Kroniki Moskiewskie

Data startu: 1400 rok
Poziom trudności: Łatwy (bez ryzyka, wyższy poziom zapewne nie pozwoliłby osiągnąć celów, poza tym to zabawa)
Wersja gry: 1.2 + Unlimited Time Patch (jakby czasu zabrakło)
Cele:
-Stworzenie najpotężniejszego mocarstwa świata
-Zdobycie wszystkich terenów które się Rosji należą i więcej
-Podbicie wszystkich krajów stojących na drodze
-Kolonizacja i urbanizacja Syberii, Alaski oraz niektórych terenów w Afryce i nie tylko
-Podporządkować sobie jak największą ilość państw

ДЕТСТВО ТЕМУЧЖИНА
KRONIKI MOSKIEWSKIE
***

​

Panu memu, z łaski Bożej Księciu Ruskiemu, godnemu czci ludu, pisarz tego dzieła życzy by skończyło się równie szczęśliwie co było w chwili poczęcia pierwszych słów na owej karcie.
Gdybym się nie wsparł na waszej powadze, wspomniani ojcowie, i nie pokładał zaufania w waszej pomocy, na próżno bym o własnych siłach podjął tak ciężkie brzemię i w kruchej łódce nie bez obawy wypływałbym na niezmierzone przestworza oceanu. Lecz siedząc spokojnie bez oddechu lęku mogę spełniać swe powołanie zapisując od dnia dzisiejszego, roku pańskiego 1400 historię ziemi bliskiej memu sercu. Oby znaleźli się następcy i naśladowcy którzy kontynuować będą dzieło gdy mnie pan wezwie pod swój tron.

Władca Państwa Moskiewskiego - Iwan III​

1 stycznia roku 1400
Ziemia rosyjska tedy, która dzieli się na pięć krain, ciągnie się od prowincji Tułskiej do Niżnego Nowogrodu na wschodzie. Kraj to wprawdzie bardzo lesisty, ale niemało przecież obfituje w żelazo i pszenice. Otoczony przez wiele ludów chrześcijańskich i pogańskich i wielokrotnie napadany przez wszystkie naraz i każdy z osobna, zasługuje na wywyższenie, nigdy przecież nie został przez nikogo ujarzmiony w zupełności; kraj, gdzie powietrze zdrowe, rola żyzna, las miodopłynny, wody rybne, rycerze wojowniczy, wieśniacy pracowici, konie wytrzymałe, woły chętne do orki, krowy mleczne, owce wełniste.
Lecz pisać miałem o Państwie Moskiewskim i jego władcy, młodym księciu Iwanie III. On to objął tron onegdaj po swym ojcu Iwanie II Rurykowiczu. Pan ma wielkie zdolności w sprawie administracji, jego mądrość przekładu jednakże nie ma na ogładę. Iwan wydaje się człekiem ciętym i zjadliwym. Mimo to widać w nim patriotyzm niekłamany i charyzmę wielką. Oby dniom rządów jego sprzyjała pomyślność.

Państwo Moskiewskie i Europa wschodnia w roku pańskim 1400.​

 

WOJNA KAZAŃSKA
***
​

25 marca roku 1400
Łaski losu młody monarcha nie uświadczy. Dziś to przybył poseł zza wschodniej granicy z wiadomością iż Kazań wypowiedział wojnę i siły swe kieruje do Niżnego Nowogrodu pokrytego grubą czapą śniegu. Iwan śpiesznie decyzje podjął o wysłaniu swej drużyny z Moskwy na wschodnie krańce. To aktualnie jedyna armia czynna, zdolna do walki. Wysłał władca rozkazy także do innych miast w dążeniu zwerbowania nowych wojowników.

​

Drużyny czterech tysięcy wojów chwackość nie obroniła. Kazańskie wojska, liczniejsze rozbiły naszych pod Niżnym Nowogrodem. Jak Pan rozkazał świeżo powstałe pułki Zebrać się miały pod Władimirem i ponowić natarcie. W między czasie przybył poseł ze strony wroga z propozycją pokoju za opłatą kontrybutu w wysokości 16 dukatów. Iwan, czego spodziewać się było można ofertę odrzucił.

6 grudnia roku 1400
Zebrało się ich ponad dwanaście tysięcy. Wojownicy ze wszystkich ziem przybyli by oddać życie za ojczyznę. Wyruszyć mają niebawem. Uszu naszych doszła wiadomość iż oblężenie prowadzone przez wroga naszego odniosło sukces. To tylko rozzłościło dumę Pana Iwana który nazajutrz wysłał nowy legion pod Niżny Nowogród. W odpowiedzi Kazań znów zażądał 16 dukatów za pokój, twardy w swych zasadach Iwan III dezyderat odrzucił.

6 stycznia roku 1401
Marsz zakończył się, legion carski dotarł pod Niżny Nowogród którego mury zajęte były przez Kazańczyków. Pierwsze starcie pokazało jak wyrównana i krwawa wojna ich czeka. Podobnie uzbrojone i liczebne wojska stanęły naprzeciw siebie w mroźne popołudnie. Jak okazało się armiom wrogów dowodził sam Wielki Wódz – Mamuk I

Pierwsza bitwa w Niżnym Nowogrodzie​

10 lutego roku 1401
Tak! Zwycięstwo! Radość na dworze zapanowała wielka. Armia prowadzona przez Wielkiego Wodza państwa Kazań poniosły porażkę, choć szacunek niemały się nieprzyjacielowi należy za waleczność. Natychmiast ruszył szturm na miasto, które wnet paść musiało. Niżny Nowogród odzyskany!

24 lutego roku 1401
Wieść do pałacu doszła o posiłkach wroga które znów napadły granicę. Jednakże tym razem liczba ich mniejsza co dało możliwość odparcia ataku.

5 marca roku 1401
Poseł sąsiada z północy, Republiki Nowogrodzkiej, dostarczył prośbę swego pana o pozwolenie przemarszu dla wojsk jego. Roztropnie Iwan Rurykowicz prośbę rozważył pozytywnie. Mina jego jednak na szczęśliwą nie wyglądała. Widać iż Pan postawiony pod ścianą nie mógł ryzykować konfliktu z Nowogrodem.

​

17 marca roku 1401
Niewielka kawaleria nadciągnęła pod naszą twierdzę. Ofensywa została odparta zaradnie. Nie wiadomo co szykuje i ma w zanadrzu Mamuk I, lecz do kresu wojny dalece.

18 marca roku 1401
Znowuż dyplomata zagraniczny na pałac zawitał. Przyjaciele z Chanatu Quasi chęć szczerą wyrazili zawiązania współpracy i pomocy między narodami. Monarcha nie przyjął propozycji pochopnie, Chanat, choć przyjacielsko nastawiony wielkim sojusznikiem nie będzie i więcej szkód wyrządzić może aniżeli pomocy udzieli. Pan Rurykowicz o kraju myśląc jednak propozycję przyjął, twierdząc iż lepiej towarzysza niźli wroga mieć.

2 października roku 1401
Pan Iwan wydał rozkaz o ataku na Pense, prowincję agresora z której ten wysyłał swoich żołnierzy na bój. Bitwa ta może mieć nielichy wpływ na wynik tejże wojny.

Bitwa o Pense​

20 lutego roku 1402
Och nie! Smutne wieści na dwór doszły! Legion spod Pensy klęskę poniósł i skierował się na południe. Na domiar złego Niżny Nowogród chroniony przez zaledwie dwutysięczną kompanię znów został oblężony. W Moskwie panuje przygnębienie, nowi do wojska są ciągnięci. Pan Iwan nie wygląda na wystraszonego. Spokojnie podejmuje decyzje o tworzeniu nowych oddziałów.

17 marca roku 1402
Legion pokonanych z Pensy wygrał pod Saratowem! Wróg będzie musiał zwrócić uwagę na obronie swoich granic, to zwycięstwo dało nam nadzieje. Wieści z Chanatu Quasim; Kasimov napadły zdradzieckie wojska Krymskie.

Wczesna jesień roku 1402
Oby dni jak najwięcej było bliźniaczych. Najpierw wiadomość o odbiciu Niżnego Nowogrodu, a kilka godzin później o zajęciu Pensy przez ojczyste wojska. Władca nasz rad musi być z takiego obrotu spraw. Niestety zdarzenie przykre miało również miejsce – Chanat Quasim ubył z mapy. Wojska Krymskie zajęły kraj i zażądały bezwarunkowej aneksji.

9 stycznia 1403
Dziać się będzie wiele, ostatnio na dworze ruch ogromny. Rankiem zawitał dyplomata z Księstwa Jarosławia z propozycją zawarcia sojuszu wojskowego. Iwan nie sprzeciwiał się ofercie, tym bardziej po utracie ostatniego towarzysza na rzecz państwa Krymskiego. Dziś to także monarcha umiłowany podjąć decyzje ma w sprawie ofensywy na Kazań.

19 lipca 1403
Niżny Nowogród po raz kolejny przechodzi w ręce Kazania. Zdarzenie to przepełniło czarę goryczy. Władca nasz postanowił dla dobra państwa powołać ostatnie pułki by odbiły miasto, a następnie tylko go bronić. Moskwa jest zbyt słabe by podbić Kazań – należy przetrzymać nawałnicę. Panujący z powodu wojny nie zaprzestał spełniania swoich ambicji. Dziś to wrócił poseł nasz z negatywną odpowiedzią na propozycję wasalizacji Jarosławia. Iwan przyjął to zadziwiająco spokojnie, jest niezbity w swoich planach.

18 stycznia 1404
Można było się dziwić że młodzian w kwiecie wieku, zasiadający na tronie, z takim spokojem wiadomości różne przyjmuje. On jednak co robić wiedział. Kolejny dyplomata powracający z Jarosławia przyniósł wiadomość świetną. Sąsiedzi z północy godzą się na zostanie wasalem Państwa Moskiewskiego. Pierwszy to sukces dyplomatyczny młodego Iwana na tronie, nie ostatni miejmy nadzieje.

​

20 lipca roku 1404
Ciężka decyzja przed Panem naszym. Poseł ze strony wroga przybył z ofertą pokoju. Jest ona jednak sroga i hańbiąca, chcą abyśmy oddali 50 dukatów oraz Niżny Nowogród. W zwykłej okoliczności propozycja ta wyśmiana by była przez monarchę, lecz wojna trwa już czwartą zimę i krańca nie widać. Kraj osłabiony, zdolny jedynie do obrony niewiele może zdziałać w tym starciu. Iwan z pokorą przytaknął pokojowi.

Państwo Moskiewskie w dniu zawarcia pokoju​

 

DRUGA WOJNA KAZAŃSKA
***
​

21 lipca roku 1404
Jest dzień po zakończeniu wojny, wojny przegranej. Kazań z Wielkim Wodzem Mamukiem I na czele okazali się zanadto waleczni i przygotowani. Książę umiłowany zrobić nie mógł wiele, a co mógł to zrobił. Szalał wczorajszej nocy Iwan, cały pałac słyszał larum jak gdyby sam czart się odzywał. Nikt stojący na jego drodze w dniach owych łaski nie uświadczy. Tymczasem Doża Gorchakov, Król Nowogrodzki wkroczył swoimi oddziałami na Psków.

4 stycznia roku 1405
Powoli zaciera się w głowie ślad po okupacji Kazańskiej. Został złożony Księciu naszemu raport o stanie państwa. Rozwścieczył on Pana ogromnie, posłańca wygnał i posłał osobistości dworskie. Srogo potraktował każdego z osobna; pierwszy minister zabity przez ścięcie został, a dwóch kolejnych wygnano. Gospodarka w niemalże ruinę popadła, dukatów brakowało zarówno na wojsko jak i na rozwój techniczny. Niezwłocznie zatrudnił Król ludzi nowych, nadzieje wyrażając iż losu poprzedników nie powtórzą.

Finanse państwa i nowa kadra​

20 września roku 1405
Został spisany ręką Książęcą dekret zakazujący wierzeń pogańskich na terenie Państwa Moskiewskiego. Pismo to także ogranicza swobodę wyznawców innych religii niechrześcijańskich z katechezą Allacha na czele. Dekret do bytu wcielony będzie niezwłocznie. Niech strzegą się niewierni.

8 września roku 1406
Przybył delegat zza północnej granicy z niezgorszą propozycją, pan Nowogrodu wzajemną pomoc chce udokumentować i w sojusz wojskowy wejść z nami. Tak oto tworzy się początek bezpiecznych czasów dla naszego kraju. Władca Moskiewski rad przyjął ofertę i wiedział że Republika Nowogrodzka wiele pomóc może w razie zagrożenia.

Poseł Nowogrodzki​

6 marca roku 1408
Sojusznik wierny Nowogród prośbę złożył o pomoc w konflikcie z Zakonem Najświętszej Marii Panny. Moskwa odpowiedziała, państwo znów szykuje się do wojny. Problemem może być bariera geograficzna toteż monarcha najmilszy wystosował prośbę o pozwolenie przemarszu po terenie Nowogrodzkim. Zakon powstały na fali krucjat nie dalej niżeli 200 lat temu ziemię Prus Wschodnich i państw bałkańskich bezkarnie zajął za co gniew Boży spotkać ich musi.

Mapa Zakonu Krzyżackiego w roku 1408​

10 września roku 1409
Ponoć gwardia nasza w oko w oko stanęła z nieprzyjacielem pod samą stolicą Nowogrodu. Dowodzący generał Kaibula poprowadził swą drużynę do zwycięstwa. Ważny to triumf, oswobodzenie Nowogrodu z inwazji Krzyżackiej nie lada echem się odbije. Świadczy o tym chociażby przybycie poselstwa od wroga proszącego o powrót do pokoju. Lecz na łaskę dla nich za późno już.

13 stycznia roku 1410
Biada nam! Te szumowiny z Kazania napadli państwo nasze. Na domiar czego wróg nam nie jest osamotniony w swych zapędach. Nawiązał współprace z barbarzyńcami z Krymu tudzież Syberii. Jedyne co rozanielać może to fakt iż sojusznicy wierni w tej sytuacji się okazali. Zarówno Jarosław jak i Nowogród zgodzili się wspomóc naszą słuszną sprawę.

1 luty roku 1410
Władca Nowogrodzki mądrym będąc załagodził spór z Zakonem. Wieść to dobra w obliczu najazdu Kazańskiego. Oby sojusznicy okazali się równie wielcy w boju co w słowach.

11 września roku 1410
Niewielka gwardia Krymska południową prowincję Tuły zajęła. Nowo utworzony pułk ruszył na pomoc mieszkańcom tych ziem. Pan Rurykowicz wysłał również o powrót armii spod Nowogrodu, tu bardziej pomocni będą.

​

14 listopada roku 1410
Niestety dwie wielkie klęski, na wschodzie i południu, oddalają szale zwycięstwa. Iwan podjął decyzje o zużyciu zasobów skarbca i na wsparcie najemników oddziały wynająć.

26 marca roku 1411
Zmyślnie Iwan III najemników spod Moskwy i Kaługi zawziął. Na obu frontach okoliczności zmianie uległy. Pan to teraz może obmyślać spokojnie plan dalszego postępowania. Młodego generała władca mianował, panicza Sjeremetieva posłał do boju na Kazań. Granicą Krymską powierzył Kaibuli słynnemu ze swej bojowości. Armie atakować mają na wybrane ziemie, najsłabiej bronione i o najmniejszych murach. Jednocześnie jednak należy dbać o defensywę i niewielkie pułki we własnych granicach ostawić.

9 listopada roku 1411
Zajęcie trzech barbarzyńskich prowincji Krymu pozwoliło wymusić na nich pokój hańbiący. 25 dukatów Panicz Iwan zażyczył sobie i władca Krymski raczej odwagi nie miał się sprzeciwiać. Teraz tylko pozostaje skupić uwagę na ukaraniu Kazania za swoje grzechy.

25 maja roku 1413
Dzięki nieugiętej ofensywie wojsk Moskiewskich przeciw słabo zbrojonym miastom Kazania stolica wroga została zajęta. Zwycięstwo po długiej wojnie wydaje się bliskie i zbawienne. Gdy pozbędziemy się głównego agresora zza wschodniej granicy obawiać się chwilowo nie musimy nikogo. Pan to ma wyruszyć do przegranych i przy świadkach pokój godny dla zwycięzców a hańbiący dla kapitulantów spisać.

Oblężenie Kazania​

16 czerwca roku 1413
Głupcy propozycję oddania trzech zachodnich prowincji odrzucili. Nie rozumieją że dla nich wojna się już skończyła. Gniew Iwana jest wielki i żadnego miasta nie minie póki dzielny naród nie dostanie tego na co zasłużył.

6 września roku 1413
Zmiękli jak widać, pokój własny wystosowali w którym oddają Mordwe zamiast Sybirska dodając do tego 25 dukatów. Propozycja niezgorsza, zadowoliła Iwana III. Najważniejsze w tej chwili jest wielkie zwycięstwo które niemały wpływ na przyszłość narodu mieć będzie.

Mapa Państwa Moskiewskiego po Drugiej Wojnie Kazańskiej​

 

SĄSIEDZKIE ZATARGI
***
​

Zima roku 1416
Kraj po wojnie odbudowany, do porządku doprowadzony. Czas pokoju na razie niezachwiany. Ponoć Wielki Książe Litewski Krymskie prowincje zajął. Nie to jednak dla nas najważniejsze. Iwan III do przyjaciół z północy poselstwo wysłał aby Ci zrozumieli iż samemu nie osiągną nic, podczas gdy razem wiele zdziałać możemy. Poselstwo w gniewie odrzucone zostało. Rozzłościło to Księcia Moskiewskiego, lecz ze spokoju wyprowadzić się nie dał.

7 sierpnia roku 1418
Z okładem pół roku minęło od odrzucenia aneksji przez Jarosław. Czas ten Iwan skrzętnie wykorzystał na odbudowę stosunków na linii z nimi. Zdało to skutek, poselstwo niedawno wysłane z dobrą wieścią wróciło. Niewielki Jarosław staje się częścią Państwa Moskiewskiego.

​

13 grudnia roku 1418
Spokojny rok, lecz końca równie cichego nie dotrwaliśmy. Wieprze z Wielkiego Księstwa Litewskiego wojnę wypowiedzieli. Do nich dołączyły łotry Polskie i te z Mazowsza. Bóg nam świadkiem i pomoże walczyć w obronie ojczyzny!

Czerwiec roku 1419
Opatrzność nam pomaga! Już początek udany wielce. Trzy gubernie w naszych rękach, żadna nasza Litwinów. Twer rozdzielający państwo nasze, a zagarnięte przez dzisiejszych wrogów oblegamy z nadzieją iż zasili skład księstwa.

16 sierpnia roku 1419
Oblężenie Tweru trwało długo, za długo. Odsiecz Litewska rozgromiła trzech tysięcy naszych i pogoniła pod Moskwę. Pokoju, oddającego Tambow, także Wielki Książe Litewski przyjąć nie zechciał. Niech tak będzie.

22 sierpnia roku 1419
Ługańsk zajęty. Niestety Twer stracony. Kolejna propozycja pokoju od Iwana poszła, identyczna z poprzednią. Tym razem Wielki Książe Litewski zachował się mądrze i ofertę przyjął. Tambow, w żelazo ziemie bogate niegdyś skład Krymu zasilały, dalej przez Litwę okupowane, od dziś Państwo Moskiewskie wesprą.

Państwo Moskiewskie po konflikcie z Litwą​

Późna wiosna roku 1420
Pokój trwa, ludzie żyją dostatnio. Książe Iwan chce wykorzystać uśpienie wrogów i zaatakować znienacka Złotą Ordę i ziemie ruskie przygarnąć. Dziś spotkanie z doradcami ma się odbyć i wojnę mają uchwalić. Orda choć silna to jednak prymitywna, łakomy kąsek dla młodego monarchy który szuka przestrzeni dla swych poddanych.

31 lipca roku 1420
Zniewagę na dwór Ordy wysłano w nadziei że sprowokowani pierwsi na nas uderzą. Sami czekamy na uzupełnienie rezerw ludzkich i przygotowanie państwa.

8 lutego roku 1422
Nadszedł czas. Okres idealny bowiem Orda w konflikt weszła z Wielkim Księstwem Litewskim co tylko wspomóc nas może. Przed zmierzchem armie przejdą granicę w Bogutjarze i skierują się na południe.

Plan najazdu na Złotą Ordę i Ordę Nogajską​

16 lutego roku 1422
Niewierni sprzymierzeńcy złamali zasady sojuszu i nie wesprą w słusznej sprawie. Słono zapłacą za zdradę w swoim czasie. Dziś to także Orda Nogajska embargo handlowe na nas założyła, ich także spotka zasłużona kara.

20 marca roku 1422
Kolejny raz Litwini nos swój włożyli w nie swoje sprawy. Zajęli przed nami Saraj, miasto stołeczne Złotej Ordy.

Maj roku 1422
W błyskawicznym tempie nasze zwycięskie armie zajęły całe państwo z wyjątkiem Saraj i Astrachania, przy których to ubiegły nas pułki Litewskie. Pozostaje jedynie negocjacja pokoju dobrego.

Złota Orda pod okupacją Moskiewsko-Litewską​

2 czerwca roku 1422
W międzyczasie Litwini na trwałe Astrachań dla siebie zagarnęli a panicz Iwan pokój na mocy którego Bersz dostaniemy z Ordą Nogajską wytargował.

4 czerwca roku 1422
Pogrom to zbyt błahe słowo na określenie tego co się stało. Wszystkie pozostałe ziemie nasz pan umiłowany do ziem Moskiewskich włączył. Złota Orda stanowi o sobie jedynie w Saraj. Huczny czas czeka nas, toż to wielki sukces dla Iwana III oraz całego narodu naszego. Jeśli o ziemie zdobyte idzie to szczególną wartość Ałania posiada w zasobach w złoty kruszec i nie tylko, Gruzja niewiele ustępuje jej w bogactwie. Oby urodzaj nam panował.

14 lipca roku 1422
W kraju spokój i dobrobyt. Na dworze nie gorzej bywa, jako że Iwan złagodniał z wiekiem ale i okrzepł nie szuka zagonów i spokojnie państwo prowadzi. Za granicami także hola, rozejmy wrogowie ze sobą związali i o wojnie nie myślą. Korzystając ze sposobności monarcha reformy wprowadza, więcej pieniędzy na rozwój przeznaczył i zacofanie zmniejsza w społeczeństwie.

Kreml, pałac Książęcy​

28 września roku 1422
Obłudnicy z Księstwa Litewskiego mają czelność prosić o pozwolenie na przemarsz ich wojsk po naszym terenie. Naturalnie Iwan problemów z podjęciem decyzji nie miał żadnych.

21 grudnia roku 1423
Rozejm ledwo miną i już niewytrzymali. Państwo Litewskie wojnę nam wypowiedziało i swoje pułki skierowało. Jeżeli dobrze się ułoży to Pan nasz zapewne Twer i Astrachań w skład państwa będzie chciał wcielić.

Działania wojenne konfliktu Litewsko-Moskiewskiego​

9 stycznia roku 1424
Mroźna zima tego roku. Litwini Bersz zajęli, lecz podobno nasi już tam gnają. Sojusznicy wrogów naszych, Polska i Mazowsze embargo handlowe na nas założyli.

14 stycznia roku 1424
Pierwsza bitwa wygrana za nami! Nasi dzielni żołnierze pod Mordwą wrogów napotkali i rozgromili. Jeżeli każde starcie będzie tak wyglądać to Litwa szybko zniknie z map Europy.

24 stycznia roku 1424
Gruzini poselstwo wysłali z wielką prośbą o wsparcie militarne. Niestety nie możemy w owym czasie wspomóc naszych braci w wierze. Lecz jeżeli Bóg da siłę to wrócimy z pomocą.

27 stycznia roku 1424
Byli nasi sprzymierzeńcy z Nowogrodu napadnięci przez wojska Krzyżackie zostali, wspomagane przez Księstwo Koloni.

Kwiecień roku 1424
Twer, Astrachań, Ługańsk oraz Woroneż zajęty, Kursk jeszcze oblegamy. Wrogowie jednak nie próżnują i po nieudanych atakach stolicy Tułe zajęli bezkarnie. Koniec wojny jednak niedaleki.

9 lipca roku 1424
Niedorzeczność! Ci głupcy proponują status quo kiedy kontrolujemy tyle ich ziem! Na to Książę zgodzić się nie może, posiłki pod Kursk wysłał ażeby sprawę jak najszybciej zakończyć.

Oblężeniu Kurska​

13 listopada roku 1425
Spotkali się na wielkiej sali w Kremlu przedstawiciele obu stron. Dyskusja zażarta była, zaledwie skończył Zbigniew, Wielki Książe Litewski, mówić, gdy prawie całe zgromadzenie groty nań podniosło. Wołają żeby go przebić i język odciąć, lub bez zgoła litości na kawałki rozszarpać. Ledwo ucichła wrzawa a Iwan III Rurykowicz głos zabrał. „Wielce jest to niegodziwe, żeby kara poprzedzała wyrok. My zaś na nikogo nie możemy wydać wyroku. Twer wypuścicie, oraz Woroneż i Ługańsk a koniec zażartego konfliktu na stanie. A przynajmniej na razie”. „Do ściany przybici jesteśmy i dla narodu chcę najlepiej. Niech więc tak będzie”. Przytaknął Zbigniew na pokój i oboje podpisy Książęce złożyli.

Państwo Moskiewskie po konflikcie z Litwinami​

 

I PRZYJACIEL WILKIEM
***​

15 listopada roku 1425
Nie zataję faktu nadzwyczajnej hojności Iwana Rurykowicza, lecz podam go za wzór naśladowania dla jego następców. Pewnego dnia siedział Iwan w Moskwie przed pałacem w otoczeniu swego dworu i oglądał rozłożone na kobiercach haracze Rusinów i innych ludów, składających daniny. Otóż zdarzyło się, że był przy tym obecny pewien ubogi a obcy kleryk i zobaczył ogrom tych wszystkich skarbów. A gdy tak pomyślał o własnym ubóstwie, westchnął z głośnym jękiem. Książe zaś, jako że był porywczy, słysząc człowieka żałośnie jęczącego, rozgniewany pyta, kto ośmielił się tak jęknąć. „Lecz czemuż kryjesz się, biedny kleryczku? Czemu boisz się przyznać, żeś to ty jęknął?” Zapytany więc przez Księcia, o czym myślał, wzdychając tak żałośnie, kleryk z drżeniem odparł: "Książe-panie! przypatrując się swojej nędzy i swemu ubóstwu, a waszej chwale i waszemu majestatowi, porównywałem, jak niepodobne są sobie szczęście i bieda, i westchnąłem z wielkiej boleści!" Wtedy szczodry Wódz rzecze: "Jeżeli z powodu ubóstwa westchnąłeś, to znalazłeś w Księciu Iwanie pocieszyciela swego niedostatku. Przystąp tedy do bogactw, które [tak] podziwiasz, i ilekolwiek zdołasz za jednym razem unieść, niech będzie twoim!" – I tak na oczach wielu Iwan III obdarował biednego kleryka.

19 listopada roku 1425
Dobrze się wiedzie nie tylko nam. Nowogród jak widać wojnę z Krzyżakami przetrwał w stanie dobrym i rozwija się przykładnie. Doża Svyatoslav Ryumin, władca ich nieźle zarządzał państwem ale błąd karygodny zrobił. Któż to zostawił sojusznika w potrzebie? Taką zdradę trudno przeboleć, a gdy już się dopuści o konsekwencjach myśleć trzeba. Zezwolenie na przemarsz przez ziemie nasze został im cofnięty, kto wie co Iwan Rurykowicz jeszcze zrobi?

Wiosna roku 1426
Stolicę obwarowano bardziej. Fort w Moskwie rozbudowano i mury powiększono.

21 października roku 1426
Nijaki Hamburg przysłał ludzi którzy o zawiązanie sojuszu z nami proszą. Pan Rurykowicz zastanowił się i pakt odrzucił. Dlaczegóż kraj nam nieznany z nami chce się interesami dzielić? Do czego zdolny to naród nie wiadomo, więc rozsądniej propozycje przegnał.

Lato roku 1427
Wiadomo do czego dąży Iwan, zniewagę na dworze Nowogrodzkim prowokując. Nowogród porty nad Bałtykiem posiada co przydatne wielce być może. Prócz tego za zdradę zapłacą. Mieszkańcom włos nie spadnie póki Prawosławie wyznają i do Rusi bez sprzeciwu wstąpią.

Mury Nowogrodzkie​

1 marca roku 1429
Kraj i obywatele Państwa Moskiewskiego w żałobie pogrążeni, dziś to bowiem odszedł umiłowany Książe Iwan III Rurykowicz. Wielka to postać była niewątpliwie, rozpoczęła erę wielką w dziejach, kraj nasz na właściwą drogę rozwoju przybrał. Każdy zapamięta boje zwycięskie z Kazaniem, pogrom Złotej Ordy, czy choćby ostatnie podoje na Litwie. Czy syn jego najstarszy, młodzian Borys I równie wielkim wodzem będzie czas pokaże. Pewnym być można że bardziej pobłażliwy od Iwana świętej pamięci nie będzie. Wychowany twardą ręką Borys silny na ciele, duchu i umyśle wrażenie sprawia nieugiętego oraz okrutnego.

2 marca roku 1429
Ledwo rządy objął i już swój charakter ukazał. Od razu rozesłał o wojsk przygotowanie, na Kazań chce wyruszać póki powód dobry. Borys uzyskać Saratow chce do którego to prawa Moskwa rości.

Borys I Rurykowicz​

19 marca roku 1430
Wybiła ta godzina. Wojska rodzime granicę Kazania na czterech frontach ma przekroczyć. Według zwiadowców nie poprawiły się fortyfikacje ani same armie. Kazań jest słaby, wycieńczony wojnami ze Złotą Ordą, Ordą Nogajską i Kazachstanem. Moment idealny do ataku. Nie wolno być zbyt pewnym siebie, na południu sojusznika mają w państwie Krymskim.

Wiosna roku 1430
W tempie błyskawicznym Saratow i Uralsk zajęliśmy. Ten pierwszy bronić się próbował, lecz bezskutecznie. Do wielkiej bitwy pod Symbirskiem doszło gdzie dwanaście tysięcy naszych dowodzonych przez Sjeremetieva starło się z sześcioma tysiącami Kazańczyków. Przewaga liczebna dała o sobie znać i przewagę dała.
Krym tymczasem nieco ziemi nie pilnowanej na południu zajął. Już władca jednak korzyść wojny z nimi widzi. Rizań, enklawa w środku kraju przez Krym ujarzmiona odbita przy pomocy opatrzności będzie.

Lato roku 1430
Szybka to wojna, jeszcze trzy prowincje oblężone leżą lecz od poddania są niedaleko. Gdy tylko państwo całe pod okupacją będzie pokój godny wynegocjujemy. Następnie zaś Krym stępić starać się będziemy.

​

31 października roku 1430
Tragedia! Borys I Rurykiewicz martwy został znaleziony w swojej kwaterze. Cały siny biedaczek siedział na krześle, choroba to może, a może morderstwo. Nie czas niestety na żałobę, wojna trwa. Dowództwo obejmie drugi syn Iwana III, Dimitriy VI. Starszy nieco od nieboszczka Borysa, lecz z łoża najpewniej lewego co w kolejce do tronu go przesunęło. Niewiele wódz nowy w zachowaniu się różni od brata, podobnie wychowywani byli choć wzajemnie niezbyt się honorowali. Na oko słabszy, jednak charyzmę i hart ducha może i większy posiada co z korzyścią dla Państwa Moskiewskiego będzie.

Początek lata roku 1431
I cały Krym zajęty przez wojska nasze, pierw z nimi się uporamy a potem do Kazania wrócimy. W kraju Ługańsk jeszcze okupowany przez legiony Krymskie, odbicie go jest jednak kwestią czasu.

9 września roku 1431
Cóż mieli zrobić? Przystanęli na nasze i tak skromne warunki i Riazań położony z daleka od ich granic, bowiem w sercu Państwa Moskiewskiego, oddać musieli. Teraz na koniec wojny Kazańskiej przychodzi nam czekać.

​

12 grudnia roku 1431
Szwedzi do młodego monarchy z darami przybili i z posłaniem. Wspominało ono o korzyściach ewentualnych ze współpracy dwóch tak mocnych krain. Dymitriy przyjął bez wahania propozycję i słusznie. W Szwedach widać potencjalnych pomocników przy napadzie na Nowogród. Tak więc ucztę wielką Książe zorganizował i do stołu delegatów zagranicznych zaprosił jako to nowych braci w boju.

Koniec roku 1431
Koniec roku blisko. A rok to był piękny, choć i żalu nie brakowało. Szczególnie trzeba przy tym wspomnieć śmierć władcy ukochanego Iwana III Rurykowicza, oraz syna jego walecznego Borysa I Rurykowicza. Cieszmy się jednak gdyż nowy władca, Dymitriy radzi dobrze sobie, choć zaszczyt znikąd na niego spadł. Rzeczą główną przez którą pisze jest jednak koniec wojny z wrogami odwiecznymi. Kazań podbity cały ziemie przygraniczne oddał pod władanie nasze. Duża w tym zasługa właśnie nowego monarchy który umiejętności dyplomatyczne ma nieprzeciętne.

Ziemie Moskiewskie po wojnie z Kazaniem​

28 lutego roku 1432
Zmarł Pan Vasiliy Sjeremetjev. Człowiek to wielki był, ileż to bitew zwycięskich i oblężeń długich przetrzymał. Drugiego takiego generała nie prędko zastaniemy.

1 kwietnia roku 1432
Dziwne rzeczy w Państwie Moskiewskim się dzieją. I znów żałoba w narodzie, Książe nie żyje po niespełna dwóch latach rządów! Wypadek podczas podróży miał, wyczyniając akrobacje na koniu spadł zeń i przez kopyta stratowany został. Rządy obejmie następny z piątki dzieci jakie po sobie pozostawił Iwan III. Mający niespełna 17 wiosen Iwan IV Rurykowicz podobnie jak swoje rodzeństwo twardy w słowach i konsekwentny w czynach. Musi Panicz szybko okrzepnąć gdyż wrogowie każdy nadarzający się moment słabości mogą wykorzystać.

Maj roku 1432
Król Szwecji Gustav I zasiadł na tronie Królestwa Polskiego. Fakt ten połączył ich państwa unią personalną. Nielichego sojusznika w Gustawie świętej pamięci Dymitriy VI zauważył.

3 marca roku 1434
Głupcy z Litwy rzucili się na Krym któremu na pomoc Turcja i Kazań przyszli. Szczęście będzie im potrzebne jeżeli chcą przetrwać tą nawałnice.

1 grudnia roku 1434
Siostrę swą Iwan IV wydał. Lena piękną jest kobietą o ciemnych włosach oraz oczach i wysokim jak na dziewkę wzroście. Poślubi ona niebawem bratanka króla Szwedzkiego, Gustava co polepszy stosunki w naszym sojuszu.

23 marca roku 1435
Nowogród w typowy dla siebie spór znów z Zakonem Krzyżackim się wdał. Tym razem zakonników nie tylko Ryga, ale i nijaka Alzacja wspomaga. Byle jak najwięcej strat im sprawili przez najazdem naszym który tylko formalnością by był.

Późna jesień roku 1435
Nie błahy to konflikt do którego Litwa przystąpiła. Węgry i Transylwania na Krym wraz z Litwą napadły. Turcja i Karaman na odsiecz ruszyły. Do tego Polska z Mazowszem wojnę Turkom wypowiedziała. W najbliższym czasie granice mogą daleko swe położenie zmieniać.

Lato roku 1436
Podobno Litwa podpisała traktat pokojowy z Krymem, na mocy którego to od dziś ziemie Chersonez oraz Charkow do nich należeć będą. Nie najszczęśliwsza to informacja że wróg mocniejszy się staje. Trudne decyzje stoją przed młodym Iwanem, czy atakować, czy czekać? Jeżeli atakować to Litwę, czy Nowogród, A może Krym wykończyć? Niech Bóg doda mu sił i rozwagi. Warto wspomnieć też że kolejna wojna Krzyżacko-Nowogrodzka rozejmem status quo się skończyła.

Sytuacja po wojnie Litewsko-Krymskiej​

17 lipca roku 1437
Po południu, w porze obiadowej gdy młody Książe do stołu zasiadał pośpiesznie do sali człek jakiś wszedł. Co się okazało poseł Szwedzki przysłany przez Króla. Nowogród wojnę Skandynawom wypowiedział! Nawet nie musieliśmy zaczynać. Iwan oczywiście na prośbę pozytywnie odpowiedział, kończąc dzieło poprzedników.

Druga połowa roku 1438
W państwie naszym zaczęto wreszcie kulturę Tatarską na równi z naszą traktować. Od teraz będą integralną częścią naszego zwycięskiego kraju.

​

4 listopada roku 1438
Nowogród został rozebrany przez Szwecję, Polskę której przecież Gustav jest zwierzchnikiem, oraz Państwo Moskiewskie. Niemal wszystkie ziemie zostały już zajęte. Czekamy aż padną ostatnie twierdze, między innymi stolica Nowogrodu.

Grudzień roku 1438
Zawolczje padło, armie nasze ruszają by wspomóc Szwedów w szturmie na Nowogród. Zima tego roku łagodna, śniegu dużo nie ma a i mrozu nie czuć. W mieście oblężonym natomiast rozżarzone nastroje zapewne panują.

30 marca roku 1439
Koniec wojny. Pokój podpisany, choć władca niedosyt czuł i trzeba przyznać że ma ku temu powód. Ledwie parę miast weszło w skład Księstwa Moskiewskiego, Chełm do Polski należy, a Szwecji z kolei nic nie zostało. Ważne jest jednak to że Ingria i Newa dały nam dostęp do Bałtyku o czym od dawna marzyliśmy.

Ziemie Moskiewskie po wojnie z Nowogrodem​

 

GROZA NADCIĄGŁA
***
​

21 marca roku 1441
Litwini rozszerzają swoje terytoria. Wieści przyszły że Saraj, stołeczna miejscowość Złotej Ordy podbili, a zatem państwo w całości wchłonęli.

11 kwietnia roku 1441
Ogień buntu zapalają! Biada, biada! Już jakby w niejasnym odbiciu widzę potomstwo królewskie błąkające się na wygnaniu i błagające o miłosierdzie wrogów. Gdy zaś opanowawszy nieco głos zapytałem Iwana, podszedł tylko do siedzącego obok jegomościa. Ten coś mu do ucha szepnął i wtedy bez mrugnięcia Iwan IV rzekł „Wysłać dziesięć tysięcy wojsk do Gruzji i zniszczyć wszystko”. Głosy się odezwały „Panie! Tam mogą być dzieci!”, młokos nie zerkając na nich twardo powiedział „wszyscy buntownicy wisieć mają, tysiąc mieszkańców także, dla przykładu”. To mówiąc wyszedł żwawym krokiem z sali.

1 sierpnia roku 1441
Wojska z Moskwy doszły pod Gruzje by zdławić największy jak dotąd bunt w Państwie Moskiewskim. Było ich wielu, co najmniej pięć tysięcy, może więcej. Wśród nich kobiety a nawet i dzieci, wszyscy przeciwni władzy Rurykowiczów. Jako że ziemie Gruzińskie żadnych osłon nie posiadają kawalerzyści wjechali jatkę krwawą powstańcom gotując. Tysiąc przynajmniej wyciętych zostało od razu, reszta się rozbiegła. Dzieci, i innych którzy umknąć nie zdołali ujęto i związano. Do Moskwy jechać mają by tam przed pałacem zakończyć żywot wedle zaleceń Iwana. Po rzezi tej pojmanych wzięto a zwłoki zostawiono. Koszmarny to widok setek ciał na placu Georgi.

Kwiecień roku 1441
Od rana kolejka na podest się ciągnie. Długa, jeszcze kilkaset osób czeka na swą kolej. Spośród nich i kobiety i nawet dzieci parę dostrzec by można. Przed Kremlem na placu jakoż pokaz i przykład zarazem od jakiegoś już czasu powstańców Książe wieszać każe. Krytyczne to okrucieństwo o jakie żadnego w świecie młodzieńca bym nie mógł posądzić.

Buntownicy na stryczkach​

25 maja roku 1442
Litwa nadal nie zmienia swej polityki! Genue bezkarnie napadli i stolicę ich oblegają. Czas niedługo nadejdzie ażeby coś zrobić z nimi. Iwan Ostrzeżenie ma wysłać do Zbigniewa zastrzegające iż Moskwa bierna przy ich ekspansji nie pozostanie.

Jesień roku 1442
Nie wszyscy są pewni o zrównoważeniu Księcia. Panicz wezwał pod tron swój dostępnych dyplomatów i każdego z osobna poinstruował by na dwory sąsiedzkie poszli i listy znieważające dostarczyli. Orda Nogajska, Nowogród i Kazań obrażone i sprowokowane do ataku na nas mają zostać. Iwan dziś został także poproszony o podpisanie paru dokumentów, zadecydowały one o większych dotacjach na jednostki ofensywne, jednocześnie artylerie zdrożając.

Początek zimy roku 1442
Niesłychane, Kazań łeb swój podnosi i na Astrachań z południa uderza wojnę Księstwu Litewskiemu wypowiadając. Czyżby aż nadto się odbudowali? Każdy wróg Litwy to skarb w dzisiejszych czasach.

2 stycznia roku 1443
Znikąd rano przy uczcie Pan Iwan obwieścił, przy czym wyraźnie zadowolony z siebie, że na granicę z Ordą Nogajską legion wysłał i atakować będzie. Wszyscy przy stole zamarli w milczeniu, a on jakby nic mięso skubał smakowicie. Gdy oderwał od jedzenia na chwile usta powiedział że tatarskich barbarzyńców należy zgładzić a ziemie oddać tym co na nią zasługują.

8 lutego roku 1443
Przy śniadaniu chyba wszyscy mieli obawy czym Pan Rurykowicz zaskoczyć nas może. W ten dyplomata wszedł do sali, ukłonił się i powiedział: „Witaj Iwanie IV Rurykowiczu, władco ziem od Ustiugu na północy do Gruzji na południu! Donoszę że Orda Nogajska przestała istnieć”. „Spodziewałem się tej wieści przedwczoraj, zejdź mi z oczu” rzucił gniewnie młodzian. „Czekaj! Żołnierze zabici?”, „Orda nie broniła się, oddali ziemie bez walki, władca natomiast pojmany” – drżącym głosem dodał sługa.

12 lutego roku 1443
Groza napełnia serca nasze! Iwan postanowił na placu ściąć toporem głowę Wodzowi Ordy Nogajskiej. Przed południem więc podest z pieńkiem na którym Wódz głowę miał położyć ostawiono. Nieco później wprowadzono jeńca, szyję jego do pnia dostawili i podszedł Książe który osobiście chciał ściąć pokonanego. Kat jednak z niego niedoświadczony, nawet z poprawnym chwytem broni miał problem. Wziął Iwan zamach i… Trafił w plecy skazańca. Tłum prosił o łaskę dla niego, by dobić go. Książe zaparł się nogą jak o drzewo i zaczął wyszarpywać siekierę z ciała. Gdy po pewnym czasie się mu udało przyłożył w głowę czaszkę biedaka rozgniatając.

Panicz Iwan w roli kata​

Wiosna roku 1443
Kraj choć radzi sobie dobrze ogarnięty zesztywnieniem wielkim. Iwan jakby zmysły postradał wszystkich ścinać każe. Nie dalej jak przed wczoraj znowu kazał stracić, tym razem rzemieślników. Może wraz z wiekiem zacznie Panicz łagodnieć, ludzie się boją, wrogów przybywa. Biada!

​

31 sierpnia roku 1443
Zręczny plan swych postępowań władca nam dzisiaj obwieścił. Z Polską chce się związać. Na początku larum wielkie to wywołało, lecz po chwili uświadomił krzykaczy co następuje. Wraz z Polską, Szwecją, i choćby i Turcją sojusz nawiązać i Litwę pogromić. Problemem jest to że Litewsko-Polskie stosunki od lat niezachwiane stoją, niewykluczone więc że u kogoś innego pomocy zażyczymy.

4 stycznia roku 1444
Mędrcy nasi proponują przyjęcie feudalizmu, Rurykowicz dowiedziawszy się o tym iż jego władza absolutna może być zachwiana stracił starców. Rozwinął się handel oraz doktrynę przyjęliśmy.

​

Lato roku 1444
Iwan złożyć kazał gwardię z dwóch tysięcy kawalerii i jednego tysiąca piechurów. Z konkwistadorem na czele wyruszyć na wschód mają w celach badawczych.

Październik roku 1444
Co się okazało ziemie należące do państwa Kazań tam leżą nieznane. Książe dowiedziawszy się o tym mówił głośno i otwarcie że Kazań zniknie z mapy świata.

29 sierpnia roku 1445
Ze znanych sobie przyczyn Iwan wystosował prośbę do Państwa Szkockiego o pozwolenie na przemarsz wojsk przez ich terytorium. Apel przyjęto.

20 października roku 1446
Świetnie zorganizowane wojska Kazańskie przeszły granicę na wielkiej szerokości. Natychmiastowo ziemie zajęli. Trzeba działać, na szczęście Szwecja w potrzebie nas nie porzuciła.

​

Listopad roku 1446
Pod Mordwą nasza dziesięciotysięczna egzekutywa trafiła na drani i w pień wycięła. Teraz rozdzielą się by jedno po drugim miasto odbić. Drugi legion Kazańczyków Niżny Nowogród okupuje, lecz obrońcy trzymają się dzielnie.
Śmiechem wybuchł wielkim Iwan. Okazało się że ofertę oddania Niżnego Nowogrodu w zamian za pokój dostał. Od tamtej pory każe jeszcze bardziej w stosunku do wroga bezlitosnym być.

6 grudnia roku 1446
Po odebraniu Uralska pierwsza armia wchodzi na ziemie Kazania, dokładniej Samary bogatej w złoto by mieszkańców złupić i ziemię zabrać.

10 stycznia roku 1447
Do batalii doszło o ziemie Samarskie, w górach kompanie wrogie się spotkały. Nasza lepsza i liczniejsza wielkie straty Kazaniowi zadała i wsie zajęła.

Bitwa o Samarę​

17 kwietnia roku 1447
Zwycięstwa na wszystkich frontach. Bunt w Jarosławiu wybuchł, zgładzony oczywiście lecz bez skazańców. Tym razem Książe czasu nie miał by cywilami się zajmować, jeszcze długa wojna go czeka. Na południowe kresy Kazania dwa legiony wysłał w nadziei zwycięstwa.

29 grudnia roku 1447
Toż to ostatnie dni tej wojny, pod Idnakar, ostatnią niezdobytą twierdze Kazańską doszli, i szturmować ją będą. Pokój jedynie od kaprysu naszego monarchy zależeć będzie.

Lipiec roku 1448
To czart jaki im pomaga? Rozpełzło się robactwo po całym kraju! Armie Kazańskie jakby znikąd się pojawiły i ziemię zagarniają. Książę desperacko legiony zawraca by miasta poodbijać.

​

2 sierpnia roku 1448
Ziemie wschodniej części Królestwa Szwedzkiego postanowiły że do naszego kraju wolą należeć i przez naszego władcę być dowodzone. Ciekaw jestem co na to monarcha Szwedzki, ale cieszmy się z nowych ziem zyskanych bez krwi przelanej.

​

Wrzesień roku 1448
Ziemie od północy do południa wszystkie zajęte. Cały Kazań na naszej łasce. Wyższość naszą uznając większość swych ziem oddali. Pierwszy to sukces wojenny Iwana IV Rurykowicza, nie ostatni chyba znając ambicje monarchy.

​

 

KRUCJATA PRAWOSŁAWIA
***
​

8 listopada roku 1448
Nie nacieszyli się Moskwianie pokojem. Krzyżacki Zakon wojnę wypowiedział nam znikąd. Iwan wcale nie zbladł po dowiedzeniu się o tym, ze śmiechem straszliwym wręcz stwierdził że i tak na zachód się wybierał.

Działania wojenne na terenie Zakony Krzyżackiego​

Styczeń roku 1449
Nie dość że Zakon nas zaskoczył to jeszcze dziś miernoty z Genuy nas napadły. Jest też dobra wiadomość, mędrcy nasi opracowani dobre fortyfikacje dla miast którymi wkrótce parę miejscowości obwarujemy.

Wczesne lato roku 1449
Parę pułków zorganizowano i na ziemie Genuy nad Morzem Czarnym wysłano. Ponad to Iwan rozkazał w porcie w Georgii flotę małą zacząć przygotowywać.

7 sierpnia roku 1449
Naród uciemiężony suwerenność swą ogłosił. Finlandia niepodległość zadeklarowała wobec Szwedów. Waleczny to kraj, o niewątpliwie ciekawej kulturze i pewnie w innych okolicznościach rad byśmy byli z nimi spółkować. Sojusz nas jednak zobowiązuje, a więc Szwedom pomoc zanieś musimy przeciw buntownikom.

Ziemie Finlandii



Godło Państwa Fińskiego​

8 grudnia roku 1449
Po bezproblemowym zajęciu ziem Genuy sami wystosowali prośbę o zaprzestanie działań wojennych, w zamian miasto Azow, port nam Morzem Czarnym oddadzą. Ponadto w kopalnie soli ziemia jest bogata. Grzechem byłoby odrzucić propozycję.
Tymczasem Estonia podbita dzielnie się broni przed najazdami liczniejszych wojsk Krzyżackich. Gdy większe siły zbierzemy ruszymy na dalsze podboje.

14 lutego roku 1451
Trzy lata wojna z Zakonem trwała. Trudno ją krwawą nazwać, a nawet zaciętą raczej nie. Po oblężeniu Estonii żadnej ze stron nie kwapiło się wcale atakować. Tak więc sprawiedliwie o przekazanie w skład Państwa Moskiewskiego Estonii wniósł Iwan IV. Propozycja o dziwo została bez sprzeciwu przyjęta. Ziemie zdobyte do szczególnie zacnych nie należą, ale port w Reval, Tallinem też zwanym, zawsze pożytek przyniesie. A skoro wojna z Krzyżakami dobiegła końca wojska wielki nasz Książe na Finlandie wysłał.

Schyłek zimy roku 1451
Skończyły się prace budowlane fortyfikujące miasta: Samara, Saraycik, Astrachań, Georgii, Bersz i Saraj. Teraz to nie tak łatwo wrogom będzie zadzierać z nami. A przecież to nie koniec reform gdyż wkrótce Książe ma zarządzić budowę warsztatów w każdej większej miejscowości.

Mury Georgi​

11 czerwca roku 1451
Pięć tysięcy z okładem piechurów ze szturmem na fińską warownię Tavastehus ruszyło. Ataki ponawiane przez noc całą były do skutku. Nad ranem gdy ostatni obrońcy zdezerterowali wpadli do miasta. Generał Tolly który w boju pełnomocnikiem Iwana Rurykowicz był znalazł Wodza Fińskiego, który tu się skrył gdyż stolica pod okupacją się znajduje. Od razu więc poinstruowany oficer warunki zwierzchnika przedstawił; a twarde one bardzo, ziemi pas pod władanie nasze oddadzą, port Borgi Szwedą ofiarują, oraz hołd lenny Księciu Rurykowiczowi składać będą. Pokój został przyjęty.

14 stycznia roku 1452
Dekret o religijności w państwie Książe wydał. Nie toleruje on tak jak jego przodkowie innowierców i natychmiast wręcz misjonarzy do muzułmanów chce wysłać. Tych natomiast co sprzeciwiać się będą czeka wiadoma kara…

11 lutego roku 1453
Do portu opodal Georgii Iwan IV się udał ażeby dzieło swe na ukończeniu obaczyć. Tam bowiem, nad Morzem Czarnym, pierwsza Moskiewska flota powstała. Na czele armady jej duma „Ivan Kalita” nazwana. Przy sposobności współpracownikom dynasta objaśnił o cóż chodzić mu będzie. Otóż ląd nieznany na południe od Europy chce poznać a i może ku chwale państwa podporządkować. Dwoma drogami chce tam jaśnie pan ruszyć. Lądem jeżeli kraj Mameluków opierać się nie będzie i właśnie morską od południa. Godne to tym bardziej że zachód kipi nienawiścią do nas i trzeba nieco czasu na złapanie oddechu sobie dać.

Ivan Kalita



Droga morska i lądowa do skolonizowania Afryki​

26 czerwca roku 1453
Zmarło się Księciu naszemu Ivanowi IV, przez niektórych nazywanego Ivanem Okrutnym. Niewiadomo na co dokładnie Pan zmarł, ale też nikt się nie kwapi się umyślnie by rzecz zbadać dogłębnie. I spokój jakiś większy na dworze panuje, i jakby ulga obywateli przepełniła. Syn najstarszy Ivana, Vasiliy II niepodobny w zachowaniu do ojca. Wychowany z dala od dworu, bez zainteresowania rodzica. Wyrósł z niego mężczyzna elegancki i inteligentny, na strachliwego jednak nieco wygląda.

Mogiła Ivana IV Okrutnego​

Wczesna jesień roku 1453
Plany ambitne swego ojca do gustu Vasiliyemu przypadły więc kontynuował kolonizacje. Flota do zachodnich wybrzeży kontynentu dotarła i tam konkwistadorów zostawiła by Ci teren dokładniej zbadali. Następnie pierwszą bazę trzeba będzie przygotować by port dla statków na miejscu mieć. Na razie statki do Szkockich portów się kierują gdzie azyl nowy Książe wynegocjował.

6 grudnia roku 1453
Smutne wieści doszły naszych uszu. Podobno nie udało się marynarzom do Szkocji dopłynąć. Albo to sztorm, a może z wycieńczenia padli. Okręty stracone więc Panicz nową flotylle rozkazał budować.

14 grudnia roku 1453
Koniec unii personalnej między Szwecją a Polską. Podobno nowy król Polski, Jan Kazimierz już prawa rości sobie do tronu Węgrów którzy monarchę podczas jednej z bitew tureckich stracili. Transylwania także uważa że prawo do władzy u sąsiadów ma.

4 stycznia roku 1454
Odkrywcy nasi na wioskę tubylców natrafili. Jak się okazało nie byli oni nastawieni przyjaźnie i krwawa walka się nawiązała. Z powodu mniejszej liczebności wycofali się nasi na północ i tam miejsca do osiedlenie szukać będą.

7 września roku 1454
Vasiliyego Rurykowicza bardziej gospodarka aniżeli wojna interesuje. Ale do tego zaraz dojdziemy, pierw wspomnieć o udanym nawróceniu heretyków w Astrachaniu chciałem, i niestety o porażce misjonarzy w Ługańsku. Wracając do gospodarki to Panicz pismo o reformie wydał każące w każdej mieścinie warsztaty pobudować ażeby produktywność kraju zwiększyć. Początkowo tylko kilka ziem centralnych zostanie rozbudowanych na początku roku nowego, a potem regularnie gdy tylko dukaty w skarbcu się znajdą.

Pierwsze obszary na których mają stanąć warsztaty​

12 grudnia roku 1454
Mamelukowie wojnę Państwu Moskiewskiemu wypowiedzieli! Niesłychane to tym bardziej że Ivan za życia jeszcze pertraktował warunki przejścia naszych wojsk po ich terytoriach. Szwecja wspomóc nas obiecała.

Państwo Mameluków przed wojną​

Kwiecień roku 1455
Vasiliy bardzo rozważnie wojnę prowadzi. Nie za dużo wojsk przygotował, tyle ile wystarcza. Przygraniczne miasta oblega i nie pcha się zbyt w głąb. Mamelukowie na razie wymagający nie są, armie słabe, nieliczne.

Grudzień roku 1455
Na Kremlu spokojnie choć na południowych kresach kraju wojna się toczy. Wojska nasze problemów nie mają. Konsekwentnie rozbijają oddziały wroga i kolejne ziemie odbierają. Posłaniec przyszedł nie dawno z propozycją powrotu do status quo od Wodza Mameluków. Co dziwiące oferta została dokładnie przemyślana i nawet przez moment jej zaakceptowanie możliwe by było. Na szczęście Książe opanował się i odrzucił posłańca.

6 stycznia roku 1456
Żałoba w Moskwie! Vasiliy II zginął śmiercią tragiczną! Ciało młodego monarchy zmasakrowane uderzeniami sztyletu w łożu jego znaleziono. Nikt nie wie dlaczego go to spotkało ani co powodem tak strasznej zbrodni być mogło. Władzę brat młodszy przejmuje, Ivan V. Wychowywany podobnie jak nieboszczyk, bez opieki ojca, z dala od Kremlu do polityki nie mieszany. Także łagodny w usposobieniu i bliższy dyplomacji aniżeli wojny.

Marzec roku 1456
Pod wodzą konkwistadora Vasiljevitja armię potężną stworzono. Ponad dwanaście tysięcy kawalerii i piechurów po to zebranych by stepy nieznane na południe od nas a na wschód od ziemi świętej zbadać. Prócz tego władca nasz świeży nowy cel sobie postawił – Jerozolimę odbić i drogę dla pielgrzymów utorować. Dziś już niektórzy ósmą bądź prawosławną krucjatą wydarzenie to zowią.

Uczestnicy Krucjaty Prawosławnej​

24 czerwca roku 1457
Gorąco żołnierzom w klimacie ciepłym i suchym. Pod nowe ziemie, Szarizhor przez tubylców zwane, doszli nasi odkrywcy. Ciężko jest, z dwunastu, osiem tysięcy zostało. A przecież jeszcze połowa drogi nie minęła.

5 stycznia roku 1458
Dwanaście tysięcy za wiarę walczyć chciało, osie tysięcy w połowie podróży trudnej trwało, niecałe sześć tysięcy pod Jerozolimę dotarło, a pięć po szturmie cieszyć z triumfu się mogło. Judea nasza, muzułmanie skarceni. Ivan V pokojem odpowiednim zwycięstwo wielkie przypieczętuje.

12 marca roku 1458
Zdrajcy z Syberii wojnę wypowiedzieli. Nie dobrze, siły wszystkie na południe skierowane, cóż teraz wybrać? Do tego wszystkiego Imperium Timuridzi przyłączyło się do wrogów naszych!

15 maja roku 1458
Trzysta lat omal minęło od upadku Królestwa Jerozolimskiego, azylu dla pielgrzymów którzy mogli cześć oddać Ziemi Świętej. Wielkim echem się odbije wiadomość że to co tak łatwo utracili katolicy, prawdziwi chrześcijanie zdobyli na powrót. To nie tylko dzień Księcia czy narodu naszego, to wspaniały dzień dla każdego wierzącego. Korzystając z okazji Ivan także nieco ziem przygranicznych do Państwa Moskiewskiego włączył.

Ziemia Święta w rękach Państwa Moskiewskiego



Makieta Jerozolimy​

 

NOWA ZIEMIA
***
​

17 maja roku 1458
Pod nieobecność wojsk głównych i generałów przodowych Syberia grody przygraniczne próbowała oblec. Moskwianie nie dali wydrzeć ziem zdradzieckiemu wrogowi. Wojsko z południa tak uciążliwą i niebezpieczną drogą powracać będzie.

3 lipca roku 1458
Wojna dobrze przebiega, ale lud się buntuje. A choćby teraz wiadomość przyszła jak to pięć tysięcy chłopów na wschodzie za widły wzięło. Iwan dowiedziawszy się nie zareagował i mimo uszu puścił wszelkie uwagi. A przyzwyczajeni doradcy już do katowania byli, zdziwienie ogarnęło ich niemałe. Wracając do konfliktu to na pochwałę pułki z południa zasłużyły które do ojczyzny nie wracając na Timuridzi od Mameluków napadli.

Wrzesień roku 1458
Ofensywa na przód się posuwa. Ufa zajęte zostało, oraz Dagestan do którego Książę prawa chce rościć, a także inne ziemie Timuridzi. Problemem jest niewielka liczebność wojsk naszych i brak poborowych. Konflikt zakończyć szybko trzeba by i państwo do porządku doprowadzić i aby wróg o słabości się nie dowiedział.

8 czerwca roku 1459
Iwan V przez posłańców list wysłał do wodza Timuridzi. Zawierał on warunki pokoju, o tyle dla nich dobre że więcej ziem Syberia aniżeli oni oddać miała.

​

Lato roku 1459
Ivan V Rurykowicz prędko po wojnie ministrów zwołał. „Cóż robimy Panie?”, „Litwa czy Kazań?” i inne tego typu wyrażenia z ust doradców leciały. Wtem Książe rzekł „Rozwiązać oddziały, jedną drużynę w stolicy pozostawić i jedną na południowej granicy”. Szumy po sali się rozeszły. „Nie tylko miecz i tarcza potęgę mogą tworzyć. Zaś kogi przygotować do podróż za morze. Afryka i nie tylko czeka na nasz dzielny naród panowie” dodał. Jak rzekł tak też zrobiono i flotę nową z Gruzji na kontynent nieznany wysłano”.

Jesień roku 1460
Konkwistadorzy trafili w to samo miejsce, na to samo wybrzeże co ich poprzednicy. A z bólem Pan zezwolił na wytępienie tubylców którzy niegdyś nie tylko stawili opór, ale przede wszystkim zamordowali setki Moskwian. Cztery razy flota przepłynie tą trasę i transportować kolejne ilości żołnierzy, a po tym zaraz kolonistów pierwszych tam osadzimy. Port zachodnio-północnej Afryce swoistą odskocznią do reszty lądu ma być.

Afrykańscy tubylcy​

21 luty roku 1461
A jednak bez pogromy się powiodło. Barbarzyńcy tym razem oporu nie stawili i już pierwszych osadników przyjęli bez problemu. Wedle rozkazów Iwana V nie rozbudowujemy tam miejscowości. Port jedynie przelotny założono i stamtąd okręty na południe i wschód wysyłać będziemy.

2 czerwca roku 1461
Flota do Dakhla, bo tak port nazwano, dopłynęła i zacumowała. Zbierają siły oraz zapasy by nieznane wody na południu spenetrować.

Październik roku 1461
Zdradzieckie bestie oszukały nas. W nocy na osadę napadli i ludzi ukatrupili. Flota wnet została zawiadomiona o obrocie spraw i skierowana do portu właściwego w Georgi. Tymczasem na południu wojna zaciekła między Państwem Mameluków a Imperium Timuridzi się toczy.

Wiosna roku 1462
Panicz Ivan nieugięty w postanowieniach swoich kazał innego miejsca w Afryce Zachodniej na osadę szukać. Po dwóch miesiącach przygotowań znów więc flota z załogą i konkwistadorami na pokładzie ruszyła.

10 sierpnia roku 1462
Odkryliśmy jakiś prymitywny kraj zwany Mali. Pan poselstwo wysłać rozkazał i stosunki dyplomatyczne nawiązać. Może z ich portów w przyszłości skorzystamy. Tymczasem okręty dalej na południe się kierują w poszukiwaniu ziem wolnych.

16 czerwca roku 1463
Kolejna prowincja należąca dotychczas do Państwa Szwedzkiego postanowiła skład naszego kraju poszerzyć. Jedynie to dziwi iż większość mieszkańców Nyland to katolicy, więc liczyć się muszą z tym że nasz bogobojny monarcha coś z tym zrobić zechce. Tracenie ziem przez Szwedów wiąże się z ciągłymi buntami które ostatnio nękają ich kraj.

​

3 kwietnia roku 1464
Cóż to się dzieje? Bez wojen kraj ziemie zdobywa. Znów z rąk Szwedzkich do naszych prowincja przeszła. Tym razem Finlandia, niestety katolicka, ziemie nasze zasiliła.

28 maja roku 1464
Przy jednej z wypraw wzdłuż wybrzeży Afrykańskich na wyspy urokliwe wyspy natrafiliśmy. Nazwane później Wyspami Zielonego Przylądka, wyglądają na opustoszałe więc tu osadników wkrótce wyślemy.

14 grudnia roku 1464
Wieści z od pierwszych osadników na Wyspach Zielonego Przylądka! Kolonizacja przebiega bez problemu. Wybudowano pierwsze chaty, port niewielki założono. Jest to wielki krok na przód, krok w stronę Afryki.

Jedna z Wysp Zielonego Przylądka​

Jesień roku 1465
Rozpoczyna się realizacja konceptu wielkiego by ocean za Europą zbadać. Rok ponad zająć to może. Następnie drogą morską, wedle dawnego planu, wschodnie krańce kontynentu spenetrujemy i osadnikami zaludnimy.

6 listopada roku 1466
Wyspę piękną odkryto. Nazwano ją Święta Helena, na cześć matki Konstantyna Wielkiego. Ona to ponoć podczas jednej ze swoich pielgrzymek relikwie Świętego Krzyża znalazła.

Czerwiec roku 1468
W czasie gdy odkrywcy nasi morza nieznane penetrują Pan w Kremlu mądrze urzęduje. Od wojen z daleka Iwan się trzyma. W skarbcu już ładne środki zgromadził, lecz ku zdumieniu wielu na walkę z herezją ją przeznaczył. Nakazał na tereny wschodnie kilku Misjonarzy wysłać by przestali Sunnizm wyznawać, a zaczęli Boga prawdziwego czcić.

9 marca roku 1469
W kraju tak wielka stabilizacja nastała że dziwem by było gdyby nikt sytuacji nie wykorzystał. Iwan V Rurykowicz pchnięty siłą w wojnę został z państwem Syberyjskim. Gorzko zapłacą za napad bez powodu. Timuridzi niestety nadal w sojuszu z tymi szumowinami się trzymają. Dziesięć tysięcy na południe, a około dwudziestu na wschód. Oprócz tego mobilizację kolejnych dwudziestu tysięcy ponad Iwan rozporządził.

Sierpień roku 1469
Szybka wymiana ciosów z Timuridzi. Nasze wojska zajęły prowincję Szirwan, a niemal w tym samym czasie armia wroga na Kartlie, dzięki Bogu nieskutecznie. Pułki tam stacjonujące mają się na południe powoli przesuwać.

Styczeń roku 1470
Na mroźnym, wschodnim froncie szybciej idzie znacznie aniżeli na południowym. Nie fortyfikowane miejscowości, wiele wsi. Niejedna wioska bez walki się poddała. Z Timuridzi trudniej, coraz to większe armie do obrony ich wódz powołuje.

22 stycznia roku 1470
Z nikąd od Księcia umiłowanego inicjatywa wyszła by poselstwo z ofertą pokoju wysłać. Głosy były że to bez sensu, wojna w trakcie, nasze armie niezwyciężone na wszelkich frontach. Pan skromny skrawek od Timuridzi wytargował oraz nieco większe, lecz nie urodziwe tereny od Syberii.

Państwo Moskiewskie po wojnie z Timuridzi i Syberią​

8 luty roku 1470
Drugiego odkrywcę Iwan zatrudnił by jeszcze szybciej i dokładniej oceany badać. Ponadto Pan rozkazał budowę murów obronnych na ziemiach przygranicznych z Timuridzi oraz Mamelukami.

15 listopada roku 1470
Zadecydowano iż dosyć na początek odkryto i pierwsza baza na południowych krańcach Afryki zostanie założona. Stąd na północ konkwistadorzy będą się kierować i wschodnie wybrzeża pod kolonizacje przygotowywać.

Nowo odkryte ziemie​

11 grudnia roku 1470
Żal! Zmarł przedwcześnie Ivan V, po śmierci za zasługi Ivanem Pobożnym również zwanym. On to Ziemię Świętą niewiernym odebrał, on to nawracać ziemie ruskie chciał. Na pewno nie braknie dla niego miejsca pod tronem pana. Chwilowo Rada Regencyjna złożona z kilku bojarów rządzić będzie, dopóki któryś z synów nieboszczyka dorosłego wieku nie dostąpi. Ostatnia inicjatywa zmarłego, misje chrystianizacyjne w kilku miejscowościach sukces odniosły.

​

12 marca roku 1472
Pionierska jednostka dotarła na nieznany ląd. Wcześnie ich walka spotkała. Liczniejsi tubylcy zaatakowali naszych zbrojnych lecz Ci dzielnie odparli ofensywę. Reagując na to flota ma do Państwa Moskiewskiego wrócić i wsparcie zabrać.

7 maja roku 1474
Znów żałosna Syberia wraz z Timuridzi wojować chcą z nami. Myślą że pod nie obecność monarchy coś zagarną. Czas im pokazać że się mylą. Na czas wojny spotkanie Rady uchwaliło przerwę w próbach kolonizacji.

23 maja roku 1474
Już rozkazy mobilizacji zostały wysłane. Już gotowe pułki na stolicę Syberii ruszyły, a na południu przygraniczne prowincje atakują. Sądząc po zwiadach licho prezentuje się obrona wroga na północy, problemem jest natomiast jak się dostać do ziem ich oddzielonych od nas państwem Kazań.

28 września roku 1474
Państwo Meklemburgia sojusz chce z nami zawrzeć. Podobnie jak dotychczasowi władcy tak i Rada jednogłośnie odrzuciła prośbę. Dlaczegóż państwa tak różne, i kulturowo i religijnie pomagać by sobie miały?

22 października roku 1474
Do jednej z największych bitew między naszymi narodami doszło. Do obleganego miasta Morgan odsiecz przybyła. Około dziesięciu tysięcy Timurydów, i podobna ilość Moskwian. Po ponad tygodniu walk nasi to ugięli się pierwsi. Ciekawą wieścią jest że Nowogród do wojny z niewiernymi przystąpił.

Bitwa o Murgan​

22 grudnia roku 1474
Do nie mniejszej batalii pod Karabachem doszło. O dziwo poradzili sobie nasi mimo nieco mniejszej liczebności.

22 kwietnia roku 1475
Niewiarygodne! Nowogrodowi udało Murgan się podbić! My w tym czasie prawie cały północny obszar Syberii zajęliśmy.

17 grudnia roku 1475
Kres już wojny. Na mocy pokoju z przewodzącym w sojuszu Wodzem Timuridzi Syberia oddaje większość swych mroźnych ziem. Oni sami nic nie tracą, nie nasza to sprawa lecz łatwo cudzym majątkiem dysponować.

1 lutego roku 1476
Władzę dnia dzisiejszego oficjalnie objął syn Ivana V Pobożnego – Dymitriy VII. Panicz już wznowił plany kolonizacyjne. Posiłki które ostatnio na Świętej Helenie pozostawiono, wysłano czym prędzej na wschodnie wybrzeże Afryki. W ciągu najbliższych lat osada ma tam powstać.

Maj roku 1476
Ciągłe wieści nas dochodzą o atakach tubylców na osiedla. Dymitriy, choć niechętnie, kazał zgładzić ludność rdzenną i czym prędzej przystąpić do kolonizacji.

Tworzenie koloni w Natal​

Jesień roku 1476
Dziad obecnego monarchy, Vasiliy II, za cel stawił sobie zreformowanie miast i przemysłu w kraju. Po śmierci jego następcy inne ambicje mieli. Książe Dymitriy VII wszystkie środki dostępne dziś przekazał na rozbudowę warsztatów produkcyjnych w miejscowościach gdzie ich brakuje.

Grudzień roku 1477
Kolonizacja nie przyniosła skutku, nie udało się wysłannikom osady założyć. Dymitriy zdenerwowany zażądał ponowienia próby. Konkwistadorzy tym czasem na północ mają się skierować w poszukiwaniu przyjaźniejszych krain.

1 marca roku 1477
Niewiarygodne! Konkwistadorzy na północ przemieszczający się zaginęli bez śladu! Jak to możliwe że prawie siedem tysięcy uzbrojonych piechurów w nicość się obróciła? Książe jeszcze oficjalnych rozkazów co do tego nie wydał. Najprawdopodobniej jednak odpuści tą groźną krainę, przynajmniej na razie.

28 września roku 1478
Ważna to data w dziejach kolonizacji, dziś to bowiem na wschodnim wybrzeżu kontynentu Afrykańskiego pierwsza Europejska osada stanęła. Moskiewscy pionierzy założyli wioskę którą będziemy się starać powoli rozszerzać. Natal nie leży na ziemi bogato obdarzonej, lecz na północy i złoto i kość słoniowa mogą stanowić wielki zysk w przyszłości.

Afrykańska kolonia w Natal​

Lato roku 1479
Tym czasem flota Książęca rozkazy dostała penetrowania dalszych części oceanu, wzdłuż linii brzegowych Afryki i nie tylko. Ze Świętej Heleny mają wyruszyć czym prędzej.

27 sierpnia roku 1479
Szwecja wzywa Państwo Moskiewskie, jako sojusznika, do broni. Nie lada konflikt ogarnął kraje skandynawskie. Unia Duńsko-Norweska napadła sprzymierzeńców naszych. Panicz zgodził się pomóc w nadziei o łupy wojenne. Posiłki czym prędzej zostaną wysłane.

Sytuacja na półwyspie Skandynawskim​

Marzec roku 1480
Mroźno jeszcze bardzo na północy. Norwedzy słabo przygotowani do wojny, armia nasza jeszcze w żadnej prowincji oporu nie doświadczyła. Powoli pułk będzie się kierował na Oslo.

22 lipiec roku 1480
Druga armia do Sztokholmu się udała aby stamtąd stopniowo Szwecję z najeźdźców odsyłać.

14 listopada roku 1480
W Szwedzkiej mieścinie, Dalaskogen poselstwo Norweskie w imieniu swojego sojuszu pokój zechciało podpisać. Dobrze się stało, nie wojny teraz młodemu monarsze w głowie. On sam stwierdził iż pierw chce zagospodarować to co już ma.

25 kwietnia roku 1481
Flota Książęca nowy ląd odkryła. Wyspa to nielicha. Wielki jej obszar dżunglą jest pokryty, może w przyszłości surowce tych ziem będą skarbem Państwa Moskiewskiego? Wyspę ochrzczono nazwą Madagaskar.

Nowo odkryta wyspa u wybrzeży Afryki​

25 czerwca roku 1482
Nowe odkrycia! Przy penetrowaniu wschodnich brzegów Afryki natrafiliśmy na ślady tubylczej cywilizacji. Sami się zwą Suahili. Będzie trzeba coś z tym krajem w niedalekiej przyszłości zrobić, to jest pewne.

 

WRÓG TURECKI
***
​

10 czerwca roku 1484
Tego dnia z rana dało się słyszeć fanfary przed Kremlem. Orszak znakomity przybył z czerwono-białymi sztandarami na czele. Dymitriy wpuścić poczet kazał do sali tronowej. „Cześć Ci Dymitriy VII Rurykowiczu, Księciu i władco ziem Ruskich! Przynosimy posłanie od Arcyksięcia Austriackiego Johanna I. Uszu i naszych doszły wieści o waleczności narodu Moskiewskiego, nie lada to imperium co tyle ziem zajmuje. Wrażenie robi także Ziemi Świętej dla pielgrzymów odbicie. Monarcha nasz umiłowany współpracę z Waszą Wysokością chciałby nawiązać i paktem o pomocy militarnej uhonorować.” Takie to słowa odczytał poseł Austriacki pod tronem Księcia naszego. „Choć sam osobiście rzeczą zachodu sobie głowy nie zaprzątam, to jednak o Arcyksięstwie Austriackim wiele owego słyszałem. Wielką siłę i charyzmę władca wasz ma, i nie jeden kraj uzależnił od swojej woli. Uważam że obopólną współpracą osiągnąć wszystko możemy. Tak, pakt z radością podpiszemy”. Rzekłszy to Dymitriy VII podpisał pakt, następnie uroczystości w Moskwie zarządził i do stołu dyplomatów zaprosił.

​

Czerwiec roku 1484
Tak właśnie to było iż przez wszystkie lata Książęta Ruscy nikło interesowali się zachodem. Sojusz z Austriakami ku uciesze Dimitryiego sprawić mógł otwarcie się na cywilizację zachodnio-europejską. Sam pakt z nowymi przyjaciółmi także komfort przed atakami ze strony unii Polsko-Litewskiej dawał. Książe rad ostatnich wydarzeń zainteresował się sytuacją na zachodnich kresach. Dominat wiodła Kastylia, Francja, Wenecja oraz właśnie Austria. Towarzysze nasi wyżej technologicznie od nas stoją, lecz według planów rządzących dogonienie reszty państw to tylko kwestia czasu.

Mapa Europy Zachodniej w roku 1484​

7 stycznia roku 1486
Po wielu latach wspaniałych rządów odszedł z tego świata Dymitriy VII, zwany przez wielu Dymitriym VII Rozważnym. Najstarszy potomek jego, Iwan VII rządy obejmie jak najprędzej. Z plotek na dworze krążących wynika iż nowy monarcha do najbystrzejszych nie należy, a i z wykształceniem i etykietą wspólnego ma niewiele.

28 października roku 1486
Po długim okresie pokoju widać do wojny przygotowania. Iwan rozkazał czym prędzej wojska mobilizować na wszystkich ziemiach, dowódcy zostali zawiadomieni, plany przygotowane.

24 marca roku 1487
Wenecja dyplomatę przysłała w celu podpisania sojuszu z nami. Iwan z niewiadomych przyczyn ofertę w gniewie odrzucił. Armii większość gotowych Książe na granicy z Nowogrodem Książe kazał rozstawić.

25 kwietnia roku 1487
Sojusznicy nasi dylemat przed władcą postawili. Wojnę Turcja im wypowiedziała. Iwan VII plany o zagarnięciu Nowogrodu na później odłoży, pułki na południe należy skierować.

Maj roku 1487
Podczas gdy my dopiero wojska przesuwamy, Austriacy intensywne starania ofensywne czynią. Kto wie czy nasz władca nie będzie bohaterem który uwolni Europę od najazdów Islamskich?

Atak Austrii na granicę Turecką​

18 września roku 1487
Przez niewielki pas graniczny jaki oddziela nas od Imperium Tureckiego dzisiejszej nocy dziesięciotysięczna armia ma przejść by Trapzount zająć.

Październik roku 1487
Obrona Trapzount składająca się z niespełna dwóch tysięcy wojów szans większych nie miała. Szturmem nasi miasto wezmą. Tymczasem następne dwa pułki gotowe są już by w głąb kraju wroga ruszyć.

7 maja roku 1488
Po zajęciu kilku przygranicznych miejscowości Panicz Iwan rozkazał stworzenie jeszcze jednej, ogromnej, niemal osiemnastotysięcznej egzekutywy która ruszy na podbój samego Konstantynopolu.

12 września roku 1488
Niestety pod Anatolią legiony zmierzające na Konstantynopol natrafiły na pułk Turecki w wyniku czego dwanaście i pół tysiąca naszych dalej kontynuuje podróż. Na zachodzie Austria niezgorzej sobie radzi. Imperium Tureckie dzięki nieugiętej ofensywie sojuszu bez szans większych jest.

3 marca roku 1489
Konstantynopol zdobyty, bojownicy według rozkazu oblegali przez sześć miesięcy miasto by znienacka, nocą uderzyć.

Oblężenie Konstantynopola​

2 lipca roku 1489
Austriacy pokój z Muzułmanami podpisali przyznający wygranym ziemi nieco. Tymczasem Królestwo Polskie wojnę Turkom wypowiedziało i Pecs, do Węgrów niegdyś należący oblegają. Nasza ofensywa również trwa nadal.

11 lutego roku 1490
Po zdobyciu stolicy Tureckiej były niewielkie próby odbicia miasta, lecz daremne. Iwan VII rozkazał Selimowi III, władcy wroga, by ten dwóm państwom prawosławnym – Serbii oraz Bośni suwerenność zwrócił. Oferta przyjęta została. Po zdarzeniu posiedzenie na Kremlu pan ogłosił na którym doradcy i magnaci zjawić się mieli. Dotyczyło one przyszłej polityki zagranicznej Moskwy. Najwcześniej Iwan podboje na sąsiadach chce prowadzić. W między czasie jednak, by w oczach zachodu nie tracić, państwa chrześcijańskie z pod jarzma Islamistów chce uwalniać.

Bałkany po Pierwszej Wojnie Tureckiej​

14 lutego roku 1490
Prędko między Państwem Moskiewskim a nowo utworzonymi narodami przyjaźń nastała. Iwan Rurykowicz swe córki w mariaże wydał, także Książe nasz miłościwy zaprzysiągł chronić Serbie i Bośnie w razie ataków ze strony nieprzyjaciela.

10 kwietnia roku 1491
Ledwo co pokój został zawarty a te gadziny Serbię zaatakowali, do czego też Krym się włączył. Na szczęście nawet wojsk z Konstantynopola nie zdążyliśmy zawrócić.

17 kwietnia roku 1491
Bośnia pokojowo wcielić się dała w skład Państwa Węgierskiego! Ich wybór, lecz Pan nasz winien się zastanowić czy warto krew przelewać za tych dla których suwerenność nic nie znaczy.

4 lipca roku 1491
Iwan wojny z Nowogrodem nie musiał nawet rozpoczynać. Dobrowolnie dwie prowincje od lat buntami nękane do naszego oświeconego państwa przystały.

​

Sierpień roku 1491
Pierwszy legion nie na Turcję lecz Kubań, miasto Krymskie się udał. Iwan VII zapewne będzie chciał odebrać tą miejscowość w imieniu Moskwy. Następne pułki na zaś gotowe będą i podobnie jak ostatnio od wschodu Turków najadą.

21 września roku 1491
Widać Turcy zaprawdę w potrzasku się znajdują skoro państwo takie jak Serbia, nie ujmując im, Macedonię podbiło a teraz ziemie Bułgarii zagarnia. My natomiast na Krymie początkowo skupiliśmy siły.

18 października roku 1492
Krym bez problemu został pokonany. Zwycięscy zagarnęli Kubań, a także wymusili na wrogach zrzeknięcie się praw do wszystkich prowincji jakie uznawali za swoje ziemie narodowe. Serbia tym czasem mężnie walczy zajmując co raz to więcej ziem. Księciu naszemu na tyle się to spodobało iż wojska na pomoc posyła w tamte strony.

​

30 lipca roku 1493
Szwecja, nasz sojusznik wierny poinformował że w unię personalną z Państwem Polskim weszli. Król Jan V od tej pory będzie dzielił urząd w obu krajach.

15 października roku 1493
Niespodziewane wieści z zapomnianej osady Afrykańskiej. Po 15 latach od założenia kolonii Natal, miejscowość wreszcie prawa miejskie dostała. Możemy poszerzać wkrótce nasze terytoria zamorskie.

16 lutego roku 1494
Turcja ziem wiele obiecała w zamian za pokój. Iwan odrzucił propozycję która choć dobra, nie spełniała jego oczekiwań i ambicji.

9 czerwca roku 1494
Gdy niemal cała Azjatycka część Turcji w rękach Moskiewskich się znajduje, a niemały człon europejski przez Serbie o dziwo jest opanowany Iwan do rozmów przystąpił. Najważniejszym punktem traktatu pokojowego było oswobodzenie kolejnych narodów: Czarnogórców, Chorwatów oraz Bułgarów. Oprócz tego za waleczność, Serbowie Macedonie dostać mieli. Tak się też stało, rozpoczęła się era wypierania Turków z Europy.

Bałkany po Drugiej Wojnie Tureckiej​

3 listopada roku 1494
Krym zniknął z mapy. Genua anektowała to państwo.

10 marca roku 1495
Skoro już zapalczywie Książe pragnie cień Islamu odesłać to nie sposób aby we własnym kraju nie rozwiązał problemu. Misjonarze do kilku miast zostali wysłani by nawrócić niewiernych na słuszną wiarę.

Tereny objęte misją chrystianizacyjną​

28 marca roku 1495
Szybko po wojnie planuje Książę państwo pozbierać. W konspiracji szpiegom swym rozkazał sfabrykować roszczenia względem Syberii. Do tego pogłoski krążą o rzekomych planach uderzenia na Nowogród a potem i Kazań. Widoczne jest że Iwan VII Rurykowicz ziemie ruskie pragnie zjednoczyć. Kazachstan wyraził zgodę na przemarsz naszych wojsk po ich terytorium, potrzebne to by dotrzeć do reszty ziem Syberyjskich.

30 sierpnia roku 1496
Na południe od Natal kolonistów wysłano by kolejną osadę założyć. Nowe tereny w cukier, a nawet metale mogą być obdarzone.

16 listopada roku 1496
Bez wytchnienia! Austria prosi o pomoc gdyż znów to Turcja wojnę im wypowiedziała. I jak tu odmówić gdy tak zacny sojusznik wzywa? Ponad to Serbia została także napadnięta. Pan Iwan w na Kremlu posiedzenie zwołał gdzie do wszelkich osobistości takie słowa skierował: „Panowie! Zebraliśmy się tu by po raz kolejny stawić czoła groźbie Państwa Tureckiego! Tym razem te psy napadły naszych przyjaciół z Serbii, Chorwacji oraz Austrii! Nadchodzi czas by Islamistów przegnać z Europy na zawsze, a samo Imperium Tureckie pogromić! Bóg mi świadkiem że nie spocznę póki potęga Turecka nie zostanie obezwładniona!” Przemówienie to jasno dało do zrozumienia zebranym doradcom i szlachcie że Książę Moskiewski przed niczym się nie cofnie by zniszczyć Muzułmanów.

22 listopada roku 1496
Wystraszyli się widać Turcy. Rozejm z Serbami podpisali, oprócz sojuszu Moskiewsko-Austriackiego jeszcze Polsko-Litewski do wojny się włączył.

7 października roku 1497
Udało się utworzyć nową osadę na południowym wybrzeżu Afryki. Ziemie wydają się idealne pod uprawę cukru. Rozbudowa kolonii będzie kontynuowana.

​

Grudzień roku 1499
Ciekawie na półwyspie Bałkańskim, buntem ogarnięte ziemie wybrzeża Adriatyku niepodległość Albanii ogłosiły, Czarnogóra rozłam przeżyła czego wynikiem jest Raguza, natomiast pozostała większość Turcji przez zwycięskie Państwo Moskiewskie jest ogarnięta.

​

21 czerwca roku 1500
Iwan VII osobiście do Konstantynopola się pofatygował by pertraktować pokój. Tam w pałacu królewskim ludzi wielu. Na stole pośrodku sali Książe położył jedynie kartkę. Kamar I, Sułtan Turecki ze spuszczoną głową podszedł jedynie, podpisał papier, i nie patrząc nikomu w oczy wyszedł. W wyniku najważniejszego od wielu lat pokoju nie tylko w Państwie Moskiewskim ale i w całym świecie Imperium Tureckie w praktyce przestało istnieć, kraj ten zobowiązany został do oddania hołdu lennego naszemu władcy umiłowanemu. Prócz tego w wyniku wojen wiele państw uciemiężonych się oswobodziło, co wygnało większość muzułmanów z Europy. Cień groźby Tureckiej nareszcie przestał zagrażać.

Bałkany po Trzeciej Wojnie Tureckiej​

 

Proszę moderacje o zamknięcie tematu.

Moderacja do usług
Ser