III Rzesza na Black I.C.E.: The Last Days of Semper Fi submod

[size=+1]
Witam umiłowanych w Hearts of Iron!

Postanowiłem napisać AAR z mojej pierwszej rozgrywki w submod do DiDay's I.C.E. 3.3.4 o nazwie "Black I.C.E.: The Last Days of Semper Fi". Gram III Rzeszą. Poziom trudności - VH.

Z racji tego, że nie mam żadnego doświadczenia w grze na tym modzie spodziewam się wielu niespodzianek. Nie zamierzam wyznaczać sobie tutaj jakiś ściśle określonych celów. To będzie gra dla czystej przyjemności. Nie zamierzam się bawić w żadne wczytywanie wcześniej zapisywanych gier i poprawianie historii. Co ma być to będzie. Postaram się publikować przynajmniej jeden odcinek tygodniowo.

Grafikiem komputerowym nie jestem i już raczej nie zostanę, tak że proszę o wyrozumiałość przy oglądaniu moich bohomazów na screenach.

Na koniec bardzo istotna sprawa - nie mam zamiaru urazić niczyich uczuć religijnych ani narazić się na zarzuty szerzenia hmm no właśnie czego ? Zwyczajnie potraktujcie ten mod z przymrużeniem oka. Wszelkie podobieństwa do współczesnych postaci i instytucji są absolutnie przypadkowe i niezamierzone Ten aar to tylko żart. Jak ktoś nie zna się na żartach, nie lubi Allo Allo czy też Porannego WueFu to niech lepiej nie czyta dalej

Odcinek pierwszy: „Ostateczne zerwanie wersalskich kajdan”. ​

I. Sytuacja wewnętrzna Rzeszy i jej geopolityczne położenie w 1936 r.

Rzesza w chwili obecnej jest osamotniona i z wszystkich stron otoczona przez wrogie jej państwa rządzone przez demokratyczne kukiełki. Zmiana tej sytuacji możliwa jest wyłącznie po odbudowaniu potencjału militarnego państwa. To jednak wymaga czasu. Pomimo wdrożenia intensywnego programu zbrojeń przed 1938 r. Rzesza nie może sobie pozwolić na otwarty konflikt zbrojny z żadnym z państw gwarantów systemu wersalskiego.

Cała nadzieja na ocalenie Rzeszy i całego wolnego świata przed libero-judeo-masono-cyklistyczno-peowską pożogą pokładana jest teraz w jednym człowieku – don Reksiu Mordercy. Zastąpił on na stanowisku dyktatora i naczelnego ludobójcy kraju Alfiego Hitlera. Biedaczek zszedł był parę tygodni temu na syfilis. Niestety naród niemiecki tak bardzo ukochał swojego syfilika, że mógłby nie przeżyć wieści o śmierci swojego wodza. Analizy naziologów wskazują, że podanie tej informacji do wiadomości publicznej, mogłoby wywołać masowe samobójstwa przy użyciu wurstów. Dlatego też najbliższe kierownictwo NSDAP podjęło decyzję o tym, że don Reksio będzie rządził krajem z ukrycia. Wszystkie oficjalne wizyty, rauciki, pogaduszki z dyplomatołkami, publiczne egzekucje, dożynki itp. ceremonialne bzdety będzie zaliczał sobowtór naszego nieodżałowanego ludobójcy syfilika.

Jedną z pierwszych decyzji jaką podjął fuhrer Rzeszy don Reksio Morderca była operacja o kryptonimie „Żabkom po łapkach”. Celem operacji jest zajęcie zdemilitaryzowanej strefy w Nadrenii. Cała operacja nosiła raczej znamiona militarnej prowokacji, ale obliczona była na polityczny efekt. Gdy libero-judeo-masono-cyklistyczno-peowskie kliki świętowały w Paryżu, Londynie czy Warszawie nowy rok, nasze dzielne dywizje dokonały heroicznej rekonkwisty Nadrenii!
Nie będzie nordyckiej rasie żabojad pluł do gulaszenzupe! Nadrenia jest nasza!
Pomimo obaw generałów i von Neuratha, libero-judeo-masono-cyklistyczno-peowskie kliki z Paryża i Londynu w noworoczny poranek były zbyt zajęte leczeniem kaca i syfilisu aby zauważyć, że właśnie upada kolejny symbol wersalskiego dyktatu. Wdzięczni mieszkańcy Nadrenii, wyzwoleni spod żabojadzkiego camembertowego jarzma, wysłali swojemu wodzowi skrzynkę wybornego białego reńskiego wina. Don Reksio podziękował i poprosił o jeszcze. Wszakże NSDAP nasze duże jest i dużo wypić potrafi!
Ubocznym efektem wyzwolenia nadreńskiej krainy był znaczący wzrost potencjału ludzkiego i przemysłowego państwa. Wzbogaciliśmy się też o okrągłą sumkę, co jest bardzo istotne w związku z problemami ze zbilansowaniem zapotrzebowania na surowce.

Wódz Reksio podjął również decyzje o istotnych zmianach w składzie rządu Rzeszy.

Stanowisko szefa Luftwaffe stracił Goering. Herman i tak bardziej niż na Messerschmittach koncentrował się na pośladkach robotnic pracujących w zakładach produkujących Me Bf 109 w związku z czym żadnej straty nie będzie.
Jego miejsce zajął kompetentny lotnik Ulrich Grauert. Ma on skoncentrować się na rozbudowie potencjału broni myśliwskiej.

Stanowisko szefa OKH objął feldmarszałek von Blomberg. To stary Prusak , który o współczesnej wojnie nie ma zbyt wielkiego pojęcia, ale wie jak zapewnić sprawne zaopatrzenie dla naszych dywizji i zapobiegać niepotrzebnemu marnotrawstwu. Do pomocy przydzielono mu rzutkiego szefa sztabu gen. Fritza Bayerleina.

Stanowisko ministra gospodarki i zarazem szefa wywiadu objął Hjalmar Schacht. Jegomość ten znakomicie sprawdził się na stanowisku prezesa Banku Rzeszy. Głupotą byłoby nie wykorzystać jego organizacyjnych talentów dla rozkręcenia przemysłu i wywiadu gospodarczego.

Ministrem Niebezpieczeństwa Publicznego został Naczelny Ogłupiacz Kraju - Józek Goebbels . Józio potrafi nieźle ściemniać a jak trzeba to i odstrzeli kogo trzeba. Będzie stanowił dobrą przeciwwagę dla tych rzeźników z SS Himmlera.

Don Reksio podjął również decyzję o stopniowym przygotowaniu kraju do wojny. Wprowadzono w zakładach przemysłowych zasady ekonomi wojennej i wydłużono obowiązkową służbę wojskową do 3 lat. Było to absolutnie konieczne. Traktat wersalski zakazywał Rzeszy szkolenia rezerwistów. Dlatego też, jeszcze w czasach Reichswehry von Seeckta, planiści przyjęli założenie, że rezerwistą jest każdy kto miał doświadczenie bojowe z czasów Wielkiej Wojny. Potencjał takich rezerwistów ostatecznie wyczerpał się w 1935 r. W związku z gwałtownym rozrostem naszej armii, wydłużenie obowiązkowej służby wojskowej stało się absolutnie konieczne.





II. Sytuacja ekonomiczna Rzeszy w 1936 r.

U progu 1936 r. sytuacja gospodarcza kraju jest trudna. Forsowne zbrojenia wywołały poważne niedobory surowcowe. Rzesza nie posiada wystarczających zasobów finansowych na sfinansowanie tak wielkiego importu surowców. Dlatego też Hjalmar Schacht wraz z von Neurathem zmuszony był podjąć szereg działań dyplomatycznych w celu rozwiązania problemu. Rzesza rozpoczęła intensywny eksport węgla a uzyskane zyski pozwoliły w większym stopniu zredukować deficyt na stal.
Niestety brakowało środków na zakup ropy i rzadkim minerałów. Bez tych surowców nie ma mowy o prowadzeniu współczesnej wojny. Dlatego też, zawarto szereg umów handlowych z Jankesami i Bolszewikami. Przynajmniej na pewien czas problem z surowcami udało się unormować.
Poniżej przepływ surowców w styczniu 1936 r.




Podjęto również decyzję o rozbudowie potencjału przemysłowego w postaci 5 nowych fabryk. Nie jest to może oszałamiająca liczba, ale pozwoli na zdobycie doświadczenia przed intensywną rozbudową rejonu przemysłowego pogranicza niemiecko-austriackiego, które planowane jest na 1937 r.

III. Badania naukowe, wywiad i dyplomacja Rzeszy w 1936 r.

Jedną z podstawowych kwestii dla zwycięstwa Rzeszy w walce z libero-judeo-masono-cyklistyczno-peowską kliką jest uzyskanie przewagi technologicznej nad nieprzyjacielem. Dlatego też z dostępnych 26 punktach badawczych prawie 24 poświęcono na badania naukowe. W chwili obecnej zaprzestano inwestycji w kadrę oficerską, gdyż poziom nasycenia wojska oficerami i tak wynosi maksymalny poziom 140 %. Wehrmacht Anno Domini 1936 to armia wodzów, którym brakuje Indian.





Działalność wywiadowcza została okrojona do niezbędnego minimum. Zamiast rozproszonych i słabych siatek wywiadowczych w trzeciorzędnych krajach postanowiono skoncentrować się na najważniejszych z punktu widzenia Rzeszy państwach tj. Wielka Brytania, ZSRR i USA. Żabojady nie są warte naszej uwagi. I tak ich rozniesiemy.
Schacht otrzymał rozkaz zbudowania dużych siatek agentów śpiochów, którzy na razie nie otrzymają z centrali Abwehry żadnych konkretnych zleceń, ale maja być cały czas w stanie gotowości.

W sferze dyplomacji, oprócz intensywnych zabiegów w celu podpisania kontraktów gospodarczych, Rzesza rozpoczęła intensywną ofensywę dyplomatyczną w USA. Naszym celem jest pogłębianie izolacjonistycznych tendencji w amerykańskim społeczeństwie. Niech się Jankesi interesują Pacyfikiem. Europa to nie ich podwórko.

IV. Siły zbrojne Rzeszy w 1936 r.

Wehrmacht – jest w fazie reorganizacji po pierwszej fazie intensywnej rozbudowy z lat 1933-35. Na chwilę obecną wstrzymano rekrutację nowych jednostek. Oczekujemy na dopracowanie nowych technologii umożliwiających rekrutację dywizji piechoty zgodnie z tzw. wzorem 1939.
Ponadto przewidywana jest częściowa motoryzacja dywizji piechoty. Niestety proces ten nie może być aż tak zaawansowany jak w armiach Anglosasów. Motoryzacja armii musi uwzględniać potencjał złóż ropy z których będziemy mogli korzystać w czasie wojny oraz moc przerobową naszych rafinerii.




Kriegsmarine – jest w trakcie intensywnej rozbudowy. Z uwagi na ograniczone możliwości finansowe, podjęto decyzję, że po zakończeniu pierwszej fazy rozbudowy (dokończeniu budowy 2 krążowników liniowych, 2 krążowników oraz 3 niszczycieli i 2 flotylli okrętów podwodnych) druga faza zostanie ograniczona wyłącznie do rozbudowy potencjału floty podwodnej i transportowej.



Luftwaffe – potencjał wojenny niemieckiego lotnictwa w 1936 r. jest znikomy. Dysponujemy co prawda 8 eskadrami bombowców taktycznych, ale już lotnictwo myśliwskie jest żałośnie słabe (3 eskadry). Do tego dochodzą 2 eskadry wodnosamolotów.
Dlatego też, podstawowym celem na najbliższe 2 lata jest wzmocnienie potencjału myśliwców przechwytujących typu Me Bf 109D.
Kierownictwo Luftwaffe postanowiło natomiast wstrzymać produkcję nowych bombowców, do czasu opracowania nowego typu bombowców taktycznych. Cały czas trwają także spory, czy Luftwaffe powinna równolegle rozwijać technologie tzw. bombowców nurkujących, czy też skoncentrować się wyłącznie na tradycyjnym lotnictwie taktycznym.




[/size]

 

Odcinek nr 2

[size=+1] Odcinek drugi – rok 1937. Przygotowania do wojny.

I. Sytuacja geopolityczna i geostrategiczna Rzeszy.

Intensywne wysiłki dyplomatyczne przyniosły efekty. Geostrategiczne położenie Rzeszy u progu 1937 r. było bez porównania lepsze aniżeli rok wcześniej. Udało się dojść do porozumienia z Włochami. Oba państwa zawarły sojusz obronny, który Benito Mussolini nazwał osią Rzym-Berlin. Określenie to bardzo spodobało się prasie, a oba państwa zaczęły być określane jako Państwa Osi. Pierwszą ofiarą nowego sojuszu padły rzymskie burdele. Szef włoskiej dyplomacji hrabia Ciano do spółki z Goeringiem zaliczyli rajd po tamtejszych domach rozpusty, niczym niemieckie dywizje pancerne po ukraińskich stepach. Trzeba sprawiedliwie przyznać, że w tej konkurencji włoski polityk nie miał sobie równych. Goering szybko musiał uznać jego wyższość.
Nie to było jednak najważniejsze – Rzesza potrzebowała przynajmniej życzliwej neutralności Włoch. Bez tego nie można było zrealizować od dawna planowanego przyłączenia kadłubkowej Austrii do niemieckiej macierzy. Pierwszy krok do Anschlussu został zrealizowany.
Włosi stali się bardziej skłonni do współpracy po ogólnoświatowym oburzeniu, gdy Benito postanowił ucywilizować kawałek Afryki o nazwie Abisynia. Liga Narodów się burzyła, psioczyła na Benito a przecież chłopak chciał dobrze. Już na wstępie postanowił zapoznać biednych nieuświadomionych Etiopczyków z takimi osiągnięciami cywilizowanej Europy jak gaz musztardowy, bombowce nurkujące, karabiny maszynowe itp. dobrodziejstwa.
Etiopczycy okazali się jednak niewdzięcznikami, strzelali do włoskich wyzwolicieli z łuków, ciskali w nich dzidami, w związku z czym Benito nie miał wyjścia, musiał zaanektować Abisynię.

Nieprzejednany antykomunizm zbliżył do nas także Cesarstwo Japonii. Oba państwa, świadome bolszewickiego zagrożenia, zawarły tzw. pakt antykominternowski. W ten sposób powstały zręby przyszłego sojuszu wojskowego Rzeszy-Cesarstwa Japonii i Włoch.

Nasze wysiłki dyplomatyczne obliczone na pogłębianie amerykańskiego izolacjonizmu przyniosły pewne efekty.



Nasza ofensywa dyplomatyczna nie pozostała niezauważona w Londynie. Brytole dobrze wiedzą, że bez jankeskiej pomocy wkrótce będą podziwiać pomnik Frytza Wielkiego zamiast Nelsona na Trafalgar Square.

II. Wojna domowa w Hiszpanii.

W czasie gdy minister Ciano siał postrach pośród rzymskich prostytutek, oczy całej Europy zwrócone były na Półwysep Iberyjski. Od połowy 1936 r. trwała wojna domowa pomiędzy libero-judeo-masono-cyklistyczno-peowską kliką hiszpańskich bolszewików a obrońcami cywilizacji pod przywództwem caudillo Francisco Franco.

Front hiszpański w lipcu 1936 r.



Pomimo tego, że w chwili wybuchu wojny siły gen. Franco kontrolowały niewiele ponad 1/3 kraju, to dzięki militarnemu i ekonomicznemu wsparciu ze strony państw Osi, szala zwycięstwa szybko zaczęła przechylać się na stronę hiszpańskich nacjonalistów.

Poniżej sytuacja na froncie hiszpańskim w listopadzie 1936 r.




Ostatnie ogniska bolszewickiej zarazy zostały wyplenione z terytorium Hiszpanii w styczniu 1937 r. a my zyskaliśmy cennego sojusznika w walce z libero-judeo-masono-cyklistyczno-peowską kliką:





III. Gospodarka Rzeszy u progu 1937 r.

Reformy gospodarcze wprowadzone przez Schachta w połączeniu z rozbudową nowego ośrodka przemysłowego na południe od Monachium (5 nowych fabryk) oraz wprowadzone innowacje technologiczne sprawiły, że nasz potencjał przemysłowy wzrósł ze 158 PP na początku 1936 r. do 237 PP w styczniu 1937 r. Nie jest to jednak poziom satysfakcjonujący. Kierownictwo Rzeszy doskonale zdawało sobie sprawę z tego, że możemy jeszcze liczyć maksymalnie na jeden rok spokojnych przygotowań przed nieuchronnym konfliktem z Francją i Wielką Brytanią. Dlatego też podjęto decyzję o rozpoczęciu budowy kolejnych 10 fabryk.

Poniżej porównanie potencjału przemysłowego rok do roku.




U progu 1937 r. spośród 237 PP na produkcję przeznaczamy około 102 PP. Jest to stan przejściowy i zaangażowanie gospodarki Rzeszy w produkcję wojenną będzie rosło.

Kolejka produkcyjna z lutego 1937 r.





W chwili obecnej nie prowadzimy rekrutacji nowych dywizji. Przyjdzie na nie pora za rok. Teraz koncentrujemy się na rozwoju przemysłu, rozbudowie floty nawodnej (dokończenie krążowników liniowych oraz zwodowanie kilku niszczycieli, których nam szczególnie brakuje) oraz floty podwodnej (obecnie dysponujemy zaledwie 7 okrętami).

IV. Rozwój technologiczny.

Rzesza skoncentrowała prawie cały potencjał naukowy na rozwój nowych technologii niezbędnych dla uzyskania przewagi nad naszymi wrogami. Oto jak przedstawia się zaangażowanie Rzeszy w rozwój nowych technologii. Stan na luty 1937 r. :





[/size]

 

[highlight]

[size=+2] Odcinek trzeci – Rzesza powstaje z kolan. ​

[/size] [/highlight]

[size=+1]

I. Geopolityczne położenie Rzeszy w 1938 r. ​

To był wspaniały rok dla niezwyciężonej III Rzeszy Niemieckiej (przegrana wielka wojna się nie liczy bo to była Rzesza nr 2 )!
Zgodnie z przewidywaniami don Reksia, libero-judeo-masono-cyklistyczno-peowska klika demokratycznych kukiełek okazała się całkowicie bezradna wobec naszej zdecydowanej polityki. W marcu 1938 wojska niemieckie wkroczyły do Austrii. Brytole i Żabojady ograniczyły się do pisemnych protestów. Nasze dywizje sprawnie w 24 godziny opanowały cały kraj.
Operacja, zaplanowana przez gen. von Mansteina (szef sztabu gen. Ludwika Becka, aktualnie dowódca dywizji piechoty w Legnicy) przebiegała bezproblemowo. Cała austriacka armia przeszła pod naszą komendę. Dwudziestoletni epizod sezonowego państewka o państwie Austria dobiegł końca. Wiedeń powrócił do Rzeszy a wszyscy żyli długo i szczęśliwie (o ile nie zostali wcześniej rozstrzelani).
Bezczynność aliantów tłumaczy po części nowa potężna linia obronna wybudowana wzdłuż granicy żabojadzko-niemieckiej tzw. linia Zygfryda.

Rozbudowa Linii Zygfryda

​

To był jednak dopiero początek naszej pokojowej ofensywy. Od 1936 r. na terytorium Rzeszy pod tymczasową okupacją czeską, coraz częściej dochodziło do aktów agresji przeciwko ludności aryjskiej. Wstrętne Knedliki nie pozwalały tamtejszym Niemcom oglądać filmów erotycznych na RTLu i zmuszały niemieckie dzieci do kibicowania czeskim hokeistom. Oprócz tego, Pepiki to tradycyjny sojusznik Francji. Mało tego, byli tak bezczelni, że zawarli sojusz obronny z Sowietami!
Coś takiego nie mogło nie pozostać bez naszej odpowiedzi. Postanowiliśmy niezwłocznie wyzwolić przygraniczne terytoria od czeskiej okupacji. Pepiczki pokrzepione przez Stalina zaczęły zgrywać bohaterów i w Europie zapachniało wojną. Sprytny Józek, zamierzał zapewne walczyć z Niemcami do ostatniego żywego Knedlika, ale srodze się rozczarował.
Libero-judeo-masono-cyklistyczno-peowska banda z Londynu i Paryża zachowała się dokładnie tak jak tego się spodziewaliśmy.
Ten głupiec Chamberlain nabrał się na naszą obietnicę, że po odzyskaniu Sudetenlandu nie będziemy wysuwać żadnych nowych roszczeń terytorialnych i wymógł ustępstwa na Pepiczkach.
Czesi to jednak rozsądny naród (mimo że nadużywają kminku). Nie pakowali się w samotną wojenkę z Wielką Rzeszą Niemiecką. Grzecznie odstąpili nam tereny przygraniczne z nietkniętymi fortyfikacjami. Teraz cała Czechosłowacja była zdana na naszą łaskę.

Niejako na dokładkę, Litwini pozytywnie odnieśli się do naszej prośby i niezwłocznie zwrócili nam rdzennie niemiecki port – Memel.

Rzecz jasna nasze sukcesy dyplomatyczne nie przeszły niezauważone na świecie. Oficjalnie do frakcji faszystowskiej przystąpiły Cesarstwo Japonii i Węgry.

Rzesza kontynuuje także wpieranie amerykańskich izolacjonistów. Akcja przynosi pewne efekty (pomimo angielskiego przeciwdziałania). Opinia publiczna w USA coraz bardziej niechętnie odnosi się do zaangażowania militarnego w Europie. Uwaga Ameryki jest aktualnie zwrócona ku Azji. Od połowy 1937 r. trwa tam dziwna wojna pomiędzy Cesarstwem Japonii a Chinami rządzonymi przez Chińską Partię Narodową – Kuomintang. Początkowo wydawało się, że wojna zakończy się łatwym zwycięstwem samurajów. Japońskie dywizje błyskawicznie połykały kolejne chińskie prowincje.

Front chiński w marcu 1938

​

Niestety japoński blitzkrieg zakończył się w 1938 r. Kontrofensywa chińska, przyniosła ogromny sukces, a Japończycy zostali zepchnięci na północ i utracili większą część zdobyczy.


Front chiński w grudniu 1938

​

Nic nie wskazuje na to aby ta wojna miała się prędko zakończyć. Niemieckie kierownictwo bardzo martwi ta sytuacja. W końcu liczymy na aktywną współpracę z naszymi żółtymi sprzymierzeńcami w oczyszczeniu świata z bolszewików.


Polityka wobec państw bałkańskich.

Niemiecka dyplomacja nie próżnowała także w innych rejonach świata. Podjęto długofalową akcję wspierania jugosłowiańskich faszystów. Na skutek anschlussu, Jugosławia stała się naszym sąsiadem. Nie możemy sobie pozwolić na niepokoje u naszych południowych granic.

Nie mamy agresywnych zamiarów w stosunku państw bałkańskich. Interesy Rzeszy Niemieckiej leżą na wschodzie. Bałkany nie mają dla nas większego znaczenia za wyjątkiem Jugosławii i Rumunii. Uzgodniliśmy w czasie bibki u Benita, że Bałkany pozostaną w strefie wpływów Królestwa Włoch. Niech się tam wykażą włoscy bersalierzy. Ja nie zamierzam się użerać z tą bandą południowców.

​

Moim celem jest przynajmniej przyjazna neutralność Jugosławii, Grecji i Bułgarii. Natomiast Rumunia ze swoimi złożami ropy naftowej i długą granicą z Sowietami musi pozostać pod naszą kontrolą. Jak tylko ostatecznie rozwiążemy problem czeski, zabezpieczymy nasze interesy i w tym rejonie świata.

II. Sytuacja gospodarcza Rzeszy po wyzwoleniu Austrii i Sudetenlandu. ​

Po zakończeniu budowy południowobawarskiego okręgu przemysłowego wstrzymane zostały prace nad budową nowych fabryk.


Rozwój południowobawarskiego okręgu przemysłowego:

​

Po zakończeniu rozbudowy potencjału przemysłowego w warunkach pokojowych oraz po wyzwoleniu Austrii i Sudetenlandu nasz potencjał produkcyjny prezentował się w sposób następujący:

Potencjał produkcyjny na koniec 1938 r.

​

Zaostrzająca się sytuacja polityczna w Europie sprawia, że nie możemy już dłużej zwlekać z formowaniem nowych dywizji. Inwestycje w przemysł muszą zostać wstrzymane. Obecne całkowicie koncentrujemy się na rozbudowie potencjału militarnego i technicznego.

III. Rozbudowa sił zbrojnych. ​

Rozwój Wehrmachtu

Rozpoczęto formownie 24 brygad czołgów średnich oraz 60 brygad piechoty. Ponadto wszystkie austriackie brygady kawalerii zostały przeformowane w brygady piechoty zmotoryzowanej. Zmotoryzowano także jedną z dywizji SS.
Zgodnie z zaleceniami Naczelnego Inspektora Wojsk Pancernych – gen. Heinza Guderiana, lekkie dywizje pancerne zostały przezbrojone w czołgi średnie.
Zmodernizowano także wszystkie brygady pomocnicze, zgodnie z uzbrojeniem według wzoru 1940.

Zmianę nastawienia w polityce Rzeszy dobrze ilustruje struktura produkcji w połowie 1938 r. oraz na początku 1939 r.

Kolejka produkcyjna w połowie 1938 r.

​

Kolejka produkcyjna początek 1939 r.

​

Rozbudowa Luftwaffe

Luftwaffe została istotnie rozbudowana i w chwili obecnej składa się na nią:

- 12 eskadr myśliwców przechwytujących Messerschmitt Bf 109 D;

Docelowo planuję rozbudowę lotnictwa myśliwskiego do poziomu 24 eskadr. W chwili obecnej nie przewidujemy budowy myśliwców średniego zasięgu.
Natomiast w przyszłości rozważymy budowę myśliwców dalekiego zasięgu w celu zapewnienia osłony dla naszych bombowców morskich.

- 10 eskadr bombowców taktycznych typu Heinkel He 111 + 2 w budowie.

Z uwagi na ograniczone środki, postanowiono zaniechać prac nad rozwojem lotnictwa szturmowego. Przedstawione analizy wskazały, że tego typu samoloty obarczone są poważnymi wadami – mają mały zasięg, stanowią łatwy cel dla myśliwców wroga, wymagają dodatkowych intensywnych nakładów naukowych. Dlatego też, zdecydowano się porzucić tę ścieżkę rozwoju lotnictwa. Docelowo zamierzamy rozbudować lotnictwo bombowe do poziomu 18 eskadr bombowców taktycznych oraz 4 eskadr bombowców strategicznych.

- 2 eskadry wodnosamolotów oraz 2 eskadry bombowców morskich.

Docelowo zamierzam dysponować w sumie 9 eskadrami bombowców morskich. Jest to jednak odległa przyszłość (najwcześniej w 1941 r.). W chwili obecnej 4 eskadry wystarczą w zupełności.

- 3 eskadry samolotów transportowych.

To bardzo ważne jednostki i przed atakiem na Sowietów zamierzam mieć przynajmniej 6 takich eskadr. W długie zimowe miesiące dostawy zaopatrzenia drogą lotniczą mogą się okazać jedynym ratunkiem dla naszych dywizji.


Kriegsmarine

Rozbudowa Kriegsmarine skoncentrowała się na zwodowaniu 14 dalekomorskich okrętów podwodnych (kolejne w budowie). Zwodowano także kilka nowoczesnych niszczycieli i rozbudowano flotę handlową (ponad 200 statków + 50 okrętów eskorty).





W kolejnym odcinku okres od 1 stycznia do 31 sierpnia 1939 r.


[/size]

 

[size=+2] Odcinek czwarty – Europa nad przepaścią. Wojna![/size]

[size=+1]

I. Koniec Czechosłowacji ​

Po pokojowym wyzwoleniu przez armię niemiecką terytoriów okupowanych przez Pepiczków, potwierdziły się nasze przewidywania co do tymczasowości tego państewka. Kiedy Czesi utracili władzę nad Niemcami sudeckimi okazało się, że są kompletnie niezdolni do samodzielnego funkcjonowania. To zdrowe aryjskie jednostki sprawiały, że to państwo tak dobrze sobie radziło przez ostatnie 20 lat. Teraz nie pozostało nam już nic innego jak tylko wysłać do Pragi pomoc humanitarną w postaci czołgów PzKpfw III. Wdzięczni Czesi poprosili o włączenie ich nieszczęśliwej krainy do Niezwyciężonej Rzeszy Niemieckiej.

Koniec Czechosłowacji



Rozpad Czechosłowacji dał nam doskonałą okazję do okazania naszej wspaniałomyślności względem węgierskich sojuszników. Skrzywdzeni przez dyktat wersalski jeszcze bardziej niż my zasłużyli na zadośćuczynienie. Postanowiliśmy odstąpić im rdzennie węgierskie terytoria tzw. Słowacji w zamian za przystąpienie do naszego sojuszu militarnego. Węgrzy skwapliwie przystali na naszą wspaniałomyślną i bezinteresowną propozycję.

II. Pakt Ribbentrop – Mołotow ​

Żałosna bezjajeczność libero-judeo-masono-cyklistyczno-peowskiej kliki zachodnich syfilików sprawiła, że Józek Stalin postanowił, że już więcej nie będzie sikał nam do mleka i zamiast odgrywać głupawą rolę obrońcy pokoju przyłączył się do podziału łupów na warunkach jakie mu podyktowaliśmy. Transakcja została sfinalizowana przez naszego specjalnego wysłannika, Ribbentropa. Nie trawię tego zarozumiałego handlarza win, ale akurat w tej sprawie spisał się dobrze. Walnął brudzia z Józkiem, nie dał się przepić Woroszyłowowi. Ot maładiec!

III. Pierwszy cel – Polska ​

Polacy to dziwny naród. Żabojady i Brytole mają ich gdzieś a oni ciągle liczą na ich pomoc. Mało tego, zamierzają się wywiązywać ze swoich zobowiązań względem bezjajecznych aliantów. Widział ktoś podobny absurd? Przecież to tak jakby wyjść na trybunę Lecha Poznań i zacząć skandować Legia Warszawa. No chcą dostać w papę to dostaną.
Wcale nie zamierzaliśmy wyzwalać Polski, ale skoro Polacy zarzekają się, że wywiążą się z sojuszu z Francami i nie pomogą nam w antybolszewickiej krucjacie, to nie ma wyjścia. Trzeba ich przywrócić do pionu.
Sprytni Brytole zagwarantowali im granice i zapewne będą z nami walczyć o wolność i demokrację do ostatniego żywego Polaka. Ech, jakie to angielskie chciałoby się rzec. Nie to co my i nasza niemiecka szlachetność.
A zatem decyzja zapadła – wojnę należy rozpocząć od ataku na Polskę.


Wehrmacht w chwili wybuchu wojny.

Rozbudowa Wehrmachtu jest dopiero w początkowej fazie, ale i tak udało się prawie podwoić liczbę brygad w stosunku do 1936 r. Na Polskę to wystarczy w zupełności. Oto jak przedstawia się skład naszej armii lądowej w chwili wybuchu wojny.

Porównanie: Wehrmacht 01-01-1936 - 01-09-1939​

​

Łączna liczba brygad 190 - 359
Piechota liniowa 72 - 153
Piechota elita 0 - 1
Piechota lekka 0 - 2
Komandosi 0 - 1
Artyleria górska 0 - 2
Samochody opancerzone 7 - 8
Niszczyciele czogłów 3 - 8
Pociągi pancerne 1 - 2
Artyleria polowa 72 - 86
Brygady piechoty górskiej 0 - 2
Sztaby 27 - 50
Zmotoryzowane 2 - 12
Średnie czołgi 0 - 18
Lekkie czołgi 6 - 0
Czeskie lekkie czołgi 0 - 1
Saperzy 2 - 3
Garnizonowe 0 - 6
Policyjne 1 - 1


Skład i wyposażenie Luftwaffe i Kriegsmarine nie zmieniły się od poprzedniego raportu.


IV. Plan ataku na Polskę.

Plan ataku na Polskę został opracowany przez gen. von Mansteina. Zakłada on szybką 3-4 tygodniową kampanię której celem będzie błyskawiczne zniszczenie wojsk polskich w bitwie granicznej i uniemożliwienie zbudowania spójnej linii obrony w oparciu o San-Wisłę-Warszawę i umocnienia wzdłuż granicy z Prusami Wschodnimi.


Pozycje wyjściowe wojsk Frontu Wschodniego na dzień 01.09.1939





Zdecydowanie najsilniejsze są zgrupowania posiadające wojska pancerne i piechotę zmotoryzowaną tj. VII Armii von Bocka (korpusy pancerne von Mansteina i von Kleista oraz korpus zmotoryzowany SS – Haussera) oraz V Armii von Kluge (korpus zmotoryzowany Rommla i samodzielny korpus pancerny Guderiana). Te armie będą stanowiły gigantyczne kleszcze które zacisną się na polskich armiach Poznań, Pomorze, Łódź i zniszczą je w bitwie granicznej po czym ruszą na stolicę.
Pozostałe armie poprowadzą pomocnicze ataki. Główny cel kampanii - zdobyć Warszawę jak szybko się da.

Ogólny zarys ataku na Polskę





Rozkazy wstępne dla IV Armii gen. von Kuchlera.





Rozkazy wstępne dla V Armii gen. von Kluge.





Rozkazy wstępne dla VI Armii gen. Haldera.





Rozkazy wstępne dla VII Armii gen. von Bocka





Rozkazy wstępne dla VIII Armii gen. von Brauchitscha





Luftwaffe w kampanii polskiej.



Do ataku na Polskę skierowaliśmy całe lotnictwo bombowe jakim dysponujemy oraz 1/3 myśliwców. Dodatkowo okolice cieśnin duńskich będą patrolowane przez nasze bombowce morskie z zadaniem zatapiania polskich okrętów, które chciałyby uciec z Bałtyku.

Pozostałe myśliwce wysłano na granicę z Francją i do północnych Niemiec z zadaniami czysto defensywnymi.





Pozycje wyjściowe wojsk Frontu Zachodniego na dzień 01.09.1939



Zakładamy, że przed wiosną 1940 r. Żabojady a tym bardziej Brytole nie będą w stanie przeprowadzić żadnej zorganizowanej akcji zaczepnej. Do obrony zachodnich i północnych granic Rzeszy przeznaczono Grupę Armii C. Jest ona najsłabsza spośród wszystkich 3 grup jakimi dysponujemy, ale powinno to w zupełności wystarczyć. Jak tylko rozprawimy się z Polską, Front Zachodni zostanie wzmocniony przez pozostałe Grupy Armii.


Kriegsmarine w chwili wybuchu wojny.

Nasza nawodna flota wojenna jest całkowicie nieprzygotowana do wojny i jej rola zostanie ograniczona do utrzymywania pełnej kontroli nad Bałtykiem. Aktualnie prowadzi one działania przeciwko polskiej flocie.
Rzeczywistą wojnę z aliantami prowadzić będzie nasza flota podwodna. Oto jak wygląda zasięg działania naszych u-bootów w chwili wybuchu wojny.

Obszar działania flotylli okrętów podwodnych w chwili wybuchu wojny.



1 września 1939 r. o godzinie 5 rano kości zostały rzucone.


[/size]

 

[size=+2] Odcinek piąty – Kampania polska 01.09.1939-17.09.1939[/size]

[size=+1]

I. Przebieg działań wojennych​

Atak na Polskę rozpoczął się 1 września 1939 r. ok. godz. 4 rano. Wehrmacht realizował plan ataku z zabójczą precyzją. W pierwszym rzucie do natarcia ruszyły dywizje piechoty, które przy silnym wsparciu artyleryjskim zaczęły szturmować polskie pozycje. Jak tylko w liniach polskiej obrony pojawił się wyłom do ataku ruszały dywizje pancerne, które rozpoczynały rajd na tyłach wroga. Teren zdobywany przez dywizje pancerne był następnie zabezpieczany przez zmotoryzowaną piechotę a następnie odwodowe dywizje piechoty, które nie brały udziału w początkowym szturmie. Gdy czołowe dywizje pancerne musiały zatrzymać się w celu reorganizacji, natarcie kontynuowały odwodowe jednostki piechoty zmotoryzowanej, której pozycje za brygadami pancernymi zostały zajęte przez piechotę liniową. W ten sposób nasz atak trwał praktycznie non stop i nie było konieczności wstrzymywania ofensywy z uwagi na konieczność przeprowadzenia operacyjnej pauzy.


II. Postępy wojsk niemieckich po 3 dniach kampanii polskiej.




Tempo ataku było szczególnie duże na odcinku ataku VII Armii von Bocka (od Ostrowa Wielkopolskiego, przez Wieluń do Częstochowy oraz na styku VI Armii Haldera i VII Armii, gdzie jednostki z korpusu gen. Lista zajęły Kalisz.


III. Postępy wojsk niemieckich po 4 dniach kampanii polskiej.






IV. Postępy wojsk niemieckich po 6 dniach kampanii polskiej.



W 6 dniu kampanii polskiej, nie było już zorganizowanego oporu wojsk polskich na terenie Wielkopolski i Pomorza.






VII. Zagony pancerne na przedmieściach stolicy Polski.


W dniu 7 września 1939 r. brygady pancerne z 8 Dywizji Pancernej von Loepera dotarły do przedmieść Warszawy.






VIII. Manewr okrążenia Warszawy od południa.


Aby uniknąć niepotrzebnych strat, czołgi nie przystąpiły do frontalnego ataku na miasto. Niemieckie dowództwo zadecydowalo, że atak na polską stolicę nastąpi dopiero po jej całkowitym okrążeniu. Szybkie dywizje zmotoryzowane gen. von Mackensena i Behlendorffa otrzymały rozkaz wykonania błyskawicznego rajdu przez niebroniony odcinek Wisły na wysokości Radomia i Dęblina i skierowania ostrza ataku na północ w kierunku na Otwock.
Luftwaffe uzyskała już pełną kontrolę nad przestrzenią powietrzną polski. Nasze bombowce mogą spokojnie realizować swoje zadania bez ryzyka napotkania nieprzyjacielskich myśliwców przechwytujących.






VIII. Domykanie pierścienia wokół Warszawy. Pierwsze walki o miasto.


Szczególnie ciężkie walki trwały w okolicach Łochowa i twierdzy Modlin. Zdobycie tego pasa ziemi było niezbędne dla domknięcia pierścienia wokół Warszawy. Z uwagi na przeciągające się walki na północny wschód od Warszawy, OKW nakazało frontalny atak na polską stolicę.





14 września udało się domknąć żelazny pierścień wokół Warszawy. Nasz atak ułatwiły karygodne błędy popełnione przez polskie dowództwo, które z sobie tylko wiadomych względów zrezygnowało z obrony za wszelką cenę rejonu Łochowa. 2 znajdujące się tam polskie brygady pancerne wycofały się na wschód w kierunku do Brześcia nad Bugiem.


IX. Decydujący szturm na miasto.


Od 14 września Wehrmacht przystąpił do decydującego szturmu na miasto już z wszystkich stron przy wsparciu 10 eskadr bombowych Luftwaffe.





X. Kapitulacja Warszawy


O świcie 17 września garnizon miasta skapitulował. Na wieść o zdobyciu przez nasze wojska polskiej stolicy, Józek Stalin postanowił wypełnić swoje zobowiązania wynikające z paktu Ribbentrop-Mołotow i napadł na Polskę od wschodu. Losy kampanii zostały ostatecznie rozstrzygnięte. Załamane sowieckim atakiem polskie odwody, złożyły broń.
Po 17 dniach zaciętych walk, kampania polska zakończyła się pełnym sukcesem Wehrmachtu. Udało się zrealizować wszystkie cele kampanii przy minimalnych stratach własnych.






Opór Polaków okazał się znacznie mniejszy niż to przewidywano. Dowództwo polskie nie miało żadnej koncepcji obrony kraju a podejmowane decyzje w trakcie kampanii tylko przyspieszyły nieuchronna klęskę Wojska Polskiego.
Zgodnie z postanowieniami paktu Ribbentrop-Mołotow państwo polskie ostatecznie i nieodwołalnie przestało istnieć. Do Rzeszy formalnie włączono rdzennie niemieckie terytoria Pomorza, Śląska i Kraju Warty.







Pozostałe terytoria dawnego państwa polskiego, które nie stały się łupem Józka Stalina, pozostały terytoriami okupowanymi gdzie wcielano w życie, drakońskimi metodami, politykę totalnej eksploatacji.



XI. Mapa ataków na flotę handlową aliantów we wrześniu 1939 r.



Wraz z atakiem na Polskę i wypowiedzeniu nam wojny przez zachodnich libero-judeo-masono-cyklistyczno-peowskich syfilityków rozpoczęła się także wojna na morzach. Jeszcze w połowie sierpnia na Atlantyk wypłynęło 17 flotylli u-bootów z zadaniem rozpoczęcia nieograniczonej wojny podwodnej już od pierwszych dni wojny.






XII. Sukcesy ubootów z 4 wrzesnia 1939


Nasze okręty podwodne z zabójczą skutecznością rozpoczęły polowanie na alianckie okręty floty handlowej. Dowódcy u-bootów otrzymały zakaz atakowania okrętów wojennych nieprzyjaciela i całkowite skoncentrowanie się na flocie handlowej.





XIII. Sukcesy ubootów z 5 wrzesnia 1939


Tempo w jakim nasze okręty zatapiały alianckie przerosło najśmielsze oczekiwania.







XIV. Kolejny owocny dzień dla naszych wilków:



Każdy kolejny dzień to, czarny dzień dla alianckiej floty.







XV. Bohaterowie floty podwodnej



Szczególnie wyróżniła się załoga U-Flootille ’Salzwedel’ – admirała Donitza.







XVI. Pierwsze niepowodzenia


Skalę bezradności alianckiej floty w walce z naszymi wilkami morskimi pokazuje fakt, iż pierwszy u-boot został zatopiony dopiero 9 listopada. Nie wpłynęło to jednak na tempo w jakim Kriegsmarine wyniszczało aliancką flotę handlową.




W kolejnym odcinku atak na Danię i przygotowania do ataku na zachód.
[/size]

 

[size=+2] Odcinek szósty – Kampanie: duńska i niderlandzka: 01.10.1939-31.12.1939[/size] ​

[size=+1]
I. Plan ataku na Danię.


Dla niemieckiego kierownictwa jasne było, że aby zapewnić sobie całkowite panowanie na Bałtyku, wojska niemieckie muszą kontrolować cieśniny duńskie. Istniało poważne ryzyko prewencyjnej interwencji aliantów, którzy mogli zaminować cieśniny przez co nasze okręty nie mogłyby przez wiele miesięcy opuścić bałtyckiego akwenu. Dlatego też, niezwłocznie po spacerku zwanym kampanią wrześniową postanowiono zająć terytorium Danii.
Do wykonania tego zadania wybrano V Armię gen. von Kluge. Plan ataku przeciwko Danii – kryptonim „To za Laudrupa w Realu Madryt” , zakładał połączoną operację lądowo-morską. W pierwszej fazie dywizje piechoty z korpusów Felbera i Reinhardta miały zaatakować wzdłuż niemiecko-duńskiej granicy i posuwać się w kierunku północnym. Równocześnie Kriegsmarine dokonało desantu wojsk korpusu gen. Blaskowitza (10 brygad) w Zelandii na północ od Kopenhagi. Wojska te z marszu przystąpiły do ataku na duńską stolicę.






II. Drugi dzień operacji przeciwko Danii.


Natarcie przebiegało bez większych przeszkód. Opór Duńczyków został dość szybko złamany. Jedynie wojska broniące stolicy stawiały zacięty opór.






III. Trzeci dzień operacji przeciwko Danii.


Trzeciego dnia operacji Kreigsmarine dokonała pomocniczego desantu na Fionię, po to aby uniemożliwić jakąkolwiek odsiecz dla duńskiej stolicy.
W kilka godzin po tym gdy dywizje z koprusu Brandta rozpoczęły atak na Fionię, władze duńskie ogłosiły jednostronne zawieszenie broni. Kampania duńska zakończyła się po 3 dniach walk.
Dzięki szybkim desantom uniemożliwiono Duńczykom zorganizowanie sprawnego systemu obrony w oparciu o duńskie wyspy. Udało się także, dość niespodziewanie dla niemieckiego dowództwa, przejąć prawie nietknięte dwa stare duńskie pancerniki przybrzeżne. Zostały one obsadzone niemiecką załogą i włączone do Kriegsmarine (oprócz tego przejęto dwa okręty transportowe).






IV. Zarys planu ataku na Holandię.


Zakończenie operacji duńskiej, postawiło Wehrmacht przed nowymi wyzwaniami. Fuhrer Rzeszy zadecydował, że ewentualna operacja wojskowa przeciwko Norwegii, na którą nalegał adm. Raeder nie ma najmniejszego sensu.
Dostawy rudy szwedzkiego żelaza były niezagrożone, a flota aliantów rozpaczliwie starała się przepędzić nasze u-booty z Atlantyku i nie sprawiała wrażenia gotowej do jakiejkolwiek ofensywnej misji.
Podbój Norwegii w ocenie OKH nie powinien nastręczać większych trudności, jednakże utrzymanie kontroli nad całym krajem będzie wymagało zaangażowania bardzo poważnych sił okupacyjnych. Szacuje się, że do należytego zabezpieczenia wybrzeża norweskiego przed alianckim atakiem należałoby przeznaczyć co najmniej kilkanaście dywizji. Nie możemy sobie pozwolić na takie marnotrawstwo.
Po zabezpieczeniu sytuacji na wschodzie i północy, przyszedł czas na rozprawienie się z libero-judeo-masono-cyklistyczno-peowskimi syfilitykami z Paryża oraz ich niderlandzkimi marionetkami.
W OKW ścierały się różne koncepcje ataku na zachód. Jedną reprezentował gen. Fedor von Bock, który proponował de facto lekko zmodyfikowany plan Schliffena.
Drugą koncepcję zaproponowali generałowie von Manstein i Guderian. Plan zakładał atak na sytku granicy francusko-belgijskiej i szybki marsz zagonów pancernych ku morzu w celu odcięcia sił alianckich. Problem polegał na tym, że francuskie tchórze wcale nie paliły się z udzielaniem pomocy swoim sojusznikom (czego najlepszym potwierdzeniem była osamotniona Polska we wrześniu 1939 r.). Mogło to oznaczać, że pułapka zastawiona przez błyskotliwy duet Manstein-Guderian okaże się mało efektywna.
Dlatego też podjęto decyzję o pomocniczym ataku przeciwko Holandii. Cele tej operacji były dwojakie – po pierwsze przejąć kontrolę nad bogatymi ośrodkami przemysłowymi w okolicach Amsterdamu i Rotterdamu. Po drugie sprowokować Belgię do zerwania z neutralnością i oficjalne opowiedzenie się po stronie aliantów. To by skłoniło żabojadów do ruszenia swoich miękkich tyłków z linii obronnych na terenie Francji i wkroczenie na terytorium Belgii. Wówczas mielibyśmy dogodne pozycje wyjściowe do zrealizowania planu Mansteina i Guderiana.
W razie gdyby Belgia okazała się na tyle grzeczna, że nie odważyłaby się wypowiadać nam wojny, to i tak zajęlibyśmy bardzo wygodne pozycje do ataku na Belgię i Francję z terytorium południowozachodniej Holandii. Który wariant zrealizujemy okaże się w ciągu najbliższych miesięcy.







V. Atak z marszu na Amersfoort, kontakt bojowy z wojskami kanadyjskimi.


Drugiego dnia operacji, dywizja zmotoryzowana gen. Weichsa zaatakował za marszu kanadyjską dywizję piechoty. Pierwszy raz w tej wojnie starliśmy się z Anglosasami. Kandyjczycy zostali szybko pokonani przez przeważające siły niemieckie. Pobity przeciwnik pospiesznie wycofał się w kierunku na Amsterdam.






VI. Sytuacja na froncie holenderskim w 3 dniu ofensywy.


Trzeciego dnia ataku, terytorium Holandii zostało przepołowione przez nasze wojska. Oddziały 2 Dywizji Kawalerii (zmot.) gen. von Mackensena dotarły do przedmieść stolicy – Rotterdamu.





VII. Zaciskanie pętli wokół Amsterdamu.


Piątego dnia ofensywy nasze dywizje pancerne i zmotoryzowane, po zajęciu stolicy skierowały się na północ w celu okrążenia Amsterdamu, gdzie broniło się większość holenderskich dywizji.





VIII. Szturm na Amsterdam.

15 grudnia 1939 r. (9 dzień ofensywy) przystąpiono do decydującego szturmu na miasto.








IX. Dobijanie Holendrów.


Likwidacja niedobitków armii holenderskiej trwała do końca roku.





X. Zaskakujący aliancki desant.


W chwili gdy OKW miało ogłosić definitywne zakończenie kampanii holenderskiej nastąpiła seria zaskakujących wydarzeń.


W rejonie Rotterdamu wylądowały wojska południowoafrykańskie i zajęły miasto. Nasza reakcja była błyskawiczna. Do likwidacji przyczółka przystąpiły nasze najlepsze dywizje. Desant aliantów był skazany na niepowodzenie, z uwagi na sąsiedztwo bardzo dużych sił niemieckich oraz niezdecydowanie alianckiego dowództwa. 14 niedoświadczonych alianckich brygad nie mogło odmienić losów kampanii holenderskiej, a poza tym przybyły do Holandii o co najmniej tydzień za późno.





XI. Likwidacja alianckiego przyczółka w rejonie Den Haag


Przyczółek został zlikwidowany do 15 stycznia 1940 r.






XII. Walka z alianckim desantem w północnych Niemczech.


Gdy wydawało się, że zagłada desantu pod Rotterdamem oduczy alianckie dowództwo tego typu głupawych pomysłów, doszły nas wieści o spostrzeżeniu floty inwazyjnej w rejonie północnych Niemiec. Było to zgrupowanie wojsk kanadyjskich. Prawdopodobnie były to dywizje wysłane na pomoc Holandii, ale się spóźniły. Postanowiliśmy wykorzystać okazję na zadanie nieprzyjacielowi strat i zaatakowaliśmy aliancką flotę głównymi siłami Kriegsmarine wpieranej przez lotnictwo. Operacja nie przyniosła jednak spodziewanego sukcesu. Co prawda nieprzyjaciel utracił jeden transportowiec i zaniechał desantu, ale nie udało się zatopić żadnych okrętów wojennych wroga (sami utraciliśmy dwa przestarzałe kutry torpedowe).








XIII. Produkcja i potencjał przemysłowy Rzeszy na początku grudnia 1939 r.



W wyniku całkowitego przestawienia gospodarki na wojenne tory, oraz przejęcie fabryk w zachodniej Polsce, Danii i kontynentalnej Holandii, nasz potencjał przemysłowy wzrósł do 333 pkt.
Trwają intensywne prace nad rozbudową potencjału Wehrmachtu. Podjęto decyzję o sformowaniu 4 brygad powietrznodesantowych oraz sformowaniu korpusu górskiego (8 brygad piechoty górskiej + 4 brygady lekkiej artylerii).








XIV. Współpraca z Józkiem.


Kontynuujemy współpracę handlową z Józkiem. Sowieci postępują sobie coraz bezczelniej i napadli na Finlandię. Dzielni Finowie trzymają się mocno.





XV. Nasilenie walk powietrznych nad Rzeszą


Nasiliły się także walki powietrzne nad Rzeszą. Brytyjczycy nie ustają w atakach na Zagłębie Ruhry. Zdecydowana większość ataków jest skutecznie odpierana przez nasze myśliwce przechwytujące.





XVI. Zaostrzające się walki o Atlantyk. Nasilenie naszych strat.


Alianci z coraz większą desperacją walczą z naszymi u-bootami. W krótkim czasie straciliśmy 3 u-booty. Straty te jednak zostały wyrównane przez nowe 4 okręty zwodowane w tym samym czasie. Postanowiliśmy nieco rozproszyć uwagę alianckich flot i wysłaliśmy parę dalekomorskich u-bootów na Karaiby i wybrzeże Kanady, gdzie znaleźliśmy bogate „łowiska”.





XVII. Konwersja pasażerskich liniowców na potrzeby Kreigsmarine.


Na cele wojenne, postanowiono przekształcić liniowce pasażerskie w okręty transportowe. Przydadzą się do inwazji na Brytoli.








W kolejnym odcinku rozwiązanie zagadki – dlaczego na Avenue des Champs-Élysées w Paryżu rosną wysokie drzewa ?

[/size]

 

[size=+2] Odcinek siódmy – Wielka ofensywa na froncie zachodnim: 02.05.1940-25.06.1940[/size] ​

[size=+1]


I. Sytuacja Rzeszy w przeddzień wielkiej ofensywy na froncie zachodnim.


Wbrew oczekiwaniom niemieckiego kierownictwa, nasza agresja na Holandię nie wywołała zdecydowanej reakcji Francji i Wielkiej Brytanii. Co prawda alianci próbowali wesprzeć Holendrów, ale nie udało im się przeciągnąć na swoją stronę Belgii. Tym samym przygotowany przez Mansteina i Guderiana plan wciągnięcia francusko-brytyjskich sił w pułapkę na terenie Belgii i ich odcięcie poprzez atak z zaskoczenia z rejonu Ardenów spalił na panewce. Zwyczajnie nie było kogo odcinać na terenie Belgii (nie licząc słabych dywizji belgijskich).
Dlatego też fuhrer Reksio zmuszony był zrewidować swoje plany. Odświeżono i zmodyfikowano plan Schliffena/von Bocka. Ciężar ataku ze styku belgijsko-francuskiego na południu, został przesunięty na północ nad wybrzeże atlantyckie.

II. I Faza planowanej operacji.


Ogólny schemat ataku zakładał natarcie przeciwko Belgii wyprowadzone wzdłuż całej granicy. Ciężar ataku będzie spoczywał na Grupie Armii A gen. von Leeba, i Grupie Armii B gen. von Rundstedta. Grupa Armii C gen. Wagera w pierwszej fazie ma za zadanie utrzymać zajmowane pozycje.
Całą operacja koordynowało dowództwo Frontu Zachodniego kierowane przez feldmarszałka von Blomberga.
Celem I fazy operacji jest jak najszybsze zniszczenie belgijskiej armii i możliwie szybkie przejęcie kontroli nad całą Belgią.





III. II Faza planowanej operacji


W drugiej fazie operacji, Grupa Armii A będzie kontynuowała atak wzdłuż atlantyckiego wybrzeża z zadaniem możliwie szybkiego zajęcia tamtejszych portów, przekroczenia Sekwany w okolicach Hawru i oskrzydlenie Paryża od północy i zachodu.

Grupa Armii B ma za zadanie kontynuować frontalne natarcie w kierunku na Paryż a jej lewe skrzydło ma nacierać w kierunku na Reims, tak aby zagrozić pozycjom wojsk francuskich rozmieszczonych wzdłuż francusko-niemieckiej granicy. Po osiągnięciu Reims i zdobyciu Paryża, ciężar ataku skoncentruje się na możliwie szybkim dotarciu do granicy francusko-szwajcarskiej i odcięcie Linii Maginota od reszty kraju.

Grupa Armii C rozpocznie skoncentrowane ataki na Linię Maginota, głownie po to, aby związać siły francuskie rozmieszczone wzdłuż niemiecko-francuskiej granicy i skupić na sobie ich uwagę, gdy dywizje pancerne z Grupy Armii von. Bocka będą przebijać się do Szwajcarii.





IV. Grupa Armii A. Pozycje wyjściowe.





V. VII Armia von Bocka. Grupa Armii A.





W skład tej armii wchodziły:
- dwa korpusy piechoty gen. Lista i Straussa (w sumie 20 brygad piechoty i 10 pomocniczych, głównie artylerii);
- zmotoryzowany korpus SS gen. Haussera (5 brygad zmot. piechoty, 2 brygady średnich czołgów, 3 brygady niszczycieli czołgów oraz brygada zmot. artylerii);
- I Korpus Pancerny gen. von Mansteina (10 brygad średnich czołgów, brygada lekkich czeskich czołgów oraz po jednej brygadzie zmot. artylerii, samochodów pancernych oraz piechoty zmot.).

Jak pokazał przebieg kampanii, dowództwo OKW nieprawidłowo oszacowało siły jakie powinny zostać przydzielone do tej armii. W efekcie w trakcie kampanii armia ta wymagała poważnych wzmocnień (łącznie począwszy od II fazy operacji, w rejon działania armii von. Bocka przerzucono dodatkowo 3 korpusy piechoty z Grupy Armii B) co z kolei spowolniło tempo ataku i przedłużyło kampanię francuską o jakiś tydzień.


VI. IV Armia von Kuchlera. Grupa Armii A





W skład tej armii wchodziły:
- trzy korpusy piechoty gen. Henrici, Witzlebena, Studenta (w sumie 28 brygad piechoty oraz 14 brygad artylerii);
- IV Korpus Pancerny gen. Rommla (5 brygad średnich czołgów, brygada samochodów pancernych oraz niszczycieli czołgów oraz 3 brygady piechoty w tym 2 SS).


VII. III Armia von Hammersteina. Grupa Armii A





Ta armia nie miała ofensywnych rozkazów. Jej zadaniem było utrzymanie kontroli nad wybrzeżem holenderskim i północnoniemieckim oraz zabezpieczenie natarcia pozostałych armii.
Do tego celu przydzielono trzy korpusy piechoty gen. Sussmanna, von Stulpnagela i von Schoberta (w sumie 33 brygady piechoty i pomocnicze).


VIII. Grupa Armii B. Pozycje wyjściowe.






IX. II Armia von Kluge. Grupa Armii B.





Armia gen. von Kluge składała się z:
- 4 korpusów piechoty gen. Blaskowitza, Ulexa, Reichenaua, Andreasa (30 brygad piechoty i pomocniczych);
- korpusu górskiego gen. Dietla (10 brygad górskiej piechoty, 2 brygady lekkiej artylerii, 2 brygady lekkiej piechoty).


X. VI Armia Haldera. Grupa Armii B.





Była to armia posiadająca największy potencjał ofensywny. Składała się z:
- 2 korpusów piechoty gen. Brauera i Bucha (27 brygad piechoty i pomocniczych);
- II Korpusu Pancernego gen. von Kleista (8 brygad średnich czołgów, 2 brygady zmot. piechoty, 5 brygad samochodów opancerzonych);
- III Korpusu Pancernego gen. Guderiana (9 brygad średnich czołgów, 3 brygady zmot. piechoty i 3 brygady samochodów opancerzonych).


XI. Grupa Armii C. Pozycje wyjściowe.





XII. I Armia Becka. Grupa Armii C.





Składała się z 5 korpusów piechoty gen. Paulusa, Jahna, Hilperta, Cochenhausena, Feursteina (39 brygad piechoty i pomocniczych oraz 2 pociągi pancerne).



XIII. VIII Armia von Brauchitscha. Grupa Armii C






Składała się z trzech korpusów piechoty gen. Jodla, Heitza i von. Sponecka (39 brygad piechoty i pomocniczych).


XIV. Pierwszy dzień ofensywy na froncie zachodnim.





Wielka ofensywa na froncie zachodnim rozpoczęła sie 2 maja 1940 r.


XV. Trzeci dzień ataku na froncie belgijskim.





XVI. Trzeci dzień ofensywy, nasze czołowe dywizje atakują Dunkierkę.





Atak przebiegał bez większych komplikacji. Trzeciego dnia ofensywy jednostki ze zmot. dywizji SS Totenkopf rozpoczęły atak na terenie Francji w rejonie Dunkierki.


XVII. Piąty dzień ataku na froncie belgijskim.





Trwają ciężkie walki w rejonie Lige oraz w Ardenach. Na północy atak przebiega bardzo pomyślnie. Nasze wojska wkroczyły do Dunkierki a czołgi nacierają na Lille.


XVII. Szósty dzień ofensywy na froncie zachodnim.





Trwają walki o Lille. Nasze szybkie dywizje powoli zamykają pierścień okrążenia wokół Calais, gdzie stacjonują dywizje australijska (kawalerii) i francuska.


XVIII. Bitwa o Liege. 7 maj 1940 r.





W rejonie Lige trwają niezwykle zacięte walki. Wojska belgijskie zajmują dobrze ufortyfikowane pozycje, których zdobycie będzie wymagało dłuższego czasu.


XIX. Dziewiąty dzień ofensywy na froncie zachodnim.





Trwają walki wokół portu Calais, rozpaczliwie bronionego przez wojska francuskie (Australijczycy się w ewakuowali). Nasze dywizje pancerne kontynuują natarcie ze zdobytego Lille.


XX. 12 dzień ofensywy. Grupa Armii B





Domykanie kotła w rejonie Brukseli.


XXI. Szturm na Brukselę. 12 dzień ofensywy.





XXII. 12 dzień ofensywy. SS „Das Reich” na rogatkach Paryża!





12 dnia ofensywy wojska z armii gen. von Bocka dotarły do przedmieść Paryża. Istniała spora szansa na zdobycie miasta z marszu, ale niemieckie dowództwo uznało że lepszym rozwiązaniem będzie wstrzymanie ataku na tym odcinku. Było to spowodowane tym, że przez pierwszych 12 dni ofensywy nie udało się okrążyć i zniszczyć większych sił francuskich. Żabojady w dość zorganizowany sposób wycofywały się pod naporem naszych wojsk dość skutecznie unikając okrążenia.
Z Paryża nawet francuskie tchórze wycofać się nie będą mogły. Będą bronić stolicy do upadłego wszystkimi dostępnymi siłami. I o to nam chodzi. Niech dowództwo francuskie skoncentruje jak największe siły do obrony miasta a tym łatwiej przyjdzie nam ich okrążenie.


XXIII. 18 dzień ofensywy. Korpus Pancerny Guderiana naciera na południe.





Potwierdziły się nasze przewidywania co do zachowania francuskiej armii. Ich dowództwo bardzo szybko przerzuciło do Paryża znaczne siły do obrony miasta. Jednak nic za darmo. Wzmacniając centrum, Francuzi osłabili swoje skrzydła. To tylko ułatwi nam zamknięcie kotła w rejonie Paryża.

Trwają zacięte walki w rejonie Reims. Korpus gen. Guderiana usiłuje okrążyć znajdujące się tam wojska francuskie.
W rejonie Dunkierki Brytole usiłują dokonać desantu na moich tyłach.


XXIV. Kocioł w Laon. 20 dzień ofensywy.





[/size]

 

[size=+1]



XXV. 22 dzień ataku na froncie zachodnim.





24 maja ruszyło natarcie majace na celu okrążenie Paryża i zniszczenie skontentrowanych tam wojsk.


XXVI. Zaciskanie pierścienia wokół Paryża - 28 maja 1940 r.





XXVII. 23 dzień ataku na froncie zachodnim.





XXVIII. Sytuacja na froncie zachodnim po miesiącu ofensywy.





Po miesiącu ofensywy nasze wojska zniszczyły belgijską armię, zajęły Brukselę i okrążyły Paryż. Nasze natarcie utrzymuje dobre tempo a ponoszone straty nie są znaczne. Na tym etapie dają o sobie znać błędy popełnione przez niemieckie dowództwa przed rozpoczęciem ofensywy. Niemieckie prawe skrzydło, stanowiące Grupę Armii A a przede wszystkim armia von Bocka nie dysponowały wystarczającymi siłami dla zrealizowania postawionych przed nią zadań. Tempo ataku zostało spowolnione przez konieczność zabezpieczania zajętego pasa wybrzeża atlantyckiego przed desantami jakie co chwila próbują nam zrobić Brytole i ich pachołki.
W tym celu w sektor działania Grupy Armii A przerzucono koleją dodatkowo 3 korpusy piechoty z Grupy Armii B (jej siły zostały przeszacowane w stosunku do zadań jakie im powierzono).

XXIX. Wehrmacht szturmuje Paryż. 31 maja 1940 r.




31 maja przystąpiliśmy do decydującego szturmu na francuską stolicę.


XXX. Likwidacja kotła pod Mailly le Camp – 31 maj 1940 r.




Jeden z pomniejszych kotłów jakie zniszczyliśmy w ostatnim czasie.


XXXI. Belgia odmawia kapitulacji.





Król Belgii zwiał do Londynu i zgrywa bohatera odmawiając bezwarunkowej kapitulacji. Z naszego punktu widzenia jest to gest bez znaczenia.


XXXII. Domykanie kotła na południe od Paryża – 5 czerwca 1940 r.





Na południe od Paryża usiłujemy okrążyć znaczne siły z francuskiej grupy armii gen. Weyganda.


XXXIII. Kotły wokół Paryża i w okolicach Sens – 6 czerwca 1940 r.






XXXIV. Wojska niemieckie wkraczają do Paryża – 6 czerwca 1940 r.





6 czerwca 1940 r. padł bastion libero-judeo-masono-cyklistyczno-peowskiej bandy francuskich syfilityków.
W tym miejscu należałoby rozwiązać zagadkę – dlaczego na Avenue des Champs-Élysées rosną drzewa ?
Bo żołnierz niemiecki lubi maszerować w cieniu!


XXXV. Szturm na południowy kocioł - 6 czerwca 1940 r.





XXXVI. Sytuacja na froncie zachodnim - 7 czerwca 1940 r.





XXXVII. Likwidacja południowego kotła. 8 czerwca 1940 r.





XXXVIII. Korpus Pancerny von Kleista odcina Linię Maginota – 11 czerwca 1940 r.





Po zdobyciu francuskiej stolicy ciężar natarcia przesunął się bardziej na południe. Korpus pancerny gen. von Kleista otrzymał zadanie jak najszybszego przebicia się przez francuskie pozycje i odcięcie francuskich armii skoncentrowanych w rejonie Linii Maginota.


XXXIX. Likwidacja kotła na północ od Paryża – 13 czerwca 1940 r.





XXXX. Sytuacja na froncie zachodnim - 14 czerwca 1940 r.





Militarne położenie armii francuskiej staje się powoli beznadziejne.


XXXXI. LSSAH szturmuje Cherbourg! – 18 czerwca 1940 r.





Dzielni chłopcy z SS szturmują francuski port.


XXXXII. Rajd von Arnima na Bordeaux – 18 czerwca 1940 r.





Nie istnieje już zorganizowana linia frontu. Nasze dywizje nieustannie nacierają na południowy zachód. Na czoło wysunęła się dywizja pancerna gen. von Arnima, której celem jest zdobycie Bordeaux


XXXXIII. Żabojady skapitulowały – 25 czerwca 1940 r.





25 czerwca 1940 r. wielka ofensywa na froncie zachodnim dobiegła końca. Francuskie tchórze skapitulowały. Na południu ukonstytuował się rząd marszałka Petaina. Łaskawie pozwoliliśmy na stworzenie tzw. Francji Vichy.
[/size]

 

[size=+2] Odcinek ósmy 16.06.1940 r. – 28.01.1941 r. – wyzwolenie Luksemburga i Szwajcarii. Benito wkracza do akcji. Walki w basenie Morza Śródziemnego. [/size] ​

[size=+1]


I. Heroiczna walka Finów z bolszewicką zarazą.

W czasie gdy nasze dzielne wojska zmagały się, z libero-judeo-masono-cyklistyczno-peowską zgrają francuskich syfilityków Józek Stalin postanowił wykorzystać okazję i odzyskać kolejną prowincję dawnego imperium carów. Wybór padł na Finlandię. Józek nakazał agresję zimą 1939 r. spodziewając się pięknego i łatwego zwycięstwa, ale zamiast tego spotkało go srogie rozczarowanie. Kolejne fale bolszewickich podludzi były masakrowane na linii fińskich umocnień na północ od Leningradu. Walki trwały aż do lipca 1940 r. Józek Stalin, pod wrażeniem naszych sukcesów w walce z Żabojadami, postanowił jak najszybciej zakończyć fińską awanturę. Finowie rozsądnie zgodzili się na zaproponowane warunki pokoju – odstąpili bolszewickiej hołocie przygraniczne terytoria wraz z miastem Vilpurii i pozwolili bolszewikom na umiejscowienie bazy wojskowej na wybrzeżu bałtyckim. Pomimo tych strat dzielny i waleczny naród fiński zachował niezależność.


Sytuacja na froncie fińskim przed zawieszeniem broni - 3 czerwca 1940 r.





Granica sowiecko-fińska po zakończeniu wojny zimowej.






II. Dokończenie kampanii na zachodzie - wyzwolenie Luksemburga i największa angielska klęska od czasów bitwy nad Sommą.

Po szczęśliwym zakończeniu kampanii francuskiej, niemieckie kierownictwo stanęło przed wyborem w jakim kierunku powinna zwrócić się ostrze naszego ataku. Don Reksio rozważał różne scenariusze.
Scenariusz nr 1 – ostateczne wykończenie Brytoli. Angole są bliskie katastrofy. Nasze okręty podwodne z zabójczą regularnością masakrują alianckie konwoje. Według doniesień naszego wywiadu, na wyspach już teraz występują poważne niedobory w zaopatrzeniu w podstawowe materiały wojenne.
Mamy powody przypuszczać, że już teraz brytyjskie wojska w Afryce Północnej cierpią na poważne niedobory w zaopatrzeniu. To by oznaczało, że ewentualny włoski atak z Libii miałby ogromne szanse na sukces. Nie omieszkaliśmy przekazać tej informacji Benito, aby przyspieszył swoje przygotowania do wojny.
W zasadzie wszystkie powyższe fakty powinny przemawiać za jak najszybszym atakiem na wyspy brytyjskie. Taka operacja miałaby wielkie szanse na sukces, ale co po nim? Wojny z Anglią by to nie zakończyło, interwencja USA stałaby się nieunikniona a do utrzymania kontroli nad tak rozległym terytorium musielibyśmy poświęcić mnóstwo wojska. Nie mamy wystarczających sił, do przeprowadzenia błyskawicznej kampanii przeciwko Sowietom przy równoczesnym utrzymaniu kontroli nad całą zachodnią Europą z Brytanią włącznie.
Dlatego też, kierownictwo Rzeszy zdecydowało się na wariant pośredni – konsekwentne osłabianie Anglii przy pomocy u-bootów, skłonienie Mussoliniego do ataku na brytyjskie posiadłości w Afryce oraz Franco do zajęcia Gibraltaru.
Jako główny cel ataku została obrana stolica światowego robactwa – ZSRR. Termin ataku początek maja 1941 r. Do tego czasu, Rzesza poczyni intensywne przygotowania do wojny oraz zabezpieczy swoje geopolityczne położenie siecią sojuszy.
Po upadku Francji do Osi przystąpiły Rumunia (oficjalnie przystąpiła do wojny z Aliantami), Jugosławia (pozostała neutralna). Z Benito ustaliliśmy, że Włochy przystąpią do wojny w sierpniu 1940 r.

Przed rozprawą z bolszewikami, don Reksio postanowił przywrócić do Rzeszy rdzennie niemieckie terytoria Luksemburga i Szwajcarii. Miejscowa ludność, pomimo że przepełniał ją germański duch, nie chciała dobrowolnie stać się częścią Niezwyciężonej Rzeszy Niemieckiej. Oczywiście winne temu były knowania i libero-judeo-masono-cyklistyczno-peowska propaganda londyńskich bankierów. Postanowilismy jednak być łaskawi. Nie nakazałem bombardowania szwajcarskich miast a jedynie szybką operację humanitarną przy użyciu VIII Armii gen. von Brauchitscha. Trzy korpusy piechoty, wzmocnione zmotoryzowanym korpusem SS oraz korpusem górskim gen. Dietla (który wcześniej wyzwolił Luksemburg) w 10 dni przywróciło Szwajcarię do macierzy.


Rozpoczęcie operacji mającej na celu wyzwolenie Luksemburga 4-6 lipca 1940 r.







23 lipca 1940 r. - Likwidacja angielskiego desantu pod Rotterdamem.


Kiedy wydawało się, że nasze przygotowania do wojny z Sowietami, będą przebiegały bez większych komplikacji, nasi angielscy przyjaciele postanowili o sobie przypomnieć. I to na wielką skale. Wykorzystując nasze zaabsorbowanie wschodem, Churchill nakazał wysadzić wielki desant w okolicach Rotterdamu. Anglicy szybko pokonali garnizon broniący miasta i w ciągu kilku dni, wysadzili na ląd prawie 300 tys. żołnierzy zorganizowanych w 134 brygadach. Liczby to imponujące, ale w starciu z naszymi dywizjami byli skazani na niepowodzenie. Co prawda, w 2 tygodnie Anglicy opanowali znaczne obszary Holandii, ale nasza kontrofensywa bardzo szybko doprowadziła do likwidacji całego zgrupowania. W ciągu miesiąca Angole stracili 300 tys. swoich najlepszych żołnierzy. To największa brytyjska klęska od czasu rzezi nad Sommą w 1916 r. To powinno zapewnić nam spokój na zachodzie, przynajmniej do wiosny 1941 r.




III. Benito wkracza do akcji!


Pod wpływem klęski brytyjskiego desantu pod Rotterdamem, Benito przestał trząść portki na myśl o Brytolach i zdecydował się wypowiedzieć im wojnę.


8 sierpnia 1940 – Włosi przystępują do wojny.




Można powiedzieć, ze Benito przyszedł na gotowe. Siły alianckie w Afryce są słabe, mają poważne niedobory w zaopatrzeniu i nie są w stanie stawić skutecznego oporu.


18 sierpnia 1940 – postępy włoskiej ofensywy w Afryce.





26 sierpnia 1940 r.– angielski atak na Sardynię.

Angole po raz kolejny pokazali, że beznadziejne desanty to ich specjalność. Ku naszemu zdziwieniu, zamiast bronić Afryki Północnej postanowili zająć … Sardynię.




12 września 1940 r. – Włosi u bram Aleksandrii.





27 października 1940 r. - Włosi o krok od zdobycia Kanału Sueskiego.





9 listopad 1940 – maksymalny zasięg brytyjskiej inwazji na Sardynii.

Churchill wysyłając wojska do Sardynii zamierzał zapewne wysadzić na brzeg lwa. Zamiast tego wylądował żółw. Do listopada Brytole nie potrafili zająć prawie niebronionej wyspy. W efekcie Benito szybko ściągnął posiłki poprzez port w Olbii.




12 listopad 1940 r. – grecki atak na włoską Albanię.


W tym samym czasie Grecy popełnili wielki błąd i przystąpili do wojny po stronie Aliantów. Grecka armia szybko zajęła słabo bronioną włoska prowincję – Albania.





31 listopad 1940 – kapitulacja wojsk brytyjskich na Sardynii.


Angielskie zaniedbania w szybkim zajmowaniu wyspy, kosztowały niepowodzenie całej operacji. Włosi zniszczyli aliancki desant do końca listopada 1940 r.





1 grudnia 1940 r.- Front egipski.





4 grudnia 1940 – zagłada wojsk włoskich w Etiopii.

Odcięte od dostaw zaopatrzenia wojska włoskie w Etiopii dzielnie stawały opór Aliantom, ale były skazane na zagładę. Brytole wykończyli ich do końca grudnia 1940 r.




11 grudnia 1940 r. – Włosi zajmują Cypr i Maltę.









25 grudnia 1940 - niespodziewany desant w okolicach Tobruku


Gdy już wydawało się, że losy kampanii północnoafrykańskiej są już ostatecznie przesądzone, to Brytole zdecydowali się na kolejny desant. Pomysł był nawet niezły. Wysadzili parę dywizji w okolicach Tobruku na głębokich tyłach wojsk włoskich. Taka operacja byłaby świetnym pomysłem, ale jakiś miesiąc wcześniej, gdy Włosi nie kontrolowali egipskich portów. Wówczas taki atak (na większą skalę) umożliwiłaby odcięcie sił włoskich w Egipcie od dostaw zaopatrzenia. Obecnie, nawet przecięcie lądowego połączenia pomiędzy Bengazi a wojskami w Egipcie niczego by nie zmieniło. Dostawy zaopatrzenia i tak płynęły bezpośrednio do portów w Egipcie.
Dlatego też, operacja nie mogła się powieść. Włosi przerzucili szybko posiłki i przystąpili do likwidacji desantu.





8 stycznia 1941 – włoski desant w Grecji.

W odpowiedzi na atak na Albanię, Benito postanowił bezpośrednio zaatakować Helladę.








Wsparcie niemieckiego lotnictwa morskiego dla włoskiej kontrofensywy.


Aby ułatwić likwidację brytyjskiego przyczółka pod Tobrukiem wysłaliśmy Makaroniarzom do pomocy nasze lotnictwo morskie.






28 stycznia 1940 – włoska kontrofensywa i likwidacja przyczółka pod Tobrukiem




[/size]

 

[size=+1]

IV. Operacja „Na pohybel Ammanowi” – Szwajcaria powraca do macierzy.


Pozycje wyjściowe do ataku.




Pierwszy dzień ofensywy.





Czwarty dzień ofensywy.







Sytuacja na froncie po tygodniu walk.







10 września 1940 r. - kapitulacja Szwajcarii.






V. Sytuacja Niezwyciężonej Rzeszy Niemieckiej u progu 1941 r.


Podsumowanie niemieckich sił. Stan na dzień 1 stycznia 1941 r.








- 237 brygad piechoty
- 97 brygad artylerii
- 56 brygad dowodzenia
- 46 brygad średnich czołgów,
- 30 brygad zmotoryzowanej piechoty
- 17 brygad samochodów opancerzonych
- 10 brygad piechoty górskiej
- 8 brygad niszczycieli czołgów
- 7 brygad lekkich czołgów przejętych z wyposażenia armii czechosłowackiej i francuskiej
- 6 brygad garnizonowych
- 5 brygad saperów
- 3 brygady lekkiej piechoty
- 3 brygady komandosów
- 3 brygady elitarnej piechoty
- 3 brygady kawalerii
- 3 pociągi pancerne
- 2 brygady zmotoryzowanej artylerii
- 2 brygady artylerii górskiej
- brygada ciężkich czołgów



Potencjał przemysłowy i zasoby surowcowe Rzeszy – stan na dzień 1 stycznia 1941 r.







Przygotowania do wojny z bolszewicką zarazą.







Stan naszych badań naukowych na dzień 01.01.1941 r.

















W kolejnym odcinku okres od stycznia do maja 1941 r. Z samych przygotowań do Barbarossy i niemieckich planów zrobię chyba osobny odcinek, bo opis walk zajmie za dużo screenów jak na jedną część. Nie wiem kiedy dam radę go przygotować, bo mam teraz ciut mniej czasu na pisanie AARu, ale na pewno go nie przerwę. Do przyszłego weekendu powinna się pojawić następny. Oby
[/size]

 

[size=+2] Odcinek dziewiąty 29.01.1941 r. – 01.05.1941 r. – Utworzenie Wału Zachodniego. Przygotowania do Barbarossy – plan ataku. [/size] ​

[size=+1]


I. Wał Zachodni


Do obrony tzw. Wału Zachodniego – rozciągającego się od francuskiego wybrzeża na pograniczu z Hiszpanią a kończącego się na cieśninach duńskich wydzielono z Wehrmachtu 417 tys. żołnierzy zorganizowanych w dwie grupy armii B i C składające się łącznie z trzech armii i sporej ilości pomocniczych jednostek. Całe wybrzeże zostało obsadzone po minimum 2 brygady (od 3-6 tys. żołnierzy) na sektor.
Wsparcie lotnicze zapewniają dwa korpusy lotnicze (łącznie 8 eskadr myśliwców przechwytujących). Trwają intensywne prace nad nowymi eskadrami (4 w budowie).
W kierownictwie OKH od dłuższego czasu trwały spory co do tego, w jaki sposób zabezpieczyć Front Zachodni przed alianckim desantem w czasie gdy większość naszych sił będzie zaangażowanych na wschodzie. Ścierały się koncepcje gen. Rundsteda, który uważał, że trzeba się starać powtórzyć manewr zastosowany latem 1940 r. w Holandii tj. wciągnąć nieprzyjaciela w głąb lądu, uderzyć na jego skrzydłach, odciąć go od zaopatrzenia i zniszczyć.
Alternatywną koncepcję prezentował gen. Rommel, który uważał, że Aliantów trzeba powstrzymać już na plaży.
Don Reksio, uznał, że lepszym rozwiązaniem będzie koncepcja obronna Rommela. Nie dysponujemy na froncie zachodnim wystarczającą ilością ofensywnych jednostek, które mogłyby przeprowadzić skuteczną kontofensywę. W chwili obecnej, siły niezaangażowane w obronę wybrzeża, mają spore problemu z utrzymaniem porzadku wewnątrz kraju. Partyzanci co chwile wszczynają bunty.



Duża aktywność partyzantów, to w znacznej mierze skutek obranej przez niemiecką administrację formę totalnej eksploatacji terytoriów okupowanych. Ma to bardzo korzystny wpływ na nasz potencjał przemysłowy . Wzmożona aktywność partyzantów to cena którą warto ponieść w takiej sytuacji.
Wał Zachodni nie jest jeszcze ukończony. W najbliższych miesiącach OKH planuje wzmocnić wojska Grupy Armii B stacjonującej we Francji, o jednostki mobilne. Chodzi o zorganizowanie przynajmniej 2 korpusów szybkiego reagowania, które mogłyby interweniować na zagrożonych desantem odcinkach frontu oraz gonić partyzantów wewnątrz kraju.




II. Barbarossa

Począwszy od zakończenia kampanii na zachodzie, praktycznie cała niemiecka produkcja przemysłowa została podporządkowana jednemu – przygotowaniom do antybolszewickiej krucjaty. Operacji ataku na bolszewicką hołotę nadano kryptonim Barbarossa. Rozpoczęcie ataku wyznaczono na dzień 1 maja 1941 r.
W pierwszym rzucie zadanie zniszczenia sowieckiego gniazda zarazy powierzono wojskom Frontu Wschodniego liczącym łącznie niecały milion żołnierzy wspartych przez sojusznicze armie: węgierską i rumuńską.
Barbarossa to bardzo złożony plan łączący w sobie zarówno operacje lądowe, morskie, powietrzne jak i powietrznodesantowe. Podstawowym zadaniem jakie postawiono przed wojskami Frontu Wschodniego to przede wszystkim unicestwienie trzonu Armii Czerwonej w ciągu 6 miesięcznej kampanii. Zniszczenie żywej siły jest ważniejsze aniżeli zdobycze terytorialne. Jeśli zniszczymy sowiecką armię w krótkiej kampanii przygranicznej to zdobycze terytorialne przyjdą same. Najważniejsze to uniemożliwić zorganizowany odwrót sowietów w głąb kraju. Muszą zostać zniszczeni na terytorium państw bałtyckich, Białorusi i Ukrainy.


III. Skład wojsk FRONTU WSCHODNIEGO feldmarszałka von Blomberga (ok. 960 tys. żołnierzy)



GRUPA ARMII PÓŁNOC – gen. von Rundsted (ok. 380 tys. żołnierzy)

​

I Flota powietrzna gen. Udeta – 6 eskadr bombowców taktycznych;


III Korpus powietrzny gen. Milcha – 4 eskadry myśliwców przechwytujących.



II Armia Pancerna gen. Guderiana (99 tys. żołnierzy) w skład której wchodziły:

Korpus gen. Modela: 8 brygad średnich czołgów i 4 brygady zmot. piechoty;
Korpus gen. Hotha: 7 brygad średnich czołgów, 4 brygady samochodów opancerzonych, brygada piechoty zmot.;
Korpus gen. Rommela: 6 brygad średnich czołgów, 2 brygady zmechanizowane, 3 brygady zmot. piechoty, brygada samochodów opancerzonych; ​

- VII Armia gen. von Bocka : 3 korpusy piechoty (100 tys. żołnierzy)








II Armia gen Becka : 3 korpusy piechoty (75 tys. żołnierzy)

III Armia Pancerna gen. von Mansteina (99 tys. żołnierzy) w skład której wchodziły:

Korpus gen von Specka: 4 brygady lekkich czołgów, 4 brygady zmot. piechoty, 4 brygady lekkich niszczycieli czołgów;
Korpus gen. Hoepnera: 8 brygad średnich czołgów i 4 brygady zmot. piechoty;
Korpus Zmot. gen. Bittricha: 7 brygad zmot. piechoty, brygada zmechanizowana, 2 brygady lekkich czołgów, brygada lekkich niszczycieli czołgów; ​

GRUPA ARMII ŚRODEK – gen. von Kluge (ok. 168 tys. żołnierzy)

​

2 dywizje powietrznodesantowe (3 tys. żołnierzy)


II Flota Powietrzna gen. Sperrle – 6 eskadr bombowców taktycznych;


IV Korpus Powietrzny gen. von Greima – 4 eskadry myśliwców przechwytujących;


I Armia gen. Haldera : 3 korpusy piechoty w sumie ok. 81 tys. żołnierzy


V Armia gen. Lista : 3 korpusy piechoty w sumie ok. 83 tys. żołnierzy








GRUPA ARMII POŁUDNIE – gen. von Leeb (ok. 400 tys. żołnierzy)






III Flota Powietrzna gen. Kesselringa – 6 eskadr bombowców taktycznych.


IV Armia gen. von Kuchlera (129 tys. żołnierzy)- 4 korpusy piechoty





VIII Armia gen. von Brauchitscha (ok. 92 tys. żołnierzy) – 3 korpusy piechoty


I Armia Pancerna gen. von Kleista (100 tys. żołnierzy) w skład której wchodziły:

korpus gen. Weichsa: 7 brygad czołgów średnich, 2 brygady niszczycieli czołgów, 2 brygady zmot. piechoty;
korpus gen. Henrici: 8 brygad średnich czołgów, 4 brygady zmot. piechoty;
korpus gen.von Schweppenburga: 4 brygady średnich czołgów, brygada lekkich czołgów, 3 zmot. piechoty, 2 brygady opancerzonych samochodów, brygada zmot. artylerii; ​

VI Armia gen. von Hammersteina (73 tys. żołnierzy)

-2 korpusy SS w tym 15 brygad zmot.+3 brygady zmech.+brygada policyjna, 2 brygady średnich czołgów, 4 brygady niszczycieli czołgów; ​

Ponadto pod bezpośrednią komendą sztabu Frontu Wschodniego znajdowała się Kriegsmarine w sile wszystkich nawodnych okrętów jakimi dysponujemy oraz jednostka specjalna – Dywizja Elitarnej Piechoty „Brandenburg” (9 tys. żołnierzy, którzy zostaną wykorzystani w planowanych operacjach desantowych na bałtyckim wybrzeżu).


V. Ogólny zarys pierwszej fazy ataku.






VI. Włoskie sukcesy w Grecji i Afryce Północnej.


Podczas gdy wojska niemieckie szykowały się do antybolszewickiej krucjaty, Benito radził sobie coraz lepiej w Grecji i Afryce. Co prawda pierwszy desant w Helladzie zakończył się klęską ale Makaroniarze nie odpuścili i ponowili atak. W chwili obecnej kontrolują znaczną część północnej Grecji i odcięli wojska greckie w Albanii.





W Egipcie Włosi przekroczyli Kanał Sueski, ale ich natarcie zatrzymało się na Synaju, gdzie Anglicy ustanowili zorganizowaną linię obrony.






W kolejnym odcinku opis pierwszych tygodni Barbarossy.
[/size]

 

[size=+2] Odcinek dziesiąty – Krucjata rozpoczęta!
Blitzkrieg na wschodzie ( 01 – 26 maja 1941 r.) [/size] ​

[size=+1]

Atak rozpoczął się 1 maja 1941 r. o godzinie 4.00. Na całym froncie ruszyło do ataku około 1,4 mln żołnierzy (w tym około milion niemieckich). W pierwszym rzucie zaatakowały dywizje piechoty, których zadaniem było oczyszczenie przedpola i wyrąbanie luk w liniach obronnych sowietów. Następnie w powstałe luki wdzierały się nasze dywizje pancerne i zmotoryzowane. Do akcji ruszyło też nasze lotnictwo myśliwskie zapewniając nam osłonę powietrzną oraz bombowce taktyczne wzmacniające atak na najcięższych odcinkach frontu.
Opór sowietów był znaczny. Według szacunków naszego wywiadu, Józek Stalin skoncentrował na zachodnich granicach ZSRR około 70 % swoich wojsk.
Nie jest łatwo przebić się przez taką masę wojska, które na dodatek zajmuje dogodne pozycje obronne. Już pierwsze dni walk pokazały, że szczególnie groźne jest lotnictwo myśliwskie nieprzyjaciela.
Po tygodniu walk zapadła decyzja o wycofaniu z frontu IV Korpusu Powietrznego gen. von Greima (straty rzędu 80 %). Równocześnie ściągnięto z Frontu Zachodniego II Korpus Powietrzny von Richthofena co umożliwiło utrzymanie kontroli nad przestrzenią powietrzną na linii frontu.

3 maja 1941 r. – korpusy Waffen SS w natarciu !

Natarcie korpusów Waffen SS z VI Armii von Hammersteina przebiegało zgodnie z planem. W 2 dni udało się doprowadzić do przełamania frontu. Trzeciego maja do powstałej wyrwy wdarły się brygady pancerne i zmotoryzowana piechota.






7 maja 1941 r.

Natarcie wojsk Grupy Armii Południe.







Natarcie oddziałów Grupy Armii Środek







Natarcie Grupy Armii Północ






9 maja 1941 r.

Postępy wojsk z Grupy Armii Środek nie są oszałamiające, ale szanse na okrążenie Sowietów na Podlasiu rosną.







Grupa Armii Północ nadal nie przełamała zorganizowanej obrony sowietów.






Na południu natarcie przebiega zgodnie z planem. Jeszcze parę dni i Sowieci gorzko pożałują zaciekłej obrony granic.






Na Litwie trwają zaciekłe walki. Niestety naszym dywizjom nie udało się jeszcze przełamać sowieckiej obrony.






10 maja 1941 r.

I Armia Pancerna von Kleista i Korpusy Waffen SS są już tylko o krok od zamknięcia w kotle wojsk całego sowieckiego Frontu Ukraińskiego






11 maja 1941 r.

Sukces! Sowieckie armie wpadły w zastawioną pułapkę. OKW szacuje, że likwidacja kotła zajmie około miesiąca.






12 maja 1941 r.

Ciężkie walki o Kowno.






Grupa Armii Południe dalej napiera na wschód.






Walki w południowym kotle





W celu przyspieszenia okrążania wojsk sowieckich broniących Kurlandii (operacja pod kryptonimem „Deratyzacja”), niemieckie dowództwo zdecydowało się wykonać pomocniczy desant na południe od Rygi. Na łotewskiej plaży wylądowały brygady z Dywizji Brandenburg.






Ogólna sytuacja na Froncie Wschodnim po 12 dniach Barbarossy






13 maja 1941 r.

Walki w kotle centralnym.






14 maja 1941 r.

Z uwagi na trudny teren błot poleskich, postępy naszych wojsk z Grupy Armii Środek były bardzo powolne. OKW obawiało się, że większość nieprzyjacielskich dywizji uniknie okrążenia. Dlatego też, postanowiono wykonać operację powietrznodesantową na wschód od Brześcia.






Desant spadochronowy zakończył się sukcesem pomimo zaciekłych ataków sowieckiego lotnictwa. 3000 tys. spadochroniarzy w rejonie Tewla dzielnie odpiera sowiecki kontratak.






Na północy kocioł kurlandzki został domknięty. Dywizja Brandenburg postanowiła zaryzykować centralny szturm na Rygę.






W południowym sektorze natarcia Grupy Armii Północ Korpus gen. Dollmana zdołał otoczyć w Taurogach 5 sowieckich dywizji.






Na Litwie doszło wreszcie do ogólnego przełamania frontu.





[/size]

 

[size=+1]

15 maja 1941 r.

Na południu trwa zacieśnianie kotła.







W centrum frontu trwają walki z sowietami zamkniętymi w kotłach brzeskim i podlaskim.







Natarcie w celu likwidacji kotła kurlandzkiego.







Walki w kotle południowym.







Ogólne załamanie sowieckiej obrony na Litwie.






Sowieci podejmują rozpaczliwe próby wyrwania się z kotła brzeskiego. Sytuacja naszych wojsk na tym odcinku jest bardzo trudna. Sowieci są o włos od wyrwania się z okrążenia. Pospiesznie ściągamy rezerwy aby wzmocnić zagrożony fragment pierścienia okrążenia.






16 maja 1941 r.

II korpus Waffen SS naciera na południu






17 maja 1941 r.

Sytuacja na obszarze działania Grupy Armii Środek








18 maja 1941 r.
Likwidowanie ostatnich ognisk oporu w Kurlandii






Walki na Podlasiu






19 maja 1941 r.
Ogólna sytuacja na centralnym odcinku Frontu Wschodniego.






Generał Paulus niszczy zgrupowanie wojsk marszałka Malinowskiego w bitwie pod Łochowem.






Likwidacja kolejnego kotła.






Oblężenie twierdzy brzeskiej.






Lotnicze wsparcie dla ataku na Brześć.






20 maja 1941 r. – walki na południu.






21 maja 1941 r.
Wybijanie sowieckich niedobitków w kotle południowym






Twierdza brzeska zdobyta. Rommel niszczy pozostałości sowieckich armii na północ od miasta.






22 maja 1941 r. – ogólne natarcie w centrum frontu






23 maja 1941 r. – ostatnie walki w kotle południowym







24 maja 1941 r.
Korpus Waffen SS i I Armia Pancerna okrążyły na Podolu kolejne sowieckie dywizje






Generał Bittrich likwiduje nowy kocioł na Polesiu






25 maja 1941 r. – pomocniczy desant na północ od Rygi




26 maja 1941 r. – ciąg dalszy walk w kotle południowym




[/size]

 

[size=+2] Odcinek jedenasty – zniszczenie sowieckiego frontu czarnomorskiego. Zdobycie Leningradu. Włoskie sukcesy na Bałkanach. (maj - lipiec 1941 r.) [/size] ​

[size=+1]


I. Front grecki.


W maju 1941 r. włoska ofensywa w Grecji odniosła sukces. Osamotniona grecka armia jest spychana coraz bardziej na południe.






Kapitulacja Grecji 10 czerwca 1941 r.






II. Front chiński.


Na froncie chińskim nasi skośnoocy sojusznicy kompletnie sobie nie radzą. Japończycy powoli tracą kolejne prowincje zdobyte w czasie ofensywy z lat 1937-38 r. i tylko patrzeć aż zostaną zepchnięci do Mandżurii i Korei. Natomiast w Indochinach przejętych od Vichy nie dzieje się nic godnego uwagi.


Front chiński maj 1941 r.







III. Ofensywa na południowej Ukrainie. Okrążenie sowieckiego Frontu Czarnomorskiego.

Po zakończeniu likwidacji południowych kotłów dowództwo Grupy Armii Południe feldmarszałka von Leeba stanęło przed koniecznością wyboru kolejnego celu. W grę wchodziło zaatakowanie większością sił Kijowa albo marsz ku czarnomorskim portom.
Zadecydowano, że pancerne szpice zwrócą się ku Odessie. W Besarabii wzdłuż granicy z Rumunią, STAWKA nadal utrzymywała na pozycjach wyjściowych cały front. Rumuni nie byli w stanie przełamać ich obrony. Natomiast unicestwienie przez nasze wojska frontu ukraińskiego, sprawiło że bolszewicy mieli odsłonięte swoje całe prawe skrzydło. Aż prosiło się posłać w te luki nasze dywizje pancerne. Tak też się stało. W pierwszej linii jak zwykle wyruszyło Waffen SS!


29 maja 1941 – początek ofensywy.







31 maja 1941 – pełne rozwinięcie ofensywy w kierunku południowym. Powstanie zalążków nowego kotła.







4 czerwca 1941 – kontynuacja ofensywy. STAWKA odkrywa powagę sytuacji. Odwrót sowieckich armii znad granicy rumuńskiej.






7 czerwca 1941 – ogólna sytuacja na froncie południowym.






Nasi dowódcy trzymają rękę na pulsie podążając tuż za oddziałami z pierwszej linii.





Tempo natarcia jest najważniejsze. Jak mawiał Guderian – szybkość zabija!







8 czerwca 1941 r. – sukces ofensywy południowej. Sowieckie armie zamknięte w kotle besarabskim.






Zasłużony odpoczynek dla naszych pancerniaków.





24 czerwca 1941 r. – likwidacja kotła besarabskiego.





Kolejne rzesze czerwonoarmistów trafiają do naszej niewoli.





Nasi żołnierze oglądają zdobyczny radziecki sprzęt. Czołgi KV. Wielkie to i nieruchawe. Zaprzeczenie idei blitzkriegu i parodia mobilnej sztuki prowadzenia wojny.





Drogi pełne są zniszczonego sprzętu.





Koszmary wojny.





Wszelkie objawy nieposłuszeństwa na naszych tyłach są bezwzględnie zwalczane.





IV. Walki na Łotwie.

Grupa Armii Północ po zniszczeniu sowieckich armii w Kurlandii kontynuuje natarcie na północ ku Leningradowi. Po drodze należało oczyścić teren z sowieckich niedobitków.


28 maja 1941 r. - zamykanie małego kotła na wschód od Daugavpils






29 maja 1941 – zagony pancerne kierują się ku Estonii.






30 maja 1941 – likwidacja kociołka na Łotwie.





W nasze ręce wpadają kolejne tysiące jeńców.





„To dobrze, że wojna jest taka straszna; inaczej za bardzo byśmy ją polubili.” – Robert Edward Lee




[/size]

 

[size=+1]

V. 7 czerwca 1941 r. - ogólna sytuacja na Froncie Wschodnim










VI. Zdobycie Leningradu.

8 czerwca 1941 r. – pomocniczy desant Dywizji Brandenburg pod Narwą.

Operacja leningradzka rozpoczęła się od ataku na Estonię. W pierwszej kolejności, Kriegsmarine wysadziła desant w postaci Dywizji Brandenburg pod Narwą , aby odciąć nieprzyjacielowi drogę odwrotu z Łotwy i Estonii.






21 czerwca 1941 r. – zajęcie Estonii.








25 czerwca 1941 r. – likwidacja resztek bolszewików w Estonii.

Walki na terenie Estonii trwały do końca czerwca 1941 r.





Wycofujący się sowieci stosują taktykę spalonej ziemi.





28 czerwca 1941 r. – operacja leningradzka wkracza w decydującą fazę.






1 lipca 1941 – desant na północ od Leningradu.

Aby uniemożliwić bolszewikom stworzenie zorganizowanej obrony wokół Leningradu, Kriegsmarine wysadziła desant w postaci korpusu piechoty generała Studenta. Dywizje z tego korpusu pierwotnie walczyły w rejonie Lwowa, a po zajęciu miasta zostały wycofane przez OKW do Królewca jako strategiczny odwód. Teraz przydały się doskonale do przeprowadzenia tego zaskakującego ataku. Gdy sowieci wysyłali posiłki na południe w celu powstrzymania naszych dywizji pancernych my wysadziliśmy desant na północ od miasta kompletnie zaskakując obrońców.






1 lipca 1941 r. – ogólna sytuacja w północnej części Frontu Wschodniego.

Nacierające równocześnie: - korpusy pancerne od północy z rejonu Narwy oraz - na południu z rejonu Pskowa są bliskie zamknięcia w kotle wojsk marszałka Budionnego skoncentrowanych w rejonie Jeziora Pskowskiego.






3 lipca 1941 r. – zaciskanie kleszczy wokół Leningradu.

Korpus Studenta atakuje w kierunku Jeziora Ładoga podczas gdy dywizje pancerne z IX Korpusu Pancernego von Specka (nowoutworzona jednostka) nacierają na południe od miasta. Los Leningradu jest już przesądzony.






3 czerwca 1941 r. - ogólna sytuacja na „froncie leningradzkim”.







8 lipca 1941 r. - Leningrad okrążony.

Miasto zostało okrążone dokładnie w taki sposób jak tego chcieliśmy. Sowieci nie byli w stanie wzmocnić obrony, dzięki czemu unikniemy wyczerpujących walk miejskich. Słaby garnizon skapituluje lada moment.






Likwidacja kotła pod Pskowem.


Stary bolszewik Budionny, kapituluje na północ od Pskowa.







12 lipca 1941 r. – Leningrad zdobyty. Kriegsmarine przechwytuje flotę bałtycką.


W dniu kapitulacji Leningradu, z portu usiłowały uciec znajdujące się tam okręty floty bałtyckiej. Część z nich została przechwycona przez nasze okręty. Niestety nasi marynarze okazali się mało skuteczni. Zatopiono zaledwie jeden okręt nieprzyjaciela.







VII. Walki na centralnym odcinku Frontu Wschodniego.

Na obszarze działania Grupy Armii Środek trwały ciężkie walki z dość licznymi i niezdezorganizowanymi brygadami Armii Czerwonej. Kosztowało to nas wiele przelanej krwi. Szczególnie nasze lotnictwo ucierpiało. Luftwaffe musiała wycofać z frontu wszystkie eskadry bombowe, w celu uzupełnienia strat w ojczyźnie.


10 czerwca 1941 r. – Rommel atakuje Połock.






12 czerwca 1941 r. – ogólna sytuacja na centralnym froncie.







13 czerwca 1941 r. – okrążenie armii bolszewickiej marszałka Rykowa pod Ludzą.







21 czerwca 1941 r. – ostatnie walki na Litwie.









W kolejnym odcinku operacja kijowska oraz zniszczenie kotła smoleńskiego.

[/size]

 

[size=+2] Odcinek dwunasty– operacja kijowska. Zniszczenie kotłów – homelskiego i czerkaskiego. Zdobycie „bramy smoleńskiej” (lipiec 1941 r.). [/size] ​

[size=+1]



I. Koniec bitwy granicznej.


Po zdławieniu ostatnich gniazd bolszewickiego oporu w Besarabii bitwa graniczna, trwająca od początku maja 1941 r., ostatecznie dobiegła końca.
Zakończyła się pełnym sukcesem wojsk niemieckich. Siły nieprzyjaciela zostały całkowicie zaskoczone nagłym atakiem. W ciągu pierwszych dwóch miesięcy wojny sowieci stracili około 2 milionów żołnierzy. Nasze straty w tym czasie wyniosły około 150 tys. zabitych i rannych, co mimo wszystko było poważną stratą, ale nieodczuwalną z racji tego, że ubytki rozłożyły się dość równomiernie pomiędzy brygadami.
Jedynie nasze lotnictwo zostało poważnie doświadczone i w znacznym stopniu straciło zdolność bojową. Jest to jednak etap przejściowy. Na jesień na front wejdą do akcji znaczne posiłki w postaci nowych 8 eskadr przechwytujących. Dzięki temu będziemy dysponowali na Froncie Wschodnim 16 eskadrami myśliwskimi, co powinno ostatecznie przechylić szalę zwycięstwa w wojnie powietrznej na naszą rzecz.



II. 18 lipca 1941 r. – ogólna sytuacja wojsk Frontu Wschodniego.


Na północy, po zdobyciu Leningradu prowadzona jest pomocnicza operacja mająca na celu zajęcie Nowogrodu. Próby okrążenia większych sił sowieckich w mieście zakończyły się niepowodzeniem. Przeciwnik nauczony smutnymi doświadczeniami z Mińska i Pskowa, szybko wycofał się na południowy wschód.








Trwają ostatnie walki w rejonie Smoleńska. Miasto zostało już zdobyte natomiast nie ustają walki o tzw. bramę smoleńską, stanowiącą najkrótszą drogę do Moskwy.





Bolszewicy zaciekle bronią się na Białorusi w rejonie Homla. Z uwagi na fakt, iż sowieckie zgrupowania na północ i południe od miasta zostały zmuszone od odwrotu, w linii frontu powstało potężne wybrzuszenie. Trudno było zmarnować taką okazję. Sztaby wojsk Grupy Armii Północ i Grupy Armii Centrum, nakazały kontynuowanie ataku na skrzydłach „wybrzuszenia” przy czym dywizje z północy miały stopniowo skręcać na południe ku Straodubowi natomiast dywizje nacierające z południa miały kierować się na Nowogród Siewierski. To umożliwi nam okrążenie większości sił sowieckich na Białorusi.






Walki w okrążonym Kijowie powoli dobiegają końca. Obrońcy miasta są już na skraju wyczerpania.






Na południe od Kijowa trwają zacięte walki w rejonie rozlewisk środkowego Dniepru. Celem wojsk niemieckich jest odcięcie bolszewickich zgrupowań od dogodnych miejsc przeprawy na rzece, a następnie przyparcie ich do wody i unicestwienie w walkach na nadbrzeżu.






Na południu zaniechano kontynuowania ofensywy w kierunku na Krym. Zadanie kontrolowania przesmyku perekopskiego powierzono wojskom rumuńskim.





III. Kocioł homelski – 20 lipca 1941 r.



Operacja okrążenia sowieckich wojsk w białoruskim „wybrzuszeniu” zakończyła się pełnym sukcesem. Nieprzyjaciel wpadł w pułapkę i już się z niej nie wydostanie.






IV. Kocioł czerkaski – 20 – 23 lipca 1941 r.



Zgodnie z planem, większość wojsk sowieckich broniących rejonu rozlewisk środkowego Dniepru została okrążona. Nasze dywizje spychają bolszewików do ich ostatniego punktu oporu – miasta Czerkasy.







II. 24 lipca 1941 r. – ogólna sytuacja wojsk Frontu Wschodniego.

Na północy rozpoczęto natarcie w kierunku na Archangielsk. Co prawda siły użyte do tego celu są daleko niewystarczające, ale zdobycie tego ważnego portu nie jest teraz pierwszoplanowym celem. Przede wszystkim chodzi o odcięcie sił nieprzyjaciela skoncentrowanych wzdłuż granicy z Finlandią i Norwegią.






Trwa oczyszczanie Białorusi i środkowej Ukrainy z bolszewickich niedobitków.






Trwają ostatnie walki w kotle czerkaskim. Nasze dywizje przygotowują się do operacji okrążenia Dnipropetrowska i wojsk nieprzyjacielskich skoncentrowanych w zakolu Dniepru. Niestety nasze siły w tym rejonie są daleko niewystarczające do realizacji ww. zadań. Sowieci najprawdopodobniej wymkną się nam na wschód.






Do absurdalnej sytuacji doszło na Bałtyku. W czasie gdy ważyły się losy Leningradu, STAWKA postanowiła nas zaskoczyć … atakiem na Bornholm. Don Reksio mało nie udławił się piwem, gdy otrzymał informację o tej błyskotliwej operacji. Niemieckie dowództwo postanowiło na razie nie reagować na ten akt głupoty. Bolszewiccy spadochroniarze broniący wyspy i tak nie mają żadnych dostaw zaopatrzenia i zdychają z głodu.





W kolejny odcinku raport o stanie niemieckiego przemysłu, badań naukowych i produkcji w połowie 1941 r. Opiszę też plan operacji Tajfun – zdobycia Moskwy przed zimą 1941 r.
[/size]

 

[size=+2] Odcinek trzynasty – sytuacja wewnętrzna Niezwyciężonej Rzeszy Niemieckiej w połowie 1941 r. Przegląd sił zbrojnych i aktualnie prowadzonych badań naukowych. Operacja Tajfun – plany. [/size] ​

[size=+1]

I. Potencjał przemysłowy Rzeszy.

W stosunku do roku 1936 r. potencja przemysłowy Rzeszy podwoił się i obecnie wynosi 448 PP. Od początku roku zanotowaliśmy wzrost o 26 PP. Jest to głównie zasługa wyzwolenia z bolszewickich łap ośrodków przemysłowych we wschodniej Polsce i w państwach bałtyckich.
Również nasze fabryki w Rzeszy pracują bez większych zakłóceń. W tym roku Brytole nie przeprowadzili ani jednego skutecznego nalotu bombowego na nasze fabryki. Niebo nad zachodnią Europą pozostaje pod naszą kontrolą, pomimo relatywnie skromnych sił skierowanych do jej obrony (8 eskadr przechwytujących).




II. Produkcja przemysłowa.

Siły lądowe:

Jesteśmy na końcowym etapie rozwoju wojsk lądowych. W listopadzie wejdą do służby 4 brygady zmotoryzowanej piechoty, które wzmocnią IX Korpus Pancerny (aktualnie to 4 dywizje pancerne każda po 2 brygady czołgów).
Pozostałe jednostki lądowe to brygady Waffen SS. W zasadzie to jedyne jednostki, które zamierzam rozwijać w najbliższej przyszłości (nie licząc brygad do zadań specjalnych typu piechota morska czy też spadochroniarzy).

Lotnictwo

Bardzo intensywnie inwestujemy w myśliwce przechwytujące. Don Reksio nie docenił potencjału bolszewickiego lotnictwa. Sowieci skutecznie sparaliżowali nasze bombowce. OKH ma poważne obawy co do bezpieczeństwa dostaw zaopatrzenia w zimie, gdy będziemy w znacznym stopniu polegać na lotnictwie transportowym. Dlatego absolutnie priorytetową sprawą jest zapewnienie panowania w powietrzu przed zimą 1941 r. Wszystkie nowe eskadry zostaną skierowane na Front Wschodni. Porażka nie wchodzi w grę.
Oprócz myśliwców pracujemy nad sformowaniem 2 nowych eskadr bombowych (uzupełnienie strat po zniszczonych na Froncie Wschodnim eskadrach) oraz kolejnej transportowej.
W przyszłości planujemy inwestycje w lotnictwo strategiczne (jako nośniki bomby A, nad którą usilnie pracujemy od 1936 r.) oraz rozbudowę lotnictwa morskiego.

Marynarka wojenna

Trwa intensywna rozbudowa Kriegsmarine. W produkcji jest 9 pancerników typu Bismarck oraz 3 niszczyciele. Jak tylko zakończymy prace nad rozbudową Wehrmachtu, jeszcze bardziej skoncentrujemy się na flocie. W planach jest zwodowanie kolejnych 15-18 niszczycieli oraz przynajmniej 12 lekkich krążowników. Zamierzamy wystartować z ich produkcją od początku 1942 r. tak aby całość tj. pancerniki, krążowniki i niszczyciele były gotowe zimą 1943 r.
Cały czas nie wyjaśniona jest kwestia lotniskowców. Budowa takich okrętów jest bardzo czasochłonna i kosztowna, a ponadto wymaga intensywnych badań naukowych, na które nas zwyczajnie nie stać. Z racji na ograniczenia czasowe, bardziej prawdopodobnym rozwiązaniem jest zwodowanie kilku lotniskowców eskortowych zamiast dużych okrętów i obsadzenie ich eskadrami myśliwców. Samoloty te miałyby wyłącznie defensywne zadania. Bitwy morskie na otwartym oceanie będą nam wygrywać pancerniki a nie samoloty.




III. Przepływ surowców.


Zbilansowanie przepływu surowców nie jest prostą sprawą. Nie mamy od kogo kupić tyle rzadkich minerałów ile potrzebuje nasz przemysł. To będzie zwiastowało poważne problemy w przyszłości. Jedyną radą na ten problem jest podbój.




IV. Badania naukowe.

W chwili obecnej na badania naukowe przeznaczamy 17 spośród 37 dostępnych punktów badań. Zdecydowana większość inwestycji idzie w uzupełnianie strat w kadrze oficerskiej. Inwestycje w służby wywiadowcze są minimalne, natomiast dyplomacja została całkowicie zarzucona. Wojna to nie jest czas na dyplomację.

Poniżej rozkład inwestycji w badania naukowe, wywiad i szkolenie oficerów.







Aktualny stan naszych badań naukowych



















V. Porównanie sił zbrojnych państw Osi.








VI. Operacja Tajfun.

Koniec lipca 1941 r. przyniósł pewną stabilizację na froncie wschodnim. Nasze dywizje przygotowują się do decydującego ataku na siedlisko bolszewickiej zarazy – Moskwę. OKW zakłada, że miasto uda się okrążyć i zająć jeszcze przed nastaniem zimy. Oznacza to, że nasze dywizje będą miały około dwóch miesięcy na przełamanie sowieckiej obrony i dotarcie do sowieckiej stolicy. Z racji tego, że OKW zakłada, że nieprzyjaciel użyje wszystkich dostępnych sił i rezerw do obrony stolicy, zdobycie Moskwy nie może sprowadzać się do prostego frontalnego ataku wojsk Grupy Armii Środek. Miasto musi zostać zdobyte w ramach połączonych operacji zarówno Grupy Armii Środek jak i Grupy Armii Północ. Chodzi o to, żeby wraz ze zdobyciem stolicy zniszczyć możliwe dużo nieprzyjacielskich dywizji. W związku z nowymi priorytetami, działania prowadzone przez Grupę Armii Południe zeszły na dalszy plan. Nasze dywizje stacjonujące na południu, otrzymały zadanie zdobycia Rostowa i zadania nieprzyjacielowi możliwie dużych strat. Na Stalingrad przyjdzie czas później (prawdopodobnie wiosną 1942 r.).


[/size]

 

[size=+2] Odcinek czternasty (24.07.1941-15.08.1941 r.) – Pierwsza faza operacji Tajfun. Wehrmacht u bram Moskwy! Wyzwolenie Krymu. Twierdza Sewastopol zdobyta! [/size] ​

[size=+1]



24 lipca 1941 r. – kocioł homelski.

Trwają zacięte walki z sowieckimi armiami pod dowództwem marszałka Woroszyłowa, okrążonymi w kotle homelskim. Niemieckim atakiem kierują generałowie Dietl i Hilpert. Zagłada okrążonych bolszewików to kwestia paru dni.







25 lipca 1941 r. – forsowanie środkowego Dniepru


Nasze wojska zmuszone są forsować Dniepr na środkowym odcinku. Pozycji na wschodnim brzegu rzeki zaciekle bronią sowieckie korpusy z armii gen. Starostina. Po raz pierwszy w trakcie antybolszewickiej krucjaty nasze wojska zaczynają odczuwać braki w zaopatrzeniu. Przełamanie na tym odcinku jest kluczowe dla okrążenia sowieckich armii broniących linii Dniepru.







27 lipca 1941 r. – ostatnie walki kotle nowogrodzkim.

Dywizje gen. Obstfeldera likwidują sowieckie niedobitki marszałka Petrova na południe od Nowogrodu.






28 lipca 1941 r. – sytuacja na froncie.


Na północy dywizje piechoty z korpusu gen. Studenta kontynuują atak przez przesmyk karelski w celu odcięcia sowieckich dywizji broniących Półwyspu Kolskiego i portu w Murmańsku. Opór bolszewików jest symboliczny.




Trwają walki w kotle nowogrodzkim. Nasze dywizje pancerne podążają na południowy wschód. Celem miasto Kalinin i Moskwa!




Na centralnym odcinku frontu, nasze dywizje pancerne przebijają się „bramą smoleńską” na Moskwę. Bolszewicy nie są w stanie zbudować zorganizowanej linii obrony.




Po oczyszczeniu Białorusi z bolszewików, nasze korpusy nacierają na Briańsk, ważny ośrodek przemysłowy




Nasze dywizje sforsowały środkowy Dniepr. Zalążki nowego kotła.




Nad przesmyk perekopski dociera koleją korpus piechoty gen. Stulpnagela z zadaniem opanowania całego Półwyspu Krymskiego.





29 lipca 1941 r. – walki w kotle nowogrodzkim.

Na południe od Nowogrodu powoli dobiegają końca walki z dywizjami marszałka Petrova.





1 sierpnia 1941 r.

Wzdłuż południowego brzegu jeziora Ładoga naciera II korpus piechoty gen. von Paulusa. Celem Archangielsk!




Nasze dywizje są bliskie okrążenia kolejnego zgrupowania wojsk sowieckich. Natarcie przebiega bardzo sprawnie.





Trwa forsowanie bramy smoleńskiej. Kalinin i Moskwa coraz bliżej. Briańsk zdobyty z marszu!




Jesteśmy o krok od okrążenia sowieckich dywizji broniących środkowego Dniepru. To może być duży kocioł!




Waffen SS stara się okrążyć jak największą liczbę bolszewików w rejonie Dnipropetrowska.




Trwają przygotowania do ataku na Krym.





2 sierpnia 1941 r.


Kolejny kocioł a drodze do Moskwy. Nasze dywizje pancerne nacierają niepowstrzymane. Likwidacją kotłów zajmie się piechota.





Kocioł naddnieprzański zamknięty. Opłaciło się szturmować brzegi rzeki od frontu.




Początek operacji krymskiej.





6 sierpnia 1941 r.

Trwają walki w zacieśnianym kotle naddnieprzańskim.







[/size]

 

[size=+1]

9 sierpnia 1941 r.

Korpusy piechoty gen. Paulusa i Studenta wkrótce dotrą do jeziora Onega. Sowiecki Front Arktyczny bliski odcięcia.




Ofensywa na całym froncie. Sowieci nie mają czym nas powstrzymać.




Dywizje pancerne z I korpusu pancernego gen. Modela i IX korpusu pancernego von Specka dotarły do przedmieść Kalinina. Moskwa jest już naprawdę blisko.




Docieramy do końca bramy smoleńskiej. Kaługa kolejnym celem.




Dywizje z Grupy Armii Południe gen. von Leeba są o krok od zajęcia czwartego pod względem wielkości miasta bolszewii – Charkowa.
Ważny ośrodek przemysłowy – Kursk także wkrótce wpadnie w nasze ręce.




Trwa likwidowanie kotła naddnieprzańskiego.




Stulpnagel przebił się przez Perekop. Początek ataku na twierdzę sewastopolską.




11 sierpnia 1941 r.

Dobiegają końca walki w kotle naddnieprzańskim. Około 20 sowieckich dywizji skapituluje lada moment.





13 sierpnia 1941 r.

Na północy natarcie przebiega bez komplikacji.





Kalinin zdobyty! Następny przystanek – Moskwa!




Nacieramy na Kaługę. Ostatni przystanek do Moskwy.




Charków zdobyty! Trwają walki o Kursk. Trwa dobijanie bolszewików nad Dnieprem.




Dniepropetrowsk i Stalino zdobyte. Wschodnia Ukraina jest nasza.




Natarcie na Krymie rozwija się zgodnie z planem.





15 sierpnia 1941 r.


Sewastopol padł. Generał Stulpnagel nagrodzony przez marszałka Antonescu –„Tarczą Krymu”
Z powodu zastoju w dostawie paliwa lotniczego, nie udało się przeprowadzić operacji powietrznodesantowej w cieśninie kerczeńskiej. Sowieci uniknęli okrążenia i wycofują się w kierunku na Krasnodar.




[/size]

 

[size=+2] Odcinek piętnasty (16.08.1941-28.08.1941 r.) – Sukces operacji Tajfun! Moskwa zdobyta a sowieckie armie rozbite! Przejęcie kontroli nad atlantyckimi portami bolszewików. [/size] ​

[size=+1]


Sytuacja na froncie chińskim w sierpniu 1941 r.


Sytuacja wojsk cesarskich w Chinach jest coraz gorsza. Japończycy są powoli spychani na północ. Już teraz można powiedzieć, że wojna w Chinach zakończyła się klęską Nipponu.






Absurdy wojny.

W czasie gdy Armia Czerwona walczy o życie uginając się pod kolejnymi ciosami zadanymi jej przez Wehrmacht, Józek Stalin kontynuuje swoją idiotyczną strategię „zaskakujących” desantów. Tym razem wybór padł na Kretę.





17 sierpnia 1941 r. – ogólna sytuacja na Froncie Wschodnim.


Na północy dywizje z korpusów Studenta i Paulusa bez większych przeszkód posuwają się na północny wschód. Los sowieckich dywizji na granicy z Finlandią jest już przesądzony.






Nasz atak na tym odcinku północnym uderzył w próżnię. Jedyny przeciwnik jaki stanął nam na drodze to … tuwiańska milicja. Skośnoocy rycerze, ostatni obrońcy socjalizmu. Śmiechu warte.






W centrum udało się okrążyć kilka sowieckich dywizji, które niedostatecznie szybko wiały na wschód.





Nacieramy na Woroneż i Orzeł. Oba miasta będą nasze lada moment.






Dywizje Waffen SS - LSSAH, Das Reich i Totenkopf nacierają na Rostów.





Paliwo wreszcie dotarło i nasi spadochroniarze mogli wykonać desant w pobliżu Cieśniny Kerczeńskiej. Niestety większość bolszewików zdołała zbiec. Odcięliśmy tylko parę brygad.












19 sierpnia 1941 r. – przygotowania do operacji desantowej pod Murmańskiem.

Z uwagi na fakt, że postępy naszej piechoty nacierającej na Półwysep Kola są bardzo powolne (trudny teren) OKH postanowiła uniemożliwić odciętym sowieckim dywizom ucieczki z okrążenia . W tym celu przygotowano grupę uderzeniową w postaci dwóch specjalnych jednostek komandosów (mniej niż 5 tys. żołnierzy) z zadaniem zaskakującego desantu i zajęcia portu w Murmańsku. Zadanie bezpiecznego dostarczenia żołnierzy i wparcie artyleryjskie dla desantu spoczywa na III Flocie admirała Bohma.





21 sierpnia 1941 r. sytuacja na Froncie Wschodnim – Moskwa okrążona!






[/size]

 

[size=+1]

Szturm Moskwy rozpoczęty.






III Flota bez komplikacji dotarła do Murmańska. Rozpoczęliśmy operację desantową.






23 sierpnia 1941 r. - bitwa morska pod Murmańskiem. Kriegsmarine zwycięska.


Murmańsk jest praktycznie niebroniony, dlatego też Sowieci zdecydowali się na desperacji krok i wysłali przeciwko nam swoją flotę. Wynik starcia, z uwagi na dysproporcję sił był przesądzony. Nieprzyjaciel został zmuszony do ucieczki.





24 sierpnia 1941 r. na Froncie Wschodnim






Wołogda zdobyta. Kontynuujemy natarcie na wschód.





Po zajęciu Jarosławia ostrze naszej pancernej szpicy zwróciło się bardziej na południe.





Trwają zaciekłe walki o stolice światowego bolszewizmu. Raport szefa Abwehry – Waltera Schellenberga wskazuje, że Józek Stalin zwiał z miasta. To z pewnością mocno podkopało morale obrońców. Kto im teraz będzie strzelał w plecy przy próbie odwrotu ?





Kontynuujemy szturm Orła. Na północ od miasta trwa likwidowanie bolszewickich niedobitków.





Sowieci wzmocnili obronę Woroneża, przez co nie udało się zająć miasta z marszu.





Honor zajęcia Rostowa nad Donem przypadł 3 Dywizji SS – Totenkopf.





27 sierpnia 1941 r. – sytuacja na Froncie Wschodnim.


Półwysep Kola ostatecznie odcięty.





Nacieramy przed siebie nie napotykając żadnego oporu. Dookoła tylko zgliszcza.







Nasze dywizje usiłują okrążyć bolszewików na wschód od oblężonej Moskwy.





Orzeł i Woroneż są już w naszych rękach. Oczyszczono również zaplecze naszego frontu z bolszewickich niedobitków.





Drogi (jeżeli to co znajduje się w Rosji można nazwać drogami) zatarasowane są przez kolumny czerwonoarmistów wziętych przez nas do niewoli. Będzie komu wykopywać kartofle w Vaterlandzie!




Na każdym kroku można spotkać pozostałości po dawnej sowieckiej dumie – wojskach pancernych. Mit o ich niezwyciężoności został rozjechany przez gąsienice naszych Panzerkampfwagen.





Trwa przegrupowanie naszych wojsk w rejonie Rostowa. OKW podjęła decyzję o dyslokacji strategicznej do Rostowa 3 korpusów piechoty z centralnego i północnego odcinku frontu. Siły te wraz z korpusami Waffen SS poprowadzą nasz atak w kierunku na Stalingrad.






Walki w Moskwie nie ustają. Obrońcy są już na skraju wytrzymałości.





Po sukcesie desantu murmańskiego, OKH postanowiła powtórzyć tę operację bardziej na wschód. 27 sierpnia 1941 r. nasi komandosi przejęli kontrolę nad ostatnim atlantyckim portem znajdującym się w rękach sowietów. Archangielsk wyzwolony.





28 sierpnia 1941 r. - siedlisko bolszewickiej zarazy zdobyte!


Moskwa nasza! Ludność na przedmieściach miasta, uciśniona przez bolszewicką dyktaturę, z radością wita nasze wojska.







Nasze wojska na każdym kroku okazują wspaniałomyślność i prawie wcale nie rozstrzeliwują jeńców. Zuchy!



[/size]

 

[size=+2] Odcinek szesnasty (29.08.1941-19.10.1941 r.) – zdobycie Stalingradu. Bolszewicy błagają o pokój. Operacja Barbarossa zakończona pełnym sukcesem! [/size] ​

[size=+1]


29 sierpnia 1941 r. – bitwa w kotle na wschód od Moskwy.

Trwają walki na wschód od zdobytej Moskwy, w rejonie miasta Nogińsk. Broni się tam zbieranina sowieckich dywizji, które nie zdążyły przyjść z odsieczą stolicy.





30 sierpnia 1941 r. – ogólna sytuacja na Froncie Wschodnim.










Końcowe walki w kotle nogińskim.




Radośni czerwonoarmiści szczęśliwi z powodu tego, że zostali wzięci do niewoli. Dla nich wojna i bolszewicki ucisk już się skończyły. Teraz czeka ich świetlana przyszłość w naszych lagrach. Zaznają tam prawdziwie niemieckiej gościnności, typowej dla tak wspaniale ucywilizowanej nacji jak naród niemiecki!





Żałosny Józek Stalin do walki przeciwko nam wysłał nawet kobiety. Niektóre są nawet całkiem ładne. Nasi żołnierze postępują bardzo rycersko, częstują je tytoniem i prawie wcale nie gwałcą!






1 września 1941 r. – ogólna sytuacja na Froncie Wschodnim.


Likwidacja kotła na północny wschód od Moskwy.






5 września 1941 r. – ogólna załamanie się sowieckiego oporu.


Na całej długości frontu nastąpiło całkowite rozprzężenie. Nie ma już zorganizowanego oporu sowietów. Czerwonoarmiści uciekają na nasz widok, albo poddają się po paru wystrzałach. Takie są skutki długotrwałego obcowania z bolszewicką zgnilizną! Sodomia i gomoria











13 września 1941 r. – sytuacja na Froncie Wschodnim.





Z raportu sierżanta Grubera, pełniącego służbę patrolową na tyłach frontu:
„Patrolując bolszewicką wieś, zauważyłem spokój”. No cóż, nasi chłopcy lepiej sprawdzają się na linii frontu i w plutonach egzekucyjnych. Literatów na froncie raczej nie uświadczysz







[/size]

 

[size=+1]








Postępy naszych wojsk coraz bardziej spowalniają braki w dostawach paliwa i coraz gorsza pogoda.





28 września 1941 r. – zalążki ostatniego kotła w tej wojnie.









Nasi pancerniacy spostrzegli na zachód od miejscowości Danilovka zgrupowanie nowoutworzonych dywizji nieprzyjaciela. STAWKA bardzo nierozsądnie przegrupowywała swoje siły w bezpośrednim sąsiedztwie frontu. To nie może się dobrze skończyć dla bolszewików. Wehrmacht takich okazji nie przegapia!






4 Zmotoryzowana Dywizja SS Polizei dotarła do przedmieść Stalingradu. Chwilowo jej linie zaopatrzenia zostały przecięte przez sowieckich maruderów.





Nasze zmotoryzowane brygady niepowstrzymane nacierają w kierunku na Kaukaz. Najbliższy cel – Tibilisi!






4 października 1941 r.

Trwają walki w ostatnim kotle tej wojny. W rejonie Danilovki broni się armia marszałka Wasilewskiego.






7 października 1941 r. – początek operacji stalingradzkiej.

Rozpoczęła się decydująca faza operacji stalingradzkiej. Nasze dywizje zmotoryzowane i pancerne obchodzą miasto od wschodu w celu zamknięcia pierścienia okrążenia.





9 października 1941 r. – Stalingrad okrążony. Decydujący szturmu na miasto.





17 października 1941 r. kapitulacja Stalingradu.

Po stosunkowo krótkiej walce wojska sowieckie pod dowództwem marszałka Żukowa skapitulowały. Stalingrad, ostatnia ze stolic bolszewii zdobyta!




Zdobyczny sowiecki sprzęt.



Kolejni bolszewicy wzięci do niewoli.
 




19 października 1941 r. - bolszewicy na kolanach! Kampania rosyjska zakończona pełnym sukcesem.






[/size]

 

[size=+2] Odcinek siedemnasty (28.09.1941-15.01.1942 r.) – kampania iberyjska. Zdobycie Gibraltaru. Atak na Persję. [/size] ​

[size=+1]


I. Kampania hiszpańska – wyzwolenie Hiszpanii.



Geneza wojny.


Fuhrer Niezwyciężonej Rzeszy Niemieckiej don Reksio, nie chciał tej wojny. To pacyfistyczne ciągotki tego pachołka londyńskich bankierów – Francisco Franco sprowadziła na porządny faszystowski naród Hiszpanii nieszczęście.
Franco odmówił nam pomocy w oczyszczeniu Europy z libero-judeo-masono-cyklistyczno-peowskich naleciałości. Gibraltar jest jak szyjka od butelki, poprzez którą masoni przenikali na Morze Śródziemne. Musimy ją wreszcie zatkać – czy to się panu Franco podoba czy nie.



Pozycje wyjściowe do ataku.


Z uwagi na fakt, iż większość naszych wojsk znajdowała się na rosyjskim stepie tysiące kilometrów na wschód od Hiszpanii, OKH było zmuszone naprędce zorganizować nową armię. W ostatnich tygodniach kampanii rosyjskiej, zapadła decyzja o konieczności wyzwolenia Hiszpanii. Niestety przerzucenie koleją tak dużej ilości wojska na tak wielkim obszarze wymagałoby wielu miesięcy, których nie mieliśmy. Dlatego też postanowiono przerzucić z frontu wschodniego 2 korpusy piechoty oraz korpus pancerny gen. Waltera Modela do Rygi. Wojska zostały zaokrętowane i niezwłocznie przetransportowane do Amsterdamu, skąd następnie koleją zostały dyslokowane nad granicę z Hiszpanią. W ten sposób, pod koniec września 1941 r. udało się skoncentrować do ataku 2 korpusy piechoty i korpus pancerny gen. Modela z Frontu Wschodniego, wzmocnione przez nowoutworzony korpus piechoty oraz włoski korpus zmotoryzowany gen. Messe plus dwie brygady superciężkiej artylerii (Dora i Gustaw). Jednostki te zostały zorganizowane w ramach XII Armii pod dowództwem gen. Witzlebena.
Z powietrza natarcie miało wspierać 15 eskadr bombowców taktycznych osłanianych przez 4 eskadry myśliwców przechwytujących.
OKH w oparciu o dane Abwehry (doniesienia agenta o kryptonimie Drakensang) było przekonane, że zgromadzone siły w zupełności wystarczą do szybkiego podboju Hiszpanii. Wkrótce okazało się, że te kalkulacje mają niewiele wspólnego z rzeczywistością.






28 września 1941 – początek kampanii.

Atak rozpoczął się 28 września 1941 r. wzdłuż całej granicy. Wojska hiszpańskie wykorzystując dogodne pozycje obronne w Pirenejach, stawiały nam zacięty opór. W tej wojnie, nie było miejsca na blitzkrieg.







3 października 1941 r. – forsowanie Ebro.

Będąca w szpicy naszego ataku 14 dywizja pancerna gen. Breitha z marszu przystąpiła do forsowania rzeki. Napotkała jednak na zaciekły opór nieprzyjaciela, który zajmował dogodne pozycje obronne.





4 października 1941 r. – walki powietrzne.

W północnej Hiszpanii trwają zaciekłe walki lotnicze. Hiszpanie ani myślą pozwolić naszym bombowcom na bezkarne bombardowanie ich wojsk.







10 dywizja pancerna naciera w Aragonii. Niestety mści się na nas niedostateczna ilość szybkich jednostek zaangażowanych do tej kampanii. Nasze wojska są w stanie zorganizować wyłom w pozycjach nieprzyjaciela, ale brakuje brygad, które mogłyby kontynuować natarcie, czy też zamknąć nieprzyjaciela w kotłach.





12 października 1941 r.

Problemów ciąg dalszy. 10 dywizja pancerna zapędziła się zbyt daleko i chwilowo została odcięta od zaopatrzenia przez guerillasów.






4 listopada 1941 r. – zacięte walki w Galicji.







7 listopada 1941 r. – sytuacja na froncie hiszpańskim.

Nasze wojska dotarły do przedmieść Madrytu. OKH liczy na szybką kapitulację Hiszpanów w przypadku zdobycia miasta.









11 lisotopada 1941 r. – początek operacji madryckiej.

Trwają zacięte walki w Kastylii na północ od Madrytu.





Rozpoczęła się operacja madrycka.






19 listopada 1941 r. – odcięcie Katalonii

Katalonia została odcięta od reszty kraju. Nasze wojska weszły w kontakt bojowy z aliantami (głównie Anglicy).





W centrum nasze dywizje oskrzydlają Madryt.






21 listopada 1941 r. – Madryt zdobyty!

Po prawie dwumiesięcznej kampanii nasze wojska zdobyły stolicę Hiszpanii. Liczymy na rychły koniec tej niepotrzebnej wojny. Niestety ku naszemu rozczarowaniu Hiszpanie ani myślą kapitulować.





27 listopada 1941 r. – zacieśnianie katalońskiego kotła.

W związku z przeciągającymi się walkami, OKH ściąga do Hiszpanii posiłki ze wschodu. Do likwidacji kotła katalońskiego skierowano jeden z korpusów piechoty.






Nasze natarcie w Galicji jest kontynuowane przy wsparciu wojsk włoskich.






[/size]

 

[size=+1]

3 grudnia 1941 r. – sytuacja na froncie hiszpańskim










9 grudnia 1941 r. – postępy naszych wojsk na froncie hiszpańskim.





15 grudnia 1941 r. – sytuacja na froncie hiszpańskim.


Trwają końcowe walki w kotle katalońskim. Wehrmacht wkroczył do Barcelony. Don Reksio nakazał wystawienie honorowej warty przy pomniku Leo Messiego na Ramblas.




Na południu nasze wojska zajęły trzecie miasto Hiszpanii - Walencję.





Nadal trwają walki w Galicji.





23 grudnia 1941 r. – ofensywa na południu.

Włosi wysadzili desant na południowo wschodnim wybrzeżu Hiszpanii. Kontynuujemy natarcie na całej linii frontu.







25 grudnia 1941 r. – niespodziewany desant aliancki na południe od Barcelony.

Gdy don Reksio uznał kampanię katalońską za zakończoną, ku wielkiemu zaskoczeniu OKH, na południe od Barcelony Royal Navy wysadziła całkiem spory desant. Natychmiast podjęto środki zaradcze aby uniemożliwić powiększenie przyczółka. Natomiast nie było mowy o jego likwidacji. Nie teraz.





28 grudnia 1941 r. – przeciwdziałanie alianckiemu desantowi


Jedną z pierwszych decyzji niemieckiego kierownictwa, było skierowanie bombowców morskich przeciwko alianckiej flocie realizującej desant w Katalonii.





12 stycznia 1941 r. – kapitulacja Hiszpanii.


Wreszcie, po wielomiesięcznej kampanii udało się złamać opór Hiszpanów. Don Reksio wspaniałomyślnie nie dokonał aneksji a jedynie ograniczył się do powołania marionetkowego rządu hiszpańskiego.





15 stycznia 1941 r. – Gibraltar zdobyty!

Anglicy świadomi tego, że Gibraltar jest nie do utrzymania wycofali swoje wojska i jak donosi Abwehra skierowali je na wschód, w celu przeciwdziałania naszej inwazji na Persję.






II. Kampania perska – początek walk 2 stycznia 1942 r.

Don Reksio uznał, że zajęcie Persji jest najłatwiejszym i najszybszym sposobem na przejęcie całkowitej kontroli nad basenem Morza Śródziemnego oraz uzyskanie dostępu do roponośnych pól na Bliskim Wschodzie. To kluczowy dla naszej gospodarki surowiec i jego pozyskanie jest absolutnie priorytetowe.

Do ataku na Persję zorganizowano pospiesznie dwie armie VII Armię gen. von Bocka i VI Armię gen. von Mansteina. Siły te wystarczą aż nadto, dla realizacji wyznaczonych zadań. Nasze dywizje szybko posuwają się naprzód nie napotykając większego oporu.






III. Front chiński.

Sytuacja armii cesarskiej w Chinach jest dramatyczna. Czang Kai Szek konsekwentnie spycha Japończyków do Mandżurii. Sytuację dodatkowo komplikuje fakt, wypowiedzenia przez Japonię wojny USA. W efekcie również nasz miłujący pokój naród, znalazł się w stanie wojny z Jankesami.








[/size]