Mini AAR - 1944

Pod wpływem AAR-a Dana ([FONT=&quot]Gotterdammerung 1944[/FONT][FONT=&quot] )[/FONT]postanowiłem sam rozegrać po raz pierwszy kampanie 1944 J Widząc jak szczegółowo opisuje pierwszy dzień kampanii obawiam się, że musiałbym czekać zbyt długo na jakieś rozstrzygniecie wiec wziąłem sprawy w swoje ręce Prawdopodobnie będzie więcej obrazków niż tekstu Jako ze nie będzie to zbyt pracochłonne powinny być częste aktualizacje

Założenia:

-normal/furious
-trzeba obronić przed aneksja i „spupetowaniem” wszystkich sojuszników
-armie sojusznicze nie mogę zostać rozbite
-zakaz przemieszczania strategicznego wojsk będących na linie frontu
-nie biorę kontroli nad JAP, Mandżurią, Syjamem itp
-i może cos wyjdzie w trakcie
-i napisać z 3-4 odcinki nim mi się znudzi

20 czerwca 1944 roku

Sytuacja III Rzeszy wygląda rozpaczliwie. Wojska radzieckie niczym walec prą na zachód miażdżąc po drodze stawiające im opór wojska Osi. Siły angloamerykańskie umocniły swój przyczółek w Normandii a utworzony w 1943 front włoski systematycznie przesuwa się ku Alpom. Wermacht niczym nie przypominający dawnej potęgi zmuszony jest podzielić swoje wątłe siły pomiędzy trzy fronty.



W obliczu całkowitej klęski naczelne dowództwo decyduje się jednak na taktyczny odwrót na odcinku wschodnim i włoskim. Decyzja ta pozwoli skrócić nadmiernie rozciągnięty front i przygotować linie obronne w dogodnym terenie.



Główny problem Niemiec to brak ropy i rezerw ludzkich, które byłby w stanie uzupełnić braki w zdziesiątkowanych dywizjach. W tej chwili dysponuje 860 jednostkami ale na uzupełnienia potrzeba aż 441 kiedy dla porwania ZSRR ma 1600. Sytuacje komplikuje fatalna sytuacja sojuszników, których dywizje maja w dużej części mniej niż polowe stanu osobowego.

Jeszcze gorzej jest z ropą. Rezerwy w ilości 2000 jednostek starczą na bardzo krótko. Sytuacja staje się niezwykle ciężka w momencie ruchu większej liczby dywizji pancernych i zmechanizowanych, które zużywają wtedy ogromne ilości ropy (-100 dziennie). Konieczne jest liczenie się z każdą baryłką ropy z myślą o użyciu armii pancernej. Co gorsze liczba państw z którymi można handlować jest niezwykle mała, a potencjalnych pól roponośnych w zasięgu brak.

Dotychczasowa produkcja zostaje przerwana a całość potencjału przemysłowego przeznaczona zostaje na uzupełnienie strat w wybranych dywizjach, które wyznaczono do kontrofensywy w Normandii. Z kolei wojska wycofujące ze wschodu dostana uzupełnienia w drugiej kolejności.

 

20 – 23 czerwca 1944

W dniu 20 czerwca zapadła decyzja o wycofaniu wojsk na wcześniej ustalone pozycje obronne. Rozkaz naczelnego dowództwa przewidywał unikanie jakichkolwiek walk z wrogimi siłami.

Włochy

​

Sytuacja na froncie włoskim skomplikowała się w związku z udanym lądowaniem Aliantów w Normandii. Z tego powodu zadecydowano o wycofaniu z Włoch 2 dywizji pancernych oraz 3 zmechanizowanych. Siły te były jedynymi wojskami pancernymi III Rzeszy, które dotrzeć mogły do północnej Francji jeszcze przed końcem czerwca, a tym samym zadecydować o losach wojny. Postanowiono, iż Korpus Włoski szybciej dotrze do celu poruszając się drogami niż wykorzystując przeładowaną sieć kolejową.

Uszczuplone siły niemieckie na Półwyspie Apenińskim musiały stawić czoła świetnie wyposażonym alianckim dywizjom pancernym, zmechanizowanym i zmotoryzowanym a do tego w dużej części wspieranych przez artylerię. Sama piechota nie będąc w stanie odpierać tak dużych sił została wycofana na północ. Zgodnie z przyjętą strategią bronić się miała wśród świetnie ufortyfikowanych (10 poziom) wzgórz Ligurii oraz Turynu a także w górach Trentu i Innsbrucku. Gdyby wróg chciał wejść głębiej w Bałkany dodatkowe siły stanąć miały mu na drodze w Lublanie oraz Rijece – nadciągały takowe z Grecji i Bałkanów. Do zadania tego postanowiono wykorzystać 15-20 dywizji piechoty.

Front Wschodni

Zgodnie z rozkazami wojska frontu wschodniego opuściły dotychczasowe pozycje obronne i ruszyły na zachód. Atakowane są z zarówno z lądu jak i powietrza odnosząc przy tym poważne straty, które uszczuplają i tak już przetrzebione dywizje (siła miedzy 40-60).

Część dywizji pancernych znajdujących się na tyłach przerzucono błyskawicznie kolejami na Front Zachodni. Dodatkowo wykorzystywano przy tym Flotę Bałtycką, która przerzuca systematycznie spore ilości wojsk z Frontu Leningradzkiego w rejon Prus Wschodnich oraz Lubecki. W tym ostatnim przypadku z myślą o użyciu ich w kontruderzeniu skierowanym przeciw wojskom angloamerykańskim.

Obronę postanowiono oprzeć o rzeki Wisłę i Bug, a także będącą miedzy nimi Warszawę. Z kolei bardziej na południe wojska mają okopać nie na wzgórzach i w górach, które pokrywają wschodnią część Węgier i Rumunii, a w przypadku tej ostatniej pomóc miały także liczne rzeki. Niezmiernie ważne jest by nie dopuścić do przełamania tych pozycji obronnych, gdyż wróg dotrze do roponośnych pól Ploesti, które dostarczają większą część ropy dla niemieckiej machiny wojennej.

​

Normandia

Siły niemieckie w rejonie Normandii wynosiły w dniu 20 czerwca 25 dywizji, jednak ich wartość bojowa ze względu na straty poniesione po 6 czerwca jest ograniczona. W związku z tym konieczne stało się wycofanie ich z walki w celu uzupełnienia strat. Teraz miały okopać się na przeciwległych brzegach obu rzek i utrzymać swoje pozycje do nadejścia posiłków

​

​

Posiłki w drodze…

​

[FONT=&quot]
[/FONT]Wojska dyslokowane strategicznie dotrą do Reims między 4 a 7 lipca (na screenie widać tylko część wojska). Wcześniej w rejonie Normandii znajdą się dywizje pazerne, które dotrą do celu drogami, w tym miedzy innymi 5 dywizji włoskich.

 

obstawiam plaże od Niemiec po Francje N i S
AI ma tendencje do durnych desantów po 1-3 dywizje, co gorsze w 1944 często są to ARM lub MOT, które potrafią szybko zając spory niebroniony obszar

to moja pierwsza gra na scenie 1944
bez prób, testów itd

obrona jednego prowa to ostateczność
chce utrzymać do zimy 4-5 prowincji

ziemie okupowanej Polski oraz Rumunia/Wegry i chyba co z rejonu Inflant

wojska zgrupowały się w dwóch prowincjach Lehavre i Cholete, a raczej wycofały się - hehe

na szczęście nie jest z Aliantami w VI 1944

---------- Post added 04.07.2009 at 19:34 ---------- Previous post was 02.07.2009 at 17:45 ----------

WALKI WE FRANCJI CZERWIEC - SIERPIEŃ

Początkowy szok wywołany sukcesami Aliantów w północnej Francji minął. Dywizje niemieckie w tym rejonie zreorganizowały się a nawet uzupełniły częściowo stany osobowe. W dniu 26 czerwca rozpoczęła się koncentracja wojsk w rejonie Paryża, dając tym samym początek największej operacji lądowej od czasów walk w rejonie łuku kurskiego. W tym samym czasie z innych części Europy przybywały kolejne dywizje pancerne i zmechanizowane. Celem ofensywy jest Paryż i Cherbourg, co pozwoli uniknąć nieprzyjemnych w skutkach eventów.

​

Przeciwnik postanowił nie dopuścić do planowanej koncentracji. Na szczęście uderzenie skierowane na 16 dywizji w rejonie Le Mans zakończyło się niepowadzeniem dzięki kontruderzeniu 5 Armii Pancernej generała Manteufella z rejonu Le Havre.

​

W dniu 2 lipca wojska niemieckie przypuściły szturm na Paryż. Atak wyprowadzono z 4 prowincji nie dając przeciwnikowi najmniejszych szans na obronę.

​

Kolejny atak wyprowadzono na Argentan. Na mapie widać nadciągające w kierunku Normandii kolejne dywizje zmechanizowane i pancerne.

​

Cherbourg i Paryż wolne!! Nie będzie zamachu!!! Czas wyprzeć wojska angloamerykańskie z Francji.

​

Kolejne wygrane. Przeciwnik spychany jest ku południu. Los 15 dywizji alianckich uciekających do Angers jest już przesądzony. Podobnie sprawa ma się z wojskami uciekającymi w kierunku Brestu. Niestety części sił udaje się uciec na południe, gdyż nie było tam żadnej dywizji, która mogłaby odciąć drogę ucieczki. Dodatkowo sytuacje komplikuje lądowanie niewielkich sil amerykańskich przy granicy z Hiszpanią, które dzięki swoje szybkości zajmują spore połacie południowej Francji. Na szczęście blokuje je 9 dywizji piechoty wysłanych wcześniej z Włoch.

​

W rejonie południowej Francji pojawiaj się kolejne dywizje wroga, ale to tylko zwiększy bilans strat po stronie Aliantów…

​

Plaże północnej Francji są znów obstawione i pilnowane przez wojska niemieckie. Niedobitki wojsk alianckich likwidowane są koło granicy z Hiszpania. Większość dywizji skierowano przeciw Armii Czerwonej. Z kolei siły które dławią resztki oporu we Francji przesunie się do Włoch.

​

FRONT WŁOSKI PODCZAS ZMAGAŃ WE FRANCJI

Wojska niemieckie ustawiają się na nowych liniach obronnych.

​

Poza dywizjami pancernymi i zmechanizowanymi wysłano 9 dywizji piechoty w celu zatrzymania desantu od strony Atlantyku. Na szczęście desanty wroga na południe Francji nie powiodły się. Ogólnie sytuacja na froncie włoskim jest trochę inna od pierwotnie planowanej – w Innsbrucku nie powinno by Angoli J Natomiast w Rijece długo się nie utrzymali.

​

FRONT WSCHODNI

Stopniowe wycofywanie wojsk. Niemieckie dywizje pancerne z Węgier i Rumunii trafiły do Francji. Dziurę w froncie załatano wojskami bułgarskimi, rumuńskimi oraz węgierskimi wpieranymi jedynie przez niewielkie siły niemieckie.

​

Flota Bałtycka przerzuca siły z rejonu Inflant do Prus i Lubecki.

​

Radziecka próba utworzenia przyczółka po drugiej stornie Wisły.

​

Kolejna próba przełamania frontu na odcinku rumuńskim.

​

Rumunia i Bułgaria dysponują sporym zapasem ropy, który pozwoli wałczyć kolejnych kilka miesięcy.

​

 

Od teraz mów mi Hannibal

manpower to podstawa bo czeka mnie długa wojna

PP to mniejszy problem wydaje tylko na uzupełnienia, upgrade i supply by bylo za co ropę kupic

spokojnie

---------- Post added 06.07.2009 at 22:49 ---------- Previous post was 05.07.2009 at 16:25 ----------

Minęły kolejne tygodnie heroicznych bojów z przeważającymi silami przeciwnika. Postaram się dać jutro jakiś raporcik. Poniżej raport z 14 sierpnia 1944.

​

 

[FONT=&quot]Gotterdammerung VIII – XI 1944[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
Przegląd sytuacji w dniu 17 sierpnia 1944




W dniu 5 sierpnia 1944 roku skapitulowały ostanie dywizje amerykańskie otoczone przez wojska niemieckie w rejonie Pirenejów. Wielkie zwycięstwo odniesione nad siłami angloamerykańskimi we Francji wprawiło wszystkich w niewidzianą od dawna euforię. Po raz pierwszy od lat pojawiła się realna szansa na odwrócenie losów wojny a może nawet jej wygrania, jednak późnym latem 1944 roku nic nie wskazywało na rychłe zwycięstwo państw Osi w trwającym od 1939 roku konflikcie. We Włoszech wojska alianckie posuwały się ku granicy z Austrią a Armia Czerwona koncentrowała swoje ogromne siły przed kolejną ofensywą. Sytuację dodatkowo pogarszały liczne naloty alianckie oraz braki surowcowe.


Po wyczerpaniu się rumuńskich rezerw ropy zaczęto ściągać ją z Bułgarii.



Od 20 czerwca zniszczeniu uległy pojedyncze dywizje, które miały kilka punktów siły i nie przetrwały nalotów … W międzyczasie nie wybudowano nowych dywizji a cale PP idzie w zaopatrzenie, modernizację i uzupełnienia. Nie przewiduje się na razie budowy nowych dywizji lądowych w latach 1944-1945.



W walce z przeważającym przeciwnikiem trzeba postawić na jakość, ale to kosztuje… np. ropę. Potrzeba więcej ropy!!!



FRONT WŁOSKI

Walki we Włoszech w okresie lato – jesień 1944 traktowane były drugorzędnie ze wględu na zagrożenie na odcinku wschodnim oraz fińskim. Ropę i wsparcie lotnictwa dostawały dywizje walczące z Sowietami.

W rejonie północnych Włoch koncentrują się wojska niemieckie przybyłe z Bałkanów oraz wracające z Francji. Udało się obronić Zagrzeb (stolicę Chorwacji) a następnie wyprzeć wroga z Rijeki. Dalsze postępy Aliantów zatrzymane. Zgodnie z planem wojska wroga znajdujące się na północ od rzeki maja zostać odcięte uderzeniem dywizji pancernych nadchodzących z zachodu.



Wróg zostaje wyparty z Ferrary, Wenecji i Rimini. Pierścień okrążający Aliantów w północnych Włoszech zamyka się…



Piechota niemiecka wraz z chorwacką likwiduje kocioł w okolicach Trentu i Innsbrucku. Dywizje pancerne szykują się z kolei do ataku w kierunku południowym.



Ofensywa 7 dywizji piechoty oraz 5 dywizji pancernych pod dowództwem Rommla stopniowo spycha wroga w kierunku Neapolu.



Ciągłe desanty na niebronione plaże, na północ od pozycji niemieckich, zmuszają Sztab Główny do dosłania większych sił. Pierwsze 2 dywizje nadciągają już z Francji (rejon Genui).



FINLANDIA

Sojuszników się nie zostawia. W obliczu załamania frontu fińskiego oraz koncentrowania coraz większych sił przez Armie Czerwoną w tym rejonie, zadecydowano o wysłaniu 3 dywizji pancernych oraz 2 zmechanizowanych. Wojska Osi przeprowadzają ostanie kontrataki w nadziei na uratowanie Helsinek, ale bierze się pod uwagę najgorsze- wycofanie się do umocnionego rejonu Vipuri.




FRONT WSCHODNI


W połowie sierpnia 1944 roku wojska sowieckie przełamują front na odcinku węgierskim, rumuńskim i bułgarskim. Szczególnie bolesna jest utrata pozycji obronnych w górach Bacau, ale atak blisko 100 dywizji był nie do powstrzymania. Sytuacje próbuje ratować 14 dywizji niemieckich strzegących strategicznie ważnych pól naftowych Ploestii. W tym samym czasie na odcinku frontu ciągnącego się wzdłuż Wisły dochodzi jedynie do sporadycznych prób przełamania niemieckiej obrony – bez powodzenia.



Armia Czerwona rozlewa się po węgierskich i rumuńskich równinach. Sytuacja jest niezwykle ciężka, gdyż bezpośrednio zagrożone są stolice Węgier i Rumunii. Państwa te zapewne skapitulują zaraz po ich utracie… Jedynie siły niemieckie na północ od Karpat skutecznie odrzucają kolejne fale Sowietów atakujących Koszyce i Kraków. Wszyscy wyczekują nadejście bohaterskich dywizji pancernych wracających z Francji.



W dniu 8 września 25 dywizji pancernych i zmechanizowanych przybyło do Opola prosto z Francji. Żołnierze wysiadając z pociągów otrzymywali natychmiast nowe rozkazy - wyruszyć w kierunku Rumunii na odsiecz Armii Karpaty feldmarszałka Brauchitscha. Wszystkim nasuwały się wspomnienia z przełomu lat 1942/1943 kiedy w podobnej sytuacji znalazła się Szósta Armia generała Paulusa w Stalingradzie.



Armia pancerna przybyła z Francji na początku września przez ku południu. W bardzo szybkim tempie odbija Koszyce, Debreczyn i kieruje część sił ku Timisoarze. Dzięki tej operacji udaje się ocalić Węgry a także otoczyć sporą liczbę dywizji sowieckich na terenach Słowacji i Węgier.


W tym samym czasie wojska rumuńsko-niemieckie zostają zepchnięte do Bukaresztu i Ploestii. Zapada decyzja o wysłaniu tam dużej sił bułgarskich, które nie bez oporu zostawiają praktycznie niebronione terytorium swojego kraju.



Oddziały broniące stolicy Rumunii oraz pól naftowych rozpaczliwymi atakami spychają jak najdalej od swoich pozycji obronnych koncentrujące się wojska radzieckie. Wszyscy wierzą, że wkrótce nadjedzie pomoc...

Dwie armie pancerne Kleista i Manteuffela oraz siły piechoty Rundsteda zdobywają Timisoarę i kierują swoje uderzenie na Craiova.

W tym samym czasie kolejne dywizje z Francji docierają stopniowo w pobliże frontu wschodniego latając słabsze odcinki w liniach obronnych.



Od 12 października do żołnierzy otoczonych w kotle rumuńskim zaczynają docierać odgłosy toczących się na północy walk - nadchodzi obiecana pomoc!!!

Szybko zapada decyzja o przeprowadzeniu ataku na siły sowieckie w Pitesti w celu przełamania okrążenia i połączenia się z wojskami Rundsteda. Operacja zakończyła się pełnym sukcesem i w dniu 13 października żołnierze rumuńscy nawiązują kontakt z sojuszniczą armią.



Po miesiącach cofania sie wojska Osi przechodzą do kontrofensywy stawiając sobie za cel wyparcie sił radzieckich z Rumunii przed nadejściem zimy. W dniu 20 października przeprowadzono atak na górzysty rejon Sibiu.



Z początkiem listopada zepchnięte dywizje radzieckie koncentrują się w Satu Mare. Sztab Główny wyznacza za cel opanowanie górzystej prowincji Bacau, której zdobycie odetnie licznym dywizjom sowieckim możliwość ucieczki. Walki utrudnia jednak górzysty teren, zima oraz niekończące się fale wrogich dywizji nadciągających z pomocą z Iasi i Stryja a także wojsk próbujących wydostać się z okrążenia.



Trwają zacięte walki o zamkniecie kotła.



Ostatecznie udało się zamknąć okrążenie a w nim dużą liczbę sowieckich dywizji. Niestety o wiele większej liczbie udało się uciec przez Bacau. W tym samym czasie Armia Czerwona wlała się do Bułgarii spychając wojska bułgarskie w stronę Albanii i Jugosławii. Uratowano Rumunie, ale być może za cenę jej południowego sojusznika…

W listopadzie zima praktycznie wstrzymała działania na froncie wschodnim…

 

[FONT=&quot]Gotterdammerung: grudzień 1944 – kwiecień 1945[/FONT]
[FONT=&quot]
EUROPA[/FONT]

[FONT=&quot]Rok 1944 kończył się niezwykle pomyślnie dla III Rzeszy i jej sojuszników. Państwom Osi stojącym jeszcze pół roku temu na krawędzi upadku udało się częściowo ustabilizować sytuację. Wojska inwazyjne zostały wyparte z Francji a siły alianckie na Półwyspie Apenińskim zostały zepchnięte na pozycje z roku 1943. Pozwoliło to skierować Berlinowi na Front Wschodni większość sił stacjonujących na zachodzie, gdyż wciąż istniało tam realne zagrożenie ze strony Armii Czerwonej. [/FONT]

[FONT=&quot]Siły sowieckie udało się zatrzymać na linii Wisły oraz sukcesywnie wypierać je z terenów Rumunii. Niestety przeciwnik odniósł znaczący sukces na zaniedbanym odcinku frontu bułgarskiego. Armia Czerwona przełamała tamtejsze linie obronny w wyniku czego kilkadziesiąt dywizji radzieckich rozlało się po terytorium Bułgarii, Grecji i Jugosławii. [/FONT]

[FONT=&quot]Cały potencjał gospodarzy przeznaczony jest (tak ja do tej pory) na uzupełnienia i modernizację armii. Z kolei nadwyżka kierowana jest na produkcję dóbr konsumpcyjnych oraz zaopatrzenia, za które kupuje się ropę od Wenezueli i innych nieuwikłanych jeszcze w wojnę państw. [/FONT]

[FONT=&quot][/FONT]
​

[FONT=&quot]
FRONT FIŃSKI - XII 1944 – IV 1945[/FONT]

[FONT=&quot]W grudniu 1944 roku w obliczu stale rosnącej przewagi liczebnej wroga 14 dywizji fińskich oraz tyle samo niemieckich wycofało się do Vipurii. Ten ostatni bastion Osi w Finlandii zaopatrywany jest dzięki wsparciu floty bałtyckiej. Żołnierze tam stacjonujący zdają sobie ciągle pytanie czy połączą się kiedyś z resztą swoich sił oddalonych kilkaset kilometrów na południe od Leningradu…[/FONT]

[FONT=&quot][/FONT]
​

[FONT=&quot]
FRONT WŁOSKI – XII 1944 – II 1945[/FONT]
[FONT=&quot]
W grudniu 1944 roku linia frontu przebiegała wzdłuż Neapolu i Foggio. Brak ropy oraz konieczność zatrzymania Sowietów na wschodzie przesunęły działania na froncie włoskim na drugi plan. Rozkazy płynące z Sztabu Głównego były proste – „Utrzymajcie dotychczasowe pozycje i czekajcie na nowe wytyczne” [/FONT]

[FONT=&quot][/FONT]
​

[FONT=&quot]
FRONT WSCHODNI[/FONT]
[FONT=&quot]
Na początku grudnia 1945 roku ostatecznie udało sie domknąć kocioł rumuński a w nim 67 dywizji radzieckich. Ostra zima ustabilizowała linię frontu na odcinku węgiersko - rumuńskim. [/FONT]

[FONT=&quot][/FONT]
​

[FONT=&quot]
Armia Czerwona niestrudzenie próbuje przełamać front na linii Wisły w rejonie Kielc i Łodzi. Każda taka próba kończy się jednak błyskawiczną reakcją armii niemieckiej i zepchnięciem przeciwnika na wcześniej zajmowane pozycje. [/FONT]

[FONT=&quot]Niestety nie udało się popisać taką skutecznością na południu Bałkanów. Armia Czerwona zdobyła stolice Bułgarii a niedobitki sił Osi spychane są systematycznie ku górskiej prowincji Skopje, która stanowić ma ostatni punkt oporu bułgarskiej armii. [/FONT]

[FONT=&quot][/FONT]
​

[FONT=&quot]
Dywizje radzieckie docierają pod Belgrad i okrążają Skopje od wschodu i zachodu. W kierunku Bułgarii wysłano liczne dywizje niemieckie, które mają za zadanie neutralizacje zagrożenia na południu. [/FONT]

[FONT=&quot]Sztab Główny zaczyna koncentrację wojsk lądowych oraz lotnictwa w rejonie rumuńskiej prowincji Braila z myślą o uderzeniu na Tulce, która stanowi jedyne połączenie lądowe między ZSRR a opanowaną przez Armie Czerwoną Bułgarią. Wspaniała okazja do odcięcia znacznych sił wroga, ale pośpiech jest w tej sytuacji najgorszym doradcą. Operacja musi zostać przeprowadzona z najwyższą precyzją, gdyż siły lądowe podczas ataku zmuszone są przekroczyć rzekę oraz walczyć podczas silnego mrozu. Jednocześnie trzeba dysponować odpowiednimi siłami, które zabezpieczą zdobyte wcześniej z wielkim trudem prowincje Bacau i Braile. [/FONT]

[FONT=&quot][/FONT]
​

[FONT=&quot]
Pierścień okrążający 12 dywizji Osi w Skopje został ostatecznie zamknięty. Każdego dnia w radiu słychać rozpaczliwe nawoływania o pomoc. Dzielni obrońcy z Bułgarii, Chorwacji oraz Niemiec odpierają kolejne 2 szturmy. [/FONT]

[FONT=&quot][/FONT]
​

[FONT=&quot]
Atak sil pancernych na wojska radzieckie w Tulcea (operacja „Zygfryd”). Do ataku wybrano najbardziej doświadczone i najlepiej wyposażone dywizje, które wspierane są przez całe lotnictwo taktyczne III Rzeszy. Nim jednak to nastąpiło lotnictwo myśliwskie zdobyło przewagę w tym rejonie. [/FONT]

[FONT=&quot][/FONT]
​

[FONT=&quot]
Operacja „Zygfryd” zakończona pełnym sukcesem. Próby przełamania linii niemieckich nie powiodły się. Czas przystąpić do stopniowej likwidacji sił radzieckich w kotle bułgarskim. Poza oswobodzeniem Skopje, Sztab Główny stawia sobie również za cel opanowanie dwóch czarnomorskich portów, przez które trafia zaopatrzenie dla walczących w Bułgarii wojsk radzieckich. [/FONT]
[FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]W dniu 1 lutego 1945 roku rozbity zostaje pierścień okrążenia wokół Skopje. Kolejne dywizje niemieckie docierają w rejon Bułgarii. [/FONT]

[FONT=&quot][/FONT]
​

[FONT=&quot]
Konstancja oraz Warna zostają opanowane przez niemieckie dywizje pancerne przerywając tym samym dostawy zaopatrzenia dla Sowietów uwięzionych w Bułgarii. Rząd turecki mimo kategorycznych żądań kierowanych z Moskwy odmawia transportom radzieckim przekroczenia cieśnin. Rozpoczyna się powolna agonia 118 dywizji Armii Czerwonej… [/FONT]

[FONT=&quot][/FONT]
​

[FONT=&quot]
Wojska radzieckie uwięzione w południowych Bałkanach zostają rozbite na trzy pomniejsze części, a każda z nich jest osobno likwidowana. Rzeki jeńców radzieckich torują ruch na drogach… [/FONT]

[FONT=&quot][/FONT]
​

[FONT=&quot]
Pod koniec kwietnia warunki atmosferyczne uniemożliwiają podjęcie skutecznego ataku na ZSRR. Zaraz po zlikwidowaniu ostatnich radzieckich punktów oporu w Bułgarii wojska Osi rozpoczynają ogromne przegrupowania sił z myślą o ofensywie zaplanowanej na czerwiec 1945 roku. Jednocześnie zaczęto magazynować jak największą ilość ropy z myślą o przyszłej operacji. [/FONT]

[FONT=&quot][/FONT]
​

[FONT=&quot]
FRONT WŁOSKI – III 1945 – IV 1945[/FONT]

[FONT=&quot]Po uporaniu się z Armią Czerwoną i ustabilizowaniu sytuacji Froncie Wschodnim zadecydowano o wznowieniu ofensywy we Włoszech.
[/FONT]

[FONT=&quot][/FONT]
​

[FONT=&quot]
Ciąg dalszy ofensywy…[/FONT]

[FONT=&quot][/FONT]
​

[FONT=&quot]
Rommel zadał ostateczny cios w połowie kwietnia wypierając wrogie siły z kontynentalnych Włoch. Kilkanaście dywizji alianckich schroniło się na Sycylii. [/FONT]

[FONT=&quot][/FONT]
​

[FONT=&quot]
HISZPANIA[/FONT]

[FONT=&quot]Rząd Franco pod wrażeniem sukcesów III Rzeszy zaproponował swoją pomoc w walce z komunizmem. [/FONT]

[FONT=&quot][/FONT]
​

[FONT=&quot]
Już 2 tygodnie później siły hiszpańskie wspierane przez lotnictwo niemieckie podjęły udaną próbę zdobycia Gibraltaru. [/FONT]

[FONT=&quot][/FONT]
​

[FONT=&quot]
JAPONIA[/FONT]

[FONT=&quot]W dniu 16 kwietnia doszły do Berlina smutne wieści z Azji. Japonia podpisała kapitulację i poddała się USA. [/FONT]

[FONT=&quot][/FONT]
​

[FONT=&quot]
Z powodu jakiegoś buga dostałem mnóstwo dywizji japońskich (piechota, czołgi, samoloty itp.) które miały trafić do Berlina. Niezły zastrzyk manpowera i wojska przed inwazją na ZSRR, ale jakoś brak logicznego wytłumaczenia tego, więc wszystko poszło do kasacji… to nie Gwiezdne Wojny [/FONT]

[FONT=&quot][/FONT]
​

[FONT=&quot]
NIEMIECKI PROGRAM ATOMOWY[/FONT]

[FONT=&quot]W Lipsku powstał niewielki reaktor jądrowy do przeprowadzania badań nad pokojowym wykorzystaniem atomu… tak przynajmniej twierdzi Goebbels. Opinia światowa jest innego zdania wypominając mu jego wcześniej kłamstwa [/FONT]

[FONT=&quot][/FONT]​

 

[FONT=&quot]maj 1945 - październik 1945

[/FONT]

Wstęp

Po długiej przerwie mały update. Obejmuje działania na Zachodzie Europy - wymuszone przez wyjątkowo agresywnych Aliantów W tym samym czasie (od maj/czerwiec) III Rzesza prowadzi ofensywę w ZSRR.

​

[FONT=&quot]GOSPODARKA[/FONT]

W roku 1945 wyczerpały się strategiczne rezerwy ropy zgromadzone przez niemieckich sojuszników. Na szczęście w okresie zimy ruch wojsk były ograniczone więc większą część dziennego zużycia udawało się pokryć dzięki dostawom z Ploestii oraz produkcji paliw syntetycznych. Niestety ilość ta była niewystarczająca, by w odpowiednio krótkim czasie, zebrać duże zapasy paliwa z myślą o zbliżającej sie ofensywie na Froncie Wschodnim. W tej sytuacji konieczne stało się sprowadzanie ropy z państw neutralnych - szczególnie z Wenezueli. Jednak z powodu alianckiej blokady morskiej duża cześć transportów była zatapiana albo przechwytywana przez wrogą flotę.

​

W maju 1945 roku sytuacja gospodarcza ustabilizowała się na tyle, że poza budowa reaktora jądrowego można było przeznaczyć cześć zasobów na produkcje nowych myśliwców wielozadaniowych do obrony niemieckich fabryk przed alianckimi nalotami.

NORWEGIA

Norwegia okupowana od 1940 roku stanowiła doskonałą bazę wypadową dla niemieckiej Krigsmarine, jednak wraz kolejnymi klęskami floty jej strategiczne znaczenie stopniowo malało. Przez kolejne lata panował na tym obszarze względny spokój. Po wyparciu Aliantów z Francji, Norwegia stała się „zapomnianą placówka”. Nawet na północnym skrawku kontynentu, przez który przebiegała linia frontu niemiecko-radzieckiego charakteryzował się całkowitą stagnacją. Z ust niektórych generałów padały nawet propozycje ewakuacji norweskiego garnizonu, ale ostatecznie propozycje te zostały odrzucone. Ta zdradliwa stabilizacja uśpiła uwagę niemieckich generałów. W dniu 6 sierpnia 1945 roku rozpoczęła się brytyjska inwazja na Norwegię. W desancie wzięło łącznie udział 6 dywizji w tym 3 pancerne.

​

Wkrótce kolejne dywizje angielskie wylądowały na północ od Trondheim. W związku z ofensywą na wschodzie i problematyczną sytuacją na południu Europy (o czym później) zapadła decyzja o ewakuacji garnizonu w Oslo przy wsparciu Floty Bałtyckiej. Niestety na północy Norwegii pozostały 2 dywizje w Trondheim oraz 5 dywizji w Hammersfert, które bronią Norwegii przed siłami radzieckimi.

Ze względu na całkowita dominacje floty alianckiej, niemiecka marynarka wojenna zgodnie z rozkazem Donitza miała prawo operować tylko na Morzu Bałtyckim* W związku z tym nie widząc szans na ewakuacje 7 dywizji stacjonujących w Norwegii wydano im rozkaz walki do ostatniego naboju…

​

Na początku października po bohaterskiej obronie poddały się 2 dywizje piechoty w Trondheim. Żołnierze w Hammerfest wciąż stawiają opór siłom radzieckim oraz alianckim.

​

BASEN MORZA ŚRÓDZIEMNEGO

Gdy na froncie wschodnim Wermacht toczył z Armią Czerwoną zacięte walki o każde miasto, w Europie Zachodniej coraz większą aktywność wykazywać zaczęli Alianci, którzy przerzucili stopniowo swoje siły z rejonu Azji – po pokonaniu Japonii. Od czasów klęski z 1944 roku był to niezwykle spokojny rejon, do którego wysyłano na przepustki żołnierzy walczących przez dłuższy czas na froncie wschodnim.

Pierwsza od dłuższego czasu próba alianckiego desantu w Europie miała miejsce we Florencji. Na szczęście dzięki pomocy przybyłych z Nicei żołnierzy hiszpańskich atak odparto. Kolejne podejście miało miejsce tydzień poniżej pod Anizo. Wtedy to 3 dywizje brytyjskie starały się uchwycić przyczółek we Włoszech. I tym razem Aliantom się nie udało. Wydawało się, że to na to już koniec pokazu sił.

​

Wkrótce stało się jasne, że to dopiero początek większej operacji desantowej. W ciągu kilku dni Brytyjczycy zajęli Niceę (którą opuścili wcześniej Hiszpanie ratujący Florencję), Torento, Foggię i Neapol. W przypadku tego ostatniego miasta szybka kontra zepchnęła do morza 2 dywizje angielskie.

​

Podobne desanty miały miejsce w Hiszpanii i ten również udało się zlikwidować. Wniosków jednak nie wyciągnięto…

​

W dniu 4 sierpnia 1945 roku amerykańskie dywizje wykorzystując zaangażowanie wojsk Osi na Froncie Wschodnim a także na Półwyspie Apenińskim i w południowej Francji przeprowadziły udaną próbę destanu na plaże Katalonii w okolicach Barcelony i Walencji** Desant oraz błyskawiczne postępy wojsk amerykańskich były prawdziwym zaskoczeniem dla Sztabu Głównego. W samej Hiszpanii stacjonowało zaledwie 10 słabych dywizji piechoty hiszpańskiej, gdyż większa część armii gen. Franco została przerzucona do północnej Francji oraz do walk z desantami alianckimi w okolicach Marsylii i Włoch. W połowie sierpnia Amerykanie poczynili spore postępy. W międzyczasie do Hiszpanii zmierzały już dywizje z zachodu oraz korpusy pancerne przerzucone z frontu wschodniego.

​

Alianckie siły inwazyjne na Półwyspie Iberyjskim szybko zostały wzmocnione przez dodatkowe dywizje. W międzyczasie Brytyjczycy dokonali ponownego desantu na Marsylię, tworząc przyczółek na tylcach wojska niemieckich i hiszpańskich dywizji zmierzających ku Hiszpanii. Na uchwyconym przyczółku szybko znalazło się kilkanaście dobrze uzbrojonych dywizji brytyjskich w tym kilku pancernych i zmotoryzowanych.

W najgorszej sytuacji znajdowała się Portugalia, która broniła się swoimi 2 dywizjami w Oporto*** Hiszpanie okopali się na Gibraltarze oraz w Madrycie. Ze wschodu nadciągały niemieckie posiłki.

​

W połowie września do Hiszpanii przybyły siły pancerne generała Rundsteda walczące do tej pory na wschodzie. Po wyładowaniu się z pociągów natychmiast zostały rzucone w kierunku Madrytu w celu przerwania okrążenia. Operacja powiodła się i stolica sojusznika uzyskała połączenie lądowe z terytorium III Rzeszy.

​

Przeciwnik nie dawał jednak za wygraną. Na początku października kolejne dywizje wylądowały na plażach Splitu i Dubrownika, zagrażając w ten sposób bezpośrednio pozostawionej bez obrony Chorwacji.

​

W drugiej połowie października udało się wyprzeć siły USA z dużej części Hiszpanii oraz Portugali, jednak w międzyczasie Brytyjczycy atakując z przyczółka marsylskiego opanowali spore połacie południowej Francji z kolei Amerykanie zbliżali się ku Zagrzebiowi – stolicy Chorwacji.

​

Do Europy Zachodniej przybywały kolejne korpusy niemieckie przerzucane z frontu wschodniego. Właśnie w październiku do Insbrucka przybyła jedna z takich formacji, którą pierwotnie planowo skierować do obrony Włoch. Obecna sytuacja wymusiła jednak pośpieszne skierowanie sił pancernych na Bałkany. Podobnie było z dywizjami, które do tej pory pilnowały plaż między innymi w okolicach włoskiego miasta Rimini – przeciwnik oczywiście wykorzystał tą sytuację. W tej chwili jednak liczyło się tylko jedno – obrona Chorwacji.

​

Pod koniec października sytuacja na zachodzie stabilizowała się. Zarówno brytyjski jak i amerykański przyczółek zostały znacznie zredukowane. Hiszpania, Portugalia i Chorwacja zostały uratowane.

​

Walki na froncie wschodnim… CDN

*to takie fabularne założenie – gdyż w samej grze bez problemu można byłoby ewakuować te dywizje droga morska, AI by raczej nie przeszkodziło. Ale pewnie nadejdzie dzień kiedy Krigsmarine wróci na morza ze swoimi nowymi okrętami
**Zabsorbowany walkami na wschodzie nie zauważyłem desantu na Hiszpanie… (albo nie było komunikatu albo go przyklepałem jako jeden z wielu)
***ostatni VP i potem aneksja..

PS nie grałem cale wieki na SP nie widziałem, że AI może być tak upierdliwe jeśli chodzi o desanty, ale przynajmniej było ciekawiej

 

[FONT=&quot]FRONT WSCHODNI
[/FONT]
[FONT=&quot]maj - październik 1945

[/FONT]​

Atak pierwotnie zaplanowany został na 22 czerwca 1944 roku. Jednak ciągłe ataki Armii Czerwonej wymusiły na Wermachcie kontrofensywę, która ostatecznie postanowiono kontynuować ze względu na jej korzystny przebieg.

​

Radziecki dywizje, które jeszcze niedawno były na czele ofensywy zostały otoczone. Główne uderzenie niemieckie ruszyło na Stryj.

​

Front przełamany a flanki zabezpieczone.

​

Wojska Osi podchodzą pod Kijów. Północny odcinek frontu od Gdańska po Warszawę stabilny.

​

Przełamanie radzieckich linii obronnych na Dnieprze. Każdy dzień ofensywy pożera ogromne ilości ropy, która coraz ciężej zakupić. Każda przerwa w ofensywie pozwala uzupełnić zapasy tego cennego surowca.

​

Po zdobyciu przyczółka za Dnieprem wyprowadzono atak na Moskwę oraz Charków.

​

Sytuacja w dniu 4 lipca 1945.

Wojska pancerne zbliżają sie do Moskwy.

Na Krymie udało się okrążyć kilkadziesiąt radzieckich dywizji.

​

Pierwsze dywizje niemieckie stoją pod Moskwą.

Radzieckie linie obronne w rozsypce.

​

Moskwa zdobyta. Kaukaz opanowany. Front zbliża się ku Leningradowi.

​

Dzięki zdobyciu radzieckich składów z zaopatrzeniem zyskano spore zapasy surowców w tym ropy.

PS jak widać idę już trochę na łatwiznę, ale w tym scenie najlepszy jest początek i pierwsze miesiące, a jak widzę że już po wszystkim to straciłem wole walki Jednak z drugiej storny tak bez komantarza głupio mi ozstawic ten AAR, z natury koczne to co zaczynam

AAR wyczyszczony i zamknięty. W razie chęci kontynuowania, kontaktować się z funkcyjnymi.
Biedrona
​