La Guerre, la Paix, et la Gloire

La Guerre, la Paix, et la Gloire

Prolog
Iść na wojnę bez Francji to jak wybrać się na polowanie bez akordeonu​

Chyba żaden inny kraj nie ucierpiał na katastrofie Wielkiej Wojny tak bardzo, jak Republika Francuska. Kraj zniszczony działaniami wojennymi, które toczyły się głównie na jego terytorium oraz pozbawiony niemal całego pokolenia młodziezy, która tuzinami padała w okopach Verdun i Ypres utrzymał jednak swoja mocarstwową pozycję w świecie umocnioną jeszcze bliską współpracą z Wielką Brytanią. By zapobiec powtórce z 1914 roku na granicyz odwiecznym wrogiem, Germanią, zbudowano zas potężny kompleks bunkrów i umocnień, nazwany Linią Maginota.

Niemcy wkraczający do Nadrenii​

Na trudności demograficzne i ekonomiczne nakłądał się niemalże pernamenty kryzys polityczny, który trawił III Republikę właściwie od momentu jej powołania. Kolejne rządy powstawały i upadały, co niesamowicie utrudniało utrzymywanie spójnej linii polityki i skuteczne przeciwdziałanie zagrożeniom, zarówno tym wewnątrz, jak i zewnatrz. Początek lat 30-tych tylko pogorszył sytuację. Rządząca lewica została wstrząśnięta tzw. Aferą Stavinsky'ego, kiedy udowdniono wielu notablom malwersacje finansowe. Na to wszystko nałożyła się próbą prawicowego zamachu stanu, przeprowadzona 6 lutego 1934, gdy grupy demonstrantów związanych z rojalistami i faszystami ruszyły na siedzibę zgromadzenia narodowego. Rzadząca koalicję niemal zaś pogrzebało poważne niepowodzenie w polityce międzynarowoej: Remilitaryzacja Nadernii przez Rzeszę Niemiecką, dokonana pomimo wyraźnych gróźb ze strony Paryża; nieudany blef znacząco osłabił pozycję rządu Alberta Sarraut, a w ostatecznosci doprowadził do jego upadku. Koalicja ugrupowań lewicowych, Front Populaire, z najwyższym tylko trudem zdobyła władze w wyborach zorganizowanych w maju 1936.

Premier Léon Blum​

Nowy rząd, na którgo czele stanął socjalista. Leon Blum, niemal od razu musiał stawic czoło problemom, zarówno w samej Francji, jak i poza jej granicami. W lipcu 1936 roku w sąsiedniej Hiszpanii wybuchł bunt prawicowych generałów przeciw republikanskiemu rządowi koalicji podobnej tej z Francji. Rząd Bluma, wspominajac krwawe zamieszki z 1934 po długiej debacie zdecydował się przyjśc z pomocą rządowi Azany, wysyłajac mu sprzęt, głównie czołgi FT-17 i ochotników. Wywołało to jednak poważne reperkusje ne, zarówno na arenie międzynarodowej (konflikt z Anglikami i Niemcami), jak i wewnątrz kraju. W odpowiedzi na działania rzadu przez kilka najwiekszych miast Francji przetoczyły się bowiem manifestacje różnego rodzaju ugrupowan prawicowych, które zmusiły Bluma do ograniczenia wsparcia wysłanego Republice Hiszpańskiej. Ta, pozbawiona swego najwazniejszego sojusznika, upadła ostatecznie w maju 1937 roku. Nowy przywodca panstwa, generalissimus Franco z miejsca zajął pozycję antagonistyczną do III Republiki.

Francuski Korpus Ochotniczy w czasie walk o Madryt​

Gabinet Bluma został ostatecznie zmieciony w wyniku debaty na temat gospodarki; premierowi nie udało sie przeforsować pomysłu nacjonalizacji kolei i utworzenia na tym polu państwowego monopolisty (SNCF). Ostatecznie jednak następcy Bluma, Camille Chautemps'owi udało się ostatecznie ten projekt jednak zrealizować.
Nowy rząd nie odniósł jednak podobnych sukcesów na arenie międzynarodowej. W marcu 1938 roku III Rzesze zajęła Austrię; te jawne pogwałcenie nie spotkało sie jednak z jakąkolwiek reakcją Republiki, pomnej na swe doświadczenia z 1936 roku; Podobnie było z zajęciem przez Niemcy Sudetenlandu; konferencja w Monachium, zorganizowana na wniosek Benito Mussoliniego okazała się dla nastepcy Chautemps'a, Daladiera, absolutną kompromitacją ; cały świat mógł obserwować, jak zdenerwowany i niepewny premier Francji ulega swojemu sojusznikow, prermierowi Wielkiej Brytanii Chamberlain'owi, oraz swoim potencjalnym przeciwnikom, Hitlerowi i Mussoliniemu, zezwalając na rozbiór jednego ze swoich najważniejszych sojuszników. Fakt ten zresztą świetnie wykorzystała Niemiecka propaganda, która za posrednictwem swej agentury jak mogła podkopywala wizerunek rzadu w oczach Francuzów. Sam Daladier utrzymał sie na stołku tylko dzieki temu, że nie było praktycznie chętnych do jego zastąpienia.

Premierzy Daladier i Chamberlain, minister von Neurath oraz ambasador francuski François-Poncet w Monachium​

"Otwarcie oczu:" u aliantów zachodnich nastapiło dopiero po aneksji Czechosłowacji oraz zajęciu Kłajpedy, aktów dokonanych przez Hitlera w marcu 1939 roku. Gabinet Chamberlain'a postanowił przejąc inicjatywę, czego wynikiem były układy z Polską, kolejnym z potencjalnych celów agresji III Rzeszy. Rząd Francuski, równiez powoli dostrzegajac zagrożenie dla samej III Republiki w działanaich wschodniego sasiada również odnowił traktat sojuszniczy z Rzeczpospolitą, rozpoczynając jednoczesnie negocjacje ze Związkiem Radzieckim. Jednym jednak efektem tych rozmów było wzmocenie się pozycji patii komunistycznych w samej Francji, co przy coraz wiekszej słabości rzadzących socjalistów groziło przejęciem władzy w kraju przez radykalną lewicę. ZSRR zaszokowało cały świat, podpisując 24 sierpnia pakt o nieagresji ze swym naturalnym wrogiem – Niemcami.
1 Wrześna 1939 wreszcie zabrzmiał gong. Rozpoczęła się pierwsza z wojen, która miały zadecydowac o losach przyszłego świata...

Francuskie OdB - 1.9.1939​

***************************

Moja próba rzucenia rękawicy Severianowi
Technikalia: HoI2 ARMA 1.3b + CWTTEP + SMEP + DAIM + moje własne modyfikacje (zwiekszone koszta w IC i MP wszystkiego co się rusza, + boost siły nowszych lotniskowców i multi-role)

Odcinek krótki, bo A) Nie chciałem powtarzac za Severianem B) Nic się do 39 takiego ciekawego nie działo. Od przyszłego odcinka ruszamy z kopyta i idziemy innym torem niż Sev. Będzie tez czytelniejsza mapka.

 

La Guerre, la Paix, et la Gloire

Częśc pierwsza
Wojnę wygrywa ten, kto popełnia najmniej błędów.​

Wybuch wojny nie zaskoczył francuskich sztabowców, którzy miali już gotowy plan wojny z Niemcami. Tzw. Plan Gamelina-Georgesa, opracowany już w 1936 roku zakładał maksymalne wyzyskanie czasu, jaki bedzie potrzebny Rzeszy na wschodzie, w celu przeprowadzenia mobilizacji i umocnienia sie na granicy. W przypadku powtórzenia przez Niemcy planu Schliffena, czyli ataku przez Belgię na Paryż planowano oprzeć obrone o linię rzeki Scheldt i doproawdzenie do patowej sytucaji, podobnej z czasów Wielkiej Wojny. Taka sytuacja czyniłaby zwycięstwo aliantów tylko kwestia czasu.
Tym wiekszym zaskoczeniem dla zachodu było szybkie zwycięstwo Niemców w Polsce; w ciągu dwóch tygodni cały niemal kraj znalazł się pod okupacja wojsk Hitlera. Jedynie stolica, Warszawa, przez 17 dni bohatersko stawiała opór kolejnym atakom niemieckich hord. Jednak i ona skapitulowała, zaś ostatnia armia Polska złozyła broń 17 października pod Nowogródkiem. Poddała sie zresztą Armii Czerwonej, która zgodnie z tajna klauzula paktu Ribbentrop-Mołotow wkroczyła na wschodnie tereny Rzeczpospolitej.

Wehrmacht w Warszawie​

Szokującym pozostaje fakt, że klęska Polski przeszła niemal bez echa w samej Francji; tylko co bardziej przewidujacy wojskowi, jak generałowie de Gaulle i Le Gentilhomme zdawali sobie sprawe z konsekwencji zakonczonej kampanii. Sztab generalny wojsk sojuszniczych bardziej jednak zajęty był kwestią dostarczenia pomocy wojskowej Finom, zaatakowanym w listopadzie 39 roku przez Związek Radziecki. Ostatecznie jednak, w wyniku kłopotów logistycznych na pomoc Finom wysłano jedynie kilkadziesiąt przestarzałych mysliwców D.510. Niepotrzebnie zreszta to osłabiło lotnictwo republiki w momencie, gdy nad polami Flandrii i Alzacji zaczęły pojawiać sie niemieckie bombowce.
Kryzys związany z Wojną Zimową, poprzednie niepowodzenia oraz ataki ze wszystkich stron doprowadziły ostatecznie do upadku rzadu Daladiera. Jego miejce zajał Paul Reynaud, energiczny stronnik koncepcji de Gaulle'a i zażarty przeciwnik prowadzonej przez poprzednika polityki zaspokajania Niemiec. Miał on jednak gardzo słabe poparcie zarówno w Zgromadzeniu Narodowym, jak i swoim własnym gabinecie, co mocno krępowało ruchy tego polityka.

Okręty takie jak St. Louis, Joffre i Dunkerque miały stanowic o sile Marine Nationale​

Szczęśliwie dla Republiki, mobilizacja wszystkich sił przebiegała dośc sprawnie. Licząca w Europie w momencie rozpoczecia wojny 47 pełnoetatowych dywizji armia francuska w kwietniu dobiła w tej materii do setki. Siódme poty wyciskały z siebie fabryki Renault, Hotchkissa i Somua produkując masowo czołgi takie jak H-39 i S-35.. Do lotniskowca "Joffre" (wszedł do służby tuz przed wojną) dołączył nowoczesny krążownik "St. Louis" i kilka niszczycieli klasy Mogador. Wojsko Francuskie, podzielone na trzy grupy armii, z niecierpliwościa oczekiwało ataku przeciwnika.
Niemcy nadeszli; 6 maja Wehrmach wkroczył z impetem do Holandii, Belgii i Luksemburga, Szaskoczona i zdezorganizowana armia Holednerska skapitulowała już po sześciu dniach. Lepiej przygotowana armia belgijska, po którkich walkach na granicy, dołaczyła do okupujacych się na brzegu Scheldt Francuzów.

OdB sił Alianckich. 10.5.1940.
​

10 maja pierwsze oddziały niemieckie postawiły swoją stopę nas ziemi francuskiej, zajmując kilka wsi w okolicach Valenciennes. Głowne natarcie Niemców spadło jednak tam, gdzie się spodziewano;. Na broniące Scheldt oddziały francusko-belgijskie pod dowództem generała Strydonck de Burkel'a. Trwające aż dwanascie dni zmagania ostatecznie zakońcyły sie jednak klęską wojsk hitlerowskich, które zmuszone zostały do szukania nowego rozwiązania.

​

Tymże rozwiązaniem okazał sie opracowany przez generała von mansteina plan ataku w najsłabszy punkt obrony aliantów – Ardeny. Ten gęsto zalesiony i nierówny teren wydawał się być najgorszym z mozliwych do przeprowadzania ofensywy, choc częściowo przeczyły temu doświadczenia Wielkiej Wojny.
8 czerwca Niemcy zagrali więc va banque i pchnęli do ataku na linię obrony francuskiej niemal połowę swojej armii, tj. 46 dywizji, w tym 17 pancernych – liczba czołgów u przeciwnika zadziwiła zresztą Francuzów, przekonanych o swojej przewadze w tej dziedzinie. Gwałtowność tego natarcia spowodowała powstanie wyrwy w linii obrony Francuskiej, w którą zaczeły wlewać się kolejne oddziały Niemieckie.
Rozwijająca sie ofensywa niemecika wywołała prawdziwa panikę w sztabie sprzymierzonych; do dymisji z marszu podał się głownodowodzacy generał Gamelin. Jako, że potencjalny jego następca, generał Weygand nie mógł opuścić linii frontu, zaś sytuacja wymagała natycmiastowej reakcji, na formalnego zwierzchnika sił zbrojnych powołano cieszacego się dużym autorytetem admirała Darlana, zaś na głownodowodzacego – bardziej od Gamelina elastycznego generała Georgesa.
Zmuszony do nastychmiastowego działania nowy dowódca armii miał do wyboru dwie drogi; próbować "zakorkować" dziurę w obronie posiłkami, które tworzyła VII armia, ale przez to osłabić obronę na innych kierunkach lub próbowac kontratakować odstepnymi na miejscu siłami.

gen. Alphonse Georges​

W tym krytycznym momencie kampanii szalony niemal plan zaproponował dowodzący wojskami mobilnymi generał Alphonse Juin. Zakąłdał on uzycie zgromadzonych na pólnocy wojsk zmotoryzowanych i pancernych w celu wyprowadzenia natarcia na pozycje niemieckie w okolicach Mons, licząc na przełamanie i zmuszenie przeciwnika do obrony własnego zaplecza. Plan Juina, poparty przez dowódców zaangazowanych dywizji – generałow De Gaulle'a oraz Lattre de Tassigny, poomimo gwałtownej opozycji ze strony kilku ministrów i konserwatywnych wojskowych, został w trybie ekspresowym zaakceptowany przez premiera Reynauda i gdy wojska Niemieckie wkraczały powoli do Cambrai, już za linią frontu, na wojska niemieckie niespodziewanie spadł atak armii francuskiej.
Zaskoczone ofensywą statycznych dotąd Francuzów oddziały Wehrmachtu załamały sie juz po kilku dniach i 15 czerwca dowodzący natarciem feldmarszałek von Rundstedt wydał zagrozonym teraz odcięciem rozkaz powrotu. Nim jednak ten odwrót nastapił I korpus pancerny gen. de Gaulle'a zabezpieczył już tereny miasta Mons, odpychajac w tym odcinku frontu wroga daleko od granic republiki i ubezpieczając flanke obrońców Scheldt. Francuzi poszli za ciosem atakując w kierunku Philippeville i Namur (korpusy generałów Giraud i Blaizot), efektywnie niwecząc wszystkie ofensywne zamiary armii niemieckiej.

Czołg Somua S-35 w trakcie walk o Brukselę​

Wydawało się, że inicjatywa na dobre przeszła w ręce aliantów; 5 lipca, po długich walkach padła Bruksela, zaś 22 lipca rozpoczeło się dobrze rokujące natarcie na Antwerpię. W wyniku walk Niemcy stracili już 7 dywizji, wiele z istniejących znajdowało się w stanie totalnego chaosu i wszystoko wskazywało na to, ze powtorka z Wielkiej Wojny nie bedzie konieczna. A jednak....
Sukces ofensywy zaskoczył wszystkie strony, a nade wszystko jej najwiekszych przeciwników – socjalistów w rządzie Reynauda. Niedawny premier, a obecnie minister wojny Daladier nalegał teraz, by wszelkie mozliwe rezerwy przeznazać na ofensywe, której wyznaczono bowy cel – Amsterdam. Rząd Francuski zamierzał bowiem, wyzwalając ziemie królestwa Holandii umocnić swe wpływy w tym kraju, przewidując podobne do tych z roku 1919 problemy w negocjacjach z sojusznikiem – Wielka Brytanią. Myśli rządu francuskiego były już przy rozmowach pokojwych, zaś wojskowi wyrywali sobie włosy z głowy. Pozbawione strategicznego sensu natarcie na umocnione pozycje Niemieckie w rejonie Rotterdamu przyniniosło armii francuskiej krwawą klęskę. Największe straty poniesli jednak asystujący tej ofensywie Belgowie, których oddziały stopniały juz do połowys stanu z początku wojny. Ta porażka zahamowała całkowicie ofensywę Francuzów, ktorzy po kilkudziesięciodniowych zmaganiach zostali zmuszeni do odwrotu spod Antwerpii.
Obydwie strony, zmeczony intensywnymi działaniami , trwajacymi już nimal trzy miesiące, poczęły umacniać swoje pozycje i przygotowywac na nadejście zimy. Wyglądało na to, że europę czekała powtórka z kolejnej wojny.

Niemcy już są gotowi na wojne pozycyjną​

Największym przegranym kampanii roku 1940 okazał sie jednak rząd Front Populaire; zdyskredytowany niepowodzeniami sprzed wojny i błednymi decyzjami w jej czasie zmuszony został ostatecznie do ustapienia w wyniku tzw. Afery Lamoureux-Spinasse. Rozpetana przez prase nagonka przeciw urzędnikom czerpiącym zyski z ustawiania kontraktów dla wojska spowodowała dymisję gebinetu Reynauda i kryzys, jaki w wyniku tejże dymisji powstał. Na lewicy zabrakło chetnych do sformowania nowego gabinetu; zas liderzy republikańskiej prawicy, jak Flandin i Laval uznawani byli powszechnie jako zbyt uległych wobec Niemiec. Rozwiązaniem okazało sie powołanie gabinetu specjalistów, obdarzonych specjalnymi plenipotencjami. Na czele rządu, który miał początkowo działać trzy miesiące, miał stanąć marszałek Petain, bohater narodowy, ale jego nominacja wywołała sprzeciw majacych coraz więcej do powiedzenia wojskowych, obawiajacych się rządów tego zażartego przeciwnika nowoczesnej wojny. W tej sytuacji rząd sformował admirał Darlan, zaś jego miejsce jak naczelnego dowódcy zajął bohater niedawnej ofensywy – generał Giraud.

Admirał Darlan - potencjalny bohater republiki czy materiał na dyktatora?​

***********************

Ok, zrobiłem drugi odcinek puki mam jeszcze zapał :>
Francji przegranej nie bedzie. Już kiedyś robiłem podobny AAR, ale nie wyszło to za ciekawie i szybko pomysł zarzuciłem. AI Aliantów jest po protsu za głupie i mozna sie przez całą wojne w swoich koloniach kisić.
Angole wogóle nie pomagają - ich jedyną kontrybucja jest bezsensowne bombardownie Belgii, na które zresztą posyłają bombowce bez oslony. Nawet wybrżeża nie zablokują.

Aha, Niemcy dostały ode mnie 1.9.1939 15 dywizji zmech. eventem - w związku z moimi modyfikacjami sa na początku nieco poszkodowane i meczą się bez wsparcia z Polską.

 

La Guerre, la Paix, et la Gloire

Częśc druga
Pewna jest porażka tego, ktro obawia się być podbitym.​

Zastój, który powstał na froncie nie odpowiadał ani jednej z walczacych stron. Fuerher Niemiec, Adolf Hitler, pomimo postępujacej choroby psychicznej zdawał sobie sprawę, iż taka wojna musi skonczyc się dla niego porażką , podobnie jak skonczyła sie dla Niemiec cesarskich w czasie Wielkiej Wojny.. Z drugiej strony, świezo sfromowany rząd admirała Darlana zdawał sobie sprawę, iż powtórka z lat 1914-18 może skonczyć się katastrofą demograficzną dla kraju. I Niemcy (do których po tzw. "Arbitrazu Wideńskim" dołączyli Wegrzy) i Alianci z niepokojem patrzyli tez na wschód, gdzie Rosyjski niedźwiedź, którego apetyt wzmógł sie po zajeciu Wyborga i państw bałtyckich, z uwagą obserwował zmagania na zachodzie.
W aliancskim sztabie generalnym spierały sie rózne koncepcje. Podczas gdy angielski generał Bertie Fisher, wraz z co bardziej konserwatywnymi generałami optował za utrzymaniem obecnego status quo i pokonaniem Niemców poprzez bombardowania i ekonomiczna blokadę, taka opcja była nie do zaakceptowania dla odswiezonego dowództwa francuskiego, które uznało za kluczowe powtórzenie sukesu z ofensywy lipcowej. Kwestie kierunku ataku (z Alzacji na Zagłębie Ruhry lub z Flandrii w kierunku Arnhem) ostatecznie odsunięto, uznajac za priorytetowe powiększenie ilośsci pojazdów w wojsku. Do marca 1940 roku liczba dywizji pancernych została więc podwojona (do 8) , zaś wiele oddziałów wyposazono w nowoczesna, mobilną artylerię, dużo bardziej praktyczną o tradycyjnej. Do tego lotnictwo francuskie powiększyło się o cztery eskadry bombowców Potez 633.

Francuski plakat propagandowy okresu wojny​

W czasie,gdy sztabowcy głowili się nad planem przyszłorocznej ofensywy a żołnierze marzli w okopach, gorący okres prezywali dyplomaci. Już w sierpniu 1940 roku na wschodzie Azji doszło do dosiosłego zdarzenia – Japoński samuraj zgładził Chinskiego smoka i "zamknął w klatce". Co prawda ZSRR, doceniając wage tego obszaru przeznaczył na pomoc dla osamotnionych w walce komunistów chińskich ogromne środki, jednak upadek Mao wydawał się byc tylko kwestią czasu.
W Europie jak zwykle najwiecej problemów sprawiali Niemcy. 3 lutego 1941 roku , na wodach niedaleko Bergen "wpadł" w czasie kontroli niemiecki statek zaopatrzeniowy "Altmark", co spotkało sie z połaczoną akcją Angielsko-Francuską, zakonczona przejęciem statku i oswobodzeniem znajdujących się na jego pokładzie jenców wojennych. Ten incydent uswiadomił aliantom, że Hitler nie zamierza siedziec w spokoju i czekać na kleskę, zaś jego kolejnym celem może być Skandynawia. Ten obszar znajdował się wgestii Marine Nationale i Royal Navy. O dziwo jednak, okazało się, że to Francuzi są duzo bardziej zainteresoiwani powstrzymaniem kolejnej inwazji; RN nieustannie odmawiała jakiejkolwiek partycypacji w akcjach bojowych u wybrzezy Niemiec. Z tego to powodu flota francuska ograniczyła sie do nalotu na port w Wilhelmshaven (w której to akcji uczestniczył nowy lotniskowiec Painleve) oraz do patroli w okolicach Jutlandii. W czasie jednego z nich kilka francuskich niszczycieli eskortujących pancernik "Dunkerque" napotkało zresztą eskadre niemiecka, złozoną z kilkudziesięciu krązowników i niszczycieli . W czasie tej kcji powaznych uszkodzen doznał "Dunkerque", zatopiiono 5 francuskich niszczycieli poszło na dono, ale ostatecznie przeciwnik, który równiez otrzymał powazne uszkodzenia zmuszony został do wycofania się.

"Scharnhorst" był tym, ktory napsul najwiecej krwi "Dunkerque"​

Zastój na froncie został przerwany gwałtona ofensywa, jaka powzięły wojska niemieckie 7 marca 1941 roku. Grupa armii A, pod dowodztwem gen. Erwinavon Witzlebena przerwała linie umocnien Francuskich pod Bruksela i wdarła sie na zaplecze XXV armii. Wsparty prez własne lotnictwo Wehmacht poszedł za ciosem; upadek Brukseli czynił umocnienia wokól miasta namur niemo.zliwymi do utrzymania, zaś 14 marca pdały Philippeville i Mons. Linia frontu powróciła do stanu z 10 maja 1940 roku.
Kampania w marcu 1940 wskrzesiła uczucie strachu, które niemal sparalizowało republikę w roku poprzednim. Przypieczetowała także los gabinetu Darlana, którgo obarczono odpowiedzialnością za porażki i zastąpiono powracajacym na stanowisko premiera Albertem Sarraut. Nie zmieniało to jednak faktu, że częśc elit, szczególnie konserwatywni wojskowi, którzy nie wierzyli w powodzenie podobnej operacji, szykowała się już do kapitulacji.

Niemcy atakują!​

Jak przedwszesna była to reakcja, pokazał początek kwietnia. Lokalny kontratak V Armii Francuskiej w kierunku Dinant i Namur odrzuciła nacierakących Niemców do tyłu. Szybko okazało się, że niemieckie Panzery nie są w stanie sforsować linii obronnych w okolicach Valenciennes. Ofensywa, mimo niskich szans powodzenia, ciągle jednak trwała - Hitler, już kompletnie pozbawiony kontaktu z rzeczywistością nie pozwalał pozwalał przerwać operacji,, zmianiając dowodzacych na kluczowym odcinku dowódców jak rekawiczki. Tymczasem sytuacja zmieniała się coraz bardziej na niekorzyć Niemców. Śmiały manewr wojsk mobilinych gen. Leclerca doprowadzil do zajęcia Namur i Ardenne; Luftwaffe, energicznie wspierajaca ofensywe ponosiła coraz wieksze straty w walckach z nowoczesnymi myśliwcami D.552 oraz kanadyjskimi Spitfire'ami.Los szturmujących oddziałów przypieczętował smiały manewr armii Belgijskiej, która niespodziewanie zajeła Antwerpię; 30 dywizji niemieckich znalazło się okrążonych w rejonie Mons i Brukseli.

Luftwaffe rzucona na ziemię​

Utrata tak wielkiej ilości związków wprowadziła chaos w szeregi niemiecki. Nowy dowódca IGA Wilhelm Ritter von Leeb zmuszony został do wycofania sie za linię Mozy i Renu, oddając aliantom Rotterdam i Eindhoven. 27 maja V Armii udało się wreszcie sforsofać pierwsza z tych rzek i zająć Liege.
Początek czerwca zastał armię niemiecka już w stanie calkowitego rozkładu; ofensywa VII armii spod Metz doprowadziła do zajecia zagłebia Saary; jednocześnie atak świezo sformowanej I Armii Pancernej gen. Juina pozwolił francuzom zdobyć przyczułek na drugim brzegu Renu, w okolicach Gelsenkirchen Tylko w Holandii Wehrmacht utrzymał przysłowiowy niemiecki porządek, spokojnie odpierajac zazarte ataki Belgów.
O tym, jak bardzo przywódca Rzeszy stracił kontakt z rzeszywistościa może świadczyc fakt wypowiedzenia przez powoli upadajace Nimecy wojny Danii i Norwegii, 17 czerwca 1941 roku. O ile słaba armia Duńska nie stanowiła godnego rywala dla świezych oddziałów Wehrmachtu, operacja ta tylko osłabiła i tak slabnąca obrone na zachodzie.
A własnie w tym okresie na zachodzie dochodziło do decydujacych rozstrzygnięc. 28 czerwca natarcie V i XXV armii francskiej doprowadziło do zajęcia Akwigzranu, Dortmund i Duisburga, a przez to zamkniecia kolejnych kilkunastu dywizji niemieckich w kotle pod Essen. Na początku lipcawreszcie ruszyły do ataku armie francuskie broniace dotąd linii Maguota; nie napotkawszy powaznego oporu w ciągu tygodnia zajeły one Freiburg, Stuttgart, Heidelberg, Ulm i Franfurt nad Menem.

Złowieszcze gesty nie zmienią linii frontu, panie Hitler​

Porażka Niemiec pozstawała w tym momencie juz tylko kwestią czasu. W pierwszych dniach sierpnia oddziały francuskie wkroczyły na teren dawnej Austrii; 10 dnia tego samego miesiąca, wraz z ajęciem Groningen ostatnia silna armia niemiecka została zamknieta w kotle Holenderskim. 27 sierpnia XXV armia przełamała "linię Himmlera" w okilicach Kassel i Homburga, otwierając sobie droge do stolicy Niemiec.
Najdonioslejesze wydarzenie tego okresu odbyło ię jednak na morzu. 7 wrzesnia 1941 roku odbywajaca rutynowy patrol Flota Pomocnicza (3 CV, 2 CL, 1 DD) wspomagana przez Holednrów (1 CL, 1 DD) napotkała na szyk kilkunastu niezydentyfikowanych statków pasażerskich. Po dłuższych oględzinach zdolano sklasyfikować dwa z nich jako niemieckie liniowce "Europa" oraz "Bremen", uzbrojone tylko w działa 105 i 37 mm. Próba zatrzymania okretów zakonczyła sie ostrzelaniem niczyczyciela "Volta", który w odpowiedzi posłal dwie torpedy w kierunku "Europy". Liniowiec, rozdarty potężną eksplozją w ciągu godziny pogrązył się w odmetach oceanu. Wydarzenie to tak wstrzasneło dowódca niemieckiej eskadry (którym okazał sie być kontradmirał Otto Ciliax), że zdecydował sie on poddać swoje statki francuskiemu admirałowi Abrialowi.

Grobowiec Hitlera​

Wszystkie dzienniki dzienniki świata, które miały dostep do tej informacji, pisały dzien po tych wydarzeniach tylko o jednym:

"Adolf Hitler nie zyje"​

Szalony przywódca Niemiec, zdajac sobie sprawę z nieuchronnosci swej porażki, zdecydował sie opuscić zagrożoną stolice i próbowac za pomoca fortelu zbiec do jednego z krajów Ameryki Poludniowej, ustanawiajać "Rząd na uchodźctwie". Wraz z Hitlerem na pokładzie "Europy" znajdowała sie jego kochanka Eva Braun, jego sekretarz Martin Bormann, minister propagandy Rzeszy Joseph Goebbels, ideolog NSDAP Alfred Rosenberg, i szereg innych notabli nazistowskich. Wśród zatrzymanych na pokladach innych statków do najwazniejszych osób należeli najblizszy współpracownik Hitlera, Rudolf Hess, dowódca SA Reinhard Heydrich, minister gospodarki Rzeszy Walter Funk i wielu innych.
Śmierć Fuerhera znaczaco przyśpieszyła upadek Niemiec; berlin pogrązył się w chaosie walk między stronnikami formalnego sukcesora Hitlera, marszałka Goeringa oraz "uzurpatora" – szefa SS Himmlera, który miał w reku atut podległych mu oddziałów frontowych. Himmler liczył na zawarcie separatystycznego pokoaju z aliantami, chocby na cene znaczacych ustepstw, oczekując w zamian gwarancji utrzymania władzy. Jego posłowie zostali jednak zawrocieni przez geneała Weyganda, który miał w zamysle szefa SS byc pośrednikiem między nim a rzadem Francuskim.

Rudolf Hess w więzieniu​

Koniec działań wojennych przynisł początek listopada. 2 dnia tego miesiąca w Berlinie doszło do wojskowego zamachu stanu, w wyniku którego do władzy doszli wojskowi na czele z feldmarszałkiem von Bockiem. W ręku zamachowców szybko znalazła się większośc stolicy, podporzadkoała sie im także armia. 3 listopada schwytano Goeringa, Himmler zaś wkrótce dostał się do niewoli aliantów.
Sformowany pod egidą wojskowych rząd z Oskarem von Hindenburgiem na czele szybko wystosował prośbę o zawieszenie broni, która została przyjeta przez sojuszniczy sztab generalny. 5 listopada 1941 roku w Akwigzranie przedstawiciele Niemiec ( gen. Alfred Jodl i adm. Conrad Albrecht) oraz Aliantów (gen. Jean Lattre de Tassigny, gen. Edmund Ironside i gen. William Bishop) podpisali zawieszenie broni. Wojna, która trawiła Europe przez trzy lata wreszcie się zakonczyła.

​

*********************
Z moich obserwacji wynika, ze ardziej w czasie tej wojny pomogło mi lotnictwo Kanadyjskie niż cała Wielka Brytania :]

No cóż Sev, jesli ty wogóle zadnych okrętów nie budowałes to ciężko było cię nie prześcignąc Ja przed 1940 zbudowałem tylko bedacego juz na ukonczeniu Dunkerque, Joffre'a i dwa DD. Dopiero od tej częsci zaczynam rozwijanie MN
Tak wogóle, to na moich modyfikacjach nie da się juz spamować CV - model II na najlepszych suwakach kosztuje już ponad 10pp i utrata takiego okrętu bardzo boli.A mimo tego Nimecy i tak pobudowali te swoje Bismarcki i Tirpitzy, jeno do końca trzynali je w porcie. Cykory :>

 

La Guerre, la Paix, et la Gloire

Częśc trzecia
"Au diable guerres
Rancunes et partis
Commes nos peres
Chantons en vrais amis"​

Klęska Niemiec i zawieszenie broni, podpisane 5 listopada 1941 roku w Akwigzranie oznaczało, iż przed zwycięskimi państwami, a konkretnie Wielka Brytanią i Francją stanęła konieczność zorganizowania konferencji pokojowej. Chwiejący się już w posadach rząd Alberta Sarraut, z niepokojem oczekujący na wybory które odbyć się miały już w grudniu tego rozkład zdołał wynegocjować zorganizowanie jej ponownie w Wersalu. Francja tym razem dysponowała w negocjacjach najmocniejszą pozycją, dźwigając przez dwa lata niemal całkowity ciężar wojjny. W przeciwieństwie jednak do poprzedniej konferencji, tym razem Wielka Brytania nie była jej, często mającym odmienne zdanie, ale jednak sojusznikiem, tylko zażartym oponentem.
Zmiany, jakie nieodwracalnie zaszły na mapie Europy w latach 1939-41 uczyniły balance-of-power koncepcja praktycznie niemożliwa do zrealizowania. Wilka Brytania, zdając sobie jednak sprawę, że mocarstwowa Francja na zachodzie i potężny Związek Radziecki na wschodzie europy to najgorsza rzecz, jaka mogłaby się jej przydarzyć i z tego powodu blokowała wszystkie radykalniejsze koncepcje Francuzów.

Premier Albert Sarraut​

Konferencja, która rozpoczęła się już 18 listopada, od początku zamieniła sie w pole bitwy – Francuzi, wspomagani przez delegacje Czeską i Polską starali się jak najbardziej osłabić państwa centralne, jednocześnie wykrajając jak najwięcej dla siebie. Wielka Brytania, jej kolonie oraz pokonane Niemcy i Węgry przeciwnie, dążyli do przywrócenia sytuacji sprzed wojny, z niewielkimi tylko korektami na niekorzyść strony przegranej.
Pierwszą sprawa, w której doszło do starcia między sojusznikami była kwestia Siedmiogrodu. Obszar ten,, który Madziarzy opanowali tylko dzięki niemieckim groźbom wobec Rumunii stanowił trudną kość do zgryzienia głównie dla prawników. Kiedy bowiem Ruminia ostatecznie uznała tę agresję, legalności odmawiały jej rządy alianckie i to właśnie do nich zgłosił się rząd marsz. Antonescu z prośba rewizji. Francja, będąca od dawna sojusznikiem Rumunii, optowała gorąco za przywróceniem granic sprzed 1940 roku, ale niespodziewanie napotkała na opór Wielkiej Brytanii, która twierdziła że... ta sprawa w ogóle nie powinna być omawiana, jako, że Rumunia nie była jedną ze stron walczących. Nieszczęśliwie dla Rumunów pozycja delegacji Francuskiej w momencie negocjacji słaba jak nigdy, co doprowadziło do klęski dyplomacji francuskiej – utrzymania status quo – a w dalszej konsekwencji niesamowicie wpłynęła na wydarzenia dnia 29 listopada.

Negocjacje trwają​

Według prawa wybory parlamentarne we Francji miały odbyć się już w roku 1940, ale trwająca wojna z oczywistych względów opóźniła ich organizację. 5 lat rządów Front Populaire było jednym długim pasmem niepowodzeń, skandali i kłopotów, czego wyrazem były zmieniające sie kolejno rządy, z uznawanym za kompletna kapitulację koalicji rządem admirała Darlana. Do pierwszych po wojnie wyborów umiarkowana lewica podchodziła rozbita, skompromitowana i w powszechnym mniemaniu pozbawiona szans zwycięstwa. Kto więc mógł zając jej miejsce jako dominującej partii na scenie politycznej?
Naturalnym kandydatem wydawała się radykalna lewica. Partia komunistyczna, Maurcie Thorez'a energicznie wsparła wysiłek wojenny, co zyskało jem poklask w dużej części społeczeństwa. Potęzna siła już przed wojną, wspierana dodatkowo przez Związek Radziecki Komuniści, obok sztandarowych marksistowskich frazesów, roztaczali przed społeczeństwem wizje ustanowienia państwa opiekuńczego, które znajdowały dość duży posłuch wśród ludu.

Blum, Thorez i Roger Salengro w 1936 roku​

Druga siłą, która miała realne szanse przejęcia władzy była prawica. Ta jednak miała własne problemy. Naturalna przeciwwaga socjalistów, prawica republikańska Lavala, Harriota i Flandina , również straciła w oczach wyborców swoja pasywnością i apatią w czasie wojny. Dodatkowo nie sprzyjały jej liczne podziały we własnym gronie.
Z tego faktu najwięcej skorzystały grupy radykalnej prawicy. Odnowieni w 1939 roku Jeunesses Patriotes, organizacja bliska faszystom Mussoliniego w czasie wojny zyskała duże poparcie w kręgu oficerów armii, którzy dzięki niedawnemu zwycięstwu posiadali duży autorytet w społeczeństwie, szczególnie na prowincji. Zdelegalizowane za rządów socjalistów Action Francaise oraz Croix-de-Feu również znakomicie wyczuwały sytuację społeczną , tworząc pod koniec wojny koalicję zwaną "Fleurs-de-lis", zrzeszającą szerokie kręgi monarchistyczne, z wyłączeniem Bonapartystów.

Laval na próżno szukał wsparcia w wojsku.​

Dzień wyborów, 29 listopada, stał pod znakiem licznych lokalnych utarczek między komunistami i faszystami/monarchistami. Zdemobilizowani żołnierze z jednostek, często teraz bezrobotni, wyraźnie opowiedzieli się za prawica, która w programie miała utrzymanie powiększonej armii. Komunistom sprzyjali zorganizowani ad-hoc w bojówki przyzakładowe pracownicy fabryk, którzy w niektórych przypadkach uciekali się nawet do okupowania lokali wyborczych. Szczęśliwie dla kraju, obeszło się bez bardziej spektakularnych incydentów .

Jedna z wielu prorepublikańskich manifestacji​

Wynik wyborów był szokiem dla większości republikańskich elit. O ile bowiem komuniści francuscy , przynajmniej oficjalnie, nie negowali bowiem ustroju demokratycznego, bożyszcze paryskich salonów. Zwycięstwo partii, które jeszcze 7 lat wcześniej próbowały zdobyć władzę na drodze zamachu stanu wywołało falę protestów w największych miastach Francji oraz oskarżenia (często niebezpodstawne), iż wydarzenia dnia wyborów znacząco wpłynęły na wynik wyborczy partii radykalnej prawicy, szczególnie "Fleurs-de-lis", których uważano za lepsza alternatywę dla faszyzujących Jeunesses Patriotes..
Wynik wyborów nie był jednak decydujący; koalicja Lewicy i republikanów była w stanie uzyskac większość wystarczającą do uratowania III Republiki Problemem było, ponownie, rozdrobnienie centroprawicy. O ile np. Alliance démocratique z wyraźną niechęcią wyrażała się o koalicji z bardziej radykalnymi ruchami, o tyle Fédération républicaine, dziedziczka orleańskich Oppurtunistes nie odżegnywała się od koalicji z umiarkowanymi monarchistami, stawiając jednakże twarde warunki.
Trwająca konferencja pokojowa spowodowała jednak, że niemożliwym było przedłużanie w nieskończoność negocjacji. Do ich zakończenia prawica zdecydowała się więc powołać koalicyjny rząd stojącego "pomiędzy" François'a de La Rocque'a.

​

Wejście na scenę nowego rządu, cieszącego sie świeżą legitymacją wśród społeczeństwa, popartego jeszcze ostra nagonką przeciw Brytyjskim sojusznikom w prawicowych mediach znacząco poprawiło zdolności negocjacyjne Francuzów w Wersalu. Omawiana na początku grudnia sprawa – granice Polski, zakończyła się jeszcze umiarkowanym kompromisem – Polska otrzymała Prusy Wschodnie, które uznano za przyczynę wybuchu obecnego konfliktu – ale alianci brali wodę w usta na wszelka wzmiankę o odzyskaniu ziem przekazanych przez Niemcy Związkowi Radzieckiemu. Podobnie zakończyła się sprawa Czechosłowacji, którą odtworzono w granicach sprzed wojny.
Pierwsza sprawa, która stała się obiektem zażartych kłótni pomiędzy aliantami była kwestia reperacji wojennych. Anglicy, dążący do jak najmniejszego osłabienia Niemiec argumentowali, że to właśnie kłopoty ekonomiczne związane z kontrybucja nałożona na Germanię po Wielkiej Wojnie pozwoliły dojść do władzy Hitlerowi; Francuzi jednak uparcie trwali przy swoim, zadając od Niemców nie tylko odszkodowania pieniężnego, ale także przekazania im części sprzętu wojennego. Ta opcja była frantycznie blokowana przez Brytyjczyków, którzy szczególnie obawiali się zajęcia przez Francję okrętów Kriegsmarine. Ostatecznie stanęło na tym, żę Francja otrzyma nie tylko odszkodowanie pieniężne (spłata rozłożona na 50 lat), ale także dużą część możliwego przeniesienia sprzętu z zakładów Kruppa, Thyssena, Rheinmetall i innych, co znacząco uszczupliło potencjał wojenny Rzeszy. Wielka Brytania zrezygnowała z jakichkolwiek reperacji, obiecując nawet "pod stołem" kredyty na rozruch niemieckiej gospodarki.

​

Ostatnią, i najbardziej drażliwa była kwestia granic. Francuzi, którzy poczuli się pewniej po sukcesie w negocjacjach nt. Reparacji, postawili na początku wygórowane żądania – Niemcom miały być odebrane Zagłębia Ruhry i Saary, gospodarcze serce Rzeszy; oczywiście sprzeciwiła się temu Anglia, opowiadając się za granicami sprzed wojny. Te stanowisko rządu JKM wywołało fale protestów w kilkunastu francuskich miastach; nawet ludzie lewicy byli zgodni, że Francja, która poniosła na swoich barkach większość wysiłku wojennego powinna być zostać należycie wynagrodzona; w kraju budził się duch Ludwika Filipa i Napoleona III. Rząd de La Rocque'a, już ustępujący zdołał przeforsować pomysł granicy na Renie; niewątpliwie pomogła w tym osoba jego następcy, który swą anty-niemieckością budził trwogę wśród Anglików i skłonił ich do jak najszybszego zakończenia rozmów.
Konferencja zakończyła się dokładnie 11 stycznia 1942 roku.

Podpisywanie II Traktatu Wersalskiego​

Negocjacje koalicyjne miedzy monarchistami i prawica rozbijały się o osobę kandydata na głowę państwa. O ile bowiem prawica była w stanie zaakceptować wybór hrabiego Paryża (pretendenta Orleańskiego), domagała się ona referendum narodowego w sprawie przywrócenia monarchii, na co nie zgadzali się radykałowie, obawiający się, że nie mają w takim głosowaniu szans na zwycięstwo. Charles Maurras, ideowy lider reakcji i bardzo pragmatyczny polityk zgodził się wtedy na kompromisową koncepcję Jeunesses Patriotes (którzy pod wpływem Maurrasa zaczęli uznawać monarchię za dobry katalizator narodowych emocji w społeczeństwie), którzy zaproponowali, by pretendenta obrać wpierw na prezydenta, a następnie dopiero, zmieniając konstytucję, uczynić go królem. Szyki prawicy pokrzyżował jednak sam hrabia Paryża, który nie zgodził się na taki manewr; sprzeciwiali się temu pomysłowi także legitymiści, uważający taką propozycję za obrazę dla królewskiego majestatu.
Sytuacja stała się patowa, toteż Maurras, będący teraz siłą napędową ruchu, zwrócił sie "ponad głowami" do byłego króla Hiszpanii Alfonsa, legitymistycznego kandydata do tronu Francji; ten jednak odmówił, wskazując za to swojego syna, głuchoniemego Jaime jako potencjalnego kandydata. Po długich wahaniach, Maurras przedstawił ta kandydaturę na łonie własnej partii, co wywołało burzę wśród legitymistów. Oliwy do ognia dolała centroprawica, zmęczona długotrwałymi negocjacjami, która postanowiła zmontować własna koalicję z Faszystami. Francja nigdy jeszcze nie była tak podzielona jak w styczniu 1942 roku i wszystko wskazywało na to, że wybory zostaną powtórzone....

​

Czy w tym gabinecie rozstrzygną się losy Francji?​

 

La Guerre, la Paix, et la Gloire

Częśc czwarta
"Le Retour des Princes Français a Paris"​

Koniec stycznia 1942 roku opiewał w ważne dla świata wydarzenia. W Wielkiej Brytanii wybory parlamentarne ponownie wygrali konserwatyści pod wodzą Winstona Churchilla, co gwarantowało utrzymanie antyfrancuskiej linii polityki zagranicznej. Na dalekim wschodzie Japonia ostatecznie złamała opór chińskich komunistów, co zwalniało dużą cześć jej sił lądowych i zwiastowało nową zawieruchę w Azji. We Francji wrzała debata na temat przyszłości państwa. Jednak najdonioślejsza rzecz wydarzyła się na wschodzie europy – i miała ona wpływ na wszystkie wydarzenia następujące po niej.
27 stycznia Armia Czerwona, zajmująca dotąd tereny na wschód od Buga ruszyła na zachód. Nieprzewidywalny władca szóstej części świata, Józef Stalin, po pokonaniu Finlandii i odebraniu Rumunii Besarabii zwrócił wzrok ku swemu zaprzysiężonemu wrogowi – odrodzonej Rzeczypospolitej Polskiej. Pamiętał zapewne jeszcze upokorzenie, jakie Sowieci doznali w roku 1920 i tym razem nie ukrywał, że zależy mu na jednej rzeczy – całkowitej aneksji i utworzenia z Polski kolejnej republiki radzieckiej. Sytuacja była wyjątkowo mu sprzyjająca – Alianci wyczerpani byli wojną z Niemcami, te nie miały ani sił, ani interesu walczyć w obronie sąsiada, zaś sama Polska po dwuletniej okupacji była jeszcze cieniem potęgi sprzed wojny.

​

Wydarzenia na wschodzie wywarły ogromne wrażenie na najbliższym sojuszniku Polski, czyli jeszcze Republice Francuskiej. Antykomunistyczne nastroje panujące w społeczeństwie ostatecznie udaremniły projekt Thorez'a, liczącego na sojusz z umiarkowaną prawicą i uratowanie republiki, wzmocniły za to pozycję militarystów, a więc Bonapartystów i Faszystów z Jeunesses Patriotes.
Na początku wydawało się, że sytuacja zmusi legitymistów od ustępstw i przywrócona zostanie monarchia Orleanów. Te zamiary pokrzyżowała jednak śmierć hrabiego Paryża 2 lutego 1942 roku. Jego następca, Henryk (VI) miał bardzo złą opinię wśród co bardziej konserwatywnych monarchistów, co znacznie osłabiło jego kandydaturę. Maurras przez jakiś czas próbował forsować kandydaturę księcia Segowii, ale napotkawszy silny opór republikanów i obawiając się reakcji społeczeństwa na króla-obcokrajowca, niespodziewanie zmienil front o 180 stopni.
Francja roku 1942 roku nie była bowiem Francją z lat wcześniejszych. Miejsce narodu apatycznego, żyjącego tragedią hekatomby lat 1914-18 i marzącego o świętym spokoju zastąpił naród dumny ze swojego zwycięstwa w wojnie z odwiecznym rywalem, pewny swej siły, a dodatkowo często z odnowiona antybrytyjską zadrą. Co tęższe umysły, w tym oczywiście i Maurras wraz z otoczeniem, zdawały sobie jednak sprawę, że z samej swej natury ten zryw jest zjawiskiem krótkotrwałym, zas jego miejsce prędzej czy później musi zając stagnacja, dążenie do stabilizacji i niechęć do podejmowania ryzyka. Należało więc kuć żelazo puki gorące.
Istniał jeden kandydat, który był w stanie ucieleśnić mocarstwowe ambicje Francji. Którego imię mogło budzić we Francuzach dumę ze swej historii i wzmacniać szowinistyczne nastroje. A który jednocześnie pozbawiony był wad konkurentów – w czasie wojny dzielnie walczył w szeregach legii cudzoziemskiej, nie miał za soba skandali ani nie był obcokrajowcem. Był nim oczywiście pretendent Bonapartystów, Ludwik Napoleon, tytularny książę de Montfort.

Śmierć Jana Orleańskiego mogła pokrzyżowac szyki monarchistom​

Bonapartyści tworzyli dość specyficzny tuch na Francuskiej prawicy – o ile Orleanistów można było sklasyfikować jako liberałów, legitymistów zaś za reakcję,m Bonapartystami byli często i socjaliści, i umiarkowani konserwatyści i socjalliberałowie. Jednak od dwóch lat przewagę w ruchu zaczęli zdobywać militaryści, najczęściej Bulanżyści. Opowiadali się za silną, scentralizowana władzą, mocną pozycją armii i aktywna, mocarstwową polityką zagraniczną. Idealnie więc wpisywali się w klimat Francji 1942 roku.
Maurras, polityk bardzo pragmatyczny doszedłszy do wniosku, że jego ruch ma do wyboru albo restytucję cesarstwa, albo powtórzenie wyborów, wybrał pierwszą opcję. Ludwik Napoleon z miejsca zyskał taże poparcie Jeunesses Patriotes, którzy sadzili, że to właśnie pretendent Bonapartystów bedzie najblizszy ich programowi. Opór Orlanistów stopniał, gdy Maurras i Jacques Doriot (lider JP) zagwarantowali kontynuację wolnorynkowej polityki nowego państwa. Ostatecznie udało się przekonac także wystarczająca ilość republikanów (byli to najczęściej ludzie związani z armią) i 7 lutego wreszcie sformowano gabinet z Maurrasem na czele. 20 lutego Zgromadzenie Narodowe obrało Ludwika Napoleona Bonaparte na prezydenta. By dokonać restytucji cesarstwa musiano sie jednak uciec do podstępu – głosowanie nad nowa konstytucja odbyło się 1 marca, gdy żaden z socjalistycznych i komunistycznych posłów (część z nich przebywała z kurtuazyjną wizytą w Moskwie) nie zasiadał na sali obrad; było to co prawda niezgodne z prawem, ale narzędzie znajdujące się w rękach rządzących pozwalały na taki manewr. Pozycję komunistów dodatkowo osłabił fakt, iż ich przywódcy, Maurice Thorez'owi, oraz jego współpracownikom odmówiono wstępu do kraju. 1 kwietnia, wraz z wejście nowej ustawy zasadniczej Francja stała się wiec znów cesarstwem – III Cesarstwem.

Vive L'Empereur!​

Wizyta francuskich komunistów w Moskwie związana była z faktem zakończenia działań wojennych w Polsce. Wojsko Polskie nie miało szans w starciu z największa machina wojenną świata uległo, stawiając przez ponad miesiąc bohaterski opór. Pozbawione jednak znaczącego wsparcia ze strony sojuszników (na zorganizowanie pomocy zwyczajnie zabrakło czasu) musiało ulec; 27 marca prezydent Polski, Bolesław Wieniawa-Długoszowski i rząd Polskie po raz drugi zameldowali się w Angers, ustanawiając pod patronatem Francji rząd na uchodźstwie. Fakt ten oczywiście odbił się negatywnie na stosunkach z Rosja Radziecka, ale antykomunistycznie nastawiony rząd cesarstwa niewiele sobie robił z tego faktu.

Czerwona poczwara siadła okrakiem na Europie​

Zmiany ustrojowe, jakie zaszły we Francji, przemiany na mapie politycznej Europy, wreszcie oraz słabsze więzy łączące oba kraje czyniły sojusz Francusko-Brytyjski coraz bardziej pozbawionym sensu. Entente Cordiale nie doczekało 40-lecia swojego istnienia; spotkanie ministrów spraw zagranicznych obydwu panstw (Anthony Eden oraz gen. Charles Emmanuel Mist) ostatecznie zadecydowano o zakończeniu współpracy między tymi dwoma państwami. W oczach Brytyjczyków napoleoński imperializm Francuski był równie groźny, jeśli nie groźniejszy od nazizmu, toteż niemal z marszu Zjednoczone Królestwo rozpoczęło poszukiwanie sojuszników przeciw nowemu zagrożeniu.

Przynajmniej rozstaliśmy się w serdeczności​

Myliłby się ten, który myślał, że po doprowadzeniu zmian ustrojowych Maurras, de la Rocque, Doriot i inni przywódcy prawicy francuskiej pozwolą rządzić młodemu cesarzowi na wzór jego pradziada, o wielkim korsykańczyku nie wspominając. Maurras jako pierwszy minister dzierżył niepodzielnie władze nad sprawami zagranicznymi, zachowując jednocześnie wpływ na sprawy wewnętrzne. Gospodarkę zostawiono republikanom i Orlanistom; sprawy wewnętrzne dzielili ze soba konserwatyści de la Rocque'a i Jeunesses Patriotes; ci ostatni mieli tez najwięcej do powiedzenia w armii. Aż do końca 1942 ten podział władzy funkcjonował zaskakująco sprawnie, czemu sprzyjała zręczność Maurrasa oraz fakt, że np. Legitymiści nie posiadali sprecyzowanych pogladów na gospodarkę – zaś Orleanisci nie zabiegali o wpływ na sprawy zagraniczne. Młody cesarz. Obecnie na razie tylko twarz nowego ustroju dostrzegał jednak potencjalne tarcia i nie zasypiał gruszek w popiele, szykując się na objecie rzeczywistej władzy.

Rząd III Cesarstwa AD 1942​

Po zerwaniu entente cordiale Francja znalazła się częściowo w międzynarodowej izolacji, otoczona państwami negatywnie do niej dotąd nastawionymi. Ustrojowa wolta spotkała się jednak z ciepłym przyjęciem w co najmniej dwóch z owych sąsiadów – frankistowskiej Hiszpanii i faszystowskich Włoszech. Szczególnie Franco, dla którego lewicowa republika była wrogiem numer jeden z ulga powitał dojście do władzy w Paryzu prawicowej koalicji, upatrując w niej alternatywy dla upadłych Niemiec. Podobnie zapatrywał na sprawę Mussolini, po klęsce Hitlera pozbawiony bliskiego sojusznika. Wszystkie te trzy kraje miały wspólnych wrogów – komunizm i Wielka Brytanię, wszystkie łączyły w sobie nurty faszystowskie i monarchistyczne, dla wszystkich trzech bliska współpraca byłaby też dogodnym zabezpieczeniem flanki w razie ewentualnej wojny. Nie powinno więc dziwić zbliżenie, do jakiego doszło miedzy Francja, Włochami i Hiszpania wiosna i latem 1942; zbliżenie, którego ukoronowaniem był tzw. Pakt Śródziemnomorski, zawarty 26 lipca w Marsylii. Był to trójstronny pakt wojskowy skierowany oficjalnie przeciw ekspansji komunizmu w basienie Morza Śródziemnego, ale w części utajnionej – także przeciw państwo anglosaskim. Domyślała się zresztą tego dyplomacja brytyjska, która w tydzień później zaprezentowała swoją alternatywę – Pakt Północny, w skład którego, oprócz Wielkiej Brytanii i jej dawnych kolonii wejść miały Niemcy, Portugalia, Norwegia i Dania. Propozycja ta spotkała się jednak z dość słabym odzewem i ostatecznie skończyło się na gwarancjach brytyjskich dla każdego z tych państw.

​

Nie minął więc rok od zakończenia ostatniej wojny, a nowa już wisiała na włosku. Preludium do niej stanowiły starcia Japońsko-Radzieckie na Dalekim Wschodzie, które przerodziły się szybko w regularną wojnę. Niespodziewany desant 15 kwietnia pozwolił poddanym cesarza Hirohito zając Władywostok, zaś zaprawione w walce oddziały Japońskie rozgromiły siły Radzieckie stacjonujące w Mongolii. Stalin, którego gros sił stacjonował w Europie obawiał się, że tą słabośc mogą wykorzystać inni jego przeciwnicy i gdy kontrofensywa w Mandżurii poniosła klęskę, zgodził się na żadania Japończyków – oddanie im Zewnętrznej Mandżurii z Władywostokiem oraz uznanie Mongolii księcia De Wang za jedyne państwo Mongolskie co oznaczało wcielenie doń Mongolii komunistycznej). Było jednak jasnym, że Stalin, w przypadku zwycięstwa w nadchodzącej wojnie spróbuje odzyskać utracone tereny; nie zmieniało to jednak faktu, iż kolejne zwycięstwo nad europejska potęgą jeszcze bardziej wzmocniło Japończyków w ich pysze, czego wyrazem może byc odmowa dołączenia do bliskiego im ideologicznie Paktu Śródziemnomorskiego (wrzesień 1942). Wszystko więc wskazywało na to, że nadciągająca wojna rozegra sie między nie trzema, a czterema stronami.

Nastęony przystanek - Indochiny?​

 

La Guerre, la Paix, et la Gloire

Część piąta
Overture to a New War​

Gdy zakończyła się z wojna z nazistowskimi Niemcami, społeczeństwa zachodu spodziewały się co najmniej kolejnych 20 lat spokoju. Wraz z upływem czasu jednak coraz jaśniejszym stawało się, że nowa wojna, czy tez kontynuacja poprzedniej jest nieunikniona. Agersja na Polskę, przeprowadzona w błyskawicznym tempie uświadomiła nie tylko przywódcom państw zachodnich, ale także ich obywatelom, że już w niedalekiej przeszłości ich państwa mogą znaleźć się w ogniu nowej wojny, albo, co gorsza, rewolucji od wewnątrz.
Coraz chłodniejsze stosunki łączące sygnatariuszy Paktu Śródziemnomorskiego i Wielką Brytania wraz z jej sojusznikami nie wróżyły dobrze współpracy tych państw w obliczy spodziewanej inwazji. Co więksi pesymiści przeczuwali, że Armia Czerwona wejdzie do Europy zniszczonej wyniszczająca wojną między dawnymi sojusznikami, napotykając jedynie symboliczny opór.
Prognozy te wydawały się zacząć spełniać już na początku 1942 roku. Francja rozrywała naówczas debata nad kształtem monarchii w tym kraju – Orleaniści i Republikanie ostro forsowali model monarchii konstytucyjnej z silnym parlamentem, podczas gdy legitymiści i faszyści optowali za wzmocnieniem władzy cesarza, a w dłuższej konsekwencji nawet rozwiązaniu parlamentu. Koalicja prawicy wisiała na włosku i tylko autorytet pierwszego ministra Maurrasa skutecznie tonowała emocje. Jednak...
14 stycznia 1942 roku premier wraz z kilkoma innymi notablami nowego rezimu brał udział w uroczystości otworzenia wystawy galerii sztuki Hiszpanskiej w Luwrze – jeden z wielu gestów mających na celu zbliżenie między tymi dwoma państwami. Dokładnie o godzinie 11:58, gdy premier stanął pod obrazem "Rozstrzelanie powstańców madryckich", w jego kierunku skierowany zostały trzy strzały z pistoletu Star 1914. Premier, człowiek już niemłody, zmarł z powodu utraty krwi juz w pół godziny później, w drodze do szpitala. Sprawca, niejaki Jean Lacouture, w trakcie przesłuchań przyznał się do swych komunistycznych sympatii.

​

Śmierć Maurrasa przypieczętowała los prawicowej koalicji. Premier, będący podporą ruchu legitymistycznego i protektorem Orleanistów był jedyna osobą zdolną pogodzić te nurty z faszystami i militarystami, którzy powoli zaczęli zdobywać przewagę. Oficjalnie koalicja trwała, jednak liczba ministrów Republikanskich i Legitymistycznych topniała w oczach, rosła za to liczba faszystów. Tekę premiera ponownie objął Francois de la Rocque, polityk popularny w społeczeństwie i poważany na całej prawicy, jednak nie miał on autorytetu poprzednika i często ulegał swoim ministrom.
Choć Brytyjczycy nie przepadali za Maurrasem, uważając go za skrajnego nacjonalistę i przeciwnika ich kraju, jeszcze bardziej nei w smak była im we Francji dominacja militarystów. Wojna z Brytanią, która poważnie rozważała agresje na francuskie kolonie, stanęła na włosku 3 maja 1942 roku, gdy generał de Gaulle, nowy szef sztabu armii francuskiej wygłosił słynne przemówienie w Troyes, nazwane potem "Vive la Quebec libre". Choć niezbyt agresywne w swej formie i według wielu oceniane za zbyt łagodne, zawierało ono w sobie potencjalne cele III cesarstwa, które szczególnie uwierały Anglików, takie jak wyzwolenie Quebecu czy przyłączenie do Francji belgijskiej Walonii. Ostatecznie jednak rząd Churchilla nie poszedł na konfrontację. Nie sprzyjała temu bowiem sytuacja w europie środkowej.

Ma pan może jakieś ambicje polityczne, generale?​

Lato 1943 roku upłynęło pod znakiem drobnych incydentów – a to partyzanci zaatakowali radziecką radiostację w Łodzi; a to sowiecka łódź podwodna storpedowała fiński niszczyciel, a to nieznani sprawcy zaatakowali posterunek graniczny po jednej ze stron... takie przypadki niechybnie zwiastowały nadejście nowej wojny,. Wojny, która wreszcie wybuchła 23 sierpnia 1943 roku.

​

Związek Radziecki, dotychczas raczej obserwator niźli uczestnik europejskich zmagań od dawna gromadził swe siły do powtórki z roku 1920 – tym razem udanej. Nieść rewolucje na zachód miała największa armia świata, wspomagana przez największe lotnictwo i stosunkowo nowoczesną flotę wojenną, zbudowaną w latach 1938-41 z pomocą niemiecką i włoską. Armia Czerwona w momencie wybuchu wojny liczyła prawie 5 milionów żołnierzy, a do tego w tym około 12000 tanków. Dla porównania, liczebność armii francuskiej ledwo przekraczała 1,3 miliona żołnierzy, zaś liczba czołgów oscylowała wokół tysiąca. Siły państw, które jako pierwsze miały stawić czoła Radzieckiej inwazji liczyły około 2 mln zołnierzy dywizji.

To własnie czołgi T-34 miały zawieźć rewolucję na zachód​

Enigmatyczny przywódca na Kremlu, gdy zegnał swe oddziały słowami "maszerujcie ku oceanom" nie mógł przewidzieć jednak jednego – pogody. Jesień roku 1943 okazała sie być porą wyjątkowo deszczową, a powstałe w jej czasie błota utrudniły działanie najbardziej przerażającego rodzaju broni w armii radzieckiej – potężnych formacji pancernych. Stąd nikłe postępy ofensywy radzieckiej we wrześnio i październiku – Niemiecka obrona na linii Odry, wspomagana ekspedycyjnymi korpusami Brytyjskim i Holenderskim. Okazała się być nadzwyczaj skuteczna, zmuszając Sowietów do zmiany priorytetów. Na innych frontach Armia Czerwona radziła sobie bowiem wyśmienicie – już w grudniu z wojny wyeliminowana została Finlandia, zaś na południu oddziały Radzieckie osiągnęły Warnę w Bułgarii.

Francuski udział w tej fazie wojny ograniczyła się do kilkunastu nalotów na Radziecką Polskę oraz patroli bojowych w okolicach Jutlandii. Pomimo rozpaczliwych próśb o pomoc ze strony rządów Czechosłowacji i Niemiec, rząd de la Rocque'a uznał, że zniszczenia wojenne, jakie dotkną największego wroga Francji będą dla niej korzystniejsze, niźli odparcie radzieckiej nawałnicy już na jej początku W dłuższej perspektywie nie tylko jednak odbiło się to na jego popularności w społeczeństwie (które oczekiwało jak najszybszego zakończenia nowej wojny), ale także na sytuacji strategicznej w Europie.

Premier Francois de la Rocque​

W wigilię roku 1943, 24 grudnia armia czerwona, wzmocniona oddziałami z Finlandii zdobyła wreszcie przyczółek na drugim brzegu Odry, i zadając poważne straty Brytyjczykom wkroczyła do Kostrzynia. Niezliczone Radzieckie hordy rozlały czerwoną farbę po całej Brandenburgii, zaś na początku stycznia Berlin znalazł się już w całkowitym oblężeniu. 14 lipca komunistyczne bojówki pod wodzą uwolnionego z więzienia Ernsta Thälmanna zdobyły Reichstag, aresztując w procesie kanclerza von Papena i wzywając lud niemiecki do powstania przeciw kapitalistom i opowiedzenia się po stronie Armii Radzieckiej. Ogień wojny wreszcie pojawił się w granicach Francji...

​

********
Wybaczcie, ze ten odcinek jest krótki, nudny, i wogóle do wypustek astralnych... nie wiem dlaczego, po prostu od wczoraj wzięła mnie jakas chandra i nie potrafię nic sensownego wyklikać. Na szczęście od teraz odcinki będa juz przepełnione działaniami wojennymi, czyli tym, na co tak bardzo naciskacie :>

Dla ciekawskich: porównanie wielkości armii największych panstw

Sowieci, poniewaz słabo sobie radzili, dostali w toku wojny eventem ~200 dywizji, niemałą flote i kilkadziesiąt sktzydeł mysliwskich.

 

La Guerre, la Paix, et la Gloire

Część szósta
War does not determine who is right - only who is left.*​

Wolta Germanii znaczaco pogorszyła i tak nieciekawą sytuacje koalicji antykomunistycznej. Oznaczała ona bowieim, że Francja, Włochy i Wielka Brytania straciły głowny kanał przesyłu pomocy – amunicji, żywności, części zamiennych – do swoich mniejszych sojuszników na Bałkanach. Pozwoliła również Armii Czerwonej skierowac na połudnniowy odcinek forntu dużą część zwolnionych dywizji. Stalin liczył bowiem, że Nationale Volksarmee, czyli dawny Wehrmacht bedzie w stanie przynajmniej na tyle opóźnić spodziewaną ofensywe Francusko-Włoską, by Krasna Armia mogła bez problemu zająć tereny aż po Grecję, a nastepnie w pełni sił stawić czoła zachodnim potęgom.
Francuzi bowiem nie ociągali się z przeprowadzeniem ofensywy, pomni na doświadczenia ostatniej wojny. Wykorzystując niekorzystne rozstawienie sił komunistycznych niemiec, niemal bez walki udało się zająć tereny dawnej linii Zygfryda, a także Zagłebie Ruhry, przemysłowe serce Germanii. Na początku lutego dopiero oddziały Francuskie wkraczajace do hesji napotkały na pierwszy zorganizowany opór sił NVA, zmuszone do zatrzymania się i poprawy sieci logistycznej.

Formacje Volkssturmu miały, według przewodniczącego Thalmanna, stanowić trzon NVA. Rzeczywistość brutalnie zweryfikowała te zamiary.​

Przystąpienie Niemiec do sojuszu komunistycznego miało także inny wazny skutek dla sytuacji zachodnich mocarstw – pozwalało ono wejśc silnej flocie Radzieckiej na morze północne, a w dalszej perspektywie zagrozić liniom konwojowym, od których uzaleznione były gospodarki zarówno Wielkiej Brytanii, jak i Francji. Już 17 stycznia Flota Pomocnicza adm. Thierry'ego d'Argenlieu (lotniskowce "Bearn", "Turenne" (ex-Joffre) i "Villers": (ex-Painleve), dwa krązowniki i kilka niszczycieli napotkała na niemiecko-radziecki zespół z krązownikiej "Chapayev" na czele, topiąc ów krązownik, kilka niesczyciele oraz transportowce, które ów zespół ochraniał.
Jeszcze w 1941 roku flota Radziecka uznawała była za papierowego tygrysa, operując tylko przestarzałymi, odziedziczonymi jeszcze po carach okretami. Ambicje Stalina i energia komisatrza floty, Nikołaja Kuzniecowa, korzystne umowy z Włochami i Niemcami i wreszcie działania szpiegów pozwoliły jednak Sowietom na szybkie zbudowanie floty groźnej nawet dla La Royale. Nie chcąc nie doceniac sił przeciwnika, sztab Marynarki Francuskiej zdecydował sie na system patroli w okoliach cięsnin duńskich, licząc na szybkie wyeliminowanie Czerwonej Floty z wojny.
Okazja nadarzyła sie szybko. Już 5 lutego Flota Atalntyku adm. Gensoul'a (pancerniki "Lorraine" "Provence" "Richelieu" "Dunkerque", 8 krązowników (z czego 3 nowoczesne, klasy de Grasse) i kilkanaście niszczycieli) napotkała na prawdopodobnie główny zespół uderzeniowy radzieckiej Floty Bałtyckiej (pancerniki "Sovetsky Soyuz" "Sovetskaya Ukraina" "Sovetskaya Belorussiya" "Kronshtadt" "Sevastopol" i "Moskwa", 5 krązowników i około kilkadziesiąt niszczycieli). Na czas starcia, które rozegrało się na połnoc od Duńskiego miasta Aalborg nie zdązyła flota adm. Thierry'ego d'Argenlieu, przez co siłom Francuskim bradzo brakowało osłony powietrznej i wsparcia z lotniskowców. Przeciwnik przewazał bowiem niemal we wszystkich aspektach technicznych; tylko "Richelieu" i "Dunkerque" mogły sie równać z nowoczesnymi gigantami zwodowanymi w stoczniach Petersburga i Rygi; nie ulegało jednak wątpliwosci, że przewaga doświadczenia i dowodzenia bedzie po stronie Francuzów.
Starcie, zwane czasem drugą bitwą Jutlandzką było ostatnim juz klasycznym bojem dwóch sił opierajacych swe działania na sile dział; Francuski zespól, nieustannie usiłując potawić kreskę nad "T", tzn. Zmusić przeciwnika do podejścia pod niekorzytsnym kątem miał tutaj przewagę geograficzną; nie było to pełne morze, z wodnosamolotów widac było wybrżeża Danii i Szwecji. Zespół Rosyjski probował zmusić Francuzów do złąmania szyku poprzez zdradzieckie wypady niszczycieli, jednak torpedy okazały się być dośc zawodną bronią; o wiele skuteczniej w kazdym razie radziły sobie działa francuskich krążowników, które posłały na dno ponad dzisięć małych napastników.. krótka wymiana ognia miedzy głwnymi siłami zakonczyła się zaś remisem; co prawda pociski z pancernika "Moskwa" nieszczęśliwie trafiły w skład amunicji na krążowniku "Algerie", przez co ten niemal rozerwał się na pól, jednak i pancerniki francuskie nie pozostawały bierne, cięzko uszkadzajac artylerię "Kronshtadt'a" i rujnjąc wieże na "Sowieckiej Ukrainie". Ostatecznie radziecki admirał Marinesko wydał rozkaz odwrotu na Bałtyk. Flota adm. Gensoula zmuszona zas została do powrotu do portu; jej role przejęła teraz Home Fleet.

Richelieu - duma Marine Royale i jedyny francuski pancernik mogacy się równac z okrętami klasy "Sovyetsky Sojuz"
​

Tymczasem na lądzie impet ofensywy Francuskiej powoli malał. Wiosenne roztopy i coraz silniejszy opór przeciwnika zmusił nawet atakujacych do kilkakrotnego wycofania sie; niemniej, w ciągu lutego w ręce Francuzów wpadły Munster, Kassel, Brunszwik i Norymberga; w ciągu marca lokalne natarcie w Turyngii przyniosło zdobycze w postaci Erfurtu i Schweinfurtu. 13 marca nawiązano pierwszy bezpośredni konkakt z Armią Czerwoną, w okoliacach Bayereuth.
Tymczasem komunisści planowali plan lokalnej kontrofensywy, mogacej zmienić calkowicie obraz wojny; od 19 marca w w okolicach Hanoweru i Bremy odnotowano gwałtowny przyrost liczby wojsk, które zaczęł znaczaco przewyzszac liczeboscią działajaca na tym odcienku frontu 1 Armię Pancerna gen. Lafont Chabert'a. 21 marca agent francuskiego wywiadu o pseudonimie "Kircheis" doniósł centrali o planowanej operacji o kryptonimie "Świt", mającej na celu zniczenie skrzydła wojsk III Cesarstwa.
Ponieważ nie bylo czasu do stracenia, sztab francuski przygotował plan kontofensywy na tym odcinku, opatrzony nazwą "Marmont". 25 marca siły I Armii i VII armii (gen. Huntziger) uderzyły na niczego nie spodziewajacych się Niemców pod Hannowerem, biorąc w ciągu trzech dni to wazne strategicznie miasto i gorżąc zgromadzonym na połnocy siłom komunistów odcięciem. Krwawe walki o hamburg co prawda zakonczyły sie porażką awangardy sił I AP, ale korpusowi gen. Leclerca udało sie dojść do wybrżeża w okolicach Lubeki, efektywnie odcinając przygotowane do ofensywy jednostki od reszty NVA i Krasnej Armii.

Operacja Marmont​

By odciągnąc wroga od toczacej się ofensywy, w raamch wsparcia dla atakujacych sił wznowiono natarcie w centrum frontu. 1 kwietnia zajęto Gettyngę, wypierajać z niej potęzne zgrupowanie sił nieprzyjaciela. Jednoczesnie świezo sformowana XXVIII armia (gen. Blaizot) rozpoczęła likwidację kotła; 5 kwietnia padła Brema, zaś 8 kweitnia – Kilonia. Otoczone siły komunistów ostatecznie poddały się 12 kwietnia; do niewoli Francuskiej dostało się prawie 400 000 komunistów.

Walki o Gettyngę​

Było to znaczace odiążenie dla Armii Francuskiej, która teraz mogła przejśc do nowej generalnej ofensywy. Natarcie centrum frontu przynisoło zajęcie Chemnitz, Lipska, Drezna, Wolfsburga; 1 maja, w śieto robotników padła Roztoka,z któerj tylko w ostatniej chwili zdązyły się ewakuowac resztki dawnej Kriegsmarine. Obecująco rozwijajac się ofensywa musiała jednak byc zostać zatrzymana z powodu wydarzeń na innych frontach.
O wiele lepiej bowiem komunstom powodzio sie na południu; na przesrzeni marca, kwietnia i maja czerwona zaraza objeła swymi mackami Węgry, Rumunie i Chorwacje, wypierajać także siły Włoskie z Austrii i grożąc południowej flanse nacierających wojsk III cesarstwa. Napręde sklecona I Armia (gen. Grachety) co prawda zdołała odrzucić wroga spod Innsburcka, gorzej jednak powiodło sie siłom cesarstwa operujcym w Czechach, które zostały odrzucone na linię Strakoniec – Karlowe Wary.

Front na początku maja 1944​

Doperio wznocnienie południowej flanki pozwoliło wznowić ofensywę na północy; 5 czerwca pierwsza od czasów Napoleona armia Francuska pojawiła się u bram Berlina. Kontrofensywa Radziecka na Pomorzu (6.6-11.6) została odparta i wkrótce stolica niemiec znalazła się oblężeniu. Oblęzenie miasta było krótkie i intensywne; nieustannie bomardowani przez lotnictwo francsukie, zagłodzeni i zmęczeni żołdacy niemecyy ostatecznie poddali się 28 czerwca. Niestety, notable partii komunistycznej, z Ernstem Thalmannem juz dawnoi znajdowali się w Moskwie, knując wraz ze woim mocodawcą plany przeciw zwycięskim wojsko cesarstwa.
Koncowym akordem ofensywy francuskiej było zdobycie Kostrzynia, Szczeina i wreszce, po dwóch tygodniach długiach walk, Wroclawia ( 13 lipca). Tego samego dnia w rece Czerwonoarmistów dostał się "Belgrad", zaś nastepnego dnia ruszyła z terenów zajętej Bułgarii ofensywa na Macedonię, ktorej Armia Grecka nie była w stanie powstrzymać. Od tego momentu front północny stracił do obydwu stron znaczenie, rozpoczynała się zaś gra o strategicznie wazną południowa flankę.

Tricolore na Reichstagu czyli - Vive la France!​

**********

* Tytuł duzo traci po przełożeniu na Polski więc pozwoliłem sobie go zostawić w orygnale :>

 

La Guerre, la Paix, et la Gloire

Część siódma
Bitwa zwycięska to bitwa, której nie uznaliśmy za przegraną.​

Upadek Węgier, Rumunii, Bułgarii i Jugosławii pozwolił STAVCE przerzucić rzesze doświadczonych czerwonoarmistów na front z Francją, na którym dotychczas sowiecki ponosili jedynie porażki. Już w lipcu 1944 roku gwałtowna ofensywa z Chorwacji pozwoliła komunistom opanować włoską Wenecje, co bardzo negatywnie odbiło sie na morale społeczeństwa Italii. Armia Mussoliniego okazała się być gorzej niż lichym sojusznikiem, spychana na cełj linii i niezdolna do kontrataku. Najlepsze jednostki bowiem, ze względów prestiżowych, zostały przerzucone do Albanii, podczas gdy zadanie obrony kraju zlecono rezerwistom.
Chcąc nie chcąc, sztab generalny Armii Francuskiej musiał powziąć próbę odciążenia sojusznika. Plan, opatrzony kryptonimem "Magenta" zakładał koncentryczne uderzenia ze Śląska na linię Liberec-Ostrawa, oraz z Bawarii na Wiedeń i dalej, na Brno. Celem było wzięcie zgrupowanych w Czechach wysuniętych sił Fronu Ukraińskiego marsz. Miereckowa w okrążenie i zmuszenie Sowietów do przysłania w ten odcinek posiłków z frontu Włoskiego. Jednoczesnie jednak na wszelki wypadek do Tyrolu posłano 40-tysięczny korpus generała Grachery'ego, mający za zadanie wesprzeć Wlochów w odpieraniu ewentualnej ofensywy na Bolazano.

Kłopotliwy sojusznik....​

Operacja "Magenta" okazała się być kompletnym zaskoczeniem dla Sowietów; w ciągu 48 godzin prawe skrzydło armii Miereckowa, nieustannie bombardowane przez Francuskie lotnictwo i mające przeciw sobie przeważające siły armii marsz. Georgesa przestało istnieć, zaś w rekach wojsk cesarskich znalazły sie Liberec, Ostrawa i przejściowo České Budějovice.
Jednocześnie jednak nacierająca w Austrii armia gen. Blaizota napotkała niespodziewanie świeże siły sowieckie i choć walczyła z najwyższym poświęceniem, utkneła na przedmieściach Wiednia.
Sytuacja strategiczna zmusiła więc Francuzów do zmiany planu; zamiast planowanego wielkiego kotła zdecydowano się stworzyć mniejszy, pod Pragą.. VII Armia śmiałym uderzeniem sił zmechanizowanych opanował przejściowo Brno, odcinając główne siły czerwonych w Czechach od posiłków. Spanikowane dowództwo armii w Czechach spanikowało juz po dwóch tygodniach walk i poddało całą armię, licząca ponad 300 000 żołnierzy.. W tydzień później kontrofensywa ze Słowacji zepchnęła Francuzów spod Brna aż pod Plizno...

​

Efektem ubocznym operacji "Magenta: było umożliwienie armiom francuskim na północy kolejnego skoku. Wyprowadzone z przyczółka w Kostrzyniu natarcie I Armii Pancernej pozwoliło w krótkim czasie opanować cały północy dopływ Odry, a w ciągu miesiąca znaleźć się aż na linii Wisły. Tam Sowiecki przygotowali już jednak solidną linie obrony, opartą o miasto Warszawę. IV Korpus gen., Koeniga próbował co prawda siła impetu zając Elbląg, ale utknął w ciężkich walkach na przedpolu miasta.
Ofensywę wzdłuż morza aktywnie wspierała Flota Atlantyku, co skończyło się krótkim spotkaniem z radziecka Flota Bałtycką. Trwające zaledwie pół godziny starcie skończyło się lekkim zaledwie uszkodzeniem pancernika "Sovetsky Sojuz", jednak to wystarczyło, by admirał Marinesko wydał rozkaz odwrotu. Rosjanie powetowali sobie to niepowodzenie nazajutrz, gdy bombowiec Ił-4 startujący z lądu uszkodził na tyle poważnie krążownik Duguay-Trouin, że flocie Francuskiej nie pozostało nic innego niż tylko dobić nieszczęśnika.

Duguay-Trouin​

Najcięższe działania wojenne trwały jednak dalej w centrum. Zepchniete po operacji "Magenta" do defensywy armie francuskie otrzymały posiłki z północy (X armia gen. Huntzigera) i mogły ponownie przystąpić do działań zaczepnych. 16 sierpnia odzyskano Liberec, zaś 20 sierpnia – Ostrawę. Jednocześnie wspomniana X armia wkroczyła na Opolszczyznę, odrzucając aż pod Kraków siły radzieckiego Frontu Białoruskiego (marsz. Gamarnik). Dawna stolica Polski stawała się w tym momencie pozycją o najwyższym strategicznym znaczeniu, broniąc flanki wojsk wycofujących się za Wisłę z jednej strony, z drugiej zaś grożąc skrzydłu wojsk francuskich w przypadku, gdyby zdecydowały się one na natarcie w kierunku Bratysławy. Francuski sztab generalny był zdania, iż zdobycie miasta króla Kraka jest koniecznością strategiczną i skierował na ten wąski odcinek frontu siły siły o wielkości prawie półtorej armii.

Walki o Kraków były najdłuższa i najbardziej krwawą batalia tej wojny. Początkowo natarcie rozwijało się sprawnie, jednak sowieci stawili poważny opór na linii Wisły, umiejętnie wykorzystując starą architekturą miasta (dowództwo Francuskie chciało uniknąć dewastacji zabytków) . Działania wojenne w mieście tkwiły w impasie przez cały tydzień, aż wreszcie zniecierpliwiony marsz. Georges zezwolił na użycie floty powietrznej. Maszyny Lioré et Olivier 45 w kilkadziesiąt minut zamieniły rynek miasta w płonące zgliszcza, zaś natarcie przeprowadzone dwa dni później, 6 wrzesnia pozwoliło ostatecznie wyprzeć Rosjan z miasta. Opanowanie Krakowa pozwoliło kontynuować ofensywę w Czechach (10 września padło Brno), a także przyniosło cesarstwu ważny przyczółek na prawym brzegu Wisły..

​

Ostatnim akordem kampanii Czeskiej była ofensywa noszaca kryptonim "Barclay" , rozpoczęta pod koniec września przez Armię Czerwoną z okolic Koszyc. STAVCE udało się ukryć przed wywiadem francuskim obenośc w tym rejonie ponad 70 dywizji, w tym wielu pancernych, które otrzymały zadanie wyparcia armii kapitalistów z Moraw i w konsekwencji udaremnienie ewentualnego uderzenia na Wiedeń. Dowodzący tą operacją marszałek Popow otrzymał także wsparcie w postaci całej Armii Powietrznej, wyposażonej w nowoczesne myśliwce La-7 i bombowce Pe-2. Przeciwko sobie sowieci mieli zaledwie 18 francuskich dywizji III armii, wspieranych za to przez drugą flotę powietrzną marszałka lotnictwa Martiala Valina.
Ofensywa , rozpoczęta 28 września atakiem w kierunku Kutnej Hory odniosła już w ciągu pierwszych trzech dni spektakularny sukces; centrum X armii zostało niemal rozjechane przez radzieckie zagony pancerne, które wyraźnie zagroziły zapleczu wojsk III Cesarstwa.. Zagrożone okrążeniem siły cesarstwa zmuszone zostały do wycofania się o ponad 100 km, oddając wrogu tereny aż po Wełtawę. Szczęśliwie dla Francuzów, w ciągu tych trzech dni niespodziewana porażkę poniosło czerwone lotnictwo, mające tym regionie przewagę rzędu 2:1. Znakomicie wyszkoleni piloci Francuscy, oblatujący nowoczesne myśliwce wielozadaniowe Ouragan firmy Dassault sprawili tęgi łomot lotnikom radzieckim, którzy dużo częściej musieli walczyć z usterkami technicznymi niż w wrogiem. Porażka w powietrzu naraziła siły marsz. Popowa na ataki bombowców i spowolniła tempo marszu.

​

Poganiany przez Kreml marszałek zdecydował sie jednak kontynuować natarcie, jako cel obierając sobie słabą XVIII armię gen. Doumenca, okupującą tereny na północ od Wiednia. Popow liczył na szybkie zwycięstwo i stworzenie łatwej do obrony linii w okolicach miasta, co pozwoliłoby mu na zwrot ku północy. Napotkał jednak nadspodziewanie silny opór Francuzów.
Francuskie dowództwo działało jednak szybko; już w tydzień po rozpoczęciu ofensywy do III armii marsz. Weyganda dołączyła X Armia, co niemal podwoiło siły francuskie tym sektorze. Jednocześnie przegrupowana po bitwie o Kraków armia marsz. Georgesa zaczynała grozić sowieckiej ofensywie z flanki. Pomimo rozwijającej sie niekorzystnie dla jego armii sytuacji strategicznej, radziecki dowódca zdecydował siię kontynuować natarcie. Nie był to jednak dobry wybór.
8 października spod Ostrawy ruszył kontratak wojsk Francuskich. Skomasowane na wąskim odcinku frontu oddziały wbiły się jak igla w rozciągnięte siły Sowiecie, doprowadzając do przerwania ciągłości frontu i wychodząc na tyły Armii Czerwonej. Ten próbował wycofywać się, było jednak już za późno; 14 października w ręce Francuzów dostała się Bratysława, co oznaczało, że prawie 50 dywizji sowieckich znalazło się w pułapce. Była to jednak zbyt wielka masa, by udało sie utrzymać okrążenie; desperacji atak nw kierunku południowym pozwolił niemal połowie sił Popowa przedrzeć się do Wiednia. Reszta została jednak ostatecznie pokonana i zmuszona do kapitulacji; ostatni żołnierz sowiecki w kotle poddał się 22 października. Była to już jednak ostatni znaczący epizod na tym froncie; linia działań wojennych na czas zimy ukształtowała się na linii Wiedeń-Bratysława-Kraków.

​

Gdy na północy trwały zapasy z Francją, Armia Czerwona odnosiła kolejne sukcesy na południu. 23 sierpnia w reku sowietów znalazła się Tirana, a w ich obozach jenieckich – 150 000 doborowych żołnierzy Wloskich. 7 września padły Ateny, zaś władze nad Grecją objął podległy wobec rząd komunistyczny. 15 października zlikwidowano zaś ostatni punkt oporu na Bałkanach – broniony przez mieszane siły Jugosławiańsko-Brytyjskie przyczółek na wybrzeżu Chorwacji. Ta ostatnia operacja jednak wymagała zaangażowania sił zgromadzonych w Austrii, co kosztowało Armie Czerwoną utrate Styrii i Karyntii; 18 listopada Francuzom udało się tż zając Wiedeń, aczkolwiek Sowieci bronili się jeszcze do końca roku na jego przedmieściach. Nadciągająca zima oznaczała jednak, że wszelkie poważniejsze ofensywy należało odłożyć na później. Okazało się to być może zbawienne dla armii Francuskiej, która trapić zaczynał problem, który był pochodną jeszcze Wielkiej Wojny; brak rekruta...

​

***********
Guzkow: te eventy i tak są tak do picu, np. innych opcje niż te, które wybierałem nie daja żadnych efektów

Anomaly: ZSRR dostało flotę z eventów na początku wojny, chyba o tym pisalem w jednym z poprzednich wpisów. Dodatkowo dostali kilka okrętów po Niemcach, ale na razie dobrze je chowajaą po jakichś Archangelskach

 

La Guerre, la Paix, et la Gloire

Część siódma
Zgiń, ale sie nie wycofaj​

Nadejście okresu zimowego oznaczało, że zmagania wojenne trawiące kontynent od ponad roku wreszcie miały stracic na intensywności. Armia Czerwona, uporawszy się z państwami bałkanskimi, potrzebowała tego czasu by prerzucić świeze dywizje na front zachodni; Francuzi i ich sojusznicy z kolei desperacko poszukiwali nowego rekruta, mając na uwadze kończące się własne zasoby ludzkie. 21 grudnia cesarz Napoleon podpisał ustawę o uchodźcach wojennych, zezwalającą obywatelom państw zaatakowanych przez Związek Radziecki osiedlenie się w cesarstwie; wkrótce strumień przybyszy zaczał napływac do Francji, która ochoczo przywitała nowe rece do pracy. Szacuje się, że w pierwszej połowie 45 roku do cesarstwa zbiegło prawie pól miliona uchodźców, głownie z wyzwolonych Polski i Wegier; 15 tysięcy z nich utworzyło zreszta ochotnicza 48 dywizję zmechanizowaną zwaną "Bemowską". Podbna ilośc została zaś rozproszona po innych oddziałach.

Żołnierze 48 d-zmech "Bem"​

Najwazniejszym wydarzeniem stycznia 45 była zdecydowanie potyczna, do jakiej doszło 11 dnia tego miesiąca u wybrzezy Australii. Flota podwodna Sowietów miała na Pacyfiku o wiele wieksze pole do popisu nixli w Europie, z czego skwapliwie korzystała topiąc coraz wieksze ilości konwojów, głównie panstw Commonwealth'u. Nieszczęśliwie dla załogi okrętu K 55, operującego w okolicach portu Darwin na północnym wybrzezu Australii, jego celem stała się nie jednostka Brytyjska, lecz amerykański tankowiec "Kanawha". Zatopiony okręt, na pokładzkie którego życie straciło 42 obywateli Stanów Zjednoczonych, miał jak sie okazało stać nową "Lusitanią". Stany Zjednoczone już od dawna bowiem szukały pretekstu by wejśc do wojny, obawiając się o swoje interesy w Europie i na Dalekim Wschodzie. 13 stycznia prezydent Roosvelt przez radio ogłosił, iż jego kraj znalazł się w stanie wojny ze Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich. 20 stycznia zawarta zaś została umowa między rządami Amerykańskim i Brytyjskim ws. Wspólpracy wojskowej i gospodarczej.

Prezydent Roosevelt podpisuje pakt o wspólpracy gospodarczej z Wielka Brytania, tzw. umowę "Lend-Lease"​

Zima nie przynisoła zbyt wielu zmian na froncie. Lokalne ofensywy na Wegrzech niech przesuneły linię fronu na wschód, Włochom udało sie tez wyprzeć sowietów z Wenecji (1 lutego), jednakże na pierwsż awielka akcję trzeba było czekac do połowy lutego.
Hiszpania i od października 1944 Portugalia, jakkolwiek wypowiedziały Sowietom wojnę, nie bardzo kwapiły się do udzielenia pomocy sojusznikom. Coraz gorsza sytuacja na fronci zmusiał jednak rząd Francuski do wzmocenienia naacisków na Franco i Salazara. Ostatecznie w styczniu sztabowcy tych dwu państw ustalili miedzy sobą szegóły operacji o kryptonimie "Calatrava". Nie została ona jednak przychylnie przyjęta przez wojskowych francuskich; przeciwnie, podobno przeczytawszy jej założenia szef sztabu armii francuskiej, gen. Lattre de Tassigny rzucił nia o ścianę i kazał oficjalnymi kanałmi skarcić sojuszników za ten "ponury zart". Ostatecznie jednak rząd francuski uznał, iz lepsza taka pomoc niż żadna i zgodził sie na udział w akcji floty francuskiej.
Wielkie więc było zdziwnienie Moskwy gdy 13 lutego na biurko Stalina trafił raport o lądowaniu... czernoskórych zołnierzy... pod Tallinem w środku zimy! Murzynscy zołnierze wchodzili w sklad Armii Afrykanskiej marszałka Moli, która wraz z oddziałami portugalskimi i Włoskimi wylądowała niedaleko stolicy Estonii. Łaby opor lokalnego garnizonu i silne wsparcie ze strony sojuszniczej floty (w tym 3 lotniskowców i 5 pancerników) pozwolił w blyskawicznym tempie uporać się z oporem przeciwnika; 16 lutego w wyniku podobnej operacji padła Narwa.
Estończycy, w wyniku braku informacji i rzeczywostym przebiegu wojny, uznali ladujace wojska za wyzwolicieli. Spontaniczne powstanie ludnoci przyniosło w ciągu tygodnia całkowite wyzwolenie tego kraju z rak oszołomionych sołdatów radzieckich. Miało się to jednak skończyć dla tego kraju tragicznie.

Chyba było im zimno...​

Armia Radziecka szybko otrząsnęła się z zaskoczenia i rozpocząęła gromadzenie sił w rejonach Rygi i Leningradu; jednoczesnie zt ego drugiego portu wyszła w morze Flota Bałtycka, tym razem zdesperowana,, by powstrzymać marynarkę francuską.
Bitwa, jaka rozegrała się w Zatoce Fińskiej w dniu 23 lutego była jedną z najdziwniejszych bitew morskichw historii. Flota Bałtycka walczyla w składzie niemal nie zmienionym od ostatniej bitwy; jedynie pancernik "Kronsthadt", który wszedł podczas jednego z patroli na minę zmuszony został do pozostania w stoczni. Francuzi dysponowali zaś nie tylko Flota Atantyku admirała Gensoula (pancerniki "Lorraine" "Provence" "Dunkerque" "Richelieu", 7 krążowników i kilkanaście niszczycieli), ale także flota pomocniczą (lotniskowce "Bearn" "Turenne" i "Villars", która zapewniała osłonę lotniczą okretom Gensoula. Walki toczyły sie bowiem blisko brzegów Związku Radzieckiego i samoloty bombowe i zwiadowcze z Leningradu i Rygi mogły próbować aktywnie wesprzeć swoja flote. Jak sie jednak okazało, współpraca miedzy Czerwonym Lotnictwem i Czerwoną Flotą praktycznie nie istniała, z czego sprawe Francuzi niestety zdali sobie sprawę zbyt późno.
To własnie ciągłe zagrożenie atakami lotniczymi, połaczone ze słaba widocznością (pierwszy kontakt zanotowano o czwartej nad ranem, zas nad zatoka unosiła się gesta mgła) ukształtowały przebieg tej walki. Klopoty w nawigacji uniemozliwiły Francuzom sformowanie szyku liniowego; podobne problemy mieli Rosjanie, których flota nie była jeszcze dostatecznie skoordynowana. Okręty wojenne, zmuszone do działania na własną rękę , musiały polegac na szczęściu; nigdy nie było wiadomo, czy wyłaniajacy się z mgły przeciwnik jest krązownikiem czy pancernikiem – albo, co gorsza, czy nie ma zabójczej w takich warunkach eskorty niszczycieli.
I to własnie niszczyciele odegrały pierwszoplanową role na początku bitwy. Nowoczesne, zwinne jednostki francuskie klasy Surcouf* okazały się byc wręcz stworzone do tego typu walki; osiem torped, jakie taki niszczyciel mógl w jednym momencie wyrzucić, było w warunkach nieskiej widocznosci bronia zabójczą.. Dwa francuskie nieszczyciele, "Aventurier" i "Intrépide", jako pierwsze napotkały kontakt z wrogiem, i to nie byle jakim, bo potężnym pancernikiem "Moskwa". Okręt ten, którego maszynownia jeszcze nie została doprowadzona do stanu pełnej uzywalnosci (został uszkodzony w czasie potyczki u wybrzeży Pomorza), stal się pierwsza ofiara tej bitwy; trzy na dziewiec wypuszczonych w jego kierunku torped efektownie ekslodowalo po lewej stronie burty. Okręt szybko nabierał wody, i po dwóch godzinach bezsensownej walki załoga zdecydowała sie na ewakuację.

Jeden z małych bohaterów bitwy​

Rosjanie jednak nie pozostawali dłużni; nieszczęście spadło na krążownik "Marseillaise", który w towarzystwie innego krążownika, "St. Louis" i dwóch niszczycieli znalazł się, jak sie później okzało, najbliżej głownych sił wroga. Zespól francuski natknał się na "Sevastopol", eskortowany przez trzy nowoczesne niszczyciele klasy "Skoriy" oraz krążownik "Zhelezniakov". Desperacki atak torpedowy wykonany przez francuzów na niewiele się zdał; wkrótce na jednostki Marine Royale posypała się kanonada z rosyjskich dział kalibry 380, 152 i 100 mm. Ostrzał w ciągu piętnastu minut zmiótł wieżę na "St. Louis", trafiając także w kotłownię "Marseillaise" i zmuszając ten drugi okręt do obniżenia swej szybkości do zaledwie sześciu węzłów. Okazało się byc to dla "Marsylianki" zabójcze; w kilka minut póxniej w okręt uderzyły cztery radzieckie torpedy, które obróciły jego burtę w drzazgi. Kadłub okretu cudem utrzymał sie na powierzchni az do dnia nastepnego, gdy otrzymał coup de grace z rąk radzieckiego samolotu Szczęśliwie dla Francuzów St. Louis udało sie postawić zasłone dymną i uciec z pola bitwy, wraz z niszczycielami eskorty.

"Marsylianka" tonie​

W momencie, gdy resztki "Marseillaise" znikały pod taflą wody, zas załoga "Moskwy" opuszczała swój okręt, doszlo wreszcie do krótkiego kontaktu miedzy głównymi siłami obydwu stron; wschodzące słonce pozwoliło samolotom z "Bearn" dostrzeć kominy radzkieckiego krązownika "Kirov"; Francuzi nie wiedziali, że szedł on ostatni w szyku, na który składały się także pancerniki "Sovietsky Sojuz" "Sovietskya Ukraina", lekki krązownik "Chkalov" oraz trzy niszczyciele. Dzięki temu, oraz znakomitemu radarowi, w który wyposazony był "Richelieu" udało osiągnąć się efekt zaskoczenia. Około godziny siódmej rozpoczeła się kanonada, w wyniku której cięzkich uszkodzeń nabawiły się "Chkalov" oraz Rosyjskie niszczyciele; o dziwo najabrdziej wystawiony na ostrzał "Kirov" pozostał nietknięty. Dopiero po dwudziestu minutach Rosjanie zorientowali się w sytuacji i, nie dysponując mozliwościa skutecznej odpowiedzi, zdecydowali się uciec korzystajac z zasłony dymnej. Nim to jednak nastąpiło, cztery bombowce Br. 699m z "Bearn'a" trafiły w "Chkalova", którego dowódca w obliczu stytuacji zdecydowała się na samozatopienie...
Pech nie opuszczał Rosjan, bowiem w trakcie ucieczki natkneli na trzy stare niszczyciele klasy "Cahcal", którym udało się zblizyć do przeciwnika na odległość ataku torpedowego. Dwie z sześciu torped dosięgły "Sovietsky Sojuz", zaś jedna "Sovyetską Ukrainę" powaznie spowalniając te okręty i czyniąc je dobrym celem dla potencjalnego ataku lotniczego. Co prawa bohaterskie torpedowce przypłaciły ten atak swoim kruchym zyciem, ale trzon Floty Bałtyku został powaznie uszkodzony i zmuszony do niezwlocznego odwrotu do Leningradu.
Koncowym akordem tej bitwy był nalot siedemnastu maszyn z "Turenne'a", które napadły na grupę pancernika "Sevastopol", cięzko go uszkadzając i zatapiając trzy osłaniające go niszczyciele.oraz krążownik "Zhelezniakov"

Na pokładzie "Turenne"​

Porażka na morzu nie zmieniła jednak sytuacji na ladzie; wyprowadzona pod koniec lutego ofensywa Radziecka zmiotła powstanców Estońskich z powierzchni ziemi, zostawiając Hiszpanów, Portugalczykw i Włochów w oblęzonym Tallinie; miasto miało skapitulować po miesiącu cięzkich walk; do niewoli dostała się tez duża częśc kadry dowódczej, z marszałkiem Molą na czele. Na Estonię spadła zaś fala czerwonego terroru; mieszkanców którzy czynnie wystapili przeciw władzy sowieckiej bezlitośnie rozstrzeliwano; resztę, niezależnie od ich postawy w czasie powstania, w większości wywieziono na Syberię. Estonia na kilka lat stała się krajem niemalże odludnym, którego głownymi mieszkancamis tali się teraz czerwonoarmiści. Bezwzględnośc Stalina w tej sprawie była jednak pierwszą oznaka tego, iż przywódca na Kremlu coraz bardziej nerwowo spoglądał w kierunku konca wojny.

Front pod koniec lutego 1945​

Wiosnę Francuzi powitali bowiem nową ofensywą. Operacja "Valmy", bo tak ochrzczono owe natarcie, była pierwsza tak wielką; do jej wykonania użyto sił trzech armii i dwóch flot powietrznych. Jej celem było maksymalne wykorzystanie osłabienia sił Rosyjskich na froncie (czego wymagała ofensywa w Estonii), dochodząc do wygodnych pozycji. Rzeczywistośc przyćmiła jednak plany Francuzów.
Juz początek operacji wprawił francuskich planistów w osłupienie; Budapeszt, który planowano okrązyć i zdobyć poprzez oblęzenie, poddał się niemal z marszu XXVIII armii (gen. Blaizot) . Jednocześnie natarcie w Chorwacji przyniosło mieszanym siłom francusko-włoskim zajęcie Rijeki (15.3) i Zagrzebia (18.3). Zaskoczeniem szczególnie okazała się wspaniała postawa nowej 2 Armii pancernej (gen. Leclerc), która przełamala obronę Radzieką w okolicach Osijka i zmusiła Krasną Armię do wycofania się o ok. 200 km, na loinię Blegrad- Debreczyn. 7 paxdziernika ofensywa III Armii przyniosła francuzom zdobycie Szeged.

Operacja "Valmy"​

Zachęcony sukcesem an Bałkanach sztab francuski zdecydował sie na podobna operację na froncie półnonym, gdzie zgromadzona była większa częśc sił pancernych (I AP gen. Lafonta Chaberta). Nie wzięto pod uwage jednak informacji wywiadu, który informował o koncentracji w tym rejonie wojsk Radzieckich frontów: Bałtyckiego i Białoruskiego, krównież dysponujących pokaźną iloscią broni pancernej.
Początek operacji, ochrzczonej nazwą "Patay", był jednak obiecujący dla Francuzów. Siły I AP udanie sforsowały Wisłe w okolicach Torunia, Pancerna pięśc I Armii wkrótce poszła ciosem i w ręce cesarstwa dostała sie Łomża. Jednoczesnie natarcie na południe od Warszawa przyniosło zajęcie Lubelszczyzny. Siłom komunistycznym, które zgrupowane były w Warszawie, zaczeło grozić okrążenie.
Na tym jednak pasmo Francuskich sukcesów się skończyło. W celu odciązenia Warszaway, Front Bałtycki (marsz. Rodin) wyprowadził silne uderzenie z rejonu Królewca, które zagroziło flance I AP i zmusiło ją do zatrzymania się. Sytuacji nie sprostała XII armia (gen. d'Arras), która oddała przeciwnikowi Olsztyn. Teren Prus stał się na cały miesiąc areną cięzkich zmagan pozycyjnych.

Przełamanie linii Wisły​

Jednoczesnie kontynuowane było natarcie w Jugosławii. 24 maja Włosi ponownie wyladowali w Albanii, czym związali częśc sił Frontu Ukraińskiego, umozliwiajac jednoczesnie dalsze postępy wojskom uderzajacym z Bośnii i Chorwacji. Tygodniowe walki o Belgrad zakonczyły się 1 czerwca zajęciem tego miasta przez korpus gen. Grachery'ego. Jednoczesnie II AP uderzyła na Kosowo, grożąc siłom komunistów okrążeniem oi wyzwalajac duże połacie terenu.
Ofensywa Francuska została jednak w połowie czerwca niespodziewanie przystopowana. Było to wynikiem uzyskania lokelnej przewagi w poietrzy przez Czerwone Lotnictwo. Dużą częśc mysliwców Ouregan przeniesiono bowiem na front pólnocny, gdzie wspierać miały batalię w Prusach; pozostałe na miejscu maszyny nie miały szans w walce z samolotami sowietów. Szczególnie tragiczny dla Francuzów okazał się dzień 22 czerwca, kiedy stracili oni aż 76 maszyn, co właściwie pozbawiło nacierające wojska osłony powietrzbej. Pomimo tych niedogodności oddziałom cesarskim udało sie jednak do polowy lipca zdobyć Nisz (1.7) i Timişoarę (13.7), wychodząc na dobre pozycje do ofensywy na Siedmiogród.

Walki miejskie w Belgradzie​

Lipiec był też miesiącem, w którym zapadlo rozstrzygnięcie w kampanii Pruskiej. Ogromne siły powietrzne sprowadzone na ten odcinek przez Francuzów (ponad 1800 maszyn) okazały się być decydujacym czynnikiem. 4 lipca wyparto wroga z Olsztyna, zaś 17 lipca w ręce Francuzów wpadł wreszcie Królewiec. Batalia o miasto okazała się być zresztą niesłychanie kosztowna dla Armii Czerwonej, która utraciła w niej ponad 300 czołgów i 290 tysięcy ludzi. Oznaczała bowiem raz na zawsze utrate inicjatywy na ym froncie i zmusiła do dalszego osłabienia odcinka południowego frontu. STAVKA stanęła przed wyborem – opuścić zajęte państwa Bałkanskie w celu reorganizacji sił, czy też bronić się na rozciągnietej linii frontu, co groziło powolnym wycerpaniem sił. Stalin zdecydował sie na to drugie rozwiązanie.

Bloch MB.230 - maszyna, która wygrała kampanię w Prusach​

*******
Dzis troche dłuższy odcinek, a to przez bitwę morską. Chyba dopadła mnie Severiączka czy coś, ale naprawde przyjemnie mi sie ja pisało (pomijając jej nieco absurdalne założenia )

*Uzyam dla porządku klas z gry, maniacy marynistyki prosze pretensje kierować do Sztokholmu.

 

La Guerre, la Paix, et la Gloire

Część ósma
Zmierzch czerwonych bogów​

W czasie, gdy cesarska machina wojenna powoli, acz systematycznie spychała czerwonych najeźdźców na wschód,, w samej Francji panowała gorąca atmosfera. Usuniecie z rządu liberałów i legitymistów było bowiem tylko środkiem doraźnym; koalicja faszystów i militarystów nie miała wystarczającego wsparcia ani w społeczeństwie, ani w armii. Ich jedynym oparciem był cesarz Napoleon VI, acz była to opoka niesłychanie enigmatyczna. Młody imperator od objęcia tronu ograniczał się jedynie do wykonywania oficjalnych obowiązków głowy państwa, nie zabierając głosu w debacie politycznej; nieoficjalnie jednak chodziły pogłoski, iż cesarz skłania się jednak raczej w stronę liberałów i stronnictwa Orleańskiego. Obawiając się politycznej wolty cesarza, premier de la Rocque wraz z rządem zdecydowali się wzmocnić swój najsłabszy punkt – poparcie w społeczeństwie.
Wojna z ZSRR była z oczywistych względów wysoce niepopularna wśród skrajnej lewicy, zgrupowanych w związkach zawodowych i syndykatach (działalność tych ostatnich została zakzana w styczniu 1944 roku). Między początkiem wojny a połową roku 1945 przez kraj przetoczyło sie ponad tysiąc różnego rodzaju strajków i manifestacji, z ogólnokrajowym strajkiem robotników z lutego 1945, który o mały włos nie uniemożliwił rozpoczęcia operacji "Valmy". Społeczeństwo stawało się powoli coraz bardziej zmęczone wojną i jakkolwiek rozumiało, iz jej zakończenie nie może być w żadnym razie kwestią kilku miesięcy uważało, iż rządząca koalicja nadaje się do jej zakończenia w stopniu jak najgorszym.
Jedną z pozostałości III Republiki w skleconym naprędce systemie autorytarno-imperialnym były wybory municypalne które miały odbyć się na początku 1945 roku. Co prawda zwyczaj nakazywał przesunąć je na okres po wojnie, lecz rząd de la Rocque'a uznał je za doskonałą okazją do poprawy wizerunku rządu w społeczeństwie. Zastój na froncie zimą 45' umożliwił logistyczne przygotowanie wyborów w jednostkach frontowych.

Admirał Gabriel Auphan​

Obóz rządzący nie skąpił ani energii,a ni środków, by doprowadzić do swojego zwycięstwa tym niemalże plebiscycie popularności. W niektórych ośrodkach, głównie wielkich miastach, posuwano się nawet do oszustw wyborczych. Jednak nawet te środki nie przyniosły zwycięstwa. Wybory, które odbyły się dniach 9-11 lutego 1945 przyniosły prestiżową klęskę koalicji Bulanżystów i Jeunesses Patriotes, która razem zdobyła zaledwie 22% głosów. Na lewicową koalicję socjalistów i republikanów zagłosowało 17% Francuzów, legitymistów – 13%. 21 % głosów (w tym fotel mera Paryża) przypadło konserwatywnym Republikanom, zaś 27% - koalicji umiarkowanych partii prawicy, czyli liberałów i Orleanistów. Klęska wyborcza przyniosła kres gabinetowi de la Rocque'a, którego miejsce zajął jeden z przywódców militarystów, admirał Gabriel Auphan. Jego gabinet utrzymał sie jednak tylko miesiąc; klęska w Estonii i przejściowy kryzys ekonomiczny wymusił wejście do rządu trzech ministrów ze stronnictwa Orleanów, którzy objęli resorty finansów, majątku państwowego i floty. Dopuszczenie Orleanistów do udziału w rządach uratowało rząd (na którego czele stanął konserwatysta Henri Queuille). Gabinet ten przetrwał w niemal niezmienionym kształcie do stycznia 1946 roku.

Premier Henri Queuille​

Początek sierpnia przyniósł wreszcie poważniejsze rozstrzygnięcia na dotychczas wolno przesuwającej się linii frontu. Wiązało się to z dwoma wydarzeniami; pierwszym było aktywniejsze zaangażowanie się w wojnę Wielkiej Brytanii, wspartej gospodarczą pomocą USA. 10 sierpnia desanty brytyjskie w Grecji prznisoły wyzwolenie tego kraju aż po Larisę i związały siły radzieckiego Frontu Mołdawskiego. Jednocześnie mieszana armia Commonwealth'u dokonała niespodziewanego rajdu na Rosyjska Mandżurię, zresztą z cicha, acz niespodziewaną, pomocą rządu Japońskiego. Odciążenie frontu zachodniego pozwoliło francuzom na zmiany w dotychczasowej strategii działania.

Brytyjczycy w Grecji​

Sukcesy wojsk zmechanizowanych w Jugosławii i nad Wisłą zmusiły sztab francuski do zrewidowania swej dawnej doktryny; co prawda nie było to już armia z roku 1940, lekceważąca potęgę samodzielnych jednostek pancernych i wierząca w supremację działań pozycyjnych, ale dowódcy francuscy dalej z niechęcią stosowali manewr w działaniach zaczepnych. Powodzenie dynamicznych ofensyw roku 1945 przyniosło zmianę tego sposobu myślenia. Nowy szef sztabu, gen. Jean Bertin-Bossu był zdecydowanym zwolennikiem mobilności; podobne stanowisko prezentowal głównodowodzący marsz. Lattre de Tassigny. Z armią w tym okresie pożegnało sie wielu konserwatywnych wojskowych, głównie z powodu podeszłego wieku (min. marszałkowie Gamelin i Weygand, generałowie Doumenc, Francois i Nogues.). Zmiany na stanowiskach dowódczych zgodnie zostały przyjęte jako zerwanie z przeszłością i obranie kursu ku nowoczesnej wojnie manewrowej, z wykorzystaniem wojsk zmotoryzowanych i pancernych.

Marszałek Jean Lattre de Tassigny, głównodowodzacy wojsk Francuskich w wojnie z ZSRR​

W połowie sierpnia ruszyła z impetem ofensywa "Lille" skierowana na Siedmiogród, teren bardzo niekorzystny do prowadzenia jakiejkolwiek ofensywy, acz niezbędny do opanowania jesli chciało się odciąć wojska radzieckie w Bułgarii i Grecji. Bardzo ciężkie walki w Karpatach, na północnym odcinku ofensywy trwały cały miesiąc, jednak na południu ofensywa przebiegła na tyle sprawnie, że na początku września możliwe stało się podejście pod Bukareszt.
Niestety, wbrew planom francuskich wojskowych ofensywa nie przebiegła na tyle szybko, by uniemożliwić sowietom odwrót z Grecji. 15 września Armia Czerwona w zorganizowanym szyku opuściła Lizbonę, do której wkroczyła 48 dywizja zmechanizowana "Bem". Sprawna ewakuacja wojsk radzieckich zmusiła francuzów do bardziej ryzykownego szarpnięcia; natarcie w kierunku Plaven okazało się jednak połowicznym sukcesem; Sowieci w zorganizowanym szyku wycofali się do Warny, utrzymując kontakt z innymi armiami. Na początku października cała Rumunia i Bułgaria były już w rekach Francuzów, jednak nie udało się zrealizować założenia strategicznego, czyli unicestwienia sił całego frontu – tylko około 150 000 sołdatów Radzieckich zostało odciętych w Macedonii.

Front pod koniec października 1945​

Sprawne wycofanie się na dawna granicę Radziecko-Niemiecką umożliwiło Sowietom lepsze skonsolidowanie obrony; Krasna Armia została do tego wzmocniona oddziałami, które na przestrzeni lata dokonały interwencji w Finlandii, osadzając tam marionetkowy rząd Kuusinena, który natychmiast zresztą poprosił o włączenie kraju do wielkiej rodziny narodów związku radzieckiego. W listopadzie niewielka ofensywa Francuska w Mołdawii zmusiła Rosjan do oddania Jassów i Izmaiła, ale próba sforsowania Dniestru została odparta przy dużych stratach przez siły Frontu Ukraińskiego. Jednocześnie ofensywa na Białorusi, dowodzona przez marsz. Czujkowa przyniosła Sowietom zdobycz w postaci Suwałk i Białystoku.

W bitwie o Jassy zadebiutował stalowy potwór IS-2 - radziecka odpowiedź na francuskie ARL-44​

W listopadzie ponownie nastały morzy, co w połączeniu z wyrównanym stanem liczebnym na froncie groziło wojna pozycyjna, która była wysoce niepożądana we Francji. Stalin, przeciwnie, upatrywał w niej szansy na zwycięstwo, wiedząc, że potrzeba mu czasu na reorganizację, zaś jego rezerwy ludzkie znacząco przekraczają francuskie. Z tego tez powodu Francuzi zmuszeni zostali do powzięcia wspólnych kroków z Brytyjczykami
28 grudnia na Bałtyk wpłynęła siła, jakiej to morze jeszcze nie widziało – połączone siły Marine Royale i Royal Navy w sile 5 lotniskowców, 6 pancerników i kilkudziesięciu innych okrętów). 3 stycznia miasto Leningrad, kolebka rewolucji zostało niemal zrównane z ziemia potęznym nalotem lotniczym, w którym wzieło udział ponad 1000 maszyn sił zachodnich. W trakcie nalotów zginęło ponad 20.000, w gruzy obrócono główne ośrodki wojskowe, w tym port, gdzie zatoneł remontowane, przejęte po Niemcach okręty ("Admiral Graf Spee" "Schleswig-Holstein" "Scharnhorst" "Gneisenau"; Flota Bałtyku szczęśliwie znajdowała się wówczas w porcie Helsińskim). Następnego dnia w mieście wylądowało 30 tysięcy doborowych żołnierzy Francuskiej piechoty morskiej, którzy służyli jako eskorta dla trzech bardzo ważnych gości: bretońskiego posiadacza ziemskiego, dawnego syberyjskiego watażki i gruzińskiego księcia...

​

A oto nasz gruzinski książę...​

***********
Wojna z Ruskimi zaczyna mnie męczyć (szczególnie teraz, gdy w kazdej prowincji trzymają po 30-40 dywizji) i to chyba widać po treści. Dlatego na froncie wschodnim w nastepnym odcinku zajda decydujące rozstrzygnięcia. Stay tuned!

Nie ma odcinka od miesiąca. Aar zamykam . Zasady znasz.
M.