Hrabiowie Goseck

W owym czasie, a był to rok 1066, wiele niepokojów i bałaganu w Rzeszy poczęło się czynić. Książęta poczęli wasali wymieniać, hrabiowie tytuły tracić, a na ich miejsce przychodziły nowi ludzie.
W każdym razie w roku 1066 w Dassau, siedzibie hrabiego Anhalt rezydował Fryderyk II, hrabia Anhalt i palatyn Saksoński. Z racji tytułu wasal księcia Saksonii, z racji ziem wasal księcia Brandenburgii. Oczywiście, nie były takie stosunki wasalne czymś niezwykłym w Świętym Cesarstwie, a ich istnienie szczególnie silnie objawiało się w konfliktach wewnętrznych, wojenkach , sporach i rywalizacji, nad którymi Cesarze Frankońscy (dynastia Salicka) z trudem próbowali walczyć.

Fryderyk II,
hrabia Anhalt, palatyn Saksoński
1066-1073​

Hrabiego Fryderyka określano jako osobę nijaką. Bez poglądów, bez wad, a i niestety bez zalet. Ot żył na tym Bożym świecie 60 długich lat, miał młodą żonę i małego syna. Wszystko zatem zmierzała do jego spokojnej śmierci, bez wydarzeń, bez konfliktów. Niestety... Wtedy nadeszły owe czasy zamętu i trwogi. Początek końca Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego, pod władzą dynastii Frankońskiej.

W 1067 dwór w Dassau rezydujący obiegła szczęśliwa wiadomość. Oto hrabina Hedwig sprawująca w hrabstwie pieczę nad szpiegami, ogłosiła, że nosi dziedzica hrabiego pod sercem. Wielu w owym czasie ludziom na wieść o tym brew lekko się uniosła ze zdziwienia lecz hrabia szczęśliwy był niezmierzenie, bo oto drugi syn jest w drodze.



Luty w 1068 rozpoczął się od dźwięku dzwonów, które grzmiały w każdym kościele, kazania księży, niemal bez przerwy rozgrzewały rycerzy i mieszczan. Oto bowiem plemiona meklemburskie ruszyły. Ich celem stała się Lubecka. Na wezwania o pomoc hrabiego Lubecki odpowiedział książę Szwabski,a za jego przykładem sam Cesarz. Ruszyły zatem armie niemieckie na północ, a widząc to i hrabia Fryderyk postanowił ruszyć na Pogan. Zebrał swój regiment i obległ jedną z pogańskich osad na wybrzeżu Bałtyku.
W tym czasie w książę Brandenburgii zmarł, a na tron książęcy wstąpił jego małoletni syn. Doradcy małego księcia natychmiast wysłali pismo do Fryderyka z nakazem zaprzestania działań wojennych. Hrabia nie miał wyjścia. Nakazał odwrót, podczas gdy Armie Niemieckie zajmowały ziemię Meklemburgów w imieniu cesarza. W tym zajęli i Lubekę, która kilka miesięcy wcześniej padła pod naporem pogan. Zajęcie tych ziem tuż sprzed nosa księcia Szwabskiego stało się kością niezgody między nim, a cesarzem.

W 1069 pułki Anhalt wracają do domu, a sam książę może skupić się na zarządzaniu gospodarką. Rozpoczęto wycinkę lasów na masową skalę, rozpoczęto również wprowadzanie różnych metod uprawiania ziemi.
Wielokrotnie hrabia, zaprzestając analizowania map i planów miał okazję oglądania swojej żony w towarzystwie młodego marszałka.



Spotkania te choć wydawały się innym zbyt mocną zażyłością, hrabiemu wydały się normalne.

Podobnie miała się sprawa z biskupem z diecezji Anhalt.



Wieści zatem, że ponad 60-letni hrabia ponownie został ojcem, było Bożym cudem jedynie dla hrabiego.

1070 to czas gdy zazdrości i dawne rany zaczynają wychodzić na wierzch. W pierwszej kolejności buntuje się książę Szwabski, który od czasów wojny z Meklemburgami zaczął jawnie myśleć o wypowiedzeniu lojalności Cesarzowi. Wojska Cesarskie ruszyły na północ, podczas gdy na dalekim południu, z okazji skorzystali książęta Karyntii i Lombardii. Obaj zbuntowali się, a Cesarz zajęty w Szwabii doszedł z nimi do porozumienia.

W 1071 ostatecznie stłumiona zostaje rewolta księcia Szwabskiego.

1072, pewnej ciepłej lipcowej nocy, hrabia Fryderyk zaczął szukać swej żony. Chciał zapytać ją o postępy w organizowaniu wielkiej uczty, która miała mieć miejsce tuż po polowaniu w najbliższą sobotę. Na dwór hrabiego przybyć miał książę Saksonii i inni hrabiowie sąsiadujący z domeną Gosecków. Przechodząc przez ogród, dosłyszał ciche jęki dochodzące z altany. Podszedł nieco bliżej, bo wydawało mu się, że rozpoznał głos żony, a jęki mogły wskazywać, że coś się jej stało. Podszedł bliżej...

Następnego dnia, w samo południe na wzniesionym pośpiesznie podwyższeniu stał kapelan więzienia hrabiowskiego w Dassau, kat i jego pomocnicy. Blask słońca odbijał się jasnym światłem od olbrzymiego topora, który dzierżył kat. Tłumu zgromadzony wokół podwyższenia zafalował i zaczął wyć, gdy w bramie pojawiła się odziana na czarno kobieta. Jej włosy były krótko przycięte, a suknia pozbawiona jakichkolwiek ozdób. Maszerowała dumnie, a za nią szły dwie damy dworu. Tylko raz zadrżała jej warga lecz łzy się nie pojawiły, gdy spojrzała na bramę, z której zwisało ciało jej wczorajszego kochanka. Powoli wyszła na szafot. Ucałowała krzyż podany jej przez kapelana i zdjęła z ręki złoty pierścień. Podał go następnie mistrzowi katowskiemu, prosząc o sprawne wykonanie kary. Uklękła. Wokół tłum zamilkł, tak, że było słychać kwilenie dziecka w pobliskich domostwach. Kat podniósł topór i uderzył. Krew trysnęła, a kobieta zaczęła krzyczęć z bólu. Kat podniósł topór drugi raz i uderzył mocniej. Tym razem skutecznie. głowa kobiety wpadła do kosza. Kat podniósł ją by okazać tłumowi. Skłonił się w stronę hrabiego, który w tym momencie opuścił balkon, z którego obserwował egzekucję. Hedwiga z Bavarii została ścięta.

Rok później Fryderyk, samotny w swym pełnym ludzi zamku, zmarł.

 

Fryderyk III Waleczny
Hrabia Anhalt, Palatyn Saksoński
(1073-1083)​

Rzesza w momencie śmierci Fryderyka II


Fryderyk III Waleczny



Ojciec Fryderyka III zmarł w momencie, gdy nowy hrabia wciąż był jeszcze dzieckiem. Na jego charakter w znacznym stopniu wpływ miały wydarzenia z roku 1072,a związane z jego matką, jak i późniejsze opisane w kronikach. Okres wczesnej młodości oznaczały dla Fryderyka jedynie formalną władzę. Zamiast niego hrabstwem władali marszałek von Mansfeld i kanclerz Rudolf von Querfurt.


Rok 1074 To czas sławetnego zjazdu w Akwizgranie, podczas którego książę Karyntii ponownie składa hołd w obecności panów Rzeszy. Von Querfurt reprezentuje w Akwizgranie hrabstwo i w jego imieniu prowadzi tajne rozmowy dotyczące przyszłości Rzeszy. Z racji pozycji hrabstwa unika on spiskowania i jednoznacznego angażowania się po którejś ze stron. Podczas tego zjazdu, który pozornie wydawać mógł się tryumfem Cesarza Henryka, doszło do pewnych ustaleń, które później zapoczątkowały tzw Czas Książąt.

1075 Wydarzenia z świata odsuwają się w cień, wobec wydarzeń mających miejsce na dworze w Dassau. Rudolf von Querfurt, który wrócił z Akwizgranu, jakby bardziej chory, popadł ostatecznie w chorobę psychiczną, czy może raczej jak to określił biskup Steutzlinegn został opętany przez diabła.

Ponownie wydarzenia najbardziej znamienne miały miejsce w lipcu i ponownie ich areną stały się zamkowe ogrody. Oto do bawiącego się z towarzyszami Zygfryda, młodszego brata hrabiego, podszedł kanclerz i poprosił go o pójście z nim do kancelarii. Tam w opuszczonych salach skryptorium wskazał chłopcu krzesło i położył przed nim jakieś dokumenty. Ustawiwszy się za jego krzesłem, kanclerz nakazał chłopcu czytać treść dokumentu. Zygfryd posłuszny rozpoczął czytanie. Tymczasem kanclerz chwycił mały świderek służący medykom do otwierania głowy i wypuszczania z niej złych fluidów i delikatnie zaczął wwiercać się w głowę chłopca. Chłopak niczego nie czuł, gdyż wcześniej otrzymał specjalny napar, który miał mu pomóc w skupieniu uwagi na dokumencie. Gdy otworek był gotowy, a chłopiec wciąż czytał oszołomiony narkotykami, kanclerz chwycił niewielką srebrną łyżeczkę i sięgnął nią w stronę otworu..... Miecz przebił kanclerza na wylot. Strażnik zamkowy dojrzawszy co się dzieje, wpadł do sali i bez chwili namysłu zabił kanclerza. Zygfryda nie udało się uratować. Ciało kanclerza zostało spalone na stosie, a jego popioły rozsypane po grzęzawiskach hrabstwa.

1076 to początek okresu zwanego przez kronikarzy "Czasem książąt"
Wybucha wielki bunt przeciw Cesarzowi. Pierwszy znak do walki dają mieszczanie Parmy. Cesarz zwołuje swych wasali by zgnietli nieposłuszny gród. Na jego wezwanie nie przybywają wszyscy. książęta Meissen i Prowansji oraz książę górnej Lotaryngii otwarcie sprzeciwiają się Henrykowi i zbrojnie najeżdżają jego graniczne włości. Henryk oczywiście wzywa kolejnych wasali, aby rozprawić się z buntownikami. Sytuację wykorzystują również Babenbergowie z Austrii, książęta dolnej Lotaryngii oraz Toskanii. Ci ostatni jednak nie podejmują agresywnych kroków wobec Cesarza i ten zgodnie z radą doradców, zostawia ich sobie na później.

1077 Roku Cesarz tłumi kolejne punkty oporu. Parma otrzymała nowego zarządce. Książę Górnej Lotaryngii zostaje wygnany do Francji. Arcybiskup Frankonii, który sprzymierzył się z księciem Czech odmawia cesarzowi nowych posiłków, na co cesarz reaguje z wściekłością. Czechy i Frankonia buntują się. Podobnie czyni książę Brandenburgii, daleki krewny Arcybiskupa. Hrabstwo Anhalt, w którym największe wpływy ma marszałek von Mansfeld niechętnie popiera swego seniora i oddaje pod jego władze własny regiment.

W 1078 oddziały Brandenburczyków, a wśród nich von Mansfeld z regimentem z Anhalt ruszają na północ, na niedawne ziemie zajęte przez cesarza. Szybko opanowują Lubekę i Meklenburgię, a następnie wracają na południe, gdzie stolicy księstwa zagroziły oddziały Cesarskie.

1079 Korzystając z zamętu, a może podjudzeni przez cesarskich wysłanników, pogańscy Wolgastowie ruszają przeciw Brandenburczykom. W kilku bitwach Chrześcijanie odnoszą prześwietne zwycięstwa, a jednym z najdzielniejszych i najbardziej nowatorskich przywódców wojsk Brandenburskich okazał się von Mansfeld. Niestety Brandenburczycy nie potrafili wykorzystać tych zwycięstw i pozwolili wykrwawić się regimentom. Zniechęcony von Mansfeld wraca do Dassau wraz z resztkami regimentu.

1080 Książę Fryderyk III osiąga wiek w którym może przejąć władze osobiście. Jako żonę wybiera sobie Sybillę de Macon, daleką krewną księcia de Valois.


Rzesza w szczytowym okresie Czasu Książąt ok 1081r.


Rok 1081 przyniósł kolejną wojnę z poganami. Nie zważając na swego seniora, hrabia Fryderyk III wezwał swój regiment i ruszył na plemię Wolgastów. Zwyciężywszy w bitwie z poganami, odpierając ataki niedobitków Meklemburgów zajmujących tylko Rugię, zdobywa ostatnią osada Wolgastów. Brandenburscy posłowie wykorzystują jednak tą sytuację. Wysyłają posła do przywódcy plemiennego, który w zamian za wolność i trochę złota, oddaje swe ziemie pod panowanie księcia Brandenburgii, a nie Fryderyka, który de facto podbił te ziemie.

Fryderykowi pozostaje jeszcze jeden cel. Wyspa Rugia, ostatnia ostoja Meklemburgów. W obozie nad Bałtykiem książę Fryderyk ma romans z jedną z miejscowych kobiet. Z ich związku rodzi się Rudolf. Z Dassau przychodzą również wieści o urodzinach prawdziwego następcy Fryderyka, Dietricha. Wojska Anhalt podczas świętowania tego wydarzenia, podstępnie zostają zaatakowani przez żołnierzy Meklemburgów. Kronikarze do tej pory sprzeczają się, czy była to zasadzka zorganizowana przez wodza Meklemburgów czy też może wsparli ją Brandenburczycy, bądź sam Cesarz. W każdym razie do ataku doszło. Zmęczeni alkoholem żołnierze atakowani bez litości ustępują poganom pola. Do czasu jednak, aż dołącza do nich zorganizowany na prędce oddział von Mansfelda. Również hrabia Fryderyk w innej części obozu, zgromadził pod sztandarem wycofujących się żołnierzy Anhaltu. Obaj wodzowie ruszyli wspólnie w stronę centrum obozu, bijąc i mordując bezlitośnie pogan, którzy w tym czasie przystąpili już do plądrowania. Doszło jednak do nieszczęścia. Jedna z strzał wypuszczona przez nieznanego poganina ugodziła hrabiego w szyję. Fryderyk III zwany Walecznym zginął na polu chwały.

Kilka miesięcy później zmarł również Cesarz Henryk. Zmarł na udar, na wieść, że księstwo Dolnej Lotaryngii złożyło hołd królom z dynastii Kapetów.

 

Dietrich I
Hrabia Anhlat, Palatyn Saksoński
1083-?
Część I​

Hrabia portret z lat dziecięcych



Śmierć Fryderyka III przyniosła wielkie zaskoczenie na dworze w Dassau i ponownie zostawiają władzę hrabiowską w rękach nieletniego. Tym razem był nim niedawno urodzony Dietrich. Ponownie mimo usilnych starań matki hrabiego, władzę nad hrabstwem w imieniu Dietricha sprawował marszałek von Mansfeld. Niestety wydarzenia ostatnich dni pozostawiły na nim piętno, a zdrowie psychiczne marszałka nie było najlepsze. Gdy w 1083 umiera również kanclerz, von Mansfeld popełnia samobójstwo.

Kornikarze nie są zgodni co do przyczyn śmierci von Mansfelda. Kronikarz hrabstwa Anhalt pisał, że samobójstwo było wynikiem ciężkiego brzemienia, jakie na marszałku złożyła śmierć Fryderyka III w zdradzieckim ataku. Natomiast Urlich, kronikarz rodu Stadt (książąt Brandenbrugii) donosi:

"Było coś zgoła niegodnego w przyjaźni łączącej marszałka von Mansfelda i kanclerza hrabstwa Anhalt. Kościół Święty wielce się oburzał na ich grzeszne życie, a sodomia to tylko najlżejszy grzech, którym się parali. Zatem gdy jeden z nich słusznie rażony chorobą przez Pana Naszego, sczezł, drugi nie mogąc dzielić swych grzesznych z nim czynności, samobójstwo dnia następnego popełnił"

Po śmierci marszałka, opiekę nad hrabstwem przejmuje kolejny kanclerz hrabstwa, Dietmar of Breda. W Rzeszy tymczasem wciąż trwał zamęt zwany Czasem Książąt, a następca Cesarza Henryka, Dietmar usiłłował zjednoczyć Rzeszę.


Rzesza w momencie śmierci Fryderyka III

W 1083, tuż po śmierci marszałka von Mansfelda przybyli do Dassau wysłannicy księcia Brandenburskiego, wzywający do walki regiment z Anhalt. Kanclerz Dietmar, jedna uznał, że wszystkie zdrady, spiski, którymi kierowali książęta Stadt przeciwko Goseckom, zasługują na odpłatę. Wymówiwszy się zbyt młodym wiekiem hrabiego, odmówiono wsparcia sprawy księstwa.

Kolejnym ruchem zorganizowanym przez Dietmara z Bredy, było zorganizowanie sojuszu hrabstwa z księciem Czech. Ten to właśnie skutecznie odpierając ataki Cesarskich wojsk, całkiem sprawnie wnikał na terytorium Rzeszy i wyglądało na to, że wkrótce sięgnie po koronę. Sojusz ten przypieczętowano w 1086, ślubem najmłodszego syna Fryderyka II, Emicha z jedną z kobiet rodu Przemyślidów.

Rok 1084

Zemsta Gosecków przyniosła owoce. Pozbawiony dość silnego kontyngentu wojsk z Anhalt, książę Barndenburgi kapituluje przed Cesarzem. Cesarz Dietmar chcąc pozbyć się rodziny Stadt i przypodobać się Papieżowi (w podziękowaniu za tytuł Cesarski), czyni Brandenburgię Arcybiskupstwem.

Rok 1085
Lombardia sprzeciwiająca się jawnie Cesarzowi Henrykowi, wraca pod skrzydła Cesarstwa dzięki namowom jego syna. Wzmocniony w ten sposób Cesarz rusza na księcia Czech, który szukając pomocy u króla Polski, składa mu hołd lenny. Cesarz kieruje się w stronę zbuntowanej Austrii, która wkrótce poddaje się jego władzy.

Rok 1087
Rok ten przyniósł zjazd w Luksemburgu, nowej siedzibie Cesarza. Przybyli na niego niemal wszyscy książęta Rzeszy oraz panowie z dalekiej Italii i Francji.
Oficjalnie właśnie ten rok uważa się za koniec Czasu Książąt i rok pierwszego wielkiego sukcesu Cesarza Dietmara I Wielkiego.

Oto jak pisał o nim kronikarz:
" W sali tronowej zgromadzili się wszyscy możni i książęta królestwa. Na galeriach kłębiły się tłumu, a sztandary imperialne zwisały dumnie z balkonów. Rycerstwo pomniejsze siedziało przy stołach, widać było herby Habsburgów, Gosecków i wielu innych. Bliżej środka na pozłacanych, zdobionych krzesłach, zasiadali lojalni książęta Rzeszy, a obok każdego z nich stał chorąży z jego znakiem. Cesarz zaś, młody, postawny, zasiadał na podwyższeniu, w rękach dzierżył insygnia władzy, a blask jego autorytetu oświecał wszystkich zgromadzonych wokoło. Wtem zagrzmiało dwadzieścia fanfar, olbrzymie, zdobione drzwi komnaty tronowej otwarły się. Przez drzwi wszedł mężczyzna niewielkiego wzrostu, odziany w zbroję, ale bez zbędnego przepychu. Za nim wszedł chorąży. Wszyscy rozpoznali księcia Toskanii. Mężczyzna podszedł do tronu, upadł na kolana, a chorąży jego, oddał sztandarem hołd Cesarzowi. Książę Toskani wypowiedział słowa przysięgi, po czym wstał i usiadł na krześle nieco mniej zdobnym niż tych, którzy zostali lojalni przy cesarzu.

Trąby zagrzmiały ponownie, do sali wkroczył możny w ciężkiej zbroi. Tłum zgromadzonych obiegł cichy szmer zdziwienia i niepokoju. Wielu zastanawiało się kim jest ów mężczyzna, który tak dumnie wkracza do sali. Kilku spośród orszaku Włoskich książąt rozpoznało jednak barwy. Szok odmalował się na twarzach zgromadzonych, gdy mężczyzna padł na kolana i oddał pokłon swoimi barwami. Straszliwy książę Apulii z rodu de Hauteville oddał się pod Cesarską opiekę.

Ostatni w kolejności rycerz wszedł do sali na dźwięk trąb. Zbroja jego delikatna i piękna, zdobiona małymi liliami, a płaszcz jego błękitny, również ozdobiony złotymi liliami. Niemieccy książęta nie mieli problemu z rozpoznaniem owej persony. Eudes Vermandois, książę Valois złożył hołd Cesarzowi"

Rzesza po zjeździe w Luxembrugu



Rok 1091
Koniec Czasu książąt przyniósł Cesarzowi z dawna wyczekiwane wytchnienie i czas na odzyskanie lojalności wasali oraz uzupełnienie strat poniesionych w wojnie domowej. Wszyscy oczekiwali następnego ruchu Dietmara, a i chyba nie było to niespodzianką, jaki kierunek ekspansji Cesarz wybierze. Książę Valois był pierwszym panem Francji, który złożył hołd Cesarzowi, czym rozjuszył Kapetyngów. Dyplomacja Cesarska działała i gdy w 1091, książę Akwitanii zerwał swą przysięgę składaną królom Francji i lojalność swą ogłosił wobec Cesarza, spowodował tym lawinę wydarzeń. Król Francji nie mogąc pozwolić sobie na dalsze rozpływanie się jego poddanych, wypowiedział wojnę cesarstwu. Ponownie ruszyły w pole regimenty i szczęk oręża rozbrzmiewał na polach Francji i Niemiec. Dietmatr wyruszył na wojnę mającą na celu odtworzenie państwa Karola Wielkiego.
Król Francji mocno przeliczył się wzywając swoich wasali do walki. Zarówno książęta Overnii, jak i Dolnej Lotaryngii odmawiają służby królewskiej i przechodzą na stronę Cesarza.

26 listopada 1091 Dietmar I w katedrze w Reims koronuje się na króla Francji.

Cesarstwo w dniu koronacji Dietmara na króla Francji


Tymczasem w Dassau, na dyzenterię umiera Emich syn Fryderyka II. Pozostawia po sobie swoją czeską żonę i syna, który od tej pory dzięki swej matce wychowany w kulturze Czeskiej, daje początek czeskiej gałęzi rodu Goseck.

 

Dietrich I
Hrabia Anhalt, Rugii, Palatyn Saksoński
1083-1130
Część II, lata 1092 -1130​

Hrabia Dietrich w wieku lat 16


W roku 1092 Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego, przeżywało swój czas chwały. Ziemie od Granic z Polską, aż po daleki półwysep Iberyjski płaciły daniny Dietmarowi I Wielkiemu. W Polsce tymczasem, targanej najazdem pogańskich Prusów oraz buntem dumnego arcybiskupa Wielkopolski działo się coraz gorzej. Król z dynastii Piastów coraz słabiej potrafił wymagać lojalności od swych wasali, czego efektem było powstanie królestwa Czech.

Kronika Praska podaje:
W owym czasie gdy na północnych ziemiach Wielkopolski, możny biskup, przyjaciel Papieża przeciwko królowi Polskiemu działał, spotkał się z nim książę Hrabis z rodu Przemyślidów. Długo debatowali, a i bardzo uważali, co by ich kto postronny nie usłyszał, gdyż Cesarz, jak i król Polski, przychylnym okiem księcia Hrabisa nie obdarzali. A gdy tak obrady prowadzili, przybył z dalekiego Rzymu poseł papieski. Usłyszawszy wieści z stolicy Piotrowej przyniesione, sam książę Hrabis padł na kolana przed Arcybiskupem, a ten pobłogosławił go. Potem gdy wieści się rozeszły, że oto Arcybiskup Wielkopolski, następcą Piotra został obrany, w miejscu publicznym książę hołd mu oddał, za co ten go królewską koroną nagrodził.
Arcybiskup Wielkopolski, mimo nieobecności na konklawe, a jedynie dzięki licznym swym poplecznikom w Rzymie, na Paieża został obrany.

W 1095 roku, Brytania złożyła hołd Cesarzowi, dzięki czemu Dietmar I władał już niemal całą Francją. Jednak ten sukces nie dał cesarzowi prawa do spokojnego panowania nad Francją. Oto książę Akwitanii sojusznik cesarza podczas jednej z uczt obraził śmiertelnie księcia Saksonii długoletniego i lojalnego poddanego cesarza. Obaj książęta poprosili cesarza o rozstrzygnięcie sporu, a ten zignorowawszy swego lojalnego wasala, wsparł swego przyjaciela, księcia Akwitanii. Podobny czyn był jawną zniewagą rzuconą w twarz księcia Saksonii, który opuścił dwór cesarski i po dotarciu do Saksonii wezwał pod broń swych wasali.


W roku 1099 hrabia Dietrich osiąga pełnoletność. Jedną z pierwszych jego decyzji jest odsunięcie od władzy kanclerza Dietmara i usuniecie go z dworu. Jeszcze tego samego roku ogłasza wiadomość o swym ślubie z Ableradą de Gorelbeck, siostrą księcia Górnej Burgundii. Ostatnia jego decyzją było zorganizowanie wyprawy na wyspę Rugię, by dokończyć dzieło ojca.
Kronikarz rodziny Stadt tak opisuje następne wydarzenia:

Gdy hrabia Anhalt, Dietrich z imienia, postanowił wyruszyć na pogan, wielu go od tej decyzji pragnęło odwieść. Hrabia był jednak uparty i wbrew woli swego seniora na Rugię wyruszył. Gdy jednak tam przybył napotkał tam pogan, którzy jednak już słowo Boże z rąk biskupich wysłanników przyjmowali, a ucząc się o Panu naszym chwalić go chcieli i do chrztu gotowi byli. Okrutny jednak hrabia natychmiast uderzył na ich wojska wraz z swymi konnymi, a skoro przez ich szeregi nie zdołał sie przebić, to ci poczęli jego ludzi otaczać. Nie miał kto pomóc dumnemu Dietrichowi, bo piechotę nierozważnie zostawił on w dalekim obozie. Gdy rumak pod nim padł, poddał się on o litość błagając.
Będąc w niewoli poznał on arcybiskupich wysłanników i pismo od swego seniora Arcybiskupa otrzymał, że winien natychmiast wojny z poganami zaprzestać, albowiem wkrótce nawróceni oni będą i do domeny biskupiej przyłączeni. Gdy przybyły pieniądze na jego okup, odjechał, ale nim to uczynił, na herb biskupi splunął i jawnie powiedział, że rozkazu arcybiskupa nie wykona.
Wkrótce gdy do wojsk swych dołączył, ruszył na pogan, a ci nie chcąc krwi chrześcijańskiej przelewać, poddali mu się. Dietrich jednak nie chciał spokojnie i bez bitwy zwycięskiej do domu wracać. Napadł więc on wioskę, w której wódz owych pogan mieszkał, wybił mieszkańców, bydło uprowadził, swym kronikarzom nakazał pisać, że wielce się w owej bitwie odwagą wykazał. Wkrótce potem hrabią Rugii, się mianował.


Rzesza w momencie przejęcia władzy przez Dietricha I



W tym samym roku, bękarci brat hrabiego Dietricha otrzymuje sakrę biskupią i zajmuje swą nową siedzibę w Dassau, po śmierci swego poprzednika, którego olbrzymi odyniec nabił na szable.


1100 Upada książę Saksonii. Cesarz, a przede wszystkim książę Akwiatnii tryumfują.

W 1101 Cesarz poszukując kierunków dalszej ekspansji, jako cel wybiera Danie.

1106 Po 5 latach walk z Duńczykami i utracie wielu lojalnych sług, Cesarz zajmuje Holsztyn.

Lata 1106-1116 upływają pod znakiem pokoju i świetności cesarstwa. Tak przynajmniej może się wydawać obserwatorowi z zewnątrz. W rzeczywistości, cena podbojów i wojenek Dietmara i jego ojca Henryka, była duża. Domeny hrabiów Goseck tonęły w długach, ich honor poprzez jawny opór wobec seniora mocno został zszargany, a stabilność sięgała dnia. Bandyci grasowali na drogach, kupcy omijali Rugię i Anhalt, a na domiar złego hrabia nie miał dziedzica. Wszystko wskazywało na to, że Anhalt przejmie wychowana w kulturze Czeskiej, gałąź rodu Gosecków. Jednak szczęście nadchodzi. W roku 1112 rodzi się Welf, prawowity dziedzic Dietricha, a w roku 1114 podczas wielkiego polowania w lasach Brandenburgii hrabia Dietrich zawiera przyjaźń z Dietmarem.

Rok 1116 to koniec spokoju. Spór o inwestyturę oraz konflikty z lokalnymi biskupami przybierają na sile. Dawne urazy, związane z nadaniem korony Czechom bez zgody Dietmara wychodzą z pełną siłą i Cesarz po ostrej sprzeczce z Papieżem, z Polski ,zostaje obłożony klątwą. Nie mogąc bezpośrednio wystąpić przeciw Papieżowi (mogłoby się to spotkać z jawnym buntem wasali), Dietmar postanawia działać. Po spotkaniu z księciem Toskanii, wymógł na nim, że w zamian za zgodę na jego niezależność, ten natychmiast uderzy na Rzym i go zajmie. Plan cesarza nie doczekał się realizacji, za życia papieża z Wielkopolski. Nie dotknął również jego następcy, książę Toskanii jednak dotrzymał obietnicy, gdy na tron Piotrowy wstępuje Lovro I. Zmuszony do ucieczki Papież chroni się na swych ziemiach w Wielkopolsce, gdzie jego poprzednik miał swe dziedziczne lenno.

W roku 1117 Kolejna wojna wybucha. Tym razem butny książę Akwitanii wykorzystał ponownie swą przyjaźń z cesarzem i wplątał go w wojnę z Anglią, na której Normandzkie ziemie, Akwitańczyk miał ochotę.

W 1120 mimo toczącej się wojny z Anglią, arcybiskup Brandenburgii dogadawszy się z Papieżem przebywającym w Kaliszu wypowiada lojalność. Wielu innych biskupów Rzeszy po cichu mu sprzyjało, gdyż niezbyt wygodnie czuli się składając hołd człowiekowi wyrzuconemu z kościoła. Jeszcze w ciągu tego samego roku pałac biskupi w hrabstwie Altmark, zostaje podpalony przez Cesraskich, a sam arcybiskup ucieka na dwór Papieski. Dalsze losy arcybiskupa są nam znane jedynie z kronik Toskańskich. Papież wysyła nieszczęśnika do Rzymu, by tam pełnił rolę biskupa pomocniczego. Wkrótce po przybyciu do Rzymu arcybiskup umiera w tajemniczych okolicznościach. Papież jednak łatwo nie wybacza przewinień, wiedząc, że hrabia Anhalt niezbyt przykładał się do wspierania swego seniora, jawnie zaczyna judzić przeciw Dietrichowi kler. Jednym z bardziej podatnych osobników na jad sączący się z Kalisza, jest biskup Dassau, Rudolf Goseck, bękart.

W 1121 ostatecznie kończy się wojna z Anglią. Krwią tysięcy żołnierzy i lojalnością wielu hrabiów i książąt cesarz płaci za hrabstwa Surrey i Hempshire. W tym samym roku na dworze w Dassau dochodzi do szczęśliwego wydarzenia Sezima Goseck, członek czeskiej gałęzi Gosceków bierze sobie za żonę pannę z rodu Wlostowic, spokrewnionymi z hrabiami Werle i książętami Erzstergom.Podczas wesela hrabia poznaje młodą dwórkę, która poddaje się jego zalotom. 9 miesięcy później rodzi się Friedrich, bękart.

W 1122 roku, chcąc rozprawić się kolejno z wszystkimi poplecznikami papiestwa, Cesarz wypowiada wojnę Czechom. Jako bezpośredni wasal Cesarza, hrabia Dietrich wyrusza na wojnę, znudzony jednak życiem obozowym, oddaje się zamiast wojaczce, to pijaństwu i kobietom. Na efekt nie trzeba długo czekać. Na dworze w Dassau, pewna czeska szlachcianka przyprowadza syna Leopolda, niezwykle podobnego do hrabiego Dietricha. Konflikt z hrabiną jest nieunikniony i wkrótce dochodzi do otwartej wojny.

W 1123 roku korzystając z konfliktu z Czechami, król Danii rusza na południe chcąc odzyskać Holsztyn. Wiedząc o tym Cesarz przyśpiesza swą decyzję o szturmie Pragii. W krwawej bitwie miasto upada i zostaje oddane na łup bezwzględnym żołdakom. Młodociany król Czech z dynastii Przemyślidów zostaje pozbawiony korony, którą nakłada sobie na skroń sam Cesarz.

Rok 1124, Święto trzech króli

Tysiące wiernych zebrało się w katedrze w Dassau. Sam hrabia zamierzał przybyć tuż przed ceremonią, którą sprawować miał jego przyrodni brat Rudolf. Przypasawszy paradny miecz, hrabia był gotowy do wyjścia. Wyjrzawszy przez okno stwierdził, że oto jego rumak jest gotowy, na dziedzińcu zbrojni czekali już, a dworzanie z zimna pocierali ręce. Wtem drzwi do komnaty otwarły się. W progu pojawił się mężczyzna, długi ciemny płaszcz i kaptur niemal całkowicie uniemożliwiały poznanie jego postury, twarz znajdowała się w cieniu. Jedyne co rzucało się w oczy, to wielki złoty krzyż, z rubinami wstawionymi w miejsca gdzie Rzymianie wbili gwoździe w ręce Pana Naszego. Hrabia zapytał, cóż ma znaczyć to najście, jednak odpowiedzi nie usłyszał. Mężczyzna zaczął się do niego zbliżać. W ręku jego zabłysł nóż. Hrabia sięgnął natychmiast w stronę paradnego miecza, który i tak był za długi by walczyć w tej niezbyt dużej komnacie. Zabójca, jednak nie dał Dietrichowi żadnych szans. Zadał cios, jednak nóż po pięknym pancerzu ześlizgnął się na rękę przez co hrabi zawył z bólu. Zabójca uderzył ponownie, tym razem pięścią uderzył hrabiego w twarz, a ten ogłuszony padł na ziemię. zabójca wzniósł nóż i zadał cios, wydawać się mogło, że śmiertelny, ale na potwierdzenie nie było czasu. Od strony korytarza dobiegały odgłosy nadbiegającej straży, która prawdopodobnie znalazła już ciała osobistych gwardzistów hrabiego. Wkrótce znaleźli się w pomieszczeniu, z ciałem hrabiego. Wezwano medyka. Hrabia żył, jednak nóż naruszył ważne arterie i rana nie będzie się łatwo goić. Hrabia prawdopodobniej resztę swych dni spędzi w łożu. Wkrótce po mieście rozeszły się wieści, że był nieudany zamach na hrabiego. Zniknął również biskup Rudolf, wierni na próżno czekali na jego pojawienie się na mszy z okazji święta. Rozdzwoniły się dzwony żałobne i alarmowe, a ksiądz kanonik katedry, który zamiast biskupa Rudolfa odprawiał mszę, odmawiał modły za zdrowie hrabiego Dietricha i za duszę Papieża Lovro, który odszedł do Pana w zamku kaliskim.

1127 Król Anglii pragnąc odzyskać utracone zimie, wypowiada wojnę Cesarzowi.

1128 rok. Koniec wojny z Danią, tym razem Duńczycy oddają Szlezwik

W 1128 roku w Dassau, dochodzi do bardzo szczęśliwego wydarzenia, oto hrabiowski następca, Welf, bierze sobie za żonę córkę hrabiów z rodu Montferrati. Kilka miesięcy później z Burgundii dochodzą wieści, że oto brat żony Dietricha umarł, pozostawiając po sobie tylko nieletnie córki. Welf zostaje księciem Górnej Burgundii.

Tymczasem wojna z Anglia trwa, na polach Normandii dochodzi do dużej bitwy, dzięki planowi opracowanemu przez marszałka Pelrhima Gosecka i doskonale wykonanemu przez konnicę pod dowództwem jego syna Cesarstwo wygrywa. Niestety, sam Pelrfim zostaje ciężko ranny podczas bitwy, cesarz docenia jednak jego poświęcenie. Obaj zostają nagrodzeni, a ich reputacja wśród rycerzy Rzeszy rośnie.

7 grudnia 1130

Starzec, czy może raczej przedwcześnie postarzały przez chorobę człowiek w średnim wieku leżał w łożu. Jego nierówny oddech był jedynym dźwiękiem, który rozbrzmiewał w tym pomieszczeniu. Wokół czuć było silny zapach niemytego ciała oraz moczu, który swym smrodem przeniknął wszystkie meble i tkaniny w komnacie. Za drzwiami pies szczeknął dwa razy po czym zamilkł. Drzwi cichutko sie otwarły, do pomieszczenia wpadł podmuch świeżego powietrza, który jednak nie zbudził starca. Cień wślizgnął sie do środka i zamknął drzwi. Powoli zbliżał się do łoża. Pięć kroków dzieliło go od starca, Trzy.. Dwa... Skrzypnęła deska podłogowa. Starzec otworzył oczy, jego źrenice rozszerzyły się w wyrazie przerażenia. Cień doskoczył do leżącego i zatopił nóż w jego sercu.
Podobno w oczach zamordowanego można zobaczyć twarz mordercy zapamiętaną na chwilę przed śmiercią. W oczach hrabiego Dietricha, odnaleźć można było nie twarz mordercy, a olbrzymi krzyż z rubinami wstawionymi w miejsca gdzie Rzymianie wbili gwoździe w ręce Pana Naszego.

Po 47 latach panowania Dietrich I został zdradziecko zamordowany, a władzę po nim przejął Welf I, książę Górnej Burgundii.

Rzesza po śmierci Dietricha I