History is written by victors - Victoria II - Berliner Kongresse

SŁÓW WSTĘPU KILKA

Witam!
Kiedyś, któryś z użytkowników forum polecił mi moda do EU3 o nazwie More Provinces Mod. Przez próby grania na DeI, MEIOU i innych modach byłem dość do niego sceptycznie nastawiony. Jednak postanowiłem spróbować. Gra na tym modzie tak mi podpasowała, że pierwszy raz w życiu ukończyłem rozgrywkę w EU3. Później było ich jeszcze kilka, jednak ta pierwsza zapadła mi mocno w pamięc i miałem pragnienie, aby dalej ją kontynuować.
Victorię II posiada już od około roku(stąd też wersja tylko 1.3) i w pewnym momencie pomyślałem, że może by moją rozgrywkę tutaj przenieść. Próbowałem konwertera. Nie udało się. I cóż, trzeba było się zająć ręcznym przenoszeniem save'a. Pierwsze dni były naprawdę bardzo dynamiczne i satysfakcjonujące(głównie ze względu na duże zmiany w mapie), jednak z czasem, kiedy przerwa świąteczna się skończyła zaczęło mi przybywać obowiązków(zarówno szkolnych jak i poza szkolnych). Przenoszenie save'a idzie jednak w bardzo dobrym kierunku i myślę, że do końca moich ferii(tzn. 2 marca 2014) wszystko będzie gotowe do gry.
Spytacie dlaczego nie zacznę AARa dopiero wtedy? Otóż, odpowiedź jest prosta. Wraz z ręczną konwersją nabiera się coraz większej chęci na pisanie tego co dzieje się w świecie. Pomyślałem też, że wcale okres 1820-1836 nie musi być taki nudny i statyczny, więc dużo wydarzeń mam już w głowie. Wystarczy je tylko opisać. Po to właśnie zakładam już teraz ten temat.
Osobiście wiąże bardzo duże nadzieje z tym AARem i myślę, że będzie co najmniej o niebo lepszy niż poprzednie. Zamierzam przynajmniej bardziej się do niego przyłożyć.

To by było chyba póki co na tyle. Zapraszam na krótki prolog.

HISTORY IS WRITTEN BY VICTORS

PROLOG
​

Europa od wieków nie była spokojna. Z niej rozprzestrzeniło się to na cały świat. Nie było właściwie dnia, żeby mówić o spokoju. Kiedy jedna wojna się kończyła, zaczynał się druga. Kiedy zachód milkł, odzywał się wschód. I tak wkoło. W XIX wiek świat wchodził pogrążony w chaosie. Rosnąca świadomość ludzi, zarówno ta narodowościowa jak i polityczna szły w parze z widocznym podziałem na biednych i bogatych. Biedni od pokkoleń pracowali an bogatych, a bogaci rozjeżdżali się po świecie w poszukiwaniu hulanek, towarzystwa czy edukacji. W 1807 na tron węgierski wstąpił drugi król z dynastii de Villaines - Albert I. Był doskonałym dyplomatą, od najmłodszych lat interesowały go wydarzenia polityczne, które miały miejsce w Europie i na świecie. Jedynym co mu nie pasowało był brak porządku. Światem rządził chaos i dążenie do własnej dominacji. Efektem były bardzo niejasne granice, zarówno państw jak i stref wpływów, niejasna przynależność narodowa i inne mniej lub bardziej ważne rzeczy. Jednym słowem - wszystko było niejasne.
Wreszcie w roku 1819 król Albert I rozpoczął kampanię, która miała obudzić w władcach europejskich chęć uporządkowania świata. Szybką aprobatę zyskał ze strony swych sojuszników - Francji, Polski i będącego w unii personalnej z Polską Cesarstwa Obojga Sycylii. Dodatkowo taką chęć wyraził trzeci z królów dynastii de Villaines - Karol XII, władca Hiszpanii. Rozpoczęto rozmowy z od dawna wrogo nastawionymi do sojuszu polsko-węgierskiego Niemcami i Szwecją, dalej z Wielką Brytanią, Norwegią, Moskwą i innymi mniejszymi lub większymi państwami katolickiej Europy i świata.
Za miejsce kongresu obrano stolicę Niemiec - Berlin. Wydawało się to być mało logiczne posunięcie ze strony pomysłodawcy - Alberta I - jednak jak się później okazało, miał to być celowy ruch, pokazujący, że Węgry nie czują się najmocniejsi w Europie i dążą do wyrównania sił między większymi z graczy kontynentu.
Oficjalne otwarcie kongresu, na którym w szczytowych momentach obecni byli przedstawiciele ponad 50 państw(!), nastąpiło 17 stycznia 1820 roku.
Oficjalne obrady trwały do 27 listopada 1820, jednakże pomniejsze traktaty, pakty i umowy zawierano i dołączano do oficjalnych dokumentów kongresu jeszcze do czerwca roku następnego.
Efektem kongresu było przede wszystkim ustalenie granic między wszystkimi państwami i ich koloniami, a także ustalenie stref wpływów czy ustalanie zasad międzynarodowych, dotyczących m.in. pomocy wojskowej.

Mapka przedkongresowa, tak pi razy oko wszystko się zgadza



​

OK, to by było na tyle tego krótkiego prologu, mam nadzieje, że nie będę wam kazał długo czekać na (mam nadzieje, że obszerne) odcinki wstępu.
I chciałbym się także dowiedzieć, czy jest tu ktoś kto pomógłby w tworzeniu eventów(a raczej zrobił je dla mnie, gdyż ja z VicII mam pierwszy raz do czynienia), które mogą mi dość mocno skrócić czas edycji save'a i na pewno urozmaicić fabułe

 

No to doczekaliście się pierwszego odcinka Miłego czytania

HISTORY IS WRITTEN BY VICTORS

ODCINEK I
"Przedstawienie świata: Skandynawia w szerokim tego słowa znaczeniu"

​

Islandia przez ostatnie cztery wieki znajdowała się pod różnym panowaniem, zaczynając od Norwegii, Danii, Szwecji, na upokarzającym z pewnością dla Islandczyków okresie bycia protektoratem małego niemieckiego księstwa Akwizgranu(Aachen). Kilka razy w erze nowożytnej udawało im się jednak pokonać okupanta i ogłosić niezależność, jednak powstające republiki i monarchie upadały dość szybko. Dopiero powstała na początku II połowy XVIII wieku monarchia ustabilizowała swoją niezależność państwową. Wyspa była jednak nadal podzielona. Na zachodzie oraz w centralnej jej części(w dużej mierze pokrywają ją wieczne lody) panowała dynastia islandzka, natomiast wschód, z ważnym portem w Hornarfjordur, należała do Szwecji.

Z kolei druga część monarchii – Grenlandia – została skolonizowana dopiero w 1793 roku właśnie przez Islandczyków. Powodem tak późnej kolonizacji była decyzja z konferencji kolonizacyjnej w Vigo roku 1643 gdzie uznano wyspę za niezdatną do kolonizacji i wszystkie ówczesne mocarstwa kolonialne podpisały traktat o niewłączanie tej wyspy do swojego imperium(oczywiście bardzo często Szwedzi i Norwegowie deportowali tam przestępców z przeludnionych więzień, którzy mieszali się z rodowitymi mieszkańcami wyspy). Sytuację tę wykorzystał król islandzki Olaf VI, który sfinansował wyprawę Eidura Steinssona, który 16 sierpnia 1793 roku wbił islandzką flagę w wybrzeże Grenlandii. Eskimosi mieszkający na wyspie wydawali się niezbyt przejmować zaistniałą sytuacją, owszem wysłano na nią wielu przedstawicieli oświaty i religii beitelskiej(odpowiednik kalwinizmu, stworzony przez Szwajcara Otto Beithela w okresie reformacji) lecz ich misje nie szły w zbyt dobrym kierunku. Wraz z upływem lat autochtoniczni Eskimosi zaczęli jednak wymieniać się doświadczeniem i kulturą z Islandczykami. Zaczęto zawierać małżeństwa mieszane i integracja dwóch ludów szła w dobrym kierunku. Coraz więcej Eskimosów zaczęło również wyjeżdżać na Islandię, gdzie znajdowali zatrudnienie, głównie w rybołówstwie. Z czasem przedostawali się oni w kierunku europejskich uniwersytetów lub norweskiego Dzikiego Zachodu, gdzie mieli szanse na tworzenie czegoś nowego na nieznanych dotąd ziemiach.

Przedstawicielami Królestwa Islandii i Grenlandii na kongresie berlińskim poza królem Erikiem III był kanclerz Olaf Ragnarsson oraz przedstawiciel Eskimosów Okalik Miniksson.

Koncepcje Królestwa Dwóch Wysp(nazwa zamienna dla KIiG)
-koncepcja węgierska(przyłączenie do Królestwa wschodniego wybrzeża z zachowaniem portu Hornarfjordur jako szwedzkiego punktu strategicznego, z którego może korzystać zarówno flota islandzka jak i szwedzka)
-koncepcja szwedzka(podporządkowanie Islandii[protektorat] „Imperium Wszystkich Skandynawów”, pozostawienie Grenlandii jako miejsca nieskolonizowanego)
-koncepcja francuska(całkowite przyłączenie wschodniego wybrzeża do KIiG)
-koncepcja brytyjska(stworzenie z Islandii przystani dla państw kolonialnych, co oznaczałoby trwałą ingerencję Europy w sprawy monarchii)

Ostatecznie kongres uznał prawo monarchii do Grenlandii, uzasadniono to tym, że Islandia powiększając swoje terytorium o te ziemie nie rośnie znacząco w siłę i nie zagraża „kolonialnej równowadze” lansowanej przez rząd norweski. Poza tym przyłączono do królestwa ziemie wschodnie, które do tej pory należały do Szwedów z zastrzeżeniem, że Ci nie muszą płacić ceł handlowych oraz uznano port w Hornarfjordur jako punkt pośredniczący floty szwedzkiej między Skandynawią, a koloniami w Ameryce Północnej. Spowodowało to nasilenie pozytywnych relacji między oboma państwami i w efekcie zawarcie sojuszu w roku 1829 w Reykjaviku.


WYDARZENIA W KRÓLESTWIE ISLANDII I GRENLANDII 1820-1836:
03.08.1820 - przyznanie przez kongres berliński wschodnich ziem wyspy Islandii Królestwu
06.07.1822 - ślub następcy tronu Erika IV z grenlandzką księżniczką Sissiilią. To wydarzenie jest o tyle szczególne, że małżeństwo miało potwierdzić jedność Islandii i Grenlandii
20.07.1826 - wydrukowano pierwszy zbiór "Mniejszych sag islandzkich" zebranych przez pisarza Arnara Reidarsona
11.05.1827 - zatwierdzono oficjalną flagę Królestwa*:

Flaga Islandii i Grenlandii jest podzielona na dwa czerwone pola - oznacza to krew przelaną w imię honoru, a także walki o suwerenność Islandczyków. Po prawo widzimy naciągniętą rybią skórę - niegdysiejszy symbol duńskiego kolonializmu, przejęty obecnie i używany jako symbol narodowy przez Islandczyków - a nad nią korona symbolizujące monarchię. Po lewo trzy białe niedźwiedzie - symbol Grenlandii. Niebieski pas po środku oznacza wodę, która oddziela obie wyspy. Flaga w niektórych źródłach może być ukazywana w odwrotnym szyku(tzn. niedźwiedzie po lewo, na zachodzie, a rybia skóra po lewo, na wschodzie)
18.10.1829 - podpisanie sojuszu szwedzko-islandzkiego w Reykjaviku
13.02.1835 - śmierć dotychczasowego króla Erika III, 3 dni później koronowany zostaje jego syn, Erik IV


Skandynawia od setek lat była pod kontrolą Szwecji. Po wygnaniu z kontynentu Norwegów, którzy na stale osiedlili się w Ameryce Sztokholm zwrócił się na kierunek wschodni, wykorzystując z początku słabnącą pozycję republiki nowogordzkiej, a później państwa Moskiewskiego. W pewnym momencie Szwedzi kontrolowali wszystkie ziemie na północnym wybrzeżu Rosji, jednak po późniejszej serii potyczek utracili je na rzecz Moskwy. Po podbiciu Danii i przeniesieniu przez nią stolicy do Ameryki Południowej Szwedzi władali już całą Skandynawią, jedynie (niepotrzebna) ostatnia wojna z Moskwą ustaliła granicę wschodnią oraz wyłączenie części ziem fińskich z Korony Szwedzkiej. Podczas kongresu trwała wojna szwedzko-moskiewska, której koniec nastąpił właśnie w Berlinie.

Karelia z kolei była ostatnią w dziejach Europy federacją plemienną. Po wyswobodzeniu się spod jarzma Szwedów władali oni niewielkim skrawkiem ziemi przy granicy moskiewsko-szwedzkiej. Nikt nie myślał, że państwo nabierze aż tak ważną rolę i stanie się niejako kartą przetargową w rękach Polski. Podczas trwającej w roku 1819 wojny szwedzko-moskiewskiej porozumiano się z władcą, a właściwie regentem, Karelii w sprawie przyszłości ludów ugryjskich w Skandynawii. Wobec przeciągającej się wojny o wpływy w regionie Karelii Polacy postanowili zainterweniować w tej sprawie na kongresie w Berlinie.

Ziemie leżące w Skandynawii, a nie będące pod władaniem szwedzkim i karelskim należały do Polski(Skania) oraz Wielkiej Brytanii(Kalmar i Olandia)

Szwecję reprezentowali: imperator Johan IV Leszczynski, kanclerz Sven Johansson, doradca Jego Imperatorskiej Mości w sprawach zagranicznych Torgny Paulsson oraz kilku mniejszych dyplomatów, którzy pojawili się zapewne tylko, aby podkreślić wielkość Imperium.
Federację Karelii reprezentowały zaledwie dwie osoby: regent Jaano Korvalinen oraz dyplomata Simon de Bergenhausen.
Koncepcje w sprawie Skandynawii:
-koncepcja szwedzka (podporządkowanie Szwecji wszystkich ziem Karelii oraz wybrzeża północnoruskiego aż po Archangielsk)
-koncepcja moskiewska(oddanie ziem aż do półwyspu kolskiego na rzecz Moskwy oraz stworzenie z Karelii i ziem na zachód od niej Wielkiego Księstwa Fińskiego pod protektoratem Moskwy)
-koncepcja polska(pozostawienie Piotrozawodowic[Petrozavodovsk] pod polską kontrolą oraz ustalenie granicy szwedzko-moskiewskiej w linii prostej na północ od tego miasta. Poza tym przekształcenie Karelii w Królestwo Fińskie obejmujące wszystkie ziemie, gdzie ludy ugrofińskie stanowiły większość)
W tym regionie wyraźnie wygrała koncepcja polska, popierana zarówno przez obóz węgierski jak i niemiecki(mimo odmiennego zdania ich sojusznika - Szwecji).

KALENDARIUM SZWEDZKIE I KARELSKIE/FIŃSKIE
12.09.1820 - oficjalne ustalenie granic i stref wpływów w Skandynawii
18.04.1821 - przyjęcie przez imperatora Johana IV tytułu cesarza Skandynawii(jednocześnie państwo pozostawało pod nazwą Imperium Szwecji)
10.02.1823 - zakończenie spisu ludności w Finlandii mającego na celu ustalić granice szwedzko-fińską zgodnie ze strukturami ludnościowymi w tym regionie.
24.09.1928 - śmierć Johana IV Leszczynskiego i wstąpienie na tron jego syna - Mikaela I.
03.01.1931 - oficjalny koniec regentury Jaano Korvalinena i nominacja na wodza Karelów 16-letniego Eerikki III.
01.01.1932 - dekret z Zygmuntowic[St. Petersburg], który zmieniał nazwę Federacji Karelii na Królestwo Finlandii, 2 tygodnie później koronacja na jej króla Eerikki III, który zmienił imię na "bardziej cywilizowane" - Erik i koronował się jako pierwszy tego imienia.

Flagi państw skandynawskich:

Imperium Szwecji

Królestwo Finlandii


-----------------------------------
*według postanowień kongresu berlińskiego każde "cywilizowane państwo" musiało posiadać własną flagę, która zostanie zaprezentowana w okresie 10 lat od końca kongresu





Mam nadzieje, że taka forma odcinków się podoba Jeśli jakieś rzeczy są dla was nie jasne lub zobaczyliście jakiś błąd jestem otwarty na wszelkie prośby, propozycje, pytania i pochwały(4 razy P)

 

R3fr3sh - gimpa nie posiadam, wiem, że jest darmowy, ale nigdy się w nim nie bawiłem, więc wole żeby ktoś to zrobił inny. Jeśli byś chciał to jak już powymyślam flagi dla wszystkich państw to wyślę Ci, a Ty je poprostu przerobisz Chyba, że weźmiesz te co już są i na bieżąco będziesz je robił Wybór należy do Ciebie.

Naszło mnie wczoraj na pisanie, a o to i efekty:

HISTORY IS WRITTEN BY VICTORS

ODCINEK II
"Przedstawienie świata: Inflanty"

​

Ziemie Inflantów od wieków były podzielone, żyły tutaj ludy bałtyckie, germańskie, słowiańskie i ugryjskie. Przez długi okres czasu jednak nie udało im się utworzyć własnych organizmów państwowych. Cała sytuacja zaczęła się zmieniać z początkiem XVIII wieku, aż do początku wieku XIX, kiedy to Polska wespół z Węgrami zaczęli toczyć liczne wojny przeciw Królestwu Moskiewskiemu. W obliczu różnorakich buntów i pertraktacji pokojowych na linii Warszawa-Moskwa i niekiedy Sztokholm na dzień dzisiejszy możemy wyróżnić tutaj 3 państwa: Łotwę(Liwonię), Estonię i Ingrię.


W latach przedkongresowych na ziemiach zamieszkanych przez Łotyszy można było wyróżnić 3 odrębne królestwa: na zachodzie Kurlandia władana przez Karla Jakoba I z dynastii Berghocu, bardziej na wschód królestwo Semigalii z pochodzącym z Polski Gotthardem I Komorowskim oraz na północy Liwonię władaną przez Johana II Engelhardta. Poza tym Ryga była we władaniu Wielkiej Brytanii, a ziemie pomiędzy Liwonią i Semigalią przez Cesarstwo Niemieckie. Na kongresie w Berlinie swoje wpływy miał nadzieję powiększyć cesarz Niemiecki Fryderyk VII Posadofsky, jednak umiejętnie przeszkodziła mu w tym Polska mająca oparcie w Węgrach i Francji. Ostateczne porozumienie brzmiało: Polska zrzeknie się zwierzchnictwa nad księciem Pomorza – Wolgast jednocześnie zezwalając cesarzowi niemieckiemu na aneksję jego ziem, w zamian za to Niemcy zrzekną się swoich praw i pretensji do dominacji nad Kurlandią-Liwonią na rzecz króla Polski. W efekcie ziemie graniczne między Liwonią, a Semigalią włączono do tej pierwszej, a wszystkie trzy „królestwa” połączono w jedno – Królestwo Liwonii-Kurlandii z elekcyjnym prawem koronnym, w którym jednak każdy z „trzech władców” miał szanować i traktować na równi pozostałych dwóch. Protektoratem i ewentualną interwencją zbrojną w razie rozruchów miała kierować Polska. Polsce przyznano również okolice Lipawy i Dyneburga. Oddzielnym problemem była także wiara. Północ kraju była zamieszkiwana przez prawosławnych Łotyszy, natomiast ziemie południowe przez katolików.

Flaga Królestwa Liwonii-Kurlandii

Estonia była od zawsze traktowana „po macoszemu”. Z jednej strony uważana była za ziemię etnicznie skandynawską, z drugiej za rosyjską „kolonię”, z trzeciej natomiast aspiracje w jej kierunku wykazywała Polska. Wreszcie to samym Estończykom udało się pokazać swoje miejsce i ogłosić niepodległość. Królestwo Estonii od długiego czasu bardzo życzliwe relacje miało z wschodnim sąsiadem i kulturalnym bratem – Ingrią. Największym problemem w podziale granic na Inflantach były ziemie Dorpatu – zamieszkane niemalże po równo przez Łotyszy i Estończyków. Ostatecznie postanowiono, że ziemie te, jako część przedkongresowego królestwa Liwonii przypadną właśnie nowemu tworowi Kurlandii-Liwonii.

Flaga Królestwa Estonii

Państwo, które na Inflantach najdłużej cieszy się niezależnością to z pewnością Ingria. Od prawie 200 lat, z krótką przerwą, jest to samodzielny twór, który ze względu na wrogość wobec Moskwy i wszelkiego co rosyjskie zaskarbił sobie serce Polski. To najmniejsze państwo na Inflantach jest w tej chwili najbardziej stabilnym ze wszystkich trzech i dzięki dobrym relacjom z Polską może w przyszłości liczyć na pewne ustępstwa terytorialne.

Flaga Królestwa Ingrii

KALENDARIUM INFLANCKIE:
08.02.1820 – jedno z najwcześniejszych postanowień kongresu w Berlinie – nowy podział na Inflantach, utworzenie królestwa Liwonii-Kurlandii.
16.03.1822 – na polach ryskich ogłoszono pierwszym królem Liwonii-Kurlandii Karla Jakoba I Berghocu, niegdyś króla Kurlandii.
05.01.1823 – ustanowienie religią państwową w Liwonii-Kurlandii katolicyzmu z poszanowaniem praw mniejszości prawosławnej, protestanckiej i żydowskiej.
10.02.1823 – śmierć króla Ingrii, Gustava II Pipera, jego następcą zostaje Erik IV.
07.03.1824 – zawarcie sojuszu między Estonią i Ingrią.
25.11.1826 – do sojuszu dołącza Liwonia-Kurlandia. Początek „równowagi inflanckiej”.
11.02.1828 – rewolucja w Estonii. Chęć stworzenia republiki z lordem-protektorem na czele, na wzór duński.
10.05.1829 – coraz wyraźniejsze zwycięstwa rewolucjonistów zmuszają wojska Ingrii i Liwonii-Kurlandii do interwencji.
06.08.1829 – bitwa pod Paide pomiędzy rewolucjonistami, a zjednoczoną armią Ingrii, Liwonii-Kurlandii i pozostałościach z armii estońskiej. Ostateczna klęska rewolucjonistów i marsz wojsk koalicji inflanckiej na Tallinn
05.10.1829 – Tallinn poddaje się. Przywrócenie monarchii oraz nałożenie kary śmierci na przywódców rewolucji.
17.11.1831 – po śmierci króla Karla Jakoba I na nowego króla wybrano Karolyego de Villaines – węgierskiego księcia, który koronował się jako Karl Jakob II de Villaines.
22.11.1831 – zamienienie tytułu króla Liwonii-Kurlandii na króla Łotwy(pierwotna wersja – Kraj Łotyszy)

REWOLUCJA ESTOŃSKA
Powstańcy na ulicach Tallina

​

Głównymi organizatorami rewolucji w Estonii były grupy możnych, młodych arystokratów. Niekiedy należeli oni do wszelakich organizacji masońskich. Całą organizację nazwano później „pimeduses” co po estońsku oznacza „ciemna noc”, od kryptonimu akcji z nocy 11 lutego mającej na celu zdobycie tallińskiego Arsenału, którą to datę uważa się też za początek rewolucji. Poglądy wśród buntowników były skrajnie różne. Mimo ogólnie przekazywanego poglądu, że celem rewolucji było wprowadzenie rządów republikańskich po zakończeniu powstania, nawet jeden z jej późniejszych przywódców – Kaarel Vaino miał poglądy czysto autokratyczne. To właśnie ta zbieżność poglądów była jedną z głównych przyczyn klęski powstańców. Według odnalezionych w roku 1957 zapisków Alexandra von Haapsalu – jednego z głównych przywódców i organizatorów rewolucji - ustalono, że przygotowania do powstania trwały już od roku 1821. Sprawa samego ekwipunku dla rewolucjonistów była dość prosta. Von Haapsalu i kilku innych przywódców należało do estońskiego Wojska Królewskiego, a ojciec samego Alexandra był w nim wysoko postawionym generałem. Dodatkowo zdobycie Arsenału pierwszego dnia powstania miało wspomóc ochotników, którzy znaleźliby się wśród mieszkańców stolicy.

Oficjalny początek nastąpił w nocy z 11 na 12 lutego, około godziny 21. Uzbrojony oddział rewolucjonistów, w liczbie około 200, otoczył Arsenał Tallina broniony przez zaledwie 30-50 żołnierzy królewskich. W międzyczasie po mieście zaczęli biegać specjalni wysłannicy powstańców, którzy nawoływali mieszkańców stolicy do powstania przeciw królowi. Walki o główny garnizon estońskiej armii trwały ponad 12 godzin. Nad ranem około 1000 ludzi zostało uzbrojonych w przechwycone z Arsenału uzbrojenie. Około godziny 12 wieści o powstaniu dotarły do stacjonującej Okło 50 kilometrów od stolicy, w Kahali, armii królewskiej. W międzyczasie organizowano oddziały powstańcze w innych miastach Estonii. W ciągu pierwszego tygodnia powstańcy opanowali już całe zachodnie wybrzeże kraju oraz Ozylię. Główna armia rewolucyjna pod dowództwem Alexandra von Haapsalu przez ten czas próbowała jak najbardziej wymanewrować i zagubić w działaniach wojennych armię królewską, dążąc jednocześnie do złączenia z przemieszczającymi się w stronę stolicy oddziałami z Haapsalu, Parnu i Rapli.

21 lutego w pobliżu rzeki Kose stoczono pierwszą bitwę rewolucji. Licząca w tej chwili niemal 5 tysięcy armia von Haapsalu mierzyła się z 3 tysięcznym wojskiem generała Jaano Levandiego, z której około tysięczny oddział odłączył się i w czasie bitwy dołączył do oddziałów powstańczych. Efektem było miażdżące zwycięstwo rewolucjonistów i zdziesiątkowanie armii Levandiego, który musiał uciekać na zachód, w stronę Ingrii. W tym czasie z kraju uciekł także król Rangvald I, który schronienie znalazł w pałacu Becmerskich w poskich Zygmuntowicach. Królewscy stronnicy liczyli w obliczu rewolucji na pomoc Polski, która przecież podczas kongresu w Berlinie zadeklarowała interwencję zbrojną w obliczu rozruchów na Inflantach. Jednak ówczesny król Polski, Jan II Zygmunt Radziwiłł, kategorycznie odmówił, tłumacząc się tym, że „skoro lud powstał to musiało mu być źle”. Po tej negatywnej odpowiedzi zaczęto liczyć na pomoc inflanckich sojuszników czyli Liwonii-Kurlandii i Ingrii. Ci mimo, że oficjalnie zanegowali ruchy rewolucyjne postanowili być dalej pasywni i jedynie wzmocnili obronę granic, w razie rozprzestrzenienia się powstania na ich ziemie.

24 lutego powołano w Tallinie Komitet Narodu, na czele z Arturem Kirsipuu. W tym czasie ze stanowiska głównodowodzącego wojskami powstańców zrezygnował Alexander von Haapsalu oddając dowództwo w ręce doświadczonego walkami w Paragwaju Timo Seppanena. Zreorganizował on wojska i podzielił na mniejsze – 1 tysięczne oddziały, sam zostawiając sobie 4 tysiące wojsk, z którymi miał ruszyć dalej na wschód, aby opanować resztę kraju. W kwietniu 1828 dogonił on pozostałości armii Levandiego i pokonał ją bo krwawej bitwie, w której stracił ponad 1500 ludzi. De facto cała Estonia była już objęta rewolucją i 28 kwietnia ogłoszono powstanie Republiki Islandii, na której czele nadal stał Kirsipuu. Jak pisał von Haapsalu do swojego przyjaciela we Fryzji Johana von der Mark: „nie dążymy do przeniesienia rewolucji na całe Inflanty, chcemy tylko, aby Estonia nie była rządzona żelazną pięścią [króla], ażeby o jej losach decydowali ci, którym na sercu leżą interesy państwowe”. Kolejny rok przemijał bardzo spokojnie. Wszystko zmieniło się po zmianie Przewodniczącego Komitetu Narodowego na Kaarela Vaino, którego jedną z pierwszych decyzji była likwidacja wszelakich objawów poparcia dla starego króla. Już 1 maja 1829 na placu głównym w Tallinie powieszono 10 przedstawicieli dworu królewskiego, którzy za rządów Kirsipuu cieszyli się niezależnością.

Nowy „dyktator” wydał również manifest do oddziałów, aby dokonywały egzekcji na ludziach „którzy mieliby kiedykolwiek do czynienia z Rangvaldem i jego wrogiej Estonii polityce”. W taki sposób Vaino zaczął realizować swój największy cel – ogłoszenie siebie dożywotnim lordem protektorem całej Estonii. 10 maja wobec głosów o brutalnych rządach nowego dyktatora na konferencji w Pskowie władcy Ingrii i Liwonii-Kurlandii wraz z byłym królem Estonii – Rangvaldem von Dobeln postanowili o zbrojnej interwencji na ziemie swojego sojusznika. Oficjalną pomoc zadeklarowała też Polska, która zezwoliła na stworzenie wojska z ochotników ugryjskich zamieszkujących ziemie Królestwa, z zastrzeżeniem, że koszty ewentualnych odszkodowań i utrzymania poniesie koalicja inflancka. Oficjalnie to nie Liwonia-Kurlandia ani Ingria rozpoczęły działania na froncie, a sam Vaino, który chciał zdobyć dla Estonii zamieszkiwaną w dużej mierze przez Estończyków nizinę Dorpatu. Należy też przy tym zauważyć, że przez ostatni rok wielu z zagorzałych przyjaciół rewolucji stwierdziło, że nie ma ona szans dłuższego powodzenia i zaczęli zawczasu uciekać do Szwecji, Norwegii(Ameryki) i Wielkiej Brytanii. Sam von Haapsalu pisał: „nasze różnice wreszcie się ujawniły. Choć może i lepiej gdyby to nigdy nie nastąpiło. Nie jesteśmy w stanie określić jak chcemy aby wyglądało przyszłe państwo estońskie. Rewolucja zaczyna powoli dogasać, ze względu na sprzeczności między nami.” Armia, która liczyła jeszcze na początku 1829 około 15 tysięcy(z czego 5 tysięcy stanowili wykwalifikowani żołnierze) teraz mogła mieć maksymalnie 12 tysięcy zbrojnych. Atak na pozycje łotewskie przy granicy z początku był bardzo udany. Dopiero pod Kanepis(17.06.1829), około 150 kilometrów od granicy wojskom Liwonii-Kurlandii udało się odprzeć atak rewolucjonistów. W międzyczasie, 03.06.1829, wojska ingryjskie wraz z ochotnikami z ziem polskich oraz pozostałościach po królewskiej armii estońskiej przekroczyły granicę na północnym-wschodzie. Czerwiec i lipiec to seria fatalnych porażek armii rewolucyjnej i znaczne skurczenie frontu. Na stronę przeciwników 14 lipca przeszedł jeszcze do niedawna dowódca powstańców Timo Seppanen.

Rewolucyjna armia zdołała jeszcze kilka razy przełamać front na przełomie lipca i sierpnia, w związku z czym wzrosły jej morale i dowództwo postanowiło zebrać większą część wojsk w jednym miejscu. Wybór padł na lasy w okolicach miasteczka Paide. Zebrane około 8 tysięczne wojsko powstańców czekało na zmierzającą w ich kierunku armię Liwonii-Kurlandii. Miejsce było o tyle strategiczne, że było zbyt daleko od pozycji wojsk ingryjskich, co uniemożliwiało połączenie obu armii przeciwników. 5 sierpnia rozpoczęła się bitwa. Lewe skrzydło armii rewolucjonistów zaatakowało z zaskoczenia niczego nieświadomy oddział konnicy liwońskiej, co nieco zdezorientowało oddziały sąsiada z południa i pozwoliło na przypuszczenie szybkiego ataku ze strony armii powstańczej. Niestety, na nowego dowódcę armii wybrano człowieka, który zupełnie nie nadawał się do tej roli. Juri Rummo był absolwentem Uniwersytetu Medycznego w Londynie, z jego jedyne powiązania z walką miały miejsce podczas bijatyk na ulicach stolicy Wielkiej Brytanii podczas pobytu w niej. Taki, wydawałoby się, zaczepny chłopak, w rzeczywistości nie miał żadnego zmysłu taktycznego, a na dowódcę został mianowany zapewne ze względu na wysokie pochodzenie. Źle zaplanowany atak, wojska estońskie atakowały z doliny, podczas gdy wystarczyło przejść dwukilometrowy odcinek drogi, aby znaleźć się w dogodnej pozycji, i zostały mocno zdziesiątkowane przez jednostki liwońskie. Bitwa trwała cały dzień 5 sierpnia, noc oraz do około godziny szóstej po południu dnia następnego. Do niewoli dostał się sam Rummo jak i kilku jego popleczników.

bitwa pod Paide


​

Armia Liwonii-Kurlandii maszerowała dalej, a dnia 11.09.1829 połączyła się w okolicach jeziora Kahala z wojskiem Ingrii. Tam postanowiono, że część wojsk zostanie wysłana na wyspy Ozylii, a by tam dławić bunt, a reszta pomaszeruje na Tallinn. W efekcie na statek miało zostać wysłane około 1500 żołnierzy podczas gdy na szturm miasta wyruszyło 11 tysięcy wojsk.


Szkic "Ulice Tallina" Andre Saalumae

Obroną Tallina dowodził sam Vaino, chcąc w ten sposób pokrzepić obywateli miasta do walki o „suwerenność narodu estońskiego”. Efekt był przynajmniej w średnim stopniu taki jakiego oczekiwał sam „dyktator”. Miasto broniło się prawie dwa tygodnie i dopiero dzięki desantowi wojsk ingrysjkich dnia 5 października ogłoszono kapitulację. Samego Vaino wzięto do niewoli i nazajutrz, wraz z innymi przedstawicielami Komitetu Narodowego powieszono na rynku głównym stolicy. Król Rangvald I powrócił do swojego pałacu na początku roku 1830, po ostatecznym opanowaniu przez wojska sprzymierzone sytuacji w kraju. Tak oto zakończyła się jedna z pierwszych kierowanych podniosłymi hasłami rewolucji europejskich, na wzór walk o niepodległość państw w koloniach hiszpańskich w Ameryce Połudnowej. Rewolucja, której celem było wprowadzenie rządów jeśli nie większośći to przynajmniej tych największych jednostek w państwie. Rewolucja, która pokazała, że sprzeczność poglądów ujawniona zbyt późno może być powodem wielkiej klęski bohaterów.



------------------------
Mam nadzieje, że się podobało
Następny odcinek dopiero w okolicach wtorku-czwartku.

 

HISTORY IS WRITTEN BY VICTORS


ODCINEK III
"Przedstawienie świata: Małe państwa"


​

W Europie poza wielkimi mocarstwami znajdowały się małe państwa, często skupiające mniejszości etniczne, narodowe i religijne lub posiadające długoletnią praktykę w dziedzinie handlu republiki. Często te państwa leżały po kilka obok siebie choć zdarzały się i takie, które leżały na granicy dwóch mocarstw.


NIDERLANDY



1. Fryzję zamieszkują Fryzyjczycy, jest to naród sięgający swymi korzeniami do średniowiecza, gdzie na tych terenach mieszały się wpływy francuskie i niemieckie. Istnieją tutaj też elementy skandynawskie, pozostałości po okupacji duńskiej oraz na zachodzie kraju holenderskie. Przez wiele lat księstwo to było podległe Świętemu Cesarstwu Rzymskiemu jednakże na kongresie berlińskim, gdzie ustanowiono „prawo o aneksji” dotyczące wszystkich księstw wasalnych Niemiec, Fryzja została uznana niepodległym państwem, a kilka miesięcy później, także na kongresie berlińskim została uznana królestwem. Dzięki obradom w Berlinie Niemcy zrzekły się praw terytorialnych do ziem Fryzji, dlatego też mieszkańcy tego małego państwa mogą czuć się bezpiecznie.


2. Holandia jest małym przybrzeżnym państwem, jednakże charakteryzuje się wieloletnim doświadczeniem w handlu i żegludze. Niestety, poprzez liczne wojny na przestrzeni wieków nie udało jej się zdobyć kolonii. Kraj ten może powoli wyrastać na przywódcę państw niderlandzkich, a kto wie, może i pokusi się o zjednoczenie ich ziem pod jednym berłem.


3. Flandrię zamieszkują Flamandowie. Jest to kraj raczej spokojny, na kongresie w Berlinie ustanowiono jego oficjalne granice z Liege, Burgundią i Holandią co ugasiło konflikty.


4. Pod koniec wieków średnich Burgundia wyrastała na wielką potęgę w Cesarstwie Rzymskim, jednak wraz z jednoczącą się powoli Francją i wzmacniającą swą pozycję w HRE Brandenburgią traciła swój prestiż. Wreszcie liczne wojny z zachodnim sąsiadem jak i jednoczącymi się Niemcami, a także liczne bunty doprowadziły do jej upadku. Wierne władzy burgundzkiej pozostały tylko ziemie na północy, a także stolica – Macon. Na początku XVIII wieku obalono władzę królewską i ogłoszono republikę z dożywotnim kanclerzem na czele. Wierne królowi pozostało jednak Macon i po rozbiciu stacjonujących tam wojsk republikańskich podporządkowano sobie cały ten region. Republika ze stolicą w Dunkierce nie mogła wysłać wojsk do dawnej stolicy ze względu na brak pozwolenia na przemarsz od Francji i Niemiec(wysłanie wojsk przez ich granice bez pozwolenie mogłoby wywołać wojnę).W ten oto sposób na kongresie mieliśmy dwie Burgundie – Północną i Południową. Ta druga była już mocno zależna od Francji to też Macon zostało stolicą księstwa na czele którego stanął prawnuk obalonego wcześniej króla. Republika Burgundii stanowi obecnie południową granicę Niderlandów i utrzymuje się w głównej mierze z handlu.


5. Ostatni z niderlandzkich krajów to Liege. Kraj, który aż do roku 1820 był niepodległym arcybiskupstwem jest domem dla Niemców, Francuzów i przedstawicieli kultur niderlandzkich. Po kongresie w Berlinie nakazano arcybiskupowi Jeanowi VII odstąpienie władzy na rzecz wybranego przez kongres w porozumieniu z najznamienitszymi rodami Liege króla. Wybór padł na krewnego cesarza Niemiec – Wilhelma von Coburg-Posadofsky’ego. Dało to poczucie gwarancji niepodległości państwa ze strony Niemiec i wzmocniło relacje między państwami.

MAŁY KONGRES BERLIŃSKI

Po kongresie w Berlinie na Niderlandach istniało 6 państw: Fryzja, Holandia, Flandria, Burgundia, Liege i Munster. Roszczenia do tego ostatniego już od dawna wysuwały Niemcy, jednak nie przyznano im tych ziem na kongresie roku 1820. W celu uregulowania sprawy Niderlandów cesarz Niemiec Fryderyk VII Posadofsky zwołał władców wszystkich sześciu państw do Berlina w trzy lata później. 13 czerwca rozpoczęto rozmowy. Nieco ponad miesiąc później zakończono całe obrady nazywane odtąd „małym kongresem berlińskim”. Efekty były następujące:
-Królestwo Munsteru zostało włączone do Rzeszy Niemieckiej.
-Wszystkie pięć państw niderlandzkich zawiera między sobą sojusz militarny i zobowiązują się wysłać pomoc w razie ataku któregoś z mocarstw ościennych na którekolwiek państwo niderlandzkie.
-Niemcy zobowiązują się udzielić zgody na przemarsz wojsk wszystkim państwom do Fryzji poprzez niemieckie terytoria.
-W razie ataku któregoś z wielkich mocarstw Niemcy zobowiązują się dołączyć do wojny w obronie suwerenności państw niderlandzkich.
-Zostaje utworzony Związek Niderlandów obejmujący wszystkie pięć państw, który będzie polegał na współpracy handlowej między państwami.

EUROPA ŚRODKOWO-ZACHODNIA


6. Lotaryngia jest państwem oddzielającym Francję od Niemiec. Oczywiście podczas kongresu 1820 obydwa te państwa chciały włączyć Lotaryngię do swojej domeny. Sprzeciwiły się temu jednak wszystkie mocarstwa na czele z Węgrami. W ten oto sposób Lotaryngia została niepodległym królestwem. Dość silnie współpracuje z sąsiadami z południa(Szwajcaria) i południowego zachodu(Franche-Compte)


7. Franche-Compte to republika handlowa, która wyzwoliła się spod panowania burgundzkiego w XVI wieku. Wysoki potencjał infrastruktury i wypełnione po brzegi skarbce pozwoliły republice zachować niezależność i nie dać się wchłonąć Francji. Pomógł w tym również sojusz z Węgrami, które liczyły na wymianę z francuską republiką osiągnięć technicznych. W dzisiejszych czasach Franche-Compte jest państwem neutralnym, mieszczą się tam największe europejskie banki oraz ma tam swoje siedziby większość europejskich lóż masońskich i ruchów „wywrotowych”.


8. W Szwajcarii nie ma już niemalże śladów po XVI wiecznych mocarstwowych zapędach. Państwo to jeszcze trzy wieki temu było głównym pretendentem do zjednoczenia Niemiec, jednak ekspansja wschodnia Francji oraz wojny z księstwami HRE i wojny domowe doprowadziły Szwajcarię na skraj upadku. Przed kongresem berlińskim podzielona była ona na kilka niezależnych księstw i kantonów oraz na pozostałą Federację Szwajcarską obejmującą kilka kantonów. Decyzją kongresu było utworzenie jednej federacji kantonów na tych terenach. Szwajcaria zachowuje swoją neutralność, jednakże kilka ruchów re akcjonistycznych chciałoby znowu przyłączyć do Federacji ziemie Sitten, należące do Francji, oraz południowe Niemcy, które trzy wieki temu należały do Szwajcarii.


Do małych państw Europy Zachodniej zaliczyć można również Austrię. Państwo, które niegdyś(pod koniec średniowiecza) aspirowało do zjednoczenia Niemiec zostało już w wieku XVI zniszczone przez Węgry i sąsiednie księstwa niemieckie. Wreszcie unia personalna z Polską, połączenie obu państw, późniejsze proklamowania królestwa Austrii w Tyrolu szybko zgaszone, powstanie królestwa w Wiedniu i Austrii Dolnej, unia personalna z Francją i oderwanie się od niej – to wszystko składa się na historię tego małego niemieckiego kraju. Przed kongresem Austria obejmowała tylko rejony Wiednia, północ zajęta była przez Polskę, południe przez Węgry, a Tyrol przez Niemcy. Na mocy kongresu poprzez wymianę polsko-węgierską w zamian za Śląsk Cesarstwo Węgrierskie otrzymało Austrię Górną, Austrię Dolną a także księstwa Landshut i Straubingu. Dwa miesiące później Węgrzy podarowali te ziemie Austrii, a także część ziem na południu. Austriacy nie otrzymali jednak Grazu, Klagenfurtu i Lienz. W zamysłach kongresu królestwo Austrii miało być buforem pomiędzy Węgrami i Niemcami, a także neutralnym państwem w środku Europy, na terenach którego rostrzyganoby konflikty.


9. Baskonia to państwo powstałe z inicjatywy Hiszpanii, która chciała poprzez ten ruch przesunąć, jeśli nie granice to przynajmniej strefę wpływów bardziej na północ. Większość mocarstw(poza Francją) przystało na tę propozycję i postanowiono z ziem zamieszkanych przez Basków utworzyć nowe królestwo. 90% obecnych terytoriów Baskonii przed 1820 rokiem należało do Baskonii, a zaledwie 10% do Hiszpanii. Już w pierwszych dniach istnienia tego państwa Hiszpania włączyła je do swojej strefy wpływów oraz zawarto sojusz militarny.


10. Królestwo Prowansji to niewielkie państwo położone na Lazurowym Wybrzeżu, ze stolicą w Toulonie. Jednak dzięki małej domenie dość szybko się rozwijało i szybko wybiło się na czołowe miejsce w Europie w dziedzinie handlu i bankowości.


11. Taka sama sytuacja co w Prowansji ma miejsce w Republice Nicei, która swój pierwotny kształt zawdzięcza Niemcom. Po wojnie francusko-niemieckiej w pierwszej dekadzie XIX wieku jednym z postanowień traktatu pokojowego było przyłączenie małego hrabstwa Frejus do Republiki Nicei. Co prawda roszczenia do tych ziem rościła również Prowansja, jednak ich ówczesnego uległego króla przekonało złoto. Nicea bardzo ściśle współpracuje z sąsiadami – Prowansją i Genuą, a także z Franche-Compte. Większośc obywateli czuje się Włochami, jednakże, tak jak i Genua, odrzucili oni propozycję przyłączenia do Królestwa Włoch.


12. Genua to włoska republika handlowa, która wraz z Niceą i Prowansją tworzy korytarz neutralnych państw na północnym wybrzeżu Morza Śródziemnego. Być może w przyszłości stanie się częścią Królestwa Włoch, jednak na razie nic na to nie wskazuje.


13. Baleary – królestwo, które istniało przez trzy wieki z przejściami. W ostatnim czasie panowali tylko nad Majorką, podczas gdy Minorka należała do Wielkiej Brytanii, a Ibiza do Niemiec. Jednak obie te wyspy jako „podarek” przekazano Królestwu Balearów na kongresie w Berlinie gwarantując jednocześnie mu niepodległość co ostudziło zapędy Hiszpanii na opanowanie wysp i wcielenie do swojej domeny. Królestwo jest raczej biedne, utrzymuje się głównie z ceł handlowych i najmu królewskich statków do transportu przez większe państwa.


14. Państwo Papieskie – ostatnie z małych państw z papieżem jako głową państwa. Cesarstwo Obojga Sycylii na kongresie żądało włączenia Lacjum wraz z Rzymem do Królestwa Włoch i przekazanie papieżowi Wysp Kanaryjskich jako siedziby papiestwa. Tak się jednak nie stało. Całe Lacjum pozostało w rękach papieża i dodatkowo podzielone pomiędzy Niemcy, Hiszpanię, samozwańcze Aragonię i Kastylię, a także właśnie Państwo Papieskie Wyspy Kanaryjskie przekazano następcy Świętego Piotra. Prawdopodobnie zapędy radykalnych ruchów w Królestwie Włoch nie ucichną i przędzej czy później wywołany zostanie konflikt o Wieczne Miasto.

---------------------------------------------------------
Kolejny odcinek udało mi się zrobić Czekam na opinie, komentarze, sugestie, wnioski, skargi, zażalenia

GARŚĆ INFORMACJI:
1. Dzisiaj w końcu udało mi się uporać do końca z mapą, teraz muszę tylko pozmieniać szczególiki w plikach poszczególnych państw, stworzyć każdemu państwu wojska oraz zedytować trochę popsów. Jestem w sumie w połowie drogi.
2. Nadal nie wiem gdzie tkwi problem z prowincjami Goodland i North Platte, że nie chcą działać, gdy zmienie je na norweskie
3. Mam nadzieje, że do następnej niedzieli uda mi się udostępnić wam początkową wersję moda.
4. Czekam na wasze sugestie na temat: Jaki chcecie układ odcinków specjalnych, tzn. czy przedstawić najpierw całą Europę i po kolei inne kontynenty czy wrzucić najpierw mniejszych graczy w Europie, później przejść po reszcie świata i na koniec mocarstwa europejskie.


AAR zamkniety z powodu nieaktywności. Jeżeli autor postanowi kontynuować proszę skierować prośbę do moderatorów/adminów z prośbą o otwarcie
moskal