Historia Pewnego Mosina - CoD2 AAR

No dobra, kompletnie mnie porąbało. Call of Duty 2 tak mnie zauroczyło, że piszę z niego AAR. Gram multiplayer, Rifle&Sniper Mod (czyt. jedynie snajperki lub broń jednostrzałowa. Zero automatów czy półautomatów. Niezależnie, jakiej narodowości jest twój żołnierz, dostępne są wszystkie z możliwych broni).


Historia Pewnego Mosina



Wstęp


Sewastopol, 9 maj, 1944

Kolejny Bf-109 stanął w ogniu. Rosjanie nieubłaganie rzucali w samoloty koktajlami Mołotowa. Pośród płonących wraków biegł człowiek w niemieckim mundurze. Nie miał na sobie hełmu. Nie niósł broni. Samolot był kilka metrów od niego. Nieuszkodzony. Nagle z za rogu wyskoczył czerwonoarmista. Rosły brunet powalił go jednym uderzeniem pieści.
- Oli, szybciej!
Brunet wyrwał z rąk omdlałego Rosjanina Mosina i wskoczył do samolotu.
Bf-109 uniósł się, nietrafiony żadnym koktajlem, pociskiem, czy granatem. Oli oglądał skradzioną broń. Strzelał z Mosina kolegi. Radziecki wynalazek nie umywa się do Kara.
Spojrzał na płonące miasto pod nimi. Umierało w nim tysiące Niemców, pozbawionych drogi ucieczki. Potem spojrzał na siedzącego za sterami Franza. Jak dobrze mieć przyjaciela pilota... ​

 

Uwaga! To jest historia ALTERNATYWNA. Wiem, na razie wszystko gra...


Historia Pewnego Mosina



Walki o Carentan - wstęp


Carentan, 9 czerwca, 1944

A więc tu. Północne skraje miasta. Nie ma nawet drogi dojazdowej do reszty mieściny, bo nalot bombowy poczynił w niej potwornie głębokie leje. Praktycznie nie da się tamtędy przejść.



Zdjęcie z samolotu, prowizoryczna mapka naszego sektoru. Chłopaki zrobili zdjęcie tak, że północ jest na dole, a południe na górze. Mój pluton rozlokowany jest w knajpie. Centrum dowodzenia znajduje się w jednym z domów na przeciwko szwalni.

W maju Grenadier Regiment-914, czyli 352. dywizja piechoty, do której należę, została przerzucona z frontu wschodniego, z Besarabii do Pas de Calais. Wczoraj przerzucono nas tu, do Carentan.

Do mojej drużyny oprócz mnie - Olivera Hosendufta, należą Fritz Aberheimer, Herbert Karnitz i Siegfried Weger. W sektorze, którego będziemy bronić znajduje się około setka żołnierzy - 2. kompania 2. batalionu 1. pułku naszej dywizji.

Poszedłem do mojego pokoju. Mosin wisiał na ścianie. Zdobyłem go równo miesiąc temu, w Sewastopolu. A więc Amerykanie zginą z broni własnego sojusznika...
Wczoraj świetnie się spisał w ćwiczeniach. Mam nadzieję, że równie dobrze pójdzie mu z prawdziwym wrogiem.



Nasz fotoreporter zrobił nam parę zdjęć. To natomiast zrobiłem osobiście. W dłoni trzymam Mosina, przede mną biegnie Siegfried. W tle Herbert i Fritz.​

 

Historia Pewnego Mosina



Walki o Carentan - dzień I


Carentan, 10 czerwca, 1944

Łupnęło. Otworzyłem jedno oko. Znów łupnęło. Wyjrzałem przez okno. Od strony morza nadlatywały alianckie samoloty. Przelatywały nad nami obojętnie. Gdzieś w centrum miasta widać było płonące mieszkania. Stamtąd też pochodził huk wybuchów.
Spojrzałem na zegarek. Pół do szóstej. Chwyciłem w ręce Mosina i począłem budzić kompanów. Stabsfeldwebel Herbert, dowódca drużyny wbiegł do pokoju.
- Nie jesteśmy celem bombardowania, ale musimy zachować środki ostrożności. Ukryjcie się w piwnicy kamienicy na przeciw tylnego wyjścia z naszego lokum.
- Jawohl, Herr Stabsfeldwebel! Obudzę chłopców i udamy się do piwnicy.

Piętnaście minut potem rozpoczął się ostrzał artyleryjski. Siedzieliśmy skuleni w piwnicy. Herbert co chwila wychodził, aby poznać obecny stan walk. Około szóstej zauważono pierwsze jednostki US Army, napływające drogą od strony farmy.



W pół do szóstej Amerykanie rozpoczęli natarcie w kierunku placu i domu stolarza. Wtedy to dostaliśmy nakaz włączenia się do walki. Około siódmej nasza drużyna zapuściła się na tyły wroga, w stronę farmy. Podeszliśmy kilku Amerykanów, mi udało się zlikwidować dwóch.







O ósmej trzydzieści Amerykanie opanowali plac i zatrzymali się przed domem stolarza. Nastąpiła przerwa w walkach. Nasz pluton ścisnął się w piwnicy, by odpocząć - knajpa była narażona na ostrzał z sierocińca, zajętego przez Amerykanów.

O dziesiątej przybiegł Herbert z natychmiastowym nakazem ataku na sierociniec. W mig poderwaliśmy się i rozpoczęliśmy natarcie. Ja wbiegłem na piętro knajpy, do naszego pokoju, znajdującego sie naprzeciw sierocińca i zaczaiłem się z Mosinem. Zacząłem wystrzeliwać Amerykanów. Jednym rzutem granatem zabiłem czterech przeciwników. Piętro sierocińca zostało chyba oczyszczone z przeciwników. Wybiegłem na ulicę, przebiegłem przez podwórze, zabijając jednego żołnierza i razem z pokaźną grupką kamratów rozpocząłem szturm sierocińca od tyłu.

Nagle rozpętało się piekło. Trzech z moich kolegów padło. To ukryci po kątach Amerykanie wzięli nas w krzyżowy ogień. Cudem udało mi się uciec z sierocińca i dobiec do szwalni, w której się schroniłem. O jedenastej natarcie załamało się. Wróg przygotowywał się do kontrataku.

Zaledwie dziesięć po jedenastej US Army rozpoczęła morderczy kontratak z sierocińca. Ewakuowaliśmy nasze dowództwo do kamienicy, Amerykanie zajęli budynki w których się mieściło, a potem szwalnię. O dwunastej zdobyli wylot przejścia, przy dawnej drodze do centrum, a piętnaście minut po tym zdarzeniu rozpoczęły się w przejściu ciężkie walki.



W ciasnym przejściu alianckie cytrynki bezlitośnie mordowały dwóch, a czasami trzech Niemców na raz. Nasza drużyna trzymała się z dala od ognia Garandów, na tyłach gospodarstwa. Kiedy jednak, około trzynastej, Amerykanie znaleźli się stosunkowo blisko, Stabsfeldwebel rzucił się do walki. Pobiegliśmy za nim.
To się stało w jednej chwili. Biegłem za Herbertem. Nagle tuż przed nami upadł zabójczy M2. Zdążyłem uskoczyć do tyłu. Stabsfeldwebel Herbert nie zdążył...
Fritz złapał mnie za ręce i odrzucił w tył. Widziałem jeszcze rozszarpane odłamkami zwłoki naszego dowódcy...

Godznę później zostaliśmy wyparci z przejścia. Sytuacja zrobiła się nieciekawa. Jednak korzystając z chwilowej przerwy w wrogim natarciu, pobiegliśmy do dowództwa, by uzupełnili kompanie i mianowali nowego majora.
Naszym nowym dowódcą został Oberschütze Fritz. To było do przewidzenia. Miał ogromną krzepę i odwagę, świetny refleks oraz przede wszystkim - charyzmę. Drużynę uzupełniono młodym, może dziewiętnastoletnim chłopakiem - Dirkiem Pintschem.

Do piętnastej walki zupełnie ustały. Front odwrócił się - Amerykanie opanowali przejście, szwalnię i byłe dowództwo, a my plac i okolice zrujnowanego domu.

O szesnastej trzydzieści snajperzy US Army zajęli pozycje w oknach i rozpoczęli wystrzeliwać nasze jednostki. Uporaliśmy się z nimi po siedemnastej, jednego z nich wyeliminowałem granatem. O osiemnastej rozpoczęły się niewielkie walki uliczne - wszyscy żołnierze byli zmęczeni całym dniem walk i unikali wrogiego ognia. Dirk został lekko zraniony w rękę.





Walki tego dnia skończyły się około dwudziestej pierwszej. Wykończeni położyliśmy się w naszym pokoju w knajpie, którą udało nam się odzyskać. Pintsch udał się do punktu medycznego, mieszczącego się na piętrze kamienicy. Po pierwszym dniu walki front wyglądał następująco:

​