Królestwo Danii - AAR

Królestwo Danii ​

Prolog​

Pierwotnie obszar dzisiejszej Danii został zasiedlony przez plemiona germańskie: Cymbrów i Teutonów, a następnie Anglów, Jutów i Sasów. Te 3 plemiona w V i VI wieku po podbiciu części Wysp Brytyjskich przemieściły się tam, a na ich miejsce napłynął północnogermański lud Duńczyków. W okresie VIII-IX wieku Duńczycy brali udział w morskich wyprawach na wybrzeża Wielkiej Brytanii, państwa Franków i wybrzeża Bałtyku.
Postępowało jednoczenie kraju, a w IX wieku kraj został schrystianizowany. Duński król Kanut II Wielki władał państwem, które obejmowało obok Danii, także Anglię, Norwegię, południową Szwecję oraz część Finlandii. W XII wieku Dania rozpoczęła ekspansję w rejonie Morza Bałtyckiego, zajmując m.in. Estonię, Holsztyn i Inflanty. W roku 1397 Dania utworzyła z Norwegią i Szwecją Unię Kalmarską. Nie podobało się to jednak Szwedom, którzy zaczęli domagać się własnego rządu, oraz odłączenia od Unii. Doprowadziło to do wojny.

Dania i jej ziemie:​

​

Teraz jest rok 1453. Aktualnie Dania jest państwem Katolickim sprzymierzonym z Norwegią, z którą utrzymywane są bardzo dobre stosunki. Sojusz ten jest w stanie wojny ze Szwecją, której nie odpowiadają rządy naszego wspaniałego państwa. Nie można absolutnie dopuścić do utraty wasala. Jednocześnie Król Danii Chrystian I podjął decyzję o rozwoju militarnym państwa w kierunku wojsk lądowych.

Trudna jest jednak sytuacja gospodarcza kraju, skarbiec świeci pustkami, brakuje pieniędzy na opłatę urzędników. Jednak już wkrótce ma się to zmienić.

Nasze wojska, dwie armie złożone wyłącznie z piechoty, o liczebności kolejno 1000 i 3000 ludzi ruszyły na dwie najbliżej położone duże miejscowości szwedzkie. Celem kampanii jest zmuszenie Szwecji do kapitulacji, zachowanie jej jako wasala, oraz zagarnięcia jak największych ziem dla Królestwa Danii.

Kierunki ataku:​

​

 

Wojna Skandynawska​

Na początku wojny szczęście dopisywało Szwedom. Skoncentrowali się na wojnie z Norwegią, co spowodowało opanowanie norweskiej prowincji Jamtland przez armię wroga. Norwegowie zrewanżowali się atakiem na szwedzki Halsingland. Na szczęście nasze wojsko nie natrafiło na żaden opór, i rozpoczęło obleganie wyznaczonych miast. Oddziały duńskie oblegające Vastergotland podjęły próbę wzięcia miasta szturmem. Mimo zadania obrońcom ogromnych strat, atak został wstrzymany, i dopiero po przybyciu posiłków miasto zostało zdobyte.

Oblężenie Vastergotlandu:​

​

Początkowa faza Wojny Skandynawskiej:​

​

W wyniku braku wojsk, oraz pieniędzy na utrzymanie ich, Król Chrystian I podjął decyzję o zwołaniu pospolitego ruszenia. Lecz, czy słabo wyszkoleni chłopi podołają Szwedom?

15 Lutego 1459r. Państwa północno-niemieckie (w tym Królestwo Danii), założyły Ligę Hanzacką, czyli porozumienie handlowe dotyczące punktów handlowych w rejonie morza Bałtyckiego. Spowodowało to nie tylko korzyści materialne, ale przybliżyło też do siebie stowarzyszone państwa.

​

Po 179 dniach oblegania szwedzkiego miasta Smaland, wojsko Duńskie pod przywództwem Hetmana Jacobsena zdobyło szturmem obleganą miejscowość. Straty w ludziach były po naszej stronie bardzo duże, lecz nie zmieniało to faktu że nasze siły odniosły wielkie zwycięstwo. Wielu żołnierzy duńskich wiedziało, że to był cud, że Szwedzi nie zaatakowali zupełnie nie bronionego Vastergotlandu. Gdyby wojsko szwedzkie wiedziało o naszych problemach, nawet cała wojna mogła by się zakończyć naszą klęską. Jedno było pewne: To był cud.

2 Dni później, Król Frieslandu Fryderyk Hrjiheid zaproponował naszemu państwu królewski mariaż. Córka naszego króla, Joanna, pobrała się z synem Króla Frieslandu, Goderykiem. Wydarzenie to znacznie polepszyło stosunki pomiędzy naszymi krajami.

Wojna Skandynawska wyczerpała siły zarówno Danii i Norwegii, jak i Szwecji. O dziwo, nie doszło do żadnych bitew morskich. Szwecja opanowała niemalże całą Norwegię, rozbijając przy tym jej armię. Dania zaś, opanowała południe swego przeciwnika. Szwecja, znając naszą sytuację, zaproponowała Biały Pokój. Król Danii musiał przystać na tą i tak korzystną propozycję. Niestety, Królestwo Danii nie wykonało swoich celów, jakimi było utrzymanie Szwecji jako wasala. Mimo to, zadając Królestwu Szwecji równie dotkliwy cios, nasze państwo zachowało twarz.
Wszyscy Duńczycy nie chcieli jednak dać za wygraną. Przyjdzie jeszcze czas na rewanż.

 

Wojna Południowa​

Po pokoju ze Szwecją, Dania musiała zrezygnować na razie z podbojów w Skandynawii. Teraz w okresie pokoju skupiono się na rozwoju gospodarki i handlu, usprawnieniu aparatu państwa. Pierwszym krokiem uczynionym w tym celu, było porozumienie handlowe z Norwegią, nawiązane 21 Listopada.

1 Stycznia 1455 zakończono reformy mające na celu usprawnienie zarządzania Królestwem. Osiągnięcie wysokiej stabilności i zreformowanie urzędów doprowadziło do podjęcia decyzji o ustanowieniu idei narodowej, tzn. ćwiczeń wojskowych. Skutkiem tego okazało się zwiększenie doświadczenia wojsk i ich morale.

​

Jeden z generałów napisał do Króla Danii:

Następnie Król zatrudnił Alonsa Cienfuegosa, dobrego dyplomatę, na dokładnie 2 lata. Zatrudnienie go nadszarpnęło nieco budżet państwa, ale kraj potrzebuje rozwiniętej dyplomacji.

Podczas przechadzki bo błoniach swojego pałacu, Król Chrystian I zastanawiał się nad przyszłością swojego kraju. Nie wiedział, w którym kierunku militarnym się rozwijać. Czy ma zostać ulepszona marynarka, czy siły lądowe? Gdzie ma być skierowany główny kierunek ekspansji? Albowiem każdy kraj potrzebuje dla siebie przestrzeni, jeśli chce przetrwać, i rozwijać się. „Zwołam naradę.” – Pomyślał.

I tak zrobił. Zwołał radnych, doradców, generałów, aby podjąć decyzję o rozwoju swego królestwa. Wszyscy byli zgodni co do jednego: Marynarka temu krajowi na nic się nie przyda. Bo na co wspaniałe okręty, jeśli to armia lądowa zajmuje miasta, zdobywa ziemie?
Pierwszym zatem krokiem było zjednoczenie prowincji. Odcięty od reszty kraju Oldenburg, jest niemal poza władzą Króla. Trzeba było to zmienić. Na przeszkodzie stanęły dwa księstwa, Hamburg i Bremen.

Pierwszym celem stał się Hamburg, sprzymierzony z księstwem Luneburg. Założono, że Dania sama zjednoczy swoje ziemie, na pomoc zamorskiej Norwegii nie było co liczyć.
Mimo osamotnienia w wojnie, Duńczycy byli pełni optymizmu. Wrogi sojusz, dwa księstwa, łącznie posiadał piechotę o liczebności 2 tysięcy. Tymczasem, Dania posiadała 5 tysięcy żołnierzy, w tym kawalerię.

Ku zaskoczeniu wszystkich, Luneburg nie udzielił żadnej pomocy swojemu sojusznikowi. Spotkało się to z powszechną krytyką księstwa. Tymczasem nasze wojska atakujące Hamburg rozbiły doszczętnie wojsko nieprzyjaciela. Dzięki wspaniałym manewrom znanego już z Wojny Skandynawskiej hetmana Karola Jacobsena, udało się okrążyć wroga, co zakończyło się eliminacją armii Hamburgu, i oblężeniem nieprzyjacielskiej stolicy. Tak jak w poprzednich oblężeniach, i w tym nie obyło się bez dostarczenia na pole bitwy posiłków. Podjęto dwie próby wzięcia miasta szturmem, które zakończyły się niepowodzeniem. Jednak szturmy te osłabiły znacznie obrońców, przez co garnizon miasta skapitulował. Oblężenie trwało cały rok.

31 Lipca w wyniku odniesienia przez nasze Królestwo totalnego zwycięstwa, ni braku jakiejkolwiek pomocy ze strony swego sojusznika, Hamburg został włączony do naszego państwa.

​

Propozycje Białego Pokoju, skierowane do księstwa Luneburg, zostały odrzucone. Generałów Duńskich zdziwił ten beznadziejny opór, tym bardziej że Dania oferowała zawieszenie broni bez strat po obu stronach. 2 Dni później, gdy okazało się że Księstwo Meklemburgii znalazło się w stanie wojny z naszym wrogiem, postanowiono kontynuować wojnę. Wojsko wroga zostało rozbite, lecz uciekające resztki armii wroga rozpełzły się po naszym kraju, i dopiero pomoc naszego tymczasowego sojusznika zmusiła armię nieprzyjaciela do poddania się.

Z pomocą wojsk Meklemburgii udało się zdobyć stolicę Luneburgu. Ziemie tego księstwa również zostały przyłączone do naszego wspaniałego kraju.

Wojna zakończyła się spektakularnym zwycięstwem. W ciągu 2 lat nasze Królestwo podbiło dwa kraje, powiększając swoje terytorium. Rozbijając doszczętnie ich armie, nikt nie odważył się już podważać potęgi Królestwa Danii w tym rejonie. Wojna zakończona została świetnym terytorialnym zyskiem, korzyści okazały się większe niż oczekiwano. Król Chrystian I osobiście pochwalił dowódców. Pierwszy krok w kierunku zjednoczenia ziem, został uczyniony.

​

 

Jednoczenie​

Najznamienitszy hetman duński Karol Jacobsen, stanął na wzgórzu na swym rumaku obserwując starcie jego wojsk z armią księstwa Bremen. Albowiem wodzowi powierzono ważne zadanie zwieńczenia zmagań mających na celu zjednoczenie ziem duńskich. Wypowiadając wojnę księstwu Bremen, odcinającemu od reszty Królestwa Duńskiego miasta Oldenburg, Dania popadła w wojnę z Zakonem Krzyżackim i Munsterem. Król długo czekał na dobrą okazję do zaatakowania Bremenu. Okazją tą okazał się konflikt z Frieslandem. Nie tylko spowodowało to opuszczenie wojsk Munsteru swego rodzimego kraju, ale też atak tegoż księstwa na Friesland, z którym Dania utrzymywała bardzo dobre stosunki, stał się pretekstem do agresji.

Hetman Jacobsen przybył właśnie ze swymi oddziałami na pomoc oblężonemu duńskiemu miastu Hamburg. Albowiem, kiedy Duńczycy ruszyli na Bremen, wróg dokładnie w tym samym czasie napadł na nasze ziemie.
-Żołnierze! Za Boga w Trójcy Jedynego! Za ojczyznę! Za honor! NAPRZÓD!!! – Krzyknął wódz. Wraz z nim na nieprzyjaciela ruszyła kawaleria o liczebności 2000 mężczyzn z okrzykiem zagrzewającym ich serca do boju. Zawładnęła nimi niesamowita adrenalina, kiedy jechali na nieprzyjaciela, słyszeli tylko świst powietrza, bicie serca i staranowali zaskoczone wojsko Bremenu...

​

Tymczasem, do Króla Danii zaczęły docierać niepokojące wieści o wysokiej aktywności floty krzyżackiej na Bałtyku. W wyniku zagrożenia nieprzyjacielskiego desantu w sercu kraju, Narada zwołana przez króla podjęła decyzję o natychmiastowym wypuszczeniu floty duńskiej, dowodzonej przez Ulricha Kircholma na wody Bałtyku, w celu ochrony wód terytorialnych. Nie trzeba było długo czekać na pierwsze starcie, które doszło u brzegów Gotlandii. Admirał floty Kircholm, dokonał ryzykownego podzielenia floty na dwie części, w celu wzięcia okrętów krzyżackich od flanki. Plan powiódł się, zostało zatopione 2/3 nieprzyjacielskich okrętów. Strat własnych, brak.

Nie mogliśmy jednak się nacieszyć za długo tym zwycięstwem, gdyż u brzegów naszego kraju doszło do straszliwej klęski. Wracające z ostatniej stoczonej potyczki okręty duńskie zostały niespodziewanie zaskoczone przez marynarkę Bremenu i krzyżacką. Błyskawicznie doszło do otoczenia naszej floty. Nasze statki, mimo heroicznej obrony, i próby schowania się w pobliskim rodzimym porcie, zostały po prostu rozstrzelane na oczach mieszkańców pobliskich portów.

​

Królestwo Danii utraciło tym samym całą swoją marynarkę, a Zakon Krzyżacki rozpoczął blokadę morską.

​

W tym samym czasie Duńczycy przeprowadzili udane szturmowanie fortecy bremeńskiej. Podczas gdy piechota i kawaleria „wlała” się do miasta hetman Jacobsen ruszył w kierunku głównego pałacu.

 

Po latach pokoju, lata wojen.​

​

20 Lat później, po zaanektowaniu księstwa Bremen, Nowogród zaproponował sojusz militarny naszemu królestwu. Chrystian I od razu przyjął tę propozycję. Albowiem od dawna dążono do podjęcia współpracy w zakresie wojskowym z Nowogrodem. Królestwo Danii potrzebuje każdego sojusznika, który pomógłby wziąć odwet na Szwecji za oderwanie się od Unii Kalmarskiej. Jednocześnie, Dania w końcu pozyskała silnego sprzymierzeńca. Na pomoc słabej Norwegii, niemal w ogóle nie posiadającej armii nie ma bowiem co liczyć.

Ekspansja lądowa Królestwa Danii w północnych Niemczech, wymaga zaangażowania znacznych sił naszego wojska. Oznacza to niemożność sensownej obrony ziem duńskich położonych na granicy duńsko-szwedzkiej. Wróg naszego królestwa tylko czeka na stosowny moment do ataku. Sytuację pogarsza fakt, że księstwo Meklemburgii, jedno z silniejszych krajów w północnych Niemczech, utworzyło ze Szwedami sojusz militarny. Możliwość pokonania Szwecji, stawała się coraz mniej realna. Od tej pory nasze Królestwo musi dokładnie przemyśleć każdy swój ruch, aby nie sprowokować swych przeciwników.
Rozpoczęto zatem wzmocnienie naszych sił, mających za zadanie bronić naszych ziem leżących na granicy duńsko-szwedzkiej w razie ewentualnego ataku.

Ostatnia wojna, jaką toczyła Dania, doprowadziła w konsekwencji do wyłonienia się nowego znaczącego państwa na Morzu Bałtyckim – Pomorza. Zakon Krzyżacki popadł w długotrwały konflikt z Pomorzem, doszło do wielu walnych, i długotrwałych bitew. Sytuację Zakonu pogorszyło włączenie się do wojny Królestwa Polskiego, które z zaskoczenia zaatakowało wojska krzyżackie. Pomorze wyszło z wojny zwycięsko, zagarniając niemal wszystkie ziemie krzyżackie na południowym Bałtyku, w tym ważny ze względów handlowych port w Gdańsku i wzmacniając swoją rolę w tym rejonie. Król Danii Chrystian I zaczął myśleć o sojuszu militarnym z Pomorzem, które posiada aktualnie niezłą flotę, która przydała by się w zabezpieczeniu naszego kraju przed desantem szwedzkim w razie wojny. Wszystko to dlatego, że flota duńska została całkowicie unicestwiona podczas poprzedniej stoczonej przez siebie floty. Król Danii nie mógł przeboleć braku marynarki. Albowiem pozwoliło by to na przeprowadzenie desantów na ziemie Zakonu Krzyżackiego i wsparcia Nowogrodu, co niemal na pewno zakończyłoby się terytorialnym zyskiem. A na nowe okręty naszego kraju na razie nie stać.

​

Cała uwaga Danii skupiła się jednak na Frieslandzie, niegdyś księstwie, z którym nasze królestwo utrzymywało bardzo dobre stosunki dyplomatyczne, teraz prowincją należącą do księstwa Munster. Krajem tym wstrząsnęły rewolty w Frieslandzie, który dążył do oderwania się od Munsteru. Rebelianci poprosili naszego króla o pomoc. Chrystian I od dawna interesował się tymi ziemiami, a nadeszła niepowtarzalna okazja do ich przywłaszczenia.
Król Danii poparł powstanie, co doprowadziło do wojny.
13 tysięczna armia duńska przystąpiła do ataku na nieprzyjaciela. Ich rozpęd zahamowała wieść o ataku wroga na duński teraz Oldenburg. Armia zmieniła kierunek, i po krótkiej bitwie dosłownie unicestwiła siły nieprzyjaciela, tym samym pozbawiając Munster armii, co sprawiło, że droga do tegoż kraju stanęła otworem.

Pierwszym celem naszej armii stał się Osnaburck, największa prowincja Munsteru. Aby się do niego dostać, trzeba było przekroczyć rzekę Wezerę. W tym celu zbudowano most pontonowy, gdyż w okolicy nie było żadnych mostów. Po dotarciu wojsk na miejsce, 11 tysięcy piechoty przypuściło szturm na twierdzę Osnaburck.

Oczy Chrystiana I znów zwróciły się w stronę Skandynawii. Powodem tego stała się wojna Szwedzko-Norweska. Norwegowie zwrócili się do naszego króla z prośbą o pomoc – byliśmy z nimi w sojuszu. Niestety o jakiejkolwiek pomocy nie było mowy. Nie dość, że Dania jest zajęta wojną z Munsterem, który co prawda nie ma wojsk, ale opuszczenie jego ziem przez nasze wojska dało by temu księstwu „pięć minut” na sformowanie armii i przeprowadzenie kontrataku. Na dodatek, do wojny przyłączyła by się Meklemburgia. Doprowadziło by to do wojny na trzech frontach. Trzeba było odmówić. Norwegowie zerwali z nami sojusz, lecz pozostali pod władzą naszego króla. Szwedzi w krótkim czasie zajęli znaczne obszary Norwegii.

Tymczasem w samym Królestwie Duńskim kontynuowano rozwój gospodarki. Największe „uzdrowienie” przeżył handel. Do naszych portów zaczęli przybywać zarówno kupcy z krajów wschodnich, czyli krajów posiadających dostęp do Bałtyku, jak i handlarze z zachodu, przede wszystkim z krajów położonych nad Morzem Północnym.

Już kilka dni po zdobyciu miasta Osnaburck, wojsko duńskie pobiło armię Munsteru pod stolicą tego kraju. Obrońcy poddali się niemal bez walki, tym samym skazując siebie na łaskę i niełaskę naszego króla.

Rebelianci z Frieslandii, zaproponowali inkorporację swojego kraju do bardzo lubianej Danii. Ucieszyło to duńskiego króla, gdyż ziemie te zostaną przyłączone pokojowo, bez walki i krwawego zdobywania twierdz.

​

Niedługo potem, Munster został ostatecznie dobity przez Kolonię...

 

II Wojna Skandynawska​

Ciężkie to były lata dla Danii. Wielkie powstanie w Luneburgu, Wzrost potęgi Szwecji. Odnośnie tego drugiego, trzeba wyjaśnić, że po wojnie szwedzko-norweskiej, Norwegia została okrojona do dwóch niewielkich prowincji na Półwyspie, oraz Islandii. Doprowadziło to do zajęcia przez Szwecję niemal całej Skandynawii. Tym samym Królestwo Szwecji stało się północno-europejskim mocarstwem.

​

Ale są też i dobre wieści. Dania, szukając członków do swojej koalicji, otrzymała kolejnego sojusznika: Psków. Sprawę ułatwiło to, że państwo to jest bliskim sojusznikiem Nowogrodu.
Po nagłej, zaskakującej śmierci króla Chrystiana I, kraj pogrążył się w żałobie. Albowiem za panowania tego króla, Dania dokonała podbojów, których mógłby pozazdrościć niejeden król.
Lecz na jego miejsce wszedł równie ambitny, i błyskotliwy król Frans I. Posiadający talent administracyjny i militarny, zapowiedział swemu ludowi, że będzie kontynuował dzieło Chrystiana I. Frans I chce przede wszystkim rozbicia Szwecji, aby przywrócić panowanie swego królestwa w tymże rejonie.

Nowy król Danii nie rzucił słów na wiatr. Zaczęło się od obelgi wysłanej do króla szwedzkiego. Zniewaga ta miała pokazać, że Dania zawsze będzie postrzegać Szwecję jako swojego sługę, nic nie znaczące państewko. Królestwo Szwecji odpowiedziało groźbą, i o to właśnie Fransowi I chodziło.

Sytuacja w chwili wypowiedzenia wojny była następująca: Królestwo Danii (niestety w pojedynkę, gdyż Nowogród popadł w zaciętą wojnę z Państwem Moskiewskim.) znalazło się w stanie wojny ze Szwecją, i jej sojusznikiem, Meklemburgią znajdującą się w północnych Niemczech. Plan działań był taki: Uderzyć na szwedzkie graniczne miasta Vastergotland i Smaland, i przejść do defensywy, albowiem największym zagrożeniem w tej wojnie okazała się Meklemburgia... W przypadku Meklemburgii, priorytetem 14 tysięcznej armii duńskiej na tym odcinku stało się rozbicie wojsk Meklemburgii.

Podczas uderzenia na Vastergotland i Smaland wojsko duńskie nie napotkało żadnego oporu. Tymczasem w Meklemburgii było odwrotnie. Wojsko uderzające na Lunbeck, pod wodzą hetmana Ebsjerga, napotkało silny opór wojsk nieprzyjaciela. Jednak świetne zastosowanie kawalerii w tej bitwie, przeniosło szalę zwycięstwa na naszą stronę. Armia Meklemburgii, a raczej jej resztki, uciekły do stolicy, która została równie szybko zdobyta. Meklemburgia zmuszona została oddać nam prowincję Lunbeck. Teraz część tej armii mogła zostać przerzucona do wojny ze Szwecją.

Jedna z rycin przedstawiająca bitwę pod Lunbeckiem:​

​

Wojskom duńskim powodzi się również na północy. Szturmem zdobyto Vastergotland i Smaland. Wróg nawet nie próbował ruszyć z odsieczą oblężonym miastom, co zostało bardzo negatywnie przyjęte w całej Europie. Z całego kontynentu zaczęły docierać wyrazy poparcia dla naszej wojny przeciwko Królestwu Szwedzkiemu. Od tej pory nasze wojsko zaczęło toczyć bitwy jakby z większą zaciętością.

Ciosem, jak się okazało, stało się uderzenie na duńską wyspę Gotland. To był problem, albowiem flota duńska została doszczętnie zniszczona w niedawnej wojnie, a państwa nie stać było na jej odbudowę. Szwecja niezaprzeczalnie panuje na Morzu Bałtyckim. Dania nie mogła podjąć żadnej próby pomocy obleganej wyspie.

​

Wrogie królestwo przeszło do ofensywy również na lądzie. Dwukrotnie większe siły nieprzyjaciela uderzyły na Vastergotland. Gdyby nie natychmiastowa pomoc sił przybyłych z Meklemburgii, prawdopodobnie miasto zostało by odbite.
O dziwo, wojna ta zaczęła coraz bardziej doskwierać Szwecji. Jej dyplomaci przybyli do naszego króla, z propozycją pokoju. Szwecja zaoferowała 30 dukatów, oraz zaproponowała zrzeknięcie się roszczeń do prowincji Halland i Skane.

I tak zrobiono. Szwecja zrzekła się pretensji do prowincji Halland i Skane, oraz zapłaciła 30 dukatów. Duńczycy żałowali, że znowu nie udało się odebrać Szwedom choćby części ich ziem. Lecz tym razem, Dania pokonała dwa silne państwa, bez jakiejkolwiek pomocy. Poraz pierwszy Królestwo Duńskie zadało Szwecji silny cios. Oznaczało to, że Dania tak łatwo się nie podda.

Po wojnie Frans I zajął się kontynuowaniem usprawnienia aparatu państwa. Zatrudnił dwóch niezwykle utalentowanych ministrów: Ambroise’a de La Barthe, oraz Martina Happach’a. Polepszono również produkcję w całym państwie, w stolicy rozbudowano warsztaty rzemieślnicze, rozwijał się handel, dzięki dobremu położeniu Danii, która znajdowała się jednocześnie w dwóch ważnych morzach: Bałtyku i Morzu Północnym. Kontynował również wprowadzanie reform mających na celu centralizację państwa.

​

Najwyższy czas, zeby AARy z EU3 też już traktować poważnie. Długa cisza => oczyszczam => zamykam
Serek