Kuomintang! - Republika Chińska od 1934 roku (WtV)

Technikalia:
- Hearts of Iron II: Armageddon 1.3 Beta 2
- Way to Victoria
- Poziom: normalny/wściekły
- Inne, własne, drobne (grafika)
___​

Kuomintang!
Republika Chińska – 1934 r. ​

Republika Chińska ma dopiero za sobą kilka lat względnego spokoju. Czasu jednak coraz mniej. Obawa przed rosnącymi wpływami Cesarstwa Japonii i znikome zainteresowanie mocarstw zachodnioeuropejskich oraz Stanów Zjednoczonych ekspansją rządu w Tokio, jak dotąd zaczęła determinować chińskich wojskowych, ale nie Rząd Narodowy. Wśród szanghajskich elit wojskowo-biznesowych (w których często obracał Czang Kaj-szek) panowała powszechna opinia, że były premier Wang Jingwei to defetysta i nieudacznik w najgorszym przypadku, a republice na stanowisku premiera od kilku lat potrzebny jest zręczny dyplomata. Osoba, która utwierdzi partnerów o stabilności narodowej Chin.

W chwili obecnej, ciężko wymagać od Waszyngtonu, Londynu czy Paryża otwartego zaangażowania w wojnie domowej. Rząd Jingwei znacznie ograniczył liczbę koncesji dla zagranicznych inwestorów. W sumie, w takiej sytuacji dla Zachodu już nie jest istotne, czy rządzi Chinami nacjonalista czy komunista. Zarówno ten pierwszy jak i drugi nie pozwolą panoszyć się amerykańskiej finansjerze w Szanghaju, z tą różnicą, że tego pierwszego można jednak przekonać do otwarcia granic. Jednak cena „Wielkiego Kryzysu”, jaką płacą wielcy tego świata, stawia cały chiński kocioł na drugim planie. Czy wobec tego Chiny muszą radzić sobie same?

Przed nowym-starym premierem, generałem Kaj-szekiem stoją nowe wyzwania. O ile jest w stanie „Północ” (gen. Yana Xishan) przekonać do niepewnej granicy z Mandżurią i przywrócić tam swoją administrację, o tyle problem obecności komunistów zdaje się, że nie rozwiąże siła rozmów. Nawet przy rozbiciu oddziałów komunistycznych, ich rozproszenie stanowi cześć propagandy do której zachęca Mao. Rząd Narodowy musi podjąć kroki takie, które odbiorą argumenty komunistów na prowincji. Jednocześnie wielu wojskowych oczekuje, że Czang zbierze siły na długo oczekiwaną reformę armii. Sztab jest pewny co do tego, że chińska armia jest zbyt duża, zbyt wyczerpująca dla prowincji a jednocześnie zbyt nieefektowna, by ją dalej utrzymywać w tym stanie.

Może wreszcie dla Chin wyjdzie słońce?

___​

Tylko prolog, bo mam problemy z obrazkami. Postaram się pierwszy odcinek (najważniejszy) wstawić jutro . Nie zauważyłem zbyt wiele AARów Nacj. Chinami, poza tym po czasochłonnej grze w WtV właśnie zdobywam Honsiu Chińczykami . Tym AARem chciałbym powtórzyć drogę Czanga do potęgi. Nieco urealnie tę drogę własnymi eventami. Generalnie, nie obędzie się bez kłopotów - mam już pomysł na 6 odcinków, które będę wstawiał co 2 tyg ingame, bądź co miesiąc (w zależności jak się rozwinie sytuacja).

 

Odcinek 1.
1 styczeń - 20 styczeń 1934 r.
"Szum liści zwiastuje nadejście spokoju, jeśli go słyszysz..."


Skład rządu Czanga Kaj-szeka​

Rząd Narodowy posiadał kiepskie zaplecze kadrowe. Sam minister zbrojeń Yan Xiszan, północny militarysta, znany był nie tylko z płatnej protekcji ale polityki, która zaczęła marnotrawić potencjał przemysłowy Republiki Chińskiej. Dowódca wojsk lądowych Zhang Xueliang, nie zbudował autorytetu w armii, której głową był Kaj-szek, a na dodatek stacjonował daleko na Zachodzie. Zapewne został odsunięty w bezpieczne, ustronne miejsce by nie mieszał się niepotrzebnie do spraw Naczelnego Dowództwa.

Aktualne walki graniczne z komunistami​

Raport 4/52/22 dla Naczelnego Dowództwa
W chwili obecnej Narodowa Armia Rewolucyjna posiada przy granicy z komunistami 6 dywizji, głównie piechoty ’18 i oddziały milicyjne. Ponadto wywiad zlokalizował regiony znacznie uprzemysłowione, które są podporą gospodarczą dla armii wroga. Są to prowincje Jiuliang i Nanchang. Komuniści posiadają na dodatek stare lotnisko z okresu cesarstwa, ale zostało ono zamienione na baraki i halę produkcyjną. Zaleca się przysłanie oddziałów z wybrzeża i granicy Szansi. Atak na główne obszary przemysłowe i ich zajęcie utrudni uzupełnianie sił wroga oraz produkcje zaopatrzenia.​

2 stycznia 1934 roku Naczelne dowództwo Narodowej Armii Rewolucyjnej Chin przyjęło nową strategię ws. „rozwiązania problemu komunistów”. Ustalono, że atak od strony wybrzeża oraz wzmocniona ochrona prowincji Hankou, pozwoli nawet w przypadku niepowodzenia uratować przemysł chiński od zniszczeń a także przepchnąć oddziały komunistów na południowo-zachodnie obszary republiki – nieurodzajne ze słabą infrastrukturą. To był zresztą pomysł Czanga, który chciał szybko zlikwidować problem komunistów. Za priorytet uznano ochronę chińskiego przemysłu w Hefei, Hankou, Hangzhou i Nanjing. Sztab długi czas kłócił się o ilość dywizji na kampanię. Zastępca dowódcy wojsk lądowych Wei Lihuang stwierdził: „przerzucenie wojsk do regionu zapalnego uszczupli nasze siły na północy i sprawi, że przez kilka dni, a jeśli operacja nie wypali, przez kilka tygodni stolica Chin zostanie bez ochrony. Nie musimy posyłać tylu dywizji przeciwko tak małemu wrogowi.” Niestety gen. Lihuang zignorował wroga, ale Naczelny Dowódca Czang Kaj-szek postawił na swoim. Podpisano rozkaz, który wzywa 18 dywizji na granicę z komunistami. „Mimo, że wróg jest podzielony i otoczony, musimy traktować go na poważnie.” – rzekł premier.

Ściągane posiłki​

Komuniści w chwili kiedy zorientowali się, że wojska republiki stoją bezczynnie w oczekiwaniu na posiłki, ruszyli z impetem. Oddziały milicyjne, które znajdowały się na zachód od prowincji zbuntowanych musiały wycofywać się w lasy, zgodnie z zaleceniami Kaj-szeka. Pociągnęły one za sobą kilka dywizji wroga, które w przyszłości miały zostać odcięte od macierzy i rozbrojone. W nocy 5 stycznia padła prowincja Shangrao. Dzień później, 6 stycznia w godzinach popołudniowych komuniści zagarnęli Changsha. Pochód posiłków nadal trwał, a informacje o powiększającym się zasięgu oddziałów wroga nie zmartwiły najtwardszych wojskowych. Ważne dla sztabu była ochrona prowincji Hankou, która zawierała znaczna część chińskiego przemysłu. Tę prowincje chroniła na szczęście rzeka i silnie zahartowani oraz zapalczywi wrogowie komunistów – „narodowi obrońcy Hankou”, jak mówiła o nich propaganda rządowa. Oddziały te, mimo, że słabe, przestarzałe i słabo zorganizowane potrafiły wykrzesać z siebie wiele energii do obrony tej ważnej dla rządu prowincji, aż przybyły posiłki. Komuniści nie przekroczywszy rzeki, można powiedzieć, że stracili szansę na zwycięstwo.

Ofensywa gen. Yuna​

8 stycznia rząd stracił prowincje Zhunhou i części dywizji wroga w kluczowych prowincjach komunistów uległa rozproszeniu na zajmowane przezeń obszary. Wykorzystał to chiński generał Long Yun, który ruszył z ofensywą w kierunku prowincji Shangrao przeciwko słabym dywizjom wroga. Zajęcie tej prowincji oraz przybycie głównej armii Kaj-szeka umożliwiłoby zakleszczenie komunistów oraz uniemożliwienie dalszego pochodu w kierunku wybrzeża. W stolicy ofensywę generała Yuna zgodnie z planem Czanga przyjęto z wielkim entuzjazmem. Sztab zatem przystąpił do dalszej realizacji „Ostatecznej Kampanii” i zaczął dyskutować o sposobie rozbrojenia wroga. Grupa oficerów z północy zaznaczyła, że komunistów należy otoczyć także od strony zachodniej i aresztować. Wysunęli oni tezę, że rozproszone oddziały komunistów nadal będą groźne dla państwa i w przyszłości ich problem może wrócić. Jednak generałowie uznali, że ważniejsze od zniszczenia wrogów jest odzyskanie utraconych prowincji.

Gen. Yun śmiało wkracza na tereny zbuntowane​

11 stycznia mimo dalszej ekspansji wroga na południe – dowództwo zaczęło przypuszczać, że rząd opozycyjny Kantonu po cichu może wspierać siły Mao – generał Yun otrzymał rozkaz ataku na Jiujiang, stolicę buntowników. Zastał tam niewielką armię wroga z kiepskim dowódcą. Walki trwały krótko, ale były ciężkie. Oddziały Narodowej Armii Rewolucyjnej napotkały na silny opór bardziej nowoczesnych, doświadczonych oddziałów. Zajęcie Jiujiang miało znacznie kluczowe, gdyż znajdowała się tam połowa potencjału gospodarczego wroga. Następnie zgodnie z planem, zaraz po zajęciu stolicy przez generała Yuna rozpoczął się atak armii Czanga od strony Hankou. Równocześnie na południu rozpoczęła się walka 5 dywizji zastępcy sił lądowych w celu odcięcia komunistów od granicy z południowymi Chinami. Sztab nie mógł zaryzykować ucieczką wroga na południe i nie pozwolił zignorować tą niepewną drogę ucieczki.

Wielki pogromca komunistów – gen. Yun rusza na Nanczang​

17 stycznia 1934 roku zmęczone i wyczerpane oddziały generała Yuna ruszyły, w 2 dni po zajęciu stolicy, w kierunku Nanchangu. Podobnie oddziały generała Kaj-szeka zaczęły przekraczać rzekę i ruszyły na południe. Zwycięstwo w bitwie o Nanchag mogło trwale ograniczyć możliwości uzupełnień armii wroga. Dowódca nie był jednak pewny kiedy zaatakować. Nie znał możliwości obrony wroga, a jego dywizje były kiepsko zorganizowane. W stolicy Republiki mówiono, że generał rzucił monetą zanim zaatakował. Zdobycie Nanchangu było o wiele bardziej trudnym zadaniem. Tymczasem, kiedy dywizje chińskie ruszyły 20 stycznia 1934 r. do premiera-generała Czanga Kaj-szeka przybył dyplomata obozu komunistów chińskich z propozycją pokojową. Warto dodać, że w tym samym czasie bronił się Nanchang. Propozycja oddawała większość prowincji w ręce Rządu Narodowego za wyjątkiem dwóch prowincji..

Propozycja komunistów​

Czy premier przyjmie ostatnią deskę ratunku komunistów?

 

Odcinek się piszę .

Zgodnie z regulaminem - AAR został wyczyszczony i zamknięty, w razie chęci kontynuacji proszę o kontakt z funkcyjnymi działu.

Pozdrawiam
Medievista