Historia dynastii Białych Chorwatów od 867 roku

HISTORIA DYNASTII
BIAŁYCH CHORWATÓW

rozdział I
​książę Gostomił Chrobacki
​

(Księstwo Chrobacji, 867)
​

W roku 867 rezydująca do tej pory nad Dnieprem koczownicza potęga Madziarów skierowała swoje ostrze przeciwko prawosławnemu królestwu Bułgarii. Stworzyło to żywotne zagrożenie dla istnienia księstwa Chrobacji, chorwackiego władztwa znajdującego się pod kontrolą, wówczas 41-letniego, księcia Gostomiła z rodu nazywanego Białochorwackim lub, z tamtejszego dialektu języka chorwackiego, Bjelahrvatskić. Położone w Karpatach księstwo same nie byłoby w stanie sprzeciwić się zaprawionym w bojach żołnierzom wodza Madziarów, Almosa, stąd też zapewne decyzja Gostomiła o złożeniu hołdu swojemu zachodniemu sąsiadowi, królowi Wielkich Moraw, Rościsławowi.

Początkowo wydawało się, że Rościsław nie będzie jednak przesadnie skory do przyjmowania pod swoją opiekę, wprawdzie katolickiego i słowiańskiego, ale jednak w przyszłości niepewnego księcia. Bo przeanalizowaniu wszystkich za i przeciw, Rościsław podjął ostatecznie decyzję o przyłączeniu Chrobacji i rozpostarciu nad nią swoistego parasola bezpieczeństwa, obiecując obronę przed koczownikami w zamian za wszelkie wynikające z bycia wasalem powinności.

​

Jeszcze przed końcem roku 867 spełniły się obawy Gostomiła - Węgrzy króla Almosa postanowili na stałe osiedlić się na Kotlinie Panońskiej, zamierzając utworzyć swoje państwo na zdobytych na Bułgarach terenach. Nie kryli się przy tym jednak z zamiarem uderzenia dalej na północ i poszerzenia swoich włości o kolejne ziemie. Tym samym stało się jasne, że następnym celem będzie Chrobacja, a także pozostałe leżące na morawsko-węgierskiej granicy tereny. Przezornie postanowiono o rozbudowie fortyfikacji w stolicy księstwa, Abovie. Nowe umocnienia były gotowe już w październiku 868 roku. Tymczasem już 5 miesięcy później na Gostomiła spadł cios z zupełnie nieoczekiwanego kierunku.

Chorwacki książę miał nietypowy, jak na swoje pochodzenie, zwyczaj podróżowania w karocy. Owego feralnego dnia, 26 lutego 867 roku, jego ciągnięty przez dwa konie pojazd wyruszał w długą podróż z Abov do Spisza. Można przypuszczać, że książę domyślał się, że coś nie tak jest z tą konkretną przejażdżką. Wedle znanych nam opisów zdarzenia karoca pędziła z zawrotną prędkością w dół jednego z lokalnych wzniesień. W pewnym momencie konie rozłączyły się z pojazdem, tak że ten dalej przemieszczał się już tylko siłą rozpędu. Niestety, na swojej drodze napotkał przepaść, w którą z hukiem spadł.

​

Jak się okazało, mało energiczne i niezdecydowane działania księcia doprowadziły do powstania zogniskowanej w jego synu, Lutomyśle, opozycji. Sfrustrowany nieudolnością ojca, jedyny syn Gostomiła, podjął trudną decyzję o przejęciu odpowiedzialności za dalsze losy Chrobacji. Wiedząc o tym, że charakter ojca nie pozwoli mu na dobrowolne zrzeczenie się władzy, postanowił pozbyć się go w sposób który miał nie wzbudzać żadnych podejrzeń. Ówczesne kroniki pokazują jednak wyraźnie, że wszyscy doskonale wiedzieli o tym, że śmierć Gostomiła nie była nieszczęśliwym wypadkiem, lecz z zimną krwią zaplanowanym morderstwem. Mimo to, Lutomysł bez przeszkód wstąpił na tron rozpoczynając kolejny tragiczny rozdział w tej historii.

​

______________
Rekreacyjny AAR. Nie należy spodziewać się specjalnie wielu nawiązań do rzeczywistej historii Chrobacji, podejrzewam również, że niespecjalnie dojdzie do blobowania, czy walki o jakieś większe tytuły (choć być może przy sprzyjających warunkach zostanę królem... czegokolwiek). Nie zamierzam tworzyć zbyt dużych opisów sąsiadów, czy jakichś odległych krain, skupiając się na naprawdę najbliższej okolicy. Z założenia - jeden odcinek, jeden Biały Chorwat, odcinki w okolicach weekendu.

 

Zaczynasz w takim miejscu, że w zasadzie pozostaje życzyć ci powodzenia - Może Madziarzy cię nie zjedzą, tylko zwasalizują.

 

No raz miałem sytuację, że na Madziarów rzucili się wszyscy - od Cesarza do słowiańskich minorów - i kr. Węgier Słowianie i Awarowie rzeźbili normalnie. Może i tutaj się tak uda.

 

powodzenia ! :>

 

Przegrasz :3

 

Ta, teraz zjednocz tym Ruś albo Polskę. Powodzenia.

 

HISTORIA DYNASTII
BIAŁYCH CHORWATÓW

rozdział II​

Lutomysł ze Spiszu

​

(Książę Lutomysł w momencie przejęcia władzy)

​

Po śmierci Gostomiła nie udało się nawet zorganizować jego pochówku. Nigdy nie udało się odnaleźć zaginionego gdzieś w Karpatach ciała byłego księcia Chrobacji. Społeczeństwo Chrobacji było wprawdzie schrystianizowane, lecz nie przeszkadzało to pospólstwu szeptać między sobą o karze jaką miał ponieść za to nowy władca, jak i tragedii jaka miała spotkać księstwo za ten bezbożny czyn. Być może i sam Lutomysł miał z tego powodu moralne rozterki, o czym świadczyć ma jego dalsza historia, przepełniona poszukiwaniem wiary jak i zaangażowaniem w sprawy duchowe.

Swoje panowanie zaczął Lutomysł od poszukiwania nowych sojuszników. Wprawdzie znajdował się on pod opieką władcy Wielkich Moraw, lecz słusznie wnioskował, że w zbliżającej się konfrontacji może to okazać się być niewystarczającym oparciem. Z tego też powodu jego wzrok zwrócił się na południe, w kierunku królestwa Bułgarii rządzonego przez Borysa zwanego Żelaznym, ze względu na swoją siłę i odwagę. Niska pozycja księcia uniemożliwiała mu małżeństwo z żadną z legalnych córek króla, lecz ten nie tylko takie posiadał. Z jego związku z Praxi, służącą na dworze w Widyniu, narodziła się Wasiłka, którą Borys - wywołując skandal - swego czasu przyjął jako swoją.

​

Książę Lutomysł wpierw zaręczył się, a w dwa lata później pojął za żonę królewskiego bękarta, czym przypieczętował ten nierówny sojusz. Niestety, wychowana w prawosławnym klasztorze Wasiłka może i nie myślała o celibacie, ale na pewno nie podobało jej się spędzenie reszty swojego życia z katolickim władcą, gdzieś na końcu świata. Początkowo chłodne stosunki pomiędzy parą nowożeńców, z czasem miały się ocieplić, lecz ten okres bardziej niż z miłosnymi uniesieniami związany jest z nieudanymi próbami przekonania Wasiłki do przejścia na katolicyzm.

Tymczasem 11 października 873 roku umiera król Wielkich Moraw, Rościsław. Na jego miejsce na tron wyniesiony zostaje jego najstarszy żyjący syn, zaledwie czteroletni i niegrzeszący inteligencją, powszechnie uważany za ociężałego, Arnost. Powstałe zamieszanie i osłabienie północnego sąsiada postanawiają wykorzystać Węgrzy dokonując najazdu. Część uderzenia spada również i na ziemie chrobackie - oblężone zostają Berehowo i Abov. Z tego drugiego, tuż przed nadejściem najeźdźców, ucieka książę Lutomysł, znajdując sobie schronienie w położonym dalej na północ Spiszu. Wielkie Morawy praktycznie się nie bronią, nieliczne oddziały zostają pokonane w nierównych bitwach, twierdze padają jedna po drugiej. Za te wspaniałe podboje, król Węgier otrzyma od potomnych przydomek Wielki.

​

Lutomysł traci swój książęcy tytuł, zostając jedynie władcą Spisza. Znajduje się w gronie tych kilku oszczędzonych przez Madziarów władców, którym oszczędzono całkowitego podboju i utraty tytułów, pozwalając na udział w ceremonii złożenia hołdu Almosowi. Tuż po powrocie z upokarzającej uroczystości Lutomysł postanowił zweryfikować swoją dotychczasową politykę, tym razem dążąc do zbliżenia z nowymi władzami. Wracając do Spisza rozkazuje opróżnić cały skarbiec i wysyła nagromadzone tam bogactwa jako dar dla "potężnego, mądrego i sprawiedliwego króla Almosa". Jego starania nie pozostają niezauważone. Z Esztergomu napływa decyzja o mianowaniu go ishadem.

​

Niestabilna sytuacja źle wpłynęła na zdrowie młodego władcy. Niektórzy mówią, że wraz z węgierskim podbojem zaczęły się wszystkie te problemy, które doprowadziły do tragicznego finału. Prawdopodobnie nie mają oni jednak racji, jak to zostanie później udowodnione, było to raczej efektem kilku nagromadzających się problemów. Jednym z nich wciąż pozostawała kwestia nieodwzajemnionego uczucia do Wasiłki. Do tej pory nie udało się również przekonać jej do konwersji, tymczasem ona sama nie próżnowała, jak wiemy z kronik i prywatnych zapisków, próbowała bowiem pozyskać - również bezskutecznie - dla prawosławia spiskiego marszałka, Vukana.

Znaczący jest również inny, na wpół legendarny incydent. Przemierzający ulice Spisza Lutomysł, miał natknąć się na nietypowe zbiegowisko pod jedną z miejskich wież. Jak się okazało, na jej szczycie znajdował się mężczyzna zamierzający odebrać sobie życie. Lutomysł postanawia interweniować i wbiega na górę po drewnianych schodach. W międzyczasie chłopi na dole przygotowują bezpieczne lądowanie, na wypadek spełnienia gróźb o skoku. Władca dociera na górę i wdaje się w dyskusję z samobójcą. Mężczyzna pozostaje niewzruszony, odrzuca wszelkie argumenty o bezsensowności samobójstwa. Po nieudanych negocjacjach, Lutomysł chwyta go i razem z nim rzuca się na dół, lądując bezpiecznie na przygotowanym stogu siana. Niedoszły samobójca ucieka od tego, który go uratował, wykrzykując, że chciał go zabić i że jest szalony a następnie ginie w tłumie.

​

Po tym wydarzeniu w końcu spełnia się jego odwieczne marzenie, któremu poświęcił znaczną część swojego życia - jego żona ostatecznie uznała wyższość jego argumentów i porzuciła prawosławie, przyjmując wiarę katolicką, uznając autorytet papieża. Być może wpływ na tę decyzję miało nie tylko nagabywanie ze strony męża, ale także fakt bycia praktycznie otoczonym przez katolików i bycia odciętym od swoich wschodnich korzeni. Niestety jego szczęście nie trwa długo - w rok po konwersji Wasiłka umiera z powodu choroby, której nieszczęśliwie nabawiła się tej nieprzyjemnej jesieni. Lutomysł poszukuje ukojenia bólu w kościele, nie przynosi to jednak żadnych efektów, nabawia się jedynie depresji. Wtedy to też biskup poleca mu udanie się na pielgrzymkę do Rzymu.

Zachowały się niezwykle cenne zapiski z czasu pielgrzymki. Początkowo Lutomysł obiecywał sobie po niej wiele, pisał że powoli wstępuje w niego nowy duch, jest natchniony i zapomina o tragicznych wydarzeniach ze swojej przeszłości. Prześladuje go jednak los jego ojca. W związku z tym, postanawia wynagrodzić ludziom wszystkie krzywdy, których dokonał. Spotykając na drodze do Rzymu grupę ubogich, darowuje im znaczną część zaoszczędzonych przez niego specjalnie na tę okazję pieniędzy. Niestety, samym Rzymem pielgrzym nie jest oczarowany, co pogłębia jego depresję. Wieczne Miasto okazuje się śmierdzieć, być pełnym żebraków i przeróżnych chorób. Po ulicach biegają szczury, które często zjadają tych, którzy zmarli poza domami i którymi nikt już się nie ineteresuje. Jak zapisuje w swoim diariuszu - kilka kościołów i garstka kości nie robi na nim żadnego wrażenia.

​

Wróciwszy z Rzymu podejmuje najtrudniejszą decyzję swojego życia. Pewnej nocy spisuje swój testament, zostawia go w swojej komnacie, a następnie ubrany na czarno udaje się na tę samą wieżę, na której kilka lat temu uratował człowieka przed śmiercią. Wspina się na nią, odmawia głośno "Ojcze Nasz", a następnie spogląda w niebo i skacze, po chwili z hukiem uderzając o ziemię. Ginie na miejscu, następnego dnia rano jego ciało znajdują spiscy chłopi. Z ambitnych planów, które powziął w momencie wydawania rozkazu zabicia swojego ojca nie pozostało już nic. Jego panowanie zakończyło się utratą 2/3 dotychczasowych ziem będących we władaniu Białych Chorwatów. Jedynym sukcesem okazało się być spłodzenie czterech synów z niekochającą go żoną, w rękach których znalazły się teraz losy zagrożonej całkowitym upadkiem dynastii.

​

__________
Oczywiście, że przegram, w końcu o to w tym chodzi poniekąd, żeby upadać, a potem się znowu podnosić i tak dalej, jakoś nie przekonują mnie historie rodów, które wciąż zwyciężają, w których wszyscy władcy są ideałami i nie popełniają żadnych głupich politycznie decyzji. Myśl o zostaniu królem Polski albo Rusi i kroatyzacji tych ziem jest kusząca, ale jak na razie wszelkie ku temu możliwości są pieśnią przyszłości.
Dziękuję za słowa otuchy i zapraszam za tydzień

 

HISTORIA DYNASTII
BIAŁYCH CHORWATÓW

rozdział III​

Król Gostomił

Droga do władzy​

​

Śmierć Lutomysła wyniosła do władzy w Spiszu jego najstarszego syna, Gostomiła, noszącego imię swojego tragicznie zmarłego dziadka. Nie rokował on najlepiej na przyszłość - był dzieckiem powolnym, ociężałym, małomównym i niezbyt inteligentnym, najprawdopodobniej cierpiał na jakąś formę niedorozwoju umysłowego. W momencie śmierci swojego ojca miał jedynie 12 lat, w związku z czym postanowiono stworzyć obok niego swoistą radę regencyjną, na czele stanął pobożny katolik, dowódca spiskich wojsk, marszałek Vukan. Wybór padł na niego prawdopodobnie nie tylko ze względu na jego cnoty i przywary, lecz również na fakt, że był on wychowawcą młodego władcy.

​

Już początek panowania zaowocował w kuriozalną sytuację. Oto bowiem do odległego od cywilizowanego świata Spiszu przybył... Emisariusz papieża. Zażądał on usunięcia z rady regencyjnej heretyków. Zaskakujące życzenie Jego Świątobliwości Szyszyniusza II-ego zostało spełnione, nieznany nam z imienia doradca miał zostać wtrącony do lochów. W okresie regencji Vukana nawiązano również bardziej standardowe stosunki dyplomatyczne. Doszło mianowicie do mariażu pomiędzy Bojanem, księciem Chorwacji i Slawonii, a Anną, najstarszą siostrą Gostomiła. Vukan zmarł na trzy miesiące przez osiągnięciem pełnoletności przez swojego podopiecznego, w ostatnim okresie regencję sprawował zatem niejaki Twrdosław.

Tymczasem w Konstantynopolu głowiono się nad sposobem w jaki rozwiązać miano kwestię wojny domowej w Bułgarii, w wyniku której zdestabilizowana została północna granica Cesarstwa, a walczące między sobą strony dokonywały częstych inkursji na tereny podległe Basileusowi. Najprawdopodobniej to z zaufanego grona doradców Cesarza wyszła propozycja, by wykorzystać do tego niezbyt bystrego władcę Spiszu, który dzięki mariażowi swojego ojca, miał prawa do bułgarskiego tronu. Problemem było jednak to, że sam Spisz ani nie dysponował odpowiednią siłą ani wolą by wikłać się w tak egzotyczne wydawać by się mogło konflikty.

​

Grecy postanowili użyć wabika w postaci urody córki Basileusa. Niby przypadkiem, w drodze na północ, na dworze w Spiszu pojawili się posłowie bizantyjscy. Roztoczyli przed młodym władcą wizerunek pięknej i nieszczęśliwej kobiety, czekającej na swojego ukochanego. Jednocześnie wspominali, niejako od niechcenia, o płynących z ewentualnego mariażu korzyściach. Przynęta chwyciła i rzeczeni posłowie miast udawać się dalej na północ, zawrócili na południe, by przekazać propozycję mariażu pomiędzy Gostomiłem a Dorotą. Przynęta chwyciła a Grecy zyskali w końcu środek nacisku na swojego "faworyta". Nie było to zresztą jedyne powiązanie więzami małżeńskimi pomiędzy Białymi Chorwatami a dynastią Macedońską. Żoną księcia Krety Kaisariosa została bowiem Ladika, druga z sióstr Gostomiła.

W roku 899 w Bułgarii władzę sprawowała Anna z dynasti... Białochorwackiej, wspominana już siostra Gostomiła i żona Bojana. Na tronie znalazła się w wyniku decyzji części bułgarskich możnych, którzy obalili Piotra, syna ostatniego "prawowitego władcy" Bułgarii, Jakuba. Piotr został obalony za bycie heretykiem. Przeciwko Annie występowała opozycja pod wodzą Władimira z Mezji, najstarszego syna Borysa Żelaznego, który sam dążył do zdobycia korony. W tej sytuacji uznano, że jest to idealny moment na uderzenie i że podobna okazja już więcej się nie powtórzy. Rozpoczęto przygotowania do wojny.

​

Jako, że Chrobaci nie posiadali ani odpowiedniej liczby wojska ani odpowiedniej sumy pieniędzy, postanowiono zadłużyć się u lokalnych kupców żydowskich i z uzyskanych pieniędzy wystawić armię najemników. Zakontraktowano zatem Saksonów pod wodzą Swaefraeda oraz Szwajcarów Edouarda. 10 marca oficjalnie przedstawiono żądania Gostomiła, tym samym rozpoczynając wojnę. Do decydującej bitwy doszło rok później, pod Warną, gdzie rozbito siły bułgarskie dowodzone przez księcia Mołdawii. W bitwie wyróżnił się sam Gostomił pokonując w pojedynku niejakiego burmistrza Ioana. W 901 roku wszystkie bułgarskie twierdze znajdujące się do tej pory pod kontrolą zwolenników Anny znalazły się we władaniu Szwajcarów i Saksonów. Broniła się jedynie Kalakra, lecz w obliczu braku nadziei na zmianę sytuacji, królowa Anna postanowiła abdykować na rzecz swojego brata. Tym samym, w Karwunie mogło dojść do koronacji Gostomiła na króla Bułgarii.

​

Proces konsolidacji władzy rozpoczął się od wiadomego - król Węgier najechał na Spisz i przyłączył go do swojej domeny. Tym samym cała dynastia chrobacka ewakuowała się do Bułgarii, w której Chrobatów nie było, a sami Chrobaci - przynajmniej tymczasowo - zostali pozostawieni na pastwę losu. W Bułgarii grasowały bandy zbrojne, napadające na podróżujących, trudniące się kradzieżą. Tymczasem król Gostomił, powrócił do swojej mało dynamicznej osobowości - tym razem oddał się pasji ogrodnictwa urządzając po swojemu dwór w Karwunie...

________
Z tygodnia zrobił się miesiąc, ale wciągnęły mnie Indie, a poza tym nie miałem wolnych weekendów, a tylko w nie mam dostęp do komputera zdolnego do pociągnięcia owej gry. W końcu jakiś sukces. Ale czy się uda utrzymać władzę, czy pozostanie się niezależny władcą i co stanie się z pozostawionymi w Karpatach Chorwatami - dowiecie się w następnym odcinku, o ile będziecie czytać...