I'm not dead yet!- Imperium Osmańskie od 1936 [Kaiserreich]

I'm not dead yet!- historia Wysokiej Porty Osmańskiej od 1936 roku

Istnieje Opatrzność, która chroni idiotów, pijaków, dzieci i... Imperium Osmańskie

http://www.youtube.com/watch?v=DfIqDsz4aMY&feature=related

Czyli jak przetrwałem I wojnę światową



Niemiecka ofensywa marcowa 1919 roku zmieniła więcej niż ktokolwiek mógł przewidzieć. Niemieckie i austro-węgierskie armie, zwolnione z dużego ciężaru po interwencji w Rosji, zniszczyły armię włoską, zatrzymując się na rogatkach Rzymu. Rządy francuskie i brytyjskie, mając na karku zarówno wrogie armie, jak i swoje ruchy robotnicze, runęły jak domki z kart. Co więcej, stało się coś, czego nikt o zdrowych zmysłach wówczas nie przewidywał.

Imperium Osmańskie przetrwało.

Sułtanat przystąpił do Wielkiej Wojny już w 1914 roku. Faktyczna władza Wysokiej Porty, triumwirat Trzech Paszów (Ismail Enwer, Dżemal i Taalat), licząc na siłę sprzymierzonej Kaiserarmee, planował wydarcie Rosji terenów Zakaukazia, odzyskania okupowanego przez Brytyjczyków Egiptu, podbitej przez Włochów Libii, a nawet zjednoczenia pod swym sztandarem ludów tureckich z Azji Środkowej i dotarcia do Indii. Te śmiałe plany nie miały jednak większych szans powodzenia. Armia osmańska, w większości wielonarodowa zbieranina niepiśmiennych chłopów, chociaż często okazująca akty odwagi i potrafiąca odnosić sukcesy, nie czuła potrzeby walki, zaopatrzona była w niezbyt dużą ilość uzbrojenia niemieckiego, nie wszyscy żołnierze mieli odpowiednie buty. Z samym wyżywieniem były problemy- podczas kampanii w Mezopotamii w krytycznym momencie dowództwo tureckie przekonywało podwładnych, że śmierć z głodu jest tak samo chwalebna jak na polu walki. Wraz z wojną sytuacja gospodarcza stała się wręcz fatalna, a dowództwo marynarki walczyło z kolejami o węgiel.

- Oj Ali, dzielny chłopak z tego kapitana Kary-engereka, a jego porucznik to, wiesz, na Zachodzie studiował. Chciałbym bym teraz, gdy rusza nasza wielka ofensywa, tak jak on być na froncie i kulom się nie kłaniać jak za młodych lat, a nie chłodzić się na kwaterze, patrzyć na arabskie tancerki, i, o zgrozo, jeść te świństwa tego kuchty makaroniarza. Wojna to piekło!​

Mimo tego armia Padyszacha zapewniła Entencie zajęcie na dłuższy czas. Walczyła równocześnie na Kaukazie, w Iraku, w Palestynie, w Persji, na Półwyspie Arabskim. Odparła słynny desant na Gallipoli- Turcy, broniąc rozpaczliwie wrót do Stambułu, poczuli wreszcie jakąś jedność. Tureccy oficerowie kierowali arabską partyzantką w Libii, korpusy ekspedycyjne zostały wysłane na fronty w Macedonii, Rumunii i Galicji. Wsparte przez niemiecki i turecki wywiad powstania dręczyły sprzymierzonych w Azji Środkowej, Afganistanie i Etiopii- to wszystko wcale nie tak mało jak na państwo zwane chorym człowiekiem Europy.

Sytuacja w 1918 roku prezentowała się tragicznie. Z wielu armii pozostały tylko sztaby, generał brytyjski Allenby ruszył z kolejną energiczną ofensywą wraz z powstańcami arabskimi. Nikt w Imperium nie wierzył już w sens w tej wojny, w którą wciągnął je Enwer Pasza, święcie przekonany o swoim rzekomym geniuszu militarnym i do końca wierny idei panturkizmu. Na szczęście dla Wysokiej Porty, sukcesy państw centralnych w Grecji i przygotowania do niemieckiej ofensywny na froncie zachodnim zmusiły Brytyjczyków do chwilowego zatrzymania kampanii na Bliskim Wschodzie. Czas ten rządzący wykorzystali, by zrobić porządki w swoim wojsku- Wielki Wezyr Taalat Pasza po rozmowie z Dżemalem usunął Enwera ze stanowiska ministra wojny za rażącą niekompetencję i sprowadzenie przez to na państwo samych tylko klęsk. Kazano go ponadto aresztować, lecz ten w porę uciekł do Azji Centralnej, gdzie w imię jedności ludów tureckich wsparł basmaczy, muzułmańskich partyzantów walczących z bolszewikami i Białymi, z których uczynił prawdziwe wojsko i wraz z ambitnym emirem Buchary, "potomkiem Timura", stworzył podwaliny państwa Turkiestan.

Patriota czy szalony marzyciel, który nie wahał się poświęcić milionów istnień w imię swoich idei?​

W międzyczasie nowy minister wojny, Kazim Karabekir, awansował Mustafę Kemala Paszę, bohatera, którzy przeżył horror Gallipoli, na stanowisko generała i dowódcy frontu syryjskiego. Edmund Allenby wraz z dużą częścią wojsk został wezwany z powrotem do Europy, zaś jego następca, sir Marshall, przeprowadził dwie nieudane ofensywy przeciwko Turkom.

Kemal i jego przyjaciel, Ismet Pasza podczas kampanii w Syro-Palestynie w 1920​

Dzięki uszczupleniu sił sprzymierzonych i wzmocnieniu niemieckiego Asien Korps, wojska osmańskie wyparły Brytyjczyków z Syrii, Palesytyny i Mezopotamii w latach 1919-20, lecz nie zdołały sforsować umocnionego Kanału Sueskiego. Arabscy buntownicy z kolei schronili się w Hedżasie. Wszystko wskazywało na to, że Imperium pozostanie w przedwojennych granicach. I okazało się to w pewnej części prawdą.

W 1920 roku nadszedł tzw. pokój z honorem, traktat, który zakończył wojnę światową. Podczas konferencji pokojowej osmańscy dyplomaci wysuwali żądania do wielu dawnych terytoriów, lecz ostatecznie Porcie przyznano Kuwejt, Cypr, Rodos, a także dawną rosyjską część Armenii i ponownie uznano wpływy w Libii (na fali nacjonalizmów i z powodu decentralizacji władzy prowincje te oficjalnie odłączyły się w 1928 roku, jednak wciąż pod kuratelą sułtana), a także uczyniono z Albanii turecki protektorat. O ile rząd rozgłosił wynik Weltkriegu jako historyczne zwycięstwo Kalifatu nad antymuzułmańskimi, imperialnymi i kolonialnymi knowaniami rządów z Paryża, Piotrogrodu i Londynu, poddani sułtana nie podzielali za bardzo tej opinii. Ogromne straty w ludziach i katastrofa ekonomiczna utwierdziły wielu w przekonaniu o tym, iż było to iście pyrrusowe zwycięstwo.

Sam pokój nie położył oczywiście kresu problemom, jakie stawały przed włodarzami ze Stambułu. Wraz z wygnaniem Enwera Paszy rządzący Komitet Jedności i Postępu podzielił się, zaś w 1922 Taalat Pasza zrezygnował z godności Wielkiego Wezyra by utworzyć bardziej stabilny rząd. Wiele się jednak nie zmieniło- największą władzę sprawowali z ukrycia ci sami ludzie, lecz już bez Enwera, ponadto Taalat i Dżemal nie cieszyli się już tymi samymi wpływami, co dawniej.

Jedną z palących kwestii, jaką rozwiązać musiał nowy rząd, było przywrócenie tureckiej władzy na Bliskim Wschodzie po powstaniu arabskim. Po gorącej dyskusji przystąpiono do stopniowej reintegracji wraz z formalizacją praw ludności arabskiej. Politykę tą krytykowali co bardziej twardogłowi członkowie KJiP, zarzucając powolność i korupcję podczas realizacji programu. W każdym razie, o ile osmańska administracja odzyskała władzę w Iraku i częściowo w Syrii, głęboko na pustyni władza należała jedynie do buntowniczych lokalnych watażków plemiennych.

Dzięki współpracy z ambasadą Rzeszy, niemieccy inwestorzy pomogli zminimalizować niedobory powstałe podczas wojny i postawić ekonomię na nogi. Rozkręcono wydobycie ropy naftowej w Iraku, zaś w 1928 ukończono wreszcie linię kolejową Berlin-Bagdad, którą w 1932 doprowadzono aż do Basry. Dzięki temu w samej Anatolii rozpoczęła się masowa industrializacja, zaś gospodarka Imperium pierwszy raz w tym stuleciu przeżywała boom.

Co do armii, powołano specjalną komisję pod przewonictwem Kemala Paszy, którego powszechnie uznawano za człowieka dalece bardziej kompetentnego od Enwera. Owa komisja we współpracy z niemiecką misją wojskową opracowała nowe plany mobilizacyjne i unowocześniła metody rekrutacji i treningu, opierając się na bolesnych doświadczeniach ostatniej wojny. Prawie każdy żołnierz miał już jednolity ekwipunek- czapkę kalabak, mundur khaki, turecką modyfikację niemieckiego Stahlhelmu, żołnierskie buty i starego dobrego Mausera. Kemal, podobnie jak Enwer, był pod wrażeniem niemieckiej wojskowości i marzyło mu się uczynienie z sułtańskiego wojska karnej, nowoczesnej i zorganizowanej siły.

http://i1082.photobucket.com/albums/j369/Fafciu/mundury.png
Żołnierze "wzorcowi"








Zamówiony przed I wojną światową w Wielkiej Brytanii okręt "Sułtan Osman I", po zwodowaniu w 1914 nie został wysłany nabywcy, lecz wcielony do Royal Navy jako HMS Agincourt. Na mocy traktatu pokojowego służył już pod właściwą banderą.​

W roku 1936 Imperium na razie pozostaje neutralne, mając zbyt wiele problemów wewnętrznych. Mimo tego wyraźnie sympatyzuje z sojuszem Mitteleuropy.


Kraje ościenne i satelickie

Bułgaria

​

Rządzona przez cara Borysa III. W 1920 roku miała szczęście znajdować się po odpowiedniej stronie barykady, dzięki czemu udało się zrealizować nacjonalistyczne koncepcje Wielkiej Bułgarii. Jednak rzeczywistość powojenna nie była zbyt różowa- separatyzm w odzyskanych terytoriach, podsycany przez inne państwa bałkańskie i gospodarcze tarapaty lat 20. spowodowały, że nawet z niemiecką pomocą carstwo nie było w stanie do końca wykorzystać swej potęgi. Bułgaria utrzymuje z sąsiadami dość chłodne stosunki z powodu wojen bałkańskich, jakkolwiek jest wspierana dyplomatycznie przez Imperium Osmańskie, a Kaiserowi zależy na silnej pozycji tego państwa.

Grecja

​

W 1917 roku państwa Ententy zmusiły króla greckiego do wypowiedzenia wojny państwom centralnym. Wojska greckie wsparły brytyjskie, francuskie, a nawet rosyjskie siły ekspedycyjne (i armia serbska na emigracji), lecz dwa lata później przegrana Włoch pozwoliła na potężną ofensywę C.K. armii, Niemców i Bułgarów, w efekcie czego Brytyjczycy zostali pogonieni z Saloniki, a kraj rzucony na kolana. W traktacie pokojowym Helleni musieli oddać Bułgarii zdobytą podczas II wojny bałkańskiej Macedonię, Austrii- Korfu i Kefalonię, a Niemcom Kretę. Z powodu rewolucji w Wielkiej Brytanii i Francji kraj pozostał bez zachodnich sojuszników, znalazł ich natomiast w równie upokorzonej podczas wojny Serbii i Rumunii.

Gruzja

​

Utworzona w ramach traktatu brzeskiego z 1917, podczas rosyjskiej wojny domowej stała się bastionem mienszewików na Kaukazie. Choć stwarzała zagrożenie dla wojsk białogwardzistów i Kozaków, szybko ogłosiła neutralność, a biali generałowie nie widzieli potrzeby w ruszaniu małego państewka, mając na karku bolszewików w sercu Matki Rosji. Rządzący Front Ludowy zabrał się za realizowanie idei kaukaskiego socjalizmu. O ile rządzącym trzeba przyznać, że stworzyli w swoim kraju silną bazę przemysłową, to wraz z industrializacją rozrosła się armia bezproduktywnych biurokratów, którzy mają coraz większy związek z policją i służbą bezpieczeństwa wewnętrznego. Oficjalnie w kraju panuje parlamentaryzm, lecz, co nie dziwne, nikt sobie nic nie robi z demokratycznej konstytucji, a faktyczną władzę sprawuje jeden człowiek- premier Ławrientij Beria, zdeterminowany do stworzenia wielkiej kaukaskiej republiki socjalistycznej.

Armenia

​

Po porażce Ententy i zwycięskiej interwencji niemieckiej w rosyjskiej wojnie domowej, cała Armenia trafiła w ręce Turków. Było to jednak jak położenie spać wilka i owiec w jednym legowisku- nie dało się zapomnieć rzezi, jaką urządzono Ormianom w 1915 roku (kolejna wina Enwera Paszy), a nowy rząd nie podszedł do sprawy Armenii zbyt liberalnie. Reakcja mogła być tylko jedna- protesty i działania partyzanckie. Na fali kryzysu wewnętrznego Imperium pod koniec lat 20. Armenii udało się uzyskać szeroką autonomię, przez co w 1936 roku była już de facto osobnym państwem, lecz pilnowanym przez czujne oko Osmanów i militarnie oraz ekonomicznie od nich zależnym.

Albania

​

Podczas wojny światowej w kraju tym panowała totalna anarchia, dlatego też pozostawał on neutralny podczas wojny. Już w 1914 roku wybrany przez obce mocarstwa książę Wilhelm I został zmuszony do ucieczki z kraju i wstąpił do armii niemieckiej, choć wciąż formalnie był monarchą Albanii, zależnym od Austro-Węgier. Dopiero po wojnie ostatecznie określono status Albanii i przywrócono władzę książęcą, która od tej pory była pod protektoratem nie Wiednia, a Stambułu. Dzięki tureckiemu wsparciu Wilhelm utrzymał się na tronie, lecz kosztowało go to wiele- nie może prowadzić samodzielnej polityki zagranicznej i został zmuszony, by wyznaczyć Ahmeda Beja Zogu na swojego premiera. Kraj słaby gospodarczo, z niewielką armią czy też raczej milicją- jedyną prawdziwą obroną jest turecki garnizon w Tiranie.

Egipt

​

Od 1882 roku znajdował się w brytyjskiej strefie wpływów, mimo iż formalnie wciąż był częścią Imperium Osmańskiego i władał nim w imieniu sułtana tureckiego kedyw (rodzaj wicekróla). W 1914 roku, w związku z wiadomą sytuacją polityczną, Brytyjczycy usunęli ostatniego kedywa, Abbasa Himliego Paszę i zlikwidowali ten tytuł, a na jego miejsce wprowadzili przyjaznego im Husajna Kamila, który został sułtanem, a protektorat brytyjski stał się oficjalny i przetrwał nawet gorzki wynik traktatu pokojowego. Lecz nie na długo- rozbudzony przez samych Brytyjczyków arabski nacjonalizm doprowadził do ogłoszenia w 1922 pełnej niepodległości Egiptu. Gdy w '25 wybuchła rewolucja brytyjska, Egipt wykorzystał sytuację i zajął Sudan, lecz kontrolę nad Kanałem Sueskim musiał przekazać Cesarstwu Niemieckiemu. Sułtan Fuad I został zaś wkrótce wypędzony jako zbyt pro-brytyjski, a jego miejsce zajął były kedyw, Abbas. Choć stosunki egipsko-osmańskie nie są złe a sam Abbas II jako kedyw wezwał w '14 Egipcjan do walki z Brytyjczykami, Sułtanat Egiptu wraz z Hidżazem zdaje się być kandydatem na wyzwoliciela Arabów znajdujących się pod władzą turecką, na 1936 przewidziany został Kongres Arabski w Kairze. Stambuł będzie musiał w końcu albo ustąpić, albo szykować się na wojnę ze spadkobiercami faraonów, którzy uśmiechają się coraz częściej w kierunku Libii.

Hidżaz

​

W roku 1916 do Hidżazu przybył Thomas Edward Lawrence i jako brytyjski agent przekonał szarifa Mekki, Husajna ibn Alego do rebelii przeciw władzy osmańskiej. Husajn stanął na czele nowo powstałego królestwa, rozpoczęło się wielkie powstanie arabskie. W 1920 roku siły turecko-niemieckie wyparły Brytyjczyków i Arabów z Mezopotamii. O ile ci pierwsi zaczęli odwrót w kierunku Egiptu, powstańcy uciekli do stolicy Nadżdu, Rijadu. Turcy, wykrwawieni w wojnie, zdobyli się jedynie na odzyskanie Jemenu i Mekki, po czym podpisali pokój, w którym zmuszeni zostali do uznania niepodległości Hidżazu i Nadżdu (1922). W tym samym roku Husajn przejął kontrolę i anektował do swojego królestwa Nadżd. Królestwo wytrwało do obecnej chwili jedynie dzięki protekcji Egiptu, lecz praktyczna anarchia w osmańskiej Arabii niewątpliwie mu sprzyja.

Libia

​

W 1928 roku, wykorzystując słabą pozycję sułtana osmańskiego w regionie, Idrys, emir Cyrenajki i Trypolitanii, mianował się królem Libii. Porta zgodziła się uznać jego tytuł, lecz nie odpuściła łatwo i królestwo jest pod silnym tureckim protektoratem- stacjonuje tam turecki garnizon, a premierem jest Nuri Pasza, dowódca armii osmańskiej z Wielkiej Wojny. Od tamtego czasu Libia pozostaje lojalna swojemu hegemonowi, lecz nacjonalizm arabski wrze...

Persja

​

Oficjalnie neutralna podczas Weltkriegu, tak naprawdę stała się jednym z teatrów działań wojennych, podzielona przed wojną na rosyjską i brytyjską strefę wpływów, ze słabą władzą szacha i silną pozycją wodzów różnych plemion. W celu wydarcia Persji ze strefy wpływów Ententy oraz przetarcia sobie drogi do Indii, miała tam miejsce turecka interwencja wojskowa- dowódcy wysłanych oddziałów mieli podburzyć watażków do rewolty. W wyniku rewolucji rosyjskiej i porażki Ententy Persja rzeczywiście się uniezależniła. W 1921 roku rządzącą dynastię Kadżarów obalił niejaki Reza Chan, który w 1926 koronował się jako Reza Szah Pahlawi. Rozpoczął on modernizację kraju, przy czym nie unikał przemocy.

Imperium Osmańskie w 1936 jest już może nie tyle chorym, co nieco gorzej czującym się człowiekiem Europy. Wydaje się być jednym wielkim anachronizmem, tworem przebrzmiałym- żartowano już, że brakuje jeszcze tylko odrodzenia cesarstwa bizantyjskiego (oczywiście byli to ignoranci, którzy nie wiedzieli, że najjaśniejszy Padyszach jest już jedynym prawowitym spadkobiercą imperatorów wschodniego Rzymu!) oraz państwa mameluków. Zamieszkane przez zbieraninę przedstawicieli wielu narodowości- Arabów, Ormian, Greków, Kurdów, Asyryjczyków, Żydów, Czerkiesów- z których wielu domaga się poszerzenia swych praw, a nawet nie może znieść zwierzchnictwa Turków, ciąży na nim groźba rozdarcia. Sąsiedzi nie są zbyt potężni, ale czy Kaiserowi spodoba się, że państwo, które miało być jego podnóżkiem i gwarancją wpływów na Bliskim Wschodzie, urośnie za bardzo w siłę i dalej będzie udzielał mu wsparcia? Niektórzy politycy Cesarstwa nieoficjalnie mówią, że sam fakt istnienia państwa Osmanów jest farsą, którą trzeba by było dawno zakończyć, gdyby nie to, że jest nam przydatna.

Anyways the wind blows...

Jego Imperialna Wysokość Abdülmecid II, Padyszach, Szach, Kagan, zwierzchnik domu Osmanów, sułtan sułtanów, chan chanów, przywódca wiernych, sukcesor Proroka, władca Wszechświata, Kustosz świętych miast Mekki, Medyny i Jerozolimy, sułtan Rzymu etc. ,etc.

Władze Wysokiej Porty​

Od ponad miesiąca nie pojawił się nowy odcinek więc zamykam aar. W razie chęci kontynuowania skontaktuj się z którymś z moderatorów działu.
Pozdrawiam, N.
​