Imperium Armenii - Tigranes Wielki

Witam

Z dniem dzisiejszym rozpoczynam grę państwem Armenii. AAR który mam nadzieję "dociągnę" do końca, będzie zasadniczo różny od tych wszystkich, które czytałe z mniejszą lub większą ciekawością na forum. Nie umieszczę w nim, ambitnych dialogów pomiędzy członkami poszczególnych rodzin, frakcji, czy armii. Nie bedzie tam też quazi historycznych opisów dyplomatycznych koneksji, informacji o wydarzeniach. Ograniczę się do surowego w formie przekazywania Wam krok po kroku, sposobu, w jaki ja poprowadzę tą grę.

Na początku trochę informacji ogólnych. Grę rozoczynam na poziomie "Hard", patch'u 1.1. Data rozpoczęcia 1.1.474 AVC

Życzę miłej lektury

 

KRÓLESTWO ARMENII​

- za panowania króla Mithranesa




Styczeń, Rok 474 AUC.​

Armenia zajmuje obszar rozległej - przy czym zasobnej w żelazo - wyżyny wschodniej Azji Mniejszej. Płodne tereny nizinne sprzyjają uprawom i obfitują w bogate plony zbóż. Kraj pozbawiony jest dostępu do morza. Podział administracyjny królestwa stanowi pięć prowincji ze stołeczną Astashat na czele. Pozostałe cztery to: Armenia, Gelae, Sophene i Commagene. Ludność wynosi ok. 39 tyś. mieszkańców, głównie Ormian. Dominująca jest kultura ormiańska, chociaż widać także duży wpływ kultury koczowniczych ludów irańskich - zamieszkujących wschodnie rubierze państwa - Scytów. Oficjala religia państwowa to monoteistyczny Zoroastryzm.



Polityka wewnętrzna

Przyjrzyjmy się bliżej polityce naszego państwa w obszarze spraw wewnętrznych. System rządów króla Mithranesa to monarchia federalna, dziedziczna. Dany nam ustrój pozwala na wybór trzech idei - ekonomicznej, społecznej i religijnej. Wybór odpowiedniej idei narodowej jest o tyle istotny, że późniejsza jej zmiana może nas bardzo dużo kosztować. Kierując się położeniem państwa, jego zasobami nautralnymi jak i zapotrzebowaniem na nie wybrałem:

* Zorganizowana rekrutacja (idea ekonomiczna) - idea ta zwiększy szybkość powoływania naszych armii. Armenia nie ma dostępu do morza, więc zupełnie nie przydatna jest nam idea blokad morskich.

* Prawa obywatelskie (idea społeczna) - ta idea wpłynie na wzrost liczby obywateli uprzywilejowanej, wyższej warstwy społecznej. Proces politycznego równouprawnienia i nadania większych przywilejów plebejuszom - ludzom wolnym lecz pozbawionym praw obywatelskich - wpłynie także na postęp rozwoju naukowego, gdyż jego szybkość uzleżniona jest m.in. od przewagi patrycjuszy w państwie.

* Religia państwowa (idea religijna) - ostatnia z idei narodowych. Jej wybór pozwoli wesprzeć ideowo religię, jako jedyną, przez władcę. Finansowanie przez państwo jej struktur wyznaniowych i nadawanie większych przywilejów względem innych wyznań. Wprowadzenie regulacji zakazujących osobom innych wyznań zajmowania określonych stanowisk i sprawowania przez duchownych pewnych funkcji administracyjnych, wpłynie na dokładniejsze interpretowanie sił nadnaturalnych i znaków. Omenów, będących zapowiedzią przyszłych - dobrych lub złych - zdarzeń.

Ta kombinacja idei narodowych daje nam bonus - 25-cio procentowy wzrost wpłacanych do skarbca (miejmy nadzieję w niedalekiej przyszłości) trybutów - wynikający z panującego ustroju politycznego.

W kwesti zarządzania zasobami ludzkimi zmieniamy rządców prowincji, obasadzając te stanowiska ludzmi kompetentnymi, popularnymi i lojalnymi wobec władcy. Dobry gubernator powinien być człowiekiem finezyjnym i wyrafinowanym. Wolnym od przejawów okrucieństwa i podatności na korupcję.
Dokonujemy także zmian personalnych na stanowiskach nadzorców badań naukowych. Wybieramy ludzi światłych, twórczych i nade wszystko finezyjnych.


Skarbiec królewski i gospodarka

Jak powiedział Gian - Jacopo Trivulzio, żyjący na przełomie XV i XVI wieku marszałek króla Ludwika XII, do prowadzenia wojny potrzebne są trzy rzeczy: pieniądze, pieniądze i jeszcze więcej pieniędzy.

Zajmijmy się więc królewskim skarbcem i możliwościami zwiększenia jego zasobności. Najprostrzą formą uzyskiwania dochodów jest opodatkowanie. Podstawą egzystencji naszego społeczeństwa jest praca niewolników, to oni obciążeni są największymi powinnościami wobec państwa.

Drugą możliwość daje nam handel wewnętrzny i zagraniczny. Podpisanie intratnych umów handlowych z sąsiadami, znacznie zwiększy dochody naszego państwa, przy czym ważne jest nie tylko jaki dochód przynosi nam handel, ale czym się handluje.



Niestety propozycje umów handlowych przedstawione naszym sąsiadom zostały odrzucone, a stan dróg i brak dostępu do morza wyklucza szerszy handel zagraniczny. Pozostaje nam jeszcze handel wewnętrzny, najmniej zyskowny, bo nie pozwalający wydłużyć szlaków i czerpać większych przychodów.
Trzecim rozwiązaniem, są wszelkiego rodzaju trybuty, podarki i dary wysyłane przez przychylne nam lub podbite państwa.


Działania dyplomatyczne i polityka zagraniczna

Parafrazując Henry'ego Wotton'a. Dyplomata powinien być uczciwym człowiekiem, którego wysyła się, aby kłamał za granicą dla dobra swojego kraju. Człowiekiem wszechstronnym, zorientowanym na problemy kraju i nade wszystko, wywierającym duży i przekonujący wpływ na orientację innych.



Pozycja naszego kraju na arenie międzynarodowej nie należy do silnych, a jest wręcz załamująco słaba.
Wynika to przede wszystkim ze znacznych różnic religijno - kulturowych.



Największe zagrożenie dla suwerenności Armenii stanowi, prowadzące agresywną politykę i ekspansję terytorialną Imperium Seleucydów. Państwo to, rządzone przez despotycznego króla Antiocha, posiada ogromy potencjał militarno - ekonomiczny. Niebezpieczeństwo może nadejść również ze strony Pontu i sprzymierzonej z nim Bitynii. Sojuszów będziemy szukać wśród ludów kaukazkich. Władcy Iberii kaukazkiej Parnawaz'a (państwa należącego do tej samej grupy religijnej) i Kuij'a, wodza plemion
zamieszkujących obszar Kolchidy.


Wizja i cele państwa

Podstawowym celem będzie zapewnienie bytności królestwa Armenii. W pierwszym roku ograniczymy się więc do podniesienia poziomu gospodarczego i napływów do skarbca, poprzez zapewnienie większej stabilności. Ograniczymy się do wojen obronnych oraz pozyskamy dostęp do morza Czarnego (przez kolonizację Trapezuntu), celem zwiększenia przychodów z handlu zagranicznego.

 

KRÓLESTWO ARMENII​

- za panowania króla Mithranesa




Wojna pontyjsko - armeńska
474 - 478 AUC.

Luty, Rok 474 AUC ​

Poczucie zewnętrznego zagrożenia sprawia, że najważniejsze w tej sytuacji jest pilne pozyskanie strategicznego sojusznika. Podpisanie traktatów o charakterze obronnym, stanowiących wzajemną pomoc w razie napaści zbrojnej, pozwoliłoby zrekompensować niedostatki gospodarki. Najbardziej naturalnym sprzymierzeńcem Armenii wydaje się być Iberia kaukazka. Państwo to jest najbliższe ideowo, kulturowo i religijnie Armenii. Porozumienie z władcą Kolchidy, głównie ze względu na odmienność ustrojową, będzie znacznie trudniejsze. Utworzenie w tej części Azji Mniejszej swoistego trójprzymierza nie powstrzyma Seleucydów, ale zatrzyma terytorialne zapędy Greków i dalszą kolonizację południowo-wschodniego wybrzeża Pontus Euxinus, Morza Gościnnego (Morza Czarnego).

​

W lutym dyplomaci przynoszą odpowiedź władcy Kolchów, który odrzuca możliwość sojuszu. Także wielotygodniowe zabiegi dyplomatyczne w stolicy Iberii - Mccheta, nie przynoszą porządanych rezultatów. Królestwo Armenii pozostaje osamotnione w swej koncepcji budowy sojuszu w północno-wschodniej części Azji Mniejszej.

Tymczasem kolejny raz los objawia nam swoje życzenia, na swój własny sposób. Z początkiem lipca wojnę Armenii wypowiadają Grecy Pontyjscy, wspierani przez króla Bitynii Zipoitesa i inspirowane przez greków plemiona Meotów i Syraków. Ludów zamieszkujących państwo Bosporańskie, które pomimo swojej etnicznej różnorodności jako pierwsze przyjęły grecki język i kulturę.



W obliczu doniesień o kilkunastotysięcznej armii pontyjskiej, zbiżającej się do brodów na górskiej, granicznej rzece Çoruh, pośpiesznie gromadzimy siły i organizujemy. Na wzór macedońskiego Aleksandra Wielkiego i doświadczenia państw greckich, głównym trzonem armii Armeńskiej będzie cieżkozbrojna piechota - niezwykle elastyczne i z łatwością potrafiące przystosować się do zmieniających się na polu walki okoliczności, uzbrojone w długie włócznie falangi pedzetairów. Aspektem przemawiającym za formowaniem oddziałów ciężkiej piechoty, jest również niedostateczne zaopatrzenie w drewno cisowe czy konie. Wojska najemne natomiast, stanowią ogromne obciążenie dla skarbu państwa.

Bitwa nad rzeką Çoruh
Listopad, Rok 474 AUC ​

W pierwszych dniach listopada, nad brzegiem Çoruh rozbiły obóz dwie armeńskie armie, mające w założeniu zatrzymać wojsko pontyjskie, do czasu mobilizacji reszty sił Mithranes. Kilka dni później zwiadowcy donieśli o zbliżających się ku rzece oddziałach greków. Arsaces Pacorid - wyśmienity strateg - zaufany i lojalny dowódca połączonych armii rozkazał wycofać główne siły. Pedzetairowie ukryli się wśród bujnej roślinności, pokrywającej zbocza i liczne szczyty gór Kaçkar Dağları, w obozie pozostawiając jedynie dwa tysiące zbrojnych.

​

Pozorowane działania uśpiły czujność pontyjskiego dowódcy Sofoklesa, który rozkazał niezwłoczną przeprawę przez silnie spienione i rwące wody dzikiej Çoruh. Na ten moment czekali Ormianie, którzy uderzyli z całym impetem na przeprawione oddziały lekkozbrojnych hypaspistów, spychając je w stronę rzeki. Całkowite zaskoczenie, popłoch i chaos jaki zapanował pośród Greków, doprowadziły do zupełnej klęski i panicznej ucieczki wojsk armii Sofoklesa. Niewątpliwym atutem Ormian w tej bitwie okazała się naturalna przeszkoda w postaci rzeki, doskonała znajomość okolicznych wzgórz, oraz sprytny fortel.