Gdyby Polacy Byli Imperialistami Mega AAR Cz I.

Gdyby Polacy Byli Imperialistami Mega AAR Cz I. "Sen o potedze"

Polski Imperializm Mega AAR. Część 1


BolesławII Stary

Żył:1042-1112.
Rządził: 1058-1112.


26 Grudzień 1066 roku.
Król Polski Bolesław II.
Powziął w skutkach brzemienną decyzje dla historii całego świata.
Zapragnął by dynastia Piastowska rządziła ziemiami od odry aż po wołgę.


12 stycznia 1067roku nasz wspaniały Król poślubia Ingrid Svedsdottir.
Córka Króla Duńskiego Swenda Estridsona Krzythinga .


Rok później ku chwale pana i szczęściu narodu i dynastii na świat przychodzi pierworodny syn Bolesława następca tronu polskiego Eustach Piast.
Mając zapewnioną ciągłość swego rodu Bolesław postanawia najechać ziemie pomorskie pragnie on w ten sposób odebrać to co utracili jego poprzednicy a zarazem zapewnić swemu państwu dostęp do morza Bałtyckiego.


Pierwszą częścią planu było opanowanie ziem Pogańskich Prusów z powodu że te plemię nie stanowiło jednolitej struktury państwowej podbój ten był by stosunkowo prosty.


15 listopada 1068 roku na świat przychodzi pierwsza córka Bolesława, Ludmiła Piast, przez wojów i króla było to brane jako dobry znak, rychłego zwycięstwa.


14 lutego 1069 roku wojska Królewskie pod dowództwem swego pana zajęły ziemie chełmińską.


30 maja tegoż że samego roku Bolesław już spoglądał na wielką toń Bałtyku z opanowanej Pomezanii.


9 grudnia pod pretekstem ujęcia zbiegłego syna wodza pruskiego drużyna królewska wkroczyła do Sambii gdzie dokonała pogromu pogańskich mieszkańców.



13 czerwca 1070 roku siły Polskie zdołały zająć Gdańsk pozostawiając tam nieliczną załogę Bolesław ruszył, by wspomóc pozostałe siły oblęgające Słupsk.
Który padł 11 sierpnia tegoż też roku.


Wśród wojennej pożogi doszły do króla wieści że jego małżonka urodziła mu drugiego syna Zygmunta.


Z tą radosną wieścią dotarła też i zła pierworodny syn zmarł w dziwnych okolicznościach.


Bolesławprzekonany że był to spisek pogańskich Pomorzan. Rozkazał dokonać eksterminacji populacji podbitych ziem Szczecińskich.


Pogrom Szczeciński.


Gdy gniew króla przeminął. Wysłał list z propozycją pokojową która została niechybnie przyjęta.
30 czerwca 1072 roku Bolesław przyjął tytuł Księcia Pruskiego i Pomorskiego.
Lata 1072-1086 to okres spokojnego rozwoju ziem Królewskich i intensywnych stosunków miedzy Królem i Królową.
Których owocami są: Mszczuj, Zbigniew, Ingegerd i Jakub Piastowie.


17 maja 1091 roku Królowi udało się wyswatać swą najstarszą córkę z trzecim w kolejności do Francuskiego tronu Księciem Luisem Kapetem.

W trakcie swego posłannictwa w Cesarstwa Bizantyjskiego Książę Zygmunt.

Przechadzając się po pałacowych ogrodach ujrzał dziewczę ubrane na modłę arabską jednagrze gdy ujrzał jej brązowe oczy zakochał się bez opamiętania. Po kilku miesiącach zabiegów udało mu się uzyskać zgodę na to małżeństwo ze strony swego Ojca jak i Cesarza którego była siostrzenicą.


11 listopada 1109 roku dzień to Hańby Króla Polskiego jego ukochana małżonka została złapana na spółkowaniu z innym możnowładcą , Król mimo całej swej miłości nie potrafi wybaczyć tej kobiecie, trafia ona pod topór katowski. Czarny to dzień był dla Bolesława który prześladować go biedzie do końca jego dni.
13 stycznia 1112 roku nasz wielki władca odchodzi do jedynego Boga.


Egzekucja Wiarołomnej Królowej.


Dzień później odbywa się koronacja Zygmunta I oraz jego małżonki Siddiq na władców państwa Polskiego
​

Osiągnięcia:
-Podbój ziem Pomorza i Prus.
-Wzmocnie Pozycji Królestwa na arenie międzynarodowej
-Rozbudowa Infrastruktury ziem Królewskich.

Mapa polityczna Polska i Sąsiedzi 1112 rok.

- Koligacje rodzinne
- Sojusze Militarne​

 

Gdyby Polacy Byli Imperialistami Mega AAR Część 2.


Zygmunt I Budowniczy.

Żył: 1070-1142.
Rządził: 1112-1142.
Siddiqa I

Żyła: 1080-1141.
Współrządziła: 1112-1141.

Państwo Polskie rozpoczęło swoją złotą erę wraz z koronacją Zygmunta I.
Od razu po objęciu tronu Zygmunt nadał tytuł Księcia Pomorskiego bratu Mszczujowi natomiast Księstwo Pruskie padło w udziale Zbigniewowi.
Który bez porozumienia z bratem w 1113r. nadał pomezaniie Zakonowi Najświętszej Marii Panny.

Przybycie Krzyżaków na ziemie Polskie.

Po ustabilizowaniu sytuacji z pozostałymi pretendami do Korony Zygmunt.
Mógł planować zmycie hańby jakim było wiarołomstwo swej matki, sam władca był świecie przekonany że to ona została uwiedziona przez Księcia Halickiego Stepana z Galicza.
Samo wspominanie Tego imienia w obecności króla było niebezpieczne, wpadał on w niepohamowany szał mylśląc iż ten zuchwały robak wciąż żyje.
18 sierpnia 1114r za namową doradców wysunął roszczenia do tytułu Księcia Halickiego i najechał ziemie Stepana. Konflikt zakończył się po niecałym roku gdyż wasalowie Księcia niech cieli ginąć za cudzołożnika. 12 lutego 1115r. Księstwo Halickie stało się częścią Korony Polskiej.
Włączono Ziemie: Brzęską, Halicką, Włodzimierz Wołyński, Podlaską, Brzęcławską i Brześć.
Pełnię satysfakcji jednakże przyniosła Zygmuntowi śmierć Stepa z rąk jego katów.

Egzekucja ostatniego nie piastowskiego księcia Halickiego.

16 Lutego 1115roku przybywają wysłannicy Władcy Pogańskiej Abchazji z propozycją zawarcia sojuszu w darach Zygmunt otrzymuje Wielbłady Król zafascynowany tymi zwierzętami spędza wiele godzin na nauce jazdy na nich.

Podarek dla Zygmunta.
Po kilku dniach Zygmunt daje odpowiedź twierdzącą i zawiera sojusz z Abchazami zdaje on sobie doskonale że na razie może sobie na to pozwoli nawet gdyby księża go przez to męczyli.
Położenie podbitych przez Abchazów, księstwa Połockiego sprawiało że do czasu miał ten sojusz znaczenie, tym bardziej że Król przygotowywał się do podboju Pogańskich Litwinów i Jaćwigów.
Który rozpoczął się 24 sierpnia 1116r. i trwał nie przerwanie 12 grudnia 1118r.
W między czasie Plemiona Inflatów najechały Księcia Pruskiego Król mimo niechęci do brata który sprowadził mu Krzyżaków wspomógł go w konflikcie.
Ostatecznie 15 Grudnia 1118r. Terytorium Państwa Polskiego poszerzyło się o ziemie: Zaćwięży, Auksztotu, Sudowi, Źmudzi, Inflant, Rewel, Dorpatu.

Po kilku latach wojowania Zygmunt postanowił zająć się tym co najbardziej kochał i powziął sobie za cel wizytując w Kostynopolu rozbudową zamków i pałaców dróg by te dorównywały tym które ujrzał u Cesarza Bizacjum.

Zamek Krakowski.



Inne fortyfikacje wybudowane za panowania Zygmunta I.



Trakty Wybrukowane w czasach Zygmunta I.


Zygmunt zdawał sobie sprawę że musi wejść w koligacje rodzine z Księciami Ruskimi najlepiej Ruryrkowiczami którzy to mieli w Rusi najwięcej władzy.
Udało mu się osiągnąć swój cel gdy po kilku zabiegach jego pierworodny Kazimierz Poślubił Akulinę Rurykowiczówne córkę Udzielnego Księcia Nowogrodzkiego Emiliana. 7 Marca 1121r.

Księżniczka Aukulina Ruryrkowiczówna.


17 Marca 1129 roku doszły smutne wieści do Króla Jego Brat Zmarł Księstwo Pruskie odziedziczył jego syn jednak Zygmunt wykorzystał tą sposobność i wysuną roszczenia do ziemi Zakonu Krzyżackiego.


Lata 1129-1141 minęły na dalszych inwestycjach króla w unowocześnienie Swego władztwa.
Śmierć jego ukochanej małżonki Siddiqua 27 grudnia 1141 roku spowodowały pod upa ściem na zdrowiu Króla który dołączył do swej miłości niecały rok później.

​

Osiągniecia:
-Podbój ziem Księstwa Halickiego, Pogańskich Litwinów, Jaćwigów, Inflantów.
-Koligacja z Ruryrkowiczami.
-Rozwój Zamków oraz Traktów( Zastał Polskę drewnianą pozostawił murowaną).

Mapa polityczna Polska i Sąsiedzi 1142 rok.

- Koligacje rodzinne
- Sojusze Militarne​

 

Gdyby Polacy Byli Imperialistami Mega AAR Bonus: Wejrzenie w Brązową toń oczu Siddiq Cześć 1.


Książę Zygmunt przybywszy z posłannictwem do stolicy Cesarstwa Bizantyjskiego oniemiały z zachwytu Konstantynopol zdawał się mu jednym z cudów tego świata.
Oczywiście miał misję do spełnienia podążył więc do pałacu Cesarskiego.


Audiencja u Imperatora.


Cesarz Ambrozjusz XIII.
-Witaj wielmożny książę z czym przybywasz w me progi
Książę Zygmunt uklęknął na jedno kolana i pochylił głowę w podańczym geście zaczął.
-Wielki Imperatorze Władco Azji mniejszej, Grecji , Cypru i Niegdyś Egiptu.
-Mój Ojciec Bolesław II przysyła mnie z propozycją zawarcia sojuszu zbrojnego by nasi wrogowie trzęśli się ze strachu przed naszym gniewem.
-Czy w swej wielkiej mądrości będziesz tak łaskaw pżemyślęć mą ofertę.
-Książę wielce rad jestem zaufania jakim daży mnie twój ojciec, jednagże taka decyzja wymaga dokładnego namysłu i rozważenia.
-Wróć do mnie za 7 dni wtedy dam ci odpowiedź
-A więc powrócę za 7 dni wedle twego życzenie panie, ale mam prośbę, twa stolica przepełnia mnie zachwytem czy mógłbym ją dokładnie zwiedzić wraz z okolicami pałacem
- Ależ oczywiścię Książę przecież jesteś mym gościem polecę by nikt ci nie przeszkadzał i by mógł uzyskać wszelką pomoc.
Po tej rozmowie Zygmunt przez 3 dni zwiedzał miasto i jego okolice , przyglądając się się i dokładnie wypytując o wszystko co wzbudziło jego zainteresowanie.
Wtedy też to postanowił że po objeciu tronu postawi równie wspaniałe miasta i zamki w Polsce.


4 dnia w czasie przechadzki w śród altan wspaniałego ogrodu Cesarskiego,

Książę zauważył dziewczynę w szatach arabskich siedzącą nad oczkiem wodnym. Po chwili obserwacji tego zjawiska z ukrycia, ona poczuła że jest obserwowana, odwracając się w stronę intruza, ich spojrzenia się zetkneły.
Zygmunt nie mogąc oderwać wzroku od tego brązu, Jednak dziewczę widać wystraszone takim obrotem sytuacji czmychneła niczym przerażona łania.
Zygmunt niemiał szans dogonić pięknej dzierlatki pośród nieznanych mu alejek i zagajników. Postanowił wiec wypytać strażnika ogrodów o te tajemniczą nimfę, uzyskując interesujące go informację dowiedział się że panna nazywa się Siddiqa i jest siostrzenicą imperatora przychodzi nad oczko wodne codziennie o godzinie 10 rano by pomoczyć sobie stopy.
Następnego dnia Zygmunt już czekał nią.
Tak jak go poinformowano zjawił się o 10 rano przy sadzawce i zaczęła moczyć sobie stopy. Tym razem podszedł do niej od przodu by jej nie wystraszyć. Dziewczyna ujrzawszy gościa zdawała się zaskoczona ale nie przestraszona.
Siddiqa
-Kim jesteś panie i czy wypada zakradać się do bezbrodej kobiety od tyłu i po cichcu.
Zygmunt
-Wybacz mi pani Jestem Książę Zygmunt z rodu Piastowskiego następca tronu Polskiego, nie dałaś mi wczoraj sposobności wyjaśnię sytuacji która zaszła, po prostu zbyt szybko się oddaliłaś.
Widocznie zadowolona księżniczka odpowiedziała.
-Wybaczam ci panię, wierze że mówisz to szczerze.
Tak też doszło do poznania prze Zygmunta miłości swego życia następne dni spędził na przesiadywaniu i pogawędkach z uroczą Siddiqą.


​

Ciąg dalszy nastąpi.

 

Gdyby Polacy Byli Imperialistami Mega AAR Cześć 3.



Kazimierz II Śniady.

Żył: 1102-1174.
Rządził: 1142-1174.

Akulina

Żyła: 1005-1140.
Współrządziła: ---------.

Kazimierz odziedziczywszy tron swego ojca, planował kontynuacje działań dziada Bolesława II.
Ekspansjię ku brzegom wołgi. Choć brakło mu zmysłu wojownika i taktyka to jednak natura nie poskąpiła mu zdolności matematycznych dzięki którym sprawnie szło mu przeliczanie monet w skarbcu królewskim.

Pierwsze lata swego panowania Kazimierzowi zeszły na tłumieniu niezadowoleń społecznych choć większość z nich, to były ledwie chłopskie rozruchy. Większym zagrożeniem mogła okazać się rebelia Hrabiego Bracławskiego Stepa Kargpla, król dzięki szybkiej reakcji zbrojnej a zarazem przesłaniu niektórym mniej lojalnym możnowładcom podarków w złocie zapobiegł większym rozruchą wewnętrznym. Po pojmaniu Stepa Kazimierz okazał swą wielkoduszność i pozwolił odejść mu bez uszczerbku na ciele i umyśle, oczywiście poza granice państwa.


Chcąc sobie zapewnić spokój na granicy z Brandenburgią której Książę Berhard odłączył się od chwiejącego się Cesarstwa Niemieckiego .Kazimierz wysłał posłów z propozycją zawarcia związku małżeńskiego miedzy jego Najstarszym synem Władysławem a córką Księcia Brandenburskiego Kunigundą Staden. Po otrzymaniu twierdzącej odpowiedzi, posłano po młodziutką białogłową powóz.
Władysław nie do końca przekonany taką żeniaczką, zmienił zdanie gdy panna młoda przybyła do Krakowa 16 lutego 1144 roku pańskiego.


Kunigunda Staden.




Z nastaniem wiosny roku 1145 Władysław zaproponował ojcu zajęcie obszarów pogańskich plemion oddzielających ziemie królewskie od Inflant. Kontrola nad tym terytorium była tylko nominalna z punktu widzenia Władysława, nadal panoszyło się tam pogańskie nasienie nad którym nie mogły zapanować stacjonujące tam odziały.


Plan wojenny Władysława zakładał Kocetrację trzech armii na granicy z poganami. Siły z prowincji Arkuszew miały wkroczyć do Samegali natomiast w tym samym czasie miała uderzyć druga armia z Inflant na Letgalię .Chorągwie na Żmudzi zostaną w odwodzie.


Plan działania Władysława.

26 Lipca 1145 roku obydwie armie wkraczają do wyznaczonych prowincji, nie napotykając oporu zdezorientowany Władysław pragnący starcia z poganami rozsyła we wszystkie strony zwiadowców sam zbierając wszystkie siły kierując się na zachód w stronę Kurlandii.
Tydzień później w trakcie marszu do Władysława docierają wieści że wojska pogańskie, wycofał się nad jezioro Lubans . Zadowolony takim przebiegiem sytuacji Książę rusza by stoczyć ostatnią bitwę z pogańskimi Bałtami.

1 Sierpnia dwie armie stanęły naprzeciw siebie Choć Polskie wojska miały przewagę nie miało to znaczenia gdyż Bałtowie rozstawili swe siły w wąskim gardle miedzy jeziorami.
Książę wiedział że by wygrać to starcie musiał by poświecić wielu dzielnych mężów, z drugiej strony czemu tego nie uczynić. Armia która przednim stała stanowiła całość pogańskiej siły jaką mogli zebrać zwycięstwo tutaj oznaczało całkowite ich unicestwienie. A porażka nawet gdyby nastąpiła niewiele znaczyła większość sił którymi dysponował niebyło chorągwiami królewskimi lecz Wasalnymi.
Więc oznaczała by tylko osłabienie możnych a nie monarchii. Ale Władysław przegrywając okrył by się hańbą której akceptacja była by trudna dla otoczenia. Ostatecznie Książę postanowił podzieli swą armie na dwie części z których jedna składająca się z chorągwi wasalnych miała uderzyć na przeciwnika i udawać ucieczkę po otrzymaniu sygnału od Władysława, pozostałe siły miały pozostać w ukryciu i uderzyć we skazanym momencie.
Plan zadziała tylko częściowo, fragment środkowej linii ruszył w pościg, ale powstała w ten sposób wyrwa całkowicie wystarczyła by zapewnić ostateczne zwycięstwo Władysławowi.



Bitwa nad jeziorem Lubans.


Poganie zostali zdziesiątkowani i tylko Ozylia jako wyspa nie została zajęta Król posłał na nią mały kontyngent mający na celu oczyścić ją ze wszelkie pogańskiego nasienia. 6 lutego siły królewskie rozprawiły się z mieszkańcami wysepek. Ostatnią częścią Kampanii było zajęcie Narwiku. Opanowanie grodu nie stanowiło już żadnego problemu osamotnieni obrońcy musieli skapitulować 25 czerwca 1146r.


Po zwycięskiej Kampanii Kazimierz postanowił przekazać Księstwo Finladzkie swemu młodszemu synowi Mszczujowi w lenno. Tegoż też roku 27 czerwca 1146 roku w wawelskiej Katedrze odbyła się koronacją go na Króla Litewskiego , brał w niej udział sam Cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego Otton VII przybył on do Kazimierza nie z powodów że go szanował, szukał on poparcia króla i pomocy. Cesarstwo chwiało się w posadach panowała anarchia oraz walki miedzy możnymi. Otton pragnął uratować swe państwo przed upadkiem w zamian za błogosławieństwo zażądał on od Kazimierza wsparcia finansowego w kwocie 1000 sztuk złota suma ta choć ogromna na owe czasy nie stanowiła problemu dla Kazimierza choć udawał że jest to duży wydatek i próbował negocjować ostatecznie przyjął propozycję Ottona. I od tej pory każdy następny władca państwa Polski będzie zarazem królem Litewski.


Nowy Herb Dynastii Piastowskiej.​

Ciąg dalszy nastąpi.

 

Gdyby Polacy Byli Imperialistami Mega AAR Cześć 4.


Kazimierz II Śniady.

Żył: 1102-1174.
Rządził: 1142-1174.

Jesień 1146 roku zapowiadała mroźną zimę, choć ciągłość dynastii była zapewniona dworzanie zaczęli szeptać że król ma wiele kochanek i bękartów, z powodu że nie wziął sobie nowej żony przez blisko 6 lat, takie plotki wielce zaniepokoiły Wacława biskupa Krakowskiego wiedział on wszelako że w każdej opowieści tkwi ziarno prawdy. I zaczął nakłaniać on władcę do wybrania nowej Królowej. Bo czyż Królowa nie jest niczym matka dla swych podanych i zapewniał on Kazimierza że ucichło by obmawianie go za jego plecami przez dworzan.


Wacław biskup krakowski.


Kazimierz przystając na namowy biskupa, podjął decyzje o ponownym wejściu w związek małżeński.
Postanowił on pojąć żonę Księżniczkę Hajnalę Arpad córkę Króla Węgierskiego Tascona II Arpada, chciał on zapewnić sobie w ten sposób nieinterweniowanie Królestwa Węgierskiego w zajęciu przez Polskę, Księstwa Kijowskiego które to walczyło z Plemionami Kumański, mając nadzieje ż wyjdzie z tego konfliktu wystarczająco osłabione by móc zająć je bez większych strat. Król węgierski przyjął Polską propozycje sam mając problemy wewnętrzne miał nadzieje że dzięki temu niedojdzie do interwencji polskich wojsk w razie wybuchu wojny domowej.
20 Stycznia 1147 roku w katedrze krakowskiej odbywa się ceremonia zaślubi nowa Króla z Hajną.


Księżna Hajna Arpad.


20 Maja 1147 roku przybywa posłannictwo od Henryk V Króla Angielskiego z propozycją zawarcia sojuszu zbrojnego Kazimierz zdecydował się przyjąć tą ofertę chociaż Anglia była daleki Krajem.


Lata 1147-1159 Kazimierz spędził na płodzeniu potomstwa z uroczą Hajnelą i wprowadzaniu chrześcijaństwa , osadnictwa na ziemiach podbitych co skutkowało ich polonizacją. Król rozpoczął na podbitych ziemiach prowadzić osadnictwo miejskie. Pomimo że zgodnie z panującym kanonem wojennym, podbite ziemie palono i grabiono, przychodził czas zagospodarowania i odbudowania ogromnych połaci podbitych ziem. Kazimierz jako Król Polski preferował sprowadzanie polskich kolonistów, choć nie było to regułą. Rozpoczęta kolonizacja skupiała ogromne rzesze osadników z Mazowsza, Wielkopolski i Śląska. Koloniści docierali na nowo zajęte tereny Polskie, co powodowało samoistna polonizację tubylczej ludności. W taki sposób znikła całkowicie kultura rdzennych Prus, Łotwy i Estonii wchłonięta przez lokalne polskie obyczaje.


W miedzy czasie Król Czeski Stefan I poprosił o rękę jednej z córek Kazimierza, Adelajdę Piast.
W swej chytrości zgodził się na tą propozycję, jego plany wobec korony Czeskiej, miały znaczenie priorytetowe Król pragnął by na tronie tym zasiadł jego Krewniak najlepiej wnuk by w perspektywie czasu można było ją przejąć na własność. 6 stycznia 1155 roku Adelajda wyrusza do Pragi do swego przyszłego małżonka który w wieku 52 lat trzymał się całkiem nieźle.


Oczekując aż Stefan I zejdzie z tego świata Kazimierz rozwijał siatkę szpiegowską w całej europie, dużo czasu poświęcał też na najmowaniu zamachowców najlepszym w swym fachu i godnych zaufania potrafiących trzymać język za zębami. Kazimierz wiedział że tacy ludzie są skłoni wszystko zrobić za pieniądze i ich lojalność pozostawia wiele do życzenia. Z tego też powodu postanawia stworzyć własną organizację zabójców szpiegów i donosicieli .
Dzięki wcześniej najętym zbirom którym płacono naprawdę przyzwoicie, wyszkolenie własnych ludzi których podano indoktrynacji niebyło problemem.
Po 7 latach szkolenia i prania mózgu uda się Kazimierzowi stworzyć organizację całkowicie oddaną koronie polskiej, akurat w samą porę gdyż.
13 Listopada 1162 roku Stefan I zmarł na ten właśnie moment czekał Kazimierz, od razu po tej naturalnej by się zdawało śmierci króla Czeskiego doszło do serii dziwnych wypadków na trzech pretendentach do tronu czeskiego i śmierci młodziutkiego Króla Mirosława I.
Na tron został osadzony 5 letni Skarbimira I wnuk Króla Polskiego właśnie to pragnął osiągnąć Kazimierz. 14 Listopada 1162roku.


Skarbimira I



6 Marca 1163 roku pańskiego po wielu latach wysiłków Kazimierz mógł wybudować Uniwersytet w Krakowie stało się to za zgodą Ojca świętego który to przychylnie patrzył na państwo Polskie jako przodujące w chrystianizacji i walką z poganami. Jednak Władca polski musiał się stawić na wezwanie do walki z niewiernymi gdy Papież tego zażąda. Byłby to pierwszy w tej części Europy uniwersytet dzięki niemu Kazimierz miał nadzieje sprowadzić do Krakowa uczonych z zachodniej Europy, chcąc zarazem w ten sposób podnieść poziom wykształcenie w swym władztwie. Każdy szlachetnie urodzony miałby prawo do niego uczęszczać. Sam Król podłożył kamień węgielny pod budowę 10 Czerwca 1163 roku.
​

Ciąg dalszy nastąpi.

 

Gdyby Polacy Byli Imperialistami Mega AAR Cześć 5.


Kazimierz II Śniady.

Żył: 1102-1174.
Rządził: 1142-1172.

Hajna I

Żyła: 1130-1194.
Współrządziła: 1147-1172.


7 września 1164 roku Królewicz Władysław pogrążył się w żałobie po zmarłej żonie Kunegundzie wraz z nią odeszło nienarodzone dziecko. Królewicz podejrzewał że za śmiercią jego małżonki stała Hajna która w ten sposób chciała zapewnić swym syną szanse na odziedziczenie tronu polskiego, szansa na to była co prawda znikoma, ponieważ Władysław miał już dwóch synów starszego Konrada i młodziutkiego Władysława. Choć te domysły nie znalazły żadnego potwierdzenia, czy dowodów Władysław postanowił odalić chłopców z otoczenia królowej by zyskać pewność że nic im się niestanie, powierzył ich w opiekę swemu bratu Mszczujowi Księciu i Inflanckiemu.


Sarkofag Kunegundy.



Z nastaniem Grudnia 1168 roku Kazimierz postanawia opanować ziemie księstwa Kijowskiego nie gdyś potężne władztwo chyliło się ku upadkowi pogańskie plemiona Kumanów zajęły większą Cześć terytorium kijowszczyzny następny konflikt mógł spowodować całkowity znikniecie go z mapy,
Ziemie te choć prawosławne należały do wielkie rodziny państw chrześcijańskich to dało Kazimierzowi pretekst do interwencji w imieniu Chrystusa zbawiciela jedynego pana serc ludzkich.
Z dniem 16 grudnia wojska Królewskie wkraczają na tereny Kijowa, doświadczony marszałek Władysław kieruje swoją armie prosto na sam kijów by zdobyć miasto i w ten sposób zakończyć kampanie w sposób możliwie najszybszy. Zaskoczenie Księcia wzbudziło to że rusini nie kryli się za murami grodu lecz stawili mu czoła na ubitej ziemi kilka kilometrów przed bramami.
Drugą rzeczą która zaskoczyła Władysława to była liczebność sił które przednim stały zwiadowcy donieśli że wiele chorągwi pochodziło z pomniejszych niezależny księstewek Ruskich, przybyły one na wezwanie Księcia kijowskiego któremu udało się przekonać ich władców że polska nie poprzestanie na zajęciu jego ziemi ale też zajmie pozostałe ziemie z którymi graniczy.


Wojska królewskie, liczące około 5 tysięcy jazdy dotarły do Kijowa od strony południowo - wschodniej. Władysław, obserwując jak siły Kijowskie zostały podzielone na cztery oddziały. Uczynił podobnie, postanawiając okrążyć Kijowian. Kluczową rolę w realizacji tego planu odgrywało odcięcie odwrotu Kijowianom na wschód w kierunku Kijowa. Pozycję ryglującą zajął oddział wojewody Sambora Szafai to on jako pierwszy dał hasło do walki. Hasłem bojowym, które pozwalało rycerstwu polskiemu rozpoznać się w bitewnym zamęcie, było zawołanie "Kraków". Bitwa rozbiła się na wiele pojedynków. Kijowianie, broniąc się przed okrążeniem, twardo stawiali opór. Zgodnie z najlepszymi rycerskimi wzorcami dwukrotnie podczas bitwy ogłaszano przerwy na odpoczynek i opatrzenie rannych. Walki trwały do około południa.


Podczas trzeciego ataku Polaków Sam Władysław ruszył do boju na czele swych sił, na pozycje rycerzy kijowskich, podczas niego spadł z konia chorąży księcia, a wraz z nim chorągiew Kijowska, co wywołało panikę w szeregach Kijowian. Ich pozycje załamały się i poszły w rozsypkę. Jedynie nielicznym udało się wyrwać z kotła i uciec w kierunku Kijowa. Do niewoli wzięto samego dowódcę, rannego podczas bitwy w twarz Księcia Kijowskiego. Zwycięstwo polskie było niezaprzeczalne, ale syn Księcia kijowa zdołał zbiec do grodu i nie zamierzał podać miasta bez walki. Władysław przystąpił więc do oblężenia które trwało do 1169 roku miasto zostało wzięte szturmem w czasie którego zginął syn Księcia Kijowskiego, jego śmierć była ciosem dla morale obrońców i ich ostateczna klęska była pewna.


Szturm na gród Kijowski.


19 sierpnia 1173 roku do polski przybył posłaniec z państwa Czeskiego Skarbimir I złożył propozycję małżeństwa z Jadwigą córką z drugiego małżeństwa Kazimierza.
Król propozycję tą przyjął z niebywała radością miał nadzieje że to małżeństwo wywoła skandal na Czeskim dworze . Jakże się oszukał Skarbimir był równie podstępny co Kazimierz a nawet bardziej.
Przybywszy do Pragi na ślub. Kazimierz nie mógł uwierzyć że Skarbimir jednocześnie zawiera związek małżeński i zostaje koronowany na Króla cesarstwa niemieckie przybiera też tytuł Arcyksięcia Austriackie i Lotaryńskiego. Stało się to według mniemania Kazimierza prze jego gierki polityczne , zabójstwa oraz przekupstwa czyż to nie ironia że człowiek który został osadzony na tronie poprzez likwidacje innych pretendent ów i który miał zostać marionetką właśnie w ten sposób obronił się przed takim losem. Obszar Jego władzy rozległ się po za tym jeszcze na Księstwo Bawarskie. Przez swych podanych okrzyknięty wielki dla Kazimierza stanowił problem bo sam sobie stworzył silnego sąsiada nad którym trudno będzie narzucić mu kontrole.



Król Skarbimir I Wielki.


Herb Skarbimira.

19 Stycznia 1174 roku Kazimierz II Śniady Król Polski i Litwy umiera w wieku 72 lat.

Osiągniecia:
-Podbój ziem Księstwa Kijowskiego , Pogańskiego wybrzeża bałtyckiego.
-Koligacja z Arpadami, Stadenami, Bodzetami.
Błędy:
-Osadzenie na tronie Czeskim Skarbimira I.
Mapa polityczna Polska i Sąsiedzi 1174 rok.

- Koligacje rodzinne
- Sojusze Militarne​

 

Gdyby Polacy Byli Imperialistami Mega AAR Cześć 6.


Władysław I Waleczny.

Żył: 1124-1191.
Rządził: 1174-1191.

Kunigunda

Żyła: 1128-1164.
Współrządziła: ---------.


Władysław w czasie rządów swego ojca zyskał sławę dzielnego oraz walecznego męża który dobrze opanował wojenne rzemiosło. Król po objęciu władzy postanawia odalić ze swego dworu drugą małżonkę swego Ojca Hajną, nadal wierząc że to ona stała za śmiercią Kunegundy nie chciał pozostawić jej w pobliżu swych synów. Wzbudziło to oburzenie jej potomstwa Bożydara oraz Świętosława którzy zażądali od króla by ich matka miała prawo powrotu na dwór królewski. Władysław musiał postępować ostrożnia jedna błędna decyzja mogła kosztować go rozłam w państwie i wybuch wojny domowej, gdyż ci dwaj mogli zdobyć poparcie Króla Węgierskiego oraz jego pomoc w razie wybuchu konfliktu, Król postanawia przyjąć ich żądanie pod warunkiem że Hajna będzie mieszkała we wschodnim skrzydle pałacu Krakowskiego, by zmniejszyć możliwości spiskowania ze swymi synami,
Władysław nadaje im Księstwa Kurlandzkie oraz Samogackie.


Bożydar Książę Samogacji.

Świetosław Książę Kurlandzki.


Władysław nie zyskał w ten sposób całkowitej pewności czy jego macocha nie prowadzi działań spiskowych przeciwko niemu ale, był pewien że ej synowie w tym nie pomagają gdyż byli zajęci
Zarządzaniem obszarów które im zostały nadane, a ich korespondencja z matką była dokładnie sprawdzana to samo za uczynił Władysław z wszelką pocztą która przychodziła do Hajny i którą sama wysyłała. Zyskawszy pewność że wszystko jest pod kontrolą.



Wysyła listy do króla Francuskiego Victora I z prośbą o ręke jego najmłodszej córki Mabili , następny mariaż z koroną francuską miało zacieśnić więzy miedzy obydwoma państwami, w ten sposób miał on nadzieje zabezpieczenia się przed zapędami Sambora I Bodzeta króla Czeskiego którego wpływy niebezpiecznie szybko rosły na terytorium byłego Cesarstwa Rzymskiego narodu niemieckiego.


Mabila Kapet.


Mając spokojną głowę o Czech Władysław planował zajęcie terytoriów Abchazów, sojusz militarny zawarty z nimi za panowania Zygmunta wygasł wraz z jego śmiercią. Tak więc nie stało na przeszkodzi by zdobyć następne pogańskie ziemie i w imię boże, nawracać ich mieszkańców ogniem i mieczem przygotowania do najazdu trwały do 28 kwietnia 1175 roku wraz z tą datą wszystko było już gotowe .
Armia Polska została podzielona na 6 armii które zostały rozstawione przy granicy z Abchazami.



Natarcie miało nastąpić ze wszystkich kierunków. Chorągwie z Jaćwieżą miały wkroczyć do Orszy, natomiast Siły z akuszewa n do Połocka, armie zgromadzone na terytoriach Samegali, Letgali i Inflant uderzają na Dźwine po pokonaniu Abchazki regimentów stacjonujących tam miały podzielić swoje siły z których część miała przystąpić do oblężeń grodów za to pozostałe miały kontynuować marsz w kierunku punktu zbornego na granicy z Witebskiem. Po dotarciu wszystkich sił w wyznaczone miejsce miano wkroczyć na witebszczyzne gdzie zniszczono by resztki Abchazki sił, a następnie przystąpiono by do oblężenia grodu w razie potrzeby część sił z witebska można by było przesunąć do pomocy w oblężeniach innych zamków . Taki plan działania został ustalony na naradzie królewskie w której brali udział Konrad Marszałek Korony, następca tronu polskiego oraz jego brat Władysław drugi w kolejności do sukcesji członek rodu Piastowskiego.



1 maja rozpoczął się atak, zgodnie z ustaleniami armie ruszyły na wyznaczone wcześniej prowincje ale jak to bywa nie wszystko idzie zgodnie z planem co prawda Konrad i Władysław spełnili swoje zadania staczając potyczki w Połocku i Dźwinie, wypierając Abchazów do Witebska ale połączone trzy armie
Księcia Inflandzkiego, Kurlandzkiego i Samogackiego zostały rozbite w Dźwinie a Abchazowie ruszyli do natarcia Akuszew.



Władysław zaskoczony informacją że trzech książąt zostało pokonanych, nie mógł w to uwierzyć jak to mogło się stać że mając przewagę 3:1 udało się Abchazom wygrać tą bitwę a następnie zaatakować. Akuszew niemiał licznej załogi obrońców, zebrał on pośpiesznie część regimentów ruszają na odsiecz obleganemu zamkowi. Dotarł on tam 1 czerwca i z marszu kazał zaatakować oblegających miasto Abchazów wśród obrońców wybuchła radość gdy ujrzeli szarże jazdy koronnej a na jej czele galopującego Króla.
​

Ciąg dalszy nastąpi.

 

Gdyby Polacy Byli Imperialistami Mega AAR Cześć 7.


Władysław I Waleczny.

Żył: 1124-1191.
Rządził: 1174-1191.

Mabila I

Żyła: 1150-1220.
Współrządziła: 1174-1191.


Po odsieczy Akuszewskiej Władysław skierował swe siły prosto na Dźwinę ,wysyłając też posłańców z listami do synów by wstrzymali podział wojsk tylko zdobyli miasta i poczekali do wiosny następnego roku kiedy to mieli pozostawić część sił do zabezpieczenia kontrolowanych obszarów i ruszy do punktu zbornego z pierwotnego planu. 25 lipca Król dotarłszy pod zamek przystąpił do oblężenia miał nadzieje że uda mu się go opanować przed nadejściem zimy na szczęście, garstka obrońców była za murami . Po trzech tygodniach oblężenia Władysław postanowił przystąpić do szturmu na mury, walki rozpoczęły się około 7 nad ranem kiedy to zaczęto przystawiać drabiny w następnej kolejności miały być wieże oblężnicze ale z tym jednak chciał zaczekać w miedzy czasie tarany przystąpiły do swego dzieła wspomagane rąbaniem toporów bojowych, silny opór ze strony obrońców wzbudzał szacunek Władysława jednak niemiał on czasu. Jeżeli miasto niezostanie zdobyte tym szturmem wojsko będzie musiało zostać pod murami na zimę a tego by nie chciał. Rozkazał wie zaczęcie przystawiania wierz i zdwukrotnienia wysiłków w celu zdobycia, murów w końcu o około 10 rycerze wyparli i zajęli mury w tym samym czasie brama puściła i do miasta mogli wedrzeć się pozostali atakujący. Król nakazał nie mordować, nie grabić a przede wszystkim nie gwałcić ludności cywilnej. Chciał on by miasto posłużyło jako leże zimowe dla swych wojsk.



Szturm wojsk polskich.


1 kwietnia 1176 roku Siły Władysława ruszają do punktu zbornego, dotarłszy w wyznaczone miejsce dnia 3 maja, oczekuje na przybycie synów pozwala swym wojską na odpoczynek wraz z dniem 6 maja przybywają Konrad i Władysław donosząc ojcu że po drodze rozbili armie Abchazką zmierzającą z witebska Król wielce rad się uradował tą wieścią. Oznaczało to że Witebsk pozostawiony został z minimalną bądź niewielką załogą do obrony. Nie oszukał się też bo gdy po przybyciu tam 1 czerwca miasto podało się bez walki a Król Abchazki Koza zaproponował rozejm. Władysław przystał na niego bezsensu przecież było płynąć na Kaukaz by dobić Pogańskie państewko które i tak kiedyś przestanie istnieć.


Zajęcie Witebska.


Lata od 1176 roku zajmują Władysławowi na przygotowaniach do inwazji na ziemie plemion Kumańskich. Z powodu że to najsilniejsze z pogańskich państw z jakim do tej pory przyszło by się zmierzyć wojskom polskich i zarazem największe. Król polski postanawia zawiązać sojusze militarna z Królestwem Czeski i Węgierskim wysyła on listy do ich władców z prośbą spotkania się na osobności i rozmowy o warunkach przyszłego sojuszu zbrojnego.


Dnia 23 Czerwca 1177 roku dochodzi do spotkania Królów Polski, Węgier oraz Czech na granicy tych trzech państw. Władysław przedstawia im swoją propozycje najazdu na państwo kumańskie oczywiście w szczytnym celu niesienia ludności tam żyjącej wiary chrystusowej proponuje też podział ich terytorium, pertraktacje trwają dość długo z powodu że Skarbimir pierwszy chce wszystkie ziemie niemieckie które wpadły w ręce Kumanów w czasie wojen rozpadu Cesarstwa natomiast Król Węgierski Attila nie chce na to przystać. Ostatecznie udaje się dojść wszystkim trzem władcą do porozumienia i 4 Lipca 1177 roku następuje podpisanie paktu PWCZ do którego 6 Września przystępuję także Królestwo Norwegi. Ten sojusz militarny jest najsilniejszą siłą tej epoki w Europie.


W roku 1182 Władysławowi udaję się zwasalizować Księstwo Trembowla oraz Księstwo Mińskie przesuwając w ten sposób granice ma on zamiar zapewnić sobie lepsze położenie w przyszłej wojnie.
Udało mu się to z powodu że księstwa ruskie padały jak much wobec agresji Emiratu Turkmeńskiego.


Na nie szczęście Władysław zapada 1183 roku na chorobę którą okazują się pasożyty wewnętrzne najprawdopodobniej, zarażenie nimi nastąpiło w czasie którejś z wypraw wojennych w których uczestniczył .Niezdolny do kontynuowania polityki zagranicznej pozostawia swe plany odwlec w czasie.


Po 8 latach niewysłowionych cierpień spowodowanych pasożytami Władysław umiera w wieku 67 lat.
Na tron wstępuje jego pierworodny syn Konrad I pragnący urzeczywistnić plan Ojca,
Mapa polityczna Polska i Sąsiedzi 1191 rok.

- Koligacje rodzinne
- Sojusze Militarne
​

Osiągnięcia:
-Podbój ziem Abchazkich.
-Stworzenie potężnego sojuszu militarnego z Czechami Węgrami oraz Norwegią.

 

Gdyby Polacy Byli Imperialistami Mega AAR Cześć 8.


Konrad I Zdobywca.

Żył: 1146-1200.
Rządził: 1191-1200.

Zoe I

Żyła: 1154-1224.
Współrządziła: 1191-1200.

Konrad planował kontynuować plan swego ojca, szybko potwierdził Władcom Czech i Węgier że jest on gotowy rozpocząć inwazje na państwo Kumańskie obiecał też że nastąpi to 20 maja 1193 roku.
Jednak musiał on najpierw umocnić swoją władze, nadał tytuł Księcia Połocka swemu przyrodniemu braku Virgilowi. Udało mu się także włączyć do sojusz Norwegie.


Książę Połocka Virgil.


Kampania wojenna miała rozpocząć się atakiem Polskich i Czeskich wojsk.
Polacy mieli uderzyć na obszary położone poza Dnieprem jak najdalej możliwie posuwając się w głąb wrogiego terytorium mieli oni być wspierani przez wojska węgierskie natomiast Czesi mieli zaatakować tereny w Niemczech kontrolowane przez Kumańczyków. Konrad zakończywszy wszystkie niezbędne przygotowania do wyprawy wojennej, ogłosił krucjatę Dnieprską, dzięki temu posunięciu udało mu się pozyskać rycerzy zakonu Krzyżackiego a także wielu polskich rycerzy którzy do tej pory pozostawali obojętni na plany królewskie.
Z dniem 20 maja 1193 roku Polskie wojska zaczęły przeprawę przez Dniepr i pochód w głąb stepu Kumańskiego.


Polskie wojska gotujące się do przeprawy przez Dniepr.

Zaskoczeni poganie nie stawiali większego oporu w pierwszych dniach najazdu zmieniło się to gdy Wódz Kumanów Tolun zebrał swą armie i wyruszył na spotkanie Konradowi.
Którego wojska w tym Czesie zajęły już Turów, Czernichów oraz Lubecz kierując się na Perejasław dostali oni rozkaz łupić, grabić i mordować miano nie okazywać litości. Konrad chciał w ten sposób wywołać jak największe przerażenie wśród podbijanej ludności by ta w przyszłości, nie stanowiła problemu , po za tym chciał on jak najbardziej zmniejszyć liczbę ludności nowych terytoriów by przyszli Polscy koloniści nie mieli problemów z nimi.


Pochód Polskiej Armii.


5 Lipca 1194 roku wojska Polskie dotarły na pola prejasława tutaj też zagrodził im drogę Tolun wraz ze zebranymi przez siebie pośpiesznie hufcami Kumańskimi . Konrad patrząc na wojska które stały przed poczuł zadowolenie że jego adwersarz staje w polu a nie kryje się za murami. Dzięki doświadczeniom nabytym w trakcie wojen Abchazkich za czasów swego ojca nauczył się on jednego że najlepiej prowadzić bitwę w otwartym polu. Starcie rozpoczęło się od walk harcowników, patrząc na walki Konrad postanowił oflankować przeciwnika z tak więc powierzając dowództwo swemu bratu Władysławowi na ciężką jazdą wydał on rozkaz do natarcia całą linią na przednie ruszyła piechota jazda miała trzymać się po bokach i czekać z uderzeniem do momentu rozpoczęcia się walki piechurów. Wraz ze zetknięciem się pierwszych linii Konrad wydał rozkaz uderzenia Kawalerii z boków co prawda Tolun posła im naprzeciw własną jazdę, nie mogło to powstrzymać rozpędzonej „maszynki do mięsa” jaką była ciężka Konica i ostatecznie po przedarciu się przez jazdę .
Zaczęli tratować piechotę Kumańską która stanęła im na drodze, wywołana w ten sposób panika spowodowała całkowity zamęt i nieład w liniach kumańskich co wykorzystali polscy piechurzy uderzając ze zdwojoną siłą. Tolun widząc że bitwa jest stracona nakazał natychmiastowy odwrót, chciał on uratować jak najwięcej wojska tylko mógł nim zostanie one całkowicie zdziesiątkowane. Postanowił się on wycofać za Don pozostawiając wszystkie miasta i twierdze same sobie.


Po zwycięskiej Bitwie na polach Perejasłwa Konrad podzielił swe siły na dwie armie jedną z nich powierzył bratu Władysławowi natomiast drugom pozostała pod jego komendą. Władysław wyruszył na Kipczak natomiast Konrad do Łtawy. Po dotarciu pod miast Król nie przystąpił do szturmu lecz oblężenia, nie miał on zamiaru tracić ludzi podczas atakowania murów, postanowił zaczekać aż miasto samo skapituluje pod naciskiem polskich trebuszy. Wysłał też listy z wiadomością do Krakowa by ruszyły posiłki. Oblężenie trwało około miesiąca, podczas którego praktycznie miasto przestało istnieć ale w końcu nastąpiła jego kapitulacją w tym czasie Władysław już znajdował się na Łukomeri gdzie dokonał masakry, i kierowały się do Dolnego Dniepru.

W tym Czesie Czesi podbili już Kumańskie prowincje niemieckie a ich armie przystępowały do oblężenia miast i zamków na terenach Doniecka, Dolnego Donu i Kipczaku, po przybyciu posiłków Konrad ruszył w stronę zatoki Krymskiej by przeprawić się na jej drugą stronę i rozpocząć dalszy pochód. Dotarłszy tam 1 września 1195 roku, nakazał budowę łodzi którymi, ruszył wraz ze swą armią ku drugiemu brzegowi. Tego dnia też Władysław przeprawiał się z Kaffy na drugi brzeg.
​

Ciąg dalszy nastąpi
===============

Dodano:

Gdyby Polacy Byli Imperialistami Mega AAR Cześć 9.

Konrad I Zdobywca.

Żył: 1146-1200.
Rządził: 1191-1200.
Zoe I

Żyła: 1154-1224.
Współrządziła: 1191-1200.

Armia polska wylądowała w Azak 24 września 1195 roku, zbliżała się zima a zatem normalnie działania wojenne zostały by wstrzymane ale z powodu że siły Konrada znajdowała się już blisko zwycięstwa nie zamierzał on przestawać marszu swych wojsk. Po wylądowaniu Konrad nakazał natychmiastowe rozesłanie po okolicy zwiadowców celem rozpoznania najbliższej okolicy wiedział, że Król kumański Toulun będzie musiał mu stawić gdzieś tutaj czoła jeśli nie chce by jego królestwo przestało istnieć.

Jednak nie otrzymawszy żadnych informacji o pobliskich wrogach i wiedząc że jego brat zająwszy już Tmutarukań podzielił dostępne mu siły na dwie części jedna miała kierować się na teren Abchazji a druga Kubaniu. Sam Konrad nie czekając dłużej ruszył ze swymi siłami do Ujścia Donu staczając tam niewielką potyczkę postanowił, pozostawić część swych wojsk by przystąpiły do oblężenia on natomiast ruszył na Sarkiem gdzie w końcu doszło do spotkania z armią Kumańską, a raczej jej marnymi resztkami które zostały rozbite prze Czechów i wycofywały się z Kipczaku sam Tolun poległ w tamtej bitwie a dowodzenie objął Uzlum jego szwagier. Mając 7 tysięcy ludzi kontra niecałe 3 tysiące. Konrad poczuł smak zwycięstwa była by to masakra a nie bitwa wiec wysłał on do Kumańczyków posła z propozycją podania się, obiecał im że jak się podadzą się bez walki krzywda im się niestanie w odpowiedzi Uzlum stwierdził że nie wierzy w ani jednemu słowu Konrada bo ten maszerując ze swymi wojskami przez całe jego kraj dokonał jednego wielkiego mordu.

Zrezygnowany taką odpowiedzią której tak naprawdę się spodziewał nakazał formowanie szyków i gotowania się do walki. Bitwa ta była od początku przesądzona mogło by się zdawać jednak Król wiedział że nic nie jest w życiu proste. I choć może ich być mało będzie zmuszony wybić ich do nogi z powodu determinacji jaką posiadają. Nie chcąc tracić ludzi nakazał sformowanie szyku piechoty w środku jazdy po bokach a łuczników trzymających się z tyłu i zasugerowanie ataku mieli oni pokonać odległość 200 metrów i się zatrzymać Łucznicy mieli dokonać ostrzału jak najwięcej razy się da i tych co pozostaną mieli wykończyć piechurzy. Plan się powiódł połowa wrogich sił została wybita przez strzały, pozostali nie podali się wiec walka trwała do końca dnia i choć bitwa była zwycięska to tak jak się Konrad spodziewał, nie odniósł on łatwego zwycięstwa bo poświecił niemal 900 ludzi.


Polscy Łucznicy

Walki trwał jeszcze blisko dwa lata, ale niemiały one już znaczenia wobec polskiego zwycięstwa.
Syn Toulena zbiegł do Turków seldżuckich błagać sułtana Mustfe II o pomoc, wobec najazdu polskiego. Ten go tylko wyśmiał twierdząc że taki pogański pies nie ma prawa o nic prosi wielkiego sułtana, a w swej wspaniałomyślności zaproponował mu nadanie lenna jeżeli przejdzie na islam w innym wypadku czeka go gorzki los. Nie mając wielkiego wyboru Kenm przeszedł na islam ale do końca życia zachował tytuł króla wszystkich Kumanów.


Mustafa II

1 Października 1197 roku polskie wojska dotarły do Wołgi. Konrad przyglądając się toni rzeki zapadł w zadumę co leży dalej poza nią, co prawda zaraz za Wołgą znajdowały się tereny Emiratu Turkmeńskiego który zdobywał coraz większe tereny na słabnącej rusii. Ale to nie to zastanawiało Władce myślał jakie to bajeczne krajny leżą poza górami Ural i jakie też ludy je zamieszkują i jakie kryją też bogactwa.

Konrad nad Wołgą.


12 Października Emirat Turkmenistański wypowiedział wojnę Królestwu Polskiemu, Konrad czuł że stoi za tym Kenm który w jakiś sposób namówił Emira Turkmeńskiego do ataku na jego państwo mając niewielkie szanse w ataku postanowił bronić swojego terytorium choć sam wyznawał zasadę że najlepszą obroną jest atak wiedzał że jego siły nie wystarczą by pokonać armie Emira. Na całego jego szczęście z pomocą przybyli Węgrzy którzy w kampanii kumańskiej niczego nie zyskawszy postanowili najwyraźniej podbić Emirat Turkmeński pod wodzą swego króla przeprawili się przez wołgę.

Wojna mimo wszystko trwała dalej Emirat wkroczył na ziemie Czernichowa zebrawszy swoje wszystkie siły Konrad wyruszył by stawić im czoło po drodze rozbijał pomniejsze grupki przeciwników i uwalniał miasta spod oblężenia wojsk emiratu, kiedy w czasie marszu król dostał list od posłańca że jego jedyna córka Kenna zmarła z powodu choroby. Króla wielce to zasmuciło jego jedyne dziecko zmarło nie posiadał dziedzica któremu mógłby oddać królestwo po śmierci.


Oblężenie Czernichowa trwało a wojska królewskie mimo całego swojego pośpiech były cały czas zatrzymywane przez pomniejsze odziały Emira, Król posłał listy do Księcia Virgila by ten natychmiast zgromadził swe rycerstwo i wyruszył stawi czoła Turkmenom, wedle rozkazu swego władcy Virgil zebrał dostępne mu odziały i wyruszył do Perejasławia dotarł tam 23 stycznia 1198 roku. Miasto cały czas się trzymało, choć bliskie był już porażki. Młody Książę pewien że ci niewierni nie stanowią wyzwania dla jego dzielnych rycerzy dał natychmiastowy sygnał do ataku bez żadnych przygotowań ani obmyślenia taktyki skończyło się to wielką tragedią młody kląże poniósł porażkę a jego wojska został doszczętnie rozbite jedyne co dzięki temu bezmyślnemu atakowi zostało osiągnięte to odstąpienie od oblężenia Turkmeńczyków którzy wiedzieli że niedługo dotrze tu wojsko Królewskie.

Król dotarł do Czernichowa 12 marca 1199 roku nie zastając na miejscu przeciwnika a miasta niezłupionego postanowił wyruszyć do Nowogrodu dolnego by tam szukać Turkmeńczyków.
Siły polskie posuwały się szybko i sprawnie nie napotykając po drodze żadnych sił przeciwnika zaniepokoiło to króla zastanawiał się gdzie podziały się wojska oblegające Czernichów, obrońcy miasta twierdzili że po rozgromieniu odziało Księcia Virgila ruszyli w stronę Nowogrodu dolnego, zwiadowcy wysłani też nie donosili o wrogach w pobliżu. Marszy przez lasy Nowogrodu dolnego były irytujące dla króla. Postanowił on w końcu ruszyć na miasto planował je zdobyć i złupić a następnie wycofać się do Czernichowa gdzie przeczekał by zimę a na wiosnę kontynuował kampanie wojenną.
Wojsko polskie bardzo wolno poruszało się przez gęste lasy, normalnie pokonanie takiej odległości zajęło by im dwa miesiące a oni dotarli do miast dopiero na wiosnę 1200 roku. Armia królewska była wyczerpana wielomiesięczny marszem i niegotowa do oblężenia, Konrad widząc mury miasta wiedział że zdobycie go nie jest możliwe z tym czym dysponował. Nakazał więc natychmiastowy odwrót do Czernichowa miał nadzieje że dzięki wyrąbaniu sobie drogi tutaj, powrót zajmie im znacznie krócej niż marsz na miasto.


W czasie odwrotu z pod Nowogrodu dolnego został on zaatakowany prze Turkmeńczyków którzy przygotowali zasadzkę na nich. Zasadzka rozpoczęła się atakiem z przodu i z tyłu kolumny marszowej polskiej armii następnie uderzyli oni po bokach całkowicie otaczając siły Konrada. Bitwa robiła się na wiele pojedynków Polacy nie zamierzali sprzedać tanio swojej skóry choć ich położenie było tragiczne. Konrad motywował swych ludzi krzykiem że śmierć jest nie jest najgorszą rzeczą dla mężczyzny lecz hańba podania się i że i tak ich zginą to czemu nie zabrać ze sobą jak największej liczby tych psich synów. Walki trwały bardzo długo Konrad został zwalony w końcu z konia widząc niechybną klęskę i prawdziwy pogrom swej wielkiej armii postanowił umrzeć jak przystało na rycerza w boju, wdrapał się na wystający korzeń wielkiego dębu i bronił się tam przez wiele godzin zabijając wielu Turkmeńczyków ale ostatecznie poległ dosięgnięty strzałą.


Konrad na korzeniu dębu.

Konrad zginął nie posiadając syna, prawnie korona Królestwa Polskiego przeszła w ręce jego młodszego brata Władysława II.
Podboje Konrada I 1200 rok.

​

Osiągnięcia:
-Podbój ziem Kumańskich.

 

Gdyby Polacy Byli Imperialistami Mega AAR
Sytuacja Polityczna Europy 1200 rok.
Iberia

Rekonkwista się nie powiodła cały półwysep znajduje się obecnie w rękach Maurów z czego najsilniejszym państwem jest Sułtanat Qarakhinid.

Francja

Królestwo francuskie wychodzi z głębokiego kryzysu utraciło sporo ziem na rzecz Królestwa Angielskiego, Księstwa Burgundzkiego i Księstwa Tuluzy.


Wyspy Brytyjskie

Są podzielone miedzy trzy królestwa Szkockie, Angielskie i Walijskie z czego Królestwo Anglii jest najsilniejsze posiadające tereny też na wybrzeżu francuskim.



Niemcy

Upadek Świętego Cesarstwa rzymskiego narodu niemieckiego spowodował destabilizacje w regionie i długotrwałe walki miedzy możnowładcami ostatecznie powstały trzy potężne państwa Królestwo Czeskie, Księstwo Brandenburdzkie, Saksońskie oraz Flamandzkie.




Skandynawia

Trzy potężne królestwa podzielił miedzy siebie ten obszar. Królestwo Duńskie, Szwedzkie i Norweskie. Szwedzi powoli podbijają i chrystianizują Finlandie.



Bałkany, Azja Mniejsza

Cesarstwo Bizantyjskie przeżywa potężny kryzys wewnętrzny. Rządzone prze Cesarza Alexiosa II Szaleńca, spowodowane chorobą umysłową nieudolne rządzy przyczyniają się do buntów pomniejszych władców. Sytuacje wykorzystuje królestwo Węgierskie które zdobywa coraz większe wpływy na Bałkanach. We Włoszech istnieje tylko jedno silne Państw Papieskie.


Bliski Wschód Persja

Nadal silne wypływy zachowuje Bizancjum chociaż z powodu szaleństwa Cesarza wasale wypowiadają mu posłuszeństwo, po za tym znajdują się tutaj dwa potężne Sułtanaty: Turków Seldżuckich i Fatymidów.


Ruś

Jedynym silnym państwem ruskim jest Nowogród Wielki ale odłączenie się Księstwa Pskowskiego i przegrana z nim wojna, poważnie go osłabiły. Następuje też powolna ekspansja Królestwa Polskiego i Emiratu Turkmeńskiego który to z kolei przegrywa wojnę z Królestwem Węgierskim.
​

 

Gdyby Polacy Byli Imperialistami Mega AAR Cześć 10.

Władysław II Mądry.

Żył: 1161-1211.
Rządził: 1200-1211.

Dorottya I

Żyła: 1166-1243.
Współrządziła: 1200-1211.

Królestwo Polskie po 8 latach nieprzerwanych walk na swych pograniczach było osłabione ale nie złamane. Możnowładców pragnęli kontynuować wojnę z Emiratem Turkmenistanu jednak Władysław postanowił zawrzeć z Emirem rozejm wypłacając mu niewielką kontrybucje. Niechciał on kontynuować zbędnego jego zdaniem konfliktu. I tak już z byt wielu chłopów zginęło w czasie wojaczek jego brata Konrada. Kraj musiał trochę odpocząć po za tym skarbiec królewski nie był już taki pełen jak niegdyś.

Na wsi panował głód i niezadowolenie z powodowane tym że zbyt wiele chłopskich rodzin straciło swych synów na wojnie nie mając teraz wystarczającej liczby rąk do pracy trudno było odrobić im pańszczyznę i samemu się wyżywić temu wszystkiemu z wielkim smutkiem przyglądała się królowa Dorottya, kobieta ta miała współczującą naturę i cierpiała widząc niedole podanych którzy cierpią z powodu swego stanu społecznego.



Chcąc poprawić ich sytuacje życiową poprosiła o męża by udał się z nią na wieś. Tam pokazując mu niedole swoich podanych miała nadzieje że Władysław zrozumie że trzeba im pomóc, Król przyglądając się wszystkiemu z miną bez kszty emocji i w milczeniu widząc na wojnie Kumańskiej o wiele większe ludzkie cierpienia wydawał się całkowicie obojętny na los tych ludzi. Widząc brak reakcji u małżonka Królowa zaczęła go namawiać by pomógł chłopstwu w jego niedoli. Władysław musiał uzupełnić pustki w skarbcu ale wiedząc iż sytuacja na wsi jest już zaogniona postanowił ostatecznie przystać na namowy swej małżonki i zmniejszyć pogłówkowe o połowę obiecał też dostarczyć chłopstwu ziarno z królewski spichlerzy, chłopstwo dostawszy zboże od króla mogło przeżyć zbliżająca się zimę i zasiać na wiosnę swe pola dodatkowo król nakazał zmniejszyć pańszczyznę na najbliższe 5 lat dla chłopów w całym królestwie. Możnowładcy może niebyli tym zadowoleni ale nie mogli się przeciwstawić w żaden sposób królowi gdyż oni najwięcej utracili wojsk w czasie wojen ale bogate łupy rekompensowały im to z nawiązką.


1205 roku 12 lipca zakończona została wreszcie budowa Uniwersytety Krakowskiego. Pierwsza tego tupu placówka edukacyjna w tej części europy budowana niemal przez 42 lata, ale ostatecznie po wielu różnych komplikacjach udało się ją zakończyć. Dzięki niej w kraju piastowskim zaczyna kwitnąć życie intelektualne dzięki wysokim pęnsję oferowanym prze Władysława dla wszelkiej maści wykładowców i Chojnym datkom które przeznacza on na rozwój Akademii do Polski ściągają uczeni z całego kontynentu a nawet z dalszych krain jak Arabia Król w tej kwestii jest tolerancyjny w końcu jego prababka była arabką choć jest jeden warunek wyznawcy Religi islamskiej muszą przyjąć chrzest inaczej będą musieli wracać skąd przybyli.
Sam król chętnie bierze udział w wykładach które są organizowane na uniwersytecie.

Wykład na Uniwersytecie Krakowski.

Władysław także postanowił zreorganizować organizacje skrytobójców stworzoną za Kazimierza II śniadego. Postanowił zmniejszyć liczbę agentów po za granicami państwa z 200 do 150 a tych którzy ochraniali rodzinę królewską zwiększyć do 50 poza tymi lekkimi zmianami chciał w czasie przekształcić ją całkowicie w organizacje mającą na celu ochronę dynastii piastowskiej. Udało mu się też rozwinąć siatkę szpiegowską w całym swym królestwie, dzięki czemu wie to co niektórzy feudałowie starają się ukryć.​

Ciąg dalszy nastąpi.

 

Gdyby Polacy Byli Imperialistami Mega AAR Cześć 11.

Władysław II Mądry.

Żył: 1161-1211.
Rządził: 1200-1211.

Dorottya I

Żyła: 1166-1243.
Współrządziła: 1200-1211.


21 stycznia 1206 roku Władysławowi udało się zaaranżować małżeństwo swego syna Jakuba z księżniczką Flandryjską. Ślub ten miał przede wszystkim na celu zwiększenia wpływów Polski na terenie byłego Cesarstwa Rzymskiego narodu niemieckiego ale z powodu że matka Ermesindy była kobietą niezwykle płodną bo dochowała się sporej grupki pociech a dokładnie to 16 z czego 10 dziewczynek i 5 chłopców. Władysław miał nadzieje że jego syn będzie równie ochoczo starał się o potomstwo. Choć miał on jeszcze jednego syna Mściwoja to cała nadzieje pokładał w Jakubie jako pierworodnym synu.

Ermesindy de Flandre.


20 Marca 1207 roku Władysławowi udaje się zwasalizować księcia Pskowskiego, sam Avvakum uczynił to z powodu że niechybnie czekała by go śmierć gdyż Książę Nowogrodu Wielkiego odzyskał wystarczająco siły by dokonać zemsty za zdradę wasala i niechybnie by go to spotkało gdyby nie propozycja Władysława który wiedział że Avvakum wielkiego wyboru niema albo zostanie jego podanym albo czeka go miecz Kniazia Nowogrodzkiego.

12 sierpnia 1207 roku w Królestwie Czeskim dochodzi do buntów feudałów którym niepodobna się zbyt mocna władza króla, jako że Władysław jest sojusznikiem Skarbimira, postanawia on skorzystać na rozruchach wewnętrznych obiecuje wsparcie finansowego i zbrojnego Królowi Czeskiemu w zamian za przyłączenie do królestwa polskiego zbuntowanych prowincji Doniecka, Dolnego Donu i Kipczaku. Skarbimir nie mając zbyt wielkiego wyboru musi przystać na propozycje Władysława który wysyła ma 4000 tysiące zbrojnych 2 tysiące sztuk złota. Samemu wyruszając z Krakowa z 10 tysiącami rycerstwa by pokonać buntowniczych hrabiów.


Po dotarciu na tereny opanowane przez zbuntowanych hrabiów Czeskich Władysław składa im propozycje kapitulacji, proponując zachowania dotychczasowych tytułów i ziemi w zamian za złożenie mu przysięgi posłuszeństwa. Odpowiedź była oczywista stwierdzili że nie po to wyrzekli się posłuszeństwa Skarbimira by zaraz iść do służby u innego monarchy. Wojska polskie rozstawione w szyku bojowym przewyższały liczebnie przeciwnika dwukrotnie, Władysław nakazał natychmiastową szarże na przeciwnika na której czele sam ruszył do boju, bitwa była niezwykle zacięte walki trwały do południa i mimo polskiej przewagi liczebnej Czeskim hrabiom udaje się zachować pewną kontrole nad bitwą. Władysław nakazuje oskrzydlenia wojsk przeciwnika z dwóch stron odwodami które jeszcze mu pozostały, nieoczekiwane pojawienie Si nowych oddziałów na polu bitwy przechyliło szalę zwycięstwa na stronę Króla Hrabiowie nie mając już żadnych sił w odwodzie nakazali natychmiastowy odwrót swoim siłą. Jednak Władysław nie dał im takiej możliwości kiedy tylko zaczęli się wycofywać nakazał bezwzględnie wybić wszystkich przeciwników. Bitwa skończyła się straszliwą rzezią.

Następne miesiące spędził on na zdobywaniu miast w prowincjach Kipczaku Doniecka i Dolnego Donu. Po pokonaniu hrabiów w bitwie nie stanowiło to większego problemu gdyż miasta i zamki miały mała obsadę. Wszystkie prowincje zostały ostatecznie włączone do korony w 1208 roku.


14 Września 1210 roku Władysław ustanowił że w jego królestwie zostanie zastąpione prawo zwyczajowe, Kontraktem Feudalnym w przyszłości łatwiej było wprowadzić mu na całym terytorium jego państwa prawo Królewskie.


Rok później umiera on ze starości pozostawiając władze swemu najstarszemu synowi Jakubowi który ma już spłodzonego syna Jerzego Linia dziedziczna jest zachowana wiec Król umiera spokojnie nie martwiąc się oto że Królestwo Polskie jest słabe czy nie będzie kto miał im rządzić.
Mapa polityczna Polska i Sąsiedzi 1211 rok.

​

Osiągnięcia:
-Zwasalizowanie Księstwa Pskowskiego.
-Zajecie Kipczaku, Donicka, Dolnego Donu.
-Wprowadzenie Kontraktu Feudalnego.

 

Gdyby Polacy Byli Imperialistami Mega AAR Cześć 12.


Jakub I Krzyżowiec.

Żył: 1190-1240.
Rządził: 1211-1240.

Emesinde I.

Żyła: 1190-1213.
Współrządziła: 1211-1213.

Jakub był człowiekiem pragmatycznym, jego wiara w kościół była powierzchowna nie lubił gdy kościelne klech wtrącały się w jego sprawy. Zaniepokojony taką postawą papież Benedykt III.
Który odnalazł dokument w archiwach watykańskich informujący że Polski król musi stawić się na wezwanie papieskie do walki za świat chrześcijański, wystawiane za zgodą Kazimierza który dzięki temu rozpoczął budowę Uniwersytetu krakowskiego. Benedykt zamierzał zażądać od Jakuba by ten wziął udział w Krucjacie Iberyjskiej, Papież pragnie za wszelką cenę pozbyć się z europy Maurów.
którzy w jego mniemaniu bezczeszczą cały kontynent swymi plugawymi obyczajami.


Gdy do Jakuba dociera list papieski 12 Czerwca 1212 roku Król nie może nie na niego poradzić tylko usłuchać woli głowy kościoła katolickiego i wyruszyć do dalekiej Hiszpanii walczyć z Maurami.
Król zbiera największą jak na owe czasy armie w Europie blisko 30 tysięcy zbrojnych gotowych oddać swe życie za Chrystusa zbawiciela i swego Władce. Ma on zamiar przebyć podróż przez obszary Niemiec i Francji zbierając po drodze ilu chętnych tylko będzie mógł by przyłączyli się do Krucjaty, swą pomoc zaoferowali również Krzyżacy z której Jakub chętnie skorzystał.


Marsz przez Europe rozpoczął się wiosną 1213 roku wielka armia poruszała się zadziwiająca sprawnie po drodze zbierając wielu chętnych by walczyć za wiarę. Niektórzy byli tylko chłopami ale zdarzali się też dobrze urodzeni szukający sławy w nadchodzącej wojnie.

W czasie marszu do Jakuba dochodzi wieść że jego małżonka zmarła na dziwną chorobę żadni nadworni medycy nie potrafili jej pomóc król nie mogąc pozwolić sobie na dekoncentracje gdyż lada dzień dotrze on do przedgórzy Pireneji i rozpocznie się walka w imię Chrystusa z niewiernymi Maurami. Spokojny także o wszystko bo jego brat Mściwoj o wszystko dba w królestwie a przede wszystkim o jego syna Jerzego.

W reszcie po roku 12 lipca 1214 roku wojska krzyżowców dotarł do Pirenejów skąd miano zacząć podbój całego półwyspu Iberyjskiego. Jakub postanowił najpierw zająć wszystkie małe szejkanaty znajdujące się we wschodniej części półwyspy by na koniec rozprawić się z potężnym sułtanatem Qarakhinidzkim wiedział że bez zaplecza na samym półwyspie pokonanie tak potężnego państwa nie będzie możliwe.


Armia którą dysponował liczyła ponad 30 tysięcy ludzi większość z nich pochodziła z niższych warstw społecznym mając nadzieje na bogate łupy , które dadzą im możliwość wyjścia z swego stanu społecznego. Jakub sam wyłożył ogromną sumę pieniędzy by wyposażyć ponad 20 tysięcy chłopów w porządny ekwipunek bojowy, którzy stanowili trzon całej armii, byli to piechurzy wyposażeni w długi miecz, włócznie. Na ich ubiór składały się biała koszula, skórzany kaftan na który zakładali kolczugę na którą z kolei narzucaną biała płachtę z znakiem krzyża ochronę głowy stanowił prosty hełm.


3 Lipca 1214 roku cała armia znajdowała się już po drugiej stronie gór pirenejskich Jakub z wielką dumą obserwował przemarsz swych wojsk przez dolinę teraz przednim rozpościerał się tereny zajęte tylko i wyłącznie przez Maurów jego celem było wyzwolenie półwyspu spod jarzma islamskiego i wprowadzenie tu jedynej prawdziwej wiary.​

Ciąg dalszy nastąpi.

 

Gdyby Polacy Byli Imperialistami Mega AAR Cześć 13.


Jakub I Krzyżowiec.

Żył: 1190-1240.
Rządził: 1211-1240.

Gdy Krucjata wkroczyła w 1214 roku do Iberi Sułtan najpotężniejszego państwa Qarakhinidzkiego zlekceważył polskiego króla stwierdzając że to tylko grupa awanturniczych niewiernych przybyła by zginąć od mieczy jego współwyznawców.

Tuż przed wkroczenie wojsk krzyżowców na półwysep Jakub podzielił swą armie na trzy części po 10 tysięcy ludzi i rozmieścił je w trzech prowincjach księstwa Tuluzy: Narbone, Foix oraz Bearn. Powierzając dowództwo nad nimi swemu marszałkowi Stefanowi oraz Biskupowi Gnieźnieńskiemu Mateuszowi. Ich celem było szybkie dotarcia tych trzech wojsk do rzeki Ebro gdzie miało nastąpić ich połączenie i dalszy marz wzdłuż wybrzeża morza śródziemnego do Grenady którą miano spalić i złupić.


I tak oto 16 lipca 1214 roku rozpoczęła się I Krucjata Iberyjska mająca na celu odbicie całego półwyspu z rąk Maurów. Chrześcijańskie armie wkraczając do Jaca, Urgel i Rossello zaatakowały trzy małe szejkanaty których wojska nawet nie ruszyły w pole przeciw wojską Jakuba, Sam Król nie zamierzał zwalniać tępa i zostawił pod miastem 3 tysiące ludzi by ci dokończyli oblężenie sam natomiast ruszył do Saragosy tamtejszy szejk już postanowił stawić czoło polskiemu królowi jednak mając ledwo 2 tysiące wojowników niemiał on szans w starciu z siłami krucjaty. Gdy miało dojść do starcia wysłał on posłów do Jakuba z propozycją podania się go. Odrzuciwszy propozycje Maura w tych słowach że nie układa się z niewiernym a tym bardziej tchórzliwym niewiernym. Nakazał ruszyć do ataku bitwa była niezwykle zacięta lecz krótka, Maurowie nie mogąc stawić większego oporu chrześcijaną wycofali się za mury miasta. Jakub postanowił przystąpić do oblegania miasta, które potrwało 3 miesiące. Z wiosną 1215 roku Krzyżowcy kontrolowali już Jace, Urgel, Rossello, i Saragosse.


W czasie tego etapu kampanii straty wśród ludzi były niewielkie zginęło lub zostało rannych około 200.Z końcem zimy Jakub wysłał posłańców do pozostałych dwóch wojsk z instrukcjami dalszego marszu ku rzece Ebro. Mateusz miał wyruszyć ku Laridzie a następnie na Tarragony natomiast Marszałek Stefan ku Ampuris i Barcelone sam król wyruszył na Albaracin. Mając nadzieje na szybkie zwycięstwo i przynajmniej za rok dotarcia do rzeki Król wyruszał w optymistycznym nastoju wiedząc że jego ukochany jedynak ma się dobrze. Niestety dotarcie do rzeki zajęło całe dwa lata w trakcie których Jakub musiał walczyć z wojownikami szejkanatów jak i tłumić bunty w już zajętych obszarach, postanowił on całkowicie pacyfikować wszystkie muzułmańskie wioski które tylko się zbuntowały, natomiast niewielki skupiska chrześcijan witały go jak wyzwoliciela którym ostatecznie był. Wreszcie 11 czerwca 1217 roku cała armia krzyżowców stanęła nad brzegiem Erbo.
Cztery lata wojaczki uszczupliły jego siły z 30 tysięcy do 25 tysięcy ludzi większość zginęła zabita przez zbuntowane arabskie chłopstwo zamiast w bitwie.


Na szczęście dla króla swoje wsparcie znowu zaproponowali Krzyżacy proponując 500 doskonale wyszkolonych braci zakonnych, Króla zastanawiała bezinteresowność tych niemieckich zakonników czy nie mają oni przypadkiem jakiegoś interesu w tym wszystkim. Jednak teraz niemiał on czasu na takie rozważania po otrzymaniu tych posiłków postanowił przekroczyć Ebro i kontynuować marsz ku Grenadzie.


Po przybyciu Krzyżaków armia przekroczyła Ebro 23 lipca 1218 roku. Kierując swój marsz na Walencję Krzyżowcy nie niepokojeni przez żadne muzułmańskich przeciwników bez przeszkód dotarli pod mury miasta gdzie odcięli je od źródeł zaopatrzenia i żywność i. W tym momencie pozostawiwszy pod Wlalecją wystarczająco dużo ludzi Jakub ruszył na Denis chciał on zająć ten port gdyż papież obiecał mu dostarczyć drogą morską nowe pułki ora niezbędne zaopatrzenie. Natomiast jego Marszałek wyruszył do Almarise by odeprzeć wojska arabskie zmierzające na odsiecz Walencji. Marszałkowi udaje się pokonać muzułmanów w walnej bitwie na polach Almarise, korzystając z okazji zajmuje także miasto które bojąc się długiego oblężenia i gniewu chrześcijan postanawia skapitulować. Port w Denis podaje się natomiast mniej więcej 1219 roku 23 stycznia od razu po tym fakcie przybijają papieskie okręty z zaopatrzeniem i Świerzymi oddziałami dla Jakuba. Ten mając uzupełnione straty i dostając informacje Walencja padła Każe on wszystkim możliwym siła skierować się na Murancję, niechęcąc tracić zbędnego czasu nakazuje natychmiast po dotarciu na miejsce i otoczenie miasta jego rozprawę z nim pozostawia swemu zaufanemu marszałkowi Stefanowi dzielącemu z nim wszystkie trudy tej wyprawy sam biorąc ze sobą pozostałą liczbę wojsk kieruje się na Malage, Grenada została przejęta prze silny szejkanat Kordoby. Król nie chcąc walczyć z wieloma wrogami najpierw postanawia ostatecznie pozbyć się wszystkich mniejszych państewek z którymi do tej pory walczył. I tak 16 lutego 1220 roku całe wschodnie wybrzeże Hiszpanii znalazło się w rekach chrześcijan.

Mapa pochodu Krzyżowców.
​

Ciąg dalszy nastąpi.

 

Gdyby Polacy Byli Imperialistami Mega AAR Cześć 14.


Jakub I Krzyżowiec.

Żył: 1190-1240.
Rządził: 1211-1240.


Następne pięć lat Jakubowi schodzi na podporządkowaniu sobie Maurów na zajętych już przez siebie terytoriach udaje mu się też ściągnąć z kraju dodatkowe wojska mające mu zapewnić wsparcie w przyszłym konflikcie z Emiratem Kordoby który miał być kolejnym celem trwającej krucjaty w odróżnieniu od poprzednich walk tym razem przyjdzie się zmierzyć Jakubowi z silnym Islamskim państwem. Na jego całe szczecie w sułtanacie Qarakhinidzkim trwała wojna o władze miedzy potomkami Muły III trzech synów Sułtana prowadziło miedzy sobą walki na całym terytorium.
Jakub miła zamiar wykorzystać to zamieszanie by podbić Emirat Kordoby a jeśli się uda wkroczyć do Qarakhinidu.


Ostatecznie na granicy z Emiratem Kordoby zostają rozmieszczone cztery armie w prowincjach Saragosie, Walencji, Almansie oraz Malago. Król wziął dowodzenie armii znajdującej się w Saragosie pragnąc zakończyć tę krucjatę jeszcze za swego życia by móc ujrzeć swego jedynego syna chciał szybko zwyciężyć. Jerzy osiągnął już wiek pełnoletni pod nieobecność ojca sprawował całkowitą władze w królestwie natomiast brat króla Mściwoj przybył do niego by wspomóc go w krucjacie.
Objął on dowodzenie nad rycerstwem w Walencji dwie pozostałe armie dowodzone były przez już sędziwych w wieku Marszałka Stefana i Arcybiskupa Mateusza byli oni całkowicie wierni i lojalni wobec Króla. Natarcia miały zacząć się z kierunków Saragosy i Walencji Siły Arcybiskupa i Marszałka miały posłużyć jako kowadło natomiast Król i jego brat mieli być młotem.

12 Kwietnia rozpoczęły się natarcia Jakuba i Mściwoja, Jakub wkroczył na Sorie natomiast jego brat do Cuenco staczając tam niewielkie potyczki i pozostawiwszy zabezpieczone miasta skierowali się następnie w kierunku Calatayud. Drogę Jakuba zagrodziła armia wezyra Saji natomiast Mściwój musiał zmierzyć się z Szejkiem Kordą. Obydwie bitwy można by rzec rozegrały się prawie w tym samym czasie. Były to niezwykle krwawe i wyrównane walki ostatecznie armie krzyżowców wymusił na siłach Kordoby odwrót za mury najbliższych zamków do których oblężenia następnie przystąpiono.
Na granicy prowincji Moliny i Sori nastąpiło połączenie wojsk Mściwoja i Jakuba którzy razem ruszyli by zająć Calatayud. Udało się to im ostatecznie 23 lutego 1230 roku.

Po opanowaniu północnej części Emiratu Kordoby, przez następne 4 lata trwały walki by zepchnąć Siły Emira pod mury Grenady pozostałe dwie armie w tym czasie odpierały wszelkie ataki muzułmańskich Maurów na swoje pozycje i broniły już zajętego terytorium.
Ostatnia Biwa tej wojny miała rozegrać się pod samymi murami Grenady rycerstwo Jakuba liczące 18 tysięcy ludzi stanęło naprzeciw 10 tysięcznej armii Emira Abdul Akhesa. Z niegdyś liczącej 30 tysięcy ludzi armii. Zginęło lub zmarło na różnorakie choroby ponad 22 tysięcy ci którzy pozostali w obozie mieli niezliczone łupy i bogactwa zrabowane niemal każdemu arabskiemu szejkowi i możnowładcy który wpadł im w ręce. W takcie tej trwającej 21 lat Krucjaty.
Jakub dając sygnał trębaczowi nakazał ustawienie szyku z jazdą po bokach a piechotą w centrum w odwodzie pozostawiając 8 tysięcy weteranów którzy przeszli z nim niemal całą drogę tej wojny.
Gdy obie armie się zetknęły można by pomyśleć że Apokalipsa świętego Jana się spełnia nie było litości ni miłosierdzie, skowyt rannych i dogorywających mieszał się z krzykami walczący była to najbardziej Krwawa bitwa jaką ujrzał Jakub w swym życiu obydwie strony nie chcąc odpuścić walczyły do własnego wykrwawienia. Ostatecznie Jakub ruszył na czele swych odwodów do walki. Strącony z konia tylko dzięki łasce boskiej przeżył, gdyż natychmiast otoczyli go jego wierni rycerze nie mogąc dowodzić nakazał Mszczujowi przejąć kontrole nim zemdlał.

Gdy odzyskał przytomność było już po bitwie a Grenada znajdowała się pod oblężeniem, dowiadując się od Marszałka że to dzięki jego brawurowej szarży udało się zepchnąć Maurów do miasta i otoczyć ich w nim niczym szczury. Jakub poczuł się lepiej choć w tym stanie całkowicie nie nadawał się już do prowadzenia dalszej walki. Oblężenie trwało jeszcze kilka miesięcy i ostatecznie miasto zostało zdobyte 11 lipca 1235 roku. Wraz ze zdobyciem Grenady ostatniego miasta na półwyspie nienależącego do potężnego Sułtanatu Qarakhinidu. Król nie mogąc już dalej walczyć ni dowodzić wojskami postanawia utworzyć na zajętych terytoriach Królestwo Aragonii którego pierwszym Królem zostanie jego brat Mściwoj I Aragoński.


Nową siedzibą Mściwoja została Murancja gdzie odbyła się koronacja pierwszego Piastowskiego i zarazem chrześcijańskiego władcy na półwyspie Iberyjskim. Przybył na nią sam papież Pius II, gdyż Benedyk III nie dożył tej chwili. Ceremonia był niezwykle bogata i huczna dzięki złotu zdobytemu na tych podbojach. Większość krzyżowców postanowiła osiąść na półwyspie a wszystkim chłopom Król Mściwoj I nadał szlachectwo i dobra w swym nowopowstałym królestwie.

Nadanie szlachectwa.

Mściwoj I Aragoński.


Nie mogąc w swym stanie zdrowia kontynuować walk Jakub postanawia zakończyć Krucjatę i wrócić w końcu do domu by spotkać się ze swym synem droga powrotna zajmuje mu co prawda cały rok Lae po dotarciu do Krakowa jest witany niczym bohater Jego czyny napawają dumą jego syna Jerzego który wita ojca z wielkim szacunkiem. Po powrocie do państwa Zakon Krzyżacki, jego wielki mistrz Gross Vaben zrządzał widzenia z królem, Jakub wyraził zgodę na audiencje. Gross zażądał od króla spłacenia długu wobec Krzyżaków chciał on by Jakub nadał im ziemi Chełmińską, Gdańsk, Słupsk i Pomorze. Jakub usłyszawszy żądania Wielkiego mistrza o mało go nie zadźgał sztyletem powstrzymany tylko i wyłącznie przez swego syna który doradził mu by zachował opanowanie i spokój dodatkowo zwracając się do Grossa zaproponował mu że miłościwy Jakub nie może spełnić tego żądania gdyż te ziemie należą już do wasali królewskich, ale może zapłacić Zakonowi za jego usługi służbę tak 5 tysiączków złotych monet, może zadowoli wielkiego Mistrza. Po małych targach udaje się Jerzemu dojść do konkluzji z mistrzem i ustalają że Zakon dostanie 5,5 tysiąca denarów.

16 lutego 1240 dochodzi do zawarcia małżeństwa miedzy wnuczką Cesarza imperium Bizantyjskiego Zvenislavą a jedynym dziedzicem tronu Polskiego Jerzym. To małżeństwo ma na celu wzmocnienie stosunków miedzy podupadającym Cesarstwem a państwem piastowskim. Już w tym momencie ród piasta stawał się jednym z najpotężniejszych rodzin panujący w średniowiecznej europie.

Niecałe dwa miesiące później Jakub umiera, od zakażenia które wdało się w niedokładnie zaleczoną ranę. Kościół uznawszy jego zasługi dla obrony wiary chrześcijańskiej przyznał mu zaszczyt beatyfikacji a w przyszłości zostania nawet ogłoszony świętym. Jego syn pochował go ze wszystkim możliwymi zaszczytami jakie przysługują tak wielkiemu mężowi, pragnąc zarazem pójść w jego ślady.

Królestwo Aragonii 1240 rok.

Osiągnięcia:
- Utworzenie państwa Aragońskiego pod władzą Piastów. ​

 

Gdyby Polacy Byli Imperialistami Mega AAR Cześć 15.


Jerzy I Pobożny.

Żył: 1216-1285.
Rządził: 1240-1285.

Zvenislava I.

Żyła: 1214-1268.
Współrządziła: 1240-1268.

Dla Jerzego jego Ojciec Jakub był wzorem rycerza doskonałego. Sam Jerzy pragnął pójść w jego ślady . W odróżnieniu od niego był głęboko wierzącym człowiekiem, z racji że w jego wychowaniu brali udział księża pragnący odgrywać większą role w państwie, ale posiadał tez wystarczająca dużo rozwagi by rozumieć ze nie wszystko można zawierzyć kościołowi.


Od samego swojego wstąpienia na tron miał zamiar kontynuować dzieło Jakuba w odbijaniu Iberii z rąk Maurów 12 czerwca 1241 udało mu się zawrzeć sojusz zbrojny z królestwem Czech i Szwecji.
Nie cały rok później dzięki udanym rozmową dochodzi do podpisania paktu też z królestwem Węgier. Przygotowania do następnej wyprawy iberyjskiej trwają pełną.


Gdy do Jerzego dochodzi informacja że straszni barbarzyńscy wojownicy wyłonili się za gór uralskich wkraczając na tereny zajęte przez królestwo Węgierskie król Arpad porosił Jerzego o wsparcie. Król postanowili przekazać mu pod dowództwo 4 tysięcy swych rycerzy ale sam nie miał zamiaru brać udziału w tym konflikcie gdyż chciał wyruszyć do Iberii.


Ale zmienił on zdanie gdy dowiedział się że Węgierska armia została rozbita i wyrżnięta w pień przez tych barbarzyńców ta informacja była niezwykle przerażająca cała armia jednego z najpotężniejszych państw przestała istnieć jednego dnia, zginęło ponad 50 tysięcy mężnych rycerzy. Ci barbarzyńcy sami siebie nazywali Mongołami. Ich wielki wódz nosił miano Khana mongolskiego ci wojownicy mieli tworzyć tak zwaną Złotą orda. Stało się to 11 listopada 1243 roku.


Mongolski Khan.
W całym polskim Królestwie wezwano każdego mężczyznę zdolnego nosić miecz by stawili się do walki która niechybnie miała nadejść wezwani Wasalowie zebrali wszystko co mogli i stawili się u Króla. Polska armia liczyła niebagatelna liczbę 100 tysięcy męża. Wielkim zdziwieniem było dla Jerzego gdy cala ta armia dotarta nad wołgę. Wojownicy Złotej ordy zamiast ruszyć na jego państwo czy słaba Ruś podążyli w duł morza kaspijskiego do Persji niszcząc każdego kto staje mi na drodze.


Sułtan Imperium Seldżuckiego stawia czoła hordzie na granicy perskiej armia całego sułtanatu Seldżuckiego zgromadzana w jednym miejscu choć dorównuje liczbie Mongołą, to walka na otwartej przestrzeni nie daje im zdyb dużej nadziej. Przeciwstawiając się wręcz niepokonanej by się mogło zdawać potędze Mongołów choć walczyli dzielnie ale ostatecznie skończyli jak Węgrzy rok wcześniej, po tej bitwie Inalchi wielki Khan Złotej Ordy rozpoczął łupienie i mordowanie na całym obszarze Persji kierując się w dół do zatoki Perskiej zajmując coraz większe obszary. Taka sytuacja była całkowicie na rękę Jerzemu w ten sposób mógł wyruszyć do Hiszpanii by wałczyć z Maurami ale cały czas nie był całkowicie spokojny wiedzie że ta chorda może powrócić by złupić jego państwo postanowił wiec by armia była cały czas pozostała w gotowości.


7 listopada 1251 roku najstarszy syn Jerzego poślubia zubożałą polską szlachciankę Helenę z Łaby
Król nie wyraził zgody na to małżeństwo przez co popadł w konflikt z Zygmuntem, który najwyraźniej zakochany po uszy w tej kobiecie nie da się namówić na rozwiązanie tego małżeństwa. Król choć zły na swego pierworodnego musi uznać ślub który został udzielony przez kościoła katolickiego. Królowi szybko przeszło gdy na świat przyszedł jego wnuk Kazimierz. Jerzy od razu pokochał swego wnuczka.

Helena z Łaby

Taka sytuacja trwała niemal do 1256 roku gdy przyszły wieści że pojawiła się nowa chorda mongolska tak zwany Il chanat pojawili się on na terytoriach zajętych przez Złotą Ordę początkowo Mongołowie próbowali miedzy sobą pertraktować ale ich barbarzyńska natura widać niedola im na tyle rozumy by potrafili się porozumieć co do kwestii terytorialnych. Z punktu widzenia Jerzego, wyglądało to tak jakby dwa wściekle psy zaczęły walkę miedzy sobą pierwszy bitwa rozegrała się na polach Kyzył kum.
Choć bitwa ta nie została rostrzygnieta to Złota Orda pogrążyła się w chaosie który zamierzał w końcu wykorzystać Jerzy by ruszyć do Hiszpanii. ​

Ciąg dalszy nastąpi.

 

Gdyby Polacy Byli Imperialistami Mega AAR Cześć 16.

Jerzy I Pobożny.

Żył: 1216-1285.
Rządził: 1240-1285.

Zvenislava I.

Żyła: 1214-1268.
Współrządziła: 1240-1268


1257 roku Papież Pius II nawołuje do II krucjaty Iberyjskiej Jerzy jako spadkobierca legendarnego już Jakuba postanawia wziąć w niej udział.

Tusz przed rozpoczęciem marszu ku morzu czarnemu skąd polskie wojska miały popłynąć przez może Czarne i Śródziemne ku wybrzeżu Aragonii gdzie miano dokonać wyładunku i uderzyć z jej granic. Otrzymując też wsparcie od Mściwoja. Jerzemu udało się zwasalizować księcia Torżoka.

Jadąc na czele swej armii trzymał na kolanach swego 4 letniego wnuka Kazimierza opowiadając mu o krainie do której zmierza i że będzie walczył ze straszliwymi krwiożerczymi Maurami którzy zjadają małych książąt. I że wróci jak najszybciej będzie mógł do swego kochanego Kaźka.

Wojska które szły na tą krucjatę z Jerzym były już lepiej wyposażone niż za czasów jego ojca Jakuba.
Choć większość z nich nadal pochodziła z niższych warstw społecznych pragnących poprawić swój status, otrzymali oni już wystarczające przeszkolenie bojowe odbyte w specjalnie do tego utworzonych szkołach wojskowych, by przeżyć pierwsza bitwę wyruszając z Jerzym. Otrzymali także odpowiednie wyposażenie do którego należały. Gruby kaftan z materiału i czepiec zakładany na głowę, na kaftan zakładali skórzaną zbroje na która z kolej wkładano kolczugę, Ostatnia częścią była biała narzuta z czerwonym krzyżem. Ochronne głowy stanowił hełm garnczkowy. Broń stanowił długi miecz, oraz pika. Ostatnia częścią była trójkątna tarcza.
Wraz z dotarciem floty krzyżowców do wybrzeżu Aragonii gdzie nastąpił wyładunek 35 tysięcy ludzi całkowicie oddanych Jerzemu udało się mu tez porozumieć z królem francuskim który miał zaatakować od strony północy wkraczając do Nawarry, i rozpocząć marsz w dół aż do rzeki Duero gdy Jerzy miał uderzyc z granicy aragońskiej i zająć wszystko poniżej wymienionej rzeczki. Miał to być podział terytorium sułtanatu Qarakhinidzkiego na dwie części Polską i Francuską.

W tym czasie w Kraju małżonka Jerzego podstępna i przebiegła kobieta starała się zwiększyć wpływy Polski na Rusi poprzez zabójstwa niektórych wielmoży i hrabiów Ruski ich ziemie dziedziczył Książe Pskowski powiązany z nimi więzami krwi. Królowa wiedziała że najlepiej się truje i sztyletuje. Bo czyż jeden nóż nie uczyni więcej niż tysiąc mieczy. W ten sposób udało się uzyska kontrole nad kilkunastoma prowincjami kontrole choć niepokojące był to ze Książę Pskowa Wladymir zyskuje tak dużo ziem, Zvenislava postanawia wiec odebrać mu kilka hrabstw i przekazać pod kontrole zaufanym sobie dworzaną. Poprzez swoje spiski zyskała sobie przydomek trucicielki i choć tak naprawdę nawet kościół nie mógł znaleźć dowodów na jej działania zresztą pod nieobecno Jerzego miała ona poza swym synem największą władze w całym państwie. Dzięki niej do Polski przyłączono: Waźme, Brańsk, Mścisław, Nowogród Siewierski, Chopier, Mordwe, Prońsk oraz Smoleńsk.

Zvenislava Trucicielka.

Brała ona też czyny udział w wychowaniu wnucząt które równie mocno pokochała jak jej mąż, choć z początku nie popierała związku swego syna z Helena, w pewnym momencie miała zamiar ja usunąć, jednak dowiedziawszy się że nosi dziecko jej syna postanowiła tego nie robić lecz wziąć należyty udział w wychowaniu wnuka by ten stal się kiedyś godnym następcą jej ukochanego synka Zygmunta.​

Ciąg Dalszy nastąpi.

 

Gdyby Polacy Byli Imperialistami Mega AAR Cześć 17.

Jerzy I Pobożny.

Żył: 1216-1285.
Rządził: 1240-1285.
Zvenislava I.

Żyła: 1214-1268.
Współrządziła: 1240-1268

Gdy Jerzy wysiadał na nabrzeżu 15 lipca 1259 roku przywitał go jego wuj Mściwoj I już sędziwy Król obiecał mu całkowite swoje wsparcie w czasie tej Krucjaty, dodatkowo cieszył się z tego spotkania, gdyż przypomniał sobie jak go niegdyś nosił na rekach jako małego szkraba. Jerzy dobrze wspominał tamte odlegle czasy. Porosił on wuja o niezbędne zaopatrzenie a przede wszystkim świeża wodę dla swych ludzi którzy wyczerpani rejsem nie mają już ochoty pić zatęchłej wody z ładowni okrętowych.
Wysyłając list do króla Francji Piera że za niecałe dwa tygodnie wszystko będzie gotowe i Krzyżowcy zaatakują od wschodniej granicy tereny Sułtanatu. Dostawszy odpowiedź armia francuska czeka tylko na wydanie rozkazu ma też nadzieje że Jerzy dotrzyma umowy co do podziału terytorialnego Sułtanatu Qarakhinid Jerzy potwierdził że wszystko powyżej rzeki Duero przejdzie pod kontrole korony francuskiej natomiast wszystko poniżej pozostanie w rekach rodu Piastowskiego.
Armia polska miła być podzielona na trzy części które mają uderzyć z następujących pozycji a mianowicie z Toledo, Kordoby i Malagi. W tym swym momencie Francuzi mieli ruszyć przez Navarre do północnej części sułtanatu. Taką taktyką Jerzy miał nadziej szybko pokonać Sułtana Aliego i powrócić do kraju. Wszystko było przygotowane 20 listopada 1259 roku jako że w Hiszpanii zimy nigdy nie były takie ostre jak na terenach królestwa polskiego, dzięki czemu można było kontynuować walki nawet w miesiącach zimowych. Jerzy postanowił to wykorzysta i nie robić przerw w trakcie trwania kampanii.

Tuż przed rozpoczęciem wszystkiego udało mu się spotkać z Królem Pierem, Mściwojem orz jego synem Bożysławem następcą tronu Aragonii. Chciał on dokładnie przedyskutować to jak powinni postępować w trakcie trwania walk i czy należy osiadłych tutaj wyznawców islamu wyrzucić czy na siłę chrystianizować, Mściwoj zaproponował siłową chrystianizacje, czemu sprzeciwiał się Jerzy uważał on że nikogo niemożna przymuszać do przyjęcia Chrystusa każdy musi to zrobić z własnej j i nieprzymuszonej woli. Ostatecznie uznano że każdy muzułmanin który dobrowolnie przyjmie chrzest będzie mógł pozostać w Hiszpanii inni będą mogli ją opuścić jeżeli taka będzie ich wola natomiast tych którzy nie zechcą odejść ani przejść na katolicyzm, władza będzie musiał wyrzucić siłą będzie to dotyczyć zarówna żydów jak i arabów.Po tym spotkaniu wszystko zostało już ustalone a armie Krucjaty gotowe do ataku na Sułtanat.

Natarcie nastąpiło w wyznaczonych wcześniej kierunkach armia Jerzego zaczęła pochód w trzech kierunkach ku morzu atlantyckiemu natomiast Francuzi ruszyli na Navarre ku rzece Duero siły sułtana nie został zaskoczone gdyż już wcześniej wiedziano o tym ataku. Sułtan Ali postanowił podzielić swe armie by zatrzymać niewiernych on sam walczył z francuzami na granicy z Nawarrą, natomiast jego wierny marszałek Aksungur wydał bitwę Jerzemu na granicy z Toledo. Król dysponował ponad 18 tysiącami ludzi gdy Asungur miał ich zaledwie 11 tysięcy. Jerzy postanowił szybko zaatakować i nie dawać wrogowi czasu do namysłu szarża krzyżowców była imponującym widowiskiem gdy przez dolinę pędziło 8 tysięcy rycerzy w białym odzieniu z czerwonym krzyżem, rumor był wręcz nie do zniesienia a drżenie ziemi sprawiało wrażenie że zaraz się ona rozstąpi i pochłonie wszystko co żywe. Gdy doszło wreszcie do starcia ogrom hałasu i brzęk stali o stal powodował chwilową głuchotę. Bitwa była bardzo krótka lecz zacięta marszałek musiał uznać wyższości Jerzego i wycofać się by nie tracić ludzi którzy w tym momencie byli najważniejsi. Jerzemu udało się odepchnąć ich dzięki czemu jego wojska zaczęły pochód ku Atlantykowi.

Wszystko szło według planów Jerzego jego siły poruszały się szybko i sprawnie, jednak Aliemu udało się pokonać atakujących go francuzów i teraz zmierzał on by stanąć z do walki z Jerzym chciał on zagrodzić mu drogę nim dotrze do stolicy jego Sułtanatu którym była Lizbona. Spotkanie nastąpiło w Alcantara Jerzy nie mógł przemieszczać się wystarczająco szybko z powodu cały czas nękających ataków Maurów. Obie armie spotkały się gdy były jeszcze w kolumnach bojowych. Jerzy nie spodziewał się żadnych większych zgrupowań wroga na swojej drodze. Ali od razu wykorzystał sytuacje i ruszył ze swoją jazdą na odziały Jerzego choć miał on zaledwie trochę ponad 7 tysięcy zbrojnych to dzięki zaskoczeniu udało się mu nawiązać wyrównaną walkę z Jerzym który dysponował 11 tysiącami ludzi. Początkowo walki toczyły się po myśli Aliego ale w końcu polska przewaga liczebna dała osobie znać Sułtan postanowił czym prędzej opuścić pole walk zabierając ze sobą tylu zbrojnych ilu tylko mógł uratować.

Po tej bitwie udało się opanować sporą część obszaru sułtanatu Qarakhinidzkiego wraz z szybkimi postępami Jerzego, Sułtan Ali tracił coraz bardziej szacunek wśród swych ziomków. Przez co doszło do walk wewnętrznych w Sułtanacie Qarakhinidzkim. Co tylko pomogło Jerzemu wygrywać następne potyczki. Jednak trasy z zaopatrzeniem były atakowane przez małe grup Maurów którzy wyżynając i zabierając zapasy i wsparcie sprawiają Jerzemu tylko więcej problemów były to hałastra przez nikogo niekontrolowanych bandytów a nie regularne odziały. Tymczasem Francuzom na północy udało się podporządkować sobie kilkanaście prowincji. Taka sytuacja rysowała się w 1262 roku.

Jerzy dowiadując się o tym że jego zapasy i wsparcie giną z rąk bandytów wpadał tylko w wściekłości takie partyzanckie ataki tylko zmniejszały prędkość marszu jego sił na stolice sułtanat Qarahinidzkiego Lizbonę wszystkie siły miały rozkaz nie zatrzymywać się nim nie dotrą pod murami miasta. Mniejsze bitwy i potyczki zdarzały się prawie codziennie zmniejszały one liczbę ludzi którymi dysponował Król w ciągu czterech lat takich walk jego siły zmalały niemal o polowe ale dzięki temu udało mu się zepchnąć wojska Aliego pod mury Lizbony.
Tutaj też nastąpiło ostanie starcie tej wojny Król przez ostatnie dziesięć lat walk nabrał szacunku dla Aliego był on godnym oponentem dla Jerzego i naprawdę wielki wojownikiem w jego mniemaniu. Dlatego postanowił zaproponować mu pokojową kapitulacje i możliwości opuszczenia półwyspu wraz z podanymi którzy zechcą opuści swe domy obiecał też całkowite bezpieczeństwo wszystkim uchodźcom. Ali opowiedział że dopóki będzie mógł wałczyć dopóty będzie to czynił. Choć Jerzego zasmuciła ta odpowiedź wydał rozkaz natarcia na wojska przeciwnika bitwa była zacięta ale wróg musiał ustąpić pola i wycofać się za mury Król w jej trakcie został raniony strzałą jednak całkowicie ją zignorował, dopiero po wygraniu dał opatrzyć ją medyką.

Miasto było otoczone Sułtan był zamknięty i nic już nie mógł na to poradzić co prawda walki potrwały jeszcze około czterech miesięcy nim nastąpiła kapitulacja. Ostatni Islamski władca na półwyspie Iberyjskim osobiście złożył swą szable w ręce Jerzego który ze wszystkimi możliwymi honorami ją przyjął. Jerzy zaproponował mu możliwości zamieszkania w dobrach które mu zastaną nadane na terenie królestwa Portugalskiego. Królem jego został młodszy syn Jerzego Czcibor. Ali z całym szacunkiem odmówił tej propozycji prosząc tylko o możliwość popatrzenia na niegdyś swe królestwo . „Na przełęczy na południe od Lizbony znajduje się miejsce, skąd można po raz ostatni spojrzeć na Lizbonę. To miejsce nazywa się El suspiro del moro (Westchnienie Maura). Z niego po raz ostatni Ali oglądał utraconą stolicę”. Postanowił on udać się do Mauretanii gdzie osiadł pod opieką sułtana Abu Abbasa . Bezskutecznie starając się o odzyskanie swego państwa. Gdyż w 1298 roku została ona najechana i podbita przez Królestwo Portugali.

Czcibor I Portugalski.

Podział półwyspu Iberyjskiego.

Jerzy powrócił do kraju w 1272 roku w tym też roku zmarł ostatni władca plemion Kumańskich znaleziono go zasztyletowanego we własnym łóżku. Była to dobra wiadomość gdyż Jerzy w końcu mógł przybrać tytuł króla Kumańskiego. Tak też uczynił koronacja odbyła się w katedrze Krakowskiej zjechali się na nią wszyscy wielmoże i władcy Królestwa Polskiego, podziwiał ją też wnuk Króla Kazimierz który już w wiek męski wchodził gdyż piętnaście wiosen skończył. I lada dzień jego szesnasta dobiegnie końca. Była to niezwykła uroczystości pierwsza tak bogata od czasów Kazimierza II Śniadego.

Dwa miesiące później gdy Kazimierz ostatecznie osiągnął wiek męski Jerzy rozesłał kilkanaście propozycji zawarcia małżeństwa do najbardziej wpływowych władców z którymi jego Państwo graniczyło oczywiście sam Kazimierz był niezwykle zainteresowany odpowiedziami na te listy. Z powodu że dziad dał mu wolną rękę co do wyboru partnerki życiowej tylko że musiała być z listy którą on wybrał. No cóż królewicz sam czytał wszystkie odpowiedzi, i oglądał podobizny księżniczek namalowane przez najbardziej utalentowanych malarzy. Ostatecznie wybór padł na Gundes córkę Hrabiego Preseczeń. Kazimierzowi od razu po ujrzeniu jej oblicza mocniej załomotało w piersi.

Gundes.

Dalsze rządy Jerzego aż do śmierci polegały na wzmacnianiu i rozwoju swego królestwa. Gdy jego małżonka zmarła 1268 roku kiedy on walczył z Maurami, przeżył jej śmierć głęboko gdyż bardzo ją miłował przez resztę życia nie wziął sobie następnej kobiety po prostu nie potrafił już żadnej pokochać całkowicie poświecił się on Religi i pracy. Zakończyła to jego śmierć 15 października 1285 roku.
Mapa polityczna Polska i Sąsiedzi 1285 rok.
​

Osiągnięcia:
- Ostateczne Oswobodzenie półwyspu Iberyjskiego z rąk Islamu.
- Utworzenie państwa Portugalskiego.
- Przyłączenie do Królestwa Polskiego Waźmy, Brańska, Mścisława, Nowogródu Siewierskiego, Chopiery, Mordwy, Prońska oraz Smoleńska.
-Koronacja na Króla Kumańskiego.

 

Gdyby Polacy Byli Imperialistami Mega AAR Cześć 18.

Zygmunt II Okrutny.

Żył: 1235-1305.
Rządził: 1285-1305.
Helena I.

Żyła: 1235-1306.
Współrządziła: 1285-1305.


Zygmunt II objął tron już w dość podeszłym wieku skończył pięćdziesiąt lat ale miał jeszcze wystarczająco dużo siły i wigoru by sprawnie zarządzać swym władztwem. Niemal natychmiast po objęciu przez niego władzy doszło do podpisania sojuszy zbrojnych z Królestwami Czech i Anglii. Zygmunt był człowiekiem opanowanym i chłodnym obserwując swoją matkę nauczył się że nieraz trucizna bywa skuteczniejsza od żelaza i tak naprawdę gdy niebyło to konieczne nie rozwiązywał on konfliktów przy użyciu miecza, lecz właśnie trucizn. W ten sposób udało u się pozbyć kilkunastu nieprzychylnych mu osób dodatkowo, wiedział że pieniądz jest siłą napędową tego świata a wpłacona odpowiednio łapówka może wiele zdziałać. Ustabilizował on sytuacje w kraju w ciągu dwóch pierwszych lat swych rządów. A następnie jego łapczywe spojrzenie padło na północ.

Z dalekiego wschodu dochodziły niepokojące wieści wojna między Złotą Ordą a Il Chanatem dobiegła końca. Mongołą ze Złotej ordy udało się zmiażdżyć swych pobratymców, wyszli oni osłabieni z tego konfliktu tak mocno że przyjęli upokarzające warunki pokojowe które postawił im Sułtan Seldżucki. Musieli mu zapłacić ogromną kontrybucje i oddać znaczną cześć podbitych terytoriów. Zygmunt wiedział że tym dumnym Barbarzyńcom trudno było przystać na tak poniżające warunki i tylko gdy odzyskają siły zemszczą się oni za tą hańbę. W tym momencie Chan Złotej Ordy stracił całkowicie zainteresowanie obszarami Rusi i skierował wszystkie swoje wysiłki na terenach Persji.


Zygmunt postanowił podporządkować swej władzy Nowogród Wielki jako że było to jedno z niewielu państewek Ruskich które mogło Stanowic jakieś wyzwanie dla Rycerstwa Zygmunta. Po za tym uśmiercenie Kniazia Nowogrodzkiego nic by mu nie dało nie był on spokrewniony wystarczająco blisko z żadną rodziną możnowładców która znajdowała się pod jego władzom. Wiec postanowił powołać wojska ze swej domeny. Zygmunta zebrał połowę dostępnego mu rycerstwa które liczyło 25 tysięcy ludzi i wyruszył na jej czele w stronę granicy z Nowogrodem chciał on zdobyć to miast złupić je i spalić gdyż dorównywało ono wspaniałościom jego stolicy. A nic nie mogło dorównywać stolicy Królestwa Piastów, nawet Wenecja Północy. Wreszcie niszcząc to miasto chciał on przesunąć szlaki handlowe bardziej na południe by przechodziły w większym stopniu przez terytorium Polski. Po za tym chciał on w ten sposób zwiększyć znaczenie miast Polskich w handlu Hanzeckim. Zniszczenie Nowogrodu Spowodowało by że Kraków stał by się jednym z najważniejszych miast w Hanzie o co tak bardzo chodziło Zygmuntowi.

Kiedy Polskie wojska do tarły na granice Nowogrodu wielkiego, Kniaź Siergiej II stanął naprzeciw Zygmunta. Zrządzał on rozmowy z nim cztery oczy. Król wyrażając zgodę pojechał ze swym synem na rozmowę, zostawiwszy go kawałek dalej spotkał się twarzą w twarz z Kniaziem, który wyrzucił mu że jakim prawem najeżdża on jego królestwo, w odpowiedzi usłyszał że prawem silniejszego. Nowogród i tak kiedyś przestanie istnieć lepiej żeby dostał się pod kontrole chrześcijan niż mongolskich pogan, było to wierutne Kłamstwo z tej racji że Złota Orda była tak osłabiona po walkach z Il Chanatem że zaprzestała ekspansji. Siergiej o tym dobrze wiedział i stwierdził że Zygmunt jest parszywym kłamcą. To z kolei spowodowało tylko zimny uśmiech na jego twarzy i lodowate stwierdzenie że niedługo córki Siergieja będą robić za pomywaczki na Wawelu a może nawet oda je swym żołdaką by pozbawili je czci. Wściekły niemal do czerwoności Kniaź sięgnął po miecz by zabić za tą obelgę. Zygmunt nic nie robiąc uśmiechnął się tylko gdy Siergiej przebity strzałą Kazimierza spadał z konia. Było to pięknie rozegrane przestawienie, dzięki któremu Nowogród stracił przywódcę i obrońcę. W tym momencie również ruszyły wojska polskie na pomoc a przerażeni Nowogrodczycy uciekli niczym banda zbitych psów. Syn Kniazia ledwo miał szesnaście lat całkowicie nie obeznany ze sztuką wojowania niemiał szans stawić czoła Zygmuntowi który nabierał umiejętności w czasie krucjaty ze swym ojcem Jerzym.


Kilka kilometrów od Nowogrodu armii koronnej zagrodził drogę młody Kniaź wraz z marszałkiem Wasylem doświadczonym wojakiem, który z Mongołami niegdyś walczył gdy na służbie u Księcia Rostowskiego był. Obecnie w służbie Nowogrodzkiej skąd się zresztą wywodził. Zygmunt przyglądając się hałastrze która przednim stała, zakpił tylko że czym oni są, skoro ich głupota jest tak wielka by przeciwstawia się woli najpotężniejszego króla w europie. Nie pragnąc żadnych pertraktacji tylko wyrznięcia tych zuchwalców. Wydał natychmiastowe polecenie uderzenia większości rycerstwa którym dysponował pozostawiając sobie 5 tysięcy w rezerwie jakby coś mogło pójść nie tak. Bitwa był bardzo długa co drażniło Zygmunta, patrzenie jak jego wojska bezskutecznie próbują oskrzydlić przeciwnika wprawiało go to w niemiłosierną frustracje, gdy tylko bitwa się skończy zrówna on to miasto z ziemią nie pozostawiając kamienia na kamieniu. Lecz walka trwała a marszałek Wasyl bez większych problemów utrzymywał wszystko pod kontrolą mimo że dysponował ledwo 10 tysiącami ludzi na początku bitwy. Jednak jego wrogiem nie byli tylko Polacy lecz też czas który grał na jego niekorzyści gdyż z każdą minutą tracił ludzi i nie mógł ich zastąpić w odróżnieniu od Zygmunta. Zirytowany zaistniał sytuacją król posłał pozostawione 5 tysięcy ciężkiej jazdy na prawą flankę. Nie mogąc już dłużej przeciwstawić się napierającej przewadze Polaków Wasyl nakazuje odwrót wszystkich sił w stronę miast. Bitwa jest zwycięska dla Zygmunta pozostaje mu tylko zdobyć miasto.


Przystępując do oblężenia Zygmunt chce by Nowogród, przestał istnieć . Wydaje polecenia by po wejściu do miasta nie oszczędzać nikogo kobiet starców dzieci wybić wszystkich a miast puścić z dymem. Co żołdacy nie zdołali jeszcze wkroczyć do niego ale walki trwały cały czas. Trebusze i katapulty zalewały miasto gradem ciężkich odłamków skalnych i kamieni krusząc mury i domy miejskie. Zgniatając obrońców i niewinnych. Pod wieczór 12 lipca 1290 roku rozpoczęto ostrzał z ognistych pocisków, miasto zapłonęło pomarańczową łuną a Zygmunt ukojony tym widokiem poszedł na spoczynek. Nazajutrz z samego rano przestąpiono do szturmu obrońcy Nowogrodu nie zamierzali ustępować pola skoro życie ich i oraz ich rodziny były zagrożone. Walki trwały przez następne dwa dni miasto z każdą kolejną godziną coraz bardziej przypominało kupę popielejących gruzów. Wreszcie po trzech tygodniach nieprzerwanych walk, dzieło stało się jawą. Polacy niczym starożytni grecy po wdarciu się do Troi szerzyli wszędzie śmierć i zagładę nikomu kto wpadł w ręce polski żołdaków nie uszedł z życiem. Kobiety błagały o litość a mężczyźni umierali nadziani na miecze taki los spotyka tych którzy przeciwstawiają się Zygmuntowi II. Po dokonaniu dzieła zniszczenia i niemal całkowitej eksterminacji populacji miasta. Zygmunt ruszył w drogę powrotną do Krakowa zabierając ze sobą córki Kniazia które od teraz stały się pomywaczkami. Zagłada Nowogrodu spławiła że polskie granice poszerzyła się i dotarły do morza Białego. Po świecie szybko rozeszła się wieść o tym okrucieństwie. Papież jednak nie zareagował. Cała jego uwaga była zwrócona na Chanacie Złotej Ordy który coraz mocniej napierał na Seldżuków.


W drodze powrotnej do stolicy swego państw Zygmunt zahaczył o Moskwę. Wielki Książe Moskiewski Evgenit IV przywitał gościa z wszystkim możliwymi honorami jakimi mógł on ugościć Zygmunta. Robił to ze strachem widział że król polski był człowiekiem okrutnym i bezwzględnym. Choć na takiego nie wyglądał pod jego uśmiechem zawsze skrywał się sztylet gotowy wbić w czyjeś plecy. Evgeni niepewny tego w jakim celu przybył tutaj Zygmunt, starał się zachować spokój i opanowanie. Z kolei król Polski zaproponował Ivanowi przejście pod swoją protekcje. Gwarantował on mu wszystkie prawa i tytuły które do tej pory miał a także gwarantował mu wszystkie przywileje jakie mają jego podani, musi on tylko przysiąść mu wierność i posłuszeństwo. Evgeni zdając sobie doskonale sprawę z tego że Zygmunt zazwyczaj nie daje dwa razy nikomu takiej możliwości, przystaje na składaną przez niego propozycje i przysięga mu posłuszeństwo 29 marca 1295 roku pańskiego Wielkie Księstwo Moskiewskie staje się częścią Królestwa Polskiego.


W 1300 roku dnia 12 października odbywa się turniej rycerski biorą w nim udział najznamienitsi mężowie w całym Królestwie Polskim Zygmunt skończył już 60 lat nie posiadał już wigoru by stawać w szranki z innymi zawodnikami za to z wielką przyjemnością podziwiał on zwycięstwa swego Syna Kazimierza jako pierworodny miał on odziedziczyć tron po jego śmierci. Królewicz co prawda miał już 35 wiosen na karku ale nadal chciał zdobywać chwałę na polach turniejowych. Nagrodą na tym turnieju było 1500 denarów w złocie. Dla wielu był to niemały majątek dlatego uczestników było niemało. Dlatego turniej podzielono na dwie fazy które miały wyłonić ostatecznego zwycięzcę. Pierwszym z etapów był mêlée (bohurt). Brały w nim udział dwie drużyny, obszar ich działań stanowiły łąki otaczające Kraków. Od realnej wojny to widowisko odróżniało się tym, że starano się nie zabijać przeciwników. Głównym celem zmagających się rycerzy było pojmanie jak największej liczby przeciwników którzy odpadali w ten sposób z turnieju. Obie drużyny miały "strefy ewakuacji", inaczej nazywane "bezpiecznymi polami", w których mogli się schronić ranni. W pierwszych etapie brało udział około 300 walczących po obu stronach. Gdy uczestników pozostało 50 przechodzono do kolejnej części turnieju która odbywała się nazajutrz. Drugi etapem zmagań był estor (tjost), polegający na walce dwóch konnych przy użyciu kopii, a po ich skruszeniu - na broń ręczną. Walki takie trwały przez następne dwa dni aż doszło do momentu gdy pozostało w turnieju dziesięciu najdzielniejszych rycerzy.


Kazimierzowi jak wiele razy wcześniej udało się dojść do tego momentu zmagań turniejowych. Jako że był on obecnie czempionem turnieju miał prawo wybrać swoją oblubienice jak wiele razy wcześnie wybrał swą ukochaną małżonkę Gundes matkę jego jedynego syna Konrada który podziwiał zmagania ojca z trybun siedząc obok swój rodzicielki. Wyborem tym został rozdrażniony Hrabia Kijowski Mateusz który stwierdził że ta Pieczygońska suka nie zasługuje na to by w przyszłości zasiadać obok władcy Polskiego na tronie. Na jego nieszczęście usłyszał to Kazimierz od tych słów krew w nim zawrzała a jego oczy przesłoniła mgiełka żądzy mordu. Rzuciwszy mu rękawicą w twarz i żądając zmazania tej hańby jego własną krwią wyzwał go do walki na śmierć i życie na tym turnieju. Kazimierz nie mógł puścić takiej zniewagi płazem musiał zabić tego szubrawca lub zginąć. Walka zaczęła się następnego ranka oponenci stanęli naprzeciw siebie, pierwsza część walki odbyła się na kopie gdy obydwie rozpadły drzazgi, Kazimierz sięgnął po miecz natomiast Mateusz wybrał topór przez następne półgodziny obydwaj mężczyźni okładali się żelastwem po łbach aż wreszcie Kazimierzowi udało się wymierzyć celne pchniecie pod żebra przeciwnika niestety w tym samym momencie Mateusz uderzy z prawej strony miażdżąc Kazimierzowi ramie i obojczyk. Hrabia padł martwy natomiast Książe ciężko ranny gdy osuwał się on nieprzytomny z konia słyszał szaleńczy kszyk swojej żony przeklinającej wszystko na tym podłym padole. Ciężko rannego Kazimierza natychmiast zabrano do namiotu by udzielić mu pomocy niestety rana była zbyt poważna kości barku całkowicie zmiażdżone łopatka z kolej przebiła płuco i królewicz udusił się własną krwią. Załamana tym wydarzeniem Gundes do końca życia pozostaje w swoim zameczku znajdującym się kilkanaście kilometrów od Krakowa który dostała od męża.

Sam Zygmunt przybity śmiercią pierworodnego stał się jeszcze bardziej odizolowany od dworu. Popadł on w paranoje gdyż uwierzył że to zamach na jego linie dziedziczną. Z tego też powodu kazał strzec młodego Konrada niczym złotego jajka nic nie mogło się mu przydarzyć .Trwało to niemal do śmierci Zygmunta dopiero gdy jego małżonka Helena zaczęła podupadać na zdrowiu, Zygmuntowi jak gdyby wrócił zdrowy rozsądek. Helena ostatecznie przeżyła męża bo on sam zmarł 20 stycznia 1305 roku. Służba znalazła go martwego w łożu wyglądającego niczym by spał. Jeden z najbardziej okrutnych władców którzy rządzili krajem polskim umarł we śnie nie zaznając cierpienia umierania można by powiedzieć że była to niezwykła ironia losu, czy też ktoś może mu pomógł odejść z tego świata to pozostanie jedną z wielu tajemnicy rodu piastowskiego.
​

Osiągnięcia:
- Podbicie Nowogrodu Wielkiego.
-Zwasalizowani Księstwa Moskiewskiego.

 

]Gdyby Polacy Byli Imperialistami Mega AAR
Sytuacja Polityczna Europy 1305 rok.


Iberia
Po dwóch krucjatach półwysep w całości znajdował się pod panowaniem władców chsześcijańskiech. Z czego królestwa Portugali i Aragonii były rządzone przez Piastów, obszary Leonu zajmowało królestwo Francuskie. Portugali udało się podbić Mauretanie i przyłączyć ją do swojego królestwa.

Francja
Francja zyskiwała oraz większą potęgę w Europie mimo że dalej Anglicy zajmowali jej północne wybrzeże to Królą francuskim udało się pokonać i wchłonoc Burgundie. Jedynie Księstwo Tuluzy pozostawało jeszcze niezależne od Francji.

Wyspy Brytyjskie.
Królestwo Angielskie oraz Szkocja są najsilniejszymi państwami i dominantami regionu Królestwo Walii choć nadal istnieje niema już większego znaczenia w polityce tego regionu z czasem zastanie wchłonięte przez jednego z silniejszych sąsiadów. Irlandia nadal pozostaje rozbita miedzy Księstwa Hrabstwa z których żadne niema większej przewagi nad innym.

Niemcy
Czechy zdobyły dominującą role w tym regionie cały czas przyłączają do królestwa nowe Hrabstwa i księstwa jednak przez taką politykę narobiły sobie wielu wrogów wśród silniejszych państw regionu obecnie prowadzą wojen z Brandenburgią i Saksonią do której może przyłączyć się także Flandria.

Skandynawia
Obszar kontrolowany przez Królestwa Norwegi , Dani i Szwecji, które ostatecznie podbiło wszystkie pogańskie plemiona Skandynawii i siła narzuca im wiarę w jedynego prawdziwego boga.

Bałkany, Azja Mniejsza
Królestwo Chorwackie i Węgierskie podbiły wszystkie Hrabstwa Księstwa które oddzieliły się od Bizancjum stając się główną siłą regionu, Cesarstwo choć osłabione nadal stanowi realną siłę z którą trzeba się liczyć ale na jak długo.

Bliski Wschód Persja
Sułtana Turków Seldżuckich na razie wychodzi zwycięski z konfliktu z Osłabioną Złotą ordą która wychodzi z kryzysu wenętrznego spowodowanego walkami z Il Chanatem ale gdy nadejdzie czas Turcy poczują Mongolskie jarzmo. Fatimidzi z kolei tracą obszary w wyniku walk wewnętrznych.
Cesarstwo bizantyjskie odzyskało sporo dawnych terytoriów utraconych za panowania Szaleńca.

Ruś
Po upadku Nowogrodu Wielkiego tylko księstwo Rostowskie miało jakiekolwiek szanse zjednoczyć obszar Rusi pod swoją władzą ale wydaje się mało prawdopodobne z powodu że otaczają je silniejsze państwa takie jak Złota Orda czy też Królestwo Polskie.
​

 

Gdyby Polacy Byli Imperialistami Mega AAR Cześć 19.

Konrad II Ruski.

Żył: 1283-1335.
Rządził: 1305-1335.


Konrad II objął rządy nad jednym z najpotężniejszych Królestw Europejskich, po swym zmarłym dziadzie Zygmuncie II, z racji iż jego własny ojciec Kazimierz zginął w trakcie turnieju rycerskiego w obronie honoru jego małżonki a matki Konrada Gundes. Był on jedynym spadkobiercą tronu Polskiego z Polskiej linii dziedzicznej Piastów. Co prawda prawa do tronu posiadali jeszcze władcy Portugalii i Aragonii ale wedle prawa dziedziczenia to on zasiadł na tronie. Koronacja odbyła się tuż po pogrzebie Zygmunta II, 25 stycznia 1305 roku pańskiego. Konrad odebrał odpowiednie wykształcenie, jednak niemiał on talentów dyplomatycznych po prostu nie posiadał wystarczającej charyzmy i umiejętności krasomówczych, dodatkom nie był też uzdolniony co do matematyki i z trudnością przychodziło mu liczenie swych bogactw. Jednak udało mu się odziedziczyć umiejętności swych przodków jeżeli chodzi o intrygi i knowania był też doskonałym strategiem i poznał co nieco życia na wojaczce. Tuż po śmierci Zygmunta Król Angielki John przysłał wiadomość z propozycją kontynuowania zawartego za jego życia sojuszu militarnego Konrad przystał na tę propozycje nie mając innych alternatyw, zresztą taki sojusz według jego kanclerza którym został Marcin z Łaby był opłacalny trzymał on w szach zapędy Francji i Czech co do Polskie Władztwa.

Młody Król postanowił poszukać sobie małżonki musiał zapewnić ciągłości rodu a zarazem władzy w wielki królestwie. Z całej Europy przyszły propozycje dla Konrada do Ożenku król Angielski proponował mu rękę swojej najmłodszej córki Elżbiety natomiast Władcy Portugalii i Aragonii Helenę i Annę ta możliwość nie przepadła Konradowi do gustu żeniaczka z krewniaczkami mu nie pasowała po za tym odradzał ją Marcin twierdząc że tym sposobem władcy tych krajów chcą zdobyć pretekst do korony Konrada. Następne w kolejce były księżniczki Francuska , Węgierska i Czeska tutaj z kolei podobizny nadesłane przez Ojców znamienitych białogłowych nie za bardzo przypadły do gustu Konradowi. Skoro miał z tą kobietą spędzić resztę życia to niech chociaż będzie ładna stwierdził. I tak lista nadobnych księżniczek zaczęła topnieć odrzucił też propozycje Króla Duńskiego, Norweskiego i Szwedzkiego odradził mu je z kolei Marcin stwierdzając że Szwedzi szukają tylko pretekstu b poszerzyć swoje granice a mają oni zawarte sojusz z Danią i Norwegią wiec mogą Stanowic poważne zagrożenie. Konrad był już znużony przeglądaniem listów z ofertami ślubnymi gdy otworzył kopertę od Cesarza Bizantyjskiego podobizna jego najstarszej Córki przypadła Konradowi do Gustu. A i Marcin pochwalał ten wybór takie małżeństwo trzymało by wszach południowych sąsiadów którymi były Węgry co prawda stosunki z nimi i Czechami były bardzo dobre ale zawsze ambicja jest najważniejsza. Ta nadobna panna córka Imperatora Michela nazywała się Stania Peleolog. Gdy przybyła do Krakowa z trudem był jej uwierzyć własnym oczom stalica Piastów dorównywała w swej majestatyczności i ogromie Konstantynopolowi. Ślub odbył się w Katedrze Krakowskiej na Wawelu 28 lipca 1306 roku pańskiego. Król szybko zabrał się za płodzenie potomstwa gdyż niecałe cztery lata później miał już dwóch synów Zygmunta i Władysława oraz jedną córeczkę Annę. Z tej okazji też w całym władztwie Konrada zebrano dodatkowe denary do skarbca za który odpowiadała Ziemowit zaufany sługa dzida Konrada choć miał na karku już 50 wiosen nadal wiernie służył rodzinie Piastowskiej za co hojnie go wynagrodził.

Konrad należy do ludzi spokojnych i opanowanych zamierzał kontynuować on politykę ekspansji na wschód swego dziada Zygmunta. Nowogród choć został odbudowany stracił całkowicie znaczenie handlowe nowym ośrodkiem handlu Hanzeckiego Stał się Kraków. Miast stawało się coraz bogatsze, a w marcu 1311 roku rozpoczęto budowę największych możliwych fortyfikacji miasta i Wawela praktycznie całe miast było przebudowywane. Budulec ściągano zewsząd Wisłą płynęły barki z granitem ze Szwecji oraz innych odległych państw Konrad Chojnie łożył złotem na to przedsięwzięcie pragnął by to miasto był niedozdobycia a przede wszystkim stało się najpiękniejszym miastem w Europie. Prace trwały nieprzerwanie do 1329 roku Konrad był przez nie całkowicie pochłonięty ale gdy wreszcie mury miejskie zostały ukończone a Wawel przebudowany Kraków stał się stolicą godną Imperatora Bizantyjskiego. Przede wszystkim obszar miejski miasta został zwiększony o niemal połowę wąskie miejskie uliczki zostały poszerzone.

15 sierpnia 1330 roku składa on propozycje złożenia mu hołdu przez Hrabiów Biełooziera i Jarosławia dzięki zabiegą dyplomatyczny jego marszałka Marcina i ogólnej wiedzy Możnowładców ruskich o sytuacji politycznej. Jaka obecnie przestawia się na świecie. Królestwo Polskie wcześniej czy później podporządkuje sobie całą Ruś i tylko głupcy tego nie widzą. Dzięki małej pomocy w postaci 5 tysięcy denarów w złocie udaje się Hrabią podjąć słuszną decyzje. I przysięgają władcy Polskiemu swoją wierność , Niestety tak modrej decyzji nieudało się osiągnąć ich sąsiadom którym byli Hrabiowie Uglicz, Wołogdy i Kargopolu. Odrzucili oni szczodrą ofertę Konrada i jeszcze listownie go obrazili stwierdzeniem że jego matka w wielu łożnicach bywała. Wściekły taką odpowiedzią Konrad przysiągł im straszliwą śmierć w katuszach. Miał zamiar powierzyć ich głowy swoim wiernym katom którzy już na tej robocie dobrze się znają.​

Ciąg dalszy nastąpi.

 

Gdyby Polacy Byli Imperialistami Mega AAR Cześć 20.

Konrad II Ruski.

Żył: 1283-1335.
Rządził: 1305-1335.
Stania I.

Żyła: 1280-1330.
Współrządziła: 1307-1330.

15 września 1330 roku Królowa Stania zapada na nieznaną nikomu chorobę Konrad postanawia przełożyć wyprawę mającą na celu ukaranie krnąbrnych ruskich hrabiów do czasu aż jego małżonka poczuje się lepiej. Objawy pojawiające się od dwóch dni u królowej . To w pierwszych 6-8 godzinach, miała ona wysoka gorączka była wręcz rozpalona o czerwoności, męczyły ją poty, dreszcze, i potworne bóle głowy. Później pojawiły się inne objawy tej nieznanej żadnym medyką dworskim choroby powiększyły i zaczerwieniły się okolice pachwin, pach, szyi. Obszary te stały się niezwykle bolesne dal umęczonej kobiety. Dalszym rozwojem choroby były zgorzele o czarnym zabarwieniu. W ostatnich godzinach życia doszło do krwioplucia, duszności i sinicy. Śmierć nastąpiła kilka dni później z powodu duszności. Konrad nic nie mogąc poradzić że jego małżonka zeszła ze wściekłości kazał strącić wszystkich nieudolnych medyków. Pogrzeb był niezwykle uroczysty rodzina królewska pogrążona żałobie po tej stracie, najbardziej odczuli ją synowie zmarłej gdyż niezwykle miłowali swoją matkę Zygmunt najstarszy z rodzeństwa i następca tronu postanowił, że w jego życiu nigdy nie pojawi się Ina kobieta złożył śluby czystości i od tego momentu żył w celibacie. Była to dla niego tak głęboka trauma. Dowiedziawszy się o postanowieniu syna Konrad, nie wiedział co począć z takim postanowieniem wyrzekł się współżycia a nawet jeszcze go nie zaznał a przede wszystkim co z kontynuacją rodu Piastowskiego. Od tego momentu Konrad zaczął poszukiwać małżonki dla swego drugiego syna Władysława, skoro pierworodny miał takie dziwne pomysły to kontynuacje rodu trzeba było przekazać w ręce Władysława a raczej w jego lędźwiach.

Jesieniom 1331 roku Konrad postanawia wreszcie wyruszyć by zemścić się za zniewagę ruskich hrabiów, pochód jego wojsk przez ogromne połacie Królestwa Polskie jest w miarę szybki dzięki inwestycją które poczynił Konrad w rozbudowę sieci traktów Królewskich wedle prawa należały one do Korony i to ona odpowiadała za ich utrzymanie. 11 grudnia na zaśnieżonych polach Wołogdy spotkały się Arnie Króla Polskiego Konrada oraz trzech hrabiów. Konrad już nie należał do najmłodszych, lecz przed starcie przemówił do swym wojskom. Twierdząc iż jedynym celem narodu Polskiego jest zdominowanie i podporządkowanie sobie słabszych, dodatkowo każdy kto wykaże się męstwem w nadchodzącym starciu dostanie wypłatę z królewskiego skarbca. Gdy na zaśnieżonym polu rozgorzała bitwa stało się jasne że ruscy wojowie nie dorównują Polakom i skazani są na zagładę. Krótka lecz krwawa jatka dobiegłszy do końca pozostawiła na polu stery trupów i kałuże ciepłej Kwi która szybko wsiąkał w śnieg, czyniąc go czerwonym. Po zwycięskiej batalii Konrad wkroczył do hrabstw i dokonał tam straszliwego spustoszenia, korzystając z rozpędu wkroczył też do kilu innych niezależnych ruskich Hrabstw i pod pretekstem szukania zbiegłych Hrabiów zajął je siłą tak naprawdę na terenie Rusi niebyło już nikogo kto mógłby się u przeciwstawić. W ten sposób na wiosnę 1331 roku Królestwo Polskie poszerzyło swoje granice o Hrabstwa: Dwine, Chołomograd, Samojedz, Peczore i Usy-Wym.

11 marca 1331 roku zmarł Bolko I. Głowa kościoła zachodnio Rzymskiego cała Europa pogrążyła się w żałobie po papieża który był wzorem cnót chrześcijańskich jedyną osobą której tak naprawdę, ta śmierć była na rękę był Konrad gdyż dzięki temu jego Kuzyn Marcin Arcybiskup Twerski został obrany nowym Papieżem. Z czego wynikały tylko korzyści dla władcy polski stał się on idealnym władcą Katolickiego świata jak twierdził nowy papież każdy chrześcijanin powinien się od niego wiele nauczyć.

Po powrocie do Krakowa, Konrad II obwołał się jedynym i niepodzielnym władcą całej Rusi. Kilka dni później a dokładnie 11 Czerwca 1331 roku w Katedrze na Wawelu odbyła się Koronacja Konrada na Króla Rusi. Papież Marcin I przybył na te wielką uroczystości by samemu móc nałożyć koronne Konradowi. Konrad II stał się w tym momencie władca całej Rusi choć w rzeczywistości do jej całkowitego podbicia przez królestwo Polskie było jeszcze trochę czasu, istniało tam jeszcze kilkanaście niezależnych Hrabstw które wobec zagrożenia ze strony Polski próbowały się zjednoczyć i utworzyć jakiś system władzy ale no cóż jak to bywa prywata u ruskich hrabiów większa była niż dobro ogółu, Konrad przekupując i obiecując korzyści co poważniejszym kandydatom na przywódców jeszcze niezależnych państewek ruskich utrzymywał ich w całkowitym szachu.

Nowy Herb Rodu Piastowskiego

Po wielu zabiegach Konradowi udało się wyswatać swego drugiego syna Władysława za Gunes córkę Kayduma Hrabiego Preseczeńskiego podanego Króla Węgierskiego z którym ten był powiązany więzami krwi, sama Gunes była też krewniaczką matki Konrada Gundes. I była równie piękna co ona. Ceremonia ślubna odbyła się w Katedrze Wawelskiej jak wszystkie przednią co prawda Konrad był niepocieszony że Zygmunt postanowił żyć w celibacie ale nie mógł go zmusić na siłę do ślubu co gorsza takie zachowanie pochwalał Papież którym był Marcin. Koniec końców Władysław będąc drugi w kolejce do sukcesji musiał zapewnić kontynuacje rodu. Na wieczór 14 grudnia 1335 roku Władysław i Gunes byli już małżonkami a Konrad mógł być spokojny o zachowanie linii dziedzicznej gdyż jego młodszy syn widać był że bardzie Jurny od starszego jest.

Śmierć dosięgła Konrada II dwa miesiące później, zmarł on ze starości spokojną śmiercią w swym łożu. Jako pierworodny na tron wstąpił Zygmunt III. Złą wieścią było odłączenie się od Królestwa Polskiego Księstwa Pomorskiego, wymarła tam polska linia piastowska i do władzy doszli niezależny Książe który korzystając ze sposobności zgonu polskiego Władcy oddzielił się od Królestwa.
Mapa polityczna Polska i Sąsiedzi 1335 rok.

Osiągnięcia:
- Zajęcie Północnych obszarów Rusi.
-Koronacja na Króla Rusi.
-Utrata Kontroli nad Pomorzem.
​

 

Gdyby Polacy Byli Imperialistami Mega AAR Cześć 21.

Zygmunt III Czysty.

Żył: 1306-1356.
Rządził: 1335-1356.

Zygmunt obejmował tron w wieku 29 lat w momencie śmierci swej matki wyrzekł się współżycia jakąkolwiek kobietą. Silna wola a co bardziej prawdopodobne całkowity brak pociągu do płci pięknej powodowały że trwał w tym postanowieniu. Mimo usilnych prób wymuszenia na nim poślubienia jakiejkolwiek kobiety przez swego Ojca Konrada. Który ostatecznie zrezygnował gdy jego brat poślubił nadobną Gunes. Król miał zamiar w odpowiednim czasie zając się Księstwem Pomorskim które się od jego królestwa odłączyło w momencie śmierci jego ojca. W tym momencie Książe Pomorski Eustachy sojusze z Czechami i Węgrami miał podpisane a na taki konflikt Zygmunt nie pragnął się narażać postanowił cierpliwie poczekać. Udało mu się też zawrzeć pakty z królestwami Anglii i Francji w ten sposób chciał zapewnić sobie przewagę gdyby miało dojść wcześniej niż zamierzał do konfliktu z Księstwem Pomorskim . Rok później dochodzi także do podpisania sojuszu z królestwem Czeskim które odstąpił od porozumienia z Pomorzem.

Złota Orda przeżywała następny kryzys wewnętrzny mimo całkowitego zmiażdżenia Sułtanatu Seldżuckiego niecałe dziesięć lat wcześniej. Po śmierci wielkiego Chana Azera doszło do walk pomiędzy jego dwoma synami Jusem i Chigu. Drugi z braci przyjął chrzest z rąk polskiego misjonarza Stefana z Galicza był to w sumie jeden z głównych powodów wybuchu wojny miedzy Mongołami wielu z nich przyjęło Chrystusa natomiast pozostali chcieli zachować swoje dotychczasowe zwyczaje i wierzenia. Walki miedzy braćmi trwały blisko przez sześć lat aż w końcu doszli oni do porozumienia miedzy sobą i wszyscy Mongołowie którzy przyjęli chrzest utworzyli Ordę Jaicką która zbiegiem czasu przekształcona została w Chanat Jaicki. Powstał on na terenach przy granicy z Królestwem Polskim, Zygmunt wysłał Chanowi Chigu propozycje wysłania polskich misjonarzy z celem by nauczali oni jego podanych o jedynym prawdziwym panu tego świata.

Na początku XIV w. w dalekiej krainie Mongolii zwanej, na skraju wielkiej piaszczystej pustyni Gobi, wybuchła zaraza która świat zmieniła. Podczas następnych lat traktami lądowymi rozprzestrzeniła się na wschód i zachód, bez litości pustosząc wspaniałe Chiny i Mongolskie równiny. Do europy wkroczyła na Trapezun w 1346 r. wraz z mongolskimi wojownikami, którzy oblegali w Bizantyjczyków. Kiedy wśród wojsk Złotej Ordy pojawiła się epidemia, ich przywódca, Chan Jusem, rozkazał, aby ostrzelano oblężoną twierdzę trupami . Podstęp się udał. Wprawdzie Bizantyjczycy natychmiast wrzucali zwłoki do morza, ale wkrótce sami ulegli chorobie. Co więcej, odtąd czarna śmierć miała wraz z zakażonymi Bizantyjczykami do Europy wkroczyć. Uciekinierzy z Trapezuntu na nieszczęście Zygmunta do Krymu dotarli a z tamtą ta zaraza na całe jego królestwo się rozlała.

Śmierć wszędzie ze sobą niosąc całe wioski wyludniając. Państwo Piastowskie i cała Europa podrożyła się w pladze o biblijnych rozmiarach szczęście w nieszczęściu Czarna śmierć zatrzymała Mongolski pochód i zawróciła ich wodza gdyż jego wielkie państwo też dosięgła ta zaraza. Kontynent pogrążył się w śmierci ludzie umierali niczym muchy. Modły do Jedynego boga nie przynosząc rezultatów doprowadzały ludzi na skraj rozpaczy. Duchowni upatrując w tym karę boską nawoływali by ludzkość zmieniła swe grzeszne życie gdyż zbliża się kres znanego nam świata i tylko w Bogu jest jedyna nadzieja na lepsze życie po tamtej stronie.

Zygmunt kazał swym podwładnym natychmiast zacząć działać jego urzędnicy zdołali jako pierwsi zaobserwowali że ta zaraza jest chorobą zakaźną wypracowali system, pozwalający na pewną kontrolę przepływu ludności. Miasta porozumiewały się między sobą, zgłaszając rozprzestrzenianie się czarnej śmierci, wyznaczały specjalnych urzędników czuwających nad osobami objętymi kwarantanną, zatrudniały miejskich lekarzy oraz strażników, którzy mieli zapobiec grabieży mienia chorych i zamieszkom, pobierały podatki przeznaczone na utrzymanie chorych i zajmującego się nimi personelu, powoływały komisje zdrowia nadzorujące walkę z plagą, wznosiły szpitale miejskie i wreszcie wprowadziły obowiązek zgłaszania zgonów.

Ludność miejska przyjmowała te urzędowe dobrodziejstwa z oporem, ponieważ mimo niewątpliwych korzyści dla wspólnoty przynosiły one równie oczywiste acz bardzo dotkliwe konsekwencje dla jednostki, w otoczeniu której odkryto źródło zarazy. Zgodnie z przekonaniem, że zwłoki zadżumionych przenoszą zarazę, odmawiano jej ofiarom prawa do zwyczajowego pochówku na cmentarzach, zamiast tego grzebano je w głębokich wspólnych mogiłach poza murami miejskimi. Rodzinę ofiary dżumy izolowano, jej odzież palono. Co zasobniejszym krewnym chorych pozwalano zostawać we własnych domostwach, opieczętowawszy je wprzódy i oznaczywszy na drzwiach znakiem zarazy. Dzięki takim działaniom Państwo Piastów utraciło tylko 45% całkowitej swej populacji a nie jak w otaczających je krajach gdzie dochodziło to do 60% . Gdy po pięciu latach siejąca pomór na całym kontynencie plaga zniknęła ludność odetchnęła nareszcie z ulgą. Nastąpiło to w 1351 roku.

Jako że Odizolowany od otoczenia siostrzeniec Zygmunta, którego wraz z ojcem Władysławem na Ozylie Król wysłał by od zarazy ich uchronić osiągnął wiek męski i do żeniaczki gotów był. Postanawia on wyswatać go z córką Chana Jaickiego Chakhą co prawda wielki Chan przystaje na tę propozycje ale jego córka już takim entuzjazmem do tego małżeństwa nie pałała. Jako córka Chana była wykształcona i posiadała więcej przywilejów niż inne mongolskie kobiety, dodatkom jej ojciec nie posiadając synów nauczył ją władania mieczem i łukiem. Stwierdziła ona że nie poślubi obcokrajowca jeśli ten nie okaże się wielki wojownikiem lub bynajmniej nie dorówna w tym rzemiośle innym konkurentom o jej rękę którymi byli mongolscy władcy pragnący zdobyć tron Chana. Gdy Zygmunt otrzymał w liście taką informacje nie wiedział co o tym myśleć.​

Ciąg dalszy nastąpi.

 

Gdyby Polacy Byli Imperialistami Mega AAR Cześć 22.

Zygmunt III Czysty.

Żył: 1306-1356.
Rządził: 1335-1356.

Natomiast jego siostrzeniec i zarazem imiennik wiedział co trzeba czynić, uzyskawszy zgodę ojca i wuja młody Zygmunt wyrusza by pokazać tej barbarzyńskiej dziewce że polski Książe jest zdolny sprostać każdemu w boju. Dotarłszy do Jaik stolicy Chanatu Jaickiego Zygmunt zostaje przywitany z wielkimi honorami w końcu to jego pobratymcy przynieśli tym dzikusom wiedze o jednym Bogu. Składa on propozycje że jeżeli pokona w walce pozostałych pretendentów do ręki Chakhi to poślubi go. Chan zdumiony taką propozycją i spojrzawszy niepewnie na córkę która z wielką aprobatą przyjęła ją ostatecznie się zgadza. Zygmunt był genialnym dzieckiem wszystko w lot łapał, tak samo łatwo szła mu nauka fechtunku jak i tabliczki mnożenia. Dzięki nauce walki pod okiem najlepszych europejskich mistrzów stał się prawdziwie niepokonany , a dzięki poznaniu za młodu mongolskie wojownika imiennie Jun., wygnanego z swego kraju dowiedział się w jaki sposób walczą Mongołowie.

W tak zwanym turnieju o rękę Chakhi naprzeciw Zygmunta stanęło dziesięciu przeciwników każdy z nich chciał w ten sposób zwiększyć swe szanse objęcia władzy nad chanatem po śmierci Chigu. Każdego dnia Zygmunt zmagał się z jednym przeciwnikiem i za każdym razem wychodził z pojedynku zwycięski walki trwały aż Księciu udało się pokonać wszystkich pozostałych mężczyzn.

Lecz sama zainteresowana nadal była oporna, postanowiła sama stawić czoła Zygmuntowi. Książe zaszokowany takim wypadkiem rzeczy spojrzał na Chana który tylko mu pomachał. Zdezorientowany nie widząc co ma za bardzo zrobić, w takiej sytuacji został wyciągnięty z zadumy przez pchnięcie dziewczyny, która i sarkastycznie stwierdziła że jeśli zaśnie to nie wygra tej walki której nagrodą jest on sama. Zygmunt odpowiedział tylko krzywym uśmiechem na docinki ze strony tej kobiety, móc nie móc musiał ją pokonać by pokazać co potrafi. Sama Chakhi była utalentowaną wojowniczką szybkością i gracją w walce dorównywała mężczyzną a nawet można by rzec że ich przewyższała. Młody Książe po kilku wymianach pchnięć i cieć nabył do niej respektu, a i jej figura była niezgorsza w jego mniemaniu co prawda charakter tej kobiety był silniejszy od jakiejkolwiek z którą dane było Zygmuntowi się zetknąć. Walka trwała następne kilkanaście minut w trakcie których żadne z oponentów nie wyrobiło sobie przewagi nad drugim, w pewnym momencie miedzy obojgiem zaczęło się rodzic pewna namiętność która rosła z każdą następna wymianą ciosów, Książe coraz bardziej zmęczony przedłużającym się pojedynkiem zaczął się zastanawiać jak wyjść z niego zwycięsko i zarazem nie uszkodzić córki Chana. Ona sama chyba chciała go zamęczyć na śmierć, w pewnym momencie przeleciała mu przez głowę myśl czy potrafi być taka w łożu, szybko jednak opanował on swoją bujną fantazje gdyż musiał wygrać by się spełniła. Postanowił zastosować pchniecie którego nauczył go jego mentor marszałek jego dziada Konrada, Janka Koziera. Gdy tylko nadarzyła się okazja, zaatakował sztychem miecza. Uderzając płasko w miecz oponentki zaczął szybko kręcić nadgarstkiem wprawiającej jej dłoń w rezonans i wytrącając z niej jej broń zarazem posyłając jej kopniaka w podbrzusze zmusił ją do upadku na łopatki, szybko przykładając jej ostrze do krtani, spytał z głębokim sarkazmem czy to wystarczy jako dowód jego wartości. Młoda Mongołka tylko skwitowała to wymuszonym uśmiechem, dodając ciężko dysząc że wygrał. Zygmunt poślubił ją kilka dni później, a błogosławieństwa udzielił im Jeden z polskich misjonarzy Ksiądz Otrąbek który była sługach Wielkiego Chana. Noc poślubną spędził w mongolskim namiocie tak zwanej Jurcie, musiała być ona bardzo namiętna gdyż dziewięć miesięcy później na świat przyszedł Jakub pierworodny syn Zygmunta.

Spędzając sporo czasu w Chanacie Jaickim Zygmunt zaobserwował iż Mongołowie byli pasterzami i myśliwymi. Hodowali konie, wielbłądy, owce i kozy. Pożywienie tych ludzi było niezwykle skromne. Przeważało w nim mięso i produkty mleczne, natomiast nie znali prawie produktów mącznych. Zbierali rosnące dziko jagódy, cebule i nasiona traw. Ich zbieraniem zajmowały się kobiety. Małżeństwa zawierano dosyć wcześnie, a o wyborze współmałżonka decydował ojciec, dla którego małżeństwo dziecka oznaczało zawarcie sojuszu z innym rodem i korzyści w postaci dzielenia pastwisk i terenów łowieckich. Mieszkali w jurtach składających się z lekkiej, drewnianej konstrukcji i wojłokowego pokrycia. Ich rozmiary, w zależności od zamożności właściciela, były różne, większość miała jednak po cztery metry średnicy, co musiało wystarczyć kilkunastoosobowej rodzinie. Jurty były łatwe do rozebrania, przewiezienia i ustawienia w nowym miejscu, a były nim zazwyczaj kotliny rzek lub osłonięte od wiatru zbocza gór w pobliżu wody. W środku namiotu znajdowało się palenisko. Dym z ogniska uchodził przez otwór umieszczony w kopule jurty. Prawą stronę namiotu zajmowały kobiety, dzieci i sprzęt domowy, natomiast lewą mężczyźni, uzbrojenie i uprząż końska. Cały dobytek musiał być na tyle lekki, aby można go było przewozić na cztero lub dwukołowych wozach ciągniętych przez woły lub wielbłądy.

Dowiedział się też wiele o sposobie prowadzenia walki prze wojska mongolskie. Przeważająca część wojska Ordy była lekką kawalerią, której głównym orężem był tak zwany Łuk refleksyjny i prymitywne rodzaje białej broni. Typowy żołnierz ordy był ubrany w wojłokowy, pikowany kubrak, o szaro-brunatnej barwie , futrzaną czapkę z nausznikami i wojłokowe spodnie i buty. W armii Wielkiej Ordy przestrzegano zasady ubierania się w barwy ochronne i w niewywyższanie się dowódców nad szeregowymi żołnierzami. Armia ta, w odróżnieniu jednak od armii innych ord, była ściśle zhierarchizowana i zdyscyplinowana. Niemal każda niesubordynacja była karana śmiercią. Interesującą cechą tej armii była walka w ścisłym milczeniu. Wydawanie okrzyków bojowych było całkowicie zakazane i karane śmiercią. Śmiercią karane było też nie udzielenie pomocy towarzyszowi w walce i tchórzostwo. Olbrzymia większość żołnierzy (oprócz gwardii wielkiego chana), nie była w ogóle opłacana, a nawet wręcz przeciwnie, płaciła za udział w wyprawach licząc na łupy. Każdy żołnierz miał prawo łupić po wygranej batalii na własną rękę, musiał tylko oddać 1/4 swoich łupów chanowi. Wyjątkiem z tej szarej masy jednakowo wyglądających żołnierzy była gwardia wielkiego chana. Liczyła ona w szczytowym momencie 10 000 żołnierzy. Należenie do gwardii było wielkim zaszczytem, o które w konkursach starało się wielu szeregowych żołnierzy. Gwardia była wojskiem opłacanym i zbrojonym bezpośrednio z kieszeni wielkiego chana. Była to także jednostka jazdy, ale jednolicie uzbrojona w karacenowe zbroje i dobrej jakości miecze chińskiej produkcji. Stanowiła ona osobistą ochronę chana i często była też używana jako ostateczny odwód.

Interesujące wydało się Zygmuntowi hierarchia dowodzenia stosowana prze Mongołów. W armii Ordy istniała ścisła, dziesiętna hierarchia dowodzenia. Szeregowi żołnierze byli grupowani w dziesięcioosobowe grupy, dowodzone przez dziesiętnika, które były z kolei grupowane po dziesięć w grupy stuosobowe dowodzone przez setnika, a te z kolei były grupowane po dziesięć tworząc grupy tysięczne, dowodzone przez tysięcznika. Wreszcie dziesięć oddziałów tysiąc osobowych tworzyło podstawową jednostkę taktyczną zwaną tumenem, która mogła już działać samodzielnie. Takie podejście do hierarchizacji arami przypominała mu struktury stosowane w imperium Rzymskim o którym czytał w latach swej nauki. Dzisiętnicy i setnicy natomiast byli wybierani przez samych żołnierzy ze swojego grona. Tysięczników wybierał nojon, czyli dowódca tumenu, zaś nojonów wybierał osobiście wielki chan. Zwykle, niezależnie od składu etnicznego tumenu, nojonami zostawali blisko spokrewnieni z wielkim chanem Mongołowie. Poza strukturą tumenów pozostawała gwardia wielkiego chana, którą to jednostką dowodził on sam osobiście.

Gdy wreszcie młody Książe powrócił do Krakowa latem 1355 roku dowiedział się że Księstwo pomorskie zostało zajęte przez Zakon Krzyżacki, jedynie Wołogoszcz nie wpadał w ich ręce tylko w Elektora Brandenburskiego, zaniepokojony tym wydarzeniem Książe próbował wymóc na Wuju reakcje ale stary król już nie bardzo na kontaktował co i jak z tym światem. Nie mogąc nic na to poradzić postanowił pozostawić ta kwestie sama sobie. Rok później schorowany Zygmunt III Czysty zostaje zabrany do lepszego świata a tron Królestwa Polskiego przypada w udziale jego bratu Władysławowi III.
Mapa polityczna Polska i Sąsiedzi 1355 rok.
​

Osiągnięcia:
- Mariaż z Chanatem Jaickim.
-Przejecie kontroli nad Pomorzem przez Zakon Krzyżacki
-Odparcie zarazy morowej.

 

Gdyby Polacy Byli Imperialistami Mega AAR Cześć 23.

Władysław III.

Żył: 1310-1357.
Rządził: 1356-1357.
Gunes .

Żyła: 1303-1351.
Współrządziła: -------

Władysław III po objęciu tronu zdecydował się zając ruskie hrabstwo Wiatkę chciał on dokończyć dzieło jednoczenia obszarów Rusi zapoczątkowanych za życia jego ojca Konrada, był też zafascynowany opowieściami syna o dalekich krainach które to usłyszał od Mongolskich wojowników o Indiach i dalekich Chinach a nawet o tak zwanej Japonii. Według opowiadań miały się one znajdować daleko za górami uralskimi. I wszystkie podobno zostały podbite przez tych wielkich wojowników którymi byli Mongołowie tylko Kraj Kwitnącej Wiśni jak go nazywali tubylcy dzięki szczęściu ocalał od mongolskiego buta. Stało się to podobnież za sprawą potężnej burzy na ocenie którą huraganem zwano, taki niszczycielki wiatr w Japonii nazwano boskim wiatrem (kamikaze, kamukaze, w sinojapońskim czytaniu shinpū) ("kami"-bóg, boski, "kaze"- wiatr).
Te opowieści tak zafascynowały Władysława III że postanowił sfinasowac wyprawę mającą na celu podróż i odkrywanie tych dalekich krain. Wyłożył na to przedsięwzięcie 5 tysięcy denarów w złocie. Na wyprawy tej celem jest dotarcie do Chin i Indii a jeśli się uda także do Zipangu. Na ochotnika zgłosił się młody rycerz z rodziny kupieckiej z rodu Łabskich dostawszy od Króla całe niezbędne zaopatrzenie wyruszył do stolicy Chanatu Jaickiego a następnie przez stepy do Chin. Ostatni raz go widziano gdy przekraczał on góry Ural wraz z mongolskimi przewodnikami jesienią 1360 roku czy jeszcze powróci któż to może wiedzieć.

Natomiast ze świata do Władysław niezwykłe wieści dochodzą Mongolscy wojownicy Złotej Ordy Bagdad zdobyli. Mieszkańców w pień wybili swym zwyczajem o da się złupili i w dalszy pochód ruszyli siejąc śmierć i zagładę na terenie całego Kalifatu Bagdackiego w duł Arabii nawet ruszyli gdy swój pochód skończyli nie ostał się kamień na kamieniu a wszystkie łupy na swe terytorium zwieźli.

Władysław w styczniu 1357 roku wyrusza z wojskiem by zając przygraniczne Hrabstwo ruskie, jednak w trakcie podróży nagła śmierć go dosięga . Niewiadomego pochodzenia wszakże sprawnym i silny mężem jeszcze był a tu nagle schodzi on z tego świata jakby ktoś się do tego przyczynił. Tą śmierć wykorzystuje Książe wielkopolski wypowiadając swe posłuszeństwo Królestwu Polskiemu i ruszając na Kraków z liczną armią a niezadowolenie wśród innych możnowładców też nie jest najwyższe. Zygmunt chcąc zachować spójność wielkiego królestwa musi działać szybko.
Mapa polityczna Polska i Sąsiedzi 1357 rok.
​

Osiągnięcia:
- Utrata kontroli nad Księstwem Wielkopolskim.
-Wysłanie Łabskiego do dalekich krain.