Między Cesarstwami - Chorwacki AAR

Witam.

Zainspirowany najnowszym AARem Tjorda zdecydowałem się odkurzyć swoją kopię CK i spróbować swoich sił w pisaniu czegoś innnego niż AAR do HoI. Wahałem się między Serbią, Bułgarią, Gruzją i Chorwacją. Bułgaria odpadła jako pierwsza - za dużo grzebania w savach. Serbia nie oferowała, moim zdaniem, wielkich perspektyw a Gruzja została w ciągu 10 lat zjedzona przez pogan. W rezultacie została tylko Chorwacja.

Tyle tytułem wstępu, zaczynajmy! Może tym razem mojego sava nie trafi tzw. szlag... Chyba mając trzy kopie w trzech różnych folderach można być bezpiecznym...

Aha, jeszcze jedno. Gram na CK 1.04 + BugFix Mod, poziom trudności normal/normal. Nazwy postaci zostawiam w oryginalnym brzmienu, chyba że będę na 100% pewny jak je przełożyć.

___________________________________________________________________________

Bałkany Anno Domini 1066

Jest Boże Narodzenie 1066 roku. W Opactwie Westminster w Londynie koronuje się na króla Anglii młody William I Zdobywca - zwycięzca spod Hastings, ostatnia osoba, której udało się dokonać inwazji na Wyspy Brytyjskie.

Tymczasem niemal 2000 kilometrów od Londynu, na drugim końcu Europy, król Chorwacji, Petar Kresimir Trpimirovic IV odsypia długą noc po wieczerzy wigilijnej. Nie jest młody - chociaż od koronacji w roku 1058 minęło zaledwie kilka lat, król na na karku już czterdzieści sześć wiosen. Mimo swojego wieku jest wciąż pełen energii. Gdy tylko zakończy się okres Bożego Narodzenia, Petar rozpocznie realizację swych planów. Nie szuka jednak zwady. Zadje sobie on jednak sprawę, że jego wciśnięte między Bizancjum, Niemcy i Węgry królestwo nie jest znaczącym graczem na scenie politycznej Europy.

Władca Chorwacji upatruje swojej szansy na południu. Nie tak dawno potężny najazd Mahometan zajął Afrykę, wyspy Morza Śródziemnego i Iberię. Wkrótce jednak po klęsce zadanej przez Karola Młota pod Poiters ogromne imperium Arabów zaczęło słabnąć. Gdyby tylko udało się znaleźć sojuszników na tyle potężnych, aby rzucić wyzwanie wyznawcom Allaha, Chorwacja mogłaby rozpocząć podboje...

król Petar Kresimir Trpimirovic IV


Szukając sojuszników

Już pierwsze dni stycznia roku 1067 przyniosły dobre wieści. Propozycje sojuszu przynieśli wysłannicy z południowowłoskiego księstwa Apulii oraz od samego cesarza Bizantyjskiego. Dzięki sprawnym działaniom nadwornego kanclerza udało się podpisać porozumiania. Od tego momentu głowa rodu Trpimiroviców poczuła, że może spać spokojnie. Nikt, nawet jeśi jest najgorszym heretykiem, nie ośmieli się wystąpić przeciwko człowiekowi wspieranemu przez powszechnie czczonego cesarza.

Równolegle król prowadził poszukiwania żony. Po raz kolejny sprzyjała mu Fortuna: podczas jednej z wizyt na dworze króla Węgier jeden ze sług wypatrzył kobietę w wieku króla. Wedle zachowanego do naszych czasów listu owego sługi do króla była to "dziewica niestara, o przyjemnej powierzchowności". Zainteresowany tą wiadomością król natychmiast wybrał się do Pesztu, gdzie odnalazł ową kobietę wśród świty młodego króla Salomona Arapada. Anastazja Rurykowiczówna, bo tak się ona nazywała, zgodziła się zostać żoną Petara. Pod koniec miesiąca w zadarskiej katedrze odbył się ślub.

Królestwo Chorwacji AD 1066


Krucjata Śródziemnomorska

W maju 1067 roku cesarz Konstantinos zarządził rozpoczęcie krucjaty przeciwko niewiernym okupującym Sycylię. Regimenty cesarskiego wojska załadowały się na okręty w Konstantynopolu i wyruszyły na Morze Śródziemne. Gdy wiadomość o tym dotarła na dwór chorwacki, król Petar rozkazał rozpoczęcie przygotowań do krucjaty. Pomimo głosów sprzeciwu, pochodzących między innymi od królewskiego bratanka, następcy tronu i marszałka w jednej osobie, Stjepana, regimenty z Zadaru i Splitu zaokrętowały się i wypłynęły na Adriatyk.

We wrześniu osiągnięto cel; dwa tysiące wojów chorwackich wylądowało w mieście Trapani. Po krwawej bitwie udało się rozbić wojska Mahometan i rozpocząć oblężenie. W tym samym czasie na wyspę dotarły wojska cesarza Konstantinosa. Dwie armie, liczące razem sześć tysięcy wojowników z łatwością przejęły kontrolę nad oblężonymi grodami Trapani (fort padł w lutym 1068) i Syrakuzy.

Gdy sojusznicy odpoczywali po zwycięskiej inauguracji krucjaty i szykowali swoje wojska do dalszych podbojów, nadeszło nawa wiadomość: oto władcy włoskich księstw Piza i Genua zdecydowali się dołączyć do krucjaty, wysyłając swoje wojska do Afryki! Uskrzydlony tą wiadomością król Trpimirovic postanowił rozszerzyć swój udział w wojnie: wypowiedział wojnę zarówno zajmującemu Tunezję emiratowi Ziridem jak i szejkanatom Sycylii i Palermo. Błyskawiczna ofensywa chorwacka zajęła obydwa wyspiarskie forty, podczas gdy Tunezyjczycy zostali zmuszeni do walki z Włochami. W rezultacie do lipca 1069 upadły wszystkie walczące z Chrześcijanami emiraty.

Podział łupów był następujący:
Chorwacja: Sycylia Arabska (dawne szejkanaty Palermo, Trapani i Sycylii)
Bizancjum: Malta, Syrakuzy
Piza: Bizerta

Sycylia po Krucjacie Śródziemnomorskiej


List metropiloty Tihomira do króla Petara (datowany na grudzień 1069):

Metropolita Tihomir zmarł we śnie w styczniu 1069.

 

Triumf

Powrót króla Petara i marszałka Stjepana stał się czymś, co dzisiaj nazwalibyśmy "wydarzeniem medialnym". Gdy tylko obserwatorzy z wież portowych w Zadarze zameldowali o flotylli chorwackich okrętów zmierzającej w stronę wybrzeża, w całym mieście zapanowało poruszenie. Mieszkańcy wybiegli na ulicę, zaś garnizon miasta rozpoczął przygotowywanie ścieżki biegnącej od portu do samego pałacu. W chwili, gdy pierwsze okręty przybiły do brzegu, cała trasa pochodu była już gotowa.

Wedle zachowanych kronik, na czele defilady szli wodzowie zwycięskich armii. W lśniących zbrojach, na zdobycznych koniach, każdy z nich wyglądał jak Cezar wracjający z Galii. Za nimi ciągnęły się kolumny wojska, przeplatane grupami saraceńskich jeńców. Nie było ich wielu; w przypływie euforii po zdobyciu muzułmańskich fortu oblegający, kierowani podsycaną przez księży nienawiścią do "saraceńskich bestii", najczęściej dokonywali rzezi załogi. Tym nie mniej, widok tych nielicznych cudzoziemców wystarczył, aby wywrzeć na mieszkańcach niezatarte wrażenie. Na końcu pochodu powoli toczyły się wozy wyładowne zdobyczną bronią, złotem oraz zbrojami. Misternie zdobione hełmy, lekkie a niezniszczalne kolczugi, miecze wykute ponoć jeszcze przez rzymskich mistrzów, a zdobyte przez pogan podczas wojen w Iberii, wszystko to lśniło w promieniach południowego słońca.

Tak, król Trpimirovic mogł być z siebie dumny. Pierwszy krok na drodze Chorwacji ku potędze został wykonany. Był pewien, że gdy wiadomość o triumfie Krucjaty rozejdzie się po świecie, zyska szacunek i respekt całego chrześcijańskiego świata. Pozostało tylko czekać...

Lata spokoju

Niewiele rzeczy działo się w latach 1069-1076. Władca Chorwacji poświęcił ten czas na rozbudowę swojego państwa. Dążąc do maksymalizacji zysków dbał o odpowiedni rozwój sieci drogowej, systemu nadleśnictw i tartaków a także o rozbudowę kopalni. Ryzykownym posunięciem było obniżenie dziesięcin, jednakże udało się uspokoić duchowieństwo poprzez sprowadzenie do kraju relikwiarzy ze szczątkami świętych.

W ciągu zaledwie kilku lat małe królestwo stało się porównywalne pod względem zamożności z potężnymi Węgrami, nad którymi posiadało jednak ogromną przewagę w postaci swobodnego dostępu do morza. Nie licząc epidemii ospy i duru brzusznego, które wybuchły na Sycylii i trwały odpowiednio od września 1080 do lutego 1081 i od listopada 1081 do stycznia 1083, nic nie zakłócało spokoju.

Jednakże sytuacja na świecie zaczęłą się powoli zmieniać. Wkrótce po zakończeniu Krucjaty Śródziemnomorskiej do Zadaru przybył posłaniec z hiobową wieścią: cesarz Konstantinos nie żyje, a jego następcą został były książe Serbii. Oznaczało to koniec podpisanego w 1067 sojuszu chorwacko-bizantyjskiego. Udało się jednak zawrzeć sojusz ze wsławionym w walce z Saracenami włoskim państwem-miastem, Genuą. Odnowiono również pakt z nowym księciem Apulii (Poprzedni zmarł we wrześniu 1076 roku.).

Sprawy dynastii

Małżeństwo Petara z Anastazją było udane. Z drugiej jednak strony, para ta lata świetności miała już za sobą. Ich jedynym dzieckiem była dziewczynka, Neda. Urodzona w 1078 roku, Neda Trpimirovic odebrała solidne, dworskie wykształcenie. W 1080 roku została wydana za hrabiego Genewy.

Z braku synów na czoło kolejki do tronu wysunął się Stjepan, bratanek króla. Sprawny wojownik, ale kiepski dyplomata, Stjepan nie wydawał się być najlepszym możliwym kandydatem. Co gorsza, jego żona zmarła w 1076 roku, podczas porodu. Wydarzenie to wstrząsnęło marszałkiem i w efekcie wpędziło go w ciężką depresję.



Jego syn, Slavich, odziedziczył po ojcu talent wojskowy. Był również o wiele sprawniejszym zarządcą i dyplomatą. Niestety, w 1078 roku zapadł na tajemniczą chorobę. Nie chcąc dopuścić do zakończenia dynastii Trpimiroviczów po śmierci Slavicha, król Petar dołożył wszelkich starań, aby znaleźć mu żonę. Ostatecznie, w lipcu 1082 roku odbył się ślub z Emmą von Sayn, dziewicą "dobrotliwą, aczkolwiek chorowitą".

 

Ekspansja

W lutym 1086 roku na dwór Petara dotarła wieść o śmierci sędziwego papieża, Anzelma z Lukki. Wedle posłańca, głowa Kościoła odeszła w sposób jak najbardziej naturalny, jednak już w kilka dni potem odwiedzający Zadar podróżnicy przywieźli ze sobą plotki, jakoby za śmierć papieża odpowiadał saraceński zamachowiec.

Pogłoski te trafiły na żyzny grunt - w Chorwacji pełno było jeszcze weteranów Krucjaty Śródziemnomorskiej, marzących o ponownym wzbogaceniu się na wojnie z niewiernymi. W efekcie król Petar zgodził się, za błogosławieństwem nowego papieża, Amadeusza von Naunberga, zorganizować kolejną wyprawę przeciwko Muzułmanom w Afryce.

Pod koniec miesiąca piersze okręty wypłynęły z Zadaru i Splitu. Po krótkim postoju na Sycylii dwie armie, pod dowództwem marszałka Stjepana i króla Petara wylądowały na wybrzerzu dawnej Kartaginy.

Do końca sierpnia 1086 roku udało się zdobyć fort Gabes. Oszołomieni skalą zwycięstwa i zdobytych skarbów Chorwaci ruszyli na północ, w kieruku fortecy Kairman. Tutaj czekała ich jednak niemiła niespodzianka - pomimo przewagi liczebnej Chrześcijan wojska arabskie zadały im druzgoczącą klęskę. Marszałek Stejpan cudem wydarł się z matni, razem z garstką wiernych rycerzy.

Na szczęście druga armia chorwacka, pod dowództwem króla Trpimirovica natychmiast wyruszyła z odsieczą, rozbiła wojska saracenów i przystąpiła do oblężenia Kairmanu.

Do końca roku udało się pokonać wszystkie niechrześcijańskie wojska w Kartaginie, która została podzielona pomiędzy Chorwację i sprzymierzoną z nią Genuę. Nowopowstały tytuł księcia Kairmanu został przekazany najmłodszemu z Trpimiroviców, Slavichowi.

Chorwacja Anno Domini 1088


Ostatnie lata

W 1089 roku na dwór w Zadarze dotarła wieść, która wstrząsnęła sędziwym już Petarem - jego jedyna córka, Neda, zmarła. Wydarzenie to zmieniło króla; z aktywnego człowieka i gorliwego chrześcijanina stał się zamkniętym w sobie introwertykiem. Władzę w państwie, nie bez milczącej zgody monarchy, zaczął powoli przejmować Stjepan.

W lutym (czy ktoś zauważył, że WSZYSTKO w mojej grze dzieje się w lutym?) 1093 roku książe Apulii najechał sąsiadujące z jego włościami księstwo Kapuii. Mając nadzieję na zdobycze terytorialne we Włoszech, Petar zgodził się na dołączenie Chorwacji do konfliktu. Nie było mu jednak pisane ujrzeć owoce tych działań.

W sierpniu 1093 roku król Petar IV Trpimirovic, król Chorwacji zmarł w wieku 73 lat w swoim pałacu w Zadarze. Zgodnie z obowiązującym prawem, schedę po nim przejął Stjepan I Trpimirovic.

 

Co na Bałkanach? Nieciekawie - król szykuje się do egzaminu po III klasie gimnazjum i nie bardzo ma czas na cokolwiek poza szkołą i TIE Corps... ;(

Sorki za tak krótki update, jutro postram się skrobnąć coś jeszcze.

_____________________________________________________________

Panowanie Stjepana I Trpimirovica

Pierwszym krokiem nowego króla było zawarcie szeregu sojuszy. Zdolności dyplomatyczne samego Stjepana były raczej mizerne, jednak dzięki wyznaczonemu jeszcze przez Petara kanclerzowi udało się podpisać obustronne układy z włoskimi metropoliami: Genuą i Apulią, oraz z samym cesarzem Rzeszy.

Po zabezpieczeniu Chorwacji na arenie politycznej, król Stjepan rozpoczął rozwój infrastruktury. Zarządzono budowę systemu pocztowego, który usprawniłby działanie rozdętej do granic możliwości administracji państwowej. Szczególnym problemem okazała się być kwestia Sycylii, gdzie, wedle zachowanych fragmentów kronik prowadzonych przez zakonników i misjonarzy, muzułańskie bandy były w stanie zrabować nawet do 40% złota. Nowy system, choć nie wyeliminował strat, to jednak zmniejszył je niemal o połowę.

Pod koniec roku 1095 rozpoczęto modernizację fortecy Zadar. Inwestycja ta pochłonęła ogromną (nawet jak na stosunkowo bogate państwo, jakim była Chorwacja) część funduszy, ale nikt nie miał wątpliwości, że okres współpracy między Chorwacją a Bizancjum zakończył się wraz ze śmiercią Petara i że system podobnych fortec może okazać się zbawienny w razie wybuchu wojny na Bałkanach.

Król Stjepan nie ujrzał jednak efektów swojej pracy. Zmarł w lutym (znowu luty?! :? ) 1096 roku, w wieku 54 lat. Jego następcą został hrabia Kairmanu, Slavich I Trpimirovic.


Slavich I Trpimirovic

 

Tomoesopo: Wiem... Ale postanowiłem podwziąść pewne środki, dzięki którym następców raczej nie zabraknie.

Asander: Dzięki!

_____________________________________________________________

Lata niepokoju

Po przybyciu z Kairmanu Slavich zastał kraj zupełnie innym niż zapamiętał go z czasów młodości na dworze króla Petara; nagła śmierć Stjepana wywała falę niepokoju. Wielu hrabiów wahało się, czy poprzeć schorowanego i pozbawionego spadkobierców Slavicha.

Sam król, chociaż niemal pozbawiony zdolności do działania przez postępujące zapalenie płuc, nie stracił jasności umysłu. Jednym z pierwszych jego kroków było usunięcie co po niektórych doradców i zastąpienie ich ludźmi, którzy wiernie służyli u jego boku w Afryce. Jednym z nich był były dworzanin emiratu, Muhamud Omar, który pomimo pozostania przy wierze w Proroka złożył przysięgę wierności Slavichowi. W Kairmanie osadzono dotychczasowego metropolitę zadarskiego, Vladimira, który zobowiązał się szerzyć chrześcijaństwo wśród Arabów.

W sierpniu 1096 roku przez Chorwację przetoczyła się zadziwiająca wieść: król zdecydował się zrezygnować z wiekowego prawa sukcesji, zastępując je wolną elekcją. Nietrudno przewidzieć, że wywołało to żywą reakcję możnych. Magnaci w całym kraju poczęli zastanawiać się, jak wykorzystać zaistniałą sytuację na swoją korzyść. Na rezultat nie trzeba było długo czekać.

Bunt

Rebelia wybuchła nim zakwitły pierwsze wrzosy. Bernardin Subics i Visarion Kosaca, hrabiowie Hercegowiny i Kozory, zawiązali przymierze mające na celu obalenie Trpimiroviców. W październiku 1096 roku wojska króla dowodzone przez marszałka Dawida oraz Muhamuda Omara starły się w Hercegowinie z wojskami buntowników. Trwająca trzy dnie i noce bitwa zakończyła się klęską powstańców.

Druga bitwa, stoczona koło miasta Senj, przyniosła ostateczny triumf nad armiami Subicsa i Kosacy. Wierne Slavichowi wojska przystąpiły do oblężenia zbuntowanych twierdz na początku Anno Domini 1097.

W lutym 1098 roku, po wyjątkowo krwawym szturmie, padła Kozora oblegana przez armię Omara. Na nowego hrabię wybrano Andrija Trpimirovica, pochodzącego z bocznej gałęzi rodu.

Do sierpnia tego samego roku zajęto również Hercegowinę. Na na nową hrabinę prowincji wybrano Kerę al-Jabir, przechrzczoną potomkinę rodów arabskich. Rebelia została zdławiona a wasale przekonani do nowego monarchy, jednak przyszłość wciąż pozostawała nieodkrytą kartą...


Mahmud Omar, zdobywca Kozory

 

Krucjata Afrykańska

Początek XII wieku zbiegł się z ogłoszeniem przez papieża krucjaty do ziemii świętej. W specjalnej encycklice zaapelował o jak najszybsze przygotowanie wyprawy i udzielił błogosławieństwa wszystkim przyszłym krzyżowcom, obiecując im wieczną nagrodę w raju.

Wiadomości te wywołały poruszenie na dworze chorwackim. Z jednej strony, Slavich oraz jego chrześcijańskcy doradcy chcieli jak najszybciej zorganizować wyprawę przeciw Saracenom. Dążenia te popierał arcybiskup Kairmanu, Vladimir. Z drugiej jednak strony, opór stawiali muzułmańscy dworzanie, skupieni wokół Mahmuda Omara. Po długich i burzliwych debatach i licznych intrygach katolikom udało się jednak przekonać - lub usunąć - swoich oponentów. Droga do wojny stanęła otworem. Co ciekawe, pomysł krucjaty zdobył zwolenników również wśród Berberów - jednym z nich był sam Mahmud Omar.

Zanim jednak armia Chorwacji mogła ruszyć na krucjatę, konieczne było preprowadzenie kilku reform, dzięki którym Slavich mógłby być pewnym, że po powrocie jego wojska nie zastaną kraju rozerwanego płomieniem wojny domowej. W tym celu wprowadzono prawo kontraktu feudalnego, które oddawało część władzy w ręce możnych. Rozpoczęto również rozbudowę fortecy Split, tak aby w razie wojny broniła ona głównego traktu prowadzącego do Zadaru.

Po dwóch latach reformy zaczęły przynosić rezultaty - wojska Slavicha zostały zasilone przez rycerzy i ciężkozbrojnych z całej Europy, a myśl o ewentualnym buncie raz na zawsze wywietrzała z umysłów możnych. Na początku lipca 1103 roku potężna flota chorwackich okrętów opuściła Zadar, kierując się w stronę Sycylii.

We wrześniu tego samego roku ogromna, licząca 3500 żołnieży armia chrześcijańska opuściła terytorium Arcybiskupstwa Kairmanu, rozpoczynając wojnę zwaną przez potomnych Krucjatą Afrykańską.

Zwycięstwo za zwycięstwem

Pierwszym starciem z Saracenami była bitwa o Dżerbę, miasto położone na południe od Kairmanu. Krótka potyczka zakończyła się porażką muzułmanów i rozpoczęciem oblężenia fortu, który padł w marcu 1104 roku. Tym samy przestał istnieć Szejkanat Dzerby, którego ziemie włączono do Arcybiskipstwa.

O wiele większa bitwa rozegrała się koło Medżerdy, miasta położonego na wschód od Tunisu. Ponad dwuipółtysięczna armia katolicka dosłownie zmiotła z powierzchni ziemii 700 Saracenów. Triumf ten znacznie umocnił morale Chorwatów i przeraził muzułmanów - nikt, poza wasalami Królestwa Tunezji nie ośmielił się wystąpić z pomocą napadniętym Berberom.


bitwa o Medżerdę

Medżerda upadła w pierwszych dniach Anno Domini 1104. Niestety, sukcesu tego nie doczekał dowódca armii chorwackiej, arcybiskup Vladimir, który zmarł na febrę w dzień świętego Sylwestra. Jego następcą został Boric z Zadaru.

Do końca 1104 roku upadły forty Bidżaja, Atlas Tellski i Konstantyna. Podczas bitwy o to ostatnie miasto miało miejsce wydarzenie, które dało Arabom iskierkę nadzieji - zginął marszałek Omar. Na szczęście, wszelki opór w Konstatnynie został złamany do końca stycznia 1105 roku.

W czerwcu 1105 roku, po upadku fortu Annaba, ogłoszono koniec Krucjaty - w rękach Chorwackich znalazła się znaczna część Afryki Północnej, a potęga Arabów wydawała się być raz na zawsze zmiażdzona. Slavich, najsłabszy fizycznie król w historii kraju, dokonał rękami swych ludzi największego w niej podboju.


Chorwacja Anno Domini 1105

Inne wydarzenia:
VII 1099 - Umiera mistrzyni szpiegów, Anastazja Rurykowicz. Jej następczynią zostaje Keratza Ali, dworzanka Slavicha z Kairmanu.
VI 1103 - Umiera żona Slavicha, Emma von Sayn. Papież ogłasza jej beatyfikację.
I 1105 - Na Sycylii zaczyna się szerzyć herezja; udaje się ją wytępić bez większych konsekwencji.

 

Grochu: Aktualnie dziedzicem jest Andrija Trpimirovic, kuzyn Petara, jeśli dobrze pamiętam, więc chociaż nazwisko przetrwa.

A to zielone to (niestety) ziemie Genui. Chociaż, Polska w Tunezji... To by było to

BTW, dzięki za ocenę, postaram się ją poprawić 8)

W następnym updatcie postaram się zamieścić jakąś mapkę Europy.

[ Dodano: Wto Maj 03, 2005 1:59 pm ]
Ku potędze

Po zakończeniu Krucjaty znacznie wzrósł prestiż Slavicha i rodu Trpimiroviców. Chorwaci, jako pierwsi w Europie, zorganizowali pełnowymiarową wyprawę przeciw Saracenom - i odnieśli miażdżące zwycięstwo. Dodatkowe wrażenie wywierał na ludziach fakt, że za organizacją Krucjaty Afrykańskiej stał człowiek słaby i schorowany - wielu chrześcijan uważało, że to dowód na Boską Interwencję.

Po powrocie z Afryki Slavich zajął się reorganizacją ziem w Afryce. Podczas wojny jeden z jego wasali, Dawid Arapad z Węgier, wziął w posiadanie ziemie w prowincji Konstantyna (Dzisiejsza Algieria). Niestety, zgodnie z obowiązującym prawem wolnej elekcji, ziemie te miał przejąć po śmierci Dawida jego brat - król Węgier. Na szczęscie Dawid, wybitny strateg i dzielny wojownik, zgodził się oddać te ziemie Slavichowi w zamian za zwolnienie z przysięgi wasalnej. Obydwa tytuły Dawida trafiły ostatecznie do Arcybiskupa Kairmanu.

W pierwszą rocznicę zakończenia Krucjaty ogłoszono przyjęcie przez Slavicha dwóch nowych tytułów - księcia Chorwacji i Konstantyny. Odbyło się to na ogromnym bankiecie, na którym obecni byli cesarz Bizancjum, papież oraz cesarz Niemiec.

W grudniu 1106 roku miała miejsce tragedia - zmarła żona Stjepana I, Jadwiga Vukic. Papież z miejsca ogłosił jej beatyfikację, a Slavich ogłosił dwumiesięczną żałobę za swą macochą.

W październiku 1109 roku zarządzono rozpoczęcie budowy fortecy Senj, która miała bronić wysuniętych najbardziej na zachód włości Slavicha.

W 1111 roku Slavich był już niemal wrakiem człowieka. Wyniszczony przez chorobę, pozbawiony sił fizycznych, zaczął tracić również poczytalność. Władzę stopniowo przejmował Andrija Tripimirovic, książe Slawonii i następca tronu. Z jego inicjatywy też rozpoczęły się próby uzyskania wpływów we Włoszech. Najlepszym celem wydawało się być maleńkie Hrabstwo Salerno. Osobę jego władcy łączyły jednak sile więzi z gubernatorami Wenecji i Genui - dwóch państw-miast, z którymi nie należało zadzierać. Wymyślono więc podstęp.

W listopadzie 1111 roku do pałacu hrabiego Salerno wdarł się zamaskowany mężczyzna. Zasztyletował dwóch strażników, po czym ruszył biegiem przed siebie, kierując się do kwatery hrabiego. Na szczęście, łucznik ze straży przybocznej władcy zabił zamachowca, gdy ten próbował wywarzyć drzwi do sypialni hrabiego.

Emocjonująca wizja - chociaż najprawdopodobniej nieprawdziwa. Wiele rzeczy, w tym fragmenty kronik, wskazuje na to, że zamochowiec zginął już przy próbie przekroczenia granic miasta. Tak czy inaczej, nigdy nie poznano jego tożsamości.


Hrabia Salerno - niedoszła ofiara zamachowca.

Ale znał ją Andrija Trpimirovic. Tak się składa, że to z jego (i Slavicha) kiesy opłacony był skrytobójca. Było dla niego oczywiste, że po śmierci Abelarda przestaną obowiązywać układy Salerno z Genuą i Wenecją - a droga do inwazji stanie otworem.

W marcu 1112 roku Andrija i Slavich wysunęli roszczenia odnośnie Salerno i rozpoczęli przygotowania do wysłania kolejnego skrytobójcy. Plany te pokrzyżowała śmierć Slavicha po ciężkim ataku zapalenia płuc we wrześniu. Na szczęscie już po kilku dniach w Zadarskim pałacu zainstalował się Andrija I Trpimirovic. Obyło się bez rozlewu krwi.


Andrija I Trpimirovic

W lipcu 1113 roku nadeszła wiadomość od kolejnego zamachowca - hrabia Salerno nie żyje, a w kraju doszło do starć między różnymi frakcjami. Sytuacja została jednak szybko opanowana i Włosi przeszli do kontrataku. W sierpniu miały miejsce dwa zamachy na życie pierworodnego syna Andrija, Jitey'a. Wykorzystano to jako pretekst do wypowiedzenia wojny.

Salerno zostało włączone do Królestwa w marcu 1114 roku, po krótkim oblężeniu.

Kwestia dynastii

Marzenie Slavicha o odnowieniu dynastii Trpimiroviców zaczęło się spełniać. Andrija miał dwóch synów i, co ważniejsze, siłę, funduszę oraz wojsko aby umożliwić restaurację prawa dynastycznego.

Również na dworze doszło do licznych zmian - Arabów, którzy zdobywali wraz ze starzeniem się Slavicha coraz więcej władzy zaczęli wypierać Chorwaci z otoczenia Andrija.

Synowie Andrija:


pierworodny - Jitey


i młodszy - Stjepan

Europa Anno Domini 1114


Mała uwaga - to zielone na wschód od Genui (Delfinat, Lyon i Prowansja) nie należy do Genui - ich władcą jest... Król Polski!

Inne wydarzenia:
XII 1111 - Umiera papież Amadeusz; jego miejsce zajmuje Irlandczyk, Diarmait z Laigin.
I 1114 - W Splicie wybucha epidemia duru brzusznego

 

Sprawę Dawida rozwiązałem w sposób bardzo prosty; jako że był moim bezpośrednim wasalem użyłem opcji "odbierz tytuł". Miałem szczęście, zgodził się dwa razy pod rząd, zniknął... I następnego dnia pojawił się jako dworzanin w jednej z sąsiednich prowincji!

Następny update postara się wrzucić jutro lub w sobotę.

[ Dodano: Sob Maj 07, 2005 10:23 am ]
Panowanie Andrija I Trpimirovica

Pierwsze sześć lat rządów Andrija zapisało się w historii Chorwacji jako lata pokoju i dobrobytu. Nowy król okazał się sprawnym administratorem - dochód państwa wzrósł o ponad połowę (Z 18 do 30 dukatów miesięcznie). Rozbudowywano też infrastrukturę i fortyfikacje.

Sukces na polu finansowym nie był jedynym darem Fortuny; we wrześniu 1115 roku wygasła epidemia duru brzusznego, która pustoszyła wybrzeże Dalmacji w rejonie Splitu.

W lipcu 1116 roku Andrija zaczął ajtywnie działać na arenie politycznej. Po śmierci księcia Pizy konieczne stało się znalezienie nowego sprzymierzeńca. Został nim gubernator Republiki Genui. W następnym miesiącu Andrija spełnił ostatnią wolę Slavicha - zniósł wolną elekcję, zastępując ją ponownie zasadą dziedziczności tronu.

Rodzina

Kwiecień 1116 roku był miesiącem szczęścia na dworze zadarskim. Naświat przyszła czwarta córka Trpimiroviców, Maria'. Radość szybko przerodziła się jednak w smutek - Maria' zmarła przed ukończeniem pierwszego miesiąca życia.

Mimo to, Andrija i jego żona, Catalina de Haro, mogli być z siebie dumni - po raz pierwszy od niepamiętnych czasów król Chorwacji nie musiał bać się o przyszłość. Andrija miał już trzech pełoletnich synów - Jiteya, Stjepana, oraz najmłodszego Nuńo. Do tego trzy córki - Agatę, Marię i Kerę. Większość dzieci została wychowana zgodnie z tradycją chorwacką, jednak najmłodsze - Nuńo i zmarła Maria' wychowywała matka, zgodnie ze zwyczajami katalońskimi.


Nuńo Trpimirovic

Druga Krucjata Afrykańska

W marcu 1117 roku Nuńo Trpimirovic został mianowany księciem Konstantyny i otrzymał od Andrija zadanie prygotowania nowej krucjaty. Wszystkie przygotowania zostały ukończone do czerwca 1118 roku. Wtedy też Andrija ogłosił powszechną mobilizację na Sycylii oraz w Zadarze. Do sierpnia cała armia, licząca ponad 4000 żołnierzy dotarła do Afryki.

Celem wojsk Andrija było Królestwo Hammadidiu, zajmujące obszar dzisiejszej Algierii. Pomimo iż wojska Muzułman były tylko niewiele mniej liczne od chorwackich, pierwsza wielka bitwa o Lemdiję zakończyła się anihilacją Arabów z minimalnymi stratami własnymi. Później wszelki opór niemal wygasł - wraże forty padały jeden po drugim.

W lipcu 1119 roku Druga Krucjata Afrykańska dobiegła końca. Zdobyte prowincje - Kabylia, Algier, Beni Janni, Mzab i Lemdija zostały włączone do Księstwa Konstantyny, podczas gdy miasto Oran pozostało pod bezpośrednią władzą króla.

Aby uczcić ten sukces, Andrija zorganizował w kwietniu 1120 roku w Zadarze ogromną uroczystość, na której ogłosił przyjęcie, za namaszczniem niedawno wybranego papieża, Richada de Normandie, tytułu Króla Chorwacji i Afryki Północnej.


Afrykańskie posiadłości Chorwatów

 

Lata pokoju i rozbudowy

Pokonanie Saracenów miało też swoje ciemne strony. Andrija był człowiekiem tolerancyjnym w sprawach religijnych - zamiast wiary, na pierwszym miejscu przy ocenianiu współpracowników stawiał skuteczność. Jednym z jego najbardziej kontrowersyjnych posunięć było dopuszczenie do swojego otoczenia pewnej liczby muzułmańskich doradców. Już w maju, zaledwie kilka miesięcy po zakończeniu Krucjaty, w prowincji Senj grupa księży rozpoczęła głoszenie antykrólewskich kazań. Po pewnym czasie zaprzestali oni działań, jednakże wystarczyło to, aby spadła wierność kleru w całej prowincji.

W marcu 1121 roku koronowany został nowy cesarz Niemiec, Gebhard von Franken. Jedną z jego pierwszych podróży zagranicznych była eskapada do Zadaru, podczas której potwierdzony został sojusz chorwacko-cesarski. Wkrótce po odjeździe Gebharda na dwór zadarski dotarli wysłannicy Odona Przemyślida - króla Czech. Przynieśli oni propozycję układu o współpracy, z której Andrija skwapliwie skorzystał.

Następne lata (1122 - 1127) zostały w kronikach odnotowane jako stosunkowo spokojne, więc ograniczmy się jedynie do wymienienia najważniejszych wydarzeń, które miały wtedy miejsce. Z nieuwzględnionych w tym spisie wydarzeń, należy wspomnieć o potężnym programie budowy fortyfikacji, w wyniku którego Chorwację pokryła sieć twierdz zdolnych odeprzeć (W ogólnym zamyśle) każdy szturm.

IX 1121 - Wyjątkowy sezon połowowy odnotowali rybacy w Zadarze; do skarbca trafiła znaczna ilość dukatów.
VI 1122 - Jeden z dworzan (imie, niestety, się nie zachowało) usiłuje uzurpować tytuł marszałka; zostaje wygnany.
13 XI 1122 - Umiera Imag z Wyspy Man, która za działalność misyjną na terenie Kairmanu i Konstantyny zostaje obwołana nową patronką Chorwacji. (beatyfikacja)
I 1123 - Nuńo Trpimirovic zdobywa tytuł hrabiego Rosello (północna Katalonia)
VII 1123 - Podniesiono pogłowne. Niezadowoleni sycylijscy chłopi wszczeli bunt, który jednak został szybko stłumiony przy osobistym udziale Andrija. (czyn okrutny)
VIII 1124 - Wybrano nowego cesarza Niemiec, Heinricha von Frankena.
III 1125 - Umiera żona Andriji, Catalina de Haro.
IV 1125 - Po okresie żałoby Andrija podejmuje za żonę Rusuduan Petrosian, Gruzinkę z Belgradu.


Rusuduan Petrosian

VII 1125 - Najmłodsza córka Andriji, Kera, zapada na trąd.
IX 1125 - Kera wyjeżdża do Czech.
V 1127 - Umiera papież. Jego następcą zostaje Dounchad z Laigin.

Pamięć o bohaterach.

W lipcu 1127 roku zmarł sędziwy król Andrija. Na tron po nim wszedł jego najstarszy syn, Jitey. Miał on słabe zdrowie, jednak i tak był w tym względzie lepszy od swojego dawno zmarłego krewnego, Slavicha.



Cały kraj ogarnęła żałoba. Wszyscy zapamiętali Andriję jako człowieka, który zamiast koncentrować się na "wielkiej polityce" skupił swoją uwagę na rozwoju własnego państwa. Nawet masakra chłopów na Sycylii nie zdołała obalić jego wizerunku jako sprawiedliwego budowniczego potęgi gospodarczej Chorwacji.

Patrząc obiektywnie, nie sposób się nie zgodzić z tą opinią. Za rządów Andriji dochód do skarbca państwowego wzrósł ponad dwukrotnie (osiągając pułap 50 dukatów miesięcznie). Nic więc dziwnego, że po zaledwie kilku tygodniach od śmierci króla na dziedzińcu pałacu zadraskiego stanął pomnik podpisany poniżsżą sentencją:
Królowi Andrijii I Wielkiemu - królowi Chorwacji i Afryki


Posąg króla Andriji I na dziedzińcu Zadaru

Panowanie Jiteya

Jitey okazał się być aktywnym graczem na arenie międzynarodowej. Jego pierwszym krokiem było zagarnięcie roszczeń do hrabsta Szekesfehervaru, granicznej prowincji Królestwa Węgier. Jitey uważał, że droga do potęgi wiedzie nie poprzez kosztowne krucjaty w Afryce, lecz przez ryzykowne, ale dochodowe wyprawy w Europie. Na swój pierwszy cel wybrał właśnie osłabione wewnętrznymi buntami Węgry.

W 1130 roku Desislava, najstarsza córka Jiteya została wydana za mąż za następcę tronu Dubrowniku. Jitey miał nadzieję, że ta "inwestycja" pozwoli mu w przyszłości przejąć Dubrownik, co osłabiłoby Bizancjum i pozwoliło Trpimirovicom na wzmocnienie własnej pozycji.

Kwiecień 1132 roku przyniósł radosną nowinę: żona Jiteya, Ekaterina, zaszła w ciążę. Rozradowany tą wieścią król polecił, aby aż do porodu co niedzielę odprawiać jedną mszę za zdrowię matki i dziecka.

Ostatnią kartą rozdziału chorwackiej historii związanej z Andriją I Wielkim jest śmierć Rusuduan, która oddała ostatni dech w noc sylwestrową Anno Domini 1132.

_____________________________________________________________

Zdjęcie posągu pochodzi ze strony karen.deadsquid.com.

 

Synowie Jiteya

Podobnie jak jego ojciec, Jitey mógł się poszczycić czterema synami: Pyrvoslavem, Nikolitzą, Dobroslavem oraz najmłodszym, bo urodzonym w styczniu 1133 roku Pavaem.

Pyrvoslav, jako najstarszy i najzdolniejszy z braci, został wyznaczony przez Jiteya na następcę tronu Chorwacji i Afryki Północnej. Był to wybór ze wszech stron dobry - wychowany przez nadwornych wojskowych Pyrvoslav był sprawnym wojownikiem i negocjatorem, zaś dostęp do zdobytych na Arabach księgozbiorów pozwolił mu zapoznać się z dorobkiem Antyku i Orientu.

Chcąc zapewnić Pyrvoslavowi warunki do zdobycia doświadczenia i wstęp na areną polityczną Europy, Jitey zdecydował się przekazać swojemu pierworodnemu kontrolę nad przygranicznym hrabstwem Split. Po kilku latach sprawnego zarządzania Pyrvoslav otrzymał od Jiteya kolejny tytuł - księcia Chorwacji. Było to swojego rodzaju błogosławieńswo i ostateczne potwierdzenie woli króla.


Pyrvoslav Trpimirovic - tutaj jako hrabia Splitu

Wszystko to wywołało gniew młodszego o dwa lata Dobroslava. Był on w niemal wszystkim gorszy od Pyrvoslava - jedynymi wyjątkami były jego duma i poczucie własnej wartości. Nic więc dziwnego, że Jitey zdecydował się odesłać Dobroslava do służby kościelnej, tak aby wyłączyć go z ewentualnej walki o tron. Początkowo wszystko przebiegało zgodnie z planem - Dobroslav piął się po szczeblach hierarchii, wykorzystując do tego celu swoje pochodzenie.

Jednakże, w przeddzień swych dwudziestych urodzin, młodzieniec zażądał od swojego ojca nadania mu tytułu metropolity. Rozwścieczony bezczelnością syna Jitey rozkazał straży wyrzucić Dobroslava z pałacu i skazał go na banicję. Schornienia udzieliło wygnańcowi hrabstwo Nisz, będące częścią Cesarstwa Bizantyjskiego.


Dobroslav Wygnaniec

Środkowy z braci, Nikolitza, był niemal wierną kopią Pyrvoslava - i to właśnie jego Jitey wyznaczył na dziedzica w razie wygaśnięcia linii Pyrvoslava. Chcąc mieć pełną kontrolę nad poczynaniami "zapasowego" następcy, król zdecydował się zatrzymać Nikolitzę na dworze, powierzając mu funkcję marszałka.


Nikolitza Trpimirovic

Wojna w Europie

Od samego początku swojego panowania Jitey był zdecydowany poszerzyć posiadłości Chorwacji w Europie. Na szczęscie, działania jego i jego przodków zapewniły mu całkiem dobrą bazę do wysuwania roszczeń. Po pierwsze, Slavich wysunął swojego czasu żądania do Istrii i Krainy, dwóch hrabstw znajdujących się w granicach Królestwa Niemieckiego. Jitey tymczasem zdobył na początku swego panowania prawa do objęcia hrabstw Szekasfehervaru i Bacsu. Dawało to Jiteyowi możliwość ekspansji aż w dwóch kierunkach - na północ i wschód.

Ostatecznie zdecydowano się na rozpoczęcie przygotowań do ofensywy na Węgry. Było to państwo silne i bogate, ale pozbawione zaplecza ludzkiego, jakim w wypadku Chorwacji były Sycylia, Kairman, Konstantyna i Oran.

Pierwsze oddziały, pod osobistym dowództwem Jiteya, przekroczyły granicę 1 lipca 1141 roku. Wywołało to istną burzę w całej Europie - po stronie króla Arapada opowiedziały się Polska (rządzona przez pochodzącego z Węgier Csongora Piasta) oraz Cesarstwo Niemieckie. Chorwację wsparł natomiast Odon Przemyślid, król Czech. Oprócz tego w wojnę wciągnięte zostały liczne hrabstwa węgierskie.

Wystraszone potęgą armii chorwackiej hrabstwa węgierskie wysłały emisariuszy, którzy dosłownie błagali o pokój. Chcąc uniknąć zbędnego rozlewu krwi, Jitey zaaceptował te prośby.

Dodatkowym ciosem dla króla Arapada był upadek grodów Bacs i Szekesfevar. Zszokowane łatwością zwycięstw chorwackich, hrabstwa węgierskie jedno za drugim błagały o pokój. Początkowe zwycięstwa Chorwatów nie wystarczyły jednak, aby złamać opór najważniejszych władców koalicji antychorwackiej. Dopiero zniszczenie większości armii węgierskiej pod Peczem złamało wolę walki Madziarów.


bitwa o Pecz

W listopadzie podpisano pokój, na mocy którego król Arapad płacił 500 dukatów daniny i przekazywał Jiteyowi prawa do hrabstw Pecz, Szekesfevar i Bacs, które zostały rozdzielone między Nikolitzę i Pavao Trpimiroviców. Wbrew pozorom, nie kończyło to wojny - Csongor i cesarz zorganizowali już znaczną wyprawę przeciwko Chorwacji. Na terenie Węgier dalej walczyły też wojska wchodzącego w skład Chorwacji księstwa Slawonii.

Imperium Kontratakuje

W październiku ogromne wojska cesarsko-polskie rozpoczęły oblężenie fortecy Warażdyn, leżącej na północy Chorwacji. Łagodny, śródziemnomorski klimat wspierał agresorów - forteca wytrzymała zaledwie dwa miesiące, przy minimalnych stratach oblegających. W styczniu wojska Jiteya spotkały się z dowodzonymi przez Csongora Piasta oddziałami, gdzie po krwawych bojach doszło do rozbicia najeźdzców. Wedle rozpowszechnionej przez Petara z Rijeki legendy, podczas tej bitwy zarówno Csongor jak i Jitey stracili konie, w wyniku czego zmuszeni zostali stoczyć ze sobą pojedynek, w którym Csongor został ranny. Petar był jednym z najsławniejszych rycerzy chorwackich i brał udział w bitwie, a jego relację ciężko zarówno potwierdzić, jak i jej jednoznacznie zaprzeczyć.


Bitwa o Warażdyn


Csongor Piast (w środku) i anonimowy rycerz polski walczą z Jiteyem (pierwszy od prawej) i Petarem (drugi od prawej) - obraz anonimowego malarza

Porażka Warażdyńska sprawiła, że Csongor zaczął szukać sposobu na zakończenie tego bezsensownego konfliktu. W efekcie w marcu 1142 roku podpisano pokój wieczysty, w którym w zamian za 500 dukatów Jitey zobowiązywał się do zaprzestania "działań wymierzonych przeciwko dynastii Piastów". Z walczących mocarstw pozostało już tylko Cesarstwo.

Gambit Jiteya

W czerwcu 1142 roku Jitey przegrupował swoje siły, wzmacniając je rekrutami z Rijeki. Następnie, w ramach wyjątkowo krwawego szturmu, zdobył dwie fortece broniące drogi na południe Niemiec - Istrię i Krainę. W odpowiedzi przygotowania do wojny rozpoczęły księstwa niemieckie - Bawaria, Wittenberga i Anhalt. Po krótkich negocjacjach udało się jednak zapewnić ich neutralność.

W sierpniu 1142 wysłannik niemiecki podpisał z Jiteyem traktat pokojowy, w ramach którego cesarz zrzekał się na rzecz Chorwacji tytułów hrabiego Istrii i Krainy. Ziemie te włączone zostały do nowopowstałego księstwa Istrii, które stało się lennikiem Jiteya.


Królestwo Chorwacji Anno Domini 1142
LEGENDA:
ZÓŁTY - hrabstwa Istrii i Krainy
CZERWONY - Węgry Południowe (Pecz, Bacs i Szekesfevar)

 

Dzięki

Tym razem trochę suchej statystyki - tak, żebyście wiedzieli, kogo mam za sąsiadów. Ale do rzeczy:
_____________________________________________________________

Porównanie Chorwacji i jej sąsiadów
Stan na rok 1143

1) Królestwo Chorwacji i Afryki Północnej:
Władca: Jitey Trpimirovic
Dochód: 50 dukatów
Sojusznicy:Królestwo Anglii
Skład:
księstwa: Slawonii, Istrii, Chorwacji (zarządzane przez Pyrvoslava), Konstantyny
Arcybiskupstwo Kairmanu
hrabstwa zamorskie: Salerno, Palermo, Agrygent, Trapani, Oran oraz Rosello

2) Królestwo Węgier
Władca: Bernart Arapad

Dochód: -97 dukatów
Sojusznicy: Królestwo Niemiec, Plemię Piegczynów, Hrabstwo Nitra
Wojna z: Hrabstwo Hercegowina, księstwa: Apulii, Kijowa, Władymiru, Chorwacji oraz Wenecją
Skład: Arcybiskupstwa Pożonia, liczne hrabstwa.
Posiada żądania do hrabstw: Sącz, Pińsk, Szekesfehervar, Pecz, Bacs, Wielkie Łuki, St Gallen

3) Królestwo Czech
Władca: Castolov Przemyślid

Dochód: 4 dukaty
Sojusznicy: Księstwa Władymiru i Austrii
Skład: hrabstwa Cheb, Pilzno, Praga, Hradec Kralove, Ołomuniec
Posiada żądania do hrabstw: Litomierzyce, Opawa, Lausitz, Poznań, Gomor, Abauj, Weimar, Celle, Szlezwik, Kapua

4) Królestwo Polski
Władca: Csongor Piast

Dochód: -13 dukatów
Sojusznicy: Królestwa Niemiec i Norwegii
Wojna z: Hrabstwo Hercegowina
Skład:
Arcybiskupstwo Gniezna
Księstwo Mazowsza
Posiada żądania do hrabstw: Orawa, Maramaros, Trenczyn, Vasvar, Carcassonne, Szczecin, Słupsk, Gdańsk

Mapa:

LEGENDA:
ZIELONY: Polska
JASNOZIELONY: Czechy
SZARY: Węgry

5) Królestwo Niemiec, Burgundii i Włoch
Władca: Sighart von Franken

Dochód: 59 dukatów
Sojusznicy: Królestwa Węgier i Polski
Wojna z: Hrabstwo Hercegowina, Kozara, kięstwa Chorwacji i Slawonii
Skład:
księstwa: Austrii, Górnej Lotaryngii, Toskanii, Turyngii, Szwabii, Styrii, Saksonii, Mediolanu, Miśni, Luksemburgu, Dolnej Lotaryngii i Frzyji, Brandenburgii, Bawarii
Posiada żądania do hrabstw: Istria, Kraina, Kłodzko, Słupsk, Wołogoszcz, Roztoka, Holsztyn, Szlezwik, Vivers
Mapa:


6) Cesarstwo Bizantyjskie
Władca: Xenos Aboures

Dochód: 216 dukaty
Sojusznicy: Księstwo Widynia
Skład:
księstwa: Warny, Armenii Mniejszej, Kapadocji, Niceji, Armenii, Antiochii, Trapezuntu, Wysp Egejskich, Likii, Widynii
Posiada żądania do hrabstw: Turbessel, ben Szewa, Bacs, Warażdyn, Split, Rijeka, Zadar, Senj, Kozara, Zagrzeb, Selrno, Agrygent, Trapani, Palermo, Bidżaja, Oran, Algier (Czyli prawie cała Chorwacja...)
Mapa:


7) Państwo Kościelne
Papież: Kontante Rzymski

Dochód: 9 dukatów
Skład:
liczne hrabstwa
Posiada żądania do hrabstw: Korsyka

8) Księstwo Apulii
Władca: Drogo de Hauteville

Dochód: -16 dukatów
Sojusznicy: Genua
Wojna z: Królestwem Węgier
Skład:
harbstwa: Boulonge, Bari, Benewent, Cosenza, Reggio, Tarent, Apulia, Foggia
Posiada żądania do hrabstw: Spoleto, Malta

Mapa:

LEGENDA:
CZERWONY: Watykan
ŻÓŁTY: Apulia
NIEBIESKI: Chorwacja
PURPUROWY: Bizancjum

 

Dzisiaj końcówka panowania Jiteya - zgodnie z moją zasadą "jeden król w jednym poście"

_____________________________________________________________

Końcówka wojny

Wydawać by się mogło, że Chorwacja wyszła z wielkiej wojny z Węgrami i Niemcami zwycięsko. Podpisując pokój z państwami koalicji antychorwackiej Jitey liczył, że wojska jego wasali zdołają się utrzymać aż do momentu, w którym większość maruderów cesarskich opuści granice Chorwacji. Prawda okazała się być jednak inna.

Trwające blisko dwa lata walki we wschodniej Chorwacji zakończyły się zdobyciem fortec Hercegowina, Kozara i Split przez maruderów cesarskich. Fakt ten wykorzystali Niemcy, podpisując z księciem Pyrvoslavem wyjątkowo niekorzystny pokój - hrabstwa Kozara i Hercegowina otrzymywały niezależność, podczas gdy Split został włączony do Niemiec jako lennik Cesarstwa. Natychmiastowa interwencja nie była możliwa, jednak Jitey zaczął snuć plany odbicia cennej prowincji z rąk von Frankenów w najbliższej przyszłości.

Utrata Splitu miała też, paradoksalnie, i swoje dobre strony - z wygnania powrócił Dobroslav Trpimirovic, który otrzymał tytuł hrabiego Warażdynu. Udało się też skłonić do powrotu do Chorwacji hrabstwo Kozary.

Bunt w Afryce

W marcu 1144 roku książe Konstantyny, Nuńo Trpimirovic zdecydował się podnieść rękę na swojego starszego brata. Wojska z całego księstwa zebrały się pod Algierem, szykując się do zajęcia kontrolowanego przez wiernych Jiteyowi możnych Oranu. Wyprowadzone w maju uderzenie Jiteya na Algier zakończyło się klęską - wojska Chorwackie rzuciły się do odwrotu w kierunku gór Atlas.

Na szczęście już dwa miesiące potem w stolicy Konstantyny, Beni Janni wylądowały sprowadzone z Sycylii posiłki. Do końca roku udało się pokonać wojska buntowniczego Nuńa. Druga w historii Chorwacji wojna domowa zakończyła się sukcesem. Na tronie Konstantyny posadzony został niepełnoletni syn Jiteya, Pavao.

Jitey wiązał z nim spore nadzieje. Nuńo był traktowany przez rodzinę jako osoba prawie obca - został wychowany w oddaleniu od rodziny, przez swoją pochodzącą z Kastylii matkę. Prawdopodobnie to sprowokowało w Nuńie chęć uniezależnienia się od Jiteya. Pavao, Chorwat czystej krwii miał na nowo zintegrować Konstantynę z Chorwacją.


Pavao Konstantyński

Nowy król

We wrześniu 1145 roku Jitey I Trpimirovic zasnął wiecznym snem w wieku 60 lat. Wieść o jego śmierci wywołała poruszenie w całej Europie Południowej. Nawet cesarz Bizancjum wysłał kondolencje z powodu śmierci "spadkobiercy Andriji Wielkiego". Sam papież ogłosił rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego.

Nowym królem został Pyrvoslav Trpimirovic.


Pyrvoslav I Trpimirovic

 

Mały poślizg z update'm - ale w końcu jest! I to do tego całkiem spory!

_____________________________________________________________

Umocnienie władzy

Pyrvoslav przejął tron Chorwacji przy wyjątkowo niekorzystnej sytuacji wewnętrznej. Rebelia Nuńa i secesja Księstwa Konstantyny od Chorwacji, pomimo kompletnej klęski buntowników, rozbudziła w wielu możnych chęć usamodzielnienia się od twardej ręki króla. Pierwsze kilka miesięcy rządów nowy władca spędził na podróżowaniu po rozległym państwie i pertraktacji z co bardziej niewiernymi lennikami. W wielu przypadkach "negocjacje" sprowadzały się do szantażu - Pyrvoslav musiał zrezygnować z części daniny, albo wierne wasalowi wojska ruszyłyby na Zadar, wszczynając wojnę domową.

Po niemal roku prowadzenia takiej polityki wydawało się, że sytuacja stabilizuje się. Skarbiec był niemal pusty, jednakże królowi udało się uzyskać od wszystkich wasali przysięgę wierności. Dało to Pyrvoslavovi okazję do skierowania swojego wzroku poza granice państwa.

Wyprawa Wołoska

Długotrwałe negocjacje z możnymi znacznie obniżyły dochody Pyrvoslava. Nikt na dworze nie miał złudzeń, że osłabiona Chorwacja nie będzie w stanie stawić czoła swym głównym przeciwnikom - Niemcom i Węgrom. Organizacja kolejnej krucjaty w Afryce również nie była możliwa - koszta przewozu i utrzymania wojsk ekspedycyjnych znacznie przekroczyłyby ewentualne korzyści. Był jednak jeden przeciwnik słaby i podatny na atak - mowa tu o zamieszkującym ziemie na północ od Dunaju plemieniu Piegczynów. Chcąc pozyskać zwolenników dla tego konceptu, Pyrvoslav wydał następujące pismo:

Zadziałał efekt domina; członkowie dworu przekazali kopie pisma wasalom Pyrvoslava, dodając własne notatki, w których opisywali ziemie Piegczynów jako bogate i żyzne. Wasale z kolei informowali swych poddanych o okazji do osiągnięcia zbawienia i wzbogacenia się. W efekcie udało się zorganizować potężną, liczącą ponad 5000 ludzi, armię. W sierpniu 1146 roku wojsko to przekroczyło granicę Chorwacji, kierując się w stronę kraju Piegczynów.

Pierwsza wielka bitwa, stoczona w listopadzie w okoliczach miasta Bacs, zakończyła się kompletną wiktorią wojsk Pyrvoslava. Zdobyte łupy tylko podsyciły w żołnierzach chęć udziału w kolejnych bitwach. Na jednego z uczestników wyprawy wydarzenia wpłynęły jednak w zupełnie nieoczekiwany sposób...


Bitwa o Bacs

Pyrvoslav - Król Krzyżowiec

Pyrvoslav osobiście dowodził w bitwie - z grzbietu swojego rumaka kierował ruchami wojsk, stanął również na czele ostatecznej szarży konnicy, która rozbiła tabór Piegczynów i zmusiła ich do kapitulacji. Właśnie podczas tego ataku miało miejsce wydarzenie, które na zawsze miało już odmienić los Pyrvoslava - a może nawet i całej Chorwacji.

Kul - wódz Piegczynów - widząc nadciągających ciężkozbrojnych Chorwatów uznał, że nie ma nic do stracenia. W ostatniej, rozpaczliwej próbie powstrzymania chrześcijan rzucił on do ataku własną kawalerię. Podczas owego starcia zabity został koń Pyrvoslava, zaś samego króla przygniotło ciało powalonego wierzchowca. Widząc to, Kul rozkazał swoim pancernym zabicie chrześcijańskiego władcy.

Na szczęście rycerze chorwaccy zdołali powstrzymać pogan i uratować Trpimirovica. Gdy po zakończeniu bitwy król wypoczywał w obozie, odwiedził go podróżujący z wojskiem mnich. Przekonał on Pyrvoslava, że jego cudowne ocalenie jest znakiem od Boga - znakiem do przyjęcia krzyża i rozpoczęcia własnej krucjaty przeciwko niewiernym.

Słowa te utkwiły w pamięci króla. W końcu, po długich negocjacjach z papieżem Konstantynem Rzymskim ustalono, że Pyrvoslav może używać tytułu "Krzyżowca".

<Innymi słowy: wybrałem opcję A w evencie "Pora podnieść krzyż!" i dostałem cechę "Krucjata">

We wrześniu 1148 roku miało miejsce podniosłe wydarzenie; Archibald, arcybiskup Kairmanu i wieloletni przyjaciel Pyrvoslava został wybrany przez Konklawe na papieża. Umocniło to wolę walki Chorwatów i dało królowi do rąk potężną broń przeciwko poganom; od tej pory miał pełne poparcie papieża, które tak ciężko było uzyskać od ostrożnego Konstantyna.

Ostatecznie wyprawa Wołoska zakończyła się podpisaniem pokoju z Piegczynami w styczniu 1149 roku i wchłonięciem przez Chorwatów prowincji Iltenia, Munitia i Tirgoviste. Pokój jednak nie był trwały - po zaledwie kilkunastu miesięcach maruderzy Piegczyńscy zapędzili się aż pod Rijekę i przystąpili do plądrowania okolicznych wiosek. W odpowiedzi Pyrvoslav zerwał traktat pokojowy i zorganizował kolejną wyprawę przeciwko poganom. Zakończyła się ona w marcu 1152 roku całkowitym podbojem ziem Piegczynów i wchłonięciem ich do królestwa.

Owo rozległe terytorium zostało rozdzielone między trzech z pośród sześciu synów Pyrvoslava: Branislav otrzymał Oltenię, Munetię i Tirgoviste, jak również tytuł Księcia Wołoszczyzny, Nikolitza otrzymał Briłę i Kiliję, zaś Mladen otrzymał tytuł Księcia Mołdawii oraz prowincje Pereseczeń, Białogród oraz Oleszje.


Ziemie Piegczynów (prowincje: Oltenia, Munetia, Tirgoviste, Braiła, Pereseczeń, Białogród, Kilija, Oleszje)

Dzieci Pyrvoslava

Pyrvoslav pobił swojego rodzaju rekord w lidżbie męskich dziedziców: ściślej, miał ich aż siedmiu. Pięciu z nich zostało obdarowanych ziemiami w niemal całej Chorwacji. Najstarszy, Serapion, otrzymał tytuł księcia Kairmanu. Drugi w kolejności, Domagaj, otrzymał tytuł hrabiego Salerno, natomiast między trzech najmłodszych (Mladena, Nikolitzę i Branislava) podzielono dawne ziemie Piegczynów. Trzeci w pod względem starszeństwa, Jitey, jako zdolny dyplomata, miał pozostać na dworze i wspierać swojego ojca jako kanclerz.

Ostatni syn Pyrvoslava, Manuel urodził się w 1155 roku, już po zakończeniu Wyprawiy Wołoskiej, jednakże nie było mu dane żyć długo; zmarł na krótko przed ukończeniem pierwszego roku życia.

Oprócz synów król Chorwacji mógł się też pochwalić sporą gromadką córek. Warto tu wspomnieć o najstarszej, Violi, która wyszła w 1153 roku za następcę księcia Belgradu.



W kronikach znajdują się też zapisy o najmłodszej Trpmiroviczównie, Eufrozynie. Wedle zanotowanych przez nadwornych kronikarzy tekstów, Pyrvoslav szczególnie upodobał sobie tą córkę - dowodzi tego historia, którą przytaczam w poniższym cytacie:

<Innymi słowy: wybrałem opcję "B" (Spędzaj więcej czasu z dzieckiem) w evencie "Dziecko ma problemy z mową">

Powrót na Morze Śródziemne

Rok 1158 przyniósł jeszcze jedną dobrą wiadomość - ludność zajętej niemal sto lat wcześniej przez wojska Petara IV Kresimira Trpmirovica, pierwszego znanego nam króla Chorwacji, zaczęła się stapiać w jedno ze słowiańskimi osadnikami. Dominującą kulturą w prowincji Trapani stała się kultura południowosłowiańska, wypierając kulturę arabską. Przewagę nad mahometanami uzyskali również wyznawcy katolicyzmu.

Wieści o tym rozradowały Pyrvoslava. Rozkazał on wysłanie dodatkowych kolonistów do prowincji Agrygent i Palermo, tak aby również i te ziemie uległy zesłowiańszczeniu. W maju 1159 roku w prowincji Palermo słowianie po raz pierwszy w historii przeważyli nad Arabami. Jedyną saraceńską prowincją Sycylii pozostał jedynie Agrygent.

Nie wolno mu jednak było zapomnieć o podjętym przez siebie zobowiązaniu - zbrojna ręka papieża nie mogła zbyt długo pozostać w bezruchu. Rozpoczęto więc przygotowania do rozpoczęcia Trzeciej Krucjaty Afrykańskiej. Była to krótka wojna - trwała one niespełna rok (III 1159 - III 1160). W jej efekcie powiększyło się terytorium Chorwackie w Afryce Pólnocno-Zachodniej; do księstwa Konstantyny włączone zostały hrabstwa Atlas Saharyjski, Hanjan, a później (Gdy ich utrzymanie pod bezpośrednią kontrolą króla przestało się opłacać) Snassen i Oran.

Niestety, podczas jednej z licznych potyczek poważnie ranny został metropolita Dragomir. Po krótkiej rekonwalescencji w Konstantynie udało się go ewakuować do Zadaru, tam jednak okazało się, że do końca życia pozostanie on kaleką, niezdolnym do opuszczenia swego łoża.

Pod koniec roku 1162 Pyrvoslav rozpoczął przygotowania do Czwartej Krucjaty. Jej celem miało być rozbicie Emiratu Tlemcen i osiągnięcie przez wojska chorwackie Słupów Heraklesa (Tak nazywano w Chorwacji Gibraltar). Pierwszym krokiem miało być zorganizowanie zamachu na samego emira Tlencenu. Krok ten był jak najbardziej uzasadniony - w razie wojny emira wsparłby potężny Emirat Kordoby, najpotężniejsze państwo islamskie Europy Zachodniej. Śmierć władcy Tlemcenu najprawdopodobniej oznaczałaby zerwanie paktu.

Niestety, zamachowiec został zdemaskowany przed wykonaniem zadania. W odpowiedzi rozwścieczony emir wysłał swojego skrytobójcę, który zdołał pozbawić życia młodego Jiteya.

Pyrvoslav nie uchodził za człowieka bojaźliwego, jednak ta śmierć wstrząsnęła nim. Przerażony, że dalsze akcje przeciwko emiratom mogłyby sprowadzić na resztę jego synów śmierć, kategorycznie zakazał jakichkolwiek wypraw poza granicę Księstwa Konstantyny i odwołał przygotowania do Czwartej Krucjaty.

Jednak wojna miała i tak wybuchnąć - tyle że w zupełnie drugim końcu basenu Morza Śródziemnego...

 

A więc… Proszę państwa, niniejszym informuję wszem i wobec, że operacja reanimacji się powiodła i tym samym... Dynastia Trpimiroviców wraca na tron! Zapraszam do czytania najnowszej aktualki!

Dziękuję Rafertiemu za pomoc z szukaniem archiwalnych BugFixów, SamboRowi za natchnienie mnie do ożywienia Chorwacji i wszystkim tym, którzy kiedykolwiek przeczytali sagę o Trpimiroviczach i którym się ona spodobała. A teraz jazda! :twisted: Screenów dzisiaj dużo nie będzie – ale się poprawię.

[center:6fb4b26b2b]_____________________________________________________________

Czwarta Krucjata Afrykańska[/center:6fb4b26b2b]

Próba podbicia emiratów zlokalizowanych w Afryce północno-zachodniej zakończyła się niepowodzeniem, jednak nie oznaczało to końca krzyżowych ambicji Pyrvoslava. Cios został po prostu wymierzony w inne miejsce – miast na zachód, Słowianie ruszyli na wschód, na obszar położony pomiędzy księstwem Kariuanu a państwem Fatymidów. Zamieszkany przez skłócone ze sobą emiraty arabskie, wydawał się być idealnym celem dla króla-krzyżowca.

W kwietniu 1165 roku wojska chorwackie z Sycylii wylądowały na wybrzeżach Cyrenajki, przystępując do oblężenia fortu Benghazi. Pod koniec lipca wojska Pyrvoslava wdarły się w głąb fortu i przejęły kontrolę nad znajdującym się w nim portem. Umożliwiło to podciągnięcie dodatkowych posiłków z Europy i znacznie przyspieszyło dalsze podboje.

W styczniu 1166 roku około dwutysięczna armia muzułmańska wylądowała na Sycylii. Mieszkańcy wyspy, w większości zesłowiańszczeni, stawiali co prawda zaciekły opór, ale sami nie mogli powstrzymać nawały wyznawców Allacha. Dopiero przybycie oddziałów z Salerno i Splitu przeważyło szalę zwycięstwa – do października Saraceni zostali zepchnięci do morza.

Tymczasem w Afryce wojska Pyrvoslava i metropolity Dragomira zdobywały fort za fortem. Pierwszego listopada 1166 roku w ręce Chorwatów wpadło El-Alamein – ostatni punkt oporu Saracenów przed granicą Egiptu. Czwarta Krucjata Afrykańska zakończyła się sukcesem. Zarządcą tych ziem został Domagoj Trpimirovic – dotychczasowy hrabia Salerno i drugi w kolejności sukcesor Pyrvoslava. Przyjął on również tytuł księcia Cyrenajki.

Pierwszego stycznia 1167 roku w katedrze Zadarskiej odbyła się ceremonia koronacji Pyrvoslava Trpimirovica na króla Tunezji. Było to swoiste zwieńczenie okresu Krucjat Afrykańskich – i podkreślenie potęgi rodu Trpmiroviców, który zaledwie sto lat temu wydawał się być skazanym na wymarcie…

[center:6fb4b26b2b]
Księstwo Cyrenajki

Krótki pokój[/center:6fb4b26b2b]

Lata 1167-1173 zapisały się w kronikach jako okres stosunkowo spokojny. Nie licząc trzech rewolt chłopskich na Sycylii, sprowokowanych głównie przez konflikty pomiędzy Słowianami i dawnymi mieszkańcami wyspy, w kraju panował pokój. Książęta Serapion i Domagoj umacniali swoje wpływy w Afryce, podczas gdy Pyrvoslav zastanawiał się nad następnym krokiem.

Niestety, w realizacji planów przeszkodził mu los; w czerwcu 1172 roku król Chorwacji podupadł na zdrowiu. Co gorsza, w zaledwie dwa miesiące potem zmarł jego najbliższy współpracownik, metropolita Dragomir. Papież Rupert z Kleve, będący pod wrażeniem jego wyczynów w Afryce zarządził rychłe rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego.

[center:6fb4b26b2b]
Dragomir Vukic, metropolita Chorwacji

Wojna Messyńska[/center:6fb4b26b2b]

Śmierć najbliższego współpracownika i choroba nie powstrzymały jednak Pyrvoslava. Jego plan był prosty; wyeliminować główną przeszkodę na drodze Chorwatów do osiągnięcia hegemonii na obszarze centralnego Morza Śródziemnego – Włochy Południowe, z księstwem Apulii na czele.

W tym celu w marcu 1173 roku wysunął on oficjalne żądania wobec hrabstw Messyny i Reggio. Wywołało to, rzecz jasna, ostry sprzeciw ze strony Włochów. W sześć miesięcy później posłaniec z Palermo przekazał księciu Apulii akt wypowiedzenia wojny, a oddziały sycylijskie wkroczyły na teren Hrabstwa Messyny. Niestety, kontratak Normanów zepchnął je z powrotem do Palermo. Co gorsza, oddziały Apulijczyków rozpoczęły oblężenie fortu. Sytuacja stawała się krytyczna.

W odpowiedzi rzucono do walki oddziały z Kairuanu i Salerno. Rezultatem była trwająca ponad dwa miesiące (II – IV 1174) kampania w Palermo, w wyniku której trzytysięczna armia Chorwatów pokonała Normanów, otwierając tym samym drogę na Messynę.

Do końca sierpnia 1174 roku w ręce wojaków Pyrvoslava wpadły fortece Tarent i Lecce, jak również większość południowych Włoch. Wiktoria znajdowała się w zasięgu ręki. Niestety, w styczniu 1175 roku po raz kolejny zadziałał los. Osobiście dowodzący szalejącymi po Apulii wojskami Pyrvoslav zbytnio nadwerężył swoje wątłe zdrowie – i zapłacił za to życiem; zmarł na atak ostrego zapalenia płuc między siódmym a czternastym stycznia.

Na wieść o tym z Kairuanu przybył dziedzic Pyrvoslava, Serapion. Szczęśliwie, wstępne negocjacje pokojowe odbyły się jeszcze za życia Króla Krzyżowca – nowy król Chorwacji musiał jedynie podpisać traktat, kończący Wojnę Messyńską. Na jego mocy sporne tereny wokół Messyny i Reggio włączone zostały w obręb Królestwa Chorwacji.

[center:6fb4b26b2b]
Sycylia i Reggio po Wojnie Messyńskiej[/center:6fb4b26b2b]

Po powrocie do Zadaru Serapion dokonał zmian w podziale ziem - Reggio zostało przekazane Domagajowi jako nagroda za wierną służbę i użyczenie regimentu z Salerno na czas wojny z Apulią. Podobnie w Afryce; hrabstwa Oran i Sinassen oddane zostały księciowi Konstantyny, Pavao. Sam Serapion przyjął natomiast tytuł księcia Sycylii.

[center:6fb4b26b2b]
Serapion I Trpimirovic[/center:6fb4b26b2b]

 

[center:15eb321f4b]Serapion I Trpimirovic – zakała rodu?[/center:15eb321f4b]

Poprzedni królowie Chorwacji niemal zawsze cechowali się jakimiś szczególnymi wyróżnikami – i tak Andrija był wybitnym dyplomatą, jego syn Jitey, dzięki sporym zdolnościom taktycznym i pomocy mądrze dobranych dowódców, zdołał rozbić w 1142 oddziały niemiecko-polskie i tym samym uratować niepodległość Chorwacji. Zasług Pyrvoslava nie trzeba chyba przypominać – toczone przez niego wojny zapewniły Chorwacji hegemonię w Afryce i sławę wśród władców Europy.

Jednakże Serapion w niczym nie przypominał wielkich przodków – wprost przeciwnie. Od najmłodszych lat brakowało mu pewności siebie, co w połączeniu z brakiem jakiś wybitnych talentów czyniło z Serapiona władcę słabego i mało aktywnego.

Sytuacja w kraju przypominała tą z początków panowania Pyrvoslava – wasale dążyli do niepodległości, nierzadko wedle zasady „cel uświęca środki”. Po raz kolejny wrota skarbca królewskiego musiały zostać otwarte – a jego zawartość trafić do kieszeni możnowładców. Oto fragment kroniki Serapion Trpimirovici – Rex Croati, spisanej w latach 1175 - 1194 przez mnicha Andriję z Palermo:

Biedna Elena… W głębi duszy była to kobieta wierna swojemu mężowi i gotowa poświęcić dlań swoje życie. Był tylko jeden szkopuł – zarówno ona, jak i Serapion przekroczyli już trzydziestkę bez spłodzenia żadnego dziecka. Chociaż wina niemal na pewno leżała po stronie Serapiona, to jednak na Elenę spadła cała odpowiedzialność za to i gniew męża. Ostatecznie, podpuszczony przez mistrzynię szpiegów, Serapion wyraził zgodę na dyskretne „usunięcie” Eleny, tak aby możliwe stało się znalezienie przezeń nowej nałożnicy.

Trzydziestego pierwszego dnia września, w dzień po zakończeniu żałoby, w katedrze Zadarskiej odbył się dyskretny ślub Serapiona z Xante Choiniates, księżniczką cypryjską. Rozgłos był wręcz niewskazany – gdyby wiadomość, że syn Pyrvoslava - Krzyżowca i wnuk błogosławionego Jiteya zawarł małżeństwo ze schizmatyczką, prestiż króla Chorwacji upadłby znacznie.

Równolegle Serapion prowadził aktywne działania dyplomatyczne. Ich rezultatem było podpisanie w Wiedniu sojuszu z cesarzem Niemiec. W ramach owej umowy cesarz Niemiec zgadzał się zrzec praw do hrabstwa Splitu, a także zobowiązywał się wspomóc Trpimiroviców w razie wojny z Bizancjum. Należy dodać, że strach przez Konstantynopolem zawsze był wpisany w psychikę Chorwatów – aż za wiele słyszeli oni bowiem opowieści o pogromach Słowian w Serbii i Bułgarii.

Podczas spotkania w Wiedniu rozstrzygnięto również kwestię Splitu. To bogate, nadmorskie hrabstwo od czasu wielkiej wojny w 1142 pozostawało pod okupacją Cesarstwa. Teraz jednak cesarz zgodził się przekazać kontrolę nad Splitem z powrotem rodowi Trpimiroviców. Nastąpiło to na przełomie marca i kwietnia 1175 roku.

[center:15eb321f4b]Wojny w Italii… I nie tylko[/center:15eb321f4b]

Od czasu, gdy żołnierze pod komendą Petara Kresimira wylądowały niemal sto lat wcześniej na Sycylii, celem Chorwatów było osiągnięcie pełni władzy na obszarze Adriatyku. Na korzyść Chorwatów przemawiała doskonale rozwinięta linia brzegowa Dalmacji oraz obecność doskonałej bazy wypadowej, w jaką z biegiem lat zmieniała się Sycylia. Z drugiej strony, na przeszkodzie stało Księstwo Apulii – dawny sojusznik, obecnie śmiertelny wróg Chorwacji.

Chcąc uzyskać dobre pozycje wyjściowe do inwazji na Apulię, Serapion zarządził rozpoczęcie przygotowań do zajęcia hrabstw Bari i Foggia, okupowanych przez pogańskie plemię Votesu. Pomysł wyprawy popierał sam papież, wierząc, że pozostawieni samopas, barbarzyńcy mogą w przyszłości zagrozić samemu Rzymowi.

W maju 1177 roku okręty chorwackie opuściły Split, kierując się w stronę siedzib pogańskich. Desant odbył się bez komplikacji, i do końca grudnia obydwa grody znalazły się pod kontrolą Serapiona. Chcąc uniknąć problemów z ich zarządzaniem, król przekazał prawa do nich swemu bratu, Domagojowi.

Wojna z Wotezami trwała również na wschodzie, gdzie książę Mołdawii dążył do zdobycia ziem pogan, leżących pomiędzy Donem a Wołgą.

[center:15eb321f4b]
Italia Anno Domini 1178[/center:15eb321f4b]
LEGENDA:
Czerwony – Hrabstwo Splitu
Żółty – Ziemie zdobyte na Wotezach

Następnym krokiem była próba pokojowego zwasalizowania Apulii. We wrześniu 1178 roku do Lecce, stolicy księstwa, wysłany został posłaniec z propozycją wasalizacji. Nie trzeba się domyślać, jaka była reakcja księcia Apulii – kurier co prawda uszedł z życiem, ale stan w jakim powrócił do Chorwacji wprawił Serapiona w furię.

W listopadzie do Lecce przybył kolejny kurier z Zadaru – tym razem miał on ze sobą własnoręczne pismo Serapiona, w którym król domagał się zrzeczenia się przez księstwo praw do hrabstw Apulia, Tarent oraz Lecce. Do tego dołączona była nota, wedle której w odległości kilkuset sążni od redy portu w Lecce znajduje się armada chorwacka, gotowa w każdej chwili złupić miasto, o ile tylko posłańcowi stanie się jakakolwiek krzywda.

Zaszło ciekawe zjawisko – posłaniec nie tylko wrócił bez szkód własnych, ale nawet otrzymał od Apulijczyków szybki okręt, tak aby jak najszybciej wrócił do swoich.

W styczniu 1180 roku z dalekich kresów Chorwacji nadeszła wiadomość od Vladislava Fragepána, dawnego rycerza w służbie księcia Mołdawii Mladena, a obecnie hrabiego Donu. Meldował on, że podbój ziem należących dawniej do Wotezów został ukończony, a wśród pogan rozpoczęła się kampania chrystianizacyjna.

[center:15eb321f4b]
Ziemie Wotezów – obecne Kresy Wschodnie Chorwacji[/center:15eb321f4b]

Swój dzień chwały miał również hrabia afrykańskiej Sytry, Radoslav Trpimirovic. Chcąc wynagrodzić go za ofiarną służbę, zarówno u boku Pyrvoslava w Cyrenajce, jak i później, podczas chrystianizacji Arabów, Serapion zgodził się nadać mu tytuł księcia Misraty.

W lutym 1180 roku wybuchła pierwsza z licznych w późniejszym okresie wojen w Niemczech. Niezależności dla swojego państwa zapragnął książę Styrii. Korzystając z zawartego w 1175 roku porozumienia, Serapion ogłosił, że jego wojska spacyfikują Styrię do czasu przybycia oddziałów cesarskich. Gdy jednak w maju cała prowincja znalazła się już pod władztwem chorwackim, na tronie księcia Styrii osadzony został Dobroslav Trpimirovic, hrabia Warażdynu. Metodą faktu dokonanego zmuszono Cesarza, zajętego tłumieniem kolejnej rewolty, która wybuchła w Księstwie Frankonii, do uznania zwierzchnictwa Serapiona nad Styrią.

[center:15eb321f4b]Habemus Trpimirovic![/center:15eb321f4b]

Grudzień 1183 roku przyniósł Trpimirovicom wspaniałą nowinę: oto wnuk Jiteya, syn Pavao Konstantyńskiego i tym samym kuzyn Serapiona, Is’mail. Był to papież ze wszech stron wyjątkowy – schrystianizowany Arab, wychowany na dworze w Konstantynie. Przyjął on imię Jakuba I, na cześć jednego z apostołów Jezusa.

[center:15eb321f4b]
Is’mail Trpimirovic – czyli papież Jakub I

Koniec Apulii[/center:15eb321f4b]

Mając za sobą poparcie samego papieża, Serapion mógł się nie przejmować ograniczeniami wynikającymi z prowadzenia otwartej wojny z innymi władcami katolickimi. Co prawda nie był on legatem, jednak jeszcze w latach młodzieńczych utrzymywał on dobre stosunki z Is’mailem i wierzył, że kuzyn nie wystąpi przeciwko niemu.

W czerwcu 1184 roku armia chorwacka zaatakowała Apulię z dwóch stron – od południa, z Sycylii i przez Adriatyk. Po kilkumiesięcznych oblężeniach kolejno padły forty Cosenza, Tarent i Lecce. Biskup Benewentu uniknął spustoszenia swojej prowincji jedynie dzięki zapłaceniu gigantycznego haraczu w wysokości 412 sztuk złota. W wyniku wojny kompletnej anihilacji uległo księstwo Apullli. Serapion przyznał sobie tytuły księcia Apulii oraz Kalabrii, podczas gdy zdobyte hrabstwa zostały przekazane Domagojowi. Pewne problemy sprawiała hrabina Cosenzy, która ogłosiła secesję od Chorwacji, jednakże po licznych zabiegach dyplomatycznych i interwencji wojskowej w 1190 roku doszło do zjednoczenia Apulii pod berłem dynastii Trpimiroviców.

[center:15eb321f4b]
Italia Anno Domini 1190

Wojna domowa[/center:15eb321f4b]

W sierpniu 1192 roku Lovro Trpimirovic, syn Pavao i kuzyn Serapiona, ogłosił zerwanie stosunków lennych pomiędzy księstwem Konstantyny, a Chorwacją oraz ogłosił swe rzekome prawa do korony Chorwacji. W kronice Andriji z Palermo ciekawy komentarz dotyczący tych wydarzeń:

Jednoznacznie krytyczna ocena Lovra, dokonana przez Andriję, nie powinna dziwić – w okresie 1181 – 1192 w Konstantynie doszło do licznych buntów w ramach których arabscy możnowładcy dążyli do secesji i ogłoszenia niepodległości. Co prawda, przez większość tego okresu władzę formalnie sprawował szalony ojciec Lovra, Pavao, jednakże to w rękach młodzieńca znajdowała się wówczas faktyczna władza w państwie.

W październiku licząca około 5600 ludzi armia Serapiona wylądowała w Oranie. Po miesięcznym oblężeniu i zdobyciu zamku ruszyła do drugiej buntowniczej fortecy, leżącej w Atlasie Saharyjskim. W marcu 1193 roku armia rebeliantów, licząca około 3000 żołnierzy, napadła na oddziały Serapiona pod Lemdiją.

[center:15eb321f4b]
Bitwa o Lemdiję[/center:15eb321f4b]

Zwycięstwo osiągnięto przy sporych stratach własnych, jednakże umożliwiło ono rozpoczęcie oblężenie górskiej fortecy Lovra. Upadła ona w listopadzie. W mniej więcej tym samym czasie do sztabu Serapiona doszły hiobowe wieści z Sycylii…

W lutym 1193 roku licząca 3000 ludzi armia rebeliantów pod wodzą Lovra wylądowała w Trapani. Brutalny szturm umożliwił buntownikom przejęcie kontroli nad prowincją. W odpowiedzi zmobilizowano dodatkowe oddziały z Włoch, które w czerwcu zaatakowały osobisty regiment Lovra pod Trapani. Krótka bitwa zakończyła się zwycięstwem rojalistów, lecz sam Lovro zdołał uciec przed nacierającymi wojskami hrabiego Reggio, Trpimira.

[center:15eb321f4b]
Bitwa o Trapani[/center:15eb321f4b]

Podczas gdy pod Trapani Lovro toczył walkę o przeżycie, jego wojska kończyły szturm Agrygentu. Po splądrowaniu prowincji oddziały te skierowały się na północ, otaczając fortecę Palermo. Przełomem w tej kampanii stało się dopiero przybycie 2500 żołnierzy z Zadaru. Dzięki ich pomocy udało się odbić Palermo i Agrygent oraz zepchnąć zdrajcę do morza. Po raz kolejny jednak Lovro uniknął pochwycenia.

W styczniu 1194 roku oddziały Serapiona uderzyły na usiłujące odbić Oran wojska zdrajców. Wojska hrabiego Ljudevita, pomimo przewagi liczebnej Serapiona, nie dawały się zepchnąć i zmusić do kapitulacji. Co gorsza, w krytycznym momencie bitwy… Ale oddajmy po raz kolejny głos Andriji i jego kronice:

[center:15eb321f4b]
Bitwa o Oran[/center:15eb321f4b]

Wiadomość o śmierci Serapiona obiegła Chorwację lotem błyskawicy. Po krótkim okresie interregnum, na nowego króla, zgodnie z panującym prawem, koronował się Hranislav Trpimirovic, bratanek Serapiona i syn jego ukochanego brata, Domagoja.

[center:15eb321f4b]
Hranislav I Trpimirovic[/center:15eb321f4b]