MiniAary Warzkinsa 3 - Lebensraum

Spis treści:

Odcinek 1 - Rok 1936
Odcinek 2 - Rok 1937
Odcinek 3 - Rok 1938
Odcinek 4 - Rok 1939 Styczeń - Sierpień
Odcinek 5 - Sierpień - Wrzesień
Odcinek 6 - 1 - 10 Wrzesień

Dodatek 1 - "Bygdoska potyczka i nudy podróży przez całą Polskę"​

Odcinek 7 - 11 Wrzesień - 15 Październik
Odcinek 8 - 16 Październik - 2 Listopad
Odcinek 9 - 2 - 21 Listopad

Dodatek 2 - "Nad krwawym niemieckim Dunajem"​

Odcinek 10 - 22 Listopad - 30 Grudzień
Odcinek 11 - Styczeń 1940
Odcinek 12 - 1 Luty 1940
Odcinek 13 - Luty - 10 Marzec
Odcinek 14 - 11 - 30 Marzec
Odcinek 15 - 1 - 6 Kwiecień​

Dodatek 3 - Kto pierwszy minie Maginota?​

Odcinek 16 - 7 - 30 Kwiecień
Odcinek 17 - Maj - Lipiec 1940
Odcinek 18 - Sierpień - Październik 1940
Odcinek 19 - Listopad 1940 - Styczeń 1941
Odcinek 20 - Luty - Kwiecień 1941
Odcinek 21 - Kwiecień - Maj 1941
Odcinek 22 - 28 Maj - 14 Czerwiec​

Dodatek 4 - Rozszerzmy Vaterland!​

Odcinek 23 - 15 - 30 Czerwiec 1941
Odcinek 24 - 1 - 17 Lipiec
Odcinek 25 - 18 - 30 Lipiec
Odcinek 26 - 1 - 15 Sierpień
Odcinek 27 - 16 - 30 Sierpień ​

Dodatek 5 - Rajd ku Morzu Kaspijskiemu​

Odcinek 28 - 1 - 15 Wrzesień
Odcinek 29 - 16 - 30 Wrzesień
Odcinek 30 - Październik 1941
Odcinek 31 - Listopad - Grudzień 1941
Odcinek 32 - Styczeń - Luty 1942 roku
Odcinek 33 - Marzec - 20 Kwiecień 1942
Odcinek 34 - 20 Kwiecień- 30 Maj
Odcinek 35 - Czerwiec - Lipiec
Odcinek 36 - Sierpień 1942
Odcinek 37 - Wrzesień 1942
Odcinek 38 - 1 - 15 Październik
1. Mechanizedarmmee - Odcinek 1 ​

Dodatek 6 - Na ziemi Jankesów​

Odcinek 39 - 16 Październik - 15 Listopad
Odcinek 40 - 15 - 30 Listopad
Odcinek 41 - Grudzień 1942
Odcinek 42 - Styczeń - Luty 1943
Odcinek 43 - 1 - 15 Marzec 1943
Odcinek 44 - 16 - 30 Marzec
Odcinek 45 - 1 - 15 Kwiecień
Odcinek 46 - 16 - 30 Kwiecień ​

Dodatek 7 - Rysa na Pierścieniu Nibelunga

Odcinek 47 - Maj 1943 roku​

Price of freedom In God We Trust​

Odcinek 48 - Czerwiec 1943 roku
Odcinek 49 - Lipiec 1943 roku
Odcinek 50 - Sierpień - Wrzesień 1943 roku
Odcinek 51 - Październik 1943 roku
Odcinek 52 - Listopad - Grudzień
Odcinek 53 - Styczeń - Luty 1944 ​

1936 1 Styczeń - 31 Grudzień

Odcinek 1





Sytuacja III Rzeszy 1 Stycznia 1936 roku. ​

Państwo Niemieckie graniczyło od zachodu z Niderlandami, Belgią, Luxemburgiem, Francją, Szwajcarią, Austrią, Czechosłowacją, Polską i na północy z Danią, także w Prusach wschodni granice stykały się z Litwą.
Rozmieszczenie sił Adolf Hitler zmienił prawie natychmiast wraz z nastaniem nowego roku po śmiałych radach swojego doradcy E. Warzkinssa przemieścił siły na granice z Polską, Czechosłowacją a także postanowił wkroczyć do Nadrenii strefy zdemilitaryzowanej na mocy postanowień traktatu wersalskiego.
36 Dywizji piechoty, 3 pancerne i 1 sztabowa takimi siłami dysponował Werner von Fritsch, 8 związków taktycznych i 3 myśliwskie to był siły Hermanna Goringa zaś Erich Raeder miał skromną flotę pancerników kieszonkowych i lekkich krążowników w dokach Wilhelmshaven, a także 6 okrętów podwodnych w Kilonii, reszta starych i niezbyt użytecznych już jednostek cumowała w Prusach wschodnich.

​

Rząd w 1936 był dobry przynajmniej tak uważał doradca Hitlera ten zaś przyjmował jego rady z aprobatą i na razie starał się hamować nowe awanse i dymisje przynajmniej do czasu poradzenia się E.Warzkinssa, rosnącym zagrożeniem dla doradcy był coraz większy wpływ Goringa na Hitlera, zdecydowany lotnik mógł wiele namieszać w przyszłość nie tylko w polityce.

​

Powszechny obowiązek służby wojskowej istniał już od roku ale dopiero teraz Blomberg w porozumieniu z Hitlerem i Fritschem rozpoczął formowanie kilkunastu dywizji piechoty które w ciągu kilku lat miały połączyć się w duże korpusy, a każdy taki korpus miał stać na granicy z każdym państwem które miało styczność lądową z III Rzeszą.
Budowane wcześniej okręty w Styczniu i Lutym były wodowane a następne środki poszły właśnie na piechotę, budowę statków handlowych przeforsował Beck który upierał się za pilną potrzebą rozbudowy floty konwojowej która w przyszłości mogła okazać się bardzo pożyteczna, Hitler po głębszym zastanowieniu i uzyskaniu całkowitego poparcia od swojego doradcy nakazał zbudowanie 90 statków handlowych i 10 eskorty dla bezpieczeństwa.

​

Rankiem 6 Marca do jednostek IV Korpusu piechoty który stacjonował w Dortmundzie doszedł rozkaz o przygotowaniach do wymarszu, Generalleuntant Saber wiedział co to oznacza.
Następnego dnia 7 Marca świat obiegła informacja o wkroczeniu do Nadrenii wojsk niemieckich i tym samym o kolejnym pogwałceniu traktatu wersalskiego przez III Rzesze w ciągu ostatnich kilku lat. Poczynania Hitlera był coraz śmielsze i to za zasługa nie tylko Goringa ale i doradcy wojskowego E.Warzkinssa.
Społeczeństwo było jednak zadowolone a na zbrojenia znalazły się kolejne fundusze które Wermacht z przyjemnością zagarnął dla Luftwaffe nie zostało prawie nic tak samo jak dla Kriegsmarine ale Hitler obiecał wynagrodzić to szefom sztabów.
Dziwić może to, że Wielka Brytania 25 Marca podpisała układ o jakościowym ograniczeniu zbrojeń morskich co bardzo ucieszyło zebrane w Berlinie najważniejsze osoby w kraju.

​

Od 1 Kwietnia do 28 Maja trwały spotkania Generałów z Hitlerem, Goringiem, Warzkinssem, Fritschem, Raederem i Beckiem którzy mimo wszelkich starań wybrali zaledwie 3 nowych generałów i 1 wiceadmirała a byli to.

General Der Panzertruppen - Heinz Saschurer Który objął dowództwo nad 1 Panzerarmee. W skład niej wchodziły 1, 2 i 3 dywizja pancerna wszystkie złożone z czołgów typu PzKpfw I (Panzerkampfwagen I)

General Der Gebirgstruppen - Georg von Kozak On miał dowodzić nowo stworzonym korpusem górskim w którego skład miało wejść 4 dywizje piechoty przystosowanej do walki w górach.

General Der Pioniere - Lance de Barlow XIV Korpus miał podążać wraz z 1 Panzerarmee i umożliwiać szybkie przekraczanie rzek.

Der Vizeadmiral - Widder Flota "rajderów" posiadał on pancerniki kieszonkowe, sam Hitler obiecał wzmocnić jego flotę o 2 nowe okręty.

​

Kiedy Adolf obiecał zrewanżować się za oddanie prawie 100 % przemysłu na wojska lądowe zrobił to zakupując od Cesarstwa Japonii 5 okrętów podwodnych klasy III i tym samym tworząc pierwsze "wilcze stado" nazwane tak przez Warzkinssa i znakomicie nadające się do podania opinii publicznej.
Goring dostał jednak najwięcej 7 dywizjonów oczywiście bez stanów osobowych to wzmocnienie pozwalało na odłożenie budowy kolejnych związków taktycznych o prawie rok jak nie więcej.

​

Wojny na świecie toczyły się a jedna z nich została zakończona 7 Maja kiedy Włochy zaanektowały Etiopie kończąc tym samym kilkumiesięczną wojnę w której Mussolini nieomal się skompromitował.
Już 9 maja z terytoriów: Etiopskiego, Somali Włoskiego i Erytrei Włochy utworzyły Włoską Afrykę Wschodnią.
Wojna ta nie wywarła na niemieckich sztabowcach, dowódcach czy doradcach wrażenia była ona najazdem nowoczesnego kraju na dzikusów, dzikusów którzy się bronili dłużej niż ktokolwiek mógł przypuszczać wiara w niepodległość swojego kraju pozwalała im bronić kraj kilka miesięcy nawet przeciwko nowoczesnej taktyce i broni jaką posiadali włoscy żołnierze.

​

W Azji wojna także się rozszalała, Japończycy którzy sprzedali swój cały sprzęt lotniczy i wszystkie okręty podwodne dostawały rocznie ponad 1000 jednostek materiałów rzadkich a także ropę, na dodatek do Tokio wysłano 4,14 i 24 dywizje piechoty na szkolenie japońskiej armii. Nie wykluczone, że do Japonii miały został wysłane czołgi niemieckie wchodzące w skład 1 Panzerarmee ale były to tylko pogłoski.

​

Najciekawszym z konfliktów w 1936 roku była jednak wojna na półwyspie Iberyjskim gdzie 17 lipca Francisco Franco stanął na czele buntu i rozpętał hiszpańską wojnę domową.
E.Warzkinss odradzał wysyłanie ochotników tłumacząc, że nacjonaliści i tak szybko zostaną pokonani jednak Hitler posłuchał Hermanna Goringa i posłał Franco duże zapasy zaopatrzenia, planowano wysłać Legion Kondor ale do końca Sierpnia ostatnie punkty oporu istniały tylko na północy w okolicach La Coruny.
Radziecka pomoc zdecydowanie przechyliła szalę zwycięstwa na Republikanów zaś sam Hitler zaczął głosić o bolszewickiej zarazie która powoli pożerała Europe i trzeba się przed nią bronić siłą.

​

Pod koniec roku Japończycy uderzyli jeszcze na Komunistyczne Chiny których pozycje w górach nie łatwo było sforsować.

​

W Związku Radzieckim zaś powoli od początku roku powstawała siatka szpiegowska która w Listopadzie 1936 roku była już ogromnych rozmiarów. Znano każdy szczegół badań technologicznych a Canaris przeprowadzał udane akcje sabotażowe w radzieckich programach zbrojeniowych. Dziwne było to, że Rosjanie rozwijali marynarkę w ciągu 200 dni posunęli się w tej dziedzinie dalej niż w ciągu ostatnich 20 lat i szybko parli do przodu, Raeder natychmiast postulował o przeznaczeniu większych funduszy na marynarkę do tego wtrącił się Blomberg i tak kłótnia trwała prawie 2 tygodnie a rozstrzygnął ją doradca Hitlera E.Warzkinss który obiecał prace nad nowymi pancernikami.

​

Obrazków nie ma i przydziałów też ale do początku wojny powinny się pojawić

 

1 Styczeń - 30 Grudzień 1937


Odcinek 2






Sytuacja III Rzeszy na początku 1937 roku.​

Granice się nie zmieniły bo nie doszło do żadnego konfliktu zaszły jednak pewne zmiany w korpusach wojsk granicznych a także nowe floty przybyły na Bałtyk.
W Kilonii na granicy z Danią powstał nowy korpus który miał chronić Niemcy przed ewentualnymi atakami z morza.
Linia Zygfryda albo inaczej Wał zachodni był w całości obstawiony a wszystkie korpusy odpowiednio wyposażone, nie przystąpiono jednak do budowy dodatkowych umocnień.
Na granicy z Austrią i Czechosłowacją również stanęły niemieckie dywizje które miały pokazywać siłę Wermachtu a zarazem otwarcie drwić z postanowień traktatu wersalskiego.
Główne siły stanęły jednak na granicy z Polską i w Prusach Wschodnich, najlepsze korpusy takie jak 1.Armia górska. czy 1. Panzerarmee. stacjonowały właśnie kolejno na dolnym Śląsku i w okolicach Szczecina a oddziały w Prusach wzmocniły dodatkowe siły obronne.
Na morzy pojawiły się radzieckie okręty a nawet pancerniki które tak jakby chciały pokazać, że mają większą siłę niż Kriegsmarine, nie wiadomo co na uwadze miał Stalin ale okręty te pływały u granic niemieckich wybrzeży cały rok.

​

Zakupy od Cesarstwa trwały dalej tym razem jednak do portu w Królewcu trafiły lotniskowce i pancerniki za które Hitler musiał słono zapłacić ogromnymi ilościami węgla, materiałów rzadkich i stali. Te zabiegi polityczno-militarne pozwoliły na ograniczenie budowy floty do zaledwie kilku okrętów ponieważ potężne lotniskowce z Pacyfiku wystarczały jak na razie do obrony Bałtyku a pancerników już było więcej niż mieli Rosjanie.
Doradca E.Warzkinss zabiegał u Raedera by ten naciskał w sprawie pancerników typu Bismarck i pancerników kieszonkowych, Hitler zgodził się ale tylko na 1 ciężki pancernik i kilka lekkich krążowników które miały zasilić szeregi Kriegsmarine.

​

Kiedy zakupy u Japonii trwały w kraju powoli zmieniano ustrój na faszystowski.
Udział mieli w tym ministrowie spraw zagranicznych III Rzeszy ale i sam Hitler zaangażował się w sprawy jednego z potężniejszych krajów Azji, przy radach Blomberga i E.Warzkinssa mógł zajść w stosunkach japońsko-niemieckich naprawdę daleko ale o sojuszu nie było mowy Japonia nie chciała mieszać się w sprawy europejskie a na pewno nie chciała mieć konfliktu z ZSRR.

​

Jednak kraj kwitnącej Wiśni miał inne plany względem Azji i na początku Marca wypowiedział bez większych wyjaśnień wojnę Chinom.
Chiny na południu walczyły z Kwang-Si które zaledwie kilka dni wcześniej wypowiedziało im wojnę tak więc wszystkie siły parły na południe kiedy nieoczekiwanie od północy wkroczyli japońscy żołnierze a także czołgi które budowane były w fabryce nieopodal Osaki.
Rady zaczerpnięte z Niemiec bardzo pomagały przy formowaniu własnych dywizji pancernych i w 1937 do Chin wjechało około 120 lekkich czołgów w większości produkcji niemieckiej.
Ludność cywilna była przerażona pierwszy raz na oczy widziała takie "kolosy" w prawdzie Szansi posiadała 28 swoich czołgów sprowadzonych z Rosji, to na południu w wioskach mówiono o ziejących smokach i Japończycy szybko przejęli inicjatywę na całym rozległym froncie a nawet wylądowali na południu kraju w ciężko dostępnym górzystym terenie.

​

Produkcja na rok 1937 była nieco okazalsza niż w 1936 roku.
Raeder otrzymał to co chciał czyli ciężki pancernik, pancernik kieszonkowy i lekkie krążowniki. Fritsch mógł się cieszyć najbardziej do końca roku miał mieć wiele nowych dywizji piechoty a także oddziały pancerne i nowe sztaby dowodzenia które na froncie były nie do zastąpienia.
Najbardziej rozgoryczony mógł być Goring który miał dostać zaledwie 1 dywizjon bombowców Dornier -17, oczywiście dowódca sił powietrznych sprzeciwiał się i nalegał na budowę kolejnych dywizjonów ale na szczęście E.Warzkinss, Beck i Blomberg razem mieli większy wpływ na Hitlera niż sam Goring który szukał teraz sprzymierzeńców w Hossbachu i Fricku którzy mieli mu pomóc przekonać Hitlera o bezpieczeństwie kraju.

​

Oczywiście w 1937 nie obyło się bez awansów nie tylko w Niemczech.

28 maja – Neville Chamberlain został premierem Wielkiej Brytanii.

General Der Infanterie - Convi który przejmuje dowództwo nad IV Korpusem piechoty.

General Der Infanterie - Mms1994 XIII korpus na granicy z Czechosłowacją.

General Der Infanterie - Aves XIV korpus na granicy z Czechosłowacją.

General Der Infanterie - Jacob Kataaken von Biel głównowodzący Wału Zachodniego.

General Der Infanterie - Lance de Barlow ponowny przydział tym razem na granicy z Danią i nowym XXIII Korpusem.

General Der Panzertruppen - Genialdo dowódca II. Panzerarmee i 4 dywizji pancernej w niej wchodzącej.

Der Vizeadmiral - Friedrich Seuren dowódca lotniskowców.

​

Siatka wywiadowcza w Związku Radzieckim prosperowała coraz lepiej i wykonywała coraz trudniejsze zadania ciągle jednak skutecznie opóźniała produkcje radzieckiej broni i meldowała o priorytetach badań i kierunku rozwoju armii.
Dalej było to parcie w marynarkę ale w tym wszystkim dobre było to, że Niemcy mieli teraz tyle dywizji ile Rosjanie z czego Adolf był niezmiernie zadowolony.

​

Wrzesień 1937 roku to pasmo sukcesów japońskiej armii i okrążenie dużej części wojsk chińskich na północnym-wschodzie kraju a także upadek stolicy, widać Kwang-Si to ciągle ważniejsza kwestia niż wchodzący w środek kraju żołnierze z północy którzy z dnia na dzień zdobywają kolejne kilometry kwadratowe Chin.

​

Jesień to pasmo przemówień traktatów ale i pożegnań.

5 października – w Chicago prezydent Roosevelt wygłosił przemówienie w którym wzywał do objęcia kwarantanną narody agresywne. Przemówienie to wzmocniło wśród Amerykanów postawę izolacjonizmu.

Kilka dni później podpisano Pakt Antykominternowski który wzmocnił więzi Włoch, Niemiec i Japonii a także utwierdził Stalina, że nie może czuć się bezkarnie i w najbliższych latach może przyjdzie mu się zmierzyć w państwami wchodzącymi w skład tego paktu.
Hitler w przemówieniu 19 października w Monachium po raz pierwszy mówił o Lebensraum ale nie wymienił szczegółów a kraje alianckie przygotowywały się do zbrojeń a ich przodownikiem była Wielka Brytania.
Neville jednak skutecznie hamował zbrojenia i cała procedura szła strasznie powoli co tylko utwierdzało niemiecki sztab w bezsilności aliantów i o tym, że następne lata należą do III Rzeszy.

Niestety w Grudniu zmarł Erich Ludendorff, Hitler był mocno poruszony jego śmiercią bądź co bądź kiedys szli w ramię w ramię a teraz jeden z nich żegnał drugiego w pokoju i z dużą świtą innych osobistości.

​

Mniej ważne wydarzenia w 1937 roku to wodowanie Admirała Hippera głównego okrętu we flocie Wiceadmirała Widdera a także międzynarodowa kompromitacja ZSRR po ukazaniu faktów o mobilizacji na granicy fińskiej mongolskich jednostek.
Od dawna mówiono o rzekomym grupowaniu się wojsk radzieckich ale o przysyłaniu jednostek aż z Syberii po tych wiadomościach wielu ludzi w różnych krajach straciło pewność w Związek jako mocarstwo może i był to kolos ale na glinianych nogach.

​

Ci którzy nie przeslałi obrazków mają takie oto portrety ;]


Ci co nie dostali jeszcze przydziałów a zgłaszali się w terminie i podanej formie mają jeszcze czas.
A ci co poza terminem to :
MiniAary Warzkinsa 2 99 strona pod odcinek widnieje podanie które można wysłać i być może będzie się w 1939 w niemieckiej armii.

 

1 Styczeń - 30 Grudzień 1938


Odcinek 3






Sytuacja III Rzeszy na początku 1938 roku.​

Tym razem nowe dywizje rozmieszczone zostały prawie w całym kraju, jeden z korpusów trafił na północ do Lubeki kolejny do Kilonii na wschód tworzyła się już III.Panzerarmee którą dowodzić miał Heinz Guderian albo Hoth ale Hitler nie podjął jeszcze decyzji.
Wał zachodni został po raz kolejny wzmocniony tym razem o 5 dywizji głównie na południowym odcinku nieopodal Alp gdzie Jacob Kataaken von Biel miał swój własny IX. Korpus.
Kolejne trafiły do Prus Wschodnich były to dywizje pancerne z 1 Panzerarmee. pod komendą General Der Panzertruppen - Heinza Saschurera.
Ostatnie dywizje wzmocniły granice z Czechosłowacją które i tak były już szczelnie obstawione tak, że nawet mysz by się nie prześlizgła zaś samo grupowanie wojsk na granicy z Czechosłowacją nie było bez zasadne.

​

Produkcja Wermachtu na początku 1938 to głównie zasługa Raedera i Goringa który wreszcie postawił na swoim Fritsch musiał pogodzić się, że jego pozycja słabnie zaś Beck popadał w obojętność i sytuacja wojsk lądowych stawała się coraz rozpaczliwsza.

​

Pod koniec Stycznia doszło do zamieszania w organach sił lądowych i zbrojenia sprawy prywatne Blomberga nie mogły pozostać bez echa w opinii publicznej która kiedy dowiedziałaby się prawdy na pewno nie byłaby zadowolona z Generała pełniącego tak poważne stanowisku, Hitler nie miał wyboru i musiał odwołać Blomberga.
Jeszcze tego samego miesiąca wypłynęła informacja o Fritschu na którego Goring wyciągnął nie wiadomo skąd papiery, nie chciał on bowiem, żeby Fritsch zajął stanowisko Blomberga i tym samym przedstawił Hitlerowi dowody na Fritscha które dyskwalifikowały go na jakiekolwiek stanowisko.
Hitler odwołał Fritscha ze stanowiska a na jego miejsce mianował Walthera von Brauchitscha, zaufanie między generałami i siłami wojsk lądowych a Hitlerem zanikało, Goring miał coraz większy wpływ na wodza a doradcy coraz mniejszy E.Warzkinss nalegał na jakieś działania innych generałów ale Ci byli głusi na jego wołania, Beck postanowił być bierny, Hossbach milczał, Milch został odwołany i sprawa odwołania na zawsze zmieniła stosunki między Hitlerem a pozostałymi współpracownikami.
Hitler nie mógł znaleźć nikogo na miejsce Blomberga i kilka dni po dymisji Adolf Hitler został naczelnym dowódcą Wehrmachtu.

​

Sprawa dymisji Fritscha któremu zarzuty postawiono niesłusznie ciągnęła się dalej ale w połowie Lutego Adolf spotkał się z kanclerzem Austrii Kurtem von Schuschniggiem zażądał zgody na Anschluss Austrii.
Ten 9 Marca postanowił o referendum które miało odbyć się 14 Marca i w ten sposób zmusił Hitlera do zdecydowanego działania.
I tak oto 12 Marca przez granice niemiecko-austriacką przejechały dziesiątki wozów i tysiące żołnierzy witanych przez wiwatujących ludzi którzy wychodzili na ulice i cieszyli się z przyłączenia sam Hitler przejechał ulicami Linzu a potem udał się do Wiednia.
E.Warzkinss sporządził raport o przejętych wojskach i surowcach z których wynikało:
17 Dywizji: 1 Górska, 1 Sztabowa, 1 Kawalerii 14 Piechoty.
5 Brygad: 3 Artylerii i 2 przeciwpancerne.
1 Dywizjon bombowców taktycznych Dornier-17

Duża ilość nowych ochotników do wojska a także duże pieniądze przejęła III Rzesza która wykorzystała te czynniki na swoją korzyść bardzo szybko.

​

W Azji Japonia szybko zajmowała kolejne tereny a pod koniec Maja zawarła pokój z Chinami oczywiście na warunkach Hirohito gdzie Chiny zobowiązały się wspierać każdy japoński atak w jakąkolwiek stronę.

​

Tymczasem do sztabu generalnego docierały informacje o nowych technikach budowy lini obronnych i, że jednak taka powstaje na lini Połock-Witebsk-Smoleńsk a może nawet jeszcze dalej wzdłuż rzeki, Hitler rozkazał zrobić przegląd Wału Zachodniego a także rozkazał zbudować schrony takie jakie mieli Czesi w Sudetach bowiem już w Maju ostre stosunki niemiecko-czechosłowackie dawały się we znaki.

​

W 1938 było niewiele nominacji a jedną z nich otrzymał.

Generalleuntant - Martin von Kirsc Miał on dowodzić V. korpusem lotniczym a także VI który powstawał.

​

Już 20 Maja Czechosłowacja ogłosiła częściową mobilizacje, zbrojenie trwało a Hitler ogłosił przygotowanie do operacji Grun zajęcia Czechosłowacją drogą zbrojną, która miała odbyć się najpóźniej 1 Października 1938 roku.
Wielu generałów było temu przeciwnych bojąc się reakcji państw zachodnich czyli Francji i Anglii ale niewielu było w stanie otwarcie przeciwstawić się Hitlerowi który za radami Goringa i E.Warzkinssa który popierał nacisk na Czechosłowację przygotowywał plan ataku.
Tak się jednak nie stało zaś 15 września rozmowy Chamberlaina, premiera Wielkiej Brytanii, z Hitlerem Bad Godesberg w sprawie roszczeń Rzeszy wobec Czechosłowacji przyniosły wiele odpowiedzi na pytania co do Sudetenlandu.
Na przełomie Września i Października doszło do zajęcia Sudetenlandu przez wojska niemieckie po przyjęciu porozumienia z Wielką Brytanią, Francją i Włochami, Czesi nie mieli wiele do gadania.

​

Siatka wywiadowcza w Związku Radzieckim miała swoje pięć minut w 1938 wiele projektów w ZSRR stanęło udało się wykraść nieliczne plany a największym sukcesem było zabicie Ministra spraw zagranicznych Lavrenti P. Berii gdzie na ulicach Moskwy radziecki minister wpadł w pułapkę siatki wywiadowczej III Rzeszy.

​

Dozbrajanie Kriegsmarine trwało i kiedy jedne okręty docierały do niemieckich portów kolejne wypływały z Tokio po udanych rozmowach handlowych, Japonia oddała wiele starych okrętów ale w Europie były one ciągle jednymi z najnowocześniejszych na dodatek Cesarstwo Japońskie miało teraz tyle surowców, że mogło prowadzić długotrwałą wojnę z każdym krajem przez przynajmniej 3 lata.
Związek Radziecki dalej eksponował swoje nowo zwodowane okręty a kolejnym z nich był lotniskowiec przepływający w Czerwcu 1938 nieopodal Bornholmu, duńskiej wyspy na które akurat byli generałowie Wermachtu z Halderem na czele.

​

 

1 Styczeń - 25 Sierpień 1939


Odcinek 4







Sytuacja III Rzeszy na początku 1939 roku.​

Granice między 38 a 39 wiele się zmieniły głównie na południu Niemiec teraz więc dywizje stacjonowały na nowych granicach z Jugosławią 10 dywizji, Węgrami kilka brygad, Czechosłowacją 23 dywizje zaś Włochy którym Hitler ufał nie potrzebowały obstawy a na granicy ze Szwajcarią postawił symboliczne 3 dywizje które już w Marcu przemieścił na Wał Zachodni.
Do Prus Wschodnich wysłano także dodatkowe oddziały a najwięcej oczywiście stacjonowało na granicy z Polską z która ciągle próbowano negocjować o Gdańsk i trasę do Prus Wschodnich.
Na Dolnym Śląsku prowadzono manewry sił pancernych i przymierzano się do obsadzenia stanowisku 3. 4. i 5. Panzerarmee. które w 38 i do połowy 39 były formowane.
To właśnie z południa miało wyjść jakiekolwiek natarcie w kierunku wschodnim, a dalej w kierunku Warszawy ale i z Prus Wschodni miały ruszać dywizje pancerne.

​

Produkcja w zakładach przemysłowych i zbrojeniowych trwała, zamówienia były ogromne a czasu coraz mniej na 1939 postawiono wyzwania dla konstruktorów surowce ciągle dochodziły a priorytetem były dywizje zmotoryzowane których do Września miało powstać 12, jednak na Sierpień było ich zaledwie 7 i zadanie do końca nie zostało wykonane, pancernych dywizji było niewiele mniej a stworzono jeszcze mniej bo zaledwie 1 i to 20 Sierpnia, większe nadzieje pokładano w okrętach i samolotach na które Goring od dawna namawiał Hitlera, Raeder znów miał dostać niszczyciele a za wstawieniem się E.Warzkinssa miały powstać jeszcze 1 Korpus Przeciwpancerny i 1 Korpus Artyleryjski podwaliny zmotoryzowanych korpusach o tych samych możliwościach.
Te Korpusy miały służyć głównie w pierwszym natarciu i do przełamywania ciężkich pozycji ale nie spodziewano się takich w 1939 a na pewno nie w Polsce.
Sztabów dowodzenia także było za mało i kolejne miały być na jesień 40 roku.

​

Kolejnymi ważnymi wydarzeniami były zaostrzające się kleszcze wokół Czechosłowacji, rozruchy słowackich mieszkańców i liczne protesty przyczyniły się to tego, że 14 Czerwca prezydent Czech spotkał się z Hitlerem w celu złagodzenia stosunków ale było już za późno Hitler poinformował go, że następnego dnia wojska niemieckie przekroczą granice i skierują się na Pragę liczył na brak oporu ze strony Czechów a radość Słowaków prezydent dostał lekkiego zawału i wyszedł z gabinetu bardzo przygnębiony.
Tak się stało następnego dnia Czechosłowacja przestała istnieć a Tiso zniknął w dziwnych okolicznościach, armia węgierska zajęła Słowację i jeszcze tego samego dnia podpisano sojusz węgiersko-niemiecki.
Prasa niewiele o tym pisała a Anglia powoli szykowała swój przemysł zbrojeniowy.
Kilka dni później E.Warzkinss przekonał Hitlera, że Kłajpeda nie będzie na potrzebna a i pozycja wyjściowa, że się tak wyraził będzie lepsza, po tych rozmowach wódz ustąpił i wycofał żądania terytorialne wobec Litwy zaś sami mieszkańcy byli bardzo zadowoleni z takiego przebiegu wydarzeń.

​

Węgrzy szybko sformowali dywizje pancerną głównie z Czeskich czołgów ale były one tak przestarzałe, że Brauchitsch postanowił nie informował Hitlera o stanie wojsk pancernych Węgrów przynajmniej na razie.

​

Marzec to także miesiąc wodowania Bismarcka który dołączył do floty nowo nabytych pancerników którymi od których wyróżniał się wszystkich a już na pewno uzbrojeniem. W tym okresie Kriegsmarine posiadało 5 flot.
Pancerników.
Lotniskowców.
2 x U-bootów
Rajderów.

Nowe osiągnięcia w dziedzinie myśliwców turboodrzutowych także walnie przyczyniły się do nowych pokazów ale na większe sukcesy w tej dziedzinie trzeba było poczekać.

30 Marca Polska dołączyła do Aliantów i tym samym potwierdziła, że jeżeli Niemcy napadną na nich wojna rozpocznie się także na zachodzie z Anglią, Francją i wszystkimi innymi sojusznikami.

Niemiecko-radziecki układ o ataku na Polskę, Sierpień 1939.

​

W Sierpniu zaostrzyła się sytuacja w SS konflikt między De Ptyszem i Lupixerem starał się załagodzić Himmler ale oboje chcieli dostać swoje dywizje i dowodzić nimi na froncie.
Dywizje SS miało dostawać w pierwszej kolejności najlepszy sprzęt i mieć priorytetowe zaopatrzenie.
15 Sierpnia E.Warzkinss znalazł rozwiązanie z tej sytuacja i polecił je Hitlerowi ten oddał pod komendę nową dywizje pancerną złożoną z najlepszych czołgów typu PzKpfw III Panzerkampfwagen III zaś sama jego armia miała być przemianowana na 1 Panzerarmee. SS
De Ptysz był oburzony ale dostał cos większego 3 dywizje także złożone z tych samych czołgów ale i eksperymentalnych z dłuższymi lufami na dodatek brygady ciężkich czołgów w tym pierwszego Tygrysa który był całkowitym prototypem.
Jego armia nie mogła jednak się poruszać posiadała zaledwie kilkanaście czołgów dlatego dostała nazwę Rezerwowej i przynajmniej do wiosny 41 nie miała szans na jakiekolwiek walki.
Himmler formował własną rezerwę z dywizji piechoty także nie mogącej wziąć udziału w walkach do 41
Jednak w samych dokumentach statystyki dywizji robiły wrażenie a ich doświadczenie po trochu zdobyte w Hiszpanii i Azji gdzie wrócili z wojny japońsko-chińskiej było jeszcze większe.
Na dodatek okazało się, że ZSRR formuje dywizje gwardyjskie odpowiadające SS tylko o wiele gorszej jakości.

Inne stanowiska dostali.

General Der Panzertruppen - Mms1994 którego 4. Panzerarmee. stacjonowała na Dolnym Śląsku.

General Der Panzertruppen - Aves podobnie do Mmsa1994 jego dywizje także były na południu.

General Der Panzertruppen - Genialdo dostał 5. Panzerarmee a dowodzenie nad 2 oddał Hothowi.

General Der Motorized - Laveris de Navarro dowódca pierwszej armii piechoty zmotoryzowane inaczej. 1. Motorizedarmee.

SS-Obergruppenführer - de Ptysz wojska rezerwowych wojsk pancernych.

SS-Obergruppenführer - Lupixer dowódca dywizji "Das Reich" stacjonującej w Berlinie i zmierzającej nad granice zachodnią.

Sytuacja III Rzeszy w Sierpniu 1939 roku.​

Do ataku na Polskę przewidziano 80 dywizji w tym 11 węgierskich.

​

 

26 - 29 Sierpień 1939



Odcinek 5



​

OKW w Sierpniu przygotowało już plany a także 5 grup operacyjnych na terenie całej III Rzeszy. OKH nie pałało miłością do OKW ale z planami się zgadzało i po kilku naradach wszystko było przypięte na ostatni guzik, każda z grup miała swoje zadania a najważniejsze miała Hereesgruppen A która posiadała tyle żołnierzy i dywizji co wszystkie inne grupy razem wzięte.

​

Hereesgruppen A posiadała :
600 000 żołnierzy zgrupowanych w 52 dywizjach w tym:
31 dywizji piechoty.
12 dywizji pancernych lekkich.
7 dywizji piechoty zmotoryzowanej.
2 Sztaby HQ.

Jej głównym celem była Warszawa, Łódź i Radom czyli centralne miasta Polski, bardziej szczegółowe dane były niedostępne dla doradcy E.Warzkinssa.

​

Hereesgruppen B posiadała:
230 000 żołnierzy zgrupowanych w 26 dywizjach w tym:
20 dywizji piechoty.
1 sztab HQ
5 dywizji górskich.

Główne lotnictwo Rzeszy posiadała właśnie Hereesgruppen B ze względu i tak już przeciążonej A i tak w składzie znalazło się kilkanaście dywizjonów Ju-88 i Heinkel - 111

Głównymi celami była południowa i wschodnia część Polski ale dużej ofensywy z południa nie można było się spodziewać.

​

Plany operacyjny Hereesgruppen A i B.
Wielkość strzałek odzwierciedla siłę natarcia i ilość dywizji w niej użytych.

​

Hereesgruppen C posiadała:
100 000 żołnierzy zgrupowanych w 9 dywizjach w tym:
8 dywizjach piechoty i 1 dywizji piechoty zmotoryzowanej.
A także bombowce typu Heinkel.

Głównymi zadaniami Hereesgruppen C były Dania i Norwegia które jednocześnie miało zostać zaatakowane, plany nie były skomplikowane ze względu sił jakie zostały użyte.

​

Hereesgruppen D posiadała:
132 000 żołnierzy zgrupowanych w 18 dywizjach w tym:
18 dywizji piechoty a także samoloty myśliwskie.

Cele Hereesgruppen D to Holandia która także 1 Września miała zostać zaakatowana.

​

Spodziewano się szybkich zwycięstw i już myślano o kampanii na Zachodzie w Październiku 39 ale wielu odradzało atak o tej porze roku.

Awanse i zmiany na stanowiskach kadrowych:

General Der Infanterie - Convi teraz dowodzi III.Armekorps ze sztabem głównym i artylerią samobieżną w swojej armii.

 

30 Sierpień - 10 Wrzesień 1939



Odcinek 6









Sytuacja III Rzeszy w chwili wypowiedzenia wojny Polsce, Dani, Norwegii i Holandii.​

Atak rozpoczął się 30 Sierpnia o godzinie 5.00 Kiedy to 4/5 Heseengruppe uderzyło na wyznaczone cele zaś pozycje nieprzyjaciela przełamane prawie na wszystkich odcinkach.

​

Nie wszystkim jednostkom udało się jednak przebić w pierwszym dniu a największe problemy miał z tym XIII. Armeekorps i 2.Panzerarmee. Hotha.
Przez cały dzień oddziały polskiej piechoty odpierały zaciekle kolejne fale niemieckich pancerniaków i raz za razem udawało im się wygrać, wieczorem w rejon Bydgoszczy wkroczyła 1. Panzerarmee i od razu skierowała się na Toruń i po ataku od flanki zmusiła Polaków do odwrotu.
Bitwa trwała 14 godzin i była jedną z zacieklejszych w której Polacy stawili naprawdę duży opór który gdyby nie Heinz Saschuer na pewno zatrzymałby natarcie XIII. Armeekorps.
O dziwo I i XXVI do końca Kampanii w Polsce nie wzięły udziału w walkach.

​

Jeszcze dłuższa bitwa była o Przemyśl gdzie oddziały węgierskie męczyły się prawie 29 godzin głównie za sprawą polskich jednostek górskich i kawaleryjskich.
Zaś rankiem 1 Września 2 Panzerarmee. Generała Hotha znów musiała walczyć z oddziałami polskimi tym razem w obronie Torunia gdzie skierowało się główne uderzenie, bitwa trwała 5 godzin i znów po dotarciu 1 Panzerarmee. która uratowała w ciągu dwóch dni sytuacje zakończyła się poważnymi stratami Polaków.

​

Po południu 1 Września wojna obronna Polski była zakończona, wszystkie pozycje zostały przełamane jednak E.Warzkinss doradził żeby wstrzymać atak i zaczekać na pozostałe wojska pancerne idące od strony Śląska.
Ostatnie oddziały polskie były jeszcze w okolicach Poznania i szykowały się do obrony Warszawy, jednak żołnierze z Armii "Poznań" nie mieli możliwości przełamać się do stolicy i walczyć w jej obronie, na południu zaś Węgrzy wkraczali do Przemyśla i kierowali się na Lwów.

​

Rankiem 3 Września oddziały Generała Conviego uderzyły na pozycje okrążonej Armii "Poznań" i powoli eliminowała dywizje za dywizją żeby ostatecznie przyjąć kapitulacje polskiego generała 4 Września o godzinie 7.00
W tym samym czasie trwała bitwa o Warszawę na którą uderzyły łącznie 4 Panzerarmee. i Korpus Marszałka Von Lebba ze wsparciem piechoty, pod takim naporem czołgów nawet walka o każdą ulice nie mogła trwać wiecznie trzykrotna przewaga liczebna przesądziła sprawę.
Nawet w nocy walki nie ustawały ale ostatnie oddziały obronne poddawały się i jedyna nadająca się jeszcze dzień temu do walki armia Polska skapitulowała już w 5 dniu wojny.

​

Następnego dnia do Hitlera przyszły wieści z Danii w której ostatni walczący batalion złożył broń na obrzeżach Kopenhagi i po południu III Rzesza wcieliła Danię do swojego państwa.
Hitler przybył do Kopenhagi osobiście pogratulować zwycięzcom i dowódcy Lance de Barlowowi który walczył o to miasto, pierwszy kraj drogą zbrojną został podbity.

​

Wydarzenia mniej ważne na przestrzeni 3-5 Września do bombardowanie Berlina i ciężkie straty dywizji pancernej SS "Das Reich" Lupixera. Generał utracił połowę swoich czołgów zaś same miasto zostało tylko trochę uszkodzone w wyniku kilku bomb które spadły na centrum miasta.
Hitler był wściekły poderwał wszystkie myśliwce i przebazował samoloty na zachód, aliancka flota powietrzna miała przestać istnieć.
Nawet polskie bombowce wzięły udział w ataku co szczególnie rozwścieczyło wodza E.Warzkinss meldował, że właśnie zdobywane jest lotnisko w Łodzi więc to był pierwszy i ostatni nalot polskich bombowców.

​

Wieczorem 6 Września wojska pancerne odebrały defiladę w Warszawie która w wyniku tylko kilku nalotów była zniszczona w małym stopniu pomysłodawcą był Hoth który słono za to zapłacił.
Straty niemieckich wojsk były jednak o wiele większe w bitwie o Warszawę zniszczonych i uszkodzonych zostało 400 czołgów a z korpusu Feldmarszałka Von Leeba zginęło prawie 16 000 żołnierzy drugie tyle było rannych.
Polskie straty w ludziach były podobne mimo mniejszych sił użytych do obrony.
Generał Hoth został zdjęty ze stanowiska dowódcy korpusu 2.Panzerarmee. a na jego miejsce miał być powołany nowy generał.

​

Na zachodzie było spokojniej do 7 Września oddziały Heeresgruppe D maszerowały na Amsterdam bez większych oporów kiedy po południu 7 Września 1. Armee. miała zniszczyć okrążonych w Groningen Holendrów ale Ci bronili się przez prawie cały dzień i atak został przerwany.
Była to pierwsza porażka III Rzeszy od początku wojny.

​

Następnego dnia było jeszcze gorzej, będący na zachód od Groningen IV. Armeekorps po południu został okrążony a po ciężkich walkach o Amsterdam nie miał już zaopatrzenia na obronę przed ewentualnym atakiem holenderskim.
Na szczęście do niego nie doszło i Generał Fleck mógł zaczekać na posiłki idące z południa ale sytuacja ta pokazała, że brak doświadczenia może doprowadzić do katastrofy całego korpusu armijnego.

​

Rankiem 9 Września Polska została zaanektowana a ziemie wschodnie oddane Rosjanom na mocy traktatów z 23 Sierpnia.
Gorsze wieści dochodziły z portu w Rostoku gdzie na dno poszły świeżo załadowane oddziały gotowe do zajęcia Norwegii, rozbite zostały 4 dywizje w tym 1 zmotoryzowana.
Hitler jednak udał się do Warszawy odebrać zwycięską defiladę a kiedy on zbierał gratulacje, wojska już były szykowane do transportu na zachód gdzie Francuzi grupowali wojska na Lini Maginota.

​

10 Września zakończyły się walki w Holandii pod Groningen te same oddziały co dwa dni temu stawiały bohaterski opór teraz złożyły broń i poddały się Niemcom.

​

Wojna się rozpoczęła III Rzesza pokazała swoją siłę i szykowała się do Kampanii Zachodniej jeszcze w Październiku ale to stało pod znakiem zapytania.
Norwegie postanowiono sobie odpuścić, Hitler ujął to w ten sposób, że Norwegia stoi po stronie alianckiej a ZSRR nie zajmie jej a żeby mieć tam swój przyczółek, sami Brytyjczycy nie bardzo chcieli do Skandynawii płynąć tak więc na razie można było czuć się bezpiecznym z północy.
E.Warzkinss namawiał Hitlera do uderzenia na południe w kierunku Jugosławii która łamała oferty handlowe i odrzucała proponowane sojusze, jednak Goring stawiał na swoim i nalegał do uderzenia na Francję a Halder i Milch byli sceptyczni co do obu planów.

 

Po udanej akcji we Francji, przeprowadzisz "Seeloewe", Warzkinsie?

A niżej mini-pobieżna i własna wersja relacji 1.Motorizedarmee podczas kampanii wrześniowej.

---------------------------------------------------------------------

Bygdoska potyczka i nudy podróży przez całą Polskę​

1. Motorisiertearmee, wg alianckich danych zwana także jako "1.Motorizedarmee", dowodzona przez tajemniczego generała pod iberyjsko brzmiącym kryptonimem "Laveris de Navarro", składała się przed wrześniem 1939 roku z pięciu dywizji: 2., 3., 13., 36., i 60.; wszystkie zmotoryzowane z dołączonymi batalionami wsparcia artylerii samobieżnej. Cały korpus liczył 60 tysięcy żołnierzy, głównie ciężarówki Knupp Protze, głównie wersje Kfz. 70 na wyposażeniu zmotoryzowanym, oraz StuGi III w formacjach wsparcia. Sam Generaloberst pamięta jeszcze czasy I wojny światowej, gdy w 1918 roku jako rekrut został wcielony do Kaiserliche Armee. Po Wielkiej Wojnie, zrobił błyskotliwą karierę, by po 21 latach służby awansować na najwyższą rangę generalską, nie licząc oczywiście stopni marszałków.

O ile wszystkie dywizje były świetnie wyposażone, to brygady artylerii samobieżnej cierpiały na nieliczne braki. Z planowanych 110 Sturmgeschütz III (22 na brygadę), zostało dostarczonych jedynie 107 StuGów III.​

Nie przeszkodziło to jednak w sprawnym przemarszu na Polskę. Przemarszu, a raczej przejażdżce, ze względu na niewielki opór Polaków tam, gdzie 1. Armia Zmotoryzowana przemieszczała się w głąb kraju słowiańskiego. Formacja uczestniczyła jedynie w bitwie o Bygdoszcz i całe województwo zarazem, gdzie sumarycznie straciła około 250 żołnierzy oraz 20 ciężarówek. Oznaczało to jedynie 0,42 % strat stanu osobowego oraz w przybliżeniu 0,5 % strat maszynowego... Reszta kampanii wrześniowej przebiegała w miarę spokojnie dla jedynego kompletnego korpusu piechoty zmotoryzowanej (inne 3 dywizje funkcjonowały w skład korpusów pancernych). Miała jedynie dopomóc oddziałom niszczącym Armię "Poznań" odcinając ją od reszty kraju, w tym zdobywając bez żadnego wystrzału Łódź z lotniskiem wojskowym

Wjazd 1. Motorizedarmee do centrum Bygdoszczy​

Generaloberst Laveris de Navarro wiedział, że Polacy nie sprawią większych problemów niemieckiej armii. Stara kawaleria technologicznie pamiętająca powstania śląskie oraz przestarzała wyposażeniowo piechota jedynie Boforsami była w stanie zagrozić korpusom pancernym, co musiało dojść do uszu także żołdakom z piechoty zmotoryzowanej. Dowódca narzekał jednak, że taktyka opierała się głównie na uderzeniach dywizji pancernych, z niewielkim wsparciem piechoty na ciężarówkach... Liczył na to, że Francuzi i Belgowie dadzą więcej możliwości wykorzystania piechoty mogącej osłaniać dywizje pancerne. A także na dołączenie do 1. Motorizedarmee dywizji lekkich czołgów lub przynajmniej kolejnej, piechoty zmotoryzowanej, tym razem z brygadą samochodów pancernych.

---------------------------------------------------

Dużo ciekawego nie jest, gdyż nie chciałem za bardzo mieszać się w wizję Warzkinsa. Jeśli coś takiego nie odpowiada, wtedy następnym razem nie napiszę czegoś takiego i tyle.

 

11 Wrzesień - 15 Październik 1939



Odcinek 7



​

Wojna powietrzna rozpoczęła się 11 Września kiedy to myśliwce 1 Floty Powietrznej Luftwaffe zaczęły zatrzymywać kolejne fale angielskich i francuskich bombowców.
4 Dywizjony to było jednak za mało Goring zdał sobie sprawę, że za bardzo żądał bombowców a teraz nie ma czym ich chronić i natychmiast wystąpił u Hitlera z prośbą o budowę 6 nowych dywizjonów myśliwców przechwytujących i stworzenie 2 Floty Powietrznej, Hitler po obejrzeniu raportów z 2 tygodnia Września natychmiast wydał zgodę.
Floty bombowców zaś nazywały się 1 Flota Bombowa a łącznie było ich 5.

​

Japonia dwa tygodnie czekała na rozwój sytuacji w Europie i kiedy widziała jak alianci słabo reagują na Niemieckie ataki na inne kraje, Cesarz Hirohito opowiedział się za włączeniem do wojny ale Niemcy nie były zainteresowane sojuszem przynajmniej na razie i tak 15 Września Cesarstwo Japonii wypowiedziało wojnę aliantom.

​

Wrzesień to także pierwsze zwycięstwa na morzu głównie za sprawą Raedera i Friedrich Seurena którzy ramię w ramię zatapiali kolejne okręty u wybrzeży południowej Norwegii i północnych Niemiec.
Flota norweska zatopiona została już 17 Września a Brytyjczycy utracili trochę okrętów podwodnych.

​

28 Września na wody terytorialne Niemiec wpłynęła francuska flota która spotkała się z lotniskowcami Friedricha Seurena który starał się zatopić jak najwięcej okrętów nieprzyjaciela ale po kilku godzinach podjął decyzje o odwrocie w celu ratowania swoich okrętów.
Hitler nie był zadowolony tak samo jak Raeder i E.Warzkinss wszyscy zarzucili Admirałowi lekkomyślność i Friedrich dostał rozkaz powrotu do portu w Kilonii w celu napraw uszkodzonych okrętów a także miał on wyjaśnić cały przebieg porażki floty lotniskowców.

​

Niestety japońskie maszyny nie spisywały się na polach Europy, przegrywały każda bitwę a ich modernizacja była niemożliwa z powodów technicznych co doprowadzało dowódców do rozpaczy, E.Warzkinss już zapowiedział skargę do Japonii o dosłanie jakiegoś sprzętu w ramach strat jakie ponieśli Niemcy przez te samoloty z japońskich fabryk które jak się okazało nie miały pojęcia o budowie samolotów.

​

Przyszedł czas na nowe nominacje, wraz ze skończeniem kampanii w Polsce nowi generałowie mogli stanąć na czele dywizji bez wojennej zawieruchy.

Z przyczyn wojskowych dywizje SS zostały włączone w skład 6.Panzerarmee. i miały pozostać w niej do końca roku, jednak ani Lupixer ani De Ptysz nie stanęli na czele Armii a Generał Franco doradca Heinza Guderiana w sprawach wojskowych to on był teraz General Der Panzertruppen 2 i 3 dywizji pancernych SS.

Generalleutnant - Krakau przejął dowodzenie nad pierw 9 dywizjami a potem 2 z II.Armeekorps. i był jak na razie głównodowodzącym frontu zachodniego ale tylko oddziałów piechoty, Hitler wybrał go z powodów nalegań swoich doradców a żeby młody generał pokazał czy potrafi kierować wojskiem a jego zadaniem było zajęcie Luxemburgu.

Generalleutnant - FifiCz VIII.Armeekorps. kolejny z korpusów piechoty przeznaczony do wsparcia oddziałów wkraczających do Luxemburga w okolicach Października.

General Der Infanterie - Burlak od początku wzbudzał kontrowersje w sztabie w związku z jego obco brzmiącym nazwiskiem dlatego dostał dowództwo VII.Armeekorps. na wschodzie a jego celem było pilnowanie porządku w Warszawie i całej okupowanej Polsce.

​

4 Października to utrata Islandii której jakoś nikt nie przeżył zbyt donośnie.

5 Października mapa III Rzeszy i jej sytuacja.​

Grupowanie sił na zachodzie jest równoznaczne ze zbliżającą się kampanią jest jednak ona cały czas odkładana a na 20 Października wyznaczono termin zajęcia Luxemburgu.
Niespodziewane Hitler nakazał transport wszystkich jednostek na granice z Jugosławią i przygotowania natychmiastowego planu zajęcia tego kraju, jak się okazało Jugosławia pertraktowała z ZSRR i Niemcy nie mogli czekać, wkroczenie do Jugosławii miało odbyć się 24 Października a sama kampania miała być nie dłuższa niż 2 tygodnie.
Wojska węgierskie zostały powiadomione ale one i tak czekały na granicy od dłuższego czasu i był gotowe do wkroczenia w razie wypowiedzenia wojny.
W zajęciu Jugosławii miało wziąć udział 6 grup Panzerarmee. i 1.Motorizedarmee. a także korpus Georga von Kozaka i Conviego który mieli eliminować okrążone jednostki plan ataku był gotowy już w kilka dni po ogłoszeniu przez Hitlera wieści o ataku.

​

Były i gorsze wieści 10 Października grupa rajderów Wiceadmirała Widdera natknęła się na flagową flotę Royal Navy i musiała natychmiast uciekać, niestety ta była szybsza za każdym razem i już 3 dni później wszystkie okręty spoczywały na dnie a sam Wiceadmirał dostał się do francuskiej niewoli.
Utrata 10 najnowocześniejszych okrętów była wielkim smutkiem dla Raedera a sprawę potęgowało zatopienie 6 z 7 U-bootów u wybrzeży Narviku.

Plany ataku na Jugosławię przygotowane w pośpiechu ale jak powiedział Hitler, "Nawet bez planu zajęcie tego kraju będzie łatwiejsze niż Polska a opór mniejszy niż duński"

​

 

16 Październik - 2 Listopad 1939



Odcinek 8



​

16 Października do sztabu OKH doszły informacje o rzekomej interwencji francuskiej w Luxemburgu około 22 Października, informacja ta została przekazana Hitlerowi on zaś niezwłocznie wezwał do narady swoich doradców.
Halder, Milch i inni doradzali czekać z jakimikolwiek działaniami do wiosny, siły pancerne były już gotowe do wejścia na Jugosławię a rozpoczynanie teraz ofensywy na Francję było głupotą.
E.Warzkinss i Goring nalegali jednak na wkroczenie do Luxemburgu jeszcze przed Francuzami i okopanie się wzdłuż Lini Maginota.
Hitler był w rozterce i następnego dnia po jeszcze jednej konsultacji z adiutantami tym razem podjął decyzje o wkroczeniu do tego małego kraju 19 Października.
Wiadomość została przekazana wszystkim jednostkom zgromadzonym na granicy z Luxemburgiem a także flotom powietrznym które miały osłaniać tą operacje, jednak bez bombardowania samego miasta, głównodowodzącym całą operacją został Lupixer który wraz z de Ptyszem mieli wkroczyć ze swoimi dywizjami SS jako jedne z pierwszych jednostek.

​

W cieniu zajmowania Luxemburga rozpoczęto działania na południu, gdzie ponad 4000 czołgów przekroczyło granicę Jugosławii rankiem 20 Października.
Opór na granicach był nikły i tylko niektóre dywizje węgierskie borykały się z przełamanie lini obronnych przez kilka godzin w okolicach Belgradu.
Niemieckie wojska jak z procy ruszyły przez kraj szybko zajmują kolejne miasta i wsie, na czele parły 2,1 i 6 Panzerarmee. one miały najnowocześniejsze czołgi i mogły dotrzeć pod Belgrad w ciągu kilku dni, nie gorsza była 1. Motorizedarmee. która atakowała bardziej przez północne tereny i już 25 Października znalazła się w zajętym przez Węgrów Osijku.

​

Na szczęście Francuzi nie zdążyli sprowadzić głównych sił do Luxemburgu a jedynie oddziały zwiadowcze i tym samym natarcie Lupixera szybko rozproszyło obronę żabojadów.
W nocy rozpoczęto okopywanie miasta a główne siły dotarły nad ranem około godziny 7.00
Marszałek Von Lebb musiał sprostać kontratakowi francuskiemu którego nikt się nie spodziewał był dosyć słaby ale do przebicia się przez niemieckie pozycje użytych zostało ponad 20 dywizji, w tym samym czasie Jacob Kataaken von Biel głównodowodzący Wału Zachodniego przeforsował plan ataku na Lini Maginota teraz kiedy wojska alianckie były zdezorganizowane po przegranym ataku.

​

Następnego dnia na odcinek francuskiej lini obronnej w okolicach Strasbourga uderzyło ponad 70 dywizji a łącznie prawie 800 000 żołnierzy z wielu stron.
Od godziny 8.00 do 14.00 meldowano o sukcesach i wyrwach w Maginota ale chwilę po piętnastej dochodziły już tylko wiadomości o posiłkach, lotnictwo od samego rana wspierało atak a teraz rzucono nawet myśliwce ale i to nie pomogło.
Francuskie dywizje zaczęły łatać kolejne dziury w liniach i natarcie słabło z godziny na godzinę, trwało jednak nadal. Rankiem 24 strzały ciągle trwały w rejonach na południe od miasta, Jacob wiedział o porażce i o 9.20 rozkazał odwrót na pozycje wyjściowe wszystkim jednostkom.
Hitler był wściekły rozkazał zdymisjonować Jacoba ale E.Warzkinssowi udało się zatrzymać ten rozkaz przynajmniej na razie, wierzył jednak, że aktywność Jacoba Kataakena wzrośnie a jeśli nie będzie musiał dostarczyć rozkaz dymisji i skończyć karierę generała.

​

Natarcie pancerne było dosyć powolne ale i tak wystarczyło na okrążenie sił jugosłowiańskich nad Adriatykiem.
Georg von Kozak wraz z Convim uderzyli na 3 dywizje pod Rijeką które nie miały nawet morale na dłuższe stawianie oporu a były to jedne z ostatnich jednostek armijnych które jeszcze tydzień temu liczyły sobie 10 dywizji teraz już tylko 3 które i tak 29 Października skapitulowały.

​

1 Flota Powietrzna nie radziła sobie z naporem samolotów alianckich tysiące bombowców i setki myśliwców kontra zaledwie 650 niemieckich myśliwców i 110 japońskich musiało odpierać kolejne fale a straty rosły z każdą bitwą, sytuacja nie była najlepsza myśliwce które były już w budowie miały być na jesień 1940 roku co doprowadzało 1 Flotę do rozpaczy.

​

Japonia budowała potęgę w Azji i ciągle zadziwiała świat, sukcesy w wojnie z Holandią i innymi alianckimi krajami były tak ogromne, że powstało nawet nowe marionetkowe państwo pod władzą Cesarstwa zapewne na potrzeby surowcowe był to może i dobry sposób ale żaden Niemiec nie myślał o stworzeniu marionetkowej Danii czy Polski, było wiadomo, że i tak prędzej czy później wybuchłoby jakieś powstanie zbrojne.

Sytuacja III Rzeszy 1 Listopada.​

Za zachodzie bez zmian to samo na wschodzie ale na południu wojna z Jugosławią zaangażowała dużą część sił szybkich III Rzeszy i Węgier które chętnie zajęły duże połacie na północy kraju.
Francja zaś obsadziła odcinek Strasboursgi ogromnymi siłami w pewnej chwili wydawało się, że przejdą do ofensywy ale tak się nie stało.

Front Jugosłowiański.​

Wszystko idzie zgodnie z planem a opór stawiany przez rozbite wojska jest symboliczny, główne dywizje grupują się do obrony stolicy zaś planowane uderzenie na Belgrad to 2-3 Listopad tak więc lada dzień, udział w ataku ma wziąć 1.Motorizedarmee i 4.Panzerarmee. od generałów oczekuje się błyskawicznego zajęcia miasta i zmuszenia resztę wojsk do kapitulacji.

​

 

2 - 21 Listopad



Odcinek 9



​

Bitwa o Belgrad rozpoczęła się 2 Listopada o godzinie 5.00, oddziały 1.Motorizedarmee. z Generałem Laverisem ruszyły na czele ataku a wsparcia udzielała 4.Panzerarmee.
Jugosłowiańskie wojska jako ostatni bastion obrały właśnie stolice i tam skupiły się ostatnie niedobitki, które dzielnie odpierały ataki jednostek zmotoryzowanych i pancernych, do godziny 11.00 nie udało się nawet wejść na przedmieścia.
Sytuacja stawała się groźna Laveris chciał nacierać dalej ale MMS1994 wysłał depesze do wojsk węgierskich na północy o wsparcie artyleryjskie i ataki zaczepne, Węgrzy niechętnie wspomogli atak, oni byli już na swoich pozycjach od tygodnia ale rozkazy mieli jasne nie wchodzić do Belgradu i tak uczynili ale teraz musieli pomóc.
Nawet z pomocą wojsk węgierskich bitwa trwała do godziny 11.25 3 Listopada kiedy to ostatnie wojska skapitulowały na skraju miasta.
Pierwszymi którzy wkroczyli do stolicy Jugosławii byli żołnierze z 1.Motorizedarmee. którzy ponieśli największe straty ze wszystkich jednostek walczących od 20 Października.

​

5 Listopada Hitlerowi przedstawiono ostateczny skład sił SS a także ich dowódców, teraz wszystko było przypięte na ostatni guzik a stany osobowe dywizji były pełne.
Feldmarszałek Krakau został zdjęty ze stanowiska 6 Listopada i wysłany do obozu pracy pod Berlinem za nie stosowanie się do regulaminu SS a na jego stanowisko E.Warzkinss zaproponował samego Himmlera ten z chęcią się zgodził.
Manstein nie lubił SS ale nie było chętnych na dowodzenie dywizją "Viking" i musiał pozostać na swoim stanowisku przynajmniej do Stycznia 1940 roku.

​

6 Listopada było praktycznie po wojnie ostatnie oddziały jugosłowiańskie wycofały się na granice z Grecją, zostały okrążone pod Dubrownikiem albo uciekały przez granice rumuńską.
Niestety generał MMS1994 znów pokazał jak słabym jest dowódcą i musiał wzywać na pomoc 1.Motorizedarmee. a żeby wsparła jego atak na przestarzałą kawalerie która przez 10 godzin odpierała jego natarcie, ta kompromitacja nie uszła mu na sucho został zdymisjonowany i wysłany do Polski jak na razie bez dywizji.
W tym samym czasie Generał Heinz Saschurer dotarł do granicy bułgarskiej i włoskiej w niedawnej jeszcze Albanii po czym ruszył do Skopje gdzie miały mu poddać się ostatnie wojska wolnej Jugosławii.

​

Trochę trwało zajmowanie górskich miasteczek ale ostatecznie Georg von Kozak zaatakował garnizon w Dubrowniku 13 Listopada i po krótkiej potyczce wkroczył do miasta 2 dni później, niestety został ranny przez jednego z cywilów który strzelał z okna kiedy generał odbierał defilade zwycięstwa w pięknym nadmorskim miasteczku, Georg został wysłany do Berlina na leczenie.
W ten sposób w ciągu 2 tygodni III Rzesza straciła 3 generałów ale za to jeden zdobył ważne doświadczenie w walkach górskich a mówimy tu o dowódcy 1.Panzerarmee. który mógł się spodziewać awansu a nawet dywizji sztabowej w najbliższym czasie.

​

16 Listopada Heinz odebrał kapitulacje Jugosławii w Skopje i wojna na bałkanach się skończyła, ale wojna partyzancka się zaczynała więc Hitler podjął odpowiednie kroki.
Wojna w Jugosławii trwała prawie miesiąc ale straty były porównywalne do tych w Polsce głównie za sprawą bitwę pod Belgradem, Nisem czy Skopje gdzie stoczono większe bitwy niż tylko graniczne potyczki, Hitler najbardziej zadowolony był z postawy 1.Motorizedarmee., 1 Panzerarmee. 2.Panzerarmee i 6.Panzerarmee. która także szybko nacierała wspierając Heinza Saschurera.

​

Następnego dnia Hitler wraz ze swoją świtą przybył do Zagrzebia gdzie podpisał utworzenie państwa Chorwacja o powierzchni 1/3 dawnej Jugosławii a także własnej armii, która miała być na wzór SS.
Ludność była zachwycona przynajmniej ta na północy. 17 Listopada powstała "niepodległa" Chorwacja która miała bronić porządku na Bałkanach.
Jeszcze tego samego dnia wieczorem Włochy wypowiedziały wojnę Grecji a ZSRR Finlandii i wojna rozgorzała na nowo nie tylko na Bałkanach, zapewne inne kraje zazdrościły Niemcom sukcesów i same chciały czymś sie pochwalić ale czy było czym?

​

Mapa Chorwacji a także Armia która na wzór SS i z wyposażeniem niemieckim miała "patrolować" Bałkany i tereny byłej Jugosławii wraz z oddziałami węgierskimi które miały stacjonować w Belgradzie, Skopje i Sarajewie czyli w kluczowych miastach.
Same Węgry zagarnęły trochę ziem a walczyły tyle co nic ale ich dywizje mogły przydać się w walce z bolszewickim pomiotem.

​

- Mein Fruher !
- Rumunia wysłała do Włoch notę z wypowiedzeniem wojny.
Kilkanaście sekund ciszy.
- Jak ***** do tego doszło !!!
- To ja chciałem mieć ich w sojuszu a oni wypowiadają wojnę Mussoliniemu ! Te rumuny są niemożliwe.
- Mein Fruher w tej chwili ani do zakończenia operacji we Francji nie możemy nic zrobić na Bałkanach.
- Przecież wiem !!! ale i tak pozostają 2 wyjścia: Albo się pogodzą albo wjedziemy do Bukaresztu choć z wolałbym pierwsze rozwiązanie.
- Mein Fruher ale oni mogą zniszczyć pola roponośne i opóźnić ofensywe na wschód.
- Za bardzo się boją poza tym ani Włosi ani oni nie mają do siebie dostępu lądowego na szczęście my ich dzielimy a przecież nie pozwolimy im nigdy na przemarsz przez terytorium, ich wojska mogą nam się przydać w walce z bolszewikami a jeżeli ich zajmiemy zbrojnie nie będą tacy chętni.
- Teraz przynieś mi akta Georga von Kozaka muszę się zastanowić czy nadaję się jeszcze do walki czy tylko do obozu.
- Ale on miał tylko postrzał w nogę i czemu do obozu.
- Przynieś teraz !!!
- Nie potrzeba mi nie wyrużniających się generałów na wysokich stanowiskach.

Sytuacja III Rzeszy 21 Listopada.​

Teraz już nic nie stoi na przeszkodzie do ataku na Francję, wstępny termin ofensywy przełożony został na 1 Lutego jeżeli tylko będzie pogoda później co 8 dni ma być odwlekany atak, jeżeli pogoda dalej by nie sprzyjała aż do 1 Maja kiedy to ofensywa miała rozpocząć się natychmiast.

​

Poprzedni Odcinek 8 - 16 Październik - 2 Listopad

 

No to kolejny dodatek, bez spektakularnych zdjęć.

----------------------------------------------------------

Nad krwawym niemieckim Dunajem​

Operacja niemieckiej 1. Armii Zmotoryzowanej była w teorii prosta - przebić się aż do Belgradu przez tabuny niezdyscyplinowanej i przestarzałej armii jugosłowiańskiej, przy wsparciu korpusów pancernych. Prostsza niż przebijanie się przez trochę bardziej nowocześniejsze, a przede wszystkim, liczniejsze wojsko polskie... Jednakże siły znacznie mniejsze, a do tego przy wsparciu logistyki węgierskiej; również przestarzałej jak na koniec roku 1939. Do tego rzeki, a za nimi wzgórza i góry, oraz atak na stolicę, najbardziej bronione miejsce przez południowych Słowian. Straty z poprzedniej kampanii zostały szybko uzupełnione, a nawet brygady artylerii samobieżnych w końcu nie cierpiały na braki (komplet 110 StuGów III) w najważniejszej broni dla tej formacji.

Walka o granice nie była walką... dla 1. Motorized Armee. Pełna osłona czołgów, a do tego świadomość, że Węgrzy jednak mogą osłaniać tyły. Straty nieliczne, może koło 20 żołnierzy, brak ciężarówek zniszczonych czy niezdatnych do naprawy... Taki stan strat nie uległ znaczącej zmianie aż do dotarcia pod ujście Sawy i Dunaju, gdzie za rzekami był Belgrad.

Wielu z nich nie wróciło z Jugosławii... jednak bardziej prawdopodobne jest to, że maszyna na zdjęciu także, zdatna do czegokolwiek​

Po naradzie dowódców wszystkich armii nacierających na Belgrad, postanowiono także, że od zachodniej części miasta zaatakuje 1. Motorizedarmee sama ledwie ze wsparciem pancernym kilku pułków z sąsiednich korpusów. Generaloberst Laveris de Navarro nie był zadowolony z udzielonego wsparcia dla jego formacji. Musiał jednak z tym się pogodzić i wykonać rozkaz. Atak wyznaczono na piątą rano 2 listopada.

Następnego dnia o 11:45 bitwa o Belgrad była jednak wygrana. Flagę jugosłowiańską zdjęli, a niemiecką założyli żołnierze 1. Armii Zmotoryzowanej na miejskim ratuszu, (byłym) jugosłowiańskiej siedzibie parlamentu. Okupili ten zaszczyt największymi stratami spośród reszty armii uczestniczących w bitwie, a nawet na całym froncie południowym... Przegonili jednak czołgi niemieckie w wyścigu do centrum miasta.

Łącznie, 1. Motorizedarmee straciła w bitwie o Belgrad:

• 5520 ludzi, co stanowi 9,2 % strat w ludziach.
• ponad 350 ciężarówek, co stanowi co najmniej 8,75 % strat w transporterach.
• 40 Sturmgeschütz III, co stanowi 36,3 % strat w artylerii.

A co by się działo bez wsparcia Węgierskiej Armii...

Generaloberst Laveris mógł marzyć o stałym wsparciu sił pancernych w swoim korpusie. Maszyn jak na zdjęciu, czyli samochodów pancernych, miał tylko po kilka na pułk zwiadowczy w każdej z 5 dywizji.​

Po krwawej walce w Belgradzie, Laveris musiał wysłać wojska, aby wesprzeć MMS1994 w walce o Nis. W praktyce załatwili sprawę, tracąc jedynie 134 żołnierzy i 2 cięzarówki, co było niewielką stratą w porównaniu do poprzednich walk... Na całym froncie, operacja zakończyła się sukcesem. 1. Armia Zmotoryzowana w sumie straciła prawie 6 tysięcy ludzi, parę setek ciężarówek, a brygady artylerii samobieżnej ledwie mogły sprawnie funkcjonować. Generaloberst nie był pewny całkowitego uzupelnienia na czas operacji Fall Gelb. Straty poniesione przeświadczyły go jeszcze bardziej w tym, że piechota, nawet zmotoryzowana, potrzebuje jakiegokolwiek solidnego i stałego wsparcia pancernego.

Nie StuGą jest jechać do przodu...

-----------------------------------------------------

Wyszło jak wyszło... ech.

 

22 Listopad - 30 Grudzień



Odcinek 10



​

Walki powietrzne na przełomie Listopada i Grudnia to debiut nowego japońskiego dywizjonu który imponował wyglądem ale osiągami nie mógł już się chwalić(coś zrąbane w statystykach) ale i tak powoli blokada powietrzna 1.Floty Powietrznej zaczęła skutkować i coraz więcej wrogich bombowców zostało przechwytywanych.

​

Generał Laveris został osobiście odznaczony za sukcesy w Jugosławii przez samego Adolfa Hitlera który serdecznie gratulował mu tych zwycięstw a także obiecał nagrodę.
Tą nagrodą był własny sztab generała który czekał na niego po przyjeździe, Laveris jednak nie chciał za bardzo spowalniać swojej 1.Motorizedarmee. i oddzielił brygadę przeciwlotniczą wysyłając ją do innej jednostki na Wale Zachodnim a otrzymał ją korpus Jacoba Kataakena.
Przez przypadek nazwa jego armii została zmieniona ale ten błąd szybko został naprawiony.
Do armii Laverisa na Kwiecień 1940 planowano dodać 1 dywizję pancerną ale tylko za zgodą samego dowódcy który musiał wyrazić o tym swoje zdanie, pytanie dlaczego tak późno ? ofensywa na Francję ciągle była odkładana a w trakcie walk dywizja nie mogła być dołączona do jakiegoś korpusu bo mogłoby spowodować to zamęt w grupach armijnych i Laveris mógł dostać swoich pancerniaków nawet w Maju.
Plany ataku na Francje były przygotowywane tak samo jak formowanie nowych Heseengruppen a ujawnione miały być na przełomie Stycznia i Lutego.

​

ZSRR dosyć szybko uwinęło się z Finlandią która o pokój wystąpiła już w 3 tygodniu wojny, mimo sukcesów jakie odnosili na południu kraju musieli poddać się przed kilkukrotnie większymi oddziałami radzieckimi. Natarcie najeźdźców nie było jakoś spektakularnie szybkie ale wystarczyło na taki kraj jak Finlandia.

​

Na morzu Kriegsmarine ciągle ustępowała pola Royal Navy która coraz bardziej zapuszczała się na wody niemieckie.
10 Grudnia dowódca floty Raeder napotkał na swojej drodze potężne zgrupowanie brytyjskich okrętów i po krótkiej analizie rozpoczął bitwę, nieprzyjaciel miał przewagę liczebną a także lotniskowce ale po kilku godzinach KMS "Bismarck" zatopił brytyjskiego "Valianta" a oni odpłacili się zatopieniem "Yamashiro"
Straty był praktycznie takie same ale trzeba pamiętać, że możliwości angielskie co do floty są o wiele większe niż niemieckie i gdyby każda bitwa tak się kończyła to po krótkim czasie III Rzesza nie miałaby żadnych okrętów. Sam Admirał zawrócił do portu w Kilonii na niezbędne naprawy a w morze wyszła flota Admirała Seurena.

​

W Grudniu 1.Flota Powietrzna. znów miała pełne ręce roboty kiedy to prawie każdego dnia musiała odpierać kolejne i kolejne ataki bombowców na przemian francuskich i angielskich choć tych drugich było dwa razy tyle.
Straty były jednak szybko odnawiane za sprawą nowych środków przeznaczanych na uzupełnienia po wygranej wojnie w Jugosławii.

​

ZSRR szaleje i podbija kraje bałtyckie w ciągu kilku dni tym samym przedłuża swoją linie obronną nazwaną przez Hitlera "Linią Stalina" do Bałtyku co sprawia, że plan ofensywy na Rosję radziecką będzie musiał być bardzo elastyczny a zarazem chytry ale E.Warzkinss miał już swoją idee którą chciał wcielić w życie po zajęciu Francji.
Szacuje się, że w ataku na ZSRR weźmie udział jak na razie 100 dywizji niemieckich i 25 węgierskich ale są to tylko założenia wstępne wynikające z obecnej sytuacji.
Niepokojące są też ruchy floty radzieckiej na Morzu Północnym.

​

Flota Admirała Seurena także patrolowała te wody co flota Raedera i natknęła się na tą samą flotę tak przynajmniej przypuszczano, ale ostatecznie okazało się, że to najnowsza flota Royal Navy i po ciężkich uszkodzeniach KMS "Graf Zeppelina" musiał on wycofać się po raz kolejny z bitwy.
Hitler był wściekły i tylko E.Warzkinssowi udało się zażegnać kolejną dymisje powołując się na to, że straconych zostało już 2 generałów.

​

W międzyczasie sformowana została 7.Panzerarmee. nad którą dowództwo objął Generał dywizji Erwin Rommel wyznaczony osobiście przez Hitlera ale już się mówiło, że to stanowisko ma objąć Generał Convi który zasłużył się w walkach w Polsce.
Także na Bałkanach wybuchały już pierwsze rewolty na szczęście źle zorganizowane i niegroźne dla wojsk węgierskich. Większym problemem był zwiększający się przemysł III Rzeszy zapotrzebowanie materiałów rzadkich rosło a własne złoża już w Grudniu nie starczały liczniki były na -15 a co będzie po Francji.

​

Dowódcy Panzerarmee a także jedynej Motorizedarmee. i ich doświadczenie zdobyte przez te 4 miesiące.
Oczywiście generałowie którzy mogą dowodzić 3 dywizjami zdobywają szybciej doświadczenie niż Ci z 9 więc niech nie dziwią się niektórzy ;]

​

SS, Kriegsmarine i Luftwaffe w jednym ;]

​

I dywizje piechoty zwykłej. Georg von Kozak w ostatniej chwili ocalił swoją posadę w operacji Fall Gelb a także w dalszym dowodzeniu.

​

Produkcja na pierwszą połowę 1940 roku nie wiele zmieniła się od początku 1939 ale postępy widać, kolejne dywizje pancerne są formowane a na początek 41 już planowane są dywizje piechoty które do Czerwca mają wejść do służby. Plan operacji zajęcia ZSRR prawdopodobnie będzie utajniony aż do czasu pierwszych spektakularnych zwycięstw.

​

Sytuacja III Rzeszy 30 Grudnia 1939 roku i widoczny rozwój jej granic przez 4 lata w których E.Warzkinss zapewne miał wielki udział.​

​

Poprzedni Odcinek : Odcinek 9 - 2 - 21 Listopad

 

Styczeń 1940



Odcinek 11






Bon Appetit​

2 Stycznia umiera Cesarz Japonii Hirohito i tym samym nowy władca zrywa wszystkie stosunki dyplomatyczne z Niemcami, pozostaje tylko pakt o nieagresji, mówi się nawet o zamachu na Hirohito.
Hitler ma jednak dobry humor bo nowy minister Włoch w ciągu kilku dni doprowadza do wielu spotkań Wodza z Duce i 9 Stycznia w Monachium ma miejsce decydujące posiedzenie tych dwóch panów.
Włochy wchodzą w sojusz militarny z III Rzeszą i udostępniają swoje granice, tym samym wypowiadają wojnę aliantom i front w Grecji poszerza się o ten w Afryce Północnej i na południe od Szwajcarii, nowy minister(gracz) dzięki radom i doświadczeniu zdobytym w Niemczech gdzie oglądał wojnę w Polsce i Jugosławii szybko reorganizuje wojsko i przystępuje do ofensywy na Bałkanach.

​

Ze względu bezpieczeństwa siły lądowe państw Osi zostały utajnione a co do sił morskich do były one porównywalne z Niemieckimi ale oczywiście bardziej przestarzałe, Hitler był jednak zachwycony włoskimi eskadrami myśliwców których było dwa razy więcej niż niemieckich.
Luftwaffe ciągle dopiero formowała nowe dywizjony ale o bezpieczeństwo na południu Europy na razie nie trzeba było się martwić.

​

Bałkany 9 Stycznia 1940 roku. E.Warzkinss miał nadzieje, że Włosi teraz z nowym ministrem szybko skończą z Grecją ponieważ Jugosławii broniły tylko 3 szeroko rozlokowane dywizje piechoty węgierskiej.
Kilkukrotnie liczniejsze siły włoskie długo nie mogły się przełamać flota okrążyła całą Grecje a nawet niektóre jednostki desantowały się w pobliży Aten.

​

Ataki bombowe aliantów nie ustawały i praktycznie co drugi dzień przebijały się przez blokadę powietrzną 1.Floty Powietrznej, więc Goring postanowił wspomóc ich 1.Flotą Bombową która teraz także wyłapywała i zatrzymywała fale bombowców francuskich.
Straty w Styczniu sięgnęły 230 myśliwców, 120 myśliwców eskortowych i 23 bombowce z 1.Floty bombowej zaś po stronie alianckiej straty według raportu Luftwaffe wyniosły: 32 myśliwców eskortowych, 670 bombowców brytyjskich, 180 myśliwców eskortowych i 430 bombowców francuskich. Ile było w tym prawdy nikt nie wiedział ale Francuzi podawali inne dane.:
290 myśliwców, 180 myśliwców eskortowych i 93 bombowce to straty niemieckie zaś po swojej stronie zameldowano o : 100 myśliwcach eskortowych i 320 bombowcach francuskich a brytyjskie straty to 11 myśliwców eskortowych i 420 bombowców.
Dane były odmienne ale wszystkie strony konfliktów traciły wiele maszyn i nie zanosiło się na jakieś większe zwycięstwa lotnicze niż te które już były.

​

Włosi nie byli przygotowani do prowadzenia wojny z aliantami przynajmniej nie z Francuzami na swojej zachodniej granicy którzy triumfalnie wkroczyli do Turynu 16 Stycznia. E.Warzkinss zaproponował ministrowi Włoch Chorwacką Armie która była do dyspozycji i szybko mogła zjawić się na miejscu akcji ale Duce odmówił i sam postanowił bronić się przed atakiem.

​

Tak jak powiedział Minister Bell wojna w Grecji skończyła się do końca Stycznia a 25 ostatnie oddziały skapitulowały w Salonikach i Bałkany były pod panowaniem Osi, rosnące wpływy w Bułgarii i coraz większa ich chęć przyłączenia się do III Rzeszy także wpływały na korzyść Hitlera.
Następnego dnia po spotkaniu w Belgradzie E.Warzkinssa i Bella oboje uzgodnili, że rejon Podgoricy wejdzie w skład Imperium Włoch a za to Niemcy dostaną dywizjon bombowców okrętowych i 2 okręty podwodne.
Po krótkich negocjacjach doszło do porozumienia w ostateczne przekazanie miało odbyć się 15 Lutego.

​

Na morzu znów było gorąco, rejon Ławicy Doggera którego Brytyjczycy strzegli jak oka w głowie patrolowali na przemian 3 flotami a Niemcy chcieli trafić na tą najsłabszą.
Raederowi się to udało i wciągnął w walkę Royal Navy ze starymi krążownikami przeciwko swoim pancernikom, jednak angielski Admirał szybko zrozumiał, że nie ma szans w takim starciu i powoli wycofywał swoją flotę a niemieckiemu admirałowi udało się tylko upolować niszczyciel i lekki krążownik.
Następnego dnia floty Kriegsmarine zmieniły się a Admirał Seuren jak zwykle nie miał szczęścia, trafił na najnowocześniejszą flotę Royal Navy która przybyła na pomoc kilka godzin wcześniej, oczywiście Frieidrich natychmiast rozpoczął odwrót i tym samym ocalił swoje okręty.
Była to już kolejna z rzędu porażka młodego niemieckiego admirała.

​

28 Styczeń to upadek Tobruku a także lądowanie pod El Alamein włoskich oddziałów piechoty. Tego nie spodziewał się żaden z niemieckich planistów ani sztabowców taki manewr nie był nawet brany pod uwagę a jednak.
E. Warzkinss był pełen podziwu dla włoskiego ministra Bella i wysłał mu gratulacje z udanej akcji ale Włosi mieli zaskakiwać dalej w Lutym co już obiecywał włoski taktyk.
30 Stycznia Hitler wysłał na Sycylie swoje floty Sztukasów łącznie 6 dywizjonów i 2 dywizjony myśliwców dla osłony, miały one bombardować alianckie okręty które mogły zagrozić włoskiej flocie.

​

Mniej ważne wydarzenia to totalny burdel w Azji a także włączenie się USA do wojny.
Ważniejsze było to, że Generał Convi objął dowództwo nad 7.Panzerarmee. która w ciągu kilku tygodni otrzymała resztę dywizji. Jako jedyna Panzerarmee. posiadała sztab dowodzenia ale to miało się zmienić w roku 1941.

​

Odcinek 10

 

1 Luty



Odcinek 12



​

Wiosna 1940 szybko się zbliżała i wreszcie 1 Lutego Hitler dostał wszystkie dane i raporty o stanie wojsk a także planach ataku, priorytetach i innych bzdetach.
Wszystko to było przygotowywane w pośpiechu więc było wiele niezgodności co do nazw armii, niektóre jednostki nie weszły nawet w skład żadnej z Heseengruppen do akcji we Francji a Fall Gelb pokazało, że przygotowanie szybkiej ofensywy zaraz po Polsce było niemożliwe nie tylko ze względów pory roku i taktycznych.
Dywizja Generała SS de Ptysza została zawieszona wraz z dowódcą i do walki miała wejść dopiero 1 Lipca 1940 roku czyli praktycznie po kampanii we Francji, kara jaką otrzymał była wręcz za łagodna za podwyższanie sobie stopnia bez wiedzy wyższej generalicji.
Fall Gelb przewidywał jasny plan ataku a głównym celem był Paryż, Cherbourg i Dijon później miał już być tylko marsz zwycięstwa.
1 Faza(biała) to atak na terytorium Belgii dwoma grupami armijnymi A i B w których było zgromadzone 90 % dywizji użytych do ataku, w ciągu 5 dni faza 1 miała zostać zakończona. Miał się odbyć 5 godzinny postój i automatycznie wdrążona zostać miała 2 Faza(szary) atak na terytorium Francji i podejście pod Paryż.
Ważne było zdobycie całego sektora Reims i zabezpieczenie oddziałów nacierających na Paryż przez Grupę Armii B, ta faza miała potrwać 5-8 dni w zależności od oporu francuzów.
3 Faza(czerwona) rozpoczynała się także po 5 - 6 godzinnym odpoczynku i była to ostateczna ofensywa wszystkich oddziałów oprócz tych z Grupy C.
Całość operacji szacowano na maksymalnie 14 dni a zajęcie południa Francji zależało od ofensywy Włochów i jednostek niemieckich które miały ich wspierać.






Heeresgruppe A:
24 dywizje piechoty : 288 000 żołnierzy - 1 dywizja - 12 000 żołnierzy
13 dywizji pancernych: 3250 czołgów - 1 dywizja - 250 czołgów

14 brygad inżynieryjnych - 1 brygada - 3 bataliony saperów
8 brygad artylerii samobieżnej - 200 StuGów - 1 brygada - 25 dział samobieżnych
4 brygady artylerii - 320 dział. - 1 brygada - 80 dział.




Heeresgruppe B :
32 dywizje piechoty : 384 000 żołnierzy.
5 dywizji piechoty SS - 75 000 - 1 dywizja - 15 000 żołnierzy.
1 sztab - 4 000 żołnierzy
2 dywizje pancerne SS - 600 czołgów - 1 dywizja - 300 czołgów.

9 brygad inżynieryjnych - 27 batalionów saperów
3 brygady artylerii samobieżnej - 75 StuGów
4 brygady artylerii - 320 dział
4 brygady artylerii przeciwpancernej - 160 dział - 1 brygada 40 dział.
2 brygady czołgów ciężkich typu Tygrys (prototyp) - 10 czołgów - 1 brygada - 5 czołgów




Heeresgruppe C :
23 dywizje piechoty : 276 000 żołnierzy
1 sztab - 4 000 żołnierzy

3 brygady przeciwlotnicze - 120 dział
7 brygad inżynieryjnych - 21 batalionów saperów
3 brygady artylerii - 240 dział
2 brygady artylerii przeciwpancernej - 80 dział.




Unabhangig Heeresgruppe : Niezależna Grupa Armii
8 dywizje piechoty - 96 000 żołnierzy
2 sztaby - 8 000 żołnierzy
2 dywizje pancerne - 500 czołgów

10 brygad artylerii samobieżnej - 250 StuGów

Łącznie na Francję 1 Kwietnia uderzy armia o sile:​

1 135 000 - żołnierzy z samych dywizji piechoty i sztabowych, zapewne kolejny milion to lotnictwo, czołgi, brygady i wiele innych.
4350 czołgów w większości Pzkpf III
525 dział samobieżnych typu StuG
240 dział przeciwpancernych
900 dział artylerii
120 dział przeciwlotniczych
10 prototypów czołgu Tygrys niezdolnych jeszcze do walki.

Stan podanych armii to Luty 1940 roku do Kwietnia wszystkie czołgi będą zmodernizowane a nazwy armii Laverisa i Burlaka zmieniona tak samo dywizji Conviego.

Odcinek 11 - Styczeń 1940

 

Luty - 10 Marzec



Odcinek 13



​

Sztukasy na morzu Śródziemnym od pierwszych dni znakomicie się spisywały a ich pierwszych łupem był francuski lotniskowiec „Bearn” który poszedł na dno u wybrzeży Sycylii 15 Lutego 1940 roku i był to największy okręt zatopiony od początku wojny.
Pomocne były także bombowce włoskie które wspierały te działania z wymiernym skutkiem, Hitler był zadowolony z tych poczynań i awansował Martina a także odznaczył lotników którzy zatopili ten jakże wspaniały okręt.
Straty samolotów były nikłe : 28 bombowców bezpośredniego wsparcia i 2 myśliwce.

​

Włosi w tym samym czasie odpierali ataki na kontynencie i udało im się nawet 14 Lutego zamknąć w kotle 1 dywizje strzelców alpejskich którzy poddali się po kilku godzinach zaciętej walki.
W Afryce ofensywa parła w najlepsze, desant pod Tel Avivem zaskoczył po raz kolejny niemieckich generałów a Bell pokazał siłę włoskich żołnierzy umiejętnie dowodzonych i zmotywowanych, miał on jednak problem z rozpiętością sił, tak rozległe tereny wymagały zaangażowania dużych sił lądowych i sprowadzane posiłki francuskie w okolice Marsylii źle wróżyły następnym tygodniom.

​

1 Marca i ogólna sytuacja w Europie i Afryce północnej, państwa osi kontrolują całą centralną Europe.
Włoski minister nie przestawał zaskakiwać i 2 Marca wygłosił przemówienie w Atenach w którym powiedział, że Grecki sojusznik który ze względów politycznych musiał być podbity teraz ma szansę stanąć ramie w ramie z Imperium Włoskim i III Rzeszą i razem kontrolować duże połacie Europy, dla Greków którzy woleli to od okupacji było to wybawienie i chętnie dołączyli do sojuszu Osi a nowy rząd zapowiedział już formowanie nowych dywizji do wspierania kampanii włoskiej.

​

Rajd pancerników pod angielskie wybrzeże, z lornetek Wielki Admirał Raeder zobaczył miasto Eidenburg i przez kilka godzin wpatrywał się w niedostępne miejsce dla niemieckiej rzeszy, później Kriegsmarine starła się z patrolem brytyjskim który był tak zaskoczony, że nie podjął nawet walki a praktycznie został od razu zniszczony.
Po tej lekkiej potyczce Raeder zawrócił do portu w Kilonii, mimo szybkiej bitwy szansa, że komunikat o niemieckiej flocie u wybrzeży Wielkiej Brytanii była 100 %.
Ten rajd pokazał, że ewentualny atak na Wyspy Brytyjskie jest możliwe i Hitler rozkazał E.Warzkinssowi stworzyć plan desantu.

​

Niemieckie lotnictwo bombowe które swoją siedzibie miało w Tarencie znów meldowało o sukcesach tym razem był to pancernik "Courbet" stary bo z okresu I wojny ale zawsze pancernik.
Lotnictwo alianckie na morzu Śródziemnym nie istniało od początku lotów niemieckich nie napotkano na żadne myśliwce brytyjskie ani francuskie.
Mniejsze sukcesy to zatopienie 2 niszczycieli, 1 lekkiego krążownika i 1 floty transportowej.

​

Aktywność francuska jednak była, po prawie 3 miesiącach od przyłączenia się Włoch do Niemiec 5 Marca Francja rozpoczyna potężną ofensywę w północnych Włoszech.
Nieliczne wojska Imperium nie są w stanie sprostać tak potężnej nawale i muszą rozpocząć odwrót Bell jest w tarapatach i wreszcie zgadza się na pomoc niemiecką w drodze już były wojska korpusu chorwackiego a w następnych dniach zapaść miała decyzja co jeszcze zostanie wysłane na południe.
Hitler był zaciekawiony czy Francuzi są tak głupi czy to jakiś plan, na Lini Maginota zostało tylko kilka dywizji a reszta ruszyła na południe, niestety te kilka dywizji i tak zatrzymać mogło 10 razy większe siły niemieckie.

​

Generał Burlak nie walczył jeszcze ale E.Warzkinss dał mu kredyt zaufania i przemianował jego korpus na 2.Motorizedarmee. póki co była to mniejsza armia niż Generała Laverisa ale do 41 wszystko ma być przypięte na ostatni guzik a jego oddziały mają mieć pełną wartość bojową porównywalną do wyżej wymienionego generała.

​

7 Marca E.Warzkinss podjął decyzje po czym przedstawił swoje stanowisko Hitlerowi, ten po naradzie z Goringiem zgodził się wysłać 5.Panzerarmee. generała Genialda do Włoch, oznaczało to jednocześnie, że armia te nie weźmie udziału w Fall Gelb a będzie musiała bronić sojusznika który był w potrzebie jak nigdy.
W nocy z 10 na 11 Marca zaczęły napływać oddziały SS do Turynu który został opustoszały nie zajmowały go ani wojska włoskie ani francuskie co ułatwiało stworzenie lini obronnej generałowi von Esbeckowi.
Na koniec dnia podjęto decyzje o dyslokacji 5.Panzerarmee. po tym jak do Genui wkroczyły wojska francuskie.

​

Odcinek 12 - 1 Luty 1940

 

11 - 30 Marzec



Odcinek 14



​

Ofensywa we Włoszech szybko postępowała i chorwackie dywizje SS miały co robić. Wieczorem 14 Marca do sztabu 392 dywizji piechoty dotarły informacje o włoskim kontrataku na Genuę, niestety niemiecki sztab nie dostał żadnych informacji na ten temat od włoskich generałów ale od własnych zwiadowców było więc pewne, że jednostki niemieckie będą musiały same koordynować ataki z włoskimi i stosować się do nich ze względu na większą liczebność sojuszników.
O godzinie 19.20 jednostki 369. dywizji dotarły na obrzeża miasta i wsparły nacierające wojska włoskie, na dodatek sprowadzono lotnictwo które od kilku dni nie zatopiło żadnego okrętu.
Obrona przeciwlotnicza była dosyć słaba ale wyczerpanie jednostek po miesięcznych bombardowaniach było na tyle duże, że straty wyrządzone francuskim czołgom równały się 0, atak także się załamał w nocy z 14 na 15 Marca.

​

Sytuacja stawała się coraz gorsza, oddziały 5 Panzerarmee. miały dotrzeć 21 Marca a już 19 donoszono o wkraczających do La Spezi oddziałach francuskich. Generał von Esbeck nie wahał się długo i wydał rozkaz ataku na Genuę gdzie właśnie stacjonowała dywizja pancerna której 80 % załogi stanowili Polacy.
Udało mu się po ponad 8 godzinach walk pokonać francuskie czołgi a jego oddziały powoli kierowały się do miasta, żeby utworzyć linie obronne.

​

E.Warzkinss stworzył specjalnie dla Hitlera plan ataku na Anglię jeszcze zanim Francja by upadła, wódz był zachwycony ale kiedy spojrzał na siły transportowe i te które mogą zostać użyte w ciągu kilku następnych tygodni to się załamał.
Zaledwie 3 dywizje piechoty i 3 flotylle transportowe na dodatek flota nie w pełni wyremontowana i desant bez wsparcia lotniczego na to Hitler nie mógł się porwać.
Na domiar złego ZSRR ogłosiło, że jeżeli Niemieckie wojska wylądują na wyspach brytyjskich to będą musieli wkroczyć do Niemiec od wschodu w celu ochrony Europy przed całkowitym zniszczeniem.
Hitler poważnie potraktował tą swego rodzaju groźbę i odłożył operacje Seelow na czas nieokreślony ale mówił, że 41/42 to optymalna data i tym razem rozkazał stworzyć 5 planów operacji Barbarossa z których wybierze 2 najlepsze a potem 1 według którego popędzi największa w historii świata ofensywa.(Plan może zrobić każdy i wstawić tutaj w temacie. Nagrody? Własny front na wschodzie i dowodzenie nawet kilkunastoma korpusami, jeżeli plan zostanie przyjęty.

​

22 Marca oddziały SS wkroczyły do miasta a także okopały się w centrum i okolicach, Turyn został opuszczony ale teraz wszystko zależało od jednostek na wschodzie.
5.Panzerarmee. 2 dni zajęło dotarcie z Wenecji do Milanu i atak na pozycje francuskie pod La Spezią, oczywiście włoskie wojska od początku okrążenia atakowały ale same nie mogły sobie poradzić z przeważającymi siłami w kotle.
Siły pancerne III Rzeszy wjechały w środek pozycji francuskich a te praktycznie od razu skapitulowały jedynie jednostki które atakowały na Genuę zdołały się przedrzeć a było to zaledwie kilka batalionów.

Bitwa o Genuę 22 Marzec.​

Od pierwszych godzin 22 Marca 369. dywizja musiała odpierać zażarte ataki na doki w południowym sektorze jednak dobre rozmieszczenie w dużych budynkach takich jak Latarnia czy fabryki skutecznie blokowało francuzów przez kilka godzin ale potem dywizja musiała ustąpić.
373. Miała względy spokój i walczyła o panowanie nad jedną z krętych uliczek w północno-zachodnim sektorze, większość sił była jednak poza miastem na północy gdzie blokowała natarcia dywizji pancernych wspomagała ją 369. która także większość sił miała poza miastem tylko, ona broniła się na wschodzie.
392. Dywizja była całkowicie rozmieszczona w mieście w całym wschodnim sektorze, miała do obrony największy odcinek i musiała bronić się przed zaciekle wycofującymi się oddziałami Francuzów.
Walki tam toczyły sie o place i trochę większe przestrzenie w ciasnym mieście na dodatek główne uderzenia kierowały się na północ miasta gdzie raz po raz Francuzi przełamywali się i byli odpierani, straty 392. rosły i wieczorem von Esbeck osobiście rozkazał wycofać się dywizji z północno-wschodniego sektora i najbardziej wysuniętego na południe.

Bitwa o Genuę 23 Marzec.​

Ataki na 392. praktycznie ustały a siły na wschodzie kurczyły się na dodatek doszły informacje o skapitulowaniu dywizji francuskich w La Spezi a zadanie chorwackiej armii zostało spełnione, ostatnie heroiczne ataki we wschodnim sektorze zostały odparte i jedynie kościół na południu został zdobyty.
Gorzej sytuacja miała się na zachodzie 369. i 373. dywizja razem musiały odpierać zmasowane ataki francuskie tym razem już na całej szerokości, o godzinie 11.20 linia obrony została przełamana a kilkanaście minut później padł rozkaz odwrotu z miasta wszystkich jednostek.
Cel został wykonany a 6 dywizji francuskich rozbitych w ciężkiej bitwie pod La Spezią.

​

Siły niemieckie po ustabilizowaniu się frontu 28 Marca duże straty Generała Genialda prawie 30 czołgów zniszczonych a 84 uszkodzone ale na szczęście mogą one zostać naprawione i powrócić do służby .
Zaś Armia Chorwacka zanotowała 850 zabitych i 2400 rannych.

30 Marzec ostatnie kilka godzin przed operacją Fall Gelb.

​

W nocy z 30 Marca na 1 Kwietnia 135 dywizji przekroczyło granicę Francji i ruszyło w największej jak dotąd operacji III Rzeszy jak donosiły ostatnie raporty Francja jest jeszcze bardziej osłabiona po ostatnich porażkach na południu i wysłała tam dodatkowe oddziały więc dotarcie do Paryża szacowano na 10 Kwietnia.
A całe zakończenie wojny na maksymalnie 20 Kwietnia więc szybkość natarcia musiała być ogromna, samoloty Luftwaffe podniosły się z lotnisk i ruszyły nad belgijską przestrzeń powietrzną Fall Gelb rozpoczęło się i teraz okazać się mało którzy generałowie są kompetentni i kto będzie dowodził frontami w dalszych operacjach na wschodzie...

​

Odcinek 13 - Luty - 10 Marzec [/LEFT]

 

1 - 6 Kwiecień



Odcinek 15



​

Ofensywa na całej belgijskiej granicy rozpoczęła się rankiem 1 Kwietnia od godziny 2 do 6 trwały starcia ze strażą graniczną która dzielnie się broniła ale została całkowicie rozbita i jedyne oddziały belgijskie które zdołały się wycofać to były jednostki z nadmorskiego miasta Ghent, tam natarcie parło najwolniej i tylko tam duża ilość oddziałów zdołała się uratować.

​

Bombowce Beneluxu wystartowały po raz pierwszy dopiero po południu i od razu skierowały się nad terytorium III Rzeszy a ich celem stała się 1.Motorizedarmee. straty minimalne a myśliwce które dopadły belgijskich pilotów nie miały litości i posłały na ziemie 70 % maszyn, był to ostatni lot floty bombowej tego kraju.
Kiedy niedobitki wróciły na lotniska były już tam niemieckie jednostki pancerne i załogi musiały oddać się do niewoli, natarcie było tak szybkie.

​

W nocy z 1 na 2 Kwietnia do Brukseli wjechały niemieckie czołgi 1,2 i 6 Panzerarmee. a kilka godzin później reszta szybkich jednostek, dywizje belgijskie nie zdążyły nawet się wycofać tylko masowo poddawały się z godziny na godzinę i wieczorem 2 Kwietnia ostatnie oddziały skapitulowały a niektóre oddały się w ręce francuskiego dowództwa.
Natarcie na Reims trwało trochę wolniej ze względu na brak jednostek zmotoryzowanych, 1.Motorizedarmee skierowała się na Liege Laveris tłumaczył się wsparciem ataku na to miasto z którym problemy miała 2.Armee nacierająca z północy od początku ofensywy, główną przeszkodą był potężny fort Eben-Emael który wstrzymywał niemieckie dywizje przez ponad 20 godzin i dopiero po wsparciu jednostek zmotoryzowanych francuzi odstąpili od tych pozycji.
O Arlon także był walki głównie z francuską armią pancerną złożoną z nowoczesnych czołgów mogących na równi walczyć z niemieckimi, wyszkolenie dawało jednak niemieckim żołnierzom przewagę poza tym tak ogromna przewaga liczebna przygniotła te 4 dywizje i już w południe w mieście odpierano kontrataki od strony Lini Maginota. SS także odegrało tu swoją rolę głównie dywizja generała Lupixera pozostałe były wyłączone z akcji.

​

Szybkością natarcia byli zszokowani nie tylko Francuzi, faza I miała zająć jednostkom pancernym 4 do 5 dni a tu już 2 Kwietnia w godzinach wieczornych dowódcy 1, 2 i 6 Panzerarmee. meldowali o przybyciu na wyznaczone pozycje do drugiej fazy.
E.Warzkinss chciał atakować i iść za ciosem ale Hitler zatrzymał natarcie do rana kiedy to pozostałe zgrupowania dotarły w okolice zatłoczonego Mons rankiem 3 Kwietnia.
O godzinie 8 ruszono tym razem pod Paryż i do Calais siły pancerne rozdzieliły się na te idące na zachód i na południe, oczywiście te najszybsze zgrupowania ruszyły na Paryż reszta na Troyes, niemieckich generałów mogła martwić mozolność piechoty, rankiem 3 Kwietnia oddziały zmotoryzowane Laverisa nie były nawet w pobliżu miasta a dopiero kierowały się tam ze zdobytego Liege.

​

Walki o Reims jednak trwały ciągle dosyłane jednostki z południa blokowały natarcie niemieckie i skutecznie uniemożliwiały zakończenie 1 fazy na całym odcinku.
Dywizje SS a właściwie jedyna dywizja SS-Obergruppenführera Lupixera wspierała atak na Reims ponieważ de Ptysz ciągle był zawieszony a dywizja "Viking" miała pierwszego dnia wiele uszkodzeń maszyn, na dodatek dowodzenie na froncie 1 dywizją przysparzało masę problemów i jedyna na froncie dywizja SS musiała zrezygnować z ataku na Paryż a żeby wesprzeć oddziały piechoty pod Reims a później kierować się na Dijon.
Po Kampanii Francuskiej Hitler rozkazał stworzyć 1.Panzerarmee SS a także drugą każdą złożoną z co najmniej 2 dywizji pancernych i jednego sztabu.
Pod Lille generał Badet zastępujący Georga von Kozaka rannego pierwszego dnia walk pokonał kolejną przeszkodę do zamknięcia kotła pod Dunkierką.

​

4 Kwietnia to głównie walki pod Amiens z brygadami przeciwpancernymi które zamaskowane wstrzymywały marsz na Paryż, wybitny Heinz skutecznie wymanewrował stanowiska tej artylerii ale zajęło mu to pół dnia co znacznie opóźniło jego sprint na stolicę Francji, względnie niewielkie straty zaledwie 5 czołgów kosztowały go kilka godzin manewrowania.

​

Reims broniło się do końca dnia wspierane resztkami sił pancernych wycofanych z pod Arlonu, ale wreszcie rankiem 5 Kwietnia do miasta zaczęły wkraczać oddziały 1.Motorizedarmee. która z łatwością odparła atak 10 dywizji francuskich po południu, miasto było ważnym punktem strategicznym i alianci o tym wiedzieli nie mogli jednak już go odbić faza 1 została zakończona w terminie mimo, że pancerniacy ukończyli ją 2 razy szybciej, zapewne gdyby nie marsz na Liege Laveris byłby w Reims dzień wcześniej.

​

3,4 i 7 Panzerarmee. skierowały się na południe i stoczyły bitwę z wycofującymi się do Paryża jednostkami pancernymi francuzów, szybko one się wycofały i nie doszło nawet do jakiegoś dużego starcia.
W tym momencie doszło do konfliktu między Avesem a Convim ten pierwszy chciał nacierać zgodnie z planem na Troyes a Covi miał większe ambicje jak wkroczenie do Paryża jako pierwszy, ten spór zablokował jakiekolwiek ruchy wojsk na 5 godzin ale ostatecznie bo zameldowaniu E.Warzkinssowi przez Avesa o wybrykach generała Conviego grupa pancerna skierowała się na Troyes odstępując od Paryża a sam generał nie został ukarany za wysokie ambicje ale za zbyt dużą rozrzutność wojskiem i otrzymał ostrzeżenie od samego Hitlera.

​

Na froncie południowym francuzi wydawało się nie zdawali sobie sprawy z powagi sytuacji na północy, potężne porażki nic na nich nie oddziaływały uparci dalej parli w kierunku stolicy Włoch.
5.Panzerarmee musiała stanąć na przeciw 4-krotnie większej armii generała Blaua, straty rosły z godziny na godzinę a pod koniec dnia były katastrofalne 20 % maszyn było zniszczonych a kolejne 25 % uszkodzonych, miasto zostało utracone i nawet posiłki włoskie które dołączyły pod sam koniec bitwy wiele nie pomogły.
Wydarzenia te zeszły jednak na dalszy plan w cień ofensywy na północy którą mknęła jak burza Blitzkrieg w pełnej krasie.

​

Wieczorem 5 Kwietnia wojska 1.Panzerarmee. znalazły się na obrzeżach Paryża, wspierała ją 2 i 6 Panzerarmee. na skrzydłach w nocy doszło do starcia z obrońcami Paryża którzy stawiali opór przez mniej niż 15 minut.
Wiadomość ta doszła do sztabu generalnego o 23.24 wybuchła radość o tak, świętowano już upadek Paryża i zwycięstwo nad Francją, Hitler rozkazał na następny dzień przygotować sobie pociąg do "zdobytego" miasta.
Dochodziły także wiadomości od drugiej grupy pancernej która dalej przedzierała się Compienge nie zraziła ona jednak wodza który już szykował się do wyjazdu a w myślach wyobrażał sobie defiladę w tym pięknym mieście.

​

Niestety Hitler musiał przełożyć swoją wizytę na 7 Kwietnia ponieważ po południu do obrony Paryża rzuciły się oddziały francuskiej armii pancernej która jakimś cudem z Arlonu dotarła do Paryża po 6 dniach wędrówki, została ona jednak zmasakrowana ale wystarczająca zdenerwowała Hitlera który musiał wytrzymać jeszcze jeden dzień.
Czekać nie musieli dowódcy swoich Armii Pancernych którzy pod Łukiem Triumfalnym przejechali już wieczorem 6 Kwietnia zaledwie 6 dni od rozpoczęcia operacji Fall Gelb. Świat obiegły liczne fotografie a morale żołnierzy alianckich na kontynencie załamało się.

Linia frontu 6 Kwietnia o godzinie 18.00​

Przygotowania do rozpoczęcia ofensywy na południe a także krótka wizyta w Paryżu ponieważ wszystkie armie już następnego dnia rozdzielały się w 3 kierunkach do Cherbourga, Daxu i Auxerre.

​

Na koniec dnia przyszła jeszcze jedna radosna nowina z pod Dunkierki:
"Rozbiliśmy około 3 francuskie dywizje pod Dunkierką stop obroniliśmy Calais stop straty są minimalne stop jutro ruszamy zgodnie z planem stop"
Według Hitlera, E.Warzkinssa, Goringa i wielu innych wojna we Francji była praktycznie zakończona teraz trzeba było przekonać Francuzów, że dalszy opór jest bezcelowy.

Odcinek 14 - 11 - 30 Marzec​

Lupixer - za późno dałeś swoje pragnienie o wiele mówiłem wcześniej o takic hrzeczach poza tym SS ma brygady ciężkich czołgów i jest spowolnione tak, że nie wiem czy nawet nie jest trochę szybsze od piechoty.
Medievista - Mogę zająć Norwegie ale Irkuck odbije ją bo będzie a aliantach prawdopodobnie poza tym jego flota będzie na morzu północnym nie zaryzykuje zablokowania swojej floty na Bałtyku bo została by zmasakrowana bombowcami.

 

Wg Wikipedii, działem samobieżnym jest Sturmpanzer I i II oraz inne wersje, a nie StuG'i, które są działem pancernym.

-----------------------------------------------------------------------------------

Kto pierwszy minie Maginota?​

Po kampanii jugosłowiańskiej, 1. Armia Zmotoryzowana poniosła istotne straty, niewspółmierne do tych planowanych. Odezwał się znów brak czołgów na stałe w formacji... a do tego fakt, że zasadniczo poza szybkością, piechota zmotoryzowana nie dominuje w praktyce w niczym nad "klasyczną" piechotą. Łącznie 6 tysięcy zabitych, brygady artylerii samobieżnej mocno wykrwawione. Do Fall Gelb nie było dużo czasu, pomimo plotek o ciągłym przesuwaniu terminu ataku.

Udało się jednak wyprodukować na tyle armat na gąsienicach, by nie dość, uzupełnić straty do stanu sprzed ataku na Jugosławię, to jeszcze dostawić kolejne 15, aby po raz pierwszy od daty sformowania, oddziały wsparcia wykazywały pełną sprawność bojową. W końcu Francuzi będą mieć trochę dywizji... Ściągnięto głównie ciężką artylerię, gorzej opancerzoną i wolniejszą, ale o kalibrze 150 mm. Sturmpanzer I był działem ponoć tak mocnym, że mógłby rozbić bunkry maginotowskie...

Sturmpanzer I, jeszcze na przestarzałym podwoziu Panzerkampfwagen I. Ponoć szykowana była druga wersja tego działa, na nowszym podwoziu, PzKpfw II​

W nagrodę za zasługi, Generaloberst de Navarro otrzymał dodatkową improwizowaną dywizję dowodzenia, to jest, czterech tysięcy ludzi odpowiedzialnych za lepszą organizację zaopatrzenia, łączności, rozpoznania czy planowania taktyczno-strategicznego. Odwołał polowe stanowiska artylerii przeciwlotniczej twierdząc, że spowolnią one całą formację, a i tak w przypadku problemów Luftwaffe, kilkanaście armatek plot nie pomoże. Przed Fall Gelb, 1. Motorizedarmee stanowiło: 64 tysięcy żołnierzy, 110 StuG III, 15 Sturmpanzer I.

Typowa jednostka dowodzenia, czyli VW Kübelwagen 82 w polu​

Przez Gastogne formacja Laverisa przebiła się niczym we śnie Schlieffena. Jako jedyna, "przeżyła" atak lotnictwa belgijskiego, która nie zniszczyła trwale ani jednej ciężarówki, a zabiła tylko 20 ludzi, w tym 3 kierowców... Następnie wspierała 2. Armee w szturmie na twierdzę Eben-Emael, by skontrolować całą prowincję podlegającą Liege. Kosztowało to stratę 470 ludzi (w tym 35 ciężarówek) i 4 StuG'ów. Bardzo pomocne okazały się Sturmpanzer'y I, druzgoczące mury twierdzy belgijskiej.

W dalszym etapie, zadaniem 1. Motorizedarmee było uczestniczenie w odcinaniu Linii Maginota. Wpierw jednak celem natarcia było Reims, by poszerzyć strefę oddzielenia wschodnich zgrupowań armijnych Francuzów, a zachodnich. Gdyby nie to opóźnienie w Belgii, byłby tam dzień wcześniej... Samo zdobycie obyło się bez wielkich strat, ledwie 210 ludzi (14 ciężarówek) i 2 StuG'i. De Navarro znał siłę Sturmpanzer'ów, zalecił osłanianie ich za wszelką cenę. Na tyle okazało się to trafne, gdyż już 5 kwietnia, niemalże 100 tysięcy Franzuców w 10 dywizjach rozpoczeło szturm, by odbić Reims. Poborowa, kiepsko zorganizowana (niemalże sama piechota z milicją) armia żabojadów nie dała rady zbliżyć się bardziej niż na przedmieścia. 750 ludzi i 5 dział to jednak były niemałe straty, zważywszy na brak wsparcia...

Stanowisko Sturmpanzer I Bison w Reims​

Teraz już zostało odciąć Linię Maginota. Jak do tej pory, StuP'ów* nie stracono żadnych w 1. Armii Zmotoryzowanej, za cenę lżejszych jednostek artyleryjskich. Wpierw bitwa w Chaumont, a potem pod Dijon, łącznie straconych 1130 żołnierzy (85 ciężarówek) i 13 StuG'ów. Zatrzymano się na Dijon, w oczekiwaniu na dalsze rozkazy...

Straty, poniesione podczas Fall Gelb:
2560 ludzi (4 % stanu osobowego)
194 ciężarówki Krupp Protze (3,88 % stanu)
22 Sturmgeschütz III (20 % stanu)
Brak nieodwracalnych uszkodzeń u Sturmpanzer I (wszystkie dało się naprawić).

---------------------------------------------------------
* - zasugerowany skrót, aczkolwiek chyba niepoprawny historycznie.

Swoją drogą, Warz, szykujesz jakieś dywizje zmechanizowane na Wschód? Tak ciężko będzie na samych ciężarówkach jechać po Rosji, dotyczy to każdej formacji zmotoryzowanej.

 

7 - 30 Kwiecień



Odcinek 16



​

Pomimo zajęcia Paryża ofensywa trwała a im dalej na południe tym opór stawał się coraz większy, o Troyes i Chaumont walczono w tym samym czasie opór był także taki sam ale przewaga liczebna na wschodnim odcinku była 3 razy większa i tym samym miasto padło już po 4 godzinach, Troyes broniło się o wiele dłużej bo oddziały francuskie wycofały się dopiero o godzinie 23.40 a następnego ranka miasto zostało całkowicie przejęte przez drugie zgrupowanie pancerne.
Nie obeszło się bez incydentów z miejscową ludnością, był to taki pierwszy wybryk ale podobno rozkaz wydał generał Convi który dla obrońców nie był litościwy, E Warzkinss. kiedy dowiedział się od tym wysłał generała na miesięczny urlop do jego rodzinnego miasta Dortmundu a żeby przemyślał swoje zachowanie i zastanowił czy dalej chce służyć w Wermachcie.

​

7 Kwietnia miały miejsca jeszcze inne potyczki, rozpoczęło się między innymi bombardowanie Lini Maginota setkami bombowców, garnizony lini były prawie opustoszałe ale CI co zostali ciągle mogli stawiać zawzięty opór.
Heinz Saschauer ruszył w stronę Cherbourga i po raz kolejny starł się z francuskimi oddziałami pancernymi które broniły się coraz zacieklej pewnie dlatego, że zgrupowanie pancerne złożone z 1,2 i 6Panzerarmee. teraz było rozbite na pojedyncze armie i ich siła ogniowa zmalała.
To miało swoje konsekwencje teraz niemiecki generał mógł sam oko w oko stanąć jak równy z równym i pokonał w otwartym polu siły francuskie które już po raz kolejny wycofały się na zachód w celu przegrupowania.

​

Pomimo tego, że Chaumont po raz pierwszy zostało opuszczone przez Francuzów już po południu 7 Kwietnia wieczorem 8 siły wycofujące się z Lini Maginota stawiły opór nadchodzącym oddziałom piechoty niemieckiej która przez dłuższy czas zmagała się z obrońcami miasta, tym samym garnizon z "Metzu" pokazał, że przedzieranie się frontalnie przez umocnienia byłoby samobójstwem.

​

Rankiem 9 Kwietnia Chaumont dalej się broniło ale dla opuszczonych pozycji Lini Maginota nie było już ratunku, potężna nawała ogniowa zmiotła kilkanaście bunkrów około godziny 6.20 a kilkanaście minut później do boju ruszyła Hereesgruppe C i w godzinach wieczornych przełamała opór obrońców lini ale tylko za wsparciem dywizji SS które w porę z Chaumont, zwróciły się na wschód i wsparły atakujące frontalnie oddziały chytrym atakiem od tyłu. Ten atak całkowicie złamał morale obrońców Maginota, nie mogli oni bowiem odwrócić dział i strzelać do tyłu więc kapitulacja była jedynym wyjściem.
Sytuacja francuska stała się tragiczna większość oddziałów kierowała się na południe zapewne, żeby sformować nową linie obrony wokół Vichy.

​

11 Kwietnia oddziały SS wkroczyły do Strasburga po małym odpoczynku natychmiast ruszyły na północ a żeby to wesprzeć atak na okrążone jednostki w Metz, zmasowany ostrzał ze wszystkich stron zmusił w ciągu kilku godzin obrońców do kapitulacji.
Strat po obu stronach o dziwo było niewiele dużo huku i dymu wywołały fajerwerki Lini Maginota ale skuteczności swej nie udowodniły, obejście Lini było idealnym planem którego francuskie dowództwo na pewno się nie spodziewało.
Pokazała to błyskawiczna operacja Fall Gelb, zmusiła ona aliantów do szybkiego odwrotu i przyznania się do całkowitej porażki na froncie zachodnim.

Front 12 Kwietnia.​

Ocalała armia francuska grupuje siły na południu ale od Włoch dalej nie odstępuje, najwidoczniej generałowie nie pojmują wagi sytuacji na północy i ciągle myślą o wygranej we Włoszech no ale sytuacja jest przesądzona, odcięta armia pancerna pod Angers zostaje rozbita 13 Kwietnia w pył przez wojska generała Franco, Vichy jest oskrzydlone i lada chwila stanie się celem ataku to samo ostatni odcinek Lini Maginota, innymi słowy wojna jest praktycznie skończona.

​

Wieczorem 12 Kwietnia rozbite zostają niedobitki z Chaumont a ostatni odcinek Lini Maginota pada po południu 13 Kwietnia na czele tego drugiego ataku stał nie kto inny jak generał Lupixer dowodzący od tej chwili 1.Panzerarmee. SS w której skład wchodziła dywizja "Das Reich" i "Wiking" Manstein miał dostać 8.Panzerarmee. na jesień 1940 roku.
de Ptysz był trochę rozgoryczony ale milczał, milczał, milczał, tak milczał, że Hitler zastanawiał się nad jego przydatnością ostatecznie postanowił stworzyć 2.Panzerarmee SS w Czerwcu 1940 roku.

​

Po południu 13 Kwietnia oddziały 3,4 i 7 Panzerarmee uderzyły na Vichy, Francuzi mocno stali na swych pozycjach i wieczorem bitwa była wydawać się mogło przesądzona, straty rosły kiedy nagle o godzinie 1.20 do sztabu 7.Panzerarmee doszła wiadomość o zawieszeniu broni, Francja skapitulowała po 2 tygodniach walki.
Kapitulacja Francji była świetną wiadomością dopiero teraz wszyscy mogli świętować zwycięstwo na froncie zachodnim żołnierze podrzucali hełmami, czapkami i radowali się z zakończonej tak szybko wojny, teraz większość myślała, że to nadszedł czas pokoju, ale już 15 Kwietnia do jednostek frontowych doszedł rozkaz o dyslokacji na wschód do Polski.
We Francji miało zostać ponad 40 dywizji rezerwy czyli do Polski zmierzało prawie 100 dywizji połowa była zmotoryzowana albo pancerna.

​

Sytuacja w Azji 15 Kwietnia. ZSRR grupuje siły na granicy z Japonią i Chinami, czyżby nowy konflikt w Azji ? USA nie wiele poczyniło do pokonania Cesarstwa a ledwo co zajęła Iwo Jimie.

​

Do końca Kwietnia miało miejsce jeszcze kilka ważnych wydarzeń jak to, że do wojny dołącza USA, Włochy wypowiadają wojnę Hiszpanii i pakt o nieagresji ze Związkiem Radzieckim traci ważność.
Dołączenie się USA do wojny było całkowicie nie planowane oznaczało to nowe dywizje, dywizjony i okręty w Europie teraz inwazji na Anglię nie można było odkładać a plan Seelow został przekazany Włochom którym nikt nie groził, że po ataku na Wyspy zostaną zaatakowane.
Bell poczynił pierwszy krok do zajęcia Anglii i zaatakował Hiszpanię bez porozumienia z Hitlerem i tym samym na południowej granicy nikt nie strzegł przejścia, jednocześnie oznaczało to, że kolejne dywizje będą wysłane na zachód w tym możliwe armie SS.

​

Co do tych Wespe i Hummeli to są one działami samobieżnymi w grze w następnych latach więc nie ma się co martwić

Odcinek 15 - 1 - 6 Kwiecień​

 

Maj - Lipiec



Odcinek 17






Dziwna wojna Cz.1​

Na lądzie wojna całkowicie niemalże ustała, Francuzi nie wzniecali ruchu oporu i nie stawiali się zbytnio a dywizje zmierzające na wschód powoli reorganizowały się, uzupełniały i modernizowały.
Na morzu wojna jednak rozgorzała ze zdwojoną siłą, Admirał Raeder i Frieidrich Seuren ruszyli ku wybrzeżom Wielkie Brytanii a także na Kanał La Manche, te rejony miały być opanowane przez Kriegsmarine w najbliższych tygodniach.
Już 2 Maja flota Raedera stoczyła kilka potyczek i zatopiła 5 alianckich okrętów w większości niszczycieli ale to i tak była miła odskocznia od poprzednich miesięcy.

​

Hitler lekceważył Stalina i prawdę mówiąc był tak pewien zwycięstwa, że rozkazał stworzenie planu budowy miast na ziemiach wschodnich albo tak zwanych Lebensramu, E.Warzkinss jednak nie lekceważył Sowietów i za zgodą Hitlera rozpoczął budowę wałów obronnych w całej Polsce ale plan miał na celu stworzenie 2 Lini obronnych jednej na Wiśle drugiej na tymczasowej granicy z ZSRR.
E.Warzkinss chciał zbudować 30 % umocnienia lekkie ale Hitler zażądał, że jeżeli już marnujemy fundusze na ten niepotrzebny projekt to Linia ma być taka jaką ma Stalin a nawet lepsza, pierwsza na granicy z sowietami nazwana została Linią E.Warzkinssa a druga na Wiśle Linią Hitlera.

​

Seuren także stoczył na początku maja pojedynek z flotą brytyjską i udało mu się zatopić lekki lotniskowiec i ciężki krążownik, jednak do rehabilitacji było jeszcze daleko, Hitler darzył go jednak coraz większą ufnością i nie żałował danej mu szansy, E.Warzkinss także był dumny ale Admirał nie miał co liczyć na nowe lotniskowce i musiał się zastanowić czy dalej chce dowodzić tą flotą.

​

Panowanie nad Kanałem La Manche zostało uzyskane już w pierwszej połowie Maja, straty lotnictwa niemieckiego sięgały 180 myśliwców i 45 junkersów ale te były strącane głównie przez okręty.
Sztukasy przez miesiąc od kapitulacji Francji zatopiły 8 okrętów w tym 6 niszczycieli, 1 lekki krążownik i 1 ciężki krążownik nie były to jakieś kolosalne sukcesy do tych na Morzu Śródziemnym ale jak twierdził Martin i Goring one dopiero się rozkręcały na dodatek w Lipcu do boju miały wejść bombowce morskie w sile 1000 bombowców.

​

17 Maja przeprowadzono akcję odwetową na wojskach Hiszpańskich w południowej Francji które trochę za daleko zapuściły się na terytorium III Rzeszy, akcją dowodził generał FifiCz i długo nie męczył się z powróceniem do granicy z 14 Kwietnia.
Hitler obiecał mu dodatkowe dywizje w razie problemów włoskich ale na razie nic się większego nie kroiło a na wschodzie rozpoczęto ogromne modernizacje związane z piechotą i czołgami.

​

W Polsce powoli przeprowadzano małe korekty na stanowiskach i w już istniejących armiach, Lance de Barlow otrzymał własną Panzerarmee już 8 stworzoną w przeciągu 3 lat.
Burlak otrzymał uzupełnienia i teraz jego 2.Motorizedarmee. liczyła tyle dywizji co 1 a i jakościowo była na równi z armią Laverisa, więc nie było co narzekać, oczywiście młody de Navarro domagał się dywizji zmechanizowanych ale ta dziedzina była na etapie raczkowania i nie wcześniej niż Sierpień 1941 nie było na co liczyć.
1 i 2 Panzerarmee. SS otrzymały po 1 dywizji zmotoryzowanej do swoich armii po to aby zwiększyć ich efektywność na dodatek nowiutkie czołgi pzkpf IV jakie reszta dywizji miała otrzymać w ciągu pół roku.
Czołgi Tygrys dale były testowane ale „malarz” już chciał zrobić z nich samodzielne brygady które mogły poruszać się po froncie jako oddzielne jednostki oczywiście wszyscy to odradzali czołgi dopiero były testowane ale słowo wodza było ważniejsze i do 1 Czerwca 1941 roku miały powstać 2 takie brygady samodzielnych Trygrysów.

​

Na początku Czerwca znowu stoczono morskie potyczki tym razem z flotą USA która jeszcze nie weszła chyba w pełni w tryb wojenny, zaledwie 2 potyczki wyeliminowały z wojny 2 pancerniki i 4 mniejsze okręty.
Doktryny pancerników były wręcz wyśmienite, Hitler rozkazał a żeby dalej rozwijać tą dziedzinę a także zlecił budowę 3 nowych pancerników i 28 mniejszych okrętów głównie niszczycieli i lekkich krążowników, lotniskowce nie sprawdzały się i ciągle musiały być remontowane, słabe doktryny odpowiadały za to i za porażki na morzu.

​

Amerykańskie bombowce starały się przedrzeć przez blokadę na Kanale ale bezskutecznie to samo inne samoloty krajów alianckich, 1.Flota Powietrzna znakomicie odpierała zmasowane ataki, straty sięgały już jednak 280 myśliwców a pilotów prawie 130 więc bilans najlepszy nie był.
Pozostałe 2 skrzydła myśliwców wielozadaniowych stacjonowały w Polsce i tak odbywały się szkolenia na ‘Gustavach”

​

19 Czerwca ZSRR postanawia zanieść kaganek oświaty w Azji i rozpoczyna potężną ofensywę na Japonię, Chiny i Mandżurie. Według szpiegów i reporterów różnych krajów siły japońskie przeważają i lada dzień Cesarstwo przejdzie do kontrofensywy.
Wiele o tej wojnie w pierwszych dniach powiedzieć nie można było ale na efekty nie trzeba było długo czekać, słaba i niezmodernizowana armia radziecka kontra nowoczesna armia japońska, kto miał większe szanse, skoro USA nie odnosiła sukcesów na Pacyfiku.
Poza tym determinacja Japończyków była większa który rusek chciał iść do Korei i po co po kilka miast więcej, Stalin nie budował sobie tym pozycji ale zbudować mógł szybkich zwycięstwem którego nikt się nie spodziewał.

​

Tego samego dnia w Europie znów zawrzało a to za sprawą lądowania Włochów na wyspach brytyjskich, świat był zszokowany a Anglia bezradna, rozbita w Egipcie i Francji nie istniała i Imperium mogło się lada chwila rozpaść.
Dowódcy i politycy ewakuowali się z Londynu 20 Czerwca a ostatnią wiadomością wysłaną do USA była prośba o pomoc w obronie Anglii i dosłaniu okrętów i dywizji.

​

Kolejne sukcesy pancerników na morzach Europy, amerykańska flota jest wręcz masakrowana przez niemieckie pancerniki w kilka godzin na dno idzie 12 okrętów U.S Navy przy stratach własnych 0 a nawet zbytnich uszkodzeń nie było, dowódcy pancerników o największej ilości zatopionych okrętów byli odznaczani osobiście przez Hitlera który gratulował dzielnej postawy i chwalił się co jest w budowie i jakie są plany co do rozwoju marynarki.
Niestety musiał zasmucić Raedera priorytetów było dużo a flota nie była jednym z nich jednakże po ostatnich sukcesach postanowiono zrobić trochę miejsca dla niszczycieli i doktryn tego nie można było zaniedbywać.

​

24 Czerwiec to wiwatujący Rzym ale i nie tylko, w Londynie ludność cywilna cieszyła się z zakończenia wojny a na świecie powszechnie wiadomo było o łagodnej postawie Włochów co do zajmowanych terenów i kolonii.
Ogólna sytuacja w Europie malowała sie następująco:
Stabilizacja w Egipcie
Zastój w Hiszpanii
Ofensywa w Anglii
Przegrupowanie wojsk lądowych III Rzeszy.
Bułgaria dołącza do Osi.

​

Lipiec owocuje w kolejne potyczki morskie Kriegsmarine tym razem na dno idzie 10 okrętów w tym 2 pancerniki, bilans jest znakomity nikt nie mógł przypuszczać, że Niemiecka flota będzie dominować a już na pewno nie z aliantami.
Na jeden pancernik Kriegsmarine przypadało 10 okrętów co było imponującym wynikiem.

​

16 Lipca świat obiegła wiadomość o upadku Władywostoku, Amerykanie w gazetach śmiali się ze Stalina, WB zbluzgała radzieckie działania a Hitler tryskał radością, wiedział on bowiem, że oznacza to wysłanie większych sił do Azji i tym samym osłabienie europejskiej części Związku Radzieckiego.
Plan Barbarossa został zatwierdzony był on dosyć prosty a dla niepoznaki dywizje ofensywne miały zgrupować się w odpowiednim szyku na tydzień przed inwazją a do tego czasu stać w szyku zasłony dymnej.
Spodziewano się, że ZSRR na Lini Stalina będzie posiadać maksymalnie 10 dywizji co w porównaniu z siłami Niemieckimi było liczbą śmieszną.

​

E.Warzkinss wykorzystuje dobry humor Hitlera do wznowienia budowy Lini Zygfryda a także umocnień trochę bardziej na zachód.

​

Linie obrony są oczywiście na jakieś ewentualne niespodzianki w postaci desantu czy czegoś podobnego ale Rezerwy na tyłach i tak będą pokaźne więc nie ma się chyba co martwić.

Odcinek 16 - 7 - 30 Kwiecień​

 

Sierpień - Październik



Odcinek 18



​

6 Sierpnia po spotkaniu niemieckiego ministra spraw zagranicznych z przedstawicielami władz Rumunii, kraj ten dołączył do Osi sądząc, że jest to zwycięska strona i Niemcy pomogą odzyskać ziemie zagarnięte przez ZSRR a może nawet więcej.
Siły rumuńskie były imponujące pod względem liczebności ale jeżeli chodzi o uzbrojenie było już więcej wątpliwości, flota i lotnictwo praktycznie nie istniały i nie miały żadnego większego znaczenia strategicznego.

​

Po kolejnych porażkach Generała Straube i pacie na froncie Iberyjskim, Hitler postanowił wysłać na ten front niedawno co stworzone armie pancerne SS pierwszą i drugą, zaangażował nawet flotę w szybszy transport jednostek, ponieważ był pewien, że panowanie na morzu jest zapewnione w stu procentach. Miał być to można powiedzieć Chrzest bojowy SS bowiem we Francji ich udział w walkach był symboliczny przy takim wsparciu piechoty, tutaj wsparcie miały zapewnić tylko oddziały XXX.Korpusu.

​

26 Sierpnia oddziały generałów de Ptysza i Lupixera wylądowały pod Oviedo a następnego ranka generałowie byli bardzo zdziwieni kiedy uderzyli na amerykańskie siły pod La Coruną, czasu było jak widać coraz mniej skoro Amerykanie ściągali już dywizje a nawet samoloty.
Pancerne zagony zmiotły jednak pozycje amerykańskiej piechoty i rozdzieliły się na te do Burgos(1.Panzerarmee. SS) i do La Coruny(2.Panzerarmee SS) w ten sposób w pułapkę wpaść miało 5 dywizji amerykańskich.

​

Już 30 Sierpnia oddziały Lupixera zajęły pozycje w Burgos i przywitały cofający się Amerykanów którzy niczego nie spodziewający weszli prosto w pułapkę, nawet nie stawiali oporu byli otoczeni, zaś de Ptysz rozbijał kolejne dywizje które także kierowały się na południe w pasze lwa.
W ten sposób w zaledwie kilka dni dywizje SS wzięły do niewoli prawie 60 tysięcy jeńców i trochę sprzętu, straty po obu stronach były nieliczne a do dowództwa SS już szły gratulacje z Berlina za wspaniałe akcje okrążające.

​

1 Września Włosi dalej nie popisywali się, spektakularne sukcesy Bella skończyły się a rozpoczęła się wojna pozycyjna.
W Hiszpanii włoskie oddziały od Kwietnia tkwiły na przyczółku i choć nie raz udawało im się dotrzeć do granicy z Portugalią to pod Madryt nigdy, na dodatek ciągle byli odpierani więc nie było szans na jakieś przełamanie bez pomocy niemieckiej idącej z północy.
W Egipcie Włosi robili jakieś dziwne manewry które nie były ani efektowne ani efektywne, Hitler jednak nie zawracał sobie tym głowy ponieważ front był względnie ustabilizowany.

​

Luftwaffe operowało w Hiszpanii zaledwie tydzień po czym powróciło nad Kanał La Manche ale przez ten tydzień rozbiło 2 dywizje i 3 inne mocno osłabiło, nowe bombowce spisywały się znakomicie a nawet tak dobrze, że E.Warzkinss wdrążył projekt sformowania kolejnych 4 dywizjonów.

​

17 Września 1.Panzerarmee SS dotarła na obrzeża Madrytu, Lupixer poprosił o wsparcie dowódcę 2.Panzerarmee. ale tamten odmówił wypierając się, że oskrzydla Madryt i będzie dostępny dopiero za tydzień.
Rozkazy z Berlina były jednak jasne:" Po dotarciu do stolicy Hiszpanii rozpocząć niezwłocznie natarcie w celu szybkiego zajęcia miasta" generał długo nie czekał.
18 Września rozpoczął wkraczanie do miasta, walki uliczne nie były mocną stroną czołgów o czym Lupixer przekonał się wieczorem, wtedy rozpętało się piekło, butelki z benzyną wylatywały z okien z za ulicy wybiegały małe grupki które masakrowały piechotę, sytuacja stawała się tak dramatyczna, że w nocy z 18 na 19 oddziały czołowe cofnęły się o kilka przecznic do pierwszych ulic które były zabezpieczone.
Następnego ranka natarcie zostało ponowione ale sytuacja znowu się powtórzyła a straty były jeszcze większe czołgi wybuchały co kilka minut a strzały nie milkły nawet na chwile, wąskie uliczki idealnie nadawały się do niszczenia pancerniaków z SS.
Wieczorem dywizja "Wiking" utraciła połowę swoich czołgów ponad 140 większość była uszkodzona ale takie straty nie pozwalały kontynuować natarcia, i o godzinie 21 atak został przerwany.

​

Amerykanie wylądowali także na północy Anglii w sile kilku dywizji, niedoświadczeni szybko padli łupem niemieckich dywizji wspieranych przez Włochów.
26 Września generał Patton skapitulował z prawię całą pancerną dywizją czołgów M3 Grant która nie otrzymała jeszcze amunicji a piechota dopiero co zeszła na ląd.
Na północy było poważniej okrążone zostały włoskie dywizje kolonijne które przez 2 tygodnie dzielnie odpierały ataki aliantów do czasu przybycia Niemców w połowie Października, Anglia była względnie bezpieczna a Hitler wysłał tam dodatkowe 4 dywizje piechoty w celu wzmocnienia garnizonu obrony Wysp Brytyjskich.

​

Na przestrzeni 3 miesięcy doszło do zaledwie 2 bitew morskich, zapewne alianci nie pozbierali się jeszcze z porażek lata tego roku i lizali rany, tym razem Admirał Frieidrich Seuren stoczył 2 pojedynki z których mógł być dumny.
13 Października posłał na dno lekki lotniskowiec "Argus" a w tym samym tygodniu napotkał starego rywala który nie raz przysporzył mu kłopotów, tym razem Seuren zemścił się i posłał na dno 2 potężne pancerniki i uszkodził jeden z lotniskowców, sam zaślepiony żądzą zemsty nie zauważył ogromnych uszkodzeń "Peter Strassera" i dosłownie w ostatniej chwili wycofał się z bitwy.

​

Modernizacja Wermachtu trwała, bowiem do operacji Barbarossa jednostki musiały być w pełni wypoczęte i wyposażone, każdy przewidywał, że wojna potrwa około 15 miesięcy więc jedną zimę będzie trzeba przetrwać na więcej nawet się nie przygotowywano.
14 Października 1.Motorizedarmee. w jednym rzucie dostała całkiem nowe ciężarówki a wszystkie dywizje zostały zmodernizowane to samo tyczyło sie dział samobieżnych zamienionych ze starych StuGów na nowe StuHy albo inaczej Sturmhaubitze 42
2.Motorizedarmee. otrzymała swoje uzupełnienia tydzień później, co do dywizji zmechanizowanych to pierwsze miały pojawić się już w Kwietniu 1941 ale był one przeznaczone do armii SS i do stworzenia 1.Mechanizedarmee. którą dowodzić miał generał Arekus.

​

Miesiąc trwały przygotowania do wznowienia ofensywy w Hiszpanii a to za sprawą rumuńskiego korpusu kawaleryjskiego, miał on po wojnie stacjonować na półwyspie Iberyjskim i służyć jako rezerwa.
Teraz jednak wsparł on atak 1.Panzerarmee. SS na Madryt i tym razem w ciągu kilku godzin miasto było pod kontrolą III Rzeszy. Ofensywa przebiegała jednak na całym froncie i miała ona na celu ostateczne zniszczenie sił hiszpańskich a także wsparcie ataku na Gibraltar który był mocno ufortyfikowany a na dodatek Anglicy sprowadzali tam nowe dywizje z kolonii.

Sytuacja 1 Listopada:​

Całkowity chaos w liniach hiszpańskich, włosi okrążają Gibraltar a na wschodzie niedobitki kierują się do Barcelony ostatniego swojego punktu oporu.
W Azji ZSRR dalej atakuje głównie zachodnie Chiny a także Mandżurie, Japonia zaś wchodzi w Mongolie i na tereny na północ od Władywostoku sytuacja jest patowa a jakiekolwiek bitwa są prowadzone bardzo długo i są one bardzo wyczerpujące na tyle, że zajęcie prowincji jest dla soldatów męczarnią.

​

Odcinek 17 - Maj - Lipiec 1940

 

Listopad 1940 - Styczeń 1941



Odcinek 19



​

Front w południowej Hiszpanii zmieniał się z dnia na dzień i nie raz zdarzało się, że żołnierze któreś ze stron przez przypadek trafiali na złą stronę frontu, czasem były to całe bataliony jednak tu głównie mylili sie Hiszpanie, Włosi radzili sobie a już tym bardziej z niemieckim wsparciem.
7 Listopada wojska SS i rumuńskiego korpusu rozpoczęły natarcie na Badajoz i szybko pokonali zmęczonych już obrońców, w tym samym czasie atak trwał na Barcelonę gdzie chowały się niedobitki z północy i ciągle tam docierały wpadając już w pułapkę Straub'a.

​

Dziwne ruchy Bella w Egipcie wreszcie się wyjaśniły kiedy 14 Listopada na świat wyszła wieść o kapitulacji brytyjskich wojsk w Afryce północnej a do niewoli trafiło ponad 50 tysięcy żołnierzy brytyjskich, sukces był duży a droga na południe częściowo otwarta.
18 Listopada po spotkaniu E.Warzkinssa i Bella ten drugi postanowił wesprzeć III Rzesze w zwalczaniu komunizmu i na Lipiec 1941 miał być gotowy plan ataku na Turcję i dalej do Baku, co prawda Lipiec to było później nie mówiąc o przemierzeniu całej Turcji więc Włochów w rejonie Baku spodziewać się można było na jesień 1941 ale to zawsze jakieś wsparcie.
Hitler był zadowolony z włoskiej pomocy i w prezencie postanowił podarować Włochom 1 z budowanych pancerników, w Lutym następnego roku miała rozpocząć się budowa prawie 10 nowych więc 1 nie robił różnicy Kriegsmarine.

​

A co do Kriegsmarine tym razem Raeder popisał się zatapiając drugi lekki lotniskowiec Anglików i grzebiąc ich szanse na odbicie wysp przynajmniej w najbliższych miesiącach.
Straty niemieckich okrętów były symboliczne i zawsze kończyły się na uszkodzeniu jakiegoś pancerniak który szybko był jednak wyremontowany.

​

1 Grudnia oddziały SS uczestniczyły w ostatnim natarciu na półwyspie Iberyjskim, wspomogły one oddziały włoskie w zniszczeniu ostatniego bastionu Hiszpanów który kilka dni wcześniej odparł trochę słabszy atak, tym razem obeszło się bez odwrotu.
17 Grudnia Hiszpania skapitulowała i została podzielona na część niemiecką i włoską, wprawdzie na początku granice miały wyglądać inaczej no ale powolne działania Włochów usprawiedliwiały to.
Straty SS w całej wojnie były jednak duże, łącznie 1.Panzerarmee SS utraciła ponad 200 czołgów nieodwracalnie i 180 uszkodzonych maszyn które wróciły szybko do służby, na dodatek 4000 żołnierzy i 4 z 24 tygrysów.
2.Panzerarmee miała straty porównywalne ale główną bitwą w której straciła tyle żołnierzy była porażka pod Badajoz, straty łączne armii to 70 czołgów zniszczonych i 80 uszkodzonych a także 3800 żołnierzy i 1 z 12 tygrysów.
Przeszły one swój chrzest bojowy jak żadna inna dywizja i były gotowe do ataku na Związek Radziecki, już było pewne, że nie będą nacierać z głównymi siłami pancernymi ale osobno w innym kierunku prawdopodobnie na Leningrad ale to tylko pogłoski.

​

Rok 1941 to będzie rok przełomowy dla świata i III Rzeszy wpierw jednak raporty ze stanu dywizji i okrętów.
(żółte liczby to przyrost dywizji w ciągu 1940 roku)
Głównie wzrost dywizji piechoty ponad 27 nowych dywizji także zmotoryzowanej 8 dywizji, pancerniacy też nie mogą narzekać 5 nowych dywizji to prawie 750 nowych czołgów, strzelcy górscy głównie z Bałkan, garnizony do zapobiegania powstaniom a i sztab dostał coś dla siebie i jeszcze miał dostać w ciągu najbliższych miesięcy.
W okrętach wiele się nie zmieniło zwodowano kilka niszczycieli i okrętów do transportu piechoty.
Lotnictwo zanotowało duży wzrost, wreszcie 1.Flota Powietrzna nie musiała bronić sama Kanału La Manche przynajmniej tak się mogło wydawać bo nowo sformowane dywizjony od razu trafiały do Polski na gruntowne przygotowania do ataku na ZSRR.

Produkcja na początku 1941 roku.​

Linie obronne i fortyfikacje nie zostały pokazane, ale widać duże zaangażowanie we flotę i piechotę które stały się priorytetem w najbliższym czasie.
Przemysł radził sobie dobrze a to za sprawą zgromadzonych zapasów, gorzej jednak bo były one szybko zużywane a najbardziej materiały rzadkie które gdyby nie Madryt skończyłyby się na zimę 1941, dlatego Moskwa w planach Barbarossa miała być priorytetem w ciągu pierwszego roku wojny.

5 Stycznia cicho i bez wielu wystrzałów pada Gibraltar.

​

ZSRR w Azji zwolniło i rozpoczęła się wojna pozycyjna w której żadna ze stron nie mogła uzyskać przewagi, było to oczywiście na niekorzyść Stalina który musiał szykować się do obrony na zachodzie, przeciwstawienie się ponad 240 dywizjom niemieckim mogło przerosnąć jego pewność w Linie Stalina a sama fortyfikacja mogła skończyć jak Linia Maginota.

​

Odcinek 18 - Sierpień - Październik 1940[/LEFT]

 

Luty - Kwiecień 1941



Odcinek 20



​

Luty był bardzo spokojnym miesiącem na morzu i lądzie nie wiele się działo a tylko w powietrzu doszło do jakiś starć z amerykańskimi bombowcami dalekiego zasięgu.
Na przełomie miesiąca jednak Amerykanie zaskoczyli i skoordynowanym atakiem starali się wylądować w Anglii, nie mieli jednak doświadczenia a i pogoda i nie pomogła, to jednak uświadomiło Hitlerowi jaki bój w czasie wojny z ZSRR będzie o wyspy i, że Stalin także będzie chciał zdobyć te uprzemysłowione tereny.
E.Warzkinss pozostawił 1.Flotę Powietrzną. na wyspach a żeby wspierała obronę naziemną, pierwotnie w Marcu miała ona zostać przebazowana na wschód no ale w związku z desantami podjęto decyzje o pozostawieniu myśliwców.

​

Rozbudowa bunkrów w Berlinie trwała, na obrzeżach jak i w centrum tworzono sieć bunkrów głównie podziemnych twierdzono, że są ono żeby chronić przed nalotami ale od kilku miesięcy na Berlin nie było ani jednego bombardowania i miasto kwitło, Albert Speer rozbudowywał miasto zgodnie z myślą Hitlera o 1000 -letniej Rzeszy i już w Kwietniu postanowiono rozbudować obronę przeciwlotniczą Berlina do 10 poziomu obronnego baterii przeciwlotniczych czyli maksymalnego na taki terenie.
Było to duże przedsięwzięcie ale dla obrony stolicy Niemiec poświęcić można było wiele, samo miasto miała non stop bronić jedna z dywizji SS która po sukcesie w 1941 miała wrócić z frontu wschodniego i stacjonować w Berlinie a zaszczyt ten miał przypaść najwaleczniejszej dywizji.
Spodziewano się, że do końca 1941 w Moskwie, Leningradzie i Stalingradzie załopota niemiecka flaga a dobicie Związku Sowieckiego nastąpi w 1942 roku na Uralu.

​

Wreszcie na końcu Marca wódz postanowił rozwiązać problem "norweski" który już od dawna uwierał go w tyłek, w Grudniu poprzedniego roku lotnictwo amerykańskie urządzało stamtąd naloty a były tam nawet dywizje alianckie więc 25 Marca OKH przygotowało plan ataku na Skandynawię.
2 Desanty jeden na północy drugi na południu, główne cele to Oslo i Narvik, spodziewany opór miał być nikły i symboliczny a możliwe nawet żaden, lotnictwo Norwegii nie istniało a flota zatopiona została w pierwszych tygodniach wojny.

​

Zmiany armiach to Feldmarszałek Arekus zostaję głównodowodzącym 1.Mechanizedarmee. która do chwili inwazji ma liczyć 3 dywizje piechoty zmechanizowanej i 1 sztab ale i SS otrzymało swoje jednostki, jak na razie tylko Lupixer który bardziej zasłużył się w ostatnich kampaniach.
Na dodatek rozpoczęto formowanie samodzielnych batalionów Tygrysów które miały trafić do SS na początku Maja.

​

Już 2 Kwietnia pierwsze oddziały generała von Forstera wylądowały na południu Norwegii i od razu skierowały się na stolicę tego kraju Oslo, tak jak się spodziewano opór był mały a straty niemieckie były liczone po raz pierwszy w rannych a nie zabitych.
Na północy to samo Georg von Kozak wylądował na południu od Narviku pod osłoną pancerników Raedera i po pokonaniu garnizonu w Mo i Rana skierował się do miasta docelowego, była to tak łatwa kampania i przy tak małych stratach zaledwie 80 zabitych i 240 rannych to niska cena za takie tereny, oczywiście trzeba było odpowiednio rozmieścić oddziały Georga i Forstera a żeby broniły się przed wrogimi desantami i ewentualnym radzieckim atakiem.
Armia von Kozaka początkowo miała znajdować się w HG Sud i kierować się w stronę Kaukazu ale teraz kiedy zagrożenie na północy wzrosło prawdopodobnie jej głównym celem będzie Murmańsk.
Póki co miasto Hamar miało być domem generała z tego miejsca jego armia mogła szybko odeprzeć desantu z każdej strony oprócz oczywiście północy no ale mógł też liczyć na Luftwaffe która w każdej chwili mogła się skierować na pomoc jednostkom w Norwegii.
Nie jasne było stanowisko Finlandii odrzucała ona sojusz z Hitlerem ale Stalinowi także nie pozwoli zapewne łatwo przejść przez jej tereny graniczne na północy, tak więc Rosjanom pozostanie tylko wiara we flotę.

​

15 Kwietnia kiedy wojna w Skandynawii jeszcze się toczyła Wielki Admirał Raeder stoczył historyczną bitwę dla III Rzeszy, pokonał on flotę amerykańską z jej flagowymi lotniskowcami a nawet na dno poszedł "USS Wasp", Admirał zbierał znowu owacje i gratulacje i szybko zdobywał kolejne odznaczenia.
Zwycięstwo to przypłacone zostało lekkimi uszkodzeniami pancernika "Bismarck" który raz został trafiony przez jednego z pilotów właśnie zatopionego lotniskowca. Admirał chciał gonić flotę amerykańskiego dowódcy ale sprytnie wymknęła się ona na Atlantyk i ślad po niej zaginął.
Na pocieszenie kilka dni później u wybrzeży fiordów zatopione zostały amerykańskie jednostki pomocnicze które zmierzały na pomoc zgubionym już Norwegom.

​

Odcinek 19 - Listopad 1940 - Styczeń 1941[/LEFT]
Następny odcinek to OdB przed Barbarossą ;]
I powrót do odcinków o krótyszych datach ;]

 

Kwiecień - Maj



Odcinek 21








Operacja Barbarossa.​

Największa ofensywa w historii świata zaplanowana została na 15 Maja 1941 roku a grupy armii podzielone zostały na 4 z czego 3 były tylko niemieckie.
Operację podzielono na 2 fazy które zrealizowane miały być w 1941 roku.
Głównymi celami 1 fazy były: Dnietropetrowsk, Kijów, Smoleńsk, Ryga, Tallin i Leningrad który miał być zwieńczeniem sukcesów niemieckich, wszystkie te cele i granice wyznaczone na koniec tej fazy operacji miały zostać zdobyte do 1 Lipca 1941 roku i tym samym początkować one miały wejście w drugą fazę.
Najwięcej do roboty oczywiście miała HG Nord która musiała jako pierwsza z grup przebić się przez Linie Stalina i dotrzeć do granicy z Finlandią, pozostałe grupy były dosyć odciążone w pierwszym miesiącu wojny.

​

Od 1 Lipca miała rozpocząć sie ostateczna ofensywa III Rzeszy która miała powalić na kolana resztki armii ZSRR sprowadzane do załatania luk na północy.
W 2 fazie do akcji wkroczyć miała HG Sud z celem głównym Stalingradem ale i HG Nord dalej nacierać miała na Moskwę, udział w walkach HG Mitte miała być pasywna a HG Sudukraine skierowałaby się na Krym i Kaukaz.
Cele główne drugiej fazy to Archangielsk, Moskwa, Stalingrad, Majkop a ofensywa zakończyć miała się na początku Listopada ewentualnie Grudnia.

​

HG Nord czyli główna grupa armii która miała najwięcej do zdobycia na północy, miała także najwięcej dywizji ze wszystkich grup niemieckich ale stan dywizji szybkich nie był imponujący.
49 dywizji piechoty : 588 000 żołnierzy - 1 dywizja - 12 000 żołnierzy
4 dywizje pancerne SS : 1200 czołgów - 1 dywizja SS - 300 czołgów
3 dywizje zmechanizowane : 30 000 żołnierzy
2 dywizje zmotoryzowane : 20 000 żołnierzy
2 bataliony tygrysów : 100 czołgów - 1 batalion - 50 czołgów.

14 brygady artylerii samobieżnej - 350 czołgów StuH
27 brygad inżynieryjnych -
2 brygady przeciwpancerne - 80 dział Pak
1 brygada przeciwlotnicza -
2 brygady tygrysów - 40 czołgów

​

HG Mitte grupa która w czasie wojny nic do roboty nie będzie mieć poza pilnowaniem granicy III Rzeszy.
16 dywizji piechoty : 192 000 żołnierzy

4 brygady inżynieryjne -

​

HG Sud czyli najbardziej zmotoryzowana grupa armii świata.
10 dywizji piechoty - 120 000 żołnierzy
15 dywizji piechoty zmotoryzowanej - 150 000 żołnierzy
4 sztaby - 16 000 żołnierzy
18 dywizji pancernych - 4500 czołgów typu PzKpfw IV (Panzerkampfwagen IV)

26 brygad artylerii samobieżnej StuH - 650 czołgów
17 brygad inżynieryjnych -

​

Wermacht przygotował rezerwy na wszelki wypadek a były to.
Dawna 5.Panzerarmee teraz przemianowana na Panzerkorps - Reserve
Piechota SS także była daleko w tyle i miała zostać rzucona na najbardziej zacięty front jeżeli tylko pojawiłyby się oznaki przewagi Rosjan.
A także LIII.Armeekorps także będący rezerwą dla któregoś z frontu, łącznie te dywizje posiadały:
15 dywizji piechoty - 204 000 żołnierzy 1 dywizja SS - 15 000 żołnierzy
1 dywizja zmotoryzowana - 10 000 żołnierzy
1 dywizja pancerna - 250 czołgów.

5 brygad artylerii samobieżnej - 125 czołgów StuH
3 brygady inżynieryjne.

​

Luftwaffe na front wschodni rzucić miało prawie wszystkie maszyny posiadane przez nią.
Junkers Ju 87 Stuka (samoloty bezpośredniego wsparcia) - 10 dywizjonów - 2000 bombowców
Bombowce taktyczne - 12 dywizjonów - 2400 bombowców
Myśliwce wielozadaniowe - 10 dywizjonów - 2000 myśliwców
Tak więc flota powietrzna łącznie liczyła ponad 6400 samolotów zdolnych do walki 1 Maja 1941 roku.

​

HG Sudukraine liczyła najwięcej ludzi i dywizji ale nawet w połowie nie równali się oni z niemieckimi żołnierzami.
43 dywizje węgierskie - 516 000 żołnierzy
21 dywizji bułgarskich - 252 000 żołnierzy
24 dywizje rumuńskie - 288 000 żołnierzy
Co łącznie na południu daje 1 056 000 żołnierzy sojuszników III Rzeszy.

​

Wojska Inwazyjne na ZSRR w dniu 1 Maja 1941 liczyły łącznie:
2 386 000 żołnierzy zgromadzonych w 203 piechoty a także piechoty zmotoryzowanej i zmechanizowanej i dywizje sztabowe.
6050 czołgów razem z batalionami tygrysów i dywizjami SS.

Odcinek 20 - Luty - Kwiecień 1941

 

28 Maj - 14 Czerwiec



Odcinek 22



​

13 Maja z powodów atmosferycznych E.Warzkinss odradzał atak ponieważ Luftwaffe nie będzie mogła wesprzeć oddziałów naziemnych w pierwszych dniach ofensywy, wprawdzie nie spodziewano się oporu do Lini Stalina ale Hitler posłuchał i przełożył ofensywę na 28 Maja.
W nocy z 27 na 28 oddziały niemieckie, węgierskie, rumuńskie i bułgarskie zaczęły wlewać się do kraju Rad, żołnierze maszerowali szybkim tempem a czołgi jechały nieskrępowane przez ogromne przestrzenie ZSRR.
Hitler czekał jednak na pierwszy kontakt z Linią Stalina który miał nastąpić już 30 Maja.

​

Po południu 30 Maja 1.Mechanizedarmee. dotarła na odległość kilku kilometrów od Lini Stalina i meldowała "Są to potężne umocnienia ale do Maginota wiele im brakuje, oczekujemy na pozostałe oddziały i tym samym przesuwamy się wzdłuż Lini na wschód.
Te wieści niepokoiły sztab generalny, bowiem główne przełamanie według (plan agentakgb) miało nastąpić w okolicach Kijowa a tam stacjonowały gwardyjskie dywizje piechoty.
Póki co natarcie przebiegało w ekstremalnym tempie i oprócz jednej walki z obrońcami Brześcia Litewskiego pancerniacy III Rzeszy nie stoczyli jeszcze ani jednej walki, to samo sojusznicy którzy byli nawet zadowoleni z takiego przebiegu wojny.
E.Warzkinss też wyobrażał sobie obronę Kijowa który był bezpośrednio przed Linią i mógł być z choć lekkim poświęceniem broniony, ale jak widać oddziały radzieckie wolały walczyć w Azji niż ze zbliżającą się pożogą z zachodu.

​

Marsz na Kijów trwał tydzień, choć Generał Hoth nie zatrzymywał się to i tak musiał pokonać sporą odległość ale ostatecznie 4 Czerwca jego czołgi dumnie wkroczyły do opuszczonego Kijowa w którym mieszkańcy wydawali się witać niemieckich żołnierzy tym samym potępiając Stalina który zostawił ich miasto na pastwę losu, w kilka godzin miasto zaroiło się od niemieckich oddziałów a generałowie z niepokojem spoglądali na umocnienia za rzeką i setki dział przeciwpancernych gwardyjskiej piechoty.
Na północy oddziały SS wkroczyły do Mińska w którym ludność też jakoś niezbyt przejęła się inwazją i wiwatowała generałowi Lupixerowi który na jednym z Tygrysów przejechał triumfalnie ulicami miasta.
W ciągu pierwszego tygodnia najmniej posunęły się oddziały węgierskie które nie wkroczyły do żadnego ważnego miasta, więc Hitler postanowił, że będą one jako ogromny zespół przełamujący i polecił, żeby Węgrzy ruszyli na Cherkassy i tam wspomogły atak na Krym.

​

8 Czerwca rozpoczęły się pierwsze naloty na Rygę i Prełuki czyli dwa miasta w których rozegrać się miały losy przyszłej wojny, obrona przeciwlotnicza była jednak ogromna i już po pierwszym dniu jeden z dywizjonów stracił 30 % stanu swoich bombowców dlatego odbyły się tylko 2 bombardowania po czym zaprzestano ich ze względu na to, że i tak nie wiele dawały.
Straty Skrzydła lotniczego były najdotkliwsze ponad połowa bombowców została strącona a to za sprawą bombardowania portu w Leningradzie, udało się uszkodzić kilka okrętów podwodnych ale żadnego zatopić, i tu także przerwano loty już 9 Czerwca z tym, że te bombowce już o 28 maja wykonywały swoje cele.

​

I stało się wieczorem 9 Czerwca oddziały meldowały: - "Jesteśmy na pozycjach wyjściowych do ataku na Linie Stalina" Hitler rozumiał powagę sytuacji i niezmiernie się denerwował, atak miał się rozpocząć następnego dnia o godzinie 6.00 poprzedzony potężnym obstrzałem.
Głównodowodzącym natarcia został Feldmarszałek Laveris de Navarro a w ostatniej chwili poprosił on o pomoc w ataku Luftwaffe które miało zaatakować w chwili ataku jednostek lądowych.
O godzinie 6.20 zaczęło się czołgi 1,2,3 i 4 Panzerarmee. ruszyły w szyku na pozycje nieprzyjacielskiej piechoty gęsto ściśniętej, na lewej flance piechota Laverisa która miała zniszczyć bunkry przeciwpancerne, na prawej flance Burlak i jego 2.Motorizedarmee. która atakowała z Cherkassy oddalonego o kilkadziesiąt kilometrów wspierana przez 6 i 7 Panzerarmee.
Takiego natarcia jeszcze nie było ponad 4 000 czołgów ruszyło na Linię Stalina wspieranych przez kilkadziesiąt tysięcy żołnierzy, kiedy o godzinie 6.28 odezwała się radziecka artyleria przeciwpancerna w kilka sekund zmiotła pierwszą falę pancerniaków Heinza Saschauera, po chwili to samo stało się na lewej flance gdzie żołnierze 1.Motorizedarmee. byli masakrowani przez bunkry w których było ustawionych po kilka karabinów maszynowych, artyleria samobieżna radziła sobie jednak z tym problemem.
Prawię godzinę trwała zażarta walka na rzece która no znacznie utrudniała walkę, na szczęście okazało się, że bunkry Lini Stalina wyposażone są tylko w artylerie przeciwpancerną brygad piechoty a nie wmontowaną jak na Lini Maginota to samo karabiny maszynowe.
7.34 niemieckie bombowce nurkujące nadlatują nad radzieckie bunkry i robią istną rzeź w ciągu kilkunastu minut z 60 bunkrów pozostaje tylko 21 a na lewej flance Laveris przełamuję się za pomocą dział samobieżnych.
To nie jest jednak koniec piechota gwardyjska szybko rzuca rezerwy na 1.Motorizedarmee. i w ostatniej chwili odpiera atak spychając generała na swoje pozycje, na prawej flance, Burlak wycofuje sie z walki którą przypłacił ogromnymi stratami a poza tym musiał bronić swoich pozycji na południu, o godzinie 9.11 natarcie słabnie.
Do Hitlera dochodzą niepokojące wieści: - "Linia Stalina dalej się opiera radziecka piechota odpiera nasze ataki pancerne są ciężkie straty ale atakujemy dalej" on sam mocno już wystraszony teraz trząsł się z nerwów, wiedział on bowiem, że jeżeli nie przełamie umocnień to wojna może zostać nierozstrzygnięta.
O 11.00 atak został wznowiony a zagony pancerne po raz kolejny ruszyły przed siebie wraz ze wsparciem z powietrza które powracało kiedy natarcie się rozpoczynało.
Tym razem do ataku na lewej flance ruszyła piechota z III.Armeekorps. i XIII.Armeekorps. która wspierała mocno już pokiereszowane oddziały de Navarro, straty radzieckie też był ogromne bo ich wola walki słabła przez następne 3 godziny trwały starcia na środkowym i lewym odcinku frontu kiedy wreszcie 1.Panzerarmee. przedostała się przez rzekę i ruszyła pomiędzy bunkry gwardyjskiej piechoty, dzięki osłonie granatów dymnych udało sie zbudować most pontonowy na skraju lasku i tym samym przedostać kolejnym armiom pancernym. W ciągu godziny na tyłach Lini Stalina znalazło się 500 czołgów głównie Heinza Saschauera które ostatecznie dobiły oddziały sowieckie na całej rozciągłości.
O godzinie 18.02 do sztabu przyszła wiadomość o przełamaniu Lini Stalina i wkraczaniu oddziałów niemieckich na drugi brzeg Dniepru, Hitler aż podskoczył z radości wszyscy odetchnęli z ulgą radości nie było końca.
Straty jakie przypłacono za wygraną bitwę to 6 000 zabitych i rannych żołnierzy a zniszczonych zostało ponad 280 czołgów i 30 dział samobieżnych.

​

Stalin był wściekły i wiedział on o przegranym froncie południowym bo jak to można było nazwać, rozkazał przejść do kontrataku wszystkim swoim oddziałom na Lini Stalina ale zostały one z łatwością odparte.
5.Panzerarmee. SS musiała stoczyć ciężki bój z radzieckim generałem Arcyżużlem który mocno naciskał na tygrysy Lupixera, straty radzieckie rosły ale w południe wydawało się, że ta ważna dla SS bitwa jest przegrana i tylko dywizje które przybyły zaledwie kilka minut przed planowanym odwrotem uratowały pozycje pod Orszą.
Stalin wieczorem odwołał rozkaz i zatrzymał jednostki na swojej Lini pomimo tego, że południe było stracone to Moskwa i Leningrad dla niego były jak na razie bezpieczne a i obronę Stalingradu miał nadzieje zorganizować.

​

Luftwaffe szybko rozbiła dywizje uciekające z Prełuk w szczególności gwardyjskie które nie zdążyły wycofać się i rozbiegły się w całości.

​

12 Czerwca do miasta wkroczyły triumfujące oddziały III Rzeszy lecz tu już nie było wiwatujących tłumów a przerażenie i strach co okupanci mogą zrobić mieszkańcom którzy opierali się atakowi i wspomagali obrońców, już następnego dnia Hoth i Franco ruszyli na północ w stronę Brańska a dalej Orła na południe od Moskwy i czekali na ruchy radzieckie a na Stalingrad ruszyły obie armie zmotoryzowane jak i jedna z pancernych armii.
Teraz wszyscy w dowództwie byli już rozluźnieni i pewni swojej wygranej, jedyna przeszkoda na drodze do pokonania Stalina została zniszczona a reszta umocnień stała sie bezwartościowa skoro w jednym miejscu nastąpił wyłom, oczywiście dowódcy biorący udział w tej akcji zostali odznaczeni a Laveris de Navarro dostał awans.

​

Odcinek 21 - Kwiecień - Maj 1941