Ku chwale Imperium i Wirakoczy! - AAR Imperium InkĂłw

Ku chwale Imperium i Wirakoczy! - AAR Imperium Inków

To mój pierwszy AAR. Zastanawiam się, jak zostanie przyjęty.

IMPERIUM INKÓW 1492-? (tzn. 1819, o ile mnie nie zaanektują )

-Cesarzu Tupac-Yupanqi! Cesarzu Tupac-Yupanqi! – wśród cesarskich korytarzy rozległ się głos Eberralpy, prawej ręki monarchy.
-Wystarczy: „Cesarzu”, Eberralpo. Ile razy mam Ci powtarzać?
-Cesarzu, znaleźliśmy Qibę.
-Żywego?
-Niestety nie.
-Wyprawcie huczny pogrzeb memu najwspanialszemu żołnierzowi. Niech Wirakocza ma go w swej opiece!

1 kwietnia 1492 roku nie był szczęśliwy dla Imperium. Odnaleziono woja, który wyruszył na wyprawę w celu odkrycia terenów południowych i z niej nie wrócił. Leżał na gorącym piasku Atakamy. Słońce wysuszyło krew, jednak nadal było widać rany zadane przez południowych tubylców. Sprawowanie oddziałem wojska przejął młody, zaledwie szesnastoletni Atahuallpa.


Atahuallpa przejął dowództwo

Pogrzeb wodza odbył się w rodzinnym mieście Taqari piątego dnia po jego znalezieniu. Cesarz wygłosił do ludu przemówienie:
-Mój ludu! Oto zginął nasz największy wódz! I oto zostało spalone jego ciało. Dowodził on jedyną armią naszego kraju. Jedyną! A przecież możemy zbudować potęgę z naszej ojczyzny! Dlatego też, moi poddani, ja, Wasz cesarz, przyrzekam na boga Inti, że w każdej prowincji powstaną oddziały wojska! W każdej!
Rozległy się gromkie wiwaty. Cesarz jednak nie skończył:
-I jeszcze coś! Obiecuję poprawienie stosunków z Chimu i zawiązanie sojuszu!
Tym razem ludność nie była już tak rozentuzjazmowana. Inkowie niezbyt lubili północnych sąsiadów. Decyzja ich monarchy była dość ryzykowna. Może i zbyt ryzykowna. Póki co, nie miał jeszcze na swych usługach dyplomaty.

Pierwsze oddziały stworzono w prowincjach graniczących z Chimu – Limie, Ayacucho i Manu. Ludność inkaska z początku odebrała to jako niespełnienie obietnicy i chęć ataku na kraj obok. Wkrótce ludność obaliła i zamordowała władcę. Cesarscy rzecznicy podali do wiadomości śmierć cesarza przez choroby gardła. Na tron wstąpił syn Tupaca-Yupanqi, Huayna-Capac. Wstrzymał on militaryzację kraju i skupił się na polityce wewnętrznej. 8 stycznia, tydzień po objęciu władzy, zaczął promować komornika z Cuzco na urzędnika zbierającego podatki.


Jest komornik urzędasem,
Teraz będzie zdzierał kasę...

Pierwszego dnia marca 1493 roku do pałacu cesarskiego przybył pewien schludny człowiek.
-Mój najwyższy cesarzu! Padam na kolana przed Tobą!
-Kim jesteś?
-Zwią mię Qapac-Huni. Jestem obytym uczonym z Cuzco. Przybyłem tu, by zaoferować Ci swe usługi. Mianowicie, mogę służyć Ci jako dyplomata.
-Hmmm… Interesujące. Niebawem otrzymasz zadanie. Sługowie! Opiekować się nim, jak Złotą Maską!
-Och, dziękuję, czcigodny władco! To zaszczyt być Twym pracownikiem! Jestem jakże wdzięczny! Czy mogę ucałować Twe szlachetne stopy?
-Lepiej nie, Dziś jeszcze ich nie obmyłem.

3. marca.
-Straże!
-Tak, cesarzu?
-Przyprowadzić tego uczonego, co mu byt zapewniłem.
-Tak jest!
Po chwili wracali z dyplomatą. Coś jadł.
-Och, miłosierny panie! To wspaniały owoc, jakiego wcześniej nie jadłem! Jak go zwą?
-To pyra. Lepiej smakuje gotowana i obrana, niż taka jak Twoja. Powróćmy do tego, po co się tu znalazłeś. Wyruszysz na dwór króla Chimu i wynegocjujesz z nim sojusz wojskowy. Na wszelki wypadek, gdyby Ci nie uwierzono, weź tą tkaninę z pismem węzęłkowym. Zrozumiano?
-Tak, mój cesarzu!

I tak, Qapac-Huni wyruszył do sąsiedniego państwa z misją. Huayna-Capac przydzielił mu lamę rasy szlachetnej i eskortę złożoną z pięciu wojów. Jeźdźcy wędrowali przez świat, aż piątego marca znaleźli się w Montanie. Uczony czym prędzej pobiegł na zamek Atahuallpy, króla Chimu. Mijał żołnierzu i urzędników, „załatwiając” sobie przejście frędzlowaną tkaniną. Na owych frędzlach widniało polecenie cesarza. W końcu spotkał się w cztery oczy z królem.
-Kim jesteś i skąd przybywasz, dostojny człowieku?
-Jam Qapac-Huni i idę tutaj od Huayna-Capaca, mego cesarza. Mogę pokazać pismo urzędowe.
-Pokaż. Puyna! Przeczytaj to!
-„Ja, Huayna-Capac, cesarz Inków, wysyłam tu mego dyplomatę, by powiązać nasze państwa sojuszem wieczystym, przeciwko ewentualnym wrogom. Zaklinam na wszystkich bogów, że ten kto przysięgę złamie, potępiony przez drugiego będzie, a ten drugi powód do wojny posiądzie.”
-Jakich wrogów Twój cesarz miał na myśli?
-Ze skórą białą, jak słońce, zaborczych, którzy mają według starej przepowiedni przyjechać na silnych zwierzętach ze wschodu, władając piorunami.
-Przecież to tylko przepowiednia. Nie sprawdzi się.
-A przecież i ci, co daleko na północ poszli, a spólnego z nami pradziada mieli [Majowie – przyp. autora] mogą na nas natrzeć.
-Masz mocne argumenty, mądry człowieku. Myślę, że możemy zawrzeć sojusz.


Sorry, przypadkiem wyłączyłem okienko ^_^

I tym samym, naród Inków z narodem Chimu zostały połączone sojuszem. Gdy Qapac-Huni wrócił do kraju, cesarz się zdumiał, gdyż sam nie do końca wierzył w powodzenie misji. Następnie, przez długi czas życie w państwie biegło powoli, nie działo się nic szczególnego, albowiem w pogańskich krajach nie było mowy o ogromnej liczbie dyplomatów rocznie. Religii nie można było zmienić bez kontaktu z europejskimi kulturami. Z owym poziomem technologii nie można też było odkrywać nowych terytoriów. Jedyne, co zmieniało się na najwyższym szczeblu, to ilość kupców w centrum handlu w Cuzco, która wzrosła z trzech (trzydziestego maja) do pięciu (pierwszego października). O dziwo, Chimu nie wysyłało swych kupców do Cuzco…


18 września doszło do ożywienia handlu…

Nadszedł rok 1494. 8 stycznia wreszcie uroczyście mianowano nowego „zbieracza” podatków w Cuzco. W związku z przyjęciem się pomysłu, cesarz postanowił stworzyć takie stanowisko w każdej prowincji. Inwestycja pochłonęła kolosalne koszty. Każda promocja kosztowała 51 dukatów. W kasie państwa po przeprowadzonej reformie pozostały tylko 23. Mieszkańcy oskarżyli władzę o rozrzutność. Woleliby rozbudowania fortec. Jednak cesarz, mimo swych statystyk, wolał postawić na swoim i nie militaryzować państwa.


Prosimy o zwrócenie uwagi na stan budżetu... Ale nie jest tak tragicznie, jak we współczesnej Polsce - nie ma dziury


Wspomniane statystyki

1 lutego dyplomata powrócił do swego chlebodawcy.
-Tym razem, Qapaku Huni, masz sprawić, by mój syn, Huascar ożenił się z córką króla Chimu. Krótko mówiąc, masz wynegocjować mariaż.
Po trzech dniach, dyplomata znów przybył na „dwór” króla Atahuallpy.
-Czcigodny królu Chimu! Padam przed Tobą, gdyż niebawem możesz zostać teściem naszego księcia. Tego chce nasz cesarz!
-Huascar? Z Ayamike? Cóż… Nie wiem, czy Ayamike będzie chciała takiego męża. Zapytam ją. Zaczekaj tutaj.
Osiem i pół minuty później.
-Ayamike bardzo chciałaby takiego silnego chłopca na męża. Myślę, że znów się dogadamy. Niech nasze kraje połączy miłość mej królewny i waszego cesarzewicza. Ślub możemy zrobić już jutro.
Qapac-Huni powrócił do cesarza, przywożąc króla Atahuallpę, królową Atutzmi i Ayamike. Tydzień po tym, wyprawiono królewskie wesele. Na ulice Cuzco wyszli nawet chłopi z południa kraju, by podziwiać to piękne wydarzenie.


"Ogłaszam was mężem i żoną..."


Tymczasem wróg się zbliżał…

Ciąg dalszy nastąpi (mam nadzieję)...

Minął miesiąc, AAR zamknięty, w razie kontynuacji PW

Aux Teergois