Indios no tienen fronteras

Indios no tienen fronteras ​

Prolog​

Na ulicach stolicy Peru - Limy doszło w czwartek do gwałtownych starć między policją i demonstrantami, w większości studentami, którzy maszerowali w kierunku gmachu parlamentu aby wyrazić poparcie dla Indian z rejonu Amazonii usiłujących nie dopuścić do rozpoczęcia eksploatacji złóż ropy i gazu na ich terytoriach.

​

Policja użyła gazu łzawiącego aby rozproszyć demonstrantów, którzy obrzucili funkcjonariuszy koktajlami Mołotowa i kamieniami. Dokonano licznych aresztowań, ale władze nie opublikowały danych o liczbie zatrzymanych.

Do podobnych wystąpień doszło w całym kraju. Associated Press ocenia, że wzięło w nich udział co najmniej 20 tys. osób - studentów, członków związków zawodowych i Indian.

Demonstrujący wznosili okrzyki "Dżungla nie jest na sprzedaż !" Protesty były reakcją na krwawe starcie policji z Indianami 5 bm. po zablokowaniu przez Indian jednej z dróg w Amazonii. Poniosło wówczas śmierć 30 Indian i 23 policjantów. Prezydent Peru Alan Garcia chce udostępnić tereny Indian firmom eksploatującym złoża ropy i gazu, które są tam znaczne, ale także przedsiębiorcom zajmującym się wyrębem drzew i uprawą roślin służących do produkcji biopaliw. Kongres peruwiański na 90 dni wstrzymał obowiązywanie przyjętej w latach 2008-2009 ustawy o "lasach i faunie leśnej". Właśnie jej treść stała się przyczyną protestów amazońskich Indian, które w ubiegłym tygodniu doprowadziły do śmierci około 60 ludzi.

Indianie zarzucają rządowi, że ustawę zredagował mając na uwadze wielkie projekty górnicze i wodne w Amazonii, a nie skoncentrował się tak jak powinien na ochronie autochtonicznej ludności regionu, co przewiduje tekst Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) z 1989 roku.

​

Indiańskie mniejszości i związki uważają, że rząd powinien konsultować z nimi wszelkie decyzje dotyczące poszukiwania i eksploatacji zasobów naturalnych na terenie dżungli amazońskiej.

Władze w Limie twierdzą jednak, że złoża naturalne należą do wszystkich Peruwiańczyków, a nie tylko do społeczności żyjących w danym regionie. Argumentuje również, że ich wykorzystanie jest kluczowe dla rozwoju peruwiańskiej gospodarki.

Protesty Indian uważa się za najpoważniejszy kryzys, z jakim musi zmierzyć się prezydent Garcia.

http://www.zw.com.pl/artykul/20,371...ej_czesci_Amazonii_tymczasowo_wstrzymana.html

 

Zwrot o 180 stopni
Odcinek Pierwszy


Historycznie:
Należy podkreślić, iż 14 maja 2008 r. miała miejsce oficjalna wizyta w Peru Premiera Rzeczypospolitej Polskiej, Pana Donalda Tuska. Była to pierwsza oficjalna wizyta szefa polskiego rządu w Peru, co ukazuje rosnące zainteresowanie Ameryką Łacińską ze strony Polski. Po odbyciu wizyty oficjalnej Premier Donald Tusk uczestniczył w V Szczycie Szefów Państw i Rządów Krajów Ameryki Łacińskiej, Karaibów i Unii Europejskiej, który odbył się w Limie w dniu 16 maja 2008r.




​

W ten sam dzień zwołano nadzwyczajne posiedzenie Sejmu. Posłowie zaczęli zjeżdżać i zlatywać z całej Polski, aby około godziny 22.00 rozpocząć obrady. Prezydent Lech Kaczyński zgodnie ze swoimi uprawnieniami zawartymi w artykule 228 Konstytucji RP wprowadził stan nadzwyczajny na terenie całego kraju na okres piętnastu dni. Sejm poparł ten projekt, nie został on uchylony wymagana większością głosów. Rozporządzeniu sprzeciwiał się tylko Klub Poselski Lewica. W osobnej uchwale Sejm potępił Peru za zaniedbania w kwestiach bezpieczeństwa, a także wycofał ambasadora Polski z tego kraju i postanowił „czasowo zawiesić wszystkie umowy podpisane z Republiką Peru(...), wstrzymać działalność Ambasady Polski w Limie(...) do czasu oficjalnego wyjaśnienia incydentu przez władze Republiki Peru.”

​

W specjalnym przemówieniu wygłoszonym w radiu prezydent USA- George Bush zapewnił, że USA będą starły się przeprowadzić mediacje między stronami, a w przypadku wybuchu wojny nie zawahają się wypełnić zobowiązań sojuszniczych jakie ich wiążą z Polską „Nie zapomnimy o Polsce”- wygłosił patetycznym tonem prezydent.

​

W sdtangotowości bojowej zostala postawiona odpowiedzialna za działania u wybrzeży Ameryki Południowej II Flota, w której skład wchodziło 5 lotniskowców:
-„Enterprise"
-„Theodore Roosevelt"
-„Dwight D. Eisenhower"
-„Harry S. Truman"
-„George H. W. Bush"
A także 21 niszczycieli rakietowych, 7 krążowników rakietowych i 5 fregat rakietowych. Wszyscy marynarze zatrudnieni na tych jednostakach mieli w trybie natychmiastowym wrócić z przepustek na wypadek wyplynięcia z portu. Do opinii publicznej dostawały się pogłoski o tworzeniu w Sztabie Generalnym US Navy planow rozbicia peruwiańskiej marynarki wojennej. W kilkunastu miastach odbyły sie protesty antywojenne związane z trwajacymi juz wojnami w Afganistanie i Iraku, a także obawami związanymi z możliwym wybuchem wojny w Ameryce Poludniowej. "Nie będziemy umierac za Gdańsk" głosiły transparenty wykorzystując popularne hasło z okresu przed wybuchem II Wojny Światowej. Jednak 10 milionowa Polonia pokazała swoją silę organizujac wiielkie demonstracje w Nowym Jorku i Chicago.

​

Kilkuset obywateli Polski zebrało się 15 maja przez ambasadą Peru w Warszawie, aby zaprotestować przeciwko braku reakcji władz peruwiańskich w sprawie brutalne zamordowania premiera Polski, Donalda Tuska. W tym samym czasie przed budynkami ambasad i konsulatów miały miejsce protesty związane z emocjonalnym wystąpieniem prezydenta Busha, który potępił władze Peru solidaryzując się z Polską. Parę osób zostało zatrzymanych przez policję i zostaną im prawdopodobnie w najbliższym czasie postawione prokuratorskie zarzuty o podżeganie wojenne, za co grozi im kara od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności zgodnie z paragrafem 3. artykułu 117. Kodeksu Karnego.

- Jeszcze kilka godzin temu wierzyliśmy, że prezydent Peru przeprosi za zaniedbania i obieca postawić przed sądem winnych. Jednak nic takiego się nie stało. Niestety, nie udało się - powiedziała PAP jedna z uczestniczek demonstracji

​

 

Kontrofensywa​

Odcinek 2.​

​

17 lutego 2008, Gabinet prezydenta Kolumbii, Alvaro Uribe

Juan Manuel Santos: Moja armia jest w każdej chwili gotowa zaatakować siły FARC w dżungli. 30 tysięcy żołnierzy i 48 myśliwców czeka na rozkazy i jest gotowa w każdym momencie wyplewić te wstrętne marksistowskie chwasty z ziemi kolumbijskiej. Trzeba wyeliminować przede wszystkim szefostwo
Alvaro Uribe: Panie ministrze, obawiam się, ze likwidacja całego Sekretariatu jest obecnie niemożliwa. Mimo, że społeczeństwo ich nie popiera to obawiam się, że są finansowani przez zagraniczne wywiady- wenezuelski i ekwadorski.
Juan Manuel Santos: Panie Prezydencie, co do Ekwadoru to jestem pewny, że maja tam swoje bazy wojskowe za cichym przyzwoleniem tamtejszego rządu. Gdyby nie byli wspierani przez sąsiednie państwa to już dawno temu zniknęliby, a nie siedzieli od tych 30 lat w dżungli. Teraz ich z pewnością wykurzymy.
Alvaro Uribe: Bardzo cieszy mnie Pana entuzjazm, ale obawiam się niepowodzenia akcji. Może uda się nam zniszczyć część członków sekretariatu, ale odwet jest równie prawdopodobny. Trzeba pamiętać, że to terroryści, a nie tylko komunistyczne bojówki. Mogą posunąć się do uderzenia na najbardziej wrażliwe obiekty w państwie. Nie wykluczam zamachów bombowych w stolicy. W Boliwii mieści się największe na świecie centrum szkolenia terrorystów: pracują tam byli radzieccy oficerzy specnazu, ćwiczenia przechodzą tam Kurdowie, Palestyńczycy, członkowie organizacji rewolucyjnych i terrorystycznych z całego świata. Tamtejsza władza przymyka na to oko co jest rzeczą wprost niebywałą.
Juan Manuel Santos: Myśli Pan, ze użyją oni metod terrorystycznych, aby nas zastraszyć?
Alvaro Uribe: Niestety, nie mogę wykluczyć takich posunięć ze strony naszych wrogów. Poza tym, panie ministrze, Pańskie wojsko będzie operowało w strefach przygranicznych. Ne można wykluczyć ewentualnego przekroczenia granicy i konfliktu dyplomatycznego, a może nawet zbrojnego z jednym z naszych sąsiadów.
Juan Manuel Santos: Bądźmy dobrej myśli.

​

Jednak niestety plany ministra spotkało fiasko. W wyniku przekroczenia granicy ekwadorsko - kolumbijskiej przez żołnierzy ścigających rebeliantów z FARC doszło do zerwania stosunków między Kolumbią, a Ekwadorem, Wenezuela i Nikaraguą. Próbę pogodzenia zwaśnionych stron podjęli członkowie grupy z Rio, jednak nie udało im się wypracować kompromisu, który spodobałby się obu stronom. W stosunkach międzynarodowych w tym regionie pojawiło się spore napięcie. Sukcesem za to okazały się dwie akcje wojskowe, które spowodowały uśmiercenie ważnych członków Sekretariatu: Ivana Riosa i Raula Reyesa. W tym samym czasie na zawał serca umarł przywódca marksistów. Manuel Marulanda. W zarządzie organizacji z dawnych 10 członków pozostało tylko siedmiu. Na walnym zebraniu najważniejszych członków FARC- EP wydano zaoczny wyrok śmierci na ochroniarza, który zamordował Riosa. Uchwalono także plan kontrofensywy autorstwa Maurico Jaramillio, który zakładał atak na bronione jedynie niewielkimi oddziałami policji dystrykty: Huila, Meta i Caqueta. Zwarty, dziesięciotysięczny, dowodzony przez niego korpus uderzył tam, rozbijając stacjonujących w tych prowincjach żołnierzy Armii Kolumbijskiej. 20000 wojaków dowodzonych osobiście przez Juana Manuela Santosa spróbowało odzyskać te tereny atakując siły FARC. Ponieśli oni ogromne starty, około sześciu tysięcy zabitych, podczas gdy dwukrotnie mniej liczni partyzanci stracili tylko 1500 ludzi. Mieszkańcy zajętych terenów zaczęli zgłaszać się do komisji rekrutacyjnych powołanych na tych terenach przez Sekretariat. Marksistowscy rewolucjoniści postanowili uderzyć z impetem na zachodnie dystrykty licząc na szczęśliwą passę. Sztab w Bogocie, na czele którego stanął Freddy Padilla de León podjął pospieszną decyzje o ewakuowaniu wszystkich sił zbrojnych z zachodniej Kolumbii w celu obrony stolicy. Specjalny edykt prezydencki wprowadził powszechną mobilizację mężczyzn w wieku 15- 50 lat.

​

FARC po ustanowieniu swojej zwierzchności na terenie 18 z 33 dystryktów postanowiła zwiększyć liczbę żołnierzy do 20000, gdyż na tyle żołnierzy wystarczyło zaopatrzenia. Przez 5 kolejnych miesięcy dochodziło tylko do sporadycznych walk na granicy stref wpływów. W końcu doszło do kolejnej operacji wojskowej, której celem było zajęcie przez rewolucjonistów dystryktów: Boyaca i Atlantico. Potem nadeszła kolejna przerwa w walkach aż do czerwca 2009.

​

Maurico Jaramillio, nowy przewodniczący FARC przypomnial sobie o obietnicach Chaveza, który zapewnił, że pomoże zdobyć FARC 50 kilogramów uranu potrzebnego do budowy "brudnej bomby". Brudna bomba jest to pocisk, której celem jest rozsianie materiału radioaktywnego, a przez to doprowadzenie do promieniotwórczego skażenia terenu, na możliwie dużym terenie przy wykorzystaniu wybuchu klasycznego materiału wybuchowego.

 

Nadzieja umiera ostatnia​

Odcinek 3.​

Przedmieścia Limy, lipiec 2009​

Ernesto Bretendoa kolejny już raz w tym tygodniu nerwowym krokiem przechadzał się po swoim gabinecie. Niespokojnie spoglądał na zegarek oczekując spóźniającego się gościa. Ernesto jako szef tajnej komórki policji ds. walki z terroryzmem chciał za wszelka cenę pozostawać w cieniu. Zawsze był człowiekiem dosyć skrytym i niezbyt towarzyskim. Wolał słuchać niż mówić i co u niego cenili przełożeni, długo ważył słowa na języku, zanim je wypowiedział. Pracodawcy postanowili go przenieść jego gabinet do domu. Uważali, że w ten sposób będzie on bardziej niewidoczny. Było to dla niego komfortowe, ponieważ jego fach powodował, że czuł się niebezpiecznie, gdy wracał z pracy późnym wieczorem samochodem. Podszedł do okna i spokojnie wyjrzał zza zasłony na ulicę. Wśród przejeżdżających powoli tą spokojną uliczką nielicznych samochodów wyłowił czarnego, starego forda. Poprawił krawat, sprawdził czy aby komórka jest na swoim miejscu, wyciągnął z wewnętrznej kieszeni marynarki grzebyk. Szybko przeczesał włosy i zszedł schodami po cichu, aby nie obudzić śpiącej wciąż żony. Nigdy nie widział zamierzającego go odwiedzić człowieka na oczy. Nie miał zielonego pojęcia o nim. Wiedział tylko tyle, że dostanie od niego raporty wywiadowcze do przeglądnięcia. Ernesto po usłyszeniu stukania pewnie zbliżył się do wejścia, przekręcił kluczyki w komplikowanym zamku wmontowanym do jego drzwi i jego oczom ukazał się ciemnej karnacji blondyn. Nie wyróżniał się niczym szczególnym jak każdy człowiek w jego fachu. Nie sposób było zapamiętać rysów jego twarzy. Na ulicy minęlibyśmy go bez zwrócenia mu żadnej uwagi. Nieznajomy powiedział:
-Podobno zapowiadają na jutro mgły i deszcze
-Mogą wystąpić nawet tornada w środkowej części kraju.
-Zapraszam Pana do środka.- Ernesto po wypowiedzeniu odzewu w każdej służbowej rozmowie stawał się znacznie spokojniejszy. Początek był dla niego zawsze najtrudniejszą częścią rozmowy. Po chwili ciszy gospodarz zagaił do gościa:
-Podobno ma Pan dla mnie jakieś papiery.
-Zgadza się- krótka i pozbawiona jakichkolwiek dodatkowych informacji odpowiedź utwierdziła Ernesta, że ma przed sobą jednego z najlepszych agentów wywiadu republiki Peru. Nieznajomy wyjął portfel z kieszeni, otworzył go i wyciągnął z niego kopertę. Ernesto spróbował się jej przyjrzeć. Zauważył niedbałą, pośpiesznie zapisaną adnotację na wierzchu. Nie mógł odczytać tej notatki, gdyż nieznajomy szybko schował kopertę do kieszeni w spodniach.
-No to teraz przejdźmy do rzeczy- powiedział gość i kontynuował- W tej teczce znajdują się przygotowane przeze mnie raporty dotyczące F.A.R.C. w Kolumbii. Nie wiem dlaczego miałem je dostarczyć właśnie Panu. Nie wiem kim Pan jest i nie zamierzam się tego dowiadywać. jest Pan świadom tego, że to spotkanie formalnie się nie odbyło- Ernesto pokiwał głową, odebrał teczkę od wywiadowca i zamknął za nim drzwi. Wszedł po schodach na piętro, uruchomił laptopa. Włączył Worda i po oglądnięciu filmu z kamery dokładnie opisał wygląd niedawnego gościa. Do maila dołączył kopie filmu wideo. Upewnił się, że wszelkie filtry bezpieczeństwa są uruchomione i przesłał za pomocą sieci zaszyfrowaną wiadomość. Nie używał w tej chwili bardziej skomplikowanego kodu, gdyż wygląd szpiega nie miał znaczącej funkcji dla obcych wywiadów, a potrzebny był tylko jego zwierzchnikowi. Gdy skończył, zapalił papierosa i zaczął oczekiwać na odpowiedź. Po pół godziny usłyszał wydobywającą się z głośników syntetyczną mowę: "Masz nową wiadomość od Szef". włączył monitor, kliknął na ikonkę koperty i zaczął czytać: "Cholera, Ernesto. Jest problem. Ten agent co u Ciebie był wygląda zupełnie inaczej niż na zdjęciach sprzed roku. Widać inna fryzurę, ma ciemniejsza cerę. Sprawdziłem go w programie porównującym wygląd osób. Jest 32% szans, że są te same osoby. Powinno być ponad 80%. Zastanawiasz się dlaczego? W Ministerstwie wywiadu i Kontrwywiadu mają specjalne procedury. Mianowicie szpiedzy przebierają się w zupełnie inne ciuchy i zmieniają swój wygląd czy fryz dopiero za granicą. W kraju zawsze muszą wyglądać tak samo. Takie są zasady. Albo ten gościu się wyłamał i mu się mocno poleci po pensji, albo został podstawiony. Przeglądnij dokładnie raporty, może znajdziesz tam jakieś wskazówki. Pospiesz się, my spróbujemy go zlokalizować."

​

Mono Jojoy: Jak dużo czasu potrzebuje Pan, Panie doktorze, aby przygotować bombę
Naukowiec: Wydaje mi się, ze trzy miesiące będą wystarczyły mi w zupełności. Gdzie pragniecie ja zrzucić?
Mono Jojoy: Z pewnością nie na stolice. Byłoby to zbyt niebezpieczne ze względów propagandowych. Za dużo stracilibyśmy, nie będziemy rządzić na promieniotwórczych gruzach. Odpowiednim celem wydaje mi się jeden z obozów wojskowych na tamtym terenie. Nie chodzi o wyrządzenie zniszczeń i zabicie wielu osób, ale o pokazanie samozwańczemu rządowi w Bogocie naszej potęgi. Bitwa o Bogotę byłaby zbyt niebezpieczna, stolica jest, aż nazbyt ważna, aby zostać zniszczona. W tej kwestii zgadzamy się z kartelem z Medellin, który hojnie wspiera datkami nasz ruch.
Naukowiec: Dobrze, całkowicie zgadzam się z Panem.

Fragment raportu przygotowanego przez Mauricio Jaramillio dla Sekreariatu FARC:

​

Wraz z początkiem czerwca podjęliśmy próbę ofensywy na teren północnych dystryktów(...)W Armii Kolumbii panuje silne rozprężenie, tylko niektóre oddziały zaczynały walczyć, liczbę jeńców oceniam na około 2500. Oddziały wroga masowo wycofywały się w kierunku Bogoty. Nasze straty są stosunkowo niewielkie. Zginęło około 50 żołnierzy, drugie tyle ocenia się jako zaginionych. w ciągu miesiąca, jeśli będzie taka potrzeba mogę podjąć ofensywę w kierunku stolicy. Z informacji moich zwiadowców wynika, że w tamtejszym garnizonie brakuje żywności, leków, a nawet amunicji. Szerzą się dezercje, a wojsko musi walczyć z przestępczością, gdyż kartele znacznie wzmogły swoją działalność w obawie przed utrata narkotyków w trakcie działań wojennych. Obsadzeni przez mafię ludzie w Radzie Miasta jawnie domagają się natychmiastowej kapitulacji Bogoty. Nie wydaje mi się, aby były problemy ze zwycięstwem.

​

5 czerwca w Peru wybuchły rozruchy. Co z tego wyniknie?

 

Doktryna Monroego ostatecznie złamana​

Odcinek 4.​

​

Głównymi kandydatami w przeprowadzonych 4. listopada 2008 roku w Stanach Zjednoczonych wyborach prezydenckich byli: Ron Paul, kongresmen z Teksasu i młodszy senator Barack Obama z Illinois. W pierwszych sondażach przedwyborczych czarnoskóry kandydat zyskiwał nawet 70% poparcia wśród społeczeństwa. Jednak mocno nagłośniona przez Partie Republikańską plotka jakoby nie urodził się on w USA, ale w Afryce zyskiwała coraz więcej zwolenników. W czasie kampanii wyborczej wybuchł konflikt zbrojny na dużą skalę w Kolumbii. Świetnie dowodzone oddziały FARC zajmowały miasto za miastem, a członkowie Sekretariatu odgrażali się, że zniszczą USA, które mimo oficjalnej neutralności wysyłało pomoc materialna do Bogoty. Po zajęciu kluczowych portów, marksiści aresztowali kilkudziesięciu Amerykanów i zesłali do więzień w głąb państwa. W Ameryce wybuchła fala protestów, gdyż wyszło na jaw, że ambasadorowi USA i około 300 Amerykanom przebywających w tym kraju odmówiono wysłania samolotów rządowych ze względu na zbyt duże niebezpieczeństwo. Administracja Busha miała związane ręce z powodu zdobycia przez Demokratów większości miejsc w Kongresie. Szanse obu kandydatów zaczęły się wyrównywać, a po zamieszczeniu w Internecie filmów o egzekucjach wykonywanych przez oddziały policyjne FARC poparcie dla Afroamerykanina zaczęło znacznie spadać. Wyraźnie potępiający lewicowe bojówki, spotykający się z uchodźcami z Kolumbii Ron Paul coraz bardziej podobał się wyborcom. Zdobył czarny elektorat mówiąc :

W dniu wyborów zwyciężył różnicą 3 milionów głosów. Wiceprezydentem została Sarah Palin.

​

Saxo Bank w prognozach na 2008 rok przepowiadał, że Ron Paul zostanie wybrany na prezydenta USA. Była to jedyna korporacja której się to udało.


Wioska indiańska w północno-wschodnim Peru, około godziny 20.00 czasu miejscowego.

​

Na środku głównego placu osady stał lekko przygarbiony starzec o mysich włosach. Przed nim stała liczna grupa około 80 ludzi o indiańskich rysach twarzy. Po wiosce niewielkimi uliczkami przemykało jeszcze kilkadziesiąt osób. Pół godziny później do staruszka podeszła kobieta mówiąc mu, że prawdopodobnie nikt już nie przyjdzie. Wiekowy Indianin zaklaskał i w języku keczua nakazał wszystkim jego ziomkom chcącym wziąć udział w uroczystości przybliżyć się. Gdy ludzie ustawili się w kolumnę, zaintonował znaną wszystkim obecnym pieśń opowiadającą o dokonaniach ich przodków. Powoli się ściemniało, a około godziny 21.00 mężczyzna zakończył śpiewać i zwrócił się do słuchaczy słowami:
-Przybyliście tutaj, zgodnie z wezwaniem starszyzny plemiennej, aby złożyć przysięgę. Musimy obiecać przodkom, że będziemy walczyć z białymi najeźdźcami. 500 lat emu przybyli, aby zabrać nasze ziemie. Walczyliśmy wtedy, lecz oni okazali się silniejsi. Dzisiaj robią to ponownie. Chcą wygnać Indian z ziemi Ojców, danej nam dawniej przez bogów. Czas Panowania białego człowieka się skończył. Trzeba go stąd wygnać raz na zawsze. Będziemy walczyć do ostatniej kropli krwi z żył o każdą piędź świętej ziemi, do ostatniego naboju. Nie poddacie się. Będziecie kadrą oficerską przyszłego, nowego wojska Indiańskiej Republiki Peru. Nie pójdziemy na wroga z włóczniami, aby dać się wystrzelać jak kaczki. Użyjemy nowych sposobów walki, za pomocą broni palnej i latających maszyn. Powtarzajcie za mną: „Przysięgam na moją wiarę, siebie i na moją rodzinę. Będę walczył ku chwale swojej, plemienia i państwa. Nie skrzywdzę bezbronnych dzieci, niewiast ani starców. Świadkami mi współobecni. Tak mi dopomóż Bóg”

Na tym starzec zakończył swoja przemowę i oddalił się w kierunku swojej chaty. Nazywał się Enero Viejo. Rozemocjonowani słuchacz, których nastrój tamtego miejsca wprawił w prawie narkotyczny trans powoli odchodzili z placu, zajęci wspólnymi rozmowami, głównie o sytuacji politycznej ich kraju.

Enero, po wejściu do domu, po ciemku ,wymacał w ścianę pstryczek od światła. Nacisnął go i zmrużył oczy, gdyż nie przyzwyczaił się jeszcze do elektrycznego światła. Wioska została zelektryfikowana dopiero kilka miesięcy temu.. Wkroczył do głównego pokoju oświetlonego jedynie miękkim światłem niewielkiej lampki nocnej. W jej poświacie zauważył wciąż czytającego książkę czternastoletniego wnuka. Silvio na widok dziadka odłożył książkę na bok i zagaił do swojego tymczasowego opiekuna:
-Czy ja też będę walczył z władzą?
-Nie. Twoja matka by się na to nie zgodziła. Poza tym twoi rodzice mają ważną role do odegrania w powstaniu. Obaj są ludźmi dosyć wysoko postawionymi w stolicy. Podczas rebelii będą mogli zamknąć zakłady, w których pracują. W ten sposób ograniczymy dostawy amunicji na wrogi front i sami zdobędziemy co nieco naboi. Po drugie nie chce, aby moja rodzina była w tym zamieszana czarno na biały,m . za to co ja robię grozi mi kara śmierci. Ci ludzie, do których mówiłem zostaną przeszkoleni w obsługiwaniu się bronią. Gdzie? Nie wiem. Za czyje pieniądze nie wiem? Nie wiem. Silvio, jest już późno, idź spać.
-Ależ, dziadku
-Żadnych „ale”. Ma być tak jak uważam ja i Twoi rodzice. Ty masz tu najmniej do gadania!
-Dobranoc- odburknął Silvio. Ojciec jego mamy lekko poddenerwowany skierował się do swojej sypialni.

​

Zrzucona na obóz wojskowy brudna bomba przyniosła śmierć około 600 żołnierzy. Następnego dnia rząd kolumbijski i Rada Miejska Bogoty podpisały akt bezwarunkowej kapitulacji i oddały władzę w ręce Sekretariatu. Po wkroczeniu wojsk rewolucyjnych do stolicy większość z byłych rządzących aresztowano i osadzono w ambasadzie Francji, przeznaczonej tymczasowo na więzienie. Przez kilka tygodni FARC nie podawało liczby zabitych przez bombę, gdyż oczekiwano na rozpad większości izotopów wchodzących w skład atomówki. Rodziło to na forum międzynarodowym rożne spekulacje, niektórzy wskazując na niepewne źródła informacji podawało liczbę zabitych i chorych na chorobę popromienna nawet na kilkadziesiąt tysięcy osób. Jednak po wpuszczeniu w listopadzie 2009 roku międzynarodowych obserwatorów do dystryktu stołecznego świat nieco się uspokoił.

​

 

Świat sie zmienia​

Odcinek 5.​

​

Ernesto wgapiał się w monitor, a jego głowa wibrowała od zdobytych właśnie informacji. Z dziką uporczywością, nieświadomie mieszał kawę, która zalała mu myszkę. Ostatnio zajmował się strajkującymi Indianami, przygotowywał życiorysy najważniejszych i najgorliwszych w działalności wywrotowej rdzennych mieszkańców. Teraz szykowała się pewna odmiana. Zaczął przeglądać nowe papiery i notować co ciekawsze fakty. Po około trzech godzinach skończył tą pracę i przesłał wyniki swojemu pracodawcy, spojrzał na zegar. Była dopiero 12.38. „Cały dzień jeszcze przede mną”- ucieszył się. Postanowił pójść do kuchni, aby coś zjeść. Wychodząc z gabinetu usłyszał jednak znowu dźwięk syntezatora mowy. Usiadł znowu przy biurku i zaczął czym prędzej czytać nową wiadomość :”Mamy trupa. 5 kilometrów od Twojego domu. Może to być zabójstwo powiązane z zwykłą kradzieżą, ale jest możliwe, że ma to związek z dzisiejszą wizyta szpiega u Ciebie. Jest to cholernie bardzo prawdopodobne. Potrzebujemy zrobić jak najdokładniejsze analizy. Przede wszystkim trzeba ustalić wygląd i porównać próbki DNA z próbkami krewnych naszego agenta. Nie mam wolnych ludzi, aby się tym zajęli. Panie Bretendoa, zostaje Pan oddelegowany do zajęcia się ta sprawą. Pana podwładni, jak wynika z moich informacji są wystarczająco kompetentni, aby przejąć Pana obowiązki.”
„Przeniesienie do innego wydziału. Ni to awans, ni to degradacja.”- rozmyślał Ernesto. Jednak po paru sekundach przypomniał sobie zasadę wpajaną mu i każdemu kandydatowi do tej pracy godzinami na kursie. Polecenia trzeba wykonywać natychmiast, chyba ze zwierzchnik zalecił inaczej. W parę minut ogarnął porządek na biurku. Wyszedł z domu, uruchomił swojego Volkswagena i pojechał w kierunku komisariatu peruwiańskiej Policji.
Na komendzie został przywitany przez niewysokiego, łysiejącego aspiranta. Po pokazaniu mu służbowej legitymacji Ernesto został skierowany do do gabinetu komendanta. Razem z nim po krótkiej wymianie zdań na temat posiadanych już informacji udali się do miejsca zabójstwa. Na miejscu w starym radiowozie siedział jeden z policjantów i siorbiąc kawę pilnował zwłok, aby nikt z tubylców nie pojawił się tu i nie zaczął rozpowiada na wsi plotek. Mieszkańcy tamtych terenów dzieżko doświadczyli pamiętnego konfliktu ze Świetlistym Szlakiem, do którego należało kilku chłopów. Gdy z Kolumbii dochodziły informacje o zwycięstwach FARC, czarne widmo komunizmu powracało, niepokojąc spokojnie żyjących wieśniaków. Niedawno wielu z nich oglądając w obwoźnych kinach „Kolumbijskie ABC” przypomniało sobie czasy walk marksistowskich bojówek z oddziałami paramilitarnymi. Obawiano się jak ognia kolejnej wojny.
Ernesto dokładnie obfotografował za pomocą aparatu cyfrowego zwłoki. Komendanta żywo zainteresował ten sprzęt, gdyż biedny komisariat miał tylko w swoim wyposażeniu kilkunastoletni analog. Gdy znudzony komendant odszedł na papierosa kilkanaście metrów dalej, Ernesto pobrał od trupa próbki włosów i krwi. Schował fiolki do kieszeni, zanotował parę rzeczy, które zauważył w wyglądzie martwego. Później nadjechała karetka, która zabrała zabitego do kostnicy. Ernesto wrócił do domu, zawiózł próbki do odpowiednich laboratoriów w Limie, udokumentował szczegółowo sprawę i czekał na wyniki badań.

Tydzień później​

Ernesto trzymając wyniki prześwietleń i badań krwi maszerował przez trawnik w kierunku swojego Golfa miał zamiar u dać się do swojego szefa. Jedno było pewne.. dokumentacja była ewidentnie postawiona, a agent który miał tego pamiętnego dnia odwiedzić Breteondę nie żył już kilka godzin wcześniej. Porównanie DNA jego i jego brata dało wynik pozytywny.

8 listopada 2009

​

Wczoraj rano w Boliwii nieznani sprawcy zastrzelili prezydenta Evo Moralesa, w wyniku czego jedyny urzędujący w Ameryce prezydent-Indianin nie żyje. Władza została przejęta w wyniku zamachu stanu przez Eduarda Rózsę- Floresa. Może to przysporzyć teoriom spiskowym wielu zwolenników, gdyż Eduardo jest znanym w Boliwii członkiem Opus Dei, a także byłym agentem KGB. Niektórzy wskazując na Moskwę oskarżają Kreml o współudział w zamachu na Moralesa, co jednak nie wydaje się prawdziwe, gdyż Rózsa jest człowiekiem o bardzo nieszablonowych poglądach politycznych. Taki sposób przejęcia władzy został wczoraj potępiony w przemówieniu przez Rona Paula, obecnie urzędującego prezydenta Paula. Jego przeciwnicy już dawno stracili argument oskarżający go o to, ze będzie podczas swojej prezydentury podżegaczem wojennym.

11 listopada 2009

​

W Polsce odbyły się właśnie przedterminowe wybory do Sejmu i Senatu .Po zamachu na premiera Donalda Tuska utworzono koalicyjny rząd PO- PiS, a PSL przeszedł do opozycji. Poparcie zaczęła zyskiwać Liga Prawicy Rzeczypospolitej, w której szeregach startowali Marek Jurek, Wojciech Cejrowski i Janusz Korwin- Mikke. Wysuwali oni postulaty narodowe, kładąc także nacisk na wolny rynek. Wewnętrznie rozbita i silnie skłócona lewica nie zyskiwała sobie w całej kampanii społecznego poparcia. PSL mógł mieć problemy z przekroczeniem progu wyborczego. Na razie nie znamy wyników wyborów parlamentarnych w Polsce.

 

Człowieka nie można kopnąć, chyba że kapitalistę​

Odcinek VI​

​

​

Przed jedną z baz FARC na południu Kolumbii zajechał stary mercedes. Wysiadł z niego Enero Viejo, duchowy przywódca Indian. Poprosił w języku keczua,aby go zaprowadzić do generała. Strażnik nie zrozumiał go, więc ponowił pytanie tym razem po hiszpańsku. Zaczęli razem schodzić w głąb budynku. Był on przygotowany do obrony. Ciężkie stalowe drzwi, grube ściany, puste gniazda na karabiny maszynowe. Enero czul się jak w jakiejś twierdzy z czasów hiszpańskich. Po 10 minutach drogi strażnik uchylił wrota i wpuścił tam gościa. W stylowym, zabytkowym fotelu siedział przy biurku Mono „Atomowy” Jojoy, autor pomysłu z „brudną” bombą i jeden z najważniejszych generałów w całej Ludowej Republice Kolumbii. Rozmowę zaczął Enero:
Jak Pan ustosunkował się do mojego pomysłu, aby szkolić indiańskich rewolucjonistów w Kolumbii?
Wiem, że nasi bracia Indianie są uciskani przez kapitalistyczne świnie z Limy- ciągnął generał- należy się im, tak jak nam wszystkim sprawiedliwość społeczna i system redystrybucji dóbr.
A pieniądze?
Jak mawiał Karol Marks: „Kto chce pobić przeciwnika, nie będzie z nim rozprawiał o kosztach wojny.” Potrzebna nam jest solidarność, aby zniszczyć burżuazyjny bezład.

​

W grudniu rozpoczęto formowanie pierwszej brygady składającej się z 5000 rdzennych mieszkańców Ameryki. Nadano jej imię powstańca z XVIII wieku, Tupaca Amaru II. Z każdym dniem coraz więcej Indian zgłaszało się do swoich wodzów plemiennych. Zostawali oni później w grupkach przerzucani prze granice w celu odbycia przeszkolenia. Na początku byli to prawie wyłącznie Keczua, którzy rekrutowali się z północnego Peru, a także spośród paru szczepów Kolumbii. W marcu 2010 niedawno sformowana brygada milicji uroczyście przemaszerowała ulicami Bogoty w asyście oficerów Gwardii Narodowej. Słabo słyszalne były nerwowe reakcje Peru, który oskarżał Sekretariat o podbieranie rekrutów i działanie sprzeczne z powszechnie przyjętymi zasadami, szowinistyczną i agresywna politykę, z której wynika ogromna akcja modernizacyjna w Armii.

17 luty 2010​

Na wczorajszym wystąpieniu prezydent Ron Paul powiedział, że w ciągu najbliższych dwóch tygodni wojsko amerykańskie zostanie wycofane z Iraku. Na miejscu pozostanie tylko 5000 kontyngent NATO, który dzierżawi kilka baz aż do roku 2012. Afganistan zgodnie z nowym planem działań podzielony został na 2 części. Tam gdzie talibowie są silniejsi wysłano główne siły. Na terenach, gdzie fanatycy islamscy nie mają poparcia rozpoczęto program pomocy materialno-medycznej. Wybudowano kilkaset szkół i szpitali, wprowadzono dopłaty dla rolników, którzy zrezygnują z uprawiania narkotyków dla zbóż stworzono też działający z powodzeniem w niektórych krajach afrykańskich system mikro-pożyczek. Poparcie dla rządu wzrosło, a w PKB w północnym Afganistanie odnotowało w 2009 roku wzrost aż o 16,2%. Rozpędzona maszyna gospodarki nie zaczęła hamować.

​

Zaogniła się sytuacja w Afryce Zachodniej. W Mauretanii wybuchła wojna domowa między Sidim uld Szajchem Abdallahim a Muhammadem uld Abd al-Azizem. W tym samym czasie w Maroku odbyły się wybory parlamentarne, po których skompromitowana pakietem antykryzysowym konserwatywno monarchistyczne partie odeszły od władzy, która została przejęta przez Socjalistyczno-Islamski Ruch Odrodzenia. Król Muhammad VI sprzeciwiający się przejęciu władzy przez fanatycznych muzułmanów nie chciał zaakceptować nowego rządu premiera. W końcu uległ pod wpływem demonstracji, które przetoczyły się przez Maroko. Nowy islamski rząd zagroził obu stronom interwencją w Mauretanii.

​

 

Będę jeździł z siekierą po kraju i ciął kolonizatorów.​

Odcinek VII​

​

Parlament Peru na wczorajszym posiedzeniu podjął decyzję o podwojeniu liczby celników na granicy północnej i wschodniej. Rozważa także podwojenie opłat wizowych i potrojenie kar za nielegalne przekroczenie granicy międzypaństwowej. Stało się to w związku z coraz liczniejszymi ucieczkami Indian do Kolumbii w celu wstąpienia do powołanych tam Indiańskich Sił Zbrojnych. Studenci pochodzenia indiańskiego w stolicach rozklejają plakaty wzywające do walki. „Droga do ogólnoamerykańskiej pożogi wiedzie przez trupa białego kolonizatora. Odzyskamy, to co nam ukradziono. Nie damy sobą pomiatać”- krzyczano na coraz częstszych wiecach. Policja nie radziła sobie z kolportażem antyrządowych ulotek. Prasa podziemna była wszechobecna, a przed parlamentem i pałacem prezydenckim ustanowiono stałą wartę policji i służb bezpieczeństwa. Rozpoczęto akcje pod kryptonimem „Limpiar” (po polsku czysty), której celem było aresztowanie najważniejszych marksistowskich i indiańskich konspiratorów. Rozpoczęto także proces cenzury Internetu blokując zwykłym obywatelom dostępu do stron antyrządowych. Przed internowaniem, uciekł Alberto Pizango Chota, który w Bogocie zaczął formowanie nowego rządu. Nowo powołany rząd keczua na emigracji wydał odezwę do wszystkich uciskanych mieszkańców Amazonii, aby się zjednoczyli i wstąpili pod kolorowe sztandary.

​

Prezydent USA Ron Paul wyraził na swojej konferencji prasowej zaniepokojenie z uwagi na sytuację w Ameryce Południowej, żywo przypominającą tą z zimnej wojny, gdy jedne państwa były rządzone przez komunistów sprzyjających ZSRR, a pozostałe albo pozostawały neutralne, albo wspomagały w walce ideologicznej USA. Powiedział, ze autorytarne przemiany jakie zachodzą w Peru „mogą być zagrożeniem dla światowego pokoju. Wojna z terroryzmem powoli przenosi swoje pole działania z Bliskiego Wschodu do Ameryki Łacińskiej. Stany Zjednoczone Ameryki nie mogą pozostawać obojętne wobec tego faktu.” Jednak Kongres wstrzymał forsowana przez część Demokratów ideę wprowadzenia sankcji gospodarczych wobec krajów, które wybrały niedemokratyczną drogę. Ron Paul wystąpił przed Kongresem mówiąc:

Te słowa spotkały się z szerokim aplauzem zebranych.

​

Mocno zaogniła się sytuacja w Mauretanii, tamtejsza wojna domowa zamieniła się w otwarty, międzynarodowy, konflikt zbrojny. Wojska marokańskie przekroczyły granice i rozbiły dwa zgrupowania armii mauretańskiej na północy kraju. Straty wśród żołnierzy nie są nam jeszcze znane, choć dotychczasowe szacunki wskazują na to, że nie są one zbyt duże. Prawdopodobnie celem ofensywy jest obalenie obu konkurujących w walce o władze junt wojskowych i zastąpienie ich radykalnym, islamskim reżymem. Będzie to oznaczać powstanie nowego fanatycznego państwa, gdyż słabe paramilitarne oddziały nie są na tyle silne, aby przeciwstawić się nowoczesnej, dobrze wyposażonej Królewskiej Armii Maroka. Nie jest wiadoma jeszcze reakcja świata na ta wojnę. Jednak dziś w nocy Rada Bezpieczeństwa ONZ zajmie się przygotowywaniem rezolucji wzywającej Maroko do zaprzestania walk zbrojnych, jak donoszą nasi korespondenci z Waszyngtonu. Warto zauważyć, że Mauretania jest krajem jednolitym religijnie i prawie wszyscy obywatele są muzułmanami. Niewielka, 3000 rzesza katolików zamierza jak najszybciej wyemigrować w obawie przed czystkami. Są to głównie potomkowie francuskich kolonizatorów i zamieszkują główne miasta. Królewska Armia Maroka na początku maja zajęła zachodnia część kraju niszcząc wojska rebeliantów. Gwardia prezydencka i młodzi mauretańscy mężczyźni przygotowuje się do obrony Tidjkdji. Pospiesznie wznoszone są prowizoryczne barykady na ulicach, które są patrolowane przez niewielkie oddziały rezerwistów. Występują problemy z bronią, brakuje amunicji. Część fabryk przekształcono na zakłady przemysłu zbrojeniowego i produkowane są tam z dostępnych materiałów bomby i granaty. Ochotnicy obiecują walczyć do ostatniej kropli krwi. Atak ze strony Maroka został potępiony przez państwa Ligi Arabskiej, a do tamtejszego rządu wystosowano ultimatum, aby w ciągu 30 dni wycofać wojsko z terenów Islamskiej Republiki Mauretańskiej

​

W Polsce właśnie przeliczono głosy z ostatnich wyborów do Sejmu i Senatu. Wyniki są zaskakujące: spodziewano się mniej więcej równego wyniku centrystów i prawicy i problemów z utworzeniem koalicji. Jednak zwycięstwo Ligi Prawicy Rzeczpospolitej było duże . Uzyskała ona 242 mandaty w Sejmie, zdobywając większość. Jednak gdy będzie trzeba odrzucić weto prezydenta Lecha Kaczyńskiego będą oni musieli szukać. Poparcia w lewicy, której dwa ugrupowania dostały się do sejmu.. W kuluarach mówi się, że funkcję premiera obejmie Marek Jurek. Dość poważnym kandydatem może się także wydawać kontrowersyjny Janusz Korwin-Mikke. Dotychczas nieznana jest rola jaką będzie pełnił w nowym rządzie Wojciech Cejrowski, bardzo popularny dziennikarz, który uzyskał czwarty co do wysokości wynik w swojej formacji. Po raz pierwszy do Sejmu RP nie dostali się działacze Polskiego Stronnictwa Ludowego, którzy nie przekroczyli progu wyborczego. Publicyści zastawiają się czy po wyborach koalicja PO-PiS przetrwa czy też się rozpadnie.

Funkcje ministerialne:


​

Premier: Marek Jurek
Wicepremierzy: Wojciech Wierzejski i Bolesław Witczak
Minister Gospodarki: Janusz Korwin-Mikke (Przemysłowiec- 5% premii do całkowitego PP. 10% zmniejszenie kosztów i czasu przeznaczonego na badania przemysłowe. Janusz Korwin- Mikke, nowy minister gospodarki, przygotowuje Plan Pięcioletni przekształcający Polskę w liberalny raj.)
Minister Spraw Zagranicznych: Mieczysław Maziarz (Wojownik ideologii- Wpływanie na inne państwa kosztuje jedynie 1 punkt wpływu dyplomatycznego. Darmowa wymiana technologii z państwami o tym samym rodzaju rządów. Maziarz jest neokonserwatystą i czuje sympatię do państw, w których rządzą partie o podobnym profilu np.: USA, Hiszpania, Wielka Brytania)
Minister Spraw Wewnętrznych: Wojciech Popiela

Nie jest znana informacja kto zostanie Koordynatorem do spraw służb specjalnych i Ministrem Sprawiedliwości.

 

Indianie dostosowują się, dostrajają do harmonii natury. Biali przestrajają otaczający świat tak, by grał w ich własnym rytmie. ​

Odcinek VIII
​

Walki o Mauretanię

​

W pierwszym starciu walczyła 1 dywizja piechoty z Maroka i Mauretańska Gwardia Narodowa. Straty były porównywalne, a walki trwały cały tydzień. W końcu agresorzy którym spadała organizacja w wyniku odcinania transportów z żywnością, wycofali się. W walkach poległo około 1000 obrońców i 800 Marokańczyków. Kolejni ochotnicy zasilali garnizon stolicy. Po miesiącu doszło do kolejnych walk. Tym razem 30000 Marokańczyków zaatakowało sześciokrotnie mniejsze siły. Kolejne punkty oporu padały wobec naporu piechoty wspieranej aktywnie przez siły lotnicze. Pod koniec miesiąca druzgocące uderzenie przeprowadziła armia pancerna pod dowództwem Hinda Bouhiyi , szefa sztabu armii. W rzezi zginęli prawie wszyscy uzbrojeni obrońcy, kilkuset uciekło lub dostało się do niewoli.

​

Marokański parlament, mimo wcześniejszych zapewnień nie wycofywał wojsk z zajętych terenów, ale utrzymywał je pod okupacja. Liga Arabska i Rada Bezpieczeństwa ONZ w kolejnych rezolucjach żądały wycofania się wojsk z Mauretanii. Jak powiedział sekretarz generalny ONZ, Ban Ki-Moon:

​

Król Maroka, Muhammad VI wyjechał do Tunisu na rozmowy. Ogłosił stamtąd orędzie, w którym mówił.

Nowym królem został siedmioletni Mulaj Hassan. Władze w jego imieniu przejęła Rada Regencyjna, składająca się z marionetek podporządkowanych rządowi.

​

Prezydent USA, Ron Paul uznał, że

​

Mimo internowania wielu indiańskich działaczy, część pozostała na wolności, tyle, że przeszła do konspiracji. Powstały dwie opcje polityczne: jedna ugodowa, reprezentowana przez inteligencje rdzennego pochodzenia i druga, agresywna. Ugodowcy uważali, że Indianie powinni otrzymać szeroko zakrojoną autonomię i sami decydować o infrastrukturze jaka powstanie na terenach przez nich zarządzanych. Druga grupa, dążyła do uzyskania przez plemiona niepodległości i samorządnych, samodzielnych rządów. Nieliczni szowiniści żądają wyrzucenia z państwa białych, których uważali za wyzyskiwaczy. Enero Viejo, założyciel Ruchu został aresztowany o świcie, a już o siódmej alarmowo zebrali się jego koledzy. Byli poruszeni w najwyższym stopniu. Służby bezpieczeństwa uderzyły w jeden z najczulszych punktów organizacji, w kogoś specjalnie bliskiego. Rząd emigracyjny wydał ubolewające oświadczenie na temat tego aresztowania. Jednak nie zapadła jeszcze decyzja o odbiciu więźnia, którego przewożono ulicami Limy w samochodzie policyjnym. Obawiano się niepowodzenia akcji i postanowiono poczekać do czasu, gdy Enero zostanie przewieziony do ośrodku internowania w Cusco albo Huanoco. Do akcji miano zaangażować również kolumbijski wywiad, a prowadzić ja mail były oficer KGB, a zarazem jeden z instruktorów w boliwijskiej szkole terrorystów.

 

Ruch indiański jest biczem bożym na to, co się dzieje w Peru.​

Odcinek IX​

Jeden z plakatów sprzeciwiający się władzy imperialisatów, powieszony w Bogocie​

Igor Bezumie, były agent KGB, nie wiedział w jakim celu został wezwany do gabinetu Alberta Pizango Choto, szefa indiańskiego rządu. Dopiero na miejscu został poinformowany, czego się od niego wymaga. Czuł się zaszczycony spotkaniem z tak znaczącą osobą jak premier, który zlecił mu realizację śmiałego planu odbicia. Miał zatem stanąć na czele oddziału komandosów, których zadaniem było zdobycie więzienia, w którym właśnie był przetrzymywany. Zadanie nie wydawało się w żaden sposób łatwe ani przyjemne. Była duża szansa, że się nie powiedzie, gdyż Enero był jednym z najpilniej strzeżonych dysydentów na terenie całej Republiki Peru. Akcję opatrzono kryptonimem „Siwi”, co po polsku oznacza pierścień. 8 maja 2010 postanowiono wykonać pierwszą część planu. Mianowicie Boeing kolumbijskich linii lotniczych miał przelecieć nad miejscem pobytu aresztowanego i sfotografować je, gdyż na podstawie informacji z satelity nie dało się dokładnie określić ukształtowania tamtego terenu. Armia Kolumbii nie miała dostępu do zdjęć z amerykańskich satelitów wywiadowczych, które charakteryzowały się wysoką jakością wykonywania fotografii. Właściwe działania przewidziano na dzień piętnastego maja. W razie niepowodzenia akcji przewidziano dwa sposoby ucieczki. Oprócz samolotów zagwarantowano także ewentualne użycie pociągu kierowanego przez maszynistę silnie sympatyzującego z Ruchem Indiańskim. W dniu akcji okazało się, że odbiciu będą towarzyszyć bardzo sprzyjające okoliczności. Enero Viejo z powodu choroby miał zostać przewieziony do pobliskiego szpitala więzienna karetką. Na ulicy którędy miano przewozić więźnia w tłumie przechodniów rozproszyło się kilkunastu komandosów chowających broń pod ubraniem. Po dłuższym oczekiwaniu zauważono nadjeżdżający cel. Gdy karetka ich mijała w kierunku szoferki poleciały koktajle Mołotowa. Przód samochodu zajął się ogniem. Do akcji wkroczyli żołnierze, którzy oddali parę serii z karabinów kierunku wyskakującego z samolotu oficera peruwiańskiego wywiadu. Z tyłu samochodu ostrzeliwał się sprytnie żołnierz. Naboje waliły gęsto w boki samochodu, a on pozostawał bez rany. W końcu, aby przełamać impas do walki rzucił się Igor, który krzyknął nienaturalnym głosem „Do ataku” i podbiegł do furgonetki zabijając z bliska oficera. Z tyłu karetki przebywało jeszcze dwóch policjantów którzy rzucili się do ucieczki i zostali pozbawieni życia seriami z karabinów. Igor otworzył tylne drzwi samochodu uważając na to czy czasami nie znajduje się tam jeszcze jakiś wróg. Zwrócił się do siedzącego tam, lekko wystraszonego i poddenerwowanego Enero Viejo słowami : „Wodzu, jest Pan wolny” Za pomocą 3 samochodów szybko ewakuowano się z miasta, a wojskowy samolot transportowy znajdujący się w pobliskiej wsi wystartował i skierował się w kierunku granicy kolumbijskiej. Operacja „Siwi” zakończył się całkowitym sukcesem.

Wojciech Cejrowski, polski wiceminister spraw zagranicznych odwiedził Amerykę południową. Spotkał się z wiceprezydentem Brazylii Josem Alencarem, a także MSZ Argentyny, Jorge Enrique Taianą. Rozmawiał z nimi na temat bezpieczeństwa w Ameryce Południowe. Na konferencji prasowej w Rio de Janeiro powiedział następujące słowa;

Cejrowski spotkał się również z byłą chilijską prezydent Rady Ochrony Państwa, głównego organu walczącego z korupcja. Dzięki działaniom Clary Szczaranski Chile w Międzynarodowym Rankingu Przejrzystości znalazło się na 15. miejscu, podczas gdy Polska jest dopiero na 61. pozycji. Wiceminister zaproponował jej stanowisko szefa w Centralnym Biurze Antykorupcyjnym, którą to propozycję z chęcią przyjęła. W Buenos Aires Cejrowski był na premierze nowego filmu Daniela Burmana, najbardziej cenionego reżysera w Argentynie. Burman, z pochodzenia Polak jest nazywany argentyńskim Woddym Allenem. Jego historie opowiadają o zagubieniu w współczesnym świecie. Jego film pod tytułem „Paszport do raju” był w roku 2004 nominowany do Oscara dla najlepszego filmu zagranicznego, zdobył także Srebrnego Niedźwiedzia na festiwalu w Berlinie. Po tygodniu wiceszef MSZ powrócił do Warszawy..

​

Na terenie Ukrainy odbyły się wybory prezydenckie. Wybuch afery związanej z finansowaniem przez Rosję Partii Regionów spowodował marginalizację Wiktora Janukowycza, który w pierwszej turze wyborów otrzymał zaledwie 6% głosów. Pozbawiony amerykańskich i polskich pieniędzy Wiktor Juszczenko również nie zdołał osiągnąć satysfakcjonującego wyniku wyborczego. W głosowaniu liczyli się tylko trzej politycy: Julia Tymoszenko, popierana przez środowiska prozachodnie, Petro Symonenko (komunista) i Oleksij Iwczenko, nacjonalista. W pierwszych sondażach pokazywano sporą przewagę tego ostatniego, która z czasem topniała. W końcu zając on dopiero trzecia pozycję w wyścigu wyborczym. W drugiej turze wyborów Julia Tymoszenko zdeklasowała kontrkandydata, pokonała go różnicą 25% głosów.

Okręt, który zatopił statek pasażerski​

Do bardzo nieprzyjemnego incydentu doszło u wybrzeży Wysp Kanaryjskich. Marokański okręt wojenny, korweta RMNS Lieutenant Colonel Errhamani zatopiła pasażerski statek hiszpański z 32 osobami na pokładzie, który nie odpowiadał na radiowe wezwanie. Szczegóły tego incydentu są na razie nieznane.

​

 

Świat skręca w prawo​

Odcinek X​

​

Z Boliwii dochodzą słuchy o czystkach etnicznych. Tamtejsza partia, której członkiem jest prezydent Rózsa- Flores, Nación Camba głosi supremację Mulatów i Metysów nad białymi i Indianami. Mniejszości uważane za prymitywów lub kolonizatorów są ciągle prześladowane, a władza uchwala przepisy godzące w ich prawa. To postępowanie stało się przyczyna ucieczki tysięcy przedstawicieli ludności rdzennej z kraju, która często trafiała pod sztandary indiańskie. Reżim „Chico” Floresa pozostaje nieuznawany przez większość państw na świecie. Republika Chorwacji, której bohaterem narodowym jest Chico uznała jego władzę. Państwa Unii Europejskiej skrytykowały tą decyzję i akcesja Chorwacji do tej wspólnoty międzynarodowej stanęła pod znakiem zapytania. Postępowanie WE skrytykowały rządy Węgier, Polski i USA. Prezydent Ron Paul stanął w obronie Chorwatów.

Logo Nacion Camba​

Na Wyspach Kanaryjskich wybuchły sporej wielkości rozruchy. Po zajęciu przez Maroko Mauretanii muzułmańscy imigranci w swojej dzielnicy w Santa Cruz de Tenerife zorganizowali sporej wielkości manifestacje. Sytuacja powtórzyła się po zatopieniu hiszpańskiego statku pasażerskiego. Rozwścieczeni frankiści zaatakowali świętujących islamistów i zaczęli demolować sklepy w arabskiej dzielnicy. Policja nie była w stanie opanować sytuacji. W całej Hiszpanii doszło do licznych manifestacji. Ludzie, zarówno starsi jak i młodsi krzyczeli: „Za Franca nie było takich problemów”, „Zatrzymać islamską inwazję” czy też „Cała Hiszpania zawsze biała”. W obliczu niestabilnej sytuacji orędzie telewizyjne wygłosił premier:

Frankiści manifestujący w Madrycie​

Sytuacja stała się korzystna dla ruchu niepodległościowego na Wyspach Kanaryjskich. W sposób pokojowy zajęto główną radiostację na Teneryfie. Nadano z niej audycję, w której przedstawiono program ruchu dążącego do niezależności od Hiszpanii. Na murach pojawiały się dziesiątki napisów głoszących różne postulaty.

​

W Brukseli wybuchła afera związana z ujawnieniem hitlerowskiego raportu EW-Pa 128 opisującego tajne spotkanie wysoko postawionych nazistów w hotelu Maison Rouge w Strasburgu 10 sierpnia 1944 roku. Będąc pewni, iż wojna jest już praktycznie przegrana, opracowali główne zasady stworzenia IV Rzeszy – paneuropejskiego imperium gospodarczego opartego na europejskim wspólnym rynku. Głównymi siłami w takiej organizacji miały być odbudowane po wojnie Niemcy i Francja. Komisja składająca się z kilku historyków stwierdziła prawdziwość raportu.

Eurosceptyczne partie były poważnie zaniepokojone raportem ujawnionym przez Adama Lebora, brytyjskiego pisarza i dziennikarza. Zapowiedziano dochodzenie w tej sprawie.

Adam Lebor​

----------------
Screenów nie ma, bo nic się nie działo, a porządna akcja zacznie się dopiero od następnego odcinka. Więc przygotujcie się na wojnę.

 

Sytuacja w Ameryce Południowej na początku 2011 roku​

Odcinek specjalny​

​

Peru

​

Prezydent podczas wizyty we Włoszech, spotkanie z papieżem Benedyktem XVI ​

Kraj jest rządzony twardą, dyktatorską ręką przez Alana García'ę Péreza. Państwo przechodzi różne kłopoty wewnętrzne spowodowane działalnością lewicowych bojówek i indiańskich separatystów. Często zdarzają się zamachy terrorystyczne, wybuchają rozruchy. Do tłumienia zamieszek używana jest policja, która została znienawidzona przez przeciętnego obywatela jako organ brutalnej agresji. Demokratyczna opozycja zakładająca negocjacje w celu porozumienia się z partyzantami została zmarginalizowana na skutek działalności Partii Aprista. Stronnictwo prezydenckie w polityce skłaniało się nawet do używania argumentów siłowych w stosunku do opozycjonistów. W kwestiach polityki międzynarodowej, Peru jest w złych stosunkach z Polską i Wenezuelą, a wręcz fatalne są relacje ze wspomagająca militarnie bojowników antyrządowych Kolumbią.

Kolumbia

​

Po wojnie domowej trwającej na przełomie 2008 i 2009 roku państwo nie jest w zbyt dobrej sytuacji gospodarczej. Spora fala emigracji politycznej powstałej po zajęciu przez FARC-EP Bogoty i trwający jednocześnie światowy kryzys gospodarczy walnie przyczyniły do sporej recesji. Rząd Mauricio Jaramillio nie uzyskał pożyczek z Międzynarodowego Funduszu Walutowego ze względu na:

Ekwador

​

Prezydent podczas spotkania z następcą tronu Hiszpanii, księciem Filipem ​

Jest to jeden z najspokojniejszych krajów Ameryki Łacińskiej. Będący u władzy już od pięciu lat Rafael Correa stara się nie wchodzić w konflikty z sąsiadami. Utrzymuje dobre stosunki z Wenezuelą i Hiszpanią. W lutym 2009 wybuchł konflikt dyplomatyczny z USA, gdyż odkryto wcześniejsze wpływanie przez administrację Busha na obsadzenie ekwadorskiego szefa antynarkotykowej jednostki policji. Prezydent Ron Paul, zdecydowany przeciwnik ingerowania w politykę obcych państw zdecydowanie potępił takie działania i wyraził nadzieję, że w przyszłości takie incydenty już się nie powtórzą.

Wenezuela

​

Prezydent trzymający portret Che Guevary. ​

U władzy znajduje się Hugo Chavez. Przemysł naftowy w dalszym ciągu jest w opłakanym stanie. Tysiące fachowców wyjechałoz powodów politycznych i ciągle brakuje pieniędzy na modernizacje. W kraju panuje powszechna korupcja, ostatnio słynny na arenie międzynarodowej stał się wymalowany czerwonym sprayem napis na murze w Caracas: Con Chávez robamos todos! (Z Chavezem kradniemy wszyscy!). Budowa socjalizmu XXI wieku, jaki zapowiadał tamtejszy prezydent wydaje się nieudanym eksperymentem. W ostatnich tygodniach znacjonalizowano 7 małych banków. Wywołało to panikę na rynku bankowości w Wenezueli, dopiero gdy prezydent stwierdził, że duże prywatne banki nie są sprzeczne z jego ideologią sytuacja się uspokoiła. Ale w dalszym ciągu w opinii amerykańskich firm badawczych Wenezuela przedstawiana jest jako niepewny, ryzykowny rynek co z pewnością szkodzi interesom tamtejszych firm. Państwo nie może się już od kilku lat wydźwignąć z recesji.

Boliwia

​

Tutaj rządzi Eduardo Rózsa- Flores. Przejął władzę w wyniku zamachu stanu 8 listopada 2009 roku. Wraz z partią Nacion Camba rozpoczął prześladowania ludności białej i indiańskiej. Spowodowało to spora emigrację z terenów Republiki Boliwii. Jego władza nie jest uznawana przez większość państw świata. Wyjątkiem jest Chorwacja, Palestyna, rząd Tybetu na uchodźstwie i kilka niewielkich państw znajdujących się na Pacyfiku. W kraju panuje dosyć niestabilna sytuacja wewnętrzna. Eduardo w latach dziewięćdziesiątych walczył z czetnikami w Chorwacji, później powrócił do Ameryki Południowej, skąd pochodził jego ojciec.

​

Porównanie stanu wojsk poszczególnych państw na początku 2011 roku. Najsilniejsza armię posiada Brazylia.
-----------
Odcinek dla tych, którzy lekko się pogubili w meandrach mojego AARa i takie małe podsumowanie 10 odcinków

 

Słupy Herkulesa w ogniu​

Odcinek XI​

1 stycznia 2011- 1 marca 2011​

Francisco Javier Velaquez, szef Dirección General de la Policía, czyli hiszpańskiej policji zorganizował 22 lutego 2011 w gmachu Ministerstwa Sprawiedliwości konferencję prasową. Gdy o 12.00 dziennikarze zasiedli na swoich miejscach, on stanął przy mównicy, przysunął do siebie mikrofon i przywitawszy wszystkich obecnych zaczął mówić:

Następnego dnia król Juan Carlos spotkał się w Walencji z przebywającym na emigracji marokańskim władcą Muhammadem VI. Rozmawiali o sytuacji międzynarodowej, która rodzi się wraz ze wzrostem znaczenia agresywnego islamu w Afryce i Azji. Na 1 marca zaplanowano szczyt państw zachodniej części basenu Morza Śródziemnego w Palma de Mallorca.. Zaproszono na niego przedstawicieli Hiszpanii, Włoch, Francji, a także rządów emigracyjnych Sahary Zachodniej, Maroka i Mauretanii.

Król Maroka na emigracji.​

Jednak w przeddzień spotkania doszło do wydarzenia, które zaszokowało opinię publiczną w całej Europie. Marokańskie siły pancerne wkroczyły do Ceuty i Melili, a spadochroniarze zostali zrzuceni się na porty. Tylko fregata „Canarias” (F86) zdołała wyślizgnąć się z rąk żołnierzom zajmującym przystań morską. W obu miastach po kilku godzinach szturmu jednostki wojskowe skapitulowały, a na głównych placach odczytano akty donoszące o wyzwoleniu miejscowości spod „okupacji krzyżowców”. Przybyły na miejsce szef GICM*, Ahmed Al-Babari odebrał defiladę wojskową ku uciesze setek muzułmanów wiwatujących na ulicach. Do podobnej, tyle że zakrojonej na większa skalę akcji doszło na Wyspach Kanaryjskich. Setki partyzantów zaczęło atakować urzędy i posterunki policji zabijając z okrucieństwem wielu funkcjonariuszy państwowych. Zamordowano zarząd tamtejszej Falangi. Kilka godzin później rozniosły się wieści o zajęciu hiszpańskich eksklaw na wybrzeżu Morza Śródziemnego. W tym samym czasie regularne oddziały marokańskie wtargnęły na wschodnią część archipelagu Wysp Kanaryjskich, wywieszając flagi Królestwa na gmachach zdobytych ratuszy.

Wyspy Kanaryjskie po desancie Marokańczyków i dotarciu włoskich lotników na pomoc Hiszpanom. Włoskie lotnictwo taktyczne aktywnie bombardowało pozycje wroga.


​

Premierzy Hiszpanii- Mariano Rajoy Brey, Włoch- Silvio Berlusconii i prezydent Francji- Nicolas Sarkozy spotkali się już wieczorem 28 lutego, aby omówić nagła zmianę sytuacji międzynarodowej. W następny dzień do Palma del Mallorca przylecieli z Algierii ochraniani francuskimi myśliwcami Mirage szefowie rządów Sahary Zachodniej i Mauretanii: Muhammad Abdul Aziz i Ahmad uld Daddah. Po kilkugodzinnym spotkaniu za zamkniętymi drzwiami w murach balearskiego Parlamentu rządzący wyszli, aby ogłosić wyniki rozmów. W biurze rzecznika prasowego kolejno wygłaszali mowy transmitowane na cały świat.

Ahmad uld Daddah, szef mauretańskich demokratów.​

Pierwszy mówił Silvio Berlusconi:

Kolejny zabrał głos, szef Frontu Polisario, saharyjski działacz niepodległościowy:

Muhammad Abdul Aziz​

Działalność antymarokańskiej partyzantki w Saharze zachodniej​

Albert Pizango Choto, szef indiańskiego rządu na emigracji, był zadowolony z obrotu sytuacji w Europie. Jednak obawiał się, że wzrost tendencji interwencjonistycznych na świecie może spowodować niepowodzenie rewolucji indiańskiej w Peru. Z mieszanymi uczuciami wygłaszał przemówienie w Cali retransmitowane później przez CNN:

​

================================
*GICM- Groupe Islamique Combattant Marocain
No i jak się podoba? Trocki, podobało się przemówienie tego lewaka?
Sleeper to Berlusconi, dobre przemówienie wygłosił Opisałem początek wojny, następnym razem działania wojenne na całego.

 

Ogień plonie coraz mocniej​

Odcinek XII​

Ron Paul zerwał lańcuch długu publicznego, którego symbolem była powyzsza karykatura

Marzec 2011

​

Marokański rząd podjął decyzję o ewakuacji wojsk z terenów Wysp Kanaryjskich przestraszony ostrą reakcją Unii Śródziemnomorskiej. Jednak na miejscu w dalszym ciągu pozostały dobrze wyposażone islamskie bojówki partyzanckie, z którymi ciężką przeprawę miały jednostki hiszpańskie. Silnie podsycone przez agresora zostały również nastroje niepodległościowe. Uzbrojeni przez Arabów separatyści przeprowadzali spore akcje przeciwko poszczególnym placówkom wojskowym. Rozproszone i pozbawione łączności bojówki zostawały kolejno likwidowane. Ogłoszona pod koniec marca amnestia dla terrorystów, którzy złożą broń zgłoszą się do baz militarnych skończyła się wielkim sukcesem. Ta akcja ostatecznie zniszczyła także wpływy Maroka w tym regionie.

Generałowie ze sztabów hiszpańskiego i włoskiego podjęli wspólną decyzję o dwóch rejonach desantów: Mauretanii i wybrzeżu nieopodal Agadiru. Dowództwo przejął Giuseppe Valotto, szef Sztabu Generalnego Esercito Italiano

​

21 marca, 30000 żołnierzy Unii dokonało desantu na słabo bronione pozycje Maroka w okupowanej Mauretanii. Siły demokratyczne wezwały do powstania przeciwko islamistom. Główne miasta padały pod wpływem wojsk rebelianckich i unijnych. Marokańczycy chcąc zapobiec przerwaniu linii komunikacyjnych i odcięciu wojsk stacjonujących przy granicy z Senegalem od zaopatrzenia podjęli ofensywę mającą na celu wyparcie Włochów do morza. Atakującym udało się przebić do Atar, gdzie zostali zatrzymani przez potężny ostrzał artyleryjski i rakietowy.

​

Większą trudność w osiągnięciu celów mieli atakujący na plażach nieopodal Agadiru Hiszpanie i Włosi. Przeciwstawiły im się wojska pancerne, a także marokańscy fedaini. Byli oni zorganizowani na wzór podobnych jednostek irackich i palestyńskich. Muzułmański rząd zakazał im się wycofywać i oddawać pozycji wrogom. Stawiali zwarty opór mimo bardzo dużych strat wśród swoich szeregów. W obawie przed całkowitą klęską wstrzymano desant i inwazję odsunięto na późniejszy okres. Na ulice Casablanki i innych dużych wylęgły tysiące Marokańczyków, którzy świętowali zwycięstwo nad siłami „krzyżowców”.
Po tym sukcesie przemówienie wygłosił prezydent Libii, Muammar Kadafi

​

13 marzec 2011


​

Zaskakujące okazały się wyniki wyborów regionalnych w Niemczech. We wschodnich landach i Saarlandzie zwycięska okazała się skrajnie lewicowa, oskarżana o ciągoty komunistyczne partia Die Linke. Jest to szok dla wielu prawicowych komentatorów. Jeden z nich na łamach „Junge Freiheit” ogłosił swoją opinie która wywołała skrajne reakcje.

​

Laureatem pokojowej Nagrody Nobla w 2009 roku został książę Ghazi bin Muhammad, światowej sławy przeciwnik terroryzmu i zwolennik pojednania między religiami. Podczas ceremonii wręczania nagrody wygłosił on spore przemówienie.

Książe w towarzystwie patriarchy Gregoriosa III​

Rok później, laureatem tej prestiżowej nagrody została Swietłana Ganuszkina, rosyjska demokratka i przeciwniczka Putina. Rzecznik Kremla, Aleksiej Gromow wydał oświadczenie prasowe w tej sprawie.

Rosyjska noblistka​

AAR wyczyszczony i zamknięty, w razie chęci kontynuacji proszę o kontakt z funkcyjnymi działu.

Pozdrawiam
Goliat