Kebra Nagast - Chwała władców Abisynii

ክብረ ነገሥት

Kebra Nagast - Chwała władców Abisynii​

Zamiast wstępu - rodowód dynastii Salomońskiej

Było to za czasów panowania wielkiego króla Izraelskiego Salomona syna Dawida, syna Jessego, syna Obeda, syna Booza, syna Szalmona z pokolenia Judy, przybyła do Jerozolimy ze swą świtą wspaniała królowa Szeby, Makeda złożyć światłemu władcy wizytę i byli sobie mili. Powróciwszy do Aksum, Makeda powiła syna i nazwała go imieniem Menelik. Gdy osiągnął on wiek dwudziesty wyruszył do miasta swego Ojca i rok tam bawił w towarzystwie Arcykapłanów. Widząc iż najświętsza Arka Przymierza więcej bezpiecznie się w Jerozolimie ostać nie może, wykradł ją i do Aksum przywiózł. Takie to były losy Arki i tak wielka dynastia Salomońska we władanie Etiopię objęła i włada nią po dziś dzień.

​

Wkrótce pierwszy odcinek​

 

Rozdział I

ክብረ ነገሥት

Kebra Nagast - Chwała władców Abisynii​

Z księgi Dawita I

Zapłonęły ogniska i cienie przodków się rozbiegły po skałach
oto przyszedł ten który krew słusznie przeleje
a ziemia podeszew jego kształt zapamięta
drżyjcie niewierne oczy nim was zroszą łzy
(KDI 1,1-4)

Był to 8 Ṭəqəmt Amätä Məhrät 1392 po narodzeniu naszego Pana Jezusa Chrystusa. Ludem naszym władał Dawit I z rodu Salomona, potomek Menelika wielkiego syna króla Jerozolimskiego Salomona i Mekedy umiłowanej królowej Szeby. Hordy niewiernych tak z północy gdzie piramidy jak z południa i zza wody wielkiej gdzie słońce wschodzi i na pustyniach nieprzebytych gdzie gaśnie urągały naszemu Panu, ostrzyły ostrza i drzewce na nasz lud wybrany. Jeden on bowiem wiary świętej dochował. Władca nasz poszedł do świątyni gdzie Święty Przybytek, 40 dni tam pościł wstrzemięźliwość od wszelkich uciech zachowując. I pytali między sobą Czyżby wódz nasz już umarł? I poczęli już ludzie gnuśni do uzurpacji się gotować, gdy zza zasłony wyszedłszy Pan nasz ziemski przemówił. "Pan Bóg nasz tam gdzie słońce w zenicie ruszyć nakazał". I rozwarło się niebo i śpiew anielski posłyszeli wszyscy i padli na kolana.

I nadszedł 28 Khedar i jako szarańcze na niewierny lud Egiptu Jahwe sprowadził tak na Adal Dawita i mężów dzielnych plemion mu poddanych kwiat. Z ciał czarnych pogan czerwona krew pociekła i półksiężyc krzyżowi się pokłonił. I każdy obaczył że prawdziwie Bóg sobie Dawita i jego lud upodobał.

​

Była za morzem szerokim kraina Arabią zwana, władców jej których ojcowie słusznie dary Panu naszemu Jezusowi złożyli szatan Mahomet zwiódł i ku zgubie wiecznej prowadził. Jeden z nich pan Jemenu słysząc o dzielnych czynach i znakach jakich Dawit dokonał, posłańca wysłał i tak jego usty przemówił "Jeśliś prawdziwie ten który się Bogu samemu podoba weź swoją laskę i jako Mojżesz Czerwone Morze przekrocz chybaby łgarzem jesteś to w odmętach zgiń by cię Allach oglądać nie musiał". I wstał Dawit z tronu na którym zasiadał i wzrokiem srogim spojrzał na posła i język postradał człowiek ten iżby więcej bluźnić nie mógł. Armię wielką natychmiast zaczął Pan sposobić i dziwili się ludzie Czyżby On morze chciał przestąpić? I pytali czy zmysły postradał, i zwątpiło wielu. I włóczników najprzedniejszych dziesięć tysięcy nad brzegiem wód postawił w mieście co zwie się Tadżura, i przeprawił flotą najemną Dawit swe zastępy do Arabi gdzie miasta Niewiernych oblegał i zdobywał, i klękał znów półksiężyc przed krzyżem i bogate dary Dawit otrzymał.
A było tam miasto Mekka czcią niesłychaną otoczone. Obóz swych armii i armii lenników swych Dawit rozbił w sumie dwudziestu tysięcy, i przyszedł nocą do niego pan Jemenu i rzekł. Oszczędź panie to miasto bo świętem jest przybytkiem Skały którą Bóg Abrahamowi dał. I Dawit oszczędził miasto ale jako Arkę Przymierza Menelik tak on Skałę rozkazał nocą skraść tak iżby nikt z niewiernych nie był tego przytomny. I do dziś Skała obok Arki bezpiecznie spoczywa.

​

I wieść się rozbiagła ku czterem stronom świata, że panu naszemu Dawitowi odtąd Mekka hołdy składa i wyruszyły hordy niewiernych mahometan aby swe miasto święte z pod jego zwierzchnictwa wyrwać. Lecz Bóg nasz prawdziwy bezecne bandy pozwolił rozegnać na chwałę Swoją wielką.

​

Na południe podli rządzili władcy i wierze jedynej urągali. Wyruszyli więc wspaniali wojownicy nasi aby i oni się przed panem naszym ugięli i ziemie swe postradali.

​

Pan nasz był mężem odważnym ale i roztropnym, gdy więc możni mamelucy z Egiptu o pomoc poprosili, on jej udzilił aby przychylność ich sobie zapewnić i potęgę swą potwierdzić.

​

Powróciwszy po latach wojen do swej ojczyzny mądrze i sprawiedliwie władał Dawit i żaden z jego lenników, ani z chrześcijańskich książąt Hadżazu i Omanu ani nawet z Mahometan panów Jemenu, Adalu i Suahili, nie ważył się sprzeciwić Jego woli

​

Był 1 Hamle Amätä Məhrät 1408 gdy za radą mędrców i świętych ludzi władca nasz Dawit niewolnikom i innym o podłym pochodzeniu którzy sekret czytania komuś niechybnie skradli świętej księgi naszej czytać zakazał iżby ich place jej szlachetnych stron nie zbrukały. I wiedział pan że czyni dobrze.

Wielokroć dowiódł Pan nasz iż prawdziwie Świętej Wiary jest obrońcą i Chrystusa rycerzem, lecz i mądrość cenił. Gdy więc kapłani gnuśni ośmielili się żądać by mędrca imieniem Josse ze Swej świty usunął wielce się rozgniewał i swe lwy nimi nakarmił.

Miał Dawit liczne potomstwo od Boga niechybnie zesłane, a wśród niego Quanstantinosa najbardziej sobie umiłował.

Wielkie były znaki roku 1416 , Dawit nasz władca umiłowany i pan litościwy, mąż sprawiedliwy i mądry pogromca Arabów strażnik Arki noc całą przed Yakatit 20 pościł i z samym Bogiem rozmawiał. Gdy pierwsze promienie słońca do przybytku poczęły dochodzić na dziedziniec wyszedłszy ciało swe opuścił Duch Jego by przez orszak Aniołów do niebios być odprowadzon. I płakał lud za swym władcą i wielka była rozpacz. Siedem dni i siedem nocy trwał smutek i gdy łez już nie satło oto Quanstantinos syn umiłowany Dawita otrzymawszy klucze do przybytku osierocony lud w swe władanie objął.
​

​

 

Zgadza się ale dlatego jest ciekawie. Co do przegrywania każdej bitwy to też fakt dlatego jedyna możliwość pokonania Jemenu to był właśnie atak na ich armie wtedy kiedy była na to nie gotowa. Co do buntów to jest to jeden z powodów dla którego uwalniam wasali bo w przypadku upadku rządu wtedy tracę tylko prestiż a ewentualne prowy idą do wasali, i jeszcze bonus w postaci stabilności +3. ;-) co zresztą okaże się pomocne w przyszłości. Pozdrawiam.
PS. etiopia nawet nie tyle "praktycznie nie ma handlu" co nie ma go w ogóle ze względu na brak techów.

---------- Post added 29-01-2012 at 13:50 ---------- Previous post was 27-01-2012 at 21:25 ----------

ክብረ ነገሥት

Kebra Nagast - Chwała władców Abisynii​

Z Księgi Quanstantinosa IV

Popatrz na ich blade twarze
spójrz jak się śmieją z naszych ubogich chat
lecz przyjdzie dzień sądu
i białe ciała ich kobiet będziemy posiadać
(KQIV 2,56-60)

Niespokojne to były czasu gdy Quanstantinos IV we władanie Etiopię objął. Jeno chwała i bojaźń przed Imeniem jego Ojca posłuch śród wasali zapewniała, więc nim ciało Jego całunem spowite wystygło, już poczęli do spisków się sposobić. Wiedział o tem Quanstantinos przeto pierworodnych synów swych wasali do stolicy zawezwał iżby rękojmią pokoju i posłuszeństwa byli.

Cieniem wielkiego Imienia zwali ludzie gnuśni Quanstantinosa nie bacząc na świetne Jego przymioty. Jako więc Dawit syn jego krwią niewiernych władzę swą na ziemi zechciał zapisać.
Zebrawszy hufce bitne postrach uczynił na ziemiach Iraku tak że pan jego władze naszą uznać był zmuszon i świętej Arce i krzyżowi pokłonić.

Wielka wojna się tedy poczęła. Złodzieje miasta świętego Mamelucy z Egiptu, panowie Maroka i Trypolitani z krain dalekich, niewierny Nadżad któren jeden władzy naszej w Arabi urągał, wszscy ku naszym ziemiom wyruszyli i wielce się lud lękał. Siedem lat wojna ta straszna trwała i wielu świętych mężów swe życie w obronie wiary świętej oddało niechybnie do pocztu męczenników dołączywszy.

Z wojennego zamętu Bóg Nasz szczęśliwie nas wyprowadził Trypolitanie władzy naszej oddając.
Nie bacząc na rękojmie Panu naszemu daną psy niewierne z Adalu i Suahili panu naszemu bić pokłonów poniechały. Ciała ich synów pierworodnych rozczłonkowane ku czterem stroną swiata rozesłał Quanstantinos iżby nikt więcej jego władzy się nie sprzeciwiał. Tyranów Armia swą ogromną obałił i ochrzczonych możnych na tronach osadził.

Był lud dziki na południu dalekim Monomatapa który Chrystusa nauk nie słyszał, i zaniósł dobrą nowinę mu pan nasz i złota skrzynie po brzegi wypełnione ku ojczyzny przyniósł.



Ledwo się rany na ciałach wojowników naszych zabliznić się zdołały, a już Tureckie hordy ku Trypolitani wyruszyły. Pan nam zwycięstwo przyniósł.

Zaprawde wspaniałem królestwo nasze było ale gdy do pana naszego poselstwo mężów o twarzach bladych choć w Chrystusa wierzących przybyło i o kraju swem Burgundi opowiadać zaczęli słuchał uważnie.

Natychmiast najprzedniejszych ze swej świty ku za morze ku krainie Europą zwaną posłał iżby wieści te o bogactwach i zamkach warownych potwierdzić.
Wielką wiedzę posiedli ci ludzi i gdy ku ojczyźnie swej powrócili wielce jej szczęśliwości przysposobili.



Pan nasz znudzony niewiastami swemi na licznych wojnach pojmenemi gdy bladą skórę panien Burgundzkich obaczył wielką chęcią ku nim zapałał.
Wysłał więc poselstwo swe z licznemi dary i bez księżniczki Burgundzkiej powrócić zakazał.
Przybyła Anna Burgundzka i wielkie wesele się w stolicy naszej odbyło.




Wielkich czynów niechybnie Dawit dokonał mieczem i krwią, lecz niechybnie w niwecz czas by je obrócił gdyby nie to co piórem i słowem Quanstantinos uczynił.
Choć wielce się kapłani i możni burzyli i na życie pana naszego śmieli się dybać sprowadzał na dwór swój ze świata całego mędrców i szczodrze ich złotem obsypywał. wiedział bowiem pan nasz iż Etiopia silna była jeno siłą swych lenników która walutą niepewną niezwykle była. Tak to mozolnie do twierdzy niewiedzy oblężonej przez niewiernych hordy i od reszty świata chrześcijańskiego odgrodzonej sprowadził Wielki władca nasz umiłowany Boskie światło nauki iżby z najprzedniejszemi królestwami się równać nasze mogło.
Wielce niespokojne czasy to były bunty po całem kraju się rozlały i brat brata zabijał, lecz wiedział pan iż czyni dobrze.

Waśnie i spory Mamelucy widząc ostrza na nas sposobili. Tak to się wojny nieustanne zaczęły i kresu ich chyba Bóg jeno znać mógł.



Wielka radość w całem królestwie zapanowała gdy Quanstantinos święte miasto Chrystusowe przodka swego Salomona z rąk niewiernych odbił.



Choć dziś wielką miłością lud nasz Quanstantinosa darzy z rąk ludu tego stary Pan życia został pozbawion. I choć zabojce lwom na pożarcie rzucono a wioskę jego wraz z pobratymcami jego spalono by świętem ogniem zło wypalić to sprawiedliwości i tak niechybnie nie było za dość.



Tak to Nahase siódmego, 1455 Największy władca w dziejach Etiopii życie swe postradał.
A i syn jego i następca Na'od o życie swe nie mógł być spokojnem.



I świat cały znany, lenników wszystek tak na wschodzie panów Syrii, Iraku, Arabii jak na połodniu Suahili dalszego spraw biegu nie mogli być pewni. I nawet król Burgundzki którego twierdze w Algierii wyrastać zaczęły o los kraju swej córki się martwił.​

---------- Post added at 14:42 ---------- Previous post was at 13:50 ----------

PS Jak naciśniesz to mapka będzie wieksza. Pozdrawiam