Historia Flandrii

„Historia Flandrii – Prolog”
Flandria to obecnie region, którego południowa część razem z Walonią tworzy Królestwo Belgii, a północna wchodzi w część Królestwa Holandii. Historia Flandrii jest jednak historią bogatą i dotyczącą niezależnego kraju, który swoje najlepsze lata przeżywał w średniowieczu. Nazywam się Joel Plantuyck i jestem profesorem historii. Mam ochotę przybliżyć wam dzieje mojej ojczystej ziemi w czasach obecnie nazywanych Mrocznymi Wiekami.

Historia Flandrii sięga rozpadu państwa Karola Wielkiego i późniejszego powstania księstwa Flandrii, która było lennem króla Francji. Pierwszym księciem został Baudouin de Flandre (933-962), po którym rządził jego syn Arnolph (961-987). Trzecim i ostatnim posłusznym i mało ambitnym wasalem był Baudouin II (968-1039). Od roku 1039 rządy objął jego syn Baudouin III (1012-1082). Czwarty z kolei ks. Flandrii poszerzył swoje władztwo oraz uzależnił od siebie dwóch słabszych sąsiadów przy okazji nie wchodząc w konflikty z seniorem z Paryża. Okres starości Baudouina to okres pierwszych objawów niezależnej flandryjskiej polityki… Następnym razem zacznę opowiadać o jego rządach oraz o jego następcach.

Witam, to mój debiut na tym forum gram w Crusader Kings 1.04 bez żadnych modów, takie jakie wyjąłem z pudełka

 

To się okaże, nawet jeśli to chyba nie taki jak Cesarstwo Bawarii :>

Baudouin III późno wstąpił na tron i rządził bardzo spokojnie, tak jak jego poprzednicy był wierny królowi Francji. Książę miał trzy lata starszą od siebie żonę Adelę Kapet, która wywodziła się z paryskiej rodziny królewskiej. Baudouin i Adela mieli troje dzieci, dwóch synów Baudouina jr i Roberta oraz córkę Mathildę, która była żoną króla Anglii. Baudouin jr był hrabią Hainaut, a Robert Gandawy. Lennikami księcia byli zaś hrabia Boulogne Eustachy de Boulogne oraz biskup Artios Arnoul. Obaj synowie księcia Flandrii byli lennikami króla Niemiec, co bardzo starego władcę martwiło. Bezwarunkowa posłuszność Baudouina III skończyła się wraz ze wstąpieniem na tron małoletniego Filipa, w Paryżu wybuchły kłótnie o regencję i mało kto przejmował się księstwem na północnej granicy. Pierwszym krokiem do zrzucenia zwierzchności królewskiej było zaprzestanie płacenia podatku lennego, wielkim zdziwieniem dla księcia był brak jakiejkolwiek reakcji na to z Paryża!

W maju 1067 roku Baudouin zamienił prawo ludowe na kontrakt feudalny, wydawało się że zmiana prawa odgórnie ustawianego z Paryża będzie dla dworu królewskiego nie do zaakceptowania. Znów się pomylono, Paryż i tym razem nie zareagował. Baudouin otrzymał po swojej śmierci przydomek ‘Mądry’, dlatego też wiedział jakimi dysponuje szansami. Następne lata spędził na rozwijaniu swoich miast, a w szczególności Brugii, z której chciał stworzyć jedne z największych miast w Europie Zachodniej.

17 maja 1077 roku Baudouin po raz kolejny sprawdził cierpliwość swojego senioratu i koronował się w Artois na księcia Artois. Kolejny brak reakcji seniora dał wyraźny sygnał do działania, sędziwy polityk kolejne dwa lata spędził na dokładnych przemyśleniach. Mało wiemy o tym okresie gdyż Baudouin większość dnia spędzał razem z Adelą w książęcych ogrodach i dopuszczał do siebie bardzo mało osób. Z marazmu wyrwała go śmierć ukochanej żony. 22 czerwca 1079 roku Adela umarła ze starości. Trzeciego lipca książę po raz drugi wziął ślub, a jego wybranką została siostra króla Aragonii Sancha Jimenez. To ona dała Baudouinowi impuls do działaś i już czwartego lipca przewidujący rozpad Rzeszy Niemieckiej książę wysunął roszczenia do tytułu księcia Luksemburga. Następcą tronu flandryjskiego był wnuk księcia i hrabia Hainaut Arnolf, który jednak nie cieszył się sympatią dziadka. Faworytem wciąż władającego w Brugii był młodszy brat Arnolfa i drugi w kolejce do sukcesji …Baudouin. Książę zlecił więc morderstwo na nielubianym wnuku, zamach miał miejsce w lutym 1080 roku. Brugijscy agenci okazali się być skuteczni ale niedyskretni. Reputacja księcia ucierpiała ale cel został osiągnięty.

1 lutego 1082 roku Baudouin III Mądry umarł ze starości, a nowym księciem Flandrii został Baudouin IV. Nowy władca hrabstwo Hainaut przekazał swojej dotychczasowej prawej ręce Henrykowi Hainaut. Dwa lata przed koronacją czyli w czasie morderstwa popełnionego na jego bracie Baudouin był energicznym i świetnie zapowiadającym się zarządcą i politykiem. Niestety czas do koronacji nie był dla niego pomyślny, następca tronu zachorował i stracił życiową pasję. Mówi się, że sam Bóg pokarał go i jego dziadka za morderstwo Arnolfa. Baudouin IV rządził tylko rok ale i tak zdążył zapisać się w historii Brugii, bowiem to on zlecił wybudowanie nowych fortyfikacji w stolicy swojego władztwa. Za jego czasów Brugia stała się w końcu jednym z ważniejszych ośrodków miejskich w Europie. 29 stycznia 1083 roku książę umarł w wyniku choroby, a na tron książęcy wstąpił jego daleki kuzyn Robert, który również był wnukiem Baudouina III. Robert wchodząc na tron dołączył do domeny książęcej Gandawę zaś wydzielił z niej Calais. Utworzył tam biskupstwo pod rządami Liutgarda van Ghenta, który reprezentował wielki ród z Gandawy. W momencie koronacji Robert posiadał już dziedzica, którym był urodzony rok wcześniej Karol. Syna dała mu siostra króla Chorwacji Neda Trpimirowić.

Robert I zapoczątkował nowy okres niezależnej Flandrii, a sam zasłużenie wymieniany jest obecnie jako jeden z największych przywódców w historii Starego Kontynentu. O jego dokonaniach napiszę jednak w kolejnej części…

 

Co do screenów to zauważyłem, że wszystkie AARy opierają się na nich, może znajdą się chętni na czytanie takowych bez screenów? Jest to czasochłonne zadanie i trochę bezsensowne gdyż każdy z czytelników wie jak wygląda interfejs, a większość zapewne 'czyta' AAR'y ograniczając się do oglądania mapek :> myślę, że mogę dawać zdjęcia z gry na życzenie choć obecnie jestem trochę dalej w roozgrywce

Robert był bardzo ambitny i gdy zamienił biedny tytuł hrabiego Gandawy na bogaty i już sporo znaczący księcia Flandrii postanowił od razu przejść do działań. Książę zebrał 4800 żołnierzy po czym wypowiedział wojnę Plemieniu Meklemburgii, to samo uczyli jego senior król Francji Filip oraz jego sojusznik król Niemiec Henryk. Było to wszystko w maju 1084 roku. Robert ruszył więc z Hamburga na Lubekę gdzie napotkał 1500 pogan. Bitwa była szybka i krwawa, wojska flandryjskie straciły niemal pół tysiąca zbrojnych zaś pogan przeżyło zaledwie około sześćdziesięciu. 25 lipca Robert oficjalnie wjechał do miasta, z którego od razu skierował swoje wojska na Meklemburgię. W sierpniu 4200 żołnierzy księcia napotkało dwukrotnie mniejszą armię meklemburską. Bitwa znów okazała się wielkim zwycięstwem Roberta, straty chrześcijan znów wyniosły mniej więcej 500 ludzi, a niewiernych tym razem ostało się niewiele ponad 300. Meklemburgia broniła się znacznie dzielniej, miasto zdobyte zostało dopiero 12 października. Jeszcze przed końcem roku chciano zdobyć Roztokę gdzie chroniły się resztki sił pogan, Robert pod koniec listopada doprowadził do bitwy, w której armia meklemburska została zniszczona. 14 grudnia książę Flandrii zdobył miasto. Nie zdecydowano się rozejść na leże zimowe tylko czym prędzej zakończyć działania wojenne, zwłaszcza że nie było komu bronić ostatniej twierdzy północnoniemieckich Słowian Dyminu. Miasto zostało zdobyte 13 stycznia, a już tydzień później Robert I koronował się na księcia Meklemburgii. Był to już trzeci tytuł książęcy we władaniu dynastii flandryjskiej.

Znaczne przybytki terytorialne musiały zostać zagospodarowane, Robert doprowadził więc do utworzenia trzech nowych państw wasalnych. W Dyminie utworzono biskupstwo pod rządami bp Giselberta van Ghenta. Skuli Tostisen został hrabią Roztoki, zaś największe państwo utworzono z ziem Meklemburgii i Lubeki. Nowym hrabią hegemonem w księstwie nad Bałtykiem został Arnaud z Gandawy, który od lat był przyjacielem księcia Roberta.

Okres po wojnie nad morzem bałtyckim był okresem reperowania brugijskiego skarbca oraz zbieraniu sił na poważniejsze wyprawy zbrojne. Jedyną ciekawostką z roku 1085 były narodziny pierwszej córki księcia Sybille. 29 października 1087 Karol de Flandre skończył pięć lat i został oddany pod oko Engelberta van Ghenta, który miał nauczyć go sztuki wojennej. Czas stagnacji politycznej doprowadził do przepełnienia książęcego skarbca oraz do kolejnego wzrostu znaczenia międzynarodowego Brugii. Rober tak jak jego dziadek nie płacił trybutu królowi Francji i w zasadzie nie dostrzegał sensu uznawania jego zwierzchności. Filip był jednak w sojuszu z królem niemieckim i nawet sam papież Bogumił (który osobiście bardzo sprzyjał bogatej i walczącej z poganami Flandrii) bał się oficjalnie go poprzeć. Biskup Rzymu stwierdził również, że nie ma podstaw by Flandrię uczynić królestwem.

Nieoczekiwanie rozwiązanie tej sytuacji nastąpiło w maju 1088 roku. Nie wiadomo dokładnie skąd i jakim prawem ale odkryto dokumenty, które niezaprzeczalnie dowodziły praw Roberta do tytułu …króla Dani Bjorna Svendsona Knytlinga! Robert nie zwlekał i czym prędzej zebrał 5000 zbrojnych pop czym wylądował w Roztoce skąd ruszył na Skanię. 13 lipca dowodzone przez niego wojska starły się z 1700 zbrojnych pod komendą króla Danii. Bitwa ta okazała się wielkim zwycięstwem księcia Roberta! Z armii duńskiej ocalała tylko straż przyboczna króla, która zdołała uciec ze swoim władcą do lasu. Flandryjczycy nie zamierzali szukać króla tylko czym prędzej przystąpili do oblężenia Skanii, miasto padło 10 października. W grudniu połączone siły Flandrii i Francji (razem ponad sześć tysięcy zbrojnych) przystąpiły do oblężenia Szlezwiku. Duńczycy bronili się do trzeciego stycznia, w tym momencie Robert panował nad obiema prowincjami króla Danii. Negocjacje pokojowe trwały bardzo krótko, Bjorn Sdendson Knytling został upokorzony gdyz musiał oddać Robertowi tytuł królewski oraz w dodatku złożyć mu hołd lenny razem ze swoimi wasalami. Robert nie koronował się jednak na króla Danii tylko wywiózł insygnia koronacyjne do Brugii dokąd osobiście zaprosił papieża. Zwierzchnik Kościoła Katolickiego z flandryjską osłoną zdecydował się dotrzeć do Belgii i ostatecznie zgodził się koronować Roberta na króla Danii i Flandrii. Od tej pory korona duńska miała być też koroną flandryjską, jedne insygnia na dwa połączone w jedność kraje… Działania Roberta nie podobały się w Paryżu i Nassau gdzie zaprzyjaźnieni królowie Francji i Niemiec z bólem serca dowiadywali się o kolejnych stratach terytorialnych, na które w tamtym momencie nie mieli żadnego wpływu.

 

Robert jako samodzielny władca w końcu nie musiał nikogo pytać o zdanie, mógł też swobodnie zawiązywać sojusze. Jeszcze w 1089 roku podpisał takowe z księciem Szampanii i z księciem Pizy. Oba sojusze jednak nie przetrwały roku, Szampania ponownie wróciła pod władzę Paryża, a w Pizie nastąpiła zmiana władzy. Nowy książę wolał zawrzeć koalicje północnowłoską z Mediolanem i Wenecją niż liczyć na odległą Brugię. Następny rok znów był bardzo spokojny, Robert dbał o rozwój miast i z wielkim smutkiem obserwował jak Gandawa staje się coraz bardziej zacofana wobec prężnie rozwijających się Brugii i Ypres. 20 listopada król zawiązał pierwszy długotrwały sojusz z królem Czech Wratysławem Przemyślidą. Pod koniec roku królowa Neda, która chorowała już na wówczas nie do końca znaną wyniszczającą od środka chorobę, zachorowała na kolejne ustrojstwo. Król Robert czuł, że coraz bardziej od niej się oddala, na szczęście już wcześniej dała mu syna.

Rok 1091 wyrwał królestwo z impasu. Robert zawsze czuł potrzebę walki z niewiernymi, ale o ile pokonanie słabych Słowian na północy Niemiec nie było trudnym zadaniem to wyprawa na Maurów już była wielką ekspedycją. Impulsem do działań było dla króla zajęcie przez muzułman Bretanii. Położony nad Atlantykiem półwysep został zdobyty i podzielony pomiędzy emira Saragossy i króla Mauretanii. Ten drugi był władcą o wiele zbyt potężnym i posiadającym zbyt rozległe ziemie, by młode królestwo mogło z nim podjąć walkę. Emir Saragossy był zdecydowanie słabszy i to jego państwo Robert sobie upatrzył. Oficjalne wypowiedzenie wojny nastąpiło 30 czerwca. Zanim wojska flandryjsko-duńskie dodarły do celu Robert podpisał drugi sojusz, który miał przetrwać wiele lat. Nowym sojusznikiem został król Polski Bolesław Piast, którego późniejsi nazywali Śmiałym.

30 sierpnia pokaźna armia króla licząca prawie 7000 wojów dotarła pod mury Leon gdzie starła się z niecałymi dwoma tysiącami niewiernych. Bitwa zakończyła się wielkim sukcesem chrześcijan, niewielu pogan przeżyło. 10 października miasto padło, a w Bretanii nie było żadnych saraceńskich wojsk. Vannes i Nantes nie były bronione i już siódmego stycznia obie te ważne prowincję były kontrolowane przez Roberta, któremu w tym momencie pozostawało 4800 żołnierzy. Król od razu planował podróż do Iberii jednak te plany zmienił niespodziewany desant wojsk Saragossy. 5 lutego 1092 roku doszło pod Vannes do dużej bitwy, w której 2500 niewiernych dzielnie broniło się przed prawie dwukrotnie większą armią. Robert ostatecznie wygrał lecz stracił ponad połowę swoich sił i z atakiem na Hiszpanię musiał wstrzymać się do czasu dotarcia posiłków. Te dotarły do Vannes piątego sierpnia, Robert znów dysponował pięciotysięczną armią, która umożliwiała atak na serce państwa emira. Trzeciego listopada już w Iberii Robert napotkał kontruderzenie przeciwnika, pod Vizcaya doszło do krwawej bitwy, po której zwycięskie wojska zostały uszczuplone do 3500. Dopiero po nowym roku wyraźnie osłabiona armia chrześcijan dotarła do Calatayud, które padło 28 marca. Król wyraźnie miał dość bitwy jednak wieści o obleganej przez wojska emira Badajoz Molinie zdopingowały go do działań. 30 kwietnia Molina padła, a na murach obronnych zawisły sztandary flandryjskie i duńskie, Robert do końca życia będzie miał sobie za złe współpracowanie z poganami. We wrześniu wyraźnie zdemoralizowana armia obległa Albarracin, 23 maja wybawieniem dla żołnierzy z Europy była propozycja pokojowa. Król Robert również był zmęczony i zdecydował się ją przyjąć, zwłaszcza że skarbiec mocno ucierpiał i nawet oferowane 100 sztuk złota było bardzo potrzebne. Połowa Bretanii została odbita, przy okazji zdobyto kawał ziemi w centrum Iberii. Niestety na wojnę z królem Mauretanii w tamtym momencie nie było szans.

Jedenastoletni syn króla Karol otrzymał we władanie Vannes i Leon, oczywiście tymczasowo potrzebna była regencją, którą sprawowała Eustachie de Saint-Gilles. Ekbert van Braunschweig został biskupem Moliny, do jego włości jakiś czas później dołączono Calatayud. Nantes tymczasowo pozostawiono w domenie królewskiej. Wojna trwała dwa lata, Robert chciał teraz spokoju i naprawiania królewskich finansów. Spokój jednak młodemu władcy nie był dany, gdyż na horyzoncie pojawiła się kolejna zupełnie nieoczekiwana wojna…

Postaram się dogonić opisem grę i wówczas postaram się umieszczać kilka screenów, jednak nie liczyłbym na dużą ich ilość

 

15 lutego 1094 król Polski Bolesław ruszył na wojnę z hrabią Włodzimierza Wołyńskiego. Ta niby niewiele znacząca wojna uruchomiła lawinę sojuszy w wyniku czego powstały dwie koalicje. Po stronie króla Polski stanęli jego potężni sojusznicy król Czech Wratysław, król Węgier Salomon Arpad oraz król Flandrii i Danii Robert. Po drugiej stronie barykady stanęły małe hrabstwa Włodzimierza Wołyńskiego, Przemyśla i Brześcia, potężne księstwo Halicz oraz królestwo Chorwacji.

9 czerwca Robert skoncentrował 2700 wojów w Meklemburgii, zakończona rok wcześniej wojna z Saracenami spowodowała niemożność wystawienia licznej armii. Z Meklemburgii zdecydowano się iść na południe ku ziem chorwackim. W sierpniu armia Roberta napotkała po drodze w Altmark siły chorwackie, które były mniej liczne o zaledwie dwustu ludzi. Rozgorzała zacięta walka, w której Robert po raz kolejny udowodnił swoje zdolności bojowe i poprowadził swoich ludzi do wielkiego zwycięstwa, które zostało okupione jednak stratą połowy armii! Chorwatów przeżyło zaledwie niecałe czterysta sztuk. Armia flandryjsko-duńska dotarła do Zadaru dopiero 17 grudnia, w tak zwanym międzyczasie bardzo ciekawe rzeczy działy się w samej Brugii. Stolicę królestwa nieoczekiwanie zaatakowało trzystu żołnierzy z samym królem Dmitarem na czele! Brugię uratowała szybka odsiecz wojsk z Gandawy. Nieliczne wojska króla znad Adriatyku zostały rozbite, a samego króla uratowali ludzie opłaceni przez żonę Roberta i jednocześnie siostrę Dmitara Nedę. Władca flandryjski o zdradzie swojej żony dowiedział się podczas oblężenia Zadaru skąd rozkazał skrytobójcze usunięcie schorowanej królowej. Sytuacja oblegających była jednak zła, gdyż w obronie swojego seniora wystąpili hrabiowie Hercegowiny i Rijeki. Obaj wystawili po ponad tysięcznej armii. Z wojskami tego pierwszego Robert poradził sobie jednak przeżyło zaledwie 450 najeźdźców, którzy nie mieli szans w starciu z hrabią Rijeki. Król wraz z ocalałymi musiał zarządzić odwrót.

W tym momencie nastąpił impas walk, obaj władcy po prostu nie mieli kim ani za co walczyć! Rozmowy pokojowe jednak nie zakończyły się powodzeniem, Dmitar zbudowany ostatnimi wygrany twardo żądał solidnego zadośćuczynienia, na które nikt w Brugii zgodzić się nie mógł. W grudniu 1096 roku Dmitar wraz z pół tysiąca zbrojnych rozpoczął oblężenie ukochanego miasta króla Danii i Flandrii Gandawy. Tymczasem w Artios zmobilizowano prawie 1200 żołnierzy pod dowództwem Henryka hr. Hainaut. Wasal króla nie czekając na dodatkowe siły ruszył na odsiecz Gandawie gdzie zdezorganizowani Chorwaci nie byli w stanie się bronić, szarża jazdy belgijskiej wystarczyła do rozgromienia przeciwnika. Niestety Dmitar zdążył zbiec wraz ze swoją najbliższą świtą. W tak zwanym międzyczasie król Polski wdał się w kolejną wojnę z hrabstwem Czersk, Robert jako prawdziwy sojusznik zdecydował się do tej wojny przyłączyć, choć wiedział że Bolesław poradzi sobie bez jego pomocy. W lipcu 1097 roku Dmitar po raz kolejny wylądował we Flandrii, tym razem mając prawie 800 ludzi rozpoczął oblężenie Brugii. Robert zdołał zgromadzić siły wynoszące 1800 ludzi, bitwa szybko przerodziła się w rzeź oblegających. Straty Flandryjczyków wyniosły zaledwie stu ludzi zaś Chorwatów przeżyło około 300. Zwycięski władca po raz kolejny zaryzykował marsz przez pół Europy, na Zadar! Po drodze Robert w Bremie i Plauen napotkał dwie dość silne armie z Rijeki i Slawonii, obie zostały rozgromione. 19 marca półtora tysiąca zbrojnych rozpoczęło oblężenie stolicy Chorwacji, która padła ósmego czerwca. W kwietniu do oblegających dołączyło 300 żołdaków z Calatayud. 27 września zdobyto w ogóle nie broniony Split. Po zdobyciu tego miasta ruszono na ostatnie wciąż kontrolowane przez miejscowych ziemie, Senj. Po drodze w okolicach Zadaru napotkano 800 żołnierzy pod przywództwem hr. Rijeki Bogorii. Było to kolejne wieki zwycięstwo Roberta, który wraz z 1200 zbrojnych pierwszego grudnia dotarł pod mury Senj. Miasto broniło się zaciekle lecz dwunastego marca zostało zmuszone by się poddać. W ten sposób Robert opanował całą Chorwację właściwą i przy stole negocjacyjnym miał wszystkie atuty w swoim ręku. Niestety skarbiec króla Dmitara był pusty więc Robert chcąc nie chcąc musiał pozwolić na zszarganie swojej reputacji i zagarnięcie którejś z chorwackich prowincji, nie wybaczyłby sobie nigdy gdyby tylu jego żołnierzy zginęło na marne. Ostateczny wybór padł na Split, który bardzo królowi wpadł w oko. Zamierzał zrobić z tego miasta miejsce gdzie zawsze będzie mógł przyjechać odpocząć.

Ze strony Roberta był to koniec działań wojennych, środkowoeuropejski konflikt zakończył się też wygraną Polski i Czech. Król Bolesław zaanektował Czersk i Włodzimierz Wołyński, musiał jednak uznać niepodległość Przemyśla. Król z Pragi zajął zaś księstwo Halicz.

Po powrocie do domu odbył się oficjalny ślub króla Robera z córką króla Francji Marguerite Kapet. Ślub ten był okazją do pobrania dodatkowego podatku, który mocno zreperował nadwątlone królewskie finanse. Marguerite już wcześniej bardzo lubiła się z Robertem, a zaręczyny odbyły się miesiąc po pogrzebie Nedy. Niec dziwnego, że w 1110 roku król miał z nią już trójkę dzieci. Dwóch synów Roberta i Alderica oraz córkę Eustachie.

Pierwszego stycznia 1101 roku papież Amadeusz rozpoczął erę krucjat…Krzyżowcy do broni!

 

Rok 1101 był rokiem dla Flandrii spokojny, zaś dla króla rokiem wydarzeń rodzinnych. 5 stycznia najstarsza córka króla Sybille zakończyła swe nauki. Niestety ]Robert zawiódł się, Sybille miała zostać wybitnym politykiem, a ostatecznie została nieudolną manipulatorką. Piątego marca nowa królowa urodziła martwe dziecko co zaowocowało stresem u króla, złe samopoczucie psychiczne monarchy stwierdzono pod koniec miesiąca. 19 grudnia Sybille wyszła za mąż, a jej partnerem został hrabia Forez Artaid de Forez. Pokaźny podatek z tej okazji sprawił, że budżet królestwa osiągnął 1000 sztuk złota co było już dużą kwotą. Kolejny rok także nie przyniósł nic ciekawego oprócz coraz gorszej sytuacji królewicza Roberta. Chłopiec nie dość, że cierpiał na depresje to jeszcze zachorował na płuca. W 1103 roku młody królewicz został wysłany do Calais gdzie pod okiem Liutgarda van Ghenta miał dostać nauki teologiczne. W następnym roku król zadecydował o losach trzeciego syna Alderica, który już teraz jako pięciolatek świetnie władał mieczem i jeździł konno do tego jak na malucha bardzo inteligentnie się wypowiadał. Król kochał go nad życie i po oddaniu w opiekę marszałkowi pożałował, że Alderic najprawdopodobniej nie otrzyma tronu gdyż jego starszy brat Karol ma już dwóch synów.

Czerwiec 1104 roku był jednym z przełomowych momentów w historii Europy, wtedy to doszło do wielkiego buntu możnowładców niemieckich przeciwko królowi Henrykowi co zaowocowało licznymi wypowiedzeniami posłuszeństwa, wojnami i w końcu upadku państwa niemieckiego. Również Robert nabrał ochoty skorzystać na tym całym zamieszaniu, zwłaszcza że od dawna posiadał prawa do tytułu księcia Luksemburga. 13 lipca Robert oficjalnie wypowiedział wojnę i zarządził mobilizację wojsk. Mobilizacja szła bardzo opornie i dopiero 20 sierpnia w Hainaut zebrano 2700 ludzi i wymaszerowano na Luksemburg. 11 września wojska króla Flandrii i Danii stanęły pod miastem, by zdobyć je pod koniec października. Nikt nawet nie starał się przeszkadzać najeźdźczej armii. Pierwszego listopada podpisano pokój w ramach którego Louis de Luxemburg zrzekł się na rzecz Roberta tytułu księcia oraz przekazał mu kontrybucje równą 500 sztu złota. Gdy pokonany miał złożyć królowi hołd nieopodal wybuchł pożar niedaleko stajni, w której król oraz jego generałowie trzymali swoje konie. Z powstałego zamieszania skorzystał hrabia Luksemburga, który zbiegł z miejsca podpisania dokumentów. Zanim jednak to zrobił szybko przekreślił to co trzeba i złożył swój podpis. Następnego dnia jako niezależny hrabia Luksemburga „wyprosił” króla Roberta ze swoich ziem. Wściekły król musiał się wycofać z tytułem, ale bez ziemi…

Ta krótka woja wyraźnie zwiększyła posłuch króla w Europie i już trzeciego listopada pod jego opiekę oddał się hrabia Besancon Bertrand de Macon. Siódmego grudnia odnowiono sojusz wojskowy z królestwem Czech gdzie władzę objął nowy król Borzywoj z Przemyśla. Tego samego dnia podpisano podobny dokument z księciem Prowansji Fabricim Galenem. Sojusz ten miał bardzo szybko wprowadzić Roberta w kolejną wojnę. W roku 1104 hołd lenny władcy Brugii złożył jeszcze hrabia Aargau Otto von Habsburg.
Drugiego lipca roku 1105 książę Prowansji wypowiedział posłuszeństwo królowi Filipowi Kapet co oznaczało wojnę, swojego paryskiego sojusznika wsparł król Niemiec. Robert jako bardzo honorowy władca stanął po stronie Fabriciego. Niestety niedawna wojna z Luksemburgiem mocno nadwyrężyła siły flandryjskie, do tego doszła niedyspozycja króla. Dowodzenie nad wojskami Flandrii przejął więc hrabia Vannes Karol. W październiku następca tronu wraz z 1500 zbrojnych starł się z trzykrotnie mniejszą armią króla Francji i odniósł wielkie zwycięstwo. Pod koniec tego miesiąca Marguerite urodziła martwe dziecko, wielu sądziło że było to wynikiem potężnej depresji królowej zmartwionej, że jej mąż wojuje z jej ojcem. Dodatkowy szok po stracie dziecka spowodował pogorszenie stanu zdrowia królowej, która niebawem zmarła na gorączkę poporodową. Szóstego listopada w Brugii odbył się trzeci ślub króla Roberta, tym razem wybranką była Zsofia Aba, szesnastoletnia węgierka z dworu króla Polski Bolesława. Rok 1106 rozpoczął się od kolejnej wojny, Czechy zostały zaatakowane przez księstwo Kijowskie, Robert nigdy nie zostawiał sojuszników choć tym razem nie był w stanie wysłać faktycznej pomocy. Czternastego maja wojna z królem Francji diametralnie się zmieniła, książę Prowansji niesamowitym rajdem zdobył Orelan, Paryż i Vexin po czym, zdetronizował Filipa i koronował się na króla! Zhańbiony Filip jako książę Orleanu kontynuował wojnę jednak nie posiadał już wojsk swoich byłych wasali. Robert czuł się już zdecydowanie lepiej dzięki czemu osobiście stanął na czele nowo wystawionej armii. Zanim jednak rozpoczęto działania zbrojne doszło do kolejnej osobistej tragedii króla, Zsofia urodziła martwe dziecko ale sama zachowała życie. Było to 17 września, tydzień później hołd lenny Robertowi złożył jego zięć Artaid de Forez hr. Forez. 15 października zdobyto Paryż, ósmego stycznia poddało się Vexin, a siódmego lipca Orelan. Cztery dni później podpisano pokój na mocy którego Filip zrzekł się na rzecz Roberta prowincji Vexin i Ile de France. Trzynastego sierpnia królowi urodził się czwarty syn Arnaud. Była to ostatnia istotna wiadomość z roku pańskiego 1107, Król oblewający narodziny syna miał już plany na następną wojnę…

 

Równocześnie z trwaniem wojny z Francją w Niemczech w najlepsze trwała wojna seniora z wasalami. Jedynym sojusznikiem króla Niemiec w tych walkach został książę Brandenburgii. Wojska Henryka i jego sojusznika z Berlina zostały jednak rozbite w wyniku wielu pomniejszych i kilku dużych bitew. Stolica Królestwa, które przestało istnieć, Nassau dostało się w ręce Księstwu Górnej Lotaryngii. Na tym całym zamieszaniu postanowił skorzystać wódz Plemienia Prusów Aras ze Szczecina. Pomorzanie wypowiedzieli więc wojnę bezbronnej Brandenburgii i w rok czasu zajęli wszystkie jej ziemie.

Sytuacja w północnych Niemczech godziła w interesy i bezpośrednio zagrażała królestwu Danii. Namiestnik Danii książę Szlezwiku Bjorn Svendson namówił króla Roberta do wielkiej wojny. 29 stycznia 1108 roku w Meklemburgii skoncentrowano wojska w sile 5300 i zaatakowało pogan. Pomorzanie nawet nie bronili się przed najeźdźcą, podczas wojny nie doszło nawet do jednej bitwy. 20 marca zdobyto Berlin, 29 kwietnia Anhalt, 10 czerwca Altmark, 27 lipca Wołogoszcz, 24 września Szczecin, a 28 listopada Słupsk. Gdańsk przypadł królowi Polski. 28. Listopada Robert koronował się na księcia Brandenburgii.

Tymczasem piątego czerwca król Czech Borzywoj wplątał królestwo do kolejnych wojen, z książętami Austrii i Karyntii. Drugiego lutego 1109 roku Robert w Anhalt zgromadził 6200 żołnierzy i wymaszerował na Wiedeń. Tuż przed wyprawą król dowiedział się o narodzinach córki Simony i zgodził się wydać jej siostrę Melisande za księcia Pizy JuanaManuela de los Asturias. 21 kwietnia armia flandryjsko-duńska rozpoczęła oblężenie Wiednia, które zakończyło się powodzeniem 10 maja. Pod koniec tego miesiąca upadło Królestwo Czech! Książę Kijowa Mścisław Rurykowicz podbił kraj Borzywoja i zagarnął dla siebie Pragę. Wojna z Austrią trwała, 11 sierpnia rozpoczęto oblężenie Ołomuńca. Czwartego września we Wiedniu król Robert koronował się na księcia Austrii i dodatkowo dostał 375 sztuk złota. Przy okazji ogłoszono go również księciem Pomorza. Leopold van Babenberg razem ze swoimi wasalami złożył Robertowi hołd lenny.

Król jakiś czas pozostał w Wiedniu, który bardzo mu się spodobał. Tymczasem doszły złe wieści z południa, Karyntia odważnie kontynuowała wojnę i 22 grudnia zdobyła Split! Król nie patyczkował się tylko od razu ruszył na samą Koryntię gdzie dotarł przed wojskami księcia i zdobył ją piątego stycznia. Książę nie mogący wejść do swojego miasta nie zdecydował się wydać bitwy i zgodził się przekazać trybut 164 sztuk złota. W roku 1110 królowi urodziła się córka Isabelle i zmarł syn Robert.

Wojna z Pomorzanami dodała królestwu kilak sporych prowincji, którymi trzeba się było zająć. Tak więc Ekbert van Braunschweig otrzymał Brandenburgię i Anhalt. Biskup Dyminu Giselbert otrzymał Altmark. Isabelle z Brugii (jedna z kochanek króla) została księżną Szczecina. Wołogoszcz przyznano hrabiemu Roztoki Waltheofowi Tostisonowi, a Słupsk przypadł księstwu Szlezwiku.

W 1111 roku z powodu słabego zdrowia zmarła córka króla Marguerite. Lata 1112 i 1113 to lata dyplomatycznego zwiększenia wpływów. Wpierw hołd królowi złożył książę Orleanu Filip Kapet, a następnie hrabia Frankonii Henryk von Franken. W kwietniu 1115 roku trzecia żona króla tak jak poprzednia zmarła podczas porodu. Czwartą żoną Roberta została bratanica króla Francji Joana Galan. Ślub odbył się 26 kwietnia.

Joana Galan żona króla Flandrii i Danii, bratanica króla Francji

Prawdopodobnie nowa żona namówiła króla na pomoc jej wujowi, który walczył z niewiernym wasalem hrabią Chartres, zwłaszcza że król Francji nie miał pieniędzy. Robert wystawił więc 3000 armię, która we wrześniu połączyła się z kolejnymi czterema tysiącami zbrojnych innych wasali królewskich. Piątego października twierdza padła, a nowym hrabią koronował się Robert de Flandre. Tytuł ten przekazano później Baldwinowi van Ghentowi.

Rok następny był tym razem rokiem spokoju i pokojowego rozwiązania sprawy luksemburskiej. Robert cały czas nie mógł przeboleć Luoisowi, który oszukał go i zdołał uniezależnić swoje władztwo. Szóstego lipca hrabia Luksemburgu jednak zdecydował się złożyć hołd królowi z Brugii. 27 listopada królowi urodził się kolejny syn Thibaut.

 

Rok 1117 rozpoczął się od nowej wojny w obronie wiary chrześcijańskiej w ramach krucjaty, ten konflikt uznaje się obecnie za realne rozpoczęcie rekonkwisty. Król Robert wypowiedział wojnę emirowi Saragossy, który był najsłabszym z wielkich władców muzułmańskich na terenie półwyspu Iberyjskiego. Dwudziestego stycznia 6500 ludzi Roberta skoncentrowało się w Calatayud skąd wyruszyło na Albarracin, które upadło 26 marca. Kolejną zdobytą przez krzyżowców twierdzą była Tarragona. Było to 16 maja. Po zdobyciu tych dwóch prowincji przerzucono siły na zachodnie wybrzeże gdzie 4 października flandryjska flaga zawisła na zamku w Santiago. Wojsk emira wciąż nie było widać, a tymczasem 30 listopada odbito Braganzę. 27 stycznia król Robert zdobył Coimbrę, a cztery dni później cieszył się z przyjścia na świat córki Raymonde. Tymczasem zupełnie niezauważenie działa armia wroga, która 19 lutego niespodziewanie odbiła Braganzę. Właśnie pod tym miastem emir został dopadnięty przez rozdrażnionego króla, bitwa zakończyła się masakrą wojsk pogańskich, a Braganza wróciła pod władanie katolików 28 kwietnia. Wojna zakończyła się piątego września kiedy to krzyżowcy zdobyli ostatnie miasto emira Compostelę.

Hiszpańskie zdobycze trzeba było zagospodarować. Król tymczasowo zostawił w domenie królewskiej Santiago i Coimbrę. Hrabią Composteli mianowano Hermegildo de Solisa. W Braganzie panowanie rozpoczął Karol z Brugii, a w Tarragonie i Albarracin Rodrigo de Borgonha. Trzynastego września Robert koronował się na księcia Saragossy.

Na przełomie kwietnia i maja zaiskrzyło pomiędzy królestwem Flandrii i Danii, a księstwem Dolnej Lotaryngii za sprawą wasala księcia hrabiego Fryzji Eberharda d’Ardennes. Eberhard bowiem zgłosił pretensje do tytułu hrabiego Coimbry, Robert w odpowiedzi wystosował podobny dokument traktujący o domenie Eberharda hrabstwie Fryzji. Rok później król Francji Fabrici Galan musiał pójść na wojnę ze swoim zbuntowanym synem Canatem hrabią Prowansji. Robert przyłączył się do tego pozornie małego konfliktu i wystawił armie liczącą 3000 ludzi. 30 lipca 1121 roku wojska flandryjskie wspomagane francuskimi (wasali Fabriciego) zdobyły Prowansję, Robert zadowolił się trybutem w wysokości 242 sztuk złota. Tymczasem wojska hrabiego zdobyły stolicę królestwa Francji i zarazem jedyną prowincję króla! Pokonany Fabrici oddał synowi . i tytuł księcia Prowansji. Tym samym królestwo Francji przestało istnieć, a Robert został już z tylko jednym sojusznikiem z Krakowa. Nowym sojusznikiem został 30 września książę Tuluzy. Drugiego grudnia hołd lenny Robertowi złożył biskup Rosello Etienne Kapet.

Następne dwa lata to znów postawienie na rozwój miast i wycofanie się z areny politycznej. Robert powrócił na nią gdy dorósł jego czwarty syn Arnaud, który stał się świetnym dowódcą wojskowym. Królewicz ożenił się z córką księcia Prowansji Eugenie Galan po czym 28 lipca otrzymał tytuł hrabiego Splitu. 25 listopada stary król zgłosił swe pretensje do hrabstwa Eu, które potrzebne było mu do ogłoszenia się księciem Pikardii. Wojna z Eu oznaczałaby jednak konflikt z królem Anglii. W styczniu 1125 roku pełnoletność uzyskał piąty syn króla Szymon. Szymon okazał się jeszcze lepszym żołnierzem i dowódcą od swojego brata Arnauda. Ukochany syn króla otrzymał we władanie Santiago i Coimbrę. Czternastego marca tego roku znów zaiskrzyło na linii Brugia-Andernach gdyż książę Dolnej Lotaryngii Burchard d’Ardennes osobiście zgłosił pretensje do Coimbry.

Król Robert był już bardzo chory i oczywistym jest, że królestwo Flandrii i Danii wycofało się z aktywnej polityki. Nie oznacza to jednak totalnej stagnacji. 13 marca 1126 roku hrabia Rugii Zygfryd z Wyborga złożył królowi hołd lenny. Król zaczął też poważniej myśleć o sukcesji swojego tronu. W 1128 roku zmarł hrabia Vannes i następca tronu Karol, następni w kolejce do dziedziczenia tronu z Brugii byli jego małoletni synowie Arnaud i Drogo. Król nie mógł dopuścić do przedłużania braku aktywności swojego państwa poprzez rządy nieletniego. W dodatku marzyło mu się by następcą tronu został któryś z ukochanych synów, Alderic lub Szymon. Ósmego lipca udało się królewskim agentom zlikwidować młodszego syna Karola Drogo, agenci jednak zdemaskowali się. Następni skrytobójcy maskowali już się lepiej, ale byli nieskuteczni! Arnaud przeżył wszystkie trzy próby zamachu! W marcu 1129 roku król podjął więc inne działania i królewską bullą zmienił prawo dziedziczności tronu na rodową elekcje salicką! Tron miał przejąć nie najstarszy syn lub jego potomek tylko najpotężniejszy, którym w tym momencie był Szymon. 11 września tego roku zbuntowany wobec księcia Szampanii Louisa de Blois hrabia Vermandois Karol de Blois złożył Robertowi hołd lenny. Król przy okazji zgłosił pretensje do tytułu księcia Szampanii.

16 grudnia książę Szampanii Louis odzyskał panowanie nad Vermandois co sprowokowało Roberta do wypowiedzenia wojny. Zgromadzono dwa trzytysięczne oddziały, jeden kierowany przez brugijskiego szefa żandarmerii Yanicka de Lubuo, a drugi przez księcia Orleanu. W tak zwanym międzyczasie dwunastego marca 1132 roku hrabia Genewy Karol von Chalons złożył Robertowi hołd lenny. Genewa była w trakcie wojny z Neuchatel i wyraźnie przegrywała, nowy senior postanowił wesprzeć wasala i wypowiedział wojnę hrabstwu Neuchatel. Priorytetem jednak była Szampania. 12 sierpnia zdobyto Troyes, a 11 września Blois. Książę przegrał i musiał zrzec się tytułu książęcego na rzecz Roberta, przekazać trybut wart 500 sztuk złota oraz złożyc hołd lenny. Władzę króla Flandrii i Danii przyjęli również hrabiowie Blois, Amiens, Vermandois, Reims i Auxerre. 19 stycznia 1133 roku zdobyto Neuchatel, które następnie przekazano hrabiemu Genewy.


Nie bardzo chce działać mi kod [ img ] , jakieś porady?

 

Szesnastego września król by zmazać swoją złą reputację wypowiedział wojnę szejkanatowi Grenady, a dowódcą wyprawy mianował swojego szesnastoletniego syna Thibauta. Zanim wojska królewicza osiągnęły cel szejkanat Grenady przestał istnieć pokonany przez emira Sewilli, młody flamand musiał rozprawić się z bezbronnym szejkanatem Almerii. Miasto padło 17 lutego 1134 roku. Thibaut został nowym hrabią Almerii. Drugiego maja tego roku podpisano sojusz wojskowy z księciem Bawarii Reinhardem von Nordheimem.

Trzeciego kwietnia 1135 roku król po raz drugi wmieszał się w swoją sukcesję, przekazał Alderykowi tytuł księcia Szampanii dzięki czemu to dotychczasowy hrabia Ile de France został następcą tronu. Następne lata były okresem tzw. „Wielkiej Stagnacji”, przez trzy lata dwór w Brugii nie mieszał się w żadne polityczne sprawy. Robert dalej dbał o rozwój miast, a zwłaszcza Gandawy, której w końcu udało się dogoni dotychczas bardziej rozwinięte Ypres i Brugię. Pogłębiająca się choroba króla nie pozwalała mu na prowadzenie wojen z poganami w celu naprawienia reputacji, a także umożliwiła wasalom coraz śmielsze okazywanie swojego nieposłuszeństwa. Ostatnie lata króla Roberta poświęcone zostały więc spędzane na trzymaniu swoich wasali w ryzach co było bardzo kosztowne dla skarbca, który malał w zawrotnym tempie. Niestety nie obywało się bez wystąpień zbrojnych wobec króla. Ósmego lipca 1138 roku jako pierwszy tak postąpił hrabia Jutlandii Henryk Knytling. Dwadzieścia dni później król wmieszał się w kolejną wojnę, z małego konfliktu z hrabią Pasawy wyszła wielka wojna z księciem Tuluzy, nomen omen dotychczasowym sojusznikiem Roberta. Zanim doszło do walk król podpisał sojusz z księciem Saksonii.

Na przełomie sierpnia i września regimenty z Brugii i Meklemburgii w sile 2500 starły się z 800 osobowym oddziałem Henryka i rozniosły go w pył. 12 października zdobyto Jutlandię, którą przekazano hrabstwu Fionii. 25 grudnia hrabia Brandenburgii wyprzedził wojska królewskie i zajął Blois po czym wynegocjował sowity dla siebie pokój. 12 stycznia 1139 roku armia królewicza Arnaud (regimenty Splitu i Wiednia) zdobyły Pasawę, którą otrzymał właśnie rezydujący w Splicie syn króla. 23 kwietnia armia flandryjska zdobyła Tuluzę, król Robert wysunął roszczenia do tej prowincji. 16 sierpnia wojska księcia Orleanu i księcia Szampanii zdobyły Blois, tydzień później podpisano pokój w ramach którego obie prowincje przejął Robert. Księstwo Tuluzy przestało istnieć, ta sytuacja pokazuje jak źle pod koniec swojego życia rozumował król, który wpędzał się w coraz większe konflikty z wasalem, a przecież słabość Tuluzy spokojnie mogła być wykorzystana przez jego następców.

28 marca wojnę królowi wypowiedział biskup Artois, szybko zorganizowano 3500 żołnierzy, którzy w kwietniu rozgromiły siły niewiernego biskupa, a 27 maja zdobyły miasto. Artois weszło we włości hrabiego Hainaut.

Ostatnie lata swojego życia król spędził na przepłacania swoich wasali gdyż wyraźnie miał już dość wojen w dodatku jego reputacja królestwa była gorsza niż zła. Czwartego litego 1143 roku stało się to co w końcu musiało się stać. Król zmarł, dokładnie nie wiadomo czy zmorzyła go choroba czy starość. Uroczystości pogrzebowe trwały cały miesiąc. Robert w późniejszych czasach otrzymał dwa przydomki : ‘Wielki’ oraz rzadziej używany ‘Stary’. Żył 78 lat z czego 59 panował na tronie brugijskim. Sprowadził do stolicy Flandrii koronę królewską i ze swojego kraju stworzył pretendenta do hegemonii w Europie Zachodniej. Mąż czterech żon i ojciec jedenaściorga dzieci.

Nowy królem Flandrii i Danii został książę Szampanii Adelryk I. 44-letni władca odziedziczył ponadto osiem tytułów książęcych : Flandrii, Artois, Meklemburgii, Brandenburgii, Pomorza, Austrii, Saragossy i Luksemburga. Adelryk jest dwukrotnie żonaty. Jego pierwszą wybranką była Beathe de Boulogne, która urodziła córkę Marguerite. Druga żona Adele de Blois (43 lata) urodziła dwóch synów Filipa i Yvesa oraz dwie córki Anne i Bonne.

Król Robert

Król Alderic

Europa Zachodnia

legenda : Jasny fiolet I - Flandria-Dania, Jasny fiolet II - Berno, szary I - Dolna Lotaryngia, szary II - Katalonia, szary III - Tunezja, szary IV - Toskania, czerwony I - Anglia, czerwony II - Państwo Papieskie, żółty - Saksonia, niebieski I - Anjou, niebieski II - Szkocja, niebieski III - Szwabia, niebieski IV - Badajoz, jasny zielony - Poitou, brązowy I - Burgundia, brązowy II - Karyntia

Europa Wschodnia

legenda : Jasny fiolet I - Flandria-Dania, jasny fiolet II - Bawaria, zielony - Polska, żółty I - Kijów, żółty II - Apulia, szary I - Biełooziero, szary II - Węgry, szary III - ziemie Braiła, fioletowy - Bizancjum, niebieski I - Chorwacja, niebieski II - Styria, jasny zielony - Władymir, biały I - Prusowie, biały II - Wołga

[ img ] nie działa :|

 

Adelryk był osobą bardzo energiczną i zaradną dzięki czemu opanował większość wasali i uratował królewstwo przed wydawało sie pewnym wielkim buntem, który mógłby spowodować rozpad zbudowanego przez jego ojca państwa. Wszystkich jednak przekonać do siebie się nie dało, 27 maja posłuszeństwo wypowiedziało hrabstwo Compostela, a siódmego sierpnia Nantes. Król jednak nie zajmował się tym zbytnio gdyż w jego głowie było miejsce tylko na planowaną wojnę z emiratem Almeria, na którą namówił go młodszy brat Thibaut, który panował w Almerii i czuł się niebezpiecznie ze strony północnoafrykańskiego sąsiada. Pod koniec września Adelryk pojawił się w Almerii z armią liczącą 6000 żołnierzy po czym wyruszył na Tanger. Stolica emiratu padła trzeciego grudnia. W lutym następnego roku rozegrała się duża bitwa o Cuencę, gdzie 5800 chrześcijan rozbiło w proch 3000 armię emira Uthmana. Poległo tysiąc krzyżowców. Cuenca została zdobyta szesnastego maja. Pięć dni później Adelryk (który jeszcze w Brugii przyjął tytuły książęce Pikardii i Hainaut) przyjął tytuł księcia Tangeru. Samo miasto przekazał Szymonowi z Santiago, a Cuencę innemu bratu Thibautowi z Almerii. Król mając prawie pięć tysięcy zbrojnych chciał ugryźć w Afryce jak najwięcej i wypowiedział wojnę upadającemu królestwu Mauretanii. Wojna ta zapowiadała kolejne zdobycze w Bretanii. 27 czerwca zdobyto Antyatlas, a 21 sierpnia Marrakesz. 10 listopada podpisano sojusz z królem Anglii Karolem. Pod koniec grudnia Adelryk znalazł się w Composteli, która była po drodze do Bretanii. Wojska zbuntowanego wasala zostały łatwo pokonane, przystąpiono do oblężenia. 20 stycznia 1145 roku Compostela padła, król oddał ją we władanie hrabiemu Santiago. W marcu wylądowano w Nantes i tak jak w Composteli łatwo uporano się z wojskami byłego wasala. 22 kwietnia Nantes wróciło pod jurysdykcje brugijską. Piątego czerwca zdobyto Rennes, szóstego sierpnia Penthierve. Wojna z królem Mauretanii się zakończyła, była muzułmańska potęga przestała istnieć.

Rennes przekazano królewiczowi Filipowi hrabiemu Vexin, Nantes wpadło w ręce hrabstwa Chartres, a Penthievre otrzymał we władanie doświadczony oficer wojsk flamandzkich Baudouin de Poissy. Jeżeli chodzi o prowincje afrykańskie to Marrakesz dostał hrabia Besancon, który wkrótce umieścił tam swojego syna. Antyatlas we władanie dostała Anna Flandryjska. Były to jedyne warte odnotowania wydarzenia z tego roku. W następnym również niewiele się działo, król Adelryk poczynił jednak kolejne kroki do objęcia korony francuskiej gdyż hołd lenny złożyli mu hrabia Metz Jacques de Longwy oraz hrabia Vendome Antoine de Gastinois.

Rok 1147 był rokiem kolejnej wojny z poganami, tym razem król dał się nakłonić swoim środkowoeuropejskim wasalom na interwencję na Wołoszczyźnie gdzie przy zadziwiającej bierności królów Polski i Węgier oraz cesarza Bizancjum wciąż panoszyli się niewierni. W lutym we Wiedniu król zgromadził 7400 wojsk i ruszył w kierunku Tirgoviste. Poganie nawet się nie bronili, potęga wojsk chrześcijańskich była dla nich zbyt duża. Tirgoviste padło 21 maja, a Braiła 4 lipca. Obie te prowincje otrzymał w zarząd Amedee z Brugii. 25 lipca będący pod wrażeniem interwencji króla hrabia Muntenii Konrad Radwan zdecydował się złożyć mu hołd. Dwa dni później Adelryk ogłosił się księciem Wołoszczyzny. Król po powrocie do domu zastał niemiłą niespodziankę, którą był bękart Aubry. Król wpadł w furię i kazał osadzić w lochach nadwornego medyka, który obiecywał bezpłodność wybranych dwórek. Kolejną francuską prowincją, która znalazła się pod kontrolą Adelryka było Valais. Hrabia Filip von Chalons złożył hołd lenny pod koniec września 1148 roku.

Rok później wojowniczy i okrutny król ruszył na kolejna wojnę, przeciwnikiem byli zaś bezpośrednio zagrażający jego nadbałtyckim posiadłościom Prusowie, którzy posiadali dwie organizacje państwowe. Zamierzano podbić obie, w tym celu w Słupsku zgromadzono ponad osiem tysięcy zbrojnych. W grudniu odbyła się wielka bitwa o Pomezanię, w której wojska krzyżowców (była to bowiem wyprawa krzyżowa z papieską bullą) starły prawie 1500 przeciwników, straty były minimalne (około 200 osób). 18 stycznia następnego roku zdobyto Pomezanię. Bałtyckie chłody i sroga zima roku 1150 mocno dały się we znaki królowi, w lutym stwierdzono pierwsze objawy choroby. W marcu na królu Adelryku próbowano wymóc oddanie zdobytych na wojnie ziem Zakonu Krzyżackiemu, król nie dał się namówić papieżowi i stanowczo odmówił. Trzy dni po rozmowie z rzymskim wysłannikiem tj. 20 marca zdobyto Chełmno. 30 czerwca wojna została zakończona zdobyciem Sambii. Zdobyte ziemie król przekazał odpowiednio hrabiom Bornholm, Szczecina oraz Rugii. Posiadający daleko od domu prawie 8000 ludzi król zdecydował się na kolejne podboje, a jego celem został graniczący już z jego królestwem emirat Wołga. Wojna została wypowiedziana drugiego lipca, a już 17 sierpnia zdobyto Nadrowię. 25 września upadła Galindia, a 21 listopada Warmia. Muzułmanie nawet się nie bronili. Nie był to jednak koniec wojny, gdyż trzeba było zdobyć jeszcze prowincje położone głęboko w Rusi. Do końca roku 1151 zdobyto Niżnyj Nowogród, Ufę i Suwar po czym zgodzono się na sowicie opłacony pokój. Zmęczeni żołnierze mogli wrócić do domostw, przeżyło ich aż 6500. Warmię i Nadrowię przekazano hrabstwu Zelandii, a Galidnie hrabiemu Wołogoszczy. Ziemie zdobyte na terenach obecnej Rosji król przekazał w lenno niewygodnym dworzankom. Adelryk szczerze pragnął nigdy więcej o tych ziemiach i o tych kobietach nie słyszeć, chyba że nie dotarłyby podatki z tych prowincji. W drodze do domu król dowiedział się, że Krzyżaków nad Bałtyk ostatecznie wpuścił hrabia Bornholm. Niemcy jednak w Pomezanii długo nie zabawili gdyż bardzo szybko ich państwo zbrojnie zajął król Polski Otokar.


Rejon Bałtycki po wyprawie Adelryka. Jasnofioletowy – Królestwo Flandrii i Danii, Brązowy – Królestwo Szwecji, Zielony – Królestwo Polski, Szary – Udzielne Księstwo Połock, Seledynowy – Plemię Inflanty.

Rok 1153 był rokiem spokoju, podczas którego król uzależnił od siebie kolejnych feudałów francuskich. Hołd lenny złożyli biskup Saintois Edward de Longwy, hrabia Touraine Ademar de Gastinois oraz hrabia Maine Jean de Gastoins.


Francja AD 1153, Jasnofioletowy – Królestwo Flandrii i Danii, Jasnozielony – Księstwo Poitou, Czerwony – Królestwo Anglii, Brązowy – Księstwo Burgundii, Żółty – Księstwo Mediolanu

Adelryk miał już pomysł na nową wojnę, by poprawić reputacje państwa. Jego celem był Emirat Badajoz, który cały czas kontrolował część Bretanii i był jednym z trzech największych państw Maurów.


Hiszpania przed planowanym najazdem. Jasnofioletowy – Królestwo Flandrii i Danii, Niebieski – Emirat Badajoz, Niebieski* - Królestwo Galicji Hiszpańskiej, Zielony – Emirat Walencja, Biały – Emirat Sewilla, Szary I – Księstwo Katalonia, Szary II – Królestwo Tunezji, Szary* - Emirat Algier.

 

Król Adelryk zgromadził 10000 wojów w Vannes i ruszył na ostatnią francuską prowincję pod panowaniem islamskim Cornouille. Miasto zostało zdobyte trzeciego maja. Pod koniec roku emir Abdul-Madjid zdobył Molinę, wojska króla były już jednak blisko. W grudniu pod Moliną odbyła się wielka bitwa i jedna z największych klęsk wojsk flamandzkich w historii. 8000 żołnierzy pod przywództwem Adelryka nie zdołało pokonać dwukrotnie słabszej armii niewiernych. Emir odniósł jednak pyrrusowe zwycięstwo gdyż został mu tylko tysiąc wojów, a król z Brugii miał ich aż sześć. Na przełomie marca i kwietnia następnego roku praktycznie w tym samym miejscu znów doszło do bitwy, w której generałowie emira nie byli w stanie powtórzyć jego heroicznego sukcesu. Siódmego maja Molina została odzyskana. Do końca roku bez żadnych walk zdobyto kolejne trzy prowincje : Cuencę, La Manchę oraz Calatavrę. Właśnie w Calatarvie w styczniu 1156 roku doszło do kolejnej bitwy, wojskami wroga znów dowodził wielki emir. 4500 wojów Adelryka tym razem jednak nie dało szans Abdul-Madjidowi, który jednak zdołał zbiec z garstką ludzi. W lutym wojska króla (które po ostatniej bitwy skurczyły się do 2500) połączyły się z 1500 posiłków z Galicji. 9 kwietnia zdobyto stolicę emiratu wielkie miasto Badajoz, ogrom tej metropolii był dla niektórych żołnierzy katolickiego króla wręcz nie do wyobrażenia. 3 lipca krzyżowcom poddało się Caceres. 20 września stała się rzecz straszna, podczas oblężenia Alsaa zmarł schorowany król Alderyk I zwany Okrutnym. Mimo jego zapędów do brutalnego traktowania wrogów (także swoich braci w wierze) papież zdecydował się niezwłocznie beatyfikować władcę, który tak dzielnie i zapalczywie walczył z niewiernymi. Władzę w Królestwie przejął jego 37. Letni syn Filip, który był żonaty z Katarzyną Leofricson (36 lat). Filip miał w momencie wejścia na tron czworo żywych dzieci, synów Ludwika (19 lat) i Ryszarda (12) oraz córki Raymonde (16) i Ide (14 lat). Dziewięć dni po śmierci ojca nowy król zawarł rozejm z emirem, napięta sytuacja wewnętrzna po zmianie władcy uniemożliwiała dalszą walkę.


Półwysep Iberyjski po „I krucjacie hiszpańskiej”


Filip z Bożej łaski król Flandrii i Danii oraz książę Flandrii, Artios, Brandenburgii, Bretanii, Szampanii, Hainaut, Luksemburgu, Meklemburgii, Pikardii, Pomorza, Wołoszczyzny, Tangeru, Saragossy i Austrii

Nowy król dla zwiększenia swojego splendoru ogłosił się księciem Anjou i Savolaks. Filip od samego początku był bardzo aktywny, a rozdanie zdobytych przez ojca ziem szybko poprawiło reputacje państwa. Adelryk Okrutny pozostawił synowi dwa ciekawe roszczenia do tytułów książęcych Styrii i Gwynedd. Z początkiem roku 1158 król wysłał obu książętom propozycje wasalizacji wyraźnie sugerując możliwą interwencję zbrojną. Albrecht von Chiemgau ze Styrii dał się zastraszyć i 23 maja złożył Filipowi hołd. Książę z górzystej Walii okazał się odważniejszym, w grudniu królowi udało się zebrać czterotysięczna armię i w porozumieniu ze swoim sojusznikiem Karolem królem Anglii obrać azymut na Gwynedd. W lutym 1158 roku król wylądował na wybrzeżach Walii i rozbił wojska nieprzyjaciela. Czwartego marca poddało się Gwynedd, a 16 kwietnia Pows. Filip został księciem Gwynedd, a władcy Pows i Perfeddwlad zostali jego lennikami. 12 lipca urodził się królowi kolejny syn Guigues.

Filip bardzo szybko wzmocnił swoją pozycję w królestwie dzięki czemu jeszcze w tym samym roku mógł sobie pozwolić na wznowienie wojny z emirem Badajoz. Wojna ta była już drugą flamandzką krucjatą w Iberii. Drugiego października król dopłynął razem z 5600 wojów w Composteli. Na przełomie stycznia i lutego następnego roku wojska królewskie wzmocnione 700. osobowym regimentem z Calatayud starła się z ponad trzema tysiącami muzułman, Bitwa zakończyła się zdecydowanym zwycięstwem Filipa. W maju Filip po raz kolejny spotkał wojska emira, pod Evorą rozegrała się jedna z najważniejszych bitwe flamandzkiego średniowiecza. Wojska chrześcijańskie odniosły wielkie zwycięstwo ale opłaciły to stratą swojego dowódcy, który zginął prowadząc jedną z szarż. Zwycięstwo Flandryjczycy zawdzięczają księciu Orleanu Szymonowi, który sprawnie przejął dowodzenie. 20 czerwca Evora została zdobyta i włączona do ziem księstwa. Nowym królem Flandrii i Danii został 22-letni arcybiskup Toledo Ludwik ożeniony z rok starszą Joan Leofricson. Ludwik wstępując na tron miał trójkę dzieci : dwuletniego syna Henryka, rok starszą córkę Annę i urodzoną w 1158 Małgorzatę.

Na przełomie czerwca i lipca stoczono zwycięską bitwę pod Metrolą, wojskami krzyżowców dowodził już król Ludwik. Z początkiem lipca król wdał się w wojnę z szejkanatem Fezu, który zaatakował niezdolne do obrony hrabstwo Marrakesz. Pod koniec tego miesiąca posłuszeństwo królowi wypowiedziało hrabstwo Penthievre. 24 sierpnia zdobyto Alcacer do Sol, które było ostatnią prowincją Bajadozu. Niestety król nie miał środków na walkę z szejkiem Fezu, który pod koniec listopada zagarnął Molinę, a czwartego lutego 1160 roku Antyatlas. W tym miesiącu królowi udało się ściągnąć 2000 angielskich najemników, którzy zażądali ponad 5000 sztuk złota żołdu. Dopiero z tymi posiłkami zdołano podjąć walkę z afrykańskim przeciwnikiem. 29 marca odzyskano Marrakesz, a 26 maja Antyatlas. W tak zwanym międzyczasie Molinę zajęło biskupstwo Calatayud, u władzy szejka pozostała już tylko prowincja macierzysta. Na polu walki w Hiszpanii został już tylko jeden przeciwnik, w wojnę z którym wplątał królestwo hrabia Albarracin. Był to szejkanat Kordoba, który początkowo odnosił sukcesy. 9 listopada przejęli kontrolę nad Badajoz. W tym samym czasie w Marrakesz Ludwik mając 4000 żołnierzy pokonał dwukrotnie mniejsze wojska Fezu. Utrata prowincji Badajoz oznaczała również utratę armii królewskiej, władzę nad wojskami chrześcijańskimi ponownie przejął Szymon Kapet. 7 października przedstawiciel książę Orleanu zdobył Fez. Tymczasem 11 listopada szejk Kordoby opanował Calaltravę.

W roku 1161 do Hiszpanii z nowymi żołnierzami powrócił Ludwik, który znów objął dowodzenie nad wojskami krzyżowców. Zanim to nastąpiło biskup Calatayud odbił z rąk muzułmańskich Badajoz. W tak zwanym międzyczasie wojnę królowi wypowiedział hrabia Boulogne. Z końcówką roku król przeszedł do zdecydowanej kontrofensywy i czwartego września zdobył Kordobę. W listopadzie odbito La Manchę. Wojna zakończyła się w marcu 1162 roku kiedy to król Ludwik zdobył Calatravę. Do załatwienia zostały już tylko sprawy niewiernych wasali. 26 kwietnia wojska pod dowództwem księcia Luksemburga zdobyły Boulogne, które po zawarciu wiadomego pokoju zostało przekazane biskupstwu Calais. Na przełomie maja i czerwca 2500 żołnierzy francuskich rozbiło w bratobójczej walce ponad pięciokrotnie mniej liczne wojska hrabiego Penthievre w Rennes. 14 lipca zdobyto Rennes, a 3 września Penthievre. Pierwsze miasto włączono do hrabstwa Leon, a druga z prowincji została przekazana hrabiemu Maine. Co do nowo zdobytych ziem hiszpańskich to Kordoba trafiła w ręce hrabiego Almerii, Calatrava weszła w skład hrabstwa Caceres, a Marrakesz Ceuty. Dziewiątego października Ludwik koronował się na księcia Badajoz.


Ludwik z Bożej łaski król Flandrii i Danii oraz książę Flandrii, Anjou, Brandenburgii, Bretanii, Szampanii, Gynedd, Hainaut, Luksemburga, Meklemburgii, Pikardii, Pomorza, Savolaks, Tangeru, Wołoszczyzny, Saragossy, Austrii, Toledo i Badajoz

 

Nowy tytuł królewski w tym odcinku , chociaż głównym celem będzie sięgnięcie po koronę francuską i niemiecką. Rozpadła się też Norwegia więc można spróbować powalczyć i o ten tytuł.

We wrześniu roku 1163 król Ludwik wysunął roszczenia do należących do króla Szkocji prowincji Dyfed i Glamorgan. Zdobycie tych terenów umożliwiłoby Ludwikowi koronację na króla Walii! Dla poprawy reputacji rozdano trochę ziem. Alcantarta dostała się hrabstwu Braganzy, a La Mancha Cuency. Mertola została włączona do hrabstwa Kordoby. W Antyatlasie utworzono biskupstwo, a jego pierwszym biskupem został Ryszard de Poissy. Rok 1164 był rokiem zbierania funduszy i wzmożenia nakładów na rozwój miast, zdobyte pieniądze pozwoliły królowi w 1165 roku wyruszyć na kolejną wojnę w Hiszpanii. Celem ataku było królestwo Tunezji, które kontrolowało Jacę i Saragossę. Król w Rosello skoncentrował aż 15000 wojów. Król Tunezji dodatkowo zagrożony ze strony swego sąsiada króla Zirid wycofał hiszpańskie regimenty w celu obrony własnej suwerenności, Ludwik więc nie tocząc żadnych walk zajął obie iberyjskie prowincje Jamala po czym rozbił trzytysięczny korpus mający na celu odbicie utraconych ziem. Tymczasem wdano się w kolejną wojnę z ekskomunikowanym hrabią Orkad, w Calais zgromadzono 2,5tys armię, która załadowała się na statki i popłynęła na północne wybrzeża Szkocji. 28 marca urodził się Karol de Flandre. 15 kwietnia zdobyto Orkady gdzie utworzono biskupstwo pod zarządem Aubrego de Flandre. Pod koniec tego miesiąca Ludwik wraz ze swoją armią dopłynął do ziem tunezyjskich jednak …spóźnił się! Królestwop Tunezji zostało w międzyczasie pokonane przez królestwo Zirid i przestało istnieć. Spuścizną po tym niegdyś wielkim państwie były trzy bezbronne szejkanaty : Annaby, Konstantyny i Biskry. Wszystkie trzy do końca roku zostały przez Ludwika podbite, trzecia krucjata hiszpańska zwana też drugą krucjatą afrykańską dobiegła końca.


Półwysep Iberyjski i wschodnia Afryka Północna po trzeciej krucjacie : Jasnofioletowy – Królestwo Flandrii i Danii, Ciemnozielony – Emirat Walencja, Seledynowy – Królestwo Nawarry, Niebieski – Królestwo Galicji Hiszpańskiej, Biały – Emirat Sewilla, Szary I – Księstwo Katalonia, Szary II – Emirat Algier, Pomarańczowy – Królestwo Zirid

Jaca włączona została do hrabstwa Beran, Saragossę w lenno otrzymał Bernard z Brugii, a Biskrę Yves de Macon. Rok 1167 Ludwik rozpoczął od koronowania się na księcia Prusi i Viseu. W czerwcu zapadła decyzja o wojnie z królestwem Szkocji. Wypowiedzenie jej wojny spowodowało lawinę sojuszów, które spowodowały konflikty z księstwami Berwick, Galloway i Ulster. Zebrano nieco ponad 8000 żołnierzy i wypłynięto w stronę Lothian, które bez bitwy zostało zdobyte po krótkim oblężeniu 14 września. Siódmego października podpisano pokój w ramach którego Dyfed i Glamorgan weszły w skład królestwa Flandrii i Danii. 27 listopada zdobyto Berwick, podczas romzów pokojowych książę zrzekł się swojego tytułu na rzecz króla. Ludwik tytułował się więc księciem Berwick jednak nie posiadał w Szkocji właściwej żadnych ziem. 14 grudnia Ludwik uroczyście koronował się na króla Walii, w końcu ród de Flandre doczekał się drugiego tytułu królewskiego choć nie był to upragniony tytuł króla Francji. Dla poprawy reputacji rozdano trochę ziem. Alcacer do Sol otrzymał Henryk z Rennes. Księżną Konstantyny została Adele de Blois, a księżna Annaby Elisabeth Mejia. Dodatkowo ograniczono domenę królewską do dwóch prowincji, Ypres w lenno wraz z tytułem księcia Pikardii otrzymał następca tronu Henryk de Flandre. Adele de Blois rządziła w Konstantynie ledwie trzy miesiące po czym zmarła ze starości, a ziemie te trafiły w ręce hrabiego Biskry.

Na początku roku 1170 do Brugii zawitał książę Szlezwiku Benedykt Knytling. Benedykt wiedziała jaka jest różnica sił pomiędzy Szlezwikiem i Brugią i wiedział, ze tak jak jego poprzednicy musi uznać Francuza jako króla Danii. Jednak skoro jest on już królem to musi dbać o interesy państwa! Książę więc wyłożył królowi plan podboju Finlandii, ponieważ ‘Skandynawia od zawsze była w interesie Danii, która powinna być hegemonem w tym regionie’. Król Ludwik zdecydowanie zgodził się ze swoim wasalem i zadecydował o wojnie. Zanim jednak jego wojska miały zaatakować Finlandię chciało zdobyć kilka prowincji litewskich, by nie dopuścić do hegemonii państwa Zakonu Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Ruskiego czyli Krzyżaków, którzy utworzyli swoje państwo na terenach wcześniej należących do księstwa Połocka. 15 lipca w Pomezanii król zebrał imponującą armię liczącą 14000 żołnierzy, już z nad Bałtyku wysunięto roszczenia do hrabstw Tir Eoghian i Gloucester, ich władcy obłożeni zostali ekskomuniką.

Pierwszym celem było Plemię Żmudź, poganie nie byli w stanie stawić jakiegokolwiek oporu i dziewiątego października opanowano mały kraj. Dobyte ziemie przekazano hrabiemu Nadrowii. Z rozpoczęciem nowego roku ruszono na wojnę z Plemieniem Podlasie, miasto zdobyto równie łatwo 11 dnia miesiąca. Podlasie weszło w skład hrabstwa Warmii. Następnym celem tzw. ‘Wielkiego Marszu Nadbałtyckiego’ była Kurlandia. W międzyczasie przedłużono sojusz wojskowy z królestwem Polski gdzie władzę przejął jeszcze niepełnoletni Havel Piast. 9 czerwca zdobyto Kurlandię skąd w końcu wyruszono na Finlandię, na pierwszy ogień poszło państwo Plemienia Finów. W sierpniu 13000 chrześcijan rozbiło w proch ponad tysiąc niewiernych, w walce poległo około 400 najeźdźców. 3 września zdobyto Nyland i wypowiedziano wojnę Plemieniu Tavasts, które skapitulowało 13 października. Kolejnym państwem do zlikwidowania było Plemię Satakunta. W połowie listopada rozegrała się bitwa z poganami, którzy zostali zmiażdżeni. Niestety w bitwie poważną ranę odniósł król Ludwik, dla którego była to ostatnia kampania wojskowa w życiu. 26 listopada zlikwidowano państwo Satakunta i ruszono do walki z Plemieniem Kajanaborg. 18 stycznia zdobyto to miasto, a tymczasem zdecydowanie pogorszył się stan zdrowia króla. Skandynawskie mrozy i rana odniesiona w bitwie doprowadziło do powstania w organizmie władcy choroby. Pod koniec kwietnia rozegrano bitwę z wojskami wodza Karelii, niecałe 10000 Francuzów, Niemców i Duńczyków rozgromiło 1500 pogan, straty były minimalne i wyniosły niecałe 300 osób. Czwartego marca zdobyto Karelię, a 12 kwietnia Kemi. Następnym państwem zaatakowanym przez Ludwika było Plemię Kola. Znajdujący się ‘na końcu świata’ poganie dysponowali zadziwiająco silną prawie tysięczną armią, która jednak nie miała szans w starciu z ponad siedmioma tysiącami doświadczonych zbrojnych z kontynentu. 9 maja zdobyto miasto i ruszono na wojnę z Plemieniem Votes, które już oblegało Nyland i Karelię. W lipcu i sierpniu rozbito dwie armię nieprzyjaciela ale nie zapobiegnięto utraceniu Nyland. 14 września jednak odzyskano to miasto, a następnie zaatakowano ziemie pogan. Do końca roku opanowano Savolaks i Wyborg, a piątego lutego 1173 zdobyto Kexholm co ostatecznie zakończyło wojnę w Finlandii. Pod koniec grudnia posłuszeństwo królowi wypowiedział hrabia Zelandii panujący również w Ołomuńcu. W Brandenburgii i Pomorzu zorganizowano czterotysięczną armię, która 12 maja zajęła Zelandię a 15 grudnia Ołomuniec. Prowincja duńska została przekazana księciu Szlezwiku, a prowincja czeska księciu Styrii. Kurlandię przejął hrabia Sambii Zygfryd. Nyland otrzymał hrabia Pomezanii Arnulf. Konstancja z Brugii została księżną Kola i Kemi, a Almodis z Brugii Kajanaborgu. Kexholm dostał hrabia Tirgoviste Amedee, by szybko ziemie te oddać swojemu synowi Guigesowi, który w dodatku otrzymał od Ludwika jeszcze Savolaks.


Bałtyk po ‘Wielkim Marszu’. Jasnofioletowy – Królestwo Flandrii i Danii, Brązowy – Królestwo Szwecji, Zielony – Królestwo Polski, Pomarańczowy – Zakon Krzyżacki, Jasnozielony – Plemię Inflanty

 

Król Ludwik na wyprawie w Finlandii zyskał wiele prestiżu jako pogromca nadbałtyckich pogan, dzięki temu w lutym 1174 roku zgłosił roszczenia do książęcych tytułów Poitou i Prowansji, właśne te dwa silne księstwa stały na drodze Flandryjczykom do tytułu króla Francji. Rok 1174 był też rokiem pogłębienia się choroby króla, jego płuca pracowały z dnia na dzień słabiej, a niektóre ataki kaszlu bezpośrednio zagrażały życiu. W marcu tego roku król przekazał swojemu bratu Guigesowi prowincję Tavasts gdzie utworzono biskupstwo. Rok 1175 był rokiem bez żadnych ważnych wydarzeń, dwa następne lata były polem politycznych zmagań króla. We wrześniu hołd lenny królowi złożył hrabia Hademarku Ottar Yngling, były to pierwsze kroki mające na celu zdobycie korony norweskiej. W grudniu król wysunął roszczenia do tytułu księcia Askerhus, a dla poprawy reputacji przekazał hrabiemu Hademarku ziemie Wyborg, a swojemu synowi Henrykowi nadał kolejny tytuł książęcy : Artois. W sierpniu i wrześniu kolejnego roku wysunięto kolejne roszczenia, tym razem do tytułów księcia Orkad i Bawarii. Przy okazji Henryk został księciem Hainaut, a w Tavasts utworzono arcybiskupstwo Karelii. 9 listopada król Ludwik I zmarł z powodu choroby zostawiając po sobie potężne państwo, które było już niezaprzeczalnym hegemonem w Europie Zachodniej. Jego królestwo szczyciło się też największymi zdobyczami na niewiernych. Król Ludwik został niezwłocznie beatyfikowany, podobnie jak w przypadku jego ojca nie przeszkodziły w tym liczne okrucieństwa króla. Ludwik dostał pośmiertnie przydomek ‘Zdobywca’, choć wielu dzisiejszych historyków sądzi, że również on poniekąd zasługiwał na dołączenie do pocztu władców wielkich.

Następcą tronu był dwudziestoletni Henryk ks. Pikardii, Artois i Hainaut. Jeszcze w listopadze przedłużono sojusz z królestwem Polski, nie zrobiono tego z królestwem Anglii. Henryk podobnie jak jego ojciec i dziadek był osobą bardzo okrutną, a w dodatku żądną zemsty. Henryk był jednak od obu swoich bezpośrednich przodków lepszym żołnierzem i dowódcą, był bardzo uzdolnionym strategiem. Jeżeli chodzi o umiejętności stricte wojskowe to dorównywał on swojemu wielkiemu pradziadowi Robertowi. Nowy król jest żonaty z o trzy lata starszą Cecile de Longwy, która do momentu koronacji urodziła mu czwórkę dzieci, z których dwójka jeszcze żyła. Był to czteroletni Geraud i dwuletnia Melisande. Syn jednak zaledwie dwa miesiące później zmarł z powodu choroby. W lutym 1178 roku dla podniesienia swojego prestiżu przyjął tytuły księcia Marchii Hiszpańskiej oraz Podlasia. 30 kwietbnia urodziła mu się trzecia córka Isabeu. 15 czerwca młodemu władcy udało się zwasalizować hrabiego Nassau Helie de Longwy.


Henryk z Bożej łaski król Flandrii i Danii oraz Walii, a także książę Flandrii, Pikardii, Artois, Hainaut, Anjou, Badajoz, Berwick, Brandenburgii, Bretanii, Szampanii, Gwynedd, Meklemburgii, Luksemburga, Pomorza, Prus, Savolaks, Tangeru, Wołoszczyzny, Viseu, Saragossy, Austrii, Toledo, Marchii Hiszpańskiej i Podlasia

Od następnego roku król miał mnóstwo roboty. 22 marca 1179 roku posłuszeństwo królowi wypowiedziało hrabstwo Kordoby, zaś w tym czasie król zajęty był szykowaniem armii na wojnę z księciem Bawarii. Tymczasem w Europie trwała wielka wojna księstwa Poitou z republiką Wenecji, która zakończyła się wielkim zwycięstwem księcia i utworzeniem Królestwa Wenecji ze stolicą w …Bordeaux. Oznaczało to powstanie na ziemiach francuskich drugiego już królestwa, co wprowadziło dodatkowe napięcie. Wielu szybko spodziewało się wielkiej wojny o tytuł króla Francji. Na początku czerwca zakończyła się mobilizacja wojsk królewskich w Wiedniu, zgromadzono 18800 żołnierzy i oficjalnie wypowiedziano wojnę Henrykowi Nordheim. Po stronie zaatakowanego stanął jego sojusznik książę Dolnej Lotaryngii. Na przełomie czerwca i lipca pod Salzburgiem wielka armia Henryka starła się z ponad trzema tysiącami wojów bawarskich. Walka zakończyła się oczywiście wygraną najeźdźców, którzy stracili zaledwie 300 osób. Bawarczyków zdołało uratować się tysiąc. Miesiąc później w Górnej Bawarii doszło do kolejnej bitwy, w której na drodze Henryka stanęły kolejne trzy tysiące obrońców, przeżyło ich zaledwie pięciuset. Armia króla nadal wynosiła więcej niż 18 tysięcy. Tymczasem w Luksemburgu zgromadzono ponad sześć tysięcy zbrojnych, którzy ruszyli na Moguncję. Siódmego sierpnia urodził się nowy dziedzic tronu Karol.

22 sierpnia zdobyto stolicę księstwa Bawarii, a miesiąc później Salzburg. Pokój był bezwarunkowy, Henryk został księciem Bawarii, a hołd lenny złożyli mu wszyscy wasale pokonanego oprócz niego samego. Król nie przejmował się tym gdyż wiedział, że stary Nordheim niedługo umrze, a władzę nad jego domeną obejmie jego syn i zarazem lennik Henryka de Flandre. Mimo to jednak król zgodził się na próbę zlikwidowania byłego księcia Bawarii, próba zakończyła się niepowodzeniem, a w dodatku przyniosła za sobą udany rewanż, którego celem była królewska córka Melisande. 15 listopada upadła Moguncja. Książę Dolnej Lotaryngii musiał oddać swoją domenę, a to oznaczało kres istnienia jego państwa i uniezależnienie się holenderskich hrabstw, które najchętniej politycznie zamierzał uzależnić król Flandrii i Danii. Moguncja przypadła jej zdobywcy Louisowi Luksemburg, który przy okazji odzyskał tytuł książęcy. Brat króla Karol otrzymał w zarząd Ypres i tytuły księcia Pikardii i Hainaut. Pod koniec roku odbito Kordobę, którą włączono do hrabstwa Calatrava. Rok 1180 był rokiem przejściowym, podczas którego uzależniono hrabiego Zelandii Dirka van Renesse. W tym roku urodził się także Arnaud de Flandre.


Niemcy AD 1181. Jasnofioletowy – Królestwo Flandrii i Danii, Niebieski – Księstwo Szwabii, Zielony – Księstwo Miśni, Żółty – Księstwo Saksonii

Na rok 1181 zaplanowana była kolejna wojna, która miała poprawić reputację państwa. Henryk postanowił rozprawić się z potężnym wodzem Plemienia Inflanty, którego zaatakować bał się nawet Wielki Mistrz Krzyżacki. W maju w Sambii zgromadzono 14500 wojów. Jak to często bywa w momencie pójścia na wojnę buntuje się wasal, tym razem był to niedawno obdarowany hrabia Calatravy! Tymczasem 27 lipca zdobyto Memel i ruszono na odsiecz Żmudzi. Niestety wojska królewskie nie zdążyły i Żmudź ósmego września wpadła w rędze Miklasa. Właśnie tam odbyła się pierwsza wielka bitwa, w której niecałe 13 tysięcy chrześcijan uporało się z siedmioma tysiącami pogan, którzy doznali jednak mniejszych strat. Żmudź została szybko odzyskana i przekazana powrotem hrabiemu Nadrowii, był to błąd gdyż w wyniku kilku nieporozumień jeszcze w trakcie wojny prowincja ta uniezależniła się. Na przełomie listopada i grudnia w Semigalii stoczono drugą ogromne bitwę, która tym razem była ogromnym sukcesem Henryka. Troche ponad 11 tysięcy jego żołnierzy wybiło co do jednego wielką sześciotysięczna armię niewiernych. W lutym następnego roku na odsiecz obleganej Semigalii przybyło 4000 pogan ale i te siły były niewystarczające. Henryk rozbił ostatnią nieprzyjacielską armię i mając 8500 ludzi mógł spokojnie przejść do oblegania grodów. 12 kwietnia ostatecznie upadła potężnie ufortyfikowana Semigalia. 15 czerwca zdobyto Letgalię, a szóstego sierpnia Inflanty. Do końca roku zdobyto jeszcze Dorpat, Rewel i Narwię. Wojna zakończyła się 22 lutego 1183 roku kiedy to zdobyto wyspę Ozylię. Ozylia i Rewel zostały włączone do arcybiskupstwa Karelii, a Letgalia do hrabstwa Halland. Inflanty w lenno otrzymała Agnieszka z Brugii. W międzyczasie pokonano zbuntowanego wasala w Hiszpanii. Kordobę otrzymał Raimundo de Flandre, który od razu został też księciem Tangeru. Calatrava weszła w skład hrabstwa Caceres. Dla poprawy reputacji oddano też tytuł księcia Gwynedd jego wcześniejszemu posiadaczowi.

 

Mocna władza Henryka nie wszystkim się podobała, piątego lipca 1184 roku posłuszeństwo królowi wypowiedział hrabia Forez. Buntownik nie był jednak przygotowany do wojny i Henrykowi wystarczało zgromadzenie pięciu tysięcy wojowników. 28 listopada zdobyto Forez, które po wojnie weszło w posiadanie hrabiego Touraine. 15 stycznia 1185 roku zdobyto Tuluzę, którą otrzymał w lenno jeszcze nieletni syn króla Karol, który otrzymał też tytuł księcia Anjou. W lutym 1186 roku Henryk wyruszył na kolejną wojnę z niewiernymi, w Karelii zgromadził ponad sześć tysięcy zbrojnych i wyruszył do walki z Plemieniem Samów. Poganie również nie byli w stanie się bronić, w kampanii odbyły się dwie małe bitewki a do września udało się zdobyć wszystkie ziemie niewiernych : Chołmogory, Samojedzi i Peczorę. W międzyczasie na świat przyszła córka króla Etienette.

Następne dwa lata były bardzo spokojne, w tym czasie udało się politycznie doprowadzić do wasalizacji hrabiego Kalmar Lan Waldemara oraz hrabiego Brabancji Bernarda van Leuvena. Urodziła się też królowi kolejna córka Raymonde. W czerwcu roku 1188 Henryk zgromadził w Brugii niemal 10 tysięcy żołnierzy i wyruszył na wojnę z księciem Orkad. Był to kolejny bezbronny wręcz rywal wobec potęgi roku Flandryjskiego. 24 października zdobyto Caithress, które otrzymał wkrótce książęcy syn i zarazem hrabia Strathclyde. Hołd lenny królowi złożył także hrabia Oppland. 23 lipca 1189 roku urodziła się Cecile de Flandre. W sierpniu następnego roku Ile de France i Reims dzięki zawiłości sukcesyjnej weszły w ręce hrabstwa Trondelag. Henryk w tamtym momencie rościł prawa tylko do Reims, które uniezależniło się od norweskiego suwerena. Wojna wybuchła szesnastego sierpnia. We wrześniu niecałe 3000 ludzi króla zmiotło nieco ponad tysiąc obrońców miasta koronacyjnego, a miasto poddało się siódmego listopada. W lenno otrzymał je wraz z tytułem księcia Artois drugi z synów Henryka Arnaud.

Na początku następnego roku urodziła się Mascarose, a jej ojciec szykował się do kolejnej wojny. W Semigalii skoncentrowano 15000 żołnierzy i ruszono na krucjatę przeciwko potężnemu władcy Plemienia Ugrofinów. Po drodze znajdował się jeszcze znajdujący się w pogańskiej władzy Witebsk, to słabe państewko również padło łupem Henryka. Zanim walki na Rusi rozgorzały przeciwko walecznemu królowi wystąpił hrabia Hademarku i Wyborga. Na przełomie lipca i sierpnia 14600 ludzi Henryka zgniotło liczącą niewiele ponad tysiąc armię wodza Witebska. Miasto zostało zdobyte 12 sierpnia. W październiku zdecydowano się opłacić ponad 3 tysiące katalońskich najemników do walki z hrabią Hademarku. W okresie pomiędzy listopadem, a styczniem 1192 król stoczył dwie zwycięskie bitwy z wojskami Ugrofinów. 23 stycznia prawie czternasto tysięczna armia zdobyła Chopior, a siódmego kwietnia Sarkiel. Trzy dni później Katalończycy zdobyli Hademark i ruszyli na Wyborg. We wrześniu znowu zniszczono niewielki oddział niewiernych, a 27 dnia tego miesiąca opanowano Albanię. W październiku doszło do pierwszej większej potyczki, w której ponad 12 tysięczna armia krzyżowców rozgromiła prawie 2,5tys armię pogan. 12 listopada zdobyto Kartlię. 22 grudnia zdobyto Wyborg i ruszono na jego ostatni bastion Przemyśl. Do dnia 14 lipca obia konflikty zostały zakończone po zdobyciu Unży, Muromu i Przemyśla. W tak zwanym międzyczasie Guiges de Flandre arcybiskup Karelii został wybrany papieżem, a nowym arcybiskupem został Aimery de Flandre (Rewel, Ozylia, Tavasts). Przemyśl został włączony do księstwa Styrii, Chopin do hrabstwa Suwaru, a Murom do hrabstwa Niżny Nowogród. Biskup Letgalii otrzymał Witebsk. Unża została nadana w lenno hrabiemu Ufy.


Ruś po wojnie z Ugrofinami : Jasnofioletowy – Królestwo Flandrii i Danii, Pomarańczowy – Zakon Krzyżacki, Granatowy – Księstwo Nowogrodzkie, Żółty – Księstwo Kijowskie, Jasnozielony – Księstwo Władymirskie, Brązowy – Księstwo Moskiewskie, Szary – Plemie Alania

Król Henryk oczywiście nie akceptował utraty kontroli nad Ile de France, jednak nie chciał psuć sobie reputacji i próbował dyplomatycznie namówić hrabiego Trondelag na złożenie hołdu lennego. Udało się to na początku lutego 1194 roku, ale okazało się wówczas że Paryż wraz z okolicą należy do ..hrabstwa Rogaland! Czternastego lutego Henryk został wybrany na legata papieskiego, pozwoliło mu to zdjąć ekskomunikę z swojego wasala hrabiego Brandenburgii Fryderyka van Braunschweiga oraz nałożyć ją na księcia Saksonii Ludwiga Billunga. Dzięki temu zabiegowi król nie tracąc zbytnio prestiżu mógł wysunąć roszczenia do tytułu silnego sąsiada. Tego samego dnia hołd lenny królowi złożył hrabia Rogaland i Ile de France Eystein z Gike. Trzynastego marca Henryk rozstał się ze swoim wujem i wieloletnim marszałkiem królestwa Ryszardem, który został biskupem Pilzna.

Pod koniec sierpnia tego roku zakończona została wielka mobilizacja, skutkiem której w Altmark zgromadziło się 16600 wojów pod komendą Henryk. Celem ataku była oczywiście Saksonia. We wrześniu pod Luneburg doszło do pierwszej bitwy, w której Henryk tracą stu ludzi rozgromił dwutysięczny książęcy korpus. W październiku pod Bremą spotkano główne siły Ludwiga w sile 2500, zdecydowana przewaga liczebna znów doprowadziła do likwidacji niemieckiej armii, ale tym razem śmierć poniosło aż czterystu atakujących. 6 listopada zdobyto stolice księstwa Bremę, a 13 grudnia Luneburg. Wraz z nowym rokiem nowe siły otrzymał broniący się książę, niecałe 2 tysiące żołnierzy nie miało jednak szans z ośmiokrotnie większą armią w bitwie pod Brunszwikiem. Miasto padło 22 stycznia, a kres wojny miał miejsce 28 marca kiedy Henryk zdobył Oldenburg. Pokój był bezkompromisowy, Henryk przyjął tytuł księcia Saksonii i został hegemonem w Niemczech, niestety wciąż brakowało mu ziem do możliwości koronacji. 18 kwietnia Henryk wymógł na Ludwigu Billungu (hrabia Oldenburga) oddanie Brunszwiku, który w lenno otrzymał najmłodszy syn króla Geoffrey. Jeszcze większym upokorzeniem dla Billunga było koronowanie królewicza na księcia Saksonii i Brandenburgii. 30 maja hołd lenny królowi złożył hrabia Fryzji Wschodniej Ludolf van Lausenbug.


Niemcy AD 1195 : Jasnofioletowy – Królestwo Flandrii i Danii, Niebieski – Księstwo Szwabii, Zielony – Księstwo Miśni

 

Wafel - Książąt jako wasali mam około 20, nadaje takie tytuły synom królów i wtedy kiedy muszę 'tanim kosztem' poprawić reputacje.
Laveris de Navarro - Nie zauważyłem żadnych różnic w eventach kiedy miałem pobożność -1000 czy 1000 ;>

Henryk kochał wojnę i długo nie mógł bez niej wytrzymać dlatego też w listopadzie 1196 roku zdecydowano się na kolejną walkę z niewiernymi. W Konstantynie zgromadzono 15500 ludzi i zaatakowano królestwo Hammadid. W grudniu napotkano pierwszy oddział nieprzyjacielski w marnej sile 700 ludzi, bitwa była krótka i krwawa, a straty chrześcijan wyniosły niecałą setkę żołnierzy. Na początku stycznia następnego roku zdobyto Kabylię, a w lutym dotarto do Mzab gdzie zniszczono ponad tysiąc wojów pogan. Siódmego marca zdobyto miasto. Ostatnią prowincją muzułmańskiego króla był Algier, którego bronić miało 1200 ludzi. Nie mieli oni szans w walce z niecałymi 15 tysiącami krzyżowców. Algier zdobyto drugiego czerwca, oznaczało to koniec wojny z królem Hammadid ale nie koniec działań wojennych w północnej Afryce. Król Henryk dowiedział się o konfikcie Cyrenajki z Fatymidami dzięki czemu mógł zaatakować bezbronnych wasali emira szejków Gabes, Dżerby i Trypolitanii. Do końca roku zajęto wszystkie te nie bronione ziemi i zawarto pokój z emirem, który i tak był już pokonany przez Fatymidów. W styczniu 1198 roku król zamierzał opuścić ze swoimi wojskami Afrykę gdy doszły do niego wieści o uniezależnieniu się od Fatymidów szejka Jerozolimy! Zdobycie Świętej Ziemi zasłoniło królowi wszystko i pod koniec miesiąca ruszono na kolejną wojnę.

Szejk Jerozolimy dysponował liczną i doświadczona armią w sile 6500, Henryk miał jednak dwukrotnie większe siły i bitwę o Jerozolimę wygrał choć stracił aż 2000 ludzi. 12 lipca ostatecznie uporano się z potężnymi fortyfikacjami miasta, a Henryk zyskał niewyobrażalny splendor i wdzięczność Papieża. Długa wojna w Afryce spowodowała jednak bunt księcia Styrii, który ósmego października zdecydował się wypowiedzieć swojemu seniorowi wojnę. Do walki z buntownikiem król wysłał wojska niemieckie Brandenburgii i duńskie księcia Szlezwiku gdyż sam musiał jeszcze walczyć z sojusznikiem szejka Jerozolimy szejkiem Al Amara. Miasto zdobyto pod koniec października, zmęczeni żołnierze mogli w końcu udać się do domów. Algier przypadł księciu Tangeru Gonzalo de Flandre, a Kabylia hrabiemu Annaby Geraudowi Mejii. Wojna z księciem Styrii toczyła się przez cały rok 1199 i zakończyła się całkowitym zwycięstwem króla, wojska księcia Szlezwiku tylko raz musiały walczyć na otwartym polu. W maju prawie 5000 wojsk duńsko-niemieckich rozgromiło 2000 obrońców Ołomuńca. Styria upadła w styczniu, a Przemyśl w grudniu. Na tej wojnie terytorialnie zyskali hrabiowie Innsbrucku, Cheba i Podlasia. Tytuł księcia Styrii oraz Jerozolimę uzyskał książę Saksonii Geofrroy. Księżną Al Amary została Euforyzna z Gandawy, a Trypolitanię i Gabes w lenno otrzymała Alix z Ypres. Podczas wojny doszło też do ślubu najstarszej córki króla Isabeu, której mężem został hrabia Salerno Hermann de Hauteville.



Cały czas też w dyplomatyczny sposób poszerzano wpływy królestw dzięki czemu hołd lenny Henrykowi złożyli hrabia Fryzji Wschodniej Theodor von Geroldseck oraz biskup Bredy Edgar mac Diarmit. W roku 1200 Henryk poczuł się na tyle silnym by zaatakować jedno z potężnych państwa Maurów mianowicie emirat Walencji, w obronie swojego sojusznika stanął również król Zirid. Wojna wybuchła 16 września. Henryk w Jaca zgromadził imponującą armię w sile 23000. By uchronić przed atakiem króla Zirid Mzab i Gabes król utworzył na tych ziemiach biskupstwo pod zarządem Piotra z Gandawy. Na początku roku 1201 zdobyto Castellon i Walencję, do tej pory obyło się bez otwartych starć. W międzyczasie zmobilizowano nowe siły pod przywództwem Benedykta Knytlinga, duński książę miał przybyć z posiłkami liczącymi 14000 ludzi. 13 kwietnia odniesiono kolejny sukces, zdobyto Toledo po czym skierowano marsz wojsk królewskich na północ półwyspu. Emir skrzętnie do wykorzystał i do lipca odzyskał Castellon i Walencję. Przewagę nadal jednak posiadał Henryk, który cały czas nie napotykając żadnych sił nieprzyjaciela zdobywał kolejne prowincje : Leon, El Bierzo i Asturię Oviedo. W międzyczasie Benedykt odbił Castellon. Czwartego lutego 1202 roku zdobyto Asturię Santillanę, a 12 marca Vizcaya. By już nie wracać w tej kampanii w te rejony zaatakowano wasali emira, szejków Nawarry i Denii. W maju odbyła się pierwsza bitwa podczas tej wojny, w której bez żadnych problemów 17 tysięcy krzyżowców rozgromiło niewielki tysięczny korpus muzułmański. 16 czerwca zdobyto Nawarrę. Dobrze dla króla układał się też konflikt w Afryce, gdzie hrabia Górnej Bawarii Fridebert na czele 15 tysięcznej armii miał za zadanie rozbijać wojska królewskie, przy okazji zdobył dla swojego syna Medżerdę. W sierpniu zgodzono się na rozejm. Wojna w Hiszpanii była kontynuowana, 16 sierpnia w ręce chrześcijan wpadła Rioja, a miesiąc później książę Tangeru Gonzalo[/n] zdobył Walencję. W październiku pod Burgos król Henryk spotkał większą niż poprzednią armię niewiernych, jednak 3000 Maurów to były zbyt małe siły na walkę z królem Flandrii i Danii. W listopadzie zdobyto Burgos. Na początku roku 1203 Gonzalo zdobył Denię. W kwietniu emir zgromadził resztkę swoich sił w Murcji gdzie niewiele potem dotarli krzyżowcy wciąż posiadający dużą armię (ponad 16 tysięcy). Emir dysponował czterokrotnie mniejszą armią, która doznała druzgocącej klęski. Henryk stracił zaledwie 400 ludzi. W ciągu kolejnych kilku miesięcy wojna dobiegła końca, zdobyto Murcję, Almansę i Majorkę, a książę Saksonii na czele regimentu jerozolimskiego zdobył Petrę. Henryk koronował się na króla Nawarry, Leon i Aragonii!

Królestwo Zirid w walkach z Fridebertem straciło wiele sił, nie przeszkodziło im to jednak w kontynuowaniu wojny z księstwem Anjou. Doszło nawet do tego, że w muzułmańskie ręce wpadła Tuluza, gdzie utworzono szejkanat. Henryk nie mógł tego zaakceptować i ponownie ruszył na wojnę. Jeszcze w grudniu udało mu się w Blois skoncentrować armię w sile 9200 ludzi. W międzyczasie wobec księcia Pikardii zbuntował się biskup Calais, oznaczało to kolejną wojnę. W lutym 1204 roku armia królewska niedaleko Tuluzy napotkała się na trzytysięczny odział niewiernych i po zaskakująco szybkim i łatwym boju rozbiła go! Straty były minimalne bowiem wynosiły około dwustu ludzi. 23 marca odbito Tuluzę i obrano azymut na północną Afrykę. 30 sierpnia zdobyto Bidżaję, a 19 grudnia Bizertę. 15 marca zdobyto Tunis, a 21 czerwca Kairuan. W tak zwanym międzyczasie książę Luksemburga zdobył Calais i Boulogne. 13 listopada zdobyto Mahdiję i zdecydowano się zawrzeć pokój z królem Zirid, który dysponował jeszcze prowincja nad morzem Kaspijskim gdzie Flandryjczycy nie zamierzali się wybierać. Kontynbuowana była jednak walka z szejkiem Syrakuz, samo miasto zdobyto 18 lutego 1206 roku. Agrygent i Palermo podbił hrabia Cieszyna.


Półwysep Iberyjski i Zachodnia Afryka Północna : Jasnofioletowy – Królestwo Flandrii i Danii, Biały – Emirat Sewilla, Szary – Emirat Algier, Szary II – Księstwo Katalonii

Syrakuzy i Tunis w lenno otrzymała córka króla Cecylia, Kairuan otrzymał hrabia Medżerdy Rupert. Majorka wpadła w ręce hrabiego Saragossy Amalryka z Brugii. Podczas działań wojennych zmarła ukochana żona króla Cecylia, drugą żoną Henryka została córka króla Szwecji Rikissa z Ostergotlandu. Szwedka nie dość, że posiada wielką urodę to jeszcze ma bardzo dużą wiedzę wojskową, król mocno liczył, że urodzi mu się jeszcze chociaż jeden syn.


Rikissa z Ostergotlandu

AAR został oczyszczony i zamknięty. W przypadku chęci kontynuacji, proszę skontaktować się ze mną poprzez PW.
Maciej