Hildago - Powieść epistolAARna

Baribal · 5 Marzec 2007

info techniczne.
-Mapa kasperusa
-Kraj:Kastylia
-Normal/normal

Hildago
czyli z dziennika łotrzyka

Drogi bracie mój, najbliższy mój przyjacielu
Jak widzisz udało mi się dopiąć swego. Uciekłem od rodziny, od Lucy i, co najważniejsze od tych zgniły pasibrzuchów z Londynu. Teraz kiedy czytasz ten list jestem najpewniej gdzieś wśród wzgórz Kastylii, lub plaż Katalonii, równin Extremadurii, a może nawet w samej nowej Hiszpanii. Słowem mogę być wszędzie.
Pytać musisz siebie dlaczego jednak napisałem do ciebie ten list. Otóż wiąże się z tym zaiste przednia historia, ale od początku.
Siedząc w jednej z obskurnych spelun u samych stóp Pirenejów, natrafiłem dwóch przedziwnych ludzi. Tego samego dnia o mało nie postradałem życie w walce z jakimś pijanym szlachciurą i jego równie nietrzeźwymi kamratami. Szczęśliwie zdołałem ocalić nie tylko siebie ale i tych dwóch przedziwnych wędrowców, którzy od teraz w drodze mej towarzyszą, umilając wspólnie spędzony czas historiami o dumnej przeszłości ich ojczyzny.
Jeden z nich dostojny starzec, który okazał się być emerytowanym profesorem historii, drugi, oślepiony w dzieciństwie śpiewak, odmalowali przede mną dawną tych ziem dumę i szlachetność, z taką urodą i wdziękiem że podjąłem się trudu spisania ich powieści. Będę je tobie przesyłać, gdyż tylko tobie jednemu mogę zaufać na tym łez padole.
Ale już bez zbędnego nudziarstwa przejdźmy do pierwszej opowieści...

I Gawęda

Z opowieści starca

Historię swoją rozpocznie w od wydarzeń roku pańskiego 1419. Pytasz mnie czemu taką datę wybrałem? Twoje zdziwienie rozumiem wszakże tyle wspaniałych dat znaczy losy tego kraju, czeku więc wybierać najbardziej niepozorny rok z nich wszystkich. No cóż, okaż trochę zrozumienia dla wymysłów niedołężnego starca, i siedź cicho, bym mógł swe dzieło rozpocząć.
W owym czasie na tronie królestwa Kastylii, zasiadał Jan, trzeci władca obdarzony tym imieniem. Mimo całego swojego królewskiego majestatu nie był on władcą godnym większej uwagi, nie wychodził poza dworską przeciętność, zarówno w arkanach dyplomacji, sztuki bitewnej jak i sprawnego gospodarzenia. Wy, Anglicy moglibyście go nazwać "John III the everyking', o ile jeszcze pamiętam waszą mowę...
Mimo całej swoje przeciętności JKM Jan nie był królem gnuśnym, nade wszystko cenił sobie daną mu władzę i na całe szczęście dla królestwa, wykorzystywał ją z korzyścią dla ogółu. Ambicja - taka tylko cnota istniała w jego sercu, napędzając go do kolejnych działań. Powiedziałem, że był przeciętnym wojakiem - tymczasem wypowiedział on wojnę innowierczym psom Granady i pomimo wielu, często tragicznych błędów, zdołał wyrwać z ich rąk część ich ziemi i włączyć je do świata chrześcijan. Powiesz, że był dyplomatycznym szarakiem, a ja ci powiem że umiał zawiązać sojusz z Portugalią, a nawet chciał ją sobie zhołdować. Nie był wybitnym ekonomem, a jednak na samym początku AD. 1419, wydał dekret osłabiający władzę Cortezów i większość dochodów królewskich przeznaczył na rozwój królestwa. W ciągu 10 lat ów 'everyking' jako pierwszy król Kastylii i Leonu wprowadził jednolity i sprawny system podatkowy, dzięki czemu skarbiec królewski wzmocnił. Za jego panowania założono pierwsze hiszpańskie miasto poza Iberią, a mianowicie kolonie kanaryjską, której rozwój silnie wspierał, fundując statki i zapasy dla kolonistów.
Jednakże i jego uciskały prawa rządzące na tym świecie, tak więc i jemu zdarzało się być niszczonym przez choroby. Stało się tak po raz pierwszy w czerwcu 1425 AD. kiedy to Jana wzmogła silna gorączka, która przykuła go do łoża na cały rok. Na całe szczęście królewscy medycy, znaleźli panaceum na jego dolegliwość i przywrócili monarchę do zdrowia.
Zanim zakończę dzisiejszą gawędę ( wybacz mi jej niewielką długość, ale późna już noc a ciało moje starcze woła do rozumu o sen) wspomnę ci tylko o wielkim Jana przyjacielu księciu Alvaro De Luna, który dzięki swoim niepospolitym talentom, szybko stał się marszałkiem Kastylii i Leonu. Zapamiętaj sobie to nazwisko, gdyż jeszcze będzie o nim głośno. Tymczasem zamknę swą opowieść, widokiem księcia na koniu prowadzącego wojska Kastylii na ostatnią twierdzę iberyjskich Maurów. Działo się to W Lutym 1430 roku...

Kliknij aby rozwinąć...

Na dzisiaj to wszystko mój przyjacielu, na dniach jednak wyczekuj posłańca z kolejnym listem.
Z pozdrowieniami
Hildago

Baribal · 7 Marzec 2007

Drogi bracie
Wybacz, że przez ostatnie tygodnie milczałem, ale zbyt wiele spraw musiałem załatwić i nie miałem czasu na żadne pisanie. Dzisiaj kiedy przemierzaliśmy przez wzgórz Andaluzji, starzec zaczął kontynuować swoją zarzuconą wcześniej gawędę...
Towarzysz jego również postanowił umilić nam wieczór, piękną pieśnią o szlachetnym Maurze, który... ale o tym później w innym liście, najpierw gawęda.
Gawęda druga

Z opowieści starca
Wybacz młodzieńcze, że przerwałem historię księcia de Luna. Wybacz mi to zaniedbanie i pozwól odkupić swoją winę dalszym ciągiem tej opowieści.
Mówisz że przerwałem w momencie wybuchu drugiej wojny z Granadą? Dobrze więc niech ci będzie.
Siedemnaście tysięcy najprzedniejszych szabel* Kastylii, wyruszyło z Andaluzji, aby ostatecznie wyrugować niewiernych z Iberii. Zanim jednak chorągwie chrześcijan przekroczyły granice królestw i w zwycięskim pochodzie ruszyły na stolice Granady, zmuszone były bronić własnej ojczyzny, bowiem emir, człowiek z wojennym rzemiosłem obeznany, całe swoje wojsko wysłał, by pokonać Kastylijczyków na ich własnej ziemi. Armie spotkały się na gładkiej jak stół równinie, wojska równie był liczne, miecze równie ostre, wojacy równie dzielny, lecz owego dnia, 13 marca AD 1430 opatrzność wyraźnie była po stronie czcicieli Chrystusa. Rozbite muzułmańskie wojska uciekały w popłochu, zostawiając Hiszpanom otwartą drogę do stolicy, którą już w kwietniu de Luna zaczął oblężać.
Oczywiście Maurowie z wściekłością i szaleństwem, które zna tylko serce uczniów proroka, próbowali bronić swojej ojczyzny. Po trzykroć ich wojska starały się rozbić siły chrześcijan, za każdym razem ponosiły sromotną klęskę. Nie przerwane oblężenie trwało do końca października. Wtedy to bowiem emir, który choć poganin rycerski honor znał, ruszył z z oddziałem desperatów wprost na pozycje Kastylijczyków.
Nikt z nich nie przeżył. Na wieść o śmierci emira miasto zdecydowało się poddać. Natychmiast podpisano traktat pokojowy w myśl którego Granada miała być inkorporowana do królestwa Kastylii. Maurowie, od teraz poddani króla Jana, otrzymali zapewnienie że nie będą prześladowani za swoją wiarę, a meczety ich pozostaną nienaruszone.
Ciało Emira, człowieka honoru i wielkiej odwagi, pochowano ze wszystkimi honorami w byłej stolicy jego państwa...

Jednakże, niech nie wydaje ci się, że zwycięstwo to od wielu wieków wyczekiwane zakończyło problemy króla Jana, gdyż na horyzoncie pojawił się nowy wróg- wojownicza szlachta tych ziem, której ostateczne unicestwienie państwa Maurów pozbawiło zajęcia...
Kliknij aby rozwinąć...

ps.
udało mi sie znaleść na targu stary rękopis przedstawiający rzeczonego księcia de Luna. Przesyłam ci go tak na wszelki wypadek jakbyś chciał kiedy z tych moich zapisków książkę jaka układać...

z pozdrowieniami
Hildago
Ponad miesiąc od odcinka, zamykam, w celu kontynuowania PW
Serek

Zaloguj

Hildago - Powieść epistolAARna

Baribal User

Baribal User

Poleć forum

Zaloguj

Hildago - Powieść epistolAARna

Baribal User

Baribal User

Poleć forum

Szybkie Linki