Mazowieckie dzieje - AAR.

​

Historia księstwa mazowieckiego, jako niezależnego państwa rodzi się po objęciu książęcego tronu przez Konrada I Mazowieckiego, który po ojcu otrzymał Mazowsze wraz z Kujawami, był także księciem krakowskim. Była to ziemia graniczna chrześcijaństwa, a do tego by zająć się*walką z pruskimi poganami i włączyć prusy w swoje ziemie, Konrad sprowadził Krzyżaków, nadając im ziemię Chełmińską.

Konrad I Mazowiecki​

Po śmierci, ziemię kujawską otrzymał w spadku Kazimierz I, a mazowiecką Bolesław I, który nie mając potomstwa, zapisał Mazowsze swojemu młodszemu bratu, Siemowitowi I który ginie w trakcie najazdu litewskiego na jego ziemie. Władzę na Mazowszem w postaci regenta przejmuję sojusznik Siemowita, Bolesław Pobożny z uwagi na to, że starszy syn Konrad II po najeździe dostaje się do niewoli a Bolesław II jest zbyt młody by sprawować władzę.

Po powrocie z niewoli, Konrad przejmuje władzę nad Mazowszem by później podzielić ją po uzyskaniu pełnoletności przez Bolesława II na dzielnicę płocką na której władzę*sprawował Bolesław i dzielnicę czerską którą rządził Konrad. Ten podział jednak nie satysfakcjonował Bolesława przez co wywiązał*się pomiędzy braćmi konflikt który znacznie wyniszczył Mazowsze, lecz mimo to, po swojej śmierci Konrad, przekazał całą ziemię swojemu bratu, z którym był w ciągłym konflikcie.

Linia piastów sprawujących władzę na Mazowszu ciągnęła się dalej. Wybitnym władcą okazał się Siemowit III który zreformował sądownictwo, administrację oraz rozbudował i umocnił zamki. To również on zjednoczył Mazowsze po rozbiciu na mniejsze księstewka i prowadził do usamodzielnienia się Mazowsza. Jednakże utworzył 2 dzielnice dla swych synów. Siemowit IV otrzymał dzielnicę rawską, a Janusz I dzielnicę warszawską. Dzielnica Siemowita powoli przechodziła do rąk Polski, Janusz I postanowił utrzymać swą niezależność, a księstwo Warszawskie przemianował z powrotem na księstwo Mazowieckie.

Dzielnica Siemowita IV i Janusza I​

Herb Księstwa Mazowieckiego został utworzony z herbów dwóch dawnych księstw : Warszawskiego i Czerskiego

Herb Księstwa Mazowieckiego.​

 

​

Mazowsze było od zawsze słabym miejscem do osadnictwa. Głównym tego powodem były wszechobecne bagna które nie pozwalały na uprawę ziemi, budowę dróg i miast. Kolejni władcy tych ziem, począwszy od regenta Bolesława Pobożnego zaczęli osuszać bagna, a ludzie coraz chętniej się na nich osiedlali. Aktualnie stolica liczy około 6 tysięcy poddanych.

Stolica księstwa​

Ziemie te nie nadawały się*na uprawę zbóż, lecz świetnie rosły na nich len i konopie, które pozwoliły na rozwinięcie przemysłu tkackiego. Siemowit III, ojciec obecnego władcy Janusza I, ze skarbca księstwa zafundował wiele maszyn potrzebnych do produkcji nici i tkanin. Dochody jednak były niewielkie a na posyłanie kupców do centr handlowych księstwa nie było stać.

Dochody księstwa​

Stan skarbca chciał poprawić Janusz I, a jedyną szansę widział w handlu. Postanowił więc zacząć reformować politykę handlową księstwa dając większe swobody handlarzom.
Początki zmian były jednak nieskuteczne, a ludzie zarzucali księciu brak kompetencji i dbanie o własne interesy. Książę jednakże się nie ugiął i postanowił nadal trzymać się kierunku który obrał, co spotkało się z niezadowoleniem podwładnych.

Polityka wewnętrzna



Reakcja na reformowanie handlu​

Stan skarbca nie pozwalał również na zatrudnianie wykwalifikowanych dworzan, jednakże niektórzy z nich dostawali szansę na dworach innych władców.

Dworzanie opuszczający nasze księstwo​

Polityka zewnętrzna jaką obrał ojciec Janusza I była oparta o utrzymywanie dobrych stosunków z sąsiadującymi państwami i pozostaniem krajem neutralnym w obliczu wojny sąsiadów. Janusz I przeją taktykę ojca, lecz dyplomata był z niego mierny. Nie pogarszał stosunków z ościennymi krajami, lecz także ich nie poprawiał. Jedynym sukcesem było zawarcie mariażu z Polską, co jednak kłóciło się z postanowieniem o neutralności, ale dawało szansę na polepszenie relacji.

Mariaż zawarty z Polską​

 

Wojna Zakonu o Pomorze.



Przeciwnicy Zakonu.​

Mistrz krzyżacki Konrad von Jungingen od początku swojego panowania nie krył się*z chęcią włączenia Pomorza do Zakonu. Odgrażał się również panom innych państw, żeby nie próbowały się wtrącać w jego interesy, co spotkało się z oburzeniem na wielu dworach, szczególnie na polskim. Skończyło się na pogróżkach, bo w tym samym czasie król Władysław II toczył wojny ze Złotą Ordą.

W końcu to co było nieuniknione się zdążyło. Pod wodzą Mistrza, wszystkie wojska zakonne wkroczyły na Pomorze. Sojusznicy Pomorza nie pozostali bezczynni i dołączyli do wojny z Zakonem. Po stronie Pomorza stanęło księstwo Meissen, Hanza, Ryga i Czechy. Krzyżacy też nie byli osamotnieni w tej wojnie. Królestwo Węgier postanowiło uszanować sojusz i to dzięki niemu wojska zakonne mogły spokojnie ruszyć na Pomorze, ponieważ król węgierski obiecał zatrzymać czeskie wojska wkraczając na Morawy, oczekując w zamian sporej ilości dukatów od Zakonu. Natomiast księstwo Moskwy i księstwo Tweru było objęte politycznymi zawirowaniami i nie były w stanie wysłać ani jednego oddziału wojska, ponadto moskiewskie księstwo było w stanie wojny ze Złotą Ordą.

Rycerz krzyżacki​

Wszystko szło zgodnie z planem Konrada. Węgry zajęły się wojskiem czeskim ( mimo tego, że to czeskie wojsko przystąpiło do ataku na węgierskie terytoria, to i tak cel został osiągnięty) a armia Zakonu przemaszerowała przez całe Pomorze zajmując wszystkie prowincje księstwa. Wojsko zaczęło oblegać już Lubekę, lecz już następnego dnia posłaniec powiadomił Mistrza, że muszą wracać. Początkowo Mistrz nie mógł uwierzyć w powód który ma zmusić go do powrotu, bo był nim atak wojsk ryskich, które podczas ataku Zakonu na Pomorze zdołały zgromadzić 2 regimenty regularnego wojska oraz zaciągnął 5 tysięcy najemników. Skąd na to pieniądze wzięło tak małe, nic nie znaczące państewko? Konrad sądził, że to Czeski władca sfinansował te wojsko, lecz był w błędzie, a kto faktycznie tego dokonał miał się dowiedzieć niebawem. Zakon podpisał więc pokój z Pomorzem przejmując Pomorze Tylne , żądając 46 dukatów i zerwania stosunków dyplomatycznych z księstwami Aachen, Baden, Saxe-Lauenburg, Meissen i Maklemburgią

Sytuacja na granicy Czesko-Węgierskiej.


Zawarcie pokoju z Pomorzem.​

Zanim wojska zakonne zdołały wrócić, ryskie wojsko zajęło Inflanty i Kurlandy a wojska obu krajów spotkały się na żmudzkich polach. Wieść o zbliżających się wojskach krzyżackich dotarła do ryskiej armii kilka dni przed bitwą, dzieki czemu mogli przygotować się*do niej i nie dać*się zaskoczyć wrogowi. Mimo tego, zostali rozgromieni przez o wiele lepiej wyszkolone i uzbrojone krzyżackie wojsko. Cała ryska armia zgromadziła się w Rydze, opuściła Inflanckie i Kurlandzkie zamki oddając je bez walki, a duża część najemników zdezerterowała. Oblężenie Rygi trwało niedługo, ponieważ nie mając żadnych szans miasto się poddało, a Zakon je zaanektował.


W tym samym czasie Czechy podpisały pokój z Węgrami powracając do porządku sprzed wojny, natomiast od Zakonu, zażądali oddania im Rygi. Było to strategiczne posunięcie przez czeskiego władcę, dzięki niemu zdobywając większą kontrolę nad Zakonem, który w niesamowicie szybkim tempie poszerzał swoje terytorium. Mistrz Zakonu nie miał innego wyjścia, musiał się zgodzić, bo z tak zdziesiątkowanym wojskiem nie mógł stawić oporu armii czeskiej.

Oddanie Rygi w ręce czeskie​

Wojna pomiędzy Polską a Złotą Ordą



Wojny toczone przez Ordę.​

Na samym początku należy podkreślić, że oprócz z Polską i oczywiście Litwą jako sojusznikiem, Orda prowadziła w tym samym czasie wojny z innymi państwami, były to Genua, Gruzja i Moskwa. Powód wypowiedzenia wojny Ordzie przez te państwa był banalny, mianowicie zagarnięcie ziemii kraju niegdyś potężnemu, a obecnie zrujowanego gospodarczo i militarnie przez słabych i ignoranckich chanów. Chan Temur Qutlugh Genghisid nie był*wyjątkiem, pokazał swoją słabość zaraz po wstąpieni na tron, dopuszczając do odłączenia chanatu syberyjskiego. Kolejnym, fatalnym w skutkach krokiem był atak na księsto litewskie, co po krótkim czasie doprowadziło do ataku wcześniej wymienionych państw.

Chan z fantazją godną Tatara, ruszył z dużą częścią wojska na Litwę, zostawiając tylko niewielkie oddziały zdolne co najwyżej do walki partyzanckiej, co wszak było bardzo wygodne dla nich, posługujących się wyśmienicie swymi łukami i mając szybkie i wytrzymałe konie. Wojsko chana szybko przedostało się ze wschodniej granicy Litwy na zachodnią, zajmując tylko jedną prowincję lecz skutecznie plądrując, paląc, gwałcąc, mordując napotkane wsie i miasta. Litewskie wojsko na próżno starało się ich powstrzymać, ponieważ tatarska armia unikała bezpośredniego starcia, co wychodziło jej znakomicie. Przedostali się*w końcu do Polski, a ich ofiarą stała się Lubelszczyzna. Lecz tutaj plądrowanie nie trwało długo. Ordyjska armia została pokonana dzięki otoczeniu jej przez wojska Władysława II, zapobiegając rozproszeniu tatarów, sprowadzając na nich nieznane im uczucie strachu i rozpaczy. Większość ich, zginęła w próbie ucieczki, ci bardziej odważni zasypywali gradami strzał polskie wojsko zabijając kilkuset słabiej uzbrojonych, lecz i tak podzielili los swych mniej odważnych pobratymców. Nie obyło się bez jeńców. Ci jednak wkrótce, po oddaniu ich Litwinom pożałowali, że nie zginęli w boju. A co się stało z chanem? Tego nikt nie wiedział, dopóki nie przyszła wieść, że pod watahą zbójów widziano go uciekającego na wschód mordując w zemście razem z watahą kolejnych Litwinów. Nie zdołano go jednak schwytać i uciekł do Złotej Ordy.

Uderzenie ordyjskiego wojska na Lubelszczyznę.​

Tam jednak czekały na niego wieści których się obawiał. Większość południa kraju było zajęte przez Polskę, Litwę, Genuę i Gruzję. Zdesperowany chan prosił o pomoc Ordy ze wschodu jednak te mu jej odmówiły. Wojska wroga posuwały się*coraz dalej, a Litwini na zdobyte przygraniczne prowincje sprowadzili osadników wcielając je tym sposobem we własne terytorium. Myśląc, że to już koniec Chan, zaczął popadać w obłęd, mordował własnych ludzi, którzy chcieli mu poradzić co ma czynić, lecz pewnego dnia przybyło do niego polskie poselstwo, które miało szczęście, zastając chana nadzwyczaj spokojnego. Posłańców odprawiono jeszcze szybciej niż przybyli, a efektem tego było zawarcie pokoju i zobowiązanie do płacenia 2,5 denarów trybutu miesięcznie do polskiego skarbca. Jak pokazały jednak kolejne lata, chan za nic miał swe zobowiązanie, nie dostarczając do skarbca Władysława II ani grosza.

Ordyjskie ziemie zajęte przez Polskę, Litwę, Genuę i Gruzję.


Podpisanie pokoju przez chana.​

Wojny na ziemiach Ordy toczyły się jednak nadal. Do wojny dołączyła ponadto Kara Kojunlu, atakując z południowego wschodu. Lecz co takiego skłoniło polskiego króla do zawarcia tak niekorzystnego pokoju? Wiedzieli to tylko nieliczni. Szlachcie oraz wojsku władca wymyślił jakieś zmyślone powody, przez co zaczęły krążyć różne niedorzeczne plotki, jednak tylko jedna z nich była prawdziwa. Jaka? O tym dowiesz się w kolejnym odcinku ;-)

Podsumowanie wojen​

- Przejęcie Pomorza Tylnego przez Zakon Krzyżacki
- Przejęcie Rygi przez Czechy
- Zasiedlenie i wcielenie do terytorium Litwy dwóch granicznych ordyjskich prowincji.

Zmiany na mapie po wojnach. (Rozjaśniony obszar)


Dwór mazowiecki​

Kiedy wokół szalały wojny, zbierając swe żniwo od morza bałtyckiego po czarne, Mazowsze pozostało jednym z nielicznych miejsc w którym od wojny nie zginą nawet zając. Mało tego, że był spokój, to na dodatek rozwiązał*się najbardziej palący problem na książęcym dworze. Mimo sielskiej atmosfery, książę nie próżnował, ciężko pracował niemal każdej nocy, a była to praca już nie na jego lata (już 50 lat na karku miał), lecz w końcu zebrał*plon swojej pracy. Księżna nie chciała rozgłosu i zdradziła ten sekret tylko najbliższym osobom, lecz już kilka dni później wieść ta stała się jedynym tematem rozmów w całej Warszawie. Sądzono, że to plotka, myślano, że książe, lub księżna jest bezpłodna. Wszelkie wątpliwości rozwiał po kilku miesiącach gest księcia, który urządził trzydniowe wielkie przyjęcie, i zwolnił wszystkich z miesięcznego podatku po tym jak urodzone dziecko okazało się zdrowe.

Narodziny następcy tronu!​

Teraz Janusz będzie mógł przystąpić do dalszych reform, które są równie potrzebne Mazowszu, jak dziedzic tronu. Wcześniej zostały one zahamowane, ponieważ co poniektórzy, a szczególnie arystokracja mająca już plany co do tronu w razie wygaśnięcia dynastii, której zależało na destabilizacji kraju, oficjalnie przeciwstawiła się*reformom księcia, twierdząc, że nowe prawa to herezja. Książę zignorował ich.

Odrzucenie żądań przez księcia.​