Gloria victis - Polska AAR 1066-?

Słowo od autora

Pewno pomyślicie sobie: kolejny AAR Polską, ale to będzie pierwszy poważny AAR w moim życiu. Będę starał się grać w miarę historycznie i w razie za dużego rozrastania się mojego kraju podzielę go trochę (to samo z innymi krajami, lecz wtedy postaram się wywołać wojnę, zabrać jeden tytuł królewski i dać któremuś mojemu krewniakowi). Gram na bugfixie Rafertiego (chwała ci za niego). Pozostawiam włączone krucjaty i mongołów. Postaram się, żeby wszyscy moi wasalowie to byli książęta.

Gloria victis znaczy chwała zwyciężonym

Za AAR zajmę się jutro, życzcie mi szczęścia.

 

Audaces fortuna iuvat*​

Słowo od autora

*Śmiałym szczęście sprzyja.

Najpewniej przez dłuższy czas nie zrobię nowego odcinka.
Zapraszam do komentarzy.

-----------------------------------------------------------------------

Bolesław II, urodzony w 1042 r., syn Kazimierza Odnowiciela był wychowywany w klasztorze, gdzie został wysłany w wieku 5 lat. Od mnichów nauczył się tam mądrości, miłości do Boga, sztuki czytania i pasania po łacinie oraz zdolności taktycznych. Jednakże w wieku 15 lat, czyli w 1058 r., musiał zasiąść na tronie jako książę, a już 3 lata potem jako król Polski. Nauczony od duchownych mądrości zaczął rządzić według rad i nauk mnichów, aby móc spełnić swoje plany. A plany te były bardzo trudne do zrealizowania: przywrócić Polsce ziemie, które były częścią Polski za panowania jego imiennika, Bolesława I Chrobrego: Czechy, Słowację, Grody Czerwieńskie, Łużyce, Pomorze Gdańskie i Szczecińskie, a także podbić plemiona pruskie i litewskie (to wydaje się łatwiejsze, a także daje pretekst do wojen w postaci chrystianizacji).

W ciągu 11 lat rządów rozwijał gospodarkę i infrastrukturę w swoim królestwie. Przygotowywał kraj do długich wojen religijnych, a w przyszłości być może nawet o kraje podbite przez Bolesława I. Kiedy w 1063 r. Śląsk i Wielkopolska zaczęły przechodzić pod wpływy niemieckie, ich panom nadał tytuły książęce, co spowodowało powrót ich do dawnej lojalności.


Bolesław II w 1067 r.

2 Stycznia 1067 roku odbył się uroczysty ślub zakochanych w sobie Bolesława II oraz Ingrid Svendsdottir Knytling. Spotkał ją po raz pierwszy w czasie rozmów z królem Danii o podział Meklemburgii. Mimo że był to ślub ze szczerej miłości, dawał też obustronne korzyści politycznie: współpraca Polski i Danii była bardzo ważna przy podboju plemion Pomorzan i Bałtów, zwiększono wymianę handlową.

15 sierpnia tego samego roku przyszła wspaniała nowina: Ingrid brzemienną! Na dzień następny król ogłosił dzień wolny od wszelkich podatków (również dziesięciny, którą opłacono ze królewskiego skarbca).

Gdy w 1068 r. stopniały pierwsze śniegi król ogłosił wielką wojnę z poganami "odbierającymi nam drogę do morza". Wszyscy chętni walczyć lub pomagać walczącym w jakiś sposób ruszyli do Gniezna, skąd ta armia miała ruszyć na Gdańsk. Wśród wojska byli:
- rycerze skuszeni nowymi ziemiami do podboju,
- mieszczanie chętni do handlu bądź ci, którym w poprzednich miastach było za ciasno,
- duchowieństwo chętne nawracać poganów na słuszną wiarę w Chrystusa,
- a także chłopstwo, które skorzystało z prawa królewskiego ("jeżeli wasal chłopa nie idzie na wojnę, czwarta część mężczyzn ze wsi może pójść na wojnę i odkupić sobie oraz swojej rodzinie wolność w zamian za cały zdobyty łup wojenny")

Oficjalnie król wypowiedział wojnę Pomorzanom 5 marca 1068 r. Głównymi powodami były wojny były: dojście do morza oraz chrystianizacja pogańskich Pomorzan. Bardzo szybko pod Gdańsk doszły wojska podzielone na 7 regimentów: 3 z włości królewskich i po jednym na Arcybiskupstwo Gniezna, Mazowsze, Wielkopolskę i Śląsk. Pod Gdańskiem stoczono pierwszą bitwę z Pomorzanami, która stała się porażką pogan. Bolesław II Pokazał tam swój kunszt taktyczny. Szybko zdobyto gród. Pomogli także mieszczanie polscey zamieszkujący Gdańsk, otwierając bramę i trując część wojów. 11 maja część wojska ruszyła na Słupsk, część zdobywać mniejsze osady, zaś część na odsiecz Gniezna, gdyż książę Szczecina zaczął oblegać ten gród.


Pierwsza bitwa Bolesława II, Bitwa Gdańska

14 maja urodziła się córka Bolesława II Rikissa. Obiecał, że jeżeli zdobędzie Pomorze, ustanowi ją jego księżną.

3 lipca Słupsk padł z głodu, w dużej mierze dzięki blokadzie morskiej Danii, zaś 18 sierpnia równy stan spotkał Szczecin. Niedobitki Pomorzan spróbowały ostatniej, samobójczej ofensywy na wojsko polskie. Po sromotnej przegranej resztki pogan uciekły do Meklemburgii, która stała się kolejnym celem króla.

Zajęcie wschodniej Meklemburgii było o tyle ważne, że na te tereny łakomym okien patrzył już Cesarz Niemiecki, a przecież był podpisany podział Meklemburgii na część polską (część wschodnia) i duńską (część zachodnia i wyspy). Dlatego też, niby pod pretekstem ścigania niedobitków tego samego dnia do księcia Meklemburgii wysłany został herold z wiadomością o wojnie. Poseł ten został ukrzyżowany, co zezłościło króla i dało mu jeszcze bardziej uzasadniony powód do wojny.

12 września odbyła się bitwa pod Wołogoszczem, w której załoga tego grodu poniosła klęskę. 12 października, w czasie odwiedzin małżonki królewskiej pod grodem Wołogoszcza Ingrid zaszła w ciąże z Bolesławem, co bardzo króla ucieszyło. 16 listopada gród już był zdobyty przez szturm na wschodnią część umocnień, ale najtrudniejsze walki dopiero miały się zacząć. Kiedy armia poszła pod gród Dymin, napotkała dużą armię poganów. Mimo wielkiej odwagi pogan z Pomorza i Meklemburgii i licznych załamań polskiej obrony poganie przegrali. Po równo 3 miesiącach Dymin zdobyto głodem i chorobami , ale sroga zima zmusiła Polaków do podpisania pokoju, oddającemu Polsce Wołogoszcz i Dymin wraz z okolicami.

30 czerwca 1069 r. Ingrid umarła w czasie porodu. Urodził się martwy syn, który po śmieci dostał imię Odyn. Bardzo to zasmuciło Bolesława II, gdyż bardzo ją kochał. Żałoba w kraju 3 dni trwała, a na dworze króla jeszcze dłużej. Po śmierci swej miłości 2 miesiące spędził w klasztorze, modląc się i szukając sensu swego życia.


Posiadłości polskie pod koniec 1069r.

 

Littera scripta manet*​

Słowo od autora

Rozdział ten miał być dłuższy, ale niestety (lub na szczęście) wyskoczyło coś bardzo ważnego, co zmusiło mnie do skrócenia tego rozdziału.

*Słowo zapisane pozostaje
**Wątek Litteranistów zostanie rozwinięty po tym ważnym wydarzeniu

Wydaje mi sie że dosyć kiepski jest ten odcinek, więc proszę o komentarze oraz wskazówki co mam zmienić.

-------------------------------------------------------------------

18 września 1069 r. król Polski ożenił się z matką Cesarza Wschodniorzymskiego Eudokią Makrembolites. Ona była już podstarzała (39 lat), a do tego nadal był załamany po śmierci ukochanej Ingrid. Przez niemożność rządzenia tymczasowo dał większą władze doradcom.



Jednakże pojawiły się kłopoty. Poganie z nowo podbitych dzielnic zaczęli się buntować. Żądali wolności od Polski oraz nie zmuszania do chrystianizacji. A chrystianizacja prowadzona przez Bolesława II była wyjątkowo agresywna.

Kiedy chłopi z okolic Słupska otwarcie wystąpili przeciwko Bolesławowi II on oprzytomniał i ruszył z rycerstwem i duchowieństwem tłumić rewoltę. Jednocześnie zastanawiał się, co zrobić by wilk był syty (król mógł chrystianizować nowe ziemie), i owca cała (chłopi nie mieli powodów do buntu). I wtedy to ustanowił szereg praw przysługujących nawróconym kmieciom:
- jeżeli co tydzień chłop idzie na msze świętą, płaci o połowę mniejszą dziesięcinę,
- jeżeli chłop przestrzega obrządki pogańskie, nie otrzymuje on kościelnej jałmużny.
Było wśród nich jeszcze kilka kar i obowiązków, ale mało ważnych i bardzo szczegółowych. Nakazał także misjonarzom naukę pogańskich religii, by nawracanie było skuteczniejsze.

Mimo kilku mniejszych rebelii złagodzenie nawracania pomogło. Mniej wiedzące o Jezusie zachodnie dzielnice szybkiej przyjęły wiarę katolicką, lecz już dawniej chrystianizowane dzielnice: gdańska i słupska nadal stawiają, lecz coraz to łagodniejszy opór.

Budował też, nie tylko na nowych ziemiach, kościoły i klasztory. Kazał je budować nie tylko ze względów natury duchownej, ale też dzięki dużej wartości fortyfikacyjnej tych budynków.


Nowy kościół w Wołogoszczu

3 kwietnia 1070r. Bolesław II nakazał utworzenie dla niego politycznej mapy europy. Dwa dni później nakazał utworzenie specjalnego zakonu Litteranistów**, mających za zadanie pisać kroniki nie tylko dla króla, lecz także jego wasali i innych władców. Późnym latem 1071r. był już mapa gotowa. Była także dołączona do niej krótka notatka, którą Bolesław II sam przeczytał.

7 kwietnia 1072r. Papież wygłosił przemowę o walkę z niewiernymi. Wszyscy władcy katoliccy przyjęli tę wiadomość, w tym Bolesław II. Od razu rozkazał gotować się do krucjaty...

 

Alea iacta est*​

Słowo od autora

To co miałem poprawić to poprawiłem, więc teraz zrobiłem kolejny rozdział, teraz o krucjacie na tereny Prusów. A czemu nie na Grób Pański?? Jeżeli chcecie wiedzieć, to czytajcie.

*Kości zostały rzucone

Następny rozdział będzie o dalszej części walk. Napiszę go pewno w czwartek lub piątek.

Oczywiście oceniajcie jak podoba wam się AAR i co poprawić.

--------------------------------------------------------------------

Niestety, początek krucjaty był bardzo smutny. 9 kwietnia 1072 r. umarł Bolesław II, nazywany odtąd Walecznym za jego boje z poganami. Ciało jego znaleziono na drodze. Miał on wbity sztylet w plecy oraz liczne rany brzucha. Zabójca uciekł, lecz zostawił pewien trop: na sztylecie było wygrawerowane po łacinie: "pokój między narodami". Sztylet ten podarował Mieszko II Lambert wodzowi Sambii.


Podobny do tego sztylet znaleziono przy ciele Bolesława II Walecznego

Na króla dynastycznie wybrano Władysława I Hermana, gdyż Bolesław II nie spłodził męskiego potomka, a jedynie córkę. Założył on koronę Króla Polski 17 kwietnia. Jednakże sytuacja sielankową nie była. Wasalowie nie byli specjalnie przychylni nowemu seniorowi. Musiał wiec nadać kilka nowych tytułów, jednakże najczęściej chodziło o dwa-trzy miasta. Jedynym poważnym tytułem był tytuł księcia Mazowsza dla lojalnego wasala jeszcze za czasów książęcych. Wasalem tym był hrabia Czerska. Podczas nadawania mu tytułu rzekł Władysław I następujące słowa:

Kłopotów nie sprawiała księżną pomorza, gdyż z wujem miała bardzo dobra stosunki i pozwalała mu rządzić swoją dzielnicą.

Chcąc jak najszybciej rozpocząć krucjatę rozpoczął jak najszypsze do niej przygotowania. Postanowił ruszyć na plemiona pruskie z dwóch powodów: rycerze chcieli zemsty za króla oraz chciał Władysław I zabezpieczyć swoją ukochaną dzielnicę: Mazowsze. Tak więc 28 kwietnia wyruszył on na czele rycerzy małopolskich do Płocka, gdzie mieli się zbierać ludzie chętni szerzyć wiarę chrześcijańską wśród niewiernych.

Pierwsza bitwa odbyła się 15 maja. Była ona całkowitą klęską Prusów, a wojska krucjaty miały otwartą drogę do Chełmna. Zdobyto go już 27 czerwca. Po tej wielkiej wiktorii główna część wojsk ruszyła na Truso, pozostała zaś miała uniemożliwić zamknięcie w twierdzy wojsk pruskich. Plan się powiódł. Nie miał kto bronić tej osady i Truso padło 13 lipca. Jednakże trudności miały się zacząć. Prusowie wszczynali bunty, rycerze żądali ataku na Sambie, Jaćwingowie zaś czaili się na słabo bronione Mazowsze.


Król Władysław I podczas bitwy pod Truso.

Król nie przepał całej nocy obmyślając plany krucjaty. W końcu o 7 rano nakazał ogłoszenie następujących zarządzeń:
-Buntowniczy Prusowie mają zostawać ukarani, jednakże ci będący spokojni oraz nawracający na słuszną wiarę mają dostawać nagrody jak ci z terenów Pomorza. Zasady te mają obowiązywać również na innych pogańskich terenach podbitych przez króla.
-Rycerze mają w każdej chwili wrócić z wyprawy do domów z wcześniej zdobytym łupem.
-Kazał wzmocnić załogi grodów w Płocku i okolicach na wypadek najazdu Jaćwingów.

Następnego dnia wojska ruszyły na Sambię. Mimo wielu drobnych zwycięstw wojska polskie znacznie zostały uszczuplone, a to przez nową taktykę wojny polegającej na zasadzkach. Mimo to zapał do walki wciąż był duży, a akcje chrystianizacyjne na ziemiach na wschód od Wisły były skutecznie prowadzone. Zamek sam się poddał po 3 dniach oblężenia, to jest 15 sierpnia, z powodu epidemii zarazy morowej oraz strachu. Kiedy Władysław I wszedł do grodu powitał tam wodza i pokazał mu sztylet. Kazał wszystkich wyprosić z kwatery, by porozmawiać z wodzem Sambii oko w oko. Po rozmowie Władysław odszedł, Argidas zaś pozostał przy życiu.

Plemię mieszkające na terenach Sambii zostało ujarzmione, lecz pojawiło się nowe zagrożenie: Jaćwingowie zaatakowali Mazowsze, a nieustępliwi wojownicy z Prus i Sambii podążyli do Memla, gdzie razem z tamtejszym władcą zaatakowali wojska w Sambii.

 

Quam quisque novit artem, in hac se exerceat!*​

Słowo od autora

Smuci mnie to, że nie komentujecie. Nie wiem czemu tego nie robicie. Następny rozdział to nie będzie jako taki rozdział, ale coś innego. Powiem tylko, że od następnego rozdziału zacznę dawać dialogi między postaciami. Ale powiedzcie co sądzicie o możliwych wstawkach fabularnych.

*Niech każdy zajmuje tą sztuką, którą zna!

Więcej o zakonie w następnym "rozdziale".

--------------------------------------------------------------------

Ta bardzo skomplikowana sytuacja wymusiła na Władysławie Hermanie I bardzo poważne kroki nie tylko płaszczyźnie wojskowo-taktycznej i ekonomicznej, ale też dyplomatycznej. Zainspirowany powstałymi w Palestynie zakonami rycerskimi poprosił Papieża o utworzenie zakonu do pomocy w chrystianizacji Prus. Papież widząc wspaniałą okazję do nawrócenia wielu "błądzących owieczek" niezwłocznie wydał odpowiedni dekret. Już 14 października pierwsi Krzyżacy, bo tak zostali nazwani tak ci zakonnicy, zjawili się w Truso. Chrzest bojowy przeszli w bitwie nad Niemnem przeciwko wojskom Sambio-Pruskie. Niestety zaczęli też sprawiać kłopoty królowi.


Polska delegacja prosi o utworzenie nowego zakonu rycerskiego

Po wielkiej naradzie w której brali udział król oraz wszyscy generałowie wojsk uzgodniono strategie walki. Nowy zaciąg z Małopolski oraz większa część uczestników krucjaty miało zaatakować Jaćwingów, mniejsza część armii wraz z chętnymi Prusami skuszonymi żołdem mieli utrzymywać linie obronne na Niemnie aż do powrotu trzonu armii. Armia została podzielona i obydwie części armii wyruszyły 18 sierpnia. Do armii zmierzającej nad Niemen dołączyły lojalne wodzowi siły Argidasa, który dzień wcześniej przyjął chrzest.

Armia Jaćwingów zmierzała w Kierunku Płocka. Właśnie tam miały się spotkać siły króla oraz siły małopolskie kierowane przez marszałka królewskiego Jana z Sącza. Niestety gdy wojska były milę od Płocka zaczęła się bitwa. Kiedy Władysław I na czele swych wojsk zaczął szarżę, bitwa była już w zaawansowanym stadium. Nie znaczy to jednak że Polacy przegrywali. Prawa flanka co prawda została zgnieciona z powierzchni ziemi, lecz środkowa i lewo trzymały się pozycji. Pewno podzieliły by los prawej flanki, gdyby nie odsiecz. Tak wyrżnięto armię wroga, że ci co przeżyli na kolanach prosiły by dołączyć do "boskiej armii". Król się bardzo z tego powodu ucieszył, gdyż dostał wielu doświadczonych wojaków do armii, ale też było to ważne ze względów propagandowych.

Jednakże bitwa Płocka nie mogła wygrać całej wojny. Armię podzielono na dwie części: jedna niszczyła jednostki wroga zanim przegrupowali siły, po tym dołączyli do drugiej armii oblegającej twierdzę w Warmii. Główne grody zdobyto do 24 września. Następnie armia zaczęła oblegać gród Galindię, w której rezydował wódz Jaćwingów. Już 11 października Jaćwingowie podpisali pokój, ponieważ pocisk z katapulty zabił wodza tego pogańskiego plemienia. Pokój ten obejmował inkorporację terenów Jaćwingów do Królestwa Polskiego.

Niestety 14 października na stanowiska wojska nad Niemnem uderzyły połączone siły sambijko-pruskie (wódz Memla wolał nie wdawać się w walkę). Co prawda Polacy twardo bronili brzegu, ale przegrali i uciekli w popłochu. Przed wyrżnięciem wojsk królewskich uchronili je Krzyżacy, którzy cofnęli pogan za Niemen, aż do powrotu króla. Król przybył 10 dni później i z marszu zdobył gród, który zdobyto 5 grudnia.

Dzięki łagodnej zimie uczestnicy krucjaty łatwo wrócili do domów. Tych którzy wrócili witano radośnie z powodu długiej rozłąki jak i pokaźnych łupów. Jedak wiele rodzin na wojnie straciło braci, ojców, mężów, synów. Wielu zostało na zawsze na nowych ziemiach z powodu kochanki, nowo nadanych ziem czy chrystianizacji.

W czasie wojny zmieniono także uzbrojenie oraz pancerz. Otrzymano zbroje posiadające równie dobre właściwości obronne, ale zapewniające lepszą swobodę ruchów. Także nauczono bronić się przed taktyką wojenną Prusów i samemu ją stosować.

Kraj po prawie roku agresywnej wojny toczonej ponadto w czasie żniw i późnej jesieni bardzo osłabiły gospodarkę i skarbiec państwa. Dzięki nowej strategi chrystianizacji mieszkańcu nie tylko Pomorza, ale też Prus i innych podbitych ziem nie wszczynają buntów ze względów religijnych.

 

Małe uzupełnienie wcześniejszych rozdziałów​

Słowo od autora

Ten rozdział to same wstawki fabularne, ponieważ brakuje ich w wcześniejszych rozdziałach. W następnych takie wstawki już będą. Nadal nie komentujecie mojego AAR, co mnie smuci, ale mam nadzieję że podoba wam się moja praca. Wstawki te są krótkie, bo takie też będą te w następnych rozdziałach AAR.

--------------------------------------------------------------------

Rozmowa Marii Dobronegi z ojcem Benedyktem

Historia królewskiego miecza

Przygotowania do wyprawy pomorskiej

Rozmowa Władysława I z Argidasem

Słowo o zakonie Litteralistów

Słowo o zakonie Krzyżackim

 

Nemo sapiens, nisi patiens*​

Słowo od autora

*Nie jest mądry, kto nie jest cierpliwy
**Edit save: Wielki mistrz mym wasalem (teraz to dziwnie wygląda na liście wasali), ale jednocześnie zmniejszyłem pobożność o 100
***Nie wiem jakie powinno być imię, więc za to mnie nie karćcie.
****Cheat Die + po 150 denarów dla dworów w Nowogrodzie i Kijowie
5*Adamantytowa zbroja + miecz tarcza z plugina "Knight Ultimate Shop"

Teraz jak Historia Orła Białego nie będzie robiona muszę ja co nieco zrobić. Miałem trochę czasu i weny to zrobiłem coś takiego. W mojej ocenie nie najgorszy jest to rozdział.

Następny odcinek to będzie krótki opis sytuacji w kraju w przededniu wojny oraz sytuacji na świecie.

--------------------------------------------------------------------

Po pokoju Władysław I Herman począł zmniejszać samodzielność Zakonu Krzyżackiego. Skutkiem tej operacji było złożenie hołdu lennego Koronie Polskiej przez Wielkiego Mistrza Engelbrechta von Hunolstein. Stało się to 16 kwietnia 1074 r.**. Jak można było się spodziewać wydarzenie to odbiło się głośnym echem w Rzymie. Jednakże natychmiast wysłana delegacja polsko-krzyżacka wyjaśniła całą sprawę biskupowi Rzymu:

Władysław I począł także rozsyłać szpiegów po dworach. Jeden z nich dał mu ważną radę:

Władysław I Herman skorzystał z tych rad, jednakże nie było funduszy na opłacenie zabójcy. Zwołał więc stany generalne, które dały denary na odbudowę kraju po wojnie. Jednakże te pieniądze wydał na przekupienie odpowiednich ludzi by na pewno książę nowogrodzki poszedł do nieba**** (było to 7 czerwca 1075r). Zabójca zabił go sztyletem pchniętym w kark, a następnie sam popełnił samobójstwo. Nikt nie powołany nie dowiedział się o zaistniałej sytuacji, prócz Janisława z Czarkowa. Dzięki temu zabójstwu plany Bolesława II Walecznego - kontynuowane przez Władysława I - o odzyskanie Grodów Czerwieńskich stały się o wiele prawdopodobniejsze.

W czasie pomiędzy I krucjatą a wojną kijowską podorastały dzieci Eudokii Mekrembolites, dawnej żony Bolesława II Walecznego i Konstantinosa Dukasa przywiezione razem z matką na dwór w Krakowie. Najbardziej wyróżniały się Theodora Dukas oraz imiennik ojca Konstantinos Dukas. Ta pierwsza zasłynęła z bardzo dużych umiejętności dyplomatycznych (pozostawienie Janisława z Czarkowa jako wasala Polski, do ostatniej chwili przekonywanie Izydora Rurykowicza o nieagresji na jego księstwo, a nawet podpisanie z nim sojuszu). Drugi zaś zasłynął z talentów strategicznych w czasie wojny kijowskiej oraz przygotowaniami do niej (kilka zwycięskich mniejszy bądź większych bitew, staranne przygotowania do wojny na modłę bizantyjską, kupno dokładnych map). Bardzo dużą w tym rolę odegrało wymieszanie kultury bizantyjskiej ze słowiańską. Dzieki radom marszałka Konstantinosa zaczęto używać nowych modelu łuków, udoskonalono technologię fortyfikacji oraz przyjęto kilka taktyk greckich, w tym najważniejszą o planowaniu wojen. Dzięki Rodzeństwu Dukasów zaczęto w królestwie interesować się Grecją. W zamkach zaczęły pojawiać się ikony, mozaiki oraz inne przedmioty wzorowane na sztuce bizantyjskiej. Było to powodem wzrostu handlu z Konstantynopolem, Atenami, Trapezuntem i innymi ważnymi miastami Cesarstwa. Dzięki zbliżonym kontaktom polsko-greckim rozwijała sie nauka w Królestwie Polskim, gdyż w Cesarstwie Wschodniorzymskim była ona na wyższym szczeblu dzięki historii Grecji toczącej się setki lat przed narodzeniem Chrystusa
.


Bardzo niebezpieczną sytuacją był bardzo prawdopodobny bunt Janisława z Czarkowa - księcia Wielkopolskiego. Był oburzony zabójstwem Mścisława Rurykowicza. Nie wiadomo jak sie o tym dowiedział, ale ani wcześniej ani później już nikt niepowołany o tym się nie dowiedział. Na szczęście talent dyplomatyczny Theodorii Dukas dał znać o sobie i namówiła go do pozostania wasalem Władysława I.

W ramach przygotowywań do wojny król kazał swojemu najlepszemu kowalowi - Piotrowi z Czańca - aby wykuł piękną oraz wytrzymałą zbroję ze stali przywiezionej z Rzymu przez Władysława z Rzędziny.

Nowa zbroja królewska razem ze starą tarczą z herbem Polski oraz mieczem Szczerbcem
*****

 

Wykonany przez Zakon Litteralistów dokument na dzień pierwszego marca roku pańskiego 1077 o Królestwie Polskim oraz pozostałym znanym świecie ku pamięci dla potomnych.​

Słowo od autora

Komentujcie żwawo przyjaciele! Dlaczego boicie się spamować?

Po tym rozdziale będzie jeden długi rozdział z wojny kijowskiej lub (co bardziej prawdopodobne) dwa krótsze. Być może będzie mini rozdział o jakieś ważnej bitwie.

Dokument ten został napisany na zlecenie Władysława I i pisany przez jego dworskiego skrybę - litteralistę Jana z Bochni. Z tego właśnie powodu są pewne wiadomości są takie nieoficjalne jak m. in. przeznaczenie dla synów królewskich.

Już po zrobieniu screenów zainstalowałem mody do CK by ładniej gra wyglądała, w tym też twarze. Dlatego też w późniejszych rozdziałach będą inne twarze.

--------------------------------------------------------------------



Władysław I Herman - syn Kazimierza I Odnowiciela z dynastii Piastów oraz Marii Dobronegi z dynastii Rurykowiczów. Został księciem Mazowsza, ale z powodu śmieci jego brata Bolesława I Walecznego, a jednocześnie Króla Polski, przejął tron w Krakowie. Zasłynął bardzo szybkim podbojem ziem plemion Prusów i Jaćwingów.



Maćko - pierworodny syn Władysława I Hermana i najprawdopodobniejszy kandydat do tronu krakowskiego. Teraz panuje jako marionetkowy książę Prus, lecz od ojca powoli zaczyna dostawać coraz większe wpływy. Przyjaźni się ze swoim sąsiadem: Wielkim Mistrzem Zakonu Krzyżackiego Engelbrechtem von Hunolsteinem. Nawet nazywa go wujem.



Przemysław - drugi syn Władysława I Hermana. Najprawdopodobniej zostanie księciem Podlasia, jednakże musi jeszcze skończyć przynajmniej podstawowa edukację, by przynajmniej przygotowywał się do rządzenia tym regionem.



Ziemowit - bękart do którego nie przyznał się Król Polski mimo oczywistych dowodów, ale mimo to znajduje i wychowuje się na krakowskim dworze. Jego los nie jest jeszcze przewidziany, lecz najpewniej zostanie mało ważnym hrabią czy biskupem.



Jolanta, Dobrawa i Adelajda - córki Władysława I Hermana. Wyjdą za mąż zapewne za monarchów zagranicznych. Jedynie Adelajda najpewniej pozostanie w Krakowie z powodu już ujawniających się talentów dyplomatycznych.



Kornelia z Rostocka - żona Władysława I Hermana. Jest bardzo dobrze zorientowana we dworskich intrygach i jest odpowiedzialna za zabezpieczenie dworu przed innymi szpiegami. Wyszła za mąż za Władysława I gdy jeszcze był księciem Mazowsza. Teraz bardzo mocno działa na rzecz zbliżenia Pomorzan i Meklemburczyków do Polski.



Theodora Dukas - kanclerz królewski. Ma naturalny dar do poznawania i zaprzyjaźniania się z ludźmi. Zyskała już szacunek za zachowanie Janisława z Czarnkowa jako wasala Władysława I oraz przekonywanie do ostatniej chwili że Polska nie ma żadnych planów na temat Kijowa. Teraz w czasie nieuniknionej wojny jej talent będzie przydatny do zachowanie dobrej reputacji na tle innych dynastii.



Konstantinos Dukas - marszałek królewski, który mimo że w żadnej wojnie nie brał dotychczas udziału, już zyskał szacunek. Wynalazki i taktyki przywiezione z Konstantynopolu jeszcze przed nieuchronną wojną zmieniły polską wojskowość. Analizował także wcześniejsze bitwy poczynając od Cedynii do wojny podjazdowej w Prusach, by wyeliminować jak najwięcej błędów w polskim rzemiośle wojennym.



Eudokia Makrembolites - wdowa po Konstantinosie Dukasie (z którym miała sześcioro dzieci: cesarza bizantyjskiego oraz pięcioro pozostałych które przyjechały do Krakowa z matką) oraz Bolesławie II Walecznym (z którym nie miała dzieci z powodu już bardzo dojrzałego wieku). Jest teraz skarbnikiem na dworze w Krakowie. Znana jest z co półrocznego przeglądu wszystkich grodów w domenie królewskiej. Za jej sprawą niejednego wodza wygnano za rozmaite przewinienia.



Stanisław - Metropolita Krakowski. Posiada mały majątek w Sieradzkim, lecz nie można go nazwać biskupem. Być może z Bożą pomocą zostanie arcybiskupem gdzieś na Litwie.



Sambor Bogoria - Główny szpieg mający pod sobą wszystkich agentów na obcych dworach. Jak na razie mimo licznych przekupstw nie zdradził Władysława I Hermana. Jego ogromnym sukcesem było zabicie Mścisława Rurykowicza.


Mapa przedstawiająca Królestwo Polski



Teodor z Rzymu - Arcybiskup Gniezna zastępujący zmarłego śmiercią naturalną Bogumiła. Powoli uczy sie polskiego. Namawia Władysława I do krucjaty na Kadyks.



Maria Dobronega z dynastii Rurykowiczów - matka Bolesława II Walecznego i Władysława I Hermana. Teraz panuje jako księżna krakowska, lecz jej władza sięga jedynie do prowincji sądeckiej i cieszyńskiej.



Wszebor Włostowicz - książę śląski panujący na prowincjach: opolskiej, wrocławskiej oraz raciborskiej. Jest lojalnym wasalem królewskim ze sporymi umiejętnościami wojennymi co udowodnij w kilku mniejszych bitwach w Meklemburgii i Prusach.



Janisław z Czarnkowa - mało lojalny książę wielkopolski. Chciał uciec do Cesarza Niemiec, jednakże talent dyplomatyczny Theodory zachował go przy macierzy. Jest bardzo zdradliwy i nie wiadomo jaki będzie jego następny ruch.



Jarosław Bodżeta - dawniej hrabia Czerska, później za lojalność mianowany przez Władysława I Hermana księciem mazowieckim. Jest raczej cichy, ale jak się już wplącze w jakieś intrygi zawsze potrafi z nich się wydostać bez szwanku na prestiżu.



Roksana Piast - córka Bolesława II Walecznego. Mianowana przez niego na księżną Pomorza. Po śmierci ojca babka oraz wuj pomagają jej w rządzeniu, ale powoli zaczyna sama podejmować rozmaite i odpowiedzialne decyzje. decyzje.



Maćko Piast - jak już było wcześniej napisane jest synem pierworodnym Władysława I Hermana. Jest seniorem Kazimierza von Urslingen, który został Hrabią Warmii dzięki jego dzielnych czynach w czasie krucjaty Pruskiej.



Engelbrecht von Hunolstein - Wielki Mistrz Zakonu Krzyżackiego. Jak wyżej zostało napisane ma bardzo dobre stosunki z Maćkiem - Księciem Prus. Współpracuje z biskupem Memla w chrystianizacji pogan pruskich.



Bolesław Bogoria - biskup Memla, czyli najdalej na północ położnej prowincji Polski. Jego misją jest chrystianizacja pogan pruskich.



Kazimierz von Urslingen - hrabia Warmii. Uzyskał ten tytuł dzięki dwukrotnemu uratowaniu życia Władysławowi I Hermanowi podczas krucjaty pruskiej oraz kilku innych odważnych czynach.



W Iberii panuje na razie względny spokój. Żaden kraj nie odbił Kadyksu będącego celem krucjaty. Tak i Saraceni, tak i Chrześcijanie są podzieleni na wiele księstw, królestw i emiratów.



Na Wielkiej Brytanii panuje Anglia i Szkocja. Irlandia podzielona na wiele księstw i hrabstw. Normandia należy do Anglii, która bezsilnie próbuje przejąć władzę w Bretanii. Z drugiej strony Francję ogranicza Cesarstwo panujące nad wieloma dzielnicami francuskimi.



Północna Italia jest pod władzą Cesarstwa (prócz niepodległej Wenecji). W centrum ziemie pod władzą papieską, zaś południe to głównie Księstwo Apulii. Na drugim brzegu Adriatyku nadal trzymaj się Królestwo Chorwacji, Księstwo Bośni oraz Cesarstwo Bizantyjskie, mimo że cesarz rezyduje na Wyspach Jońskich.



W Azji Mniejszej sytuacja Bizancjum jest odwrotna: część księstw odeszło od Cesarstwa, resztę zaś zabrali Turcy Seldżuccy. Wielkie niegdyś Królestwo Fetymidów rozsypało się na wiele małych emiratów, co może pomóc w odzyskaniu Ziemi Świętej.



Polska powiększa systematycznie swoje tereny. Pogańskie plemię Litwy podbiło księstwo Połocka. Ruś powoli jest jednoczone przez Księstwo Perejasławia. Na północ od Morza Czarnego silną pozycję maja plemiona kumańskie. Mołdawia oraz Wołoszczyzna nazwane Węgrami Niemieckimi zostały zdobyte przez Cesarstwo Niemieckie.

 

Jako że nadal czas otrzymania save się przeciąga postanowiłem na pisać krótki wiersz, mam nadzieję że nie jest taki zły. Więcej wierszy będzie na moim blogu!

Mroczne wieki średniowiecza rozjaśniał płomień
sztuki, piękna, kościoła, porozumień.
I było całkowite dla Boga poświęcanie:
krucjat, modłów i dziesięciny odbieranie.
Byli tam zabójcy: przekupni i bezwzględni
ale też ludzie mądrzy, światli, piękni.
Budowano kościoły monumentalne i potężne
które oparły się czasowi i niewierze.
Po traktach podróżowali kupcy wożący towary
zboże, sukno, sól i egzotyczne wywary.
Byli rycerze dzielni, silni i bogu oddani
lecz wcześniej giermkowie od matki odebrani!
Walczono w bitwach na kopie, buławy i miecze
lecz też na intrygi, zdradę i Bóg wie co jeszcze.
Lecz po tym nastąpił wiek światły renesansem zwany
i bezwzględnej miłości do boga pozbawił ludzi kajdany.
Lecz to zupełnie inna historia.

 

Puki co nie mam weny, ale mam sejwa i plany na przyszłość ;-) Teraz jestem pochłonięty Civilization IV. I mam a propos tego pytanie: Czy możliwe by było zrobić AAR z Civilization IV: Beyond the Sword w dodatku Rhye's and Fall of Civilization ???? Zapewne od powiedź będzie negatywna, ale i tak pytam jedynie z ciekawości.