Imperium Słońca - japoński AAR

[justify]Poziom trudności: Hard
Scenariusz: 1936
Bez modyfikacji.

Nie zamierzam trzymać się historii, jeśli wymyślę że formacja Kamikaze powstała w roku 1939, to tak się stanie. Zamierzam skupić się także na kwestiach militarnych, choć oczywiście trochę tego i owego także zamieszczę.

Cesarz Hirohito 25 grudnia 1926
​

​

Rok 1936 zapowiadał się dla będącej jeszcze w kryzysie Japonii jako rok trudny, stanowiący wyzwanie dla ludności kraju Kwitnącej Wiśni. Rząd Imperialny pod przywództwem „boskiego Mikada” stanowił zbiorowisko osób o zmiennych koncepcjach działania, wyjścia z kryzysu gospodarczego oraz sposobów wykorzystania tego co działo się w Europie w sytuacji na Dalekim Wschodzie.
​

​

Najsilniejszą siłę w rządzie Cesarskim, reprezentowała frakcja militarystycznie nastawionych wojskowych, reprezentujących Cesarską Marynarkę i Wojska Lądowe.

Cesarz Hirohito, człowiek-półbóg, mimo prób opierania się dążeniom militarystycznym wobec członków swojego rządu, sztabu marynarki oraz armii nie był w stanie uchronić Japonii od coraz większego zaangażowania militarnego w Chinach i Mandżurii, rozpoczętego w roku 1931.

Z drugiej strony zdawało się że militaryzm japoński, jest najłatwiejszą receptą na narastającą biedę i coraz większe ogólne zacofanie. Jednak i w tym wypadku istniał podział wśród wojskowych. Wojskowi bardziej ‘jastrzębi’ chcieli wojny natychmiastowej – w ciągu roku, obok bowiem leżały słabe Chiny, kraj podzielony na frakcje i kliki walczące między sobą o władze. Jak mówiono do ich podboju wystarczy 5-10 dywizji japońskiej piechoty, nie więcej. Drugą grupę wojskowych ‘zachowawczą’ charakteryzowało podejście w którym miano wyczekiwać na rozwój wypadków w Europie, bowiem po dojściu Adolfa Hitlera do władzy w Niemczech na japończykach robiło wrażenie ideologiczne podejście hitlerowców do kwestii rasowych i kwestie ubermensch, natomiast dyplomaci niemieccy taktownie nie wspominali o „rasie żółtej” – natomiast z szacunkiem wypowiadali się o japońskich pancernikach i lotniskowcach. Wydawało się że znajdą wspólny język z Japończykami.
​

​

Nieco zacofana gospodarka japońska, mogła co prawda konkurować na Dalekim Wschodzie z Chinami czy Syjamem, ale nie była w stanie przeciwstawić się tanim produktom zachodnim. Rozwój i stan sił zbrojnych przedstawiał się podobnie, wojna o podbój Mandżurii i stworzenie Cesarstwa Mandżukuo, będącego marionetką Japonii, udowodniło że armie „chińskich baronów” nie mogą się równać ze wspaniałą Armią Cesarską, jednak realne porównanie do armii radzieckich czy zachodnich wypadało o wiele gorzej, Japończycy woleli tego nie sprawdzać... do czasu. Przedsięwzięto zatem pierwsze kroki by zmienić ten stan rzeczy.
​

W kwestii technologii wyznaczono odpowiednie zespoły badawcze.
​

​

W przemyśle przeznaczono znaczną część środków na unowocześnienie armii.

​

W konsekwencji zamachu stanu jaki został przeprowadzony przewagę uzyskała frakcja ‘jastrzębi’, militarystycznie nastawionych generałów i admirałów, którzy dążyli do wojny z Chinami i jej jak najszybszego rozstrzygnięcia, tak by uniezależnić Japonię od bazy surowcowej i potencjału przemysłowego.

Od stycznia do września 1936 roku środki przeznaczone na budowę nowych jednostek wojskowych wzrosły z 5.5 punktów przemysłowych, do monstrualnej liczby ponad 40!
​

Styczeń 1936





Marzec 1936





Wrzesień 1936

​

Stanowiło to tak wielkie obciążenie dla przemysłu że wojna z Chinami była nieuchronna, potrzeba było tylko pretekstu do tego by dać upust, swoisty wentyl bezpieczeństwa dla nabuzowanego morale Cesarskiej Armii i Floty, oraz rozpędzonego w produkcji militarnej przemysłu.

W ten sposób Cesarstwo Japonii weszło w rok 1937 prowadzący do wojny, pod względem technologicznym próbowano nadal doganiać najbardziej nowoczesne armie zachodnie.
​

Sytuacja produkcyjno-technologiczna w kwietniu 1937.

​

Sytuacja dojrzała do wojny, w kwietniu 1937 roku naczelne dowództwo Armii Imperialnej zleciło Połączonym Sztabom Armii i Floty, opracowanie planów ataku na Chiny. Całość nosiła nazwę "Kusarigama".
​

„Kusarigama” – zbiór operacji Zjednoczonych Sztabów Armii i Floty, dotyczącejataku na Chiny:

„Do” – operacja od kwietnia do lipca 1937, mająca na celu zabezpieczenie transportów wojskowych, na teren Mandżurii i Okinawy, będącymi bazami koncentracji wojsk lądowych, dowódcą tej części operacji był Wielki Admirał Kaga
Zadanie floty było wykonywane przez flotę transportowo-desantową Dai 1 Kito Hantli, pod osobistym dowództwem Kagi.
​

​

Ciężki krążownik „Kongo”
Lekki krążownik „Haguro”
13,14,15 flotylle kontrtorpedowców

Zespół transportowy w sile 20 frachtowców.

Do czerwca zdołano przetransportować dwie armie do Mandżurii w sile 32 dywizji, oraz jedną armię na Okinawę w sile 16 dywizji.
​

„Kake” – operacja Floty, mająca na celu zabezpieczenie lądowania sił desantowych w ramach operacji desantowej „Chanoju”, zabezpieczenie zapewniały
​

Zespół Uderzeniowy Lotniskowców Floty Imperialnej w składzie 3 lotniskowców, 3 krążowników, eskadr sił lekkich, pod dowództwem Wiceadmirała Godo,flotylla okrętów podwodnych miała patrolować Morze Chińskie, korpus lotnictwa morskiego w składzie 2 regimentów lotniczych miał zabezpieczać przestrzeń powietrzną.
​

​

Operacja miała polegać na uderzeniu w porty Chińskie, wyeliminować flotę Chin Nacjonalistycznych z walki lub co najmniej przepędzenia jej na pełne morze, gdzie została by zniszczona. Tym samym operacja wojsk lądowych „Chanoju”, miała się odbyć z maksymalnym bezpieczeństwem.

„Chanoju” – operacja lądowania na wybrzeżu Chin, z baz na Okinawie, w całości operacji miało brać udział 16 dywizji, 5 korpusów, zgromadzonych w Armii „South”.
​

​

Ostatecznym celem operacji jak i wyznaczonym kierunkiem natarcia dla Armii South było lotnisko i ośrodek przemysłowy w Nancheng.

Dodatkową jej częścią było uderzenie 4 samodzielnych korpusów (ok. 12 dywizji) na rejon Szanghaju w celu jak najszybszej izolacji stolicy Chin Nacjonalistycznych Nankinu, od reszty kraju.
​

„Hizo” – operacja lądowa przeprowadzana przez siły dwóch armii, łacznie 24 Dywizji Piechoty, 6 Dywizji kawalerii, 3 Dywizji Garnizonowych, 2 Dywizji Dowodzenia, miała ona na celu odizolowanie sprzymierzonej z Chinami Czang Kai Szeka – kliki Sianxi.
​

​

Potrzebny był pretekst, o to jednak nie było początkowo łatwo, sytuacja wydawała się unormowana, a układy były przestrzegane.
Nikt dokładnie nie wie jednak jak to się stało że w czerwcu 1937 roku, na moście Marco Polo doszło do wydarzeń które spowodowały że Świat Dalekiego Wschodu wkroczył w wojnę...
​

​

[/justify]

​

 

[justify]

„Kusarigama” - działania w ramach "Hizo"

W czerwcu 1937 roku na moście Lugou, zwanym Mostem Marco Polo, rozpoczęły się walki w których ostateczne zwycięstwo taktyczne odniosła Japońska Armia Imperialna. Rozpoczęła się wojna japońsko – chińska.

Wojska Japońskiej Armii Imperialnej zostały zgrupowane w 3 armiach

Armia Północna – North – generał Ando,

• 3 Korpusy Piechoty - 12 Dywizji Piechoty, 5 Brygad Artylerii Ciężkiej, 1 Brygada Przeciwczołgowa, 3 Brygady Przeciwlotnicze,
• Korpus Kawalerii Zmotoryzowanej - 3 Dywizje Kawalerii Zmotoryzowanej,
• Korpus Wojsk Fortecznych - 3 Dywizje Garnizonowe, 1 Brygada Policyjna,
• Korpus Uderzeniowy - 3 Dywizje Piechoty, 1 Dywizja Sztabowa, 2 Brygady Przeciwlotnicze

Armia Nadmorska – Coastal, - generał Terauchi

• 3 Korpusy piechoty – 12 Dywizji Piechoty, 3 Dywizje Artylerii Ciężkiej,
• Korpus Kawalerii Zmotoryzowanej – 3 Dywizje Kawalerii Zmotoryzowanej
• Korpus Uderzeniowy – 3 Dywizje Piechoty, 1 Dywizja Sztabowa, 2 Brygady Przeciwlotnicze

Armie te realizowała założenia planu „Hizo”

W pierwszym etapie celem było osiągnięcie północnego brzegu rzeki Huan-Ho (Żółtej), następnie sforsowanie jej grupą w sile 1-2 korpusów, zajęcie leżącego po drugiej jej stronie miasta Janin wraz ze strategicznie ważnym lotniskiem. Tym samym ubezpieczenie symultanicznie prowadzonego natarcia reszty sił w kierunku zachodnim na górski masyw Taihang. Cele te osiągnięto już po kilkunastu dniach walki, jednak w wyniku błędu dowodzenia korpus kawalerii wyznaczony do zajęcia Jinan, nie został tam skierowany, lecz kontynuował natarcie w kierunku zachodnim posuwając się wzdłuż lewego brzegu Huan Ho.

​

Stworzyło to niebezpieczną sytuację na północnym skrzydle nacierającego zgrupowania (w sumie 3 DPiech, 3 DKaw-Zmot), spowodowało kontruderzenie sił chińskich. Zgrupowane pod jednym dowództwem Czang Kai Szeka, armie chińskie w sile około 8 Dywizji zwarło się początkowo z 3 DPiech, w boju spotkaniowym w prowincji Tjanlin. Początkowo dowództwo japońskie całkowicie zlekceważyło niebezpieczeństwo, nie zmieniono rozkazów, jednak po 2 dniach nieprzerwanych walk, strona chińska zaczęła uzyskiwać wyraźną przewagę, do kontruderzenia od południa ruszył Korpus Kawalerii Zmotoryzowanej generała Nishihary.

​

W rejon Tjanlin zaś zostały skierowane dodatkowe siły w postaci 2 Korpusów Armijnych i Korpusu Kawalerii. Jednak dotarcie na miejsce tych sił, wymagało czasu. Szczególnie ciężkie walki przypadły rejonie działania 8 Korpusu Armijnego generała Nishio, w pasie obrony Dywizji księcia Konoe, gdzie doszło do bohaterskiej wydarzeń na wzgórzu 433 będącego ryglem obrony do pozycji całego korpusu.

​

Do ataku tam ruszyły 145, 166, 245 Dywizje Armii Chińskiej Rewolucji – Czang Kai Szeka, zdając sobie sprawę z tego że utrzymanie wzgórza, uniemożliwi Japończykom dalsze prowadzenie działań. Krytyczną sytuację uratowało lotnictwo Imperialne…

+++​

[/justify]
​

 

[justify]

[/justify][justify]
„Chanoju”

Od 12 do 20 czerwca dowództwo Japońskiej Armii Imperialnej, będąc jeszcze pod wrażeniem niedawnej ofensywy wojsk Czang Kai Szeka, zastanawiało się w ogóle nad dalszą realizacją operacji „Chanoju”, jednak wobec opanowania sytuacji na północy i zatrzymania oraz odrzucenia Chińczyków, zdecydowano się na podjęcie operacji zajęcia Chińskiego wybrzeża, oraz ośrodków przemysłowych w Szanghaju i Nankinie. Pierwszego ze względu na to iż był główną bazą floty Chińskiej, zamierzano tym samym pozbawić ją możliwości bazowania. Natomiast Nankin, był celem politycznym oraz gospodarczy, miał zostać okrążony by przestać pełnić swoją funkcję administracyjną oraz miała zostać zablokowana możliwość korzystania z tego najważniejszego węzła kolejowego Chin, co w sposób zasadniczy mogło wpłynąć na sytuację wojenną.

​

19 czerwca, pierwsze oddziały Armii „South” zostały desantowane w prowincjach WuZhu i Tianmen, dwa dni później desantowały się w okolicach Szanghaju oddziały Grupy Armijnej „Ishiwara” w sile 12 Dywizji. Ku zaskoczeniu dowództwa japońskiego, nie napotkano właściwie żadnego oporu. Japońskie Korpusy Armii „South” w ciągu kilku dni osiągnęły cele pierwszoplanowe, bez zadnego przeciwdziałania wojsk Chińskich, w okolicach Szanghaju natomiast 12 dywizjom japońskim, szczątkowy opór stawiła jedna dywizja milicji chińskiej, która poddała się po tygodniowej walce.
Wobec chęci wykorzystania tego niespodziewanego sukcesu operacyjnego Sztab Zjednoczonych Sił Japońskiej Armii i Floty Imperialnej, zdecydował się na weryfikację i zmianę założeń planów strategicznych w możliwym przebiegu operacji „Kusarigama” a w szczególności w jej elemencie jakim była operacja „Chanoju”.

​

W pasie działań Armii „North” i „Coastal” po odparciu chińskich ataków, zmotoryzowane, kawaleryjskie grupy Armii Cesarskiej przekroczyły rzekę Huang Ho, oraz kontynuowały natarcie w kierunku zachodnim, zajmując Pekin, ważny ośrodek przemysłowy i administracyjny. M.in. ten fakt spowodował że „baronowie” chińscy któ®zy do tej pory współpracowali z Czang Kai Szekiem, zdecydowali się na całkowite jemu podporządkowanie. Ich domeny – na poły feudalne, przestały istnieć, a ich armie mimo rzeczywistych i realnych słabości, w sposób znaczący wzmocniły siły Kuomintangu na północy Chin. Mimo tego faktu, ofensywa wojsk japońskich toczyła się, sukcesywnie zajmując wyznaczone cele.

​

„Kake" – operacja morsko-lotnicza na Morzu Chińskim

Była operacją zabezpieczającą morskie szlaki handlowe, zaopatrzeniowe.
W ramach tej operacji przeprowadzono akcję bombardowania wybrzeża w prowincjach Wuzhu, Tianmen oraz miasta Szanghaju. Po opanowaniu wybrzeża japońska Flota Imperialna miała nie dopuścić do ucieczki morskich sił Chin, przy wspomaganiu lotnictwa morskiego. Operacja ta przebiegała bez zarzutu, flota chińska została zniszczona w wyniku kombinowanych operacji morsko-lotniczych.

​

​

Natarcie kontynuowane szerokim frontem od Xianmen (T’ianmen) do Szanghaju, rozwijało się pomyślnie, wojska japońskie weszły głęboko w terytorium chińskie, okrążyły Nankin, systematycznie spychano wojska Chińskie na północy. Wobec bezpieczeństwa na morzu z wysp japońskich nieprzerwanym strumieniem płynęły sprzęt i uzupełnienia. Chińczycy wydawali się totalnie zaskoczeni sytuacją. W ciągu miesiąca postępy wojsk Japońskiej Armii Imperialnej stały się tak decydujące że wynik wojny zdawał się przesądzony.

​

[/justify]
​

 

[justify]

Koniec operacji „Kausarigama”.
Wyczerpanie japończyków.

30 lipca, w obliczu postępów wojsk Japońskiej Armii Imperialnej doszło do wniosku że wojna w zasadzie jest już wygrana. 2 sierpnia rozpoczęła się całkowita blokada Nankinu, w którym zostały władze cywilne Republiki Chińskiej.

​

Wojska japońskie Grupy Armijnej „Ishiwara” oraz Armii Południowej poruszały się w tempie 20-40 km/ dobę nie napotykając żadnego oporu, natomiast na północy postępy wojsk japońskich były umiejętnie powstrzymywane przez chińczyków, którzy korzystali z łatwego do obrony terenu, masywu górskiego Taihang. Natarcie wojsk japońskich w wielu miejscach zostało powstrzymane w tamtym rejonie. Pod Baoding wojska chińskie siłami kilkunastu dywizji, wykonały kontrofensywę, która zmusiła japończyków do wycofania się na pozycje ubezpieczone. po tym krótkim odwrocie na szczeblu operacyjnym, wykonano atak pod koniec sierpnia po którym, odzyskano stracony rejon. w rejonie Huang – Ho, wojska japońskie posuwały się do przodu w sile 2 Korpusów Armijnych, zarówno na lewym jak i prawym brzegiem rzeki. Jednak i na północy odczuwalny był dla japończyków fakt iż część sił chińskich nagle „zniknęła” z frontu armii północnej.

13 sierpnia doszło do historycznego spotkania północnej grupy wojsk Armii „Coastal” z oddziałami Grupy Armijnej gen. Ishiwary, dzięki czemu powstał jednolity front znacznie poprawiło to system zaopatrzenia wojsk, dość kłopotliwy do tej pory, nie zmieniło to jednak generalnie zmęczenia nacierających bez przerwy sił japońskich. Odczuwalny był spadek morale w oddziałach, ich organizacji, duże zużycie sprzętu oraz zasobów ludzkich.

​

Z wysp macierzystych w tym czasie rozpoczęło się transportowanie wojsk garnizonowo-okupacyjnych, lokowanych następnie w rejonach mogących być siedliskiem partyzantów, lub po prostu strategicznie ważnych (lotniska, porty).
Korzystając tego faktu, wydzielone oddziały Japońskiej Armii Imperialnej Armii „South” posuwały się w kierunku górnego biegu rzeki Jang-Tzy. Jednak i tam po pewnym czasie dało znać o sobie wyczerpanie wojsk japońskich, na dodatek zaczęły się tam pojawiać chińskie oddziały w których rozpoznano dywizje, które musiały być wycofane z pasa działań Armii „North” oraz obszaru działań grupy generała Ishiwary.

​

16 sierpnia na terenie konsulatu niemieckiego w Szanghaju spotkali się dyplomaci Kuomintangu oraz Cesarstwa Japonii, Chińczycy zaproponowali za pokój oddanie poważnej części swojego terytorium. Spotkanie trwało niecałą godzinę, wysłannik dworu baron Najakima Owasashi, przedstawił delegacji Chińskiej propozycję bezwarunkowej kapitulacji, wydania całego sprzętu wojennego, zaopatrzenia wojskowego, całkowitej demobilizacji armii, usunięcia Czang Kai Szeka, podporządkowania gospodarki Chińskiej japończykom, wprowadzenia okupacyjnych wojsk japońskich w niektórych, strategicznie ważnych rejonach kraju. Warunki te były nie do przyjęcia dla strony chińskiej, delegacje zostały poproszone o opuszczenie pokoju negocjacji po około 45-50 minutach rozmów.

​

Pod koniec sierpnia, wyczerpanie Japończyków było tak wielkie, że nie byli oni w stanie kontynuować natarcia, na tysiące kilometrów od swoich baz zaopatrzeniowych. Zniszczona infrastruktura na obszarze Chin, uniemożliwiała prawidłowe uzupełnianie wojsk, brakowało części zamiennych, jak również podstawowych środków walki, medykamentów i amunicji. Ofensywa ugrzęzła na parę tygodni nad Huang Ho i Jang – Tzy, pozwalając na okrzepnięcie obrony chińczyków a tym samym na okopanie się. Sztab japoński opracował dwie koncepcje dalszego prowadzenia wojny, pierwsza generała Ichamury będąca odzwierciedleniem najnowszych niemieckich koncepcji zwanych „Blitzkrieg” zawartych w dwóch fundamentalnych pracach teoretycznych, „Uwaga Czołgi” – Hainza Guderiana oraz „Piechota Atakuje!” – Erwina Rommla. Koncepcja gen. Ichiwary zakładała skoncentrowanie sił na określonych odcinkach i uderzenie bezpośrednio na ostatnie zagłębie przemysłowe w prowincji Chengu, stwarzała to jednak ryzyko łatwego przecięcia linii zaopatrzeniowych na Jang-Tzy, oddziałom nacierającym. Plan ten został ostatecznie zarzucony na początku września. Drugą koncepcję określił gen. Yamashita, proponował on znaczne wyhamowanie działań wojsk lądowych, skupienie się na czas zimy na uzupełnianiu wojsk, oraz wykonaniu tzw. ” małych operacji” które miały w okresie zimy – nie pozwalać wojskom Czang Kai Szeka na utrzymanie i ustabilizowanie frontu.

​

W tym celu na lotnisko w Nancheng przetransportowano Korpus Bombowców horyzontalnych, oraz Korpus bombowców szturmujących. Musiały one jednak zostać zreorganizowane, ponieważ małe lotnisko nie było w stanie dać odpowiedniego zabezpieczenia materiałowego na czas stacjonowania tam około 800 samolotów. Wobec całkowitego panowania w powietrzu, zrezygnowano z ubezpieczenia samolotów eskortowych.

​

W celu wypróbowania przyjętej koncepcji operacyjnej generała Yamashity, od 3 do 11 września przeprowadzono próbny atak mając odciąć wojska chińskie z prowincji Fu-Yang od reszty kraju.

​

Strategia „Małych operacji” została ostatecznie zatwierdzona.
16 września w wyniku sukcesu pod Fu-Yang rozpoczęto realizację 3 planów operacyjnych wchodzących w skład koncepcji „Małych Operacji”

Operacja Pekin

Była realizowana poprzez 5 korpusów armijnych, jeden korpus kawalerii - zmotoryzowanej, w sumie 15 DPiech, 3 DKaw-Zmot, 4 Bryg Artylerii Ciężkiej, 1 Brygada Przeciwczołgowa, 3 Brygady Przeciwlotnicze, jedną Dywizję Sztabową ( Armii „North”), celem tej operacji było zajęcie obszaru masywu górskiego Taiang, dojscie do rejonów opanowanych przez partyzantkę Chińską Mao Tse Tunga, marsz w górę rzeki Huang Ho. Nazwa operacji miała zmylic przeciwnika co do rzeczywistych celów operacji.

Operacja „Chryzantema”

Realizacja przez jeden korpus armijny, w sumie 3 DPiech, 1 Brygada Artylerii, 3 Dywizje Garnizonowe, 1 brygadę policyjną. Podstawowym celem operacji miało być zniszczenie sił broniących Nankinu, oraz zajęcie stolicy Chin.

Operacja „Tai Pan”

Realizowana przez 6 korpusów armijnych, 1 korpus kawalerii zmotoryzowanej w sumie 18 D Piech, 3 DKaw-Zmot, 4 D Garnizonowe, 8 Brygad Artylerii, 2 Brygady Przeciwlotnicze, Korpus Bombowców horyzontalnych, Korpus bombowców szturmujących, w rezerwie na wsypach japońskich – 1 DGórska. Celem operacji było posuwanie się w górę rzeki Jang-Tzy, a tym samym osiągnięcie rubieży dogodnych do ataku na zagłębie przemysłowe Chengde.

​

[/justify]

​

Jako, że już od ponad 30 dni nie pojawił się nowy odcinek, AAR-a wyczyściłem i zamykam. W razie chęci kontynuowania Autor jest proszony o kontakt z administracją forum.

Raulekk