Japonia- kraj wielkich możliwości

Od autora
Kolejny już mój aar ;], ale drugi w tym dziale. Nie przewidujcie ode mnie żadnej wielkiej fabuły, ani akcji. Postaram się, żeby wydarzenia były ciekawe ;]


Wstęp od gry
Jedyne nie-zachodnie państwo, które skutecznie przeprowadziło reformę ekonomiczną i stało się przemysłową potęgą, Japonia, po pierwszej wojnie światowej otrzymała niemieckie wyspy na Pacyfiku, co tylko wzmocniło jej pozycję jako silnego mocarstwa azjatyckiego. Jednak problemy finansowe w latach dwudziestych zdestabilizowały demokratyczny rząd Japonii, co zaowocowało seriami krwawych zamachów stanu i zabójstw politycznych. Braki surowcowe, które mogły odbić się bardzo niekorzystnie na dalszej ekspansji, zaowocowały atakiem Japonii na Mandżurię w 1931 roku i próbą zyskania długo oczekiwanego celu dominacji nad Chinami. Dzięki temu przedsięwzięciu Japonia uzyskała cenne surowce, ale spotkało się ono również z silnym oporem państw zachodnich, które z coraz większą irytacją patrzyły na agresywną politykę Japonii. Bezpośredni atak na Chiny rozpoczął się w 1937 roku, ale mimo serii zwycięstw na polach bitew, koniec konfliktu nie wydaje się być bliski. Gdy w dalekiej Europie wybucha wojna, Japonia staje przed koniecznością trudnego wyboru. Czy ofensywa w kierunku sowieckiej Syberii będzie korzystniejsza, niż walka z Chińczykami? A co z bogatymi w ropę i kauczuk prowincjami południowo-wschodniej Azji? Amerykanie mogą okazać się niebezpiecznymi wrogami i trzeba się z nimi liczyć.

Początki
Japonia w rok 1936 weszła z bardzo optymistycznym nastawieniem. Nie rozumiem zupełnie skąd się ten optymizm wziął.

Ostateczny rząd japoński sprawujący w tym składzie rządy od 37 roku
Armia była w rozsypce, w większości składała się z garnizonów, które stacjonowały na rozsianych po całym Pacyfiku wyspach.
Jedynym plusem była flota, która niestety też nie była największa. Przestarzałe niszczyciele (klasy „Minekaze”), lekkie krążowniki(„Tenryu”) oraz krążowniki liniowe(„Kongo”), zastanawiały czy można je wysyłać, na misje czy raczej zostawić jako atrakcje dla dzieci w porcie. Jednakże cesarska flota posiadała nowoczesne krążowniki ciężkie(„Nachi”), lotniskowce(„Soryu”) oraz najnowocześniejsze na świecie lekkie krążowniki typu Mogami oraz okręt podwodny „J”.

Główny trzon cesarskiej floty- lotniskowiec Soryu
Największym problemem na początku były garnizony, do których należało ciągle wysyłać zaopatrzenie, a były tam niepotrzebne. Wykazywały mizerną skuteczność w czasie obrony, więc pozostawianie ich do obrony ważnych wysp byłoby głupotą.
Pierwszym moim rozkazem było przerzucenie wszystkich tych jednostek na wyspy macierzyste.
Flotę podzieliłem na 3 duże związki taktyczne:
-Ciężka Flota
-Flota Wsparcia(Desantowa)
-Flota Transportowa
, oraz na 2 małe:
-Flota Podwodna(Zwiadowcza)
-Flota Rezerwowa(Złom)

Kolejnym moim krokiem była reorganizacja armii w Chinach.
Pierwszym krokiem było odesłanie wszystkich stacjonujących tam garnizonów do Tokio.
Następnie przerzuciłem wszystkie wojska z Mandżurii na granice Chińską.
Po 3 miesiącach wszystko zostało już uporządkowane. Dało mi to podstawy do ustalania planu na podbój Chin.
Plan miał 3 fazy:
- I faza zakładała uderzenie z Pd. 3 armiami(jedna Mandżurska licząca12 dyw. i dwie Japońskie dysponujące około 30 dyw. piechoty oraz 6 dyw. kawalerii). Szybkie okrążenie wojska Chińskich stacjonujących w Pekinie i ruszenie w głąb kraju. Miało to zmusić obrońców do przesłania wszystkich sił na front i pozostawienia swoich plaż nie bronionych.
-II faza miała nastąpić jedynie w wypadku pełnego powodzenia pierwszej. Szybki desant na Szanghaj, zajęcie Hangzhou z jego lotniskiem i zdobycie stolicy Nacjonalistycznych Chin.
Następnie zablokowanie drogi odwrotnej wrogowi walczącemu na południu.
-III faza miała na celu wykończenie Chin, poprzez likwidowanie po kolei jego sojuszników. Szybki desant Zhanjang miał zakończyć istnienie Kwang-Si oraz Junnanu zanim zanim Chińczycy przesłaliby posiłki.

Imperializm
Wielki plan zdobycia Chin wymagał jednak jednej bardzo istotnej rzeczy. Nowocześniejszej i szybszej armii niż miał przeciwnik.
Armia w Chinach była całkowicie przestarzała i nie nadawał się do wykonywania zadań jakie miały być jej przeznaczone.

Japoński żołnierz wyposażony w broń standardowo używaną podczas walk w Chinach
Postanowiłem o natychmiastowej modernizacji, piechoty oraz lotnictwa.
Niestety unowocześnianie znacznie się wydłużyło z powodu niedostatecznych środków.
Popsuło mi to plan wielkiej rozbudowy armii do liczby 150 dyw., który rozpoczął się dopiero pod koniec 36 roku.
Mimo tych kłopotów już 18 czerwca byłem gotowy do wojny, choć armia liczyła o 30 dyw. mniej niż przewidywałem.

Wojna rozpoczęła się tak jak przewidywałem. Chińczycy zupełnie zaskoczenie oddawali prowincje praktycznie bez walki.
Atak kawalerii od lewej flanki wspierany przez wojska Mandżurskie bez problemów zamknął okrążenie Pekinu wraz z piechotą atakującą od prawej flanki. Zniszczono tam około 12 dyw., czyli ½ armii Szansi. I Faza została zakończona całkowitym sukcesem.

II Faza rozpoczęła się już 10 lipca 1937 roku desantem na Szanghaj. Tak jak zakładałem w okolicy znajdowały się tylko nieliczne jednostki wroga, które bez problemów zostały pokonane.

Desant w Szanghaju
Szybko osiągnięto cele 2 Fazy okrążając jedynie 18 dyw. wroga prowadzonych przez Chiang Kai-shek’a. Już w Sierpniu połączyły się dwie armie z centrum i południa.
Niestety był to koniec szybkich sukcesów. Najpierw okrążone dyw. stawiały opór przez prawie miesiąc blokując prawie 24 dyw. Japońskie. Później po utworzeniu Mongolii, stacjonująca na tych terenach armia Mandżurska uznała, że czas do domu pozostawiając teren 3 dyw. niewyszkolonym dyw. mongolskim, które szybko uległy atakowi Komunistycznych Chin.
W centrum Chin też nie było najlepiej. Powolne zajmowanie prowincji górskich, dały czas wrogowi do ustawienia bardzo silnej obrony, którą z coraz większą trudnością pokonywały moje wojska.
W końcu wydawało się, że nici z błyskawicznego zajęcia Chin. Zdecydowałem, że czas na 3 Fazę.
Troszkę ją zmodernizowałem, ponieważ wymagała tego sytuacja. Zrobiłem 2 desanty, jeden tak jak planowałem początkowo(18 dyw.), 2 natomiast(3 dyw.) w Fuzhou. Okrążając tym samym 9 dyw. wroga.
Pierwszy desant początkowo szedł bez przeszkód, jednak okazało się ze stacjonują tam bardzo duże siły w liczbie około 20 dyw. Dzięki temu, że nie wykazywały one większej wartości bojowej udało się zdobyć jeszcze kilka prowincji, jednak dalszy pochód groził przerwaniem frontu i utratą 9 dyw. piechoty.

Cesarscy żołnierze broniący się przed kontratakiem Chińczyków
Niedługo po tym, bo już po miesiącu desant połączył się z głównymi siłami. Odcinając zupełnie Chiny od dostępu do morza.
Mimo utraty prawie 60 dyw.(tyle wojska miały na początku wojny Nacjonalistyczne Chiny), Chiny nie chciały się poddać. Ich obrona coraz bardziej tężała i zanosiło się na bardzo długą wojnę. Coraz bardziej doskwierał im jednak brak surowców, które dostarczało im USA do czasu, gdy miały jeszcze połączenie do morza. Teraz można było zauważyć, że ich możliwości produkcyjne gwałtownie malały, a wojsko nie miało czym walczyć.

Żołnierze Chińscy rzucali się na atakujących z bagnetami, pałkami, mieczami i rzucali w nich nawet kamieniami. Mimo tak zaciekłej obrony nie potrafili powstrzymać Japończyków przed unicestwieniem swojego kraju.
Pełna aneksja kraju, który jeszcze przed rozpoczęciem wojny był hegemonem na tym terenie i miał zjednoczyć całe Chiny, nastąpiła 12 marca 1938 roku. Niecały rok po wydarzeniu na moście „Marco Polo”.
Dla poniżenia wroga, Japończycy na podpisanie kapitulacji przez Nacjonalistyczne Chiny wybrały most, od którego się to wszystko zaczęło.

Pozostało tylko uporanie się z 2 nieugiętymi państwami tj. Komunistycznymi Chinami oraz Sincjang-Ujgur. Było to już tylko kwestia czasu.

Zwycięstwo w Chinach dało możliwości do największego marzenia Japończyków- stanie się hegemonem w całej Azji i na Pacyfiku.


PS. Obrazki wrzucę już niedługo ;]

 

Zakończenie
Zakończenie wojny wyło znacznie trudniejsze niż początkowo zakładałem. Trudności z transportem były ogromne. W pewnym momencie tylko 20 proc. zaopatrzenia docierało do armii. Zorganizowanie rosło w szaleńczym tempie- 1 dziennie.
Kom. Chiny
Kolejną przeszkodą były u Komunistycznych Chin ogromne fortyfikacje ulokowane głęboko w górach. Żaden atak nie miał szans na zdobycie tych umocnień. Możliwości obrońców potęgowała rzeka, przez którą japończycy musieli się przedrzeć, żeby dotrzeć do pozycji wroga. Początkowe ataki kończyły się fiaskiem, zabierając tysiące istnień. W pierwszym dniu walk o Xiangyang zginęło blisko 5 tysięcy doświadczonych w bojach, wspieranych lotnictwem i zdecydowanie lepiej wyszkolonych żołnierzy cesarskich. Była to bardzo duża strata w porównaniu do całej wojny, gdzie zginęło 20 tysięcy atakujących.
Sztab Generalny, na którego czele stał gen. Hayashida zebrał się już dzień po bitwie.
Wszyscy wiedzieli, że przeciąganie wojny z tak słabym przeciwnikiem znacznie pomniejsza wielkie dotychczasowe sukcesy. Skala porażki była jednak zbyt duża, by powtórzyć atak.
Pierwszym pomysłem podanym przez Higashikuni było okrążenie sił wroga ze wszystkich stron, z tymże na zachodzie miały znajdować się główne siły, które miały prowadzić całą ofensywę.
Jedynym słabym punktem tego planu, było to że Mao Zedong dysponował środkami, które pozwalały mu na długą obronę. Było by to wielkie zagrożenie dla utrzymania spokoju na całym okupowanym terenie. Groziło to ogólnonarodowym powstaniem pod sztandarami komunistów.
Kolejnym pomysłem było zniszczenie całkowicie infrastruktury i przemysłu za pomocą bombowców. Plan zakładał wyznaczenie 2 zespołów lotniczych, które miały niszczyć fabryki, drogi i umocnienia przeciwnika. Plan spodobał się wszystkim. Jednym z plusów tej decyzji były minimalne straty w ludziach i w maszynach, gdyż Chińczycy nie dysponowali sprzętem zdolnym zagrozić nowoczesnemu lotnictwu cesarskiemu. Przyjęto kryptonim „Hun”.
„Hun” rozpoczął się na początku kwietnia. Szybko zauważyłem efekty takiej strategii. Po 2 tygodniach Chińczycy nie mieli jak się przemieszczać na swoim terenie. W miastach i wsiach nie było domu, który by nie płonął. Potencjał przemysłowy spadł do zera.
Widząc taki obrót spraw, postanowiłem o przeprowadzeniu ataku.
Ofensywa na Yan‘an rozpoczęła się 2 maja. Mimo siedmiokrotnej przewagi, bitwa trwała cały dzień, ale przy niewielkich stratach w ludziach po obu stronach. Zdobycie stolicy zmotywowało pozostałe armie do ataku na ostatnią prowincje, która stawiała opór- Xiangyang. Zdobyto go 5 maja po krótkiej walce.
Pełna aneksja Komunistycznych Chin nastąpiła 20 czerwca 1938. Mimo kilku potyczek z partyzantką w tych rejonach, obyło się bez większych rozruchów.

Sincjang-Ujgur zostało zdobyte 20 sierpnia tego samego roku. Tak długa zwłoka wynikała z tego, iż infrastruktura była tam w fatalnym stanie, a odległości do przebycia ogromne.

normal/agresywny

 

Pokój
Po wojnie w Chinach przed Japonią stanęło nowe wyzwanie. Teoretycznie kraj stał się potężniejszy i samowystarczalny. Liczne surowce sprowadzane z kontynentu mogły zasilić ogromny przemysł, jakim dysponowały wyspy. Był tylko jeden problem.
Przeciwnicy Japonii przez to, że wojna przedłużyła się o 5 miesięcy mieli dużo czasu na zorganizowanie sprawnej partyzantki. Armia była bezsilna wobec ponawiających się ataków na zaopatrzenie dla żołnierzy. Nie można było przeznaczyć wojska do walki z buntownikami, ponieważ musiały walczyć z Komunistycznymi Chinami.
Panowanie na okupowanymi terenami ograniczyło się jedynie do największych miast i wiosek górniczych. Pozostałe prowincje były tylko pozornie w rękach cesarza. Żaden żołnierz nie odważyłby się zapuścić gdzieś sam, gdyż była to pewna śmierć. Podróżować można było tylko w silnie chronionych konwojach, które i tak nie zawsze docierały do celu.
Cesarz Hirohito wiedział, że pozostawienie tak sprawy groziło ogólnonarodowym powstaniem.
Sami powstańcy nie byliby groźni. Jednak mogłoby to zwrócić uwagę mocarstw tego rejonu takich jak USA i ZSRR.

Walka z partyzantkom
Szybko wydano odpowiednie rozkazy mające na celu zastraszenie ludności. Przerzucono wszystkie garnizony do Chin. Rozlokowano je do miast z dobrze rozwiniętym przemysłem i wiosek górniczych. Dało to możliwość oddziałom, które wcześniej tam stacjonowały do wymarszu do prowincji.
Pierwsza akcja pacyfikacyjna odbyła się w Pekinie. Ludność miasta wyszła protestować przeciw okupantowi. Garnizon wojsk Mandżurskich, który się wtedy tam znajdował dostał rozkaz szybkiego stłumienia rebelii.

Akcja w Pekinie
Gen. Wang Dianzhong wykonał rozkaz.
10 tys. powstańców z pałkami, co niektórzy z bronią zdobytą na posterunkach japońskiej policji, szli ulicami, gdy nagle naprzeciw im wyjechały wozy opancerzone. Rozpoczęła się strzelanina. Pierwsze szeregi buntowników padły na ziemie, reszta się rozpierzchła. Wtedy do akcji weszła piechota, która odcięła Pekińczykom drogę odwrotu. Także otworzyli ogień.
Zginęło wtedy 9000 ludzi. Najsilniejsi z tych, którzy przeżyli dostali się do obozów koncentracyjnych w Mandżurii. Pozostali zostali ścięci na oczach mieszkańców, którzy byli przymusowo prowadzeni na egzekucje.
Na wieść o tym wydarzeniu z USA przybyła nota potępiająca takie rozwiązanie sprawy. Cesarz nie przejął się tym zbytnio.



Odpowiedź cesarza Hirohito na protest prezydenta USA

Po wydarzeniach w Pekinie w Chinach w ciągu następnych dwóch lat wybuchły jedynie 2 powstania, które zakończyły się całkowitą klęską, a ich stłumienie było krwawsze od pierwszego.
W kraju zaczęto propagować myśl, iż Chińczycy są gorszą rasą od Japończyków. Zaczęto ich poniżać, zakazywano prowadzenia własnej działalności. Co jakiś czas w miastach i na wsiach wyłapywano mężczyzn do obozów pracy. Największym projektem z udziałem chińskich robotników, była budowa linii kolejowej przez prowincje: Qujing, Bose i Liuzhou. Miała ona połączyć 4 największe miasta w tej okolicy. Teren był za trudny dla japońskich maszyn, dlatego do budowy użyto blisko milion pracowników. Prace trwały przez 2 lat. Zginęło 400 tys. ludzi, jednak projekt został ukończony. Inwestycja kosztowała cały roczny dochód państwa czyli około 450$.



Sytuacja Japonii na arenie Międzynarodowej
Polityka wobec krajów demokratycznych
Od roku 1936 stosunki z mocarstwami świata zaczęły się psuć. Imperialna polityka japończyków w Azji, niepokoiła zarówno ZSRR, Wielką Brytanie, USA oraz Francję. Wyjście z Ligi Narodów spowodował wielki szum wśród przywódców. Na domiar tego cesarz wycofał się z traktatu, który narzucał na Japonię ograniczenie sił morskich do 60% tonażu floty Wielkiej Brytanii.
Nadal udawało się jednak Hirohito utrzymywać przyjazne stosunki z tymi krajami. Wojna w Chinach przeważyła szalę.
Państwa z całego świata słały protesty wobec domniemanego okrucieństwa żołnierzy imperialnych na Chińczykach. Widząc, że nie przynosi to zadnych skutków, zaczęli zrywać wszelkie umowy handlowe, lub zmieniać je na niekorzyść „kraju kwitnącej wiśni”. Na domiar złego w Mandżurii, co rusz dochodziło do potyczek z wojskami ZSRR.
Rząd japoński miał już tego dosyć. Sam zerwał wszystkie umowy z Anglią, Francją i USA. Zagroził im także, że jeżeli posuną się dalej niż protesty, Japonia potraktuje to jako atak na swoja suwerenność i będzie musiał się bronić.
USA nie chciało słuchać, rozpoczęło akcje pomocy dla Nacjonalistycznych Chin. To było zbyt wiele dla cesarza. Wydał rozkaz zatapiania każdego okrętu, który przybija do wybrzeży Chin. Po zatopieniu niszczyciela USS Teras w porcie Hajnan, skończyły się konwoje. Było to na krótko przed zajęciem Zhanjiang.

Polityka wobec Stalina
Na otwarty konflikt z ZSRR Japonia nie mogła sobie pozwolić. Było to zbyt potężne państwo, a Stalin był uparty i nawet w obliczu klęski nie podda się. Szczęśliwym trafem 15 września odbyła się bitwa pod Chałyn-goł. Wojska mandżursko-japońskie przegrały z oddziałem mongolsko-sowieckim. Dało to podstawę do podpisania paktu o nieagresji i znacznego poprawienia stosunków między obydwoma państwami.
Po tych wydarzeniach zawarto z Sowietami wielką umowę handlową, która gwarantowała płynność surowcową dla Japonii.

 

Okres między 38 a 42 rokiem
Przygotowania do …
„Walka z zachodem!” Jest to jedno z haseł coraz częściej wypowiadanych przez doradców cesarza. Biorąc pod uwagę raporty wywiadu, to był całkiem dobry pomysł. Wielka Brytania, Francja i USA nie stanowiły w tym rejonie praktycznie żadnej siły militarnej. Amerykańskie wyspy były zupełnie nie bronione. Brytyjska „Perła” bardzo szybko uległaby doświadczonej w walkach w Chinach armii imperialnej. Francja natomiast mimo tego, że posiadała kilka dywizji piechoty nie byłaby w stanie nic zrobić. Jednostki stacjonujące w Indonezji nie wykazywały praktycznie żadnego morale. Jedno co je tam trzymało to żołd.
Szybkie zajęcie terenów Pacyfiku i oceanu Indyjskiego dałoby podstawy do rokowań pokojowych, w których karty rozdawałby cesarz.
Było tylko jedno „ale”- flota. Japońska flota była zbyt mała, żeby przeciwstawić się połączonym siłą brytyjsko-francusko-amerykańskim.
Ograniczenie na wyporność i wielkość dział, jakie Japonia podpisała w Traktacie Waszyngtońskim, nie dawało możliwości na zbudowanie ogromnej floty. Dopiero w 1936 można było się wycofać z tej umowy.
Przy obecnym potencjale przemysłowym nie było mowy o powiększeniu marynarki do liczebności zachodnich mocarstw.
Właśnie to zadecydowało o przesunięciu wojny na czas nieokreślony.

Były także pomysły o rozbudowaniu armii lądowej i atak na ZSRR, na bogatą w surowce Syberie. Cesarz się nie zgodził, także ze względu na to, że nie lubił piechoty. Jego pasja(tak jak u poprzedników) od zawsze były okręty, o rozwój których zawsze dbał.

Jeszcze w ’37 roku zlecono 3 stoczniom wybudowanie 9 lotniskowców klasy Soryu(III).
Na początku ’38 zlecono także wybudowanie 36 lekkich krążowników(Mogami), które miały osłaniać lotniskowce.

Zupełnie nowa flota Pacyfiku

Kolejnym krokiem było wybudowanie bombowców morskich i myśliwców, bez których zwycięstwo na morzu jest niemożliwe. Do 41 roku wybudowano 16 myśliwców wielozadaniowych, i 18 bombowców okrętowych. Zasiliły one już i tak duża flotę powietrzną, która liczyła 20 bombowców taktycznych, 2 okrętowe i 4 myśliwce przechwytujące.

*Japońscy lotnicy podczas ćwiczeń

Najbardziej ucierpiała na zbrojeniach armia lądowa, której przewaga liczebna nad Wielką Brytanią do 1941 zmalała prawie do zera. Dopiero na początku ’41 wznowiono formowanie jednostek piechoty, która miała stanowić rezerwę dla głównych sił uderzeniowych.

W 1939 roku postanowiono wprowadzić jednostki specjalnie wyszkolone i wyposażone do desantów z morza. „Rikusentai”(piechota morska) była pierwszą na świecie formacją tego rodzaju. Ich rola polegała na tym, żeby przeprowadzać szybkie, skuteczne ataki na wyspy przeciwnika, zajmując główne porty i lotniska. Mieli tez za zadanie przygotować pozycje obronne dla wojsk, które miały tam stacjonować. Do grudnia 1941 roku stworzono 12 dywizji piechoty morskiej. Na razie nie planuje się rozbudowy tej formacji.

12 stycznia 1940 roku cesarz Japonii otrzymał raport dotyczący stanu flot USA i Wielkiej Brytanii. Sytuacja malowała się gorzej niż źle. Łączna szacowana wyporność marynarki obu krajów była 3 krotnie większa niż floty japońskiej. Główną siłą przeciwnika były liczne nowoczesne pancerniki, z działami kalibru większego niż 400mm. **Żaden okręt marynarki japońskiej nie był w stanie uciec przed morderczym ostrzałem z takich łodzi, a co dopiero walczyć.
Nie było już mowy o rozszerzeniu rozbudowy floty o tak dużą ilość okrętów. Postanowiono więc, kosztem lotnictwa myśliwskiego zlecić budowę 2 pancerników(IV) i 4 lotniskowców(V) klasy Taiho. Miały one wchodzić w skład eskadry Indyjskiej, która z początkowych założeń liczyła 18 okrętów(4 lotniskowce i 14 lekkich krążowników), a teraz rozszerzono ją do 6 lotniskowców, 2 pancerników i 20 okrętów eskorty.

Lotniskowiec Ikoma

Sytuacja na świecie
Mimo tego, że Japonia intensywnie przygotowywała się do wojny na oceanie, bacznie obserwowała sytuację w europie.
Tam już od pewnego czasu głównym graczem stał się przywódca Niemiec- Adolf Hitler. Jego agresywna polityka wobec krajów zachodnich bardzo ciekawiła cesarza. Zauważono, że mimo tego, iż łamie on wszystkie zasady traktatu Wersalskiego, żadne państwo z Ligi Narodów, nie interweniowało. Taka postawa „demokracji” bardzo podobała się japończykom, gdyż można było przypuszczać, że nie zareagują na poczynania Japończyków.
-po zdemilitaryzowaniu Nadrenii w marcu 1936 roku, przez Hitlera nic się nie stało.
-po aneksji Austrii także w marcu, ale 1938, nic się nie stało
-po zajęciu Suddetlandu, także nic.

Fragmenty wypowiedzi cesarza Hirohito 6 czerwca 1941 roku, podczas wodowania lotniskowca Ikoma(V)

Już po zajęciu Nadrenii przez Hitlera było wiadomo, że wojna między nim a aliantami jest nieunikniona. Była to tylko kwestia czasu.
W gabinecie cesarza dobrze o tym wiedziano. Początkowo obstawiano rok 1940, czyli wybory w Wielkiej Brytanii. Zmieniono zdanie po tym jak Anglia i Francja zagwarantowały niepodległość Polsce marcu 1939 roku.
W tym samym czasie do Japonii doszły wiadomości, jakoby alianci chcieli nakłonić Stalina do wspólnej walki przeciw Hitlerowi. Była to zła wiadomość dla rządu, gdyż plany wojny z Imperium Brytyjskim i USA nie przewidywały walki z Związkiem Radzieckim. Natychmiast rozpoczęto kampanie w ZSRR przeciw rządom zachodnim, prowadzoną wspólnie z dyplomatami z Niemiec.
Minister spraw zagranicznych Shigenori, razem z Ribbentropem odnieśli wielki sukces, gdyż 23 sierpnia 1939 roku, podpisano między III Rzeszą i Sowietami pakt o nieagresji.

Wojna wybuchła 1 września 1939 roku agresją na Polskę. Młody kraj utrzymał się zaledwie 23 dni i został podzielony między Niemcy i Rosję.
Następnym krokiem Wehrmachtu było zdobycie Belgii, Holandii oraz Luksemburgu. Szybki atak wojsk pancernych przez te kraje zmusił rząd Francji do kapitulacji 22 czerwca br. w tym samym wagonie, co w 1918 roku Niemcy podpisały Traktat Wersalski.

Petain- przywódca Francji Vichi
Mimo ostrzeżeń ze strony Japonii, Hitler zgodził się na wstąpienie Włoch do osi(13.06.1940).

Hitlre i Mussolini
Była to najgorsza rzecz jaką III Rzesza mogła zrobić. Italia za rządów Mussoliniego mimo tego, że znacznie powiększyła swoje terytorium o Albanię i Etiopię, nie była mocarstwem. Sposób w jaki wygrywali wojny dawał sporo do życzenia. Posiadali oni kilku dobrych dowódców, jednak reszta dostała się do armii tylko przez przypadek. Wojsko wykazywało taką sama wartość bojową co jednostki francuskie. Główną przypadłością tego kraju był niedostatek surowców, które mogłyby „wyżywić” duży jak na takie państwo przemysł.
Przewidywania Japończyków nie sprawdziły się w 100%. Okazało się, że wojsko włoskie potrafi walczyć. Mimo tego, że pod koniec 41 roku zostało przyparte do muru(Trypolis i okolice), powstrzymuje ponad połowę armii alianckiej.
Mówi się, że to właśnie dzięki Włochom Japonia zdecydowała się na atak.

Brytyjscy żołnierze walczący w afryce

W czerwcu 1941 roku oś wypowiedziała wojnę ZSRR. Japonia postanowiła nie wdawać się w ten konflikt, gdyż jak wiadomo tylko dzięki sowietom imperialny przemysł mógł działać.
Stalin był całkowicie zaskoczony. Jego wojska na granicy zostały rozbite bez problemów.
Niemieckie kolumny pancerne szybko zajmowały kolejne miasta.
W styczniu 1942 roku Niemcy są już prawie pod Moskwą(od autora: dawno nie widziałem, żeby tak długo zajmować ta Rosję ;/).

AAR oczyszczony i zamknięty. W celu ponownego otworzenia zgłoś się do HOI Officium.
Shogun

--------------------------------
*w rzeczywistości są to Brytyjczycy
**Nie licząc dwóch pancerników(III) i lotniskowców ;]