Litwa - AAR

Litwa – AAR

CK 1.04a + BugFix Mod v 4_6
Poziom trudności: trudny
Agresywność: szaleńcza


Ostatnimi czasy, postanowiłem napisać mój drugi AAR z gry w Mroczne Wieki, jako że pierwszy musiałem zakończyć z przyczyn ode mnie nie zależnych / format /. Długo nie mogłem się zdecydować, co do kraju, który poprowadzę aż wreszcie postanowiłem pogrzebać w plikach i przerobić jakieś państwo pogańskie na katolickie. Po długich namysłach zdecydowałem się na Litwę, jako że mam wielki sentyment do tego kraju, jeszcze z czasów EU2. Tyle tytułem wstępu, AAR czas zacząć:

Wprowadzenie
Gdy w sierpniu 1066 roku na tron księstwa Litwy wstępował 27-letni Antanas I nic nie zapowiadało zmian, jakie wkrótce miały nadejść na porośnięte gęstą puszczą tereny zamieszkane przez plemię Litwinów. Pierwsze oznaki zmian można było zauważyć już w październiku, gdy na dwór księcia przybyło poselstwo od arcybiskupa gnieźnieńskiego. Obecni przy spotkaniu dworzanie nie zdawali sobie sprawy z tego, iż książę sam zaprosił duchownych, aby omówić warunki, na jakich władca mógłby przyjąć wiarę w Jezusa Chrystusa i tym samym włączyć swe władztwo do kręgu kultury chrześcijańskiej. Jak się zdaje, rozmowy były trudne, ponieważ duchowni nalegali, aby książę w zamian za chrzest podporządkował się królowi polskiemu Bolesławowi. Książę jednak okazał się zręcznym politykiem i wynegocjował bardzo dobre dla siebie warunki, a mianowicie w zamian za chrzest zobowiązał się nie wchodzić w przymierza z plemionami pogańskimi a także krzewić nową wiarę wśród swego ludu. Ceremonia chrztu odbyła się 25 grudnia w nowo wybudowanej kaplicy, usytuowanej tuż obok książęcych zabudowań mieszkalnych. Ceremonii przewodniczył biskup krakowski Lambert. Zaraz po ceremonii nastąpiła uroczysta msza św., na której dokonano chrztu wszystkich dworzan i możnowładców znajdujących się w tym czasie na zamku. Jedynie księżna postanowiła pozostać przy swej dawnej wierze, przez co ten incydent wprowadził trochę zamieszania w szeregach dworzan i duchownych.



Po dokonaniu tak doniosłego aktu, jakim było wprowadzenie Litwy do grona państw chrześcijańskich, Antanas I postanowił, przy pomocy osadników polskich, którzy zaczęli osiedlać się w nowo powstających wsiach i miastach, zreformować kraj i usprawnić dopływ pieniądza do skarbca.
Sprawami skarbu, od czasów wstąpienia na tron księcia, zarządzał Erdenis, dworzanin o genialnych wprost umiejętnościach ekonomicznych / atrybut zarządzanie – 13 /. To właśnie on przygotował na początku stycznia raport dla księcia, który przedstawiał ogólną sytuacje w państwie: dochód miesięczny wynosił 15 grzywien srebra i pobierany był z trzech podległych księciu prowincji. On także sugerował, aby zwiększyć dochody poprzez budowę sieci nadleśnictw, które czuwałyby nad wyrębem drzew z nie przebytych puszcz, których duża ilość porastała ziemie Litwy. Drewno to następnie poprzez kupców z Polski i krajów Skandynawii wysyłano do Europy Zachodniej.
Proces tworzenia nadleśnictw i ogólne sprawy państwa zajęły księciu aż dwa lata.


Księstwo Litwy w początkach panowania Antanasa I

Pierwsza wojna
W sierpniu 1068 roku kraj ogarnęła powszechna radość. Powodem tej euforii były narodziny Svitrigaila, pierworodnego syna księcia, który gwarantował ciągłość dynastii. Antanas, widząc żonę i swego następcę w dobrym zdrowiu postanowił rozszerzyć swe włości kosztem plemienia Jaćwingów, którzy urządzali częste napady na kupców zmierzających z Polski na Litwę, wyrządzając tym samym szkody dochodom kraju. W październiku na tereny zamieszkałe przez Jaćwingów wkroczyła licząca 3500 żołnierzy armia litewska dowodzona przez samego księcia. Po krótkim oblężeniu zdobyto prowincję Nadrowia, jednak główne siły Jaćwingów zdołały się wycofać na południe. Po znalezieniu przewodników znających dobrze teren i uzupełnieniu zapasów książę skierował się na Warmię, chcąc jak najszybciej uzyskać wspólną granicę z królestwem polskim. Jednak obrońcy zamku trzymali się dzielnie i dopiero w lutym 1070 roku zdołano opanować całą Warmię. Teraz wystarczyło zdobyć stolicę Jaćwingów, Galindię, aby całe państwo pogan znalazło się w rękach litewskich. 11 kwietnia 1070 roku pod murami Galindii rozegrała się bitwa, która zadecydowała o losach Jaćwingów. Naprzeciw siebie stanęło 2400 rycerzy litewskich i 1400 wojowników pogan. Po wielo godzinnej walce na polu walki naliczono 1300 trupów pogan i tylko 350 Litwinów, w czym upatrywano wolę boską, która miała wspierać świeżo ochrzczonych żołnierzy księcia. Gród padł w grudniu, a w między czasie nadeszła radosna wiadomość, księżna urodziła kolejnego syna Vytenisa. Książę tuż po zajęciu miasta nakazał wojsku jak najszybciej dotrzeć do stolicy, gdyż chciał zobaczyć swego syna. Jednak w drodze powrotnej nadeszła wiadomość, która wielce skomplikowała sytuację księcia, a mianowicie plemię Sambii wypowiedziało wojnę i wtargnęło na północne tereny kraju. Antanas natychmiast nakazał forsowny marsz na stolicę Sambów, jednocześnie wysyłając posłańców do grodów obleganych przez pogan, aby utrzymały się za wszelką cenę pod groźbą srogiej kary. Sambowie zbyt późno rozszyfrowali zamiary Atanasa, w kwietniu 1071 roku padł ich główny gród, przez co musieli zgodzić się na włączenie do rozrastającego się księstwa litewskiego.
Niejako przy okazji Antanas zajął tereny na północ od Sambii zamieszkane przez plemię Memel, które po wyczerpującej wojnie z Republiką Gotlandii, nie miało sił przeciwstawić się nowym agresorom.

Po pierwszych podbojach książę przystąpił do reorganizacji swych włości, nadając Danucie Gryf, żonie wielce zasłużonego marszałka Lubantasa, który zginął podczas bitwy pod Galindią, tytuł hrabiny Galandii. W tym czasie narodził się również trzeci syn Antanasa, Dukantas.

Krucjata kurlandzka
We wrześniu 1073 roku Papież Anzelm ogłosił świętą krucjatę przeciw niewiernym, na którą do Ziemi Świętej udało się rycerstwo francuskie i włoskie. Książę chcąc również udowodnić swe przywiązanie do nowej religii postanowił wyruszyć na północ, do ziemi Semigalów i tam szerzyć Słowo Boże. W listopadzie armia licząca 3000 ludzi zaatakowała osady w prowincji Semigalia. Nie przygotowane do obrony grody po krótkim oblężeniu poddawały się prosząc o łaskę i miłosierdzie. W ten sposób do maja 1074 roku ziemie plemienia Semigalii znalazły się we władaniu Antanasa. Chcąc ostatecznie zabezpieczyć swe północne granice, postanowił zaatakować plemię Kurów zamieszkujące zachodnią część Kurlandii. Jednak, gdy rozpoczynał oblężenie ich stolicy, nadeszły do niego niepokojące wieści a mianowicie plemię Prus, wykorzystując litewskie zaangażowanie na północy zaatakowało Warmię i Sambię. I tym razem książę wykazał się sprytem, nakazał sprowadzić do Kurlandii wszystkie swoje rezerwy, dzięki czemu stolica Kurów upadła bardzo szybko. Teraz mając już wolne ręce Antanas przystąpił do ukarania pogan za podniesienie miecza na jego włości. Szybko uporał się ze słabo walczącymi Prusami, dzięki czemu już w maju 1075 roku mógł triumfalnie wjechać do swego grodu na Żmudzi. Zaraz po przyjeździe księżna urodziła córkę Giedre, co było tym dziwniejsze, że księcia nie było na zamku od roku. Jednak Antanas nie wdawał się w szczegóły tylko radował się z narodzin swej pierwszej córki. W październiku na zamku pojawili się dziwni duchowni, nie przypominali tych, którzy dziewięć lat temu nakłaniali księcia do chrztu. Teraz przybysze nosili białe płaszcze z czarnym krzyżem po środku. Jak się później okazało żądali oni od księcia przekazania im prowincji Pomerania, niedawno zdobytej na Prusach. Argumentowali oni, iż chcą tylko krzewić wiarę wśród pogan, ale książę delikatnie przy pomocy straży wyjaśnił im, że da sobie radę sam.

Koronacja
Udane podboje a także poważny wzrost prestiżu / 800 / spowodowały, że książę zapragnął korony królewskiej, aby jeszcze bardziej podkreślić swą wyższość nad innymi. Koronacja odbyła się 25 grudnia 1075 roku na zamku w Wilnie, w nowo powstałej katedrze. Koronacja zrobiła ogromnie wrażenie na zebranych, dzięki czemu prestiż władcy wzrósł jeszcze bardziej / do 1050 /.

Pierwsza wojna z Prawosławnymi
Antanas chcąc wykorzystać sprzyjającą sytuację polityczną, postanowił wypowiedzieć wojnę Udzielnemu Księstwu Połocka. W lutym na granicy z Połockiem, król Antanas zgromadził siły liczące 3500 ludzi. Zaraz po koncentracji wyruszył wprost na Połock, mając nadzieję, iż książę nie zdoła zebrać większej ilości wojska na czas. Kalkulację Antanasa spełniły się, choć nie do końca gdyż niespodziewanie do wojny przystąpiło Udzielne Księstwo Prońska, chcące przyjść z pomocą swym sojusznikom. Jednak Połock padł w sierpniu nie doczekawszy się pomocy od swych wasali i sprzymierzeńca a w październiku hrabia Jaćwież, nie widząc z nikąd pomocy zrzekł się tytułu hrabiowskiego w zamian za możliwość bezpiecznego opuszczenia oblężonego miasta. Po tych klęskach wypadki potoczyły się już szybko, armię Prońska idącą na pomoc Połockowi, rozbito na przedpolach Orszy a wojska połockie chcące odbić Jaćwież z rąk litewskich zostały rozgromione w krótkiej bitwie pod murami miasta. W tej sytuacji książę Połocka zgodził się na podpisanie pokoju, na mocy, którego zrzekał się praw do prowincji Połock i Jaćwież i dodatkowo zobowiązał się do zapłacenia kontrybucji w wysokości 120 grzywien srebra. Trzy dni później, w zamian za 38 grzywien srebra zgodził się na pokój sędziwy już książę Prońska. W ten sposób Królestwo Litwy powiększyło się o dość bogate prowincje, ale prestiż władcy ucierpiał na tym poważnie, głównie z powodu wysuwanych roszczeń.
Po tej wojnie książę nie chcąc rozpuszczać do domów swych wojaków, postanowił zająć ostatnie państwo pogańskie graniczące z Litwą a mianowicie Podlasie / Inflanty zajął już wcześniej ks. Prońska / będące wasalem Udzielnego Księstwa Halicz. Pretekstem do wojny było pojawienie się w obozie wojsk królewskich, Vsevolda, uciekiniera z Halicza, który twierdził, iż jest cudownie ocalonym prawowitym władcą Halicza.
W maju 1077 roku do Wilna nadeszły dwie wiadomości, jedna mówiła o narodzinach kolejnego syna króla, Viguntasa, który przyszedł na świat w Nowogródku a druga informowała lud Wilna o wojnie z księstwem Halicz, którą to wojnę król rozpoczął tydzień wcześniej.
Podlasie zostało zajęte dość szybko, bo w ciągu nie całych trzech miesięcy, jednak więcej problemów sprawiły główne siły Halicza. Dopiero po trzy dniowej walce król Antanas mógł rozpocząć oblężenie miasta. Pomimo zażartej obrony miasto padło w październiku a książę halicki musiał się zgodzić na przekazanie swych włości Vsevoldowi, który utworzył z nich hrabstwo Brześć.
Po tak długich i częstych wojnach król postanowił zreorganizować swe państwo a mianowicie podzielić je na trzy księstwa i domenę królewską. Żona króla Lawia, otrzymała tytuł księżnej Prus i zarząd nad prowincjami: Pomerania, Chełmno i Warmia; zasłużony dworzanin Gadivilas otrzymał tytuł księcia Kurlandii i zarząd nad prowincjami Kurlandia, Semigalia i Letgalia; ostatnią osobą była znana już Danuta Gryf, która do swego hrabstwa dołączyła prowincje Podlasie i otrzymała tytuł księżnej Podlasia.
Niestety nie obyło się bez wpadek, Zakon Krzyżacki patrzący pożądliwym wzrokiem na posiadłości litewskie, w końcu zrealizował swój plan i otrzymał od naiwnego księcia Kurlandii prowincję Letgalia, gdzie oczekiwał lepszych dni, kiedy będzie mógł rozszerzyć swe włości.

Królestwo Litwy

 

Część II

Lata 1078-83 król wykorzystał przede wszystkim do konsolidacji i umocnienia swego władztwa. Rozbudowa infrastruktury prowincji a także masowe nawrócenia, które miały miejsce w tym czasie, przyniosły spodziewane efekty; w grudniu 1083 roku dochód miesięczny wyniósł 45 grzywien srebra. Liczebność wojska również znacząco wzrosła i wynosiła w pod koniec grudnia 1083 roku 7000 zbrojnych.
Jednak w kwietniu do Wilna dotarła straszna wiadomość, księżna Prus i żona Antanasa, zmarła we śnie w swym zamku w Olsztynie w wieku 35 lat. Wśród ludu pojawiły się pogłoski, że królowa nie zmarła śmiercią naturalną. Król natychmiast zarządził półroczną żałobę narodową, nie wolno było organizować uczt i hucznych zabaw.
Władzę po matce w księstwie pruskim objął najstarszy syn pary królewskiej, Svitrigaila.

Każdy, kto choćby trochę znał króla widział, jak samotność i tęsknota za królową dręczy Antanasa. Aby zapobiec wpadnięciu króla w depresję lub chorobę, kanclerz Visvaldis ze Żmudzi podjął poszukiwania godnej następczyni zmarłej królowej. Po długich poszukiwaniach wreszcie w marcu 1085 roku król Ananas zaręczył się z córką króla Polski Bolesława, Pechną mającą dopiero 16 wiosen. Ślub odbył się 14 kwietnia w Katedrze Wileńskiej, a ceremonii przewodniczył specjalny wysłannik Papieża, Paolo Giani. Po tym małżeństwie prestiż króla i królestwa znacznie wzrósł, co wykorzystał kuzyn Antanasa, Algirdas poślubiając w lutym 1086 roku córkę króla Francji, Filipa Capeta, Antoinette.


Dwa miesiące później, w kwietniu król zdecydował się na wojnę z rosnącym w siłę Udzielnym Księstwem Połocka. Armia licząca 3500 ludzi skierowała się do hrabstwa Dźwina celem rozbicia silnej armii wasali księcia, a która to armia liczyła ok. 1500 ludzi. Bitwa rozegrana tuż przy granicy między krajami była jedną z łatwiej wygranych przez króla Antanasa. Powodem tego był brak koordynacji ze strony hrabiów, którzy pragnąc zdobyć sławę i prestiż działali na własną rękę. W rezultacie dwugodzinnej walki, armia hrabiów przestała istnieć a siły litewskie utraciły tylko 330 żołnierzy.
W tej sytuacji prowincja Dźwina poddała się po krótkim oblężeniu i Litwini skierowali się do nie bronionego hrabstwa Orszy, zamek upadł po półtorej miesiąca. Zapewniwszy sobie spokój na tyłach wojsk, Antanas postanowił wkroczyć w głąb księstwa i zdobyć stolicę państwa- Witebsk. Pod koniec sierpnia wojska litewskie przystąpiły do oblężenia zamku a w między czasie dotarła do nich wiadomość o wygranej bitwie, przez armię pozostawioną w Połocku dla ochrony granicy, nad księciem połockim, który sądząc, iż cała armia litewska znajduje się pod Witebskiem zamierzał zdobyć Wilno. Ta wiadomość wielce podbudowała morale Litwinów a z drugiej strony podkopała je u obrońców zamku, który upadł na początku grudnia. Pojmany książę połocki musiał się zgodzić na warunki Antanasa, a mianowicie zrzec się praw do hrabstw Dźwiny, Orszy i Witebska. Dodatkowo oddzielne traktaty pokojowe podpisano z poszczególnymi hrabiami. I tak hr. Dźwiny zrzekał się swej ziemi na rzecz króla i zobowiązał się zapłacić 125 grzywien kontrybucji. Prawie identyczny traktat podpisano z hr. Orszy. Królestwo litewskie powiększyło się o trzy bogate prowincje a co najważniejsze wojna ta ukazała potęgę Litwy, która teraz stała się głównym mocarstwem na terenach wschodniej Europy.


Litwa po wojnie z księstwem połockim

Po powrocie do Wilna, króla czekała radosna nowina a mianowicie królowa Pechna urodziła syna, któremu nadano imię Vytantas.

Litwini, naród potężny i dumny, przeżyli prawdziwy szok, gdy 9 maja 1087 roku dzwony w Katedrze Wileńskiej oznajmiły wieść straszną – król Antanas zmarł we śnie mając 48 lat. Natychmiast postanowiono, aby jak najszybciej sprowadzić do stolicy najstarszego syna Svitrigaila, dotychczas księcia Prus. Młody władca, bo zaledwie 17 letni, przybył do Wina 21 maja i już nazajutrz został koronowany na króla Litwy.
Nowy władca wiedział jak powinien pozyskać sobie wierność swych wasali, z których większość to jego bracia, przesyłając każdemu dar w wysokości 35 grzywien srebra, a także zmieniając zasady sprawowania władzy zwierzchniej, wprowadzając kontrakt feudalny.




Młody Svitrigaila, chcąc zapewnić tron swym synom postanowił pozbyć się swej żony Anele. Królowa pomimo młodego wieku i pięknej urody była osobą słabego charakteru. Ponadto mimo trwającego już dwa lata małżeństwa para nie doczekała się potomka, co sugerowało bezpłodność królowej. 10 czerwca 1087 roku, w królewskiej komnacie, słudzy znaleźli ciało Anele, noszące znamiona okrutnego morderstwa. Pomimo śledztwa wszczętego na rozkaz króla nie odnaleziono sprawcy.
Uwolniwszy się od swej nieudolnej żony, Svitrigaila podjął poszukiwania odpowiedniej kandydatki na nową królową. Wybór padł na córkę króla Nawarry, Catalinę Jimenez. Królowa w dniu ślubu miała 16 lat.
W sierpniu 1088 roku wielka radość przetoczyła się po ulicach Wilna, królowa urodziła chłopca, któremu nadano imię Visvaldis. Niestety już w październiku następca tronu odszedł z tego świata a śmierć syna wpędziła Catalinę w depresję.
Na domiar złego w maju roku następnego Polacy i sprzymierzeni z nimi Bizantyjczycy zaatakowali wasala Litwy – hrabstwo Brześć, najbardziej na południe wysuniętą część królestwa. Svitrigaila zdając sobie sprawę z olbrzymiej przewagi militarnej wroga postanowił nie interweniować po stronie swego wasala. W chwili podjęcia tej decyzji los hr. Brześcia został przesądzony. Stolica hrabstwa upadła we wrześniu a całą prowincję włączono do Królestwa Polski.
Kolejną nie zbyt optymistyczną wiadomością były narodziny córki Roze, gdyż król w tym czasie był już owładnięty myślą o przekazaniu swego królestwa synowi,a nie jednemu ze swych braci, którzy co jakiś czas podejmowali intrygi mające na celu usamodzielnienie się lub próby przejęcia władzy.
W styczniu 1091 roku na świat przyszła druga córka, Jerna, doprowadzając króla do stresu. Władca coraz częściej zastanawiał się czy aby brak męskiego potomka nie jest karą Boską za zamordowanie swej pierwszej żony.
Coraz bardziej przekonany o słuszności tego rozumowania, król postanowił odkupić swe winy i zorganizować krucjatę do Ziemi Świętej w celu odbicia Jerozolimy z rąk Saracenów.


Sytuacja polityczna w Ziemi Świętj w przededniu krucjaty

Krucjata wyruszyła z Połocka we wrześniu 1091 roku, w sile 3400 żołnierzy, i skierowała się w stronę Morza Czarnego. Poprzez Konstantynopol i Cypr wojska litewskie wylądowały wreszcie na ziemiach należących do Zakonu Templariuszy w kwietniu 1092 roku. Stąd niezwłocznie wyruszyły w kierunku Jerozolimy i nie napotkawszy oporu rozpoczęły oblężenie miasta. Pomimo bohaterskiej obrony, miasto upadło 3 czerwca 1092 roku pod naporem wojsk litewskich i królestwa Fatymidów.
Wyprawa do Ziemi Świętej i zdobycie Jerozolimy odbiło się w Europie głośnym echem, dzięki czemu już we wrześniu król Litwy został mianowany legatem papieskim.
Po powrocie do kraju Svitrigaila dowiedział się o niecnych zamiarach hrabiego Mińska, który korzystając z sytuacji nieobecności króla i połowy armii litewskiej w kraju, postanowił zagarnąć ziemie hrabiego Jaćwież oraz bogate miasto Połock. Pojawienie się 3-tysięcznej armii pod Mińskiem w styczniu 1093 roku spowodowało popłoch w wojsku hr. Mińska, który postanowił zebrawszy wszystkie swe siły uderzyć na oblegających. Bitwa była krwawa i długa, jednak ostatecznie udało się rozbić siły hrabiego, co miało niebagatelny wpływ na poddanie się Mińska w zamian za obietnicę gwarancji bezpieczeństwa mieszkańców miasta.
Litwa znów powiększyła się o bogatą prowincję, jednak można było wyczuć w powietrzu zbliżającą się wielkimi krokami wielką wojnę.

W maju 1093 roku Zakon Krzyżacki upadł pod naporem wojowników pogańskiego plemienia Estonii. Wydarzenie to było o tyle ważne, iż zlikwidowane zostało państwo zagrażające Litwie od północy a na jego miejscu pojawili się słabo zorganizowani Estonowie.
Inflanty od tej pory stały się powodem zatargów pomiędzy Litwą a Udzielnym Księstwem Połocka, które jeszcze raz w swej historii odbudowało potęgę kosztem Nowogrodu i Pskowa.
Gdy tylko w listopadzie 1093 roku udało się zawrzeć sojusz z Udzielnym Księstwem Perejesławia, Svitrigaila rozpoczął przygotowania do wojny z władcą Połocka.
Wojna wybuchła w lutym 1094 roku, gdy wojska litewskie rozpoczęły oblężenie Pskowa, ważnego ośrodka handlowego. W tym samym czasie wojska połockie ruszyły w kierunku Wilna, by jak najszybciej zdobyć stolicę Litwy. Manewr ten jednak się nie udał, jako że król w porę przejrzał plany księcia Połocka i zostawiając 200 ludzi pod Pskowem, wyruszył wraz z 4500 ludzi w kierunku Wilna. Bitwa rozegrana pod murami miasta była jak dotąd najkrwawsza, gdyż po stronie połockiego księcia poległo 2300 ludzi a Litwini stracili 860 zabitych.
Był to przełom w wojnie, Psków poddał się po niecałym miesiącu a Nowogród nawet nie próbował stawiać oporu. W tej sytuacji książę połocki zgodził się na rokowania pokojowe, które zakończyło podpisanie traktatu pokojowego w Pskowie, na mocy, którego książę połocki zrzekał się tytułu księcia połockiego, ale pozostawiał sobie tytuły księcia Pskowa i Nowogrodu, co mogło być powodem przyszłych konfliktów miedzy władcami. Jednak w chwili podpisywania pokoju Litwa była osłabiona / z jednej strony wojną, w której zginęło 1500 Litwinów a z drugiej strony rewoltą, która wybuchła na Pomorzu i Prusach / i nie mogła sobie pozwolić przy pustych zasobach skarbca na dalsze prowadzenie wojny w północnych częściach Rosji, które należały do księcia połockiego.


Litwa w 1095 roku

Post RappaR'a usunąłem, gdyż słowa "całkiem nieźle" nie wnoszą nic do tematu - posty 3 słowiowe i nie na temat będą usuwane -E