"Korona" Dzieje Państwa Słowian

No dobra korzystając z tego iż obecnie jestem na dobrowolny bezrobociu ^_^\' i mam troszke wolnego czasu chcę spróbować swoich sił w tworzeniu AAR-a doświadczenia w tego typu pracach nie mam praktycznie żadnego ale warto spróbować wszelkie uwagi będę brał do siebie i próbował poprawiać Technika AAR-a będzie różna raz spowiedz kronikarza raz narrator a raz Bóg wie co inspirację czerpię z innych waszych wspaniałych AAR-ów których miałem przyjemność czytać i które naprawde mnie zainteresowały no dobra dość mówienia czas na działanie.

wersja gry: Europa Universalis III In Nomine (spolszczenie pobrane z forum)
poziom trudności: Normal ( chcę się pobawić w tworzenie regionalnego mocarstwa a nie rozbiory )
państwo: Polska
cele: ciekawa rozgrywka, budowanie lokalnego mocarstwa dalej utworzenie Imperium Słowiańskiego ​

PS. wdzieczny bym był udzieleniem rady gdzie moge lub jak moge robić mapki gdyż dla mnie jest to ciemna magia

miłej lektury

 

PROLOG



Początek​

Historia ta swój początek ma na przełomie zimy i wiosny roku pańskiego 1386 wtedy to mroźnego wieczoru 4 marca w katedrze wawelskiej wielki książę litewski Władysław II w obecności kwiatu polskiej szlachty złożył śluby i został koronowany na władcę odbudowującej się po latach rozbicia dzielnicowego Korony. Ceremonia ta była od początku inna niż wszystkie do tej pory skromna i przy obecności jedynie najważniejszych osobistości, brak wystawnej uczty brak jarmarków i festynów organizowanych na cześć nowego władcy i specyficzna pora- wszystko to budowało niepokój... i oddawało sytuacje w kraju. Podczas samej ceremonii w momencie nakładania korony nowemu władcy wiatr wyłamał drzwi katedry i wdzierając się w głąb zgasił prawie wszystkie świece wywołało to strach i poruszenie wśród zebranych jeden z nich stwierdził iż jest to znak od Boga że błędem było oddanie chrześcijańskiej korony „litewskiemu barbarzyńcy” czy miał rację ? Ocenicie sami…

Sytuacja w regionie​

Rozpoczął się burzliwy okres w Europie Środkowej. Wciąż jeszcze słaba Polska posiadająca ambicje zbudowania potężnego królestwa połączona unią personalną z chrześcijańską Litwą (która chrześcijańska była tylko z nazwy), burzliwa sytuacja w Czechach (walka tamtejszych możnowładców o tron) czy rosnąca potęga korony Węgierskiej- sytuacja w regionie nie mogła być stabilna. Do tego dochodziła bardzo słaba sytuacja ekonomiczna mroźne przeciągające się zimy i gorące lata spowodowały zmniejszenie ilości i jakości plonów, w regionie panował głód, rosło nie zadowolenie społeczeństw głownie chłopów na których mimo tak ciężkich warunków nałożone były ogromne podatki.

WŁADYSŁAW II 1386-1399​

​

O Litewskiej Krucjacie, szczodrej Jadwidze , Rokoszu i węgierskim zamieszaniu​

O pierwszych latach panowania Króla Władysława w Koronie nie można napisać zbyt wiele pochłonięty stabilizacją sytuacji na Litwie ( ciągłe walki z niewiernymi i próba narzucenia religii chrześcijańskiej litewskim i ruskim narodom) zajęły go na tyle że nie mógł zając się odbudową Polski jego obowiązki tymczasowo przejęła małżonka, królowa Jadwiga później nazwana Szczodrą. Pochodziła ona z biedniej szlacheckiej rodziny.Jedną z pierwszych decyzji było zmniejszenie podatków nakładanych na chłopów czym zyskała sobie ich sympatie narażając się jednocześnie szlachcie. Młoda królowa jednak nie przejmowała się tym i dalej poszukiwała kolejnych sposobów poprawy sytuacji najuboższych. Nie zważając na rady królewskich doradców za pieniądze ze skarbca ściągała do kraju zapasy żywności z Europy Zachodniej i wysyłała je w najbardziej dotknięte przez kataklizm regiony królestwa rozdając je głównie najbiedniejszej szlachcie i chłopom. Polityka ta szybko doprowadziła do opustoszenia królewskiego skarbca. Nastroje wśród szlachty były coraz gorsze: „Co to za król, którego wyręcza w rządzeniu słaba i nie doświadczona królowa ?” pytanie to zadawali sobie coraz częściej...

31 września roku pańskiego 1388 -delegacja Polskiej szlachty, na której czele stał Bolesław z Kroczymia wyruszyła na Litwę i na ręce króla złożyła prośbę, aby ten wrócił do kraju i przejął władze od małżonki, gdyż ta rządzi nieudolnie i pogłębia kraj w kryzysie. Król miał się zaśmiać i stwierdzić iż Jadwiga rządzi najlepiej jak potrafi i nie widzi powodu, aby miał natychmiast wracać do kraju kazał zajmować się majątkami i nie zawracać głowy. Oburzona delegacja owszem wróciła ale już niedługo król miał się przekonać, że głowę to ona mu zajmie i to porządnie…Urażona szlachta zbuntowała się… Magnaci i szlachta średnio zamożna dość już miała nieudolnej polityki królowej zawiązała więc rokosz. Na czele staną ten sam Bolesław, który reprezentował interesy szlachty na spotkaniu z królem. Dobrze wyposażona i liczna armia buntowników wspierana oddziałami węgierskimi wyruszyła na Kraków.
Zapytacie skąd odziały węgierskie??? Otóż władca Węgier Zygmunt I za poparciem części magnaterii miał zostać nowym królem Korony, gdy tylko Władysław zostanie obalony.
Królowa wraz z dworem oblegana była w twierdzy na Wawelu. Gdy informacje te dotarły do Władysława ten niemal, że oszalał ze złości, kazał szykować konia , zbierać armię królewską, która znajdowała się obecnie na Litwie i ruszać na pomoc królowej. Armia wyruszyła w długą drogę. Do króla dochodziły niepokojące wieści iż buntownicy posiadają siły co najmniej dwukrotnie liczniejsze i lepiej wyposażone... Gdy Król dotarł pod Wawel przekonał się o tym na własne oczy…Armia królewska wyczerpana podróżą niemiała większych szans na zwycięstwo na dodatek drogę ucieczki zagrodziły wspomniane wcześniej oddziały węgierskie… sytuacja wydawała się bez wyjścia szlachta postawiła ultimatum Władysławowi który miał zrzec się korony Polskiej i Litewskiej i opuścić te ziemie. Król odrzucił tą propozycję i rzekł do swego wiernego sługi Jana: „Jeśli przyjdzie mi tu zginąć toć zginę z Honorem daj woją wybór Ci, którzy chcą mogą odejść Ci co jednak za królestwo życie oddać chcą niech zostaną” jak powiedział tak się stało z 10 tysięcznej armii Króla zostało 7 tysięcy wojów gotów oddać życie za sprawę. Jednak z nadejściem następnego dnia sytuacja się diametralnie zmieniła i do obrony Wawelu przybyły oddziały złożone z chłopów i zubożałej szlachty, które w ten sposób chciały się odwdzięczyć królowej za jej dobre serce. Liczne lecz wyposażone tylko w kosy oddziały dołączyły do armii królewskiej, złe dla buntowników dochodziły również wieści z Budy Król Zygmunt I zmarł oddziały węgierskie więc natychmiast wycofywały się. Pertraktacje rozpoczęły się od nowa Bolesław urażony szlachcic zdawał sobie sprawę, że nawet jeśli uda mu się wygrać to straty będą nieporównywalnie większe niż zyski. Rozmowy trwały długo i zakończyły się porozumieniem. Szlachta zyskała nowe przywileje, Władysław nie stracił korony lecz zobowiązał się zostać na Wawelu i więcej już władzy nikomu nie przekazywać… władzę na Litwie sprawował w jego imieniu brat jego książę Witold.
Zrujnowane pańtw… racja… jeszcze jedna strona konfliktu chłopi…chłopi jak to chłopi jak zawsze wyszli na tym najgorzej podatki znowu podwyższono lecz tylko o połowę, a wściekli szlachcice za to że Ci odważyli się podnieść rękę na Pana nie jedną głowę ścieli… I tak nastał krótki okres stabilizacji. Zrujnowane państwo zaczęło powoli odradzać się, sprzyjała temu nie tylko w miarę spokojna sytuacja polityczna w regionie lecz również natura, która postanowiła przestać nękać słowiańską ziemie kataklizmami.
Na Węgrzech król Zygmunt II został wybrany cesarzem Cesarstwa Rzymskiego co nie ucieszyło Władysława, który szukał odwetu za poparcie udzielone buntownikom sytuacje zaogniał dodatkowo fakt iż Węgry weszły w sojusz wojskowy z Zakonem Krzyżackim. Władysław myśląc o zbudowaniu potężnego królestwa musiał prowadzić rozważną politykę zagraniczną…​

​

​

CDN​

 

ODCINEK I



Władysław II Sprytny 1399-1405

​

Odbudowa gospodarcza i Sojusz Południowy​

Państwo powoli podnosiło się z kryzysu, mądre zarządzanie króla przyczyniło się do powolnego zapełniania skarbca na dwór sprawdzono wybitnych doradców Władysław dzięki temu powoli odzyskiwał zaufanie najbogatszej szlachty. Wraz z poprawianiem się sytuacji coraz częściej powracała wizja Korony jako królestwa, które odgrywało by najważniejszą rolę w regionie. Władysław wiedział iż podobne ambicje ma młody zdolny charyzmatyczny władca Węgier, nowo wybrany Cesarz Zygmunt II, a i Czesi którzy również powoli wychodzili z kryzysu pragnęli odbudować swoją dawną pozycję. Król zdawał sobie sprawę że tylko mocne sojusze pozwolą mu realizować jego plan i tak 15 lipca roku pańskiego 1399 na zaproszenie Króla Władysława do Krakowa przybył Król Austrii Albert IV oficjalnym powodem wizyty było podpisanie umowy handlowej między oboma państwami, nie oficjalnie zaś rozpoczęły się rozmowy o ewentualnym sojuszu wojskowym i tak Władysław zobowiązał się udzielić pomocy militarnej Austrii w wypadku wojny z Węgrami oraz Czechami w zamian oczekiwał pomocy w razie konfliktu z Zakonem Krzyżackim (który wówczas miał podpisany sojusz wojskowy z Węgrami ) zaznaczył jednocześnie, że ziemie Węgierskie go nie interesują. Sojusz został podpisany i przypieczętowany królewskim mirażem. Pozostawała sprawa Czech ku uciesze króla 30 lipca roku pańskiego 1399 przybył wysłannik nowo wybranego króla Czeskiego Wacława I i zaproponował ślub jego córki Dany z synem Władysława Olbrachtem ucieszony król przyjął ofertę. Szlachtę zdumiewały sukcesy dyplomatyczne króla, przyczyniło się do wzmocnieniu prestiżu monarchy zarówno w kraju jak i poza jego granicami ​

O zdolnym Szlachcicu i sukcesach dyplomatycznych na północy​

Korona zyskała silne wsparcie na południu, a co z północą ? Otóż tutaj powraca wątek szlachcica buntownika Bolesława z Kroczymia (miejscowość w Województwie Poznańskim). Nie gdyś zagorzały przeciwnik króla widząc jak mądrze i nowocześnie rządzone jest państwo przez Władysława został jego największym zwolennikiem dodatkowo popadł w łaski królowej, gdy uratował przed śmiercią młodziutkiego Olbrachta królewskiego syna, który o mało co ucząc się polowania nie został omyłkowo zastrzelony. W nagrodę został mianowany Wojewodą Poznańskim, a i król dość szybko poznał się na jego talencie dyplomatycznym. Upoważnił go nawet do prowadzenia rozmów z Pomorzem. Cel jaki musiał uzyskać Bolesław był jasny, sprawić by Pomorze nie wtrącało się do ewentualnego konfliktu z Zakonem Krzyżackim, udało mu się to osiągnąć bardzo szybko. Kolejnym sukcesem Bolesława było polepszenie stosunków z Mazowszem księstwo te podpisało sojusz wojskowy z Koroną a córka księcia Janusza poślubiła jednego z dworzan Krakowskich.​

O przygotowaniach do wojny i Brandenburgii​

Teraz, gdy granice królestwa były zabezpieczone, a sytuacja gospodarcza ustabilizowana można było zacząć przygotowania do wojny, Armia Królewska została zreformowana i powiększona do 10 tys. kawalerii i 5 tys. piechoty dodatkowo zwerbowano około 7 tys. Najemników. Armia litewska na czele której stał Książe Witold liczyła 3 tys. kawalerii i 6 tys. piechoty Armia Mazowiecka, która miała wspierać odziały Koronne około 4 tys. rycerzy, natomiast Armia Austriacka to blisko 10 tys. Siły te miały zmierzyć się z blisko 30 tys. armią Węgierską i 10 tys. armią Krzyżacką. Szykowała się długa i krwawa wojna. Doradcy królewscy odradzali konfliktu radzili zaczekać, lecz Władysław nie chciał nawet o tym słyszeć cel był jasny: odbić ziemie Gdańskie i Warmię od Zakonu uzyskać tym samym dostęp do morza oraz rozbić Zakon raz na zawsze i zmusić Wielkiego Mistrza Zakonu do złożenia hołdu. Aby jednak król mógł wypowiedzieć wojnę musiał uzyskać poparcie zamożnej szlachty pomógł mu w tym ulubieniec magnatów Bolesław podpisano porozumienie na mocy którego miało nastąpić podzielenie nowo przyłączonych ziem na ustalonych zasadach. Teraz już nic nie stało na przeszkodzie realizacji planów Władysława… ale czy aby na pewno ?? otóż nie, problemem mogło okazać się to iż Zygmunt II był cesarzem Niemieckim który za sobą miał całe cesarstwo i poparcie Papieża. Sytuacja ta diametralnie zmieniła się w roku pańskim 1400 wtedy to Zygmunt przeczuwając nachodzący konflikt z Polską odmówił pomocy papieżowi w wyprawie krzyżowej. Spowodowało to nie tylko konflikt Zygmunta z Papieżem ale również konflikt z elektorami, którzy nie mogli zrozumieć tej decyzji fakt ten skrupulatnie wykorzystał Władysław wysyłając wsparcie finansowe Papieżowi w wysokości 6.6 tys dukatów, choć wsparcie to było symboliczne Król Polski i Litwy zyskał uznanie u papieża Bonifacego IX. Tak więc mając przychylność papieża mocny sojusz i ustabilizowaną sytuację na północy, poparcie szlachty król mógł wypowiedzieć wojnę zakonowi.
Wspomnę teraz o Brandenburgii dlaczego pominięto ją w polityce ”zabezpieczającej”? otóż znajdowała się ona w unii personalnej pod panowaniem księcia Luksemburga Jobsta I (?) a od dawana wiadomo było iż Książe ten był w konflikcie z Mistrzem zakonu i Cesarzem, tak więc upadek zniesławionego cesarza i rozbicie Zakonu wielce by go ucieszyło.​

O przewadze na północy początkowych porażkach na południu chorwackim przybyszu śmierci Króla i połowicznym sukcesie​

Tak przygotowany Władysław na czele swojej armii wyruszył z Krakowa na Północ do Płocka skąd miała ruszyć ofensywa na Zakon. Strategia była dość prosta: Korona wypowiada wojnę Zakonowi razem z nią robi to Litwa i Austria (która dołącza się do działań zbrojnych, gdy Węgrzy wywiążą się z zobowiązań sojuszniczych wobec Zakonu) odziały armii koronnej ruszają na Warmię wspomagają ich wojska Mazowieckie armia najemników pozostaje w Krakowie aby wspomóc Austriaków, Armia Litewska uderza na Samogicję i Kurlandię natomiast Armia Ruska pozostaje na południu by ewentualnie wspomóc Polaków i Austriaków w potyczce z Węgrami. Austriacy zaś przechodzą do ataku Węgier i dążą do zdobycia stolicy Budy. ​

​

1 maja roku pańskiego 1400 pod pretekstem pomocy mniejszości polskiej prześladowanej na Warmii i rzekomych prześladowań ludności gdańskiej, Władysław II wypowiedział wojnę zaskoczonemu Zakonowi Krzyżackiemu, spodziewający się tej decyzji Cesarz Zygmunt II wypowiedział wojnę Koronie i Litwie natychmiast po tym, jak dostał wiadomość o polskich działaniach wojennych. Austriacy wywiązując się z zobowiązań wyruszyli na Budę. I tak kończy się okres pokoju w regionie, a zaczyna krwawy okres wojny.

Na północy szło wszystko zgodnie z planem Władysław wkroczył na Warmię tak samo postąpił Książe Janusz Mazowiecki, ku ich zdumnieniu nie natrafili na żaden opór dlatego też Władysław oddając pod komendę Janusza 3 tys. kawalerii nakazał mu wyruszyć na Malbork sam zaś rozpoczął okupowanie jedynej twierdzy na Warmii. Litwini napotykając na pojedyncze oddziały również odnosili sukcesy oblegali twierdze w Samogicji i Kurlandii. Zupełnie inna sytuacja panowała na południu Austriacy zostali rozbici w bitwie pod Sopron (21 maja 1400) również odziały najemnicze wraz z armią ruską napotykały na ogromny upór Węgrów. Niespełna 4 miesiące po rozpoczęciu działań wojennych praktycznie cała Austria prócz Wiednia była okupowana przez Węgrów. Odziały najemnicze ponosiły coraz większe straty, a armia ruska musiała skupić się na walce z ukraińskimi buntownikami na Rusi. Węgrzy wkroczyli do Małopolski i rozpoczęli obleganie twierdzy Krakowskiej. Na północy po 18 miesiącach okupowania padła twierdza w Gdańsku i na Warmii również Malbork był o dzień przed kapitulacją, dlatego też Władysław zdecydował o przerzuceniu armii Królewskiej na południe planował wypędzić Węgrów spod Wawelu i udzielić pomocy swojemu sojusznikowi Albertowi IV. Gdy odziały wyruszyły do Władysława dotarła przerażająca wieść: na wschodzie wykorzystując zaangażowanie sił litewskich w wojnę „środkową” Państwo Moskiewskie wypowiedziało wojnę Koronie i Litwie. Król wpadł w szał sytuacja coraz bardziej się komplikowała na dodatek po wysłanniku litewskim do króla przybył wygłodzony i przerażony człek był to jeden z nadwornych sług królowej oznajmił, iż Kraków padł…na szczęście królowa wraz z dworem zdołała uciec i schronić się na terenie Czech. Władysław długo się nie namyślając skierował swoje siły ku Małopolsce, rozkazał armii litewskiej wycofanie się z obszaru zakonu i uderzenie bezpośrednio na Moskwę. Sytuacja wyglądała beznadziejnie, szlachta coraz częściej rozważała zakończenie wojny, lecz król nie chciał o tym słyszeć. 7 września roku pańskiego 1403 na przedpolach Lublina stanęli naprzeciw siebie dwaj ambitni i zdolni władcy: król Korony i Litwy Władysław II i Cesarz Niemiecki król Węgier Zygmunt II. Armia Węgierska była liczniejsza lecz przeważała w niej piechota, armia Władysława była mniej liczna lecz składała się głównie z kawalerii. Zapowiadała się jedna z największych bitew współczesnej Europy. Pertraktacje pokojowe spełzły na niczym wiadomo było już iż do bitwy dojdzie i tak rankiem 9 września roku pańskiego 1403 rozpoczęła się krwawa bitwa. Początkowo Węgrzy zdobywali przewagę, jednak wszystko zmieniło się, gdy do wojsk koronnych dołączyło wsparcie z Mazowsza i rozbite odziały najemnicze. Po 23 dniach ciężkich walk armia Władysława okazała się lepsza zdziesiątkowana i rozbita armia Zygmunta wycofywała się. Choć bitwa została wygrana straty jakie poniósł Władysław okazały się ogromne i nie pozwoliły na natychmiastowy pościg za Zygmuntem. Odbito Małopolskę i tam Władysław zbierał siły.
Sytuacja na wschodzie również wyglądała lepiej Litwini zdobyli Moskwę. Vasily I król Moskiewski zaproponował pokój na zasadach statutu quo Władysław chcąc dokończyć porachunki z Zygmuntem II ku zaskoczeniu swojego brata ofertę tą przyjął. Zima tego roku rozpoczęła się dość szybko i pierwsze mrozy skuły ziemię już w październiku. Pewnego mroźnego wieczoru król Władysław wezwał do siebie Bolesława, który przebywał właśnie na Wawelu i rzekł mu tak:

„Bolesławie jako najlepszy mój dyplomata bież konia i podążaj na północ przedstaw propozycję pokoju mistrzowi zakonu : Zakon ma zrzec się na korzyść Koronny Warmii i wypłacić haracz w wyskosći 100 tys dukatów”„To wszystko Panie ???” odpowiedział zdumiony Bolesław „przecież przewaga nasza jest na tyle wielka iż możemy żądać więcej ziem”„Bolesławie proszę wypełnij moją prośbę i nie zdawaj więcej pytań wszystko zrozumiesz z czasem” ​

Jak król prosił tak Bolesław zrobił nie konsultowaną z szlachtą propozycje pokoju przedstawił Mistrzowi Zakonu ten zaskoczony taka propozycją przyjął bez wahania. Polska szlachta była równie zaskoczona co zła na króla iż ten podejmuje tak ważne decyzje bez konsultacji z nią. Coraz częściej po cichu mówiono iż król na stare lata stracił rozum. Lecz Władysław wiedział co robi kończąc konflikt z Zakonem i Moskwą mógł skupić się na uderzeniu na Węgry, które choć rozbite miały siły okupowały nadal znaczną cześć Austrii. Bolesław i szlachta nie widzieli również iż gościem króla był Chorwacki możny szlachcic, który prosił Króla o pomoc w uwolnieniu się jego państwa od Węgier w zamian zaproponował sojusz wojskowy z nowopowstałą niepodległą Chorwacją i 50 tys dukatów. I tak mroźnego ranka 3 stycznia roku pańskiego 1404 król kazał mobilizować armię i wyruszać na Węgry. Mimo sprzeciwu doradców udało mu się przekonać szlachtę iż atak z zaskoczenia (kto by się spodziewał ,że Władysław jest na tyle szalony żeby w mroźną zimę przedzierać się przez góry i rozpoczynać atak) jest najlepszym rozwiązaniem ​

​

12 stycznia armia Koronna licząca 15 tys wyruszyła z Krakowa w stronę Węgier. Jakież musiało być zaskoczenie przygranicznych oddziałów, którzy nawet nie stawali do walki lecz uciekali. Na wieść o tym zaskoczony Zygmunt rozpoczął mobilizowanie wojska i czekał na przybycie Władysława, gdy czekał otrzymał wiadomość iż Chorwaccy nacjonaliści zbuntowali się . Król „dwóch koron” pod Budę przybył 4 lutego jednak jego siły były mocno osłabione panująca zima i ciężka droga zrobiły swoje z 15 tysięcznej armii pozostało 12 tysięcy o upadłych moralach. Zygmunt zdążył zmobilizować siły około 20 tys rycerzy gdy obie armie stanęły naprzeciwko siebie jeden z węgierskich wojów rzekł do kolegi stojanego obok:

„Słuchaj brać toć ja chyba chory jestem bo gdy odwrócę się choć na chwilkę i zaraz znów spojrzę to tam gdzie jeden Lach stał zaraz stoją dwa Lachy” ​

Węgierskiemu wojowi nie przywidziało się to Armia Ruska i Litewska dołączyły do Władysława. Rozpoczęła się bitwa jeszcze krwawsza i brutalniejsza niż ta pod Lublinem trwająca 20 dni w mroźnej scenerii zakończyła się absolutnym zwycięstwem sił Koronnych w czasie bitwy życie stracił Cesarz Niemiecki król Węgier Zygmunt II. Choć mocno osłabione siły sojuszu rozpoczęły okupowanie wszystkich większych fortec na Węgrzech. Węgrzy w popłochu wycofywali się z Austrii wiadomo było iż wojna jest dla nich przegrana bez króla z rozbitym w proch głównym wojskiem nie mieli większych szans w kolejnych potyczkach. Lecz Władysław nie oferował żadnego pokoju zbudowany zwycięstwem pragną zdobyć tron Węgierski stało się to jego obsesją gdy niemal wszystkie twierdze Węgierskie padły pozostawała jedna w okolicach, której skoncentrowały się siły węgierskie wycofujące się z Austrii. W miejscu gdzie przed 5 laty doszło do wielkiej bitwy Austriacko-Węgierskiej miało dojść do kolejnej ostatniej bitwy tej wojny 21 maja roku pańskiego 1405 rozpoczęła się bitwa o koronę Węgierską. Władysław staną na czele blisko 20 tys armii sojuszu naprzeciw niego była 9-10 tys armia węgierska na której czele stał syn Zygmunta II Jan I. Gdy bitwa rozpoczynała się rozpoczął się również „deszcz piorunów” wojska Koronne odebrały to jako zły znak… i miały rację bitwa trwała blisko 14 dni tyle też trwała burza nad Sopron a jej przebieg był zaskakujący dla wszystkich 12-tego dnia król Władysław w ferworze walki spadł z konia i stracił życie, przerażeni wojowie koronni szybko zaczęli przegrywać. Bitwa zakończyła się wielką porażką sił sojuszu na czele których stała Korona. Po tej bitwie wojna się skończyła szlachta podpisała pokój na mocy której Chorwacja zyskała niepodległość a Węgrzy zapłacili haracz w wysokości 175 tys dukatów. Wojowie wracali do domów. W Krakowie rozpoczęły się już przygotowania do pogrzebu Władysława i ceremonii koronacyjnej Olbrachta I młodziutkiego królewskiego potomka, który wówczas miał 17 wiosen. Młody król choć brak mu było doświadczenia od początku musiał być rozważny i sprytny czy poradzi sobie z realizacją wizji mocarstwa ?​

CDN​

PS. Co do liczb armii nie są one identczne z tymi jakie miałem w grze pdobnie ma sie do czasu poruszania sie armii itp itd spowodowane jest to iż o napisaniu ARR-a zdecydowałem już po śmierci Władysława więc nie miałem wszystkich danych

 

Umarł Król niech Żyje Król !!! ​

odcinek1​

​

O kontrowersyjnym testamencie i koronacji Olbrachta ​

Po śmierci króla Władysława II Sprytnego w Koronie rozpoczęto przygotowania do koronacji jego następcy syna Olbrachta . Początkowo wydawało się, iż Olbracht zostanie koronowany na króla Korony i nowego księcia Litwy lecz gdy zapoznano się z tajnym testamentem spisanym rzekomo przed wyprawą Władysława na Węgry sytuacja znacznie się skomplikowała. Otóż jeden z fragmentów testamentu brzmiał tak:

„(…) władzę nad Wielkim Księstwem Litewskim przekazuję synowi mego brata Witolda Jarosławowi by ten z Bożym poparciem budował potęgę Litewskiej ziemi(…)” ​

Szlachta Polska na czele z Bolesławem stwierdziła iż testament jest fałszywy według nich testament miał być sfałszowany na prośbę Witolda (wiadomo był iż od czasu gdy Władysław za jego plecami podpisał pokój z Moskalami ten nie darzył go zbytnią sympatią a fakt iż syn jego przeciwnika był by na Litewskim tronie strasznie go drażnił) innego zdania był natomiast sam zainteresowany i litewscy możni. Zanosiło się na kolejną wojnę tym razem o sukcesję Królestwa Litewskiego. I gdy konflikt zbrojny był już prawie przesądzony, Olbracht ku zaskoczeniu Bolesława i polskiej magnaterii postanowił wypełnić rzekomą wolę ojca tym samym zrzekł się korony Litewskiej na rzecz Jarosława.

fragment rzekomego testamentu Władysława II Sprytnego​

Tak 23 czerwca roku pańskiego 1405 w katedrze na Wawelu w obecności całej polskiej elity, wiernego sojusznika arcyksięcia Austrii Alberta IV, księcia Mazowsza Janusza I ,króla Czech Wacława i litewskiej delegacji Olbracht został koronowany na króla Polski. Ceremonia ta była przeciwieństwem koronacji Władysława: piękna słoneczna pogoda wiwatujący tłum na cześć nowego króla i jego małżonki , liczni znaczący bardzo wiele w ówczesnym świecie goście, którzy nadawali ogromnej rangi temu wydarzeniu. Wszystko to budowało wspaniały klimat. O to niektóre fragmenty zapisków pewnego kronikarza:

„Ceremonia ta była niesamowita, zebrała się tu chyba cała Koronna magnateria mnóstwo osobistości całej Europy w gronie, których byli między innymi Wacław I i Albert IV.(…) Przepiękne stroje egzotyczna muzyka i potrawy ale przede wszystkim rozmach.(…) Koronację wielkiego nie tylko słowem króla słowian Olbrachta można śmiało porównać z koronacją największych europy(…)” ​

Ceremonia Koronacyjna Olbrachta Wawel 1405 rok​

Tak więc Korona miała już nowego króla choć zdolnego i ambitnego to bardzo młodego najbliższe lata miały pokazać czy tak młody i niedoświadczony władca podoła kontynuacji wizji Korony jako Europejskiego mocarstwa.

O sytuacji w Europie Środkowej słów kilka





Po 5 latach wojen w regionie sytuacja znów na jakiś czas się ustabilizowała zmiany na mapie Europy Środkowej nie były znaczące tak naprawdę zmieniło się tylko to iż Korona zyskała Warmię i w ten sposób dostęp do morza.


ZAKON KRZYŻACKI



Zakon Krzyżacki w roku 1405 choć nadal posiadał liczne ziemie to niewątpliwie lata świetności miał za sobą. Najpierw po klęsce w wojnie z Polską stracił Warmię (1403), a następnie Wielkiego Mistrza Zakonu Konrada Von Jungingena (1404). Zakon coraz bardziej pogrążał się w kryzysie gospodarczym następca Konrada Klemens August nie radził sobie z rządzeniem tak rozległego państwa. Zakon Krzyżacki chylił się ku upadkowi. Choć nadal związany był sojuszem wojskowym z Węgrami był „łakomym kąskiem” zarówno dla Korony jak i Litwy.​

POMORZE​

Sytuacja Pomorzan była ciężka, państwo to było słabo rozwinięte nie posiadało armii i narażone było na ataki sąsiadów. Dlatego też książe Barnim VI postanowił wejść w królewski mariaż zarówno z Czechami, jak i Polakami. Podpisał również sojusz wojskowy z królem Wacławem I.

BRANDENBURGIA




Na tronie Brandenburskim nadal zasiadał książe Luksemburga choć państwo gospodarczo dość dobrze rozwinięte do czasu panowania Siegmunda I Spokojnego nie stanowiło żadnego militarnego zagrożenia w regionie.​

MAZOWSZE​

Silnie powiązane z Koroną : liczne mariaże i sojusz. Jako odrębne państewko skazane na pożarcie…​

CZECHY​

Po wielkim kryzysie gospodarczym w Czechach nie było już śladu państwo dzięki kontaktom z zachodnimi księstwami Niemieckimi zyskiwały prestiż, posiadało również liczną nowoczesną armię, nie wątpliwie obok Korony, Austrii i Litwy państwo rozdające „karty w regionie”. Dzięki niesamowitemu darowi dyplomatycznemu króla Wacława I królestwo na chwilę obecną nie posiadało żadnego wroga zaś miało wielu przyjaciół.​

WĘGRY​

Do niedawna państwo w regionie najmocniejsze gospodarczo i posiadające największą armię w Europie. Królestwo, którego granice sięgały aż Adriatyku… do czasu wojny z „Wielkim Sojuszem” w wyniku wojny „środkowej” w roku 1405 utraciło dostęp do morza zrzekając się na mocy pokoju ziem tych na rzecz nowo powstałej Chorwacji, oprócz dostępu do morza Węgrzy utracili Cesarza, wojsko i popadło w kolejny kryzys gospodarczy… Przed zupełnym upadkiem królestwo uratował młodziutki król Jan I. Do czego mogą doprowadzić niefortunne sojusze ?? Najlepiej widać to po Węgrzech.

LITWA


​

Państwo połączone z Polską sojuszem i do nie dawna funkcją władcy. Gospodarczo nadal odbiega od krajów sąsiadujących, posiadające liczne armie razem z Koroną stanowiło bardzo mocny sojusz. Po latach unii ponownie miało być zarządzane przez własnego władcę. Dodatkowo Cesarz Niemiecki podniósł rangę księstwa i przemianował je w królestwo nadając insygnia władzy Jarosławowi (1406) Nowemu cesarzowi nie podobała się rosnąca pozycja Korony dlatego też postanowił on słkłucić mieszkańców obu do tej pory zaprzyjaźnionych narodów cel ten połowicznie osiągną.

AUSTRIA

​

Państwo wysoko rozwinięte, odbudowujące się po „wojnie środka” w czasie której przez długi okres była okupowana przez Węgrów. Związane sojuszem i mariażem z Koroną oraz nowo powstałą Chorwacją. Arcyksiąże Albert IV pragną zostać Cesarzem Cesarstwa Rzymskiego i do samej śmierci dążył do tego celu... Najwierniejszy sojusznik Korony.​

PS. I odcinek odnosi się tylko do europy środkowej w przyszłości postaram się dawać relacje z całej Europy

 

ODCINEK II ​

część pierwsza​

OLBRACHT I
1405-1416​

O Wspaniałym początku i stawianych celach​

Młodziutki Olbracht już od początku pokazywał, iż jest bardzo zdolnym i ambitnym władcą. Na pierwszym spotkaniu rady królewskiej (23 października 1405), które poświęcone było przedstawieniu planów politycznych nowego króla wytłumaczył iż władza nad zacofaną Litwą go nie interesuje twierdził, że to Litwa była głównym czynnikiem hamującym rozwój Korony. Oznajmił, iż Litwini potrzebni mu są jedynie do zabezpieczenia wschodnich granic przed najazdami dzikich ludów. Stwierdził również że nadal chce prowadzić politykę ojca pragnie ujarzmić Krzyżaków wchłonąć Mazowsze i powiększyć dostęp do morza przy tym wszystkim poprawiając prestiż Korony. Rada była oczarowana przemową Olbrachta okazało się, że nowy król jest nie tylko ambitny i zdolny ale również posiada dar wspaniałego mówcy.
Nowego króla niezmiernie interesowała kultura zachodnia, zafascynowany był metodami rządzenia jakie panowały choćby w Anglii czy Francji. Dlatego też jego osobistym celem było ograniczenie przywilejów szlacheckich i tym samym wzmocnienie władzy królewskiej uważał, iż Korona stanie się Mocarstwem tylko wtedy, gdy król będzie posiadał władzę absolutną.

pierwsze spotkanie rady królewskiej Wawel 1405



O zamieszaniu na Litwie słów kilka ​

Jarosław I Królestwem Litewski nie rządził długo już po 2 latach pierwszy w historii Litwy król zapadł na tajemniczą chorobę i krótko po tym zmarł. Niektórzy twierdzili, iż była to kara Boża za rozbicie unii Polsko-Litewskiej. Książe Witold wraz z zamożną szlachtą Litewską nie chcąc oddawać władzy Olbrachtowi zdecydowali wybrać na następcę Jarosława księcia Tweru Samuela I, była to postać którą łatwo można było manipulować, jednak powstał nowy problem otóż nie cała szlachta chciała mieć za króla prymitywnego księcia z dalekiego kraju i tak rody Litwy zachodniej, którym bliżej było do Olbrachta niż Samuela zbuntowały się walki na Litwie trwały blisko rok. W czasie nich poległ Książę Witold mimo to rody zachodnie bez poparcia Olbrachta przegrały, a Samuel pozostał litewskim tronie.

O II wojnie Środka i zdradzie sojusznika​

Pierwsze lata panowania Olbrachta minęły w spokoju. Wymęczony wojną kraj odbudowywał gospodarkę i zbierał siły na kolejne wojaże, które były tylko kwestią czasu (król czekał tylko kiedy minie 5 letni rozejm z Zakonem Krzyżackim). Na dworze pojawiło się mnóstwo doradców pochodzenia głównie włoskiego i francuskiego co przyczyniało się do polepszenia m.in. skuteczność w ściąganiu podatków. Gdy okres rozejmu miną Olbracht wezwał do siebie Bolesława (który po śmierci Władysława II Sprytnego został mianowany głównym królewskim doradcą) i oznajmił mu:

„Poczciwy Bolesławie przyjacielu, ty byłeś najbardziej nie zadowolony z decyzji mego ojca o pokoju z Zakonem dlatego też teraz ty zaczniesz mobilizować wojska i wyślesz Krzyżakom ultimatum albo zrzekną się Gdańska i praw do Warmii albo stracą wszystko”​

W oczach Bolesława można było dostrzec iskry. Zadowolony rozpoczął mobilizację armii i wysłał jednego z dyplomatów do Malborka. Jak można było przypuszczać Krzyżacy odmówili i również rozpoczęli mobilizację swoich sił. Sytuacja skomplikowała się 5 kwietnia roku pańskiego 1409 5 dni od wypowiedzeniu wojny Zakonowi z Wiednia do króla przyszła tragiczna wiadomość Albert IV wierny sojusznik Korony zmarł a jego następca syn Ferdynand I odmówił wypełnienia postanowień sojuszniczych, również Litwa dość długo czekała z poparciem Korony jednak wiadomość z Wilna w końcu dotarła: „Litwini są gotowi stanąć do walki”. 15 kwietnia na Wawel dotarł węgierski dyplomata który oznajmił iż:

„widząc agresywną politykę wobec przyjaciół narodu węgierskiego król Jan I postanowił poskromić imperialne zapędy Lachów”​

Oznaczało to tyle, że Węgrzy wypowiedzieli wojnę Koronie, co z kolej skutkowało tym iż królestwo słowiańskie będzie musiało prowadzić walki na dwóch frontach. Dawało to królowi dużo do myślenia: jak wyjść z tej sytuacji zwycięsko? W końcu zdecydował o powrocie 15 tys. armii z Północy i uderzeniu bezpośrednio na Węgrów poprosił również króla Litewskiego o wsparcie Armii Ruskiej. Olbracht chciał najpierw całkowicie rozbić Węgrów a dopiero później zająć się Zakonem na północy, było to posunięcie bardzo ryzykowne ale jak się później okazało opłacalne. Młody król za namową Bolesława kazał wysłać szpiegów do Królestwa Węgier, którzy mieli siać strach plotkami jako, że potężna Armia Koronna-Litewska licząca blisko 40 tys zbliżała się do granic Węgierskich. Plotki te dotarły również do otoczenia króla Jana I. inne wieści jakie docierały na dwór węgierski też nie były optymistyczne okazało się bowiem iż Chorwacja wypowiedziała wojnę jego królestwu przerażona węgierska szlachta, która raz już potraciła swoje majątki przez wojnę z Lachami mając w perspektywie wojnę na dwóch frontach postanowiła sprzeciwić się królowi i wysłała ofertę pokojową. Zdumiony Olbracht słysząc jak dobrze spisali się jego szpiedzy przyjął ofertę pokojową(pokój biały) i odpowiednio nagrodził wszystkich dzięki którym osiągnięto ten cel. Niespełna miesiąc po tym jak Węgrzy wypowiedzieli wojnę zostaje podpisany pokój w Krakowie. Teraz Olbracht mógł skupić się na Północy a sytuacja tam nie była ciekawa. Otóż: Krzyżacy zdumieni brakiem wojsk Koronnych oblegali twierdze na Warmii, na ziemi Kaliskiej i Płocku słysząc to król zmobilizował kolejne 6 tys. żołnierzy i wysłał ich do Poznania, gdzie stacjonowała już 15 tysięczna armia na czele której stał młody nie doświadczony generał Ossoliński. Armia Koronna, która liczyła już blisko 21 tys. najpierw oswobodziła wszystkie oblegane twierdze a następnie skierowała się ku Malborkowi przerażony Mistrz Zakonu skupił wszystkie swoje siły liczące blisko 13 tys. rycerzy pod swoją twierdzą malborską i oczekiwał armii Polskiej. Gdy ta zjawiła się, pod Malbork przybył również sam Olbracht. Miała być to decydująca bitwa tej wojny. Krzyżacy odrzucili propozycję pokojową na mocy której Zakon miał zrzec się Gdańska praw do Warmii a Wielki Mistrz złożyć hołd władcy Polskiemu. Bitwa była już nie unikniona 15 lipca roku pańskiego 1410 armia Polska z generałem Ossolińskim na czele rozbiła armię krzyżacką. Rozpoczęło się obleganie praktycznie wszystkich większych twierdz Zakonnych.

​

bitwa pod Malborkiem 1410​

Po 2 latachod rozpoczęcia wojny niemal wszystkie ziemie Zakonu były pod okupacją Polską Wielki Mistrz Krzyżacki nie chciał jednak zgodzić się na złożenie hołdu królowi Korony. Olbracht nie chcąc nadużywać dłużej zaufania Papieża któremu wojna ta od początku za bardzo się nie podobała przyjął ofertę, która brzmiała tak: Zakon zrzeknie się Gdańska i zrezygnuje z roszczeń wobec Warmii zobowiązuje się również do wypłacenia haraczu w wysokości 100 tys. dukatów. Pokój został podpisany 30 listopada roku pańskiego 1410. Zakończyła się kolejna wojna środka choć brało w niej udział mniej państw i trwała dużo krócej od poprzedniej porównywalnie państwo wyniszczyła. I tak mając już duży dostęp do morza Olbracht skupić mógł się na sprawach Mazowsza i poprawieniu pozycji Korony na arenie międzynarodowej.

O Powstaniach Gdańskich i śmierci Bolesława​

Po II wojnie środka król Olbracht I stwierdził : „skończył się czas wojowania a zaczął czas rozwoju” faktycznie przez wojowanie Korona jako królestwo stawało się coraz bardziej zacofane, dlatego też skierowano większe fundusze na rozwój wszystkich nauk w kraju.
Pozostawała jeszcze kwestia rozdysponowania ziem Gdańskich. Otóż: 4 września tego samego roku na dwór króla Olbrachta przybyła delegacja gdańszczan, którzy dziękując Olbrachtowi za uwolnienie spod tyranii Krzyżackiej zwrócili się z prośbą o stworzenia własnego niepodległego państwa, zdumiony król odrzucił ją i oburzony wyrzucił delegacje. Król postanowił przyznać rolę zarządcy Pomorza Gdańskiego zasłużonemu dawnemu wojewodzie Poznańskiemu i obecnemu doradcy Bolesławowi. Jak król zarządził tak się też stało.

Parę miesięcy później, gdy król był na polowaniu na Wawel przybył jeden z współpracowników Bolesława ranny wygłodzony i spragniony kazał jak najprędzej prowadzić do króla. Gdy tylko ujrzał Olbrachta padł mu do stup i rzekł:

„Panie, Gdańsk zbuntował się wymordowali całą królewską władzę…”Co z Bolesławem ?”​

spytał przerażony król
"Jego również Panie, jego również…” wypowiedział te słowa ostatnim tchem i zmarł.​

Wściekły król kazał zbierać wojsko i wyruszać na Północ, gdy po blisko 2 miesiącach potężna armia Koronna dotarła pod Gdańsk Olbracht na koniu wyjechał przed szereg kawalerii i rzekł do swych wojów:

„Mój jedyny rozkaz dziś jest taki zapomnijcie o tym, iż jesteście Europejskim szlachetnym wojskiem dziś macie być jak Hunowie, Tatarzy i inne dzikie ludy nie brać nikogo do nie woli wszyscy buntownicy zginąć mają! A Gdańsk zalać się buntowniczą krwią”​

Na czele wojsk staną zasłużony w wojnie z Zakonem generał Ossoliński. Armia buntowników została prawie całkowicie rozbita, ostatni bojownicy uciekali na wschód, za nim podążały odziały kawalerii. Zawróciły one dopiero, gdy buntownicy przekroczyli granice z Zakonem Krzyżackim. Ludność gdańska zaznała cierpień, król żądny zemsty zapowiedział, że 2 miesiące po buncie w Gdańsku nie obwiązują żołnierzy armii Koronnej żadne zasady mogą robić co im się żywnie podoba.

​

wojska Polskie na Pomorzu 1410​

Uciskana i prześladowana społeczność gdańska z pomocą finansową buntowników, którzy na terenie Zakonu Krzyżackiego utworzyli tymczasowe Państwo Gdańskie zbuntowała się po raz drugi w nocy z 10 na 11 maja roku pańskiego 1411 wyparła armię Polską z Gdańska. Rozwścieczony król postanowił o zwerbowaniu dodatkowo 4 tys. kawalerii i ponowny atak. Gdańska bitwa trwała 3 dni i zakończyła się klęską buntowników. Olbracht I nakazał zabić wszystkich mężczyzn zamieszkujących Gdańsk a młodych chłopców rozesłać po całej Koronie, aby jeszcze bardziej zapobiedz kolejnym powstaniom zdecydował się na przesiedlenie do Gdańska Polaków z różnych części Korony. Tak niegdyś przepiękne miasto w ciągu paru miesięcy stało się opustoszałą ruiną zapełniającą się powoli „mieszanką kulturową” .
Przez kolejne lata sytuacja na Pomorzu uspokoiła się armia opuściła te miasto 24 kwietnia roku pańskiego 1413 i wróciła do Krakowa

rzeź Gdańska 1411



O Buncie Rusinów i latach oczekiwanego spokoju​

Północ po rzezi Gdańska uspokoiła się przerażonym konsekwencjami i brutalnością króla, mieszkańcom w głowach bunty wybito nie chcieli tracić życia. Inna sytuacja panowała zaś na południu 25 kwietnia roku pańskiego 1413 w Lwowie ruscy uciśkani chłopi ogłosili iż: „Od tej pory Ruś staje się nowym państwem a Lwów jego stolicą” i wymordowali szlachtę, która posiadała majątki w województwie. Rozwścieczony król nakazał znów wyruszyć swej nie pokonanej armii, aby i im wybić z głowy wojowanie. I tak też się stało. Po miesiącu od wybuchu buntu pod Lwów przybyła armia Koronna. Walki nie trwały długo a efektem było to, iż z etnicznej większości ruskiej na Rusi zrobiła się etniczna mniejszość. Był to ostatni bunt aż do roku 1417.

Po okresie buntów i wojen wreszcie choć krótki nastał okres spokoju wojowie mogli odpocząć a gospodarka odetchnąć. Niesamowite pieniądze łożone były w rozwój wszystkich nauk, nie szczędzono również na rozwój armii, a król wreszcie mógł zająć budowaniem silnej pozycji w kraju…

CDN​

 

ODCINEK II

część druga ostatnia


Olbracht u kresu władzy​

OLBRACHT I WIELKI​

1416-1436



O sukcesach polityki zagranicznej, reformach, nawracaniu Rusi i nieposłusznej szlachcie​

Sytuacja polityczna w Europie Środkowej dla Korony była korzystna, (królewski mariaż z Czechami i Pomorzem , sojusz wojskowy z Litwą i Mazowszem, pozwalały czuć się bezpiecznie). Mając dużo przyjaciół Olbracht posiadał również wielu wrogów. Napięte stosunki były z Zakonem i Węgrami. Królestwem, które niegdyś mieniło się jako jedno z najsilniejszych w Europie do czasu… wojny z Koroną, kiedy to dwa razy musiało uznać wyższość wojsk lub sprytu Lachów. Urażeni Węgrzy czekali tylko na okazję do zemsty. Po śmierci Jobsta I (1409) nowym księciem Brandenburgii został Albert Fredrich I wiadomo było, iż Król Węgier Jan I będzie chciał zawiązać kolejny sojusz, który stwarzał by już poważne zagrożenie dla Polski (Sojusz Brandenburgia –Węgry –Zakon Krzyżacki przy dobrej strategii wojennej mógł okazać się zabójczy dla Korony), dlatego też Olbracht ubiegając Jana I zaprosił księcia Brandenburgii na polowanie. Książe przyjął ofertę i przybył do Krakowa 10 maja roku pańskiego 1416. Wizyta trwała 15 dni, w wyniku jej obaj władcy podpisali sojusz wojskowy, który przypieczętowali mariażem królewskim najstarszego syna Olbrachta, Augusta i ślicznej córki Alberta, Brygidy. Władca Polski nawiązał również kontakty z królem
Anglii Charlsem II, z którym spotkał się w Gdańsku (1421). Granice były zabezpieczone, pozycja Korony w świecie rosła, rosła również rola króla Olbrachta w państwie, gdzie: likwidował lub zmieniał przywileje szlachty, a gdy pojawiały się pojedyncze sprzeciwy szlachciców nagle ginęli oni w nie wyjaśnionych okolicznościach, zaś majątki ich dzielone były między sąsiednie rody. W miejsce pospolitego ruszenia król utworzył regularną 17 tysięczną armię. Po śmierci Bolesława zmiany nastąpiły również na pozycji doradcy. Nowo wybranym został Zygmunt Korecki, młody szlachcic pochodzący z Warmii, wybitny uczeń Bolesława. Olbracht zadbał również o rozwój kulturowy i religijny sprowadzając na dwór artystów i nauczycieli z całej Europy. Zwrócił się również z prośbą do Papieża o utworzenie nowych biskupstw w Gdańsku i Lublinie. Prośba ta została rozpatrzona pozytywnie. I tak w tych dwóch miastach rozpoczęła się budowa nowych świątyń.W Krakowie zaś dzięki zdobyczy z krucjat Olbracht zarządził rozbudowę istniejącej już świątyni do niebotycznych rozmiarów (katedra Krakowska po rozbudowie była największą w tej części Europy). Król jako fanatyczny katolik wspomagał również papieża w wyprawach krzyżowych do Maroka (1416,1418 i 1419). Ponadto skierował na Ruś misjonarzy, których zadaniem było nawrócenie tego regionu na Katolicyzm.

Rosnąca rola króla przestała się podobać najbogatszej magnaterii, która na reformach zaczęła tracić, zdawali oni sobie sprawę, iż pojedyncze sprzeciwy na nie wiele się zdają, dlatego też postanowiła urządzić zajazd na Warmii (sierpień roku pańskiego 1421) , tam obradowała 2 miesiące po czym wysłała delegacje do króla. Gdy reprezentanci dotarli na dwór Olbrachta złożyli na jego ręce spisane postulaty. Król zaprosił ich do sali konferencyjnej i rozpoczął negocjacje. Próbował wytłumaczyć, iż Koronie ostatnią rzeczą potrzebną teraz jest wojna domowa, tłumaczył dalej, iż: „Korona Wielką będzie tylko wtedy, gdy król władzę wielką będzie posiadał”. Król długą i piękną przemową przekonał większość delegacji jednak VETO padało… z ust Zbigniewa z Olewnicy, jednego z najbogatszych szlachciców. Stwierdził, iż albo król postulaty przyjmie albo szlachta wprowadzi je siłą. Olbracht zamyślony wziął postulaty podszedł do świecznika i podpalając od jednej ze świec spalił dokument razem z rodowymi pieczęciami szlachciców, oburzona delegacja natychmiast opuściła Wawel (było to posunięcie nie roztropne, gdyż mając poparcie większości delegacji armia buntowników mogła być znacznie mniejsza). Król zaś natychmiast wezwał Zygmunta:

Tak Panie? zapytał Korecki
Szlachta wypowiedziała mi posłuszeństwo trzeba szykować armię i wyruszać na Warmię tam ponoć się zebrali.
Oczywiście Panie wiem co trzeba robić…




kopia szlacheckich postulatów spalonych przez Olbrachta​

Wyszykowana Armia Koronna na czele której stał zasłużony generał Ossoliński wyruszyła z Krakowa 23 września roku pańskiego 1421, natomiast na Warmię dotarła 2 miesiące później. Naprzeciw siebie stanęły: Armia Koronna oraz pospolite ruszenie, które dowodzone było przez Zbigniew z Olewnicy. Bitwa rozpoczęła się rankiem 26 listopada. Armia Koronna pod przywództwem Ossolińskiego w pierwszej fazie bitwy dominowała, jednak wszystko zmieniło się, gdy do walki dołączyły odziały szlacheckie z Pomorza Gdańskiego. Przewaga pospolitego ruszenia była na tyle duża, że generał koronny postanowił wycofać się. Szlachta po zwycięstwie wyruszyła w stronę Krakowa, gdy król dowiedział się o tym nakazał zwerbowanie kolejnych 6 tys. kawalerii i na ich czele ruszył do Lublina, gdzie wycofała się Armia Królewska. Pod Lublin dotarł 4 lutego roku pańskiego 1422 i przejął dowództwo nad wojskiem. Oczekiwał nadejścia pospolitego ruszenia. Czekanie nie trwało długo, już 15 lutego pod Lublin przybyło wojsko zbuntowanej szlachty. Król rozkazał nie negocjowania ze szlachtą. Stwierdził, iż to zwykli buntownicy, którzy nie mają prawa do negocjacji. Bitwa zakończyła się całkowitym zwycięstwem armii Koronnej i króla Olbrachta, który w walce mógł stracić życie. Uratował go młody wojownik o imieniu Maciej, któremu za odwagę i zasługi nadano tytuł szlachecki. Zbuntowani magnaci albo zginęli jak Zbigniew albo trafili do niewoli. Spodziewali się najgorszego… lecz ku zaskoczeniu ich i całego dworu Olbracht kazał wypuścić magnatów i zwrócić im majątki podobno przy wyprowadzaniu więźniów miał rzec takie o to słowa: „Dziś dałem wam nowe życie i mam nadzieję, iż jako dumna szlachta Polska na Ojca ręki więcej nie podniesiecie…” i tak też się stało. Był to pierwszy i ostatni bunt szlachty za panowania Olbrachta.

Maciej w bitwie pod Lublinem



O poprawie stosunków z Węgrami, Mazowieckim hołdzie i nowym starym sojuszu.​

Choć Olbracht mógł być spokojny o los Korony (póki co nikt jej nie zagrażał) król postanowił poprawić stosunki z Węgrami, którzy choć mieli lata świetności za sobą nadal mogli stwarzać zagrożenie i tak w najbliższym czasie szlachta Polska zawarła mnóstwo mariaży ze szlachtą Węgierską. Jak się okazało był to doskonały pomysł, gdyż 8 września roku pańskiego 1424 ponownie na Cesarza Rzymskiego wybrano władcę Węgier tym razem syna poprzedniego węgierskiego cesarza Zygmunta II, Jana I. Dzięki licznym powiązaniom szlacheckim Olbracht mógł być pewien, iż nie będzie musiał walczyć z całym Cesarstwem, mimo to wysłał list do Jana I, w którym złożył mu gratulacje. Stosunki dyplomatyczne na linii Kraków-Buda znacznie się ociepliły i tak do Krakowa z przyjacielską wizytą przybył Cesarz Jan I (3 maja roku pańskiego 1426), natomiast rok później do Budy pojechał król Olbracht.


Również stosunki z Mazowszem były bardzo dobre. Długoletni sojusz wojskowy i liczne powiązania królewskie spowodowały, iż Książę Mazowiecki Kazimierz III uznał zwierzchnictwo Olbrachta i złożył mu hołd w Warszawie 1 sierpnia roku pańskiego 1425, był to następny krok do włączenia ziem Mazowsza do Korony. Król Olbracht zyskiwał coraz większy rozgłos w Europie, jego imię znano nawet w dalekiej Kastylii.

22 sierpnia roku pańskiego 1425 Olbracht na zaproszenie Ferdynanda I udał się do Wiednia, gdzie przebywał blisko miesiąc. Podczas spotkania obu władców odnowiono stary sojusz, który zawarty został między ich ojcami. Doskonale prowadzona polityka zagraniczna Olbrachta I doprowadziła do tego, iż jedynym wrogiem Korony był rozbity Zakon Krzyżacki i „niewierni z za Litwy”. Nic dziwnego, że król w kraju zyskiwał na popularności jako mądry sprawiedliwy ale i surowy władca.

O krótkiej Wojnie Litewskiej​

Wieczorem 21 grudnia roku pańskiego 1429 na dwór króla Olbrachta przybył posłaniec z Litwy, który jak najszybciej chciał widzieć się z królem.

-Panie jam jest Ludvikus poseł najjaśniejszego władcy ziem Litewskich i Ruskich Samuela I twego wiernego sojusznika. Prosi on o pomoc w wojnie ze Szwedami.
-Ze Szwedami ? a co mu Szwedzi wadzą ? odpowiedział król
zaskoczony posłaniec zamilkł
-dobrze powiedz, iż Korona wspomoże go, ale tylko na terenach Litewskich
zdumiony poseł opuścił Wawel i wrócił na Litwę.​

Następnego ranka rozpoczęto mobilizację wojska, które wyruszyło w strony wschodnie. Wojna ta trwała blisko dwa lata w czasie niej jednak odziały Polskie nie stoczyły żadnej bitwy w historii nazwano ją później „Papierową Wojną”, choć armia koronna nie walczyła, udało się wymusić na Szwedach haracz w wysokości 25 tys. dukatów (tak naprawdę była to łapówka zapłacona Koronie, aby ta nie włączała się do walk). Stosunki z Litwą znacznie się pogorszyły, lecz póki co żadna ze stron sojuszu oficjalnie nie zerwała.

O smutnej wieści z Budy i niewiarygodnej z Akwizgranu​

Gdy król Olbracht wrócił ze Wschodu na Wawel przybył posłaniec z wiadomością, iż Cesarz Jan I zmarł w Budzie 23 września roku pańskiego 1431. Olbracht zasmucony wybrał się osobiście na pogrzeb niegdyś swojego wroga potem serdecznego przyjaciela. W Akwizgranie zaś zjechali się elekci Cesarstwa Rzymskiego by wybrać jego następcę obrady rozpoczęły się w listopadzie były bardzo burzliwe i długie lecz w końcu podjęto decyzję...
Styczeń roku pańskiego 1432 miał się okazać dla Olbrachta niezmiernie szczęśliwy tego też miesiąca narodził mu się 3 syn Zygmunt, najstarszy August poślubił księżniczkę Brandenburgii Brygidę a ślubu udzielał mu sam papież. Ale najlepsza wiadomość przyszła 26 stycznia wtedy to na dwór Wawelski przybyła delegacja z Akwizgranu ogłaszając iż : „Elekci Wielkiego Cesarstwa Rzymskiego jednogłośnie na następcę Jana I wybrali króla Korony i władcy słowian Olbrachta”. Wiadomość ta była zaskoczeniem choć wiadomo było, iż kandydaturę Olbrachta przedstawi Książe Brandenburgii to tak naprawdę nie wierzono, iż kolejnym Cesarzem zostanie król z kraju słowian. I tak 30 stycznia roku pańskiego 1432 w Akwizgranie król Ziemi Polskiej został koronowany na Cesarza Rzymskiego hołd złożyli mu przedstawiciele wszystkich stanów w Cesarstwie, on zaś przysiągł opiekę nad nimi. Tak rozpoczęły się rządy pierwszego słowiańskiego Cesarza, pozycja Korony w regionie znacznie wzrosła. Nie widać było kraju, które odważyło by się podnieść rękę na Błogosławione Królestwo.

Ceremonia koronowania Olbrachta na Cesarza- Akwizgran (1432)


O Katolickiej Rusi i ostatnich latach panowania​

Entuzjazm w kraju jeszcze bardziej wzrósł: Olbracht Cesarzem! Król Polski nad Niemieckimi Książętami! Polak równy papieżowi! Takie głosy można było słyszeć wśród ludu Korony, szczęśliwi mieszkańcy byli dumni ze swojego władcy. 3 lutego roku pańskiego 1434 swoją prace zakończyli misjonarze na Rusi. Po 15 latach prawie cała Ruś była już katolicka. Na pamiątkę tego wydarzenia Olbracht postanowił wybudować we Lwowie świątynię.

Król mając poparcie Cesarstwa, mocne sojusze i wysoką pozycje w ówczesnym świecie postanowił zająć się sprawą Litewską. Jako ambitnemu władcy nie w smak było konkurencyjne królestwo tak blisko granic. Do tego jako entuzjasta zachodu nie podobały mu się dzikie zwyczaje na Litwie, dlatego też postanowił złożyć Samuelowi I pewną propozycję. Do Wilna wysłano posła który miał przedstawić propozycję nie do odrzucenia:

„Pan mój, król ziem Polskich, zwierzchnik Mazowsza , Wielki Cesarz Rzymski składa tobie Samuelu propozycję: władca mój pragnie abyś złożył mu hołd i uznał zwierzchnictwo Korony w zamian Cesarz Olbracht obiecuje Ci opiekę.” ​

Samuel I, który nie radził sobie zbyt dobrze jako władca propozycję chciał przyjąć lecz szlachta litewska nie zgodziła się na to twierdząc, iż naród litewski niczyim wasalem nie będzie. Gdy poseł wrócił do Krakowa rozwścieczony Olbracht nakazał zerwania sojuszu wojskowego z Królestwem Litwy. Tak zakończył się długi okres bliskich kontaktów Litewsko-Polskich.
W niedalekiej przyszłości Olbracht chciał odebrać Litwie: Podlasie, Wołyń i Podole, niestety plany te pokrzyżowała choroba, która powoli wykończyła Olbrachta. Król zmarł 16 października roku pańskiego 1436.

CDN​

 

Umarł Król niech Żyje Król !!! ​

odcinek 2​

​

O pogrzebie Olbrachta i Koronacji Augusta​

Pogrzeb Króla Olbrachta I Wielkiego odbył się 20 października roku pańskiego 1436 i był jednym z najważniejszych wydarzeń ówczesnej Europy. Na ceremonię pożegnalną do Krakowa przybyli najwięksi; Papież Klemens VII, królowie; Anglii (Edward IV),Węgier (Lajos III), Czech (Jan I) i Szwecji (Gustaw II),elektorzy Cesarstwa Rzymskiego i prawie wszyscy książęta Niemieccy. Nadmienić trzeba, że na pogrzebie zabrakło delegacji z Litwy. Do katedry Krakowskiej przybywali również poddani z całej Korony, aby pożegnać wspaniałego władcę w należyty sposób. Tak kończą się rządy władcy, który przejdzie do historii jako pierwszy słowiański Cesarz, wspaniały i sprawiedliwy choć surowy władca, jego panowanie długo będzie pamiętane, a styl jego rządów spotykał się będzie z naśladowaniem. Podczas panowania Olbrachta I Wielkiego do Korony wróciło dawno utracone Pomorze Gdańskie.

Niedługo po pogrzebie rozpoczęły się przygotowania do ceremonii koronacyjnej Augusta II, najstarszego syna króla, który zgodnie z jego wolą miał przejąć na swoje barki ciężar budowy mocarstwa. Nie podobało się to bardzo Donie, matce Augusta, która wolała na tronie widzieć jego młodszego brata, Wacława (wychowywał się on na dworze praskim, Królowa Dona była Czeszką i marzyło się jej, aby Korona Polska należała do Czech). 30 października roku pańskiego 1436 na Wawelu ku nie zadowoleniu byłej już królowej, August II został koronowany na króla Polski i Cesarza Rzymskiego. Pierwszy raz w historii koronacja cesarza odbyła się poza Cesarstwem Rzymskim w mieście słowiańskim, Krakowie w największej katedrze ówczesnej Europy Środkowej (Ceremonia początkowo zaplanowana była w Akwizgranie, lecz miasto to doszczętnie spłonęło). Do Krakowa przybyli wszyscy elektorzy i książęta Niemieccy. Koronacja ta pamiętana będzie długo. August przysiągł opiekę nad wszystkimi stanami i zapowiedział rozszerzanie wpływów Cesarstwa na wschód. Oznaczało to, iż wszystkie tereny na wschód od Wisły zagrożone były inwazją wojsk Cesarskich. Choć August II posiadał znakomite umiejętności wojskowe i administracyjne był słabym dyplomatą. Dlatego też za dyplomację odpowiedzialny był Zygmunt Korecki. W królestwie pojawiały się głosy, iż daleko padło jabłko od jabłoni…. Czy król August II poradzi sobie z mitem własnego ojca? Wszak bardzo trudno być władcą dobrym po władcy idealnym…

O Zamachu na króla i konflikcie rodzinnym​

23 grudnia roku pańskiego 1436 podczas przygotowań do świąt Bożego Narodzenia jeden z nadwornych sług zaatakował króla sztyletem, gdy ten ucinał sobie drzemkę. August w ostatniej chwili ocknął się i zdołał uniknąć ciosu w serce. Powalił swojego niedoszłego zabójcę na ziemię, wezwał straże, nakazał zabrać go do lochów i torturować do póki nie zdradzi kto go najął (król podejrzewał litewskich i czeskich spiskowców). Jednak kto był zleceniodawcą August z ust zamachowca nie usłyszał, gdyż ten w wyniku intensywnych przesłuchań zmarł. Następnego dnia w Boże Narodzenie przy wigilijnej uczcie miała miejsce kłótnia króla Augusta II z matką i młodszym bratem (w obecności kardynała i nadwornych sług, zarzucali oni królowi pijaństwo, to że jest heretykiem, kwestionowali również jego męskość). Rozwścieczony Król w szale nakazał stracić swoją matkę oraz młodszego brata. Donie i Wacławowi szczęśliwe udało się uciec do Pragi. Gdzie pozostali już do końca swoich dni (Dona zmarła 3 dni po przyjeździe natomiast Wacław…wszystko okaże się później). Po zamachu król stał się bardzo nie ufny, przestał ufać nawet własnej żonie. W Życie przez niego straciło pół dworu. Wszędzie widział spiskowców, którzy chcą mu odebrać władzę. Bojąc się konkurencji wysłał najmłodszego brata, Zygmunta na Litwę do klasztoru. Dopiero odpoczynek w lasach puszczy kampinoskiej przyniósł królowi ukojenie. Nadzorowanie śledztwa przekazał Zygmuntowi Koreckiemu doradcy królewskiemu, który odkrył iż zamachowiec najprawdopodobniej działał na zlecenie matki i brata Augusta.

​

szytlet którym usiłowano zabić króla ​

Europa Środkowa-czyli Korona i jej sąsiedzi





Sytuacja w regionie stawała się coraz bardziej napięta, państwa ościenne próbowały zawrzeć koalicje przeciwko Koronie. Czy Augustowi uda się obronić ?​

ZAKON KRZYŻACKI

​

Rozbity i słaby chylił się ku upadkowi, ratunkiem okazała się sytuacja w regionie. Skłócone królestwa Litwy i Korony póki co dały odetchnąć Krzyżakom. Zakon posiadał dość mocnego sojusznika, ale tylko na papierze wiadomo bowiem było iż w wypadku wojny z Koroną Węgrzy nie zainterweniują…dlatego też w roku pańskim 1435 Krzyżacy podpisali sojusz południowo-bałtycki. Oprócz Zakonu znajdowali się w nim: Dania, Pomorze, Kurlandia i Ryga.​

POMORZE​

​

Państwo, które było inicjatorem Sojuszu Południowo Bałtyckiego. Książę polskiego pochodzenia Władysław IV obawiał się rosnącej potęgi Korony, sądził iż kwestią czasu będą roszczenia Augusta wobec Pomorza Szczecińskiego, dlatego też z obawy przed agresją polską zaproponował sojusz krajom południowo-bałtyckim wszystkim oprócz Polski…​

BRANDENBURGIA

​

Po śmierci księcia Luksemburgu zakończyła się unia personalna między oboma księstwami. Nowo wybranym księciem został Albert I. Na zaproszenie Olbrachta I Wielkiego udał się do Korony, gdzie obaj władcy postanowili zawrzeć sojusz wojskowy i mariaż królewski. Poźniej zaś forsował kandydaturę Olbrachta na cesarza. Brandenburgia po przejęciu władzy przez Alberta zyskiwała na sile mocny sojusz z Polską, to nie wszystko, możni Brandenburscy wchodzili w liczne mariaże z Danią i Czechami. Z tymi ostatnimi podpisano także sojusz.​

CZECHY​

Znaczne pogorszenie stosunków z Koroną po tym jak wygnano z Krakowa czeskich możnych. Liczne mariaże z Brandenburgią i Litwą. Nieudolna polityka zarządzania królestwem Jana I (wysokie podatki) doprowadziła do wojny chłopskiej (1434-1438) . Po śmierci króla (1437) na tronie zasiadł Wacław II brat Augusta, który szukał zemsty na bracie za wygnanie. Twierdził również, iż August winny jest śmierci ich matki, pragnął zdobyć Polską koronę. Póki co jednak nie odważył się zaatakować Cesarza Rzymskiego i króla jednej z największych potęg Europy Środkowej. Czesi podpisali sojusz wojskowy z Litwą (1445).​

WĘGRY​

Węgrzy nadal pozostawali w sojuszu wojskowym z zakonem, jednak był to sojusz jedynie na papierze. Nowo wybrany król Lajos I niechętny był królowi Korony Augustowi tak samo jak i Zakonowi. Nastąpiło kolejne ochłodzenie stosunków Polsko-Węgierskich. Gospodarczo Węgrzy radzili sobie całkiem nieźle, zdołali podnieść się już po wojnie środka i powoli odbudowywali swoją dawną pozycję. Polityka zagraniczna skierowana była na południe
( sojusz z Bizancjum)


LITWA i RUŚ


​

Stosunki z Koroną były coraz gorsze, po odmowie złożenia hołdu królowi Koronnemu, Polacy rościli sobie prawa do Wołynia, Podola i Podlasia. W roku pańskim 1440 na Litwie wybuchło powstanie szlachta zachodnia i ruska (domagali się koronacji młodziutkiego Zygmunta (3 syna Olbrachta, brata Augusta) i wygnania Samuela (sądzili, iż dzięki temu unikną wojny z Koroną). Przy pomocy finansowej Moskalów po trwającej blisko 4 lata wojnie domowej zwyciężyli. Po zwycięstwie szlachta Ruska zyskała takie same prawa jak szlachta litewska, nadano również identyczne przywileje obu narodom i oficjalnie zaczęto Królestwo nazywać Litewsko-Ruskim. Na tronie zgodnie z planem zasiadł młodziutki 12 letni Zygmunt I August. Początkowo władzę za niego sprawowała rada królewska, rządy samodzielnie rozpoczął w wieku 14 lat…jedną z pierwszych jego decyzji było podpisanie sojuszu ze swoim bratem królem Czech Wacławem.​

MOŁDAWIA​

​

Państwo nadal niezależne, lecz pod dużym wpływem Litwinów. W roku pańskim 1436 Litwini atakują Mołdawię, która nie posiadająca żadnych sojuszy, z góry skazana jest na porażkę.



CDN​

PS. jak to kiedyś określił Netzach to taki przerywnik rządy Augusta II postaram się dodać do końca tygodnia najwczesniej jutro-pojutrze.

 

Odcinek III​

August II Mściwy
(1436-1469)



O latach terroru, śmierci królowej i przygotowaniach do braterskiej wojny​

Pierwsze lata panowania Augusta II upłynęły na poszukiwania spisków. Król rozbudował siatkę szpiegowską w całej Koronie tam, gdzie pojawiały się buntownicze, nie przychylne władcy głosy tam zaraz pojawiały się odziały koronne i spiskowców mordowano. W pierwszych latach król bojąc się o życie nie opuszczał prawie w ogóle Wawelu, a i na nim zrobił „czystki”. Jedynym zostającym przy życiu doradcą był Zygmunt Korecki, jego zaufany przyjaciel. August podobnie jak ojciec był zagorzałym katolikiem, uwielbiał czytać pismo święte, chciał nawet zorganizować krucjatę, aby odbić świętą ziemię z rąk arabów. Jednak jego strach o własne życie zwyciężył innym problemem był zaś brak funduszy tak więc ostatecznie do krucjaty nie doszło. W roku pańskim 1440 na tajemniczą chorobę zachorowała królowa Brigida. Król bardzo ją kochał, dlatego też nakazał sprowadzenia na dwór najlepszych lekarzy z całej Europy. Gdy Ci nie potrafili pomóc nakazał ściągnąć medyków z dalekiego wschodu…jednak i oni nie potrafili wiele zdziałać. Królowa zmarła w męczarniach po 2 latach choroby.

August nad ciałem ukochanej Brygidy​

Pogrzeb królowej był najważniejszym wydarzeniem dla króla, nie chciał on o niczym innym słyszeć, na grobowiec ściągnięto marmury z całej Europy suknia, w której zmarła została pochowana sprowadzona była z dalekiego Paryża. Zrozpaczony król twierdził, iż za śmiercią jego ukochanej stał spisek Wacława II albo litewskiego dworu. Pewnego deszczowego ranka wezwał do siebie Zygmunta:

Przyjacielu mój, ja wiem kto winien śmierci mej damy… To wielki spisek próbuje mnie Cesarza Rzymskiego króla Słowian złamać, to Czesi wraz z Litwinami to Krzyżacy, Węgrzy wszyscy oni !!!
Zygmunt słuchał króla, doskonale wiedział, iż żadnego spisku nie było ale nie odważył się przerwać królowi.
Zygmuncie siły nasze zbyt małe na tak wielką wojnę ogłoś pobór, z każdej rodziny szlacheckiej, gdzie choć dwóch synów jeden powinien Koronie służyć! Wyślij również zaproszenia do naszych sojuszników niech zjadą na Wawel trzeba opracować szczegóły… No idź już pracy jest dużo…​

Jak król prosił tak też się stało, rozpoczęto powiększanie armii, wzywano do poboru młodzieńców z każdej rodziny szlacheckiej. Armia Koronna pod koniec roku pańskiego 1444 zwiększyła swoją liczebność o połowę i liczyła 20 tys. kawalerii i 10 tys. piechoty. Zygmuntowi udało się przekonać króla, iż wojna ze wszystkimi naraz z góry skazana jest na porażkę, zasugerował, iż najlepiej rozbić sojusz swoich braci, którzy tylko czyhają na odpowiedni moment aby Augusta zniszczyć.
Na zaproszenie króla na Wawel przybyli jego dwaj sojusznicy, książęta Brandenburgii i Austrii. Obrady odbyły się 20 lutego roku pańskiego 1445. August przedstawił swój plan, po nardzie z Zygmuntem pragnął zaatakować „sojusz braterski”(sojusz króla Litwy i Rusi z królem Czech, obaj byli braćmi Augusta którzy stanowili dla niego zagrożenie). Władca Korony miał powody do obaw, gdyż i jeden i drugi uważali, iż korona Polska należy się im. Król znając poczynania swoich wrogów (doskonale działająca siatka szpiegowska) wiedział o spotkaniu obu władców w Kijowie (styczeń roku pańskiego 1445), gdzie podjęli decyzję o tym, iż aby nie kłócić się o koronę Polską po prostu ją zniszczą, a tereny królestwa podzielą między sobą. Dlatego też August jak najszybciej chciał uderzyć na wroga. Książę Austrii stwierdził, iż do wojny nie jest przygotowany i odmówił udziału w niej, natomiast ojciec zmarłej królowej, książę Albert I zgodził się pomóc (oznaczało to zerwanie sojuszu wojskowego Brandenburgii z Czechami oraz wzrost niezadowolenia brandenburskich możnych), rzec miał nawet tak: „widzę, że córkę mą kochałeś widzę również twój problem z braćmi, dlatego też wojska me choć by dziś choć by teraz ruszą na Pragę ku chwale twej korony”. August wiedząc, iż Austria nie włączy się do konfliktu musiał się długo głowić jak zorganizować front południowo-zachodni. W końcu zdecydował, iż sprawą Czech zajmie się Albert. W razie czego w Poznaniu czekać miały oddziały najemników, które w każdej chwili mogą wspomóc księcia Brandenburgii. Plan Augusta polegał na ataku dwóch armii (północ i południe) na Litwę. Pierwsza, na której czele sam miał stanąć, miała rozbić i całkowicie zniszczyć armię litewską, druga zaś zmierzyć się z Rusinami. Czesi mieli zostać zaatakowani bezpośrednio w Pradze przez Brandenburczyków. August liczył na to, iż przewaga militarna i efekt zaskoczenia pozwolą mu wojnę szybko wygrać.

​

23 marca roku pańskiego 1445 do Wilna wysłano posła z bardzo krótką informacją od króla Korony: „WOJNA” . Niemal, że w tym samym czasie wojska Koronne przekroczyły granice z Królestwem Litewsko-Ruskim zaś wojska Brandenburskie granice Czeskie i tak rozpoczęła się Wojna nazwana później „Krwawą Wojną Bliźnich”.

O błyskawicznym ataku, śmierci Wacława, kapitulacji Czech i rozejmie z Litwinami​

Zaskoczeni Litwini w pośpiechu mobilizowali armię w okolicach Wilna. Armia Północna pod dowodzeniem króla poruszała się bardzo szybko, składała się ona bowiem jedynie z kawalerii i tak 21 dni od wybuchu wojny wojowie Augusta wspomagani przez odziały mazowieckie wkroczyli na przedpola Wilna. 13 kwietnia roku pańskiego 1445 rozpoczęła się pierwsza bitwa tej wojny, August nie stoczył jednak bitwy ze swoim bratem, który uciekł do Smoleńska. Po krwawej walce zwyciężyła konnica Koronna, Wilno stało otworem. Armia litewska rozproszona, uciekała w stronę Smoleńska, aby tam przegrupować się. August widząc przebieg sytuacji nakazał ściągnąć oddziały piechoty i rozpoczął obleganie twierdzy wileńskiej. Korzystne informacje dochodziły z południa 2. Armia Polska dowodzona przez Władysława Zborowskiego zwyciężyła armię Ruską i oblegała Kijów, twierdze na Podolu i Wołyniu. Wschód był praktycznie zdobyty, inna sytuacja panowała na zachodzie… Brandenburczycy po początkowych sukcesach zaczęli ponosić straty, Wacław rozbił wojsko najeme i Brandenburskie, skierował się ku ziem Polskich. Informacje te dały do myślenia Augustowi… na czele 10 oddziałów konnicy wyruszył na spotkanie z Wacławem, po drodze do armii króla dołączyły wydelegowane do tego celu odziały południowe. Licząca 14 tys. żołnierzy armia królewska przybyła do Krakowa 17 września roku pańskiego 1445. Ku zaskoczeniu Augusta, Wacław zamiast uderzyć na Kraków wybrał Sieradz…Dlatego też król postanowił przechytrzyć go i uderzyć na Pragę. Gdy Wojska Polskie przekroczyły granice z Czechami i dotarły pod Pragę, zaskoczony Wacław (nie spodziewał się iż August tak szybko powróci z Litwy) po zdobyciu Sieradza wyruszył na odsiecz stolicy Czech. Wojska czeskie liczące blisko 15 tys pod Pragę przybyły 16 października. Nazajutrz rozpętała się bitwa jakiej Czeska ziemia nie znała, 14 tys. armia Augusta starła się z 15 tys. armią Wacława. Krwawa bitwa zakończyła się zwycięstwem Lachów. W czasie walk doszło do bezpośredniej walki obu królów, z potyczki zwycięsko wyszedł August ścinając głowę swego brata i rzucając pod nogi Czeskim generałom… Po śmierci Wacława Czesi próbowali stawiać opór ale widząc, iż wszystko to jest na marne załamali się… nie chcąc dalej walczyć postanowili negocjować. Król Polski sprawę postawił jasno: „zapłacicie haracz 100 tys. dukatów a Śląsk uczynicie wolnym księstwem, gdzie władze sprawować będzie Jerzy z Czorsztyna, negocjować nie będę albo przyjmujecie albo wojna trwać będzie do śmierci ostatniego czeskiego woja…” Czesi nie mając zbyt dużego wyboru zaakceptowali warunki Augusta i tak 26 września roku pańskiego 1446 podpisano dokument pokojowy w Pradze. Mając spokój na zachodzie, król mógł spokojnie zająć się wschodem.

​

Starcie pod Pragą (17 października 1445)​

Rankiem następnego dnia wyruszył na czele swej nie zwyciężonej armii na wschód. Rok pański 1447 nazwano później dziwnym rokiem, nie tylko dlatego, iż w marcu były upały a w maju przelotne opady śniegu, ale głownie dlatego iż Litwini i Rusini nie stawiali praktycznie żadnego oporu. Zygmunt zbiegł do Pskowa i stamtąd oglądał upadek swojego królestwa. Oblegano wszystkie ważniejsze twierdze, a te po paru miesiącach (nie raz tygodniach a nawet dniach) poddawały się… i tak w lutym roku pańskiego 1448 cała Litwa i Ruś była pod okupacją Polską. Zła sytuacja ekonomiczna nakazała Augustowi podpisać rozejm, Litwa zrzeka się Podlasia, Grodna, Wołynia i Podola, wypłaca również haracz w wysokości 100 tys. dukatów. Rozjem miał obowiązywać 20 lat. Tak oddziały Polskie wróciły do kraju.
Przez prowadzenie działań wojennych cofnięto dużą część budżetu z inwestycji w technologie, a zwiększono wpłaty na fundusz wojenny, spowodowało to znaczny wzrost inflacji… Król mając w skarbcu pieniądze wypłacone z haraczy mógł pozwolić na tymczasowy deficyt. Kraj zbierał siły aby za 20 lat wznowić działania wojenne.

O hołdzie Śląskim i Mołdawskim, śmierci Koreckiego i pierwszych krokach dyplomatycznych Augusta​

Po ogłoszeniu rozejmu w kraju rozpoczęto ratować gospodarkę, król obniżył podatki dla szlachty aby Ci mogli większe pieniądze przeznaczyć na inwestycje. Kraj powoli odzyskiwał siły, a król leczył się ze swoich lęków. Pierwsze spotkanie z szlachcicami nastąpiło dopiero po 12 latach rządzenia (do tej pory ze szlachtą spotykał się tylko Korecki). August otworzył się również na świat, na dwór sprowadzono nowych doradców głównie z Anglii i Włoch. Zupełnie inna sytuacja panowała na Litwie i Rusi. Rozbite królestwo rozpadało się. Najpierw Rusini ogłosili iż „odrywają” się od Litwy i tworzą nowe niepodległe księstwo, mniej więcej w tym samym czasie ludy białoruskie ogłosiły powstanie księstwa Połockiego, również Mołdawia uwolniła się z rąk dawnych ciemiężycieli i ogłosiła niepodległość. Pewnego ranka na dwór królewski przybył dyplomata nowopowstałej Mołdawii przynosząc Augustowi wiadomość:

„Jam jest Slovan z Księstwa Mołdawii, poseł księcia Jugi I przybywam z prośbą od mego pana abyś Ty wielki Cesarzu Rzymski, królu Lachów wziął pod swoją opiekę ziemię mołdawską.”
„Sługo mój ziemia mołdawska nie ma czego się obawiać, Korona będzie waszym opiekunem”-odpowiedział król​

Król już wcześniej pod opiekę obiecał wziąć Śląsk. Tak 23 lutego roku pańskiego 1450 na Wawelu odbyła się niezwykła uroczystość, tego bowiem dnia hołd królowi Korony Augustowi II złożyli: książę Śląski Jerzy I i książę Mołdawski Juga I. Polska po tym wydarzeniu miała już 3 lenników Mazowsze, Mołdawię i Śląsk, coraz bardziej rosła w siłę. 13 marca roku pańskiego 1450 rano do króla przyszedł Sławomir Pociej, uczeń Zygmunta przynosząc smutną i zaskakującą wiadomość: Zygmunt Korecki nagle zmarł w nocy. August początkowo był załamany, stracił jedynego bliskiego przyjaciela i człowieka odpowiedzialnego za dyplomację. W końcu król pozbierał się po stracie przyjaciela postanowił iż od tej pory sprawami wewnętrznymi zajmował się będzie Pociej natomiast w sprawach zagranicznych Augustowi pomóc miał młody wykształcony Włoch Paulo Gicha. Udzielał on królowi lekcji dyplomacji, jako, że pochodził z południa, mocna ręka władcy była mu nie znana, poglądy przedstawiał Augustowi bezpośrednio… stwierdził, iż Władca tak dużego kraju musi posiadać żonę, gdyż król bez królowej i dzieci to jak jeż bez kolców. August był zdumiony i zaszokowany zachowaniem Paula, ale paradoksalnie podobało mu się to. Szanował Paula za szczerość, z czasem Paulo gdy dowiedział się co król robi z nieposłusznymi sługami trochę ochłoną i uwagi jego aż tak odważne nie były..
30 maja roku pańskiego 1451 w Gdańsku August zorganizował zjazd, który miał być alternatywą dla sojuszu południowo-bałtyckiego. Na spotkanie przybył król Szwecji Gustaw II, książę Meklemburgii Fryderyk oraz gościnnie król Norwegii Krystian. Podczas obrad nie podjęto żadnych konkretnych decyzji oprócz jednej, która dotyczyła tego, iż następne spotkanie odbędzie się za rok w Sztokholmie. Pierwsze dyplomatyczne kroczki August miał już za sobą.

Hołd Mołdawsko-Śląski Wawel (1450)​

O zjeździe Szwedzkim i miłości od pierwszego wejrzenia​

Następne spotkanie ”alternatywnej ligi” odbyło się 30 maja roku pańskiego 1452 w Sztokholmie. Gdy August przybył na dwór Gustawa ujrzał przepiękną niewiastę (królewnę Marię, córkę Gustawa). Można powiedzieć, iż zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia. Nadmienić trzeba iż z wzajemnością… Posiedzenie ligi, tak jak poprzednie, nie przyniosło żadnych konkretnych decyzji, ale dla Augusta przestało być to ważne, zapragną poślubić królewnę Marię. Poprosił więc Gustawa o rękę córki. Z początku król Szwecji myślał, iż August żartuje, jednak, gdy spojrzał w jego oczy wiedział iż to nie żarty…Polski władca był gotów nawet do walki o szwedzką królewnę. Na szczęście nie musiało do tego dojść. Gustaw zgodził się na ślub i pobłogosławił związek Augusta z Marią. Tak więc delegacja Polska, która wracała ze Szwecji była większa o nową królową i jej dworzan. Miłość Augusta i Marii kwitła. Pierwsze dziecię pojawiło się rok po przybyciu królowej na Wawel. Lata mijały, królewicz dorastał a w Koronie żyło się coraz lepiej, zbliżał się jednak koniec rozejmu…

O zaskakującej decyzji Węgrów i wznowieniu działań wojennych​

August rozpoczął przygotowania do wojny bardzo wcześnie opracował plan który miał przynieść Koronie szybkie zwycięstwo… Wszystko skomplikowało się, gdy Węgrzy dołączyli do sojuszu Czesko-Litewskiego i zapowiedzieli, iż w razie wznowienia działań wojennych włączą się w konflikt…Słysząc o tym książę Austrii Leopold VII zapowiedział, iż jeżeli choć jeden rycerz Węgierski przekroczy granice z Polską automatycznie Austria wkracza do walki po stronie Korony. Król August rozłoszczony decyzją Węgrów nie ugiął się i 20 marca roku pańskiego 1468 wysłał wiadomość do Wilna o tym, iż działania wojenne zostają wznowione. Szykowała się kolejna wielka Wojna Europy Środkowej.

O Litewskiej klęsce, węgierskim okrucieństwie, walkach na zachodzie i końcu krótkiej wojny​

Następnego dnia rankiem dwie armie koronne przekroczyły granicę z Litwą, ci do wojny zupełnie nie byli przygotowani. Armia koronna zmiażdżyła pod Wilnem resztki oddziałów litewskich. 10 tysięczna armia Augusta wkraczająca do Wilna napotkała jeszcze opór mieszanki szlachecko-mieszczańskiej, na czele której stał Zygmunt I. August nakazał poddać się i złożyć broń, jednak Zygmunt odmówił… Chwilę po tym, ostatni obrońcy z królem na czele zostali rozbici i zamordowani. August siedząc na tronie Zygmunta, nakazał wprowadzić do Sali tronowej całą litewską radę królewską i oznajmił im, iż:” odtąd nie ma już królestwa Litwy, jest księstwo Litewskie, nie ma króla, lecz jest książę podległy Koronie a księciem tym będzie Aleksander”… Jak król rzekł tak i też było. Nie mając wyjścia rada przyjęła ofertę. Tak więc działania wojenne na wschodzie dobiegły końca za to na zachodzie panowało istne piekło. Odziały węgierskie wkroczyły na Mołdawię i do Małopolski, gdzie rozbiły 10 tysięczną armię polsko-mazowiecką, Czesi oblegali Brandenburgię i Śląsk, Austriacy zaś przegrywali z wojskami obronnymi Węgrów. August nakazał natychmiast wycofać wojska ze wschodu i przerzucić je na zachód (armia południowa wyruszyła na pomoc Mołdawii, natomiast północna skierowała się ku obleganej Małopolsce). Gdy rycerze armii północnej dotarli do pierwszych wsi i miasteczek na Małopolsce ich oczom ukazały się zgliszcza i masę trupów. Patrząc na to wszystko rozłoszczony August nakazał nie brać jeńców z potyczki z Węgrami. 20 października roku pańskiego 1468 armia Koronna dotarła pod Kraków. Tam czekała już armia węgierska. Król zdążył w samą porę, gdyż twierdza na Wawelu była już o krok od kapitulacji... Rankiem 21 października rozpętała się kolejna bitwa i po raz kolejny zwycięsko wyszedł z niej August. Węgrzy wycofywali się a polscy wojowie zgodnie z decyzją króla (nie brać jeńców) ruszyli w pościg. Taktyka Augusta była jasna, spychać wojska Węgierskie na południowy wschód. Tam w mieście Kosice czekała na wojów węgierskich nie przyjemna niespodzianka, mianowicie, po rozbiciu mało licznych oddziałów węgierskich okupujących Mołdawię Armia Południowa zdobyła twierdzę w Kosicach i tam oczekiwała na uciekających Węgrów (nie mogli oni uciekać do Budy gdyż została ona zdobyta przez Austriaków). August zażądał od Węgrów pokrycia strat jakie wyrządzili w Małopolsce i zerwania sojuszu z Czechami. Węgrzy przyjęli tą propozycję i wypłacili odszkodowanie w wysokości 175 tys. dukatów. Wojna była prawie skończona. Czesi słysząc o kapitulacji Węgrów i Litwinów postanowili przyjąć ofertę Korony , na której mocy za poświęcenie i waleczność do Austrii przyłączono prowincję Pilzno, a Czesi wypłacili Polsce 100 tys. dukatów. 20 marca roku pańskiego 1469 podpisano kolejny pokój praski.

O Gdańskim zjeździe i śmierci króla ​

Po wojnie skarbiec Korony wypełnił się po brzegi. August wydał pieniądze na odbudowę Małopolski. Rozkazał również wybudować świątynie na Podolu i Wołyniu. W królestwie rozbudowywano drogi, miasta państwowe rozwiały się. Liczba mieszkańców od roku pańskiego 1436 niemal że podwoiła się, nie tylko ze względu na zdobycze terytorialne ale również dzięki sprzyjającym warunkom gospodarczym. 16 czerwca roku pańskiego 1469 w Gdańsku August zorganizował spotkanie z kupcami i handlarzami z całego terytorium podległego królowi Polski (Mołdawii, Korony, Mazowsza, Śląska i Litwy). Wynikiem narady było podjęcie decyzji o budowie ośrodka handlowego w Gdańsku. Ośrodek stał się jednym z najnowocześniejszych i najlepiej zarządzanym w Europie. Podlegała pod niego niemal że cała Europa Środkowa i Wschodnia. 30 czerwca roku pańskiego 1469 król wyruszyć miał w drogę powrotną do Krakowa, jednak gdy jeden ze sług króla wszedł do sypialni władcy... król już nie żył. I tak kończą się rządy króla Augusta nazwanego z czasem Mściwym.

CDN​

PS. jest to ostatni odcinek przed moim wyjazdem (Mazury 2008 ) wyjeżdżam jutro i wracam 26 lipca tak więc następny odcinek za około dwa i pół tygodnia pozdrawiam i do zobaczenia !

 

Odcinek IV​

Cz.I


August III
(1469-1474)

​

Zmiany na wschodzie​

Po wojnie „bliźnich” sytuacja na wschodzie skomplikowała się. Po olbrzymiej klęsce w wojnie z Koroną dawne Królestwo Litwy i Rusi rozpadało się… Po podpisaniu rozejmu w lutym roku pańskiego 1448 kraj ten pogrążył się w wielkim kryzysie. W roku pańskim 1452 Rusini postanowili wykorzystać sytuację i ogłosili powstanie nowego niepodległego księstwa, w skład którego wchodziły województwa: Kijowskie, Połtawskie, Mogilewskie oraz Czernihowskie. Podobnie postąpiły inne narody ruskie z województwa Mińskiego oraz terenów Połocka, tworząc własne niepodległe państwo nazwane umownie księstwem Połockim. Oficjalnie Litwini zachowali jeszcze rangę królestwa, która została im zabrana dopiero po 20 latach rozejmu przez Augusta II Mściwego. W roku pańskim 1469 Litwa to już tylko okrojone księstwo zależne i uznające zwierzchnictwo Korony. August II Mściwy pragnął, aby księstwa Ruskie i Połockie również uznały jego zwierzchnictwo. Rusini, jednak którym dopiero co udało się uzyskać niepodległość nie chcieli tak szybko jej się pozbywać. Odrzucili propozycję Korony, nawiązali sojusz z Pomorzem i Księstwem Moskiewskim. Również Połock nie widział się w roli lennika i zawiązał sojusz wojskowy z Szwecją i wolnym miastem Rygą. Rozwścieczony August II Mściwy stwierdzić miał iż: „państewka te są słabe i nie zdolne do samodzielnego rządzenia to państewka tymczasowe.. jeżeli wybierają zabór moskala zamiast gwarancję polską proszę bardzo”. Korona nie utrzymywała żadnych stosunków z nowymi państwami dodatkowo zostało nałożone na nie embargo handlowe.

O pożegnaniu Augusta II i przywitaniu Augusta III​

Wieść o śmierci Króla Augusta II Mściwego rozeszła się po kraju bardzo szybko w większości regionów odebrana była z ulgą. W tajemniczy sposób kończą się rządy króla, który był dobrym ojcem dla Korony, a słabym dla jej mieszkańców. Za panowania Mściwego do kraju przyłączono ziemię Wołyńską, Podolską, Podlaską oraz prowincję Grodno. Utworzył on również centrum handlowe w Gdańsku, dzięki temu miasto zrujnowane przez jego ojca zaczęło odbudowę i z czasem stało się najważniejszym miastem handlowym na Bałtyku. August II znacznie wzmocnił pozycję Korony w ówczesnym świecie. Pozyskanie nowych wasali ( Mołdawia i Śląsk) umocniło pozycję państwa Polskiego w Europie Środkowej. Pogrzeb króla był bardzo skromny. Obecni na nim byli nie liczni: syn zmarłego, przyszły król August III, królowa Maria oraz reprezentacja duchownych. Śmierć króla bardzo ucieszyła magnaterie, która coraz częściej głośno zaczęła upominać się o większe prawa. Tymczasem na radzie królewskiej rozpętała się dyskusja czy młody 16 letni August III jest w stanie zarządzać tak wielkim królestwem. Rozważano, czy na okres 5 lat władzę nie powinna sprawować rada regencyjna złożona z wybitnych polityków. Pomysłowi temu stanowczo sprzeciwiała się królowa, która twierdziła iż syn jej jest gotów do obcięcia władzy, a to co chce zrobić rada jest zamachem na władzę królewską. Po burzliwych naradach zdecydowano: Augusta III zostanie koronowany na władcę Polskiego jak najszybciej. Tak 20 października roku pańskiego 1469 na Wawelu odbyła się podwójna koronacja (podwójna, gdyż po raz kolejny elektorzy wybrali na Cesarza Rzymskiego króla Polski). Na uroczystości obecni byli wierni sojusznicy Korony, książęta Brandenburgii i Austrii, lennicy, książęta Śląska, Mazowsza i Mołdawii, rzymscy elektorzy i przedstawiciele magnaterii polskiej, oraz wszystkich stanów w cesarstwie. Po uroczystościach odbyła się uczta, która trwała nie przerwanie 10 dni. Szlachta Polska dostrzegała, iż August III różni się znacznie od swego ojca i upatrywała w tym szanse na osłabienie roli władcy i wzmocnienie tym samym swojej pozycji w kraju…
Młody król wychowywał się prze matce na dworze w Krakowie. Nigdy nie opuścił granic Korony, spowodowane było to strachem jego ojca, obwiał się on iż syn jego może paść ofiarą zamachu. August II ściągnął na dwór wybitnych nauczycieli, aby przekazali młodemu królewiczowi potrzebną wiedzę. Niestety potomek Mściwego nie miał talentu do nauki. Wykształcenie jego skupiało jedynie wokół dziedzin administracyjnych. Umiejętności dyplomatyczne i wojskowe nie były silnymi stronami młodego królewicza. Brak wiedzy militarnej i nieznajomość nauk politycznych nie były jedynymi wadami nowego władcy… Jako, iż był jedynakiem (brat jego zmarł podczas porodu) był strasznie rozpieszczany. Królowa po utracie drugiego syna nie odpuszczała młodego królewicza na krok, nie inaczej było również po elekcji, Maria była jak cień wszędzie gdzie był August III była i ona.

O latach matczynych rządów, śmierci królowej i wielkim kryzysie młodego władcy




królowa Maria​

Pierwsze lata panowania Augusta III to tak naprawdę lata panowania Marii. Król nie podejmował żadnych decyzji bez konsultacji ze swoją matką. Jednym z pierwszych zadań jakie wykonał młody władca było wdrożenie w życie planu swego ojca budowy świątyń we wszystkich państwowych ośrodkach miejskich.W pierwszej fazie tego projektu rozpoczęto w urodziny króla Augusta II Mściwego (25 marca roku pańskiego 1470) budowę na Wołyniu, Podlasiu, Galicji i w Płocku. Tymczasem szlachta coraz bardziej była poirytowana sytuacją na dworze w Krakowie, i coraz bardziej okazywała niezadowolenie z faktu, iż mają za mały wpływ na rządy w państwie. Maria bojąc się wybuchu buntu nakazała Augustowi nadanie magnaterii nowych przywilejów. Szlachcice poczuli, iż nowy władca jest słaby i uległy, dlatego też postanowili to wykorzystać. Domagali się stworzenia „rady seniorów” . Przy królu w skład jej mieli wchodzić szlachcice, którzy oficjalnie doradzali by królowi w rządzeniu. Tak też się stało, król bojąc się konfliktu zgodził się na tą propozycję…mocna pozycja króla wypracowana przez poprzedników zaczęła powoli słabnąć… sytuacja ta nie podobała się radzie królewskiej, która postanowiła działać…Rankiem 4 stycznia roku pańskiego 1471 do pokoju króla przyszedł sługa i przekazał mu straszną nowinie: królowa Maria zmarła dziś w nocy… wiadomość ta przybiła króla. Nie wiedział on co ma robić, opuściła go osoba, która zawsze przy nim była… Król był w rozpaczy nie wychodził ze swojej komnaty, nie podejmował żadnych decyzji, nie chciał z nikim rozmawiać.W kraj zaczął powoli chorować na anarchię… 16 września na dwór w Krakowie przybył poseł z Genui. Chciał natychmiast widzieć się z królem. W końcu udało się namówić Augusta, aby spotkał się z gościem:

Wielki Cesarzu jam jest Albert posłaniec z księstwa Genui. Przybywam do Ciebie z prośbą o pomoc. Tyś naszym opiekunem. Francuz wojnę nam wypowiedział. Cesarzu wspomóż nas!!! ​

Król wstał i ku zaskoczeniu posłańca opuścił salę bez słowa. Przy wyjściu rzekł do swego doradcy Bogumiła Radwańskiego, aby ten odmówił posłańcowi stwierdzić miał iż: „nie wojna mi teraz w głowie”. Państwa wchodzące w skład cesarstwa były zszokowane. Coraz głośniej mówiono iż August III jest władcą słabym i głupim. Prestiż Korony niesamowicie zmalał. Słabość króla Polski zaczęli dostrzegać wrogowie…

O dziwnej wojnie Zaporoskiej i wewnętrznych przemianach ​

14 października roku pańskiego 1471 na dwór krakowski przybył jeden ze szlachciców z Podola. Twierdził, iż ma bardzo ważne wieści dla króla. Zostało zorganizowane spotkanie w Sali narad. W spotkaniu tym udział brali król, przedstawiciele rady seniorskiej i królewskiej oraz hetman Koronny Stefan Houwaldt.

„Panie jam jest Zbigniew z Kamieńca. Przynoszę straszne wieści. Wojska Zaporoskie przekroczyły granice naszego królestwa, plądrują i niszczą nasze miasta, gwałcą kobiety. Ci barbarzyńcy wypowiedzieli nam wojnę…”

Król milczał po dłuższym czasie przemówił zniecierpliwiony hetman:

„Królu jestem gotów zająć się tą sprawą zbiorę armię Koronną i na jej czele wyruszę ku wschodnim stepom w imię twoje rozgonię tą hordę barbarzyńców.”

Król przytakną.​

Tak rozpoczęła się mobilizacja. Hetman Stefan Houwaldt wyruszył na czele 25 tys. armii w kierunku Zaporoża. Tymczasem na dworze rozpętała się dyskusja na temat władzy w królestwie. Szykowała się wojna domowa. Otóż rada seniorska wraz z radą królewską spierały się, która powinna sprawować władzę (jedna chciała, aby władza w państwie została oddana w szlacheckie ręce, druga zaś broniła jak mogła pozycji władcy). Tymczasem Armia Koronna dotarła pod Zaporoże. 8 marca roku pańskiego 1472 konnica Polska rozbiła Zaporoskie odziały, przewaga koalicji Koronnej była ogromna...
Coraz bardziej rósł konflikt na dworze w Krakowie, dlatego też kraj pochłonięty wewnętrznymi sporami zażądał jedynie 50 tysięcy dukatów odszkodowania. Tak dobiegł konflikt z Zaporożem. Daleko jednak było do końca sporu między radami. Jedna miała poparcie całej szlachty druga zaś poparcie hetmana Stefana wraz z 25 tys. armią koronną. Kiedy wydawało się iż wojna domowa będzie nie unikniona nastąpił przełom w negocjacjach. Obie strony zgadzały się z tym, iż obecny władca nie jest najlepszy. Dlatego też zdecydowano iż na okres rządów króla Augusta III władzę królewską ograniczy się, a w państwie rządzić będzie zgromadzenie królewskie (połączone z członków obu rad). Bez zgody króla jednak nie będzie można podejmować żadnych kroków dyplomatycznych, takich jak oficjalne mariaże, umowy handlowe, zawieranie sojuszy czy wypowiadanie wojny. Szlachta zgodziła się na te warunki lecz wcale nie zamierzała po śmierci słabego władcy oddawać swoich przywilejów…

bitwa pod Zaporożem (1472)



O ślubie króla, odmowie pomocy sojusznikowi, śmierci Gustawa IV i początku wojny 10 letniej.​

Na jednej z narad zgromadzenia postanowiono zająć się nie najlepszymi stosunkami z Węgrami. Zastanawiano się jak poprawić wzajemne relację. Członkom zgromadzenia udało się przekonać króla iż małżeństwo z córką króla Węgier było by świetnym posunięciem. Zabezpieczyło by południowe granice królestwa. Wysłano więc posłańca do Budy z propozycją mariażu. Król węgierski choć zdziwiony propozycją przyjął ją nie koniecznie z „miłości” do Korony raczej ze względów strategicznych. Otóż Węgrzy w tym czasie prowadzili wojny na Bałkanach, dlatego też nauczeni doświadczeniami w wojnach środka potrzebowali zabezpieczenia granic na północy, aby znów nie wplątać się w wojnę na dwóch frontach. Tak 17 października roku pańskiego 1473 na Wawelu odbył się ślub Augusta III i węgierskiej królewny Elżbiety. Małżeństwo to od początku nie było szczęśliwe. Królowa nie kochała Augusta, przebywała prawie cały czas w towarzystwie swojej służby, która przyjechała z nią z Budy. Elżbieta traktowała Augusta z pogardą, a ten przez to popadał w depresję.
Król, który nie zaznał miłości od Węgierki skupił się na realizacji planu budowy świątyń. Tak zatwierdził on kolejne plany budowy we Lwowie, Lublinie, Sandomierzu i na Warmii (25 marca).

świątynia sandomierska (1480)​

4 Kwietnia roku pańskiego 1473 do króla Korony przybył posłaniec z Austrii. Prosił on o wsparcie w wojnie z imperium Bizantyjskim i Chorwacją. Nie oczekiwanie król zdecydował się nie udzielać pomocy Austriakom i zerwał sojusz wojskowy. Prestiż Korony znowu ucierpiał. Wzrosło niezadowolenie zgromadzenia narodowego. Zastanawiano się nad zupełnym ograniczeniem władzy Augusta…
27 lipca roku pańskiego 1474 na dwór wawelski przybył posłaniec ze Sztokholmu. Oznajmił, iż Król Gustaw IV zmarł bezpotomnie a August jako jego bratanek ma prawo do korony Szwedzkiej. Problem polegał na tym, iż o koronę Szwedzką zgłosiła roszczenia również królowa Angielska, która zyskała poparcie szwedzkich możnych (nie chcieli oni słabego i nie udolnego władcy). August który o Szwecji słyszał w opowieściach swojej matki stwierdził, iż korona ta mu się należy i będzie o nią walczył. Wywołało to zdumienia wśród szlachty, która miała mieszane uczucia. Jednak myśl o zdobyczach szwedzkich ostatecznie zwyciężyła. Polscy magnaci poparli roszczenia króla. Oznaczało to wojnę z Anglią o sukcesję Szwedzką. Jako iż społeczeństwo Szwedzkie nie chciało mieć Augusta za króla, poparło Anglików i przyłączyło się do wojny po stronie wyspiarzy. Tak rozpoczyna się 10 letnia wojna o sukcesję Szwedzką…

CDN​

PS. niestety część druga będzie pisana częściowo z pamięci (grę rozegrałem przed wyjazdem zrobiłem notatki ale widocznie w ferworze sprzątania połowa z nich mi przepadła... ;/ dlatego też przebieg może troszkę odbiegać od sytuacji jaka była w grze. Poza tym od Odcinka V postaram się wprowadzić (jako iż jest to aar) troszkę screenów wzorować się tu będę na aarze „Historia Orła Białego” (czyli statystyki władcy) i innych genialnych waszych aarów: jakieś screeny z przebiegu wojny, itp.itd. Będę się starał aby jakoś ładnie je wkomponować i nie przesadzać…

PS.2 część druga podejrzewam że ukarze się najprędzej w weekend lub do połowy następnego tygodnia pozdrawiam i czekam na komentarze !

 

Odcinek IV​

Cz.II ostatnia



August III Słaby
(1474-1486)



O początkach wielkiej małej wojny, śmierci hetmana, rządach zgromadzenia królewskiego i chytrym planie.​

Natychmiast po wizycie posłańca ze Szwecji, król nakazał wysłać posłów z wiadomością o wojnie z Anglią do wszystkich państw sojuszniczych. Tak podążyli oni do Warszawy, Wilna, Suczawy i Raciborza nieść wieści o wielkiej wojnie…Wielkiej, gdyż Korona, Śląsk, Litwa, Mazowsze i Mołdawia walczyć miały z Wyspami Brytyjskimi, Burgundią i Szwecją...
W kraju Lachów nastąpiła wielka mobilizacja. Oprócz regularnej armii Koronnej liczącej 30 tys. do służby stawiło się 15 tys. pospolitego ruszenia. Gdy wielka armia oczekiwała na wymarsz z Krakowa… 17 października roku pańskiego 1474 do czekających żołnierzy wyszedł Zygmunt Poniatowski i poinformował o śmierci hetmana Stefana Houwaldta wśród zebranych widać było poruszenie, zmarły cieszył się ogromnym szacunkiem w środowisku rycerskim. Poniatowski ogłosił, iż to on został nowym hetmanem i to on poprowadzi armię ku zwycięstwu. Żołnierze uczcili śmierć wielkiego hetmana i wyruszyli na północ w kierunku Gdańska.. Polscy stratedzy zdecydowali się na obronę wybrzeża, gdyż spodziewali się, iż Anglicy przybędą do kraju Lachów statkami (najkrótsza i najszybsza droga). Pierwsze miesiące nie przyniosły jednak żadnych walk. Armia Polska stacjonująca na wybrzeżu oczekiwała przybycia Brytyjczyków. Jednak Ci jak dotąd nie pojawiali się, również Szwedzi nie przekraczali swoich granic. Dziwna wojna trwała by pewnie dalej gdyby nie pewne zdarzenie… 16 grudnia roku pańskiego 1475 na dwór krakowski przybył posłaniec z Burgundii i zaoferował pokój na mocy, którego Korona miała zapłacić 127 tys. dukatów haraczu. Król nie konsultując tego z nikim przyjął tak nie korzystną propozycję. Naraził się nią niezmiernie zgromadzeniu królewskiemu, które na jednym z posiedzeń postanowiło odebrać królowi resztki władzy. August III został uwięziony na Wawelu, o fakcie tym wiedzieli jedynie 3 przewodniczący zgromadzenia: biskup Bartłomiej, szlachcic Władysław i królewski doradca Maksymilian Puławski. Oficjalnie podano iż król jest obłożnie chory i ze swojej komnaty poprzez zgromadzenie zarządza królestwem. Po tym wydarzeniu wojna nabrała tępa. 16 lutego roku pańskiego 1476 nastąpiło odnowienie sojuszu z Austrią. W tym samym czasie na Wawelu stratedzy przygotowywali plan działań wojennych.

​

Hetman Koronny Poniatowski (1477)​

Tak postanowiono o ataku z zaskoczenia Jako iż Korona nie posiadała floty, do Szwecji prowadziły dwie drogi lądowe. Krótsza przez tereny Pomorza i Danię oraz dłuższa przez księstwa wschodnie Litwę, Połock, Psków i Nowogród. Zdecydowano się ostatecznie na wariant 2. Stratedzy przypuszczali, iż Szwedzi spodziewają się ataku przez Danię i przy granicy Duńskiej skupiają wszystkie swoje siły, zaś na wschodzi granice Szwedzkie nie są chronione. Wysłano posłańców do Pskowa, Połtawy i Nowogrodu z prośbą o możliwość przemarszu wojsk. Wiadomo było iż wszystkie państwa zgodzą się na to gdyż żadne z nich nie chciało ryzykować wojny z Królestwem Polskim. Aby być pewnym elementu zaskoczenia przy granicy z Pomorzem ulokowano blisko 5 tysięczną armię najemniczą i wysłano szpiega, który miał przeniknąć na dwór Szwedzki. Jego zadaniem było sianie plotek o tym iż przy granicy z Pomorzem Polacy szykują wojska aby uderzyć od zachodu. Tymczasem 31 sierpnia roku pańskiego 1477 z Grodna w kierunku wschodnio-północnym wyruszyła wielka armia Koronna…

O wielkiej wyprawie, potopie Polskim i Brytyjskim, długich latach i końcu wojny​

Wielka Armia wyruszyła z terenów królestwa Polskiego, o ile na terenach Litewskich witani byli przychylnie, o tyle na terenach Pskowa, Połocka później i Nowogrodu ludność miejscowa nie była już tak życzliwa… Armia Koronna przechodziła przez puste wioski, zapasy żywności się kurczyły, kurczyła się również wielkość armii, z powodu zimna i braku pożywienia…W końcu gdy armia dotarła do granic Szwedzkich, Hetman Poniatowski wyszedł z wojskowego namiotu, staną przed liczącą nie spełna 20 tys armię. Widząc wygłodzone i wymarznięte twarze podniósł miecz i rzekł:

Drodzy bracia po miesiącach drogi to już dziś… za tymi drzewami jest cel naszej wędrówki wkraczamy na teren wroga, my jedna z największych i najpotężniejszych armii niczym niegdyś Aleksander Wielki wkraczamy w nieznane, tak jak Aleksander zdobywał wschód, my zdobędziemy Północ. Bracia, ku chwale Korony, ku chwale Orła Białego, niech w Sztokholmie zawiśnie Korony sztandar!(…)​

Armia Koronna, Wschód granica Nowogrodzko-Szwedzka (zima 1478)​

Wypowiedz ta bardziej przypominała bajkę niż rzeczywistość. Jedynym celem jej było podbudowanie upadłych morali zdziesiątkowanej armii, która nie otrzymała żądnej pomocy na terenach neutralnych. Teraz miała wkroczyć w nieznane na teren wroga, a do Sztokholmu pozostawało jeszcze 2 miesiące drogi…Do Poniatowskiego dodatkowo dochodziły niepokojące sygnały z ojczyzny. Otóż do Gdańsk wpłynęła flota Angielska z blisko 10 tys. armią, Anglicy szybko rozprawili się z armią najemniczą. Co gorsza wiadomość nadana była 2 miesiące wcześniej… Oznaczało to, iż Hetman nie miał pojęcia co obecnie dzieje się w ojczyźnie. Możliwe nawet było iż Anglicy oblegają już Kraków. Polski dowódca jednak nie zwątpił zakazał mówić o tym innym dowódcą i nakazał wyruszać w głąb Szwecji… Ku zaskoczeniu wszystkich armia Polska została bardzo ciepło przywitana przez mieszkańców Finlandii, którzy wspomagali Polaków w zdobyciu miast na wschodzie Królestwa Szwecji, dość mieli widocznie już Szwedzkiego panowania. Wreszcie 31 maja roku pańskiego 1478 po długich miesiącach drogi wyczerpana Armia Królestwa Polskiego dociera pod Sztokholm, gdzie czekało szwedzkie pospolite ruszenie liczące blisko 8 tys. żołnierzy. Hetman Puławski wyjechał na koniu przed szereg rzekł:

„Bracia dziś kolację jemu w Sztokholmie ! Ku chwale Korony !!!”​

I nakazał od razu przejść do ataku… Blisko 14 tys. armia Koronna rozbiła Szwedów i zajęła Sztokholm… Z czasem Polacy wraz z oddziałami Finlandzkimi okupowali wszystkie większe Szwedzkie twierdze. 26 listopada roku pańskiego 1482 niemal że cała Szwecja została podbita. Królewska Rada Regencyjna uciekła do Londynu. Tymczasem w kraju 16 grudnia roku pańskiego 1480 szlachta z Płocka, Pomorza i Poznania postanowiła nie czekać na powrót wojsk z Szwecji i rozpoczęła mobilizację. Magnaterii Północy udało się zebrać 10 tysięczną armię przeciwko Anglikom, którzy okupowali Gdańsk i Warmię. Niestety Pospolite ruszenie zostało rozbite przez siły Angielskie w bitwie pod Gdańskiem (13 luty roku pańskiego 1481). 29 Listopada roku pańskiego 1482 Anglicy zdobyli Gdańsk, Warmię oblegali Kalisz i Płock, które niedługo potem kapitulowały. Słysząc o tym hetman Poniatowski nakazał zbierać armię z terenów Szwedzki i dzięki zgodzie na przemarsz Duńczyków i Pomorzan uderzył na oblegane Polskie twierdze. Wyrywając z rąk Anglików Polskie miasta. Wojna ta trwałaby zapewnie dłużej, gdyby nie śmierć Elżbiety i wystąpienie króla Francji Ludwika XII, który wystosował roszczenia do Korony Angielskiej. Stwierdzić miał nawet, iż jeżeli będzie taka konieczność odbierze ją siłą… Dzięki temu wystąpieniu Anglicy postanowili negocjować, niestety zniszczenia i kryzys gospodarczy nie pozwolił Polakom wynegocjować nic więcej niż 75 tys. dukatów… Tak 23 listopada roku pańskiego 1483 w Oliwie podpisano pokój kończący trwającą blisko 10 lat wojnę.

traktat pokojowy (1483)​

O Buntach, wyczerpanym państwie i polityce​

Wojna zakończyła się zwycięstwem Korony ale czy aby na pewno? Miasta na północy zostały splądrowane, wysokie koszty wojny i haracz dla Brurgundii wysuszyły skarbiec, a stawianego celu korony Szwedzkiej nie zdobyto. Do tego dochodził podatek wojenny nałożony na społeczeństwo. Podatek, który tak naprawdę odczuli tylko chłopi, którzy coraz częściej okazywali z tego powodu niezadowolenie. Wojna się skończyła, podatek nadal był ściągany aby uzupełnić skarbiec. 19 lipca roku pańskiego 1484 tuż przed żniwami chłop Jurcyk z pod Łańcut zorganizował spontaniczne powstanie w województwie Lubelskim.. W ślad chłopów Lubelskich poszli również Ci z województwa Kaliskiego. Powstania zostały szybko i brutalnie stłumione, lecz aby nie prowokować kolejnych buntów obniżono podatki. Kraj powoli podnosił się z kryzysu. Zredukowano jednak armię do 20 tysięcy. Zmiejszono również wydatki na inwestycję… Wygrana wojna okazała się przegraną.
Tymczasem na wschodzie coraz mocniejszą pozycję zdobywało Księstwo Moskiewskie, które podbiło mniejsze księstwa prawosławne i Nowogród, zagarnęło również znaczne ziemie Złotej Ordy. Co prawda Moskale nie graniczyli jeszcze z Koroną ale niebezpiecznie rośli w siłę. Zgromadzenie Królewskie zdecydowała więc o nawiązaniu stosunków dyplomatycznych, z nowo rosnącą wschodnią potęgą i tak zdecydowano o licznych mariażach rodzin szlacheckich Polskich i Rosyjskich, dzięki temu choć na chwilę zagrożenie Moskiewskie oddaliło się, a władzę mogły zająć się sprawami wewnętrznymi.

zbuntowani chłopi ziemi lubelskiej​

O śmierci króla i sytuacji w Królestwie​

Korona odzyskiwała siły. Skarbiec zapełniał się. Granice państwa były zabezpieczone. Jednak okres spokoju przerwała informacja o śmierci Augusta III z czasem nazwanego Słabym… Sprawa komplikowała się tym bardziej, gdyż król nie posiadał żadnego potomka. Rozpoczęto poszukiwania spadkobiercy tronu Korony. W tym samym czasie Zgromadzenie królewskie rozpadło się… Magnaci stwierdzili, iż potrzebne są zmiany oraz reformy. Utworzyli radę seniorów i upierali się przy tym, aby król został wybrany w wyborach. Chcieli również, aby przestała obowiązywać dziedziczność tronu…Wszystko to nie podobało się radzie królewskiej, która opowiadała się za mocną pozycją króla, radzie zależało również na utrzymaniu ciągłości dynastycznej, rozpoczęto poszukiwanie elekta. Tymczasem Magnaci zwołali pospolite ruszenie wkroczyli do Krakowa, i zapowiedzieli walkę o reformy. Armia Koronna pod przywództwem hetmana Poniatowskiego opowiedziała się za radą królewską. Kolejny wewnętrzny konflikt, który na rękę był tylko nie przychylnym sąsiadom Korony.

Kto będzie nowym królem Korony ?
Kto zostanie Cesarzem Rzymskim ?
Czy na Wawelu dojdzie do bratobójczej walki ?
Czy szlachta zdobędzie władzę ?



CDN​

_____________________________________________

1.W miejsce portretu hetmana miała być mapka, niestety nie jestem z niej zadowolony...

2. kolejny odcinek dopiero w przyszłym tygodniu i to w połowie ( nie rozegrałem jeszcze go rozegram dopiero po powrocie wyjeżdżam w czwartek bardzo rano i wracam w Niedziele więc podejrzewam że odcinek V lub Umarł król niech Żyje król ukarze się koło środy, czwartku pozdrawiam i czekam na wasze uwagi i oceny

 

Umarł Król niech Żyje Król !!! ​

odcinek 3​

​

O wojnie domowej, legendzie co prawdą była i koronacji bez korony​

​

Przedstawiciele rady królewskiej zdołali zbiec z Wawelu do twierdzy Częstochowskiej. Zdecydowano o wysłaniu posłów z misją poszukiwania nowego władcy. Jedyną poszlaką była legenda o zaginionym synu Zygmunta Augusta. Tymczasem w kraju nie działo się dobrze. Powstania szlacheckie wybuchały w kolejnych województwach. W rękach buntowników był już Kraków, Galicja, Ruś oraz Wołyń. Oddziały pospolitego ruszenia oblegały również Jasną Górę, dlatego też Rada Królewska zmuszona do kolejnej ucieczki, skryła się w Poznaniu. W mieście, gdzie stacjonowały oddziały Armii Koronnej. Sytuacja wydawała się patowa. Jednak 9 stycznia roku pańskiego 1486 zwolennicy ciągłości dynastycznej ujrzeli światełko w tunelu. Na zamek w Poznaniu przybył posłaniec z wiadomością do przewodniczącego rady królewskiej:

Panie, przynoszę Ci dobre wieści. Wysłannik Korony Polskiej Jan z Grodna odnalazł dziedzica tronu Polskiego, jest nim bratanek naszego poprzedniego władcy Augusta II !!!​

Wiadomość wprawiła w zdumienie zebranych, którzy powoli tracili już nadzieję na obronę pozycji władcy. Odnaleziony spadkobierca był synem Zygmunta Augusta, dawnego króla litewskiego. Okazało się, że Zygmunt tuż przed rzezią wileńską (1468) odesłał swoją żonę z dzieckiem w łonie na dwór w Pradze. Stamtąd ostatnia królowa Litwy i Rusi uciekła na dwór Saksoński do Lipska, gdzie urodziła młodego Fryderyka. Tam też młody królewicz dorastał i zdobywał wykształcenie, interesowała go głównie wiedza militarna. Matka jego, gdy tylko dowiedziała się o poszukiwaniach następcy Augusta III Słabego, wyjaśniła synowi iż to on jest poszukiwanym królewiczem. Następnie zaproszono posłańca z Polski, a ten gdy tylko zobaczył młodego chłopaka od razu padł na kolana, okazało się bowiem iż młody królewicz był bardzo podobny do Augusta II. Fryderyk choć nie znał dobrze ani historii Korony ani języka polskiego, zgodził się przyjąć ten zaszczyt i zostać nowym królem. Późnym wieczorem 15 stycznia elekt był już na dworze w Poznaniu. Następnego dnia odbyły się uroczystości koronacyjne. Fryderyk I złożył przysięgę służyć Koronie, następnie hołd nowemu władcy złożyli wojskowi z Hetmanem Puławskim na czele oraz przedstawiciele rady, którzy przekazali królowi całkowitą władzę w królestwie. Na ceremonii byli obecni również elektorzy Cesarstwa Rzymskiego, którzy opowiedzieli się za Fryderykiem. Koronacja ta była jednak symboliczna, wszystkie insygnia pozostały bowiem na Wawelu, tak więc korony na głowie nowego monarchy jeszcze nie było. Nowy władca szybko zabrał się za przywracanie normalności w państwie. Nakazał mobilizację w województwach Poznańskim i Kaliskim. Dzięki temu oprócz 13 tysięcznej armii koronnej nowy król dysponował również 7 tysiącami ochotników gotowych oddać życie za króla. Tak licząca 20 tysięcy armia wyruszyła na odsiecz, zdobytym przez buntowników ziemią. Pierwsze walki miały miejsce już na granicach województw Poznańskiego i Lubelskiego, gdzie armia Polska rozbiła pojedyncze odziały szlacheckie. Główna bitwa jednak rozegrała się na przedpolach Krakowa. Potyczka okazała się wielkim zwycięstwem oddziałów królewskich. Wielu szlachciców zgniło, wielu zostało uwięzionych. Tak z czasem król Fryderyk I zdołał odzyskać kontrole nad wszystkimi zbuntowanymi województwami. Nowy król zdawał sobie jednak sprawę, iż mimo zwycięstwa nad szlachtą, konflikt z magnaterią się nie skończy ,a upokorzeni magnaci będą tylko czekać na okazję do zemsty. Dlatego też elekt postanowił nie likwidować rady seniorów, ograniczył jedynie jej skład i kompetencje. 30 maja roku pańskiego 1486 na posiedzeniu nowo stworzonego parlamentu składającego się z dwóch izb (rady seniorów i rady królewskiej) król w przemowie podkreślił wkład szlachty w dotychczasowych sukcesach Korony. Nowo powstały parlament pełnił jednak jedynie funkcję doradczą. Tak więc sytuacja w kraju powoli stabilizowała się…

O sytuacji politycznej czyli chłodnym i coraz groźniejszym wietrze ze wschodu​

​

Wewnętrzne spory zajęły na tyle całe społeczeństwo polskie, iż nikt nie zauważył rosnącej pozycji Moskalów na wschodzie. Księstwo Moskiewskie uwolniwszy się z pod „opieki” Złotej Ordy, zaczęło dominować w regionie. Najpierw podbijając księstwa Riazań i Twer, później w licznych wojnach odbijając dość obszerne ziemie dawnym ciemiężycielom. Moskalom jednak to nie wystarczało i w 2 wojnach Północy podbili księstwo Nowogrodu. Za zdobyczami terytorialnymi, szły również zdobycze materialne. Tam, gdzie władze zdobywali moskale nakładano wysokie podatki na mieszczan i chłopów, a szlachcie obiecywano liczne przywileje. Ojcami wielkiej Moskwy bili książęta Oleg I i Dymitr IV, który ogłosił się imperatorem „Wschodnich ziem Europy”. Charyzmatyczny władcy udało się nakłonić Rusinów do pomocy w wojnie z Księstwem Połocka. Moskal obiecał zachłannym Rusinom większość ziem dawnego Połocka. Tak rękami Rusinów Kijowskich dokonano rozbioru młodego Księstwa. Do Rusi przyłączono Mohylew oraz ziemie Mińskie, do Księstwa Moskiewskiego Smoleńsk i Połock. Naiwni Rusinie nie dostrzegali moskiewskiego zagrożenia, a Dymitr IV tylko oczekiwał odpowiedniego momentu do uderzenia na Ruś i podporządkowania jej sobie. Rosyjski imperator zdawał sobie sprawę iż silna Korona może się temu sprzeciwić, jednak ku uciesze Moskali Korona pogrążona była w wewnętrznym kryzysie. Dymitr zacierał więc ręce i przygotowywał się do ekspansji na Zachód…

CDN​

___________________________
odcinek bardzo króciutki ale ma posłużyć jedynie jako wprowadzenie pierwsza część Odcinka V powinna ukazać się do środy, pozdrawiam !

AAR zamknięty, upłynął miesiąc, w razie kontynuacji PW

Aux Teergois