III Rzesza lata 50-te

Sprawy techniczne
Nadchodzi kiedyś taki dzień w życiu każdego forumowicza że przychodzi czas na napisanie AAR'a

Będzie to mój pierwszy AAR, troch nietypowy bo akcja właściwa zacznie się w kwietniu 1950 roku, a to dlatego że zaczynałem tą kampanię(36-???), nie myślałem że z tego AAR wyniknie. Oczywiście będę starał się nawiązać do wydarzeń sprzed roku 50 na ile pozwolą mi stare sejwy.

Jak już wspominałem gram "tradycyjnie" Niemcami kampanie 36 na poziomie normal/fourius. Od razu uprzedzę że moim celem nie jest podbicie całego świata, staram się grać w miarę historycznie, a dla tych co się dziwią że ZSRR jeszcze nie jest na kolanach to powiem że dużo zmieniam w sejwie głównie żeby wspomóc AI (ZSRR dostało ode mnie m.in ok 6000 manpowera i wklepałem im tez do produkcji sporo dywizji pancernych (ok. 70-80), podobnie czynie z innymi przeciwnikami, jak i z moimi sojusznikami (tylko do produkcji), bo mimo prób zmian w plikach AI, komp i tak produkuje to samo, a co to za sens że Włochy po 14 latach nie dorobiły się dyw. panc.),niestety dosyć późno znalazłem metodę na sprawną edycje.

Z góry proszę o poprawianie błędów, bo odcinki będę pisał w Abiwordzie a tam autokorekta działa raczej mało sprawnie, a ze mnie raczej analfabeta.

Plan na najbliższe odc. przedstawia się następująco:
1. Prolog
2. ODeBe - przedstawię układ mojej armii, na początku ogólnie, a potem szczegółowo w układzie grup armii. Bedę też starał się pokrótce streścić historię każdej armii, opierał będę się głównie na screenach, 1 Heeresgruppe/1 odc.
3. Przedstawię w skrócie historię lat 36-50, na ile pozwolą mi sejwy, plik Historii i moja pamięc
4. Kto to wie

Korzystam z ikon Scyth&Kristoffa i GIP'u 0.6

Jak coś sobie przypomnę ze spraw technicznych to jeszcze tu wrzucę, a teraz do boju

Aha zapomniałem Doomsday/Armageddon 1.1

 

Odc. 1

III Rzesza lata 50-te​

Prolog​

Trwa 11 rok wojny, wojska osi stoją od północnej Norwegii po Etiopię we wschodniej Afryce , od Maroka po Kazachstan. Na dalekim wschodzie Japonia, która wystąpiła z osi w 1947 roku po zamachu stanu, samotnie stawia czoła Związkowi Radzieckiemu i Aliantom. Cały świat spłyną krwią, miliony ludzi tkwią w okopach po obu stronach frontu. Co dalej przyniesie wojna, kto wygra, i czy nie będzie to pyrrusowe zwycięstwo?

Bunkier w Winnicy​

15 kwietnia 1950, Wehrwolf kwatera główna Hitlera na froncie wschodnim, ok. 10 km na północ od Winnicy. Spotkanie A. Hitlera z dowódcom Oberkommando der Heeres, feldmarszałkiem Walther von Brauchitsch.

Walther von Brauchitsch: -Witam mein Führer.

Adolf Hitler: - Witam panie feldmarszałku, zapewne wie pan po co pana wezwałem. Jutro odbędzie się konferencja z dowódcami grup armii na temat przyszłych działań na froncie wschodnim i chciałby poznać pana zdanie na ten temat.

v. B.: - Przejdę od razu do rzeczy. Według mojej oceny sytuacja przedstawia się wysoce niepokojąco. Szczególnie paląca wydaje się być sprawa frontu w Finlandii, Rosjanie zwiększyli tam napór i z każdym dniem możemy spodziewać się nowej ofensywy na Helsinki i Viipuri, która może przynieść poważne zagrozenie 11 armii pancernej SS Steinera i pozostałym wojskom fińskim, a w konsekwencji może zagrozić całemu północnemu skrzydłu feldmarszałka Heiriciego. Na froncie centralnym, najbardziej prawdopodobny wydaje się być kolejny atak na Tułę, praktycznie jest niemal pewne że, jak tylko skończy się okres roztopów, siły radzieckie uderzą na 2 armię pancerną gen. Guderiana ale myślę że jutro feldmarszałek Model dokładniej przedstawi sytuację. Na froncie Mansteina, Rosjanie prawdopodobnie będą zabiegać o likwidację łuku borisglebskiego, myśle że tej wiosny tam będą toczyć się najcięższe walki. Natomiast w grupie armii Schörnera i grupie armii von Küchlera nie przewidujemy żadnych poważnych działań.
A. H.: - Rozumiem, gdzie pan widzi możliwość przeprowadzenia nowej ofensywy?

von Brauchitsch pobladł na twarzy i zapytał z niedowierzaniem?

v. B.: - Ofensywy, ależ mein Führer, Rosjanie zwiększają swój napór, wszystkie nasze armie są zaangarzowane na froncie, nie posiadamy żadnych odwodów ani rezerw mobilizacyjnych, tu raczej trzeba myśleć jak obronić to co mamy, a nie o nowej ofensywie.
Hitler sie zagotował.
A. H.: - Wy generałowi myślicie zawsze tylko jak bezpiecznie się wycofać, a ja wam od wielu lat powtarzam że wojny nie wygrywa się obroną tylko atakiem i dlatego żądam od pana żeby przygotował pan wstępny plan nowej wiosennej ofensywy.

v. B.: - Ależ mein Führer, dowódcy grup armii na pewno podzielą moje zdanie.

A. H.: - Myśle że jest pan zmęczony podróżą, proszę udać się na spoczynek i przemyślec moje słowa.

Walther von Brauchitsch zasalutował i wyszedł bez słowa, w tym momencie do pomieszczenia wszedł adiutant Hitlera gen. Schmundt.

A. H.: - Widzi pan generale, już dawno wygralibyśmy wojnę gdyby nie von Brauchitsch i jemu podobni. Już dawno powinienem był go odwołać, ale nie mogę bo ma za silną pozycję w armii. Muszę coś z tym zrobić...

 

Odc. 2

III Rzesza lata 50-te​

Ordre de Bataille cz.1 "Sytuacja ogólna"​

Wehrmacht po 11 latach wojny wciąż pozostaje poteżną siłą. W toku wojny nastąpił podział dowodzenia na najwyższych szczeblach: Ober Kommando der Wehrmacht objęło dowództwo nad szeroko rozumianym frontem zachodnim, Ober Kommando der Heeres natomiast przejęło front wschodni. Na czele OKW stoi w dalszym ciągu feldmarszałek Wilhelm Keitel, szefem jego sztabu, po zdymisjowanym gen. A. Jodlu, został gen. Adolf Heusinger.




Głównodowodzącym OKH jest feldmarszałek Walther von Brauchitsch, a szefem jego sztabu gen. Otto Wöhler(były dowódca 8. Armii na froncie wschodnim).
Sytuacja na frontach przedstawia się w następujący sposób:





Armia lądowa:

Wehrmacht w 1950 rok składa się ze 173 dywizji piechoty, 9 kawalerii pancernej, 34 dywizji zmotoryzowanych, 31 dywizji grenadierów pancernych, 58 dywizji pancernych, 6 dywizji powietrzno-desantowych, 17 dywizji górskich, 45 dywizji stacjonarnych(garnizonowych), 29 dywizji grenadierów ludowych oraz 37 sztabów od armijnego w górę, w sumie 402 dywizje + 37 sztabów.

Najpotężniejszym sojusznikiem Niemiec są Włochy, dysponują 159 dywizjami piechoty, 3 kawalerii, 1 powietrzno-desantową, 1 pancerną, 7 górskich, 4 stacjonarne, 10 milicyjnych i 2 sztaby w sumie 185 dywizji + 2 sztaby.

Następnie kolejnym sojusznikiem po względem liczebności armii są Węgry: 84 dywizje piechoty, 3 pancerne, 1 sztab w sumie 87 + sztab.

Następnie Rumunia: 63 dywizje piechoty, 6 kawalerii, 1 pancerna, 3 górskie, 1 sztab, w sumie 73 + sztab.

Następnie Bułgaria: 34 dywizje piechoty, 2 kawalerii, 2 górskie w sumie 38 dywizji.

Następnie Finlandia: 20 dywizji piechoty + 1 sztab.

Do osi dołączyły również następujący sojusznicy:
- Syria - 9 dywizji (4 piechota, 1 stacjonarna, 4 milicji)
- Liban - 8 dywizji (5 piechota, 1 stacjonarna, 2 milicji)
- Chorwacja - 6 dywizji górskich
- Madagaskar - 2 dywizje milicji

Armia lotnicza:

Luftwaffe składa się z: 38 dywizjonów myśliwców wielozadaniowych, 46 dywizjonów myśliwców przechwytujących, 24 dywizjonów bombowców bliskiego wsparcia, 20 dywizjonów bombowców taktycznych, 12 dywizjonów bombowców morskich, 1 dywizjonu samolotów transportowych. Oprócz tego na wybrzeżu północnej Francji znajdują się 3 baterie latających bomb. Łącznie 141 dywizjonów lotnictwa.

Włochy: 19 dywizjonów myśliwców przechwytujących, 2 dywizjonów bombowców taktycznych, 28 dywizjonów bombowców morskich, 1 dywizjonu samolotów transportowych. Łacznie 50 dywizjonów lotnictwa.

Węgry: 7 dywizjonów myśliwców przechwytujących, 6 dywizjonów bombowców taktycznych.

Rumunia: 5 dywizjonów myśliwców przechwytujących, 4 dywizjony bombowców taktycznych, 1 dywizjon bombowców morskich.

Bułgaria: 4 dywizjony myśliwców przechwytujących.

Finlandia: 1 dywizjon myśliwców przechwytujących.

Flota:

Kriegsmarine dysponuje 2 pancernikami, 2 krążownikami liniowymi, 3 ciężkimi krążownikami, 10 lekkimi krążownikami, 17 flotyllami Niszczycieli, 82 flotyllami okrętów podwodnych, 8 flotyllami transportowców. Obecnie jest realizowany "plan Z" mający na celu uczynić z Kriegsmarine najpotężniejsza marynarke wojenną świata.

Włochy po ciężkich stratach w wojnie morskiej na morzu śródziemnym, posiadają obecnie słabą flotę: 1 lekki krążownik, 1 flotylle niszczycieli, 3 flotyllami transportowców.

Finlandia posiada 2 ciężkie krążowniki i 1 flotylle okrętów podwodnych.

Rumunia posiada 1 flotylle niszczycieli.

W następnych odcinkach omówię szczegółowo skład armii.

 

Odc. 3

III Rzesza lata 50-te​

Ordre de Bataille cz.2 "Heeresgruppe E"​

Heeresgruppe E

Grupa Armii E powstała z myślą o inwazji na Republikańską Hiszpanię. Inwazja rozpoczęła się 1.VI.1948 roku, grupą armii dowodził wtedy gen. Hausser a w jej skład wchodziły 1. Armee, 14. Armee, 5. Panzerarmee, 6. Panzerarmee SS oraz chorwackie dywizje górskie. Atak wspierała Panzergruppe West generał barona Geyr'a von Schweppenburga.

Obecnie dowództwo nad tą grupą armii przejął emerytowany 74-letni feldmarszałek von Leeb, był dowódca HG Nord w czasie inwazji na ZSRR.





W grupie armii znajduje się obecnie:
1. Armee
Armia o tej nazwie brała udział w inwazji na Polskę w roku 1939 oraz w inwazji na Francję w rok 1940. Po tych kampaniach armia przestała istnieć, jej jednostki oraz sztab zostały przeniesione na front wschodni, by przygotować się do inwazji na ZSRR.
W roku 1947 rozpoczęto odtwarzanie tej armii w Stuttgarcie by wzięła udział w kampanii Hiszpańskiej. Zgodnie z rozkazem OKW dowództwo nad armią objął były dowódca XIV. Korpusu Pancernego z 1. Panzerarmee gen. Rausa, generał wojsk pancernych Erich Brandenberger. Armia w Hiszpanii pełniła rolę drugiego rzutu, czekając na przełamanie 5. Panzerarmee gen. Eberbacha, 6. Panzerarmee gen. Dietricha, i 14. Armee gen. von Vietinghoffa Scheela, pod Barceloną. Obecnie armia ta pełni funkcje okupacyjne na terenie Hiszpanii.



Panzergruppe West



Armia chorwacka



Luftwaffe na obszarze Hiszpanii



Sojusznicze lotnictwo włoskie

 

odc. 4

III Rzesza lata 50-te​

Ordre de Bataille cz.3 "Heeresgruppe G"​

Heeresgruppe G

Jest to grupa armii stacjonująca w południowej Francji, powstała by uporządkować system dowodzenia w tym rejonie. Początkowo miała za zadanie odpierać ewentualny atak aliantów na południowe lub południowo zachodnie wybrzeże Francji, ale obecnie wobec likwidacji zagrożenia ze strony morza śródziemnego, jej rola się nieco zmarginalizowała i pozostaje jej w praktyce pełnienie funkcji okupacyjnych.





Obecnie dowództwo na tym spokojnym odcinku sprawuje 70-letni emerytowany feldmarszałek Fedor von Bock, były dowódca korpusu piechoty w kampaniach w Polsce i Francji, w latach 1941-43 dowódca HG Mitte, później po śmierci von Rundstedta , objął dowództwo nad HG Sud. Następnie przeniesiony do rezerwy OKH, a po utworzeniu HG G, w uznaniu jego zasług, mianowany na dowódcę tej grupy armii.

W jej skład wchodzą:

19. Armee
Armia ta powstała z jednostek obsadzających południową część "Linii Zygfryda", w czasie kampanii Polskiej, chroniła zachodnią granice Rzeszy przed ewentualnym atakiem.
W czasie inwazji na Francję, z racji tego że główne uderzenie szło na północ od niej, odegrała niewielką rolę, gdyż głównym jej zadaniem było wiązanie sił nieprzyjaciela stacjonujących na "Linii Maginota". Po kampanii francuskiej, odesłano część korpusów do innych armii, a pozostałe obsadziły południowo-zachodnie wybrzeże. Również niewielką rolę odegrała przy operacji zajęcią Francji Vichy, osłaniała uderzenie głównych sił (5. Panzerarmee). Po tej operacji powiększył się obszar okupacji o nowe tereny, gdzie 19. Armee stacjonuje do dziś.



Pozostałe odziały HG G



Luftwaffe na obszarze południowej Francji

 

Odc. 5

III Rzesza lata 50-te​

Ordre de Bataille cz.4 "Heeresgruppe H"​

Heeresgruppe H

Grupa armii H obejmuje tereny północnej Francji, Belgii i Holandii. Składa się z dwóch armii ogólnowojskowych(7. A, 15. A), a także z oddziałów fortecznych stacjonujących na "Wale Atlantyckim". Pod nazwą "Wał Atlantycki" kryje się ciąg umocnień wybrzeża od Brest do Aalborga, powstały od końca 1944 roku do końca 1945. Jej głównym zadaniem jest obrona północnego wybrzeża przed ewentualnym desantem aliantów. Dysponuje również potężnym lotnictwem myśliwskim, w celu ochrony przed nalotami, położonych w głębi lądu zakładów przemysłowych, miast i ważnych instalacji wojskowych. Dowódcą tej grupy armii jest 68-letni feldmarszałek Günther von Kluge. W czasie kampanii w Francji dowodził 15. Armee(będącej częścią Heeresgruppe A gen. von Rundstedta) uderzającą na Holandię, A następnie północną Belgię. Później dowodził 16. Armee z HG Nord von Leeba w czasie ataku na ZSRR, 18 maja 1943 rok awansowany do stopnia feldmarszałka, w sierpniu tego roku zastąpił von Bocka no stanowisku dowódcy HG Mitte. Na początku 1944 roku musiał ustąpić ze stanowiska z powodów zdrowotnych, a zastąpił go dowódca 9. Armee, feldmarszałek Walter Model. Po utworzeniu HG H, przywrócony do służby.





Obecnie w składzie tej grupy armii znajdują się:
7. Armee
Powstała w rok 1940, w czasie kampanii francuskiej miała przejąć główny ciężar uderzenia wyprowadzonego przez Ardeny.W tym celu otrzymała liczne dywizje pancerne i zmotoryzowane, które miały dokonać przełamania, a potem skierować się na północny zachód w celu zamknięcia sił przeciwnika w kotle w Belgii.

7. Armee w roku 1940



Po kampanii roku 1940, 7. Armee, oddała swoje jednostki pancerne i zmotoryzowane do formowanych na wschodzie grup pancernych, a sama uzupełniona piechotą przejęła obronę północno-zachodniej Francji. Na tym obszarze pozostaje do dnia dzisiejszego. Jej dowódcą jest gen. Hans von Salmuth.



15. Armee
Również została utworzona z myślą o kampanii francuskiej. Była częścią HG A, jej zadanie polegało na zajęciu Holandii, a następnie likwidację kotła, który miał zostać utworzony przez natarcie 6 i 7. Armee. Po kampanii francuskiej przejęła obronę północno-wschodniej Francji, Belgii i części Holandii. Dowódcą jest gen. Johannes Blaskowitz.



Jednostki obrony wybrzeża
Powstały w roku 1947, ich zadaniem jest powstrzymanie ewentualnego lądowania do czasu przybycia jednostek z armii lądowej. Dodatkowo zostały wyposażone w dużą ilość broni przeciwlotniczej, by wspierać działania korpusów myśliwskich.



Jednostki rezerwowe



Luftwaffe w północnej Francji



Sojusznicze jednostki lotnictwa

 

odc. 6

III Rzesza lata 50-te​

Ordre de Bataille cz.5 "Heeresgruppe D"​

Heeresgruppe D

Ta grupa armii jest swoistą "zbieraniną" rożnych armii będących w rezerwie, jednostek obrony wybrzeża, jednostek szkoleniowych, a także armii górskiej stacjonującej w Norwegii.
Na jej obszarze stacjonuje stacjonuje również lotnictwo obrony Rzeszy. Dowódcą tej grupy armii jest 68- letni feldmarszałek Wilhelm Keitel(sprawujący równocześnie funkcje dowódcy OKW).




Na czarno rejony koncentracji transportowanych jednostek.


Obecnie w składzie tej grupy armii są:

Na terenie Niemiec:

Jednostki obrony Wybrzeża



Rezerwowe dywizje pancerne



Pełnią funkcje głównie szkoleniowe, w razie inwazji na Europę zachodnią, istnieje plan mobilizacyjny, zakładający utworzenie z rezerwy pancernej i Panzergruppe West stacjonującej w Hiszpanii, kolejną armię pancerną.

Inne jednostki stacjonujące na terenie podległe HG D



Luftwaffe na obszarze Niemiec



Flota lotnictwa transportowego



Norwegia
Obszar zajęty w roku 1940, znajduje się pod okupacją niemiecką, formalnie podległy OKW. Występuje tu również nietypowa sytuacja gdyż Kampfgruppe Dennerlein, XXVI. Armeekorps z 20. GA i jednostki fińskie wycofujące się pod naporem Rosjan, a znajdujące się na terenie Norwegii, znalazły się pod dowództwem 20. GA będącej częścią OKW co rodzi spory kompetencyjne z dowództwem OKH, któremu formalnie podlega front wschodni.



20. Gebirgsarmee
Armia ta została utworzona w roku 1940 z różnych korpusów podległych innym armiom, by wziąć udział w kampanii w Norwegii. Obecnie armia ta "górską" jest tylko z nazwy, gdyż dywizje górskie będące pod jej dowództwem, zostały przekazane na inne fronty. Pełni głównie funkcje okupacyjne, z wyjątkiem wschodniej Norwegii, gdzie broni wspólnie z korpusami fińskimi dostępu na tereny okupowane, przed armią czerwoną. Dowodzi nią gen. von Falkenhorst.



Jednostki fińskie



Luftwaffe na terenie Norwegii



Jednostki w trakcie transportu z Turcji i półwyspu arabskiego, do rejonów koncentracji

6. Panzerarmee SS
Utworzona pod koniec roku 1944 w zachodnich Niemczech, częściowo z dywizji pancernych SS wycofanych z frontu wschodniego, oraz nowo utworzonych dywizji grenadierów pancernych SS. Początkowo stanowiła rezerwą pancerną do wojsk na zachodzie, w roku 1948 została skierowana do rejonu koncentracji w okolice Perpignan, gdzie przygotowywała się do uderzenia na Republikańską Hiszpanię. 6. Panzerarmee SS wraz z 5. Panzerarmee i 14. Armee, miał dokonać przełamania frontu w okolicach Barcelony, następnie okrążyć główne siły wroga w Pirenejach. W drugiej fazie operacji, miała uderzać w kierunku zachodnim, by zlikwidować jednostki Hiszpańskie, stacjonujące na północno-zachodnim wybrzeżu. Następnie, po zabezpieczeniu północnego skrzydła, połączyła się z głównymi siłami HG F, kontynuując natarcie na południe. Po kampanii w Hiszpanii, na krótko przeniesiona do północno-zachodniej Afryki, a następnie przerzucona na północno-wschodnią granicę Turcji, gdzie stanowiła główne siły uderzeniowe. Po zajęciu Turcji w roku 1949, wzięła udział w kampanii na półwyspie Arabskim, a obecnie zmierza do rejonu koncentracji, w okolicach Kassel. Dowódca jest, gen. Josef "Sepp" Dietrich.



14. Armee
Armia ta powstała w pierwszej połowie 1948 roku. Jest ona armią utworzoną od podstaw, w celu wszechstronnego działania, na różnym terenie działań. Brała udział w kampanii Hiszpańskiej, uderzając na południowy-wschód. Następie przewieziona na front turecki, prowadziła walkę w południowym pasie działania. Po kampanii Tureckiej, również brała udział w zajęciu półwyspu arabskiego, obecnie przewożona do rejonu koncentracji w okolice Dortmundu. Dowódcą jest gen. Hermann Vietinghoff-Scheel.



21. Gebirgsarmee SS
Utworzona z różnych korpusów(głównie SS), wcześniej walczących w składzie różnych armii(lub grup armijnych jak np. Armeeabteilung Narva). Latem roku 1944 korpusy górskie(plus jeden korpus pancerny) skoncentrowano na Krymie, po wspólnym dowództwem (na czele armii stanął gen. Dietl, a po jego śmierci, dowództwo przejął gen. Julius Ringer) i włączono do HG Sud feldmarszałka von Bocka. Po podziale HG Sud na HG A i HG B, 21. GA SS, została w HG A feldmarszałka Buscha i miała za zadanie uderzać na Kaukaz.
Po zajęciu gór Kaukazu i połączeniu się z Panzeramee Afrika Rommla, uderzała na północny Iran, a następnie zajęła część Kazachstanu, gdzie stacjonowała do roku 1948. W tym roku została zluzowana przez nowo utworzoną 12. Armee, i chciano ją odesłać na zachód by stanowiła ewentualną rezerwę dla operacji Hiszpańskiej, ale wobec kłopotów niedoświadczonej 12. Armee, została zmuszona do powrotu na front w Kazachstanie w celu ustabilizowania sytuacji. Po wykonaniu zadania, przeniesiona na front turecki gdzie nacierała w centralnym pasie natarcia. Obecnie przewożona w okolice Hannoveru.
Dowódcą w dalszym ciągu pozostaje gen. Julius Ringel.

 

odc. 7

III Rzesza lata 50-te​

Ordre de Bataille cz.6 "Heeresgruppe C"​

Heeresgruppe C
Sztab tej grupy armii stacjonuje w Bolonii na terenie Włoch, gdyż głównym jej zadaniem jest koordynacja działań niemieckich armii z armią włoską na terenie Afryki. W miarę jak rosło zaangażowanie Niemców w Afryce, utworzenie nowej grupy armii, stało się koniecznością, tym bardziej że od 1948 roku na mocy czterostronnej umowy o pomocy wojskowej dla Włoch, Węgier i Rumunii, na ternie tych państw przebywają grupy niemieckich specjalistów, mające pomóc tym krajom w organizacji własnych sił pancernych, a także utworzenia sztabów armijnych na wzór niemiecki, by ujednolicić strukturę organizacyjną, sojuszniczych armii. HG C sprawuje również nadzór na siłami okupacyjnymi w obszarze basenu morza śródziemnego, a także nad 10. Armee stacjonującą na Bałkanach. Dowódcą tej grupy armii, generał lotnictwa, obecnie feldmarszałek 65-letni Albert Kesselring, były dowódca flot lotniczych w wojnie z Polską, Francją i ZSRR.





Obecnie w składzie tej grupy armii znajdują się:

Bałkany
10. Armee
Formowanie tej armii rozpoczęto w 1938 roku w okolicach Opola, we wrześniu 1939 roku uderzała przez Częstochowę na Kielce, gdzie zastał ją koniec wojny. Potem przebazowana do Wiednia, a następnie w maju 1940 roku przeniesiona na front Francuski, gdzie miała osłaniać południowe skrzydło sił nacierających przez Ardeny. Po kampanii francuskiej, wzmocniona licznymi korpusami, wzięła udział w ataku na Jugosławię w marcu 1941 roku(nastąpiła też zmiana dowódcy, gen. von Salmutha który objął 7. Armee, zastąpił gen. Halder). Po aneksji tego kraju, część jej korpusów odesłano na wschód, a 10. Armee z pozostałymi jej oddziałam rozpoczęła pełnić funkcje okupacyjne.



Garnizon Turcji
Jedyna jednostka niemiecka na terenie Turcji, pozostałe obszary kontrolują jednostki z Bułgarii i Libanu



Afryka północno-zachodnia
Ten front stanowi ciągłe zagrożenie dla terenów okupowanych przez wojska osi, gdyż na terenie Maroka skoncentrowane są potężne siły alianckie(głównie Amerykańskie), które nieustannie grożą inwazją na południową Hiszpanie, lub co bardziej prawdopodobne, atakiem na północną Afrykę. Po zajęciu przez Włochów, w roku 1944, terenów w Afryce północnej, należących do państwa Vichy, w górach Atlasu zaczęły koncentrować się na przeciw siebie siły włoskie i alianckie. Z czasem liczba zgromadzonych tam jednostek stała się ogromna, jednak nie odnotowano tam poważniejszych działań bojowych, oprócz początkowej próby opanowania Maroka przez Włochów "z marszu". Nowa sytuacja utworzyła się po ataku III Rzeszy na Hiszpanie, gdyż otworzył się przesmyk na północ od gór Atlasu, jednak niezdecydowanie alianckich dowódców nie pozwoliło im osiągnąć znaczącego sukcesu i tam również front się ustabilizował. Jednak właśnie w okolicach Oranu, dowódcy Osi upatrują największe niebezpieczeństwo i dlatego m.in. skierowano tam 5. Panzerarmee.



5. Panzerarmee
Z tą armią jest o tyle dziwna sprawa że, armia o tej nazwie powstała już w pierwszej połowie 1942 we Francji, następnie 5 maja 1944 wkroczyła na teren Francji Vichy i dokonała aneksji tego obszaru. Następnie została przewieziona do Afryki gdzie jej nazwą została zmieniona na Panzerarmee Afrika. W roku 1945 na mocy rozkazu OKW rozpoczęto na nowo formowanie 5. Panzerarmee w Marsylii, jednak proces tworzenia armii z powodu innych priorytetów, przechodził dosyć wolno i pełną gotowość bojową osiągnęła dopiero w roku 1947.
Dowódcą został gen. Heinrich Eberbach, i on poprowadził 1 czerwca 1948 roku armię do ataku na Hiszpanię. Po przełamaniu frontu pod Barceloną, 5. Panzerarmee wpierała uderzenie 1. Armee na Madryt, a następnie skierowała się na Gibraltar. Po kampanii hiszpańskiej, przetransportowana do Oranu gdzie stacjonuje do dziś.



Armie włoskie w północno- zachodniej Afryce
Armia włoska jest obecnie w fazie reorganizacji na wzór niemiecki.



Lotnictwo włoskie w Afryce północno- zachodniej



Afryka wschodnia
Po wyparciu Anglików z Libii i Egiptu, główne siły Włoskie skierowały się na południe by odzyskać Etiopię. Gdy główne siły już tam walczył alianci podjęli ofensywę na Omdurman i nad całym południowym zgrupowaniem wojsk zawisła groźba odcięcia. Sztab Włoski podjął decyzję o wycofanie się na linię Dongola, Wadi Halfa i dopiero przebycie z bliskiego wschodu Panzerarmee Afrika, sprawiło że rozpoczęto drugą ofensywę na wschodnią Afrykę.



Panzerarmee Afrika
Armia po przybyciu do Afryki dołączyła do głównych sił włoskich, z zamiarem przeprowadzenia ofensywy, w celu likwidacji głównych sił Brytyjskich. Plan zakładał atak na południu, przez Fort Maddalena, Siwę, Gerawlę do El Alamein. Panzerarmmee Afrika poprowadziła natarcie zakończone odcięcie armii brytyjskich od Egiptu. Następnie wylądowała na terenie Palestyny i uderzyła w dwóch kierunkach: na kanał Sueski i Irak gdzie spotkała 21. GA SS idącą od gór Kaukazu. W późniejszym czasie Pz. A Afrika atakowała na południowy Iran, docierając do granicy z Indiami zajmowanymi przez Japończyków.
Obecnie powadzi działania we wschodniej Afryce, a dowódcą w dalszym ciągu jest feldmarszałek Erwin Rommel.



Armie włoskie w Afryce Wschodniej



Samodzielny włoski korpus pancerny
Jest efektem współpracy niemiecko-włoskiej w dziedzinie wojsk pancernych



Luftwaffe w Afryce Wschodniej



Lotnictwo włoskie

 

Odc. 8

III Rzesza lata 50-te​

Ordre de Bataille cz.7 "Heeresgruppe Nord"​

Heeresgruppe Nord





Tę grupę armii, rozpoczęto formować na początku 1941 roku, z myślą o inwazji na ZSRR. 22 czerwca w jej skład wchodziły 18. Armee gen. Georga von Küchlera, 16. Armee gen. Günthera von Kluge, oraz różne jednostki pancerne i zmotoryzowane stanowiące początkowo 4. Panzergruppe przemianowaną później na 4. Panzerarmee gen. Ericha Hoepnera. Dowództwo objął, gen. Wilhelm von Leeb. Jej zadaniem było atakowanie w stronę Leningradu, przez tereny państw bałtyckich. Jednak to zadanie okazało się niewykonalne, gdyż armia miała za mało dywizji a przeciwnik stawiał zdecydowany opór i do grudnia 1941 roku zdołano osiągnąć przy dużych stratach, linię Dźwiny. W zimę 41/42 dywizje uzupełniono do stanów wyjściowych, a do armii dołączono Armeeabteilung Narva, (grupa armijna Narwa składała się z dywizji górskich, przerzuconych później na południe, gdzie tworzyły 21. GA SS). Przed nadejściem zimy HG Nord osiągnęła linię Połock-Opoczka-Psków i Narwa na północ od jeziora Pejpus. W następnym roku, dzień przed drugą rocznicą ataku na ZSRR, zaatakowano, prawie opustoszały Leningrad i już następnego dnia wkroczyły do niego jednostki niemieckie. 1943 rok był jeszcze pasmem sukcesów Wehrmachtu, HG Nord osiągnęła też najdalej wysunięte rubieże w całej wojnie, przed nadejściem zimy osiągnięto linię Diemiańsk-Tikhwin-Wołkow. Nastąpiła też zmiana na stanowisku dowódcy HG Nord, następcą von Leeba został awansowany 27.IV.1943 roku do stopnia feldmarszałka, Georg von Küchler. Na północy armia fińska, odzyskała ziemie utracone w wojnie zimowej i odmawiał wkraczania na ziemie rosyjskie, na południu wojska osiągnęły przedpole Moskwy, jednak dawało się już zauważać pewne symptomy wyczerpania wojsk. W roku 1944 na froncie HG Nord nastąpiła stagnacja, podobnie z resztą jak na froncie centralnym, siły przeciwników na tych dwóch frontach wyrównały się, a działania wojenne przeniosły się na południe. W roku 1945 Rosjanie zwiększyli swój napór na HG Nord, 16. Armee została zmuszona do odwrotu z Diemiańska, a 3. Panzerarmee z Tikhwina. Cały czas wystawiona na atak z kilku stron była 18. Armee. HG opuścił von Küchler, a jego miejsce zajął feldmarszałek Erich von Manstein. Na północy Armia Czerwona, coraz bardziej zwiększała swój nacisk na Finlandię. 1946 rok przyniósł utratę Wołkowa, 18. Armee wycofała się do Lugi, na północy w związku z zwiększonym naporem Rosjan, postanowiono podporządkować ten front HG Nord. W celu uporządkowania sytuacji wysłano tam nowo utworzoną 11. Panzerarmee SS(koniec czerwca 1946), czasowo dowodzona przez gen.Sigfrida Henrici(później zastąpił go gen. Felix Steiner) . W roku 1947, 18. Armee odzyskała Wołkow, pozostałe armie też próbowały odzyskać utracone w 1945 tereny, jednak na dłuższa metę sie to nie udało. Coraz bardziej niepokojąco przedstawiała się sytuacja na północy, Finlandia została przecięta na pół, armia fińska utraciła możliwości mobilizacyjne, znajdowała ci w ciągłym odwrocie. 11 Panzerarmee SS, toczyła ciężkie walki osłaniając odwrót jednostek Fińskich, na południe. W następnym roku Armia Czerwona próbowała przełamać obronę 3. Panzerarmee pod Nowogrodem, jednak udało się utrzymać front, z tym że ponownie utracono Wołkow. Na froncie fińskim, udawało się utrzymać południe kraju, jednak straty Finów bez możliwości uzupełniania, powodowały utratę kolejnych dywizji. W roku 1949 nowy dowódca HG Nord feldmarszałek Gotthard Heinrici(zastąpił Mansteina przeniesionego do HG Don), podjął nową ograniczoną ofensywę na froncie HG Nord, by odtworzyć front z roku 1945. Udało się odzyskać Wołkow i ustabilizować front na linii Staraj Russa-Nowogród-Wołków. W Finlandii, Armia Czerwona, podjęła ofensywę by przełamać obronę niemiecko-fińską na linii Turku-Tampere-Mikkeli, co zmusiło 11. Panzerarmee SS i resztki armii fińskiej wzmocnionej jednym korpusem z rezerwy OKH do wycofania się na linie Helsinki-Viipuri.

Obecnie w składzie tej grupy armii są:

11. Panzerarmee SS




Utworzona w roku 1946, z jednostek SS wycofanych z frontu wschodniego po reorganizacji armii pancernych na wschodzie, według rozkazu OKH z początku 1946 roku. Początkowo miała stanowić odwód OKH, jednak sytuacja w Finlandii , wymusiła włączenie jej do walki na tamtym obszarze. Początkowo dowodził gen .Sigfrid Henrici, jednak później po trzech tygodniach walk w Finlandii, zastąpił go gen. Felix Steiner. Prowadziła ciężkie walki odwrotowe w południowej Finlandii, z przeważającymi siłami radzieckimi. W kwietniu 1947 roku wzmocniona X. SS Armeekorps, z HG B. Obecnie broni wraz z dywizjami Fińskimi Helsinek.

Jednostki fińskie broniące Helsinek



Jednostki broniące przesmyku karelskiego
Pozycja pod Viipuri jest niezwykle ważna, gdyż zabezpiecza ewentualną drogę odwrotu spod Helsinek i broni północnego skrzydła HG Nord.




Korpus piechoty z rezerwy OKH



18. Armee



Utworzona w roku 1941, składała się z czterech korpusów piechoty(12 dywizji+sztab). Początkowo dowodził gen. Georg von Küchler, po jego awansie na dowódce HG Nord, armię objął gen. Georg Lindemann. Został odwołany 3 maja 1943 rok a jego następcą został gen. Kurt von Tippelskirch. Armia ta uderzała w północnym pasie natarcia, z Memel w kierunku Rygi, następnie pomagała w wyzwalaniu Estonii. Później walczyła pod Pskowem, a następnie skierowana na północ, zajmowała Leningrad(1943). Następnie przez Ługę, atakowała na Wołków, co okazało się jej szczytowym osiągnięciem(1945). O tego czasu prowadzi na przemian walki obronne i kontrataki, utrzymując się w okolicach Ługi i Wołkowa.

3. Paznerarmee



Początkowo brała udział w wojnie jako 4. Panzergruppe, po utworzeniu sztabu armii, została 4. Panzerarmee. Po wycofaniu z HG Mitte 3. Panzerarmee do rezerwy, przemianowano ją by zachować chronologię nazw armii pancernych(później z resztą złamaną), na 3. Panzerarmee. Pierwszym dowódcą był gen. Erich Hoepner, a pod koniec maja 1943 roku zastąpił go gen. Georg-Hans Reinhardt, który pozostaje na stanowisku do dziś. Początkowo armia ta była bardzo słaba(4 dywizje pancerne, 1 zmotoryzowana), wsparta korpusem piechoty węgierskiej, jedna w następnych miesiącach/latach wzmacniano ją sukcesywnie. Zadaniem tej armii było przełamanie sił radzieckich, a następnie szybkie działania okrążające. Jednak jej zbyt mała siła spowodowała, że jej główną rolą stało się wspieranie armii ogólnowojskowych. Nacierała środkiem frontu HG Nord, do Dźwiny, potem w następnym roku zajęła Opoczkę i skierowała się w kierunku na Nowogród i Tikhwin, gdzie osiągnęła największy zasięg swoich działań. Obecnie broni się w okolicach Nowogrodu, wspierając ataki 16. Armee na Diemiańsk.

Samodzielny korpus węgierski wspierający 3. Pz.A



16. Armee



Utworzona w 1941, Początkowo dowodził nią gen. Günther von Kluge, a po objęciu przez niego HG Mitte, zastąpił go, 7 sierpnia 1943 roku, gen. Johannes Friessner który do dziś dnia dowodzi 16. Armee. Armia ta stanowiła południowe skrzydło HG Nord, sąsiadując od południa z 9. Armee z HG Mitte, w do zimy 1941 roku osiągnęła Świeciany, następnie wspierała 9. Armee, w strumie na Witebsk. Później uderzała w kierunku na Stara Russa, zdobyte 24 maja 1943 roku. Na początku czerwca 1945 roku osiągnęła Diemiańsk, najdalej na wschód wysunięty punkt na swoim szlaku bojowym. Od tej pory prowadzi ciężkie walki o utrzymanie frontu w rejonie Diemiańsk-Stara Russa. Wspierają ją również dwa samodzielne korpusy węgierskie(w tym jeden pancerny).

Korpusy węgierskie wspierające 16. A

 

Odc. 9

III Rzesza lata 50-te​

Ordre de Bataille cz.8 "Heeresgruppe Mitte"​

Heeresgruppe Mitte





HG Mitte powstała, podobnie jak HG Nord i HG Süd, w pierwszej połowie 1941 roku. W jej skład wchodziły wówczas 9. Armee gen. Walthera Modela, 4. Armee gen. Ernsta Buscha, 2. Armee gen. Wilhelma Lista, 3. Panzergruppe (przemianowana na 3. Panzerarmee) gen. Hermanna Hotha i 2. Panzergruppe (późniejsza 2. Panzerarmee) gen. Heinza Guderiana.
Dowództwo objął, gen. Fedor von Bock, poprzednio dowódca grup armii w kampanii polskiej i francuskiej, wkrótce (w październiku 1941), awansowany do stopnia feldmarszałka. Zgodnie z planem ofensywy, na tej grupie armii spoczywał główny ciężar uderzenia na froncie wschodnim, dlatego była najliczniejsza, i w największym stopniu wyposażona w jednostki pancerne. Uderzała środkowym pasem natarcia, przez Białoruską Republikę Rad, bagna Prypeci i północną Ukrainę. Głównym celem grupy armii była oczywiście Moskwa, jednak do końca 1941 roku, po ciężkich walkach i dużych stratach, udało się osiągnąć linie Orsza-Mogilew-Żłobin-Wyszogród(walczyła tam również 17. Armee czasowo przekazano pod dowództwo HG Mitte. W następnym roku Wehrmacht na całym froncie prowadził działania ofensywne, na froncie środkowym udało się opanować tzw "bramę smoleńską" - pas ziemi który umożliwiał przejście od granicy niemiecko-radzieckiej do Moskwy bez konieczności forsowania którejś z dużych Rzek. Reszta armii przedarła się przez Dniepr i ruszyła w kierunku Donu, po drodze tocząc ciężkie walk m.in. o Briańsk, Kaługę. Wspierały ją również liczne korpusy piechoty węgierskiej. 20 października 1942 roku 2. Panzerarmee Guderiana, wsparta 3. Panzerarmee Hotha i korpusami węgierskimi(w sumie 39 dywizji) rozpoczęły szturm na Tułę, by zabezpieczyć południowe skrzydło, planowanej operacji Moskiewskiej. Wtedy jeszcze nikt się nie spodziewał że właśnie rozpoczęła się najkrwawsza bitwa tej wojny, która trwa do dnia dzisiejszego (czyli już prawie ósmy rok) i pochłonie setki tysięcy, a może i miliony ofiar po obu stronach. Na polach pod Tułą spoczywa tysiące wraków, ziemia jest wprost najeżona odłamkami, minami, niewybuchami, a samo miasto, które dziesiątki razy przechodziło z rąk do rąk, zostało obrócone w stos gruzów. W roku 1943 Wehrmacht podjął kolejną próbę uderzenia na Moskwę, tym razem od północy. 9. Armee udało się zając Rżew, w którym miała się bronić, przez kilka następnych lat, ale wobec braku sukcesu na południu do szturmu na Moskwę nie doszło. Rząd radziecki, po sukcesie 9. Armee który bezpośrednio zagroził stolicy ZSRR, ewakuował się do miasta Gorki. Na południowym skrzydle HG Mitte, jednostki węgierskie toczyły ciężkie walki o ustabilizowanie frontu na Donie. Nastąpiła również zmiana na stanowisku dowódcy HG Mitte, von Bocka zastąpił von Kluge. W zimie 43/44 na rozkaz Hitlera który zmieni priorytet, ze zdobycia Moskwy na zajęcie Kaukazu i tamtejszych pól naftowych, z HG Mitte wycofano 3. Panzerarmee Hotha, którą przeniesiono do HG B von Bocka(utworzonej po podziale HG Süd), gdzie walczyła już pod nazwą 4. Panzerarmee. Nastąpiło też przetasowanie sił w HG Mitte, 4. Armee gen. Heinriciego obsadziła pozycje pod Kaługą, jej poprzednie pozycje zajęła 2. Armee feldmarszałka Lista, a ją natomiast zastąpiły korpusy węgierskie. W dalszym ciągu toczyły się ciężkie walki o Tułę, która urosła niemal do rangi symbolu ciężkości zmagań na wschodzie, a bitwa o nią stała się raczej sprawą prestiżu, niż przynoszącą realne korzyści strategiczne, może poza wykrwawieniem przeciwnika. Nowym dowódcą grupy armii został, były dowódca 9. Armee, feldmarszałek Walther Model. Rok 1945 przyniósł stagnację na froncie HG Mitte, nie podejmowano większych operacji, główny ciężar walk spoczywał w dalszym ciągu na południu, toczyła się tylko nieprzerwanie bitwa o Tułę. Pod Tułą ginęli nie tylko zwykli żołnierze, 26 września 1945 zginął, jeden z najlepiej zapowiadających się dowódców wojsk pancernych, gen. Hasso von Manteuffel, dowodzący XIV. Panzerkorps. Również rok 1946 na tym froncie nie przyniósł niczego nowego, pozwoliło to na reorganizacje 2. Panzerarmee, stare dywizie pancerne odesłano na inne odcinki frontu, a w ich miejsce armia otrzymała nowo sformowane jednostki. Lata 1947-50 nie przyniosły znaczących zmian linii frontu, podejmowano próby ruszenia frontu, np. 2.Armee w połowie 1947 roku próbowała zdobyć Mozhaisk, ale została odparta przeciwnatarciem Rosjan. Armia Czerwona również podejmowała próby odbicia utraconych ziem, w maju 1948 podjęła ofensywę na froncie armii węgierskiej, przekroczyła Don i udało im się zdobyć przyczółek pod Ostrogockiem, ale szybka reakcja OKH i podciągnięcie odwodów pozwoliły na opanowanie sytuacji. W październiku 1949 roku 9. Armee została zmuszona do wycofania z łuku pod Rżewem, ale szybkim kontratakiem odzyskała utracone pozycje. W dalszym ciągu trwają walki o Tułę.

9. Armee



Armia ta powstała w 1939 roku, w Prusach Wschodnich i brała udział w wojnie z Polską, stanowiąc północne skrzydło wojsk niemieckich. Po kampanii polskiej, została na wschodzie ale wobec trudności na froncie francuskim, zmuszona była odesłać swoje korpusy na zachód.
Zaczęto ją odtwarzać w roku 1941, w okolicach Suwałk, włączona do HG Mitte, na stanowisko dowódcy został powołany gen. Walther Model, zastępując gen. Adolfa Straussa.
W kampanii przeciwko ZSRR w 1941 roku, 9. Armee, walczyła na Białorusi i południowej Litwie, docierając do Orszy. W 1942 roku, armia prowadziła ciężkie walki o Witebsk, który w ostateczności udało się zdobyć. W następnym roku 9. Armee dotarła przez Wielkie Łuki do Rżewa, gdzie miała pozostać przez kilka najbliższych lat. Jej rola sprowadzała się głównie do obrony, a także wspierania 16. Armee, w jej próbach odbicia Diemiańska. Armia w 1943 roku otrzymała V. SS Panzerkorps(wyposażony m.in. w nowe czołgi PzKpfw. V "Panhter"), później odesłany na zachód w celu utworzenia 6. Panzerarmee SS, a w następnych latach przez armię przewinął się jeszcze VII. SS Panzerkorps(później w 11. Panzerarmee SS) i wreszcie IX. Panzerkorps. Nastąpiła także zmiana na stanowisku dowódcy, awansowanego Modela zastąpił gen. Theodor Busse. W 1949 rok, Armia Czerwona odbiła Rżew, ale wkrótce 9. Armee, przejęła na nowo kontrolę nad nim i obecnie tam stacjonuje.

4. Armee (Ungarische)



2. Armee



Powstała w roku 1941, z nowo utworzonych dywizji piechoty, połączonych w korpusy.
Dowódca został gen. Wilhelm List(20 lipca 1942 roku, awansowany do stopnia feldmarszałka). Atakowała przez teren Białoruskiej Republiki Rad, w kierunku na Smolenśk (zdobyty dopiero w 1942 roku) i do końca 1941 roku zajęła Mogilew. W maju 1943 roku 2. Armee dotarła przez Smoleńsk, do Toropets, gdzie stacjonowała do czasu zluzowania jej przed korpusy węgierskie. Następnie po odesłaniu 3. Panzerarmee do rezerwy, armie przesunięto na nowe pozycje wokół Wiaźmy, gdzie stacjonowała przez kilka najbliższych lat. W 1947 roku z funkcji dowódcy ustąpił List, a zastąpił go gen. Assmann. 2. Armee podejmowała w latach 1947 i 1949 próby ataku na pozycje radzieckie ale na dłuższą metę nie przyniosły one żadnego skutku.

4. Armee



Powstała w roku 1939 w okolicach Kostrzynia nad Odrą, dowództwo objął gen. Ernst Busch. W czasie inwazji na Polskę uderzała w środkowym pasie natarcia, kierując się na Warszawę(zdobyta 17 września 1939 roku). Następnie przeniesiona do północno-zachodnich Niemiec, gdzie miała uderzać na Holandię. Po zajęciu Holandii, walczyła jeszcze w południowej Belgii, gdzie zastał ją koniec wojny z Francją. Następnie powróciła na wschód i została włączona do HG Mitte. Plan "Barbarossa" przewidywał dla 4. Armee trudne zadanie, mianowicie w pierwszej fazie opanowanie bagien Prypeci, a później marsz do Dniepru. W latach 1942-43 atakowała na północny-wschód, przez Rogaczew i Rosław w kierunku na Wiaźmę. W 1943 roku , nowym dowódcą 4. Armee został gen. Gotthard Heinrici, który zastąpił Buscha mianowanego na dowódcę nowo utworzonej 8. Armee. W zimę 43/44 4. Armee objęła nową pozycję pod Kaługą, gdzie stacjonuje do chwili obecnej, wspierając w dużej mierze 2. Panzerarmee w atakach na Tułę. W roku 1949 nastąpiła kolejną zmiana na stanowisku dowódcy, Heinriciego który odszedł do HG Nord, zastąpił gen. Alfred Jacob.


2. Panzerarmee



Początkowo występowała jako 2. Panzergruppe, utworzona w roku 1941, dowódcą od początku jest gen. Guderian. W czasie inwazji na ZSRR, była jedną z dwóch armii pancernych, działających w ramach HG Mitte. Operowała na prawym skrzydle grupy armii, przełamała front pod Bielskiem, atakowała przez Równe w kierunku na Wyszogród, gdzie współdziałała z 17. Armee. W roku 1942 skierowała się frontem na północny wschód, atakując w kierunku Briańska i Orła, a następnie jesienią 1942 roku rozpoczęła niekończące się zmagania o Tułę. W roku 1946 zreorganizowano ją, wysyłano do niej nowe dywizje pancerne wyposażone w nowe czołgi PzKpfw.VF Panther II, i korpus grenadierów ludowych.
2. Panzerarmee przed reorganizacją



W późniejszym czasie dołączono również korpus piechoty z 4. Armee. Obecnie 2. Panzerarmee przygotowuje się do obrony Tuły, w czasie działań wiosennych, po okresie roztopów.

1. Armee (Ungarische)



Oddziały zabezpieczające Briańsk
Osłaniają ten region na wypadek utraty Tuły

 

Odc. 10

III Rzesza lata 50-te​

Ordre de Bataille cz.9 "Heeresgruppe Don"​

Heeresgruppe Don





Grupa armii Don powstała późną jesienią 1948 roku, z jednostek wydzielonych z HG Mitte i HG B, stacjonujących na najspokojniejszym odcinku frontu górnego i środkowego Donu, od Ostrogocka do Surowikina, a także z nowo utworzonych 7. Panzerarmee i 22. Armee SS.
Dowódcą został, przeniesiony z HG Nord, feldmarszałek Erich von Manstein. Utworzenie nowej grupy armii wiązało się z planem, który powstał w lecie 1948 roku, w sztabie Waffen-SS, na rozkaz reichsführera SS Heinricha Himmlera. Zakładał on podjęcie nowej ofensywy zimowej, która miała przynieść decydujące rozstrzygnięcie na froncie wschodnim. Operacja otrzymała kryptonim"Wintersturm". HG Don miała przekroczyć rzekę w rejonie Swobody, dokonać przełamania pod Borisklebskiem, a następnie atakować na Tambow i Peznę. Druga fala wojsk miał zająć się poszerzaniem przyczółka. Następnie Manstein miał atakować wspólnie z prawym skrzydłem HG Mitte, tak by zrolować obronę Armii Czerwonej, a następnie połączyć się, z nacierającą w kolejnej fazie operacji HG Nord, w okolicach zbiornika Rybińskiego. Plan ten wywołał szerokie zaniepokojenie wśród dowódców frontowych, zwracali oni uwagę na takie mankamenty planu jak, brak lotnisk w planowanym rejonie działań, co praktycznie w połączeniu z pogodą skutkowała dużym ograniczeniem wsparcia lotniczego, słabą się dróg, co prognozowało duże trudności zaopatrzeniowe, a także słabe rozpoznanie siła przeciwnika. Jednak Hitler odniósł się z dużym entuzjazmem do tego planu, gdyż według niego tylko zdecydowane działanie mogło przynieść decydujące rostrzygnięcie. W początkowej fazie operacji udało się uzyskać element zaskoczenia, jednak trudności z forsowaniem rzeki, mróz, oraz zdecydowany opór Rosjan spowodował w ciągu kilkunastu następnych dni ofensywa została zatrzymana w rejonie Borisglebska, a podciągnięte przez Rosjan odwody, zaczęły kontratakować, w celu likwidacji przyczółka. Zapoczątkowało to całoroczne ciężkie walki na tym terenie, żaden z początkowych celów nie został osiągnięty, a jedynym sukcesem okazało się oparcie prawego skrzydła HG Don o Wołgę.

Lewe skrzydło HG Don

3. Armee (Ungarische)



2. Armee (Romanische)



7. Panzerarmee



Powstała w drugiej połowie 1948 roku, na bazie Panzerkorps "Feldheernhalle" z rezerwy OKH. Pozostałe dywizje, były nowe, a co za tym idzie były, niedoświadczone w walce, przez co ponosiły duże straty. Dowódcą został gen. Joseph Harpe. 7. Panzerarmee dostała również nowy sprzęt, modyfikacje czołgów PzKpfw.VF Panther II, E-50 Standardpanzer. Jej częścią był również korpus powietrzno-desantowy, jednak wobec braku samolotów transportowych, pełnił on rolę piechoty. 7. Panzerarmee stanowiła trzon sił uderzeniowych w ofensywie zimowej 49 roku, dotarła do Borisglebska, podjęła próbę uderzenia na Penzę. Obecnie prowadzi walki o utrzymanie pozycji nad Donem.

22. Armee SS



Powstała w roku 1948, na bazie korpusów kawalerii SS z rezerwy OKH. Dołączono do nich nowe dywizje grenadierów, często składające z ochotników z państw okupowanych przez III Rzeszę. Dowódcą został, awansowany w szybkim tempie do stopnia feldmarszałka, gen. Anton Grasser. Początkowo miała służyć za rezerwę OKH na froncie wschodnim ale w związku z planami Himmlera, została skierowana na linię frontu, gdzie walczy do dziś.

8. Armee



Sformowana w roku 1943, miała stanowić zabezpieczenie na froncie środkowego Donu, by wspierać stacjonujące tam jednostki Rumuńskie i Bułgarskie. Aż do roku 1949 nie prowadziła żadnych poważniejszych działań ofensywnych. Pierwszym dowódcą frontowym został gen. Otto Wöhler, zastąpiony w 1948, przed ofensywą zimową, przez młodego gen. Ericha Bärenfängera. Dołączył do niej także korpus grenadierów ludowych.Stacjonuje na środkowym odcinku grupy armii.

2. Armee (Ungarische)



1. Armee (Romanische)

 

Odc. 11

III Rzesza lata 50-te​

Ordre de Bataille cz.10 "Heeresgruppe B"​

Heeresgruppe B





Grupa armii B powstała w zimie 43/44 z podzielenia HG Süd na HG B i H A. W roku 1944, ciężar walk na froncie wschodnim miały przejąć te dwie grupy armii, z tym że grupa armii A miała atakować na południe i zająć Kaukaz oraz tamtejsze pola naftowe, a grupa armii B miała zabezpieczać północny front i atakować w kierunku Stalingradu. Początkowo obejmowała dwie armie: elitarną 6. Armee gen. Friedricha Paulusa i 4. Panzerarmee gen. Hermanna Hotha. Na czele grupy armii pozostał feldmarszałek von Bock. W roku 1944 HG B próbowała sforsować Don, w okolicach Kałaczu, ale wkrótce stało się jasne, że sama 6. Armee nie jest w stanie zdobyć Stalingradu, mimo iż była wzmacniana kolejnymi dywizjami. Kluczowe stało się zabezpieczenie natarcia na Stalingrad przez oparcie prawego skrzydła o dolną Wołgę. W tym celu grupie armii podporządkowano kolejne armie z HG A, która przetarła sobie drogę na południe. Były to 1. Panzerarmee gen. Erharda Rausa i 17. Armee gen. Richarda Ruoffa. Jeszcze w grudniu 1944 roku rozpoczęła się bitwa która swą intensywnością porównywalna była do bitwy o Tułę, mianowicie bitwa o Baszantę. Dwie niemieckie armie pancerne i jedna ogólnowojskowa miały tam przez najbliższe kilka lat toczyć ciężkie walki, od dotarcie do Wołgi. Na stanowisku dowodzącego von Bocka zmienił , były dowódca 18. Armee, feldmarszałek Georg von Küchler. Nowy dowódca o początku domagał się wzmocnienia HG B, kolejnymi armiami gdyż zwracał uwagę że dysponuje zbyt małymi siłami, by obsadzić cały front od Stalingradu, do ujścia Wołgi. W latach 1945-48 trwały dalszym ciągu ciężkie walki o Baszantę, nastąpiła również zmiana na stanowisku dowódcy HG B, von Küchlera zastąpił jeden z ulubionych generałów Hitlera, awansowany na feldmarszałka Ferdynand Schörner. Nie licząc się ze stratami, udało mu się wiosną 1948 roku, doprowadzić do przełomu na swoim odcinku frontu. Wzmocniony korpusami rumuńskimi, udało mu się wreszcie oprzeć front o Wołgę, co otworzyło drogę 6. Armii Paulusa na Stalingrad. Został zdobyty z końcem czerwca 1949 roku i od tamtej pory HG B utrzymuje stały front od Stalingradu po morze Kaspijskie.

6. Armee



Jedna z najwcześniej sformowanych armii w Wehrmachcie, już w roku 1938 brała udział w zajmowaniu czeskich Sudetów. Jej pierwszym dowódcą został generał Walther von Reichenau. W czasie wojny z Polską uderzała na prawym skrzydle, przez Kraków, Przemyśl na Stryj. Następnie została przeniesiona na zachód gdzie od maja brała udział w kampanii przeciwko aliantom, tocząc ciężkie walki m.in. w okolicach Antwerpii. W 1941 roku, ponownie została przeniesiona na front wschodni, do rejonu koncentracji w okolicach Przemyśla. W operacji Barbarossa, 6. Armee stanowiła trzon sił uderzeniowych HG Süd, miała uderzać na południowy wschód, do morza czarnego, a następnie zająć zagłębie donieckie. 18 stycznia 1942 zmarł na atak serca jej dotychczasowy dowódca feldmarszałek von Reichenau, jego następcą został gen. Friedrich Paulus. Wiosną 1942 roku zajmowała zagłębie donieckie, następnie uderzała w kierunku górnego Donu, zatrzymując się w rejonie Kamieńska-Szaktińskiego. Przez cały 1943 rok walczyła w tamtym rejonie, a następnie w roku 1944 podjęła ofensywę w kierunku Kałaczu. W maju 1944 dotarła do Suworikina i przez kilka następnych lat podejmowała próby zdobycia przyczółka nad Donem, w roku 1947 podjęła samodzielna próbę zdobycia Stalnigradu, jednak atakowana ze wszystkich stron musiała się wycofać za Don. Wreszcie w czerwcu 1949 roku udało jej się wykonać zadanie przeznaczone na rok 1941, czyli zająć Stalingrad, gdzie pozostaje do dziś.

4. Panzerarmee



Utworzona w roku 1941(wtedy jako 3. Panzergruppe, później 3. Panzerarmee), stanowiła część HG Mitte, atakując na jej lewym skrzydle, docierając do Dźwiny w okolicach Świecian. Jej pierwszym i jak na razie ostatnim dowódcą jest gen. Hermann Hoth. Następnie została przesunięta na południe gdzie brała udział w zdobyciu Smoleńska, a następnie atakowała w kierunku Kaługi. Wspierała także 2. Panzerarmee w atakowaniu Tuły, a następnie wobec planów ataku na Kaukaz przesunięta do rezerwy, później dołączona do HG Süd(później HG B), z zadaniem wspierania 6. Armee w ataku w kierunku Stalingradu. Atakowała na Boguczar, Morozowsk, a następnie przedarła się przez Don zdobywając Kotelnikowo. Od 1944 wspierała 1. Panzerarmee w jej atakach na Baszantę i 6. Armee w jej próbach zdobycia Kałaczu. Obecnie stacjonuje w okolicach Czernego Jaru.

1. Panzerarmee



Początkowo 1. Panzergruppe, sformowana pod dowództwem gen. Ewalda von Kleista, zawierała tylko jeden korpus(I. Panzerkorps). Stopniowo była rozbudowywana, do stanu 14 dywizji obecnie. Atakowała przez Mogilew Podolski na Odessę, a następnie opanowała Dniepropietrowsk. W roku 1942 opanowała Krym, zdobywając potężną twierdze w Sewastopolu. Następne działania ofensywne podjęła w 1944 roku, atakują przez Salsk, na Baszantę. W roku 1945 nowym dowódcą został gen. Erhard Raus. Do roku 1948 udało się pokonać Armię Czerwoną i dotrzeć do Wołgi w okolicach Antonówki.

4. Armee (Romanische)



17. Armee



Powstała w roku 1941, na jej czele stanął sam dowódca Ober Kommando der Heeres feldmarszałek Walther von Brauchitsch, jednak wobec nadmiaru obowiązków, armią praktycznie dowodził szef jego sztabu, gen. Richard Ruoff, który oficjalnie przejął dowództwo nad armią w 1944 roku, przed nową ofensywą. Stanowiła lewe skrzydło HG Süd, czasowo nawet przechodząc pod rozkazy HG Mitte. Atakowała przez równe na Wyszogród, zajmując go do zimy 1941 roku. Następnie walczyła na równinach między Dnieprem a Donem, stopniowo kierując sie na wschód. W roku 1944, będąc częścią HG A, atakowała na Krasnodar, następnie walczyła w północnym Kaukazie, zdobywając Grozny w 1945 i przeszła pod rozkazy HG B. Od tamtej pory broni ujścia Wołgi.

 

Odc. 12

III Rzesza lata 50-te​

Ordre de Bataille cz.11 "Heeresgruppe A"​

Heeresgruppe A





Grupa armii A powstała w zimie 1943/44 z myślą o nowej ofensywie na Kaukaz. W tym celu dołączono do niej 17. Armee gen. Ruoffa, nowo utworzoną 21. Gebrigsarmee SS gen. Dietla i przeniesioną z HG Mitte 1. Panzerarmee gen. Rausa. Pierwszym dowódcą został, awansowany wkrótce do stopnia feldmarszałka gen. Erich von Manstein(w czerwcu 1945 przeniesiony do rezerwy OKH i zastąpiony przez feldmarszałka Ernsta Buscha). Na prawym skrzydle, przez Krasnodar, a następnie górzystym wybrzeżem Morza Czarnego atakowała 21. Gebrigsarmee SS, środkiem przez Amarwił, Woroszyłowsk, do Groznego atakowała 17. Armee(gdzie przeszła pod rozkazy HG B). Lewe szydło stanowiła 1. Panzerarmee, która wkrótce po zajęciu Salska, przydzielona została do HG B. Od końca czerwca jedyną armią która pozostała pod dowództwem HG A, była armia górska SS. Prowadziła walki szerokim frontem w górach Kaukazu, docierając w marcu 1946 do północnego Iraku, gdzie połączyła się z Panzerarmee Afrika Rommla. Następnie koordynowała operacje przeciwko Iranowi, docierając do granic Turkmeńskiej Republiki Rad. W sierpniu 1948 wycofano 21. Gebrigsarmee SS(planowano ją użyć jako rezerwy w kampanii hiszpańskiej) i zastąpiono ją nowo utwrzoną 12. Armee Maximiliana Fretter-Pico. Jednak 21. Gebrigsarmee SS nigdy nie dotarła do Hiszpanii, gdyż musiała powrócić by pomóc ustabilizować front 12. Armee.
Obecnie HG A jest najsłabszą z grup armii na wschodzie, posiadając tylko jedną armię, jest także odpowiedzialna z okupację terytorium Iranu.

12. Armee



Jedna z najnowszych armii sformowanych w Wehrmachcie. Miała zastąpić 21. Gebrigsarmee SS w utrzymywaniu frontu na granicy z Turkmenistanem. Po przejściowych kłopotach z utrzymaniem frontu, w końcu jesienią roku 1948, front się ustabilizował. Obecnie jest to drugorzędny teatr działań wojennych.

Korpus syryjski strzegący granicy z Indiami Japońskimi

 

Odc. 13

III Rzesza lata 50-te​

Ordre de Bataille cz.12 "Ostwall, Luftwaffe Ost"​

Ostwall



Już w roku 1944, minister do spraw uzbrojenia Rzeszy Albert Speer po prywatnych spotkaniach z dowódcami frontu wschodniego a także analizach przeprowadzonych przez swój sztab współpracowników, przedstawił tajny raport, z którego wynikało że do roku 1949 wojna musi się zakończyć, gdyż będący w ciągłej rozbudowie przemysł zacznie po tym okresie przeżywać kryzys zaopatrzenia, co miało spowodować paraliż działań na frontach. Po konsultacjach z szefem OKH, feldmarszałkiem Waltherem von Brauchitschem, który już w tym czasie w prywatnych rozmowach ze Speerem przedstawiał dosyć pesymistyczny obraz, co do możliwości pokonania ZSRR, oboje doszli do wniosku że trzeba się jakoś zabezpieczyć na wypadek niekorzystnego rozwoju sytuacji. W ten sposób powstał zarys planu budowy fortyfikacji na wschodzie, które miały przebiegać na całej długości frontu, możliwie opierając się o rzeki, a także ochraniać, niezwykle ważne dla przemysłu, Zagłębie Donieckie. Znając jednak bardzo niechętny stosunek Hitlera, do wszelkich umocnień na zapleczu frontu wschodniego, które w jego mniemaniu miały odbierać żołnierzom chęć do walki o każdy skrawek ziemi, Speer przedstawił plan budowy ciągu punktów kontrolnych, stref bezpieczeństwa (po tymi nazwami kryły się w rzeczywistość sieci bunkrów, schronów, itp), które miały ograniczać nasilające się w tym okresie działania partyzanckie. Szczęśliwie plan ten pokrywał się z planem Martina Bormanna, dotyczącym przyszłego podziału ziem ZSRR, gdyż Ostwall pokrywał się z granicą tzw. "strefy 1" w III Rzeszy i uznano że te instalacje mogą się przydać również w przyszłości. Hitler zaakceptował ten plan zgadzając się również na budowę wokół czterech miast (Pskowa, Smoleńska, Charkowa i Rostowa), pasa silnych umocnień, gdyż właśnie te miasta stanowiły centra zaopatrzenia grup armii(odpowiednio: Psków- HG Nord, Smoleńsk- HG Mitte, Charków- HG B, obecnie HG Don, Rostów- HG A, obecnie HG B). Z dużej części tych miast wydzielono specjalne strefy dostępne tylko dla wojska, w których umieszczono jednostki sztabowe, służby zaopatrzenia, magazyny, warsztaty, stacje przeładunkowe, szpitale wojskowe, żandarmerię oraz sądy wojskowe, służby kwatermistrzostwa itp.
Prace rozpoczętą z końcem lata 1946 roku, Speer skierował do pracy liczne brygady robotnicze, z Służby Pracy Rzeszy, Organizacji Todta, a także robotników przymusowych.
Z tych oddziałów po zakończonej budowie, utworzono dywizje stacjonarne, które stanowią garnizony zbudowanych przez siebie umocnień. Sama inwestycja grubo przekroczyła zakładaną skalę. Albert Speer posiadając praktycznie nie ograniczone uprawnienia i wierząc w swoje prognozy co do rozwoju sytuacji, włożył wiele wysiłku w powstanie Ostwallu.



Luftwaffe Ost



Niemieckie siły powietrzne na wschodzie stanowią całość i ich stacjonowanie jest związane z potrzebami operacyjnymi. Składa się na nie praktycznie tylko lotnictwo bombowe, gdyż udało się osiągnąć całkowite panowanie w powietrzu, eliminując lotnictwo myśliwskie wroga. Obecnie siły radzieckie przejawiają nikłą aktywność w powietrzu, a związane jest to m.in jak donosi wywiad z problemami technologicznymi przy produkcji silników odrzutowych. Dlatego największym problemem Luftwaffe są kwestie zaopatrzenia i słabości infrastruktury lotniczej na wschodzie. Z dowódce Luftwaffe Ost uznawany jest dowódca Luftflotte III, generał lotnictwa Wolfram von Richthofen.

Lotnictwo węgiersko-rumuńskie



Lotnictwo Włoskie



Lotnictwo fińskie

 

Odc. 14

III Rzesza lata 50-te​

Ordre de Bataille cz.13 "Kriegsmarine"​

Kriegsmarine



Flota jest najbardziej autonomiczną częścią Wehrmachtu, jednak do końca lat 40-tych, była także najbardziej zaniedbywaną. Mimo że plany jej rozbudowy powstały jeszcze w latach 30-tych, to zostały one zrealizowane w niewielkim procencie. Dominacja aliantów na morzach spowodowała zrewidowanie planów budowy silnej nawodnej marynarki wojennej, na rzecz tańszych i szybszych w budowie okrętów podwodnych. Dopiero z końcem 1948 roku budowa floty uzyskała absolutny priorytet. Większość mocy produkcyjnych niemieckich stalowni i fabryk, została przestawiona na nowe tory. Wiązało się to z planami Hitlera, który stwierdził że porażki na lądzie, nie są w stanie przekonać anglików i amerykanów do uległości i konieczna jest absolutna dominacja na morzach i oceanach. Po blisko dziesięciu latach "Plan Z" autorstwa wielkiego admirała Ericha Raedera, doczekał się realizacji.
Podczas wojny z Polska, flota stoczyła tylko jedną potyczkę zmuszając polską flotę niszczycieli do ucieczki do portu. Następnie wspomagała wojska lądowe ostrzeliwując wrogie pozycje na lądzie. Najpoważniejszą operacją Kriegsmarine była operacja Weserübung, gdzie zespoły połączonej floty podwodnej i nawodnej wspierały uderzenie Wehrmachtu na Norwegię. Następnie flota nawodna została skierowana do baz, gdzie mimo wzmocnienia jej dwoma superpancernikiem KMS Bismarck i KMS Tirpitz, pozostawała praktycznie bezrobotna, biorąc tylko sporadycznie udział w akcjach przeciwko słabej flocie ZSRR. Do akcji włączona była tylko flota transportowa biorąc udział w m.in. śmiałej akcji zajęcia Dakaru(gdzie poniesiono duże straty), jak i transporcie armii pancernych do Afryki Północnej i na Wybrzeże Palestyny. Od roku 1939 flota podwodna prowadziła działania nękające przeciwko flocie transportowej (głównie Wielkiej Brytanii,ze szczególnym nasileniem w latach 1940-42), lecz wobec zwiększającej się przewagi technicznej i ilościowej aliantów i co za tym idzie drastycznie rosnących strat, flota podwodna również została wycofana (do końca 1944 roku) do baz, gdzie prowadziła głownie działalność szkoleniową, sporadycznie tylko wypływając na patrole bojowe. Nowa sytuacja wytworzyła się dopiero po zajęciu przez armię lądową Gibraltaru. Na początku 1949 roku, większość flot wypłynęła z baz na Bałtyku i po szczęśliwym opłynięciu Wysp Brytyjskich, rozpoczęła działania bojowe w akwenie Morza Śródziemnego. Ponownie rozpoczął sie okres pomyślnych łowów dla wilczych stad, opanowano basen Morza Śródziemnego, konwoje znów stały łatwym celem, a alianci ponosili coraz większe straty. Obecnie planuje się przebazowanie zespołów flot okrętów podwodnych do baz w rejonie Zatoki Biskajskiej i Morza Północnego. Na czele floty stoi niezachwianie wielki admirała Erich Raeder, a dowódcą podwodniaków jest 59-letni admirał Karl Dönitz.



Flota Rezerwowa



Flota Bałtycka



Inne Floty











2. Flota
Stanowi główne siły transportowe w basenie Morza Śródziemnego



3 i 4. Flota
Prowadzi działania przeciw podwodne w basenie Morza Śródziemnego


Floty podwodne U-Bootów klasy IX
Stanowią główne siły podwodne Kriegsmarine



Floty podwodne U-Bootów klasy XXI
Wyposażone w okręty nowej generacji, klasy XXI



Flota Oceanu Indyjskiego
Najnowsza flota podwodna przeznaczona głównie do działań u wybrzeży Afryki Wschodniej



Plan "Z"
Plan ten opracowano w sztabie marynarki wojenne, w połowie lat trzydziestych. Jego finalna wersja powstała w roku 1939, jednak wobec wybuchu wojny został na długo "schowany do szuflady". Zakładał on stopniową rozbudowę Kriegsmarine, tak by osiągnęła ona w ciągu kilku lat poziom umożliwiającej jej rywalizację z marynarką Jej Królewskiej Mości. Przewidywał budowę kilkunastu wielkich okrętów liniowych(w tym dwóch superpancerników co akurat się udało),kilku lotniskowców, kilkudziesięciu krążowników, oraz wielu niszczycieli zgrupowanych w floty. W połowie lat 40-tych Hitler, przewidując bliskie zwycięstwo nad ZSRR, zadecydował o dużym wzroście nakładów na badania naukowe związane z rozwojem floty, a następnie pod koniec roku 1948 przeznaczył gigantyczne środki na wdrożenie planu w życie. Wnioski wyniesione działań morskich w latach 40-tych(głównie z działań na dalekim wschodzie), spowodowały zmianę planów i główny nacisk położono na rozwój floty superlotniskowców, które miały zdominować działania na oceanach. Nie zrezygnowano jednak z budowy pancerników, gdyż zdecydowanie sprzeciwiał się temu admirał Raeder, także plan poszerzono do niebywałych rozmiarów. Żeby sprostać temu ogromnemu wyzwaniu, minister do spraw uzbrojenia Rzeszy Albert Speer, zorganizował przeniesienie części produkcji ze stoczni w głąb lądu, gdzie w fabrykach produkuje sie prefabrykaty do budowy okrętów. Jako pierwsze powstają lotniskowce i najcięższe pancerniki, w dalszych etapach mają powstać ciężkie i liniowe krążowniki, następnie lekkie krążowniki i niszczyciele. Każda z faz rozbudowy uzupełniona ma być okrętami podwodnymi. Nowe możliwości dało również okiełznanie energii atomowej, co zaowocowało dodaniem do projektu, planów budowy nowych okrętów o napędzie atomowym, co jeszcze zwiększyło koszty. Obecnie plan jest w trakcie realizacji, a pierwsze efekty spodziewane są jesienią 1950 roku.

Plan "Z" I Faza

 

Odc. 15

III Rzesza lata 50-te​

Sytuacja ogólna​

Sytuacja wewnętrzna





Trzecia Rzesza znajduje się obecnie u szczytu swojej potęgi, 11 lat wojny jednak zrobiło swoje. Naród jest już wyczerpany wojną, rezerwy mobilizacyjne stopniały do minimum, przemysł zbrojeniowy, rozbudowany w latach wojny do granic możliwości, wciąż utrzymuje Wehrmacht w gotowości bojowej. Wewnętrzna sytuacja polityczna jest stabilna, miejsce pierwszego po Hitlerze, po ucieczce Rudolfa Hessa do Anglii, zajął Martin Bormann, który skupił wokół siebie blok "starych" współpracowników Hitlera takich jak np Heinrich Himmler, Wilhelm Keitel. Coraz silniejszą jednak pozycję zajmuję w oczach Hitlera, opozycyjny nieco co do koncepcji rozwoju Rzeszy, prowadzenia wojny a także polityki wewnętrznej, blok skupiony wokół ministrów Speera i Goebellsa wspieranych przez większość wojskowych. Konflikt między tymi dwoma blokami, o wpływy u Hitlera, przynosi jednak więcej szkody niż korzyści, a względy ambicjonalne biorą górę nad względami praktycznymi. Przykładem może być tu spór jaki wywiązał się jesienią 1948 roku co do planów wykorzystania nowo powstających armii: Himmler zaproponował podjęcie nowej ofensywy, gdyż jak powiedział "chciał dać się wykazać swojej nowej armii SS". Plany te spowodowały wyraźną konsternację wśród dowódców frontowych, popierający choćby alternatywny plan generała Balcka, jednak poparcie Bormanna przekonało Hitlera, co doprowadziło do podjęcia nowej ofensywy zimą 1949 roku, i uwikłanie Wehrmachtu w ciężkie walki o mało znaczący teren, oraz wykorzystanie większości dostępnych odwodów.

Okupacja zajętych terytoriów
III Rzesza okupuje obecnie wielkie tereny, od zachodniej Rosji, Polski, poprzez Półwysep Arabski, Hiszpanię, Francję, Bałkany i Norwegię. Wiele jednostek Wehrmachtu i dywizji sojuszniczych jest zaangażowanych w tłumienie lokalnych ruchów oporu. Mimo aktywnych działań ministra ds. bezpieczeństwa Heinricha Himmlera, SS i Gestapo w dalszym ciągu zauważa są przejawy aktywnego oporu. Szczególnie wyróżniają się tu tereny zabrane ZSRR gdzie mimo wybudowaniu Ostwallu, ciągle obserwuje się aktywną działalność dywersyjną wielu band.



Sytuacja gospodarcza



Przemysł III Rzeszy jest obecnie jednym z najsilniejszych na świecie. Duże znaczenie miał tu tzw plan 5-letni(z lat 1942-47), nad którym kierownictwo objął marszałek Rzeszy Hermann Goering, w ciągu którego udało się zwiększy potencjał przemysłu ciężkiego o około 1/3. Po objęciu stanowiska ministra do spraw uzbrojenia przez Alberta Speer, całość przemysłu Rzeszy została skupiona praktycznie w jednym ręku(także plan 5-letni). Spowodowało to szybki ogólny wzrost produkcji, jednak analizy przeprowadzone przez biuro Speera wykazały, że po zakończeniu planowanej rozbudowy przemysłu w odstępie kilku lat mogą nastąpić braki w dostawach surowców, szczególnie tych rzadko występujących. Miało to nastąpić około roku 1949, jednak po zajęciu Hiszpanii, Turcji i krajów Arabskich udało się nieco spodziewany kryzys odsunąć w czasie i obecnie jest on spodziewany w połowie roku 1951. Dla funkcjonowania armii niezbędna jest ropa naftowa o czym wiedzieli wszyscy ministrowie gospodarki i od lat 30-tych starali się zgromadzić jak największe zapasy nie zważając na koszty. Nawiązała się silna współpraca z krajami o dużym potencjale wydobywczym, takim jak Rumunia(niedługo później została sojusznikiem), ZSRR(do wybuchu wojny), USA(również do wojny) i Wenezuela. Ten ostatni kraj w dalszym ciągu stanowi jednego z największych dostawców ropy do Rzeszy, mimo iż spodziewano się że po wybuchu wojny z USA, transporty morskie zostaną całkowicie zablokowane, to jednak silne lobby przemysłu naftowego, a także firm amerykańskich posiadających duże udziały w wenezuelskim przemyśle naftowym, doprowadziło do wydania zakazu US Navy atakowania transportów krajów neutralnych płynących do krajów neutralnych(formalnie tankowce pływają do Szwecji a z tamtąd ropa trafia rurociągiem do Danii a następnie do rafinerii na terenie Niemiec). Wielka Brytania podejmowała wielokrotne próby przerwania tej farsy jednak Kongres Stanów zjednoczonych stoi nieugięcie na straży praw swoich obywateli.



Sytuacja na świecie





Europa
Europa praktycznie w części kontynentalnej jest w większości okupowana przez III Rzesze i jej sojuszników. Ostały się tylko kraje których Niemcy nie widzą potrzeby podbijania, oraz te które są Niemcom do czegoś potrzebne, z nimi współpracują i w jakiś sposób jej sprzyjają.
Najpoważniejszym przeciwnikiem jest Wielka Brytania, która po szeregu ciężkich porażek(np utraty Indii na rzecz Japonii), stawia wciąż twardy opór i broni przy pomocy silnej floty(która również poniosła ciężkie straty), integralności swojego terytorium.
Jest jednak przeciwnikiem którego w żaden sposób nie wolno lekceważyć, gdyż w dalszym ciągu posiada silny przemysł i armię.





ZSRR, walka z tym państwem angażuje najwięcej sił Osi





Afryka
Afryka której dużą część stanowią terytoria kolonialne jest jednym z teatrów działań wojennych.

Azja



Po przegranej przez Japonię wojny z Nacjonalistycznymi Chinami i przewrocie komunistycznym(rok 1947), Japonia wystąpiła z Osi i podpisała traktat pokojowy z Chinami, jednak nie udało jej się zakończyć wojny z pozostałymi krajami i nadal, mimo dużego wyczerpania narodu, musi prowadzić wojnę na dwa fronty z ZSRR i aliantami.





Ameryka Południowa
III Rzesza prowadzi na tym terenie aktywną politykę zagraniczną, czego efektem jest duże poparcie w Argentynie i Brazylii. Ma również silne powiązania handlowe, szczególnie z Wenezuelą.

Ameryka Północna
Dwa najpotężniejsze państwa czyli USA i Kanada są w stanie wojny z III Rzeszą. Terenów tych nie dotknęło jeszcze okropieństwo działań wojennych, dlatego cały ich potencjał może być skierowany na produkcję wojenną i wspieranie swoich sojuszników(Land-Lease Act). Stany Zjednoczone są najpotężniejszym z aliantów, ale w działaniach lądowych przejawiają zadziwiającą bierność, grupując na razie gigantyczne siły na terytorium Maroka(około 200 dywizji w tym dziesiątki pancernych i zmechanizowanych). Stanowią one przysłowiowy "cierń w oku" Hitlera, który obawia się że te olbrzymie siły zostaną wkrótce wykorzystane do pokonania wojsk Osi w Afryce Północnej, lub inwazji na tzw "miękkie podbrzusze Europy".





Rozwój technologii
III Rzesza prowadzi również prowadzone na szeroką skale badania naukowe, będąc pionierem w takich dziedzinach jak np silniki odrzutowe, energia atomowa.Pod koniec lat 40-tych w okolicach Dortmundu wybudowano pierwszy na świecie reaktor atomowy. W pobliżu znajduje się również tajny, ukryty pod ziemią, ośrodek badań atomowych kierowany przez prof. Wernera Heisenberga.



W połowie lat 40-tych decyzją Hitlera położono nacisk na badaniami przeznaczonymi dla floty, oraz programami atomowymi i rakietowymi, co spowodowało zastój w rozwoju technik związanych z bronią lądową.



Dorobek naukowy nazistowskich naukowców













Doktryny prowadzenia wojny obowiązujące obecnie w III Rzeszy

 

Odc. 16

III Rzesza lata 50-te​

Konferencja w Winnicy​

16 kwietnia 1950, Winnica, kwatera główna Hitlera na froncie wschodnim
Walther von Brauchitsch, głównodowodzący Oberkomanndo der Heeres wszedł do sali w której miało odbyć się spotkanie dowódców grup armii na wschodzie z Hitlerem i przedstawicielami najwyższych władz III Rzeszy. Rozejrzał się po sali, führera jeszcze nie było, ale za jego biurkiem stali już Kietel-głównodowodzący OKW, Speer-minister do spraw uzbrojenia, Himmler-minister bezpieczeństwa Rzeszy i dowódca SS, a także generał Schmundt-adiutant Hitlera. W kącie pomieszczenia, stał również feldmarszałek Schörner, dowódca HG B, rozmawiając z dowódcą HG A, feldmarszałkiem von Küchlerem. Po chwili wszedł również dowódca HG Don, feldmarszałek von Manstein, a zaraz za nim dowódca HG Mitte feldmarszałek Model z charakterystycznym monoklem w oku, pojawił sie także dowódca lotnictwa frontu wschodniego, generał von Richthofen. Jako ostatni pojawił się feldmarszałek Heinrici, dowódca HG Nord, w charakterystycznym dla niego nieco zniszczonym płaszczu.


Przywitanie Schörnera z Hitlerem

Po wzajemnym przywitaniu wszyscy oczekiwali na tylko na Hitlera, który po kilku minutach również pojawił się w sali zasiadł za biurkiem i rozpoczął słowami:

Adolf Hitler: -Witam wszystkich tu obecnych. Na wstępie chciałbym zakomunikować że podjąłem, jak mi się wydaje, bardzo istotną decyzję dla losów całego frontu. Otóż postanowiłem powołać jednolite dowództwo dla całego frontu(Oberbefehlshaber Ost-OB Ost), a na jego czele ma stanąć feldmarszałek Model.

W sali zapanowała konsternacja, wszyscy spojrzeli na von Brauchitscha, który w jednej chwili pobladł. Uświadomił sobie że Hitler próbuje w ten sposób pozbawić go części władzy, ustanawiając jeszcze między nim a frontem pośredni stopień dowodzenia, na czele z bardziej konformistycznie nastawionym Modelem. Mimo że cenił go jako dowódcę frontowego, miał raczej kiepskie zdanie o jego pracy na stanowisku dowódcy grupy armii, a teraz jeszcze miał zostać dowódcą całego frontu. Powodem tego była niechęć Modela do papierkowej roboty, wolał on raczej działanie blisko frontu, co powodowało złość u von Brauchitscha, gdyż o raporty z działań HG Mitte, sztab OKH musiał się wielokrotnie dopominać.
Hitler kontynuował:

A. H.: - Nad tą decyzją myślałem od wielu miesięcy, gdyż wydaje mi się że, wobec dużego rozrostu wielkości całego frontu, potrzebny jest nowy system dowodzenia frontem, a feldmarszałek von Brauchitsch, nie może być jednocześnie w Zossen(kwatera główna OKW i OKH) i na froncie, gdzie często liczy się szybkość działania. Dlatego podjąłem decyzje o ustanowieniu nowego szczebla dowodzenia.

Hitler zwrócił się do Modela

A. H. : - Myślę że pan panie feldmarszałku, podoła temu zadaniu. Do czasu skompletowania składu nowego sztabu pozostanie pan na stanowisku dowódcy HG Mitte, jednak chciałbym żeby pan zaopiniował mi jakiegoś kandydata na pana następce na tym stanowisku.

Walter Model : - Myślę że najlepszym kandydatem na moje stanowisko były generał Guderian, gdyż wydaje mi się że najlepiej zna sytuacje na moim odcinku i bardzo cenie go jako dowódcę i w mojej opinii powinien podołać temu trudnemu zadaniu jakim jest dowództwo nad grupą armii.

A. H. : - Zgodzę się z pana sugestią i myślę że dobrze pan zrobi, jeżeli osobiście pan poinformuje gen. Guderiana o przyszłym zadaniu. Proszę się udać do centrali telefonicznej, i niech pan również wspomni generałowi Guderianowi, że jego awans na stanowisko dowódcy grupy armii, wiąże się również z awansem na stopień feldmarszałka. Proszę mu zakomunikować że w najbliższym terminie otrzyma wezwanie do Berlina by odebrać buławę marszałkowską. Oczywiście proszę na razie o dyskrecję, do czasu aż nowy sztab nie zacznie funkcjonować. Aha, proszę jeszcze spytać kogo sugeruje na nowego dowódce 2. Panzerarmee.

Model wyszedł z pomieszczenia, udając sie do centrali telefonicznej, a Hitler rozpoczął przemawiać do feldmarszałków. Model ciągle był zaszokowany decyzją Hitlera, jednak czuł ulgę że nie musi wysłuchiwać jednej z jego kolejnych długotrwałych tyrad. Teraz zastanawiał się jak przekazać tą informację Guderianowi. Po kilku próbach odezwał się sztab 2. Panzerarmee i został poproszony do rozmowy gen. Guderian:

W. M. : - Panie generale cieszę się że pana zastałem, gdyż mam do zakomunikowania niezwykle istotną wiadomość. Zostałem mianowany dowódcą frontu wschodniego, a pan ma zostać moim następcą na stanowisku dowódcy HG Mitte, co wiąże sie również z awansem w najbliższym czasie. Führer również pyta kogo pan proponuje na swojego następce jako dowódcy armii.

Nastąpiła długa chwila ciszy.

Heinz Guderian : Przepraszam panie feldmarszałku ale naprawdę jestem niezwykle zaskoczony tą wiadomością. Co do zapytania führera to myślę że gen. von Gross-Zauche Strachwitz albo gen. Schultz, jako doświadczeni pancerniacy poradzą sobie z tym zadaniem.

W. M. : - Przekaże pana sugestię führerowi i oczywiście na razie obowiązuje całkowita dyskrecja. Żegnam.

Marszałek Model powrócił do sali konferencyjnej, a Hitler na jego widok przerwał swój
monolog.

A. H.: - Udało się skontaktować z gen. Guderianem? Co zaproponował?

W. M. : - Tak, gen. Guderian zaproponował na dowódce 2. Panzerarmee swoich dowódców korpusów pancernych, czyli generałów von Gross-Zauche Strachwitza i Schultza.

A. H.: - Myślę że oni mają zbyt małe doświadczenie żeby dowodzić 17 dywizjami w tym newralgicznym punkcie, dlatego na dowódcę wyznaczę gen. Haussera który po kampanii hiszpańskiej pozostaje w rezerwie OKH.

Heinrich Himmler : - Myślę że gen. Hausser, jako członek Waffen-SS, będzie zaszczycony tą nominacją i wcale mu nie ubliży że po dowodzeniu grupą armii, będzie dowodził tylko jedną armią, ale za elitarną.

Feldmarszałek Walther von Brauchitsch, wykorzystując to że Hitler przerwał swoją przemowę,przeszedł do sedna sprawy:


v. B.: - Mein Führer, przejdźmy może do omówienia sytuacji na froncie,gdyż na pewno czas w tym wypadku nie jest naszym sprzymierzeńcem,

cdn..

 

Odc. 17

III Rzesza lata 50-te​

Konferencja w Winnicy cz.2​

16 kwietnia 1950, Winnica, kwatera główna Hitlera na froncie wschodnim



Adolf Hitler: - No to proszę, słucham.

Rozpoczął feldmarszałek Heinrici, dowódca HG Nord:

G. H. :- Na moim odcinku sytuacja jest poważna. Największe zagrożenie występuje na lewym skrzydle mojej grupy armii, na froncie fińskim. Z doniesień wywiadu wynika że Rosjanie grupują około 40-50 dywizji w tym wiele pancernych, na przeciw 11. Panzerarmee SS i armii fińskiej. Kluczowe są tu nasze pozycje na Przesmyku Karelskim, gdyż utracenie tych pozycji spowoduje odcięcie Steinera a także otworzy drogę na tyły mojego frontu. Dlatego niezwłocznie muszę otrzymać posiłki, gdyż jednostki fińskie są na wyczerpaniu i całość ciężaru obrony spadnie na nasze barki. Jedynie odbicie Wołkowa, a następnie uderzenie w kierunku północnym może nieco osłabiło by napór na froncie fińskim, ale obawiam się że 18. Armee jest za słaba by podołać temu wyzwaniu.



Walther von Brauchitsch: - Niestety praktycznie wszystkie dostępne siły są zaangażowane w walkę i nie posiadamy żadnych sił możliwych do skierowania na ten front. Dlatego myślę że pan feldmarszałek Model, zgodzi się ze mną, że w tym momencie niezwykle ważne jest utworzenie silnych, najlepiej pancernych lub zmotoryzowanych jednostek, które stanowiły by ruchomy odwód do dyspozycji dowództwa.

A. H. : - A skąd ja panu wezmę te nowe dywizję?

v. B. : - Z informacji jakie posiada OKH wynika że wkrótce do Niemiec powrócą trzy armie w tym jedna pancerna i sugeruję że stamtąd można wydzielić jakieś siły na wschód.

A. H. : - Wykluczone, te armię muszą pozostać w swoich rejonach koncentracji, nie wie pan o zagrożeniu z północno-wschodniej Afryki.

v. B. : - Ależ Mein Führer, Amerykanie i Anglicy stoją bezczynnie i z tego co się orientuje to nie zanosi sie w najbliższym czasie na jakąś poważną operacje, a mnie się przyda każda dywizja, tym bardziej doświadczona.

W tym momencie włączył się do dyskusji, obecny na konferencji, dowódca OKH feldmarszałek Wilhelm Keitel:

W. K. : - Führer ma całkowitą rację. Nie możemy w obecnej sytuacji oddać ani jednej dywizji. Zagrożenie na zachodzie jest z każdym tygodniem poważniejsze i proszę nie wyrokować co do planów aliantów, gdyż jak mi się zdaję OKW lepiej się orientuje co do sytuacji.

Von Brauchitsch, urażony sugestią Keitela, powiedział podniesionym głosem:

v. B. : - To może pan mi powie czym mam łatać dziury na moim froncie?

Do rozmowy wtrącił się adiutant Hitlera gen. Rudolf Schmundt:

R. S. : - Ależ panie feldmarszałku, przecież wie pan że na Węgrzech przebywa z misją wojskową feldmarszałek von Mackensen i pomaga w tworzeniu tam nowej armii pancernej. Minister Speer może potwierdzić że trafiają tam duże transporty broni pancernej, zarówno wyprodukowanej w naszych zakładach, jak i tej zdobycznej, a nasi oficerowie intensyfikują proces szkolenia.

Tworzone na Węgrzech dywizje pancerne


v. B. : - Znane mi są te dane, tylko owa armia wydaje mi się odległą przyszłością, a ja potrzebuje rezerw już na obecną wiosnę. Wobec tego sugerowałbym skrócenie linii frontu, by uwolnić potrzebne siły.

Nowe węgierskie korpusy pancerne


Wszyscy spojrzeli na von Brauchitscha z zaskoczeniem, gdyż wiedzieli jaką burzę szykowały słowa o wycofywaniu, w obecności Hitlera. Marszałek jednak nie zwrócił uwagi na nerwowe spojrzenia większości obecnych, gdyż czuł że ma za sobą poparcie dowódców frontowych, szczególnie Mansteina i Heinriciego. Niepewny był tylko Schörnera, uważanego za zatwardziałego nazistę i bezwzględnego wykonawcę rozkazów Führera.
v. B. : - W mojej ocenie należy wycofać HG Don, na pozycje z przed ofensywy zimowej 1949 roku, obsadzić linię Ostrogock-Kałacz i uwolnić w ten sposób dwie armie.

Hitler poczerwieniał na twarzy i wybuchnął:

A. H. : - Kategorycznie zabraniam jakiegokolwiek odwrotu! Jak pan myśli jaki skutek miało by wycofanie z tamtego rejonu. Może i jest on mało znaczący strategicznie ale przypominam także walczą tam dywizje naszych sojuszników a także ochotnicy z krajów przez nas okupowanych którzy zgłosili do walki z tymi azjatyckimi hordami do Waffen SS. I co miałbym rzec tym Francuzom, Włochom, Flamandczykom że ich danina krwi poszła na marne a ich bracia ginęli za naszą sprawę nadaremnie? Nie będzie żadnego odwrotu.

Von Brauchitsch przypomniał sobie jak "Der Stürmer" Streichera wielkimi literami pisał na pierwszych stronach od walkach sojuszu sił cywilizowanych z hordami Hunów nadciągających ze wschodu. A potem ci nastolatkowie po praniu mózgów jakie zafundowały im szkoły w ich okupowanych od wielu lat krajach, nadzorowane w dużym stopniu przez ministerstwo propagandy, zgłaszali się ochotniczo, by ginąć na bezkresnych połaciach Rosji.

Do rozmowy wtrącił się feldmarszałek Model,chcąc nieco załagodzić sytuacje:

W. M. : - Myślę że wspólnie z feldmarszałkiem von Brauchitschem, po przeanalizowaniu sytuacji na froncie, uda nam sie znaleźć jakieś siły które można by wydzielić do odwodu OKH.

Hitler nieco się opanował i powiedział do von Brauchitscha:

A. H. : - Usłyszał pan zdanie moje, Keitla i Modela jednak z mojej strony mogę panu obiecać że w najbliższym czasie wydam rozkaz o utworzeniu kilkunastu dywizji grenadierów ludowych z nowej fali mobilizacyjnej, jako odwodu OKH.

Von Brauchitsch zdał sobie sprawę z tego że ta propozycja, wobec niewielkich rezerw mobilizacyjnych oznacza tylko jedno: dalsze zmniejszenie i tak skąpych uzupełnień kierowanych na front. Jednak przyjął ta propozycje w milczeniu, nie chcą dalej zaogniać konfliktów z führerem.

Dalej kontynuowano omawianie frontów, po Heinricim wystąpił Model, który w swoim opisie stwierdził że Rosjanie nie powinni zbytnio zagrozić jego odcinkowi frontu, jedyne w dalszym czasie będą się toczyły ciężkie walki o Tułę.



Następny miał wystąpić von Manstein, jednak jako że popierał sugestię von Brauchitscha co do wycofania sie na linie Donu, po wybuchu Hitlera poczuł się nieco zbity z tropu i stwierdził że ograniczy się tylko do przedstawienia ogólnej sytuacji.

v. M. :- Wygląda na to że główny ciężar walk na wschodzie spocznie na barkach mojej grupy armii. Rosjanie grupują przeciwko nam potężne siły, mój wywiad ocenia że uderzą siłami około 50 do 60 dywizji na nasze pozycje pod Borisglebskiem.



A. H. : - Bzdura, Stalin nie dysponuje takimi siłami, nie wiem kto szerzy takie informacje ale należało by oddać go pod sąd.

Manstein spokojnie kontynuował:

v. M. :- Oceniamy że jak tylko minie okres roztopów wróg przystąpi do natarcia właśnie w rejonie Borisglebska. Jesteśmy dobrze przygotowani na atak i postaramy się odeprzeć wroga, zadając mu jak najcięższe straty. Rosjanie mogą zaatakować także na moje prawe skrzydło, tj na armie rumuńską marszałka Antonescu, ale sądzę że dostępnymi siłami zdołamy opanować sytuację, jednak nieodzowne dla mojej grupy armii jest silne wsparcie lotnicze.



von Richthofen: - Jeżeli tylko moje samoloty nie ugrzęzną w błocie, a niebo będzie czyste postaramy się takiego wsparcia udzielić z całą mocą.

Następnie swoją sytuację omówili Schörner i von Küchler, jednak wobec braku planów poważniejszych działań na ich odcinkach ich wystąpienia przeszły bez echa. Następnie dowódcy odlecieli do swoich sztabów, z wyjątkiem Modela który pozostał na miejscu, gdyż miał ustalić granicę swoich kompetencji jako nowy dowódca frontu wschodniego.

Podsumowując konferencja w Winnicy nie przyniosła żadnych konkretnych decyzji co do prowadzenia działań na froncie wschodnim. Zaognił się tylko konflikt między von Brauchitschem a Hitlerem, co zwiastowało tylko dalsze trudności w kierowaniu działaniami wojennymi, a plany Hitlera co do nowej ofensywy zostały odłożone na później.

Feldmarszałkowie Wehrmahtu

 

Odc. 18

III Rzesza lata 50-te​

16 - 30 Kwietnia 1950​

16 - 21 Kwietnia 1950

Front Zachodni
Na całym froncie zachodnim w tych dniach nie odnotowano żadnych poważniejszych działań. Na niebie nad La Rochelle w dniach 17 i 19 kwietnia XXV. Fliegerkorps gen. Aschenbrennera, dwukrotnie zwyciężył lotnictwo Związku Południowo-Afrykańskiego, zadając mu duże straty, przy minimalnych stratach własnych. Po raz kolejny udowodniona została wyższość samolotów odrzutowych, nad przestarzałymi samolotami o napędzie tłokowym.



Dnia 18 kwietnia na rozkaz Hitlera, przeprowadzono atak przy użyciu latających bomb V1, na strategiczne cele w południowej Anglii.



Front wschodni
Prognoza pogody z początku kwietnia przewidująca znaczącą poprawę pogody na całej długości frontu nie sprawdziła się. Prognoza z połowy kwietnia stwierdzała że potężny front deszczowy przesunie się na południowy-wschód i w tych warunkach atmosferycznych nie przewidziane są żadne poważniejsze ruchy wojsk wroga. Spowodowało to odwołanie stanu podwyższonej gotowości bojowej w HG Mitte i HG B, pozostawiając taki stan w HG Nord gdzie spodziewano się czasowej poprawy pogody. Do OKH zaczęły też napływać w dużej ilości raporty o trudnościach z zaopatrzeniem, spowodowanym nie przejezdnościa większości nieutwardzonych dróg, szczególnie w sektorze Mansteina.



Hitler po konsultacjach z Himmlerem dotyczących rezerw mobilizacyjnych, zarządził nową falę mobilizacyjną w której miało powstać 30 nowych dywizji grenadierów ludowych, plus duże ilości dywizjonów artylerii polowej, przeciwlotniczej i przeciwpancernej, a także samodzielne bataliony lekkich czołgów rozpoznawczych i samochodów pancernych stanowiących wsparcie dla nowych dywizji. Zgodnie z obawami von Brauchitscha miało to sie odbyć kosztem uzupełnień dla frontu.



Wojna na morzu
16 i 17 kwietnia dokonano dwóch udanych ataków na konwoje płynące na Maltę



Inne
W związku z wzrostem zainteresowania Hitlera kwestią bombardowań strategicznych, gen. Adofl Galland przedstawił rozprawę teoretyczną dotyczącą problemu bombardowań nocnych. Praca została ocieniona przez Oberkommando der Luftwaffe pozytywnie, czego konsekwencją było zlecenie, tym razem generałowi Hugo Sperrle, dalsze prace nad teorią bombardowań terrorystycznych.




22 - 30 Kwietnia 1950

Front zachodni
W dalszym ciągu nad Francją toczą się walki lotnicze, VIII Fliegerkorps gen. Mahnke 24 kwietnia stoczył zwycięskie walki na niebie nad Lorient.



Sojusznicze lotnictwo włoskie, mimo trudności w zaopatrzeniu w paliwo lotnicze, przeprowadziło dwa udane ataki na flotę wroga, m.in. ciężko uszkadzając amerykański lotniskowiec klasy Kitty-Hawk.



23 kwietnia 22. Gebirgsarmee SS gen. Ringela zakończyła swoją koncentrację w rejonie Hannoveru.



Front afrykański
30 kwietnia o 2.00 włoski I. Panzerkorps gen. Arena, z pomocą L. Panzerkorps gen. Stumme, rozpoczął szturm na pozycję filipińskiej dywizji piechoty, broniącej okolic Zeili. Po trzygodzinnej walce front został przerwany a Filipińczycy rzucili sie ucieczki, straty były praktycznie zerowe.



Na południe od tego odcinka frontu, tego samego dnia ok godziny 6.00, LII. Panzerkorps gen. Sengera und Etterlina i sztab Panzerarmee Afrika , zajął Barderę i następnie natychmiast skierowano się na Mogadishu, gdzie jak donosiły grupy rozpoznania nie było żadnych sił wroga. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem jest szansa odcięcia kilku dywizji alianckich we wschodniej Afryce.



Front wschodni
21 kwietnia godzina 23.13, telefon do kwatery głównej HG Nord w Nowogrodzie, dzwoni dowódca 11. Panzerarmee SS, gen. Steiner:



Felix Steiner: - Halo, jak pan mnie słyszy panie feldmarszałku

Gotthard Heinrici: - Na razie w miarę dobrze, proszę mówić.

F. S. : - Chciałem skonsultować z panem pewną decyzje którą mam zamiar podjąć. Otóż jak pan zapewne wie ostatnie zdjęcia lotnicze przedstawiają dosyć jaśnie, że Rosjanie koncentrują duże siły pancerne w okolicach Turku. Wie pan również że ostatnio znacząco poprawiła się pogoda i drogi stały sie wreszcie przejezdne. Rosjanie chyba chcą to wykorzystać, a jak wnioskuje z tych zdjęć bardzo się spieszą i przy tym mocno zaniedbują takie sprawy jak na przykład maskowanie. Czołgi co widać na zdjęciach ,stoją w równych rzędach na otwartej przestrzeni, aż się proszą o zbombardowanie.

G. H. : - Rozmawiał pan w tej sprawie z Sperrle albo z Rudlem?

F. S. : - Tak tylko oboje twierdzą że ich korpusy osiągną pełną gotowość bojową dopiero za kilka dni i obecnie lotniska polowe z powodu błota nie nadają się jeszcze do użytkowania, a te o utwardzonych pasach startowych są wstanie wysłać zbyt małą liczbę samolotów żeby uderzenie odniosło jakiś poważniejszy skutek. Sądzą że uderzenie małymi siłami tylko by niepotrzebnie zaalarmowało Rosjan o ich niefrasobliwości.

G. H. : - Co pan w związku z tym proponuję?

F. S. : - Zgadzam sie z ich opinią, dlatego wpadłem na pomysł żeby przeprowadzić coś na kształt "głębokiego zwiadu". Jak donoszą moje dywizje ostatnio z znaczącym stopniu zmniejszyła się aktywność radzieckich patroli na tym odcinku, dlatego wnioskuje że większość ich sił została zaangażowana do jakiejś operacji logistycznej. Myślę więc że kilka grup bojowych, dobrze wyposażonych w paliwo i amunicję, dokonując takiego rajdu, narobiło by wiele spustoszenia w szeregach wroga, bo z tego co mi wiadomo na innych odcinkach frontu mojej armii przygotowania do ataku są już bardzo zaawansowane i czekają tylko na ten odcinek. Wydałem już rozkaz grupom bojowym z IV. SS Panzerkorps gen. Krügera i IX . SS Panzerkorps gen. Kepplera by udały się na pozycje wyjściowe do ataku. Czekam tylko na pana zgodę.

G. H. : - Ma pan moją zgodę na tą operację.

F. S. : - Dziękuje i biorę się do pracy.


Natarcie na Turku
O godzinie 5.00, 22 kwietnia, fińska 24. Dywizja Piechoty, rozpoczęła działania bojowe. Zgodnie z planem Steinera, jako pierwsza ruszyła właśnie ta dywizja, gdyż jej żołnierze najlepiej znali te tereny i mogli przygotować pole do natarcia głównych sił. Fińskie bataliony ruszyły bez wsparcia artyleryjskiego, by maksymalnie wykorzystać element zaskoczenia.



Następnie, godzinę później miały ruszyć główne siły 11. Panzerarmee SS podzielonej na grupy bojowe. Lewym skrzydłem nacierała SS Kampfgruppe Herber z 40. SS-Freiwilligen-Panzergrenadier-Division "Feldheernhalle" ruszając z rejonu Tammisaan, uderzała na północny zachód w kierunku Perniö. Na północ od niej miała walczyć Kampfgruppe Hesse utworzona z jednostek 43. SS-Panzergrenadier-Division "Reischmarschall" uderzała z Karjalohja w kierunku na radzieckie składy zaopatrzeniowe w Salo. Ta sama miejscowość była również celem Kampfgruppre Zacher z 11. SS-Freiwilligen-Panzergrenadier-Division "Nordland" nacierającej z okolic Nummi. Prawe skrzydło stanowiła Kampfgruppe Oppitz z 5. SS-Panzer-Division "Wiking", ubezpieczając północne skrzydło.



Od początku natarcie na całym odcinku front przebiegało pomyślnie, obezwładnione przez finów, wysunięte posterunki Rosjan, nie zdołały w porę zaalarmować jednostek w głębi frontu, także czołgi i transportery opancerzone obładowane żołnierzami i zaopatrzeniem, mogły poruszać się bez większych problemów. Kilkanaście minut po godzinie 12.00 do Steinera, przebywającego w sztabie IV. SS Panzerkorps gen. Krügera, napłynął pierwszy raport z KG Herber. Mówił on że przełamanie frontu nastąpiło bezproblemowo. Finowie oczyścili obie strony szosy Tammisaan-Perniö na głębokości kilku kilometrów, także główne siły składające się z dwóch kompani czołgów PzKpfw.VF Panther II (30 czołgów), wspartymi dwoma plutonami samobieżnych dział przeciwlotniczych Corelian(8 maszyn), które w tym wypadku, wobec minimalnego zagrożenia ze strony wrogiego lotnictwa, stanowiły wsparcie piechoty, mogły ruszyć ze swoich pozycji wyjściowych.


PzKpfw.VF Panther II

Pułkownik Herber podzielił główne siły na trzy kolumny, wysyłając szybsze jednostki grenadierów pancernych na transporterach opancerzonych, przodem by jak najszybciej dotarły do skrzyżowania z drogą na Ponja, odległego ok. 10 km od punków wyjścia. Wkrótce zaczęły pojawiać sie ok. 30-50 osobowe grupy jeńców, eskortowanych przez Finów.

Kilka minut później do Steinera dotarł raport z KG Hesse. Tam również batalion fiński z 24. Dywizji wypełnił swoje zadanie oczyszczając przedpole dla głównych sił. Mimo że trasa przemarszu była z wielu stron otoczona jeziorami i terenami podmokłymi, droga na początkowym odcinku była całkowicie przejezdna. Pułkownik Hesse wysłał przodem kompanie samochodów pancernych SdKfz 234/6 "Puma", wspartych oddziałem grenadierów pancernych. Po przebyciu ok. 12 km grupa czołowa napotkała na zdecydowany opór jednostek radzieckich wokół Kisko. Radzieckie działa przeciwpancerne zniszczyły dwa prowadzące wozy bojowe, a grenadierzy pancerni dostali się pod silny ogień karabinów maszynowych. Czołowe jednostki zostały zmuszone do czekania na wolniejsze czołgi. Po ok. 30 minutach nadciągnęła kolumna dziesięciu czołgów Panther II i rozpoczęto przygotowania do ataku na umocnione pozycje radzieckie. Grenadierzy pancerni wsparci ogniem moździerzy i wyposażeni w duże ilości granatów ruszyli na pozycje dział przeciwpancernych, podczas gdy czołgi rozpoczęły ostrzał pociskami kumulacyjnymi pozycji wrogich ckm-ów i moździerzy. Walka była niezwykle zażarta, Rosjanie stawiali dzielny opór walcząc do ostatniego naboju jednak wobec braku wsparcia czołgów zostali zostali zdziesiątkowali.

Po 2 godzinach KG Hesse uzyskała otwartą drogę do natarcia na Salo.

Około godziny 13.00 do dowództwa napłynęły informacje z pozostałych grup bojowych.
Pułkownik Zacher w odróżnieniu od innych, przodem posłał swoją najpotężniejszą broń swojej Kampfgruppe, czyli kompanie ciężkich czołgów PzKpfw VI "TIGER" Ausf. J1 z 104. schwere SS Panzer Abteilung (15 czołgów). Z materiałów wywiadowczych wywnioskował on że na swoim odcinku może spodziewać się pokaźnych sił pancernych wroga. Dlatego chciał żeby "Königstigery"(mimo iż zostały wprowadzone do walki już 6 lat temu, po licznych modyfikacjach są ciągle jednymi z najwyżej cenionych przez załogi czołgów) przetarły mu szlak. Po kilku mniejszych potyczkach grenadierów czyszczących radzieckie pozycje wzdłuż drogi, grupa tygrysów królewskich natknęła się na kolumnę 12 czołgów T-54. Po krótkiej wymianie ognia, 8 czołgów rosyjskich zostało zniszczonych, 2 uszkodzone, a dwóm udało się wycofać z pola walki. Straty niemieckie to 1 tygrys zniszczony i 2 uszkodzone. Straty kompanii tygrysów były zaskakująco niskie, biorąc pod uwagę bliskość ostrzału, ale wkrótce po przesłuchaniu jeńców okazało się że czołgi radzieckie były wypchane po brzegi pociskami burzącymi,co przy każdym trafieniu powodowało eksplozję, zaś pociski przeciwpancerne miały być do nich dostarczone w późniejszym czasie. Po zwycięskiej potyczce największy problem stanowiła teraz zablokowana wrakami trasa, także Zacher natychmiast posłał po Bergepanthery i Bergetigery by usunęły z drogi wraki. Wkrótce drogę oczyszczono jednak Zacher miał 3 godziny opóźnienia w stosunku do Hessego.

KG Oppitz również rozpoczęła swoje natarcie bezproblemowo, jednak wkrótce jej czołowe kolumny dostały się pod ciężki ostrzał artyleryjski, który jednak okazał się on wyjątkowo niecelny, powodując minimalne straty wśród nacierających. Wobec słabej obrony radzieckiej, którą dodatkowo ogarnął popłoch, 20 km które miała przebyć KG było dosłownie spacerkiem. Po 5 godzinach zajęto z marszu główny cel, czyli Somero. Pułkownik Oppitz wysłał na północ od miasteczka dwie kompanie Jagdpanther (30 wozów) z 560. Panzerjagerabteilung wsparte grenadierami pancernymi i saperami, sam zaś zostawiając w Somero jako swój odwód 2 kompanie czołgów Panther II.

Generał Steiner był bardzo zadowolony z efektów działania swoich jednostek i wiedział już że dzwoniąc wieczorem do Heinriciego będzie mu mógł zameldować o pełnym sukcesie swojego planu. Dodatkowo ucieszyła go wiadomość z nasłuchu radiowego, który stwierdzał całkowity chaos w meldunkach po stronie radzieckie.

O godzinie 16.00 przyszła kolejna wiadomość: pułkownik Hesse zapytał o zgodę na samodzielne natarcie na Salo, bez oczekiwania na Zachera by maksymalnie wykorzystać dezorganizacje wśród Rosjan. Otrzymawszy zgodę ruszył do natarcia.

O godzinie 18.00 nadeszła kolejna wiadomość od KG Hesse. Meldował że szybkie pojawienie się jego czołgów spowodowała panikę wśród obrońców i większość sił pancernych wroga oddaliła się na zachód nie podejmując walki. Niemniej jednak kilka większych grup wroga przy wsparciu pozostałych czołgów starają się stawić opór, jednak wydają się być pozbawione jakiejkolwiek koordynacji i są systematycznie niszczone przez jego siły. Płoną wielkie składy paliwa na północy miasta i wiejący na południe wiatr powoduje że gryzący dym utrudnia walkę w mieście.

Godzina 23.00. Wszystkie większe punkty oporu wroga zlikwidowane, kilka składów amunicji zostało wysadzonych, moje jednostki kierują się na zachód od Salo, przygotowując się na odparcie kontrataku wroga. Pojawiają się oddziały czołowe Zachera. Czekam na dalsze rozkazy. Hesse.

Marszałek Koniew, dowodzący frontem w Finlandii, postanowił przyspieszyć swoją ofensywę, nie czekając na rozwinięcie sił pod Turku. 22 godziny po opanowaniu przez KG Hesse Salo, rozpoczął swoją ofensywę na Helsinki.

Bitwa o Helsinki
Koniew rzucił przeciwko 11. Panzerarmee SS, 27 dywizji uzyskują prawie dwukrotna przewagę liczebną, jednak dzięki wyprzedzającemu uderzeniu Steinera atak z okolic Turku był wsparty w minimalnym stopniu. Steiner postanowił wycofać swoje cztery grupy bojowej, na pozycje wyjściowe, niszcząc przy tym wszystko czego nie zdołają zabrać ze sobą. Na północy i południu ewakuacja postępowała szybko, ale w Salo żołnierze zajęli się plądrowaniem pokaźnych składów radzieckich. Szczególnym powodzeniem cieszyły się amerykańskie konserwy i papierosy które były kartonami ładowane na prowizoryczne sanie ciągnięte przez czołgi i transportery opancerzone. Następnie saperzy rozpoczęli podkładanie ładunków wybuchowych, a za nimi wycofywały sie jako ubezpieczenie jednostki fińskie.



Tymczasem na północy napór Koniewa ciągle wzrastał. Szczególnie ciężkie walki toczyły się o miejscowości Hammelinna i Tuulos gdzie walczył VIII. SS Panzerkorps gen. Kumma.



Przez 15 godzin żołnierze 28. SS-Freiwilligen-Panzergrenadier-Division "Wallonien" i 41. Waffen-SS-Panzergrenadier-Division "Kalevala" na swoich dobrze umocnionych pozycjach odpierali fale za falą ataki wroga. W końcu w południe 24 kwietnia Rosjanie ponoszący duże straty w końcu odpuścili. Pierwsza bitwa o Helsinki została wygrana.

 

Odc. 19

III Rzesza lata 50-te​

1- 15 Maja 1950​

Front zachodni
Na zachodzie w dalszym ciągu spokój, nie licząc walk powietrznych. 1 maja zakończyła swą koncentrację w rejonie Dortmundu 14. Armee, powróciwszy z Półwyspu Arabskiego.



Tego samego dnia XX. Fliegerkorps gen. Kühla przechwycił na niebie nad Arnhem amerykańskie bombowce typu North American B-66 Skywarrior.


North American B-66 Skywarrior

Po ciężkich walkach z samolotami eskorty North American F-86 Sabre, udało się przepędzić wrogie bombowce.



6 maja jednak dokonano nalotu na instalacje przeciwlotnicze i atomowe wokół Dortmundu powodując niewielkie szkody. 8. maja po zakończeniu szkolenia i wyposażania w sprzęt do lotniczych sił morskich zostały włączone kolejne jednostki, zgrupowane w Luftflotte IX gen. Rittera. Lotnictwo włoskie w dalszym ciągu przeprowadzało udane bombardowania wrogich okrętów na Atlantyku, a także walcząc z osłoną lotniczą Malty.





Front afrykański
Po południu 3 maja grupy zwiadowcze Panzerarmee Afrika dotarły do Mogadishu, przecinając tym samym linie zaopatrzeniowe kilku dywizji alianckich.



Na wieść o tym L. Panzerkorp gen. Stumme, przy wsparciu dwóch korpusów pancernych(LI i LIV)ruszył do natarcia na Ogaden. Czołgi PzKpfw VI "TIGER" Ausf. J1 z 505. schwere Panzer Abteilung przydzielone do 18. Panzer-Division, szybko przedarły się przez line obronne Brytyjczyków i Francuzów otwierając drogę dla pozostałych jednostek korpusu.



Widząc zagrożenie utraty tych kilku dywizji, alianci podjęli próbę przecięcia Panzerarmee Afrika na pół, atakując pozycję LI. Panzerkorps pod Moyale.



Gen. Kleinheisterkamp wiedząc że jego korpus jest po części zaangażowany we wsparcie korpusu gen. Stumme na wschodzie, skontaktował się z włoskim marszałkiem de Bono i poprosił by 1. Armia Włoska wykonała uderzenie odciążające na siły wroga nacierające na jego prawe skrzydło. Niespodziewany atak włoskiej piechoty sprawił że do wieczora 4 maja, niebezpieczeństwo zostało zażegnane i aliantom nie udało się przebić korytarza do odciętych jednostek.



9 maja włoski I. Panzerkorps dotarł do Zeila i następnie natychmiast rozpoczął natarcie na przegrupowująca się dywizję filipińską wokół Berbery. 13 maja Włosi napotkali wycofujące się spod Ogaden siły wroga, które jednak uległy, stawiając mężny opór.



Front Wschodni

Feldmarszałek Schörner przyjął tą wiadomość niezwykle wzburzony, jednak jego natychmiastowy telefon do Hitlera i skarga na von Brauchitscha, nie przyniosła żadnego efektu.

2 maja Hitler wezwał feldmarszałka von Brauchitscha do kancelarii Rzeszy. Był w dobrym humorze, gdyż katastroficzne wizje przedstawiane przez jego feldmarszałków nie sprawdziły się, wiedział że teraz dowódca OKH stracił argumenty przeciwko jego planowi ataku.

A. H. : - Witam panie feldmarszałku, jak pan widzi Rosjanie wszędzie oprócz Finlandii stoją, w mojej ocenie oznacza to ni mniej ni więcej że są już kompletnie wyczerpani i tak jak wyrokowałem nie mają już sił do podjęcia ofensywy na wielką skalę. W tym momencie inicjatywa musi przejść w nasze ręce, dlatego na nowo zaatakujemy.

Von Brauchitscha wcale nie zdziwiły te słowa, od kilku dni spodziewał się tego spotkania i nowych rozkazów, gdyż docierały do niego przecieki z otoczenia Hitlera, że Führer coś planuje.

A. H. : - Długo zastanawiałem się gdzie mamy przeprowadzić nową ofensywę i po długich przemyśleniach stwierdziłem że największe zagęszczenie sił jest na łuku za Donem i dlatego podjąłem że będziemy kontynuować operację "Wintersturm", ale tym razem obierzemy wariant "B".

Operacja "Wintersturm" zaplanowana jesienią 1948 roku zakładała forsowanie Donu, a następnie skierowanie się w stronę Zbiornika Rybińskiego, co miało doprowadzić do odcięcia i zniszczenia radzieckiego frontu moskiewskiego. Był to tzw. wariant "A". W trakcie planowania powstał także wariant "B", który zakładał że po sforsowaniu Donu, armię skierują się w stronę miasta Gorki, gdzie znajdowała się tymczasowa siedziba rządu Radzieckiego, a także główne składy zaopatrzeniowe Armii Czerwonej.

A. H. : - Proszę przekazać ten rozkaz Mansteinowi i powiedzieć mu że spodziewam się że w ciągu kilku dni rozpocznie ofensywę. Wydałem już rozkaz feldmarszałkowi Heinriciemu żeby dla zmylenia Rosjan i odciągnięcia części ich armii, rozpoczął pozorowany atak na Diemiańsk. Myślę że to wszystko z mojej strony. Aha wspomnę jeszcze że Schörner, skarżył się na pana decyzję ale poparłem pana decyzję i rozkazałem ją wykonać.

Von Brauchitsch wrócił do swojego sztabu by rozpocząć przygotowania do nowej operacji.


Pogoda początek maja

Kiedy przybył na miejsce doszła do niego wiadomość że Heinrici rozpoczął działania na północy.

Heinrici, zgodnie z rozkazem, rozpoczął natarcie na Demiańsk. Skupił całą artylerię 3. Panzerarmee i 16. Armee, na krótkim odcinku frontu przed 1. Węgierską Dywizją Pancerną która brała na siebie główny ciężar natarcia. Ze skrzydła działania tych dwóch armii wspierała także 9. Armee z HG Mitte. Po 4 godzinach ostrzału i walki udało się uzyskać wyłom we froncie rosyjskim i Węgrzy mogli ruszyć do ataku. Na pozostały odcinkach dywizje Reinhardta, Friessnera i Bussego przeprowadzały w ograniczonym zasięgu ataki wiążące siły Rokossowskiego. Rosyjski marszałek, wobec przełamania frontu podjął decyzję o odwrocie z pierwszych linii frontu. Do wieczora 2 maja walki na dużym odcinku frontu zamarły, tylko 1. Węgierska Dywizja Pancerna napierała na wycofujących się Rosjan.



W odpowiedzi na ten atak, Armia Czerwona rozpoczęła w nocy 3 maja drugi generalny szturm na Helsinki.



Gdy meldunki o ataku dotarły do sztabu Steinera, ten natychmiast skontaktował się z Rudlem i Sperrle i poprosił o zbombardowanie pozycji wyjściowych wroga. Luftflotte II i XV. Fliegerkorps które, po ciężkiej zimie, osiągnęły już pełną gotowość bojową natychmiast ruszyły do boju przeprowadzając bombardowania w rejonie Tampere, Turku, a także wysp Alandzkich. Bombardowanie pozycji radzieckich przyniosło oczekiwany skutek, w szeregi wroga wdarł się chaos a spowodowany tym brak koordynacji sprawił że natarcie szybko się załamało.



W południe 2 maja do sztabu HG Don dotarły rozkazy Hitlera. Manstein również nie był zaskoczony, gdyż przypuszczał że wobec braku aktywności ze strony Radzieckiej, wcześniej czy później takie rozkazy nadejdą. Już kilka dni wcześnie rozpoczął przegrupowanie w swojej grupie armii, nastąpił proces "uwalniania" 7. Panzerarmee, która znacznie zawęziła front przed sobą, zostawiając swoje zimowe pozycje do obsadzenia przez 22. Armee SS.
Podobne działania podjął również na swoim środkowym froncie, gdzie 8. Armee obsadziła pozycję 2. Armii Węgierskiej zwalniając ją do działania. Wieczorem 5 maja zakończono przegrupowanie, wszyscy czekali w napięciu na rozkaz ataku.



Bitwa o Bałaszow
6. Maja o godz. 3.00, około 2000 niemieckich bombowców taktycznych i bliskiego wsparcia z Luftflotte IV gen. Kortena, Luftflotte V gen. Weise i XXX. Fliegerkorps gen. Hoffmana von Waldau osłanianych przez liczne myśliwce, rozpoczęło bombardowanie pozycji radzieckich wokół Kuźniecka.



Oddziały niemieckie i węgierskie na pierwszej linii odpaliły zgodnie z rozkazem race by oznaczyć swoje pozycje i uniknąć przypadkowego zbombardowania własnych pozycji. Równocześnie rozpoczął się także ostrzał artyleryjski. Godzinę później ponad 1000 czołgów, samobieżnych dział przeciwpancernych, pojazdów samobieżnej artylerii, wyrzutni rakiet i setki transporterów opancerzonych 7. Panzerarmee ruszyły do natarcia, przez wcześniej oznakowane przejścia w gęsto rozsianych polach minowych. Na prawym skrzydle Węgrzy również ruszyli do ataku.



Manstein postawił tym razem na frontalny atak wszystkich dywizji skierowanych do operacji, gdyż spodziewał się zaciętego oporu Rosjan, ale pierwsze meldunki z frontu nieco go zaskoczyły. Gen. Skorzeny który atakował na lewym skrzydle, meldował że jego dywizje powietrzno-desantowe napotykają niewielki opór. Meldował także że raporty z jego czołowych kompanii mówią o poważnych stratach powodowanych przez pułapki zastawione przez Rosjan, miny i ostrzał snajperów.
Raport z XXXXVII. Panzerkorps także meldował że opór Rosjan jest słaby, a największe straty powodują miny rozmieszczone na dużo większej głębokości niż się spodziewano. Raporty z pozostałych korpusów przedstawiały się podobnie. Manstein był wściekły, wyglądało na to że Rosjanie przejrzeli jego plany i wycofali swoje główne siły, uprzedzając atak, pozostawiając tylko snajperów i wzmacniając pola minowe mające opóźnić marsz sił Osi. W tym samym czasie Panzerkorps "Feldheernhalle" atakujący na prawym skrzydle nadesłał kolejny raport. Generał Decker, dowódca korpusu, wydał rozkaz by pierwsze uderzenie wykonały jego superciężkie czołgi. 407. schwere Panzer Abteilung wyposażony w czołgi typu PzKpfw VIII "Maus" rozpoczął atak na pozycję radzieckie.



Jego 188-tonowe kolosy, mimo iż mimo licznych modyfikacji, ciągle sprawiały problem swoim załogom, szczególnie awaryjny był układ jezdny. Dlatego Decker postanowił że zaraz za tą jednostką ruszy kompania pojazdów remontowych, by od razu wprowadzać uszkodzone jednostki do walki. Za batalionem miały również ruszyć opancerzone cysterny, które miał zapewnić zaopatrzenie tym niezwykle paliwożernym pojazdom(zużycie ok. 1400l/100km) , a wszystko w celu zapewnienia ciągłości natarcia, gdyż właśnie Panzerkorps "Feldheernhalle" miał do przebycia najdłuższą trasę. Czołgi ruszyły ze swoich starannie zamaskowanych pozycji, na wroga początkowo nie napotykając oporu. W okolicy wsi Siergiejewo czołgi pierwszej kompanii napotkały silny ogień przeciwpancerny dobrze rozmieszczonych dział. Jadący na czele kolumny "Maus" został trafiony w gąsienicę, co go skutecznie unieruchomiło, powodując tym samym zablokowanie drogi prowadzącej do wsi. Podpułkownik Kern, dowodzący batalionem, nawiązał kontakt poprzez specjalnie przydzielonego do jego jednostki oficera Luftwaffe, z dowództwem XXX. Fliegerkorps i wkrótce na niebie pojawiły się odrzutowe bombowce nurkujące Ju-387 , bombardując Rosjan. Wkrótce czołgi wsparte grenadierami pancernymi opanowały wieś i ruszyły dalej naprzód.
Z raportów jakie dochodziły do sztabu HG Don, wynikało że przed frontem jego dwóch armii rozpoznano elementy 11 dywizji, które w większości prowadziły walki odwrotowe.
Walki wokół Bałaszowa trwały przez kilka następnych dni, 7. Panzerarmee poruszała się zgodnie z planem, ponosząc stosunkowo niewielkie straty. Bardziej martwiła Mansteina sytuacja Węgrów, gdyż ponosili większe od Niemców straty, a powszechnie znane były problemy z odtwarzaniem zdolności bojowych tych dywizji. Dlatego w sztabie HG Don obawiano się że wkrótce cały ciężar walki spadnie na armię gen. Harpego.
Nocą z 12 na 13 mają ostatnie dywizje obu armii osiągnęły swoje wyznaczone pozycję i rozpoczęto przygotowania do odparcia kontrataku Rosjan, którego niebawem się spodziewano. Armia Czerwona nie kazała długo na siebie czekać, jeszcze tej samej nocy, próbowali naprędce zebranymi siłami, odbić utracony teren, jednak pierwszy kontratak został wkrótce odparty. Następną próbę Rosjanie podjęli już przy świetle dziennym, ale również zostali odrzuceni i zmuszeni do przegrupowania. Luftwaffe nasiliła bombardowania pozycji Radzieckich wokół Penzy, jeden pułk lotnictwa bliskiego wsparcia z XXX. Fliegerkorps został doszczętnie rozbity, gdy wracając z misji bojowej dosięgnął go silny ogień przeciwlotniczy z ziemi. Hitler na wieść o tym rozkazał wycofać korpus z działań bojowych i odtworzyć utracony pułk.



Bitwa o Helsinki
Tymczasem na północy 9 maja doszło do kolejnego szturmu na pozycję 11. Panzerarmee SS wokół Helsinek. Ciężkie walki trwały prawie dwadzieścia godzin, wsie i miasteczka wielokrotnie przechodziły z rąk do rak, jednak zahartowane w bojach jednostki Waffen-SS, mimo ponad dwukrotnej przewagi liczebnej wrogą, utrzymały swoje pozycję.



Steiner oglądając następnego dnia dziesiątki zniszczonych radzieckich czołgów na podejściach do miasta spodziewał się, że kwestią czasu jest kiedy będzie musiał wydać rozkaz odwrotu. Wiedział że wkrótce będzie musiał opuścić to miasto i jego dzielnych mieszkańców, a tych którzy jeszcze nie uciekli, zostawić na pastwę Rosjan. Uchodźcy fińscy stanowili duży problem dla jego służb logistycznych, gdyż blokowali drogi prowadzące do Przesmyku Karelskiego, utrudniając zaopatrzenie jego armii.



Wieczorem 13 maja nastąpił kolejny, czwarty w ciągu miesiąca szturm na Helsinki. Rosjanie zaatakowali mniejszymi siłami, na mocno osłabione pozycje armii Steinera, chcąc uzyskać element zaskoczenia, ale po całonocnych walkach, ten atak został również odparty.



Wojna na morzu
Pierwsze tygodnie maja przyniosły sporę sukcesy niemieckim podwodniakom, którzy przeprowadzili cztery udane ataki na konwoje wroga



2 maja okręty Kriegmarine płynące w rejon Helsinek, by tam wspierać ogniem swych dział, jednostki walczące na lądzie, wykryły flotę radzieckich okrętów podwodnych. Potyczka nie przyniosła żadnych strat obu stronom, gdyż okręty Rosjan wymknęły się niemieckiej flocie nawodnej.




Od ostatniego odcinka minęło ponad 30 dni w związku z tym AAR oczyszczam i zamykam. W przypadku chęci kontynuowania zgłoś się do kogoś z HOI Officium w celu ponownego otwarcia.
Shogun

 

Odc. 20

III Rzesza lata 50-te​

15 Maja - 1 czerwca 1950​

Front zachodni
Nad Europą w dalszym ciągu toczyły się walki o panowanie w powietrzu. XXV. Fliegerkorps gen. Aschenbrennera walczył z lotnictwem brytyjskim nad południową Francją. Nad cieśninami duńskimi XVI. Fliegerkorps gen. Möldersa stoczył zwycięską walkę również z lotnictwem brytyjskim. Na wschód od Berlina XIII. Fliegerkorps gen. Bogatscha przechwycił nisko lecące myśliwce kanadyjskie i zmusił je do ucieczki.



Amerykanie w dalszym ciągu próbowali uszkodzić reaktor atomowy w pobliżu Dortmuntu, ale ich bombowce zostały zlokalizowane i przepędzone przez XIX. Fliegerkorps gen. Fiebiga.



23 maja o północy do La Valetty stolicy Malty przybyła delegacja HG C z feldmarszałkiem Kesselringiem na czele by przyjąć od garnizonu maltańskiego, kapitulację. Odcięty od dostaw ostatni punkt oporu wroga na Morzu Śródziemnym upadł. Następnie sztab HG C został przetransportowany do północnej Afryki i został rozmieszczony w okolicach Tunisu.



Następstwem tego była reorganizacja na najwyższych szczeblach dowodzenia, terytorium Bałkanów zostało wyłączone spod dowództwa HG C i przekazane HG D. Hitler początkowo planował utworzenie nowej grupy armii ("F") na tamtym terenie, ale wobec braku odpowiedniej liczby wykształconych oficerów sztabowych, plan ten został odłożony na później.

Do północy 26 maja zakończyła się koncentracja 6. Panzerarmee SS w rejonie Kassel.



Front afrykański
Rankiem 26 maja włoski korpus pancerny zajął Berberę i po szybkim uzupełnieniu zapasów ruszył w kierunku na Obbia. Broniły się tam w okrążeniu cztery dywizje alianckie dlatego, dlatego dowódca korpusu gen. Arena poprosił Panzerarmee Afrika o wsparcie. Rommel odpowiedział pozytywnie i jego dywizje rozpoczęły działania nękające na całej długości frontu.



Walki trwały cały dzień, międzyczasie do walki włączyły się dwie dywizje które wycofały się spod Berbery, jednak alianci atakowani ze wszystkich stron, pozbawieni zaopatrzenia i wsparcia ciężkiej broni rankiem 27 maja podjęli decyzję o kapitulacji.

Front wschodni

Bitwa o Helsinki
Nocą 16 maja Armia Czerwona przeprowadziła kolejne działania zaczepne na froncie wokół Helsinek. 9 wrogich dywizji piechoty przypuściło atak na północne podejścia do miasta, gdzie bronił się VIII. SS Panzerkorps i XIII. Korpus Fiński. Piechota radziecka usiłowała wykonać wyłom w liniach obrony, jednak zdecydowane działania młodego generała SS Otto Kumma, pozwoliły opanować sytuację. Gen. Kumm który zaledwie pół roku temu zastąpił na stanowisku dowódcy VIII. SS Panzerkorps przeniesionego do sztabu Himmlera generała von Randowa, godnie zastępował tego znakomitego dowódcę wojsk pancernych.
Zorganizował on w podległych mu dywizjach, małe grupy szturmowe, silnie uzbrojone w granaty, ckm-y i moździerze, poruszające się na transporterach opancerzonych które rzucane były w miejsca wyłamań we froncie i skutecznie je likwidowały. Po kilku godzinach walki, rankiem 16 maja, dowództwo 11. Panzerarmee SS otrzymało wiadomość że nocy atak Rosjan został odparty i sytuacja się uspakaja.



Jednak ogólna sytuacja armii nie przedstawiała się najlepiej, żołnierze walczący od prawie miesiąca byli już śmiertelnie wyczerpani, coraz gorsze było zaopatrzenie, a Rosjanie nie odpuszczali ponawiając co chwilę ataki co zmuszało żołnierzy do pozostawania w ciągłej gotowości bojowej. Steiner przezornie przygotował plan wycofania, utworzył dwa pasy obrony wokół miasta, zewnętrzny obejmował pozycje których obecnie broniły broniły korpusy jego armii oraz jednostki fińskie. Wewnętrzny pas obrony, znajdujący się w odległości od kilku do kilkunastu kilometrów od miasta dopiero powstawał, w jego powstanie silnie zaangażowała się pozostała w mieście ludność cywilna, pomagając w kopaniu okopów, rowów przeciwczołgowych, budując stanowiska dla karabinów maszynowych i artylerii.



18 maja w nocy po godzinnym przygotowaniu artyleryjskim, rozpoczął się kolejny atak radzieckich dywizji pancernych na pozycje wokół Helsinek. Na nowo rozgorzała bitwa pancerna wokół miasta. Czołgi radzieckie w wielu miejscach dokonały wyłomów w zewnętrznej linii obrony. Mocno już przetrzebione bataliony czołgów z dywizji grenadierów pancernych, musiały poraz kolejny walczyć z nowoczesnymi czołgami typu T-54, wspartych nieco starszymi czołgami ciężkimi typu IS-3.


Kolumna T-54


IS-3

W sztabie 11. Panzerarmee wrzało, Steiner rzucił do walki wszystkie siły pancerne jakimi dysponował. Dziesiątki czołgów Panther II, Königstigery, Jagdtigery, Jagdpanthery i dziesiątki innych pojazdów ruszyły na spotkanie armii czerwonej. Ostrzał rozpoczęły baterie samobieżnej artylerii konwencjonalnej i rakietowej. Steiner dysponował także dosyć niezwykłym wsparciem, z wód Zatoki Fińskiej radzieckie pozycje między Turku a Helsinkami ostrzeliwały ze swoich 380mm dział, dwa superpancerniki Kriegsmarine: KMS "Bismarck" i KMS "Tirpitz". Bombardowanie prowadziło także kilka krążowników ciężkich i lekkich. Walka była krótka, ale niezwykle intensywna, obie strony poniosły duże straty. Rosjanie po kilku godzinach walki i kontrataku niemieckich sił pancernych zmuszeni zostali do powrotu na pozycje wyjściowe i przerwanie natarcia.

Steiner widząc skutki tego ataku stwierdził że nie zdoła już dłużej utrzymać zewnętrznego pasa obrony. Dlatego postanowił wycofać swoje główne siły na wewnętrzny pas obrony, pozostawiając niewielkie oddziały na zewnętrznym pasie, które miały prowadzić rozproszony ogień by maskować odwrót. Pozostali także fińscy snajperzy, uznawani za najlepszych na świecie, którzy swoimi działaniami mieli opóźniać ruchy sił rosyjskich, a potem na własną rękę przebijać się do głównych sił. Steiner rozkazał przyspieszyć także ewakuację z Helsinek służb tyłowych jego armii. Dywizje fińskie walczące na pierwszej linii zostały skierowane do miasta by pełnić funkcje policyjne, miały także za zadanie oczyścić z wszystkich transportów cywilnych drogę prowadzącą na wschód do Przesmyku Karelskiego. Miasto zostało zamknięte, żaden cywil nie mógł go opuścić by nie blokować tras przejazdu dla wycofującej się armii. Steiner skierował także X. SS Armeekorps, dotychczas pozostający w mieście jako odwód na wschód do osłony drogi odwrotu.

Na kolejny atak Rosja nie trzeba było długo czekać, w nocy 20 maja rozpoczął się ostrzał artyleryjski zewnętrznego pasa obrony, a następnie rozpoczęło się natarcie sił radzieckich.
Przełamanie słabych ubezpieczeń nastąpiło szybko i Rosjanie zbliżali się coraz szybciej do przedmieść Helsinek. Było to najpotężniejsze uderzenie Armii Czerwonej w ostatnich dniach. Gdy główne siły osiągnęły wewnętrzny pas obrony grenadierzy pancerni otworzyli ogień. Fala za falą żołnierzy radzieckich padały pod ogniem karabinów maszynowych, jednak wkrótce, wsparci czołgami zaczęli likwidować kolejne gniazda oporu. Grenadierom pancernym zaczęło brakować amunicji, artyleria mająca dobrze przygotowane pola ostrzału mogła oddać tylko po kilka strzałów na działo. Wkrótce pas obrony zaczął się znacząco zwężać, a walki przeniosły się na rogatki miasta. Parę minut po godzinie 12.00 na hotel w którym miał swoją siedzibę sztab 11. Panzerarmee zaczęły spadać pociski artyleryjskie. Steiner wyszedł na balkon, duża część miasta płonęła, wszędzie było słychać odgłosy eksplozji. Wydał rozkaz ewakuacji sztabu i po kilkunastu minutach kolumna samochodów, ciężarówek i transporterów opancerzonych osłaniany przez kilka czołgów ruszyła ulicami zniszczonego miasta. Steiner wydał ostatnie rozkazy, dotyczyły one wysadzenia ważniejszych budynków w mieście, a także rozdysponowania w miarę możliwości, między mieszkańców, zapasów których nie ewakuowano. Pozostałą część miano zniszczyć.


Helsinki po bombardowaniu

Jego głowę zaprzątała teraz głównie sytuacja na prawym skrzydle jego armii. Ostatnie raporty jakie dochodziły do jego sztabu przed ewakuacją mówiły o ciężkich walkach na froncie VIII. SS Panzerkorps i X. SS Armeekorps. Rosjanie za wszelką cenę starali się dotrzeć do miasta przecinając tzw. "drogę życia", ostatnią przejezdną trasę między Helsinkami a siłami niemiecko-fińskimi w Karelii. Steiner wiedział że przez kolejne kilka godzin najprawdopodobniej utraci łączność ze swoimi generałami, dlatego przy wyjeździe z Helsinek pozostawił kilku swoich oficerów sztabowych którzy mieli kierować wszystkie zdolne do walki jednostki do wsparcia dywizji walczących o utrzymanie drogi.

Do wieczora było po wszystkim, 11. Panzerarmee SS znajdowała się w odwrocie, ostatnie oddziały wycofywały się z miasta, wzdłuż drogi toczyły się nadal ciężkie walki, a sama droga znajdowała się w zasięgu baterii radzieckich. Feldmarszałek Heinrici skontaktował się ze sztabem Steinera i powiedział mu że musi liczyć tylko na własne siły, gdyż jednostki transportowane z HG B przybędą dopiero za kilka dni i nie wcześniej jak po upływie tygodnia osiągną gotowość bojową. Kiedy zapadły ciemności walki nieco zelżały, artyleria Rosjan, która nie zdążyła przed nadejściem zmierzchu wstrzelać się w "drogę życia", przerwała ostrzał. Słychać było tylko gdzieniegdzie pojedyncze wystrzały i eksplozje, nieprzerwanie rozlegał sie tylko huk potężnych silników pojazdów pancernych, które w całkowitych ciemnościach sunęły na wschód.

Steiner dotarł do sztabu marszałka Mannerheima, rankiem 21 maja. Ten sędziwy marszałek był niezwykle zasępiony, mimo że od dawna się z tym liczył, to jednak upadek stolicy jego ojczyzny bardzo go zasmucił, jednak bezzwłocznie przyjął niemieckiego generała. W krótkich słowach podziękował mu za wysiłek włożony w obronę miasta, kazał także przekazać podziękowania dla dzielnej armii która od wielu miesięcy walczyła ramię w ramię z żołnierzami fińskimi o obronę niepodległości Finlandii. Steiner ze swojej strony zapewnił że uczyni wszystko co w jego mocy by odzyskać miasto i wyszedł kontynuować swoją pracę. Mimo że od kilku dni praktycznie nie spał, natychmiast zaczął zbierać raporty o sytuacji jego armii. Wynikało z nich że odwrót przebiega zgodnie z planem i tylko niewielkie grupy żołnierzy, gubiąc drogę w ciemnościach, wpadło w ręce wroga. Był zadowolony ze swoich żołnierzy w końcu nie pierwszy raz, odkąd dowodził armią w Finlandii prowadził walki odwrotowe i miał do nich pełne zaufanie. Nastroiło go to optymistycznie, gdyż sądził że jak tylko przegrupuje swoje siły, będzie mógł przeprowadzić kontratak.

Bitwa na łuku za Donem
Wieczorem 16 maja do sztabu HG Don zaczęły napływać niepokojące meldunki, mówił o zwiększonym ruchu na pozycjach radzieckich, co nie wróżyło dobrze. Około północy przyszedł kolejny raport, tym razem z 2. Armii Węgierskiej. Meldowano że wysunięte pozycje znalazły się pod silnym ogniem artylerii wroga i że utracono łączność z batalionami na pierwszej linii.



Manstein wiedział że oznacza to kolejny atak Rosjan, natychmiast skontaktował się z generałem Harpe by poinformować go o zagrożeniu. Harpe poinformował go że właśnie otrzymuje informacje ze sztabów korpusów że na odcinku 7. Panzerarmee również rozgorzały walki i właśnie próbuje się zorientować co do skali niebezpieczeństwa.
Mansteina czekały teraz nerwowe godziny, jednak postanowił działać. Nawiązał łączność ze sztabem HG Mitte i poprosił feldmarszałka Modela o przyśpieszenie wykonania planu który opracowywali od kilku dni. Polegał on na ataku 1. Armii Węgierskiej przez Don na pozycje radzieckie pod Lipeckiem. Model wydał rozkaz feldmarszałkowi Szombathelyi by ten z nastaniem ranka ruszył do ataku.



Wspierać go miała 2. Panzerarmee z pozycji wokół Tuły i armie rumuńsko-węgierskie stacjonujące na wschód od Woronża. O godzinie 6.00 rano, 17 maja, piechota węgierska po osłoną porannej mgły rozpoczęła forsowanie Donu. Równocześnie z północy i południa siły Osi rozpoczęły ostrzał na pozycje radzieckie. Rosjanie niespodziewanie stawiali słaby opór i widząc skoordynowane ataki z trzech stron, rozpoczęli odwrót. Forsowanie rzeki, którego tak obawiał się feldmarszałek Szombathelyi, poszło bardzo sprawnie, bez większych strat i wkrótce po umocnieniu przyczółków, rozpoczęto przerzucać na drugi brzeg główne siły węgierskie.

Tymczasem na odcinku 7. Panzerarmee cały ranek trwały ciężkie walki, jednak krótko po godzinie 13.00 walki zaczęły wygasać. Atak na lewym skrzydle HG Don przyniósł efekt, dowódcy radzieccy podjęli decyzje o zaprzestaniu ataku do czasu wyjaśnienia sytuacji pod Lipeckiem. Stało się to w ostatniej chwili gdyż front 2. Armii Węgierskiej trząsł się już w posadach.

Godzina 18.12, telefon do sztabu HG Don

Josef Harpe: - Tu generał Harpe, proszę mnie natychmiast łączyć z feldmarszałkiem Manstainem.

Nastąpiła krótka chwila ciszy.

Erich von Manstein: - Manstein, słucham.

J. H. : - Mam do zakomunikowania przykrą wiadomość. Generał Skorzeny zmarł przed chwilą w szpitalu polowym.


Gen. Otto Skorzeny

E. v. M. : - Jak to się stało?

J. H. : - Dopiero przed chwilą otrzymałem tą wiadomość. Z tego co się zorientowałem to z relacji bezpośredniego świadka wynika że Skorzeny wraz ze swoim sztabem w momencie rozpoczęcia ostrzału znajdował się blisko pierwszej lini. Świadek mówił że nastąpiło duże zamieszanie i każdy próbował się ukryć. Jak ostrzał ustał Skorzeny podobno próbował dowiedzieć się jaka jest sytuacja, ale nagle niewiadomo skąd pojawiło się kilka radzieckich czołgów. Rozpoczęła się masakra ponieważ jego kompania wartownicza nie miała broni przeciwpancernej. Mówi że widział jak Skorzeny próbował uciec transporterem opancerzonym, ale wkrótce trafił go(trans.op.) pocisk czołgowy. Kilku żołnierzy podbiegło do wraku i wyciągnęła generała. Podobno miał cały spalony bok i strzępy nogi zwisały mu poniżej kolana, ale wsadzili go do samochodu sztabowego i ten żołnierz odjechał z nim w poszukiwaniu szpitala. Był z nim jeszcze drugi żołnierz który próbował opatrzyć mu rany, ale gdzieś zniknął i jeszcze go nie przesłuchałem. Jak znaleźli szpital,lekarze próbowali jeszcze powstrzymać krwawienie, ale Skorzeny zmarł nie odzyskawszy przytomności.

E. v. M. : - Wielokrotnie uprzedzałem go żeby nie pchał się w paszczę wilka i w końcu się doigrał. Z mojej strony biorę na siebie przekazanie tej wiadomości OKH i Führerowi. Jak pan będzie miał jakieś nowe informacje to proszę się ze mną kontaktować a na razie dziękuję.

Wkrótce wiadomość dotarła do Hitlera i von Brauchitscha. Führer przyjął tą wiadomość w milczeniu, von Brauchitscha rozumiał że korpus w obliczu walk jakie go czekały, nie może pozostać bez dowódcy. Dlatego szybko skontaktował się z gen. Meindlem, doświadczonym dowódcą wojsk spadochronowych i rozkazał mu jak najszybciej stawić się w sztabie 7. Panzerarmee, w celu objęcia dowództwa III. Fallschrimjager Korps.



Krótko przed południem 19 maja 1. Armia Węgierska, osiągnęła swoje zakładane pozycję wokół Lipecka, jednak niemal natychmiast została zaatakowana przez Rosjan przeważającymi siłami.



Manstein nie zwlekał tylko rozkazał ruszyć do natarcia Tambow 2. Armii Rumuńskiej i 3. Armii Węgierskiej wspieranych na prawym skrzydle przez 22. Armee SS.



Jako że główne siły radzieckie były zaangażowane w kontrnatarciu na Lipeck, atak sił rumuńsko-węgierskich napotkał tylko niewielkie siły. Marszałek Żukow, dowodzący tym odcinkiem frontu, widząc zagrożenie dla swoich tyłów rozkazał przerwać natarcie na Lipeck i wycofanie się w kierunku Penzy. Przez następne kilka dni siły osi prowadziły walki z wycofującymi się dywizjami Armii Czerwonej. 23 maja Węgrzy osiągnęli swoje wyznaczone pozycje, a następnego dnia uczynili to Rumuni, odpierając słaby kontratak wroga.



Międzyczasie na froncie pod Bałaszowem na nowo rozgorzały walki, Rosjanie rzucili do walki 30 dywizji.Po ośmiu godzinach walki, nastąpiło to czego obawiał się Harpe i Manstein. Dywizje radzieckie przełamały front 2. Armii Węgierskiej i Węgrzy zaczęli się wycofywać odsłaniając prawe skrzydło ugrupowania. Od gen. Deckera, dowódcy Panzerkorps "Feldheernhalle" nachodziły niepokojące raporty. Meldował on że utracił styczność z dywizjami węgierskimi i na prawo od niego powstała kilkukilometrowa wyrwa we froncie. Harpe podjął trudną decyzję o odwrocie w stronę Borisglebska, o czy natychmiast zameldował Mansteinowi. Ten zgodził się z decyzją Harpego i na całej długości frontu rozpoczął się odwrót. Operacja przebiegała sprawnie i do 23 maja armie na nowo obsadziły pozycje wokół Borisglebska.

W następny dniach walki na tym odcinku ustały, obie strony były mocno wyczerpane, a działania wojenne przeniosły się na północ.

Bitwa o Wołkow
Na południe od jeziora Onega od jesieni 1949 roku, stały wbite klinem w pozycje armii radzieckiej na głębokości stu-kilkunastu kilometrów, siły niemieckiej 18. Armee. Generał von Tipperskich dowodzący tą armią, spodziewał się że wraz z zakończeniem okresu roztopów stanie się jednym z głównych celów radzieckich ataków. Jednak pierwsze tygodnie wiosny nie przyniosły nic szczególnego i poza sporadycznymi wymianami ognia między patrolami, nic się nie działo. Jednak późnym popołudnie 23 maja miało się to zmienić.

Tego spokojnego popołudnia żołnierze na pierwszej linii usłyszeli znajomy odgłos, rozległy sie krzyki "Kryć się organy Stalina". Na pozycje niemieckie zaczęły spadać rakiety z Katiusz, a wkrótce pociski artylerii konwencjonalnej. Pozycje polowe 18. Armee zostały starannie przygotowane do obrony, także ostrzał artyleryjski przyniósł niewielki straty. Po przygotowaniu artyleryjskim na całej długości frontu Rosjanie przypuścili szturm piechotą i czołgami. Dobrze zamaskowane pozycje dział przeciwpancernych skutecznie odpierały ataki czołgów, a ckm-my dziesiątkowały nacierającą piechotę. Całą noc trwały zażarte walki ale Niemcy utrzymali swoje pozycje i odparli Rosjan. Gen. von Tipperskich przypuszczał że marszałek Budionny przeprowadził rozpoznanie walką i teraz zna pozycje jego dział przeciwpancernych, a wydawało być się kluczowe dla obrony gdyż jego armia nie posiadała żadnych ruchomych odwodów. Rozkazał przemieścić swoje działa przeciwpancerne na zapasowe pozycje, wybudowane zimą i oczekiwać na nowy atak Rosjan.



Długo nie trzeba było czekać, rankiem 25 maja Rosjanie na nowo rozpoczęli ostrzał. Tak jak przypuszczał von Tipperskich duża ilość granatów artyleryjskich spadła na opuszczone pozycje dział przeciwpancernych. Nastąpił kolejny szturm, Rosjanie atakowali równocześnie prawe i lewe skrzydło jego ugrupowania. Cały dzień toczyły się bardzo ciężkie walki, obie strony ponosiły duże straty a do szpitali polowych napływały masy rannych żołnierzy. Jednak skuteczny ogień przeciwpancerny sprawił że przeciwnik nie mógł wykorzystać swojej przewagi w broni pancernej i do końca dnia udało się odeprzeć jego atak. Raporty o stratach przerażały von Tipperskicha, a jego żołnierze byli mocno wyczerpani. Spodziewał się że Rosjanie skoro chwycili już go za gardło teraz nie odpuszczą.

Krótko po północy 27 maja Rosjanie przypuścili kolejny atak i po krótkich walkach przełamali front. Von Tipperskich nakazał odwrót swoich sił w kierunku Ługi. Najtrudniejsza sytuacja wytworzyła się w XXXXVIII. Armeekorps gen. Lieba, który dotychczas był w najmniejszym stopniu uwikłany w walkę, a teraz został częściowo okrążony przez Rosjan. Gen. Lieb zmuszony był porzucić część swojego sprzętu i rozkazał przebijać się swoim żołnierzom do swoich.



Cała armia cofała się,von Tipperskich miał wątpliwości czy po ciężkich stratach w ostatnich dniach zdoła samodzielnie utworzyć nową linię obrony na wschód od Ługi. Feldmarszałek Heinrici zapewnił go jednak że w razie konieczność uruchomi 3. Panzerarmee, by ta osłaniała jego odwrót.

30 maja Hitler przybył do Wiednia gdzie następnego dnia miał odbyć się pogrzeb gen. Skorzenego. Ostatnie wydarzenia na froncie wywołały u niego wściekłość, domagał sie zdecydowanych działań i mówił że polecą głowy jeżeli nie wykona sie jego rozkazów. Chciał odsunąć Steinera i von Tipperskicha jednak zdecydowana obrona ich działań przez von Brauchitscha i Heinriciego spowodowała że musiał odstąpić od swoich planów. Armia ciągle była monolitem który stał murem za swoimi dowódcami i nawet Führer musiał się liczyć z jej zdaniem.

Wojna na morzu
Wobec zajęcia Malty, alianci zaniechali prób wysyłania tam konwojów z zaopatrzeniem i floty podwodne na Morzu Śródziemnym straciły pole do działania. Jedynym akwenem na którym działania okrętów podwodnych przyniosły skutek był Ocean Indyjski.



25 maja Kriegsmarine próbowała przechwycić okręty uciekające z Malty jednak dopiero późnym wieczorem 28 maja udało się dopaść wrogą flotę i zatopić jeden krążownik i kilka okrętów podwodnych.


25 maja


28 maja

 

Zał. 1

III Rzesza lata 50-te​

​

Armie lądowe III Rzeszy i jej sojuszników z Rumunii i Węgier:

http://files.filefront.com/Armie+stan+na+15IV1950rar/;9634422;/fileinfo.html


Stan na 15.IV.1950.

 

Odc. 21

III Rzesza lata 50-te​

1 - 15 czerwca 1950​

Front zachodni
Wiosną na terenie okupowanej przez Włochów Grecji wzmogła się aktywność ruchu oporu. Na początku czerwca ich aktywność urosła do tego stopnia, że Włosi praktycznie stracili kontrole na terenem wokół Larisy. Feldmarszałek Keitel, dowódca HG D, który obecnie przejmował dowodzenie nad tym okupowanym terenem od HG C, poprosił sojuszników bułgarskich by oczyściły te tereny z miejscowych band. Krótko po tym dwie dywizje bułgarskie rozpoczęły akcję pacyfikacyjną na wzgórzach wokół Larisy, która doprowadziła do stłumienia oporu i pojmania najważniejszych przywódców ruch oporu w tym rejonie.



Na niebie nad Europą zachodnią kolejny miesiąc trwały walki powietrzne. Po raz kolejny najwięcej pracy miał XXV. Fliegerkorps gen. Aschenbrennera, ścierający się z lotnictwem kanadyjskim i Związku Południowej Afryki, w walkach nad Akwitanią.



Ponadto korpus myśliwców gen. Rittera von Greima, przechwycił flotę amerykańskich bombowców i myśliwców eskortowych, zadając im ciężkie straty.



Lotnictwo morskie, w ostatnich tygodniach otrzymało bardzo skąpe informacje od wywiadu, co w konsekwencji spowodowało że bombowce nie zatopiły żadnego wrogiego okrętu wojennego ani zaopatrzeniowego. Nie małe znaczenie miały także wprowadzone ograniczenia w zużyciu paliwa co znacznie ograniczyło liczbę i czas lotów patrolowych.
Jednak mimo sztab OKL i OKM w porozumieniu z szefem sztabu lotnictwa włoskiego gen. Francesco Pricolo, postanowił przebazować kolejną flotę bombowców morskich w rejon południowej Hiszpanii, by wzmocnić ataki na konwoje płynące do północnej Afryki.



Front afrykański
Po zakończeniu działań w Afryce wschodniej i opanowaniu sytuacji, obecnie armie włosko-niemieckie znajdują się w fazie przegrupowywania sił, do nowej ofensywy.



Jedyne starcia miały miejsce na niebie nad Dire Dawa gdzie XXIII. Fliegerkorps toczył walki z lotnictwem kanadyjskim prowadzącym rozpoznanie na tym odcinku frontu.



Front wschodni
Rankiem 1 czerwca rozpoczęła się ceremonia pogrzebowa gen. Skorzenego. Do Wiednia, rodzinnego miasta gen. zjechała się całą elita III Rzeszy na czele z Hitlerem. Uroczystość miała być utrzymana w duchu narodowo-socjalistycznym, nad wszystkim czuwał minister propagandy Rzeszy Joseph Goebbels. Starł się on wciągnąć organizacje projektu ministra Speera znanego w reżyserowania w latach 30-tych zjazdów NSDAP w Norymberdze które na długo utkwiły w pamięci tam obecnych, ale Speer odmówił tłumacząc się natłokiem obowiązków. Do ściągnięto filmowców z całej Rzeszy, ze słynną Leni Riefenstahl na czele, którzy mieli uwiecznić tą podniosłą chwilę. Goebbels wymógł na biskupie Wiednia zgodę na przystrojenie katedry św Stefana, flagami ze swastyką. Następnie kondukt pogrzebowy miał przejechać ulicami Wiednia, na wojskową część cmentarza. Kulminacyjną częścią uroczystości miał się stać przelot nad miastem formacji ściągniętych z obrony powietrznej rzeszy, myśliwców Me-262 które miały na niebie utworzyć wielką swastykę.



Przemowę Führera, rozpoczynającą ceremonie, poprzedziła burza oklasków i odśpiewanie hymnu narodowego. Po Hitlerze wystąpił gen. Student, dowódca wojsk powietrzno-desantowych Wehrmahtu, a zaraz za nim, przybyły z gorącego frontu nad Donem, feldmarszałek von Manstein. Gdy schodził z mównicy podszedł do niego oficer łącznościowy z OKH, kapitan Hans Giefer:

H. G. : - Panie feldmarszałku, mam najnowszą depeszę z front, kazano mi pilnie oddać ją w pana ręce.

Manstein wziął do ręki kartkę papieru i odczytał kilka pierwszych słów:

Okazało się że w nocy kiedy Manstein leciał do Wiednia, Armia Czerwona zaatakowała najsłabszy odcinek jego frontu, obsadzony przez armie sojusznicze. W tej sytuacji wymógł na Hitlerze zgodę na oddalenie się z uroczystości i powrót do swojej grupy armii. Wsiadł do samochodu służbowego i udał się w kierunku lotniska gdzie czekał na niego Ar-234, który miał go zabrać do jego sztabu.

Bitwa na łuku z Donem
1 czerwca o godzinie 2.00, 26 radzieckich dywizji pod dowództwem marszałka Timoszenki zaatakowały pozycje 2. Armii Rumuńskiej i 3. Armii Węgierskiej.



Jako że te dwie armie obsadziły te pozycje zaledwie przed tygodniem, nie zdołano przygotować jeszcze w należyty sposób pozycji obronnych. Duże znaczenie miało także zachowanie sztabów obu armii. Pod nieobecność Mansteina, kiedy Rosjanie zaczęli się przełamywać między dowódcami odżyły dawne animozje(jak wiadomo od wieków Węgrzy i Rumuni nie darzą siebie sympatią). Jedni drugi zaczęli zarzucać niekompetencję co powodowało dalszy chaos w dowodzeniu armiami. Armia Czerwona przedzierała się przez wyłomy we froncie, na co dowódcy dywizji, pozbawieni rozkazów z góry rozpoczęli odwrót na własną rękę. Do 7.00 większość sił znajdowała się w odwrocie kierując się na Woroneż.



Manstein który dopiero nad ranem 2 czerwca dotarł do swojego sztabu zaczął zbierać raporty dotyczące sytuacji na froncie. Ze sztabów rumuńskiego i węgierskiego dochodziły niejasne często sprzeczne doniesienia, co bardzo zaciemniało ogólny obraz.

Manstein w tej sytuacji musiał podjąć jakieś działania. Najpierw skontaktował się z sztabem 7. Panzerarmee która właśnie uzupełniała straty po odwrocie z pod Bałaszowa.

E. v. M. :- Generale Harpe ile czasu zajmie panu przegrupowanie pana armii na front 22. Armee SS i podjęcie kontrataku na Tambow.

J. H. : - Myślę że do trzech dni powinniśmy być gotowi.

E. v. M. :- W takim razie rozkazuje panu podjąć takie działania, jednocześnie nasz kontratak na Bałaszow zostaje odłożony na później. 2. Armia Węgierska obsadzi pana prawe skrzydło a pańska armia wraz z armią feldmarszałka Grassera podejmiecie atak na lewe skrzydło wyłamujących się pod Tambowem Rosjan.

Następnie Manstein powiadomił sztab 22. Armee SS, rozkazując przygotować pozycje wyjściowe dla 7. Panzerarmee.

Nocą 4 czerwca do sztabu HG Don dotarła wiadomość że wszystko jest niemal zapięte na ostatni guzik i przed świtem jednostki osiągną pozycje wyjściowe do ataku. W ostatniej chwili 7. Panzerarmee została wzmocniona korpusem piechoty z 2. Armii Węgierskiej, by wzmocnić siłę uderzenia.

Po godzinie 2.00 po krótkim przygotowaniu artyleryjskim, 7. Panzerarmee i 22. Armee SS ruszyły do ataku. Pozycje radzieckie nie były wcześniej rozpoznane ale generał Harpe i feldmarszałek Grasser sądzili że Rosjanie nie podciągnęli jeszcze głównych sił i dopiero po kilkunastu godzinach może nastąpić bój spotkaniowy. Celem samego ataku nie było odtworzenie linii frontu sprzed kilki dni ale związanie możliwie największych sił wroga do czasu odtworzenia zdolności bojowej przez 2. Armię Rumuńską i 3. Armię Węgierską, by później mogły one samodzielnie na nowo obsadzić front.



Atak rozpoczął się punktualnie, czołgi, transportery opancerzone i ciężarówki wypełnione żołnierzami wyruszyły do walki. Największy kłopot stanowiła gęsta pokrywa chmur na niebie z której co chwilę padał rzęsisty deszcz, sprawiając że wąskie polne drogi stawały się nieprzejezdne. Chmury które utrzymywały się od kilku dni spowodowały że rozpoznanie lotnicze nie mogło być skutecznie przeprowadzone, ograniczone zostały także działania bombowców.

Jeszcze przed świtem czołowe oddziały obu armii niemieckich zaczęły zdobywać wysunięte pozycje Rosjan. W pierwszych godzinach walki, po przesłuchaniach pojmanych jeńców, okazało się że przed frontem 7. Panzerarmee i 22. Armee SS znajduje się tylko sześć dywizji radzieckiej, wspartej co prawda silną artylerią ale jeszcze nie była ona rozmieszczona na pozycjach, co znacznie ograniczało jej skuteczność.

Na ranem 5 maja do sztabu 22. Armee SS przybył dowódca HG Don feldmarszałek von Manstein. Po chwili zjawił się też dowódca 22. Armee SS feldmarszałek Grasser, który właśnie wrócił z wysuniętych pozycji XVII. SS Armeekorps, gdzie obserwował rozwinięcie ataku korpusu gen. Mohnke. Natychmiast wziął się do pracy prosząc o raporty z innych odcinków frontu jego armii, swoich oficerów sztabowych. Manstein wysłuchawszy sprawozdań był zadowolony, natarcie rozwijało się bez większych przeszkód.

Ciągle jednak tkwił w jego głowie obraz 22. Armee SS jaki pamiętał sprzed ponad roku. Wtedy, wkrótce po objęciu nowo utworzonej HG Don, kiedy wizytował swoje armie przeżył nie mały szok widząc że armia ta składa się głównie z kilkunastoletnich chłopców, na domiar złego pochodzących z większości podbitych przez Trzecią Rzeszę, często wogóle nie mówiących po niemiecku. Przeszli oni tylko pobieżne szkolenie wojskowe, szwankowało dowodzenie na niższych szczeblach tym wielonarodowym tyglem, przez co w pierwszych miesiącach walk ponosiła ona koszmarne straty. Największa jej zaletą był jej dowódca , 59-letni, awansowany do stopnia feldmaszałka gen. Anton Grasser. Jego szybki awans wzbudzał niechęć u części starszych generałów jednak Manstein cenił go za jego operatywność i umiejętność prowadzenia walk zawówno w ataku jak i obronie. Dużym problemem Grassera byli jego dowódcy korpusów. Ci przesiąknięci fanatyzmem generałowie SS często nie liczyli się kompletnie ze stratami jakie ponosiły podległe im dywizje, co jednak podobało się Himmlerowi i jego machinie propagandowej która kreując męczenników, zapewniał stały dopływ młodych ochotników do armii. 22. Armee SS w toku walk okrzepła stając się pełnowartościową armią, ci żołnierze którzy przetrwali rok walk na froncie, byli na tyle doświadczeni że z powodzeniem mogli kierować poczynaniami młodszych kolegów.


Na południe od armii SS atakowała 7. Panzerarmee. Żołnierze generała Harpe po odwrocie z pod Bałaszowa pałali chęcią do walki(szczególnie korpus powietrzno-desantowy który pałał chęcią zemsty za śmierć gen. Skorzenego). W ciągu ostatnich kilkunastu dni uzupełniano stany jednostek do etatów, część sprzętu wyremontowano w warsztatach polowych, docierały także transporty z głębokich tyłów. Jeden taki transport wzbudził niemałe zamieszanie w dowództwie armii, gdyż okazało się że kilkadziesiąt czołgów, dział pancernych i transporterów opancerzonych jakie przybyły z Charkowa posiada jeszcze kamuflaż zimowy. Zmusiło to żołnierzy, wobec braku farb i barwników do szukania zaimprowizowanych metod maskowania. Jednak armia z wszystkimi problemami sobie poradziła i przed świtem 5 maja ruszyła do natarcia.

Pierwsze kilkanaście godzin walki toczyło się po myśli Niemców jednak wkrótce po zapadnięciu ciemności do sztabów obu armii zaczęły napływać doniesienia o coraz większej aktywności Rosjan. Krótko po godz. 20.00 armie radzieckie na którymi dowództwo objął marszałek Żukow, starły się z głównymi siłami feldmarszałka Mansteina. Zapanował ogólny chaos, pogłębiony dodatkowo zapadającymi ciemnościami. Jednostki traciły łączność, przez co nikt nie wiedział jak naprawdę wygląda linia frontu. W sztabie HG Don zapanował niepokój, Manstein skontaktował się z armiami które dopiero wycofały się spod Tambowa, a także z 1. Armią Węgierską z HG Mitte i poprosił o podjęcie działań nękających, by Żukow musiał podzielić swoje siły i nie mógł skierować swoich głównych sił naprzeciw armii niemieckich. Całą noc toczyły się zacięte walk, nad ranem zaczęły traci swą intensywność. Główne siły obu stron zatrzymały się, pogarszało się zaopatrzenie, czołgi w toku całonocnych walk zużyły większość swoich zapasów paliwa. Po kilkudniowej ulewie tereny wokół Tambowa zamieniły się w morze błota, co dodatkowo utrudniało podciągnięcie zapasów. Atak sił radzieckich został zatrzymany, do południa 7 maja toczyły się jeszcze sporadyczne walki między oddziałami osłaniającymi odwrót.



HG Don także musiała się zatrzymać, teren wokół Tambowa maił przez najbliższe dni pozostać ziemią niczyją.

Manstein analizując nocną bitwę szczególnie zwrócił uwagę na postawę XII. SS Kavallerie-Korps gen. Kaula. Dwie dywizje kawalerii pancernej należące do tego korpusu, dokonały szybkiego przełamania frontu, a następnie szybko ruszyły w stronę skrzyżowania dróg, oznaczonych na mapach sztabowych jako C-221. Atak przeprowadzony w bardzo szybkim tempie spowodował że gen. Kaul stracił kontakt z poruszającymi się wolniej korpusami armii do której należał. Wydał rozkaz o przygotowaniu do obrony tego ważnego skrzyżowania, do czasu nadciągnięcia głównych sił. XII. SS Kavallerie-Korps zajął pozycje kilkanaście kilometrów przed główną linią frontu 22. Armee SS. Pod wieczór napór Rosjan znacznie się zwiększył, dwie dywizie niemieckie zostały zaatakowane przez dwukrotnie większe siły wroga który za wszelką cenę chciał odzyskać panowanie nad tym terenem.

Szczególnie ciężkie walki toczyły się o kołchoz "Prawda" stanowiący północno-zachodni kraniec linii obronnych Kaula, gdzie bronił się jeden z batalionów 37.SS-Freiwilligen Kavallerie Division "Lützow". Dowódca korpusu, otrzymując rozpaczliwe prośby o wsparcie wysłał w ten rejon jedną kompanie z 258. SS-schwere Panzerjäger Abteilung, składającą się z 15 Jagdtigerów. Przybycie tych dział ostatecznie przechyliło szalę zwycięstwa, całonocnych walk na stronę Niemców, a skrzyżowanie zostało ostatecznie w rękach SS-manów.



Jak się później okazało pozycja ta była kluczowa dla przebiegu całej bitwy, gdyż Żukow planował że tą drogą będzie szło zaopatrzenie dla dywizji stanowiących jego najsilniejsze, lewe skrzydło, powstrzymujące kontratak armii niemieckich.

Wkrótce jednak walki na całym froncie zamarły. Najewiększą w tym rolę odegrał potężny front atmosferyczny obejmujący całą środkową Rosję, po raz kolejny "Generał Błoto" skutecznie zahamował działania obu armii. Na jednym tylko odcinku frontu nad Donem nastąpiła czasowa poprawa pogody.



Na froncie pod Urjupinskiem od kilku tygodni stacjonowała 8. Armee 35-letniego gen. Ericha Bärenfängera. Jej dowódca był jednym z najmłodszych generałów w całym Wehrmachcie, a do tego jeszcze dowodził całą armią co sprawiało że starsi stażem i wiekiem generałowi często odnosili się do niego niechętnie. W środowisku oficerskim panowała o nim opina że jego kariera od dowódcy plutonu do generała armii jest wynikiem tego że Hitler zobaczył w nim wzór dla całej młodzieży III Rzeszy. Nazistowska machina propagandowa szybko podchwyciła temat i od tamtej pory postać generała Bärenfängera była znana przez każde dziecko w Rzeszy i na terenach przez nią okupowanych.
Sam generał mimo iż nie posiadał wykształcenia w szkołach oficerskich, był skutecznym dowódcą i szybko się uczył dowodzenia coraz to większymi jednostkami jakie dostawał pod swoją komendę. Poza tym odziedziczył po poprzednim dowódcy armii gen. Wöhlerze, sztab doświadczonych oficerów, co sprawiał że ogólna wartość armii była raczej wysoka.

Nad ranem 8 maja pozycje 8. Armee zostały zaatakowane przez ponad dwadzieścia dywizji radzieckich z rejonów Bałaszowa i Saratowa.



Gen. Bärenfänger natychmiast powiadomił Mansteina który w dalszym ciągu przebywał na foncie pod Tambowem o zaistniałej sytuacji. Ten bezzwłocznie postanowił działać nie czekając na rozwój zdarzeń, skontaktował się z dowódcą najliczniejszej na całym froncie wschodnim armii, 1. Armii Rumuńskiej, feldmarszałkiem Antonescu. Z racji tego że dysponował on ponad dwudziestoma dywizjami, posiadał spory odwód operacyjny który mógł zostać niemal natychmiast wprowadzony do walki. Kilka godzin po pierwszym szturmie na pozycje 8. Armee, Rumuni ruszyli ze swoich pozycji nad Wołgą na skrzydło Rosjan. Wprowadziło to dezorganizację w szeregach wroga i do godz. 10.00 atak Armii Czerwonej się załamał i zmuszona została do przejścia do obrony.

Pięć dni później Rosjanie ponowili swój szturm na pozycje pod Urjupinskiem, ponownie lewe skrzydło HG Don zostało zagrożone.



Manstein jako że 7. Panzerarmee i 22. Armee SS były obrócone frontem w kierunku Tambowa, musiał po raz kolejny atakować tylko jedno skrzydło Rosjan. Tym razem Rumuni napotkali większe niż ostatnio siły radzieckie, ale ich natarcie zmusiło siły wroga do przerwania natarcia na pozycje 8. Armee. Sytuacja na prawym skrzydle HG Don została na razie opanowana.

Równocześnie z ofensywą na Urjupinsk, Armia Czerwona zaatakowała także pozycje 1. Armii Węgierskiej pod Lipeckiem, stanowiącej prawe skrzydło HG Mitte.



Atak został przeprowadzony niewielkimi siłami, ale Model, pozostający jeszcze na stanowisku dowódcy HG Mitte, postanowił ruszyć część swoich sił spod Tuły, do związania części sił Rosjan.

2. Panzerarmee gen. Guderiana rozpoczęła ostrzał artyleryjski pozycji radzieckich, a następnie ruszyły do boju niewielkie grupy bojowe grenadierów pancernych osłanianych czołgami. Udało się związać duże siły Rosjan, co skutecznie zredukowało siłę natarcia na Lipeck.

13 czerwca na froncie dońskim walki angażowały duże siły obu stron.



Na froncie północny, po odwrocie 11. Panzerarmee SS zapanował spokój. Natychmiastowy kontratak Steinera który miał nastąpić po przegrupowaniu sił, został odwołany. Powodem tej decyzji były dane wywiadu i informacje uzyskane od fińskiego ruchu oporu, które mówiły o koncentracji wokół Helsinek potężnej, składającej się z kilkunastu dywizji pancernych armii radzieckiej. Heinrici skłonił sił ku zaplanowaniu nowej potężnej operacji, która miała zaangażować większość sił jaki mi dysponował i doprowadzić do odzyskania terenów południowej Finlandii. Operacja miała otrzymać kryptonim "Erzengel".

HG Nord na mocy rozkazu OKH z dnia 15.06.1950 otrzymała nową jednostkę taktyczną. Wszystkie posiłki jakie przybyły w ostatnich tygodniach postanowiono skupić po jednym dowództwem i tak narodziła się Grupa Operacyjna(Armeeabteilung) Tolsdorff.



Dowódcą został młody 41-letni gen. Tolsdorff, bohater walk m.in. pod Tułą.

Do OKH dotarła informacja że na Węgrzech zakończono organizowanie kolejnego sztabu armijnego na wzór niemiecki dla 2. Armii Węgierskiej. Dowódcą został gen. Ternegg-Ratz.



Wojna na morzu
Początek czerwca przyniósł kolejne sukcesy naszej flocie podwodnej operującej na Oceanie Indyjskim.



Inne

Wywiad
W pierwszych tygodniach czerwca nasz wywiad odniósł znaczące sukcesy.
4 czerwca nasza siatka w Chinach przesłała informacje że udało nam się pozyskać kolejnego szpiega w tym przesiąkniętym korupcją kraju. Z doniesień wynika że zajmuje on wysokie stanowisko w przemyśle zbrojeniowym tego kraju.

Z mniejszym powodzeniem zakończyła się próba zainstalowania siatki wywiadowczej na kontrolowanej przez Holandię wyspie Borneo. Nasz agent zwrócił na siebie uwagę tamtejszego kontrwywiady ale kilka sporych łapówek pozwoliło uniknąć zdekonspirowania.



Sukcesy odniósł również nasz kontrwywiad. Śledzony od kilku tygodni agent brytyjskiego wywiadu został schwytany na granicy ze Szwajcarią, podczas próby przerzutu kolejnego agenta, tym razem z USA. Obaj zostali przewiezieni do komendy Gestapo w Monachium gdzie czeka ich pewny los.



Odkrycia
12 maja komisja z Generalnego Inspektoratu Luftwaffe wydała decyzję, że w konkursie o projekt ciężkiego bombowca dalekiego o napędzie turbo-odrzutowym, zwyciężył zespół badawczy z zakładów Junkersa. Komisja orzekła że przedstawiony przez nich prototyp uzyskał najlepsze osiągi i w związku z tym jest rekomendowany do produkcji seryjnej pod nazwą Junkers Ju-488. Hitler zaakceptował tą decyzje, jednak przemysł na chwile obecną nie był w stanie zwolnić mocy produkcyjnych, dlatego projekt rozbudowy sił strategicznych został odłożony na później.



W związku z tym Führer postanowił zwiększyć nakłady na konstrukcje rakiet strategicznych krótkiego zasięgu, tańszych w produkcji od samolotów. Zespół badawczy pod kierownictwem Wernhera von Brauna wznowił pracę nad bronią terrorystyczną.

 

Odc. 22

III Rzesza lata 50-te​

15 czerwca - 1 lipca 1950​

Front zachodni
Kolejny miesiąc wojny upływa na tym teatrze działań spokojnie, armie na tym obszarze mogą bez przeszkód sprawować funkcje na tym obszarze, chronione przez potężne fortyfikacje Wału Atlantyckiego. W dalszym ciągu silnie zaangażowane bojowo było lotnictwo, szczególne sukcesy odnosiła Luftflotte VII gen. Siburga, przeprowadzająca ataki na wrogie okręty, zatapiając kilka z nich.



Lotnictwo włoskie, mimo braków paliwowych, aktywnie uczestniczyło w walka na Morzu Śródziemnym i Oceanie Atlantyckim.





26. czerwca zaobserwowano zwiększoną aktywność ruchu oporu w górach południowej Hiszpanii. Partyzantom udało sie opanować kilka posterunków miejscowej policji i ważnych węzłów drogowych co doprowadziło do odcięcia miasta Almeria od reszty kraju.



Emerytowany feldmarszałek von Leeb, sprawujący w uznaniu zasług, dowództwo nad Heeresgruppe E , postanowił wysłać w te okolice, stacjonujące wokół Madrytu dywizje pancerne Panzergruppe West gen. Leo Geyr von Schweppenburga. Uznał on przyda im się nieco kontaktu z walką gdyż od kilkunastu miesięcy stały one bezczynnie, dlatego taka forma "manewrów" była jak najbardziej pożądana. Dywizje pancerne które wybitnie nie nadawały się do walki w górach miały jednak podnieść swój poziom doświadczenia w tego rodzaju działaniach na wypadek przyszłej inwazji aliantów w tym rejonie.

Front afrykański
Rankiem 17 czerwca zakończono przegrupowanie L. Panzerkorps gen. Stumme na linie frontu, co umożliwiło podjęcie nowej ofensywy w Afryce Wschodniej.



Panzerarmee Afrika miał atakować wschodnim wybrzeżem kontynentu, nacierając na pozycje belgijsko-australijskie pod Kismayo. Niemieckie czołgi szybko przełamały linię frontu, a równinny teren umożliwiał szybkie posuwanie się naprzód. Feldmarszałek Rommel, poruszający się tuż za pierwszą linią natarcia, mógł ze spokojem obserwować działania swoich zaprawionych w bojach żołnierzy.



Siły wroga jednak starały cały czas przeprowadzać ataki nękające na L. Panzerkorps. Spowodowało to że dopiero wieczorem 26 czerwca ostatecznie udało się zająć pozycje wokół Kismayo, co umożliwiło podjęcie kolejnej ofensywy, tym razem przez LII. Panzerkorps gen. Sengera und Etterlina w kierunku na Marsabit. Broniły się tam trzy dywizje Związku Południowej Afryki razem z dywizją francuską, co spowodowało że Rommel do wsparcia głównego kierunku ataku postanowił użyć także LI. Panzerkorpa gen. Kleinheisterkampa stacjonującego na północy.



Kilkanaście minut po godzinie 24.00 27 czerwca, rozpoczął się ostrzał artyleryjski a następnie czołgi i piechota zmotoryzowana ruszyły do ataku. Szybkie grupy rozpoznania złożone z samochodów pancernych, po przełamaniu linii frontu wdzierały się na tyły powodując duże zamieszanie w szeregach wroga. Także tym razem piechota przeciwnika wsparta co prawda silną artylerią, nie była w stanie powstrzymać niemieckiej armii pancernej. Ciężkie walki trwały całą noc, ale już nad ranem gros sił wroga wycofywał się w stronę Nairobi.

Front wschodni

Operacja "Erzengel"

Planowanie
Po trzech tygodniach od opuszczenia przez 11. Panzerarmee SS frontu wokół Helsinek, sztab HG Nord pośpiesznie przygotowywał plan szeroko zakrojonej ofensywy na tym odcinku. Feldmarszałek Heinrici był o początku sceptycznie nastawiony co do szans powodzenia takiej operacji, ale ciągłe ponaglania z siedziby Hitlera zmusiły go do przygotowania planów. Nie znalazł on poparcia dla swojej wstrzemięźliwej taktyki u feldmarszałka von Brauchitscha który uległ naciskom Führera i również domagał się podjęcia zdecydowanych działań w celu odtworzenia frontu w południowej Finlandii. Heinrici nie mając wyjścia, z początkiem czerwca zwołał naradę podległych mu dowódców armii. Dowódca 11. Panzerarmee SS gen. Steiner, wobec coraz bardzie pesymistycznych raportów wywiadu co do przewagi na jego odcinku Armii Czerwonej nie był pozytywnie nastawiony do wyzwań stawianych przed jego armią.

Felix Steiner : - Obawiam się że siłami jakim dysponuje wraz z Finami w rejonie Vipurii, nie zdołam odtworzyć linii frontu. Rosjanie dysponują na tym odcinku ponad dwukrotną przewagą w ludziach i kilkukrotną w broni pancernej. Wobec tego w mojej opinii główny ciężar uderzenia musi zostać zostać przeniesiony w inne miejsce.

Gotthard Heinrici : - Zapoznałem się z analizami wywiadu na które pan się powołuje i również uważam je za trafne. Ostatnie tygodnie dobitnie pokazały nam że stoi przed nami przeciwnik którego w żaden sposób nie można lekceważyć. Ale Führer i OKH domagają sie działań, dlatego musimy przejść do działań zaczepnych.

Głos zabrał dowódca 16. Armee gen. Johannes Friessner:

J. F. : - Wobec tego myślę że jedyną szansę może przynieść generalne natarcie 16. Armee, 3. Panzerarmee i 18. Armee na rosyjskim odcinku frontu, które zmusi wroga do przerzucenia części sił z Finlandii. Kiedy nasze armie zwiążą główne siły wroga, armia generała Steinera uzyska pole do działania. Muszę jednak domagać się, myślę że poprą mnie tu w 100% gen. Reinhardt i gen. von Tipperskich, absolutnego priorytetu w dostawach zaopatrzenia i uzupełnień, dla urealnienia tej koncepcji.

G. H. : - Myślę że pana sugestia zasługuję na głębszą analizę. Ze swoje strony postaram się zapewnić to czego pan żąda na ile to będzie w mojej mocy. Powiem panom także, że ostatnio sondowałem w OKW możliwość przerzucenia w rejon północnej Norwegii 21. Gebirgsarmee SS bo ponoć ta kwestia wypłynęła z otoczenia samego Führera, ale z tego co się dowiedziałem to ta koncepcja rozbiła się o kwestie logistyczne. Tak więc panowie generałowie jesteśmy zdani na własne siły i w tej ciężkiej chwili próby bardzo na was liczę.

Następnie w ciągu kilkunastu godzin powstał pierwszy zarys planu nowej ofensywy na północy. I faza operacji roboczo nazwanej "Erzengel" miała się zacząć atakiem 16. Armee na Diemiańsk wspartej uderzeniami 9. Armee i 3. Panzerarmee. Następnie 18. Armee również przy wsparciu 3. Panzerarmee miała uderzać na Wołkow by zabezpieczyć lewe skrzydło operacji. Jako ostatnia miała atakować armia pancerna gen. Reinhardta na Tikhvin dochodząc tym samym do linii frontu z 1943 roku.



Następnie armie te miały odpierać kontrataki wroga, wiążąc siły które według założeń wróg miał ściągnąć z frontu fińskiego. Miało to być wstępem do ofensywy 11. Panzerarmee SS i nowoutworzonej Armeeabteilung Tolsdorff na południu Finlandii.



Atak na Diemiańsk
Przygotowania do ofensywy postępowały szybko, wieczorem 15 czerwca wszystko było zapięte na ostatni guzik, dlatego feldmarszałek Heinrici wydał rozkaz że przed świtem następnego dnia 16. Armee rozpocznie natarcie. Kluczem do sukcesu miało być skoordynowanie ataków, na prawym skrzydle głównej osi natarcia 9. Armee gen. Bussego, na lewym 3. Panzerarmee gen. Reinhardta. 16. Armee gen. Friessnera musiała liczy na skuteczność ostrzału artyleryjskiego i rajdów pancernych na skrzydłach, gdyż sama dysponowała słabą artylerią a jedyną dużą jednostką mobilną która mogła ją wesprzeć, była 1. Węgierska Dywizja Pancerna.



Krótko przed godziną 3.00 do feldmarszałka Heiriciego który koordynował operacje ze sztabu 16. Armee zaczeły napływać pierwsze raporty o sytuacji. Wynikało z nich że w rejonie Diemiańska napotkano elementy 15 dywizji wroga. Grupy szturmowe armii gen. Friessnera posuwały się szybko naprzód likwidując umocnione punkty oporu wroga, jednocześnie torując drogę dla węgierskich czołgów. Na obu skrzydłach grupy bojowe złożone z czołgów wspieranych piechotą wiązały duże siły radzieckie. Po kilku godzinach intensywnych walki, główna linia obrony zaczęła pękać i Rosjanie rozpoczęli odwrót nękani przez samoloty szturmowe XXIX. Fliegerkorps gen. Argensteina.


Działania lotnictwa na froncie wschodnim 15 czerwiec - 1 lipiec

Walki straciły nieco na intensywności, w ciągu kilku następnych dni wielokrotnie napotykano mniejsze siły wrogą, stawiające zdecydowany opór w gęstych lasach wokół Diemiańska. W niecały tydzień od rozpoczęcia ataku korpusy 16. Armee osiągnęły wyznaczone linie, można było rozpocząć kolejną fazę operacji "Erzengel".

Natarcie na Wołkow
Kiedy stało się jasne że 16. Armee osiągnie wyznaczone cele, feldmarszałek Heinrici przybył do sztabu gen. von Tipperskicha, by przygotować natarcie 18. Armee. Plan ataku zakładał maksymalne wykorzystanie elementu zaskoczenia, gdyż armia nie mogła na tym odcinku skoncentrować odpowiedniego zagęszczenia ognia artyleryjskiego. O świcie 22 czerwca korpusy 18. Armee, odbudowane po dużych stratach poniesionych w wyniku ostatniego odwrotu z pod Wołkowa, rozpoczęły działania ofensywne. Równocześnie rozpoczęła także natarcie, przegrupowana w błyskawicznym tempie 3. Panzerarmee, działająca na prawym skrzydle natarcia gen. Tipperskicha.

18. Armee była całkowicie pozbawiona wsparcia ciężkiej broni pancernej, co zmuszało żołnierzy tej armii do walki w bliskim kontakcie z wrogiem. Szybko okazało się że Rosjanie, mimo iż dysponują mniejszymi siłami niż pod Diemiańskiem, to ich obrona jest znacznie głębiej urzutowana. Dotatkowe problem sprawiał trudny, lesisto-bagienny teren walk. Czerwonoarmiści stosowali też sprytną taktykę wycofywania się na głębsze linie obrony po każdorazowym przełamaniu frontu przez armię niemiecką.



Do końca miesiąca trały na tym terenie ciężkie walki, 18. Armee napotkała coraz to nowe dywizje wroga podciągane z tyłów frontu. Tipperskich i Heinrici zgadzali się w opinii że mnogość napotkanych dywizji radzieckich i wróży najlepiej w perspektywie kontrataku po osiągnięciu wyznaczonych linii. W nacierający jednostkach pojawiały się symptomy wyczerpania ponad tygodniowymi walkami, na tyły trafiały coraz liczniejsze transporty rannych. Co prawda bataliony marszowe natychmiast uzupełniały straty, ale wartość bojowa tych jednostek była już znacznie niższa.



Hitler był zadowolony z pierwszy rezultatów ofensywy, dlatego nakazał konsekwentne realizowanie planów operacyjnych.

Bitwa pod Tułą
W toku prawie 9 lat wojny z ZSRR bitwą która przyniosła najwięcej ofiar była bitwa o Tułę. To duże miasto na południe od Moskwy, przez wiele lat było areną niezwykle krwawych walk i w sztabie OKH z dużym zdziwieniem przyjęto fakt że po zimie a następnie okresie roztopów Rosjanie nie podjęli nowej ofensywy w celu odbicia tego strategicznie ważnego
rejonu. 2. Panzerarmee broniąca tego obszaru była dobrze przygotowana do obrony, wykorzystano zarówno stare linie umocnień jak i utworzono nowe pozycje obronne.
Jednak spokojne pierwsze tygodnie wiosny wkrótce miały się skończyć.


Ugrupowanie 2. Panzerarmee wiosną 1950

18 czerwca krótko po północy w sztabie gen. Guderiana mieszczącego się w starej szkole na przedmieściach Tuły rozdzwoniły się telefony. Meldowano o silnym ostrzale artyleryjskim, o dawno nie widziany stopniu intensywności. Guderian wiedząc że jest to wstęp do nowego szturmu na pozycje jego armii natychmiast próbował skontaktować sie z feldmarszałkiem Modelem, dowódcą HG Mitte której podlegał. Modela jednak nie było w swoim sztabie gdyż kilkanaście godziny wcześnie udał się w podróż służbową do Berlina. W bezpośredniej bliskości sztabu był jednak gen. Paul Hausser, który według tajnych ustaleń między OKH a Hitlerem, miał przejąć dowodzenie 2. Panzerarmee po zmianach w systemie organizacji dowództwa na wschodzie.

Kiedy Hausser przybył do sztabu, Guderian natychmiast wtajemniczył go w ogólną sytuacje i poprosił go by ten udał się na front w celu lepszego rozeznania sytuacji. Do jego dyspozycji oddano kilka samochodów pancernych i transporterów opancerzonych, w tym jeden wyposażony w zaawansowane środki łączności, do lepszej komunikacji ze sztabem. Po kilkudziesięciu minutach do Guderiana nadszedł pierwszy raport od Haussera:

P. H. :- Jestem w sztabie gen. Degrelle(XXXVIII. Armeekorps), mamy tu bardzo ciężką sytuację. Z tego co się zdążyłem zorientować to nie ma kontaktu z większością batalionów na pierwszej linii, jesteśmy pod ciągłym ostrzałem. Prawdopodobnie kable zostały pozrywane, a łączność radiowa jest zakłócana. Gen. Degrelle rozesłał gońców przed moim przybyciem ale konkretnych informacji jeszcze nie otrzymaliśmy. Na chwile obecną z tego co nam wiadomo mogę stwierdzić że atakuję nas duże siły piechoty, obecności czołgów na razie nie stwierdzono. Jak pojawią się jakieś informacje natychmiast je przekaże, na razie zostaje tutaj.

Guderian przyjął tą informacje spokojnie, mógł w ciemno obstawiać że Rosjanie uderzą na pozycje jego XXXVIII. Armeekorps, gdyż jest to najsłabsze ogniwo w jego pasie obrony. Dywizje grenadierów ludowych dowodzone przez walońskiego generała Leona Degrelle, odkąd zostały przydzielone do jego armii, były "tradycyjnym" celem ataków radzieckich i przez to ponosiły niespotykane na całym froncie wschodnim, sięgające kilkuset procent stanów wyjściowych. Żywot grenadiera ludowego na tym odcinku był wyjątkowo krótki, żołnierz miał znacznie większe szanse przeżycia jeśli trafił do podległych Guderianowi dywizji pancernych, cieszących się dużym respektem u Rosjan.



Całonocne ciężkie walki trwały na całym odcinku 2. Panzerarme, raporty z różnych odcinków frontu mówiły o atakach ponad 30 różnych dywizji radzieckich, głównie piechoty.
Rankiem 18 czerwca Guderian widząc słabnący napór Rosjan zdecydował się na kontratak w celu odbicia utraconych nocą pozycji. Do południa wróg został odparty i musiał się wycofać na pozycje wyjściowe.

Po wygaśnięciu walk sztab 2. Panzerarmee zaczął zbierać raporty o stratach podległych mu jednostek. Wynikało z nich że co prawda sprzętu pancernego utracono niewiele, to jednak stan zapasów amunicji i materiałów pędnych nie przedstawiał się obiecująco. Inną sprawą były straty osobowe, szczególnie dotkliwe poniósł XXXVIII. Armeekorps. Około 30% żołnierzy zginęło, zostało rannych lub zaginęło, a jeszcze gorzej wyglądało to jeśli chodzi o jednostki liniowe tego korpusu. Guderian natychmiast poprosił OKH o uzupełnienia by odtworzyć zdolność bojową swojej armii, gdyż spodziewał się że Rosjanie na tym nie poprzestaną.



Hitler jednak uznał że jest to dobry moment na reorganizację dowodzenia HG Mitte. Modela który w ostatnich tygodniach więcej przebywał w Berlinie niż na froncie, postanowił zatrzymać przy sobie by ten mógł zintensyfikować prace nad tworzeniem sztabu OB Ost, a na jego miejsce już oficjalnie powołać Guderiana. 20 czerwca Goebbels poinformował dowódców Wehrmachtu o tej decyzji Führera a dzień później przekazał oficjalnie oświadczenie prasie. Guderian jeden z najbardziej doświadczonych, ale też najbardziej niedocenianych dowódców na froncie, wreszcie otrzymał buławę feldmarszałka i opuszczał po 9 latach swoją 2. Panzerarmee, zostawiając ją Hausserowi.



Radość Guderiana z awansu nie trwała długo, nie zdążył udać się do Berlina po oficjalną nominacje gdyż Rosjanie rankiem 24 czerwca ponownie zaatakowali.

Generał Hausser który po ponad 7 latach powrócił na front wschodni, tym razem jako dowódca armii musiał samodzielnie stawić czoła Armii Czerwonej atakującej Tułę.

O godz. 10.00 32 dywizje wroga podjęły nowy szturm na pozycję 2. Panzerarmee. Atak przebiegał podobnie do tego sprzed kilku dni, ponownie najbardziej narażone były pozycje zajmowane przez XXXVIII. Armeekorps. Gen. Hausser przezornie zawęził front korpusu gen. Degrelle obsadzając część pozycji siłami XXII. Panzerkorps gen. von Sauckena. Radzicka piechota zaskoczona pojawieniem się czołgów tam gdzie spodziewano się napotkać pozycje prawoskrzydłowych dywizji grenadierów ludowych XXXVIII. Armeekorps, szybko straciła zapał do natarcia. Kontratak czołgów niemieckich sprawił do wieczora Rosjanie przerwali próby przełamania frontu, jednak straty po obu stronach był ponownie bardzo dotkliwe.



Szczególnie wyróżniały się na tym terenie superciężkie czołgi "Maus" które na otwartych, równinnych terenach wokół Tuły mogły wykorzystać cały swój potężny potencjał ogniowy. Dlatego właśnie w ramach 2. Panzerarmee działała ich największa, niespotykana na innych odcinkach frontu, liczba blisko stu sztuk zgrupowanych w trzech batalionach. Mimo iż były bardzo powolne i trudne w naprawie to jednak utworzono w wojskach lądowych i Waffen-SS dziesięć batalionów tych pojazdów, liczących etatowo 300 sztuk.

Trzecia próba szturmu na pozycje pod Tułą została podjęta przez Armię Czerwoną wieczorem 30 czerwca.



Bitwa na łuku za Donem
Niemal równocześnie z pierwszym tego roku szturmem na Tułę, Rosjanie ponowili także działania zaczepne na pozycje 8. Armee. Rankiem 18 czerwca na froncie pod Urjupinskiem rozległ się huk, artyleria radziecka rozpoczęła bombardowanie pozycji niemieckich. Następnie piechota wsparta czołgami ruszyła na wysunięte pozycje 8. Armee.



Krótko po godzinie 14.00 do sztabu gen. Bärenfängera zaczęły napływać coraz bardziej niepokojące raporty że Rosjanie przełamali obronę w wielu miejscach. Ostatni odwód jaki był do jego dyspozycji, czyli XII. Panzerkorps gen. Kempfa wyruszył do walki, jednak wkrótce okazało się że dziur we froncie jest zbyt wiele by te szczupłe siły pancerne mogły je załatać. Opóźnił się także kontratak rumuński pod Saratowem, na dodatek Rosjanie zgromadzili tam potężne siły które szybko opanowały sytuację. Wieczorem 18 czerwca
gen. Bärenfänger zrozumiał że nie da się już utrzymać pozycji i po konsultacjach ze sztabem HG Don wydał rozkaz odwrotu.

Dla Mansteina wkrótce stało się jasne że we froncie jego grupy armii powstała kilkudziesięcio-kilometrowa wyrwa. Natychmiast rozkazał 7. Panzerarmee wykonać zwrot na wschód, zostawiając swoje pozycje do obsadzenia przez 22.Armee SS i 2. Armię Węgierską. Armia Pancerna gen. Harpe po raz kolejny musiała spełniać rolę "straży pożarnej" dla HG Don.

22 czerwca w dziewiątą rocznicę agresji niemieckiej na ZSRR 7. Panzerarmee starła się z awangardą sił radzieckich zajmujących pozycję pod Urjupinskiem. Żołnierze na transporterach opancerzonych, wspartych czołgami szybko wdarli się w szeregi kompletnie nieprzygotowanych Rosjan.



Nieliczne grupy żołnierzy starały się podjąć zorganizowany opór ale większości brakowało materiałów pędnych i amunicji. Walka nie trwała długo i po kilku godzinach Rosjanie cofali się na całym froncie, wszędzie było słychać odgłosy wysadzanego przez żołnierzy radziecki którzy wysadzali sprzęt który z braku paliwa nie mógł być wycofany. Wkrótce zabrakło także materiałów wybuchowych, więc z pomocą pozostałej benzyny podpalano wszystko co mogłoby wpaść w ręce Niemców i w konsekwencji tego działania czarne słupy dymu zakryły niebo nad Urjupinskiem. Walki z małymi grupami trwały jeszcze kilka dni, jednak o świcie 26 czerwca 7. Panzerarmee zajęła pozycje opószczone tydzień wcześniej przez 8. Armee, napotykając słaby kontratak.



W tym samym czasie kiedy armia gen. Harpe nawiązywała kontakt bojowy z Armią Czerwoną, na prawym skrzydle HG Don podjęli ofensywę przeciwko 1. Armii Rumuńskiej.
Stało się to czego obawiał się Manstein, zawsze miał wątpliwości co do wartości sojuszniczych armii jednak zrządzeniem losu pod jego dowodzenie dostała się największa liczba sojuszniczych jednostek na całym froncie.



Rosjanie szybko przełamali linie obronne Rumunów, szczególne znaczenie miało tu błyskawiczne sforsowanie Wołgi przez szturmowe oddziały radzieckie, co bardzo zaskoczyło marszałka Antonescu, który w ostatnich tygodniach znacząco osłabił tamten odcinek, zabierając stamtąd jednostki do prowadzenia kontrataków na Saratow. O godzinie 14.00 dowódca 1. Armii Rumuńskiej poinformował sztab HG Don że wobec wyjścia na jego tyły silnych oddziałów wroga zmuszony jest wycofać się w stronę Kałaczu.

Manstein kipiał ze złości, całe jego prawe skrzydło trzęsło się w posadach, nie miał odwodów żeby zatkać poszerzającą się dziurę. Wobec nowego zagrożenia postanowił rozkazać 8. Armee, która dopiero co przeżyła ciężki odwrót spod Urjupinska, wyruszyć by obsadzić pozycje pod Frołowem.



Podjął także kolejne działania dla opanowania sytuacji. W tym celu musiał prosić, nie bardzo lubianego przez siebie feldmarszałka Schörnera, dowódcę HG B, o wsparcie.
Manstein zaplanował kontratak 6. Armee, która od dłuższego czasu stacjonowała na spokojnych pozycjach wokół Stalingradu, na Rosjan zajmujących Kamyszyn.
Schörner nie zgodził się przekazać czasowo dowodzenia nad 6. Armee do HG Don co miało ułatwić koordynacje odwrotu Rumunów z kontratakiem 6. Armee, ale zobowiązał się że sam będzie dowodził atakiem. Tak więc operacja musiała być koordynowana przez dwa sztaby grup armii.

Popołudnie 25 czerwca, wypoczęte i dobrze wyposażone jednostki 6. Armee, rozpoczęły atak na pozycje obsadzane przez Rosjan. Doświadczony feldmarszałek Paulus dowódca 6. Armee, wyznaczył do pierwszej fali natarcia LII. Armeekorps gen. Wencka i XXXVI. Armeekorps gen. Engelbrechta które miały otworzyć drogę dla XI. Panzerkorp gen. von Beyera. Natarcie przebiegało pomyślnie, wyczerpane dywizje radzieckie nie były w stanie bronić się przez dłuższy czas, mimo iż miały przewagę liczebną.



Wkrótce główny cel operacji jakim było oderwanie się od Rosjan a następnie przegrupowanie 1. Armii Rumuńskiej zostało zrealizowane toteż Schörner, mimo odwrotu armii radzieckiej zadecydował o wstrzymaniu natarcia i powrocie na pozycje wyjściowe. Nie chciał zbytnio rozszerzyć frontu 6. Armee i tym samym doprowadzić do znacznego osłabienia obrony Stalingradu. Zadanie odbicia Kamyszyna miał spaść na barki 1. Armii Rumuńskiej.

Obecnie prawe skrzydło HG Don przedstawia się w następujący sposób.



Ostanie w czerwcu natarcie przeprowadziły zregenerowane 3.Armia Węgierska i 2. Armia Rumuńska atakując na Tabmbow.



Pierwsze, obiecane przez Hitlera w połowie kwietnia dywizje odwodowe, zostały zorganizowane w postaci LXVIII. Armeekorps.



Wojna na morzu
Na początku czerwca sztab Kriegsmarine w porozumieniu z dowództwem U-Boot Waffe zdecydował o przebazowaniu do baz w Hiszpanii i Francji flot podwodnych z obszaru Morza Śródziemnego.



W dalszym ciągu jedynie flota podwodna na Oceanie Indyjskim odnosi sukcesy



Inne
Wywiad
Kontrwywiad niemiecki odniósł kolejny sukces doprowadzają do pojmania francuskiego agenta.



Dyplomacja
Podpisano umowę o dostawach syryjskiej ropy do Niemiec.



Odkrycia
W sztabie Kriegsmarine, w zwiąku z rozbudową floty związaną z "Planem Z" zakończono prace nad nową doktryną użycia lotniskowców.



Następnie zapoczątkowano kolejne badanie związane z budową ciężkiego bombowca o napędzie turbo-odrzutowym.

W parze nad pracami praktycznymi szły także prace teoretyczne dotyczące koncepcji bombardowań terrorystycznych. Po tym jak gen. Hugo Sperlle opracował "Teorie masowego zniszczenia" poproszono odsuniętego od najwyższych stanowisk państwowych marszałka Rzeszy Hermanna Goeringa o prace nad teorią nalotów dywanowych.



Kierowano się przy tym oceną ze Goering posiada duże doświadczenie w tym temacie, gdyż właśnie w okresie największego zintensyfikowania nalotów przez aliantów, dowodził Luftwaffe. Wielu ludzi niechętnych marszałkowi mówiło żartobliwie że powodem jego odejścia był zły stan zdrowia spowodowany tzw "dietą czapkową", nawiązującą do słów samego Goeringa "że zje swoją czapkę kiedy na Berlin spadnie chociaż jedna bomba". Marszałek odniósł się początkowo z dużą rezerwą do propozycji, ale ostatecznie przekonała go duża suma pieniędzy która miała zostać przeznaczona na ten cel z budżetu centralnego.

 

Odc. 23

III Rzesza lata 50-te​

Plany operacyjne OKW​

30 czerwca w Berghof(górska rezydencja Hitlera koło Berchtesgaden w pobliżu Salzburga) odbyła się dotycząca planów operacyjnych na najbliższe miesiące na teatrach podległych OKH. Główną rolę odegrał na niej szef sztabu operacyjnego OKH gen. Adolf Heusinger, a także admirał Wilhelm Marschall pełniący funkcje naczelnego dowódcy sił w obrębie basenu Oceanu Indyjskiego. Przedstawili oni dwa plany które w najbliższych miesiącach miały być absolutnie priorytetowe dla OKH.

Operacja "Schwertwal"
Plan ten nie był nowością, gdyż już od kilku miesięcy realizowana była jego faza wstępna. Sam w sobie był rozwinięciem planu operacji "Seelöwe" zaplanowanej pod koniec roku 1940 w związku z pokonaniem Francji. Nigdy jednak nie została zrealizowana głównie z powodu braku jednostek transportowych i przytłaczającej przewagi Home Fleet nad Kriegsmarine.
Nie bez znaczenia był też dobrze rozbudowany system obrony przeciwlotniczej składający się z licznych dywizjonów myśliwskich, systemu radarów i artylerii. Ostatecznie plan odwołano w momencie rozpoczęcia przygotowań do operacji "Barbarossa", gdyż większość sił lądowych i powietrznych została przesunięta na wschód, gdzie miał zostać uwikłana w wieloletnie ciężkie walki. Jednak sam plan wobec wprowadzenia nowych środków walki musi być stworzony na nowo.

Hitler powrócił do planów podboju Wysp Brytyjskich w roku 1947, wiązało się to pesymistycznymi prognozami co do sytuacji gospodarczej w przeciągu pięciu następnych lat, a także z właśnie co zaakceptowanym planem rozbudowy marynarki wojennej. Wielka Brytania jawiła się się jak kraj leżący w bliskim sąsiedztwie Rzeszy z potężnym przemysłem i milionami ton surowców które pozwoliły by niemieckiej gospodarce funkcjonować przez kilka najbliższych lat.

Wkrótce rozpoczęto planowanie całego przedsięwzięcia. Powołano w tym celu specjalną grupę złożoną z fachowców z wojsk lądowych, marynarki wojennej i Luftwaffe.
Kierownictwo na nią przejął gen. Adolf Heusinger który w 1947 roku objął stanowisko szefa sztabu operacyjnego OKW zastępując zdymisjonowanego gen. Jodla. Efektem pracy grupy był plan operacji która uzyskała kryptonim "Schwertwal"("Orka") i składała się z kilku faz mających przygotować grunt pod przyszły desant.

I faza
Została opracowana najwcześniej i jest wprowadzana w życie od roku 1948. Jej główny celem jest przecięcie lini zaopatrzeniowych prowadzące na Wyspy Brytyjskie. W tym celu utworzone trzy floty powietrzne(Luftflotte VI, VII, VIII) mające na swym wyposażeniu ciężkie bombowce morskie Junkers Ju-287 osłaniane przez myśliwce Gotha Go-229.



Patrolują one wody Oceanu Atlantyckiego na wschód o Wysp Brytyjskich, oraz akwen Morza Północnego. Dodatkową osłonę zapewniają myśliwce z korpusów stacjonujących w północnej Francji i Niemczech.



II faza
Podobnie jak faza I ma na celu odizolowanie Wysp Brytyjskich od dostaw z zewnątrz. Jest obecnie realizowana poprzez przebazowanie flot podwodnych z obszarów Morza Śródziemnego do baz we Francji i Hiszpanii. Docelowo do tej operacji mają być wykorzystane także bazy w Norwegii ale na razie U-Boot Waffe czeka na nowe załogi i okręty. Największą wadą tej fazy operacji "Schwertwal" jest przestarzała w dużej mierze flota okrętów podwodnych(dominuje Typ IX) która jednak z konieczności musi być wprowadzona do walki.



III faza
Ta faza ma dopiero być realizowana. Ma polegać na opanowaniu przestrzeni powietrznej na strefą kanału La Manche poprzez wprowadzenie licznych korpusów myśliwskich.


Podstawowy myśliwiec przechwytujący Luftwaffe Heinkel He 162 "Salamander"


Myśliwiec Gohta Go-229 w wersji nocnej

Do tej operacji planowane jest użycie wiekszości posiadanych myśliwców z północnej Francji i Niemiec, a także nowoutworzonych pułków lotnictwa myśliwskiego. Celem jest eliminacja Brytyjskich sił powietrznych.



IV faza
Polegać ma na wprowadzeniu na Morze Północne i Ocean Atlantycki floty nawodnej w celu osłony strefy kanału od wschodu i zachodu.

V faza
Następna faza polegać ma przeprowadzeniu zmasowanych ataków rakietami balistycznymi na wrogie miasta, oraz bombowców na systemy obrony przeciwlotniczej. Bombardowania mają być przeprowadzane do całkowitego unieszkodliwienia systemu. Zalecany jest dalszy rozwój prac na bronią rakietową i należy rozważyć możliwość budowy floty bombowców strategicznych(w przypadku braku środków konieczne będzie ściągnięcie ze wschodu flot bombowców taktycznych).



VI faza
Ostatnia faza która polegać ma na wprowadzeniu do kanału floty inwazyjnej. Oprócz okrętów desantowych zawierać ma one także ciężkie okręty liniowe mające prowadzić bombardowania strefy przybrzeżnej. Następnie ma nastąpić sama inwazja(plan operacyjny do opracowania w najbliższym czasie).

Według ocen OKH najbliższy możliwy termin realizacji planu to lato roku 1951 ale szereg sztabowców widzi ten termin wiele miesięcy później.

Operacja "Haifisch"
Operacja ta ma na celu zajęcie posiadłości holenderskich na archipelagu Wielkich Wysp Sundajskich. Podłoże tego projektu miało również podtekst ekonomiczny, Hitler zapoznawszy się z raportem na temat prognoz co do stanu gospodarki na początku lat 50-tych, przeżył nie mały szok, sprawa utrzymania mocy produkcyjnych stała się jego nową obsesją. Skutkiem tego raportu był ciąg wojen z nowymi państwami tj. Republikańską Hiszpanią, Turcją, Arabią Saudyjską w celu zapewnienia dostaw surowców dla nadmiernie rozrośniętego przemysłu III Rzeszy. Po zajęciu Półwyspu Arabskiego otworzyły się nowe możliwości w postaci bazy morskiej w Mascate, dodatkowo alianci, poza Australią, nie posiadali na tym terenie znaczących sił. Führer zaczął spoglądać chciwym okiem na wyspy w Azji Południowo-Wschodniej. Tereny te były szczególnie bogate w kauczuk co rozwiązywałoby odwieczne problemy z produkcją gumy syntetycznej. Hitler wydał rozkaz podjęcia studiów nad możliwością desantu morskiego na Sumatrę. Dowództwo Kriegmarine które jako jedyne zostało na razie wtajemniczone w plany Führera odniosło się do tej propozycji entuzjastycznie. Marynarka wojenna widział w niej szansę na uzyskanie dodatkowych funduszy na jej rozbudowę a także wiązała z tym nadzieje na utworzenie korpusów piechoty morskiej całkowicie niezależnych od OKH i OKW, wyłącznie jej podporządkowanej. Hitler dał zielone światło całej operacji, przygotowania do produkcji floty desantowej a także przeszkolenia i wyposażenia nowych dywizji piechoty morskiej miały ruszyć pełną parą. Ta pierwsza zakrojona na taką skalę operacja desantowa miała stać się poligonem doświadczalnym dla przyszłych takich operacji. Na przeszkodzie stanęły jednak ograniczenia samego przemysłu, problem pojawił się też z produkcją wyposażenia dla piechoty morskiej, mimo iż zdołano zarezerwować dla tego celu wystarczającą liczbę rekrutów. Całą sprawę utrzymywano w ścisłej tajemnicy, nie tylko przed wrogiem zewnętrznym, ale także przed dowódcami frontu wschodniego którzy domagali się zwiększenia środków wojennych i uzupełnień, co było przedmiotem ciągłych sporów między OKH i OKW. Hitler obawiał się że informacja o przekazaniu tak dużych środków dla Kriegsmarine która w większość działała na obszarach podległych OKW, na nowo zaogni sytuację.



Ostatecznie plan lądowania na Sumatrze otrzymał kryptonim "Haifisch"("Żarłacz") i
obecnie sztab Kriegsmarine ocenia realny termin inwazji na pierwszy kwartał 1951.


Wstępny plan lądowania