukach, Żytomierzu i Grodnie.

​

Ludzie w całej Rzeczpospolitej owacyjnie witali pilotów królewskich maszyn. Wielu z nich brało udział w wywiadach prasowych a niektórzy doczekali się swoich zdjęć w gazetach.

Część Królewskich Sił Powietrznych przed odlotem z Warszawy.
Na zdjęciu widać:
-15 samolotów Lublin R XIII
-20 bombowców PZL 23 Karaś
-54 bombowce PZL 37 Łoś
-40 myśliwców PZL 11


Na zdjęciu widać 18 samolotów PZL 23 Karaś.​

Równocześnie II Pancerarmia, po zajęciu Grodna została skierowana do pomocy walczącym w Mińsku kawalerzystom.

​

Niedługo potem Ukraińcy przeprowadzili ostatnią rozpaczliwą próbę przejęcia Czernigowa. Pięć tysięcy powstańców uderzyło na pozycję dopiero co umieszczonego tam I Korpusu Armii Wołyń...

​

...i zostało zmiażdżonych w kilkugodzinnej walce.

​

Mniej więcej 10 sierpnia zauważono na Bałtyku brytyjskie transportowce. Po szybkiej naradzie głównodowodzącego floty z naczelnym dowództwem doszło do wniosku, że statki te niewątpliwie wiozą brytyjskie dywizje mające na celu wesprzeć Wojsko polskie. W taki przypadku należało zapewnić im solidną obronę przed sowiecką Flotą Bałtycką (i z niewiadomego powodu znajdującą się tam Flotą Czarnomorską). Obie grupy uderzeniowe z pancernikami "Warszawa" i "Wilno" na czele zaczęły więc blokadę Leningradu.

​

Według danych polskiego wywiadu, w porcie Leningradzkim znajdowały się jedynie dwa pancerniki "Parishskaya Kommuna" i "Obtiabrskaja Rewolucja" a także trzy krążowniki "Aurora", "Krasni Kavkaz" i "Komitern". Teoretycznie mogło by się zdawać że Polacy posiadający 2 pancerniki i 6 krążowników mają przewagę, nikt jednak nie brał pod uwagę że flota rosyjska zostanie wzmocniona 75 okrętami podwodnymi i 5 ciężkimi kontrtorpedowcami.

​

Flota polska musiała wycofać się w popłochu a brytyjskie transportowce pospiesznie wyładowały wojska i spróbowały ucieczki. Niestety jednak zostały złapane przez Rosjan. Żołnierze brytyjscy wbrew polskim oczekiwaniom nie wylądowali w Tallinie tylko w... Turku.

​

Niestety w następnych dniach nadszedł kolejny cios. Na 48.000 polskich żołnierzy okopanych w Kalininie spadło 160.000 Rosjan w tym piechota zmotoryzowana i górska. Widząc bezsensowność obrony generał armii Czuma nakazał wycofanie się wojsk polskich najbliższej nocy.

​

Klęską zakończyła się także bitwa o Kijów. Polski korpus musiał się wycofać tracąc 3520 ludzi. Największe straty poniosły 33. i 35. Rezerwowe Dywizje Piechoty tracąc aż 8% stanu osobowego.

​

Jednocześnie jednak udało się natarcie na Mińsk. polscy kawalerzyści i pancerniacy zmiażdżyli powstańców i zajęli miasto.

​

Białorusini widząc bezsensowność dalszej obrony w wyniku utracenia stolicy i braku pomocy ze strony ZSRR zostali zmuszeni do kapitulacji powstania.

​

Wtedy obie Pancerarmie ruszyły w stronę Czernigowa, gdzie miała już wkrótce rozegrać się jedna z najbardziej decydujących bitw tej wojny.

​

Natomiast Brytyjczycy zmienili taktykę, i zamiast próbować nieustannych desantów, po pierwszej nieudanej bitwie kierowali swoje statki do portu w turku. Obecnie w Finlandii znajduje się już blisko 100.000 żołnierzy i 150 średnich bombowców.

Polski plan dwufazowej ofensywy.


Armia czerwona przekraczająca granicę rzeczpospolitej.​

 

Odcinek 9: "...by ugrząźć w miejscu..."
Wrzesień-Październik 1936​

Na początku Września a dokładnie 1 polskie plany operacyjne w odnośnie północy zaczęły być realizowane. Około godziny siódmej rano połączone siły I Korpusów Armii: Inflanty, Dźwina, Pomorze oraz II Korpusu Armii Radomszczyzna, liczące łącznie 224.000 ludzi ruszyły na Nowogród Wielki. Według danych wywiadu w mieście mogło znajdować się najwyżej 155.000-160.000 obrońców.

​

Równocześnie II Korpusowi Armii Smoleńszczyzna nakazano zajęcie bagien pińskich (tak Szlachcic, z małej litery ) i powrót do Żytomierza.

​

Natarcie osiągnęło Nowogród Wielki 14 września. Dwa polskie korpusy dotarły do miasta i... natrafiły na solidny opór, którego nikt się nie spodziewał.

​

Tymczasem na świecie miało miejsce wiele różnych akcji dyplomatycznych.

​

W Nowogrodzie natomiast stało się coś czego nikt się nie spodziewał. Zanim pozostałe 2 korpusy dotarły na miejsce liczba czerwonoarmistów wzrosła prawie trzykrotnie. Mimo to Polacy próbowali utrzymać się w mieście aż do dojścia posiłków. Ten zamiar jednak był z góry skazany na niepowodzenie. po wycofaniu i podliczeniu strat ogólnych okazało się, że ta ofensywa kosztowała życie aż 83.840 żołnierzy Wojska Polskiego.

​

Nie oznaczało to kompletnej porażki polskich planów ofensywnych. Natarcie pod Kurskiem dopiero się rozpoczynało. Rankiem 17 września siły II Armii Szybkiej, II Korpusu Armii Smoleńszczyzna oraz I i II Pancerarmii uderzyły w kierunku miasta Kursk. Zgromadzeni w tamtym rejonie partyzanci mieli okazję obejrzeć efekty praktyczne strategii opracowanej przez marszałka Maczka - Wojny Błyskawicznej. 1800 czołgów jak stalowy młot uderzyło na Łuku Kurskim i błyskawicznie przebiwszy się przez nieliczną obronę grup partyzanckich skierowały się na Tułę i Stary Oskoł. Nacierająca za nimi piechota zmusiła partyzantów do ucieczki pozostawiając im jedną jedyną drogę - na Kijów.

​

Tymczasem w Kanadzie odbyły się wybory...

​

...Pińsk został zajęty...

​

...a siły I Korpusu Armii Małopolska i III Armii Szybkiej ruszyły na Kaługę by zamknąć w kotle dywizje Armii Czerwonej w Briańsku.

​

Piątego października sytuacja na południowym odcinku frontu wydawała się być dobra a wręcz bardzo dobra. Dwa potężne ramiona ofensywy rozpruły front i jedno łapało teraz Rostów nad Donem a drugie Tułę. W zasięgu ręki było okrążenie kilkunastotysięcznych sił Armii Czerwonej.

​

Tymczasem na Krymie wylądował Brytyjski desant. Tako to już widać kolejność rzeczy, że Polacy będą bili się w centrum a Anglicy na skrzydłach.

​

Tymczasem Republika Pruska korzystając z nieobecności Wojska Polskiego na zachodniej granicy wysunęła żądania terytorialne względem całego (!!!) Śląska.

​

Śląsk odmówił ale dla pewności Rzeczpospolita mogła zrobić tylko jedno (nie, nie chodzi o inkorporację ), wysłać na Śląsk korpus ekspedycyjny.

​

Wojska Polskie osiągnęły Kaługę 5 października i po niezbyt zaciętej bitwie wyparły ruskich z miasta.

​

Niestety, przyczółek w Finlandii zaczynał być duszony przez coraz liczniejsze zastępy Armii Czerwonej.

​

Ale sowieci będą musieli zaprzestać ofensywy z racji na wydłużenie się frontu na południu i udane uderzenie Wojska Polskiego na Tułę. Zamknięty został kocioł Briański.

​

A pod koniec października gdy Rosjanie przerzucili gros swych sił na południe i przestali trwonić swoją Armię Czerwoną w potyczkach z Brytami, ruszyła kolejna ofensywa na Nowogród Wielki a właściwie ruszył cały front północny...

​

...a w Danii odbyły się wybory.

​

W kotłach Briańskim i Ukraińskim znalazło się odpowiednio 60.800 i 171.000 żołnierzy. Wojska polskie stały też już w odległości 600 kilometrów od Stalingradu a polska prasa wojskowa rozpoczęła druk ulotek przeznaczonych dla żołnierzy sowieckich.

Napis na ulotce głosi:

Żołnierze Armii Czerwonej!

Robotniczo-chłopski rząd ZSRR wciągnął was w awanturniczą wojnę i przelewa krew waszą, waszych żon i dzieci, waszych przyjaciół i rodziców. W te ciężkie dni Wojsko Polskie wyciąga do was ręce w braterskiej pomocy. Nie walczcie z nami. Zakończcie bratobójcze i otwórzcie swe oczy. Złóżcie broń i przejdźcie na naszą stronę. Obiecujemy wam, że będziecie dobrze traktowani, porządnie żywieni i ciepło ubrani. Poprawcie swój los przed nadchodzącą zimą. Pomóżcie nam zbudować nową demokratyczną Rosję w miejsce podupadłego zgniłego socjalizmem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich!

Naczelny dowódca Wojska Polskiego.
Edward Rydz-Śmigły.
​

___________________

@anomaly:
Mówisz chyba o fabule AARa a nie o nim samym. I mój drogi, jedno małe wydarzenie tak bardzo zmienia twoją opinię?

 

Odcinek 10: "...kruszyć się cofając..."
Listopad-Grudzień 1936​

Z początkiem Listopada nadeszły chłody. Widać było że to już ta chłodniejsza cześć jesieni. Wojna trwająca od pół roku wchodziła w decydującą fazę, niemniej nie było pewności ile potrwa dobra pogoda. Licząc na to, że uda się zadać decydujący cios przed nadejściem mrozów, Rzeczpospolita kontynuowała swoją ofensywę na północ a ze wsparciem Albionu mogło powieść się odcięcie Finlandii jeszcze przed zimą.

​

Nowa Zelandia jako państwo sprzymierzone również była w stanie wojny z ZSRR. Kiedy Anglicy i Polacy bili się na trzech frontach w Europie, Nowozelandczycy utworzyli czwarty front zajmując brawurowym atakiem... Władywostok.

​

Siódmego listopada Wojsko Polskie w sile 224.000 ludzi natarło na Nowogród Wielki. Miasta które nie było stolicą carskiej Rosji broniło 80.000 Rosjan. Bitwa była zażarta, lecz przewaga liczebna Polaków dawała im piorunującą przewagę...

​

...tak że dziesiątego listopada Rosjanie poddali miasto.

​

Piętnastego listopada to jednak sowieci uderzyli pierwsi. Dwie dywizje piechoty natarły na Pancerarmię. Przeciw sobie stanęło 32.000 ludzi i blisko 900 maszyn. Miała miejsce bitwa jakiej świat jeszcze nie widział. Na ukraińskim stepie stały linie Polskich tankietek, naprzeciw nim biegły kolejne fale tyraliery. Pojazdy nawet nie ruszały się bijąc ze swych 20mm działek w grupy biegnących Rosjan. Gdzieniegdzie żołnierze dobiegali do czołgów i niszczyli je granatami. W jeszcze innym miejscu grupa Rosjan zdobyła brawurowym szturmem 6 tankietek otwierając włazy i wybijając obsługę. Wynik bitwy był jednak oczywisty. Rosjanie wycofali się uciekając po stepach siekani ogniem z 20mm działek.

​

Tymczasem w trzecim i czwartym tygodniu listopada miały miejsce kolejne dwie wielkie bitwy. Pierwsza stoczona o miasto Borowiczi związała w walce 64.000 Rosjan i 128.000 Polaków.

​

Druga bitwa, bitwa o Beżeck związała niemal że identyczne siły obu stron. Co jednak ważniejsze, po Nowogrodzie, Borowiczi i Beżecku został tylko Kalinin a potem miasto zwane przez Rosjan MOCBA.

​

Tymczasem jednak stało się to czego wszyscy się obawiali. Pogoda odwróciła się przeciw nacierającym. Burze i deszcze targnęły całą europejską częścią ZSRR, oraz całą Europą od Niemiec na zachód. Jak na ironię pas dobrej pogody opierał się na zachodzie na polskiej granicy a na wschodzie na linii frontu.

​

Zła pogoda opóźniła działania na polach bitew przez co na jakiekolwiek rozstrzygnięcie trzeba było długo czekać. Dopiero 4 grudnia Moskwa odpuściła sobie Beżeck i oddała go Wojsku Polskiemu.

​

Bitwa o Baraniczi okazała się dużo bardziej krwawa. Żadna ze stron nie mogła uzyskać przewagi, żadna też nie chciała się cofać. W końcu polski sztab podjął kontrowersyjną decyzję. Mimo deszczu a czasem i burz polskie bombowce wyruszyły nad cel. Jakby tego było mało pilotom kazano zdemontować wszystkie karabiny maszynowe z zapasem amunicji by jeszcze powiększyć udźwig bomb. Żołnierz podeszli do tego kontrowersyjnie. Mimo że lecieli w deszczu i pod eskortą własnych "jedenastek" nie wiadomo było czy z chmur nie wyskoczy jakiś zabłąkany radziecki myśliwiec. Faktycznie, generał Zając sporo ryzykował ale szybko okazało się, że jego obawy są bezpodstawne, nawet w tak lichych warunkach pogodowych 90 Łosi zrobiło spore zamieszanie w szeregach Rosjan. Po kilku takich nalotach Rosjanie wpadli w szał. Podczas któregoś tam z rzędu nalotu na lotnisko w Wielkich Łukach nadciągnęła radziecka wyprawa. Polskie siły w liczbie 60 myśliwców PZL P-11c zostały związane walką z 180 radzieckimi Polikarpowami I-15. Walka była nierówna. Mimo że I-15 były z reguły samolotami wolniejszymi od P-11 o 25 km/h. W porównaniu z P-11 także zwrotność I-15 przypominała zwrotność cegły. Mimo to wrogów było trzykrotnie więcej. Po 20 minutach walki przy lotnisku dopalało się 13 P-11c i 24 I-15. Wtedy nadszedł moment gdy należało uciekać. Polscy lotnicy korzystając z sewj większej prędkości odlecieli na południowy-wschód.

​

Niedługo padło także Borowiczi. Miasto nie mogło oprzeć się ciągłym bombardowaniom i zostało poddane.

​

Kolejny plan generała zająca zakładam połączenie wszystkich Skrzydeł Myśliwskich w jedno. Podczas następnego nalotu na lotnisko w Wielkich Łukach przeciwko 156 radzieckim I-15 wystartowało 167 polskich P-11. Wkrótce radzieccy piloci próbowali uciekać. Straty rozkładały się w proporcji 1:4. I-15 nie miały jednak dostatecznej prędkości i podczas pościgu również spadały kolejne myśliwce. Polacy zawrócili dopiero na linii frontu gdzie polscy żołnierze entuzjastycznie reagowali na widok trochę ponad 100 rozprężonych po całym niebie I-15 gonionych przez lecących w równym szyku 130 P-11.

​

Następny krok generała Zająca polegał na usunięciu z eskadr bombowych osłony myśliwskiej i przekształcenia ogółu myśliwców w jedno wielkie liczące etatowo 360 samolotów skrzydło.

​

Tymczasem na dalekim wschodzie Nowozelandczycy powoli parli do przodu.

​

Tymczasem widząc, że wojna staje się coraz bardziej mobilna Anglicy przekazali Polakom doktrynę zmotoryzowanego dowództwa.

​

Wojsko Polskie natomiast mogło opuścić terytorium śląska gdyż w drugiej połowie grudnia razem z pierwszym śniegiem przybyła pierwsza śląska dywizja piechoty.

​

Także tocząca się już od dawna bitwa o Kijów miała się ku końcowi. Z początkowej liczby 96.000 Polaków i 60.000 Ukraińców została raptem połowa.

​

Polska Pancerarmia ruszyła natomiast z Stalino na wschód gdzie stacjonowały rosyjskie zagony pancerne. Szykowała się największa bitwa pancerna w historii oręża. Polskie tankietki parły nieustannie w stronę radzieckich MS-1. Polscy czołgiści spędzili nowy rok w swoich maszynach...

​

Spoiler

Dlaczego mam wrażenie jakbym miał popełnić w tym odcinku błąd w odnośnie stolicy carskiej Rosji i miast Borowiczi.

 

Odcinek 11: "...odsapnąć w zimę..."
Styczeń-Luty 1937​

Na początku 1937 roku front przedstawiał się bardzo korzystnie. Wojsko Polskie stacjonowała na południowych przedmieściach Leningradu. Dalej front szedł na wschód i docierał do Wołgi a następnie nią aż do jej ujścia. Potem oddziały WP stały na południe od Kalinina i Moskwy i w ujściu Donu. Następnie straż była trzymana wzdłóż Donu i w linii prostej na południe, na wschód od Rostowa i do ujścia Donu.

​

Plan polskiego naczelnego dowództwa na pierwszy miesiąc roku 1937 roku był prosty. W sytuacje jaka zaistniała na froncie, gdy obie strony miały porównywalne siły rozwiązanie było jednym z najlepszych. W związku z zapowiadanym nadejściem zimy, Wojsko Polskie miało rozpocząć dwie masowe ofensywy i zdruzgotać RKKA jeszcze przed nadejściem pierwszych mrozów. Pierwsza ofensywa zaplanowana na północy miała odciąć w szybkim tempie Finlandię lub przynajmniej zająć Leningrad i maksymalnie wydłużyć linie zaopatrzeniowe Armii Czerwonej trzymającej w żelaznych szczękach brytyjski przyczółek w Turku.

Druga ofensywa rozpoczęła się z obszaru pomiędzy źródłem Donu a jego ujściem. Natarcie miało na celu wypchnięcie Sowietów aż za Don i wydłużenie frontu. O ile Armia Czerwona ma możliwość przeprowadzania taktycznych i strategicznych odwrotów na Syberię, Ural, Kaukaz i tak aż do Władywostoku, to zajęcie części radzieckich centrów przemysłowych przy jednoczesnym stopniowym wydłużaniu frontu wróży przynajmniej tragedię.

​

Pierwsze oddziały WP dotarły na pola bitew około dziesiątego stycznia. Jako pierwsze były polskie tankietki, które rzuciły żelazną rękawicę rosyjskim leciutkim MS-1. Rostów nad Donem stał się istna ruiną. Po mieście przetaczały się bezładne grupy czołgów a w starciach w wąskich ulicach niszczyły się dziesiątki maszyn.* Polskie TKSy w porównaniu z MS-1 czasami były na gorszej pozycji. Po pierwsze, rosyjskie czołgi miały większe działko, 30mm przy którym 20mm nkm montowany w tankietkach miał się słabo. Po drugie tankietki miały dużo słabsze opancerzenie, czasem i o 5-10 mm. Po trzecie MS-1 posiadały możliwość obrotu swoim działkiem gdyż było ono zamocowane w wieży natomiast załogi tankietek musiały sporo się namęczyć żeby wymanewrować wśród ulic tak, aby móc oddać serię.

​

Następnie przyszła pora na bitwy o Lipieck...

​

...Rizań...

​

...i Leningrad.

​

Po pierwszych bitwach dla naczelnego dowództwa Wojska Polskiego stało się przerażająco jasne, że nie udało im się uprzedzić zimy. Polscy żołnierze, kawalerzyści i tankietki zaczęły nagle zbierać niewiarygodne cięgi. Matka Rosja uderzyła w WOjsko polskie cała swą srogością. Ludzie i konie zaczęli zamarzać setkami. Niewyposażona w zimowe umundurowanie piechota nie była nawet w stanie bronić się przed rosyjskimi kontratakami. Załogi tankietek musiały czuwać na uruchomionych silnikach praktycznie przez całą dobę co pożerało niewiarygodnie ilości benzyny. W niektórych oddziałach znalazły się nawet przypadki dezercji. Gdzie indziej żołnierze oddawali się do niewoli za dziurawe koce i kubek ciepłej zupy. Natarcie we wszystkich czterech miastach zostało wstrzymane i nocy całej ofensywy zawisły na włosku. Sam król August IV Poniatowski polecił naczelnemu dowództwu wstrzymać ofensywę i należycie wyposażyć żołnierzy. Zima nie dotarła jednak jeszcze do zachodniej Ukrainy. Tu rozpoczynał się początek końca bitwy kończącej egzystencję Komunistycznej Ukrainy. Trzeciego lutego umilkły działa i ucichły strzały. Bitwa o Kijów została wygrana.

​

W drugiej połowie lutego miało miejsce kilka ważnych wydarzeń. Pierwszym z nich była pomoc południowoafrykańskich naukowców w naszych projektach badawczych. Rzeczpospolita zrobiła swój pierwszy krok w stronę nocnych walk myśliwskich, choć właściwie nie było sensu montować radaru na PZL P-11c** więc najpierw należało by zmodernizować dywizjony do nowego, posiadanego już od dawna w tajemnicy myśliwca przechwytującego.

​

Siedemnastego lutego, wbrew wszelkim zapewnieniom międzynarodowym Republika Pruska wystosowała żądania terytorialne w kwestii Śląska. Ku ogólnemu zaskoczeniu, Śląsk z swoją 1 dywizją piechoty uległ żądaniom i oddał Niemcom Breslau i Opplen.

​

Rzeczpospolita, nie dość że zaskoczona i wplątana w wojnę z ZSRR, nie mogła w żaden sposób zareagować. Traktaty pokojowe z Wielkiej Wojny Europejskiej nie zabraniały Prusom takich działań, a Rzeczpospolita w razie zatwierdzenia przez króla interwencji militarnej, sama złamała by postanowienia traktatu i "nietykalności" Republiki Pruskiej. Jedynym więc co można było zorganizować, było wysłanie noty protestacyjnej do Berlina.

​

To co zrobiły Niemcy nie została jednak bez echa w Polsce. Mimo zaangażowania w walkę z komunizmem, próba została dokonana. Dwudziestego-czwartego lutego Rzeczpospolita wystosowała oficjalną notę z żądaniami do Bukaresztu. Ku ogólnemu zdziwieniu Królestwo Rumunii uległo...

​

Ostatnim ważnym zdarzeniem w lutym było ukończenie produkcji dywizjonu bombowego, przeznaczonego dla Francji. Trzydzieści lśniących Łosi z francuskimi oznakowaniami stały teraz na lotnisku poznańskim czekając na transport do ich nowej ojczyzny.***

​

____________________

*-pewnie trochę jak w World of Tanks na Himmelsdorf i Ensku.

**-wyobraźcie sobie P-11c z radarem lotniczym.

***-nie, nie będę nimi bombardował Niemiec ani bił Bolszewików.

 

Odcinek 12: "...i upaść z łoskotem."
Marzec-Kwiecień 1937

W początkach marca ostatnie z serii 30 specjalnie zmodyfikowanych na potrzeby nocnych bombardowań samolotów PZL 37a zszedł z linii montażowej. Teraz wszystkie 60 Łosi stało na lotniskach Poznańskim i Bydgoskim. Teraz oba dywizjony miały odlecieć do Nancy i Londynu, gdzie polskie załogi oraz mechanicy mieli zaznajomić francuzów i anglików z funkcjonowaniem, pilotażem i możliwościami maszyn.Brytyjscy naukowcy już kilka miesięcy temu rozpoczęli pewien eksperyment z planami PZL 37a Łoś. Teraz miał on wejść w życie. Chodziło o wymianę 874-konnych silników Bristol Pegasus nowymi, o prawie dwukrotnie większej mocy, 1675-konnymi silnikami Hercules VI. Według danych brytyjskiego lotnictwa mogły one użyte w parze, rozpędzić blisko 8,5 tonowy kawał żelastwa o powierzchni nośnej 70m kwadratowych do prędkości 410km/h co w przełożeniu na 4920-kilogramowego Łosia o powierzchni nośnej 53,5m kwadratowego mogło dać oszałamiający wynik 533-538km/h. Prototyp był w zaawansowanym stadium rozwoju i już niedługo miał być porównany z nocną wersją PZL 37a.

​

W międzyczasie w Warszawie trwała narada najwyższego dowództwa sił zbrojnych RP. Przy stole siedzieli w kolejności: na szczycie król August IV Poniatowski, po jego lewej Rydz-Śmigły, Beck i Kasprzycki. Po prawej zaś Pełczyński-Grzegorz, Świrski i Rayski.

August IV Poniatowski: ...Nie! Jeszcze raz powtarzam, że nie ma takiej możliwości. Nie wyrażam na to zgody!

Rydz-Śmigły: Wasza Wysokość wybaczy, ale nie mamy innego wyjścia. Na froncie zaległ pat i TYLKO teraz jesteśmy w stanie narzucić coś sowietom. Potrzebujemy tego rozejmu.

August IV Poniatowski: Rozumiem pańskie argumenty marszałku, ale nie możemy pozwolić by taka szansa przeszła nam przed nosem! Jeszcze nigdy w historii konfliktów polsko-rosyjskich upadek Moskwy nie był tak bliski!

Rydz-Śmigły: Ale jeżeli nie uda nam się jej do końca wykorzystać, to nie zniszczymy całej Armii Czerwonej, a wtedy, prędzej czy później tę wojnę przegramy. Rozejm da nam czas potrzebny do...

August IV Poniatowski: ...do czego!?

Rydz-Śmigły: Do zastosowania pewnego wybiegu politycznego.

Beck: Właśnie w tym rzecz. Pamięta zapewne Wasza Miłość gdy Wielka Wojna Europejska zakończyła się rozejmem i nałożeniem na II Rzeszę Niemiecką bardzo ciężkich warunków pokojowych.

August IV Poniatowski: Oczywiście.

Beck: Tak więc tym samym sposobem spróbujemy podejść sowiety.

August IV Poniatowski: Sprytne, ale czy zadziała?

Rydz-Śmigły: Nie mamy innego wyboru.

Beck: Ponadto jest jeszcze inny aspekt na który warto zwrócić uwagę. Faszystowskie USA dało upust swojej ksenofobii i militaryzmowi najeżdżając Meksyk. Nie twierdzę że było to jakoś specjalnie zaskakujące ale nasza polityka zagraniczna daje priorytet sytuacji europejskiej.

Pełczyński-Grzegorz: Ponadto według informacji przysyłanych przez naszych agentów w Faszystowskich Stanach Ameryki wielki fabryki pracują od 1935 roku nieustannie. Armia amerykańska, o ile panowie pamiętają, liczyła w 1935 roku 79.000 ludzi zgrupowanych w 4 dywizje piechoty i jedną dywizję kawalerii. Wtedy też amerykańskie siły lotnicze liczyły około 60 myśliwców Boeing P-12, 30 bombowców Douglas B-18 Bolo, 90 bombowców Martin B-10 i 30 bombowców Vultee A-31 Vengeance. Amerykańska flota liczyła wtedy łącznie 15 pancerników, 26 krążowników, 235 małych i dużych niszczycieli oraz fregat, 3 lotniskowce i 85 okrętów podwodnych. Dziś według szacunków naszego wywiadu, amerykanie zwodowali około 10 niszczycieli, krążownik i 2 lotniskowce. Armia amerykańska również stała się dość duża. Nie zawyżając liczb, liczy teraz mniej-więcej 1.359.000 ludzi. Jest to sprawa dosyć niepokojąca, zwłaszcza, że w przeciągu zaledwie 2 lat nastąpiło 17-krotne zwiększenie liczebności US Army. Co więcej ich siły lotnicze również prą naprzód. Nasze szacunki prowadza nas do wielkich liczb, a mianowicie 360 myśliwców Boeing P-12, 30 bombowców Douglas B-18 Bolo, 90 bombowców Martin B-10 i aż 270 bombowców Vultee A-31 Vengeance, daje to nam w sumie 750 samolotów, co... er... niestety przeważa nawet nasze siły lotnicze.

Rayski: Ależ najsłodszy Jezu, to jest niemożliwe, przecież Siły Powietrzne Rzeczpospolitej już w 1924 przegoniły Royal Air Force i Armée de l'Air i tak jest aż do dziś. jakim cudem w ogóle Ameryka mogła nas przegonić. Przecież tam panował kryzys, tak KRYZYS i to dużo potężniejszy niż u nas w Europie!

Pełczyński-Grzegorz: Dla nas jest to również zagadką, według czystej logiki coś takiego nie mogło mieć miejsca. No a teraz Europa budzi się, za przeproszeniem, z ręką w nocniku.

August IV Poniatowski: Ale chyba nie chcecie mi panowie powiedzieć, że nic nie można z tym zrobić?

Kasprzycki: Ha! Sprawa jest trudna i być może nierozwiązywalna ale próbować trzeba. Już powzięliśmy pewne środki zaradcze, a nawet zostały one ukończone na przełomie stycznia i lutego tego roku. Na Litwie i Ukrainie wybudowanych zostało kilkanaście fabryk. To niewątpliwie zmniejszy dystans pomiędzy naszym a amerykańskim dystansem, ale na dłuższą metę nie możemy tak postępować. Nasze źródła surowców są ograniczone, w przeciwieństwie do ogromu amerykańskich. Proponuję aby zamiast armii większej mieć nowocześniejszą. Jest, pewien projekt, nie powiem, dosyć dobry projekt...

Rydz-Śmigły: Niech pan mówi dalej, jak widzę jest to coś o czym jak dotąd mnie nie poinformowano.

Kasprzycki: Jest on trzymany w pełnej tajemnicy. Chodzi o plan nowoczesnego myśliwca. Jest to jednomiejscowy, jednosilnikowy, dolnopłat o konstrukcji metalowej, wybudowany prototyp osiągnął 415 km/h a w egzemplarzach seryjnych planowana prędkość będzie wynosiła nawet 430km/h. Może być uzbrojony w 2 karabiny maszynowe PWU wz. 33 kal. 7,9 mm i bombę o masie 50 kg albo w 4 karabiny maszynowe PWU wz. 33 kal. 7,9 mm.Maksymalny pułap działania maszyny w założeniach wynosi 9500 metrów, praktyczny zaś zapewne będzie o jakiś 1500-2000 metrów mniejszy.

Rayski: A więc jednak posiadamy pewnego asa. Czy prototyp wykazał jakieś usterki lub błędy konstrukcyjne?

Kasprzycki: O ile mi wiadomo, nie.

Rayski: W takim razie wnoszę o modernizację przynajmniej 2 dywizjonów myśliwskich tym modelem samolotu. czy nasz przemysł zbrojeniowy jest w stanie udźwignąć takie plany?

Kasprzycki: Nasz przemysł jest w stanie udźwignąć nawet kilkukrotnie większe, po otwarciu najnowszych fabryk i wyremontowaniu oraz uruchomieniu przejętych rosyjskich możemy zdecydować się na taki krok, powiedział bym nawet że wskazane było by zmodernizowanie nawet 7 dywizjonów w czasie najbliższym.

Rydz-Śmigły: Panowie, powoli. To że teoretycznie mamy takie możliwości, nie znaczy że możemy to zrobić bez przeszkód. Przecież nasz przemysł zaopatrzeniowy ciągnie ostatkiem sił, myślę że należy odpuścić sobie 1 albo 2 dywizjony celem zgromadzenia większej ilości zapasów zaopatrzenia. Produkcje proponował bym zacząć w pierwszej połowie kwietnia.

Rayski: A więc uzgodnione. Przezbrajamy 6 dywizjonów w... Jak właściwie nazywa się ten samolot?

Kasprzycki: PZL 20 "Sroka"...

Zawieszenie broni z ZSRR.


Wojna amerykańsko-meksykańska.


Przezbrajanie w Sroki.

Minister Beck zaraz po zawarciu zawieszenia broni rozpoczął kolejne przedsięwzięcie międzynarodowe. Przez połowę marca debatował z państwami przywódczymi Ententy aby dojść do wspólnej polityki wobec ZSRR. Po pewnym czasie udało mu się zorganizować spotkanie z ministrami spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii, Francji, Szwecji, Norwegii, Turcji, Persji i Afganistanu. Za zamkniętymi drzwiami został ustalony pewien trakt mający na celu zepchnięcie ZSRR do pozycji szachowej. Spisany akt miał być oficjalnie podpisany przez przywódców tychże państw 23 marca.

​

​

W załączniku do paktu przedstawiono też rolę niektórych mniejszości narodowych i niepodległościowych w ZSRR. Władze sowieckie zostały postawione przed faktem dokonanym, 24 marca żołnierze Rzeczpospolitej, Norwegii, Szwecji, Turcji, Persji i Afganistanu przekroczyli granicę kierując się na omówione przez traktat terytoria. W razie oporu radzieckiego wszystkie 6 państw miało jak jeden mąż wypowiedzieć ZSRR wojnę. Rosjanie, chcąc nie chcąc, nie mogli pozwolić sobie na wojnę z tyloma państwami graniczącymi z nimi na raz. Także z polskiej inicjatywy nadano niepodległość Finlandii i Cesarstwu Moskiewskiemu na którego tronie zasiadła Anastazja Nikołajewna Romanowa, zbiegła w czasie I Wojny Polsko-rosyjskiej do Rzeczpospolitej i tam też żyjąca.

W pięć dni po zawarciu traktatu w Armii czerwonej szalała już samowola. Mimo rozkazu Stalina, żeby wojny z Rzeczpospolitą nie zaczynać bez jego sygnału, pojedyncze korpusy radzieckie uderzyły na Wojsko Polskie, które jednak nie będąc zaskoczonym dzielnie odpierało ataki wroga.

ZSRR przed...


...i po Traktacie Warszawskim.

Wkrótce też został opracowany plan ostatecznego obalenia rządu komunistycznego siedzącego teraz w Leningradzie. Największa ofensywa tej wojny zakładała uderzenie pomocnicze wzdłuż stóp Kaukazu aż do Morza Kaspijskiego siłami obu polskich Pancerarmii oraz uderzenie główne, przeprowadzone siłą 21 dywizji piechoty i 4 dywizji kawalerii znad Donu wzdłuż Wołgi, aż do granic nowo powstałego Cesarstwa Moskiewskiego. część sił miała być uzyskana z wojsk walczących niedawno w Kijowie, które zdążyły wypocząć i przybyły na front. Tak miał się utworzyć kocioł długi i szeroki na kilkaset kilometrów. Po oczyszczeniu te tereny miały być oddane Cesarstwu.

Plan.


Ostrze kosy zawsze ścina najwięcej zboża.

Pod koniec kwietnia zakończyła się tez budowa umocnień granicznych w Łodzi i Radomiu. Teraz, gdy słaby Śląsk coraz bardziej chwiał się w posadach nastąpiło umocnienie granicy i zabezpieczenie Warszawy.

Pierwszy maja rozpoczął się salwami artylerii zza Donu. Blisko 400.000 żołnierzy WP przekroczyło rzekę i spychając 36.000 obrońców parło na północ...
​

​

 

Odcinek 13: "Ostrze kosy..."
Maj-Czerwiec 1937
​

Na samym początku maja, zaraz po ruszeniu wielkiej ofensywy, również na wschodzie zaczynało się co zmieniać. Mongolia, państwo satelickie ZSRR zebrało się w sobie i poprosiło Chiny o dostęp militarny. O dziwo Chiny wyraziły zgodę. Teraz jedna czy dwie mongolskie dywizje mogły pomaszerować na Indie.

​

Co ciekawe, ich właściciele, Brytyjczycy wysłali w tym czasie do Rzeczypospolitej skromny korpusik ekspedycyjny. Była to cześć sił, które zostały zluzowane w Turku, po wyzwoleniu Finlandii.

​

Jednocześnie jednak na drugim końcu frontu, rozpoczęła się wielka bitwa o Balaszow. Teraz 22 dywizje Wojska Polskiego rzuciły się miażdżąco na trzy radzieckie dywizje broniące tej mieściny. Ofensywa uderzyła bez przeszkód i po 2 dniach walk miasto było w rekach polskich.

​

Następnym celem był Saratów. Tym razem dysproporcja sił była mniuejsza, gdyc przeciw osiemnastu dywizjom polskim stanęły cztery dywizje Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej. I tym razem wynik bitwy był oczywisty ale bitwa trwała trochę dłużej, bo całe pięć dni.

​

Na dalekim wschodzi, sojusznicza Nowa Zelandia i Australia zajęły Komandory i połowę Kamczatki razem z Petropawłowskiem Kamczackim. Kolejne radzieckie dywizje, tak potrzebne w tej chwili na zachodzie musiały tu zostać.

​

Zostały tam, a więc ofensywa szła dalej. Kolejne miasto do zdobycia nosiło nazwę Syzran. Tutaj przy ciągle wzrastającej dysproporcji sił, teraz aż prawie 2:1, Rosjanie stawili tygodniowy opór. Ofensywa traciła na sile, jednak nie było to jeszcze ostatnie słowo Wojska Polskiego.

​

W połowie czerwca, do służby weszło siedem modernizowanych dotąd dywizjonów. Teraz latały one na PZL 22 Sroka. Były to samoloty należące do światowej czołówki i tylko nieliczne, takie jak brytyjskie Hawker Hurricane były od niego szybsze i lepiej uzbrojone, trzeba jednak przyznać, że Hurricane był samolotem okrytym w połowie płótnem. A to było w pewnym sensie kompromitujące w drugiej połowie lat '30.

​

Ze zwolnionych po produkcji możliwości przemysłowych, wyznaczono całkiem dużą część i przeznaczono na badania. Siły lotnicze RP muszą szybko stanąś na nogi, a to im niewątpliwie w tym pomoże.

​

Pod sam koniec czerwca, na terenie RP stacjonowało już bardzo dużo brytyjskich dywizji. Broniące niedawno Turku, stały teraz w Nowogrodzie. Tam też oprócz 6 polskich dywizji mogło stać 18 angielskich.

​

W ostatnim dniu czerwca wprowadzona została także reforma. Nowe mundury dla całej armii. Teraz, stare pamiętające jeszcze czasy Wielkiej Wojny Europejskiej stroje, mogły przejść na zasłużony wypoczynek, ustępując miejsca nowym, ładnym mundurom.

​

 

Odcinek 14: "...zawsze ścina..."
Lipiec 1937
​

Na początku lipca kosa Wojska Polskiego po wzięciu zamachu wbiła się głęboko w pozycje Rosjan. Natarcie na północny-wschód zostało zatrzymane przekształcając swój kierunek na północny-zachód. Pędzące wzdłuż koryta rzeki polskie dywizje piechoty torowały miejsce dla właściwego czubka ofensywy w postaci dwóch Pancerarmiami i Armii Szybkiej. Były one już tylko o krok od zajęcia Uljanowska i zadania bolszewizmowi moralnego ciosu.

​

Gdy tylko im się to udało utworzony został kompletny sak, wystarczyło go teraz tylko zamknąć. Front rozciągał się coraz bardziej i krach Armii Czerwonej był już tylko kwestią czasu. Ciągłe dezercje, złe warunki, brak wyżywienia... I bez tego naczelne dowództwo RKKA miało mnóstwo na głowie. Kiedy jednak znaczna cześć sił sowieckich przepadnie w saku i zostanie odcięta na kaukazie, wynik wojny zostanie całkowicie przesądzony.

​

Jednocześnie na północ ruszyła ofensywa mająca odciąć nowo zdobyte ziemie fińskie od ZSRR. Z siłą 224.000 ludzi Wojsko Polskie zaczęło spychać oddziały bolszewickie na wschód.

​

Tymczasem ze zdobytego Uljanowska wyszło natarcie właściwych sił szybkich. I i II Pancerarmia oraz I Armia Szybka miała za zadanie zamknąć w okrążeniu kilkaset tysięcy Rosjan. Kawalerzyści ramię w ramię z pancerniakami parli na zachód ile sił w koniach i TKS'ach.

​

Tymczasem na ziemie na południowy-zachód od Stalingradu spadło natarcie dwóch pięciotysięcznych korpusów piechoty i II oraz III Armii Szybkiej a także III Pancerarmii. Trzecia z ofensyw wykorzystała chyba największe siły, bo całe 310.000 żołnierzy. Po raz kolejny wykorzystano współpracę kawalerii i czołgów.

​

Na terenie Cesarstwa, a de facto Republiki Rosyjskiej stacjonowało kolejne 144.000 Polaków a także I Skrzydło Bombardujące w sile 60 Karasi. Nie tylko osłaniały one skrzydła dwóch ofensyw, ale i stanowiły podporę dla formujących się dopiero sił Republiki, liczących już 16.000 żołnierzy i 20 zakupionych od Rzeczypospolitej PZL 11.

​

Tymczasem Francji udało się wywrzeć wpływ na politykę rządu Rumunii.

​

Niedługo potem czołówki III Armii Szybkiej i III Pancerarmii napotkały główne siły sowietów pod Krasnodarem.

​

Po blisko tygodniowej bitwie Armia czerwona została zmuszona się wycofać do Majkopu. Takie zwycięstwo dobrze wróżyło natarciu.

​

Przyszła też pora na zamknięcie saka. Na Sarańsk broniony przez 32.000 czerwonoarmistów ruszyło blisko 1400 czołgów z I i II Pancerarmii.

​

Sypiąca się RKKA nie mogła jednak stawić opór polskim TKS'om.

​

Wtedy też na Majkop i znajdujące się tam złoża ropy naftowej spadło natarcie III Armii Szybkiej. Tym razem jednak polska kawaleria natrafiła na umocnione pozycje Rosjan. Bardzo szybko okazało się, że 96.000 sowietów zasypało Polaków ogniem krzyżowym. Etatowe 60.000 żołnierzy zaczęło bardzo szybko topnieć.

​

Tymczasem natarcie na północy weszło w decydującą fazę. Zaczęły się walki o Timoszino i Wołodgę. O ile pierwsza z tych bitew szła jak po maśle, o tyle druga wypadła bardzo niekorzystnie, ze względu na ponad dwukrotną przewagę RKKA, co w efekcie okazało się dla 48.000 II Korpusu Armii Dźwina niemal że zgubne.

​

Zgodnie z przewidywaniami, natarcie na Majkop zostało zatrzymane i odrzucone. Sowieci odwlekli utworzenie granicy polsko-perskiej o kolejne kilkanaście dni.

​

Szczęśliwie zaś zakończyło się natarcie na północy. Bitwa o Timoszino zakończyła się pełnym sukcesem zaś starcie w Wołodze rozstrzygnęły naloty polskich bombowców nurkujących startujących z Republiki Rosyjskiej.

​

Kolejna bitwa pancerna tej wojny rozegrała się pod Worszyłowskiem. naprzeciw siebie stanęły dwie radzieckie Dywizje Pancerne Gwardii i dwie polskie Pancerdywizje. Wygrana tutaj, pozwoliła by na okrążenie Majkopu, a co za tym idzie, wzięcia twierdzy głodem.

​

W czasie gdy Rzeczpospolita była całkowicie zajęta kwestią wschodnią, Republika Pruska wysłała misję dyplomatyczna do kadłubkowego już państwa Śląskiego. Perspektywa pokojowej inkorporacji tych terenów do Niemiec stawała się coraz bardziej realna.

​

A na Dalekim Wschodzie Japonia starała się przybliżyć do Syjamu, który stanowił ważną rolę, jako sąsiad kolonialnych Indii, Chin i kolonii francuskich.

​

Włosi natomiast nadal próbowali oświecić austriackiego cesarza swoimi poglądami, mówiącymi o samodecydowaniu o sobie narodów. W praktyce znaczyło to że chcą znaleźć pretekst by wznowić rozmowy o przynależność Dalmacji.

​

Rząd filipiński, kierowany z FUSA, chciał natomiast by nacjonalistyczne chiny przekierowały się w stronę faszyzmu, który był postrzegany według nich jako najwspanialszy ustrój jaki kiedykolwiek istniał.

​

Około 30 lipca wydany został rozkaz zmiażdżenia saka. miała tego dokonać wielka ofensywa Wojska Polskiego nacierającego na okrążonych Rosjan od północy, południa i zachodu. W przypadku powodzenia akcji, a innego scenariusza nie przewidywano, straty RKKA w tej operacji wliczając rannych i wziętych do niewoli oraz dezercje powinny sięgnąć kilkuset tysięcy żołnierzy. Teraz rozsądzić mógł już tylko czas.

​

Spoiler

Wiem że miałem nie pisać ale... zonk... piszę. Jest AAR, ma screeny, jest ok. No i jestem potwornie zadowolony z moich nowych shieldów.

 

Odcinek 15: "...najwięcej trawy."
Sierpień 1937
​

Wojna wojną, jednak większość Europy nadal żyła po swojemu. Ententa praktycznie była w stanie wojny tylko oficjalnie, gdyż główny ciężar walki z ZSRR spadł na Rzeczpospolitą. A skoro Ententa jest spokojna, to czemu państwa neutralnie nie miały by być? Stosunki dyplomatyczne na linii Belgrad-Tirana oraz Ateny-Rzym układały się jednak jak zawsze po grudzie.

​

Tego samego dnia, III Pancerarmia, która zaledwie kilka dni wcześniej zajęła Woroszyłowsk ruszyła dalej, w kierunku miasta Legań i wybrzeża Morza Kaspijskiego. Powodzenie taj akcji pozwoli odciąż ZSRR od Iranu.

​

Tymczasem II Korpus Armii Kijowszczyzna uderzył na Tambow. Osaczone wojska Radzieckie będą musiały wycofać się z tej bitwy. Parcie na sak rośnie z każdą godziną.

​

Niedługo potem na Stalińsk spadło uderzenie I i II Pancerarmii. Tutaj również Armia czerwona nie miała większych szans. Co więcej, zajęcie tego miasta, a w perspektywie miesiąca Stalingradu da wielki propagandowy sukces i potężny moralny cios rosyjskiemu dowództwu.

​

Kolejny cios zadał I Korpus Armii Smoleńszczyzna, nacierając na przeważające, lecz wyczerpane i słabo zaopatrzone siły wroga w Rizańsku. Krok za krokiem prawdopodobieństwo szybkiego zmiażdżenia saka wzrasta.

​

Na północy zaś, I Korpus Armii Małopolska wraz z I Korpusem Armii Inflanty spróbował zająć Sewerodwinsk.
Przewaga Wojska Polskiego zapewne sprawi, że RKKA zostanie wyparta z tego miasta w przeciągu dni. Co więcej, uda się tym samym zabezpieczyć granicę Fińsko-Radziecką.

​

Najbardziej heroicznego wyczynu, dokonał jednak II Korpus Armii Małopolska. Przeprawił się on przez Wołgę i w śmiałym natarciu na Wolzskij spróbował odciąć Stalingrad od reszty ZSRR.

​

I też zgodnie z przewidywaniami, Rosjanie opuścili miasto i wycofali się na północ, w kierunku Archagnielska. Kolejne dywizje Armii Czerwonej przedstawiały swój stan jako banda chłopów nieświadomych o co walczą swoimi karabinami na sznurkach od snopowiązałek.

​

W przeciągu kolejnych dwóch tygodni potwierdziły się wszystkie założenia. Sak został kompletnie zmiażdżony, i RKKA straciła kolejne 160.000 ludzi. Jak by nie patrzeć, był to moment przełomowy, gdyż od teraz, Armia radziecka nie jest już zorganizowaną siłą zbrojną. Dyscyplina poszła w las, bandy przypominają bardziej kozaków Chmielnickiego niż regularne wojsko.

​

W Leganiu toczyła się wtedy bitwa pomiędzy III Pancerarmią, a dwiema Sowieckimi dywizjami piechoty. Oczywiście nie wytrzymała ona natarcia przeprowadzonego z taką siłą, i jej obrona szybko pękła.

​

Gdy sytuacja na froncie stała się jasna i klarowna, ruszyło wielkie natarcie na Stalingrad, obsadzony przez trochę ponad 100.000 Sowieckich soldatów.

​

Nie była to jednak równa walka, gdyż przeciw 7 Radzieckim dywizjom, Polacy wystawili 16 dywizji wchodzących w skład I i II Pancerarmii, I Armii Szybkiej oraz I Korpusu Armii Wołyń. Łącznie około 250.000 ludzi.

​

Jednocześnie, razem z wzrostem potencjału militarnego Republiki Rosyjskiej, Rzeczpospolita uzyskała zwierzchnictwo nad jej siłami zbrojnymi, uzyskując nowe 16.000 bitnego ludzia.

​

Co do Stalingradu, to szybko okazało się, że zamienione w twierdzę miasto, bez zaopatrzenia i z skąp załogą nie wytrzyma długo. I tak też się stało, Stalingrad padł po niecałym tygodniu oblężenia.

Ciąg dalszy w następnym poście...​

 

Na południu zaś, wzdłuż wybrzeży Morza Kaspijskiego, kolejna operacja kawaleryjsko-pancerna została zaplanowana przeciw Astrachaniowi, gdzie stała tylko jedna wroga dywizja.

​

Kolejną decyzją, było nakazanie ofensywy wojskom zgromadzonym po oblężeniu Stalingradu. Niemal 330.000 żołnierzy Wojska Polskiego stanęła naprzeciw 32.000 czerwonoarmistów. Pokazywało to jak słaba jest już RKKA.

​

To samo stało się na północy, gdzie front ma być w założeniu popchnięty o kolejne kilkaset kilometrów do przodu.

​

Pod długich zmaganiach stało się jednak coś nieoczekiwanego. W związku z tym, że na południu ZSRR cofnął się o około 1500 km a na północy o jakieś 750 km oraz wobec utraty kolejnych strategicznych punktów takich jak Moskwa, Stalingrad, Leningrad, Murmańsk, Helsinki, Sewastopol a w perspektywie na następny tydzień również Archagnielsk, głowa Związku, Józef Stalin, nakazał wysłać do Warszawy negocjatorów z prośbą o zawieszenie broni i rozpocząć negocjacje pokojowe.

​

Jak towarzysz Stalin sam ujął na posiedzeniu partii.

Po kilku dniach negocjacji i zawarciu zawieszenia broni, przedstawiono trzy koncepcje powojennej Europy. Największe ustępstwa jakie proponował Stalin, dawały Polsce znaczne ziemie na wschodzie i gwarantowały istnienie pełnej wielkości Śląska. Niestety ZSRR miał z powrotem otrzymać Krym, Majkop i Kaukaz. Co więcej, także młoda Republika Rosyjska miała zakończyć swój żywot jako ziemie podzielone między ZSRR a Rzeczpospolitą.

​

Koncepcje rządu Polskiego przedstawiały się daleko inaczej. Pierwsza z nich stwierdzała, że ma zostać utworzona Republika Rosyjska sięgająca po Ural. Na Kaukazie miała powstać Republika Kaukaska a Krym wraz z Majkopem pozostawał w rękach Brytyjskich jako wysunięta bana Royal Navy.

​

Inna opcja zakładała stworzenie Republiki Ukraińskiej i Republiki Białoruskiej na terenach przypadłych Rzeczypospolitej. Oczywiście obie koncepcje pozostawiały nowo powstałe państwa pod protektoratem rządu polskiego.

​

Spoiler

No tak. Wybaczcie te opóźnienia w pisaniu AARów, nie są one wynikiem złej woli. Po prostu miałem trochę pracy z olimpiadą historyczną i trochę zmartwienia z ograniczeniem na Imageshacku do 500 obrazków.

 

Jak już wcześniej wspominałem - bardzo przyjemna krótka, ale nieuboga w informacje forma którą się czyta z przyjemnością. Poza drobną literówką nic nie zauważyłem. Co do scenariusza - uważam go za całkiem realny. Tylko jedno pytanie nie daje mi spokoju - czy ewentualny kraj na obszarze Kaukazu byłby zależny od RP?

 

Jak mniemam Polacy doszli do wniosku że Rosjanie, w tym ich sojusznicy, za mało się nacierpieli, miło więc będzie pozwolić im się dalej wyrzynać. Choć patrząc na mapę to raczej resztki komunistycznej bandy łaknącej krwi i świeżo powołane do wojska "azjatyckie dzikusy" zmasakrują tą Rosję władającą mało zaludnionymi terenami. Rzecz jasna jak mniemam dla Polski coś takiego jak sojusz, braterstwo broni, honor czy przyzwoitość to puste slogany?

Ta akurat Anglicy marzą o tym aby władać jakimś Krymem po drugiej stronie Europy i mieć tam bazę. Przecież WB celowo nie pchała się do Europy. Nagle miałaby chcieć użyczyć swej floty i armii do obrony sojuszników? Ma dość własnych problemów, ba miała ich dość w rzeczywistości bez agresywnego USA. Jest ich na tyle dużo (problem) że zapewne nie zgodziłaby się na oddelegowanie nawet najmniejszych sił na stałe na Krym.

Nie zrozumiałeś. Ta Republika Uralska miała wskazywać iż bezsensem jest nazywać Rosją państwa które nie kontroluje ani Moskwy ani Petersburga ani innych ziem rdzennie ruskich.

Nie za bardzo wiem czy koniec końców miałyby być niepodległe (w samej grze), ale tak tylko powiem że Generalne Gubernatorstwo ciężko nazwać niepodległym tworem.

Czegoś nie czaje. Polska wyrasta na imperium, ma wielkie mniejszości narodowe, nie ma surowców. Ale mimo to nie będzie chciała włączyć ziem rdzennie jej, zamieszkanych przez Polaków i bogatych w surowce?

A ta cała historia ze Śląskiem? Pamiętam że nie tylko ja pisałem wtedy że to jest delikatnie mówiąc nierealne.

 

Idea strefy buforowej? Poza tym honor? Braterstwo broni? Takie coś Polska czuje jedynie do Francji.

To że USA rośnie na potęgę wiem ja, autor, ale nie państewka w grze. A zauważ, że mogła się pchać w Wojnę Krymską i w Gallipoli.

Jak pamiętam z mapki, to jest Stalingrad i Moskwa w obrębie tej Republiki.

Podałem jako przykład nie autonomicznego tworu tylko zaplecza.

Polska to kraj, który przynajmniej oficjalnie nie rzuca się na inne w swym imperialnym szale. Wojna z komunistami była z ich winy.

A Wolne Miast Gdańsk i wyłączona faktycznie z Niemiec na jakiś czas Saara to mogła być.

 

Tylko czemu ta Rzepa taka duża? Teraz pewnie wyjdę na hipokrytę, ale jak się przyjrzeć to granica na Ural w zasadzie nie jest taka ładna...
Optuję za opcją numer pierwszą w pakiecie z uwzględnieniem Krymu do Polandii i odebraniem Rumunii Transnistrii, czy jak to tam się zwie. No i wykoncypuj jak przerobić Śląsk na ubermocarstwo
EDIT:

Mimo wszystko, jeżeli chcesz tworzyć Ukrainę czy Białoruś, które w zasadzie nigdy poza współczesnością nie miały swoich państw narodowych, to postaraj się, żeby Polska, która jednym państwem narodowym pozostaje od X wieku miała w posiadaniu przynajmniej swoje tereny narodowe. Wiem, że ktoś może mnie przyjąć za mniej radykalnego nacjonalistę, ale z grubsza tak już powinno wyjść... Poza tym, po II Wojnie rząd PRLu odwoływał się wszak do odwiecznie polskiej granicy na Odrze i Nysie Łużyckiej, czyż nie? A nie tylko komuniści, ale i ymperialiści jak i kapitaliści odwoływali się do wartości narodowych.

 

Tak tyle osób tutaj swoje uwagi prezentuje, ze ja też może znajdę jakąś - nie jest ona na tiką skalę jak tamte, ale zawsze.
Bo z mapy łatwo można wywnioskować, że Moskwa, stolica wielkiego w założeniach kraju, ma być odcięta od jego reszty, co jest dosyć bezsensowne. Czy Polska na prawdę nie może się obejść bez tej jednej prowincji nad Moskwą której nazwy obecnie nie pamiętam? Uważam, że takie oddzielenie Moskwy od reszty Rosji podbijającej ZSRR jest co najmniej nieco bezsensowne nawet jeśli będzi miała dostęp militarny itp. przez RP

 

Kurde! Mapka jest zrobiona z wzoru HoI2, nie wińcie, bo sam już nie pamiętam dokładnie przebiegu. To są screeny dawno robione. ;P

Co do Ukrainy i Białorusi, to jak już mówiłem idea zaplecza gospodarczego. A Ukraińcy, mają swoją tożsamość narodową. Przecież były powstania, rewolty etc. Co więcej był plan utworzenia Rzeczypospolitej Trojga Narodów, ale powstanie Chmielnickiego i wywołana nim wojna polsko-rosyjska temu skutecznie zapobiegły.

 

Wow, dyskusje jak u Auxa
Miło, że wróciłeś. Może sam się zmobilizuję do swojego AARcia...

 

Cały aar jest zarąbisty. Napisany jako jeden z najlepszych w całym dziale. Ja jestem zwolennikiem włączenia całej ukrainy i białorusi oraz częstochowy do Polski
Uważam że krym powinien należeć do Wielkiej Brytanii. Sądze że fajna byłaby koncepcja stworzenia paru niepodległych państewek w europejskiej rosji powinny się znaleść MOSKWA TATARSTAN BASZKIRIA oraz Czuwaszja lub Mari EL.

Jednak błagam nie włączaj terenów galicji do Polski
Możesz stworzyć galicje jako państewko w którym będzie 35% Polaków 30%Ukraińców 10% węgrów 15% Żydów 10% Niemców
Z pewnością będzie to ciekawe wyjście
A oto zmadziaryzowane miasta NOWYCH WĘGIER czyli GALICJI

Uwaga miasta czytamy cs=polskie cz sz= polskie s s= polskie sz

Przemyśl - Premevar
Rzeszów - Resevosz
Łańcut - Lantcsut
Sanok - Sancs
Krosno - Krosebanya
Zakopane - Eltemetnos
Lwów - Oroszlánovar
Kraków - Krakkó
Kołomyja - Kolomezs
Tarnopol - Tarnovar
Tarnowa nie lubie więc nie dam
Cieszyn - Tecs
Nowy Sącz - Újszandec

Przetłumaczyłem tylko niektóre miasta galicji
Pozdrowienia z Resevosza

Życze kontynuacji AARa