Krucjaty na przestrzeni XVII - XVIII w.

​

Księstwo Egiptu i Królestwo Jerozolimskie ​

"Słabość władcy oznacza słabość państwa."
Rozdział pierwszy.
Lata 1601 - 1604 ​

W lipcu 1601 r. król Niderlandów, Willem II Potępiony z powodu ekskomuniki nałożonej przez papieża Clemensa VII i nieudolności swej władzy został zmuszony do opuszczenia rodzimego kraju. Udał się do Egiptu, który został zdobyty w ciągu X krucjat holendersko – hiszpańskich, w ciągu ostatniego wieku.

W Niderlandach władzę objął brat dotychczasowego króla Willem III Wielki, który już w początkach swych rządów zreformował armię i stworzył potężną flotę, założył wiele manufaktur poszerzając terytorium państwa o nowe włości m.in. Ansbach i księstwo Hesji, uznające zwierzchnictwo elektora. Jedyne co można by mu narzucić jest dążenie do zbyt wielkiej władzy, jednak to właśnie za jego czasów królestwo przeżywało rozkwit... podobnie rzeczy się miały w holenderskim Egipcie.

Od teraz już Książe Willem II na czele swej floty składającej się z 50 okrętów, największej w Europie płynął w stronę swojego nowego królestwa, gdzie spędzi resztę swych dni... Odwiedził jeszcze monarchę Hiszpanii, Jaime III z którym zawsze utrzymywał dobre stosunki. Podpisał akt sojuszu militarnego, między Księstwem Egiptu a Królestwem Jerozolimskim, który nakazywał sprzymierzanie się w każdej wojnie której nań będzie uczestniczyło, nie ważne czy wywoła ją samo czy stanie w obronie swoich ziem. By jeszcze przypieczętować owy dokument sprzymierzający te dwie potęgi otoczone zewsząd przez islamskie zło ożenił się z córką hiszpańskiego władcy. Była to piękna, młoda kobieta... jednak książe wolał wojaczkę od zabaw z pannami, i owy związek miał charakter czysto polityczny.

Mimo iż infrastruktura była rozwinięta, król nie spoczywał na laurach swoich poprzedników... widząc pełny skarbiec, przystąpił do uchwalania nowych reform i stworzył całą sieć katolickich świątyń które miały jeszcze bardziej przyczynić się do nawracania i imigracji ludności. 10-tysięczne wojsko zostawiało dużo do życzenia, toteż władca zaczął tworzyć obozy wojskowe i sprowadzał instruktorów wojskowych z Europy. Założył Uniwersytet nazwany na jego cześć. Uchwalił ustawę antypiracką wraz z Hiszpanią, Zjednoczonymi Włochami, Portugalią i Francją tym samym zaczynając walkę turecko-algierskich korsarzy z łowcami piratów z katolickiej Europy. I gdy przygotowywał się do wojny z szejkantem Mameluków, których chciał całkowicie wytępić, zmarł niespodziewanie w wyniku nieszczęśliwego upadku z konia. Władzę przejęła rada regencyjna złożona z najznamienitszych osób przebywających w księstwie Egiptu.

 

Thnx za wychwycenie imho lamerskiego błędu.
Gram od 1399 Brabancją przeistoczoną w Niderlandy.
NA i IN. Wersja 3.0 jak podaje ma gra.
Normalny poziom trudności i wysoki poziom agresywności AI.

​

Filip Willem I Pobożny​

"Mała wojna, mała sława; wielka wojna, wielka sława."
Rozdział drugi.
Lata 1604 – 1610 ​

Roku pańskiego 1604 władzę objął najstarszy syn, zwany Filip Willem I Pobożny. Wychowywał się i kształcił w swojej ojczyźnie, Niderlandach które podczas rządów jego wuja nadal dążyły do przejęcia jak największej ilości cesarskich ziem. Sam cesarz z dynastii Habsburgów aż wściekał się widząc zapędy owego kraju jednak z powodu częstych wojen i utarczek z dwoma największymi potęgami świata – Imperium Osmańskim i Królestwem Francji musiał zrezygnować z agresywnej polityki wobec elektora mimo iż mógł wystawić najliczniejszą i największa armię w Europie mimo słabej gospodarki i małej ilości ziem. Filip dopiero po roku od śmierci ojca wypłynął w stronę Egiptu. Już na samym początku podróży w czasie rejsu jego flotę nawiedził potężny sztorm uniemożliwiający dalszą podróż, Książe zatrzymał się na Wyspach Brytyjskich zjednoczonych pod berłem absolutnego króla Francji – Ludwika XXII. Po pół roku biesiadowania i hucznych zabawach wznowił swoją podróż. Zawitał jeszcze do Hiszpanii gdzie przedłużył o następne lata sojusz i już nie zwlekając płynął w stronę swych ziem.

​

Wydarzyło się następne niepomyślne wydarzenie, odbyła się bitwa morska między jego siłami i flotą Joannitów pozostających pod jurysdykcją Niderlandów a piratami Algieru wspieranych przez Turcję w cieśninie messyńskiej. Korsarze posiadali większą ilość okrętów i bardziej doświadczoną załogę toteż wygrali, Filip odniósł upokarzającą porażkę i wycofał się do Malty gdzie spotkał się z Wielkim Mistrzem Zakonu – Claudius’em De la Sierra. Zakonnik wykorzystując okazję starał się o względy nowego władcy, zachęcał go otwarcie do wojen z Turcją by zdobyć pasmo ziem na wybrzeżu Afryki, Syrtę i Cyrenajkę oddzielającą Księstwo Egiptu od ziem Zakonu i ofiarował swą pomoc w wszystkich jego działaniach. Od wielu lat Kawalerowie Maltańscy żyli w całkowitym spokoju bez wojen i jakichkolwiek wypraw przeciw muzułmanom co aktualny przywódca chce zmienić za wszelką cenę. Niezdecydowany Filip tylko przystał na umowę, że gdy terytoria w Egipcie połączą się z Trypolitanią, Zakon Szpitala Św. Jana oficjalnie stanie się częścią księstwa... Wielki Mistrz mimo niezadowolenia musiał przystać na warunki i liczyć na szczęście w ciągu następnych lat. Mimo to jego pewność nadal była tak samo wielka jak wcześniej, toteż powoli przygotowywał kraj do licznych starć z wrogami religijnymi.

Książe pozostał na Malcie do początku 1607 kiedy to ostatecznie przybył do Egiptu. Był o wiele gorszym władcą niż ojciec jeżeli w ogóle jest to możliwe, odziedziczył jedynie talent wojskowy a widząc tą "niezwyciężoną" armię zwiększył jej ilość o połowę, czyli pięć tysięcy, rekrutując wręcz palących się do walki miejscowych Hiszpanów, którzy uciekli z Królestwa Jerozolimskiego gdzie panował chaos i nieład. Egipcjanie i Holendrzy kochali władcę i byliby gotowi oddać za niego życie... mimo iż monarcha oddawał się samym zabawom, spotkaniom z najbogatszymi kupcami i jeździectwem po obszernych terenach jego państwa a sam kraj był drugorzędną sprawą. Faktyczną władzę nadal sprawowała rada regencyjna. W Lipcu tego samego roku wybuchł potężny, całkowicie niespodziewany bunt rodowitych mieszkańców ziem, Egipcjan nakłonionych do tego przez przebiegłego sułtana Imperium Osmańskiego, których aż piętnaście tysięcy sięgnęło po broń by walczyć o wyzwolenie swojego kraju. W wyniku szybkiej mobilizacji wojsk i talentu strategicznego władcy, powstanie zostało szybko i krwawo stłumione. Nikt nie został oszczędzony a uwielbienie do Filipa nagle zamieniło się w nienawiść... Zaczęły się prześladowania religijne, wszystkich muzułmanów skazywano na śmierć i tortury... coraz częściej wybuchały bunty a sytuacja była napięta, zaczęto mieć problemy z handlem a Księstwo Egiptu powoli zyskiwało reputację jak sąsiednie jej państwo.

3 Września 1609 r. Filip wypowiedział wojnę Mamelukom nie przejmując się problemami w kraju. Przez pierwsze dwa miesiące wojny książę zajął Massawę, Tigre i Gonder wręcz bez oporów sił muzułmanów, prowadząc swój marsz ku zwycięstwu i chwale. Zacofane, zreorganizowane wojska szejkanatu uciekały na sam widok holenderskiej armii, uznawanej za jedną z najsilniejszych na Bliskim Wschodzie. I gdy maszerował na stolicę niewiernych – Nubię, Egipcjanie ponownie przeciwstawili się władcy zaczynając tzw. II powstanie Egipskie. Po dwakroć 5000 ludzi zaczęło ponownie walczyć o wyzwolenie swojego rodzimego kraju. Pierwsza powstała w Libii, druga w Tigre. Willem postanowił podzielić swą armię na dwie i najpierw rozprawić się z niezadowoloną ludnością. W dwa miesiące całkowicie wytępił powstańców odnosząc spektakularne zwycięstwo pod Trypolisem i 3 kwietnia 1610 r. podpisał pokój z szejkanatem Mameluków przyznającym księstwu Egiptu ziemie zdobyte podczas wojny. Wielu wyżej postawionych osób protestowało, jak książe śmie przerywać wojnę gdy można całkowicie zmiażdżyć wroga? Cóż... prawdopodobnie nie chciał wyniszczyć kraju wojną a wojska wolał przeznaczyć na pilnowanie pokoju. Papież Clemens VIII, słysząc o powodzeniu Filipa, tylko zachęcał do takich władców Europejskich, z nikłym skutkiem. Stosunki między Europą a Imperium Osmańskim stawały się coraz gorsze jednak, nikt nie mógł stawić im oporu. Litwa właśnie przegrała z nimi drugą już wojnę, podobnie jak Prusy i Szwecja.

Mehmet II, sułtan Imperium Osmańskiego widząc że Holendrzy są zajęci konfliktem z szejkanatem i ludnością wypowiedziały drugą wojnę Prusom, z którymi graniczyli ich nadbałtyckie włości. Jednym z sojuszników Prus, była Hiszpania która mimo niekorzystnej sytuacji przystąpiła do wojny... w pół roku utraciła wszystkie ziemie w północnej Afryce, Ukrainę, połowę Królestwa Jerozolimskiego... bunt w Damieccie spowodował zyskanie przez Mameluków nadmorskiej prowincji... wiedząc że może być tylko gorzej Król Hiszpanii zawarł pokój z Sułtanem który uznawał większość podbitych ziem za własność Imperium Osmańskiego, w dodatku król musiał zapłacić ogromne ilości dukatów by Jerozolima pozostała częścią jego państwa. Doszło do zachwiania sił na Bliskim Wschodzie i Wschodnio-Środkowej Europie.

 

Mapki będę dawał jak zmieni się sytuacja polityczna, (czyli po wojnie; jak teraz) lub gdy będą jakieś większe działania militarne. A tutaj taki mały dodatek, Imperium Turków. Klik.

​

Księstwo Egiptu i Królestwo Jerozolimskie ​

"Prawda i wiara jest zawsze po stronie silniejszych."
Rozdział trzeci.
Lata 1610 – 1613 ​

Sytuacja po wojnie zdawała się być opanowana, na nowo zdobytych ziemiach zaczęto rozbudowę dróg, umocnień i sądów ziemskich. Muzułmanów nawracano siłą, a na miejscu wpływy szybko uzyskali najdostojniejsi aleksandryjscy kupcy. Jako że nowe terytoria były słabo rozwinięte, nieurodzajne i mały był z nich pożytek, Księstwo Egiptu zostało podzielone na dwie części. Bogatą północ i biedne południe, z armią która stacjonowała między obydwoma by pilnować granicy, która przebiegała między prowincją Nil a prowincją Suakin. Dorobili się tylko na tym liczne floty kupieckie, które kupowały czarnoskórych rodowitych mieszkańców ziem za grosze. Tych następnie przewożono w straszliwych warunkach do Ameryk gdzie zapotrzebowanie na niewolników było olbrzymie. Na handlu trójkątnym zyskiwał też książe pobierając cło od wszystkich towarów wywożonych za granice jego księstwa.

Rozpoczęły się pertraktacje z Królem Hizszpani, Carlosem I dotyczące zjednoczenia Księstwa Egiptu i Królestwa Jerozolimy pod berłem jednego władcy. Wszystko układało się pomyślnie, hiszpański władca mimo nie zainteresowania swym włościami gdzie władzę sprawował jego bratanek, chciał by dorównywały bogactwu i potędze ziem Egiptu. By jeszcze bardziej polepszyć stosunki między sobą, córka Filipa wyszła za mąż za Carolsa. Gdy miano się już brać za połączenie dwóch tworów, król Hiszpanii popłynął do Ameryki Południowej by walczyć z buntownikami, podobno próbującymi stworzyć własny kraj z hiszpańskich koloni. Rozmowy miały być dalej prowadzone z bratankiem jednak ten nie zgadzał się na unię bojąc się o swą władzę. Groził nawet rozpoczęciem wojny jeżeli Filip będzie starał się o tron Królestwa Jerozolimy. Widząc że tak nie wzmocni swej władzy skierował oczy w stronę Papiestwa.

​

Z początku wysyłał listy do Clemensa VIII którymi już zyskał jego sympatię. Przyjął ustawę konwetykielną i jednostajności, by polepszyć stosunki z kościołem, popsute za czasów jego ojca i pradziada. Wszystko szło ku dobrej drodze. Papież zwołał synod do Rzymu, dawnej stolicy państwa papieskiego gdzie wreszcie mógł spotkać się z Filipem. Po udanym zjeździe duchowieństwa Clemens VIII stał się marionetką, i nie trzeba było czekać długo czasu by przekupni kardynałowie również stanęli po stronie Holendra. Kuria papieska i sam papież byli od teraz na usługach ambitnego Filipa. Jeszcze przed wyjazdem uczestników synodu do rodzimych krajów Filip I uzyskał królewskie insygnia i został koronowany na króla Egiptu w 1613 r przez samego Papieża.

Następnie zaczęto rozmowy i zachęcanie do koalicji przeciw muzułmanom. Clemens wręcz nakazywał królom europejskich do wyprawy przeciw złu a licznymi przemówieniami docierał do ludzkich serc niczym Urban II za czasów pierwszych wypraw krzyżowych. Władcy krzywo patrzyli na świętą wojnę, nie leżała w ich interesie a w wypadku przegranej mogli doprowadzić do upadku swych państw... w dodatku ziemia święta była już zdobyta toteż nie było sensu osłabiać swoich krajów... ludność jednak wybrała inną drogę postępowania. Pod licznym naciskom do związku wreszcie przystąpiło większość krajów katolickiej wspólnoty.

 

Netzach, całkowicie się tobą zgadzam a jako że nie chce mi się robić teraz specjalnego odc. z przedstawieniem sytuacji (zapomniałem o takim właśnie prologu) w Europie to łap te oto na śpiesznie zrobione mapki oprócz Itali i Rosji.

::1:: ::2:: ::3:: ::4:: ::5:: ::6:: ::7::

​

Królestwa koalicji naprzeciw Imperium Osmańskiemu i sojusznikom. ​

"Kto ma odwagę, wygrywa."
Rozdział czwarty.
Lata 1613 – 1614 ​

I Krucjata Antyturecka ​

12 września 1613 r. wszystko się rozpoczęło. Kraj muzułmanów był na te wielkie starcie przygotowany, zmobilizował 250 tysięczną armię na wzór europejskiej składającej się głównie z janczarów, formacji zawodowej stanowiące trzon wojska, która z każdą nową wojną powiększała się o całe szeregi wspierana przez ciężką jazdę Spahisów, jedną z najlepszych w historii Imperium.

Działania wojenne w Afryce Północnej​

Egipska armia z królem jako generałem ruszyło na ziemię Imperium Osmańskiego, na zachód od Libii. Wręcz można by powiedzieć że właśnie o te pasmo wybrzeża rozpoczął się cały spór, toteż ich zdobycie było priorytetem. Przemarsz wojsk trwał cały miesiąc, armia w pełnym składzie nie była przyzwyczajona do przebywania takich odległości. Flota która zazwyczaj zajmowała się transportem, teraz oddana była w ręce Księstwa Palatynatu biorącego czynny udział w wojnie. Wojownicy już nie mogący doczekać się bitwy wreszcie dotarli na ziemie Cyrenyjskie które należały teraz do Królestwa Egiptu. I zamiast ruszyć dalej Filip z armią zaczął okupację regionu i przetrzymywać coraz to większe ataki Turków którzy mimo oblężenia prowadzonego w Trypolis ruszali coraz dalej na wschód. W trakcie całej wojny odbyło się tu kilka ważnych bitew:
-20 października starły się z tu dwie armie, w swym największym obliczu... 25 tysięcy muzułmanów naprzeciw 15 tysiącom katolikom. Po wielu godzinach zaciekłego starcia, gdzie szala zwycięstwa przechylała się raz na jedną a raz na drugą stronę Turcy zostali zmuszeni się wycofać.
-22 grudnia już uszczuplone niekorzystnymi warunkami wojska Imperium w sile 20 tysięcy znów ruszyły do ataku ponosząc ponownie porażkę jednak wybijając 3 tysiące holendrów.
-26 lutego została przeprowadzona ostatnia ofensywa, bardziej by tylko zyskać na czasie bez jakiejkolwiek szans na wygraną. Po dwóch stronach spotkały się 10 tysięczne siły. Po raz już ostatni przegrali Turcy a ich wojownicy zostali wybici w pień.

Zaczęły się przygotowywania do przemarszu, flota Zjednoczonego Królestwa Włoch wreszcie mogła przysłać wsparcie które uzupełniło luki po licznych walkach. Pochowano zmarłych a rannych uleczono. Po niespełna tygodniu ruszono na Syrtę.

Twierdza w Trypolis.​

Hiszpania posiadała tylko jedną prowincję na północnym wybrzeżu Afryki, Gabes. Głównie do przerzutu wojsk i kwitnącego handlu dobrami z Ameryk. Jako że umocnienia nie istniały, wojska Hiszpanii wycofały się do miasta Trypolis gdzie Zakon Joannitów zbudował jeden z najbardziej znanych zamków w Europie. Wojska bez problemów zdobyły kontrole nad Gaes’em i rozpoczęła się dramatyczna obrona fortecy bronionej przez 10 tysięcy sprzymierzonych sił Holendersko-Hiszpańskich naprzeciw 30 tysięcznym działom Imperium Osmańskiego, źle uzbrojonych i z nikłym doświadczeniem w walce. Turcy przeprowadzali liczne szturmy na twierdzę, jednak za każdym razem z Boską pomocą obrońcą udawało się odeprzeć atak. Po dwóch miesiącach licznych lecz nieudanych ataków, armia Sułtana była tak niezadowolona i wykończona że przystąpiła do biernego oblężenia, czekając aż obrońcom zabraknie zapasów... trwało ono 4 miesiące aż do przybycia odsieczy. Twierdza zyskało miano niezdobytej a Wielki Mistrz Claudius przeniósł do niej swoją siedzibę.

Na granicy Królestwa Jerozolimskiego z Imperium panował względny spokój. Mimo iż oba kraje trzymały na nich liczne oddziały żadne z nich nie otrzymywały rozkazu do ataku. Dopiero pod koniec krucjaty Turcy zaczęli oblężenie samej Jerozolimy, które zakończyło się fiaskiem.

Pod koniec lutego ogarnięte chaosem 5 tysięczne wojska Sułtana nadal prowadzące oblężenie zostały zmiażdżone przez zjednoczone wojska Hiszpańsko-Germańskie który po zwycięstwie zaczęły kierować się coraz bardziej na zachód, jednak nie podbijając żadnego zamku ani nie zdobywając kontroli nad żadnymi terenami na dłuższy czas. W tym też czasie siły Królestwa Egiptu dotarły nad Syrtę i po miesięcznych walkach zdobyły kontrole nad tym terenem. Były to ostatnie walki przed popisaniem pokoju.

Działania wojenne w Skandynawii​

Na górzystych ziemiach Szwecji od początku znano wynik tego co się stanie. Gromady najemników na usługach Imperium rozpoczęły nieskuteczną defensywę która zmieniła się w najbardziej niesamowitą obronę w dziejach świata. 16 października zdobyto Jutlandie, która poddała się na sam widok Szwedów. Najemnikom pozostał tylko jeszcze jeden region który bronili w taki heroiczny sposób jak nigdy w historii Europy, nie dość że ich mała 8 tysięczna armia dwa razy rozgromiła po trzykroć większe siły to sami wyszli z tego bez większych strat. Jednak nadeszła sroga zima i musieli przystąpić do obrony w twierdzy. 28 Listopada po 5 dniowym oblężeniu zostało zdobyte Akershus a raczej zostało oddane napastnikom gdy Sułtan przestał im płacić, sam król Szwecji Karl XI darował wszystkich życie. Mimo iż sam przebieg tutejszych starć pozostawał wiele do życzenia a porażki wojsk skandynawskich odsłoniły luki w ich formacjach ludność cieszyła się z wypędzenia muzułmanów z swych ojczystych ziem.

Działania wojenne na Półwyspie Apenińskim ​

Wojska Włoch zalały jedyne ocalałe, które nie zostało zdobyte podczas jednoczenia miasto-państwo Pize, wiernego sojusznika Imperium. 17 września, cztery dni po rozpoczęciu krucjaty Piza skapitulowała i zapłaciła ogromny trybut by zachować swą suwerenność.

Działania wojenne na granicy Czesko/Francusko-Tureckiej​

Tutaj spodziewano się cudów, zażartych walk i ciągłych, wielkich bitew... tak się jednak nie stało. Walczono tylko o Wołyń a na całej reszcie granicy stacjonowały tylko wojska by uniemożliwić przedarcie się armii wroga w głąb terytorium. 5 października Wołyń zdobyli Turcy a 3 grudnia został odbity. 14 lutego, po faktycznym zaprzestaniu walk podpisano pokój Turcji z Czechami, Austrią, Szwajcarią, Mediolanem i Zjednoczonym Królestwem Włoch na zasadzie status quo. Rozgoryczony Clemens ekskomunikował cesarza za ten haniebny czyn który po dwóch tygodniach zmarł. Czyż była w tym opatrzność Boga?

Sytuacja inaczej się przedstawiała na południu, gdzie armia Palatynatu zdobywała z każdym dniem wojny nowe ziemie i rozbijała coraz to większe wojska Imperium. Gdyby nie ten kraj, na wybrzeżu Afryki katolicy ponieśli by porażkę.

Warunki pokoju i skutki wojny.​

28 marca podpisano pokój z resztą krajów nadal toczących krucjatę. Królestwo Egiptu zdobyło Cyrenajkę i Syrtę, Szwecja odzyskała swe ziemie i na tym się skończyło. Oczywiście że te warunku były wręcz śmieszne dla papieża Clemensa i króla Filipa, toteż szykowano się do następnej krucjaty.

Sama wojna zamiast umocnić pozycję Królestwa Jerozolimskiego jeszcze bardziej przyczyniła się do wewnętrznego kryzysu. Mimo braku strat w ziemiach, wielu ludzi po skończeniu wojny sięgnęło po broń i zaczęło walczyć wywołując wojnę domową. Mimo zwycięstwa Hiszpanów kraj był na krawędzi upadku. Większość dóbr została złupiona, ludność albo została zabita albo uciekała za granicę a sam bratanek króla Hiszpanii nie radził sobie z rządami pogłębiając agonię.

Imperium Osmańskie było wykończone wojną, nie mając już środków na prowadzenie wojny wyzyskiwało do końca miejscową ludność, wcielając ich przymusowo do armii i odbierając całe majątki. Sułtan psuł monetę i ustanawiał coraz to większe podatki. Wcześniej los ludzi był straszny, teraz stali się jego niewolnikami.

 

​

Godło Zakonu Joannitów​

"Na większą chwałę Bożą."
Rozdział piąty.
Lata 1614 – 1616 ​

Ziemie zakonu jak i on sam na mocy unii Maltańskiej zostały włączone do Królestwa Egiptu. Sposób organizacji i rządzenia państwem został po nich przejęty, a zakonnicy zajęli najwyższe stanowiska państwowe powodując niezadowolenie u magnatów i najbogatszych kupców. Sprawowali faktyczną władzę w kraju, zaraz po królu Filipie który i tak interesował się tylko wojnami. W czasie pierwszych kilku miesięcy zażegnali spór między północą a południem mimo iż różnice były jeszcze widoczne przez wiele lat. Zreformowano po raz drugi wojsko, które teraz składało się z dwóch dziesięciotysięcznych armii. Pierwsza złożona głównie z Joannitów których ilość drastycznie się zwiększyła a druga z Hiszpanów i Holendrów z małą ilością Germanów i Francuzów. Egipcjanie jak dotąd nigdy nie mogli wstąpić do służby... nawet w sytuacjach zagrażających Królestwu, po prostu było za duże ryzyko buntu z ich strony. 1 maja 1614r. Wielki Mistrz Claudius wypowiedział wojnę Szejkanatowi Mameluków bez jakichkolwiek rozmów z Filipem, który puścił płazem ten czyn gdyż było już po fakcie a jakiekolwiek spory tylko mogły pogorszyć sytuację.
Jak się okazało Joannici doskonale znali się na prowadzeniu wojen. Przebiegała ona w błyskawicznym tempie wręcz nie napotykając oporów... Przeciwnicy polityczni Zakonu uzasadniali to sporami wewnętrznymi w Szejkanacie i brakiem Malika który rządził też w Al Hasie. Mimo iż ten wyczyn robił duże wrażenie prawdziwym sprawdzianem ich umiejętności miała być wojna z Turkami.

Atak na Damiette.​

//Sprawa wygląda tak, spatchowałem grę do 3.2 by sobie pograć w Dei i teraz za każdym razem gdy próbuje sobie pograć "normalnie" gra wywala po jakiś kilkunastu sekundach od wczytania save. (Jeżeli ktoś wie jaki może być problem, to na pw.) Jak na razie tyle, może kiedyś gdy znów zainstaluje EU3/lub naprawię problem i dokończę tego aar'a. Przy pomyślnych wiatrach zacznę Emiratem Grenady z Dei (jeżeli w pierwszych latach nie zmiecie mnie Kastylia.) Jakiegoś moderatora proszę o zamknięcie i wyczyszczenie. Dziękuje. =)

AAR oczyszczony i zamknięty.
Pozdrawiam, Maciej.