Król i Imperium - Wielka Brytania AAR

Król i Imperium - UK AAR
Wersja HoI: 1.06c
Poziom trudności: normalny
Agresywność AI: wściekły

Prolog​

Wielka Brytania wyszła z Wielkiej Wojny większa terytorialnie niż kiedykolwiek wcześniej, jednak przyćmiona przez Stany Zjednoczone, przestała być światową potęgą nr. 1. Izolacjonizm Amerykański dał szansę przywrócenia autorytetu Imperium, co starał się wykorzystać trzykrotny premier Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej Stanley Baldwin. Niestety światowy kryzys gospodarczy w latach 1929-33 przyniósł same negatywne zjawiska: wzrost bezrobocia, niezadowolenie społeczne, oraz pobudzenie totalitarnych i nacjonalistycznych poglądów na świecie: dojście do władzy Hitlera w Niemczech czy separatystyczne dążenia „Perły Korony Brytyjskiej”. Lata 1933 – 1936 to lata względnego spokoju i odbudowy Zjednoczonego Królestwa, zakłócanego przez niepokojącą sytuację międzynarodową: wzrost potęgi Włoch i III Rzeszy, narastający militaryzm Japoński, defensywna postawa Francji, głównego sojusznika na arenie międzynarodowej Imperium. Powojenny ład systemu wersalskiego praktycznie przestał istnieć, a Liga Narodów swoje lata świetności miała już dawno za sobą. Wielka Brytania musiała szybko przystosować się do nowej sytuacji i wykorzystać krótki czas, w którym to ona jeszcze rozdawała karty.

​

Imperium Brytyjskie wraz ze wszystkimi jego dominiami na rok 1936

Zapraszam do komentowania;]

 

Rozdział I​

styczeń – luty 1936

Sytuacja wewnętrzna

18 stycznia Rząd Jej Królewskiej Mości przyjął ustawę „Royal Navy New Age Act” będący wstępną ustawą reformy floty i lotnictwa morskiego. Tym sposobem premier zapoczątkował proces przywracania chluby Imperium do świetności. Brytyjska doktryna wojenna zakładała, że Wielka Brytania musi mieć flotę silniejszą niż połączone dwie największe floty wojenne obcych państw, jednakże ze względu na potęgę US Navy, nieznacznie tylko ustępującej potędze Royal Navy, postanowiono, że flota nawodna Imperium Brytyjskiego ma być silniejsza, niż dwie połączone floty obcych państw wyłączając flotę Stanów Zjednoczonych. Mimo tego w pewnym sensie ułatwienia zadanie było bardzo trudne do wykonania. Budżet floty został zwiększony o 30% co było niebagatelną kwotą, w konsekwencji zwiększając dziurę budżetową o 4%. Realne plany zakładały wybudowanie do końca 1938 roku 6 lotniskowców (1 w budowie), 2 pancerników (dokończenie budowy), 50 krążowników (11 w budowie) i 60 flotylli niszczycieli (2 w budowie). Reforma wyraźnie zakładała odstawienie do lamusa pancerników, które według wyliczeń specjalistów były bardzo kosztowne i istniało duże ryzyko nieopłacalności ze względu na upowszechnienie się bardzo skutecznego lotnictwa morskiego, zagrażającego pływającym fortecom.

​

Reforma floty zakładała podział dowództwa nad Royal Navy na trzy jednostki organizacyjne: Flotę Zachodnią, obejmującą cały Atlantyk z dowództwem w Plymouth, Flotę Wschodnią operującą na Oceanie Indyjskim i Pacyfiku z dowództwem w Singapurze, oraz Niezależną Flotę Morza Śródziemnomorskiego operującą na wodach od Gibraltaru po Kanał Sueski z dowództwem na Malcie.

Oddany do użytku 25 lutego krążownik HMS Newcastle​

Kolejną niezwykle istotną ustawą był „Industry Act” (uchwalony 28 stycznia) zakładający uprzemysłowienie południowej, gorzej rozwiniętej części Anglii oraz w mniejszym stopniu Szkocji. Specjalnie w tym celu wprowadzono obniżkę podatków oraz ułatwiono procedury ułatwiające zakładanie własnych przedsiębiorstw. Rząd Baldwina chciał w ten sposób wyjść naprzeciw ciągle dużej grupie ludzi bezrobotnych.

​

Sytuacja międzynarodowa

Wojna włosko-abisyńska
Styczeń 1936 przyniósł poważne zwycięstwo sił Włoch w Abisynii którzy zajęli Dagabur. Świat doszły wieści o zastosowaniu w tej bitwie gazu musztardowego przez siły agresora wobec żołnierzy, ale również przeciwko partyzantce etiopskiej, a nawet ludności cywilnej. Wielka Brytania na forum Ligi Narodów ostro skrytykowała postępowanie wojsk Mussoliniego oraz zapowiedziała rozszerzenie sankcji gospodarczych na m.in. paliwa płynne. Francja ograniczyła się jedynie do potępienia niehumanitarnego prowadzenia wojny. Sytuacji Etiopczyków nie poprawili nawet ochotnicy z Liberii, choć zmagający się z dużą dezercją Włosi posuwali się w stronę Addis Abeby znacznie wolniej niż zakładali.

Sytuacja na froncie włosko-abisyńskim​

Sojusz niemiecko-austriacki
23 lutego w Salzburgu odbyło się spotkanie Ministra Spraw Zagranicznych III Rzeszy Constantina von Neurath z Prezydentem Austrii Wilhelmem Miklasem, na którym zawarto porozumienie polityczno-gospodarcze pod nazwą „Protokołu Neurath-Miklas”. Zakładało ono unię celną oraz sojusz wojskowy między tymi krajami. Po spotkaniu Neurath uznał, że „spotkanie zakończyło się całkowitym sukcesem i rozpoczyna nową erę w stosunkach między obydwoma państwami, popartą współpracą gospodarczą i militarną.” Przyczyn takiego postępowaniu Austrii należy szukać w spadku zainteresowania Rzymu tym rejonem, spowodowanego prowadzoną wojną w Afryce, a także coraz agresywniejsza postawa komunistów austriackich, próbujących wywołać rewolucję w kraju. Ostro zareagowała Francja, bojąc się wzmocnienia Niemiec w Europie, Brytyjczycy natomiast, zajęci wewnętrznymi sprawami nie zareagowali w ogóle.

​

 

marzec - czerwiec 1936

Sytuacja wewnętrzna

Sytuacja międzynarodowa

Remilitaryzacja Nadrenii
W nocy z 6 na 7 marca lądowe wojska Wehrmachtu przekroczyły mosty nad Renem, wkraczając tym samym do zdemilitaryzowanej na mocy traktatu wersalskiego strefy. Swe noty protestacyjne do Niemiec wysłały Francja, Włochy oraz Wielka Brytania. Z powodu braku odpowiedzi te trzy państwa złożyły z inicjatywy Anthony’ego Edena zażalenie Lidze Narodów. Ta uznała III Rzeszę winną złamania jednego z najistotniejszych punktów traktatu wersalskiego. W stolicach europejskich mocarstw przyjęto tę wiadomość z ulgą, nie rozwiązało to jednak problemu, gdyż Hitler nie miał najmniejszego zamiaru odwoływać swojej decyzji, co więcej zerwał pakt z Locarno, uznając go za nieważny z powodu nie uznawania przez Francję całkowitej integralności Nadrenii z resztą Niemiec. Rząd brytyjski zagroził bojkotem zbliżających się XI Igrzysk Olimpijskich w Berlinie. Pierre Laval nie uległ natomiast namowie szefa sztabu generalnego Francji, Marice Gamelinowi o decyzji dokończenia budowy Linii Maginota na granicy z Belgią, Obawiając się pogorszenia stosunków z państwami Beneluksu. W referendum przeprowadzonym 20 dni po wkroczeniu wojsk do Nadrenii aż 98% Niemców opowiedziało się za słusznością decyzji Fürera. Było to wielkie zwycięstwo propagandy Goebbelsa i wyraz zaufania, jakim obywatele III Rzeszy darzyli swojego przywódcę.

Niemieccy żołnierze podczas uroczystej defilady na przedmieściach Kolonii, 12 marca

​

Błękitne porozumienie
Podczas konferencji w Helsinkach (19 marzec), w której uczestniczyły głowy państw Finlandii, Rumunii i Polski doszło do podpisania protokołu nazwanego „Błękitnym porozumieniem”. Jego celem była współpraca militarna, wywiadowcza, gospodarcza i dyplomatyczna wychodząca naprzeciw Związkowi Radzieckiemu, starającemu się objąć wpływy w tej części Europy. Błękit miał nawiązywać do wolności i niezależności, a także demokracji i kontrastować z totalitarną czerwienią ZSRR. Stalin na wieść o podpisaniu Błękitnego porozumienia zarzucił jego trzem sygnatariuszom burżuazyjny spisek wymierzony przeciwko masom pracującym inspirowany przez faszystów. Polecił również budowę ogromnego, bo zajmującego 10000ha powierzchni poligonu wojskowego i odbycia na nim ćwiczeń wojennych na wielką skalę jako demonstracji swojej potęgi. Hitler natomiast błędnie uznał porozumienie Polski, Finlandii i Rumunii jako chęć nawiązania bliższych stosunków z III Rzeszą i niemal natychmiast wysłał noty gratulacyjne do Warszawy, Helsinek i Rumunii, chwaląc wymienione kraje za nieugiętość wobec „największej plagi Ziemi”.
„Błękitni” dysponowali wspólnie znaczącym potencjałem wojskowym oraz przewagą strategiczną – w razie agresji ZSRR na którykolwiek kraj członkowski, Sowieci musieliby walczyć na trzech frontach jednocześnie.

Kryzys polityczny w Hiszpanii
W wyniku trwającego kryzysu parlamentarnego zamieszki na ulicach Madrytu przybrały na sile. Komuniści wraz z socjalistami niszczą kościoły, sklepy, placówki partii prawicowych. Dochodzi do morderstw i gwałtów. Wprowadzona została godzina policyjna obowiązująca od 23.00 do 5.00

Hiszpańscy lewicowcy strzelają do statui Chrystusa​

 

lipiec – październik 1936

Sytuacja wewnętrzna

Pierwsze rezultaty reformy floty.
5 lipca. Do użytku oddano 5 najnowocześniejszych krążowników na świecie (klasy Kent): HMS Gloucester, Manchester, Liverpool, Edinburgh i Belfast. Wszystkie będą patrolowały wody Oceanu Atlantyckiego.

HMS Manchester podczas dziewiczego rejsu na Morzu Północnym​

Sytuacja międzynarodowa

Hiszpania ogarnięta wojną domową
18 lipca. Widząc bezsensowną sytuację swojego kraju, część nacjonalistów, skupionych wokół popularnego wśród elit wojskowych generała Francisco Franco przeprowadziła skuteczny atak, zajmując Ceutę. Przerzuciwszy szybko znaczne siły przez Cieśninę Gibraltarską do Europy rozpoczęto walkę z siłami rządowymi na pełną skalę. Dzięki sprawnej organizacji wojska, nacjonaliści szybko opanowali zachodnią Hiszpanię oraz odciętą klinem od reszty kraju Andaluzję zachodnią w tym Sewillę. Madryt pozostał jednak w rękach republikanów.
Jako pierwsi pomoc nacjonalistom zaoferowali Włosi. Rząd Mussoliniego dołączył otwarcie do wojny przeciwko republikanom (mając na głowie ciągle niedokończoną wojnę w Abisynii), oczekując podziału łupów po zakończeniu wojny. Franco przystał na te warunki obawiając się silnego wsparcia ZSRR dla przeciwnika. Tak też się stało, choć sowieci za pomoc prokomunistycznemu rządowi żądali zapłaty. Wywiezione do Moskwy hiszpańskie rezerwy złota równowartości 500 mln dolarów miały zagwarantować republikanom zwycięstwo. Pomoc Franco zaoferowała III Rzesza, jednakże obawiając się końca nadwyrężonej cierpliwości Francji i Wielkiej Brytanii oficjalnie wysyłała zaopatrzenie i „ochotników” jako jednostki Włoskich Sił Ekspedycyjnych.

Oddział "Międzynarodówki" walczący u boku republikanów​

Foreign Office na wieść o tych wojnie domowej w Hiszpanii natychmiast wysłało Anthony’ego Edena do Paryża w celu uzgodnienia wspólnych planów działania.

Sytuacja w Hiszpanii pod koniec października – Zajęcie Madrytu przez nacjonalistów, udane desanty Włochów: w Katalonii, Murcji i Almerii, okupacja Majorki i Minorki​

Letnie Igrzyska Olimpijskie w Berlinie zakończone
16 sierpnia. Od początku Olimpiada budziła duże kontrowersje. Związek Radziecki odmówił uczestnictwa, a znaczna część zachodnich obserwatorów widziała Berlin 1936 jako pokaz siły i propagandy nazistowskiej. Brytyjczycy wraz z Japończykami jako jedyni odmówili pozdrowienia Hitlera podniesieniem prawej ręki do góry. Ekipa niemiecka obejmowała z przyczyn ideologicznych samych „aryjczyków” za wyjątkiem Helene Mayer, żydówki, której obecność pod groźbą bojkotu została zagwarantowana przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski. Gwiazdą Olimpiady stał się czarnoskóry Amerykanin Jesse Owens, który wywalczył 4 złote medale stając się multimedalistą nr. 1 tych zawodów. Niemiłym incydentem było zachowanie Adolfa Hitlera, który odmówił podania ręki mistrzowi, uznając go ze względu na kolor skóry za podczłowieka. Mimo to Owens był uwielbiany na trybunach, również przez Niemców.

​

W klasyfikacji medalowej pierwsze miejsce zajęła III Rzesza z dorobkiem 30 złotych, 26 srebrnych i 34 brązowych medali. Na drugim miejscu uplasowali się Amerykanie zdobywając odpowiednio 26, 32, 32 medali. Występ Brytyjczyków należał do udanych (16 złotych, 34 srebrne, 35 brązowych) dając im 3 miejsce.

Jesse Owens – supergwiazda lekkiej atletyki

​

Wojna Abisyńska – Włosi zwolnili tempa
Z powodu przerzucenia części sił na półwysep Iberyjski wojna z Etiopią się przedłuża. Mimo iż atakują to Addis Abeba jest jeszcze bezpieczna. De Bono uznał jednak, że całkowite zwycięstwo jest kwestią mniej niż miesiąca walk.

Sytuacja z 15 października​

 

Wybaczcie długą przerwę, niestety nie miałem dostępu do neta, poza tym musiałem ochłonąć trochę po bliskim spotkaniu ze szkołą ;-)

listopad - grudzień 1936

Sytuacja wewnętrzna

Rozwój przemysłu w Indiach
12 listopada. Zgodnie z wolą ministra bezpieczeństwa Sir Johna Simona, rząd brytyjski poczynił znaczne kroki w celu istotnego zwiększenia inwestycji sektora przemysłowego w „Perle Brytyjskiej Korony”, czyli Indiach. Według Simona było to niezbędne by polepszyć warunki życiowe ich mieszkańców, a w rezultacie zmniejszyć niezadowolenie tamtego rejonu i wygasić nacjonalistyczne dążenia do utworzenia suwerennego Państwa Indyjskiego. Opozycja uważała takie rozwiązanie za chwilowe, gdyż Hindusi będą dysponowali w przyszłości znacznie lepszymi argumentami niż odmienna kultura czy język – pieniędzmi.

​

Abdykacja Edwarda VIII
3 grudnia. Król Wielkiej Brytanii Edward VIII zaprosił premiera Stanley Baldwina by poinformować go, że chce wziąć ślub z kobietą pochodzenia mieszczańskiego, amerykanką Wallis Simpson. Nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie fakt, że owa wybranka brytyjskiego monarchy jest dwukrotną rozwódką. Premier starał się odwieść króla od pomysłu tego małżeństwa, gdyż spowodowałoby to oburzenie opinii publicznej nie tylko na Wyspach, ale i we wszystkich jej dominiach. Problemem stała się również kwestia praw obecnych dzieci pani Simpson do tronu. Edward VIII poprosił Baldwina o tydzień na udzielenie odpowiedzi. Premier w razie odmowy szykował się z zamiarem złożenia dymisji. Siedem dni później, w specjalnej audycji radia BBC król wygłosił przemówienie o następującej treści:

Ta zaskakująca sytuacja była sporym problemem dla parlamentu brytyjskiego, gdyż Angielska konstytucja nie zawierała wzmianki o ewentualnej abdykacji. Rząd szybko ustalił uchwałę detronizacyjną, lecz pozostała kwestia przyszłości rządów. Część społeczeństwa chciała utworzenia z Imperium republiki, lecz zdecydowana większość widziała na tronie Brytyjskim Jerzego VI – księcia Yorku. Tak też się stało. Edward VIII i jego potomkowie zostali pozbawieni praw dziedzicznych, a były król udał się, a następnie osiedlił ze swoją przyszłą małżonką we Francji.

Edward VIII - ustępujący król...


i Jerzy VI - wschodzący monarcha Imperium Brytyjskiego​

Sytuacja międzynarodowa

Włochy przystępują do paktu antykominternowskiego
23 listopada. Oficjalna wizyta Benito Mussoliniego w Berlinie była wielkim wydarzeniem medialno-propagandowym w stolicy III Rzeszy. Głównym celem Duce było dołączenie do niemieckiego paktu antykominternowskiego i nakreślenie zasad wspólnego zwalczania komunizmu, jednak na tym się nie skończyło. Wśród hucznych ceremonii i obdarowywania się nawzajem zaszczytami i honorami, podkreślania wzajemnej przyjaźni i chęci współpracy między Niemcami i Włochami nie zabrakło demonstracji rosnącej potęgi Rzeszy, zapowiadającej ustanowienie nowego ładu Europejskiego. Mussolini nieoficjalnie dał zgodę na połączenie Austrii do Niemiec, przekazując wpływy i inicjatywę Berlinowi w zamian za pomoc militarną i gospodarczą. Omawiano również kwestie sytuacji międzynarodowej – Duce zapewnił Fürera, że obie wojny, w których biorą udział Włosi – wojna Włosko-Abisyńska i wojna „domowa” w Hiszpanii – są obecnie w końcowej fazie. Włoch obiecał też wsparcie w przyszłych rozmowach Madryt - Berlin.

Mussolini i Hitler w geście przyjaźni - początek nowej ery zjednoczonych faszystów?​

Napięcia w stosunkach Węgiersko – Czechosłowackich
29 listopada. Węgry za namową III Rzeszy wystosowały żądanie do rządu Czechosłowacji oddania Madziarom „Górnych Węgier” jakim mianem określano terytorium Słowacji, będącego od początków państwa Węgierskiego aż do zakończenia I wojny światowej pod ich wpływami. Czesi i Słowacy zareagowali wyjątkowo ostro, stawiając w stan gotowości bojowej wszystkie wojska. Mimo przewagi wyżej wymienionych Węgrzy nie zamierzali ustąpić. Rządy Francji, Wielkiej Brytanii i ZSRR natychmiast wysłały swoich dyplomatów i wezwały obie strony do zawarcia porozumienia oraz odwołania mobilizacji. Pod presją międzynarodową agresorzy musieli ustąpić, aczkolwiek nie zrezygnowali ze swoich praw do żądanych terenów. Trzy mocarstwa uznały to jako swój wielki sukces dyplomatyczny, jednakże stroną zwycięską w tym konflikcie były Niemcy – udało im się zniechęcić Węgrów zarówno do koalicji demokratycznej, jak i do sowietów.

Pozycje wojsk Węgierskich i Czechosłowackich, 29 listopad - 2 grudzień 1936​

Konflikt w Hiszpanii: ostatnie tchnienia republikanów
20 grudnia. Sytuacja republikanów na froncie wyglądała w ostatnich dniach grudnia tragicznie – zacieśniające kleszcze nacjonalistów z frontu północnego i Włochów z południowo-zachodniego przybliżają koniec ostatecznego rozstrzygnięcia w Hiszpańskiej Wojnie Domowej. Włosi zachęceni niezbyt trudnymi zwycięstwami, rozpoczęli rokowania z Franco dotyczące powojennego ładu na półwyspie Iberyjskim. Mussoliniego interesowało przede wszystkim przyłączenie nowych terytoriów, szczególną uwagę zwracał na Baleary i Andaluzję. Franco uważał, że żądania te są zbyt wygórowane, nie chciał jednak stwarzać konfliktu odmową – poprosił o odroczenie ostatecznych decyzji do definitywnego zakończenia wojny.

Republikanie w kleszczach


Mussolini wraz z Franco - mało zadowolone miny jak na zwycięzców wojny - konflikt interesów.​

Początek bitwy o Addis Abebę
23 grudnia. Wojska włoskie rozpoczęły oblężenie stolicy Etiopii – Addis Abeby. Zmasowany atak nie przyniósł jednak oczekiwanych skutków – pierwsze fale ataków zostały powstrzymane przez Etiopskich żołnierzy, mimo silnego bombardowania i ostrzału artyleryjskiego. Rozwścieczony takim obrotem sprawy Duce odwołał de Bono od dowodzenia kierowania akcją, awansując na to miejsce marszałka Graziani.

Bitwa o Addis Abebę - ostatni bastion suwerenności Etiopczyków​

 

Jeżeli ktoś nie mógł doczekać się tego odcinka serdecznie przepraszam, a jednocześnie cieszę się że jestem czytany:roll:. Tak długi czas oczekiwania był spowodowany szkołą, nie wiem czy będę w stanie wydawać kolejne odcinki częściej - ale się postaram

styczeń – maj 1937

Sytuacja międzynarodowa

Addis Abeba zdobyta – koniec niepodległego państwa Etiopskiego, utworzenie Włoskiej Afryki Wschodniej.
9 stycznia. Wyczerpani obrońcy Addis Abeby musieli skapitulować przed ponawiającymi się atakami Włoskimi. Haile Selassie na kilka dni przed zdobyciem stolicy Etiopii podjął decyzję o ucieczce do Wielkiej Brytanii, skąd bezskutecznie próbował nakłaniać rządy innych państw do pomocy swojemu krajowi. Tymczasem parlament Włoski mianował Wiktora Emanuela III królem nowoutworzonego Królestwa Erytrei, Somalii i Abisynii zwanej Włoską Afryką Wschodnią. Mussolini uznał, że w jej skład powinny wchodzić również kolonie Brytyjskiego Somali oraz Francuskiego Dżibuti, aczkolwiek nie zamierza dochodzić do ich włączenia drogą wojenną.

​

Koniec wojny w Hiszpanii
12 stycznia. Dogorywająca obrona Walencji była ostatnim punktem oporu republikanów w Hiszpanii. Zdobycie jej przez połączone siły Franco i Mussoliniego oznaczało koniec wojny domowej w Hiszpanii, trwającej przeszło 9 miesięcy. Faszystowski rząd Hiszpański musiał teraz podjąć trudne rozmowy ze swoim dotychczasowym sojusznikiem w wojnie – Włochami. Ci ostatni kontrolowali znaczną część kraju, a Franco obawiał się, że Duce będzie chciał utrzymać zdobyte tereny. Byłoby to jednak zdecydowanie za dużo, a nad okrojonym w ten sposób państwem wisiałoby niebezpieczeństwo rozpadu. Po trwających przeszło 40 godzin negocjacjach oba rządy doszły do kompromisu: Włosi otrzymali Ceutę, zapewniając sobie w ten sposób kontrolę (na spółkę z Wielką Brytanią) nad cieśniną Gibraltarską, Minorkę z Archipelagu Balearów oraz Kilka pomniejszych wysepek wchodzących w skład Wysp Kanaryjskich. Wszystkie te obszary nie miały większej wartości gospodarczej, jednak były strategicznie ważnymi obszarami, dającymi Włochom bezpośredni dostęp do Atlantyku.

Włochy po wcieleniu nowych ziem - mocarstwo Morza Śródziemnego...



i Hiszpania - mimo, że lekko uszczuplona terytorialnie, to nareszcie stabilna.



Franco i Mussolini w znacznie lepszych nastrojach niż przy ostatnim spotkaniu.​

Koniec wojny domowej w Chinach.
10 luty – 27 luty. Podległe władzom w Nankinie wojska Kuomintangu przeprowadziły niespodziewany i zmasowany atak na terytorium kontrolowane przez chińskich komunistów pod przywództwem Mao Zedonga. Po trzech tygodniach ciężkich walk, czerwoni, spychani coraz głębiej kontrolowanego przez siebie terytorium musieli skapitulować. Zwycięzcy przeprowadzili procesy sądowe przeciwko Mao i jego towarzyszom, w wyniku których najważniejsze osobistości komunistów zostały skazane na karę śmierci bądź rzadziej dożywotniego więzienia. Zwycięstwo z pozoru błyskotliwe, było jednak okupione dużymi stratami - ogólne straty wyniosły 45% stanu początkowego, a niektóre dywizje traciły nawet 70% swoich ludzi. Było to jednak skrupulatnie pomijane, aby nie wywołać niezadowolenia społecznego. Głowa państwa, Lin Sen podkreślił, że „To zwycięstwo będzie przełomowym momentem w jednoczeniu całego Chińskiego społeczeństwa.” Pod tymi słowami kryła się prawdopodobnie chęć odzyskania straconej po upokarzającej wojnie z Japonią Mandżurii, lecz być może chodziło również o włączenie do Chin sztucznie niezależnego Sinkiangu.

Parada zwycięstwa na ulicy w Nankinie.​

Początek wielkiej czystki w armii
9 maja. Stalin, usunąwszy wszystkich politycznych przeciwników w Moskwie uznał, że jedyną siłą, która mogłaby zagrozić jego niepodzielnym rządom jest jego własna armia. Rozpoczął się okres tzw. „Wielkich Czystek” czyli kar śmierci, więzienia bądź zsyłki do Gułagów na podstawie pokazowych procesów oficerów z czasów leninowskich. Był to ostatni krok w celu stworzenia państwa całkowicie kontrolowanego przez jedną osobę. Plan ten przewidywał usunięcie ponad 2/3 dotychczasowej kardy oficerskiej i zastąpienie ich ludźmi wiernymi Stalinowi. Oznaczało to też spadek znaczenia Armii Czerwonej, uważanej od tej pory za drugorzędną siłę wojskową.

​

Napięcia błękitno-czerwone
23 maja. Sygnatariusze błękitnego porozumienia podjęli wspólną decyzję o delegalizacji wszystkich partii komunistycznych w swoich krajach. Stalin, zaabsorbowany czystkami w swoim państwie nie mógł działać konkretnie, jednakże oskarżył o faszyzm wszystkie trzy kraje ostrzegając, że taka bezczelność będzie wkrótce rozliczona. Tymczasem Finlandia, Polska i Rumunia, korzystając z dogodnej sytuacji w swoich krajach, rozbudowywały i modernizowały swoje siły zbrojne. Dyplomaci tych krajów prowadzili również - póki co bez skutku – rozmowy z Turcją w sprawie dołączenia tej do porozumienia.


Sytuacja wewnętrzna

Zbrojenia
13 kwietnia. Rząd Brytyjski przyznał specjalne fundusze ministerstwu obrony, które miały zostać przeznaczone na ufortyfikowanie i dozbrojenie strategicznie istotnych punktów – lotnisk, portów, baz wojskowych, wysp – aby szanse ich przejęcia w wyniku ataku z zaskoczenia zostały zminimalizowane. Lista takich miejsc była długa, lecz aż 90% pieniędzy przeznaczono na 7 najistotniejszych miejsc – Gibraltar, Maltę, Aleksandrię, Kanał Sueski, Cypr, Singapur i Hong Kong.

​

Flota Brytyjska rośnie w siłę
24 maja. Dowództwo Royal Navy utworzyło nową flotę złożoną wyłącznie z najnowocześniejszych krążowników klasy Kent: HMS Nigeria, Kenya, Fiji, Belfast, Edinburgh, Gloucester, Manchester. 7 okrętów będzie w przyszłości wzmocnione kolejnymi, m.in. dwoma lotniskowcami. Flota przyjęła dumną nazwę Królewskiej Floty Południowego Atlantyku (Royal South Atlantic Fleet),choć na co dzień poszczególne jednostki będą działały w mniejszych grupach.

Royal South Atlantic Fleet - duma Imperium u wybrzeży Wielkiej Brytanii​

Na życzenie autora aar zamkniety.
Pozdrawiam Radek