Imperium OttomaĹ?skie

Imperium Ottomańskie

AAR Turcja ver. 1.8 april2005
Very hard/Normal
Cele:
-Zdobycie wszystkich prowincji, do których rościmy sobie prawo
-Najpotężniejsze państwo muzułmańskie na świecie
-Opanowanie Rzymu

Był styczeń anno domini 1492, kiedy to zostałem zatrudniony przez jaśnieoświeconego (i bardzo tolerancyjnego) władcę Państwa Tureckiego, sułtana Bayezida II w roli skryby i kronikarza. Sułtan polecił mi zapisać te słowa na pierwszej stronie mego dzieła: "Aby pisać historię, trzeba być więcej niż człowiekiem, ponieważ autor trzymający pióro wielkiego sędziego powinienem być wolny od wszelkich uprzedzeń, interesów czy próżności."

Państwo Ottomanów posiada wielką siłę zbrojną (70000 tyś. pieszych i 40000 tyś konnych), ale zaplecze gospodarcze tej armii jest słabe. W skarbcu jest ledwie 250 dukatów. Wraz z przyjęciem mnie na dwór, poglądy wielu możnowładców na przybyszów z chrześcijańskiej Europy uległy złagodzeniu (+1 innowacyjność). Mój nowy władca obciął nieco wydatki na wojsko, co spowodowało złagodzenie rygoru i zmniejszenie gotowości bojowej. Niewiele to ulżyło skarbowi gdyż, jak przekonywali mnie skarbnicy, przy takim obrocie spraw zbankrutujemy w następnym roku. Sułtan był bardzo strapiony tą sprawą, ponieważ nie widział możliwości powiększania liczby urzędów i zwiększenia handlu. Wkrótce jednak nadeszła wiadomość do uszu jego, o upadku niegdyś potężnego sułtanatu Granady. Zasmuciło to cały świat muzułmański ponieważ uznawano, że Iberia jest nieodłączną częścią ich wpływów. Nasmuciwszy się nad tym bardzo, sułtan począł rozmyślać nad skorumpowanymi urzędniczynami na północy kraju. Nie stać było państwa na wypowiedzenia otwartej wojny temu postępowaniu, więc pozostawił je samemu sobie (+1% inflacja).

Sułtan zaznajomiwszy się już ze mną i uznawszy mnie za godnego zaufania powiedział o planach podboju jakichś szyickich świń na południu. Świnie te miały nazywać się Mamelukami (zaprawdę, świniakowata to nazwa) i gnębić ogólną większość sunnickiej populacji. Działania wojenne miały rozpocząć się na krótko przed końcem 1492 roku.

Tak też sie stało. Niestety armia nie była jeszcze w pełni przygotowana do walki, a oddziały które miały przeprowadzić desant w Egipcie przebywały w głębi lądu. Sułtan widząc swoją pomyłkę co do terminu rozpoczęcia walk, wyruszył razem z 25 tysiącami wojowników do Antiochii. Niestety, większość bitew, które toczyły się tam została przez sułtana przegrana i wystąpiło realne ryzyko wtargnięcia Mameluków na tereny Turcji. Ta sytuacja została zażegnana dzięki panowaniu tureckim na morzu i bezpiecznym przetransportowaniu wojsk do Kairu. Kompletnie zaskoczeni wrogowie musieli walczyć na dwa fronty ponieważ byli uwięzienieni w Libanie i Palestynie. Wszelkie próby zniszczenia tych kleszczy spoczęły na niczym. Wojna zaczęła toczyć się zwycięsko.

Jednak ogromne ilości pieniędzy wydawane na wojnę niepokoiły zarówno dwór jak i zwykłych obywateli. Bayezid zaczął się zastanawiać co wybrać, zaprzestanie finansowania prac nad nowymi działami i wzrost inflacji czy też pożyczka od tureckich Żydów? Namawiałem sułtana aby trzymał się z dala od Żydów, ponieważ są odpowiedzialni za wiele epidemii rozlazłych po Europie w przeszłości. Jak się okazało możni byli podobnego zdania. Pieniądze zaczęto składować w skarbcu. Lud zamieszkujący tereny dawnej Bośni postanowił wykorzystać trudną sytuację finansową Turcji i zaangażowanie jej wojsk na południu, by wszcząć bunt przeciwko obcemu panowaniu. Nie wiedzieli jednak o formowaniu armii 10 tyś piechurów w Stambule, która miała wesprzeć wojska w Egipcie, ale którą teraz wysłano na północ. Niestety, bitwa z buntownikami została przegrana, a warownie w Bośni przez nich zdobyte.

W międzyczasie tureccy wasale, Wołosi podbili Księstwo Mołdawskie. Uradowało to dwór, gdzyż dzięki temu więcej pieniędzy będzie trafiać do naszego skarbca. Myślano też o sojuszu z Wołoszczyzną, ale mieli z nami złe relacje, a na ich poprawę nie było pieniędzy.

Nie sądziłem, że to możliwe, ale Mamelucy wygrali bitwę z tureckimi wojskami w Damiettcie. 10 tyś doborowych oddziałów przegrało z pięciokrotnie mniejszym przeciwnikiem. Ta bitwa jednak, nie miała żadnego wpływu na przebieg wojny. Gdy tylko zwycięstwo na południu okazało się pewne, Bayezid z 12 tysiącami wojaków wylądował w Morei i stawił czoła zbuntowanym Bośniakom, wygrywając z nimi bitwę i oblegając zbuntowaną prowincję.

W 1496 roku Mamelucy podpisali pokój z Turcją oddając Aleksandrię, Liban, Syrię i Aleppo, oraz płacąc 100 dukatów w złocie. W tym samym czasie bunty na północy zostały ostatecznie zdławione.

Następne dwa lata minęły na przygotowaniach do wojny z Wenecją, która podbiła Ragusę. Mołdawia została utracona przez Wołoszczyznę na korzyść Litwy. Pierwsze urzędy poborców podatkowych stanęły w kilku prowincjach. Pozatym, radykałowie islamscy wykazali sprzeciw innowacyjnej polityce sułtana. On sam ich zignorował (- 2 stab).

Wreszcie w 1498 Turcja wypowiada wojnę Wenecji.



Może i to nie jest dzieło, ale z czasem będę sie rozkręcał. To mój pierwszy AAR więc proszę o sugestie. Na początku eventy miałem co roku. To było obrzydliwie denerwujące kiedy dostawałem - 2 staba kiedy dopiero co po 10 latach ustabilizowałem sytuację w kraju. W następnych częściach będą raczej eventy losowe pomijał, chyba, że będą miały dość duży wpływ na moją politykę.

 

1499-1504 Wojna z Wenecją

Już w pierwszych miesiącach udało się Turkom uzyskać przewagę nad osłabioną wojnami Republiką Wenecką. W kilku bitwach morskich roznieśli 1/3 włoskiej marynarki. Część wojsk wkroczyła do Dalmacji i Ragusy, a flota przetransportowała resztę na Cypr, Jonię, Korfu i Kretę. W międzyczasie, Wenecjanie zawarli pokój z Wielkim Księstwem Litewskim oddając im Istrię, a tym samym odcinając Turcji drogę lądową do swej stolicy. Po zdobyciu wielu prowincji flota Turków wpłynęła na wody Adriatyku. Oczekiwano zaciekłego oporu wprawionych w morskich wyprawach Wenecjan. Nic takiego się nie stało, większa część ich floty nie ruszała się z portów. Wobec tak szczęśliwej sytuacji, rozkazano zdesantować janaczarów najpierw w Mantui, a po jej zdobyciu marsz na Wenecję. Plan okazał się trafny i w 1504 roku Republika, zrzekła się na korzyść Osmanów 176 dukatów i wszystkich swych ziem prócz samej Wenecji.


Rok później większość mieszkańców Jonii zmieniła swą religię na islam, zaś Hospodarstwo Wołoskie zostało podbite przez Węgry. Bardzo to popsuło nasze relacje z nimi, ale sułtan nie chciał teraz kolejnej wojny.

Począwszy od 1507 roku Turcja poczęła wymieniać się z wieloma państwami islamskimi mapami nieznanych lądów.

Kolejne afery, samoistne bunty i korupcja urzędnicza łamała stabilność państwa, wprawiała w złość sułtana i niszczyła jego zdrowie. Ostatecznie zmarł w 1512 roku gdy dowiedział się, że jedna z jego żon została przyłapana na wstydliwych sprawach z kozłem.



Nowym władcą został Selim I. Cenił mnie on za utwory, które pisywałem dla jego ojca i łaskawie pozwolił mi zostać w dworze.

W tym samym czasie, Maroko w sojuszu z Algierią zdobyło na Mamelukach dużą część północnej Afryki, razem z Trypolisem, Tunisem i Cyrenaiką.

W roku 1512 Selim zapadł na jakąś chorobę umysłu. Wykrzykiwał wszędzie, że jest kobietą. Zmniejszyło to jego poważanie wśród możnowładców i było mu trudniej rządzić Imperium. Na szczęście po około roku cudownie ozdrowiał gdy zobaczył meteor na nocnym niebie. Uznał to za znak od Boga. Niestety, większość jego poddanych myślała, że to znak przyzwolenia od Allacha na pokonanie sułtana - kobiety.

Ostatnia wojna z Mamelukami

Po rozprawieniu się ze złymi poddanymi i ustabilizowaniu państwa podjęto przygotowania do ostatecznego pokonania Mameluków. Większość wojsk przetransportowano do Aleksandrii, reszta przebywała w Libanie. Wojnę wypowiedziano na początku 1514 roku i szybko zaczęto oblężenie wszystkich twierdz. Wrogie wojska nie stawiały większego oporu, a Mameluków nie stać było na więcej zaciągów. Ostatecznie, po zdobyciu Kairu Selim I Yawuz został uznany za prawowitego sułtana Egiptu, a Hidżadż uznał go za swego nowego zwierzchnika.



Wieść o tak wielkim zwycięstwie obiegła cały świat i spowodowała przybycie jakiegoś doświadczonego generała z Mediolanu. W zamian za 400 dukatów zgodził się on zreformować turecką armię (+1 quality +1 offensive).

Kolejną dobrą wieścią było założenie kompanii monopolowej w zwasalisowanym Hidżadżu (+150 dukatów).

Turcja stała się wielkim Imperium i większość swych sił skierowała teraz na przygotowania do ostatecznej rozprawy z Wenecją.

 

Wojna z Wenecją

Do działań wojennych Turcja przeszła w lutym 1517 roku i rozkazała wojskom ruszać na stolicę. To jednak nie było możliwe bez zdobycia panowania na morzu. Turecka flota stoczyła wiele bitew morskich z wrogiem, ale większość przegrała (aczkolwiek zadając duże straty Wenecjanom). Ostatecznie Włosi, nie wiadomo w jakim celu, wypłynęli poza Adriatyk i nasze wojska dotychczas stacjonujące w Mantui wkroczyły do Wenecji i rozpoczęły jej oblężenie. Twierdza padła w marcu 1519. Turcja całkowicie podbiła ten kraj, zdobywając bogate centrum handlu, oraz całą pozostałą wenecką flotę.

W maju 1517, jescze podczas wojny, sułtanowi przedstawiono propozycję reformy floty. Władca wyraził na nią zgodę i zaciągnął pożyczki na budowę wielkiego portu w Istambule.

Korzystając z wojny, wybuchło kilka heretyckich buntów na Cyprze i w Dalmacjii. Nie miały one większego znaczenia, choć ich zdławienie zajęło kilka lat.

Wielkie zwycięstwo nad niegdyś potężną republiką wsławiło imię sułtana Selima. W styczniu 1520 na dwór przybyła delegacja Algierów, wyrażając chęć stania się naszym wasalem w zamian za ochronę. Propozycję tę sułtan chętnie przyjął. Algieria złamała sojusz wojskowy, który dotychczas miała z Marokiem, co ochłodziło jego relacje z Ottomanami.

W tym samym roku, wybuchło wielkie powstanie w Egipcie. Zdradziecki Canbirdi Ghazeli, gubernator tych terenów, chciał odtworzyć państwo Mameluków przy pomocy swoich popleczników i najemników z Nubii. Rebelię tę zdławiono w 1522 (choć nie całkiem, jak się później okaże).

Selim zmarł z powodu starości w 1520 roku. Jego następcą został Sulejman Pierwszy. Wyraził on zgodę na moją dalszą pracę u jego boku.

W roku koronacji Sulejmana w Europie wystąpiły jakieś spory religijne, powodując rozłamy.

Za panowania nowego władcy wybuchły również spory graniczne z Austrią i Gruzją, które sułtan załagodził, wydając wiele pieniędzy na zadośćuczynienie tym państwom.

W 1522, równolegle ze zniszczeniem rebelii Ghazeliego, Turcja wyszła z długów i wszystko wskazywało na okres stabilności kraju. Tak się jednak nie stało. Na początku spokój zmącił swoimi tezami jakiś grecki filozof. Lud jak i możni chcieli go ukamieniować, ale nowy sułtan nie zgodził się na to. Spowodowało to duże niezadowolenie (-2 stab +1 inno), ale i rozwój myśli twórczej wśród nielicznych uczonych.

Wszyscy myśleli, że rebelia w Egipcie została wyrżnięta w pień, lecz było inaczej. Biedna prowincja Nil była wciąż opanowana przez zdrajców. W końcu 1524 przyłączyli oni ją do Nubii. Spowodowało to ogromne napięcia stosunków między dwoma państwami, acz sułtan chciał najpierw wzmocnić swoje państwo i dopiero później prowadzić wojnę z bitnymi czarnoskórymi.

W 1525 powstał plan wybudowania wielkiej świątyni ku czci Allacha w Stambule. Sułtan zbył ten pomysł, ponieważ nie miał pieniędzy na takie wydatki.

Rok 1526 przyniósł wieści o nowej wojnie domowej w Złotej Ordzie. Niegdyś potężne państwo islamskie jest w gruzach, tylko kwestią czasu jest jego zdobycie przez Moskwę bądź Litwę.

Austria zaś podporządkowała sobie Czechy. Turcja zaniepokoiła się takim wzrostem siły sąsiada, ale postanowiła zostawić tę sprawę narazie w spokoju.

Rok później, wrogi Turkom, chrześcijański zakon Joanitów dostał od Królestwa Hiszpanii dobrze ufortyfikowaną Maltę. Tam też zakonnicy przenieśli swą stolicę. Większość muzułmanów poczytała to za oznakę tchórzostwa. Sułtan postanowił nie interweniować, ponieważ miał na głowie kłopoty z buntownikami i próbował ustabilizować państwo.

W 1529 Grecy w prowincji Kercz przyjęli islam.

Plany pokoju zostały zgniecione wieścią iż Algierscy sojusznicy wypowiedzieli wojnę sułtanatowi Maroka. Do wojny przyłączył sie Hidżadż i Ottomani. Sulejman wysłał swe wojska do Cyrenajki i Trypolisu, aby przyłączyć je do Imperium. Algierczycy tymczasem, podejmowali kolejne nieudane ataki na Fez. W końcu, Turcja wysłała im pomoc w wysokości 20 tyś janczarów. Właściwie od tego miejsca rozpoczyna się pasmo klęsk Marokańczyków.

Tymczasem, rok 1530 został uznany przez ogół za bardzo udany, zmniejszyła sie inflacja a i do skarbca coś wleciało. Okrutny los jednak, postanowił za wszelką cenę zachować równowagę i przyniósł plagi w roku następnym.

W 1534 Greccy kupcy z Morei postanowili przekazać w darze państwu 10 galer.

Wtedy też po krwawej wojnie, podpisano pokój między państwem Osmanów, a sułtanatem Maroka. Zrzekł się on wszystkich ziem odebranych Mamelukom w 1512, na korzyść Turcji.

W 1535 ekscentryczny malarz zawitał do pałacu. Malował on przede wszystkim różne trunki z chrześcijańskiej Europy. Dziwiło to i oburzało możnowładców, w końcu islam zabrania spożywania alkoholu. Sułtan jednak, przyjął malarza do swej świty i uspokoił możnych (+1 inno - 75 dukatów).
Rok 1538 przynióśł kolejnego malarza i kolejne wydatki na uspokojenie zgorszonych jego twórczością możnych (+1 inno - 75 dukatów).

Następnego roku Sulejman postanowił zbudować wiele wspaniałych budynków w Stambule, co jednak zaowocowało pożyczkami od Żydów, do których jestem tak nieufnie nastawiony (manufaktura sz. pięknych -800 dukatów).

Rok 1540 przyniósł zaś ogromną porażkę na arenie międzynarodowej. Austria podporządkowała sobie Węgry! Potężne państwo, które teraz zajmuje tereny od Karpat po Flandrię, posiada ogromną i nowoczesną armię oraz licznych sojuszników. Relacje między obojgiem krajów są niewykle napięte, ponieważ obie strony roszczą prawo do węgierskich równin. Sulejman nie może jednak pozwolić sobie teraz na otwarty konflikt. Pochłonąłby on ogromne sumy pieniędzy, a wielu Mahometan zginęłoby od zimnej kuli Austriaka. Jedyne wyjście dla Turcji to tymczasowy pokój.