Gniew Swarożyca - AAR Wielecki

Gniew Swarożyca - Dzieje Wieletów

Witam w moim pierwszym AARze. Zebrało mi się na napisanie po 30 latach rozgrywki, więc pierwsze 2 odcinki nie będa zbyt szczegółowe
CK DV beta 2.1 + mod Muslim_pagan_21
poziom: trudny (od drugiego odcinka najtrudniejszy)
agresywność AI: wysoka (od drugiego odcinka najwyższa)
religia: pogaństwo
informacje w prologu są czysto historyczne, głównie z wiki, dla uproszczenia używam nazwy Wieleci, choć w skład państwa w grze wchodzą też Obodrzyce i inni.

PROLOG
Sytuacja do roku 1066

Wieleci to grupa plemienna Słowian połabskich, zamieszkujących od VI wieku tereny między dolną Odrą a Łabą, wywodząca się z Pomorza Przedodrzańskiego.
Obok Obodrzyców i Serbów należeli do Słowian zachodnich. Geograf Bawarski podaje, że na ziemiach Wieletów znajdowało się 95 grodów.

Głownym bóstwami Wieletów byli:
Swarożyc (zwany też przez różne plemiona słowiańskie Radogostem, lub Dadźbogiem) - główny osrodek kultu w Radogoszczy (okolice Meklemburgii)
Świętowit – głowny ośrodek kultu na przyladku Arkona (Rugia).



Opis Radogoszczy z kroniki Thietmara z Merseburga (1012 - 1018 r.):

współczesny posąg Świętowita na przylądku Arkona

Kalendarium:

789
W odwecie za wypady zbrojne Wieletów Karol Wielki najeżdża na ich ziemie, po czym wycofuje się do Saksonii.

963 - 967
Wojna przeciwko Polanom; sprzymierzeni z Wolinianami Wieleci najeżdżają ziemie Piastów. Dwie pierwsze wyprawy zakończyły się sukcesem, natomiast w trzeciej ponieśli druzgocącą klęskę.

954 - 967
Cesarz Otton I prowadzi wojnę przeciwko Wieletom i Obodrzytom. W bitwie pod Rzeknicą zwyciężył cesarz.

986
W wyprawie cesarza Ottona III przeciw Wieletom brał udział Mieszko I. W 995 wspólną wyprawę przeciwko Wieletom zorganizowali cesarz Otton III oraz Bolesław I Chrobry. Brały w niej udział także oddziały czeskiego rodu Sławnikowiców.

1029
Mieszko II Lambert zawiera sojusz z Wieletami, dla odparcia ataku cesarza Konrada II.

1033
Zwycięstwo Wieletów nad Sasami pod Wierzbnem.

1045
Wieleci wyprawiają się na wojenną wyprawę na Niemców lecz cesarz Henryk III pobija napastników i zmusza ich do złożenia daniny.

1055
Wieleci powstają zbrojnie przeciw Sasom. Przekraczają Łabę i mordują tamtejsze załogi zbrojne. Pustoszą kraj i uprowadzają jeńców.

10 września 1056

Pod dowództwem margrabiego marchii północnej Wilhelma – potężna armia niemiecka przekracza Łabę. W rozwidleniu Haweli i Łaby, w pobliżu grodu Przecława czekają na niego połączone siły Związku Wieleckiego. Dochodzi do wielkiej bitwy. Sasi zostają otoczeni i zepchnięci ku rzece, gdzie idą w rozsypkę. Ginie margrabia Wilhelm, a wraz z nim wszyscy towarzyszący mu rycerze. Bitwa zasadniczo odmienia układ sił w tym rejonie. Porównywana jest ona nawet do bitwy pod Grunwaldem. Wkrótce po klęsce pod Przecławą umiera niemiecki cesarz Henryk III. Dzięki temu zwycięstwu Wieleci stają u szczytu potęgi.

1066



Zryw plemion Związku wieleckiego; rzekome złożenie w ofierze Radogostowi głowy schwytanego biskupa meklemburskiego Jana.
​

 

zalecana muzyka do czytania odcinka
[video=youtube;lGupr_ISDtc]http://www.youtube.com/watch?v=lGupr_ISDtc&feature=related[/video]

Odcinek 1.

Krutoj Łapczywy
panował w latach 1066-1087

Minęły ponad cztery miesiace odkąd na ołtarzu Swarorożyca spoczęła głowa Jana, biskupa Meklemburgii. Mówiło się, że biskup Burchard z Halberstadt chce wziąć krwawy odwet. Obodrzyce wiedzieli, że nawet jeśli obronią się przed Sasami, to cesarz na wieść o śmierci kolejnego biskupa postanowi raz na zawsze zmieść Pogan z północnych rubierzy państwa. Na odwrót było już jednak zbyt późno, trzeba było działać. Już we wrześniu wszystkie wolne plemiona połabskie zjednoczyły się pod sztandarem Krutoja, syna Gryna, wodza Waregów. Prawie wszystkie. Zachodnie zmiemie znajdowały się pod władzą marionetki Cesarstwa – Budziwoja. Był on Obodrzycem, jednak wyznawał wiarę Chrześcijan. Po podboju przez Niemców miał przyobiecane zwierzchnictwo nad wszystkimi Obodrzycami. Własnie to zagrożenie ostatecznie skłoniło ich do przystąpienia do Związku Wieleckiego.

Pod koniec roku na dwór Krutoja dotarła niecodzienna nowina: Anglia została zdobyta. Stwarzało to bardzo korzystną sytuację. Po pierwsze zdruzgotani Duńczycy przez najbliższy czas nie będą stwarzać zagrożenia. Co jednak najważniejsze, był to dowód, że jedną sprawną kampanią można zdobyć całe królestwo, królestwo rządzone przez Duńczyków...


Pretensje Króla Duńczyków w Anglii

Plan ataku na Danię spotkał się z entuzjazmem większości plemion, jednak, jak to ujął najwyższy kapłan Robasław: Najsampierw dom swój musimy oczyścić z plugastwa. Tak więc los Budziwoja był przesądzony. Tego samego dnia przybył wysłannik Pomorzan z propozycją wzajemnej pomocy gdyby na Pomorze napadli Polanie, a na Wieletów Niemcy. Niestety zaraz po ataku Wieletów na Budziwoja Pomorzanie opatrznie zrozumieli zamiary Wieletów i wypowiedzieli wojnę Cesarstwu Niemieckiemu. Krutoj nie przyłączył się do tej samobójczej wojny, jednak obiecał ppomorzanom pomoc, kiedy tylko szanse będą realne. Lubeka szybko padła, a Cesarz zadowolił się samym Szczecinem.


Działania wojenne na przełomie lat 1066/67

W ciągu następnych dwóch lat dwa razy zbierały się stany generalne zmuszone do płacenia ogromnych danin. Następnie zaraz po sobie zmarły dwie żony Krutoja, Wojsława i Irena. Władca natychmiast po śmierci jednej wybranki, żenił się z kolejną, sciągając przy okazji wysoki podatek. Zaskarbuł tym sobie przydomek Łapczywy, którego nie zmazał nawet taki wyczyn jak podbój Dani.


Krutoj był chciwcem, ale dalekowzrocznym:
wszystkie jego ziemie zostały przed wojną rozwinięte na ile tylko pozwalał poziom technologii.

W roku 1072 nadarzyła się dogodna okazja do zdobycia korony. Zmarł król Swen II Estrydsen, a an tron wstapił jego słabowity syn Harald Hein. Możni duńscy byli wysoce podejrzliwi względem nowego władcy i nie było cienia szansy, by powierzyli mu swoje wojska. Wówczas przed obliczem Krutoja stanęli najwyżsi kapłani Swarożyca i Świętowita, Robasław i Wszebor. Zagrozili władcy, że jeśli teraz nie wykorzysta okazji do ataku, którą zesłali bogowie, rzucą nań klatwę niemocy. Przerażony, bezdzietny jak dotąd, Krutoj natychmiast ruszył na wojnę i jedną po drugiej zajął zwaśnione ziemie Duńczyków. Zaczynając od Półwyspu Jutlandzkiego, następnie, z nowymi wasalami atakując zamorskie posiadłości dunskie. Bogowie najwyraźniej nagrodzili męstwo i w 1073 roku dali Krutojowi potomka, a trzy lata później koronę Duńską.

Około roku 1080 Szwecja rozpoczęła objężenie prowincji Halland. Natychmiast zorganizowano wyprawę Karną. Co ciekawe, wojna oficjalnie trwała od czasu ataku na Danię, ale nikt w państwie Wieletów tego dotąd nie zauważył. Dwie kolejne karne wyprawy na Szwecję zajęły południe kraju.


Terytorium i wojna ze Szwecją - rok 1086
kolor zielony - Królestwo Wielecko-Duńskie
kolor czerwony - Szwedzka strona konfliktu
kolor pomarańczowy - wasale szwedzcy niezaangażowani w konflikt
kolor żółty - udzielne hrabstwo rządzone przez Zygmunta - syna i nastepcę Krutoja
kolor niebieski - Pomorzanie

Wojna zakończyła się w 1089 roku całkowitym zepchnięciem królestwa Szwecji na wyspy.
Krutoj jednak tego już nie doczekał, w roku 1087, mając 52 lata, zmarł podczas przeprawy przez jezioro Wetter.
​

 

zalecana muzyka do czytania odcinka
[video=youtube;NqeX2Poe8sM]http://www.youtube.com/watch?v=NqeX2Poe8sM&feature=related[/video]

Odcinek 2.

Zygmunt Śmiały – część pierwsza
panował w latach 1087-?

Terytorium w roku 1089
Bałtyk był spokojny. Król obserwował jak Szwedzki dwór odpływa drakkarami na Gotlandię. Na kamienistym brzegu kapłani odprawiali obrzędy ku czci Rugewita i boginii Mokosz, by sprowadzili na Szwedów sztormy i burze gdyby postanowili wrócić na półwysep. Obrzędy miały się ku końcowi i wszyscy mieli udac się na wieczerzę, kiedy zauważono, że do brzegu zbliża się łódź z wojenna flagą Jarowita – boga wojny. Król się zaniepokoił. Czyżby wasale się zbuntowali? Na wszelki wypadek przyboczna drużyna otoczyła obóz. Łódź nie mogła pomieścić więcej niż kilkunastu ludzi, więc wielkiego zagrożenia nia było. Gdy przybiła do brzegu wyskoczył z niej i przybiegł przed oblicze Zygmunta dawny strateg Krutoja, który niegdyś przygotowywał plany obrony przed Cesarstwem, niejaki Gmuch z plemienia Redarów.

-Panie! Niemcy... wojna, całe Cesarstwo...

Wszyscy zamarli, Gmuch złapał oddech.

- Całe Cesarstwo w wojnie domowej, książę czeski ogłosił niepodległość, a kilka innych księstw wypowiedziało cesarzowi otwartą wojnę, władca Bawarii rozgromił Cesarskie wojska. To sam Jarowit nas wzywa. – powiedział Gmuch i wręczył królowi raport z planem ataku narysowanym węglem na brzozowej korze.

Cały obóz odetchnął z ulgą, jednak poruszenie bynamniej nie zmalało.

Zygmunt natychmiast wydał rozkaz do wymarszu na południe i koncentracji wojsk na granicy z Sasami. Natychmiast pogubił się bazgrołach i strzałkach raportu Gmucha, jednak wnioski były oczywiste: wojska Sasów i Brandenburgii są w tej chwili na południu cesarstwa a ich ziemie są bezbronne.
Król postanowiłrozprawić się z Cesarstwem tak jak jego ojciez z Danią: atakując słabszych wasali, a następnie juz z pomoca ich wojsk następnych i następnych, aż zostanie sam cesarz.

Pięć dni po przesileniu zimowym książę brandenburski złozył hołd Zygmuntowi.


Jeden Księzyc przed Nocą Kupały dołączyli do niego: biskup Bremy, książę Sasów oraz książę Turyngii.


Tak jak jego ojciec, Zygmunt nie naciskał na swych nowych wasali co do zmiany religii. Z reguły robili to sami z siebie po jakimś czasie.

Ziemie Cesarskie 19 maja 1090 roku

​

no to dotarłem do do chwili obecnej, teraz muszę dalej rozegrać, odcinek wrzucę w poniedziałek wieczorem pewnie

 

hm, od następnego odcinka zacznę sobie wymyślać jakieś poważne ograniczenia
@Krakau, zgadzam się, ale ciężko się przy nim czyta
kolejny odcinke w czwartek/piątek

zalecana muzyka do czytania odcinka
[video=youtube;0HWR4GHk0ho]http://www.youtube.com/watch?v=0HWR4GHk0ho[/video]

Odcinek 3.

Zygmunt Śmiały – część druga
panował w latach 1087-1113


W ciagu następnych kilkudziesięciu Europa z przerażeniem patrzała na rozwój państwa Wieletów. Papież trzy razy ogłaszał krucjaty, jednak chrześcijańscy władny woleli walczyć z muzułmanami niz sprowadzić na siebie gniew Zygmunta i jego poganskich hord. To był błąd, zjednoczone siły Czechów, Fraknów, Polan i Madziarów bez trudu by pokonały duże, lecz niestabilne państwo. Efektem ich gnuśności kult Swarożyca stał się najszybciej rozwijająca się religią w Europie. Aż do smierci w 1113 Zygmunt Śmiały prowadził podboje.



Pierwsza wojna z Cesarstwem zakończyła się w roku 1091. Granice wyznaczły rzeki Men i Ren.




Dwa lata później padły Czechy. Już po pół roku większość Prażan złożyła hołd nowym-starym bogom.



Kraj Polan był silniejszy jak nigdy wcześniej, ponad połowa państwa znajdowała się pod bezpośrednią władzą króla. Na tę wyprawę Zygmunt zwołał wojska wszystkich wasali.




Jednak to nie wystarczyło, gdy król Polan przedarł się z wojskami na Czechy, szybko podposano rozejm zadowalając się „tylko” połową kraju.




Po kilku miesiącach Polska straciła władcę. Nowym królem był człowiekiem bardzo energicznym, jednak jego potencjalny następca miał dopiero kilka lat. Zygmunt wysłał więc dwóch skrytobójców, niestety obaj zawiedli i zostali wykryci.
W odwecie król Polski nasłał swoich zabójców na Jakuba, młodzego syna Zygmunta, na szczęście i im się nie powiodło.
Po kilku miesiącach na Polskę natarły plemiona litewskie potajemnie wspierane przez Wieletów. Odniosły one miażdżący sukces i zajęły połowę kraju, jednak plan Zygmunta się nie powiódł. Miał on bowiem w tym samym momencie zająć Śląsk i Małopolskę, jednak tuż przed wymarszem ...




Efekt mógł być tylko jeden: jak król Szwedów tak i król Norwegów musiał uciec na wyspy.




Zygmunt dobrze wiedział jak trudno będzie mu utrzymać włości po obu stronach Cieśnin Duńskich. połwysep Skandynawski nie stwarzał juz rozwoju do dalszej ekspansji, toteż Został Podzielony między dwójkę dzieci Zygmunta: Jakuba i Śmiechnę. Najstarszy syn – Eryk zbyt bardzo utożsamiał się z Duńczykami i cześciej wznosił modły ku ich dawnym bogom. Było to dozwolone w państwie, jednak Zygmunt traktowałto jako osobistą porażkę wychowawczą. Jego sympatia do ich zwyczajów stwarzała zagrożenie, że zechce kiedys wyzwolić, więc zbyt niebezpiecznym było powierzenie mu korony Dunskiej. A szkoda, bo był geniuszem w każdej dziedzinie, od zarządzania, przez dyplomację i intrygi po wojnę. Skandynawię podzielono więc następujaco: Eryk otrzymał ziemie Duńskie ale bez ich korony i Półwysku Jutlandzkiego. Śmiechna otrzymała Norwegię a Jakub Szwecję. Rok 1104 znany jest jako „polowanie na królów,” gdyż najpierw należało zdobyć te dwie ostatnie korony. Odbyły się więc w tym roku po nie dwie wyprawy: na Orkady i Gotlandię. W roku 1105 półwysep został ostatecznie podzielony.




Następnego roku Polanie udali się na Kijów zostawiając kraj całkowiecie bezbronnym. Jak się miał okazać, wyprawa ta ocaliła ich państwo, a przynajmniej władzę. By uspokoić sytuację w państwie, Zugmunt doszedłz Erykiem do kompromisu i oddał mu koronę Czeską. Na Polan ruszył już sam. Po całkowitym zbobyciu macierzy przez Wieletów, Piastom ostała się tylko jedna mała ziema.
W skutek nadwzyczajnego splotu wydarzeń Kijów złożył im hołd i Piastowie na powrót stali się potęgą, tym razem jednak rządząc Rusinami.




Korzystając z ruskich drużyn postanowili oni wydrzeć swoje ziemie Węgrom, którzy wcześniej wydarli je Litwinom wyrastając na lokalna siłę.

Zygmunt tylko na to czekał. Podczas gdy Siły Madziarów były zwiazane na wschodzie, wkroczył do ich państwa zagarniając ponad połowę.



W tym czasie od zachodu kraj najechał książę Holandii zagarniając kilka prowincji. Szybko podposano z nim pokój, jako że wszystkie wojska znajdowały się na Węgrzech. Zaraz po podpisaniu pokoju wyprawiono się z wyprawą karną. Przy okazji podbito tez ziemie księcia Fryzji i kilka niezaleznych hrabstw, tak na wszelki wypadek.

Po zajęciu Holandii Zygmunt nie rozwiązał Armii tylko ruszył na podzielone ziemie Niemieckie. Głównymi graczami na tym terenie byli Cesarz, oraz książęta Karyntii i Austrii. ten ostatni swego czasu podbił Pomorzan, więc Zygmunt uznał, że to dobrzy czas na dotrzymanie przysięgi złożonej im przez jego ojca. Błyskawiczny atak na rdzenne ziemie Austriaków powiększył państwo niemal bez walki.



Po nim przydzła kolej na księcia Karyntii oraz księcia Lotaryngii, którego ziemie przeszkadzały przy przemarszu.

Ciekawy incydent miał miejsce po zajęciu hrabstwa Ulm. Jak się okazuje rządził nim od dwudziestu pięciu lat niejaki Buoso von Franken, który od dwudziestu lat był... martwy. W trakcie dwóch lat rządów zastarbił sobie taka miłosc wśród poddanych, że ci nie chcieli innego władcy jak tylko jego i na wszelkie ważniejsze uroczystości a nawet pole bitwy przynosili jego trumnę.


Zygmunt był wzruszony takim wyrazem oddania dla zmarłych i pozwolił mieszkancom Ulm kontynuować tę tradycję.


W roku 1113 wojna miała się już ku koncowi, jednak wskutek ran odneisionych w bitwach Zygmunt odszedł do krainy Welesa.



Władzę objął kilkunastoletni Jakub, król Szwecji. Kraj stanął na krawędzi wojny domowej... ​

 

taki mały prolog do piątkowego odcinka.

Wielkie rozbicie
1113-1121

Jakub wbrew radom dworu i kapłanów nie czekał ze zgnieceniem Cesarstwa do czasu aż kraj będzie stabilny. W roku 1115 jego ziemie sięgały od królestwa Szwecji po Włochy, a Jakub przyjął tytuły króla Niemiec, Włoch i Burgundii, oraz niezliczoną ilość tytułów książęcych.. Te ostatnie zamierzał rozdać wasalom by uspokoić nastroje i siły odsrodkowe. było już jednak zbyt późno. Kraj od dwóch lat byłnajeżdżany przez władcę Perejasławia i zbuntowanego księcia Holandii. W roku 1116 iepodległość ogłosił książę Prowansji, który posiadał również liczne włości w Iberii. Wasale popadli w całkowita samowolę, część z nich toczyła między sobą wojny, a co silniejsi nawet z sasiednimi królestwami. Książę Sasów wypowiedział wojnę królestwu Czech, a Karyntii Polsce. Szwecja była zbyt dalego by sprawować nad nią realną władzę, wię czostała powierzona Świętosławowi, bratu Jakuba. W roku 1120 rozpętało się piekło: Tadeusz, młodszy syn Krutoja, który jak dotad władał tylko małym hrabstwem ogłosi, że Zygmunti jego potomkowie nie umocnili kraju, a sprowadzili na niego chaos i gniew bogów. Ogłosił się (a raczej zrobili to książęta niezadowoleni z rządów Jakuba) Królem Obodrzycó i Niemców i wypowiedział bratankowi wojnę. Sytuacja była tym poważniejsza, że pod władzą Tadeusza znajdowały się rdzenny ziemie Wieletów, a pod Jakuba - Obodrzyców. Korzystając z zamieszania, dawny dowódca Zygmunta również ogłosił niepodległośc i kazał tytułować się królem Italii.



Tymczasem do ziem skłóconych pogan pretensje wysuwali królowie Francji oraz Polski, w której włądzę przejęli Rurykowiczei i uczynili ja silniejszą niż kiedykolwiek.



​

 

W nastepnym odcinku wrócę na rdzenne rejony i będzie mocno fabularnie.
Tymczasem dziś mała niespodzianka.

zalecana muzyka do czytania odcinka
[video=youtube;4nI-9ildOus]http://www.youtube.com/watch?v=4nI-9ildOus&feature=related[/video]

Odcinek 4.
Schizma Włoska


Aleksander z Medelpadu
panował w latach 1021-1131

oraz


Luca da Medelpad
panował od roku 1131

Aleksander był człowkiekiem ze wszech miar przeciętnym i to właśnei temu, paradoksalnie, zawdzięczał koronę Italii. Na dowódcę wosk włoskich wybrał go Jakub wiedząc, że ktoś silniejszy i popularniejszy może łatwo zorientować się pośród tamtejszych spisków i knowań i przejąć faktyczną włądzę nad rejonem. Oczekiwania Jakuba zostału jednak wywrócone do góry nogami przez bunt Tadeusza. Oderwanie ziem niemieckich od państwa i wojna z nimi skutecznie izolowała Italię od jakichkolwiek interwencji. Włoska część państwa wieletów podzielona była między skłóconych biskupów i książąt, z których najsilniejszy był książę Karyntii, posiadający ponad połowę ziem. To właśnei on najżywiej wspierał Aleksandra w dążeniach do korony. Wiedział, że im słabszego będzie miał suwerena, tym łatwiej się uwolni. Posłuszeństwo zamierzał wypowiedzieć gdy tylko zdobędzie pewność że północne państwa pogańskie pogodziły się juz ze stratą Italii. Do tego czasu jednak był najzagorzalszym stronnikiem Aleksandra.

Z jego pomocą szybko zdobyto Wenecję i jednego po drugim miażdżono kolejnych buntowników. Gdy państwo zaczęło się stabilizować, w roku 1129 wypowiedział posłuszeństwo. Aleksander był zbyt słaby by go ukarać, więc postanowił powetować sobie stratę mniejszymi sasiadami. W roku 1131 podczas szturmu na Genuę został zmieciony przez źle ustawiony trebusz. Po kilku minutach zmarł.

Królestwo Italii (jasnozielone) i księstwo Karyntii (brązowe) w roku 1131.


Rzady przejął jego trzyletni syn, Luca. Faktycza władzę sprawowali jednak włoscy doradcy. Matka Luki została od niego odsunięta jako osoba niewygodna politycznie. W trakcie regencji zdobyta została Sardynia, a książę Karytnii musiał ponownei złozyć hołd. W roku 1139 odparto atak królestwa Szkocji a kraj byłsilniejszy niż kiedykolwiek. Wasale przestali się buntować, większość z nich wyrzekła się swojego Boga, a przede wszystkim bardziej bała się króla Francji, który juz zajął Neapol, oraz Saracenów walczących na południu.

Królestwo Italii w roku 1139.


O ile z politycznego punktu widzenia czasy regencji były błogosąłwienstwem dla państwa, o tyle w aspekcie kulturalnym stały się katastrofą. Wenecja przyjęła nową religię jeszcze za czasów Aleksandra. Stała się stolicą państwa i wzniesiono w niej światynię Swarożyca, która następnie rozbudowano do kompleksu świątynnego wszystkich bóstw, oraz akademię wojskową pod opieką Jarowita. Taki przynajmniej był zamysł. z kilkudziesięciu kapłanów, którzy wyruszyli z Zygmuntem Śmiałym nawracać Europę do Italii przybyło ok dziesięciu. Do czasów Luki przezyło ich czterech, a wiedza przekazana ich uczniom stwarzała wypaczony obraz prawdziwej wiary Wieletów. Juz Aleksander zauważył, że wiara słowiańska w Wołogoszczy i Wenecji jest tak różna od siebie jak wiara w Chrystusa w Rzymie i jego rodzinnym Medelpadzie w Sandynawii. Włosi zaczęli rozumieć pogaństwo jako zwyczajne odwrócenie się od chrześcijaństwa, a od kiedy jeden z nich został najwyższym żyżcem, zaczęto składać ofiary zupełnie innym bogom. Zaczęło się od Swarożyca, którego utożsamiano ze Świętowitem a później zwano Jupiterem. Rodowici Wieleci rwali włosy z bród, bo nie dość, że obraz Boga został tak wypaczony, to jeszcze pomylony z Perunem. Jarowita zwali Marsem a Mokosz Junoną. Opowiadano tez bluźniercze historie jak to niby bogowie obcowali z ludźmi oraz walczyli między sobą. Na domiar złego, Luca był wychowywany przez rodowitych Włochów i sam takim się czuł.

Ostatecznie oficjalna religia państwa nie miała tam nic wspólnego z dawnymi wierzeniami, a ostatni wielecki żyżec, Sędzibór, rzucił klątwę na ten bezbożny kraj i zbiegł do Arkony.
​

 

Dziś trochę więcej o kulturze, udało mi się nawet nie utworzyć molocha.

jak zwykle soundtrack:
[video=youtube;U-TYSMvVdNw]http://www.youtube.com/watch?v=U-TYSMvVdNw&feature=related[/video]





Odcinek 5.
Rodnô Zemia
1140 – 1166

Sędzibór jechał na północ, kierując się na Rugię. Tuż za nim uwiazanych było pięć wróżebnych koni Swarożyca, które uprowadził z Wenecji opuszczając świątynię. Na wszystkich ziemiach zdobytych przez potomków Krutoja dostrzegał w większym lub mniejszym stopniu te same procesy gnicia, które zmusiły go do opuszczenia Italii. Władcy Germanów pojmowali nową wiarę tak samo jak Włosi. Miast składać hołd bogom Słowian po prostu odwrócili się od chrześcijaństwa i przypomnieli jakichś swoich dawnych bogów, bardzo zresztą podobych do tych, których według wspomnień Aleksandra z dzieciństwa, czcili Skandynawowie. Miażdżąca większość poddanych wciąż trwała przy wierze w Jezusa z Nazaretu albo wszystkich bogów, o których słyszała, czy to ze strachu i konformizmu, czy z chaosu wyznaniowego, który na połowę Europy sprowadzili Krutojowice.

Pierszą ziemią Słowian, przez którą przejeżdżał Sędzibór były Czechy. Pierwotny zapał mocno tu ostygł i tylko Prażanie masowo uczęszczali do Światyni Bóstw Wszelkich. Ich wiara była jednak tak samo płytka co Wenecjan, oba miasta przyjęły ją w końcu niemal natychmiast z czystego wyrachowania. Większośc kraju była pod znacznymi wpływami duńskimi, król Czech uważał się za Dunczyka i to właśnie na północy spędzał większość czasu. Z czasem doprowadziło to do umocnienia pozycji księcia Moraw, a konflikty między nimi trwały przez kilkanaście lat.

Znacznie gorzej sprawy miały się na Łużycach. Tutaj Krutojowice przynieśli raczej zgubę niż wybawienie współwyznawcom. Przed wyprawą działało tu kilka ukrytych przed Niemcami świątyń rodzimowierców. Niewiele im zagrażało, a wiara w Swarożyca, Świętowita, Mokosz, Welesa i wielu innych bogów Słowian trwała by niezmienna przez wiele wiele lat. Jednak ogłoszenie ich religii znów panującą na tych ziemiach doprowadziło do ujawnienia tych świątyń. Po pewnym czasie zostały bardzo mocno wypaczone, a obok rzeźb Świętowita pojawili się dawni bogowie Niemców.
Starsi żyżce skarżyli się bogom, że ich wiara umiera:

Sędzibór rwał włosy z głowy i brody, aż w końcu całkiem łysy dotarł do Wołogoszczy.
Tutaj odetchnął z ulgą, przynajmniej na pół roku. W kraju rządził Leszek, rodowity Wieleta. Cóż to była za postać...


Bogata osobowość Leszka Wołogoskiego

Wybitny teolog, a zarazem szaleniec z misją odnowy wiary. W całym zamieszaniu wynikłym z bratobójczych wojen między Krutojowicami ogłosił niepodległość, a synowie ledwo zdołali go powstrzymać od wypowiedzenia wojny wszystkim pogańskim królom, plującym na dawne tradycje. Sędzibór z czystym sumieniem oddał cztery rumaki Swarożyca (jeden padł po drodze) do Wołogoskiego chramu. Natychmiast odprawiono wróżby i Sędzibór przepowiedział udaną wyprawę na Skandynawów. Miał na myśli królestwa Norwegii i Szwecji, rządzone przez całkowiecie zeskandynawizowanych potomków Krutoja. Jednak żona i synowie Leszka (wszyscy Węgrzy, czemóż Wieleci nie potrafią przekazywac dziaciom swych tradycji i mowy?), w porę się wtrącili i zasugerowali na cel niezależnego jarla Bornholmu, chrześcijanina, który niepodległość zachowwał tylko przez przyjaźń z dziećmi Krutoja. Minęło jednak na świecie trochę czasu, a dzieci Krutoja odeszły do Welesa (czy też niektórzy do Odyna, plugawi zdrajcy wiary) i Bornholm stał się łatwym łupem. Podczas szturmu w świętym zapale Leszek rzucił się w wir walki i został cieżko ranny. Po zdobyciu wyspy mocno nadwyrężył skarb księstwa wpadając na szaleńczy pomysł wybudowania posągu Świętowita, który by sięgał nieba.



Jego syn, Andras, sprowadził w obawie o życie ojca (i skarb państwa) uzdrowiciela, jednak Leszek wykrzyknął, że bogowie nie pozwolą mu umrzeć, dopóki jego kraj nie będzie rozciągał się na wszystkie ziemie świata, które niegdyś kijem wyznaczył Swaróg. Andras się zdziwił na te słowa, Madziarowie inaczej sobie wyobrażali stworzenie świata. Zrospaczony porażką wychowawczą Leszek, pchnał się noże i zmarł. Sędzibór pozostał w Wołogoszczy bezskutecznie próbując nawrócić dzieci Leszka, jednak po roku daremnych starań zrezygnował i dotarł do celu swej podróży – Rugii.

Świątynia na Arkonie na Rugii była w tym czasie dla Rodzimowierstwa Słowiańskiego tym samym czym góra Athos dla prawosławnych chrześcijan – ostoją ortodoksji, odciętą od wpływów zewnętrznych. Niezależność ogłosiła tak samo jak Wołogoszcz – po wybuchu sporu między Krutojowicami. Sześćdziesięcioletni Sędzibór mógł takm wreszcie spocząć.
Przed śmiercią spisał jeszcze na wołowej skórze tradycje i wierzenia i rozesłał je wszystkim pogańskim władcom w Europie.

Do tej pory jest to oficjalna wersja stworzenia świata, choć po odkryciach fizyków Uniwersytetu Dyminskiego w roku 1947, Kongregacja Doktryny Wiary Zreformowanej Świątyni Bóstw Wszelkich skłania się bardziej ku poglądowi, że nie należy tego opisu brać dosłownie, a poszerzanie się ladu i jego powstrzymanie odnosi się do uciekczki galaktyk oraz Swaroga i Welesa jako sił sprawczych grawitacji i antygrawitacji, bądż ciemnej energii.

Wrócmy jednak do średniowiecza. Jest rok 1141, Rugią rządzi książę Mirosław.



Dochował się jedenastu potomków, z których każdy wyznawał wiarę i tradycje przodków. Do pańswt ościennych miałpodobnty stosunek co Leszek, jednak w przeciwieństwie do wołogoskiego szaleńsa ne miał zamiaru porywać sie z motyką na słońce. w wieku 54 lat ożenił się po raz trzeci, a za posag zbudowana miała zostać biblioteka na Arkonie, zwana Świątynią Pamięci by wspomóc Sędzibora w zachowaniu wiary dla potomnych. Pozostał juz tylko miesiąc do uzbierania potrzebnej sumy gdy nagle umarł żyżec Wawrzyniec zostawiając władcy w spadku dług na ponad dwiescie sztuk złota. By uratować kraj od gniewy wierzycieli (głownie sąsiadów), plany rozbudowny świątyni musiały zostać odłożone.



Po kilku latach ponownie zamierzano się do budowy, jednak nadażyła się niecodzienna okazja. Jarl Smallandu oderwał swe ziemie od królestwa Szwecji i przyjął chrześcijaństwo. Mirosław wypowiedział mu wojnę i czekał, by odeprzeć jego wojska na Rugii. Kiedy tylko Skandynawowie zostali odparci, Mirosław ze swą drużyną wsiedli na łodzie i zdobyto bezbronne ziemie Smallandu. Po kilku latach od księstwa Wołogoszczy w podobny sposób oderwała się Fionia i w podobry sposób została zdobyta przez Mirosława. Państwo stało sie zbyt rozległe, by nim sprawnie zarządzać, toteż Fionię otrzymał brat, a Smalland - syn Mirosława. Za zdobycze wojenne stale rozwijano Rugię - do roku 1166 oprócz biblioteki wzbogaciła się ona o wytwórnię sukna (był to pomysł jednego z bardziej przedsiębiorczych żyżców, króry stwierdził, że kapłanki podczas modłów mogą równie bobrze prząść), kopalnię (choc były to raczej coroczne przekopywania plaży w poszukiwaniu bursztynu) oraz – mimo protestów Świątyni - dom lichwiarzy.


Księstwo Rugii z roku 1160.

Rok 1166 przyniósł wiele zmian: władzę przejął Bogisław, syn Mirosława, a Fionia się całkowicie uniezależniła.

Sytuacja w Europie w sto lat po pierwszej wyprawie Krutoja wyglądała następująco:

Ruś podzieliła się miedzy królestwo Polski i księstwo Perejasławia. Królestwo Duńskie zadomowiło się na zdobytych terenach, podobnie królestwo Włoch. Państwo Tadeusza się rozpadło, a kilka Wieleckich zdobyczy oraz, o zgrozo, Lubekę zagarnęło księstwo Munster. Wołogoszcz - jedna ze stolic królestwa Danii ściągała wielu kupców z reszty państwa, aż w koncu większość zaczęli stanowić chrześcijanie. Królestwo Czech odziedziczyła Norwegia. Każdy władca ma pretensje wobec sąsiadów, papiez wezwał do krucjaty by wyzwolić Rzym - Italii wojnę wypowiedziały Francja i Anglia, Europie daleko od jakiegokolwiek pokoju.​

_________________________________________________________________________________________________________________________
za tydzień, w następnym odcinku mapa całej Europy
Mit kosmogoniczny zawarty w odnicku jest autentyczną współczesną próbą odtworzenia wierzeń słowniańskich o stworzeniu świata
źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Stworzenie_świata_według_Słowian

 

teraz nie było sensu dawać bo się trochę państw porozpadało i jest totalny bajzel i ser szwajcarski, a około roku 1200 porobiły się w miarę znośne granice i chrześcijanie poprowadzili całkiem udaną rekonkwistę

edit: dobra, mały bonus,

Sytuacja w roku 1169


Bizancjum upada pod naporem Turków, ziemie niemieckie, jednoczy chrześcijańskie księstwo Sabaudii - zmora dla mojego państwa na najbliższe 100 lat. Królestwo Niemieci Obodrzyców wciąż rzadzone przez pogan, wędruje po świecie mając zwykle po około 1-2 prowincje. Podobnie na wschodzie Wieletom umyka korona świętego Stefana.


Konstantynopol zbobyty, a koronę Cesarstwa Wschodniorzymskiego w ciągu kilkudziesięciu lat zagarną pogańscy Pieczyngowie



na Rusi ciągła wojna między "Polską" a Perejasławiem, układ sił się właściwie nie zmienia


żółte to ja po błyskawicznym zajęciu wyzwolonych hrabstw rdzennych ziem (ale sobie napsułem reputacji) cel na najbliższe kilkadziesiąt lat: zjednoczyć wszystkie ziemie Związku Wieleckiego . Szare to nie Połock a Sabaudia.


Anglia i Francja trwają zjednoczone, Szkocję na pewien czas zajęła Norwegia​

Więcej w następnym odcinku, będzie ekskomunika, eksodus dworzan, wojna domowa, okupacja i walka o przetrwanie, a to wszystko nieplanowane, przez jedną głupią decyzję...

 

Odcinek 6
Bogisław Mirosławowic

panował w latach:
1166 – 1205

W roku 1167 zmarł Siemomysł, daleki stryj Bogisława. Nie było by w tym nic szczególnego, gdyby nie jego pretensje do tytułu księcia Wołogoszczy, które przekazał w testamencie Bogisławowi. Problem w tym, że właściwie nikt oprócz dworu Bogisława tych pretensji nie uznawał. Księstwo Wołogoszczy było w tym czasie niezalezne i znajdowało się w stanie wojny z hrabstwem Lubeki. Bogisław zastosowa łwięc starą strategię sprawdzoną przez wielu wieleckich przywódców i zajął gród kiedy tylko drużyna wołogoska go opuściła. Po pół roku zdobywszy przyczułek na kontynencie błyskawiczne zajął hrabstwa Rostock i Werle powstałe na ziemiach Wieleckich z pomocą margrabii brandendurskiego. Bogisław dobrze zdawał sobie sprawę, ze tak samo szybko jak jego państwo rośnie, równie dobrze może się rozpaść z chwilą jego śmierci. Każdą podbitą ziemię brał więc we własne władanie, a poprzedniego władcę pozbawiał wszelkich tytułów. Nic więc dziwnego, że sąsiedzi szczerze go nienawidzili. Jego reputacja stworzyła błędne koło: nie mógł nikomu zaufać na tyle, by powierzyć ziemię, każdą ziemię zabierał więc dla siebie, co jeszcze bardziej psuło jego reputację. W roku 1171 zmarła jego pierwsza żona, Dragomira Węgierska. Bogisław poślubił więc swoją mistrzynię szpiegów, która zaraz po ceremonii została oskarżona o zamordowanie Benedykta - syna Bogisława z pierwszego małżeństwa.



Z braku dowodów nikt nie został ukarany, prawda jest taka, że Bogisław sam zachęcił żonę do zabójstwa (choć miało się to odbyć nieco dyskretniej), gdyż jego syn był jak na Wieletę ,,zbyt węgierski".




W roku 1177 zaatakowano Marchię Brandenburską i zmuszono do złożenia hołdu.

Z powodu fatalnej reputacji i odmiennej wiary Margrabia zbuntował się po roku, więc jego ziemie wcielono do domeny Bogisława.



Co ciekawe po poł roku przyszła wieść, że wasal byłego margrabii, hrabia Salamanki złożył hołd Bogisławowi jako swojemu nowemu seniorowi. Wzbudziło to na dworze powszechną wesołość, do hrabiego w sercu Iberii chyba nie dotarło, że nowy tytularny książę Brandeburgii jest nie jest chrześcijaninem.



W roku 1180 posłuszeństwo i woję wypowiedział hrabia Anhaltu. Bogisław zamierzał rozprawić się z nik tak samo jak z margrabią, jednak niespodziewanie zainterweniował książę Sabaudii.

Po wielu wyczerpujących bitwach podpisano pokój, na mocy którego hrabia Anhaltu stawał się wasalem księcia Sabaudii. Przez następną dekadę Bogisław umacniał kraj, szczególnie mocno obwarowano południowe rubierze najbardziej narażone na atak księcia Sabaudii, który powoli jednoczył ziemie niemieckie. W roku 1188 nagle oszalała córka i skarbnik Bogisłwa, Dorota. Od dzieciństwa była bardzo zestresowana i drżała jaj lewa częsć twarzy, identycznie jak u jej pradziada, Leszka Wołogoskiego.


W roku 1190 zgładzono Gunhildę, która od kilku lat zwalczała wpływy dzieci Bogisława z pierwszego małżenstwa a potem i własnego męża.




Książe podejrzewał też, że szaleństwo Doroty to jej sprawka i Gunhilda czymś zatruwa strawę Doroty. Jednak to nie pomogło, w dwa lata później nie dość, że nie powróciła do zmysłów to jeszcze ogłosiła się najwyższą kapłanką i zaczęła wieszczyć bez żadnych otumaniających naparów i kadzideł. Jedna była z tego korzyść: dzięki umiejętności wieszczenia Dorota znów stała się najlepszą osobą do zarzadzania skarbem.




W roku 1200 nowy książę Sabaudii popadł w duże kłopoty i zaproponował nawet sojusz. Posłańca z wszelkimi honorami zaproszono na wielką ucztę. Nie wiedział on jednak że Bogisław świętował przez wyprawą na Sabaudię, a zaraz po biesiadzie honorowego gościa strącono z klifu Arkony.
Niestety wyprawa okazała się Pyrrusowym zwycięstwem. Podczas bitwy o Hamburg zginął Bogisław, a przy oblężeniu Anhaltu - jego syn, Władysław. Kraj był w środku wojny z Sabaudią, a władzę w nim objął pięcioletni wnuk Bogisława, Ondrej – najgorszy a zarazem najlepszy władca Wieletów od czasów Zygmunta Krutojowica.


Księstwo Sabaudii ok roku 1200.


Państwo odziedziczone w roku 1205 przez Ondreja Władysławowica, zwanego również Ondrejem Bluźniercą.
​

Następny odcinek i zapowiadane kłopoty jutro lub pojutrze.

 

Podkład muzyczny do odcinka:
[video=youtube;iETOOA68HYs]http://www.youtube.com/watch?v=iETOOA68HYs[/video]





Odcinek 7

Ondrej Bluźnierca

panował w latach:
1205 – 1271


Mimo młodego wieku władcy kraj został szybko doprowadzony do porzadku, a wojna szła pomyślnie. Było to głównie zasługą marszałka Siemomysła, który objął regencję. W rok zajęto ziemie aż po Moguncję i podpisano pokój.


Obszar państwa po wojnie z Sabaudią

Już za rządów Bogisłwa, dwór na stałe przeniósł się na ziemie Serbołużyczan, jako najbogatsze, najlepiej obwarowane i wystarczająco blisko granicy, by szybko reagować na działania Sabaudii. Zdecydowanie nie podobało się to Światyni na Arkonie. Kiedy rozeszła się wieść, że oprócz wpływu na dwór, może utracić również zwierzchnictwo nad pozostałymi ośrodkami kultu w państwie, które przyznał jej niegdyś Bogisław, a teraz Siemomysł zamierzał odebrać na rzecz nowej stolicy, rozpoczęły się spiski mające obalić władcę i regenta.



Siemomysła oskarżono o praktykowanie czarnej magii. Na wojnie nie było w tym nic złego, ale miał jej ponoć używać przeciw współziomkom, a to juz sprawa poważniejsza. Ondrej niespodziewanie pomógł Świątyni bardziej niż mogła sobie marzyć. Stwierdził, że oskarżenia są fałszywe, bo czarna magia nie istnieje. Miał dopiero pięć lat, a jego ojciec Władysław powiedział mu tak kiedyś, żeby malec się nie bał. Świątynia natychmiast ogłosiła władcę bluźniercą, gdyż stało to w jawnej sprzeczności z wiarą. Ondrej się załamał, nie dość, że ojciec go okłamał, to jeszcze do końca życia czekały go wojny z własnymi poddanymi.



W ciągu najbliższych trzech lat przez kraj przetoczyła się wojna domowa, Ondreja opuścili wszyscy wasale, uprzednio wystąpiwszy zbrojnie. W jego władzy ostały się tylko ziemie Bogisława, oraz Hamburg, Lubeka, Anhalt i Altmark, przyłączone za radą Siemomysła do książęcej domeny.



Kraj przetrwał wojnę domową, choć uszczuplony o połowę terytorium. W roku 1209 Ondrejowszczyznę napadło malutkie królestwo Niemieckie, wciaż rządzone gałąź Krutojowiców. Rościli sobie oni prawa do opieki nad Świątynią i nie mieli zamiaru tolerować bluźniercy na rodowitych ziemiach. Cztery lata później kraj napadło Księstwo Wielkopolski, roszczące sobie prawa do Wołogoszczy. Z wielkimi stratami odparto wroga i przygotowywano się do ataku na ich ziemie. Jednak, wbrew wiedzy i woli władcy, kanclerz podpisała pokój. Jak się później okazało, uratowała tym państwo, bo od południa maszerowała druga armia Wielkopolan.



W roku 1215 powtórzył się ten sam scenariusz. W ciągu kilku lat kraj upadał. Średnio co 2-3 miesiące buntowała się ludność jakiejś prowincji, co 4-5 lat ze skarbca znikała ogromna suma pieniędzy.




W najgorszym momencie połowa ziem została zajęta przez księstwo Tuluzy, któremu wypowiedziano wojnę, by uhonorować sojusz z królestwem Danii (wciąż silnym, rządzonym przez węgierski odłam Krutojowiców).



To miała być szybka wojenka, Dania miała rozbić armię Tuluzy, a Ondrej zająć kilka jej hrabstw. Książę Tuluzy okazał się genialnym wodzem ale na szczęscie kiepskim dyplomatą. W pokoju Ondrej otrzymywał Luneburg, zdobyty przez Tuluzę na Danii.



Znacznie cenniejszym nabytkiem była jednak korona Niemiecka, zdobyta „przy okazji”, kiedy wojska Ondreja przechodziły przez karłowane królestwo. Wtedy jeden z doradców wpadłna błyskotliwy plan poprawienia reputacji: Altmark i wszystkie tytuły książęce zostały przekazane synowi Ondreja. Księstewko otoczone ze wszystkich stron przez nowe królestwo Wieletów (chociaż korona byłą Niemiecka, Ondrej nie używał tej nazwy), co kilka lat się buntowało, lecz szybko zostawało przyprowadzone do porządku. Na dwa lata zhołdowano również ksiestwo Wielkopolski, kiedy te toczyło wojny na wschodzie. Jednak kiedy tylko jego armia wróciła, wypowiedziało posłuszeństwo i Ondrej był zmuszony uznać jego niezależność. Do czasu.

W roku 1243 wypowiedziano wojnę królestwu Danii i zajęto wszystkie jej ziemie leżące na zachodzie. Zaraz po wojnie podpisano traktat o wieczystej przyjaźni (Dania i tak nie była by w stanei obronić tak odległych ziem) i zawarto sojusz. Ondrej urzeczywistnił cel swojego dziada i zjednoczył wszystkich Słowian za Odrą. Jego oficjalny tytuł brzmiał:

Granice państwa w roku 1243:


Po kilku latach kraj po raz kolejny napadło księstwo Sabaudii, po krwawej wojnie wyrównano granice, a książę Sabaudii przysiągł nigdy już nie atakować Ondreja. Nie znaczy to jednak, że zaprzestał ekspansj:, powoli, acz konsekwentnie okrążał Ondreja zdobywszy nawet znaczne połacie Szwecji. Przez trzydzieści następnych lat Ondrej był pochłonięty tłumieniem buntów, uzupełnianiem znikających kwot ze skarbca i wyrzucaniem kolejnych dworzan (średnio co miesiąc jakiś niezadowolony dworak z wielką pompą opuszczał dwór, żeby tylko wrócić po miesiącu, bo nikt inny go nie chciał).

Ostatnią kampania była wojna z księstwem Wielkopolski, które zmieciono z powierzchni ziemi. Granica została przesunięta aż po Gniezno i Gdańsk

Obszar królestwa Wialetów od roku 1260 az do śmierci Ondreja:


Ondrej zmarł w roku 1271, przeżywszy większość swego potomstwa. Za jego rządów ostatecznie wyjaśniło się, że władzę w kraju posiada książę, i może ją sprawować bez pomocy Świątyni, a nawet będac z nią w otwartym konflikcie. Ondrej zlecił wybudowanie wielu ulepszeń i fortyfikacji, jednak regularne bankructwa, pożary i bunty znacznie spowalniały rozwój państwa. Jest on uważany przez współczesnych historyków za jednego z twórców państwa Wieleckiego („potworek” Krutojowiców był zbyt efemeryczny oraz wielonarodowy by uznać go za państwo). Nie mniej jednak do dziś funkcjonuje powiedzenie rozpowszechnione przez Świątynię zaraz po śmierci Ondreja, że zastał on kraj drewniany a zostawił w popiołach.

Następcą Ondreja został jego trzeci syn, Zygmunt, liczący już sobie ponad czterdzieści zim. Poparcie Świątyni zyskał sobie dzieki wojnom trzykroć wypowiedzianym ojcu, będąc jeszcze księciem Anhaltu, co stwarzało okazję do zaprowadzenia w państwi pokoju. Tak też się stało: w ciągu kilku lat ludność ostatecznie przestała się buntować przeciw władzy książęcej.

Sytuacja religijna w chwili śmierci Ondreja:

Białe- Katolocyzm
Brązowe - Prawosławie
Czerwone - herezje chrześcijańskie
Szare - Pogaństwo
​

 

Odcinek 8
Zygmunt Odnowiciel


Z łaski Bogów Król Ranów, Bytyńców, Drzewian, Glinian, Morzyczan, Połabian, Reregów, Smolinców, Wagrów, Warnów, Czrezpienian, Chyżan, Doleńców, Nieletyców, Płonin, Redarów, Rzeczan, Sprewian, Stodran, Wkrzanów, Zamczyków, Ziemczyków, Głomaczów, Daleminców, Łużyczan, Milczan, Chutyzów, Susłów, Kolędyczów, Zyrmuntów, Żytyczan, Goplan, Lubuszan, Kaszubów, Pyrzyczan, Wolinian, Brzeżan i Słowińców; Strażnik Świątyni, Obrońca Wiary.

panował w latach:
1271 – 1284

Zygmunt był niegdyś człowiekiem bardzo energicznym i wojowniczym, jednak z chwilą wstapianie na tron jego wola walki całkiwicie zgnuśniała. Zrządzeniem losu akurat tego potrzebowało państwo. Przez piewrsze kilka lat musiał walczyć ze spiskami i buntami, jednak faktycznie zajmowali się tym jego doradcy. Już po miesiącu rządów daleka kuzynka Zygmunta, zarzadzająca skarbcem, została oskarżona o czarną magię.



Była całkowicie niewinna, jednak Zygmunt wyczuł prowokację – przy podobnej sytuacji jego ojciec został wyklęty przez Świątynię. Albo ktoś dybał na stanowisko skarbnika albo chciał podkopać autorytet władcy i dokonac przewrotu albo to Świątynia chciała po prostu wybadać, czy władca odcina się od herezji swojego ojca. Dla bezpieczeństwa Zygmunt nakazał złożyć oskarżoną w ofierze przy okazji budowy nowego chramu Jarowita w Gnieźnie. Arcykapłani był zachwyceni i od razu okrzyknęli króla przyjacielem Świątyni i wiary.



Zygmunt używał tego tytułu, żeby ukrócić wszelkie spekulacje dotyczące jego religijności. W kilka miesięcy później nowy władca zaskarbił sobie jeszcze przyjaźń świeckich poddanych - kiedy jego marszałek brutalnie rozprawił się z pewnym pomniejszym buntem ćwiartując całą wioskę.



Król wystąpił w obronie pokrzywdzonych (chociaż nie było już właściwie kogo bronić) i marszałek podzielił los swoich ofiar.

Po jakimś czasie Zygmunt zdał sobie sprawę, że jeśli nie chce rzadzić ogniem tak jak jego ojciec, nie da rady samodzielnie zarządzać swoją domeną (mimo, że i tak wszystkim zajmowali się doradcy). Zachodnie ziemie zostały przekazane zaufanym kuzynom. Kilku niderlandzkich hrabiów dobrowolnie złożyło hołd, wewnętrzne wojny się skończyły.


Podział zachodniej części państwa. Każdy tamtejszy wasal był równeiż tytularnym księciem któregoś z plemion domeny Zygmunta.

Do końca rzadów kraj stał się tak stabilny, jak niestabiilny był za Ondreja. Przyjaźń (a przynajmniej brak otwartego konfliktu między królem a poddanymi) zaczęła owocować.



Lubuszanon bliżej stało się do Wieletów niż Goplan, wschodni poddani masowo przyjmowali też nową-stara wiarę. Po prawdzie, Chrześcijaństwo nie zdążyło się zaszczepić po wsiach, minęło raptem nieco ponad 100 lat pomiędzy chrzestem Mieszka, księcia Polan a chaosem religijnym wywołanym przez Krutojowiców. Ludność grodów była już niestety zchrystianizowana i wszczynała z tego powodu liczne bunty. Istotną różnicą miedzy grodem a wsią jest fakt, że w razie zamieszek z grodu trudniej uciec i ukrywać się po lasach. Buntowników bez trudu więc wycięto w pień, a reszta ze strachu złożyła hołd Swarożycowi i innym bogom.



Przywracanie pogaństwa na ziemiach słowiańskich.

Nieco bardziej oporni w zmianie religii byli germańscy poddani, tam nawet rzezie niewiele dawały. Odwagi dodawał im chyba fakt, że Sabaudia z każdym rokiem rosła w siłę i liczyli na rychła wyzwolenie. Dodatkowo ogromyn ciosem dla pogan był upadek państwa Krutojowiców.


Królestwo Wieletów i księstwo Sabaudii w roku 1279.

W roku 1280 na połnocnych wybrzeżach wylądowałkról Anglii. Jego armia poczyniła wiele szkód, jednak ostatecznie została odparta i nic nie zyskawszy król musiał wracać do swojego kraju. Wojna ta dała impuls do rozbudowy umocnień pw państwie. Grody za rządów Zygmunta stały sie bardziej warowne, coraz częsciej używano kamienia zamiast drewna i ziemi. Największym osiągnieciem rządów była nowa stolica. Ondrej przeniósł dwór z Arkony na ziemie Łużuyczan i wędrował ze świta i drużyną z grodu do grodu. Zygmunt rozkazał zbudować całkowiecie nowe miasto i twierdzę. Król nie zdążył jednak nawet zdecydować o miejscu dla nowej stolicy - w roku 1284 Zygmunt umarł. Na łożu śmierci zdążył jeszcze tylko przekazać jak ma się nowe miasto nazywać - miał to być Gród Słońca, czyli Swarogoszcz.

Niech żyje Jaromir Zygmuntowic.

​

 

Dawno nie było nastroju:
[video=youtube;lk1r_uy7sro]http://www.youtube.com/watch?v=lk1r_uy7sro&feature=related[/video]




Odcinek 9
Jaromir Mądry



Jaromir Zygmuntowic, z łaski Bogów Król Ranów, Bytyńców, Drzewian, Glinian, Morzyczan, Połabian, Reregów, Smolinców, Wagrów, Warnów, Czrezpienian, Chyżan, Doleńców, Nieletyców, Płonin, Redarów, Rzeczan, Sprewian, Stodran, Wkrzanów, Zamczyków, Ziemczyków, Głomaczów, Daleminców, Łużyczan, Milczan, Chutyzów, Susłów, Kolędyczów, Zyrmuntów, Żytyczan, Goplan, Opolan, Sandonmierzan, Obrzan Mazowszan, Gołęszyców, Wiślan, Trzebowian, Lubuszan, Kaszubów, Pyrzyczan, Wolinian, Brzeżan i Słowińców; Strażnik Świątyni, Obrońca Wiary.

panował w latach:
1284 – 1316

Jaromir był jednym z bardziej dalekowzrocznych władców w historii państwa. Zdawał sobie sprawę, że wojna z Sabaudią jest nieunikniona i należy się do niej przygotować. Niestety, możliwości ekspansji były zerowe. Ze wszystkich stron sąsiadem była Sabaudia lub państwa z nią zaprzyjaźnione, jak np. Zakon Krzyżacki, a gdy król pytał się Świątyni o powodzenie wyprawy na Sabaudię, wróżebne konie Swarożyca przechodziły uparcie na lewo od wbitego w ziemię palika i rżały nerwowo, co oznaczało porażkę.


Państwo, jakie odziedziczył Jaromir,oraz zaprzyjaźnione królestwo Szwecji, wygnane ze Skandynawii przez Sabaudię.

Jedyną nadzieją na pokonanie liczniejszego wroga było ufortyfikowanie kraju, przyjęcie na własnym terenie oraz doskonałe wyszkolenie wojów. Przez prawie dekadę budowana była twierdza w Swarogoszczy. Do jej budowy Jaromir kazał zatrudnić najlepszych budowniczych ze znanego świata. Jego szpiedzy (zazwyczaj po prostu kupcy, którzy uzyskali od Świątyni dyspensę na wyparcie się Bogów w celach konspiracyjnych) podróżowali po całej Europie a nawet Syrii w poszukiwaniu najlepszych murarzy oraz kreśląc rysunki tamtejszych twierdz. W Swarogoszczy pracowali więc zarówno mistrzowie z Damaszku, Italii, jak i z Istambułu.

Współpracowali oni ściśle z marszałkiem, który otrzymywał plan twierdzy, a następnie obmyślał jak można by ja zdobyć. Wówczas mistrzowie wprowadzali poprawki, aż w końcu marszałek orzekł, że twierdza będzie nie do zdobycia. Budowa ukończona została w roku 1288. Oprócz nowinek technicznych z zachodu jak np. trebusze, Swarogoszcz wyposażony był w stare, sprawdzone patenty Pomorzan, jak np. ogromne koło, podobne do młyńskiego jeno naszpikowane kolcami, które zostało zawieszone nad bramą. W razie ataku taranem koło zostało odcinane przygniatając i niszcąc taran, który nie dość, że nie mógł już zaszkodzić, to jeszcze sam stawał się dodatkowym umocnieniem bramy. Twierdza broniła wstępu do grodu, który okalał wysoki na kilka metrów wał. Został on wzniesiony tradycyjnie: zbite razem drewniane skrzynki wypełnione ziemią. Choć materiały mogą sie wydać prymitywne, to konstrukcja była wytrzymalsza niż kamienne mury. Ziemia wewnątrz skrynek nadawała elastyczności, dzieki czemu pociski z katapult Sabaudzkich nie wyrządzały wiekszych szkód, a wilgoć zawarta w ziemi chroniła przed ogniem.* Razem tworzyło to największą fortyfikację w Europie.



Jak twierdze i warownie, tak unowocześniano też i wojsko. Oprócz normalnej tłuszczy z cepami,widłami, włóczniami i łukami oraz konnej drużyny powoli zaczęły wyłaniać się wyszkolone formacje, które w poźniejszym czasie miały siać strach w całej Europie. Pierwszą z nich byli Strażnicy Świątyni Jarowita, zwani potocznei Jarowitczykami. Formacja ta została powołana do życia przez Ondreja, na wzór chrześcijańskich zakonów rycerskich. Rezydowali oni w pobliżu świątyń, by w razie czego tłumić ich bunty. Za Zygmunta ich rola się całkowicie odwróciła. W ramach pogodzenia władzy świeckiej i duchownej, Jarowitczycy zostali przekazani pod dowództwo Arcykapłana, a w późniejszych stuleciach podczas sporów często występowali przeciw królom. Za Jaromira ich zakon został całkowicie zreformowany, a cieżka jazda nie ustępowała pola rycerstwu Europejskiemu zarówno w wyekwipowaniu, jak i umiejętnościach.

Drugą elitarną formacja byli Poleci, oddziały piechoty rekrutowane z pojmanych dzieci innowierców. Ci byli fanatycznie wierni królowi, a po kilku mniej lub bardziej krwawych sporach między Dworem a Świątynią zrodziła się między nimi, a Jarowitczykami konkurencja i szczera nienawiść. Są to jednak dzieje późniejsze, wróćmy do roku 1290, kiedy to książę Sabaudii ogłosił się królem Czech i Cesarzem Niemieckim.

W trzy lata później świeżo upieczony Cesarz zaatakował i zdobył Wschodnią Fryzję, oraz kilka zachdnich hrabstw. Stwarzało to wyjątkowo groźną sytuację, gdyż zyskiwał dzięki temu na zachodzie dostęp do morza, a więc i bezpieczne miejsce do sprowadzenia na kontynent wojsk skandynawskich. Poprzednio dostęp taki miał jedynie od wschodu, co i tak spędzało Jaromirowi sen z powiek. Po kilku potyczkach na swoim terenie Wieleci przystąpili do ataku. Zachodnich wasali zostawiono samym sobie, a armię skierowano na Kalisz i Kujawy. Tam armia wielecka pokonała półtowa raza liczniejszą armię cesarską i zajęła ziemie aż po Sieradz i Sandomierz. Jaromir miał zamiar zdobyć jeszcze gród Kraka, jednak z północy dotarły raporty o przegrupowaniach wojsk w okilicach Marienburga, co zapewne oznaczało, ze cesarz sprowadził już armię Skandywanwską. Rozbito więc szybko jego wojska wykrwawiające się przy oblężeniu Swarogoszczy i podpisano pokój, na mocy którego Jaromir zrzekał się utraconych na zachodzie wasali, jednak zatrzymywał zdobyte ziemie. Po takim upokorzeniu Cesarstwa, niespodziewanie hołd Jaromirowi złożył hrabia Munster, co całkowicie odcinało cesarzowi dostęp do morza. Wciąż jednak w jego władaniu znajdował się Holsztyn i kilka hrabstw niderlandzkich, jednak nie mógł już bez uprzedniego wypowiedzenia wojny lub porozumienia z Francją skoncentrować wszystkich wojsk w jednym miejscu i przypuścić niespodziewanego ataku.


Pokój z Cesarstwiem.

Zachęcony tym zwycięstwiem Jaromir postanowił w drodze powrotnej zająć Opole. Nie zauważył jednak, że było one pod opieką Francji.



Na całe szczęście Francja toczyła wojny z Saracenami, którzy zajęli jej południowe wybrzeża. Hrabiego Opolskiego szybko zmuszono do hołdu i spodziewano się rychłego ataku na Niderlandy.

Jednak wbrew oczekiwaniom król Fracji wylądował obok Gdańska. Pospiesznie zwołano wojska i odparto jego armię. Razem miejsce miały trzy bitwy: największa – pod Gnieznem, oraz dwie mniejsze podczas wycofywania się wojsk Francuskich – pod Grodkiem oraz Kwidzyniem.


Obszar działań wojennych i miejsca głównych bitew podczas inwazji króla Francji.

W ciągu następnych kilku lat zdobyto jeszcze przyczółek po wschodniej stronei Wisły - ziemię Chełmińską.



Wygnano też zbuntowanego hrabiego Opolskiego, oraz w kolejnej wojnie z Cesarstwiem zdobyto Kraków i Śląsk oraz odzyskano Anhalt. Było to możliwe, głównie dzięki wojnom, jakie Cesarstwo toczyło w Skandywawii z Saraceńskim królestwem Zenaty.


Jaromir zmarł w 1316 roku, przeżywszy tak jak Ondrej ponad 70 lat, oraz większość ze swoich dziesięciogra dzieci. Połowa z nich została dotknięta szaleństwem,a troje popełniło samobójstwo. Mimo to Jaromir uważał swój żywot za udany, w dwa miesiące prze śmiercią zdążył rozprawić się z buntem Krakowiaków i wszyscy Słowianie pod jego władzą wyznawali prawdziwą wiarę.


Obszar państwa w roku 1316


Zasięg Pogaństwa w roku 1316

Na dwór przybył też utalentowany kronikarz z zaprzyjaźnionego królestwa Norwegii, Norman Anonim, który podjął się spisania historii rodu i państwa Jaromira.

Władzę w państwie przejął trzeci syn Jaromira, Barnim Jaromirowic – jedyne dziecko, które nie oszalało lub nie umarło przed śmiercią ojca.

​

________________________________________
*Tak Słowianie budowali w rzeczywistości (zob. Paweł Jasienica: Słowiański Rodowód)
Patent zębatego koła nad bramą jest opisany u Galla Anomima przy okazji wyprawy Krzywoustego na Pomorzan.

No to do DeI zostało już tylko 50 lat rozgrywki.

 

[video=youtube;YYVFwiulwWg]http://www.youtube.com/watch?v=YYVFwiulwWg&feature=related[/video]




Odcinek 10
Barnim Jaromirowic



panował w latach:
1316 – 1340

Barnim wprowadził do królestwa zupełnie nową politykę. W przeciwieństwie do przodków bardziej niż na jednolitym państwie zależało mu na bogactwie. Nie dzielił swych poddanych i tytułował się po prostu królem Wieleckim. Zamierzał oczywiście kontynuować ekspansję na wschód, jednak nie kosztem bogatych ziem zachodnich. Jego pierwszą decyzją był bogaty ożenek. Sytuacja miała się tak: w miesiąc przed śmiercią stary Jaromir poślubił Dobrosławę z rodu Piasta, która w owym czasie przebywała na dworze króla Szwecji. Zanim jednak dotarła Swarogoszczy Jaromir zmarł, a jako że w momencie śmierci była już oficjalnie jego żoną, zwyczaj nakazywał by spłonęła na tym samym stosie i została pochowana z mężem. Barnim przez szacunek do zmarłego nie zamierzał jednak czekać aż przybędzie, gdyż do tego czasu nieboszczyk by zagnił i zaśmiardł, co stanowiło by ujmę dla powagi korony. Zwyczaj nie obejmował palenia na osobnym stosie i w innym czasie, a jako że małżeństwo nie zostało jeszcze spożytowane arcykapłan nie sprzeciwiał się mocno zachowaniu Dobrosławy przy życiu. Barnim poślubił więc osiem lat starszą „macochę”, której jako rodzinie zmarłego króla przysługiwał znaczny spadek. Z racji jej wieku nie stronił jednak od towarzystwa innych dwórek.



Arcykapłan zwołał później Święty Wiec, na którym razem z innymi ważniejszymi kapłanami, oraz w drodze wyjątku zaproszonym królem, obradowano co w przyszłśsci należy robić w sytuacjach, których nie obejmuje tradycja. Na polecene władcy i pod jego okiem stworzono też prawa jasno określające co w państwie wolno kapłanom, wolnym chłopom, mieszczanom, wojom, oraz innowiercom. Wszystko to zostało ujęte w dokumencie zwanym przez historyków Zwojem Barnima. Zbiżał on mocno kraj do kultury zachodniej, co zaowocowało pogorszeniem stosunków z pogańską Szwecją, która z tego też powodu nie przedłużyła sojuszu, jaki zawarł był niegdyś Jaromir. Wewnątrz kraju też nie obyło się bez krytyki nadania praw chrześcijanom i Barnim by uspokoić nastroje i udowodnić wierność bogom wyprawił się na Cesarstwo. Przed wyjazdem zdążył jeszcze spłodzić bękarta, co miało później mocno zaważyć na losach państwa.


Ziemie Cesarza, oraz marsz wojsk na te z nich, które zamierzał zając Barnim.

Cesarstwo było w owym czasie uwikłane w wojny z kilkoma królestwami Saracenów wżerającymi się w Europę z prawie wszystkich stron. Część wypłynęła z zachodneij Afryki, na krótki czas zajmując całą Irlandię, Szkocję i ustanowiła silne państwo w południowej Norwegii. Królestwo Egiptu i ludy tureckie przekroczyły dawno Siedmiogród i budziwoj Krakowski wysłał do Barnima wiadomość, w kótrej ostrzegał przez nowym zagrożeniem, jako że Saraceni jeszcze bardziej niż chrześcijanie nie trawią wyznawców wielu bogów. Za ziemiami ruskimi wszyscy już wyznawali Allaha.Spowodowało to masowy przypływ kumańskich pogan na dwór Jaromira, strasznie się zresztą nawzajem mordowali. Z Iberii prawie całkowicie wygnał chrześcijan emir Kordoby. Królowie Chorwacji już od kilku pokoleń wznosili meczety, jednak niezależnie jak głośno muezini strzępili gardła z minaretów, ludność nad Adriatykiem pozostawała wierna Jezusowi z Nazaretu.

Ziemie Cesarstwa nie były jednak całekiem opuszczone i jako, że Barnim nie miał ochoty i sił prowadzić wojny na wyniszczenie, poszedł z Cesarzem na ugodę, że zajmie zdobyte tereny, jednak kupcy będą mogli bez ceł podóżować Odrą do Skandynawskiej cześci Cesarstwa. Później pozolono też cesarzowi transportowac ta droga wojska, jednak w grupach nie większych niż po dwa grosy zbrojnych naraz. Zygfryd Sabaudzki, bo tak nazywał się cesarz, w ramach gwarancji, że nie wykorzysta tej okazji do ataku, wysłał na dwór Barnima swojego bratanka. W dziesięć lat po wojnie cesarz zaproponował sojusz, na co z pewnym wahaniem Barnim przystał. W prawdzie kapłani poburkiwali coś o pakcie z Czarnobogiem, jednak perspektywa pokoju bardzo ucieszyła kupców, i to ich „darowizna” ostatecznie przokonała Barnima do zgody z Zygfrydem. Cesarstwu nie wyszło to jednak początkowo na dobre, wielu wasali się zbuntowało gdyż ostatni sojusz z Wieletami miał miejsce około trzysta lat temu, a wspominano jeszcze krzywdy jakich zaznano za Krotojowiców, w szczególności za Zygmunta porównywanego czasem do Attyli.


Granica po wojnie z Cesarstwem, potwierdzona w sojuszu.

Jeśli mowa o Biczach Bożych, warto wspomnieć o pogłoskach z dalekiego wchodu. Pewien kupiec z Istanbułu opowiedział w Swarogoszczy, że kilkadziesiąt lat temu powtał potężny kagan i ruszył na wszystkich sąsiadów, łącznie z jakimś nieznanym wschodnim cesarswem, skąd przywożono Jedwab. Po jego zdobyciu sam obwołał się cesarzem i przygotowywał się do do wyprawy na zachód, jednak zginął otruty przez jednego z dworzan. Jego państwo spotkał taki sam los jak imperium Zygmunta Krutojowica i plemiona wschodniej częsci wielkiego stepu podzieliły się na kilka państw.

Barnim na tę opowieść wzruszuł ramionami, jednak opis sposobu otrucia Temudżyna, bo tak ponoć zwał się kagan, natchnął mistrza szpiegów do pozbycia się dalekiego kuzyna Barnima, księcia i budziwoja Luneburga. Król na pomysł przystał i już wkrótce Lunegurg bez przelania kropli krwi - za to z zatruciem jej około sześciu litrów – został przekazany lojalniejszemu poddanemu.



W kilka lat później, w roku 1235,Cesarstwo zaatakowała Francja. Barmin nie widział możliwości zysku i trwałego zajęcia ziem, więc nie wyruszył na wojnę. Pozwolił jednak budziwojowi Radgoszczy, Samborowi, popłynąć zwiedzić trochę swiata, żeby Francja przypadkiem nie zbliżyła się zanaddto do posiadłości niderlandzkich. Była to głośna wyprawa, w której obok regularnych drużyn Radgoszczy i Lubeki wzięli udział chyba wszelcy awanturnicy w państwie. Bez problemów wyladowano w okolicy Brugge, obleganego przez wojska Zygfryda. Po wymienieniu uprzejmości Sambor ruszył na Artois, które zdobyto i spladrowano. Później zdobyto jeszcze jakieś miasto, jednak Sambor nie pamiętał nazwy bo, jak twierdził, zbyt był upojony zwycięstwem i został w Artois, a gdy doszedł do siebie zjawił się sam Istvan Kapetyng, król Francji i należało go należycie powitać. Sambor nie zhańbił pradawnej Wieleckiej gościnności mimo, że Francuzi mieli czterokrotną przewagę liczebną. Z trzech tysięcy Wieletów pozostała niecała setka, która wsiadła na statki i wróciła do kraju. Przywitano ich jednak jak zwyzcięzców, gdyż przynieśli wspaniały nabytek do nowej świątyni Jarowita w Swarogoszczy – głowę króla Francji, który osobiście poprowadził szarżę i zginął. Jako, że droga była daleka, wsiadając na statek Sambor włożył ją wpierw w garniec miodu, by się nie zepsuła. Z okazji takiego łupu Barnim wyprawił wielka ucztę z okazji złożenia głowy w ofierze Jarowitowi, w trakcie której mianował Sambora księciem Radgoszczy.



Zygfryd wygrał z Francją i wielu tamtejszych książąt wstąpiło do Rzeszy. Gorzej szło mu jednak z Saracenami. Barnim niebawem zyskał nowych sąsiadów.


Ekspansja islamu od wschodu, kolorem czerwonym zaznaczone są ziemie chrześcijańskie ale rządzone przez muzułmanów. Stan z połowy lat trzydziestych...


...oraz w momencie śmierci Barnima.

Ostatnie pięć lat panowania Barnima upłynęło tak spokojnie, jak może być tylko na dworze Wieletów. Najpierw Zofka, jego oszalała ciotka, zabiła swoją siostrę, potem zachorowała i oślepła Mateja –królewska córka, bękart Bohdan objął stanowisko mistrza szpiegów, a poźniej Krwawa Zofka zabiła jeszcze Dobrosławę. Wtedy miarka się przebrała i sama została stracona. Mateja mimo ślepoty była wspaniała dyplomatką i została mianowana kancelrzem. Tylko Uldaryk, legalny syn Barnima nie wykazywał żadnych ambicji. Król myślał, że oddanie mu w zarząd Szczecina jakoś go zmotywuje do działania, jednak to nic nie dało. W zwiazku z tym znakomity intrygant Bohdan przekonał ojca, że Uldaryk Gnuśny nie będzie dobrym władcą i sam zyskał prawo dziedziczenia. W dwa tygodnie później Barnimowi się umarło. Ot tak, nagle mu się umarło ze starości. Bardzo szybko mu się z tej starości umarło, żeby nie zdążył przypadkiem zmienić zdania...

​

 

A szybko się mu zmarło... Mało screenów bo na mapie się własciwie nic nie zmieniło.

[video=youtube;6YY5P5AkQPI]http://www.youtube.com/watch?v=6YY5P5AkQPI&feature=related[/video]



Odcinek 11
Bohdan Bękart

panował w latach:
1340 – 1345

Bohdan oczekując spokojnego przejęcia władzy mocno się przeliczył. Wraz ze śmiercią Barnima znikł ostatni argument, żeby akceptowac bękarta na tronie i rozpoczęły się knowania. Żeby powiększyć swój prestiż król postanowił szybko dokonać czegoś spektakularnego, jak np. zdobycie drugiej korony. Najłatwiejszym celem było królestwo Polski. Z Polską wspólnego miało tyle co korona, z którą Piastowie zbiegli na Ruś za czasów Zygmunta Krutojowica. Odizolowane dyplomatycznie od reszty świata pozwalało na bezkarne zajęcie, problemem była jednak odległość. Bohdan zawarł tymczasowy sojusz z plemieniem Karelów, którzy otaczali „Polskę”. Zdecydowanie nie spodobało się to ich rywalowi – królestwu Szwecji, z którą walczyli o dominację na Rusi. Wschodnia granica stała się więc niepewna. Wielki Wódz Karelów był już sześćdziesięcioletnim starcem, więc aby skorzystać z pozwolenia na przemarsz wojsk, Barnim musiał się spieszyć. Zebrana armia była niewspółmierna do malutkiego celu, ale tu nie było miejsca na błędy, gdyż jeśli Bohdan nie miał się później po drodze przedzierać przez całą Ruś, musiało się udać za pierwszym razem. Powołano więc drużyny ze wszystkich ziem polskich, jako element propagandy Bohdana, że idą walczyć z uzurpatorem. W styczniu roku 1346 rozpoczęło się oblężenie Galicze Merskiego, gdzie przesiadywał uzurpator korony Polskiej, Świętosław Rurykowicz.



W tym momencie w kraju rozpętało się piekło. Wasale wyczuli, że z połową armii na Rusi, władca prawdopodobnie niegdy nie będzie słabszy niż teraz i Ksiestwa Wołogoszczy, Słupska, oraz Najwyzsza Światynia na Rugii wznieciły bunt. Oczywiste było, że przywodził im Uldaryk i to jego mieli osadzić na tronie, jednak on sam siedział cicho w swoim Luneburgu i nie dawał pretekstu do ataku. Najbardziej zaszkodziło Księstwo Opolskie, które wypowiedziało wojnę Anglii. Jak się później okazało, wojna ta była zupełnie fikcyjna, a książę Opola działał w porozumieniu z królem Anglii, który szukał pretekstu, by z ziem Duńskich zaatakować państwo Bohdana. Z nieświadomą pomocą niespodziewanie przyszedł Papież, który posiadając liczne ziemie na Wyspach Brytyjskich pragnął powiększyć swoją domenę i ekskomunikował oraz zaatakował króla angielskiego.

Bohdan do powrotu nawet o tym nie wiedział, na szczęście zwróciły się inwestycje pradziada, a mianowicie forteca Swarogoszczy. Zbuntowani wasale ruszyli na stolicę, by bez niszczenia całego kraju obalić króla. Oblężenie trwało ponad pół roku, bez postępów. W tym czasie marszałek Bohdana zebrał pozostałe drużyny i ruszył na Wołogoszcz, Słupsk i Rugię, zajmując jedno po drugim.



Oblężenie Galicza Merskiego trwało do maja, kiedy to król osobiście poprowadził szturm na osłabioną główną bramę. Zamek zdobyto, ale Bohdan został ciężko ranny. Świętosław zbiegł, zdążył jednak wcześniej wejść na mur zamku wewnętrznego i na oczach oblegających zniszczył koronę polską, wiedział, że gdyby teraz zbiegł razem z nią, Bohdan by go ścigał na koniec świata, a nie zamierzał oddać świętego symbolu władzy poganom, już i tak zdobyli cerkiew z relikwiami.



Barnimowi to nawet odpowiadało – kazał rozgłaszać wynajętym krzykaczom jak to uzurpator zbeszcześcił symbol jedności Polski. Po powrocie do Swarogoszczy z rozkazu Bohdana została przekuta przez złotmistrzów korona, której dotąd używali królowie Wieletów, a obok Ramion Swaroga pojawił się na niej Orzeł Piastowski. Zaprotestował przeciw temu ksiażę Opola - jego babka wywodziła się z Piastów – i wypowiedział wojnę odciągając wojska Bohdana by dać okazję królowi Anglii na wylądowanie na północy kraju. Król Anglii był jednak zbyt zajęty wojną na Wyspach i zignorował sojusznika. Opole zostało zajęte, a z Anglią podpisano rozejm.

Chaos państwie został opanowany, jednak Bohdanowi nie dawał spokoju brak męskiego potomka. Wysłał więc żonę do świeżo zdobytego Galicza Merskiego, a następnie dwa razy nasłał skrytobójców. Niestety mimo takiej odległości odbiło się to echem w państwie i mimo, że zdruga banda siepaczy odniosła sukces, z konspiracji nic nie wyszło i król zyskał opinię mordercy.

W roku 1345 sam umarł w niewyjaśnionych okolicznościach. Oficjalnie była to zaraza jaka wdała się w stare rany, nieoficjalnie mówiło się, że medyk podczas opatrywania dodał czegoś do wyciągu z krwawnika.

Władzę przejął legalny syn Barnima – Uldaryk, który zdążył w tym czasie wydorośleć i okazał się być zdolnym przywódcą na każdym polu. Jego matką była Dobrosława z domu Piasta, więc zachodni poddani byli na tyle wierni, że bez obaw o późniejszy bunt zachowując tytuł króla Wieletów i Polski, od razu wydzielił z domeny Księstwo Polskie, czym zmył z korony opinię o bezwzglęnej zachłanności, jakiej przysporzył jej Bohdan.

​

 

[video=youtube;iETOOA68HYs]http://www.youtube.com/watch?v=iETOOA68HYs&feature=related[/video]

Świat się zmienia

Odcinek 12

Uldaryk Gnuśny

panował w latach:
1345 –


Uldaryk tak na prawdę nie był władcą jakoś szczególnie leniwym w porównaniu do przodków wręcz przeciwnie, jednak taki przydomek za młodu zapewnił mu Bohdan. Za jego panowania kraj stał się ważnym graczem na arenie międzynarodowej. Wprawdzie było tak juz od dawna ale teraz dodatkowo jeszcze stał się partnerem do rozmów, a nie tylko wrogiem lub tymczasowym sojusznikiem. Impulsem do ugody z Cesarstwem było zagrożenie ze strony państw muzułmańskich wkraczających coraz głębiej Europy. Wprawdzie trzy chrześcijańskie potęgi: Cesarstwo, Francja i Anglia co pewien czas boburkiwały o świętych wojnach przeciw innowiercom, jednak z czasem stały się to puste słowa i co by o tych panstwach nie mówić, dotrzymywały z reguły postanowień pokoju lub rozejmu, a święta wojna była jedynie pretekstem do zagarnięcia ziem. Tymczasem dżihad był otwarcie nastawiony na zmiecenie pogan z powierzchni ziemi i był to cel sam w sobie, często nawet niezgodny z interesami państwa.

Tak więc zawiązało się tymczasowe porozumienie pomiędzy Francją, Cesarstwem, Wieletami oraz Norwegią. Kraje te zobowiazały się nawzajem nie atakować i pozwalać na przemarsz wojsk póki islamska powódź nie zostanie powstrzymana. Niedługo zaczęło to przynosić skutki, mianowicie królestwo Zenaty zostało wyparte z północnej Skandynawii przez Norwegię, a Cesarstwo odzyskało cześć ziem na wschodzie i południu. Sytuację wykorzystała Anglia, która nie przystapiła do porozumienia i zajęła zachodnie ziemie Norwegów.

Uldaryk zyskał czas na poskromienie wasali i umocnienie swojej władzy. Widać było, że kraj, którym rządzi znacznie różni się o tego, którym władał Ondrej. Coraz więcej do powiedzenia miała ludność zamieszkująca prowincje, po raz pierwszy władca zgodził się na postulaty mieszczan zmniejszające przywileje duchowieństwa. Tendencje takie można było zaobserwowac w całej Europie. Do roku 1356 rządy Uldaryka przypominały zabawę w kotka i myszkę. Co jeden wasal został poskromiony to drugi się buntował. Szczególnie porywcze były zachodnie księstewka, pragnące przyłączyć się do Cesarstwa. Gdyby jednak cesarz ich przyjął oznaczało by to złamanie porozumienia, a Francja umocniwszy się w Pirenajach tylko czakała na pretekst do ataku. spór został rozwiązany w roku 1356.

W Złotej Bulli Cesarskiej i Złotym Zwoju Uldaryka Ustalono, że część księtw będzie należeć jednoczesnie do Cesarstwa jak i Królestwa Wieletów. Pozostając wasalami Uldaryka, jednocześnie mieli wspomagać cesarza w walce z muzułmanami. Cesarz wprowadził też w Złotej Bulli elekcyjność tronu, czym mocno zdecentralizował państwo lecz przyłączał wiele małych hrabstw i księstewek na zasadach podobnych do wieleckich księstw niderlandzkich. Księstwo Fryzji otrzymało również propozycję objęcia godności elektorskiej gdyby tylko się nawróciło, jednak temu stanowczo sprzeciwił się Uldaryk. Złoty zwój natomiast dodatkowo wydzielał z królewskiej domeny Rugię – ta jako miejsce święte miała do końca świata (kto mógł wtedy przewidzieć Wielką Rewolucję) znajdować się pod władzą Świątyni i nie być nawet wymieniana na świeckich mapach. Domena ksiażęca i ziemie znaczniejszych wasali zostały podzielone na budziwojstwa – później na ich wzór władcy Rusi potworzyli województwa. Chociaż każdym grodem zarzadzał książę, to wojsko powoływał i dowodził mianowany przez króla budziwoj. Zmian na świecie w owych latach zaszło jeszcze wiele i nie sposób ich wszystkich naraz wymienić, Złoty Zwój i Bulla miały zapewnić pokój tej części Europy, jednak zawiłe relacje i powiązania jakie wprowadzały były w następnych stuleciach powodami niemal samych wojen.


Ustanowienie Złotej Bulli, niemiecka rycina z późniejszego okresu. Gołym okiem widać cesarską propagandę: w rzeczywistości Złota Bulla została ustanowiona nie w Norymberdze, a Fryzji, a tuż obok w tym samym czasie Uldaryk i wieleccy książęta podpisywali Złoty Zwój.



Obszary wyznawanych religii w roku 1356.




Prawdopodobna sytuacja na znanym wówczas świecie w latach 1340-56 na podstawie Kroniki Papieskiej okresu (praca Jaromira Barzyca, ucznia klasy VIa Szkoły podstawowej imienia Siemomysła Przesmyckiego w Buszkowach Górnych). Są na niej przedstawione przybliżone granice głównych potęg owego czasu. Kraje o odcieniach zielonych i opisane kursywą są rządzone przez mahometan, kraje opisane czcionką gotycka przez chrześcijan, a przez rodzimowierców oraz pogan czcionka zwykłą. Obszar poplamiony na zielono to tereny na których rzadzili skłóceni mahometańscy szejkowie i beilikowie, nie tworzący spójnych organizmów państwowych.

​

_______________________________________
Mapy po kliknięciu się mocno zwiększają.
I tak oto bezbolesnie jak tylko umiałem przeszedłem fabułą na mechanikę EU3.

 

Kontynuacja AARa:
http://wayofwar.org/showthread.php?t=34117&pagenumber=

Ten temat do zamknięcia i jak komus się chce - do wyczyszczenia.

Zamykam i czyszczę zgodnie z życzeniem.
Sasza