Kampania multiplayer Viki-DD 1836 - ???

Panowie piszemu tutaj tylko i wyłącznie aary z rozgrywki VIKI-DD.
Za aary będa dodatkowe bonusy także warto się starać dodatkowo urozmaicić rozgrywkę. Ponadto poza aarami będziemy tutaj zamieszczać ustalenia z Konferencji międzynarodowych, ustalenia traktatów politycznych itd...

Jak dostać nagrodę za aara?
Należy zamieścić aara ze swojej gry w postaci pisanej, zdjęciowej bądz innej odpowiedniej za okres co najmniej 5 lat gry w czasie pokoju i 2 lat gry w czasie wojny. AAR powinien opisywać jak najwięcej aspektów gry i zawierac powinien co najmniej 200 słów.

Co można dostac za każdy odcinek aara?
+2 punkty badań
+1 do piśmiennictwa
+1 do podatków od najbiedniejszych
+1 do podatków od średnio zamoznych
+1 do podatkwó od najbogatrzych
+10.000 pieniędzy
- 15.000 umożenia długów
+ 2 dywizje do maksymalnej mobilizacji
+ 25 wybranego przez gracza produktu.

Po napisaniu aara spełniającego ww warunki proszę napisać co chcemy dostać w zamian... Przed sesją dodamy.

 

Ustalenia I Konferencji Londyńskiej - grudzień 1835

Austria:
JCW proponuje zawarcie pomiędzy krajami uczestniczącymi w konferencji pokoju na okres 7 lat. W okresie tym nie są możliwe wojny pomiędzy sygnatariuszami a także żadne z państw sygnatariuszy nie wypowie wojny żadnemy innemu wielkiemu mocarstwu.
W kwestii proponowanej przez niektóre stronnictwa niepodległości Belgii, to nie uznajemy istnienia tworu politycznego o tej nazwie, jednakże w chwili obecnej nie uzurpujemy sobie prawa do zbrojnej interwencji w tym regionie.

Prusy
Proponowany 7 letni okres pokoju popieram jestem za.
W sprawie Holandi popieram utworzenie Belgii jako naturalnego wyjscia z kryzysu powstalego w Holandii.
Proponuje sie tez nie angażować w konflikt blisko wschodni pomiedzy Imperium Otomanskim a Egiptem.

USA
Ale wracając do "Konferencji Londyńskiej" chciałbym ogłosić, że USA w tej chwili nie ma zamiaru i nie będzie interweniowała w sprawy europy, jeżeli Europa nie będzie wtrącać sie w sprawy ameryki. To znaczy prosiłbym o pozostawienie kwestii spornych między Meksykiem a USA, tylko tym dwóm zainteresowanym krajom.
Po drugie chciałbym uświadomić Wielkiej Brytanii, że rząd Stanów Zjednoczonych postara sie pójść na niewielkie ustępstwa terytorialne w celu zachowania pokoju między naszymi krajami

Francja
Król-obywatel Francuzów Ludwik Filip ogłasza swoje pełne poparcie dla ciemiężonego i powstającego właśnie narodu południowych Niderlandów. Francja zawsze była przyjaciółką naszych katolickich, frankofońskich braci Walonów oraz belgijskich Flamandów i z pełnym zaangażowaniem zamierza pomóc im w ich dziejowej chwili. Jeżeli armie holenderskie dojdą do naszej granicy, gotowi jesteśmy wesprzeć Belgów zbrojnie (mimo, że nasz król jest z dynastii Orańskiej).
W kwestii 7 - letniego okresu pokoju, Francja spogląda przychylnie.
W kwestii Egiptu nasze zdanie pozostanie w chwili obecnej neutralne.
Królestwo Francuskie pragnie również zaproponować swoją przyjaźń Królestwu Sardynii i Piemontu i wesprzeć je w jego dążeniu do poszerzania wpływów na Półwyspie Apenińskim i innych ziemiach zamieszkanych przez Włochów (no może poza francuskimi).

Piemont
Praefectus praetorio Italiae, patricius Keraunos, w imieniu JKM Karola Alberta Amadeusza Sabaudzkiego, milosciwie nam panujacego, oglasza co nastepuje:
1. Przychylnie patrzy na propozycje 7-letniego (obowiazujacego do 1/01/1843 r.) rozejmu miedzy Mocarstwami Europejskimi. Stanowisko to pozostaje w mocy tak dlugo, jak dlugo inne panstwa zainteresowane nie beda podejmowaly w Italii dzialan stojacych w sprzecznosci z interesami Krolestwa Sardynii.
2. Narod Wloski z sympatia obserwuje walke Belgow o niepodleglosc, jednak tradycyjnie przyjazne () stosunki sardynsko-holenderskie powstrzymaja niezwyciezona armie wloska () od interwecji.
3. Krolestwo Sardynii wyraza desinteressement wydarzeniami bliskowschodnimi, jesli tylko nie zmienia one w znaczacy sposob rownowagi sil w regionie. Jednoczesnie pragnie zauwazyc, iz kazda agresja w obrebie ziem przezywajacego przejsciowe trudnosci Imperium Romanum bedzie poczytana za dzialanie antywloskie - dotyczy to takze terytoriow Diecezji Oriens.
4. Powracajacy z Londynu prefekt pretorium Italii Keraunos wyraza chec obejrzenia nowopowstalego pomnika dazen wolnosciowych Gallow - Luku Triumfalnego w Paryzu. Ninejszym zwraca sie wiec z uprzejma prosba do Krola-obywatela Gallow Ludwika Filipa o zgode na odbycie przezen kurtuazyjnej wizyty w stolicy Gallow. Liczy takze na odbycie krotkiego spaceru z jasnie oswieconym premierem de Tomskim

UK
Jako gospodarz I Konferencji Londyńskiej, JKM zgadza się na proponowany 7-letni okres pokoju.
W sprawie wojny holendersko - belgijskiej JKM decyduje się na poparcie Holendrów.

Jeśli chodzi o jakiekolwiek konflikty na bliskim wschodzie, to Zjednoczone Królestwo deklaruje swoją neutralność.

 

Zjednoczone Królestwo, lata 1836-1843

Czas ów poświęcony został umocnieniu potęgi gospodarczej najpotężniejszego kraju świata.
W ciągu tych siedmiu lat wybudowanych zostało wiele fabryk, rozwinięto również infrastrukturę na terenie Wysp Brytyjskich i w większej części kolonii.

Rozwój ten został umożliwiony poprzez wprowadzenie przez rząd bardzo przychylnej polityki wspierania inicjatywy prywatnych przedsiębiorców, którzy w największej mierze przyczynili się do rozwoju państwa.


góra – 1843, dół – 1836

W ciągu ostatnich lat Imperium Brytyjskie toczyło dwie wojny. Pierwsza z nich, przeciwko Chinom wywołana została na skutek pośrednio gróźb skierowanych przeciwko angielskim kupcom, a bezpośrednio przez zabójstwo jednego z nich na terytorium prowincji Guangzhou. Na czele wojsk brytyjskich stanął doświadczony generał H. Gough, który poprowadził wojska z Indii Brytyjskich ku wewnętrznej części państwa chińskiego. Opór chińczyków był zaciekły, jednak przewaga technologiczna pozwoliła na pokonanie przeważających ilościowo wojsk wroga. Wojna zakończyła się po zdobyciu stolicy Chin, Pekinu, który padł po kilkunastu dniach oblężenia. W ramach traktatu pokojowego Chiny zostały zobowiązane do płacenia odszkodowań wojennych przez okres najbliższych kilku lat.

Druga wojna miała miejsce w Malezji gdzie potężna brytyjska armia złożona z trzech dywizji pod wodzą generała Wilkinsona zajęła terytorium w postaci dwóch prowincji państewka Johore, które zostało zajęte po kilku dniach walki.

Ciąg dalszy nastąpi...



/Prawie jak AAR /

 

Gdzieś w Niemczech...

Gdzieś w Berlinie...

W jakiejś sali...



Dobiega końca bardzo ważne zebranie.

Radni: Trzeba radykalnych reform… bla bla
gadali cos radni.

Otto von Radek: Dobra koniec gadania trzeba brać sie do roboty.

Po tych słowach wzioł swój brzuch wstał i wyszedł...


Po chwili jednak wrócił, bo oto nagle przypomniał sobie że to zebrania dopiero co sie zaczeło i dopiero mieli omówić ważne sprawy.

Otto: No wiec bierzemy sie do roboty.

mowil starajac sie sprawiac wrazenie jakby nigdy nic

Po pierwsze przywódca naszego bratniego rodu Austrii powiedział mi jak ostatnio u niego byłem że musimy zmienić partie rządzącą. Podobno najlepsza jest gospodarka liberalna. Do tego bardzo dobry jest prularizm i moralizm a do tego wszystkiego jeszcze militaryzm.

Mówił to z tak wielkim przekonaniem, o matko, niczym ziewająca krowa. Nie miał zielonego pojęcia co to tak naprawdę jest ta partia ani w ogóle o co w tym wszystkim chodzi po prostu powiedział co wiedział i tyle.






Swoja droga źródło tych wszystkich "mądrości" Cesarz Dex (czy jak mu tam król, gbur, car? nieważne) zawsze cieszył sie poważaniem Otta. To nic ze Austria pod jego panowaniem to pod upadla wiocha. To nic ze jest przedostatnia na liście najlepszych państw świata ze jedynym przemysłem jest tam fabryka dziadków do orzechów a transportem taczka.
To nic, Austria zawsze budziła podziw Pruskich władców.

Jednak nagle te błogie przemyślenia przerwała Ottemu von Radkowi coraz głośniejsza debata zebranych na sali panów.
Najwyraźniej spodobał im się temat.

Otto wlepiał oczy to w jednego to w drugiego z nich przysłuchując się rozmowie.

Radny: Struktura gospodarki... bla bla... finanse

Drugi: Koniunktura .. podstawa bla bla skarb państwa

Trzeci: bla bla systemy ambiwalętne ... polityka

Po chwili od tego słuchania dostał oczopląnsu i zaczął patrzeć sie na jednego słuchać innego a myśleć o tym co wypaplał jeszcze inny a cały ten bełkot zaczynał mu sie zlewać w jeden ciurek.


Wszyscy: ambiwalnetne systemy koniunkturyzacji obligacji hiperinflancji zapobiegaja restrukturyzacji sektora prywatyzacji....

Otto: Ooo matkoo...

Otto znowu poczuł to ciężkie uczucie jakie na nim ciążyło. Jak często mawiał do siebie władza to ogromna odpowiedzialność. Teraz dobitnie to czul. W głowie zaczeła mu sie pojawiać wizja rozwoju państwa składająca sie na litery G... Ł... O... D... N... Y.
Zastanawiał sie jak to fajnie jest być monarcha który od urodzenia nie robi nic a tylko wcina pączki i robi za reprezentacje. Taki na przykład Artanis siedzi sobie na UK jest pierwszy we w wszystkim i sie cieszy, ludzie mu nie strajkują fabryki same sie budują nie to co w Prusach. Nawet nazwe ma fajniejsza Wielka Brytania to brzmi dumnie nie to co Prusy. Był jeszcze inny problem. Brzuch Otta bardziej nadawał się do walki niż reprezentacji.

Wtedy w jego głowie pojawiła się myśl!!







Głodnyyyyy....

Akurat zbiegło sie to z decyzjami w sprawie protekcjonizmu państwa w dziedzinie handlu.
Wolny rynek kojarzył mu z rozdawaniem pączków na prawo i lewo a do tego dopuścić nie zamierzał w końcu pączki nie gęsi swój smak maja. Protekcjonizm wydawał sie lepszym rozwiązaniem. Tak też przekonał swoich radnych do własnego stanowiska.


I tak oto w akompaniamęcie wrzasków, krzyków i chrapaniu Otta dobiegała końca wielka narada której efektem było doprowadzenie do władzy partii Radical Arbeitpartei, która ni w guzik nie pasowała do zakładanej na początku idei (kij ważne że liberalna była) a także zmniejszono nakłady na wojsko, obniżono podatki zwiększono wydatki i ogólnie zapanował kogiel mogiel bo jak tu podejmować decyzje o pustym żołądku.



Gdzie moje 10 tysi? Wogole to jest bezsensu bo tu bedzie co aar to gorszy bo byle dla kasy jeszcze chwila i zaczna liczyc slowa.

 

Cesarstwo Austrii 1836 - 1842

Późnym popołudniem 1 stycznia do gabinetu Klemensa Metternicha wkroczyło 2 oficerów gwardii cesarskiej. Wysoki, szczupły pułkownik dragonów ukłonił się uprzejmie, wyciągnął dokument, złamał pieczęć opatrzona herbem cesarskim i odczytał 3 zdaniowy tekst. Metternich ważył w myślach uważnie każde słowo. Na początku wydawało mu się, że to jeszcze pozostałości kaca, którego niewątpliwie miał po wczorajszym balu na dworze cesarskim. Jednak po chwili przyszło orzeźwienie. Metternich wstał odpowiedział kilka słów, po czym oficerowie wyszli z gabinetu.
Jeszcze tego samego wieczoru Wiedniem gruchnęła szokująca wiadomość o rezygnacji Metternicha ze stanowiska Kanclerza Dworu, Domu i Cesarstwa. Metternich miał udać się po kryjomu do Londynu, jednak nikt z całą pewnością nie mógł tego potwierdzić. Tak samo jak szeptanych już wręcz oficjalnie pogłosek o miliardowych malwersacjom cesarskiego kanclerza.


Kanclerz Metternich u szczytu potęgi...

4 stycznia Jego Cesarska Wysokość zaprezentował nowego Kanclerza. 59 letniego wówczas hrabiego von Schlagsdorfa. Hrabia dotychczas zaufany zausznik Cesarza Ferdynanda I pragnął modernizować i industrializować państwo. Był zwolennikiem liberalizacji dostępu do wykształcenia dla wszystkich klas społecznych, zwolennikiem silnej armii zawodowej, która mogłaby być zalążkiem jeszcze większej armii poborowej. Nowy Kanclerz był osoba bardzo poważaną w kręgu wiedeńskiej finansjery. Przyjaźnił się z wieloma zamożnymi mieszkańcami austriackiej stolicy. Znał także wielu bardzo dobrze rokujących młodych adeptów sztuki politycznej. Na nich pragnął budować swoją polityczną władzę a także przyszłość Imperium Austriackiego.


Jego Cesarska Wysokość Ferdynand - słońce narodu austriackiego, przyjaciel ptaków i zwierząt, uzdrowiciel wspaniały, ikona popkultury masowej

Pierwsze miesiące nowej władzy pociągnęły za sobą ogromne spustoszenie skarbca cesarskiego. Natychmiastowo wydane rozporządzenia o zmniejszeniu o 50 procent podatków i danin dla wszystkich biednych i średniozamożnych grup społecznych spowodowało wiele zamieszania. Jednak już o połowie roku można było odczuć poprawę sytuacji ekonomicznej na wsi oraz w miastach. Chłopi początkowo nieufni dziwnym zabiegom władzy zaczęli się przekonywać do nowej idei głoszonej przez urzędników cesarskich. Twierdzili oni iż niewidoczna ręka wolnego rynku spowoduje modernizacje miasta. Wielu z nich będzie musiało porzucić wieś i udać się do miast aby pracować w nowo powstałych fabrykach i wielkich konglomeratach. Wszyscy uważali to za utopie, szczególnie w kraju, w którym jedynie w Wiedniu znajdowały się większe zakłady produkcyjne. Jak mocno się jednak mylili!!

Schlagsdorf, oficjalnie bardzo pobożny człowiek był w rzeczywistości zatwardziałym wrogiem kleru austriackiego. Uważał on, iż religia jest jak choroba, która się rozszerza na coraz to kolejne grupy społeczne i powoduje ich rozkład od środka. Schlagsdorf uważał, iż człowiekowi do szczęścia nie potrzebna jest świadomość dostatniego życia po śmierci a takie dostane życie tu i teraz. Od kilkunastu lat zbierał wokół siebie ludzi myślących podobnie. W większości byli to średni przedsiębiorcy i arystokraci, którzy pragnęli silnej i potężnej Austrii. Widzieli przyszłość w industrializacji, budowie Kolei na terenie całego kraju, wielkich portów, które pozwolą na handel z całym światem. Wszyscy ponadto zgodnie powtarzali, że w proces budowy nowej Austrii należy uwzględnić wszystkie mniejszości narodowe i religijne.



We wrześniu 1836 roku na terenie Rzeczpospolitej Krakowskiej doszło do bardzo niefortunnego jak się później okazało incydentu. Otóż jadący do Petersburga orszak Księcia Franciszka został zatrzymany przez miejscowych strażników i zmuszony do zawrócenia. Niewiele później na członka dworu cesarskiego napadła banda górali, która ukradła cześć powozów zabijając kilkunastu żołnierzy gwardii. Książę Franciszek z trudem uszedł pogoni i przekroczywszy granicę udał się do stacjonującego w Nowym Sączu korpusu Generała Rozrtera. Generał słynący z zapalczywości i gorącej głowy zarządził pełen alarm w garnizonie i w sile 3 niepełnych dywizji piechoty przekroczył granicę z RP Krakowską. W ciągu kilkudziesięciu dni walk spacyfikowano większość band góralskich a także oddział kawalerii państwowej, który zaatakował oddziały cesarskie. W Wiedniu atak ten uznano za atak wypowiedzenia wojny Cesarstwu i po wysłaniu oficjalnych not dyplomatycznych państwo bezpośrednio sąsiadujących z RP Krakowską zażądano od generała Rozrtera do szturmu i zdobycia Krakowa na chwałę cesarstwa. Operujące w tym czasie cesarskie wojska w sile 13 tysięcy żołnierzy bez problemu po 3 dniowym szturmie zdobyły Kraków i zatknęły nad Wawelem cesarska Flagę. 26 lutego 1837 roku na krakowskim zamku dokonano uroczystego aktu inkorporacji ziem krakowskich do Cesarstwa. Jako zabezpieczenie w mieście pozostawiono pododdziały korpusu generała Rozrtera


Kraków w 1840 roku

W okresie od 1837 roku do połowy 1840 w kraju trwały ogromne zmiany. Dzięki dekretom i nowym ustawom Schlagsdorf wprowadził na najwyższe urzędy swoich zwolenników. Poplecznicy Metternicha zostali odstawieni od władzy. Najbliżsi zaufani ludzie kanclerza korzystając z zerowych podatków i wsparcia państwa rozpoczęli wtórzenie przedsiębiorstw i budowę fabryk. Stopniowo sieć Schlagsdorfowska obejmowała nowe tereny kraju; Czechy, Węgry, Słowację, Galicję, Siedmiogród, Lombardię, Wenecję, Słowenię. Wszędzie gdzie zarządzanie regionami przejęli ludzie Schlagsdorfa rozpoczynano budowę wielkich fabryk. Powstały ogromne szwalnie mediolańskie. Kilka hut szkła, tak potrzebnych dla stale rozwijającego się przemysłu gorzelniczego i winiarskiego. W wielu miejscach tworzono mniejsze fabryki konserw, mebli, zarówno tych luksusowych jak i codziennych. Nad Balatonem powstała wielka stocznia żaglowców śródlądowych, która produkowała okręty dla potrzeb żeglugi śródlądowej. Na terenie całego kraju budowano koleje wąskotorowe, które znacząco przyśpieszyły komunikacje wewnątrz kraju. W maju 1839 roku uroczyście połączono linie kolejowe pomiędzy Wiedniem a Berlinem. Dociągnięto połączenie kolejowe w granicy rosyjskiej w Galicji, jednak w Rosji wciąż jakby nie uważano transportu kolejowego za przyszłość.


Na arenie międzynarodowej znaczenie Austrii bardzo wzrosło. 4-krotnie do Londynu wysyłano specjalne misje dyplomatyczne w celu poprawy stosunków wzajemnych.
Gospodarka cesarska znajdowała się w znakomitym stanie. W ciągu 6 lat kanclerstwa Schlagsdorfa produkcję netto zwiększono 26 krotnie. eksport zasadniczy poza granice zwiększył się 5 krotnie i obecnie jest drugim największym na świecie po Wielkiej Brytanii. Powstało 18 wielkich konglomeratów produkcyjnych na terenie całego kraju. 30 procent mieszkańców wsi dzięki otwierającym się możliwościom mogło zmienić swoje warunku bytowe i rozpocząć nowe życie w miastach. W Wiedniu. Peszcie, Przemyślu, Wenecji, Mediolanie, Pradze liczba ludności wzrosła średnio o 20 procent. Dzięki budowie kolei podróże stały się szybsze i wygodniejsze.

W połowie 1842 roku Schlagsdorf był już pewien, że gospodarka cesarstwa jest na tyle silna, że żadne zawirowania nie są w stanie jej zaszkodzić. Jedynie bardzo nieobliczalne wydarzenia mogłyby ją zatrzymać, ale na pewno nie zniszczyć. Kanclerz wyczuwał jednak, że czas prosperity się kończy. Na arenie europejskiej od co najmniej 7 lat nie licząc kryzysu Otomańskiego panował pokój. Ustalenia, które zapadły na I konferencji londyńskiej jednak niedługo kończyły swoją moc. W Europe w tym czasie doszło do znacznej polaryzacji stanowisk i widać było gołym okiem że konflikt jest nieunikniony. Kanclerz jednak przewidział wcześniej taka sytuację. Od 1838 roku rozpoczęto zakrojone na szeroką skalę działania reformatorskie w wojsku. Powołano pod broń 800 tysięcy młodych żołnierzy, którzy od tej pory mieli odbywać 3 letnia służbę zasadniczą i przechodzić następnie do rezerwy strategicznej na wypadek wojny. W połowie 1842 roku w Austrii pod bronią było 35 dywizji kadrowych ( o stanach około 20 procent) które w ciągu 40 dni mogły zostać uzupełnione do maksimum a także odpowiednik 44 dywizji z mobilizacji, uzupełnionych oficerami oraz jednorocznymi ochotnikami z rezerwy. Armia Cesarska była największa na świecie pod względem potencjału. dowodzona była przed młodych ale niedoświadczonych oficerów, którzy w polu mieli się dopiero sprawdzić.



za aar -15k długu

 

Sierpień 1842 roku. Wiedeń

Miran Topolanek szedł korytarzem gmachu rządowego. Mijał wejścia do kolejnych drzwi. Zatrzymał się dopiero pod koniec korytarza. na pukanie odpowiedział mu cichy głos.
- Wejść.
Topolanek usiadł naprzeciw wielkiego dębowego biurka, które zawsze go przerażało.
- Meldujcie Topolanek - powiedział głos.
- Sytuacja w rejonie Bałkanów jest bardzo niestabilna. Co prawda Imperium Ottomańskie wciąż dysponuje znacznymi wpływami w regionie, to już od kilku lat nie jest w stanie militarnie gwarantować niepodległości i spokoju w tym rejonie. Przedłużająca się wojna z Egiptem doprowadziła do znacznego wyczerpania ich skarbca. Gospodarka jest na wyczerpaniu, a ludność niezadowolona z długiej i krwawej wojny. Zgodnie z Pana decyzja od 36 miesięcy monitorujemy stale nastroje niepodległościowe w regionie. W tej chwili mamy swoich informatorów wśród najważniejszych gremiów decyzyjnych w Czarnogórze i Serbii. Obecnie całkowicie ufam ich doniesieniom, gdyż są zbyt uzależnieni od naszych jakże hojnych darowizn na ich rzecz. Wszyscy jak jeden maż informują, że w razie naszego ataku nie będą w stanie nawet dokonać mobilizacji i doskonale zdają sobie z tego sprawę. Wielokrotnie monitowali w Istambule o wysłanie wojska w rejon Bośni, ale Turcy mają zbyt wiele do stracenia w Syrii i Afryce żeby osłabiać tamte regiony.
Nastąpiła chwila przerwy, która obaj wykorzystali na napicie się wybornego koniaku z zapasów właściciela.
- Kontynuujcie.
- W Serbii nastroje nacjonalistyczne są jednak zdecydowanie większe. Tamtejszy rząd wystawił na pewno 1 a może i 2 dywizje regularne zdolne do stoczenia walk obronnych o Belgrad. Dowodzone są przez bardzo zaufanych dowódców i nie ma co liczyć na ich dezercję, czy choćby na tchórzostwo na polu bitwy. W razie jakiegokolwiek konfliktu trzeba będzie stoczyć te bitwę i ją wygrać. Z pewnością możemy jednak powiedzieć, że w razie potrzeby mamy odpowiednich następców tamtejszej władzy. W razie potrzeby stworzenia marionetkowego tworu pod nasza kontrolą mamy co najmniej 3 różne opcje. Poczynając od liberałów chcących unifikacji z Cesarstwem i budowy industrialnej Serbii w ramach Cesarstwa po Socjalistów, którym nie podoba się obecna władza królewska.
- Czy opracowaliście te projekty o które prosiłem?
- Tak pierwszy reprezentuję opcję minimalną, która zakłada wkroczenie do Czarnogóry i bezwzględne włączenie tego kraju do Cesarstwa. Jako powód bezpośredniej interwencji uznamy sfingowany napad na cesarską placówkę celną na granicy. Oczywiście przygotowaliśmy już odpowiednie grupy, które to zorganizują.
Plan drugi to opcją łączona zakładająca jednoczesne wypowiedzenie wojny Serbii i Czarnogórze. Obecnie dysponujemy siłami zdolnymi do przeprowadzenia tego ataku jednocześnie ale na pewno tak błahy powód jak ostrzelanie placówki celnej nie usprawiedliwi przed światem podboju 2 państw, szczególnie takich, które ze sobą nawet nie sąsiadują. Jednak można będzie powołać się na informację, że oba kraje zamierzają zawrzeć sojusz wojskowy przeciw Cesarstwu, a w szczególności przeciw Imperium Ottomańskiemu. Wkroczymy tam w ramach utrzymania status quo i zabezpieczenia "tyłów" Ottomanów którzy w tym czasie walczą w Syrii. Oczywiście po zajęciu tych terenów ich już nie oddamy, a wprowadzenie tam policji politycznej bardzo szybko spacyfikuje co bardziej nierozsądna ludność.
Plan trzeci to wariacja na temat planu drugiego w przypadku gdyby Ottomani poczuli się oskrzydlani i wypowiedzieli nam wojnę. Zakłada on dodatkowe przebazowanie wojsk z Galicji, jednak kosztem tamtejszej obrony. Plan zakłada po zajęciu Serbii i Czarnogóry okrążenie i zniszczenie wojsk tureckich na terenie Bośni. Oczywiście po wygranej z turkami w Bośni poprosimy o pokój z nimi na warunkach status quo, na który chętnie się zgoda. Serbia i Czarnogóra pozostaną już jednak nasze.
Plan czwarty to operacja o maksymalnym zasięgu zarówno co do zdobyczy jak i prowadzenia działań wojennych. Zakłada on włączenie się do wojny Turcji, Siedmiogrodu i Mołdawii. zmuszeni będziemy za pomocą wojsk znad granicy rosyjskiej zając Siedmiogród i Mołdawię i z pewnością walczyć z turkami na całych Bałkanach. Jednak to może okazać się długa i bardzo krwawa wojna. Choć dysponujemy odpowiednimi siłami zbrojnymi na taki wypadek to jednak go odradzam, gdyż może zakończyć się ciężkimi stratami.
Głos siedział przez chwilę i myślał.
- A co z mocarstwami europejskimi? Co one na to?
- Oczywiście przeanalizowaliśmy naszą sytuacje geopolityczną pod wszelkimi względami. Z Berlinem łączy nas wieloletni sojusz obronny, który w chwili obecnej jest bardziej na rękę Prusom niż nam. Rosjanie dybią na ich Królewiec i jedynie nasza potęga ich powstrzymuje od wojny z Prusami. Paryż obecnie przechodzi kolejne zawirowania polityczne. Ciało Napoleona wróciło tylko co do Paryża, jednak obecna władza boryka się z problemami natury ekonomicznej. Jeżeli wypowiedzą nam wojnę to zanim będą w stanie coś zrobić możemy ogłosić mobilizację i mieć pod ręką prawie 50 dywizji, które bez problemu zdobędą Paryż. Ponadto muszą się liczyć z wojną z Prusami. W Londynie za to mamy pewne poparcie dla naszych żądań. Oczywiście nic za darmo, bym powiedział. W Anglii już zbierają się oddziały do wojny kolonialnej. Pytanie tylko gdzie? Tak czy siak nas to nie dotyczy. Problemem może być natomiast Rosja. Carat dysponuje ogromną Armią, wieloma dywizjami kawalerii, jakże zaprawionej z bojach. Ich sojusznik Szwecja ma silna marynarkę wojenną, która może zagrozić poważnie Prusom od strony morza. Obecnie jednak Rosja jest w okresie transformacji i to może się okazać dla nas kluczem do sukcesu. W naszych bankach, a może przede wszystkim w Londynie Carat zaciągnął miliardowe kredyty, które w razie wojny carat będzie musiał spłacić od razu. W przypadku gdyby ich nie spłacił wojna z Wielka Brytania niemal murowana, a takiego konfliktu Rosjanie nie wygrają na pewno. Poza tym od 5 dni w Petersburgu gości specjalny wysłannik Kanclerza Schlagsdorfa, Hrabia Von Tiessen, który ma za zadanie wybadać nastroje caratu. Obecnie czekamy na jego depeszę.
- Dobrze się spisaliście Topolanek. Bardzo dobrze. Cóż przedstawię te propozycje odpowiednim władzom. Teraz wyjdźcie, muszę pomyśleć.
5 dni później w Gabinecie Kanclerza Schlagsdorfa odbyło się spotkanie na ten temat. Dyskutowano ponad 7 godzin. Po spotkaniu minister gospodarki był smutny a minister wojny wręcz kipiał z radości. W Galicji rozpoczęto masowe przegrupowywanie wojsk.

 

Październik 1842 roku dla rządu angielskiego upłynął pod znakiem konferencji Paryskiej. Spotkali się na niej wysłannicy trzech mocarstw, które najwyraźniej chciały osiągnąć jakieś wspólne porozumienie. Francuzi zaprosili do swojej stolicy dyplomatów z Wielkiej Brytanii oraz z Cesarstwa Austriackiego. Imperium reprezentował znany i szanowany dyplomata, James Lioncourt, który do Paryża przybył razem ze swoimi zaufanymi współpracownikami. Mówi się, że Lioncourt jest jednym z najbardziej zaufanych doradców królowej Victorii. Angielska delegacja przybyła do Paryża tego samego dnia co przedstawiciel Cesarstwa, którym okazał się być sam Kanclerz von Schlagdorf i jego świta doradców. Wszyscy panowie zebrali się w Wersalu, gdzie następnego dnia rozpoczęli obrady.

Trwały one z przerwami 3 dni, i codziennie pod koniec dnia, gdy opuszczali salę konferencyjną część z nich była podenerwowana niekończącą się dyskusją, a pozostali byli zadowoleni. W końcu, po trzech dniach dyplomatom udało się uradzić to, po co zjechali się do francuskiej stolicy.

Delegacje rozstały się w przyjaznej atmosferze po bankiecie wyprawionym w jednym z francuskich pałaców. Co uradzili dyplomaci trzech mocarstw? Tego podano do wiadomości publicznej. Przyszłość pokaże...

 

Roku pańskiego 1836 Car Mikołaj I rozporządzał najrozleglejszym krajem na świecie. Co prawda kraj był bardzo zacofany, ale posiadał wielkie perspektywy rozwoju. Car nigdy nie przejawiał skłonności do rządzenia dlatego też wszyscy na carskim dworze wiedzieli, że faktycznie za sznurki pociąga Aleksandr Grigorjewicz Daretti. Był to człowiek o grubiańskich manierach, lubiący przepych i piękne kobiety. Mimo wielu wad posiadał jednak nieprzeciętny talent organizacyjny...rozumiał zachodzące na świecie zmiany i widział konieczność przeprowadzenia reform.

W pierwszych latach rządzenia miał zamiar zastosować w Rosji model gospodarki liberalnej. Przez pewien czas popierał rodzimych kapitalistów. Po pewnym czasie okazało się, że była to błędna koncepcja. Kapitaliści byli leniwi i mało produktywni dlatego A.G. Daretti postanowił wziąć sprawy w swoje ręce. Rozpisał pierwszy plan 2-letni dzięki któremu na stepach wschodniej Rosji miały wyrosnąć liczne kombinaty produkujące potrzebne armii materiały. W połowie 43 roku z nowych fabryk maja popłynąć pierwsze działa karabiny i amunicja do nich.

Armia rosyjska ma liczyć docelowo 200dyw do 54 roku. A.G. Daretti opracował też nową doktrynę "głębokiego zaangażowania sił przeciwnika" na wypadek agresji imperialistów z Austrii lub UK. Państwo pruskie traktuje się w Petersburgu jako państwo słabe i planuje sie, że podzieli ono los Rzeczypospolitej.

Petersburg planuje także akcję obrony mniejszości narodowych w Turcji gdyby zaistniała groźba zagrożenia ich wolności.

A.G. Daretti przychylnie zapatruje się na państwo francuskie i wyraża gotowość przyjęcia go do sojusz Północnego gdyby tamtejsze władze wyraziły taką chęć. W ramach ewentualnej nagrody Carat będzie popierał francuskie starania o przyłączenie do Francji Belgii i Szwajcarii w celu wzmocnienia tamtejszej gospodarki.

 

W związku z ogromem wydarzeń w czasie ostatniej sesji narazie zamieszczam tylko pierwszą część. Kolejne wydarzenia wkrótce...

Styczeń 1842.

Bawiący w Budapeszcie Cesarz Ferdynand czuł sie doskonale. Wczorajszy bal karnawałowy wprawił go we wspaniały nastrój. Te piękne stroje, doskonała muzyka i wspaniałe trunki. Ahh. Jeszcze wspominał co ciekawsze wydarzenia towarzyskie ostatniej zabawy. Na godzinę 14 miał umówiona konferencję z Kanclerzem Schlagsdorfem, który specjalnie koleją ma w tym celu przyjechać do Budapesztu. Powód wedle zapowiedzi był poważny i nie mógł czekać aż Cesarz powróci do Wiednia w połowie lutego.
Ferdynand nie lubił tych pogaduszek z Kanclerzem. Zazwyczaj mówiono o mało interesujących rzeczach, które Cesarza mało interesowały. Przecież po to ON ma kanclerza, aby ten zajmował się takimi sprawami i nie zawracał mu głowy niepotrzebnie. Cóż ale depesza była stanowcza i po prostu do spotkania musiało dojść. Kac wywołany kilkunastoma kielichami rożnego rodzaju trunków minął i Cesarz udał się do swojego gabinetu, gdzie miało odbyć się spotkanie. Chwile później wszedł Schlagsdorf a wraz z nim 3 oficerowie, których cesarz znał - dowódcy Korpusów Armijnych cesarstwa.
Kanclerz upewniwszy się, że cesarz go na pewno zrozumie, gdyż wcześniej zdarzało się, że po libacjach był całkowicie nie do życia rozpoczął referowanie.
- Od kilkunastu dni nasze służby wywiadowcze donoszą nam o znacznej aktywności dyplomatycznej Czarnogóry i Serbii. Oba państwa nie posiadają co prawda pełni swobody decyzyjnej, będąc składowa częścią Imperium Osmańskiego, jednak wobec znacznych problemów ekonomiczno - politycznych wywołanych wojną państwo to nie jest w stanie kontrolować biegu wydarzeń w tym regionie. Zarówno Serbia, jak i Czarnogóra doskonale zdają sobie z tego sprawę i najprawdopodobniej pragną rozwiązać zależności wasalne pomiędzy nimi i Turcją oraz zawrzeć sojusz militarny, który będzie skierowany przeciw każdemu państwu, które zechce pozbawić je niepodległości. Wobec takich wydarzeń Turcja nie będzie miała wyboru i będzie zmuszona uznać prawo do wolnego stanowienia na tych terenach.
Równolegle do działań na linii Serbia - Czarnogóra nasi informatorzy donoszą o wielu wizytach w Petersburgu przedstawicieli serbskiej dyplomacji. Oficjalnie twierdzą, że to rutynowe spotkania dyplomatyczne, jednakże wcześniej nie miały miejsca wogóle. Sądzimy iż Rosja po wyzwoleniu się Serbii i Czarnogóry zechce zagwarantować im niepodległość i włączyć ich do swojego bardzo silnego sojuszu ze Szwecją.
Jeżeli to się powiedzie, a jest na to duża szansa, to zostaniemy oskrzydleni od południa przez carską armię a także straciły jakikolwiek wpływ na ten region. Z pewnością za przykładem Serbii pójdzie Mołdawia i Siedmiogród, które także zrzucą jarzmo otomańskie i zechcą sami stanowić o sobie. Nie muszę podkreślać, iż było by to dla nas katastrofą, zarówno ekonomiczną - zważywszy na silne związki nasze z tamtejsza gospodarką oraz polityczną - rozszerzenie się rosyjskiej strefy wpływów na całe Bałkany.
Cesarz siedział przestraszony i już wiedział co zaraz powie Schlagsdorf.
- Wojna Najjaśniejsza Wysokość. To oznacza wojnę, wojnę która sami musimy wypowiedzieć aby zawczasu zareagować zanim będzie za późno. W ostatnich tygodniach poczyniłem odpowiednie przygotowania na taka możliwość. Są z nami dowódcy 4 korpusów armijnych, które według naczelnego dowództwa powinny wziąć udział w tej operacji.
Kanclerz rozłożył na stole metrowa mapę Bałkanów.
- Tutaj jest granica. Tutaj wojska tureckie, serbskie i czarnogórskie. Nasze są tu, tu i tu, a także tutaj jako rezerwa strategiczna. Jak widać jesteśmy w dogodnej pozycji do ataku na wszystkie kraje, które zechcemy zając. Do Belgradu wystarczy 12 dni marszu, aby zając Czarnogórę maksymalnie 14 dni. Dysponujemy ogromną przewaga w liczbie i jakości armii. nasz wojska są przygotowane do zimowej ofensywy choćby od zaraz.
- A co na to powiedzą inne mocarstwa? - zapytał Cesarz.
- Pod koniec roku byłem w Paryżu, gdzie obok zwyczajowych rautów uzgodniliśmy z przedstawicielami Wielkiej Brytanii i Francji satysfakcjonujący wszystkie trzy strony tajny protokół podziału strefy wpływów na półwyspie apenińskim oraz w regionie Alp. Co prawda zmuszony byłem pójść na daleko idące ustępstwa, szczególnie w stronę Francji, ale mamy pewność, że żadne z tych państw nam wojny nie wypowie, gdy będziemy interweniować na Bałkanach. Co do Rosji, to obecnie dysponujemy przewagą ilościową na froncie Galicyjskim i nie spodziewamy się żadnej rosyjskiej interwencji.
- Dobrze Schlagsdorf, dobrze. Widzę, że jesteśmy przygotowani kompleksowo. Co może pójść źle? Czy wojna ta może się przeistoczyć w długotrwałą, na przykład kilkuletnią wojnę na Bałkanach? Tego byśmy chyba nie chcieli?
- Nie Wasza Cesarska Wysokość. Obecnie posiadamy taka przewagę materiałową i aprowizacyjną, że jesteśmy w stanie zakończyć nawet konflikt z Turcja w ciągu maksymalnie roku,
- Dobrze. Tak więc rozkazuję rozwiązać ten problem droga militarną. Zajmiemy Czarnogórę i Serbię raz na zawsze kończąc te problemy.




I WOJNA BAŁKAŃSKA - STYCZEŃ 1843 - LISTOPAD 1843.
14 stycznia Austria wypowiedziała wojnę Czarnogórze. Błyskawiczny atak 2 dywizji kawalerii dowodzonych przez samego Józefa Radetzkiego w kierunku na Podgoricę zakończył się krótkim bojem spotkaniowym z czarnogórskim batalionem piechoty, w trakcie którego kawaleria cesarska rozbiła w pył przeciwnika i wkroczyła do miasta. Dla czarnogórskiego establishmentu atak był całkowitym zaskoczeniem. W czasie walk z małymi grupami przeciwnika w górzystym terenie mimo złej pogody wojska austriackie wykazywały swojej większości. Ostatecznie 23 lutego w Wiedniu proklamowano uroczyście inkorporację rejony Podgoricy do Cesarstwa.
22 lutego Cesarstwo Austrii zażądało od Królestwa Serbii gwarancji, że państwo te nie proklamuje niepodległości i nie utworzy sojuszu z Carską Rosją. Odpowiedz odrzucająca jakiekolwiek formy nacisku przyszła 2 dni później. Wobec odrzucenia żądań Austria wypowiedziała wojnę Serbii. Nie było zaskoczeniem, że wojna z Serbia pociągnie za sobą także wojnę z Imperium Otomańskim, które pragnie chronić swoich wasali. Były to jednak tylko puste gesty. W Bośni przebywała jedynie jednak turecka dywizja niezdolna do przeciwstawienia się 7 krotnej przewadze austriackiej. Atak nastąpił jednocześnie z 3 kierunków. Głównym na Belgrad i pobocznych na Novi Pasar i Banjalukę. Równocześnie przeprowadzono szereg działań wspierających na innych odcinkach frontu. Działania zbrojne były mało zacięte. Opór Serbski został zdławiony natychmiast. Co prawda zajęcie całego kraju i trwało po połowy czerwca, jednak już w kwietniu stało się jasne, że Kampania Bałkańska była zaplanowana i przeprowadzona w sposób wzorcowy. Bardzo znaczącym elementem tej kampanii był marsz 4 Korpusu Dragonów Generała Goldingera na Istambuł, celem zdobycia stolicy i wymuszenia na tamtejszych władzach korzystny dla cesarstwa pokój.
Działania wojenne były jednym wielkim pasmem zwycięstw wojsk austriackich. Dysponujące ogromną przewagą w ilości i jakości zajmowały one po kolei kolejne obszary Bośni, Albanii oraz północnej Albanii. Ostateczny szturm Istambułu miał miejsce w pierwszych dniach listopada. 9 listopada miasto padło, co zmusiło turków do przyjęcia pokoju, według którego mieli oni przekazać Cesarstwu całą Bośnię, oraz enklawę Skopje. Ponadto Turcy zrzekali się pretensji do terenów byłej Czarnogóry i Serbii a także mieli zapłacić odszkodowania wojenne przez najbliższe 5 lat.
I Wojna Bałkańska, jak ja nazwali późniejsi stratedzy toczyła się jednak jakoby na uboczu głównych wydarzeń historycznych. Otóż 11 sierpnia 1842 roku widząc totalna klęskę armii tureckiej na Bałkanach Rosja Carska zdecydowała się wypowiedzieć wojnę Turcji. Dla dyplomacji rosyjskiej doskonale znany był fakt, ze Turcja ma podpisany indywidualny sojusz obronny na właśnie taki wypadek z Prusami. Prusy jako sojusznik Austrii nie zareagowały na wojnę bałkańską jednak na zbrojną interwencję rosyjską musiały, wobec czego znalazły się w stanie wojny z Rosją. Jako że Rosja miała zawarty ofensywny sojusz z Francją doszło do pierwszej od 30 prawie lat wojny między wielkimi mocarstwami. Widząc ogromną szansę na zajęcie posesji pruskich na wschodnie Rosjanie rozpoczęli równolegle działania w Turcji oraz w Prusach Wschodnich. Brakowało im jednak wystarczającej liczby dywizji do zadania jednego silnego ciosu, który rzuciłby na nogi państwo Hohenzollernów. Zarządzono więc mobilizację powszechna na terenie całej Rosji. Do punktów werbunkowych zaczęli przybywać poborowi aby wyruszyć na wojnę przeciw Prusom. Na wieści o mobilizacji powszechnej i perspektywie walki na 2 fronty Król Pruski zażądał od Austrii pomocy. Austria, która była właśnie w czasie wojny z Imperium Otomańskim nie była w stanie przystąpić do wojny z Rosją i Francją od razu, ale zarządziła swoją pełna mobilizację i przekazała armie cesarskie pod komendę pruską, obiecując przystąpienie do wojny natychmiast gdy to tylko będzie możliwe. Po pokonaniu Turcji Austria spełniła swój sojuszniczy obowiązek i przystąpiła do wojny przeciw Rosji.


PRZEBIEG WOJNY BAŁKAŃSKIEJ I JEJ SKUTKI DLA REGIONU

Sekwencja zdarzeń - Droga do Wielkiej Wojny Wschodniej
Rosja zawiera sojusz z Francją --> Austria atakuje Turcję -->Rosja atakuje Turcję --> Prusy przystępują do wojny po stronie Turcji przeciw sojuszowi francusko - rosyjskiemu --> Rosja dokonuje pełnej mobilizacji --> Austria w odpowiedzi dokonuje pełnej mobilizacji --> Austria po pokonaniu Turcji wypowiada wojnę sojuszowi francusko - rosyjskiemu.



WIELKA WOJNA WSCHODNIA LISTOPAD 1843 - LISTOPAD 1844
Wielka wojna wschodnia zaczęła się 9 listopada 1843 roku. Cesarscy stratedzy od razu zauważyli złożoność sytuacji. Jednoczesna wojna z Francja i Rosją na odległych od siebie o ponad 2 tys km frontach, podczas gdy 1/3 armii wciąż znajdowała się na Bałkanach nie był najszczęśliwszym położeniem. Postanowiono więc zadziałać dyplomatycznie. W tym celu równocześnie z aktem wypowiedzenia wojny Rosji do Paryża udała się specjalna misja dyplomatyczna, która miała podpisać zawieszenie broni z Francją. Cel był bardzo trudny, jednak szef misji Generał Letzen dysponował bezpośrednim listem Kanclerza Schlagsdorfa. Nie wiadomo dokładnie co było w liście, jednak Francja prawie natychmiast ogłosiła swoja neutralność w tej wojnie i potwierdziła swoje dobre stosunki z Cesarstwem. W niedługim czasie podpisała także pokój na warunkach status quo z Prusami. Tak więc tylko i wyłącznie dzięki znakomitej dyplomacji uniknięto wojny na dwa fronty i postawiono Rosję w tragicznej wręcz sytuacji.
W chwili wejścia Austrii do wojny sytuacja na froncie była dość zmienna. Bitwy toczone w rejonie Mazowsza i Suwalszczyzny ze zmiennym szczęściem raz wygrywali Rosjanie raz Prusacy. Sojusz Prusko - austriacki dysponował 29 dywizjami austriackimi i 16 dywizjami pruskimi. Przeciw nim stanęło 25 dywizji rosyjskich. Początkowo wojska sojuszu zdobywały kolejne tereny wręcz bez walki, jednak już w grudniu, po przyjściu pierwszych mrozów ofensywa z Galicji załamała się i wojska zmuszone były powrócić do Galicji aby w dogodnych kwaterach przetrzymać największe mrozy. Druga połowa grudnia i pierwsza stycznia minęła pod znakiem odbudowywania stanów osobowych jednostek. Zarządzona mobilizacja wydatnie w tym pomagała. Po 15 stycznia Austria dysponowała już 100 dywizjami (łącznie z tymi zmobilizowanymi). Co prawda znajdowały się one w głębi kraju, jednak jak twierdzili sztabowcy już na początku wiosny będą w pełni gotowe do ofensywy na froncie galicyjskim. Tymczasem nieprzyjaciel także gromadził armie gotujące się do ataku na Galicję.
Widząc jeszcze nie w pełni zakończoną koncentracją rosyjską dowództwo austriackie postanowiło przeprowadzić rekonesansowy wypad w rejony koncentracji rosyjskiej. Pierwotnie zakładana na kilkanaście dni akcja zaczepna wobec znakomitych postępów i rozbicia 7 dywizji w rejonie Kovla przeistoczyła się w regularne natarcie siłami całego frontu.
Zima 1844 roku zakończyła się bardzo szybko. Już w połowie marca po śniegu i mrozach nie było śladu. Wobec znakomitej aury dowództwo austriackie postanowiło prowadzić nieprzerwanie kampanię wojenną. Celem pierwszoplanowym był Petersburg - stolica imperium rosyjskiego. Celami drugoplanowymi Sewastopol - baza marynarki wojennej floty carskiej oraz Moskwa - znaczne centrum przemysłowe tego kraju.
Wobec ogromnego terytorium na którym miano prowadzić przyszłe walki postanowiono podzielić armię na 2 grupy. Grupa I pod dowództwem Marszałka Liechtensteina dysponująca łącznie 40 dywizjami miała za zadanie zając tereny na zachód od Dniepru i po sforsowaniu Dźwiny dotrzeć do Petersburga. Grupa II pod dowództwem Generała Veitha miała za zadanie przekroczyć Dniepr i zając tereny zadniestrzańskiej Ukrainy oraz szybkim marszem dotrzeć do Moskwy.
Kwiecień i Maj upłynęły na kilku mało istotnych starciach, w czasie których rozbito całkowicie 10 dywizji carskich i zajmowano po kolei prowincja za prowincja. Jednakże było pewne, że na głównym kierunku natarcia na Petersburg nieprzyjaciel zgromadzi główne siły i zechce w walnej bitwie pokonać wojska austriacko - pruskie.
W czerwcu w rejonie Dyneburga czołowe oddziały Armii Marszałka Liechtensteina napotkały na przeważające siły nieprzyjaciela. Straty w jednostkach kawalerii były dość znaczne wobec czego postanowiono się wycofać i zarządzono koncentrację w rejonie Mołodeczna. Wojska Grupy I były rozrzucone na froncie od Łomży aż po Bobraisk. Zgromadzenie ich w jednym miejscu musiało zając trochę czasu a nieprzyjaciel parł naprzód korzystając ze znacznej przewagi liczebnej. Rozpoczęła się zabawa w kotka i myszkę. W połowie czerwca Marszałek Liechtenstein dysponował już większością swoich sił i nieczekając na resztę postanowił wydać nieprzyjacielowi walną bitwę.

PRZEBIEG WIELKIEJ WOJNY WSCHODNIEJ

BITWA O PETERSBURG - tak historycy nazwali toczoną w okresie 1 lipca - 23 października 1844 roku łączoną bitwę w rejonie Vidsy - Psków w Vitebskiej guwernii pomiędzy wojskami austriackimi Marszałka Polnego Brunona Liechtensteina a wojskami rosyjskimi dowodzonymi przez Generała Vasilchikova.
Armia Liechtensteina składająca się z 1, 2, 3 i 4 korpusu liniowego piechoty, 1, 2 i 3 korpusu gwardii oraz 1 i 2 korpusu kawalerii dysponujące łącznie 36 dywizjami i licząca blisko 350 tysięcy żołnierzy wydała walną bitwę wojskom carskim liczącym 18 dywizji i niecałe 180 tysięcy żołnierzy. Bitwa składała się z 3 niezależnych od siebie starć w rejonach powiatów Vidskiego (4-15 lipca), Pustoskiego (2-11 sierpnia) oraz Pskowskiego (11-25 września). Wszystkie 3 boje spotkaniowe dzięki dużej przewadze liczebnej i zdecydowaniu dowódców austriackich zostały wygrane przez wojska austriackie. Każdorazowo nieprzyjaciel próbując stworzyć silna linie obrony zostawał rozbity i zmuszony do wycofania się z rejonu koncentracji. Do decydującego starcia doszło w pierwszych dniach października nieopodal miasta Luga 100km od Petersburga. Rosjanie chcąc wykorzystać sprzyjające warunki terenowe zorganizowali obronę oparta z prawej strony o jezioro a z lewej o nieprzebyte moczary. Mimo mniejszej ilości żołnierzy liczyli, że będą w stanie zatrzymać wojska austriackie tak długo aż z rejonu Smoleńska z odsieczą przybędzie Armia Generała Vorontsova, który toczył przez kilka miesięcy ciężkie boje z Grupą II ale udało mu się wreszcie odskoczyć i zmierzał w kierunku stolicy z odsieczą. Połączenie 2 armii carskich mogło spowodować ich zwycięstwo i zakończyć ofensywę na Petersburg. Tak się jednak nie stało.
Plan Leichtensteina zakładał iż główne siły piechoty, korpusy 1, 2, 3 i 4 miały uderzyć od czoła na pozycje rosyjskie i związać nieprzyjaciela, tymczasem oddziały gwardii i kawalerii miały dokonać szerokiego obejścia pozycji wroga, częściowo przez trudny tere bagienny i wyjść na jego lewą flankę. Manewr był bardzo niebezpieczny gdyż wymuszał przeprawę kilkunasty tysięcy żołnierzy i koni przez bagienny teren. Przewidywano jednak, ze te tereny mogą być w ogóle nie bronione i potencjalne powodzenie przeprawy może spowodować odcięcie wojsk rosyjskich od stolicy co wiązało by się szybkim zakończeniem wojny,
Rankiem 2 października do ataku ruszyły oddziały pierwszorzutowych korpusów armijnych. Wspierane z prawej flanki oddziałami gwardii powoli spychały wojska rosyjskie. Tymczasem blisko 40 km dalej na wschód wąsiki duktami leśnymi przez nieprzebyte lasy i bagna przeprawiały się 1 i 2 korpusy kawalerii. W czasie przeprawy stracono blisko 30 procent stanu koni, wiekszośc cięzkiego uzbrojenia, ale gros sił kawalerii po 3 dniach przedostał się na równiny i wyszedł na tyły wojsk rosyjskich. Pojawienie się silnego zgrupowania kawalerii austriackiej na tyłach wroga całkowicie zdezorganizowało jego obronę. W pewnej chwili Generał Vasilkowki stracił rozeznanie sytuacji. Na tyłach jego armii grasowały grupy kawalerii nieprzyjaciela. Sytuacja stawała się tragiczna. Wydał on rozkaz odwrotu w stronę Petersburga, jednak w chwili wydania rozkazu było zdecydowanie za późno. Korpusy Gwardii oskrzydlały już wojska carskie spychając je w stronę przesmyku pomiędzy jeziorem a morzem w kierunku na Narve. 9 października było już pewne, że odwrót w kierunku na Petersburg jest niemożliwy. Wobec czego dowódca wojsk rosyjskich ustrzegając armię przed całkowitym zniszczeniem wydał rozkaz odwrotu na zachód. Rosjanie na polu bitwy pozostawili 90 procent ciężkiego sprzętu, wszystkie armaty, kilkadziesiąt tysięcy broni palnej i zapasy zimowe. Najważniejsze jednak było to, iż droga na Petersburg była otwarta. W połowie października do Petersburga dotarła wiadomość, że ostatnia szansa na zmianę przebiegu kampanii - odsiecz Armii Generała Vorontsowa jest niemożliwa. Po dotkliwych stratach, jakie odniosła ona w bitwie w rejonie Wielkich Luków zmuszona była ona wycofać się na wschód i obecnie nie przedstawiała sobą żadnej siły militarnej. Rosja poniosła druzgocącą klęskę.
Po przegraniu bitwy o Petersburg Car wysłał do Berlin i Wiednia prośbę o pokój. W zamian za zaprzestanie działań wojennych zobowiązywał się do oddania całego terytorium byłego Królestwa Polskiego Prusom, a także uznania tych terenów za prawowite pruskie terytorium. Berlin przyjął tę propozycję. Dzień później Car podpisał także pokój z Cesarstwem Austrii


FINAŁ KAMPANII - BITWA O PETERSBURG


DECYDUJĄCA BITWA WOJNY I KLĘSKA WOJSK ROSYJSKICH NA PRZEDPOLACH PETERSBURGA


PODSUMOWANIE WIELKIEJ WOJNY WSCHODNIEJ
W przeciągu 2 lat w wyniku mało ważnego konfliktu na Bałkanach doszło do starcia wielkich mocarstw. Wojna wykazała wyższość kunsztu dowódczego i waleczności żołnierzy po stronie prusko - austriackiej, jednak jeszcze bardziej wykazała wyższość silnie zurbanizowanej gospodarki nad gospodarką starego typu, opartą na rolnictwie i rękodziele. Prusy, a przede wszystkim Austria, w ciągu 10 lat była zdolna do takiego przeobrażenia swojej gospodarki, że z jedynie silnego państwa stała się prawdziwa potęga w Europie zdolną wygrać wręcz z każdym każdą bitwę.
Wojna wytworzyła także nowy układ sił w Europie. Przypieczętowała sojusz Austriacko - Pruski z przewodnią rola Austrii a także doprowadziła do utworzenia w niedługim czasie sojuszu przeciwstawnego Rosji i Wielkiej Brytanii. Wojna wykazała jeszcze słabośc Francji, która nie jest w stanie uporać się z własnymi problemami gospodarczymi i społecznymi.
Zwycięskie państwa nie wyraziły zgody na zwołanie Konferencji Pokojowej po zakończeniu wojny. Kanclerz Schlagsdorf wyraźnie dał do zrozumienia, że od tej chwili w Europie nic się nie wydarzy bez zgody Austrii, kolejne wojny prewencyjne w celu zabezpieczenia żywotnych interesów austriackich są tylko kwestią czasu. Poraniona ale nie zniszczona wojną Rosja z trudem przełknęła tę gorzka pigułkę, ale nic nie była w stanie zrobić.

 

Lata 1843-1848

Dla Wielkiej Brytanii, Francji oraz Austrii były to lata wypełniania postanowień zawartych w Paryżu w roku 1842. Zgodnie z postanowieniami, te trzy mocarstwa podzieliły między siebie półwysep apeniński, w celu utrzymania porządku na tym obszarze.

Na wiosnę 1844 roku wszystkie przygotowania do objęcia kontroli nad obszarem zostały ukończone.
16 czerwca wojska francusko-brytyjskie wkroczyły na obszary kontrolowane przez nieudolnie panujących „władców” włoskich. O dziwo włosi zechcieli podnieść broń i walczyć, jednakże biedne pod względem organizacji i uzbrojenia dywizje włoskie szybko zostały zniszczone przez wojska brytyjskie pod wodzą generała Bella. Pierwszy atak został przeprowadzony na Sardynii, a dzień później wojska Francuskie dotarły do Piemontu. Sardynia została szybko zajęta, po czym generał Bell zwrócił się w kierunku samego półwyspu apenińskiego.



3 tygodnie po rozpoczęciu działań zbrojnych armia brytyjska wylądowała w okolicach miasta Grosetto. Włosi nie stawiali silnego oporu, co poskutkowało szybkim zajęciem kolejnych terytoriów.



Kampania włoska trwała do końca marca 1845 roku, kiedy to podpisano pokój w skutku którego do Korony Brytyjskiej dołączono Sardynię oraz prowincje Grosetto, Viterbo oraz Perugia.

Na mocy Traktatu Paryskiego nastąpił dalszy podział półwyspu apenińskiego, na którego skutek Austria zdobyła wschodnią część półwyspu oraz cały obszar królestwa Neapolu, Francja otrzymała Sycylię i północno-zachodnią część Włoch, natomiast do obszaru kontrolowanego przez Zjednoczone Królestwo dołączono Rzym i okolice. Po raz pierwszy w historii Watykan dostał się pod kontrolę państwa protestanckiego.

W ramach traktatu Wielkiej Brytanii przypadła również Tunezja, która została szybko opanowana przez wojska generała Davisa zdesantowane na południe od Tunisu.


Sytuacja geopolityczna na morzu Śródziemnym w lipcu 1848.

Podsumowanie gospodarcze ostatniego okresu:

 

Pierwsza wojna światowa-meblowa.



Sytuacja polityczna w 36 nie była zbyt dobra. To znaczy wszystko było by dobrze gdyby Francuzachy nie zaczęły sie wozić i tarmosić przed całym światem.
Mianowicie, Francuzi w tym okresie byli jedynymi eksporterami luksusowych mebli i w dodatku doskonale zdawali sobie z tego sprawę.
Chcąc wyżydżić na innych na początku stycznia ograniczyli eksport do 2 krzeseł rocznie.
Oczywiście argumentowali to: "Spadla nam produkcja bla bla bla a my tez musimy mieć czym palić w piecu bla bla" bezczelnie sie przy tym śmiejąc.

Wiadomo było że kłamią, nikt im nie uwierzył. Nikt nie pali w kominku luksusowymi meblami tu musiał być jakiś podstęp

W lutym ograniczyli juz do 1 krzesła na rok. Ale niewiele to zmieniło bo i tak cały eksport światowy (czyli jedno krzesło wow) wykupywały te dziady z Rosji. Śmierdziało spiskiem na kilometr.



Sytuacja stawała sie krytyczna. Ceny mebli sięgneły niebotycznych sum rzędu 420£ za sztukę za tą sumę można było wystawić pół dywizji doborowej piechoty. Wielu desperatów skakało z wieżowców, krach na gospodarce był bliski.

Wiele mocarstw rozpoczęło negocjacje z Francja. Bez skutku.
Panika dosięgała najwyższe szczeble władzy. Nie było to bez przyczyny

Oto tron Cesarza Austrii i dla porównania obok zwykle krzesło przeciętnego chłopa.

(znajdź 5 różnic miedzy oboma obrazkami albo chociaż odgadnij które to tron)


Sprawy nie można było dłużej przeciągać. W Paryżu w wielkiej Sali konferencyjnej zwołana została Rada Europy.
Jako że gospodarzem był król Francji sam de la Tomski, wszyscy chcieli sie mu przypodobać. Jedni przynosili miniaturowe szubiennice inni noże, krzyże niektórzy nawet czosnek. Otto nie był gorszy przyniósł w podarunku mapę Europy gdzie od zatoki Biskajskiej przez Paryż Berlin aż po Polskę biegł napis Deutshland. Nie wiadomo czy prezenty przypadły do gustu ale wiadomo było że takich to nikt nigdy nie dostał. To był zaszczyt.

Sama atmosfera rozmów była "bardzo dobra" jak to później określił Otto. Można było spać, chrapać popijać herbatkę powymachiwać piąchami do innych a nawet wcinać pączki i nikt sie oto nie pluł. Oczywiście byle z umiarem.

Otto: A Francuchy dalej udają ze niewiedzą o co chodzi

powiedział z lekkim oburzeniem Otto

Delegant pruski: lampią sie albo w sciane albo w sufit jak tu z nimi rozmawiać.

Otto: oni coś jarali?

Delegant: Nie mam pojęcia... O masz otworzył japę znowu że zdziwienia i nie wie o co chodzi. Jak bym mógł to bym mu tam kołka wsadził.

Otto: A widziałeś Anglików oni nawet tu herbatę piją haha

Delegant: Mogli by już się zachowywać jak ludzie… poważna sprawa.

……
4 godziny później
……

Czas mijał a w raz z nim rozeznanie zebranych w sprawie . Wszyscy spoglądali na wszystkich chcąc chyba obgadać innych ile się da lub zmusić do zaśnięcia zanim sami zasną.

Delegant: Już nie wiem co z tymi meblami.

inny Delegant: Chyba nic z tego nie będzie wiadome było że dziady nie...

Otto Jakto nic z tego nie będzie.

Powiedział z dumą i pewnym dostojnym oburzeniem. Wzioł swój brzuch, zaczął sie powoli toczyć w kierunku mównicy. Gdy nabierał rozpędu nic nie mogło stanąć na jego drodze był zdecydowany rozwiązać ten światowy kryzys i zamierzał dokonać tego za wszelką cenę.

Stanął przy mównicy lekko sie poprawił po czym powiedział:


"DAWAĆ TE MEBLE ŻYDY!!"

Na sali od razu zawrzało, Otto był z siebie dumny co dał innym do zrozumienia lekkim uśmiechem. "wiedziałem że się do tego nadaje" - pomyślał. Reakcja była natychmiastowa jak wcześniej wysyłali jedno krzesło tak teraz nie wysyłali ich wcale. Świetnie.




...........




3 dni później W Berlinie.

Otto od trzech dni chodził po dywanie w kółko. Miał piękny dywan w kancelarii. Lubiał po nim chodzić ale nie 3 dni z rzędu w kółko. Tym razem powód był inny w kancelarii nie było ani jednego luksusowego mebla a przecież Otto nie będzie kładł tyłka na jakimś pniaku. Niebyło też na czym spać to i nie spał tylko chodził w kółko po dywanie.


4 dnia dostał olśnienia.

Otto: Koniec tej biedy, jeżeli Francja nie chce nam sprzedawać mebli to wyprodukujemy se własne Niemieckie!

po czym nastąpiła cisza a jakaś mucha przeleciała sobie z jednego końca na drugi.

Otto: .... No co tak stoicie jak kołki już do budowy! Trzeba nam fabrykę.

po czym nastąpiła jeszcze większa zamuła i nawet mucha nie chciała już latać.

Otto: liberalna gospodarka no tak ...... grrr

wyszeptał poirytowany i w geście załamania odwrócił sie w drugą stronę.


Kapitalistom niemożna było kazać budować tak po prostu trzeba było ich odpowiednio naprowadzić, zasugerować im co nieco.
I tak oto powstał:

PIERWSZY PLAN ROZBUDOWY GOSPODARKI




Dalej poszło już z płatka.
Otto wydaje odpowiednią dyrektywę mająca wspomóc biednych kapitalistów dzięki czemu biedni będą jeszcze biedniejsi a bogaci jeszcze bogatsi.
Uradowany Otto proponuje kapitalistom budowę fabryki jednocześnie dając im paczkę pączków z dobrego serca.
Kapitaliści zgadzają się.
A że co kapitaliści powiedzą to robotnicy zrobią i tak rozpoczyna sie budowa wielu fabryk.
Oczywiście jak to z kapitalistami bywa zanim wzięli sie na dobre do roboty to rok minął. Jednak kiedy w końcu prace ruszyły nad krajem zabłysnął promyk przyszłej potęgi.
Piękne założenia, wielkie plany, nowoczesne idee



I beznadziejne wykonanie…
W założeniach miała to być nowoczesna fabryka luksusowych mebli obitych jedwabiem i wyszywanych złotem. Kapitaliści owszem zrozumieli przytaknęli tyle że w praktyce powstała zwykła fabryka używanych mebli z Lumpexu. Miała być fabryka to my postawili fabrykę co pan jeszcze narzekasz.


Do końca 38 powstało wiele innych fabryk, zmieniono partie na Nationale Partei oczywiście ludziom sie to nie spodobało więc wprowadzono podstawowe warunki sanitarne i przepisy BHP. (Prusy były pierwszym państwem które wprowadziło tą porażkę, żre to kasę tylko a nic nie daje).
A problem luksusowych mebli? Rozwiązał się sam, Francuzi w końcu rozpoczęli sprzedaż mebelków do tego doszły inne kraje (u których cudowne idee zadziałały nie jak w Prusach) i tak to się skończył pierwszy kryzys meblowy.
W zasadzie można by napisać że od tej pory wszyscy żyli długo i szczęśliwie a w kraju zapanował dobrobyt bo i w zasadzie tak było.
Jednak pewnego pamiętnego dnia...


kurcze jak wy zasuwacie Nie wiem czy was dogonię

 

cd... sesja druga

Po zakończeniu Wielkiej Wojny Wschodniej w Austrii zapanowała euforia. Z pola bitwy pod Petersburgiem wojska wracały w chwale zwycięzców. Dotychczas niepokojany kolos został powalony na nogi i musiał zaakceptować poniżające warunki.


Przegląd państw w roku 1845.
Prusy - Bardzo silne gospodarczo państwo, o doskonałej zawodowej armii, która jednak mogłaby być troche większa. Po zdobyczach terytorialnych na Rosji z pewnością jeszcze rozwinie swoje możliwości
Wielka Brytania -Ciagle jeszcze największa siła gospodarcza i ekonomiczna na świecie. Swoją pozycje zawdzięcza jednak wyłącznie koloniom i bardzo silnej flocie. Jej wojska ladowebudzą wiele zastrzeżeń. Zarówno ich ilośc, jak i jakość.
Francja - Jeszcze 30 lat temu najwieksza potega militarna przeżywa ogromne kłopoty gospoadarcze, których nie może przełamac od 10 lat. Jej armia jest słaba i nieliczna. Marynarka dalej silna - jednak składa się ze stosunkowo starych okrętów, które juz niedługo będa wymagały zastapienia przez nowe.
Rosja - Zhańbiona warunkami pokoju po Wielkiej Wojnie Wschodniej, wciąż jednak dysponująca ogromnym terytorium. Potencjał gospodarczy tego państwa stale wzrasta, Armia nawet mimo ogromnych strat w wojnie wciąz powiększa swoją wielkość. Liczna, ale zacofana marynarka, z która należy się liczyć szczególnie na Bałtyku.
Austria - inkorporacja terenów bałkańskich wyraźnie wzmocniła cesarstwo. dochód narodowy w ciagu 10 wzrósł kilkukrotnie. Najsilniejsza na świecie w wiekszości zawodowa armia. Brak marynarki wojennej.


Rok 1845 w polityce austriackiej był rokiem ogromnych działań dyplomatycznych na arenie europejskiej. Kanclerz Schlagsdorf odwiedził niemal wszystkie duże stolice europejskie. W Londynie po jakże przyjaznych rozmowach sprzed 3 lat spotkało go jednak ogromne rozgorycznie, gdy dowiedział się, że przyjacielsko dotychczas nastawiona Wielka Brytania weszła do sojuszu militarnego z Francją. Sojusz ten był potencjalnie bardzo niebezpieczny dla Cesarstwa. Wciąż silna Francja i mająca permanentna dominację na morzach świata Wielka Brytania mogły być bardzo niebezpiecznym przeciwnikiem. Londyn jednak poinformował, że jest to wyłacznie sojusz obronny i skierowany przeciw Imperium Ottomańskiemu, które mogłoby zaatakowac osłabiona po wojnie Rosję. Wyjasnienia te przyjęto z rezerwą ale uznano, iż w chwili obecnej kolejna wojna będzie mało prawdopodobna.


PÓŁWYSEP APENIŃSKI - PROLOG
W połowie 1845 roku na półwyspie apenińskim doszło do szeregu niepokojących dla Cesarstwa wydarzeń. W Królestwie Obojga Sycylii nastapiło dojście do władzy stronnictwa nacjonalistycznego, które oficjalnie rozpoczęlo starania o zjednoczenie półwyspu pod jednym przywództwem i stworzenie jednego państwa włoskiego. Dodatkowo w Sardynii, dotychczas bardzo profrancuskiej doszło do przejęcia władzy przez frakcję konserwatywną, która zerwała sojusz militarny z Francja. Wydarzenia te były jaky pokłosiem obecnej sytuacji geopolitycznej, w które silna dotychczas Francja straciła wpływ na wydarzenia na półwyspie. W ostatnich dniach października 1845 roku w Mediolanie doszło w związku z tym do spotkania wysłanników 3 rządów bezpośrednio zainteresowanych państw: Francji, Austrii i Wielkiej Brytanii. W wyniku 7 dniowego spotkania uzgodniono podpisanie Traktatu Mediolańskiego w sprawie handlu, a także 3 dodatkowych tajnych protokołów.
1) o podziale stref wpływów na półwyspie apenińskim.
Francuska strefa wpływów - Piemont (bez Sardynii), Parma, Modena Bolognia, Lucca, Massa, Fiernze, Livorno, Siena a także wyspa Sycylia.
Austriacka strefa wpływów - Ferrara, Rimini, Ancona, Królestwo Obojga Sycylii (bez wyspy Sycylia)
Brytyjska srtefa wpływów - Grosseto, Perugia, Viterbo, Rzym, Sardynia
2) o inkorporacji ww terenów do poszczególnych państw. Poszczególne państwa zobowiązywały się w jak najszybszym tempie przejąc militarna kontrole na ww terenami.
3) o prawie Francji do interwencji w Szwajcarii w przypadku wybuchów nastrojów antykatolickich.

Austria bardzo zadowolona z postanowień Traktatu Mediolańskiego, który dawał jej mozliwośc pozyskania bardzo ważnych terytoriów niezwłocznie przystapiła do realizacji postanowień. Z rejonu Bośni do Lombardii i Venecji przeniesiono 13 dywizji kawalerii jakże doświadczonych w wojnie z Rosją. dowództwo objął Radetzky. Plan przygotowany przez sztabowców cesarskich zakładał przejęcie kontroli nad całą południową częscią półwyspu apenińskiego. Wobec francuskich deklaracji o niemozliwości ataku jednocześnie na kilku frontach ustalono, iż austria zajmie także rejony Parmy, Modeny i Toskanii.
W pierwszych dniach stycznia Cesarstwo Austrii zaatakowała Parmę, Modenę, Toskanie, Lucę, Państwo Papieskie i Królestwa Obojga Sycylii. Niezdolne do obrony państwa regionu bez większych walk jedno po drugim były zajmowane przez wojska Marszalka Radetzkiego.
Równocześnie z atakiem austriackim nieopodal rzymy wylądowały wojska brytyjskie, które rozpoczeły działania wojenne przeciw Toskanii i Państwu Papieskiemu. Francja wypowiedziała wojnę Piemontowi i Szwajcarii, gdzie jak wcześniej przypuszczano doszło do wielu aktów agresji wobec katolików oraz francózów.
Realizacja traktatu mediolańskiego przebiegała wyjątkowo szybko i bezboleśnie. We wrześniu anektowano Państwo Papieskie i przekazano francuskiej zwierzchności administracyjnej należne tereny. Brytyjczycy przejeli kontrolę nad Rzymem. Zaskakująca nieudolnościa francuskiej dyplomacji zakończyła sie jednak wojna z Piemontem. Piemont mimo ogromnych klęsk stracił tylko Sardynię, a Francuzi pozostali z pustymi rękami. Za to w Szwajcarii mimo trudnych warunków terenowych wojska francuskie wykazały się ogromnym bohaterstwem i bardzo szybko zajęły ten kraj.
Kampania przeciw Królestwu Obojga Sycylii była bardzo krwawa. Obejmowała szereg bitew, które przeciągneły zmagania aż do połowy 1846 roku. Ostatecznie po ataku francuskim na Sycylie i jej zajęciu zaakceptowano akt inkorporacji całych pd części płw apenińskiego do Cesarstwa.

Kampania włoska

Traktat Mediolański spowodował powiekszenie terytorium Cesarstwa o 12 procent. Państwo wzbogaciło sie o bardzo bogate tereny, na których zamieszkiwało przezło 8 mln ludzi.
Przegląd gospodarczy w kolejnym odcinku.


Europa w 1848 roku

 

FRANCJA W LATACH 1859-1871

Republika Francuska przeżywała na początku drugiej połowy XIX wieku kryzys gospodarczy - budżet francuski posiadał ogromną dziurę budżetową. Musiano uruchomić wszystkie rezerwy walutowe, które Francja z przezorności zbierało przez wieki m.in. złoto zrabowane przez francuskich korsarzy jeszcze w 16 wieku. Pomimo tego efekty były mierne - pieniądze w skarbcu malały w ogromny tempie, a brak było nadziei na poprawę sytuacji. Rząd francuski znalazł się w kropce nie znajdując żadnego pomysłu na rozwiązanie sytuacji. Jedyną opcją była ta wymyślona przez ministra obrony narodowej - proponował on zyskać czas poprzez podbój Piemontu, a następnie Szwajcarii. W ten sposób potencjał przemysłowy Francji osiągnął by znaczny wzrost i dałoby to czas na dalsze reformy. Projekt ten, mimo znacznych oporów został zaakceptowany. Inwazja na włoskie księstwo trwała krótko, około pół roku, po której Piemont oddał wszystkie tereny oprócz Turynu, swojej stolicy. Gospodarce to pomogło, niestety nie w stopniu wystarczającym. Budżet dalej topniał w zatrważającym stopniu, a kapitaliści wciąż nie podejmowali nowych inwestycji. Mimo pomocy Wielkiej Brytanii, jedynym wyjściem było podwyższenie ceł na 100%. Tego dokonał jednak już nowy rząd, ponieważ poprzedni został zdymisjowany za niepowedzenia. Budżet wzrastał, jednak i tak nikły rozwój przemysłu został tym całkowicie zastopowany. Następne 5 lat minęło w takiej stagnacji, podczas gdy pańśtwa ościenne przeżywały boom gospodarczy. Jednak nie można zapominac o korzystnych stronach tego okresu - skarbciec się zapełnił, umożliwiając późniejszy boom gospodarczy. Po kolejnych wyborach ponownie obniżono cła, tym razem aż do ujemnego poziomu. Przyniosło to zaskakujące efekty - kapitaliści zacżęli budować w zaskakująco wysokim tempie. Potencjał Przemysłowy urósł ponad dwukrotnie mimo wojny z Prusami. Francja przeskoczyła z szóstego miejsca na 3, ustępując tylko molochom z Bałkanów i Wysp Brytyjskich. Mimo zblizającego się końca boomu gospodarczego, sytuacja Francji maluje się w lepszych barwach.

WOJNA FRANCUSKO-PRUSKA 1868-1869
Wojna ta wybuchła z powodu Luksemburga. Mimo, że Francja wypowiedziała wojnę, została zastana całkowicie nieprzygotowana. Większośc armii stacjonowała we Włosech. To i brak kadry oficerskiej zaważyło na przełamaniu od budowanej od dłuższego czasu lini umocnień na granicy Francusko-Pruskiej. Prusy ruszyły w szybkim tempie na Paryż, okresami zwalniając tylko. Jednak tu pokazała się przewaga ludu z nad Sekwany - ogromne zasoby siły ludzkiej. Straty były uzupełniane na bieżące, a Prusacy, mimo większej liczby dywizji, straciły przewagę liczebną. Z tego powodu Niemcy podjęli marsz na Paryż. Operację tę trudno jednoznacznie ocenić. Z jednej strony obie armie Pruskie zostały uwięzione, z drugiej osiągnięto pokój na korzystnych dla agresorów warunkach - Paryż pozwolił Prusom na zjednoczenie Niemiec pod pewnymi warunkami - oddanie Belgi do francuskiej strefy wpływów i nie wysuwaniu roszczeń do Alzacji i Lotaryngi.

 

Zauważyłem pewne nieścisłości dotyczące wojny Prusko-Austriackiej.

Początki panowania w Prusach​

Troche ze statystyk z roku 1861:

Miejsce: 4
Potęga militarna: 4
Przemysł: 4 na świecie i 3 w Europie
Eksport: 6 na świecie i 4 w Europie

Sytuacja rzeczywista w państwie wyglądała w rzeczywistości znacznie gorzej:
-Prusy były dopiero co po przegranej wojnie z Rosją.
-Niezadowolenie wsród społeczeństwa było bardzo duże.
-Rozwój państwa hamowały wysokie podatki i wysokie cła.
-Niewielki dochód narodowy.
-Bardzo słabo rozwinięta infrastruktura, w której dominował transport konny.
-Bardzo szybko rozwijający się sąsiedzi, o polityce skierowanej ku podobojom nowych terenów.
-Gwarancja terytorialna ze strony najsilniejszego państwa w Europie- Austrii
-Bardzo duży skarb liczacy ponad 350tys$

Widzac taką sytuację wiedziałem, że najbliższa sesja to będzie jedynie wegetacja.

Reformy​

Do Prus został sprowadzony specjalista aż z dalekiego USA, żeby wyprowadził ten kraj z dołka. Nazywał się Losal.
Po krótkim zapoznaniu się z sytuacją rozpoczął liczne reformy.
Reformy społeczne:
Mając wsparcie najbliższego sąsiada- Dextera, zaczął zwalczać gnębiącą kraj przestępczość. Zdecydowanie rozbudował aparat policyjny oraz zarzadził budowę nowych więzień.

Szybko dostrzeżono sukcesy tego postanowienia, gdyż niezadowolenie w kraju zaczęło spadać.
Wyłapano wielu demagogów, którzy chcieli zniszczyć ład w kraju.
Wytępiono korupcję, trawiącą kraj.

Przybysz z USA rozpoczął wielką akcję powiększania społeczności kapitalistów i rzemieślników. Łączyło się to z dużymi wydatkami, związanymi z zapewnieniem tym ludziom znacznie większej ilości surowców, bardzo im potrzebnych.

Zaczeto również inwestować w kulturę.

Reformy gospodarcze:
Pierwszym krokiem Losala było obniżenie podatków dla kapitalistów i dla robotników, którzy mieli w przyszłosci stanowić główny człon wilkiego mocarstwa Prus.
Następnie obniżono cła.

Reformy polityczne:
Jako, że Losal był jedynie specjalistą do spraw gospodarki, pozostawił sprawy polityki swoim sojusznikom.

Reformy wojskowe:
Rozpoczęto na bardzo dużą skalę unowocześnianie wojsk lądowych.
Także zaczęto systematycznie zwiększać możliwosći mobilizacyjne kraju.
Rozpoczęto również budowę nowych stałych jednostek lądowych, głównie piechotę.


Statystyki z roku 1863:

Miejsce: 4
Potęga militarna: 4
Przemysł: 4 na świecie i 3 w Europie
Eksport: 7 na świecie i 5 w Europie


Wielka pomoc zza oceanu narazie nie sprawdzała się.
Mimo wielu reform gospodarczych i społecznych, pruscy kapitalisci nie garnęli się do budowania nowych fabryk.
Groźba pozostania daleko z tyłu za innymi mocarstwami europejskimi stawała sie rzeczywistością. Prusacy zachowywali swoją pozycję jedynie dzięki ogromnej armii, na która w rzeczywistości ich nie było stać.

W 1863 rozpoczęła sie druga fala reform w kraju. KOlejne zwiekszenie liczby kapitalistów i rzemieślników. Mianowano też tysiące nowych urzędników, którzy mieli zapewnić wzrost skuteczności produkcji w fabrykach. Obniżono podatki o kolejne kilka procent, oraz zaczęto dopłacać do sprowadzanych surowców.
Zdolność mobilizacyjna Prus nadal systematycznie rosła.

Statystyki z roku 1865:

Miejsce: 4
Potega Militarna: 4
Przemysł: 4
Eksport: 7 na świecie i 5 w Europie


Po nastepnych dwóch latach gospodarka Prus nadal nie ruszyła. Ta stagnacja stawał się coraz groźniejsza, gdyż inne kraje rozwijały sie w szalonym tempie, a do tego zdobywały nowe tereny, które w znacznej mierze zwiekszały szybkość rozwoju państw. Mowa jest tu o UK, Rus, Fra i CK.

Francja zaczęła się rozpychać łokciami w Europie. Podbiła resztki Szwajcarii i Piemont.
Zjednoczone Królestwo podbiło Egipt i bliski wschód.
Rosja podbiła większość Turcji.
Austria podbiła całą Europejską część Turcji oraz okroiła Grecje pozostawiając jej tylko prowincję ze stolicą.
Nawoływania Prus do zaprzestania podbojów przechodziły bez echa. Nawet USA po zakończeniu tzw. wojny secesyjnej rozpoczęło podbój znacznie słabszego Meksyku.

Statystyki z roku 1868:

Miejsce: 4
Potega Militarna: 5(za Francją)
Przemysł: 5(za Francją)
Eksport: bez zmian(choć od 61 powiekszył sie prawie dwukrotnie)

Okres między 1866-a 1868 był bardzo burzliwy. Rządzacy juz od kilku lat na stanowisku kanclerza Otto von Bismarck wcielał w zycie swoje plany zjednoczenia Niemiec.
Wywołał on wojnę z Austrią, która musiała podpisać pokój, oddać Kraków, oraz uznać przywództwo Prus w Niemczech.
Utworzono również nowe państwa: Federalne Niemcy Północne(marionetka Prus) i Federalne Niemcy Południowe(marionetka Austriacka).
Najważniejszym wydarzeniem była kłótnia między rządami Francuskim i Pruskim. POszło o Luksemburg. Francuzi chcieli wcieli go do swojego terytorium, natomiast Bismarck stanowczo się temu przeciwstawiał. Mimo tych protestów, Francuzi inkorporowali tereny Luksemburgu.
Nie trzeba było długo czekać na Prusaków, którzy wypowiedzieli wojnę republice.
Szybki atak na Luksemburg 17 dywizjami zaskoczył przeciwnika, który chciał przedostać się tam z terenów Metz(pochód powstrzymany przez odważny atak marsz. Blumenhala- który musiał sie jednak wycofać spowrotem do Saarbrucken). Poźniej zaatakowano Metz z 2 kierunków zmuszając obrońców do ucieczki.
Francuzi sprowadzili liczne posiłki na granice. Widząc taka sytuację gen.Losal(został mianowany tuż przed wybuchem wojny) dał rozkaz ataku dwóch armii(po 17 dywizji w kierunku Nancy przez Verdun.
Bitwa o Verdun, była jedną z największych bitew w tej wojnie. Brało w niej udział ponad 120 dywizji piechoty i kawalerii. Pierwszy raz w historii artylerię użyto na taką skalę. Bitwa trwała ponad 2 tygodnie i zakończyła się klęska Francuzów.

W tym czasie zaczęły już dochodzi z głębi kraju posiłki dla Prusaków, ale również dla Francuzów. Francuzi wykorzystując braki we frocie ruszyli w kierunku utraconych ziem Metz. Gen. Losal zobaczywszy to, dał rozkaz swoim świeżo przybyłym dywizjom ruszyć także w kierunku Metz. Na szczęście Prusacy byli wcześniej i zdołali zająć pozycje obronne. Bronili się bardzo mężnie. Początkowo przewaga atakujących była znaczna, jednak w miarę przybywania posiłków ta przewaga malała. W miedzy czasie marsz. von Manteuffel zdobył Nancy odcinając tym samym 19 dywizji Francuskich, walczących pod Metz. Pokonani Francuzi wracający z Metz trafili prosto w zasadzkę Prusaków i znaleźli sie w niewoli.

To był dopiero początek, gdyż Francuzi musieli sie rozmnażać jak króliki, bo po każdej bitwie ich jednostki natychmiast odzyskiwały pełen skład. Widząc taki obrót sprawy podzielono armie na 3 duże części. I i II armie skierowano w kierunku Paryża, natomiast III armie pozostawiono w celu obrony zdobytych terenów nadgranicznych.
Wojska Niemieckie doszły praktycznie bez żadnych przeszkód do Paryża, pomijając bitwę pod Loanem, gdzie napotkano 500tys armie wroga, którą zmuszono do odwrotu. 72 dywizje Pruskie wkroczyły do Paryża nie napotykając tam żadnego oporu(2 dywizje tam stacjonujące zmiażdżono).
Na granicy Prusko-Francuskiej sytuacja nie wyglądała już tak różowo. Wojska Francuskie wyprzedziły Prusaków w wyścigu do Metz, który szybko odbili. Prusacy musieli odbić to miasto, gdyż groziło to przedostaniem się 2 części wojska Francuskiego pod Paryż i możliwą utratą stolicy. Rozkazano wiec atak na Metz. Pomimo licznych bohaterskich postaw niemieckich żołnierzy nie udało się odbić tego miasta, co zaskutkowało utratą wszystkich zdobycznych nadgranicznych terenów(bitwa o Metz była bardzo wyrównana, jednak wiedząc, że nie mam takich możliwości uzupełnień jak Francuzi postanowiłem się wycofać).

W tej sytuacji do odbyła się konferencja mocarstw europejskich. Okazało się, że mimo tego iż Prusom brakowało jedynie 25 dni do spełnienia warunków wygrania wojny postanowiono, że zakończy się ona "białym pokojem". Nie była to całkowita prawda, gdyż Prusy musiały sie zdeklarować, że oddają pod zwierzchnictwo Belgię i nie będą miały żadnych roszczeń terytorialnych wobec Francji(Alzacja i Lotaryngia). Natomiast Francja musiała uznać zjednoczenie Niemiec.

PS.
Francuzów na końcu wojny wcale nie było więcej. Dywizji Pruskich było o 6 więcej ​

 

Niestety w wyniku utraty wszystkich screenow i czesci sejwow w odcinek musial zmienic troche forme na bez screenowy i bardziej fabularny. Następny bedzie podobny

Jednak pewnego dnia...

Wybuchła wojna!

nie nie tak od razu był 9 września 1943 roku.
Niemcy ykmh.. to znaczy sie Prusy były już drugą potęgą gospodarczą świata. W zasadzie do siania strachu na prawo i lewo brakowało im tylko potężnej floty i większych sił lądowych. Główny organ władzy swoiste centrum świata czyli Kancelaria Prus znajdowały się w Berlinie. Zbliżając sie do tej pięknej i dumnej budowli można było usłyszeć dywagację na temat ważnego listu z Imperium Ottomańskiego. Podobno jest w nim napisane coś na temat... wojny... Rosji... sojuszu... pozostaje pytanie co dokładnie jest tam napisane.



Otto: No właśnie nie mam pojęcia co tu jest dokładnie napisane bo zachlapałem ten kawałek sosem, nie podpisze tego skrawka papieru jeżeli nie będę wiedział co tu jest napisane.
HAAANS! Chodź no tu!

Hans: Tak jest już idę

Otto: Weś no mi powiedz co tu jest napisane

po czym pokazał paluchem na pewną część listu

Hans: Rosjanie

Otto: Nie tu! TU!

i pokazał dalej w to samo miejsce. Problem był tego typu że Hans nie wiedział który to palec wskazujący a Otto nie umiał go używać i położył całą łapę na liście jak niedźwiedź na sarnie.

Hans: A tu to nie wiem.

Otto: To zawołaj kogoś kto to wie

Hans: Kogo?

Otto: kogokolwiek

Hans: GRUBER!

Otto: to żeś wybrał - pomyślał Otto ale już nic nie mówił bo nie chciał już komplikować sprawy



Po chwili zjawił sie Gruber. Gruber jak to Gruber był człowiekiem wszech uzdolnionym. Mógł pracować w wojsku jako taran, w budownictwie jako buldożer a także w policji jako ślusarz lub w marynarce jako ruchomy balast.
Dlaczego więc pracuje w kancelarii? Ano dlatego że Gruber posiadał jeszcze jeden talent, to znaczy może nie był to talent co cecha wrodzona mianowicie Gruber szanował wszystkich i sam był szanowany. Z resztą czemu tu sie dziwić człowiek który gdy sie zagapi to wchodzi do pokoju przez ścianę siła rzeczy budzi respekt.
Tacy ludzie byli potrzebni w kancelarii szczególnie Pruskiej gdzie ludzie choć rozważni i inteligenti bardziej palili sie do jedzenia pączków i leżenia niż do roboty, a do durnego gadania to już jak znalazł. Tu potrzebna była osoba która swoją masa nagłośni jedyne słuszne słowa Otta. Przynajmniej on sam tak myślał.



Gruber: Taak

Otto: Co tu pisze?

Gruber: Nie wiem

Otto: Eh no jak by mnie to dziwiło - wymruczał do siebie - kogo my tam jeszcze mamy? Aaa. Freedrich!!

Po chwili

Otto: Co tu pisze?

powiedział już od niechcenia

Freedrich: Nie mam pojęcia

Otto: To wołaj kogoś kto będzie wiedział - powiedział juz ze stoickim spokojem wrecz załamaniem, podpierając sie przy tym ręką


I przychodzili kolejni a Otto dalej powtarzał to samo pytanie "co tu jest napisane?" i "co tu jest napisane?" i znowu "co tu jest napisane?"
I tak powoli zwiększała się liczba ludzi w gabinecie, w końcu uczestniczenie w tej wiekopomnej misji a już tym bardziej możliwość pomocy Wielkiemu Wodzowi było czymś wiele ważniejszym niż zwykła praca. Jedni przychodzili na własną rękę porwani duchem wydarzenia inni należeli do tych ciągle spraszanych przez Otta, a spraszał ich chyba tylko po to żeby pokazać im swoją bezgraniczną głupotę. Czemu? A to dlatego że i tak nic nie mogli zdziałać, sos niestety należał do gatunku tych „które i tak się nie spiorą” . Wraz z przybyciem kolejnych ludków poważna atmosfera powoli ulatniała się przez okno otworzone w celu przewietrzenia pokoju. Nic to nie dało i tak capiło tu jak w oborze.


Otto: Teraz to ja juz nie wiem czy to Rosja atakuja Imperium i to my mamy im pomoc czy może Imperium atakuje Rosje i pyta sie nas czy może też niechcielibyśmy w pape? No nie podpisze tego śmiecia dopuki nie będę wiedział.

Ktoś ze stłoczonego tłumu: Może podpiszmy na ślepo?

Otto: Świeeeetny pomysł naprawde może od razu podrzyjmy ten papierek i wyrzućmy do kosza

Inny ktoś z tłumu: Niewiele by to sie różniło… – od burknął inny jakby chcąc obronić tego poprzedniego jednocześnie nie wychylając się za bardzo.


Niestety ten ktoś miał racje, co by nie było na list trzeba było odpowiedzieć „na ślepo" i Otto doskonale o tym wiedział. Po raz kolejny przez jego drobne nie dociągniecie świat stanął na skraju przepaści.
Jednak zgodnie ze swoją zasadą niema co patrzyć w tył bo i tak sie tam nic nie zobaczy powiedział:


Otto: Dobra podpisujemy. I tak nic tu nie wymyślimy


Tego samego dnia (nie pytajcie mnie jak to tak szybko doszło) Prusy były już w stanie wojny z Rosją.

-------------------------------------------​

Tak byliśmy w stanie wojny i to wojny nie byle jakiej bo wojny z wielka Carską Rosją.

Tak byliśmy w stanie wojny... Taak, i co z tego? Co mamy robić? Te pytania zadawało sobie w tym momencie ponad połowa sztabu Pruskiego. Nie doświadczenie i brak zdecydowania wychodziły niczym słoma z butów u przeciętnego chłopa. Żeby zrozumieć dziwaczność tej sytuacji trzeba się cofnąć trochę w czasie i prześledzić zawirowania polityczne jakie miały miejsce w uwczesnej Europie.
Rosja od kiedy pamiętam rościła sobie prawa do Niemieckich prus wschodnich, podobne roszczenia były kierowane przeciwko Turcji. Naturalnym efektem tych roszczeń było podpisanie sojuszu Prusko - Tureckiego na wypadek agresji Rosji. Wojna została zażegnana.

Niewiele później żabojady z zachodu ogłosiły sojusz obronny z ruskimi przeciwko nam. Od razu wiadomo było o co chodzi. Nie o samą wojnę o nie nie wojny na masową skalę nikt nie chciał, nikt nie był taki głupi. Tu chodziło o coś innego o pewną słabość sojuszu państw centralnych, słabość którą Car wywęszył i miał zamiar wykorzystać. Mianowicie Turcja miała sojusz z Prusami, Austria również ale już miedzy Austriakami a Turkami nie dość że takiego sojuszu nie było to jeszcze się chłopaki nie lubili za bardzo. Nawet prowadzili jakąś tam wojenkę na Bałkanach ( a takie tam dziecięce przepychanki nie ma co opowiadać). I ot cała filozofia Ruscy atakują Turcje, zaszachowane Prusy nie odpowiadają na sojusz i Voila dokonujemy rozbioru Turcji wraz z jej sojusznikiem Austria. Tak to sobie ten car wykombinował. Oczywiście z perspektywy Austrii wyglądało to nieco inaczej ale to już inna historia.
Tak czy siak nie zamierzaliśmy na to pozwolić. Trzeba było działać. Z Rosją rozmowy skończyły się szybko kategorycznym „nie widzimy w tym problemu” i więcej do nich nie wracano. Rosja w tym czasie była państwem tak wrogo nastawionym do wszystkich sąsiadów że wojna dosłownie wisiała na włosku. Strach było tam jechać bo jeszcze zjedzą żywcem.
Z Francją również szybko urwał się temat jednak tutaj powód był zupełnie inny. Oczywiście powiedzieli oni że będą bronić postanowień i w razie wojny będą walczyć bla bla bla standard. Jednak nie to było powodem zakończenia rozmów. Powodem była zupełnie inna siła. Siła która była ostatnią liczącą się siła w tym konflikcie a zarazem siła stojącą ponad po nad podziałami. Tą siłą była Angila – uwczesne supermocarstwo najpotężniejsze pod każdym względem pasowało do tego konfliktu jak pieść do nosa. Jednak wiadomo było że gra tutaj role tego „który gdzie dwóch się bije to on korzysta”.
Naturalne że chcieliśmy żeby byli po naszej stronie, albo przynajmniej bardziej po naszej niż po ich stronie. Tak więc rozpoczęły się rozmowy z Anglikami. W zasadzie daliśmy im dwie propozycję pierwszą byłą możliwość przejęcia Alaski w wypadku zaangażowania się Rosji w konflikt w Europie. W zasadzie można to nazwać prezentem od Prus. Drugą propozycją był mały sojusz przeciwko Francji na zasadzie jeżeli oni nas lądem to wy ich wodą a jeżeli oni was wodą to my ich lądem. Zgodzili się, przynajmniej teoretycznie na obie propozycję. Tyle że łatwiej było pokonać Francje na morzu niż na lądzie.
Jaki mieliśmy interes w tym żeby wzmacniać Anglie? Żaden. Jednak woleliśmy żeby zgodnie z zasadą „gdzie dwóch się bije…” zyskali na innych państwach a nie na nas. Przynajmniej tyle mogliśmy zrobić.
Aha nie dokończyłem wcześniej o zerwaniu rozmów z Francją. Ich powód był prosty – baliśmy się. Nie samej Francji. Baliśmy się tego że tak delikatne rozmowy prowadzone na raz z Anglią i Francją doprowadzą do połączenia tych państw przeciwko nam. Wiadomo szansa była małą w końcu Anglikom zależało na globalnej supremacji, te skunksy chciały utrzymywać wojny w Europie za wszelką cenę tylko po to żeby na każdej z nich coś sobie od skubać. Tak dokładnie o tym wiedzieliśmy. Jednak zawsze jakaś szansa była a na to pozwolić sobie nie mogliśmy.
Co jest takiego dziwacznego w tej historii? Ano to patrz. Wojny nie dało się uniknąć i to wiedzieliśmy. Więc kombinowaliśmy jak tu mieć jakiekolwiek szanse w tej wojnie a zarazem utrzymać sojusz w całości. Rozbudowywaliśmy armie, umacnialiśmy granicę z Francją, zawieraliśmy traktaty. Jednym słowem pełną gębą dążyliśmy do wojny. A kiedy już nastąpiła nikt nie wiedział co robić.



Otto: Dobra panowie jesteśmy teraz w stanie wojny z Rosją.

Hans: Wyraźnie go to cieszy…

Freedrish: Taa jak zwykle uśmiechnięty - Wyszeptał jeden do drugiego po czym
Może byśmy ich zaatakowali?

Otto: TAK i co dalej?.

Otto: Proponuję ogłosić mobilizację

Freedrish: A co nam to da?!

Hans: Pomoże wygrać wojnę? A jak myślałeś?

Freedrish: No to to wiem, ale to ma tez swoje wady…

Hans: No ma wady ale albo walczymy albo się z nimi cackamy nie.

Freedrish: No niby tak ale wiesz to ma wady nie można tak od razu mobilizować…

Otto: Ciekawe czy w ogóle znają te wady czy po prostu tak dla zasady się kłócą – wyszeptał do Grubera

Gruber: Dokładnie, ej słuchajcie ja byłem kiedyś w Austrii…

Hans: I zamiatałeś tam podłogę dobra znamy tę historie…

Ogólne ha ha ha

Gruber zerwał się

Freedrish: Oho zaczęło się ja się chowam hehe

Otto: Dobra Gruber siadaj szkoda mi nowej ściany hehe

Gruber: Oj gadaj z głąbami…



Tak wyraźnie kancelaria nie była dziś w nastroju do negocjacji. Zresztą jaka tam kancelaria, to było zebranie najwyższego sztabu na którym uczestniczyli jej najwyżsi przedstawiciele najważniejszych segmentów kancelarii. Otto, Hans, Gruber, Freedrish i jakiś dwóch kołków którzy i tak nic nie mówili, w ogóle miało się wrażenie że wyglądają i myślą tak samo. Albo nawet wcale nie myślą a tylko siedzą i uśmiechają się od czasu do czasu.

-------------------------------------------​

W końcu jednak kancelaria podjęła wymagane decyzje w typowy dla siebie sposób czyli nie podjęła ich wcale. Sprawę mobilizacji przeczekano i w końcu jej nie ogłoszono. Strategiczne cele na terytorium Rosji? Jakie cele panie żadnych nie znaleziono, armia miała iść tkz „falą”. W sprawie Francji? Czekamy na rozwój wydarzeń. Rozbudowa armii? Tak jak dotychczas. I tyle ot cała nasza wielka doktryna wojenna.
Szliśmy na wojnę tak jak nam wódz kazał ciągnąc za sobą te wielgachne armaty. W Prusach czego jak czego ale armat to na pewno nie brakowało. Chyba nie było dywizji która by nie miała własnej brygady artylerii.



Wielka Czcigodna Kancelaria 24 październik 1843

Otto: Cccoooooooo?!?! Rozwalili nas? Ile oni tam tego wojska maja?

Koles od przedstawiania sytuacji na froncie: Jedną.

Otto: No to świetnie bo my mamy 10 a wcale nie czuje się silniejszy.

Koleś: Mamy tylko 6 armii na froncie łącznie 150 tys Rosjanie mają 120 tys.

Otto: No to chyba mamy przewagę nie, przerzućcie tam jakieś siły i już, no Boże drogi.

Koleś: Tak jest




10 stycznia 1844

Otto: WOOHO wygraliśmy no nareście.

Ogólne Taak. Jeej. HA HA

Hans: I pomyśleć że Austria ogłosiła mobilizację.

Freedrish: Rosja też.

Gruber: Znają się na wojnie jak Hans na gotowaniu czyli wcale.

Hans: Jeszcze narzekasz?

Otto: No to mości panowie za ile wkroczymy do Petersburga? – powiedział z wielką dostojności

Gruber: Jakiś miesiąc zawżdy panie.




6 miesięcy później

… nasza armia znowu w odwrocie.

Zebrani: Znowu? Nie noo… No kuuurde

Otto: Trzeba cos z tym zrobić bo inaczej guzik z tego będzie

Freedrish: Może ogłosimy mobilizację

Hans: Trzeba było wcześniej teraz już za późno

Freedrish: A wcześniej też nie bo wygramy bez strat…

Otto: Właśnie…

Hans: Austriacy są już za Uralem dobra jest, wygrają za nas.

Otto: Oni za Uralem a my dalej na granicy noż kurw…



I rzeczywiście tak było wojna chyliła się już ku końcowi. Resztki sił Rosyjskich starały się zachować pozory niebywałej siły i wytrzymałości podobnie jak Carat. Austria również bardzo współczuła Rosjanom i mimo swojej kiepskiej kondycji gospodarczej bardziej interesowała się kondycja państwa Rosyjskiego usilnie starając się je przekonać że dalsza walka tylko przyniesie im większe straty. Rozmowy te trwały całkiem długo może miesiąc czy dwa. W listopadzie kiedy Prusakom udało się w końcu otoczyć wroga w rejonie Królewca i dążyli właśnie do jego unicestwienia rząd Austrii wysłał rozpaczliwy list do Petersburga:
„Bracia ze wschodu opamiętajcie się wasze państwo nie jest w stanie dalej walczyć a biedni ludzie umierają bez szansy na ratunek. Zdajemy sobie sprawę że wy również troszczycie się kondycje naszego państwa i wysyłacie wojska do Prus bo tam zima mniejsza i lepiej się walczy. Nie martwcie się o nas u nas wszystko jest jak trzeba, wysłaliśmy wam kolejna armie. Jest świetnie wyposażona, dostarczy wam tak potrzebnej w tym okresie amunicji i broni.”


Otto: Dziwna ta polityka…
TAK CZY SIAK WYGRALISMY TE WOJNE!!
Nie zrobiliśmy w niej nic ale WYGRALIŚMY HAHA. Zgodnie z warunkami pokoju dostajemy cała Rosyjska cześć polski.


Szkoda tylko że termin „cała Polska” inaczej był rozumiany u nas a inaczej za Bug Bóg zrozumiałą strona wschodnia a inaczej strona zachodnia, ale to już opowieść na inna bajkę.

 

Cesarstwo Austrii 1849 - 1859


Lata 50-te XIX wieku to okres dla Austrii wielkiej chwały. W przeciągu 15 lat Austria z podrzędnego państwa w Europie stała sie wielkim mocarstwem, które kreowało politykę w całej Europie. Wielkie zwycięstwo nad Rosją, kolejne podboje na Bałkanach, wreszcie problemy Francji sprawiły, iż Austria miała się bardzo dobrze.
Europa w tym okresie przechodziła dośc szybki okres indystrializacji. W kolejnych państwach wygrywały rządania liberalnych kapitalistów. W Prusach, Rosji, Piemoncie, a przede wszystkim w Wielkiej Brytanii i Austrii roczanie powstawało po kilka wielkich fabryk, które nakręcały gospodarkę. Towary wymieniano znacznie szybciej dzięki transportowi kolejowemu, a fabryki budowały szybciej, taniej i wydajniej dzięki zastosowaniu najnowocześniejszych materiałów i technik produkcji.
Jednak w Europie istniała czarna dziura gospodarki przemysłowej - Francja. Państwo to pod koniec lat 40-tych niemal cudem unikneło wojny domowej. Kolejne rządy upadały. Dbano jedynie o wielkośc skarbca. Nie inwestowano w przemysł, koleje w Armię i Marynarkę. Francję zaczęto nazywac chorym organizmem Europy.
Widząć te problemy, a także zmieniającą się sytuację polityczną w Europie najwieksze mocarstwa postanowiły zwołać II Konferencję Londyńska, która miała ustabilizować sytuację na starym kontynencie.


II Konferencja Londyńska - luty 1949.
Ustalenia konferencji:
- usankcjonowano podboje austryjackie na bałkanach.
- zobowiązano się do tłumienia wszelkich buntów na terytorium Francji tak aby niedopuścić do wojny domowej.
- podpisano układy o handlu europejskim
- usankcjonowano zajęcie przez Rosję pn Szwecji. Rosja wobec nacisków Austriacko - Pruskich zobowiązała się do zaprzestania dalszej ingerencji w tym rejonie.
W skutek rozbieżnej polityki Prus i Rosji w sprawie Imperium Otomańskiego nie podpisano żadnego porozumienia w tej sprawie. Prusy wciąz gwarantowały niepodległośc temu państwu. Rosja oficjalnie wypowiedziała się na temat roszczeń względem Turcji w Azji Mniejszej. Zapowiadało to wojnę między tymi państwami w przyszłości. Austria i Wielka Brytania, będące sojusznikami ww państw zobowiązały się do nieingerencji w te sprawy. Ponadto Austria przestała uznawać zdolnośc Państwa Tureckiego do samostanowienia i poparła rosyjskie żadania względem terenów Azji Mniejszej.

Wojna prusko-rosyjska - 49 - 52
W maju 1949 roku Carat wystosował do rządu Tureckiego note dyplomatyczna z rządaniem przekazania 12 prowincji we wschodniej częsci Azji Mniejszej. Imperium Otomańskie zwróciło sie w związku z tym do państw sasiednich z prośba o pomoc i jednoczęsnie odrzuciło stanowczo żadania rosyjskie. Wobec tego 27 czerwa 1949 roku Rusja wypowiedziała wojnę Turcji.
Wcześniejsze przygotowania wojsk rosyjksich do wojny umozliwiły im szybko przekroczenie granicy i zajęcie kilku prowincji. Jednak Carat prowadzący bardzo słaba politykę zagraniczna nieprzewidział, iż stanowisko Prus w kwestii turcji moze byc tak stanowcze. Prusy upewniając się, iż Austria, Wielka Brytania i Francja pozostana neutralne zarządały w listopadzie 1949 roku natychmiastowego wycofania się Rosji z wojny i podpisania pokoju z Turcją. Rosja odmówiła wobec czego 22 stycznia 1950r Prusy wypowiedziały wojnę Rosji.
Pruski plan zakładał szybko marsz w kierunku na Petersburg, tak aby zmusić Rosjan po pokoju i odciążyć wojska tureckie walczące na froncie. Blisko 25 dywizji pruskich ruszyło szybkim marszem w kierunku stolicy rosyjskiej. Praktycznie bez wiekszych walk juz w lipcy 1950 roku Prusacy zdobyli Petersburg i spacyfikowali miasto. Widząc widmo totatnej porazki rosjanie zdecydowali się na całkowita mobilizację. Petersburg przez 4 miesiące był okupowany przez Prusaków. Car na pokładzie żaglowca Piotr I uciekł z miasta i na ląd wyszedł dopiero w Helsinkach, gdzie okrężna drogą udał się do Moskwy, skąd zamierzał prowadzić dalszą walkę. Wszelkie próby zawarca pokoju wysyłane przez prusy były ignorowane. Carat był zdeterminowany do dalszej walki. Ambasador w Wiedniu powiedział, iż drugiej porażki w ciągu 10 lat ten kraj nie zniesie, w związku z tym będzie walczył do końca.
Gdy zmobilizowane wojska rozpoczeły marsz w kierunku stolicy kraju dowództwo pruskie zdecydowało o własnej mobilizacji. Dwa kraje posuneły się do ostatecznych kroków w walce o zwycięstwo. Druga połowa roku 1950 i pierwsza 1951 to ciągłe walki w pólnocnej rosji. W ich wyniku rosjanie okrązyli i zniszczyli kilkanaście doborowych pruskich dywizji. Front załamał się i Rosjanie przeszli do natarcia na wszystkich kierunkach. Dysponowali przewagą 10 krotną. Odbito Petersburg a także wdarto się na tereny mazowsza i wielkopolski.
Mimo zmobilizowania blisko 50 dywizji prusacy wciąz nie byli sprostać liczebnie wojskom rosyjskim. Co prawda na własnym terenie operowali znacznie lepiej, korzystając z nowocześniejszej strategii i taktyki ale liczebnośc i wręcz nieograniczone zasoby ludzie armii rosyjskiej brały górę.
Gdy we wrześniu 1851 roku wojska rosyjskie znalazły się 300 km od Berlina rząd w Wiedniu zareagował. Zwołano wiedeńską konferencję pokojową mocarstw, która miała dopperowadzić do zawarcia pokoju. Rozmowy trwały ponad 6 miesięcy. W ich trakcie obie walczące strony wielokrotnie zrywały rozmowy, co kończyło sie kowymi walkami na froncie. Ostatecznie 26 marca 1852 roku w Wiedniu podpisano układ pokojowy kończący wojnę. W jej wyniku wszystkie tereny które zdobyły w wyniku Wielkiej Wojny Wschodniej wracały do Rosji i dodatkowo prusy zobowiązywały się do zapłacenia odszkodowań w wysokości 30 mld funtów jako reparacje wojenne.
Wojna prusko - rosyjska wykazała słabość pruskiego systemu gospodarczego. Co prawda wyższe technologie i bardziej bitne oddziały były w stanie zając stolice wroga to jednak liczebnie Prusy nie były w stanie samodzielnie sprostać przeciwnikowi. W wyniku wojny rosja straciła prawie 4 mln ludzi a prosy póltorej miliona. W większości byli to wykwalifikowani rzemieślnicy, którzy w wyniku mobilizacji zostali wcieleni do wojska. Prusy jednak na 5 lat odwlekły widmo rozgrabienia Turcji. Czy jednak koszty nie były za duże? Wojna prusko-rosyjska pod względem ekonomicznym była dla oby krajów tragiczna. Skarbce do tej pory pełne stały się puste. Brakowało pieniędzy na wszystko a długi rosły. Za to państwa neutralne w tym konflikcie: Wielka Brytania i Austria bogaciły się na potęge korzystjąc z popytu na broń i produkty potrzebne dla armii.

Przebieg wojny prusko - rosyjskiej


Niecały rok po wojnie prusko - rosyjskiej Austria i Wielka Brytania na podstawie tajnego porozumienia z Londynu wypowiedziały wojnę turcji i zagarneły rozległe tereny (pd Bałkany i Egipt). Tak oto jeszcze raz jakże prawdziwa okazała się maksyma. Gdzie dwóch się biije tam trzeci korzysta.


Zdobycze na Bałkanach

Po roku 1853 w Europie panował względny sposób. Ustalenia konferencji w Londynie i wojna prusko - rosyjska zniechęciły kogokolwiek do wojny. Prowadzono zamiast niej wojne gospodarczą i wyscig zbrojeń. Austria rzuciła Wielkiej Brytanii wyzwanie gospodarcze. Ambitny plan zakładał do końca 1960 roku przegonienie brytyjskiej gospodarki i stworzenie z Wielkiego Cesarstwa najwiekszej gospodargi świata. Plan został zrealizowany jeszcze szybciej niż zakładano. Już w 1858 roku austria zrównała się pod względem potencjału przemysłowego z WB, a rok później przegoniła ja stając się PIERWSZĄ GOSPODARKĄ ŚWIATA.

 

Cesarstwo Rosyjskie 1849-1859

Wspomniane dziesięciolecie w dziejach Rosji można nazwać czasem rewindykacji, podbojów i umacnianiem pozycji międzynarodowej. Do wspomnianych kwestii należy także zauważyć zmianę europejskich sojuszy.

Gdy wybuchła pierwsza wojna na wschodzie i Matuszka Rosja została najechana przez Prusy i Austrię, A.G. Daretti bardzo liczył na swojego francuskiego sojusznika... Jak się potem okazało strach zajrzał w oczy francuskim oficjelom. Pogłoski że francuski żołnierz nie nadaje się nawet na papier do du.. okazały się prawdziwie. Rosja przegrała...ale pamięć o francuskim występku pozostała w pamięci A.G. Darettiego.

W 1849 roku realizując nakreślony wcześniej plan podboju Turcji wojska rosyjskie przekroczyły granice na wschodzie tego kraju. Dywizje rosyjskie parły w głąb kraju łamiąc wszelki turecki opór. Niestety 22 stycznia 1850 roku Prusy i ich tchórzliwy przywódca korzystając z zaabsorbowania rosyjskiej armii w Turcji wkroczyły na Białoruś i Litwę. szybkim marszem zajęły nie bronioną stolice. A.G. Daretti postanowił zawrzeć pokój z Turcją zmobilizować rezerwy i uderzyć z całą mocą na agresora. Po 8 miesiącach losy wojny odwróciły się. Okazało się że bez pomocy austriackiego protektora gnuśny pruski władca który jest miernota w sprawach militarnych kompletnie sobie nie radzi. Wojska pruskie które przekroczyły granice zostały unicestwione, a armia carska przeszła do ofensywy. Po następnych 4 miesiącach wojska rosyjskie stały już pod Berlinem, i gdyby nie naciski ze strony Austrii skutki tej wojny dla Prus byłyby znacznie poważniejsze. Traktat pokojowy nakazywał oddanie wszystkich zagarniętych przez Prusy ziem.

W kolejnych latach trwał podbój Turcji i przemiany ekonomiczne. Kraj przestawił sie ponownie na tory gospodarki kapitalistycznej. Powstały pierwsze linie kolejowe i nowe fabryki. Warto jeszcze nadmienić zwrot w polityce dokonany przez Austrię. Tamtejszy władca dostrzegłszy potęgę Cesarstwa wystąpił z propozycją zawarcia sojuszu dwóch Cesarzy na co A.G. Daretti przystał jednocześnie wypowiadając sojusz Anglii.

 

Lata 1871-1876 były dla Francji czasami wyjątkowej propserity. Państwo z nad Loary mogło dzięki zwycięstwie z Prusami wreszcie w spokoju się rozwijać. Rząd francuski nie miał zamiaru pozwolić na zakłócenie tego w żaden sposób i zrealizował to zamierzenie w 100%. Jednak trzeba pamiętać, że nie było to rzeczą łatwą. W 1871 przemysł francuski mógł się dynamicznie rozwijać jednak działo się to tylko dzięki ogromnym ulgom dla zakładania przedsiębiostwom i dla ich funkcjonowaniu. Tak naprawdę Francja traciła setki tysięcy funtów każdego dnia - dziura budżetowa była największa w dotychczasowej historii świata. Kryzys udało się zażegnać tylko dzięki ofiarności królowej brytyjskiej i pożyczce z USA. Dzięki temu udało się wyjśc na prostą i obecnie saldo jedynej europejskiej demokracji jest dodatnie. Ponadto Francji udało się zmniejszyć przepaść dzielącą ją od królestw Austrowęgier i Wielkiej Brytanii, atakże umocniła się na pozycji trzeciej gospodarki świata.

Wojna i przeobrażenia świata
Francja po wygranej wojnie z Prusami zamierzała odbudować swoją dawną potęgę gospodarczą. Niestety dążace do wojny państwa wschodnie - Rosja i Austrowęgry zaatakowały demokratyczny sojusz. Sytuacja Francji była wtedy beznadziejne - nie posiadała armii, floty i pieniędzy. Dziura budżetowa w tamtych latach wiąż sztraszyła. Dlatego też premier z radością przyjął separastyczny pokój oddając Bolonię. Jednak rząd i obywatele zdając sobie, że to kupczenie z szatanem dało tylko chwilę wytchnienia. Francuzi zapowiedzieli, że sytuacja w której ich państwo jest bezradne już się nie powtórzy. Liczba ochotników uniemożliwia wcelenie do wojska nawet połowy, mimo zaplanowanego planu zwiększenia armi ponad dwukrotnie. Francja od teraz zamierza stosować zasadę - chcesz pokoju, szykuj się do wojny.

 

Jako że aarów pisać mi sie nie chce, to przynajmniej wrzucę aktualną mapkę świata

Uwaga, duże


Temat zamknięty i oczyszczony.

Thomas_PL