HEINZ GUDERIAN

HEINZ GUDERIAN- Wspomnienia z wojny

Heinz Guderian - Wspomnienia z Wojny
​

​

Hearts of Iron 1.6c
Blitzkrieg 1939
trudny/wściekły

AAR będzie swoistym pamiętnikiem Heinza Guderiana z przebiegu walk w poszczególnych kampaniach. Opisywane wydarzenia będą miały wąski zakres ograniczony do wojsk dowodzonych bezpośrednio przez Guderiana. Nie będzie tu zawiłych opisów produkcji, wydobycia i afer szpiegowskich. Nie uświadczycie tutaj także długich, zmyślonych dialogów między różnymi postaciami. Krótko i na temat. Od kampanii do kampanii. Celem nie jest historyczność czy ahistoryczność. Będzie to opis tego co się w grze dzieje.
Jednakże, gdy Guderian w pewnym momencie z dowódcy korpusu będzie awansował, aż do Szefa Sztabu Generalnego opisy będą coraz bardziej ogólne i dotyczące całej armii i działań na coraz większą skalę.

Miłej lektury.

Księga Pierwsza

Kampania przeciw Polsce










Heinz Guderian
Dziennik

1. 09. - 6.09 1939. ​

Pozycje wyjściowe 2 Korpusu Pancernego zostały obsadzone zgodnie z planem.
Rekonesans przeprowadzony pod osłoną nocy dostarczył informacji o pozycjach polskich oddziałów rozlokowanych na rubieżach obronnych wzdłuż linii natarcia. Tuż przed świtem informacje te przesłano do stanowisk artylerii oraz jednostek lotniczych mających wspierać nasze natarcie na Bydgoszcz.

​

O godzinie 7 rano udałem się do moich jednostek. W oczach żołnierzy widać niepewność. Jednak po pierwszym kontakcie z wrogiem zastąpi ją determinacja i hardość. Z mojego wozu dowodzenia pada rozkaz: "czołgi maaaaarsz!". Warkot silników zagłusza spokój poranka. Smród spalin i kurz unoszący się za odjeżdżającymi pojazdami zwiastują początek akcji. 2 Korpus Pancerny rusza do boju. 2 oraz 20 dywizje piechoty zmotoryzowanej oraz 3 i 10 dywizje pancerne wkraczają do Polski.

​

W pierwszej kolejności siły lotnicze wraz z artylerią niszczą zlokalizowane wcześniej punkty dowodzenia, punkty obserwacyjne i węzły łączności skutecznie paraliżując system dowodzenia wojsk polskich. Jeszcze przed dotarciem awangardy mojego korpusu polska obrona zostaje pozbawiona łączności.

​

Punkty obrony na naszej drodze są likwidowane z łatwością. Przemieszane grupy uderzeniowe piechoty i czołgów okrążają i niszczą polskie oddziały. Silniejsze punkty oporu są omijane i zostawiane dla wojsk marszałka von Rundstedta nacierających za nami.

​

Po sześciu dniach natarcia i zneutralizowaniu kilku polskich dywizji docieramy pod Bydgoszcz. Tutaj polski marszałek Fijałkowski przygotował silną obronę opartą o stanowiska przeciwpancerne oraz rowy przeciwczołgowe. Wezwane przez radio bombowce nurkujące atakują polskie oddziały, które niedostatecznie bronione przez artylerię przeciwlotniczą są łatwym celem.

Gwałtownym uderzeniem na 3 kilometrowym odcinku wzdłuż drogi na Bydgoszcz 2 Korpus pokonał rowy przeciwpancerne i przełamał pozycje obronne wroga, po czym przesunął się w głąb lewego skrzydła na tyły wojsk polskich. Na prawym skrzydle wydzielony pułk piechoty zmotoryzowanej z 20 dywizji przystąpił do realizacji aktywnych działań wiążących. Zapewniło to element zaskoczenia. Pojawienie się na tyłach wojsk polskich wywołało chaos. Polski sztab dostał się do niewoli, a reszta broniących się wojsk została okrążona.

​

O godzinie 20.00 6 września Bydgoszcz został zdobyta. Dałem oddziałom czas na odpoczynek i dokonanie niezbędnych napraw w uszkodzonych pojazdach. 8 września z dowództwa przyszedł rozkaz natarcia w kierunku Łodzi celem zamknięcia w okrążeniu wojsk polskich w Poznaniu.

 

Heinz Guderian
Dziennik
9.09.-7.10. 1939


​

9 września czołówki 2 Korpus Panc. zaczynają walki rozpoznawcze pod Łodzią. Obronę miasta stanowią 3 polskie dywizje piechoty dowodzone przez gen. Kopańskiego. Mamy przewagę zaskoczenia i mobilności, która pozwala nam szybko i skutecznie odcinać poszczególne oddziały wroga. Polska piechota pozbawiona broni przeciwpancernej szybko zostaje pokonana.

​

Po zdobyciu Łodzi. Polska Armia Poznań zostaje okrążona i poddaje się marszałkowi von Rundstedtowi. 14 września docieramy do Radomia gdzie znajduje się także 10 Armia marszałka von Leeba. Jednostki pionierów z 10 Armii przygotowują przeprawę przez Wisłę. Razem z 10 Armią mój Korpus przeprawia się na drugą stronę rzeki w celu zajęcia Lublina.

​

Na południu 1 Korpus Panc. gen. von Mansteina zdobywa Przemyśl i tym samym zamyka w kotle wojska polskie broniące Cieszyna. Sytuacja na całym froncie rozwija się dla nas korzystnie. Wygląda na to, że Polacy zupełnie nie mają pomysłu na skuteczną obronę i Blitzkrieg w pełni sprawdza się w praktyce.

​

Późnym popołudniem 14 września toczymy walki o Lublin z osłabionymi polskimi oddziałami rozbitymi wcześniej przez gen. von Mansteina. Lublin zostaje zdobyty, a moje oddziały mają chwile odpoczynku przed nadejściem nowych rozkazów. Na razie mamy utrzymać Lublin. Odpieramy kilka słabych kontrataków, nie ponosząc żadnych strat. Na północy 3 Korpus Panc. gen. von Manteuffela uderza w kierunku Ostrołęki celem zamknięcia okrążenia wokół Warszawy.

​

26 września Warszawa zostaje okrążona. Nasze oddziały przekazują swoje pozycje w Lublinie 10 Armii i przystępują do przeprawy przez Bug i ataku na Brześć. 29 września stolica Polski zostaje zbombardowana przez 3 floty powietrzne. Po tym potężnym nalocie wojska von Rundstedta szturmują Warszawę. 4 października miasto kapituluje.

​

6 października toczymy boje o Brześć z gen. Fieldorfem. Polski generał oparł obronę o dobrze przygotowaną twierdzę brzeską. Czołgi zostają w tyle a spieszona piechota zmotoryzowana musi krwawo zapłacić za zdobycie twierdzy.

​

7 października Polska kapituluje. Po ponad miesiącu walk ten dumny i waleczny naród musiał się ugiąć przed naszą przewagą. Zgodnie z ustaleniami przekazujemy miasto Brześć nad Bugiem wojskom radzieckim. Kampania w Polsce zostaje zakończona.

​

 

Księga Druga

Zajęcie Danii

Heinz Guderian
Dziennik
20.10.-7.11. 1939

Po zajęciu Polski flota Wielkiej Brytanii z coraz większą zaciętością zaczęła polowanie na niemieckie statki w rejonie Bałtyku. Zakłócało to cenne dostawy strategicznych surowców ze Szwecji i Finlandii. Decyzją naczelnego dowództwa postanowiono zająć terytorium Danii i tym samym zamknąć Wielkiej Brytanii dostęp do Morza Bałtyckiego. Do tego zadania wyznaczono mój 2 Korpus Pancerny.​

Zajęcie Danii nie sprawiało większych problemów. Słaba i niewielka armia Danii szybko skapitulowała. Jako specjalista od broni pancernej udałem się na przegląd nowych prototypów czołgów oraz armat czołgowych. Odwiedziłem zakłady Kruppa oraz dzieliłem się doświadczeniami z kampanii w Polsce z oficerami i kadetami szkoły wojskowej w Magdeburgu. Podczas tego okresu mój 2 Korpus miał czas na wypoczynek i zebranie sił przed kolejną kampanią, która została zaplanowana na koniec listopada. Generał von Manstein kończył opracowanie planu uderzenia przez kraje Beneluksu, tak by móc zaatakować Francję omijając słynną Linię Maginota.​

​

 

Księga Trzecia

Państwa Beneluksu


Heinz Guderian
Dziennik
26.11.-18.12. 1939


​

Zgodnie z planem gen. Mansteina uderzenie na Francję miało zostać poprzedzone atakiem na Holandię i Belgię. W pierwszym etapie należało zajęć Holandię i następnie zaatakować Belgię w rejonie Antwerpii. Przewidywano ruch wojsk francuskich w kierunku Brukseli. W drugim etapie miał nastąpić atak przez podbitą Belgię w kierunku Lile i Sedanu umożliwiający okrążenie wojsk francuskich w rejonie Linii Maginota.

​

Do ataku na Holandie wyznaczono 3 korpusy pancerne oraz 10 Armię.
1 Korpus Panc. Dowodzony przez gen. Von Mansteina wraz z 10 Armią marszałka von Leeba miał nacierać na Eindhoven. Nowo-utworzony 4 Korpus Panc. gen. Rommla miał zająć Gronningen. Mój 2 Korpus otrzymał zadanie zdobycia miasta Arnhem i uderzenia na Amsterdam w celu odcięcia Holandii od morza.

​

Arnhem zajęliśmy bez walki gdyż wojska holenderskie wycofały się do Amsterdamu by tam przygotować silną obronę. 1 Korpus Panc. zdobył Eindhoven spychając wojska holenderskie do Amsterdamu, który mieliśmy zamknąć w kotle. Gronningen zostało zdobyte przez 4 Korpus Panc.

​

Nasz atak na Amsterdam jak zwykle poprzedziło bombardowanie. Odcięte i pozbawione zaopatrzenia oraz wsparcia jednostki holenderskie nie stawiały większego oporu. 15 grudnia Amsterdam został zdobyty.

​

Wszystkie 3 korpusy pancerne oraz 10 Armię skoncentrowano na granicy z Belgią. Te ogromne siły skoncentrowane na tak wąskim odcinku miały zadać miażdżące uderzenie wojskom Belgijskim w Antwerpii, a następnie nacierać wzdłuż wybrzeża na Lile celem okrążenia wojsk francuskich pod Sedanem. Kolejne 3 Armie miały nacierać z Koloni w kierunku Chaumont- Nancy i tym samym okrążyć Linię Maginota.

Wymarsz na kampanię zimową​

 

Heinz Guderian
Dziennik
07.01.-28.01. 1940​

​

Na początku roku 1940 dotarła do nas wiadomość o zawarciu sojuszu wojskowego z Rumunią. Wydaje się, że ciągłe zagrożenie ze strony ZSRR skłoniło Rumunię do schronienia się pod skrzydłami III Rzeszy. Z całą pewnością znacznie poprawi to naszą sytuację zaopatrzeniową. Wojsko Rumuńskie nie potrzebuje tak dużych ilości ropy jak Wehrmacht. Częściej dochodzą nas też wiadomości o coraz chłodniejszych stosunkach ze Związkiem Radzieckim. Mam nadzieję, że naczelne dowództwo nie postanowi wszczynać wojny z ZSRR, gdyż nie jesteśmy na to gotowi.

Autor ataku na Francję i Beneluks​

Zgodnie z planem von Mansteina Holandia została szybko opanowana. Teraz przyszedł czas na zajęcie Belgii i wypracowanie dogodnych pozycji do ataku na Francję.

​

Nasze skoncentrowane wojska, w sile 3 korpusów pancernych i 10 Armii Polowej zaatakowały na wąskim odcinku, stopniowo rozszerzając natarcie na kierunku Antwerpia- Bruksela. Oddziały szybkie wbijały się klinem na styku połączonych wojsk francusko-belgijskich i szybkim marszem penetrowały tyły wrogich wojsk.

​

Po zdobyciu Antwerpii z 2 korpusem zaatakowałem zaskoczonych obrońców Lile, natomiast von Manstein z 1 Korpusem zdobył Sedan. Generał Rommel przyjął kapitulację wojsk belgijskich w okrążonej Brukseli. 1 Korpus przekazał swoje pozycje pod Sedanem 10 Armii i śmiałym atakiem zdobył Amiens. Mój 2 Korpus 28 stycznia pokonał Francuzów pod Rouen. Z czołgami na przodzie dwie dywizje zmotoryzowane zaatakowały umocnione pozycje strzelców ardeńskich z rozbitych wcześniej belgijskich wojsk pogranicznych i francuską kawalerię. Walki bez większych strat zakończyły się przełamaniem linii obrony i uchwyceniem przyczółków do przeprawy pod Caen.

​

Nasze natarcie było tak szybkie, że Francuzi nie zdążyli nawet zabezpieczyć mostów i składów z zaopatrzeniem, które wpadły w nasze ręce. Dziś wieczorem pijemy Bardoux rocznik 1879 przeznaczony dla francuskich oficerów. Na północnym- wschodzie nasze armie zdobyły Arlon. Tym samym podbój Francji wchodził w decydującą fazę.

​

Wnioski są takie, że Francuzi trzymają się kurczowo swoich koncepcji z czasów Wielkiej Wojny stosując statyczną obronę opartą o umocnienia. Czołgi francuskie choć dobre używane są w małych grupach i nie stanowią siły zdolnej kontratakować. Przynajmniej na moim odcinku frontu Luftwaffe panuje w powietrzu dzięki czemu zawsze mamy wsparcie bombowców.

 

Księga Czwarta

Upadek Francji


Heinz Guderian
Dziennik
08.02.-29.04. 1940​

8 lutego rozpoczęliśmy natarcie na Caen. Tymczasem Generał von Manstein dowodzący 1 Korpusem musiał ruszyć ze wsparciem 10 Armii atakującej Paryż. Francuzi zamienili miasto w twierdzę.

​

Prowadzenie ofensywy na prawym skrzydle nacierających armii przypadło 2 Korpusowi Pancernemu. Po przekroczeniu Sekwany ruszyliśmy szybkim marszem na zachód opanowując kolejne francuskie porty nad Kanałem La Manche. Dzięki wcześniejszym przełamaniom uzyskaliśmy przestrzeń operacyjną i mogliśmy ruszyć w głąb Francji. Nasz pochód miał oszałamiającą szybkość. Stopniowo Francja miała zostać odcięta od morza i pomocy Wielkiej Brytanii. Nasza ofensywa szybko zmieniła się w działania pościgowe za pobitymi wojskami francuskimi, którym nie dawaliśmy czasu na oddech i przegrupowanie.

​

Na wschód od nas 10 Armia musiała odstąpić od zajęcia Paryża z marszu, gdyż był zbyt silnie broniony. Zamiast tego wysłałem mój korpus na Orlean celem okrążenia stolicy Francji. 18 lutego wojska Rommla zajęły Cherbourg. Natomiast von Manstein zajmował kolejne miast kierując się na Brest. Do końca lutego trwało oblężenie Paryża, który ostatecznie został zaatakowany przez 3 armie i skapitulował 8 marca. 14 marca Francja została pokonana i utworzono mniejsze państwo zależne od III Rzeszy jednak posiadające pewną autonomię. Francję Vichy.

​

Pokonanie Francji pociągnęło za sobą przetasowanie sił politycznych w Europie. Naszym nowym sojusznikiem stały się Włochy oraz Węgry. Hitler spotkał się zarówno z Horthym jak i z Mussolinim. Volkischer Beobachter publikował zdjęcia ze spotkań naszych nowych sojuszników z Hitlerem.

​

Na początku czerwca zostałem wezwany do Berlina by jako Generalny Inspektor Broni Pancernej brać udział w planowaniu przyszłych kampanii. Miałem tam dzielić się moją wiedzą i oceniać na ile dane warunki terenowe i atmosferyczne mogą wpłynąć na użycie czołgów. W naczelnym dowództwie dowiedziałem się, że naszym najbliższym celem będzie podbój Jugosławii.

 

Księga Piąta

Atak na Jugosławię

Heinz Guderian
Dziennik
07.06.1940 - 30.06.1940

​

Mimo, iż Jugosławia nie była w centrum zainteresowań III Rzeszy to jednak trzeba ją było zaatakować. Należy to przypisać głównie naciskom ze strony naszych sojuszników Węgrów i Włochów. To była ich wojna. Liczyli na uzyskanie sporych ziem po byłej Jugosławii. W związku z dobrymi stosunkami Jugosławii z ZSRR należało się liczyć z tym, że Stalin po naszym ataku na Jugosławię przestanie być naszym przyjacielem. Coraz częściej po rozmowach z innymi dowódcami z naczelnego dowództwa wnioskuję, że rozważa się atak na ZSRR w niedalekiej przyszłości.

​

Jugosławię zaplanowano zaatakować na dwóch kierunkach.

Na Nowy Sad i Belgrad nacierać miała 6. Armia posiadająca 3 dywizje piechoty pod dowództwem gen. von Paulusa. Wspierać ją miała dywizja pancerna wraz z dwoma dywizjami słowackimi.

Na Zagrzeb- Split miały nacierać liczniejsze wojska w tym mój 2 Korpus Pancerny.
Pod moją komendą znalazł się Korpus Alpejski gen. Dietla złożony z dwóch dywizji strzelców górskich oraz dywizja spadochronowa wzmocniona kompanią komandosów dowodzona przez gen. bryg. Skorzennego. Z powietrza miała nas wspierać cała Luftflotte 4 pod dowództwem marszałka Kesselringa.



W pierwszym dniu operacji komandosi mieli zostać zrzuceni na tyłach wojsk jugosłowiańskich w rejonie Banja Luki i przygotować miejsce pod desant całej dywizji spadochronowej. Z rejonu Klagenfurtu Dietl miał atakować Ljublianę natomiast ja z 2 Korpusem miałem zajęć Zagrzeb, Osijek, a następnie skręcić i skierować się na Sarajewo. Od szybkości natarcia 2 Korpusu zależało powodzenie całej operacji.

W czasie naszych działań 6. Armia miała zając Belgrad, a później we współdziałaniu z wojskami rumuńskimi związać walką ewentualną odsiecz dla Sarajewa oraz Splitu.

​

Atak rozpoczął się 7 czerwca. Desant spadochronowy był pełnym sukcesem i pionierskim wyczynem w historii wojen. 12 czerwca po zdobyciu Zagrzebia ruszyłem dalej na Osijek zostawiając jako zabezpieczenie tyłów jedną dywizję zmotoryzowaną pod komendą gen. Meyer. Korpus Alpejski Dietla wspierany przez oddziały graniczne lekkiej piechoty zdobył Ljubianę. 20 czerwca zaatakowaliśmy Osijek. Walka nie była zacięta i przestarzała armia jugosłowiańska szybko została rozbita. W Sarajewie natknęliśmy się już tylko na masę żołnierzy bez dowódcy i bez woli walki.

​

30 czerwca wraz z Rumunią podzieliliśmy terytorium Jugosławii na dwie części.
Byliśmy u szczytu potęgi. Nasze wojska po zebraniu doświadczeń w Polsce ,Belgii i Francji stały się dobrze zorganizowaną machiną wojenną stosującą najnowsze rozwiązania na polu walki i wykorzystującą współdziałanie różnych typów jednostek. Łączność radiowa czołówek pancernych ze Sztukasami dawała piorunujący efekt w postaci obezwładniania zaskoczonego przeciwnika. Najistotniejszym walorem prowadzonej przez nas wojny były wyjątkowo małe straty wśród naszych żołnierzy oraz szybkość realizowanych operacji. W niespełna osiem miesięcy pokonaliśmy Polskę, Danię oraz pobiliśmy naszego największego wroga Francję. Coraz więcej uznania w oczach Hitlera zyskują młodzi dowódcy wykorzystujący nowoczesne metody walki i innowacyjne doktryny wojenne, jak Manstein, Student czy ja. Narasta niechęć do ciągle sceptycznych dowódców starej szkoły, których obawy zostały rozwiane po naszych sukcesach.

Rumunia okazała swą wdzięczność w bardzo konkretny sposób.


​

​

​

 

Księga Szósta

Walka na morzu i w powietrzu

Heinz Guderian
Dziennik

20.08.1940- 01.01. 1941​

​

Po pokonaniu Francji sytuacja ustabilizowała się. Anglicy schronili sie na swoich bezpiecznych wyspach. Winston Churchill, premier Wielkiej Brytanii odrzucił propozycję pokoju wystosowaną przez Joachima von Ribbentropa. Po wielu naradach z udziałem dowództwa Luftwaffe oraz Kriegsmarine uznano, ze desant na wyspy brytyjskie nie ma szans powodzenia. Postanowiono ograniczyć się do atakowania szlaków morskich Wielkiej Brytanii biegnących z Indii. W morze wyruszyły ‘wilcze stada’ admirała Donitza wyposażone w najnowsze oceaniczne okręty podwodne. Dodatkowo na polowanie wyruszył najnowszy pancernik Bismarck w asyście pancernika kieszonkowego Lutzow dowodzony przez admirała Lutjensa.

​

Nasze siły powietrzne są na etapie przezbrajania maszyn myśliwskich Me 109 w najnowsze FW-190. Anglicy próbują bombardowań na terytorium podbitej Francji oraz zagłębia Ruhry. Nasze Dywizjony przechwytujące odnoszą liczne sukcesy. W związku z brakiem bombowców strategicznych mogących atakować cele w Anglii nasi naukowcy z Peenemunde od kilku miesięcy pracują nad nową bronią. Hitler wiąże ogromne nadzieje z programem naukowców pod przewodnictwem von Brauna. Jego zdaniem Niemcy w niedługim czasie uzyskają Wunderwaffe, która zadziwi świat i pozwoli atakować nawet Stany Zjednoczone, jeśliby te ostatnie przyłączyły się do Wielkiej Brytanii. Do niedawna nie miałem pojęcia, że taki program istnieje. Odkąd pracuję przy naczelnym dowództwie mam wgląd w projekty naszej armii, o których wie nieliczna grupa osób.

​

Nasi sojusznicy, Włosi nieźle sobie radzą w Afryce Północnej. Zarzucono pomysł wysyłania Korpusu Afrykańskiego pod dowództwem gen. Rommla, wobec niebywałych sukcesów armii włoskiej, która zdobyła Port Said, Aleksandrię i Kair. Anglicy zostali okrążeni i odcięci od Kanału Sueskiego.

​

Od Sierpnia trwały przygotowania do ataku na Związek Radziecki-Operacji ’Barbarossa’.
Rozegrano wiele gier sztabowych, opracowując najlepsze kierunki natarcia. W wyniku gier wyciągnęliśmy wnioski o niedostatecznej liczbie związków szybkich oraz czołgów. W rozmowie z ministrem zbrojeń wykazałem zapotrzebowanie na jak najszybszą produkcję czołgów nowego typu Panzer IV oraz pojazdów piechoty zmechanizowanej. Szczególnie zadowolony byłem z tworzenia jednostek grenadierów pancernych, które będą idealnym uzupełnieniem nacierających czołgów. Grenadierzy w połączeniu z czołgami i artylerią samobieżną utworzą kampfgruppen, które będą naszym głównym atutem w ataku na ZSRR.

​

Pod koniec roku 1940 plan ataku na ZSRR przybrał ostateczny kształt. Mieliśmy utworzyć silne zgrupowania atakujące na 3 kierunkach: Leningradzkim, Moskiewskim oraz Kijowskim. Dodatkowo z terytorium Rumunii miała atakować 6. Armia generała von Paulusa. W tym celu potrzebowaliśmy utworzyć liczne korpusy pancerne. Produkcja odpowiedniej ilości czołgów i sprzętu miała trwać do końca maja 1941 roku. Wstępny termin rozpoczęcia ‘Barbarossy’ wyznaczono na 22 czerwca 1941 roku.

​

 

Księga Siódma

Atak na Grecję

Heinz Guderian
Dziennik

20.01.1941 - 21.03.1941

​

W drugiej połowie stycznia 1941 roku zaskoczyła wszystkich wiadomość o tym, że Grecja została sojusznikiem Wielkiej Brytanii. Nastąpiła niekorzystna sytuacja, w której nasza armia przygotowująca się do ataku na ZSRR nie mogła sobie pozwolić na pozostawienie na południu wrogiego państwa, gdzie Anglicy z pewnością zaczną przerzucać swoje wojska. Koncentracja wojska na granicy z ZSRR, której koniec zaplanowano na początku czerwca została zakłócona. Należało podjąć szybką interwencję militarną, aby zabezpieczyć południe Europy i zająć Grecję. W tym celu przerzucono z terytorium Rumunii 6. Armię gen. von Paulusa w rejon Salonik. Dodatkowo 1 Korpus Pancerny gen. von Mansteina przewieziono koleją z Polski przez Węgry na granicę z Grecją. 6. Armia miała zaatakować i zdobyć Saloniki a następnie atakować Larisę. Korpus von Mansteina miał zaatakować Ioaninę i połączyć się z 6.Armią w Larisie, skąd następnie miano wyprowadzić atak na Ateny. Całość operacji miała wspierać 4 Luftflotte dowodzona przez Marszałka Kesselringa.

​

Atak rozpoczął się od bombardowań silnie ufortyfikowanych pozycji greckich w Ioaninie przez 4 flotę powietrzną. 25 stycznia von Paulus dotarł do Salonik. 3 dywizje piechoty 6. Armii po zaciętych walkach w zabudowie miejskiej pokonały 2 dywizje greckie. Natarcie korpusu von Mansteina przebiegało dużo trudniej. Korpus z powodu trudności logistycznych dotarł do Ioaniny dopiero 3 lutego. Czołgi nie radziły sobie najlepiej w górskim terenie mocno ufortyfikowanym przez Greków. Na początku natarcie szło pomyślnie. Impet uderzenia dywizji pancernych odrzucił pierwsze linie obrony na 5 kilometrów. Armaty czołgowe i działa szturmowe niszczyły rejony umocnione tzw. 'Linii Metaxasa'. Jednak po początkowych sukcesach natarcie ugrzęzło i wojska Mansteina dostały się pod krzyżowy ogień stanowisk artyleryjskich wroga. Bombowce nurkujące bez przerwy wspierały natarcie Mansteina, lecz nie przyniosło to oczekiwanego przełamania.

5 lutego sytuacja 1 Korpusu Panc. stała się krytyczna dlatego 6 lutego rano postanowiono zaryzykować i na rozkaz von Mansteina desantowano 1 Dywizję Spadochronową pospiesznie sprowadzoną z południa Węgier. Desant przebiegł pomyślnie, a znakomicie wyszkolone oddziały strzelców spadochronowych rozpoczęły szturm bunkrów i umocnionych pozycji greckich. Za pomocą ładunków kumulacyjnych niszczono kolejne punkty oporu. Piechota z dywizji zmotoryzowanych von Mansteina używając miotaczy płomieni obezwładniała obrońców. Ostrzał artylerii samobieżnej i bombowce nurkujące przeważyły szalę zwycięstwa na naszą stronę. Po 3 dniach walki od przybycia spadochroniarzy pozycje Greków zostały zniszczone. Manstein otrzymał od Hitlera awans na Marszałka Polnego, natomiast wszyscy żołnierze 1 Dywizji Spadochronowej otrzymali dwukrotne podniesienie żołdu oraz specjalne naszywki na rękaw munduru z nazwiskiem fuhrera oraz medale za kampanię bałkańską.

​

Atak na Grecję przygotowany w pośpiechu był w dużym stopniu improwizacją wymuszoną przez okoliczności. Zapowiadało się na to, że opór Greków może trwać jeszcze miesiąc. Siły użyte do ataku okazały się niewystarczające. W związku z tym sprowadzono do Grecji Korpus Alpejski gen. Dietla oraz dwie dywizje słowackie. Na początek marca po skoncentrowaniu odpowiednich sił i uzupełnieniu strat w 1 Korpusie Pancernym wyznaczono drugi etap ataku na Grecję.


Pierwszy etap ataku na Grecję dowiódł wyższość taktyczną i operacyjną Wehrmachtu nad naszymi wrogami.Chociaż natarciu naszych wojsk nie sprzyjał trudny teren i kiepska sieć dróg udało się przełamać 'Linię Metaxasa' i zdobyć dogodne pozycje do zdobycia Aten i ostatecznego pokonania Grecji. 29 lutego marszałek von Manstein wznowił ofensywę w Grecji po przybyciu posiłków słowackich oraz Korpusu Alpejskiego złożonego z doborowych oddziałów strzelców górskich gen. Dietla. 1 Korpus Pancerny przy wsparciu bombowców zaatakował Larisę. Zgodnie z planem z Salonik wyruszył na Larisę również gen. Paulus z 6. Armią.

Korpus Alpejski wsparty oddziałami rumuńskimi i słowackimi uderzył na Agrinion. Do 9 marca wszystkie cele zostały osiągnięte i droga do Aten stała otworem.11 marca 4 Luftflotte marszałka Kesselringa rozpoczęła bombardowanie stolicy Grecji. 21 marca połączone siły 6. Armii oraz korpusu Pancernego i Korpusu Alpejskiego zaatakowały i po paru godzinach walk Ateny skapitulowały. Grecja została podbita.

​

W naczelnym dowództwie zaczęto rozważać korzyści płynące z zajęcia Grecji i bezpośredniego dostępu do Morza Śródziemnego. W trakcie dyskusji zaznaczyłem, że nie jest to tak korzystne, gdyż duża ilość wojsk będzie zmuszona tam stale stacjonować i tym samym osłabi to ilość dywizji użytych do ataku na ZSRR. Rozproszenie sił na wielu frontach z pewnością wpłynie niekorzystnie na naszą sytuację strategiczną. Ostatecznie podjęto decyzje o budowie 3 flotylli okrętów podwodnych i rozmieszczeniu ich w bazach na terenie Grecji by mogły wpierać Włochów w walce na Morzu Śródziemnym.



Tymczasem w Afryce Północnej armia włoska straciła inicjatywę. Brytyjczycy odzyskali część utraconych terenów i przeszli do kontrofensywy. Mussolini domagał się wysłania posiłków w postaci niemieckich dywizji pancernych. Musiałem osobiście interweniować u Hitlera i przypomnieć, że w nadchodzącym ataku na ZSRR Wehrmacht musi skoncentrować wszystkie siły na wschodzie i o wysyłaniu wojsk na drugorzędne teatry działań wojennych nie może być mowy. Poparł mnie dowódca floty admirał Reader dowodząc, że Włosi nie będą mogli zapewnić ochrony morskim liniom zaopatrzenia dla naszych wojsk w Afryce.

 

Księga Ósma

Bitwa o Atlantyk


Heinz Guderian
Dziennik

01.08.1940 - 22.06. 1941

​

​

Od wybuchu wojny i ataku na Polskę niemiecka flota wojenna nie brała udziału w wojnie w stopniu mogącym wpłynąć na jej przebieg. Wynikało to z przytłaczającej przewagi Royal Navy, która mogła bez problemu zablokować nasze bazy morskie. Działania Kriegsmarine ograniczyły się do Morza Bałtyckiego. Wraz z upadkiem Francji i przystąpieniem Włochów do wojny otworzyły się nowe możliwości wykorzystania naszej floty, a przede wszystkim okrętów podwodnych. Niestety nie mieliśmy dostępu do basenu Morza Śródziemnego, aby wspomóc Włochów. Jednak nasze wojska zajęły porty francuskie i dzięki temu okręty podwodne mogły operować na Atlantyku. Bazy w Breście, Lorient i Saint Nazire zapełniły się wkrótce nowym typem oceanicznego U- Boota IX. Admirał Reader dowodził naszą flotą nawodną operując na Morzu Północnym oraz wysyłając małe grupy pancerników na Atlantyk w celu zatapiania jednostek brytyjskich. Okręty podwodne podlegały admirałowi Donitzowi, który skupił się na zablokowaniu Anglii i odcięciu jej od życiodajnych dostaw napływających z różnych stron Imperium Brytyjskiego.

​

Admirał Donitz opracował taktykę "wilczych stad", która zaczęła się sprawdzać w zatapianiu konwojów płynących z Indii oraz zmierzających do Afryki Północnej. Polegała ona na rozproszeniu małych grup okrętów podwodnych, które przeczesywały akweny wodne w poszukiwaniu konwojów. Gdy jakiś okręt natrafił na konwój podążał za nim i wzywał przez radio inne okręty. Gdy zgromadziła się odpowiednio duża ilość U- Bootów następował atak. Wielu kapitanów obrosło legendą i stało się bohaterami w Niemczech. Kroniki filmowe pokazywały odznaczanie asów wśród podwodniaków przez admirała Donitza. Sam admirał też stał się postacią bardzo popularną wśród niemieckiego społeczeństwa.

​

Pancernik Bismarck 10 czerwca 1941 roku wsławił się atakiem na konwój płynący z Kanady. Chluba niemieckiej floty zatopiła 13 okrętów transportowych oraz 2 niszczyciele eskortowe.
Niestety admirał Donitz nie mógł w pełni wykorzystać sukcesów swoich podwodniaków. Aby w pełni skutecznie zablokować Anglię potrzebował więcej okrętów.
Tymczasem nasz przemysł był nastawiony na produkcję czołgów oraz myśliwców i te dwa rodzaje uzbrojenia miały priorytet. Donitz musiał skupić się na maksymalnym wykorzystaniu swoich skromnych sił.
Do tej pory niejasna była postawa USA. Wcześniej Amerykanie nie wspierali w żaden sposób Wielkiej Brytanii. Po tym jak prezydent USA, Roosevelt podpisał "Lend&Lease Act" do Anglii zaczęły zmierzać materiały wojenne produkowane w Stanach. Ponadto USA przekazała 50 starych niszczycieli Brytyjczykom. Nie wróżyło to dobrze na przyszłość. Należy liczyć na to, że społeczeństwo amerykańskie pozostanie zwolennikiem izolacjonizmu.

​

 

Księga Dziewiąta

"Operacja Barbarossa"

​

Heinz Guderian
Dziennik

01.0.7.1941 - 19.07. 1941




"W tej konfrontacji Rosja musi zostać zlikwidowana. Operacja będzie miała sens tylko, jeśli za jednym zamachem rozbijemy państwo. Cel: zniszczenie żywotnych sił Rosji"

F. Halder​

​

"Operacja Barbarossa", pierwotnie planowana na 22 czerwca musiała zostać przesunięta, z powodu przeciągających się walk w Jugosławii. Dopiero, gdy jednostki tam walczące przybyły nad radziecką granicę i zostały uzupełnione oraz wyposażone w nowe uzbrojenie można było przystąpić do koncentracji wojsk. Termin rozpoczęcia Barbarossy wyznaczona na 1 lipca 1941 roku, dokładnie 130 lat po tym jak Napoleon wkroczył do Rosji. Miejmy nadzieję, że nie podzielimy losu Bonapartego.

Do ataku skoncentrowaliśmy 130 dywizji oraz 3 Floty Powietrzne w skład których weszło 8 dywizjonów myśliwskich i 20 dywizjonów bombowców.
Na wszystkich kierunkach natarcia najpierw miała uderzać Luftwaffe niszcząc lotniska radzieckie skoncentrowane nad granicą i zdobywając panowanie w powietrzu. Następnie saperzy mieli oczyścić drogę dla nacierających dywizji pancernych.

Na północy 4 Korpus Pancerny gen. Hotha (2 dyw. panc, 6 dyw. zmot) , 5 Armia marszałka von Bocka (12 dyw. piech.) 3 Armia Marszałka von Leeba (10 dyw. piech.) oraz 5 dywizji piechoty gen. Fromma miały nacierać na ogólnym kierunku Ryga - Dyneburg, by po zajęciu krajów bałtyckich atakować dalej w stronę Leningradu.

Środkowe ugrupowanie zostało skoncentrowane w Suwałkach. W jego skład wszedł najsilniejszy 2 Korpus Pancerny pod moim dowództwem składający się z 5 dywizji pancernych, w większości złożonych z najnowszych czołgów Panzer IV oraz 3 dywizje grenadierów pancernych. Mój korpus miał za zadanie zaatakować Grodno i nacierać na Mińsk. Za nami miało podążać 10 dywizji piechoty marszałka von Kluge.

Na południu z terytorium Rumunii atakowały 6. Armia gen. Paulusa (3 dyw. piech) oraz 1 Korpus Pancerny marszałka Mansteina (4 dyw. panc., 2 dyw. zmech). Na Lwów uderzał z Przemyśla marszałek von Raichenau (10 dyw. piech.), a na Równe 6 Korpus Pancerny gen. Modela ( 3 dyw. panc., 2 zmech.) oraz 12 dywizji piechoty marszałka von Rundstedta. Oba te ugrupowania miały zamknąć w okrążeniu wojska radzieckie w zakolu Dniepru. A następnie zostawiając zniszczenie kotłów piechocie jednostki szybkie Modela i Mansteina miały uchwycić przeprawy przez Dniepr i zająć Kijów . Atak miał się rozpocząć się od desantu 1 dywizji spadochronowej na tyłach obrony wroga w celu odcięcia mu drogi odwrotu w okolicach Kotowska.

Jeszcze w czasie planowanie ataku na ZSRR przedstawiałem swoje obawy w naczelnym dowództwie. Po moich licznych wizytach w zakładach zbrojeniowych Związku Radzieckiego przed wojną wnioskowałem, że Rosjanie mogą posiadać bardzo dużą ilość wojsk pancernych, które szacowałem na jakieś 15 dywizji. OKH nie brało pod uwagę takich szacunków i byłem odosobniony w swoich obawach, gdyż większość wyższych dowódców ogarnęła euforia i przeświadczenie o słabości ZSRR. Próbowałem ostrzegać Hitlera, że atak na ZSRR może okazać się błędną decyzją. Przyjął to do wiadomości i przyznał, że także się obawia mówiąc:
"Początek wojny jest podobny do otwarcia drzwi w pogrążonym w ciemności pokoju. Nigdy nie wiadomo, co się tam kryje". Jednakże atak został już postanowiony i Hitler zaznaczył, że bardzo liczy na mój 2 Korpus no to właśnie na moich barkach będzie spoczywała odpowiedzialność, ale również wielki zaszczyt prowadzenia ataku na Moskwę.





Pierwszego lipca o świcie Wehrmacht uderzył na wschód wprowadzając w życie "Operację Barbarossa". Do naszej ofensywy przyłączyła się Rumunia, która chciała odzyskać tereny utracone na rzecz ZSRR.

​

Pierwsza faza ataku na ZSRR potwierdziła nadzieje rozentuzjazmowanego OKH.
Na południowym odcinku frontu wojska Mansteina oraz Paulusa zaatakowały Bielice i po rozgromieniu zaskoczonych Rosjan przebiły się do Kotowska uprzednio zajętego desantem spadochronowym. Następnie Manstein zajął bez walki Kirowograd oraz Dniepropietrowsk. Zasadniczym błędem radzieckiego dowództwa było wysłanie głównych sił do walki we Lwowie i Winnicy. Można powiedzieć, że Rosjanie sami weszli do worka i tym samym ułatwili naszej armii zadanie. Słabe wojska osłaniające granicę z Rumunią szybko uległy zagonom pancernym co pozwoliło wyjść Mansteinowi na przestrzeń operacyjną Ukrainy.

​

Natarcie Mansteina było tak błyskawiczne, że wycofujący się Rosjanie nie zdążyli wysadzić mostów na Dnieprze prowadzących do Kijowa, który został zajęty z marszu 14 lipca. 19 lipca 6 Korpus Pancerny Waltera von Modela, po rozbiciu dwóch radzieckich armii w Równem zajął Żytomierz i tym samym zamknął w kotle 45 dywizji radzieckich.

​

Na środkowym odcinku frontu wyruszyliśmy do ataku jeszcze w nocy tak by jak najwcześniej zaskoczyć wroga stacjonującego w Grodnie. Nasz atak poprzedziło potężne bombardowanie Stukasów oraz Heinkli wymierzone w lotniska radzieckie.

​

Do głównych walk o Grodno doszło 6 lipca . Przeciwko nam walczyło kilkanaście dywizji radzieckich. Radziecki gen. Blucher nie miał najmniejszego pojęcia o naszym sposobie walki i bardzo szybko dowodzone przez niego wojska zostały okrążone i zmuszone do kapitulacji. Zostawiając zabezpieczenie w postaci pułku zmotoryzowanego uderzyłem 13 lipca na Mińsk, który ku mojemu zdziwieniu nie został nawet przygotowany do obrony i szybko uporałem się z 2 dywizjami obrońców. Nasze pozycje w Grodnie przejęły wojska marszałka von Kluge. 19 dni od rozpoczęcia natarcia czołówki mojego korpusu zajęły Smoleńsk.

​

Armie marszałka von Leeba atakujące w stronę Leningradu też wygrywały kolejne bitwy. Wyjątkiem była tylko nieudana próba zajęcia Lipawy przez Korpus Pancerny Hotha. Natarcie Hotha zostało powstrzymane przez, jak meldował : olbrzymie ugrupowanie pancerne złożone z nieznanych czołgów ciężkich.

​

Ustanowiłem punkt dowodzenia w Mochylewie, by dać odpocząć moim wojskom będącym w marszu od prawie 3 tygodni oraz by dać czas na dogonienie nas maszerującej piechocie marszałka von Kluge. Wraz z zaopatrzeniem dostaliśmy gazety z Niemiec, w których wychwalano nasze sukcesy na wschodzie oraz opisywano użycie zupełnie nowego rodzaju broni do bombardowań Londynu. Pociski V1 skonstruowane przez prof von Brauna dokonywały bombardowań strategicznych Anglii.

​

 

"Operacja Barbarossa"​

Heinz Guderian
Dziennik

27.07.1941-05.09.1941​

Wojska są pełne entuzjazmu i wiary w zwycięstwo. Widok niekończących się kolumn jeńców radzieckich dodaje nam skrzydeł. Przyznam szczerze, że jestem zaskoczony naszymi sukcesami. Spodziewałem się ich dzięki elementowi zaskoczenia oraz naszej niewątpliwej przewadze w sztuce wojenne. Jednak ogrom porażki Armii Czerwonej jest przytłaczający. Czasem zdarza się, że kilka tysięcy jeńców jest eskortowanych przez 20 naszych żołnierzy. Czerwonoarmiści zdają się nie mieć serca do walki. Gdy tylko znika z horyzontu ich oficer polityczny jedyne o czym myślą to kapitulacja. Tak jest przynajmniej do tej pory na moim odcinku frontu.

​

Jednak myliłem się. Armia Czerwona niczym feniks z popiołów odradza się silniejsza i bardziej waleczna z każdym pokonywanym przez nas kilometrem radzieckiej ziemi. Setki tysięcy jeńców wziętych do niewoli po rozbiciu armii przygranicznych będzie musiało zrobić miejsce dla kolejnych jeńców z kolejnych rozbitych armii rzucanych na nas z furią przez dowództwo radzieckie. W większości przypadków mamy do czynienia z atakiem niezorganizowanej masy, która uparcie powtarza ataki frontalne na nasze pozycje. Zdarzają się sytuacje groźne, szczególnie gdy sowieci rzucają do walki czołgi T-34, z którymi nasza broń ma wiele kłopotów. Czołg radziecki jest ze wszech miar groźną bronią, która jest dla nas wszystkich niemiłym zaskoczeniem. Na szczęście Rosjanie nie używają ich zbyt skutecznie. Ewidentnie widać braki w w wyszkoleniu ich załóg.

​

Na początku sierpnia zdobyto Homel oraz Czernichów tym samym zamykając drogę odwrotu kilku radzieckim armiom w rejonie Bagien Prypeci. Znaczna część Ukrainy została zdobyta, poza okrążonymi w Winnicy armiami radzieckimi, które wkrótce także pójdą w niewolę. Marszałek von Manstein 20 sierpnia zdobył Mariupol i tym samym zagroził bezpośrednio flocie czarnomorskiej stacjonującej w Sewastopolu. Sewastopol jest wielką twierdzą i potrzeba będzie ciężkiej artylerii oraz pionierów, aby go zdobyć.
Na północy marszałek von Bock, przebił się w końcu przez obronę radziecką i zdobył Rygę. Szybko przerzucone wojska ruszyły na Psków. Potężne zgrupowanie radzieckie tak dotąd groźne zostało odcięte w Lipawie. U-booty odcięły Lipawę także od strony morza by pozbawić dwie radzieckie armie zapasów i zmusić do wywieszenia białej flagi.

​

W ramach operacji "Tajfun" mój 2 Korpus Pancerny oraz 6 Korpus Pancerny generała Modela uderzył jednocześnie na północ i południe od Moskwy.
Model zajął Kaługę oraz Kalinin natomiast wojska pod moją komendą zajęły Wladimir. Następnie jednocześnie uderzyliśmy na Rybińsk i tym samym rozpoczęliśmy oblężenie okrążonej stolicy Związku Radzieckiego- Moskwy.
Całę szczęście, że zdążyliśmy przed nadejściem zimy. Z początkiem września drogi w Rosji stają się coraz mniej przejezdne. Zaczynamy mieć problemy z zaopatrzeniem. Od kilku dni nie jedliśmy nic ciepłego, gdyż służba kwatermistrzowska po prostu nie dotarła do nas. Będę musiał osobiście udać się do dowództwa Armii Środek i zgłosić zapotrzebowanie na odzież zimową oraz dopilnować dostaw dla moich ludzi. W Rybińsku gdzie stacjonujemy nie ma nawet za bardzo co grabić czy konfiskować bo Rosjanie wszystko spalili przed swoim odejściem.

 

"Koniec Barbarossy"



Heinz Guderian

Dziennik
19.09.1941-07.12.1941
​

Po zdobyciu przez Grupę Armii Północ Rygi oraz Pskowa można było przystąpić do oczyszczania poszczególnych kotłów. Pod Lipawą Marszałek Witzleben rozbił dwukrotnie liczniejszego przeciwnika i wziął do niewoli słynnego radzieckiego Marszałka- Budionnego. Wieść o tym wydarzeniu błyskawicznie rozeszła się wśród żołnierzy wszystkich frontów i osłabiła ducha walki żołnierzy radzieckich.

​

Grupa Armii Południe Marszałka Rundstedta zdobyła Stalingrad. Marszałek wydzielił część sił do marszu w kierunku pól naftowych Kaukazu. Korpus Pancerny Mansteina zdobył kolejno Millerowo oraz Morozowsk niwecząc kolejne próby zorganizowania obrony przez Rosjan.

​

W centrum zlikwidowano już większość wojsk radzieckich które dostały się do worka na początku Barbarossy. Marszałek von Raichenau sądząc, że odcięta Moskwa jest łatwym celem ruszył do szturmu z 6 dywizjami piechoty. Niestety poniósł całkowitą porażkę. Okazało się że Rosjanie zamienili Moskwę w twierdzę. Należało utrzymać oblężenie i nacierać na innych kierunkach. Stolica Rosji prędzej czy później będzie musiała skapitulować. Wraz z moim korpusem atakujemy w kierunku północnym by zgodnie z założeniami planu Barbarossa osiągnąć Archangielsk.

​

21 października zdobyty zostaje Leningrad. Pobite wojska radzieckie wycofują się na starą Linię Mannerheima, gdzie zamierzają bronic się do samego końca. Dowódca Grupy Armii Północ wie jak trudno atakować w kierunku Viipuri i postanawia zatrzymać swoje wojska. Tymczasem Finlandia staje się naszym sojusznikiem i wypowiada wojnę ZSRR. Wojska w Viipuri tym samym znajdują się w pułapce.

​

Miesiąc po nieudanej próbie zdobycia Moskwy przez marsz. Reichenau stolica Rosji zostaje zdobyta. 15 listopada Wehrmacht wkracza na Kreml. Józef Stalin i jego współpracownicy musieli się ewakuować dużo wcześniej, gdyż nie znaleziono ich w Moskwie. Miasto po 2 miesiącach oblężenia wyglądało jak miasto umarłych. Znaleziono liczne dowody kanibalizmu, który i tak nie zapobiegł śmierci głodowej ludności miasta.

Z początkiem listopada zaczyna dawać o sobie znać słynna rosyjska zima. Robi się naprawdę nieprzyjemnie, a drogi dotąd błotniste stają się nieprzejezdne z powodu śniegu. Nasze oddziały stacjonujące daleko w głąb ZSRR muszą już teraz doświadczać srogiego klimatu Rosji. Nasze zaopatrzenie szwankuje, sprzęt odmawia posłuszeństwa. Siłą rzeczy nasza ofensywa wyhamowuje. Wraz z pogorszeniem się pogody coraz aktywniej zaczynają działać partyzanci. Żołnierze radzieccy z rozbitych oddziałów, dotąd ukrywający się w lasach, zaczęli organizować miejscową ludność w duże zbrojne grupy, które nękają nasze wojska.​

​

W końcu z początkiem grudnia nadchodzi rozkaz by przejść do defensywy na całym froncie który ciągnie się od Archangielska do Astrachania. Pomimo wielu niedociągnięć, główne założenia Barbarossy zostały osiągnięte. Rozbiliśmy 200 radzieckich dywizji, Zdobyliśmy Leningrad, Stalingrad oraz Moskwę. Na wiosnę 1942 roku ruszymy dalej by zająć Kaukaz oraz Magnitogorsk.

​

 

KSIĘGA DZIESIĄTA

ZACHODNI TDW



Ofensywa V1- V2







​

Ofensywa bombardowań strategicznych na Wielką Brytanie nabierała rozpędu w związku z coraz szybszą produkcją rakiet V1. Londyn stał się miastem gruzów nękanym dzień po dniu atakami z powietrza. Straty materialne oraz śmierć ludności cywilnej zdawały się nie mieć wpływu na nieugięta postawę premiera Churchilla.

​

Dopiero po pojawieniu się najnowszego dzieła von Brauna rakiety V2 w Wielkiej Brytanii zaczęły się pojawiać głosy sprzeciwu wobec wojny. Kolejne miasta były obracane w ruinę i ich mieszkańcy musieli w końcu stracić chęć do walki. Górnolotne słowa Churchilla przestaną mieć dla nich znaczenie, gdy nie będą mieli dachu nad głową. V2, którego zadaniem jest złamanie woli oporu Brytyjczyków zdaje się spełniać swoje zadanie.

Italia​

Na zachodnim teatrze działań wojennych pojawiło się zagrożenie w postaci lądowania wojsk brytyjskich w Italii. Po utracie Afryki Północnej Włochy znalazły się w defensywie i widocznie przestały sobie radzić z obroną własnego kraju. Brytyjczycy śmiałymi desantami zajęli część Italii oraz wybrzeża w Albanii.

​

W odpowiedzi na to zagrożenie Hitler wysłał generała Rommla by przejął inicjatywę i zepchnął Aliantów do morza. Do Francji odesłano generała Modela by zajął się wzmocnieniem obrony w tamtym rejonie.

​

We Włoszech Rommel ze swoimi wojskami pancernymi szybko przeszedł do serii kontrnatarć w swoim stylu. Obrona Brytyjczyków została przerwana, a poszczególne armie odizolowane i zamknięte w okrążeniu. Rommel nie potrzebował wiele czasu by oczyścić Półwysep Apeniński z wojsk brytyjskich. Wprowadzone do służby nowe czołgi typu Panther oraz Tiger były istnym szokiem dla naszych przeciwników.Z powodu zimy i związanych z nią problemów logistycznych do Rosji jeszcze nie dotarły egzemplarze tych cudownych maszyn, jednak we Włoszech Rommel miał okazję w pełni wykorzystać ich walory bojowe.

​

 

"Kierunek Magnitogorsk"​

​

Heinz Guderian

Dziennik
07.03.1942-04.06.1942​

Wraz z powrotem wiosny front wschodni znowu ożył. Czołgi i wszelkie jednostki szybkie dotąd unieruchomione przez rosyjską pogodą znowu miały wyruszyć do boju. Armia Czerwona po olbrzymich stratach poniesionych w roku 1941 nie była już w stanie zatrzymać naszych wojsk. Zimowa pauza w działaniach wojennych dobiegła końca i nadszedł czas by rzucić ZSRR na kolana. Operację zaplanowano szczegółowo, kładąc nacisk na zdobycie najważniejszych ośrodków przemysłowych pozostających w rękach Rosjan. Na północy miano zakończyć oblężenie Leningradu i zatrzeć z powierzchni ziemi miasto noszące imię Lenina. Miało to ostatecznie złamać morale broniących się jeszcze wojsk radzieckich. Na południu celem był Kaukaz ze swymi złożami ropy. Na wschodzie celem był Magnitogorsk- najważniejszy węzeł komunikacyjny oraz ośrodek zbrojeniowy, a zarazem ostatnie duże miasto na naszej drodze. Hitler liczył na to, że po upadku Magnitogorska Stalin będzie błagał o pokój. Zdobycie tego miasta przypadło moim wojskom.

​

Na południu wojska gen. von Bocka zaatakowały Batumi, bronione przez liczne, lecz słabo uzbrojone oddziały gen. Watutina. Po zaciętych walkach ulicznych i nieustannie ponawianych atakach Luftwaffe miasto zostało zdobyte. Niemiłą niespodzianką dla naszych żołnierzy były wybuchy spowodowane przez pułapki pozakładane przez radzieckich saperów. Przeciwnik musiał być zdesperowany, gdyż całe Batumi leżało w gruzach. Znamiennym jest, że von Bock stracił więcej ludzi już w wyniku tych eksplozji niż podczas zdobywania miasta. Naczelny Wódz wydał rozkaz o rozstrzeliwaniu wziętych do niewoli saperów. Tymczasem w rejonie Elisty skoncentrowano korpus pancerny mający dotrzeć do Morza Kaspijskiego i zająć Baku. ZSRR zostałby pozbawiony znacznej częsci swych surowców strategicznych.

​

Atak na wschodzie w kierunku Magnitogorska mieliśmy poprowadzić razem z generałem von Mansteinem. Łącznie 8 dywizji pancernych i 3 zmechanizowane podzielonych na 2 grupy uderzeniowe jedna dowodzona przeze mnie druga przez von Mansteina. Pierwsze do walki wkroczyły dywizje Mansteina atakując Kujbyszew. Ja z moimi 6 dywizjami osłaniałem północna flankę naszego natarcia. Po zdobyciu Kujbyszewa wojska Mansteina zajęły Czkałow i zatrzymały się by utrzymać dogodne pozycje do dalszego ataku. Mój Drugi Korpus Pancerny dotarł tam 24 Maja i z marszu zaatakował Magnitogorsk. Podjąłem taką decyzję, gdyż rekonesans wykazał, ze miasto jest praktycznie niebronione. Wzięliśmy je bez walki. W swoim wozie dowodzenia podziwiałem olbrzymie fabryki i kombinaty stanowiące krajobraz tego ponurego miasta. Saperzy szli przodem szczegółowo sprawdzając drogę przed nami w poszukiwaniu pułapek. Jednak nic nie wybuchło, nic się nie wydarzyło. To olbrzymie miasto było puste. Gdzieniegdzie jakaś starsza kobieta strachliwie zerkała na nas przez okno. Wtedy uświadomiłem sobie, ze to koniec. Wszyscy zdolni do walki mężczyźni polegli. Nikt nie miał już chęci walczyć o rewolucję proletariatu. Marzenia o kraju rad zostały pogrzebane. Rzuciliśmy ZSRR na kolana.

AAR wyczyszczony i zamknięty. Gdy pojawi się wena, kontaktować się z funkcyjnymi działu.
Biedrona
​