مصر أرض الفراعنة - Egipt - Kraina Faraonów. Egipt AAR.

Muhammad Ali - محمد علي باشا.



Muhammad Ali był wicekrólem Egiptu w latach 1805 - 1849 (z krótką przerwą w 1848 roku). Walczył z francuzami w 300-osobowym oddziale (będąc zastępcą dowódcy). Po wojnie w Egipcie nastała anarchia kontrolowana jeszcze przez Brytyjczyków. Jednak po
masakrze w Cytadeli w Kairze dokonanej przez żołnierzy Sułtana na Mamelukach Brytyjczycy nakazali dokonać amnestii. Mamelukowie zaczęli się organizować w Górnym Egipcie. Oddział Muhammada zbuntował się i dokonał zamachu stanu zabijając paszę
Muhammada Chursewa. Przejął władzę, która była jednak nieugruntowana, a sam Muhammad starał się zachować równowagę pomiędzy wykonywaniem poleceń Stambułu a zdobyciem jeszcze większej władzy. W 1805 roku doszło do odcięcia Kairu od dostaw żywności przez Mameluków, którzy zbuntowali się przeciwko władzy paszy. Ludność Kairu obwołała Muhammada Alego paszą Egiptu. Wysłannik Stambułu został przekupiony przez paszę i wrócił do stolicy z informacją o silnej pozycji Muhammada. Stambuł uznał nowego
paszę, a ten zajął się opanowywaniem państwa i walką z Mamelukami. Był posłuszny Sułtanowi, brał udział w tłumieniu powstania Greckiego (uzyskał Kretę). W 1823 roku zmodernizował armię i brał udział we francuskiej kampanii w afryce przeciwko Turcji.
Pozostawiony sam sobie skierował się na wschód i zdobył Syrię i Liban, co jednak nie zjednało mu sułtana. Egipt w ostatecznym rozrachunku musiał zapłacić kontrybucje, ale zachował zdobyte tereny. Wprowadził duże swobody wyznaniowe, zreformował
rolnictwo, znacjonalizował wiele zakładów pracy. Unowocześnił państwo. Ale mimo panowania nad dużą częścią Imperium Osmańskiego był zależny od Stambułu, gdzie były konsulaty państw europejskich. W 1836 roku sytuacja między Kairem a Stambułem
była napięta, ale serdeczna. Mimo to władca Egiptu starał się uniknąć konfliktu, ale jednocześnie przygotowywał się do niego. Najpierw jednak trzeba było unowocześnić państwo, żeby mogło stawić czoło potędze Turcji.

1836 - 1842

Na początku roku 1836 Egipt był w ciężkiej sytuacji pod każdym względem. Wysokie podatki i brutalność rządów Muhammada Alego powodowała, że państwo było zacofane gospodarczo. Nauka też stała na bardzo niskim poziomie. Do tego Egipt był uważany za państwo nie odpowiadające Europejskim standardom, dlatego nikt nie chciał utrzymywać z Państwem Egipskim kontaktów dyplomatycznych. Pod tym względem Egipt był wciąż zależny od Imperium Osmańskiego, gdzie znajdowały się konsulaty państw europejskich.


Mapa polityczna Egiptu i okolic.



Narodowości w Egipcie były różnorodne, natomiast wyznaniowo większość była Sunnitami. Jeżeli chodzi o zatrudnienie, większość to większa część ludności było Fellahami, czyli po prostu rolnikami.

Egipt był monarchią absolutną, konserwatyści dominowali w rządzie. Dążący do westernizacji Egipt wprowadził znaczące reformy armii pozwalające w końcu szkolić regularne jednostki i sprowadzać broń z Europy. Wciąż produkowano broń lokalnie, jednak zostawała w tyle w porównaniu z bronią z Europy. Do tego udało się przeprowadzić i wcielić w życie reformę rolną, która pozwoliła na zwiększenie wydajności farm i kopalń.



Piśmienność była na tragicznym poziomie nawet jak na państwo niecywilizowane. Pisać i czytać potrafili tylko mieszkańcy dworu oraz nieliczni urzędnicy państwowi i poborcy podatkowi. Na obecnym etapie rozwoju najlepszą drogą do osiągnięcia wyższej piśmienności należało otworzyć szkoły. Nauczycieli było zdecydowanie za mało, dlatego zaczęto zatrudniać kapłanów, którzy posiadali największą wiedzę na wszelakie tematy, a zwłaszcza religijne.



Turcja weszła w sojusz z Europejską potęgą, Cesarstwem Austrii. Dlatego postanowiono wstąpić do sojuszu z Abisynią, która była zdecydowanie słabszym sojusznikiem, ale zawsze mogła zapewnić wsparcie... bądź wsadzić nóż w plecy.



Ze względu na coraz bardziej realne zagrożenie ze strony Turcji padła decyzja o dyslokacji całej armii Egiptu na wschód, do Syrii i Libanu.



18 października 1837 roku Turcja wypowiedziała wojnę Wicekrólestwu Egiptu. Nie wiadomo, czy Turcja nie poprosiła o pomoc, czy prosiła, ale jej nie udzielono, ale żaden z sojuszników Imperium nie wypowiedział wojny Egiptowi. Jednocześnie Etiopia zgodziła się wysłać armię do pomocy w walce z wrogiem.



Błędy po stronie Egipskiej popełniano od początku. Przede wszystkim nie było żadnego kompetentnego dowódcy, który mógłby dowodzić armią w trakcie natarcia na Armię Sułtana pod Marash. Do tego Armia Egipska była nieopłacona i zdemoralizowana. Do tego łańcuch dowodzenia po prostu nie istniał, dowódcami byli kacykowie i wodzowie plemienni, lub starsi z wiosek położonych na rubieżach państwa. Regularną armią była tylko ta, która stacjonowała w Kairze, gdzie została wyszkolona przez Francuzów. Atak był od początku do końca porażką Egipcjan, którzy już na początku zaatakowali centrum formacji wroga, gdzie artyleria zdziesiątkowała nieliczną kawalerię Egipską. Potem kawaleria turecka ruszyła do natarcia miażdżąc lewą flankę Armii Muhammada. Najlepszą decyzją dowódców egipskich była decyzja o natychmiastowym odwrocie do Palestyny. Egipcjanie ponieśli straszliwe straty, do tego wielu żołnierzy dokonało dezercji.



Sytuację poprawił nowo przybyły dowódca Egipski, który zaatakował piętnasto tysięczną armię Turecką pod Palmyrą w Syrii. Tym razem to Turcja straciła ogromną ilość ludzi.



Egipcjanie regularnie wycofywali się i uzupełniali straty przy pomocy branek wśród fellachów. Jednak była to wojna podjazdowa, a potężna armia Turecka powoli zajmowała terytoria Egiptu. Sytuacja była tragiczna.



Obie armie walczyły fanatycznie, jednak Armia Egipska była po prostu strasznie zacofana, przegrywając każde starcie, w którym nie miała przewagi liczebnej. Słabe wyszkolenie i przestarzała broń z ery przed Napoleonem.



Nawet pomimo serii zwycięstw Armia Egiptu nie była w stanie przejąć inicjatywy i naprawić błędów z początku wojny. Do tego skarbiec świecił pustkami, a Europejskie banki nie chciały pożyczyć Egiptowi żadnych pieniędzy bez pokrycia. Zwyczajnie bez banku narodowego i przez wgląd na tragiczny system pobierania podatków Egipt miał marne szanse na spłatę pożyczki w przyszłości.



Pod koniec września 1839 roku dla Egiptu zaświeciło się światełko w tunelu. Brytyjczycy zaniepokojeni rosnącą potęgą Turcji, która mogła zagrozić Brytyjskim interesom w Indiach, postanowili interweniować. Wypowiedzieli wojnę turkom stając po stronie tracących nadzieję Egipcjan, którzy byli już pewni swej porażki.



Turcy nawet mimo dołączenia Zjednoczonego Królestwa do wojny wciąż dominowali. Udało im się pokonać Armię Egiptu tam, gdzie ona pokonała Armię Turcji. Pod Palmyrą Egipcjanie stracili połowę swojej armii, cztery tysiące ludzi. Reszta uciekła we wszystkie strony. Egipt nie dysponował żadną armią.



Dzięki pieniądzom Brytyjczyków udało się powołać pod broń piętnaście tysięcy ludzi, jednak trzeba było ich przeszkolić. Do tego nawet tylu ludzi nie było w stanie przeciwstawić się potędze Armii Tureckiej. Nawet Brytyjczycy nie pomagali, gdyż wylądowali w Trypolisie, gdzie zajęli się okupacją i czekaniem na porażkę Egiptu na wschodzie.



Pochód Europejczyków na zachodzie i rozpaczliwa próba połączenia się z nimi

Mimo wojny wciąż trwały ociężałe próby zmodernizowania państwa. Muhammad Ali, Wicekról Egiptu postanowił przeprowadzić reformę szkolnictwa.





W końcu zrozumiano o tym, że próby połączenia się z Brytyjczykami nie przyniesie zamierzonego skutku i wydano rozkaz ataku na pozycje Tureckie pod Ruwayshid. Jednak pomimo zwycięstwa sprawa była przesądzona. Obie strony usiadły do rozmów pokojowych. Mimo zasadniczego zwycięstwa Turcji, to Egipt miał silniejszą pozycję w negocjacjach ze względu na poparcie państw Europejskich. Cele Egiptu były proste, zachowanie jak największej ilości zdobytych w poprzedniej wojnie ziem i potwierdzenie zasady dziedziczenia w stosunku do zachowanych ziem. Oznaczało to też oddzielenie się Egiptu od Stambułu ostatecznie. Co więcej Brytyjczycy otworzyli konsulat w Kairze, czyli reszta potęg świata już niedługo zacznie zakładać podobne instytucje w stolicy Państwa Muhammada.

Ostatecznie postanowiono, że Egipt zostaje królestwem, a zasada dziedziczenia ma obowiązywać na terenie całego Egiptu, Syrii, Palestyny i Ruwayshidu. Turcja miała się zrzec wszelkich pretensji do tych ziem. Jednocześnie Egipt miał się zrzec Libanu, Aleppo i Ankary, jednak nie poruszono tematu ostatecznej przynależności tych ziem. Brytyjczycy postanowili w ogóle pominąć ten temat licząc na to, że Egipt może pomóc im w ewentualnej wojnie z Turkami w przyszłości.


Ostateczne granice Egiptu po wojnie.​

---------------------------------------
No cóż, mojego pierwszego AAR'a postanowiłem napisać z Victorii 2, przez wgląd na posuchę na rynku AAR'ów z tej właśnie gry. Wybrałem Egipt, bo to państwo niecywilizowane, przez co gra stanowi jakieś wyzwanie. Ostateczny wygląd państwa poprawiłem oczywiście w save, co jest małym oszustwem, ale przynajmniej oddzieliłem się w końcu od Turasów, dzięki czemu mogę się skupić na rozwoju państwa. Do następnego odcinka!

 

Rok 1842 miał być okresem stabilizacji i rozwoju. Niestety coraz wyraźniej było widać chorobę psychiczną Muhammada Alego, która pogłębiła się po porażce w wojnie z Turcją. Na swego dziedzica wybrał Abbasa, swego wnuka. Było to spowodowane zdradą przybranego syna Ibrahima Paszy, który stanął po stronie Tureckiej w poprzedniej wojnie. Abbas był człowiekiem o wielkiej inteligencji, nauczył się czytać duże wcześniej niż jego dziadek. Jego celem był od początku rozwój intelektualny Egipcjan, a także dostosowanie państwa do standardów europejskich. Do 1860 roku planowano utworzyć połączenie kolejowe z Kairu do Aleksandrii oraz fabrykę. Wcześniejszy plan rozwoju szkolnictwa był doskonały, dlatego nie trzeba było go na razie ulepszać. Kapłani kształcili wyższe klasy, a te dawały państwu nowych kapłanów, coraz więcej ludzi umiało czytać i pisać, co prawda na razie tylko w większych miastach, ale to i tak było coś. Abbas planował także zmniejszenie podatków i wreszcie: panowanie Egiptu nad Arabią i uczynienie z niego mocarstwa na wzór Wielkiej Brytanii albo Francji. Miał także mgliste marzenia jak opanowanie źródła Nilu czy zdobycie całej zachodniej Afryki. Mimo porywczości był władcą dbającym o ład i porządek, oraz o dobro własnego ludu.


Abbas I - عباس الأول

1842 - 1850

Mimo planów polepszenia jakości życia przeciętnego mieszkańca Egiptu plany te trzeba było odłożyć, bo wciąż Egipt wydawał więcej niż zarabiał. Nowy król dążył do opanowania basenu morza Czerwonego, dlatego postanowiono zaatakować Hidżaz, w którym znajdowały się Mekka i Medyna, co było czystym wydźwiękiem propagandowym dla Muzułmanów.



Niestety szybko wykryto zamiary Egiptu, jednak nikogo one nie poruszyły. Po prostu kolejna ciekawostka dla mocarstw. Abbas I chciał za wszelką cenę zostać zauważony. Dlatego mimo możliwości zaprowadzenia porządku na ulicach przy okazji parady policji, postanowiono na pokaz propagandowy, który dał się zauważyć wysłannikom mocarstw Europy. Znacznie zwiększyło to prestiż i pozycję, przynajmniej w oczach Europy.



9 Listopada 1842 Egipt wypowiedział wojnę Hidżazowi. planowana szybkie uderzenie na Mekkę i Medynę, a potem zdobycie kolejnych, mniej ważnych miejsc w tym państwie.



Ważną informację stanowił fakt, że Rosja wypowiedziała wojnę Turcji. Niestety słaby Egipt nie miał możliwości wykorzystania tego, mimo osłabienia Turcji ta wciąż była za silna i miała poparcie Austrii. W styczniu 1843 roku lud wbił państwu nóż w plecy. Niezadowoleni z postępu tradycjonaliści wywołali rebelię przeciwko swemu władcy. Była to bardzo silna rebelia, a najważniejszym było odbić Kair, tak szybko jak się da.



Jeszcze przed ofensywą na Kair postanowiono zniszczyć armię Hidżazu, która bezpośrednio zagrażała Egiptowi.



Znów postanowiono zwiększyć prestiż, co było oczywistym wyborem, jako że to reakcjoniści wywołali rewoltę.



Bitwa o Kair została przegrana. Okazało się, że rebelianci byli zaopatrywani prze Turków, niestety niezależnych od Stambułu, i nie można było o nic oskarżyć Sułtana. Posiadali działa i kawalerię, a armia Egipska była pozbawiona obu.





Dopiero pod koniec roku Kair został odbity. Teraz pozostawało oczyścić kraj ze zdrajców.



Plan oczyszczenia Egiptu z zarazy reakcjonizmu.


Drugim punktem planu było oczyszczenie Palestyny i Syrii z rebeliantów. Trzecim było oczyszczenie Górnego Egiptu.

Dopiero 12 listopada udało się oczyścić Egipt z rebeliantów. Rozmach powstania był ogromny, i już zastanawiano się, czy taka sytuacja się powtórzy. Jedynym lekarstwem było zrezygnowanie z postępu, na to jednak król nie mógł sobie pozwolić. Jedynym wyjściem było zwalczanie wrogów narody żelazem.



Ostatnią bazę wypadową rebeliantów odkryto w okolicach Ruwayshidu. Gdy armia zniszczyła resztki rewolucji przyszedł czas na odbicie reszty kraju i zabicie wszystkich, którzy wsparli rebelię.


Armię podzielono na brygady, które rozesłano po kraju. Po jednej brygadzie do Hidżazu i Syrii, cała reszta do Dolnego, a następnie Górnego Egiptu.

Mimo trudnej sytuacji w kraju, nie ustawały wysiłki w jego unowocześnieniu. W połowie kwietnia wprowadzono reformę podatkową i finansową. Udało się zwiększyć skuteczność systemu podatkowego. Teraz poborcą mógł zostać każdy kto miał kompetencje, należało nosić oficjalny strój w czasie pracy, a do tego pobór dotykał teraz wszystkich. Wcześniej rezydencje bogaczy nie były nawiedzane przez poborców, bo straż miała obowiązek ich przepędzić. Teraz do tych nieposłusznych elementów miał obowiązek zawitać miejscowy oddział policji (lub wojska) i wyegzekwować prawo. Wojna z Hidżazem trwała najlepsze. Mimo silnej armii władze tego kraju nie były w stanie jej odtworzyć po zniszczeniu przez Egipcjan. Po zdobyciu Medyny celem stała się Mekka, stolica Hidżaz.



Ostatnim punktem oporu wroga publicznego była Kreta. Zbudowany wcześniej okręt wyrzucił oddziały na brzeg, a one bez trudu rozprawiły się z wrogiem. Wszelki opór wobec władzy został zgładzony. 9 Lipca cała Syria była wyzwolona. Dzięki temu do oczyszczania Egiptu została skierowana kolejna brygada wojska. Kwestią czasu było wyzwolenie całego kraju. Do tego powróciła brygada wysłana na Kretę.



Jak by mało było nieszczęść, na Egipt uderzyła Czarna Ospa. Choroba spustoszyła Górny Egipt, i mimo starań rządu, który nie szczędził środków na ochronę obywateli przed śmiercią. Zwyczajnie nie było lekarstwa na tak straszną chorobę. Do tego nie pomagał fakt, że służba zdrowia w kraju praktycznie nie istniała. Ludziom pozostała modlitwa i błaganie o pomoc lekarzy, którzy przybyli z Europy zbadać coś tak śmiercionośnego jak Czarna Ospa.



W październiku do Egiptu dotarła idea pracy organicznej. Według niej każdy obywatel był małą częścią narodu, czyli ciała, i żeby to ciało pracowało poprawnie, każdy musiał wykonywać pracę mu przeznaczoną. Król podchwycił pomysł, a hasła z nim związane szybko rozprzestrzeniły się na terytorium kraju.



Oficjalnie zamknięto rozdział o wojnie domowej w Egipcie. Rozmach rewolucji przytłoczył rząd, który ledwo uszedł z Kairu. Wojsko na szczęście opanowało sytuację w miarę szybko. Udało się także zmusić rząd Hidżazu do poddania się. Udało się opanować basen morza Czerwonego prawie całkowicie. Był to pierwszy krok na drodze do opanowana całego Półwyspu Arabskiego i uczynienie z Egiptu lokalnej, a może nawet światowej potęgi. Do króla szybko doszła wiadomość od najbogatszych ludzi z nowo podbitego kraju. Żądali oni zapewnienia im prawa do zatrzymania swoich niewolników. Było to niezgodne z prawem Egiptu, i mimo tego, że było zagrożenie rewolty wśród ludu Hidżazu, odmówiono im tego przywileju. Do tego król chciał, żeby jego państwo upodobniło się do potęg europejskich, które nie zezwalały na niewolnictwo w obrębie swoich granic. Prawa dawnych niewolników zrównano z prawami fellachów.



Pod koniec marca 1849 udało się ustabilizować budżet państwa, który do tej pory był bardzo niestabilny. Jednak w końcu Egipt zaczął zarabiać, a lud Hidżazu okazał się potulny i płacił podatki bez najmniejszego problemu.



I kolejna parada policyjna okazała się sukcesem propagandowym. Wyjątkowy porządek na ulicy poprawił opinię państw europejskich o Egipcie.



Sformowano kolejną armię. Była ona złożona głównie z Syryjczyków i Palestyńczyków. Swój sztab miała w Damaszku. Powiększająca się armia była zapewnieniem bezpieczeństwa dla ludzi.



Kolejnym sukcesem była poprawa systemu edukacyjnego. Procent piśmienności wzrósł do prawie 10%. To bardzo dobrze rokuje na przyszłość.



W rządzie przewagę zyskali liberałowie, pierwszy raz w historii Egiptu.



Przeprowadzone śledztwo wykazało, że do ruchu reakcjonistycznego należy 2 miliony mężczyzn, a kolejna rewolucja wisi na włosku. Do tego liczba ludzi w następnym powstaniu może sięgnąć nawet miliona ludzi.


Gdzie ci ludzie byli w czasie poboru?!?

16 marca 1851 roku piśmienność osiągnęła poziom 10%, co jak na państwo niecywilizowane było sporym sukcesem. Westernizację przewidywano na rok 1870.

​

-------------------------------------

No cóż, Egipt osiągnął 50% postępu w procesie westernizacji. Co więcej, żadne inne niecywilizowane państwo nie przekroczyło w tej kwestii nawet 30%! Pozostaje mi uznać to za mój osobisty sukces. Dzięki za uwagę!
PS. musiałem usunąć 5 obrazków, bo limit jest 25. Cóż, zaskoczyłem się, na drugi raz trzeba będzie robić krótsze odcinki.

 

1851-1859

Po opanowaniu rewolty kontynuowano program mający na celu unowocześnienie Egiptu. Jednak jeżeli w przyszłości Egipt ma się stać silnym państwem, potrzebna będzie flota mogąca rywalizować z innymi państwami o panowanie na Morzy Śródziemnym. Dlatego wdrożono program reformy i powiększenia floty Egiptu. Teraz miała być ona podzielona na dwie części, Flotę Śródziemnomorską i Flotę Czerwonomorską. Ta pierwsza miała posiadać 15 dużych jednostek i 5 kliprów, czyli łącznie 20 jednostek. Druga flota miała się składać z ciężkiego okrętu, dwóch lekkich fregat i pięciu kliprów, czyli 8 jednostek. Taka flota była w zupełności wystarczająca do zabezpieczenia wybrzeża Kraju.



Postanowiono zacząć od Floty Śródziemnomorskiej. Była ona złożona z klipra, dwóch fregat i pięciu ciężkich okrętów starego typu. Wszystkie jednostki miały zostać wyremontowane, a kolejne trzy fregaty, cztery ciężkie okręty i pięć kliprów miało dołączyć najpóźniej za rok.


Plan rozbudowy Floty na lata 1851-1852.

Sformowano też dziewięciotysięczną Armię Hidżazu, która była złożona w większości z Egipcjan, ale kadra oficerska składała się głównie z mieszkańców Hidżazu.



W marcu 1852 roku Hiszpania odebrała Nadżdowi (Nejd) dużą część ziemi. Zbrodnicza postawa Króla Hiszpanii sprawiła, że Abbas I zapowiedział Egipską pomoc, w razie gdyby niepodległość Nadżdu była zagrożona.



W kolejce do rezydencji Króla zaczęli się ustawiać wysłannicy ze światowych potęg, którzy żądali dostępu do Alei Królów. Abbas I mimo namawiań nie ustąpił i postanowił, że tajemnice Alei zostaną odkryte prze Egipt, kiedy już ten będzie w stanie samodzielnie przeszukać grobowce.



Obok floty Armia była równie ważna, dlatego zachęcano ludzi do wstąpienia do wojska. Było to zapewnienie stałych zarobków, ale też duże niebezpieczeństwo spowodowane niepokojami społecznymi w Egipcie. Mimo to ludzie chętnie wstępowali do Armii zadowoleni, że teraz robią to kiecy chcą, a nie kiedy im się każe.



4 września 1854 zakończono rozbudowę Floty i Armii. Całkowity stan jednostek wojskowych i morskich w Egipcie:



W marcu 1855 roku zakończono budowę linii kolejowej z Kairu do Aleksandrii. Był to ogromny krok na przód dla zacofanego Egiptu. Były dwie linie, przemysłowa i pasażerska. Przemysłowa posiadała 6 pociągów, które kursowały bez przerwy, natomiast druga linia, pasażerska, posiadała 4 pociągi, które wyruszały z Kairu do Aleksandrii o godzinie 10.00 i 16.00, natomiast z Aleksandrii do Kairu pociągi wyjeżdżały o godzinach 16.00 i 22.00.



I kolejny czarny dzień w historii kraju. Bańka reakcjonistów pękła. Tym razem prawie wszyscy członkowie ruchu reakcjonistycznego przeszli od protestów do czynów i powstali na terenie prawie całego kraju. Po długich walkach w Kairze i Damaszku udało się opanować najważniejsze instytucje w tych miastach. Teraz najważniejszym było połączenie sił z Syrii i Kairu, żeby wzmocnić obronę stolicy. Trzeba było też odbić port w Aleksandrii, żeby okręty mogły bezpiecznie w nim przebywać.



Plan był prosty. Marszałek Ibrahim Bey dzięki doświadczeniom z wojny z Turcją opracował strategię, która polegała na szybkich uderzeniach na małe oddziały wroga, zanim te zdążą się skondensować w większe jednostki, a potem powrót do bezpiecznego punktu wyjścia.



Natychmiast należało połączyć siły obu armii i zaatakować wroga na wybrzeżu kraju, żeby odzyskać możliwości związane z posiadaniem floty.



Oddziały rewolucjonistów zaczęły się kondensować. 26 000 ludzi oblegało w tej chwili Kair, należało jak najszybciej zażegnać zagrożenie straty stolicy.



Plan polegał na złapaniu armii wroga w kleszcze przy pomocy ataku z dwóch stron. Słabością rewolucjonistów był fakt, że ich armiami dowodzili zwykli chłopi, którzy byli mądrzejsi od reszt zgrai.



W czasie gdy Armia Egiptu odbijała Aleksandrię, Armia Syrii wyruszyła w kierunku Kairu, żeby pokonać kolejne oddziały próbujące przebić mury miasta. W Gizie stacjonowała potężna, 45 tysięczna armia, którą należało zmiękczyć i wyeliminować.



Przygotowania do ostatecznej bitwy o szansę na powodzenie rewolucji trwały w najlepsze. Trzeba było osaczyć wrogie oddziały i zniszczyć. Nie można było dłużej czekać.



Mimo przewagi liczebnej Armia Rewolucjonistów była niezorganizowane i rozproszone na dużym terenie. Marszałek Ibrahim Bey bezlitośnie wykorzystywał każdą słabość wroga niszcząc kolejne oddziały oddzielone od głównych sił. Około 18 ostatniego dnia bitwy zdemoralizowana i źle dowodzona armia wroga licząca 22 tysiące ludzi stanęła na przeciw Armii Egiptu liczącej 19 tysięcy ludzi. Ibrahim Bey osobiście poprowadził oddziały do natarcia miażdżąc wroga. W tym starciu sam otrzymał ranę w brzuch, która dręczyła go już do końca życia. Cudem był sam fakt, że przeżył wystrzał zbłąkanej kuli wroga.



Ostatnia duża bitwa w drugiej wojnie domowej została wygrana. Pozostawało tylko wyeliminować oddziały będące w Syrii i na Krecie.



Po kilku szybkich potyczkach ostatni oddział buntowników pozostawał na Krecie. Z przywódcami, którzy nie zdążyli zbiec na wyspę rozprawiono się bardzo brutalnie; zostali ukamienowani prze ludność Kairu, która bardzo ucierpiała w trakcie wielokrotnych oblężeń. Liczba członków Ruchu Reakcji drastycznie zmalała.



Zostało już tylko oczyścić kraj z brudu. Oddziały powoli zaczęły się rozprawiać z posterunkami i bazami wypadowymi na terenie całego Egiptu.







Ósmego Września 1859 roku umiera Abbas I Król Egiptu, władca Syrii, Palestyny i Hidżazu. To on doprowadził Egipt do prawdziwej potęgi, zbudował pierwszą linię kolejową i znormalizował przepisy dotyczące każdej dziedziny życia. Był dobrym władcą dbającym o lud i przedkładającym wygodę obywateli ponad koszty. Jednocześnie był surowy, bezwzględnie karząc prawie wszystkich rewolucjonistów (W postaniu udział brało 1.4 miliona osób, prawie milion zginęło w walkach, tylko 33 tysiące przeżyły masowe mordy dokonywane przez ludność cywilną na sprawcach niewyobrażalnego chaosu w państwie.)​

-----------------------------

Ehhh, i kolejna era rewolucji. Na szczęście liczba tych gnojków maleje z dnia na dzień (780 tyś. pod koniec 1859, już tylko 320 tyś. na początku 1866 roku. Zawsze cuś).

---------- Post added 25-11-2012 at 19:50 ---------- Previous post was 24-11-2012 at 22:18 ----------

Z odcinkiem raczej przed środą się nie wyrobię. Za dużo pracy mam w tym tygodniu.

 

W 1859 władza w Egipcie należała do Isamila Paszy. Był to wnuk Muhammada Alego i synem zdrajcy narodu, Ibrahima Paszy. Gdy jednak jego ojciec stanął po stronie Turcji w poprzedniej wojnie, Isamil był w Kairze. Sześcioletni chłopak był wychowywany przez dziadka i jego służbę, gdzie wmówiono mu śmierć ojca. Mimo tego, że Isamil dowiedział się o czynie ojca był gotów przyjąć na skronie koronę królewską i objąć władzę w Egipcie. Był wierny ideałom Abbasa I, który uważał, że należy jak najszybciej zmodernizować państwo. Dlatego dążył do westernizacji od początku swoich rządów.


Isamil Pasza

1859 - 1867

Pierwszym celem nowego władcy było odbicie Krety, gdzie wciąż szerzyli się buntownicy. Mimo ogromnej dysproporcji sił nie poddawali się oni. Nie posiadali floty potrzebnej do desantu w Egipcie, a ich wyposażenie pozostawiało wiele do życzenia. Należało ich wyeliminować.



Mimo równowagi sił ludzkich buntownicy nie mieli środków do walki z lepiej wyposażonym, wyszkolonym i doświadczonym wojskiem Egipskim. Udało im się przetrwać pierwszą bitwę, jednak straty były jak 1:2 na korzyść Egiptu. 8 tysięcy zmarło w trakcie bitwy, wielu ludzi uciekło na brzeg i próbowało się wydostać z wyspy skradzionymi łodziami rybackimi.



1 stycznia 1861 roku Karl Marks wystąpił w Monachium, gdzie wygłosił tezy socjalistyczne, które porwały swą treścią o Socjalistycznej Utopii wielu ludzie "pracujących", którzy według Marksa powinni dzierżyć władzę ludową. Na całym świecie w ciągu roku wielu socjalistów wygłosiło w różnych miastach świata poglądy Marksistowskie. Wiele rządów demokratycznych musiało się pogodzić z wejściem socjalistów do izb parlamentu. Chcieli oni za wszelką cenę przeforsować wiele reform socjalnych. W 1862, w roczną rocznicę wystąpienia Marksa zwołaną Pierwszą Międzynarodówkę, gdzie zrewidowano wiele założeń socjalizmu i postanowiono o współpracy pomiędzy wszystkimi partiami socjalistycznymi w różnych państwach. W Egipcie niewielu zainteresowało się samą ideą, ale już wkrótce król będzie się pewnie musiał zgodzić na socjalistyczne poglądy wśród swoich doradców i ministrów.



Pod koniec marca zdecydowano o budowie pierwszej w Egipcie państwowej manufaktury wytwarzającej tkaniny. Maszyny z demobilu wkrótce zaczęły przybywać do Aleksandrii, gdzie technicy kopiowali albo przerabiali je na potrzeby raczkującego jeszcze postępu w dziedzinie industrializacji.



24 kwietnia 1862 roku Egipt wypowiedział wojnę Jemenowi, który od dawna był solą w oku Isamila. Jemeński rząd podsycał przygraniczne wioski zamieszkiwane przez dawnych niewolników do powstania przeciwko ciemiężcy. Było to kiepskie wytłumaczenie Egipskiego rządu, bowiem i w Jemenie i w Hidżazie panowało niewolnictwo, jednak Europejskie mocarstwa wyraziły milczącą zgodę na to, że równowaga na półwyspie arabskim zdecydowanie przechylała się na stronę Egiptu.



Do ataku wyznaczono dwie armie, czyli łącznie 30 tysięcy ludzi. Obawiano się, że linie zaopatrzeniowe w górzystym Jemenie nie zapewnią zapasów walczącemu wojsku. Mimo tego nawet mniejsza ilość wojsk miała problemy z aprowizacją. Góry Jemenu nie były przyjazne dla wrogów.



Obie armie starły się pod koniec października, Armia Egipska straciła wielu ludzi w górach, teraz jednak zagrożenie, przynajmniej militarne było wyeliminowane. Zaczęło się żmudne zajmowanie Jemenu przez wojska Egipskie.



Portugalia, po nawiązaniu oficjalnych kontaktów z Egiptem szukała miejsc do inwestycji. W Egipskiej prowincji Qina znaleziono wyjątkowo żyzne ziemie, a wyrastająca z niej bawełna była od wielu lat hodowana przez miejscowych fellachów. Portugalscy badacze stwierdzili, że to najlepsza bawełna, jaką widziały ludzkie oczy. Rolnicy przy wsparciu inwestorów przemienili się z małej farmy produkującej bawełnę na własny użytek w potentatów bawełny. Przez wiele dziesięcioleci będą produkować bawełnę, a potem materiał i ubrania w fabrykach pod nazwą U&C Cotton.


Rodzina rolnicza produkująca najdoskonalszą bawełnę zyskała poparcie i pieniądze króla, gdy ten dostał próbkę wspaniałego materiału.

Ostatnim przystankiem na drodze do zwycięstwa w wojnie była mała wyspa na południe od wybrzeża Jemenu. Po jej zajęciu rząd Jemenu nie będzie miał innej opcji, jak tylko podpisać akt kapitulacji.



Jemen poddał się 9 lutego roku 1864. Od razu postanowiono uwolnić niewolników, gdyż niewolnictwo nie było akceptowane na zachodzie. Isamil uważał się w tej kwestii bardziej cywilizowany od europejczyków, którzy mimo uwolnienia czarnych niewolników umieścili ich w osobnej, najniższej klasie społecznej, czyniąc z nich wyrzutków, natomiast w Egipcie każdy niewolnik zyskiwał miano fellacha, czyli rolnika, i takie też miał prawa.



Ostatniego dnia czerwca oddano do użytku skończony trzy dni wcześniej fort,a raczej zespół sześciu fortów umieszczonych wokoło Kairu. Każdy z nich był identyczny z zewnątrz, ale w środku były odmienne, żeby utrudnić wrogowi szturm na bramę. Każdy z nich był wyposażony w 33 działa mogące strzelać każdym rodzajem pocisków, jakimi w tych czasach dysponowano. Nie był to najnowocześniejszy projekt, jednak stanowił duży krok naprzód w dziedzinie Egipskiej architektury wojskowej.



Po raz kolejny Europejczycy zaproponowali Egiptowi kupno praw do przeszukiwania grobowców faraonów. I znów ich prośby spotkały się z odmową. Mimo oczywistych walorów sprzedaży praw do kopania w ziemi Isamil postanowił poczekać na moment, w którym Egipt będzie w stanie sam poprowadzić badania.



Nastał czarny dzień dla Egiptu. Ibrahim Bey, głównodowodzący Armii Egipskiej, wielokrotnie zwyciężający z przeważającymi ilościami wrogów dowódca, niezrównany w wypełnianiu swego obowiązku wobec narodu zmarł dwunastego listopada 1865 roku na skutek rany postrzałowej, która męczyła go już od bardzo dawna. Zmarł w wieku 67 lat, pozostawiając po sobie gromadkę dzieci i dziesiątki tysięcy ludzi płaczących za nim na ulicach Kairu, gdzie jego trumna została przetransportowana z Pałacu na Cmentarz, gdzie został pochowany z honorami i salwą z 50 dział.



Rozbudowa armii była ważną sprawą dla zagrożonego wojną z turkami Egiptu. Dlatego powołano pod broń kolejne 15 tysięcy ludzi zgromadzonych w kolejną armię.



Na przełomie maja i czerwca zmieniono strukturę Egipskich wojsk. Postawiono na korpusy, jednak niewystarczająca ich ilość powodowała powołanie trzech armii:
->Sztab Armii Egiptu;
--->Armia Egiptu (2 Korpusy po 3 Dywizje (każda 5000 ludzi));
--->Armia Syrii (3 Dywizje połączone w jeden korpus);
--->Armia Arabska (jw.).



Pierwszy czerwiec 1867 roku Egipt został uznany przez Europę za państwo cywilizowane i spełniające normy społeczne i gospodarcze, żeby wstąpić do grupy potęg Europejskich. Był to wyjątkowy dzień dla każdego mieszkańca Królestwa Egiptu, który zajął w końcu należne mu miejsce wśród wielu państw świata. Do Egiptu zjeżdżali się specjaliści i inwestorzy, którzy pomagali uczynić kraj równie silnym gospodarczo, militarnie i politycznie co każde państwo w Europie. Sen Abbasa I spełnił się; Egipt stał się cywilizowany!



Od razy przystąpiono do modernizacji państwa. Wszędzie zaczęły powstawać koleje łączące każde miasto ze stolicą Egiptu. W Kairze powstawały pierwsze zakłady fabryczne, w Syrii budowano drogi i stawiano stemple pod koleje. W całym kraju panowała euforia, szczęście było czuć w powietrzu. Jednocześnie nie można było spoczywać na laurach. Wciąż było wiele do zrobienia, a pierwszą rzeczą miał być ostateczny podbój półwyspu Arabskiego. Zaczynała się nowa era w historii Egiptu...

​

------------------------------

No cóż udało mi się znaleźć czas na AAR'a. Przepraszam wszystkich za tę przerwę. Mam teraz poprawki i muszę pozaliczać dużo testów i innego syfu, bo opuściłem miesiąc szkoły. Od przyszłego tygodnia, kiedy zejdzie mi trochę ciśnienie rozpoczynam ostrą jazdę z odcinkami, może nawet codziennie, jeżeli dam radę. Dobranoc!

 

Uczynienie Egiptu krajem cywilizowanym było nie lada wyzwaniem. Udało się to uczynić w 1867 roku, Egipt stał się jedynym państwem cywilizowanym i cały czas niezależnym od mocarstw Europejskich. Udało się ograniczyć wpływy obcych mocarstw dzięki zręcznej polityce zagranicznej i teraz cały kontynent stoi otworem przed nową siłą na arenie międzynarodowej. Państwo Egipskie wciąż ma zażartego wroga, Imperium osmańskie. Mimo wielu problemów wewnętrznych i wojny z mocarstwami takimi jak Rosja czy Austria, wciąż stanowili siłę mogącą powstrzymać zakusy Egiptu. Należało jak najszybciej rozprawić się z wrogiem, jednak mimo sprzyjających okoliczności Isamil Pasza, aktualny Król Egiptu, nie chciał narażać się potędze Imperium. Mimo tego wciąż miał poparcie ludu, który jeszcze przez wiele lat będzie pamiętał Isamila jako największego reformatora kraju.

W cywilizowanym Egipcie w niepamięć odeszły problemy związane z zacofaniem, jednak nadeszły nowe, wiążące się właśnie z rozwojem. Koleje nie były dotąd znaczone żadnymi znakami. Z Aleksandrii odjeżdżały parowozy do Kairu, a w Kairze powracały znów do Aleksandrii. Jednak teraz, gdy tory kolejowe zaczęto budować na skalę ogólnokrajową, pojawił się problem znakowania. Tory były oznakowane napisami arabskimi, ale ludność zamieszkująca Maszrek (głównie Syria) zażądało oznakowania nowych dróg kolejowych w swoim rdzennym języku (lokalnym narzeczu Arabskiego). Król mógłby przyznać im prawo do znakowania w swoim języku, jednak uznał warunek nie do przyjęcia, gdyż mieszkańcy Syrii żądali,żeby w Maszreku nie było innych oznakowań. Ostatecznie zrezygnowano z tego pomysłu. Jednocześnie do kraju zaczęły docierać innowacje z Europy, a pierwszą z nich była seryjnie produkowana amunicja, względnie żadna sztuka nie różniła się od innej, w praktyce każda była inna. Jednak przestano się posługiwać zwykłymi kulami. Do Egiptu przybył pocisk Minié.



Żeby przeprowadzić niezbędne reformy Armii i Marynarki wojennej Egipt potrzebował pożyczki. Wysłannicy króla zdobyli 6000 Funtów z różnych banków Europejskich i Amerykańskich, którzy bardzo chętnie oddawali im swoje pieniądze. Przecież Egipt był cywilizowany, więc zobligowany do spłaty należności i odsetek. Ostatecznie spłacono aż 8000 Funtów, ale i tak ta inwestycja opłaciła się z punktu widzenia przyszłych pokoleń.



Pieniądze z pożyczek zostały użyte do wynajęcia specjalistów z Wielkiej Brytanii, którzy mieli ogromne doświadczenie w wojnie na morzu. Kupiono też wiele potrzebnego sprzętu, który miał posłużyć do produkcji nowych okrętów. Małe turbiny parowe, wielkie koła napędowe umieszczane na rufach statków i śruby napędowe produkcji Johna Ericssona. To wszystko miało posłużyć do uczynienia Marynarki Wojennej Egiptu potężną siłą na morzu Śródziemnym.



Konserwatyści blokowali rozwój nie pierwszy raz w historii. W Egipcie jak do tej pory popierali reformy, jednak po unowocześnieniu Egiptu blokowali przemysł, który uważali za niepotrzebny i zagrażający licznym fellachom, którzy produkowali najważniejszy Egipski produkt eksportowy; bawełnę. Król wściekał się, i w końcu na obradach rządu z pierwszego grudnia 1867 wyszedł po tym, jak po raz kolejny konserwatyści odrzucili projekt fabryki cementu, mającej powstać w Damiettcie. Następnie wraz z ochroną przyszedł do pałacu rządowego i rozkazał wszystkim blokującym reformy opuszczenie sali obrad i zrezygnowanie z funkcji przedstawicieli swych miast. Ci jednak odmówili i zarzucili władcy zdradę. Ten, wściekły rozkazał przyprowadzić działa w celu ostrzelania własnego pałacu. Słysząc to przedstawiciele liberałów i reakcjonistów poturbowali wielu konserwatywnych i siłą wyrzucili ich na ulicę. Król powołał rząd reakcyjny, gdyż ich przedstawiciele uważali, że jeżeli Egipt jest już nowoczesny, to nie można walczyć z nieuniknionym rozwojem.



Zjednoczone Królestwo od jakiegoś czasu zbyt bardzo interesowało się Egiptem. Rosnące wpływy potęgi w kraju zaobserwowano bardzo szybko, gdy Brytyjczycy zaczęli mówić otwarcie o planie budowy ogromnego kanału w Suezie, który miałby połączyć morze Czerwone z morzem Śródziemnym. Król Isamil uprzejmie acz stanowczo doprawiał wszystkich, którzy o takiej inwestycji mówili. Król znał wartość takiego kanału. Opływanie Afryki było strasznie długie i narażało okręty na ataki piratów, którzy szerzyli się w okolicach Przylądka Dobrej Nadziei. Dlatego gdy zadufani w sobie Anglicy zażądali dostępu do Alei Królów, Isamil wykorzystał pretekst do zarzucenia im obrazy majestatu i wydalił wszystkich z kraju. Wielka Brytania zaczęła prężyć mięśnie, jednak ostatecznie ustąpiła, gdyż Francja zaatakowała Hiszpanię, która rozpaczliwie broniła się przed najazdem. Brytyjczycy nie zamierzali dopuścić do zbytniego rozrostu Francji, więc zaczęli pomagać Hiszpanom. Uratowało to Egipt od pewnej zagłady.



Na jedną brygadę piechoty Egipskiej przypadały cztery działa wykonane z brązu (z poprzedniej epoki). Zwykle gdy dochodziło do użycia tych dział, obsługująca je piechota była niewyszkolona, przez co ostrzał był zbyt niecelny. Natychmiast postanowiono wyprodukować tyle dział żelaznych, żeby można było stworzyć cztery brygady artylerii, po jednej na korpus. Jednocześnie zebrano wszystkie 80 dział w nowym ośrodku szkolenia artylerzystów w Damaszku, rekruci uczyli się obsługi dział, a oficerowie wydawania odpowiednich rozkazów. Każdą baterię obsługiwało 8 ludzi plus podoficer, każda bateria posiadała 5 dział i jednego oficera (zwykle Kapitana Artylerii). Każda brygada posiadała 40 baterii, które były przydzielone poszczególnym jednostkom (po 10 na brygadę).



W końcu udało się przeforsować projekt fabryki cementu i 20 marca 1868 postawiono kamień węgielny pod nowy zakład. Wielu biednych ludzi nieposiadających ziemi miało wkrótce znaleźć zatrudnienie. Król postanowił, że wszyscy, którzy zdecydują się na zatrudnienie przy budowie zakładów dostaną wysokie stanowiska w fabryce. Wielu bezrobotnych w z ulic miasta przystąpiło do budowy. Była to druga tego typu fabryka w Egipcie.



W okolicach Massawy zawaliła się mała fabryka węgla czarnego. Z 74 ludzi zatrudnionych przez kopalnię zmarło 12, tylko trzech przeżyło zawalenie się korytarza w północnej części kopalni. Po ich wydostaniu opowiedzieli oni o tym, że wśród węgla z rozkruszonego podłoża wyłonił się dziwny, półprzezroczysty u dość matowy minerał. Wyglądał jak kamień górski. Próbka została wysłana do Egiptu, gdzie stwierdzono, że ów dziwny kamień to w rzeczywistości wartościowy diament. Z małej fabryki węgla powstała wkrótce ogromna odkrywkowa kopalnia diamentu zatrudniająca ponad tysiąc robotników.



W Syrii zaczęto budowę kolejnej fabryki, tym razem szkła. Trzeci zakład produkcyjny w Egipcie miał powstać już niedługo, i tak jak inne fabryki zatrudniać dziesięć tysięcy ludzi.



Mimo, że od wielu lat poruszano w kraju sprawę niewolnictwa, a wszyscy władcy byli przeciwni handlowi żywym towarem, to w wielu regionach wciąż można było spotkać przypadki sprzedawania ludzi, zwłaszcza w Sudanie i Arabii. Postanowiono ostatecznie rozprawić się z tą nieludzką praktyką. Oddziały milicji i policja szybko uporały się z problemem, czyszcząc kraj z plagi niewolnictwa.



Rozwój trwał. Nowe lokomotywy, osiągające dużo większe prędkości potrzebowały nowoczesnej sieci dróg kolejowych. Specjalne zakłady produkowały szyny, wszystkie musiały być w miarę identyczne i wykonane z żelaza. Wcześniej wykorzystywano różne metale, najczęściej żelazo, ale dochodziło do sytuacji, kiedy żelazo słabej jakości w niektórych szynach rozszerzało się podgrzewane słońcem i sprawiało, że pociągi wykolejały się. Wiele takich wypadków skłoniło do znormalizowania produkcji materiałów na drogi kolejowe i wkrótce powstał plan rozbudowy kolei w kraju.



Państwa Arabski, niepodbite jeszcze przez Egipt wiedziały, co się dzieje. Dążący do opanowania całej Arabii Isamil ogłosił wyprawę wojenną przeciwko wszystkim państwom Półwyspu Arabskiego. W Europie nie przeszło to bez echa, a wielu nazwało to wydarzenie Krucjatą Arabską, co było oczywiście błędne, bo Egipt był krajem Muzułmańskim, gdzie nazwa krucjata wiązała się z masą rycerzy przelewających się od Konstantynopola do Jerozolimy. Jednak podchwycili ją historycy, i zapisano to wydarzenie właśnie jako Krucjatę Arabską.



Pierwszym celem było podbicie Nadżdu, który był krajem bezwartościowym ze strategicznego punktu widzenia. Był jednak największym państwem w Arabii, które trzeba podbić, żeby uzyskać dostęp do reszty państw Półwyspu Arabskiego. Mała i nieprzeszkolona armia nie miała sznas z wojskami Egiptu, jednak nikt o to nie dbał. Teraz liczył się tylko podbój.



Nieprzyjazne klimaty pustynne w Nadżdzie dały się we znaki żołnierzom Egiptu. Straszny ukrop i brak zapasów był bardziej śmiercionośny, niż karabiny wroga. Celem było szybkie zdobycie stolicy, gdzie znajdował się magazyn. Nawet konie padały w 45 stopniowym gorącu na pustyniach Arabii. Dlatego transporty zaopatrzenia po prostu nie docierały. Doskwierał brak kolei.



Na trzy lata starczyło środków na unowocześnienie floty. Dużo się zmieniło w Egipcie, postęp był widoczny gołym okiem. Specjaliści Egipscy wyruszyli do USA i Wielkiej Brytanii, gdzie produkowano Monitory i Pancerniki napędzane tylko siłą turbin parowych. Do 1870 roku planowano wycofać wszystkie jednostki żaglowe i zastąpić jednostki żaglowe.



Oczywiście Reforma Floty pociągnęła za sobą Reformę Armii. Sprowadzono wiele rodzajów nowoczesnej broni, między innymi Kartaczownicę Gatlinga, która według Isamila miała potencjał. W czasie zamieszek w 1876 użyto czterech takich dział do tłumienia zamieszek robotników w Aleksandrii.



Zamiast zatopić drewniane jednostki skoncentrowano je w dużą flotę, którą nazwano Flotą Arabską. Te jednostki wykorzystywano do 1881 do patrolowania i niszczenia jednostek pirackich i do blokowania portów.



Egipt wygrał wojnę z Nedżdem, i podwoił swoje terytorium w porównaniu z rokiem 1840.



Od razu przystąpiono do cywilizacji nowo podbitych terytoriów. Zaczęto budować koleje i nowoczesne zakłady produkcyjne. Miasta otrzymały kanalizacje i porządne drogi z kamienia.



Rozwój następował bardzo szybko, Egipskie zakłady zatrudniały 20000 ludzi, i planowano powiększyć fabryki, a w Aleksandrii utworzyć nową fabrykę: destylarnię mocnego alkoholu, na który zapotrzebowanie nie maleje.



Na początku 1872 roku Armia i flota Egipskie były bardzo rozbudowane. Ogólnie Armia liczyła 72000 ludzi, a flota 58 okrętów.



Egipt rozwijał się cały czas i nikt już nie walczył z postępem. Egipt zdobył jedenastą pozycję w rankingu potęg światowych, i był uznawany za dużo potężniejsze państwo niż Imperium osmańskie czy Hiszpania. Jeszcze wiele jednak brakuje, że państwo z Afryki stało się potęgą.​

------------------
Spełniam swoje główne zadanie. Nie sądziłem, że uda mi się doprowadzić Egipt do takiego stanu. Więc potęga już wkrótce, mam nadzieję.

 

Po kilkudziesięciu wypadkach na granicy z Irakiem i Libią w Egipcie aż nadto była widoczna niechęć, a nawet wrogość do Imperium Osmańskiego, które zagarnęło wiele terenów Egiptu pod koniec lat trzydziestych XIX wieku. Ponieważ Imperium Osmańskie było osłabione przez zażartą bitwę mocarstw co było bardzo widoczne w tym kraju (Zajęcie całej Bośni przez Austrię czy coraz głośniejsze nalegania Wielkiej Brytanii o uwolnienie Iraku, oczywiście pod protektoratem Zjednoczonego Królestwa). Do tego po ostatniej wojnie z Rosją coraz więcej buntów i protestów ludności nawiedzało Turcję, zwłaszcza Europejską część, gdzie czara goryczy napełnionej nacjonalizmem mogła zostać przelana w ciągu kilku chwil. Imperium potrzebowało oddechu, a Egipt nie zamierzał bynajmniej na ten oddech pozwolić.

Dlatego już od kilku miesięcy czołowi dowódcy Armii Egipskiej opracowywali plan ataku na Kolosa o glinianych nogach. Plan zakładał szybkie uderzenie na Liban i Irak głównymi siłami i kierowanie się w stronę Ankary. Następnie planowano zdobyć Stambuł i, jeżeli władze Imperium nie zgodzą się na Kapitulację, dalszy marsz do części Europejskiej, ewentualnie wyzwolenie Bułgarii , która miała dostatecznie osłabić Turcję, żeby ta nie stanowiła zagrożenia. Jednocześnie z głównym natarciem planowano wysłać jeden korpus złożony z rezerwistów w celu pacyfikacji oddziałów przebywających w Libii. Plan zakładał szybką wojnę i unikanie kontaktu ze skondensowanymi wojskami wroga. Flota zaś miała blokować cieśniny i umożliwić oddziałom Egipskim przeprawienie się przez Bosfor. Zakładano oczywiście zneutralizowanie floty wroga, która jednak nie stanowiła bezpośredniego zagrożenia. Wywiad przewiduje obecność maksymalnie 3 małych i 2 dużych jednostek nowego typu, głównie produkowane na licencji Austriackiej.

Założenia tzw. Planu Ramzes

Jednak celem pierwszorzędnym było podbicie Abu Dhabi i Omanu. Na pierwszy ogień poszedł Emirat Abu Dhabi. Pierwszy raz w historii Egiptu zamiast zalać wroga masą piechoty postanowiono podzielić Armię Arabską na dwie działające oddzielnie dywizje. Miały być praktycznie ze sobą niezwiązane i zaatakować w innych kierunkach. Nowa strategia gwarantowała krótsze linie zaopatrzeniowe i mniejsze wyniszczenie armii w trudnym terenie pustynnym. Atak miał być szybki i zaskakujący. W nocy z 21 na 22 lutego 1872 wojska Egiptu przekroczyły granicę, poprzedzając o kilka godzin oficjalne wypowiedzenie wojny.



Po niecałych dwóch tygodniach marszu w okolicach Stolicy wroga zauważono i zidentyfikowano oddziały Abu Dhabi. Natychmiast przeprowadzono skuteczny atak, w którym zginęło jedynie 151 Egipcjan i aż 621 wrogów. Całą resztę wrogiej brygady wzięto do niewoli.



Pod koniec maja w okolicach Akki zaczęła powstawać fabryka ubrań. Uważano, że skupując produkty krajowe po niskiej cenie fabryka szybko osiągnie duży zysk. Jednak miała okazać się nierentowna z powodu braku pracowników.



30 września skapitulował Abu Dhabi. państwo liczące jedynie niecałe dwanaście tysięcy obywateli miało zostać szybko zasymilowane przez ludność Egiptu.



Oman także miał zostać pokonany szybko. Mimo dużej powierzchni kraju (przynajmniej w porównaniu z poprzednim przeciwnikiem) zaplanowano szybkie uderzenie, które miało zostać poprzedzone bombardowaniem nabrzeża w okolicach stolicy Omanu i blokadą portów. Tamtejsza flota była złożona jedynie z jednostek drewnianych, ale i tak radziła sobie całkiem dobrze z patrolowaniem i niszczenie małych okrętów pirackich. Flota omanu to jedynie dwie wyposażone w działa pływające barki, mające chyba udawać transport wojskowy.



Tym razem to wrogowie zaatakowali. Nie udało im się jednak zaskoczyć dowódcy Egipskiego Izzeta Paszy, który był przygotowany na taką ewentualność. Szybko ustawił ogromny szereg, który tworzył zgraną parę z artylerią Egipską. Wrogie natarcie straciło impet w odległości 150 metrów od wojsk Egiptu. To właśnie wtedy generał Izzet rozkazał wystrzelenie kartaczy, które porozrywały wiele nieszczęsnych żołnierzy Omanu. Ogólne straty to jak 1:23. Wkrótce potem ruszyła ofensywa w kierunku stolicy Omanu.



Kartaczownica Gatlinga była natchnieniem dla wielu konstrukcji broni automatycznej z tego okresu. Jako pierwsi karabin maszynowy skonstruowali Niemcy. Był to karabin maszynowy MG.72 Wilhelm, działając na zasadzie krótkiego odrzutu lufy. Był chłodzony powietrzem, przez co mocno się grzał i wymagał częstej zmiany lufy, która była wymienna. Nie była ta konstrukcja doskonała, jednak przełomowa. Wkrótce potem powstał brytyjski KM Vickers mark 1 będący dużo lepszą konstrukcją. Lufa była chłodzona cieczą, przez co umożliwiała prowadzenie ognia ciągłego nawet do dwóch minut bez przerwy. Egipski karabin maszynowy to kupiony na licencji i przerobiony Vickers o oznaczeniu KMV.73 Abbas. Nie był pozbawiony wad wzoru, ciężki i nieporęczny musiał być obsługiwany przez trzech ludzi (Amunicyjny i dwóch strzelców, jeden niósł karabin a drugi ogromny trójnóg). Na masową skalę karabin maszynowy został użyty w trakcie Pierwszej Wielkiej Wojny, zaś w Egipcie w czasie Trzeciej Wojny z Imperium Osmańskim.



Egipt rozpoczął kolonizowanie terenów pogranicznych, poczynając od okolic Sudanu. W tamte regiony zaczęli się sprowadzać najbiedniejsi z wielkich miast Egiptu, którzy widzieli w koloniach szansę na lepszy żywot. Budowano miasteczka, nauczano ludzi pisać i czytać. Po kilkunastu latach ci biedni kolonizatorzy mieli się stać Elitą na tych terenach.



Azjatycka część omanu została podbita. Teraz pozostawała kwestia zdobycia reszty kraju. Należało przerzucić wojska do Afryki, gdzie broniły się resztki wrogiej armii, i gdzie przebywały najważniejsze osobistości Omanu.



Jak na tak nisko zaludniony kraj Egipt miał spory przemysł, który zatrudniał prawie 50 000 robotników i urzędników. Oczywiście centrum industrializacji stanowiły największe miasta w kraju, czyli kolejno Kair, Aleksandria i Damaszek. Przemysł wciąż się rozwijał, i mimo startu ze straconej pozycji Egipt był dwunastym, najsilniej zindustrializowanym krajem świata.



Podczas gdy Egipt zajmował kolejne kraje Azji Mniejszej w Europie szalała Pierwsza Wielka Wojna. Wielka Brytania i Prusy wraz z koalicją państewek niemieckich zaatakowały Austrię i Francję, które wraz ze Szwajcarią i częścią Włoch próbowały bronić się przed militarną potęgą swoich wrogów. Na masową skalę użyto karabinów maszynowych i nowej taktyki małych oddziałów walczących oddzielnie, a nie szeregami. Francuzi szybko ponosili olbrzymie straty, bo uważali, że powolny marsz na pozycje wroga stanowi najskuteczniejszą formę ataku. Dużo szybciej uczyli się Austriacy, którzy pod koniec wojny mieli już własne karabiny maszynowe i stosowali niemiecką taktykę. Jednak wojska Austriackie nie były w stanie stawić oporu najeźdźcy. Imperium Osmańskie również brało udział w tej wojnie, lecz Egipt nie zamierzał atakować ich wtedy, gdy ochronę zapewniali im Prusacy oraz Brytyjczycy.



10 lutego 1875 roku był dniem podpisania przez większość państw cywilizowanych Konwencji Genewskiej, dokumentu regulującego zasady prowadzenia działań wojennych. Co najciekawsze, jaki pierwsi dokument podpisali Niemcy, którzy bynajmniej nie zamierzali się do niego stosować, dokonując masowych mordów na jeńcach i obywatelach Francji, Czech, Węgier, Austrii i Polaków z Galicji.



W Egipcie zapanowała radość na wieść o zakończeniu tak zwanej "Krucjaty Arabskiej". Udało się podbić całą Azję Mniejszą. Teraz, gdy Spełnił się główny cel polityki zagranicznej Egiptu, przynajmniej oficjalnej, nastał czas na przygotowania do wojny z Imperium Osmańskim.



10 czerwca pierwsze oddziały Egipskie wkroczyły do Libanu i Iraku. Ogarnięci chaosem wojny Niemcy nie zareagowali na Egipski atak, a Brytyjczycy nie zamierzali tracić monopolu na doskonałą Egipską bawełnę. Flota została wysłana w celu blokady portów w cieśninie Bosfor. Imperium Osmańskie było ogarnięte anarchistyczną rewoltą, a na północy kraju Serbowie i Bułgarzy walczyli z regularnym wojskiem Imperium. Okazja do ataku była wręcz doskonała.



Wkrótce po ataku na front dotarły oddziały nieregularne zgromadzone w dwa korpusy. Natychmiast przeprowadzono natarcie na pozycje wroga, który bronił się jedynie symbolicznie. Karabiny maszynowe, mimo że nieporęczne, stanowiły duży atut wojsk Egiptu i przeważały o zwycięstwie w każdej bitwie.



Natarcie było prowadzone wzdłuż linii frontu. Wszystko szło jak po najlepszej myśli strategów Egipskich. Jednocześnie trwały rozmowy z Petersburgiem mające na celu doprowadzenie do porozumienia, w którym Rosja zaatakuje Turcję w razie gdyby ta nie chciała zgodzić się na warunki pokoju dyktowane przez Egipt. W zamian Imperium Rosyjskie miało by otrzymać dużą część wybrzeża przy morzu Czarnym. Dostęp do tego akwenu nie był sprawą priorytetową w Egipcie, więc szybko uzyskano porozumienie.



Niemcom udało się podbić prawie całą Austrię. Pozwoliło to na przerzucenie potężnych Armii na front zachodni, żeby wyprzeć Francuzów z Niemiec i przeprowadzić natarcie na Paryż. Pacyfikacją reszty terytorium Austrii miały się zająć oddziały landwery.



Tymczasem w Turcji oddziały Egipskie prawie podbiły Irak i niebezpiecznie zbliżały się do centrum Imperium, Stambułu. Tylko cud mógł uratować Imperium Osmańskie przed porażką z rąk dawnego protektoratu.



Pierwsza kolonia Egipska została wcielona w granice państwa. Mimo, że stanowiła wyłącznie jałową pustynię, to spełniła oczekiwania. Była doskonałym przykładem na to, że Egipt potrzebuje nowych terenów do rozwoju i jest w stanie sam sobie je zapewnić.



Styczeń 1877 roku był mieszaniną smutnych i wesołych wieści. Ludność Palestyny została zdziesiątkowana przez nowy typ choroby, dur brzuszny, powodowany brakiem higieny wśród najniższych klas społecznych. Wielu ludzi zmarło na tę straszną chorobę, zanim wynaleziono odpowiednie leki, czy chociaż nauczono się ją diagnozować. Jednocześnie Egipt wkroczył na światowe podium; stał się potęgą, i potęgą został uznany.



10 lutego 1877 roku ukończono Kanał Panamski, który był potężną inwestycją rządu USA. Kanał ten skrócił drogę okrętów z zachodniego na wschodnie wybrzeże USA o całą linię brzegową Ameryki Południowej.



W Turcji zaś trwała ostatnia ogromna ofensywa Egipska przed atakiem na stolicę wroga. Mimo dużych strat nie zniechęcano się, sukces był na wyciągnięcie ręki...

​

----------------------------

Heh, Egipt potęgą. Nie przewidywałem tego. No cóż, mam nadzieję, że ten oczywisty cliffhanger nie zrazi was do czytania AAR'a. Życzę miłej nocy!

 

Rok 1877. W Europie Wielka Wojna wkracza w najbardziej brutalną i krwawą fazę. Wykorzystanie karabinów maszynowych wpędza obie strony wojny do okopów. Niemcy starają się za wszelką cenę wyprzeć Ligę Francuską ze swoich ziem. Francuzi natomiast próbują zdobyć chociaż kilometr terenu. Stagnacja na froncie daje się we znaki światowej gospodarce. Egipt w tym trudnym dla świata momencie oficjalnie stoi po stronie Niemiec, które po zdobyciu Austrii przerzuciły swe siły na zachód. Formalnie jednak jedynym celem Afrykańskiego mocarstwa jest odegranie się na Imperium Osmańskim. Siły Egiptu wdarły się głęboko na terytorium wroga. Następnym celem jest zdobycie Stambułu, stolicy Imperium. Nieubłaganie wojsko Egipskie zbliża się do miasta, a Turcy nie są w stanie nic zrobić.

Mimo dużego zużyciu surowców udało się zorganizować badanie grobowców faraonów w Dolinie Królów. Postanowiono, że po przebadaniu grobowców należy dopuścić inne państwa do tych historycznych cudów. Wielu badaczy z Egiptu znalazło niezwykłe skarby i świetnie zakonserwowane ciała Faraonów i ich doradców, żołnierzy, ale też "zwykłych" ludzi, których było stać na miejsce w potężnym grobowcu pod piaskami pustyni.



Egipskie wojsko parło do przodu. Już kilka kilometrów dzieliło najdalej wysunięte oddziały od Stambułu. Po krótkiej przerwie w natarciu postanowiono zaatakować miasto siłami Drugiej Armii Chłopskiej oraz Armii Syryjskiej.



Praktycznie cała Azjatycka część Imperium Osmańskiego była zajęta. W Europie były już trzy armie Egipskie. Pozostałe dwie dokańczały rozbijanie resztek oddziałów Tureckich w Azji. Dowództwo zaleciło wyższą ostrożność w Europie, gdyż z powodu Wielkiej Wojny armie wroga były związane walką na Bałkanach i w Rumunii.



W końcu Wielka Wojna się skończyła (zwycięstwem Niemiec).W Dowództwo Egipskim zdawano sobie sprawę, że oznacza to tylko jedno. Do walki przystąpią regularne oddziały Imperium. Pierwsza bitwa w tej wojnie miała miejsce kilkanaście kilometrów od Stambułu. Mimo dużych strat Egipcjanie zwyciężyli. Rozpoczął się pościg za wciąż silną armią wroga.



Pod koniec roku 1878 rozpoczęto przerzucanie reszty wojsk do Europy właściwej. Korpus Syryjski podszedł aż do pogranicza Rumunii. Wynik wojny był już przesądzony.



1 czerwca 1879 w okolicach wybrzeża w cieśninie Bosfor Flota Egiptu zmiażdżyła flotę osmańską. w jej skład wchodziły zaledwie dwa transporty i dwa monitory. Dowództwo floty podejrzewało, że reszta jednostek odmówiła wyruszenia do bitwy. Ta morska bitwa była ostatnią bitwą w tej wojnie. Trzy dni później rozpoczęto rozmowy pokojowe. Strona Egipska otrzymała dyplomatyczne wsparcie Imperium Rosyjskiego. Rosjanie pragnęli bowiem opanować basen morza Czarnego.



Ostatecznie wojna okazała się totalnym zwycięstwem Egiptu. Dzięki Rosjanom zdobyto tereny w Antolii. Jednocześnie Rosjanie otrzymali praktyczne całe nabrzeże Antolii. Egipt zdobył do tego tereny Irak oraz Kuwejt, odzyskał Ankarę i Liban.



Przemysł był wysoko rozwinięty, i mimo tego, że nie dorównywał przemysłowi Niemieckiemu czy Brytyjskiemu, zapewniał zatrudnienie wielu mieszkańcom kraju. Cały czas dobudowywano nowe skrzydła fabryk różnego rodzaju, poniważ fellachowie ściągali do miast szukając lżejszej pracy i lepszych płac.



W czasie wojny bardzo widoczny był brak kawalerii i korpusu inżynierów w Armii Egipskiej. Dlatego jak najszybciej przeznaczono duże sumy na powołanie oddziałów kawalerii i wyszkolenie saperów. Szybka konnica i mogące znacznie ułatwić marsz wojska inżynieryjne już wkrótce miały się znaleźć w Armiach Egiptu.



Po wojnie zdemobilizowane oddziały chłopskie były pozostawione same sobie. Tysiące ludzi pozostało bez pracy i wsparcia kraju. Dlatego nastąpił szybki wzrost bojówek komunistycznych i jakobińskich. Liczne manifestacje i incydenty z użyciem broni wzmagały bojowe nastroje tych skrajnych politycznie ludzi. Rewolucja wisiała na włosku.



Czwartego kwietnia 1880 roku rozwiązano Flotę Arabską, będącą w rzeczywistości zbieraniną przestarzałych okrętów żaglowych i żaglowo-parowych. Większość z nich pozostawała w rękach Armii aż do końca XX wieku. Część oddano do muzeum, kilka sprzedano. Świat szedł do przodu, a jednostki te nie spełniały wymagań współczesnego pola bitwy.



Kanał Sueski. Wiele mocarstw próbowało odkupić cały region Suezu od morza śródziemnego do morza czerwonego. Mimo wielu ofert każda była odrzucana. Władze Egiptu zdawały sobie sprawę z wagi takiego przedsięwzięcia. Skróciło by to drogę morską do Indii o całą linię brzegową Afryki. Dlatego Zdecydowano się na wyłożenie ogromnych sum na wynajęcie specjalistów i kupienie materiałów i sprzętu. Budowę zakończono drugiego lipca 1880 roku. Został otwarty uroczystym przepłynięciem całej floty Czerwonomorskiej na morze Śródziemne.



Koloniści z Egiptu szli dalej na południe i zajęli region Waw. Jednocześnie wysłano kolejną ekspedycję mającą na celu oddzielenie jeziora Wiktorii od Brytyjczyków, którzy dążyli do zajęcia źródła Nilu.



Piątego Kwietnia 1881 roku powołano Ligę Anty-Kolonialną. Egipt sprzeciwił się jej. Uznano bowiem, że zajmując okolice Abisynii i jeziora Wiktorii tak naprawdę zabezpieczają rdzenne regiony Egiptu przed kolonializmem Brytyjskim. Mimo to pojawiły się hasła socjalistów dążących do pozbycia się kolonii.

​

-----------------------------

No cóż, zaczyna się okres długich przerw między odcinkami. Na szczęście teraz są ferie świąteczne i zimowe, tak więc postaram się skończyć przygodę z Egiptem. Myślę, że w środę wrzucę kolejny odcinek. Wesołych świąt!

 

Po pierwszej Wielkiej Wojnie nastroje na świecie były bardzo napięte. Francuzi i Austriacy chcieli się odegrać na Niemcach za porażki. Francja straciła wybrzeże Normandii, które miało być niemieckim gwarantem bezpieczeństwa, pokazem siły wobec francuzów. Ci jednak wcale nie byli słabsi niż wcześniej. Po prostu zostali straszliwie poniżeni. Natomiast Austriacy pragnęli decydować o sobie, absolutna władza cesarza Józefa była nie w smak ludom zamieszkującym wielonarodowe cesarstwo. Szczególnie burzyli się Węgrzy, Polacy i Czesi. W czasie Wielkiej Wojny Austria straciła Morawy, a reszta Czech chciała się uwolnić. Polacy żądali utworzenia państwa galicyjskiego, które weszłoby w skład przyszłego, odrodzonego królestwa Polskiego. Niemcy, mimo że zwycięscy chcieli zjednoczyć Święte Cesarstwo Rzymskie, i coraz bardziej łakomym wzrokiem patrzyli na południe, w kierunku Bawarii. W Egipcie natomiast trwała radość z powodu niedawnego zwycięstwa nad znienawidzonym Imperium Osmańskim. Trwał też proces umacniania pozycji Egiptu jako mocarstwa lokalnego.

Już po wojnie w Austrii rozpoczął się proces rozpadu. Ludzie odmawiali pracy i płacenia podatków. W końcu oddziały wojska wkroczyły na Węgry i do Galicji, gdzie ludzie natychmiast sięgnęli po broń. Polacy zostali szybko pokonani w bitwie pod Lwowem, ale Węgrzy wykorzystali czas i niedługo potem pokonali armię Austriacką w bitwie pod Peczem. Potem uratowali resztki oddziałów z Galicji i ruszyli na Pragę, gdzie Czesi przyłączyli się do powstania, przeradzającego się w rewolucję, a następnie ruszyli na Wiedeń, żeby ostatecznie pokonać tam zmęczoną marszem i zdemoralizowaną armię Cesarza.



W Egipcie rozpoczęto badania nad chemią organiczną. Okazało się, że pasteryzacja pozwala na przechowywanie pożywienia w szczelnej puszcze przez kilka miesięcy, co mogło uratować każdą armię przed wyniszczeniem.



Ostatecznie źródło Nilu, życiodajnej rzeki, znalazło się w rękach Egipskiego Króla, razem z Jeziorem Wiktorii. Koloniści zasiedlali słabo zaludnione tereny środkowej Afryki, gdzie widzieli szansę na lepsze życie. Wielu fellachów przeniosło się w tamte tereny uciekając z pustyń Górnego Egiptu.



Większość Libii należała do Imperium Osmańskiego, jednak na początku listopada mały oddział osmańskich strzelców zaatakował przygraniczną osadę Egipską, zabijając 3 osoby. Ludzie chwycili za broń i pokonali liczący 30 ludzi oddział osmański. Rząd Egiptu był bliski wypowiedzenia wojny Tyrkom, jednak po ich stronie opowiedziała się Francja, która zgromadziła przy granicy Górnego Egiptu armię liczącą 43 tysiące żołnierzy. W odpowiedzi na tą groźbę I Korpus Egipski wkroczył na pustynię Libijską, skąd miał nastąpić atak na terytorium Osmańskie. Jednak natychmiast armia francuska zagrodziła drogę Egipcjanom. Rząd Egiptu w końcu załagodził sprawę, jednak strata prestiżu spowodowała chęć zemsty na Francji i Imperium Osmańskim. Na razie ograniczono się do zgłoszenia żądań do całej Libii. Jednak uzyskanie całego regionu miało trwać dużo czasu...



Pod koniec miesiąca postanowiono rozpocząć budowę linii kolejowej, która połączyłaby kolonie z krajem. Normalizacja transportu oczywiście jeszcze potrwa, ale na tą chwilę inwestycja ta znacznie skróci czas transportu ludzi i zapasów z Aleksandrii do nowych terenów.



Na początku nowego roku rozpoczęto budowę portu w Mogadiszu. Przez ten port będą się przewijać Brytyjskie statki z Indii, które swoimi towarami przyspieszą rozwój nowych terenów.



Pod koniec maja Brytyjczycy wypowiedzieli wojnę odległemu Nepalowi. Nie chcąc urazić silniejszego sojusznika Egipt przyłączył się do do tej wojny, w której nic nie straci, ale też nic nie zyska.



Coraz bardziej świadomi politycznie mieszkańcy Egipskich miast wyszli na ulice protestując między innymi przeciwko coraz wyższym podatkom czy zbyt wysokim czasie pracy. Gdy policja wkroczyła do akcji w Kairze, protestujący wycofali się w stronę pałacu Królewskiego, gdzie zażądali legalizacji protestu i obniżenia podatków, a także ogłoszenia neutralności wobec coraz bardziej napiętych stosunków z Francją i Imperium Osmańskim. Z tego wszystkiego Król zapowiedział, że nie wypowie wojny Francji i da prawo do protestowania, jeżeli liczna protestujących nie przekroczy tysiąca osób i będzie większa niż 50 osób.



Niemcy w końcu zaatakowały Bawarię. Jednak zamiast szybkiego zwycięstwa otrzymali wojnę na wyczerpanie. Car rosyjski Aleksander III Romanow wypowiedział wojnę Federacji Północnych Niemiec. Pewny swoich sił Aleksander zmobilizował całe państwo ukazując Niemców jako imperialistów dążących do hegemonii w Europie. Chciał także zagarnąć resztę Rzeczypospolitej.



Ponieważ Niemcy są sojusznikami Egiptu, rząd zdecydował się na dyslokację trzech korpusów na granicę rosyjską w Antolii, jednak nie doszło do przekroczenia granicy przez żadną ze stron.Mimo zapewnień o wzajemnej współpracy i przyjaźni, Rosjanie utrzymywali 80 tysięcy żołnierzy w okolicy do obrony przed ewentualnym atakiem Egipskim.



Rewolucja w Austrii zakończyła się zwycięstwem rewolucjonistów. Węgrzy i Polacy otrzymali znaczne swobody (jak na zasadzie stanów w USA). Czesi, którzy odegrali mniejszą rolę zostali całkowicie pominięci w negocjacjach. Ponieważ rozbicie Państwa i zrzucenie z tronu władcy groziło interwencją potężnych "sojuszników" Austrii, postanowiono, że Józef pozostanie władcą, jednak będzie on jedynie pełnił funkcję reprezentacyjną. Sprawami kraju kierował sejm (120 Austriaków, 120 Węgrów, 100 Polaków, 50 Czechów i trzy dziesiątki posłów, po 10 z Włoch, Chorwacji i Bośni). Austria została przekształcona w dualistyczną monarchię, Józef formalnie władał Austrią i Węgrami. Polacy i Czesi stanowili duży procent ludności i także mieli wpływ na sprawy państwowe. Pozostałe narody mogły jedynie wnosić projekty ustaw społecznych poprzez swoich dziesięciu posłów.



Wojna pomiędzy Cesarstwem Rosyjskim a Niemcami zakończyła się totalnym zwycięstwem Niemiec. Wojska Rosjan były w ciągłym odwrocie, oprócz jednego momentu, gdy armii Krymskiej udało się pogonić znacznie liczniejszych Niemców aż na Śląsk. Pod koniec wojny z Armii Rosyjskiej nie było co zbierać. W Rosji wybuchły trzy powstania, Ukraińskie, Polskie i Tatarskie. Tatarom udało się zdobyć cały Krym, jednak wpadli na Ukraińców. Resztki wojsk carskich rozpoczęła natarcie i zdobyła Kijów i Rostów nad Donem. Walczący między sobą Ukraińcy i Tatarzy zostali pokonani w bitwie Kerczeńskiej. Polacy natomiast zostali zepchnięci aż do Kongresówki. Jednak Niemcy postanowili stworzyć Królestwo Polskie, z tronem obsadzonym przez Hohenzollerna. Car Aleksander zagroził Polsce inwazją, jednak Niemcy postanowili chronić Królestwo i rozstawili swoją Armię w Małopolsce i Prusach Wschodnich.



Kolejną wielką wojnę wywołali Francuzi. Odbudowali zniszczoną Armię i Przemysł, a następnie zaatakowali Niemców zaraz po tym, jak ci ułożyli się z Rosjanami. Austro-Węgry chciały odzyskać Morawy, jednak szybko uległy wojskom wroga. Do wojny przyłączyła się Wielka Brytania po stronie Niemiec.



Poniżony przez Francję Egipt miał interes w tej Europejskiej wojnie. 27 lutego ambasador francuski w Kairze odebrał oficjalne wypowiedzenie wojny, a 28 lutego wojska Egipskie wkroczyły na terytorium francuskich kolonii w Afryce. Natarcie było prowadzone razem z pierwszym Brytyjskim kontrnatarciem w tej wojnie...

​

------------------------------

Po długiej przerwie powracam. Przepraszam za nudy w tym odcinku (stąd opisy sytuacji międzynarodowej) ale nić się kompletnie nie dzieje. Dołączyłem do strony przegrywającej w tej wojnie, mam nadzieję, że będę musiał zawalczyć o zwycięstwo

 

*Żeby się przekonać, wciśn.. przeczytaj następny odcinek* ;P

---------- Post added 22-01-2013 at 16:07 ---------- Previous post was 21-01-2013 at 21:36 ----------

Nowa wojna Natychmiast stała się pretekstem do wystąpień w całym Egipcie. O ile w Dolnym Egipcie udało się powstrzymać ludność przed złapaniem za broń, o tyle na południu szybko okazało się, że mała ilość posterunków policji i wojska spowoduje silne rozruchy. Ostatecznie to komuniści przewodzili powstaniu. Nie udało się złapać przywódców rewolucjonistów, za to wszystko wskazywało na to, że nie wszyscy chcą znaleźć się pod władzą komunistów. Ludność z pogranicza zasięgu rewolucji, głównie rolnicy złapali za broń i pod przywództwem Osmana Paszy wyruszyli na przeciw komunistom. Ich siłą było scentralizowanie oddziałów, organizacja armii oraz podział na dużo małych, samodzielnych jednostek. Komunisto zależało na zajęciu Górnego Egiptu wraz z koloniami i odłączenie się od rządu w Kairze. Jednak duże rozbicie ich wojsk było przyczyną ich porażki. Przywódców ścięto za zdradę narodu w godzinie próby.



Tymczasem na zachodzie trwała ofensywa Armii Egiptu przeciwko francuzom. Napotkany opór był nieznaczny, ale potężna armia Francuska w Afryce liczyła około 60 tysięcy zawodowych żołnierzy i, mimo tego, że była związana walką z Brytyjczykami, wciąż mogła zagrozić Egiptowi bezpośrednio.



Po zajęciu pustynnego pogranicza Dowództwo najwyższe zadecydowało o dalszym marszu aż do granicy z Sokoto, żeby potem okrążyć Jezioro Czad, gdzie znajdowały się lokalne zapasy Armii Francuskiej w głębi kontynentu afrykańskiego.



na południu nadal trwała stopniowa kolonizacja Kenii. Po przekroczeniu gór osadnicy w końcu trafili na żyzne pola doskonale nadające się do zamieszkania.



Wojna w Europie wyglądała z punktu widzenia Egiptu tragicznie. Niemcom udało się zatrzymać francuzów gdy ci zajęli zagłębie Ruhry, najlepiej zindustrializowaną część Niemiec. Nastała zupełnie nowa wojna, wojna pozycyjna. Każda próba przełamania frontu kończyła się tym, że posiekane przez ogień karabinów maszynowych zwłoki trzeba było zbierać z ziemi niczyjej. W Austrii natomiast trwała Niemiecka ofensywa. Mimo dużego postępu głosi zatrzymali Niemców nie dopuszczając ich do granic żadnego włoskiego państwa. W Czechach natomiast trwała walka o każdy metr ziemi. Mimo przewagi Austriakom nie udało się przełamać linii Niemieckich i musieli się wycofać za Pragę. Szybko jednak na pomoc przyszli Węgrzy. Polacy za to nie chcieli walczyć z własnymi braćmi, których dużo służyło w armii Niemieckiej i odmówili przystąpienia do wojny. W Turcji trwała mała ofensywa Węgierska, jednak zatrzymała się na granicy Czarnogóry.



Wśród niewykształconych mieszkańców Egiptu zaczęły krążyć plotki o straszliwych karach, jakie miały spotkać wszystkich naruszających spokój faraonów w Dolinie Królów. Rząd starał się wykorzenić plotki i zdementować istnienie klątw, ale niepokój w społeczeństwie pozostał.



Korzystając z okazji rząd w Kairze podjął się zajęcia pustyni Libijskiej. Zbyt zajęci Francuzi i zbyt słabi Osmanie nie protestowali, kiedy oddziały Egipskie obstawiły nową granicę Egipsko-Turecką.



Ostatecznie Brytyjczycy oszczędzili wojskom Egiptu walki z Francuzami. Sprowadzając ponad sto tysięcy żołnierzy z Indii zaatakowali wszystkie Francuskie punkty oporu jednocześnie, podczas gdy Armia Egiptu powoli odcinała okrążone oddziały a Afryki północnej od ostatnich składów zaopatrzenia w okolicach Jeziora Czad.



Ostatecznie spotkanie wojsk egipskich i brytyjskich nastąpiło na pustyni 38 mil od małej osady o nazwie Bilma.



Kolonizacja Egipska zakończyła się ostatecznym zajęciem Kenii i Mombasy 9 grudnia 1885 roku.



Po raz pierwszy Marynarka Egipska złożona z nowoczesnych pancerników starła się z marynarką Europejską. Patrol Egipski natknął się na zgrupowanie rajderów z floty Austro-Węgierskiej, które atakowały wojskowe transportowce Brytyjczyków. Gdy główna flota dotarła na miejsce starcia, wróg ostatecznie wykańczał słabe jednostki Brytyjskie. Ala-al-Din, Egipski monitor otworzył ogień ze swoich trzech dział do jednego z rajderów. Flota podzieliła się na dwa zgrupowania, szybkie monitory zaatakowały jako pierwsza linia, a ciężkie i silnie uzbrojone pancerniki osłaniały ogniem jednostki Brytyjskie. Starcie zakończyło się dopiero o świcie 15 grudnia. Flota Austro-Węgierska straciła 3 rajdery, a tylko jeden z ocalałych nadaje się jeszcze do walki. Okręty Brytyjskie zostały odholowane na Maltę, gdzie tamtejsza małą stocznia zajęła się naprawą łodzi. Flota Egipska nie odniosła większych strat, poza lekkim uszkodzeniem monitora Ala-al-Din (wieża okrętu nie mogła się obracać przez uszkodzenie łoża).



Druga Wielka Wojna Zakończyła się zawieszeniem broni w Genewie, gdzie podpisywany był także traktat pokojowy. Pokój w Genewie zakończył się tylko lekkimi sankcjami dla pokonanej Francji i jej sojuszników. Niemcom zależało na jak najszybszym podpisaniu pokoju, gdyż zmęczone społeczeństwo niemieckie zaczęło się domagać reform politycznych w kraju. Ostatecznie Wszystkie państwa pokonane miały wypłacić po dwa miliony funtów w złocie w ratach dla każdego państwa zwycięskiego (Wielka Brytania, Niemcy, Królestwo Egiptu i Imperium Osmańskie). Mimo zwycięstwa Niemiec, to tak na prawdę ponieśli oni największe straty materialne i ludnościowe. Na drugim miejscu strat były Austro-Węgry, i na trzecim Francja. Wielka Brytania tak jak Egipt straciła tylko żołnierzy w walkach.



Bilans strat państw biorących udział w konflikcie:

Francja:



Niemcy:



Austro-Węgry:



W Egipcie kolejny konflikt zakończył się wręczeniem medali wszystkim obywatelom, którzy ochraniali państwo przed wrogiem wewnętrznym w czasie nieobecności wojska. Nastąpiła ogólno krajowa mobilizacja, a jednocześnie powołanie jednostek rezerwistów, którzy od teraz mili być powoływani na rozkaz Króla lub parlamentu. Do tej pory odbywało się to bowiem na zasadzie indywidualnego łączenia się w oddziały ludzi, którzy dysponowali odpowiednimi środkami do walki.

​

---------------------------

Gdy mówiłem, ze ta wojna mnie zawiodła, to mówiłem o tym, że była (z mojego punktu widzenia) totalnie bezsensowna i nudna. W zasadzie nic się nie zmieniło, poza tym, że teraz komuniści mają ogromne szanse na zajęcie Austro-Węgier...

 

Pierwszego czerwca 1886 roku zmarł król Egiptu Taufik Pasza. Jego następcą został szesnastoletni Abbas Himli z gałęzi Palestyńskiej. Przyjmując imię Abbas II, nowy władca starał się uchronić pozornie stabilny Egipt od upadku gospodarczego na tle pozostałych mocarstw, wzmocnić przestarzałą już flotę i usprawnić obronę granic budując silne umocnienia na granicy z Rosją i Imperium Osmańskim. Jednak wsławił się najbardziej jako władca nowoczesny, usprawniając istniejące i budując nowe fabryki na terenie całego kraju. Sprowadził na teren Egiptu wynalazki z Europy (między innymi samochody, samoloty i telefony). Chciał unikać konfliktów, jednak nie mógł powstrzymać rosnącej nienawiści do Rosjan, która uparła się, żeby pomagać Imperium Osmańskiemu, które sukcesywnie traciło znaczenie na arenie międzynarodowej. Nie mógł uniknąć klęski dyplomatyczniej, jaką było dołączenie do Trzeciej Wielkiej Wojny, najstraszliwszej wojny, jaka spotkała świat...


Abbas II Himli zaraz po dołączeniu do Trzeciej Wielkiej Wojny.

Potencjał przemysłowy Egiptu przedstawiał się nie najlepiej na tle państw Europejskich. Najwięcej ludzi zatrudniała destylarnia w Aleksandrii. Pracowali w niej głównie czarni niewolnicy wyzwoleni podczas podboju Arabii. Na stanowiskach kierowników spotkać można było niewielu czarnych i bardzo wielu europejczyków, którzy postanowili osiąść na stałe w Egipcie. Reszta fabryk była mniejsza i znacznie mniej rentowna. Miało się to zmienić już niedługo.



Podczas Drugiej Wielkiej Wojny na froncie zachodnim trwała wojna pozycyjna. Egipt musiał się przystosować do realiów współczesnego pola bitwy, dlatego rząd podjął decyzje o zaprojektowaniu i skonstruowaniu ogromnej linii obronnej na granicy z Rosją i Turcją. Głęboka linia obronna o szerokości dochodzącej do 13 mil składała się z ukrytych pustynnych ziemianek, betonowych bunkrów wyposażonych w karabiny maszynowe i działa okrętowe, oraz całej pajęczyny okopów. Wszystko to sprawiało wrażenie, jakby ktoś upuścił kłębek wełny na ziemię. Całą linia była połączona i przypominała podziemne miasto.



W przegranej Francji anarchiści i komuniści szybko zaczęli organizować bojówki na terenie całego kraju. Do starcia z armią Francuzką doszło 13 lutego 1887 roku. Słaba i zdemoralizowana armia Francuska licząca niecałe 35 tysięcy ludzi stanęła do walki z liczącymi 33 tysiące wojskami komunistów i 41 tysiące wojskami anarchistów. Oczywiście Lojaliści przegrali i zostali starci w pył na rogatkach Orleanu. Wojska komunistów zajęły ogromne połaci terenów na wschodzie pustosząc miasta i kolektywizując wsie. Anarchiści ustanowili swe "rządy" na zachodzie, i po zajęciu Paryża uznali, że jednak jakaś władza by się przydała. W lecie komuniści zaburzyli w końcu dziwną rewolucję dzielącą kraj na dwie części i zaatakowali Paryż. Wkrótce siły zwycięskich anarchistów przegnały komunistów aż do Hiszpanii Francuskiej. Przerażeni skalą zniszczeń na wschodzie Francuzi postanowili ostatecznie zjednoczyć się w celu zniszczenia czerwonego zagrożenia i zmietli komunistów z powierzchni ziemi. Jeszcze krótkie przepychanki na temat rządu ostatecznie zakończyły się we wrześniu, kiedy powstał pierwszy rząd kierowany przez mieszankę liberałów i anarchistów.


Siły komunistyczne wkraczają do Paryża.

W lutym 1888 roku podjęto decyzję o stworzeniu nowego Korpusu, który w razie ataku Brytyjczyków obronił by zdobycze Egiptu na południu. Do tego rozpoczęto plan powiększenia floty o ponad 120% stanu.



W 1888 roku do Egiptu zaczęto sprowadzać pierwsze żarówki. Do tej pory miasta oświetlano lampami gazowymi, które były dobre, ale nie doskonałe. Pod koniec roku 1888 w Kairze otwarto małą fabrykę kompanii Edison & Swan United Electric Light Company. Współpraca ojców żarówki przyniosła światu najlepszą jak do tej pory żarówkę, którą przez lata oświetlano ulice Większych Egipskich miast. Starano się także wykorzystać wynalazki Tesli (prąd przemienny nie zyskał popularności w Egipcie aż do 1891 roku), na przykład Transformatory Tesli, zwane potocznie Cewkami Tesli, miały przenosić prąd na dalekie odległości, jednak to rozwiązanie okazało się niepraktyczne (ogromne ilości prądu uciekały do atmosfery albo gleby).



Nowo utworzony korpus został ulokowany w Kenii, gdzie chronił portu w Mombasie i strategicznego w tym rejonie punktu zaopatrzenia w Voi.



W nowy rok za broń chwycili Kurdowie i Irakijczycy zjednoczeni we wspólnym celu. Zgromadzili ponad 12 000 ludzi w Bagdadzie i rozpoczęli atak na tamtejszy garnizon. Do tego na terenie całego Iraku powstały mniejsze grupy, które zjednoczone mogły być sporym zagrożeniem.



Korpus Syryjski zmobilizował swoje jednostki i ruszył w kierunku Bagdadu, gdzie tamtejszy garnizon ledwo trzymał się pod naporem powstańców. Na szczęście szybko udało się opanować Irakijczyków, którzy ponosząc ponad 50% straty złożyli broń.



Pod koniec kwietnia 1890 roku do Egiptu sprowadzono pierwsze silniki spalinowe. Silnik czterosuwowy Daimlera został użyty w pierwszych samochodach i areoplanach Egipskich. W Arabii odkryto ogromne złoża ropy, którą przerabiano na benzynę. Używano jej do napędzania silników spalinowych. Pod koniec roku stworzono pierwszą fabrykę opartą na silnikach spalinowych. Zastąpiły one silniki parowe, które zajmowały dużo miejsca i były drogie w utrzymaniu. Natomiast silniki spalinowe były stosunkowo tanie, zwłaszcza w Egipcie, gdzie zaczęto wydobywać na ogromną skalę paliwa płynne.



Wbrew wszelkim prognozom w koloniach biednym nie żyło się dobrze. Wielu czarnych tubylców zamieszkiwało slumsy na przedmieściach nielicznych miast. Dlatego gdy port w Mombasie zarejestrował znaczny wzrost ryb, które były na masową skalę poławiane na wybrzeżach kolonii, król wydał dyrektywę, zgodnie z którą nadwyżki były rozdawane najbiedniejszym. Ci, którzy nie mieli pieniędzy na jedzenie otrzymywali 2 funty ryb na osobę, co było sporą ilością. Jednak znaczne nadwyżki były niepotrzebne w kraju, a handel nieopłacalny, gdyż ryby poławiane w tych rejonach po prostu nie sprzedawały się, handel rybami kwitł za to w Aleksandrii i okolicznych portach.



Pierwszego sierpnia 1891 roku proklamowano Republikę Włoską. Na drodze dyplomatycznej pod przywództwem Królestwa Obojga Sycylii oraz Królestwa Piemontu małe państewka Włoskie połączyły się na zasadzie federacji poszczególnych okręgów. Młode państwo natychmiast wysunęło żądania w stosunku do Austro-Węgier. Włochy żądały oddania Lombardii, Wenecji, Istry i Tyrolu południowego. Niestety nawet kiedy Austro-Węgry znajdowały się w stanie wojny wewnętrznej Włosi byli za słabi, żeby zmierzyć się z wciąż potężnym sąsiadem.



Egipt posiadał silną flotę złożoną z 60 okrętów. Były to jednak jednostki przestarzałe, dlatego podjęto decyzję o produkcji nowego typu okrętu, krążownika. Pierwszy z nich, przyszły flagowy okręt Floty Egipskiej krążownik Muhammad Ali Pasza był silnie opancerzonym i silnym okrętem posiadającym cztery wieże, każda po 2 działa kalibru 200 milimetrów. Był to ogromny skok w stosunku do monitorów, które posiadały przestarzałe działa, przypominające w swej konstrukcji działa piechoty.



W Abu Dhabi warunki pogodowe przyczyniły się do wielkiego głodu. Z całego kraju wyruszyły wykupione przez rząd transporty w jedzeniem, jednak nie udało się uniknąć sporych strat wśród ludności.



W sierpniu 1893 roku na wyposażenie wszystkich armii trafiły telefony, które zrewolucjonizowały koordynację pomiędzy jednostkami.



Na podstawie nowych dział Europejskich w Egipcie rozpoczęto pracę nad nowym typem działa piechoty. Były to stalowe działa, które składały się z kilku elementów. Były ładowane odtylcowo amunicją zespoloną. Nie były to najnowocześniejsze działa na świecie, jednak sprawdzały się doskonale. Podzielone zostały na dwa typy: armaty strzelające małymi pociskami poziomo, i moździerze strzelające w górę potężnymi pociskami wybuchającymi nad głowami przeciwników.



Konstruowano też pierwsze samoloty. Model E.1 był napędzane trzema lekkimi silnikami spalinowymi, które rozpędzały maszynę do 67 mil na godzinę. Był to dwupłat o drewnianym szkielecie owleczone płótnem. Przenosił do trzech ludzi. Silniki w przeciwieństwie do modeli Europejskich były wyposażone w silniki ciągnące rotacyjne.



Także transport lądowy przeżywał rewolucję. Pierwsze egipskie samochody były zasilane silnikami spalinowymi. Oparte na konstrukcjach Daimlera były przystosowane do warunków pustynnych. Najsłynniejszy model, Kair 11 był samochodem osobowym wyposażonym w zamkniętą kabinę, szyby i otwierane drzwi. Mieścił w środku cztery osoby i posiadał zawieszenie oparte na resorach. Nie był to szczyt wygody, a produkowane ręcznie części były drogie, ale już niedługo miały nadejść tanie samochody dla mas.



W październiku 1894 roku podjęto decyzję o powołaniu kolejnego Korpusu. Miał on stacjonować w Ankarze i stanowić pierwszą linię obrony przeciwko Rosji lub Turcji do nadejścia posiłków z głębi kraju.



Pod koniec roku 1894 roku rozpoczęto prace nad nowym systemem zaopatrywania jednostek wojskowych. Oparta na transporcie kolejowym logistyka mogła zawieść w trakcie długotrwałego konfliktu, jeżeli zniszczeniu ulegną linie kolejowe. Dlatego podjęto starania, żeby powoli zacząć stosować samochody, a nawet areoplany do transportu zaopatrzenia.

​

----------------------------

Cóż, mam nadzieję, że zdążę wynaleźć czołgi zanim znów rozpęta się wojna

 

Wojna jeszcze nie wybuchła, ale chcę ją oddalić aż wynajdę czołgi.

---------- Post added 25-01-2013 at 17:10 ---------- Previous post was 24-01-2013 at 20:52 ----------

Pierwsze oznaki tego, że nadchodzi nowy konflikt światowy pojawiły się już w 1895 roku. Pierwszą z nich był upadek Austro-Węgier, drugą wzmocnienie pozycji USA po wojnie z Meksykiem. Jednak nikt w Egipcie nie przewidział, że dawny sojusznik stanie się największym wrogiem...

Egipt jako jedyne państwo nie Europejskie został zaproszony do Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, pośród Rosji, Francji i Wielkiej Brytanii. Pierwsze Igrzyska nowożytne miały się odbyć w Grecji.



W lecie 1895 roku rozpadły się Austro-Węgry. Niezależnie od parlamentu, gdzie posłowie Węgierscy dążyli do utrzymania równowagi między narodami od CK odłączyli się Węgrzy, Czesi i Polacy z Galicji. Pierwszym powodem był brak równowagi pomiędzy narodami zamieszkującymi Austro-Węgry. Drugim powodem była wojna z Włochami, którą Austro-Węgry zaczęły przegrywać. 14 lutego ludność Węgier złapała za broń i bez problemu pokonała miejscowe oddziały lojalistów (większość z nich przeszła na stronę powstańców). Państwo zostało uznane przez Niemców, którzy chcieli osłabić rywala z południa. 19 lutego niepodległość ogłosili Czesi, których państwo również zostało tego samego dnia uznane przez Niemcy, tym razem za zaprzestanie wysuwania żądań o oddanie Czechom Moraw. 1 stycznia Polacy wkroczyli do Galicji, jednak we Lwowie odbili się od granicy Ukraińskiej. Ukraina powstała dzięki pomocy Rosjan, teraz jednak ci wycofywali się z pomocy, której udzielali Ukrainie, gdy zobaczyli majaczący w oddali konflikt z Niemcami, protektorami Polski. Niezależnie od Niemiec 4 stycznia Armia Polska wkroczyła do Krakowa, gdzie nie napotkała żadnego oporu. Austriacy bici niemiłosiernie przez włochów nie mieli sposobności upomnieć Polskę (byli protektorami Krakowa).



I w końcu 14 stycznia Polacy wkroczyli do "Ukrainy", gdzie napotkali słaby opór nielicznych wojsk wroga. Pierwsze starcia miały miejsce we Lwowie, gdzie bronił się garnizon strzeżony przez Ukraińców. Jednak mieszkańcy byli niezbyt przychylni obrońcom (ponad 80% mieszkańców miasta stanowili Polacy) szybko wpuścili Wojska Królewskie do wnętrza grarnizonu.



Finanse Królestwa Egiptu w roku 1895 wyglądały nadzwyczaj dobrze. Podatek an osobę niezależnie od pozycji społecznej wynosił 25% ogólnych przychodów na osobę. Z tego źródła do skarbu wpływało średnio 616 funtów. Do tego państwo czerpało środki z taryf celnych, które wynosiły 15% od ceny produktu dając średnio 721 funtów zysku dziennie. Wydatki wynosiły 1018 funtów dziennie, co wystarczyło, żeby spełniać potrzeby finansowe każdego sektora wydatków państwowych.



Korpus Północny zajął pozycje w okolicach Adany przy granicy z Imperium Osmańskim. Zrezygnowano z umieszczenia nowej jednostki bliżej granicy rosyjskiej, gdyż do Adany przenikało wielu agentów Ismila Kamara, przywódcy komunistów siejących obecnie spustoszenie w Imperium.



W Ameryce Północnej natomiast trwała wojna pomiędzy USA i Meksykiem. Władze USA postanowiły wzmocnić się poprzez zajęcie większej części Meksyku. Praktycznie natychmiast Jankesi doszli pod Mexico City i przystąpili do oblężenia.



Uczestnictwo w Igrzyskach Olimpijskich Egipt potwierdził prawie natychmiast po tym, jak ambasador Gracji wręczył Królowi Abbasowi II zaproszenie na imprezę.



Nowoczesne okręty Egipskie zostały włączone do wyścigu o Biegun Północny. Krążownik Muhammad Ali, duma Egipskiej Floty wyruszył na północ, gdzie po tygodniu rejsu wypuścił na wieczny lód członków ekspedycji. Niestety ekspedycja była z góry skazana na porażkę, głównie poprzez nieznajomość warunków na biegunie (żaden Egipcjanin nigdy nie doznał tak niskiej temperatury i nie zdawano sobie sprawy co tak naprawdę będzie potrzebne na biegunie).



W lutym 1896 roku otwarto pierwszą fabrykę z półautomatyczną linią produkcyjną. Była to instytucja prywatna, więc natychmiast rozpoczęto pracę nad fabryką pół zautomatyzowaną należącą do rządu Egipskiego.



Europa lato 1896 roku. Polska zajęła większą część Ukrainy, zostawiając jedynie mały skrawek na południu, gdzie wszyscy Ukraińcy z Polski zostali przetransportowani. Ponad milion ludzi z całego Królestwa Polskiego zostało przewiezionych na teren Mołdawii, maleńki skrawek będący Państwem Ukraińskim. Wojna Austriacko-Włoska zakończyła się całkowitą porażką atakujących Austriacką. Włochy otrzymały od przegranych Lombardię.

https://lh6.googleusercontent.com/-...U/s1024/v2game%202013-01-25%2012-02-11-67.jpg

Stolica Imperium Osmańskiego, Stambuł uległ pod naporem komunistów. Cały kraj został opanowany przez Armię Czerwoną. Dogorywali anarchiści, którzy opanowali zachodnią część kraju.



Chcąc się upewnić o upadku Austrii, Niemcy powołując się na fałszywe żądania Habsburgów w stosunku do Bośni zaatakowali swojego sąsiada, wchodząc w Austrię jak nóż w masło. Na całej długości granicy wojska Niemieckie zaatakowały i opanowały dużą część Austrii Właściwej w pierwszym miesiącu konfliktu. Palili fabryki i niszczyli linie kolejowe, żeby nigdy nie powtórzyła się sytuacja z Drugiej Wielkiej Wojny, kiedy zaangażowanie w Austrii uniemożliwiło Niemcom osiągnięcie całkowitego zwycięstwa nad Francją.




Piąty miesiąc wojny Niemiecko-Austriackiej.

W wojnie z Niemcami Austria straciła Tyrol na rzecz Niemiec i Bośnię na rzecz upadającego Imperium Osmańskiego.



We wrześniu zaczęto powoływać nowy Korpus, pierwszy z dwóch planowanych w planie rozbudowy Armii na rok 1900. Korpus miał liczyć 36 000 ludzi i stacjonować na granicy z Rosją. Ponieważ Rosja była w tym okresie w przeciwnym obozie (Egipt należał do sojuszu Centralnego, razem z Niemcami, Polską, Wielką Brytanią i Węgrami, nową potęgą, a Rosja znajdowała się w Sojuszu profrancuskim razem z Francją, Imperium osmańskim i pozostałościami Austro-Węgier), spodziewano się wkrótce konfliktu, który ostatecznie zaważy na światowej pozycji Królestwa Egiptu.



Komunistyczna Turcja została uznana przez Egipt 16 grudnia 1897 roku. Decyzja ta była powodowana chęcią zdobycia reszty Libii, która znajdowała się do tej pory w rękach Imperium Osmańskiego. Z silnym protektorem, Francją, Imperium wciąż miało spokój, jednak teraz Francuzi zostawili Komunistyczną Turcję samą sobie. Skorzystać na tym miał Egipt i Rosja...



Ekspedycja na Biegun Północny powróciła bez sukcesu. Błędy w organizacji wyprawy sprawiły, że była ona totalną porażką. Jednak przywódca ekspedycji był dobrej myśli, i wkrótce otrzymał podwójne środki na organizację nowej wyprawy.



Pierwszego stycznia 1899 roku Egipt zajął Libię. Z cichą akceptacją Francji, która nie miała zamiaru wspierać komunistów wojska Egipskie wkroczyły do stolicy regionu, Trypolisu. Komuniści z Turcji mieli wystarczająco dużo kłopotów z Rosją, która narzuciła Stambułowi swą władzę, żeby przejmować się tak odległym kawałkiem pustyni.



Jednocześnie nastąpiła koncentracja sił na granicy z Rosją i Turcją. Rosjanie także koncentrowali siły na granicy. Jednak to Nie tarcia na granicy Rosyjsko-Egipskiej miały być przyczyną Trzeciej Wielkiej Wojny...

​

----------------------------

Buuu, wojna jest Blisko!!! Upadek Austro-Węgier sponsorowany przez Pawskor spółka z.o.o., wszystkie prawa zastrzeżone ;P

 

Marzec 1899 roku. Gdy wojna wydała się nieunikniona, przywódcy dziesięciu mocarstw z całego świata zebrali się w neutralnej Szwajcarii, gdzie po kilku dniowej debacie doszli do wniosku, że największym problemem Europy w tym roku jest rozpad Austro-Węgier (przedstawiciel CK nie został zaproszony) oraz fakt, że niegdyś upadłe Królestwo Polskie rośnie w siłę. Prusy jednak natychmiast oskarżyły Rosję o chęć zagarnięcia Królestwa Kongresowego zniewalając naród Polski. W rzeczywistości chodziło to to, że Prusy chciały się oddzielić od Rosji. Ostatecznie uznano, że Polacy zostaną zmiażdżeni, jeżeli ośmielą się zagarnąć jakiekolwiek terytorium. Sprawa Austro-Węgier była bardzo skomplikowana. Za plecami cesarza postanowiono, że Węgrzy wybili się na niepodległość tylko dzięki własnemu zorganizowaniu, a nie dzięki słabości Austrii. Przedstawiciel Wielkiej Brytanii zażądał, żeby wymusić na Cesarzu rezygnację z tronu Węgierskiego, na który został po przez elekcję wybrany Lord László Budai. Jednak Franciszek Józef nie zamierzał rezygnować z Węgier. Mimo ogólnego rozładowania napięcia, Niemcy wciąż chciały na dobre pozbyć się Habsburgów, Rosjanie zagarnąć Polskę a Francja odegrać się na Niemcach i odbić Alzację i Lotaryngię.

Pozycja Egiptu w Genewie była wyraźna i stabilna. Jedyną kwestią dotyczącą Królestwa Egiptu była przynależność Libii. Niedawno zagarnięta przez Egipcjan Libia do tej pory należała do Imperium Osmańskiego, które przestało istnieć na rzecz Sowieckiej Republiki Tureckiej. Do tego komunistyczna Turcja była pod silną władzą Rosjan. Ostatecznie do roku 1935 Libia miała należeć do Egiptu, jednak już nikt nie przejął się tym, co ma nastąpić potem. Jednak sam fakt zaproszenia delegacji Egipskiej był sporym zaskoczeniem, to największym zaskoczeniem była kwestia Drugich Igrzysk Olimpijskich. Mocarstwa uznały, że Igrzyska będą odbywać się nie tylko w Grecji, ale również w innych państwach. Pierwszym z tych państw miał być... Egipt. Komitet Olimpijski (Wielka Brytania, Rosja i Francja) uznał, że będzie to doskonała okazja do obejrzenia postępu który miał miejsce w tym afrykańskim państwie na przestrzeni 60 lat.



Tymczasem Urząd do spraw Wojny nakazał budowę pojazdu bazującego na ciężarówce Aleksandria 4T, który chronił by piechotę w czasie przepraw przez terytorium wroga. Pierwsze próby były mizerne, projekt o nazwie Aleksandria 15 (od liczby pasażerów nie licząc kierowcy) miał posiadać 8 kół i mieć dach kryty płótnem. Odrzucono go natychmiast z powodu słabych walorów. Następna była Aleksandria 11, tym razem cała opancerzona z karabinem maszynowym w kabinie kierowcy oraz wylotami na lufy dla karabinów. Jednak słaby układ jezdny spowodował ponowne odrzucenie tego projektu. Dopiero trzeci został przyjęty do testów Aleksandria G1 posiadała gąsienice i wytrzymywała ostrzał z broni ręcznej. Trzy karabiny maszynowe (2 po bokach i jeden w kabinie) czyniły projekt tym, co dziś nazywamy czołgiem. ważący 15 ton potwór przewoził 8 ludzi plus kierowcę i trzech strzelców, a kabina zlała się w jedno z paką. Wypadał nieźle w terenie i był w stanie rozpędzić się do zatrważającej prędkości 18 km/h w terenie i 22 km/h na bitej drodze. Nie był to jednak pierwszy taki projekt na świecie. Pierwszym był Brytyjski Tank Mark I oraz niemiecki A4V.



Małe państwa afrykańskie czując na sobie wzrok potęg zwróciły się do Egiptu o protekcję obiecując zapłatę. Oczywiście Król zgodził się, do tego zażądał od Etiopii tego samego.



Jedak nie-muzułmański cesarz Etiopii nie zgodził się na "propozycję" króla Egiptu. Do tego wydalono dyplomatów z Addis Abeby, co przyczyniło się do tego, że Etiopia i Egipt znalazły się w stanie wojny.



Reakcją na działania cesarza było wkroczenie lokalnych oddziałów samoobrony na teren Etiopii. Szybko pokonana została zacofana Armia przeciwnika, i pozostało tylko żmudne zajmowanie kolejnych i wybijanie niedobitków w górach Etiopii.



W nocy z 4 na 5 lipca 1901 roku do centrali telegraficznej w Aleksandrii doszła krótka wiadomość: "...byliśmy biegun... ...flag... ...wetknięta... ...sukces ekspedy... ...wspaniałe światła na niebie, to chyba zorz... ...jest zimno... ...wycofuj... ...do osady... ...przekażemy jutr...". Dopiero trzy dni później nadszedł telegram w pełni potwierdzający i oznajmiający, że Egipcjanin zdobył Biegun północny. Narażeni na ekstremalnie niskie temperatury i brak zapasów członkowie trzeciej ekspedycji dokonali niemożliwego. Cała sytuacja została nagłośnione. Zdjęcie przedstawiające Egipcjan na biegunie obiegło cały świat, zadziwiając wszystkich. Niewątpliwy sukces dla Królestwa Egiptu.



Na uzbrojenie regularnej Armii Egiptu trafiła nowa broń osobista. Karabin powtarzalny z zamkiem czterotaktowym oparty na karabinie Mauser Kar89K. Wykorzystując cechy najlepszego karabinu w Europie i ulepszony karabin S.02 był dobrą konstrukcją z dużym magazynkiem (10 pocisków) i możliwością prostego zamocowania długiego bagnetu. Zasadniczą zaletą konstrukcji Egipskiej był duży magazynek w stosunku do Mosin-Nagana, któremu miał wkrótce stawić czoła.



Na początku 1902 do produkcji trafił pierwszy Egipski pojazd opancerzony A.G4. Nie był to najlepszy czołg w swojej klasie, przewyższał go Niemiecki A4V, ale był lepszy od Mark I.



A.G4 w niczym już nie przypominał bazowej ciężarówki. Silnie opancerzony i uzbrojony w trzy karabiny maszynowe pojazd przewoził ośmiu dodatkowych pasażerów oraz czterech członków załogi.



11 kwietnia 1902 roku cesarz Etiopii podpisał akt bezwarunkowej kapitulacji. Król Egiptu wyznaczył go na wicekróla Etiopii, którą nadał mógł rządzić zachowując większość niezależności (poza wspólną z Egiptem walutą, Armią i będąc włączonym do terytorium Królestwa Egiptu). Jeńcy zostali wypuszczeni do swoich domów.



Trzecie Igrzyska Olimpijskie miały się odbyć w Petersburgu, a komitet Olimpijski wysłał do Kairu zaproszenie do prestiżowej loży honorowej Króla i jego dwór. Oczywiście Władca przystał na propozycję, a w tym czasie sportowcy przygotowywali się do udziału w imprezie.



Na początku listopada 1903 roku Imperium Chińskie dokonała połączenia w jedno państwo. Wcześniej rozdrobnione przez mocarstwa Chiny teraz same pretendowały do statusu mocarstwa.



Trzecia wojna światowa rozpoczęła się zbiegiem tragicznych okoliczności. Młody Litwin w czasie Igrzysk wymordował 48 reprezentantów Rosji. Wykorzystując ogólne zamieszanie Rosjanie oskarżyli rząd Polski o wynajęcie mordercy. Skazany na śmierć przez samego Cara i rozstrzelany na oczach setek tysięcy ludzi morderca został ogłoszony polakiem. Mimo prób załatwienia sprawy na drodze dyplomatycznej w tydzień po tragicznym incydencie Armia Rosyjska wkroczyła na teren Królestwa Polskiego bez formalnego wypowiedzenia wojny. Wciąż słaba Polska zwróciła się z pomocą do sojuszników, Niemiec i Egiptu. Petersburg dostał oficjalne listy o stanie wojny z Kairu, Berlina i Teheranu. Jednocześnie za Rosją wstawiła się Francja i Turcja. Doszło do kolejnej wojny światowej.



Niezależnie od Niemiec i Rosji Austro-Węgry wykorzystały zamieszanie i wypowiedziały wojnę Węgrom. Ci otrzymawszy gwarancję od włochów poczuli się bezpiecznie, gdy Francja wypowiedziała im wojnę. Ale wielka Brytania nie zamierzała pozwalać na upadek Węgier i jeszcze większe wzmocnienie i zaatakowała Francję.

​

-----------------------------------------------

Sorry za przerwę ale dużo nauki i wogle. Teraz nie będzie zbyt dużo odcinków właśnie z tego powodu.

 

Trzecia Wielka Wojna, mimo że była dość krótka, to jednak nikt nie przewidywał, że będzie najkrwawszą i najstraszliwszą dla ludności cywilnej. Miała mieć też najpoważniejsze konsekwencje dla przegranych.

Dla Egipskich wojsk pierwszą walką tej wojny byłą bitwa pod Bolu w Turcji. Generał Ahmed Pasha dostał rozkaz ruszenia w kierunku Bolu, gdzie stacjonował korpus wojsk carskich. Spotkanie nastąpiło 24 stycznia, bitwa trwała dwa dni, i okazała się zwycięska dla Armii Egiptu. Rosjanie wycofali się do Turcji tracąc prawi 5 tysięcy ludzi.



Jednak zwycięstwo nad małym rosyjskim korpusem nie mógł pomóc Egiptowi, ponieważ Rosjanie zmobilizowali swoje rezerwy i zasilili front przysyłając do Turcji 100 tysięcy ludzi. Dowództwo było zdesperowane, żeby uziemić wroga i zniszczyć oddziały wroga.



Mimo wojny rząd Egiptu przypieczętował trwające od pięciu lat przygotowania do unifikacji ludności arabskiej zmianą nazwy państwa na Królestwa Arabskiego. Zatarły się ślady pomiędzy poszczególnymi klasami, i pomimo zacofania politycznego ludność była bardzo zadowolona, że odtąd już nie byli mieszkańcami Egiptu, a Wielkiej Arabii. Do tego podpisano umowę unifikacyjną z Tunisem, który stał się kolejnym państwem w granicach Królestwa Arabskiego.



Rosjanie mimo przewagi liczebnej ponosili same porażki nie tylko na frocie w Turcji, ale również w Polsce. Mimo początkowych sukcesów armia Polska przy wsparciu wojsk niemieckich odparła atak na Warszawę, skąd poprowadzono ogromne natarcie na Białoruś i Ukrainę.



Wojska Arabii mimo licznych wygranych Traciła wielu ludzi. Mimo ogromnej powierzchni problemem było uzupełnianie straconych żołnierzy. Tracąc tysiąc ludzi Arabia ponosiła straty współmierne do straty dziesięciu tysięcy Rosjan, zwłaszcza po mobilizacji rosyjskich rezerw.



Mimo dużych strat Arabskie wojska wygrywały każde starcie z wojskami Caratu, przełamując obronę wroga pod koniec marca. Front załamał się, a zmarnowane wojska rosyjskie rozpierzchły się po okolicy organizując się w zbite kupy ludzi dowodzone przez nienadających się do tego ludzi.



Jednak nawet wygrane nie mogły przyćmić straszliwych strat. W ostatnich walkach ponad 85 tysięcy ludzi, co było ogromnym ciosem dla Arabii. Rosjanie ponieśli mniejsze straty, ale oddali pole i musieli wycofać się. Arabia posiadała jeszcze niezmobilizowane rezerwy, co dawało możliwość na zastąpienie oddziałów armii zawodowej oddziałami pospolitego ruszenia, które było już w tych czasach formą dzisiejszej Gwardii Narodowej, więc mogły nawiązać walkę z wrogą armią zawodową.



Rosjanie wycofali oddziały regularne 10 kwietnia. Właśnie zaczynała się ogromna ofensywa wojsk niemieckich na Moskwę. Licząc na to, że armia Arabska zostanie powstrzymana przez chłopów i wyrobników Rosja popełniła straszliwy błąd. Ponieważ większość tych oddziałów składała się z Ukraińców, Ormian oraz Tatarów, po wycofaniu się głównego członu Armii ludzie zaczęli masowo dezerterować. Część muzułmanów przyłączyła się nawet do oddziałów Arabskich. Z tego powodu rząd wydał specjalne oświadczenie, że każdy kto przyłączy się do Armii Arabskiej w czasie ucieczki z wrogich armii otrzyma 120 hektarów ziemi na południowych terenach kraju (Głównie w Kenii i Etiopii, czasem jednak można było dostać przydział ziemi w Sudanie czy Ugandzie). Po wojnie okazało się, że trzeba obniżyć o 1/3, do 40 hektarów przydział ziemi z powodu ludności rdzennej, która zgodnie z prawem Arabii miała takie same prawa jak każda inna społeczność w kraju.



W czerwcu rozpoczęto mobilizację rezerw. Przewaga Arabii nad Rosją dotyczyła każdej możliwej płaszczyzny, poza jedną. Rosjanie mieli niesamowite wręcz możliwości uzupełniania strat i mobilizacyjne. Dlatego zmobilizowane jednostki miały zastąpić wymęczone i zdemoralizowane armie frontowe do czasu uzupełnienia ludzi i sprzętu. Do tego Francuska Armia Kolonialna wkroczyła do Libii i Tunisu, zagrażając samemu Kairowi, gdyby pozostawić sprawę samą sobie.



Jednak dopiero w październiku udało się zorganizować zmobilizowane oddziały w Armie i dostarczyć pociągami na front. Pierwsze walki okazały się zwycięskie, więc dowództwo z impetem rzuciło się na Rosyjską część Turcji, nie pozostawiając żadnych nadziei na zwrot akcji w tej części frontu...



...a powód tego był bardzo szczęśliwy dla państw Centralnych. To, co kiedyś było dumną Armią Caratu teraz uciekało w popłochy przed Niemcami, Polakami i Arabami, którzy wdarli się w głąb kraju. Niemcy byli 50 kilometrów od Moskwy, Polacy przedzierali się do Istambułu, a Arabowie podchodzili pod Kaukaz.



Nie lepiej wyglądała sytuacja francuzów, którzy eliminowali wrogie oddziały zbitymi kupami żołnierzy. Jednak taka armia po napotkaniu sporego oddziału wroga po prostu ulegała, bo była niemożliwa do dowodzenia. Do tego nakładały się porażki w koloniach, co potęgowało niezadowolenie wśród ludności. Rewolucja wisiała na włosku.



Wojska Arabskie walczyły już tylko z oddziałami Tureckiej Armii Czerwonej. Uparci komuniści byli jednak nadzwyczaj dobrze zorganizowani i dowodzeni przez światłego dowódcę, Riza Pashe. Jednak nawet taka armia nie mogła powstrzymać impetu natarcia.



W bitwie pod Kayseri Riza Pasha dał się w szczególności we znaki Favzi Bayowi, zadając mu ogromne straty i uciekając w głąb kraju. Jednak takie manewry jedynie odraczały wyrok, który już dawno zapadł.



10 Marca upada Istambuł, jednak dopiero 21 marca do Kairu dociera informacja z powodu problemów komunikacyjnych. W podobnym czasie generał Kamel Bey dowodzący Armią Tunisu opracowuje nową metodę zarządzania wojskami. Przez wykonywanie skomplikowanych i ryzykownych manewrów zmyla wroga po czym niszczy go miażdżącym uderzeniem. Strategię tę wykorzystuje w czasie walk z Francuzami.



Podobne problemy napotyka informacja o Francuskim ataku na Libię. Tym razem jednak informacja ginie w morzu meldunków. Jak najszybciej zostaje przerzucona z Tunisu Armia Kamela Beya.



Pierwsze oddziały docierają na Kaukaz 30 czerwca nie napotykając prawie żadnego oporu wroga. Zbliża się koniec najstraszliwszej wojny w historii ludzkości.



Na początku Lipca Armia Niemiecka wkracza do Petersburga, na ziemiach rosyjskich wybucha Czerwona Rewolucja, na razie słaba, jednak może przybrać na sile.



Na zachodzie zaś Armia Francuska mobilizuje swoje siły i powoli wypycha Niemców. Jednak 30 lipca ludność francuska chwyta za broń i rozpoczyna rewolucję jakobińską, Francja wycofuje się z wojny, podpisując zawieszenie broni z Niemcami i Arabią.



Ostatnia bitwa tej wojny ma miejsce w 19 sierpnia, kiedy to marszałek Fiderik de Gaulle sprzeciwia się decyzji swojego rządu i atakuje Armię Tunisu. Traci jednak większość swoich wojsk, sam umierając 8 dni po podpisaniu pokoju na wskutek odniesionych w bitwie ran.



Dopiero 20 sierpnia Wszystkie strony konfliktu zasiadają do rozmów pokojowych. Pokonani i upokorzeni Francuzi, oraz zmiażdżeni Rosjanie ostatkiem sił negocjują jak najmniej upokarzające warunki pokoju aż do 1 września 1905 roku, starania te są jednak z góry skazane na porażkę.​

------------------------------

Dzięki za cierpliwość i wytrwałość w czytaniu mojego AAR'a. Duże przerwy spowodowane są głównie moimi obowiązkami, co jednak nie przeszkadza mi w napisaniu od czasu do czasu odcinka. Jeszcze dziś powinien pojawić się odcinek podsumowujący wojnę, przewiduję 22.00. Za jakiekolwiek błędy przepraszam, nie mam czasu tego czytać w tym momencie. Do zobaczenia wieczorem!

 

Trzecia Wielka Wojna kończy się 20 sierpnia, kiedy wszystkie strony konfliktu zasiadają do rozmów pokojowych w Kopenhadze. Rezygnacja z Genewy była spowodowana wojną domową w Szwajcarii. Państwa zwycięskie to Włochy, Węgry, Niemcy, Polska, Wielka Brytania (udział ograniczony do kolonii afrykańskich), a przegrane to Austro-Węgry, Rosja, Francja, Turcja.Do 1 września obie strony negocjowały, a negocjacje sprowadzały się głównie do ustalania porządku po wojnie przez zwycięzców i uporczywych prób utrzymania jak największej ilości ziem przy sobie przez przegranych. Pokój podpisany przez wszystkie strony konfliktu przewidywał praktycznie całkowite rozbrojenie państw przegranych, wypłacenie przez nie potężnych reperacji wojennych dla zwycięzców oraz zrzeczenie się następujących ziem:
Francja: Region Verdun na rzecz Niemiec.
Rosja: Zachodnia Ukraina oraz Białoruś z Wilnem dla Polski, Litwa bez Wilna dla Niemiec, wszystkie tereny Tureckie należące do Rosji na dla Arabii.
Austro-Węgry: Wenecja, część Istry oraz Tyrol dla Włoch. (Oraz zmiana nazwy na Austrię w najbliższym czasie).

Straty Arabskie w czasie wojny wyniosły 400000 ludzi, z czego 220000 to żołnierze zawodowi (Armia Arabii w tamtym okresie to 285000 ludzi). Straty Rosyjskie na frocie Tureckim to 550000 ludzi, 18 okrętów oraz 40000 żołnierzy armii Tureckiej. Do tego 60000 żołnierzy francuskich w Libii i Tunisie.


Armia Arabii w dniu podpisania pokoju.

Zmiany granic:







10 września resztki Armii Francuskiej ponoszą porażkę w walce z rewolucjonistami. Z okazji korzysta między innymi ludność Katalonii, która znajdowała się pod panowaniem Francji. Pokonując garnizony miejscowa ludność szybko ustanowiła własny rząd oddzielając się od komunistycznej Hiszpanii. Sama Hiszpania zaś, mimo zależności od Francji wkroczyła ze swoją armią na tereny zajęte wcześniej przez francuzów i ostatecznie zerwała kontakty z Paryżem. Również Madagaskar wyzwolił się z pod Francuskiego Buta.



Mimo dużych strat Arabia utrzymywała podatki na poziomie 25% dla całej ludności oraz cła na poziomie 0%.

​

--------------------------------
Mały bonus, info na temat następnego AAR'a:

-Będzie już na nowym dodatku.
-Będzie fabularyzowany.
-Będzie opowiadany z perspektywy jednego człowieka, wojskowego (będzie przedstawiona droga jego kariery).
-Rozgrywka będzie prowadzona Polską.
-Nie będzie to podstawowa wersja, tylko zmodowana przeze mnie.

Do zobaczenia przy następnym odcinku!

 

Wojna skończona. Setki tysięcy ludzi powraca z pola bitwy do domów. Jednak mimo zwycięstwa Arabia wchodzi w okres kryzysu rewolucyjnego, zwanego później Okresem Rozpadów. Bezdomni zostali pociągnięci w czasie wojny do chwycenia za broń. Przywódca Anarcho-liberałów, Ali Mubbeh pochodzący z Libii swoimi przemówieniami pociągnął za sobą ogromne rzesze ludzi. Na początku 1906 roku członkowie organizacji to blisko pół miliona mieszkańców Arabii. 26 stycznia wybucha rewolucja anarchistyczna. Jednak większość ludzi, jak się okazało nie chce walczyć z czołgami, kawalerią oraz piechotą z regularnej armii. Tak więc liczebność wojsk rewolucyjnych to zaledwie 80 tysięcy ludzi.



Premier Ali Pasha Otrzymuje 23 marca 1906 roku Pokojową Nagrodę Nobla za ogromne wysiłki w powstrzymaniu czerwonej rewolucji w Rosji. Mimo napiętych stosunków ze wschodnim sąsiadem premier namawia króla na wyłożenie specjalnych środków w celu powstrzymania, jak to określił Cesarz Niemiec Wilhelm II, "czerwonej zarazy". Państwa komunistyczne to Hiszpania oraz Turcja, z czego Turcja jest broniona przez Rosję, a Hiszpania stara się utrzymywać raczej przyjazne stosunki z Europą nie rozszerzając swoich idei na resztę świata.



24 maja tegoż roku kolejną Nagrodę Nobla, tym razem w dziedzinie fizyki otrzymuje Mehmet Algersha, wybitny fizyk pochodzący z Aleksandrii, który razem z Nielsem Bohrem ogłasza tak zwane postulaty Bohra-Algersha dotyczące modelu atomu oraz przeskakiwaniu elektronów na różne orbity. Do tego Algersha rozszerza pojęcie fizyki kwantowej wyjaśniając zjawisko fotoelektryczne, wyprzedzając Einsteina, którego był serdecznym przyjacielem i którego promował w Europie i Arabii. Einstein otrzymuje Nobla trzy miesiące później za określenie czym tak na prawdę są kwanty. (wcześniej pojęcie "fizyka kwantowa" nie było znane)



Na trzeci kwartał 1906 roku przewidziano sformowanie nowej armii, która miała chronić pogranicze Francuzko Arabskie. Miała to być najnowocześniejsza armia w całej Arabii. Nowy model czołgu, nazwany M-109 posiadał (jako pierwszy tego typu pojazd w historii) obracaną wieżę. Był wyposażony w działo 68mm na wieży i 94mm w kadłubie. Mimo potężnego uzbrojenia osiągał prędkość 32 km/h na drodze i 23 km/h w terenie.



3 Września z portu w Adanie wypływa na morze pierwszy w historii Arabii Drednot, nazywany pancernikiem. Będący kopią Niemieckiego Drednota KMS Bismarck Arabski AFS Isamil Pasha posiadał 8 dział 330mm, po dwie na wieżę. Do tego w 14 mniejszych wieżach miał działa 120mm, które mogły skutecznie niszczyć lżejsze jednostki. Okręt osiągał prędkość 23 węzłów i ważył 24 871 ton.



14 stycznia 1907 roku Paryż dostaje się pod władzę jakobinów, którzy przejęli większą część państwa i w tej chwili zajmują się tworzeniem rządu. Wbrew wcześniejszym oczekiwaniom rewolucja przebiega dość bezkrwawo, a z meldunków szpiegów wynika, że jakobini utworzą Republikę Francji, której pierwszym celem ma być odzyskanie Normandii.



W miedzyczasie władze Arabii są zmuszone podnieść cła do 5 procent a podatki z 25 procent do 30 procent. Nowy rząd Francji uznany zostaje w dnu rozpoczęcia wyborów, 1 stycznia 1908 roku. 23 lutego do Kairu docierają dyplomaci z Algierii przekazując prośbę rządu o aneksję. Algieria, pozostająca od ponad dwudziestu lat w bliskich stosunkach z Kairem jest niepodległa, wcześniej będąc marionetką Francji. Dla ludności tego państwa jasne jest, że Kair może zapewnić lepszy byt. (W Tunisie po aneksji stopa życiowa znacznie się podniosła, powstały koleje, szkoły, fabryki oraz pola uprawne zapewniające wyżywienie dla miejscowej ludności). Pozory niezależności znikają na życzenie rządu i ludności Algierii 1 marca 1908 roku, kiedy do stolicy państwa przyjeżdża król podpisać akt wcielenia państwa w granice Arabii.



W nowym regionie od razu rozpoczyna się budowa kolei oraz miejsc pracy w postaci fabryki wytwarzającej części do maszyn.



W listopadzie na terenie całego państwa wybucha czerwona rewolucja. Jest ona o tyle groźniejsza od poprzedniej, że liczebność oddziałów to prawie 200 000 ludzi. Główne ogniska to Kair, Aleksandria, Damaszek, Jerozolima oraz Mekka. Oddziały rządowe po raz kolejny muszą stanąć do walki z własnymi rodakami.



W tym samym czasie Cesarstwo Niemieckie wysyła do Wiednia ultimatum. Austro-Węgry mają wrócić do nawy Austria, tak jak to było zapisane w dokumencie kończącym Trzecią Wielką Wojnę. Mimo tego, że cesarz tego państwa zgadza się na wszystkie warunki ultimatum Niemcy ogłaszają, że Austro-Węgry odrzuciły ultimatum, i w związku z tym są zmuszeni do interwencji. Oddziały Niemieckie wkraczają do Wiednia pod koniec listopada 1908 roku. Wciąż silna Armia Cesarsko-Królewska nie jest w stanie opierać się Niemcom, którzy wkrótce panują nad całym obszarem Austrii. Po pokazowym uwolnieniu się Słowenii i Chorwacji (oczywiście przy małej pomocy Berlina) Cesarz Wilhelm II uznaje, że Wiedeń nie jest w stanie rządzić swoim państwem i anektuje je. Jasnym jest, że od początku było to celem Niemców, którzy mimo to zyskali poparcie całej Europy. Austria bowiem była w tym czasie uważana za państwo bandyckie, które dla odzyskania wiodącej pozycji w Europie jest w stanie zrobić wszystko.



1 lutego 1909 roku pięć państw, Francja, Niemcy, Czechy, Polska oraz Arabia zasiadają do rozmów mających na celu przeprowadzenie zmian terytorialnych w Europie i Afryce. Pierwsza sprawa, sprawa Moraw dotyczy spornego terytorium, do którego prawa roszczą sobie dwa państwa, Czechy, do całego regionu, oraz Polska, do Bielska i Cieszyna. Niemcy chcą pozbyć się Moraw, które są solą w oku cesarza. To w Morawach bowiem są największe niepokoje społeczne dotyczące przynależności terytorialnej. Niemcy stanowią tam zaledwie 2.3 % ludności. W ciągu 5 dni zostaje przeprowadzone referendum, z którego wynika, że Polska otrzymała Bielsko z przyległościami (87% głosów za Polską, 13% za Czechami), natomiast Czechy całą resztę regionu (98% za w Brnie, 57% za w Cieszynie). Drugą sprawą jest sprawa Normandii, która od wielu lat znajduje się w posiadaniu Niemiec. Ci jednak chcą się pozbyć tego regionu. W zamian żądają od Francji Miliarda Franków w złocie. Jednak budżet Francuzów nie jest w stanie ponieść tak wielkich kosztów, a pożyczka nie wchodzi w grę. Dlatego do rozmów została zaproszona Arabia. Rząd w Kairze zgodził się odkupić od Francji za 100 milionów franków resztę Algierii wraz ze wszystkimi inwestycjami państwowymi w tym regionie. Polakom natomiast sprzedają Nambię i Zambię za sumę 250 milionów franków. Mimo, iż Polska nie posiada żadnego Europejskiego portu, posiada flotę statków handlowych korzystających z Niemiecko-Polskiej strefy wolnocłowej na Pomorzu dzięki temu Polacy są w stanie transportować ludność i zaopatrzenie do Afryki. Jednak Francuzom udaje się uzbierać raptem 750 milionów franków. Niemcy przystają więc na propozycję kupna Nigerii, Konga oraz Maroka Francuskiego. Ostatecznie Francja odzyskuje Normandię 6 kwietnia 1909 roku, wyprzedając się z większości kolonii w Afryce (Pod władzą Paryża pozostaje już tylko Mauretania, Mali oraz Nigeria).











Jednak rząd Arabii nie jest w stanie ponieść inwestycji w państwie, którego powierzchnia jest jedną z największych na świecie oraz zakupu Algierii, dlatego podjęta zostaje decyzja o sprzedaży Krety. 29 lipca 1909 roku na Krecie zostaje ustanowiona administracja Grecka, a wszyscy Arabowie, którzy chcą wyprowadzić się z wyspy mają możliwość przeprowadzki do Algierii, gdzie Francuzi pozostawili wiele domów pustych i niechcianych. Rząd Arabii zapewnił dogodny transport ruchomości i ludzi do portu Algiers.



W październiku zostaje otwarta pierwsza fabryka pieców elektrycznych w Arabii. Produkuje zarówno urządzenia domowe, na które stać jednak tylko najbogatszych oraz wielkie piece przemysłowe, które od tej pory stają się podstawą przemysłu hutniczego, ale też wszelkiego przetwórstwa, oraz piekarń, gdzie piece elektryczne zapewniają podwojenie szybkości produkcji chleba, a co za tym idzie spadku jego ceny.

​

------------------------------------

No cóż, nie mam nic do powiedzenia. Mam tylko nadzieję, że uda mi się nadesłać nowy odcinek wieczorem.

 

22 grudnia 1909 roku umiera króle Egiptu Abbas II, uważany za największego władcę Egiptu od czasów Muhammada Alego. Zjednoczył Arabską ludność i nadał równe prawa wszystkim mieszkańcom swego państwa. Dwukrotnie zwyciężał w wojnie z obcymi mocarstwami, prowadził bardzo ostrożną politykę zagraniczną, co przysporzyło mu wielu przyjaciół, dbał o rozrost przemysłu i dróg, zarówno kolejowych jak i bitych. Zreformował Armię oraz Flotę, utrzymał potęgę państwa, wzmocnił jedność wśród narodów. Uważany za jednego z ojców potęgi militarnej Arabii. Do 1 stycznia 1910 jego ciało można było oglądać w Kairze.

Nowym władcą Arabii został Husajn Kāmil, syn króla Isamila Paszy. Przejął władzę w wieku 17 lat i panował aż do 8 marca 1966 roku, kiedy zmarł. Był porywczy, wykorzystywał każdą okazję na wzmocnienie Arabii, chciał przeprowadzić reformy rządu otwierając wszystkim ludziom dostęp do wyborów. Był socjalistą, jednak nie krył nienawiści do komunistów. Ostatecznie określony faszystą w 1921 roku. Przez wielu uważany za średniego władcę, Husajn starał się czynić jak najlepiej dla narodu.


Husajn Kāmil, 9 września 1937 roku, w dniu uformowana się pierwszego faszystowskiego rządu w historii Arabii.

Początki panowania nowego władcy były wyjątkowo trudne. Załamanie gospodarki po wojnie zostało co prawda powstrzymane, ale przychód wciąż się chwiał. Do tego doszło do straszliwego gwałtu na młodej prostytutce. Uszkodzenia ciała doprowadziły do jej śmierci. Kiedy okazało się, że policja osłania mordercę, syna prezesa lokalnego banku, parlament, zwłaszcza lewica, zażądał od króla podjęcia kroków. Husajn uznał, że sprawiedliwości stanie się zadość i rozkazał wydać mordercę. Policja oddała w ręce tajnych oddziałów chłopaka, który w Kairze został zlinczowany a następnie publicznie powieszony. Wisiał cztery dni, będąc ostrzeżeniem dla wszystkich, którzy chcieli by dokonać tak straszliwego czynu w przyszłości.



Persja, bliski sojusznik Arabii w ostatnim czasie poprosił o pomoc w budowie nowoczesnej sieci kolejowej. W zamian obiecywał przedłużyć sojusz i układ o współpracy gospodarczej do 1955 roku. Egipt zgodził się na to, ponieważ misja dyplomatyczna w Persji mogła przynieść ogromne korzyści. W związku z tym wysłano pieniądze i specjalistów od dróg kolejowych do Teheranu.



Kolejna wyprawa na kolejny biegun z ramienia RGS rozpoczęła się w sierpniu. Ekspedycja Arabska wyruszyła z portu w Jemenie 14 sierpnia na pokładzie okrętu wojennego klasy Dreadnought. Wysłanie potężnego okrętu miało pokazać rozwój królewskiej floty.



Miesiąc później ekspedycja powraca bez sukcesu. z 18 członków powróciło jedynie 8, do tego prawie stracono dumę floty Czerwonomorskiej. Okręt Isamil Pasza II zacumował u wybrzeża wiecznej zmarzliny, gdzie po 20 dniach został zablokowany przez lód. Okazało się, że woda zamarzła na metr. kolejne 15 dni rozbijano lód z pomocą Brytyjczyków, Niemców i Amerykanów. Gdy udało się uwolnić okręt, ten przebił się przez dwa kilometry zmarzliny, poważnie uszkadzając kadłub. jednostka pozostawała niesprawna do lutego 1911 roku. Mimo tego wyrażono zgodę na opłacenie kolejnej wyprawy.



14 listopada grupa komunistów z Hiszpańskiego Maroka zaatakowała i spaliła wioskę w Algierii, zabijając 342 osoby. Przy powrocie do kraju zostali złapani przez Niemców i oddani Arabskiej Policji. Zostali skazani na śmierć i wyrok wykonano w Aleksandrii. Wtedy komuniści z Iberii zagrozili wojną. Król chciał zaatakować Hiszpanię, jednak na wschodzie znów Rosjanie zaczęli prężyć muskuły. Mimo tego przygotowano plan wojny zaczepno-obronnej z Hiszpanią. Nie został wykonany. Na razie.



Rosjanie z nieznanych powodów zaczęli dyplomatyczną nagonkę na Arabię. Niemcy obstają przy swoim sojuszniku, podobnie Polacy i Brytyjczycy. Mimo tego powstaje projekt linii obronnej na granicy z Rosją. Pierwsza faza inwestycji to budowa nowoczesnych umocnień na granicy z Rosją, a następnie z Persją.



21 sierpnia 1911 roku rozwiązana zostaje pomocnicza jednostka morska składająca się z 22 przestarzałych pancerników. Nie spełnia standardów współczesnego pola bitwy. Do 1920 roku całość zostaje sprzedana lub oddana do pływających muzeów, tak jak niegdyś, w 1880 roku jednostki żaglowe.



Złoża ropy, nowego surowca strategicznego zostają odkryte w wielu miejscach w Arabii. Główne skupiska złóż ropy to Półwysep Arabski, Algieria i Libia. Przewiduje się, że w przyszłości Arabia zostanie jednym z potentatów ropy na rynku światowym.



12 września 1911 roku działacz socjalistyczny wygłosił mowę skierowaną do mieszkańców całej Arabii o wadze ludności dla dobra całego kraju. Przekonywał, że filarem jedności narodu i rządu jest właśnie każdy mieszkaniec państwa. Przemowa ta sprawiła, że cała ludność straciła zapał do przeciwstawiania się rządowi i zaczęła jednoczyć się w budowaniu lepszego jutra dla narodu.



W 1911 roku zbiory herbaty były nadzwyczaj dobre. W grudniu okazało się, że w prowincji Lodwar zebrano ponad 8 ton nadwyżki. Z powodu sprzyjającej sytuacji gospodarczej postanowiono, że każdy kto chce, może za darmo odebrać dwa kilogramy liści herbaty. W specjalnych punktach w regionie rozdawano herbatę prze tydzień.



Piąte Igrzyska Olimpijskie w Nowym Jorku zakończyły się bardzo dobrze dla atletów z Arabii. Przywieziono do kraju 19 medali złotych, 8 srebrnych i 21 brązowych. Złoty medal został zdobyty przez Arabów w piłce nożnej, zwycięstwo w tej dziedzinie uważano za ogromny sukces.



W grudniu '12 roku podjęto decyzję o budowie nowego korpusu armii Arabskiej. Miał być przydzielony do ochrony Somalii w wypadku wrogiej inwazji. Był to najnowocześniejszy oddział armii Arabskiej aż do 1940 roku, gdy wprowadzono nowe standardy tworzenia wojsk lądowych.



Nowe kierunki filozofii przybywały do Arabii z Europy. Anty Racjonalizm pojawił się w państwie we wrześniu wraz z czołowymi filozofami Europy. Anty Racjonalizm jest wizją człowieka, według której rozum jest hamowany przez uczucia.



Pierwsze bojowe samoloty powstały w styczniu 1914 roku. W Arabii był to Kair.5, dwumiejscowy samolot z silnikiem rotacyjnym posiadający 9 cylindrów. Był wyposażony w 3 karabiny maszynowe, jeden dla tylnego strzelca i dwa dla pilota. Drewniany szkielet owinięty płótnem nie był wytrzymały, jednak samolot do tej pory służył jako transport lub zwiad. Dopiero teraz dostrzeżono możliwość wykorzystania maszyn latających jako narzędzia do walki. Dopiero w 1915 roku udało się uczynić z samolotu pełnoprawną maszynę bojową, po tym jak zamocowano blokadę karabinu, gdy śmigło znajdowało się na linii ognia. Po raz pierwszy taki mechanizm zastosowano w samolocie Royal Bristol M.09, a w Arabii w Kairze.21. Tak samo jak po raz pierwszy Kair.21 został zastosowany bojowo, niszcząc oddziały tyłowe, pociągi oraz prowadząc rekonesans.



Pierwsza Tajna Policja Arabii, nazwana po prostu Tajne Służby Publiczne (سرية الخدمة العامة) powstała pod koniec 1914 roku. Była skalpelem Arabskiego rządu, zwalczała komunistów i anarchistów, rozpracowywała instytucje antypubliczne i terrorystyczne. Pierwszym dowódcą oddziałów specjalnych został Ahmed Pasha.



Pierwszy bojowo wykorzystywany samolot na świecie, Kair.21 powstawał w fabryce w Dumyacie. Stworzono całe masy tych samolotów, które wspierały wszystkie korpusy Armii Arabskiej, a także Flotę powietrzną, która składała się z 400 samolotów. Lotniska wojskowe wybudowano w każdym strategicznie ważnym punkcie i większym mieście w Arabii. 17 lutego 1915 roku zgromadzone na lokalnym lotnisku samoloty zaczęły wylatywać do punktów przeznaczenia. Każdy pułk lotniczy posiadał 40 samolotów.

​

----------------------------

Nic więcej. Nie wiem, kiedy następny odcinek, może za tydzień.

 

Pomimo sporych perturbacjach w związku z objęciem władzy przez młodego króla Państwo Arabskie miało się bardzo dobrze, rozwijając się pod względem militarnym, gospodarczym i kulturowym. Jednak Króla ograniczał konserwatywny rząd, sprzeciwiający się reformom. Bowiem po ostatniej Wielkiej Wojnie ludność żądała praw wyborczych jak we Francji czy Wielkiej Brytanii. Ludzie chcieli legalizacji nowych ugrupowań politycznych czy większych praw dla mieszczan i chłopów. Jednak żeby przepchnąć reformy, w Izbie Wyższej było potrzebne więcej liberałów i socjalistów, których zdecydowanie brakowało.

W fabryce samolotów w Dumyacie tworzono najwięcej samolotów na świecie. Wielki zakład, a raczej ich kompleks zatrudniał 53421 pracowników, dojeżdżających nawet z Syrii, i był w stanie wyprodukować 8 samoloty dziennie. Rząd złożył ogromne zamówienie na 1340 samolotów (co było niespotykanym zjawiskiem). Fabryki musiały przerwać produkcję jednostek cywilnych, takich jak Dum.41, żeby sprostać wymaganiom Króla.Sprzeciw generałów nie poruszył decyzji. Kamil uważał, ze samolot jest niezwykle morderczą i przydatną maszyną na polu bitwy, jako że mógł informować na bieżąco o zamiarach i działaniach wroga. Zwłaszcza, że od pewnego czasu w samolotach Kair.21b montowano małe nadajniki radiowe, dzięki którym dowódcy mieli ciągły pogląd na ruchy wojsk. Odpowiednie wykorzystanie samolotów miało kluczowy wpływ na walki w czasie wojny z komunistami Rosyjskimi w 1943 roku.



W Somalii ekipa archeologów odkryła duże skupisko antycznych skorup glinianych, prawdopodobnie coś w rodzaju śmietniska. Nieopodal odkryto całe miasto, zakopane pod piaskami pustyni. Odkopano wiele starożytnych artefaktów, związanych z tutejszymi wierzeniami, oraz przedmioty użytku codziennego. Wszystkie przedmioty trafiły do Muzeum w Kairze.



Latem 1916 roku resztki Maroka poprosiły Arabię o ochronę i wcielenie państwa w jej granice. Z powodu ciągłego zagrożenia rząd Maroka nie mógł zachować niepodległości, więc zwrócił się o pomoc do Arabii, która zaproponowała wcielenie Maroka w granice państwa i pozostawienie rządu Maroka w stanie niezawisłym. Wspólne były tylko waluta i armia, tak jak w wypadku Etiopii, Algierii i Tunezji.



W grudniu '16 Liberia znacjonalizowała Arabskie inwestycje, co nie spotkało się jednak z protestem ze strony Króla Arabii. Prezydent i Król spotkali się w Kairze, gdzie omówiono warunki przejęcia inwestycji. Dzięki temu Małe afrykańskie państewko mogło się rozwijać, a Arabia zyskała miano dobrego wujka z Afryki, przygarniając ludność wielu państw z kontynentu pod swoją opiekę.



14 marzec 1917 roku był czasem wielkiej radości w Arabii, rozpoczęto bowiem wprowadzanie w życie konstytucji, która pozwalała wybierać rząd mieszkańcom. Na razie jedynie posiadaczom ziemskim, jednak w przyszłości nawet byli niewolnicy z Azji Mniejszej mieli posiadać prawo do głosowania w wyborach.



Dokładnie o 14.30 27 maja 1917 roku wprowadzono Ustawę Zasadniczą Państwa Arabskiego. Najważniejszym podpunktem konstytucji był ten mówiący o prawie do głosowania. Wszyscy magnaci mieli prawo wybrać rząd.



Kolejne reformy doprowadziły do tego, że każdy obywatel Arabii miał prawo do tego, aby znaleźć się w rządzie. Spowodowało to przypływ socjalistów do parlamentu, a w latach trzydziestych napływ faszystów, którzy stworzyli samodzielny rząd i doprowadzili do radykalnego pogorszenia stosunków Arabsko - Rosyjskich, co było powodem wojny w 43' z komuna Rosyjską.



Latem 1918 roku Król Kamil wywiązał się z obietnicy, którą złożył parę lat temu Hiszpańskim Komunistom. Mianowicie Hiszpanie spowodowali śmierć wielu Algierczyków z pogranicza, co wywołało rządzę zemsty w społeczeństwie. Widząc okazję (odzyskanie ziem Maroka) Król wydał rozkaz do relokacji wojsk na granicę Arabsko - Niemiecką. Potem Niemcy udzielili prawa tranzytu wojsk przez Maroko Niemieckie Arabii. Wojna zbliżała się wielkimi krokami.



Na ziemie Maroka Hiszpańskiego wojska arabskie wkroczyły 1 września 1918 roku, trzy dni później na ręce ambasadora Hiszpanii w Kairze złożono oficjalny dokument potwierdzający stan wony pomiędzy tymi państwami. Zaskoczeni Hiszpanie szybko zmobilizowali rezerwy, ale byli blokowani przez potężną flotę Arabską, żeby wojska lądowe mogły spokojnie opanować Maroko.

Pierwszą bitwę tej wojny stoczono w Prowincji Rabat, gdzie Osman Bay poprowadził swój korpus Algierski na pozycje wroga. Generał Isidro Varela mimo wielkiego poświęcenia nie potrafił powstrzymać natarcia. Mimo tego, że przez pewien czas stawiał opór Arabom, to ostatecznie musiał ulec, gdy Husarzy przeprowadzili potężne uderzenie na lewą flankę jego wojsk, zmuszając całą armię do odwrotu. Właśnie wtedy oddziały komunistów ponisły straszliwe stratu, sięgające ponad 10 tysięcy poległych.



W czerwcu Armia Arabska wykonała desant w okolicach Sewilli, co sprawiło, że cała Hiszpania została zagrożona zdobyciem przez wroga. Jednak po latach okupacji Francuskiej Hiszpanie nie zamierzali poddać się łatwo, nawet, jeżeli wojna miała się zakończyć stratą Maroka, ludność nie zamierzała oddać ani kawałka Iberii. Komunistom udało się sformować 50 tysięczną armię ludową, która natychmiast wyruszyła do Sewilli, żeby bronić kraju przed najeźdźcom.



Hiszpanie ponosili jednak straty, których nie dało się uzupełnić. W bitwie o Badajoz stracili 12 tysięcy ludzi, głównie chłopów z Armii Ludowej Hiszpanii, jednak był to duży cios dla rządu w Madrycie.



Mimo ogromnego poświęcenia Hiszpanie ni byli w stanie wypchnąć wroga z kraju. Camel Pasha zdecydował się zaatakować wojska stacjonujące w Sewilli. Hiszpanie zgromadzili tam całą swoją armię, liczącą ponad 53 000 ludzi. Wojska Arabii dopadły wroga, gdy ten wycofywał się na pozycje obronne, żeby uzupełnić stany i zapasy. Nieprzygotowani do bitwy komuniści znów stracili wielu żołnierzy, a pozostali stracili nadzieję na zwycięstwo.



Ostatecznym ciosem była bitwa o port w Huelvie. Armia Hiszpańska miała za zadanie odciąć wojska Arabskie, które pomimo wielu zwycięstw nie otrzymywały posiłków i zapasów. Jednak generał Alfonso Barradas był tak niekompetentny, że poleciał swoim żołnierzom atak na dobrze osłonięte pozycje Arabskie. W brawurowej szarży Hiszpanie stracili ponad 16 tysięcy ludzi, prowadząc atak na mniej liczną Armię wroga.



Tocząca się jeszcze bitwa o Sewille, trzecia już w tej wojnie była ostatnią, nierozstrzygniętą, bitwą tej wojny. W momencie porażki na wybrzeżu rząd komunistów hiszpańskich poprosił o rozpoczęcie rozmów. Zawieszenie broni spowodowało, że przez trwające 4 dni rozmowy Sewilla zamieniał się w miasto podzielone na dwie części, kontrolowaną przez Hiszpanów i Arabską. Pierwszego stycznia 1920 podpisano pokój, na mocy którego Hiszpania zrzekała się praw do Maroka. Wkrótce potem rząd Arabii wcielił Maroko Hiszpańskie do swego terytorium.

​

---------------------------

Następne odcinki na najnowszym dodatku. Zapomniałem o AAR'ze, i zainstalowałem HoD. Mam nadzieję, że do końca Matur uda mi się dokończyć pierwszego mojego AAr'a. Dziękuję za uwagę!

Ps. dzisiaj dość biednie, ale już tak będzie do końca gry chyba.

 

"W Imperium Osmańskim Wybucha Rewolucja!" Takie tytuły docierały do wszystkich mieszkańców Arabii. Zdawano sobie sprawę, że oznacza to kolejną wojnę, nie można było przepuścić okazji na atak. Przygotowania rozpoczęto 5 dni po ogłoszeniu władzy faszystów w Istambule.



Plan był gotowy na 5 marca. Plan Czarna Burza zakładał szybkie uderzenie na serce Imperium, Blokadę cieśnin oraz szybkie zdobycie całej Anatolii. Sztab Generalny nie chciał mieć regularnych oddziałów fanatycznych faszystów za placami. Armia lądowa miała mieć ciągły wgląd na sytuację dzięki samolotom zwiadowczym. Do tego dochodził nowy, specjalistyczny typ areoplanu. Bombowiec. Kair.B17 był nietypową maszyną. Długi na pięć metrów, całkowicie zakryty kadłub mógł pomieścić trzech ludzi, pilota, obserwatora/grenadiera oraz strzelca tylnego. Brał przykład z niemieckiego Heinkla He-43, który miał osłonięty metalem kadłub. Kadłub Kaira.B17 był wzmocniony stelażem z lekkiej stali, i pokryty żelaznymi płytami, które mogły uchronić załogę od kul, jednak tylko częściowo. Był to dwu płatowiec, z układem silników 2 pchacze i jeden ciągnący. Pchacze były umieszczone na skrzydłach, ostatni silnik w kadłubie. Osiągał zawrotną prędkość 210 km/h, co czyniło go najwolniejszym samolotem lat 20. Jednak nie na tym zależało konstruktorom. Samolot przenosił 5 bomb 100 kilogramowych, lub 10 50 kilogramowych. W zasadzie były to zwykłe pociski moździerzowe, tak jak te wyrzucane bezpośrednio za burtę samolotów w ostatniej wojnie Arabii, bowiem bomb lotniczych nie znano. jednak dowiodły swej skuteczności już na samym początku wojny z Imperium Osmańskim.



Wojna zaczęła się 31 lipca 1922 roku. Biała to być ostatnia Arabii wojna przed Wielką Rewolucją w Rosji. Ludność była tak wyczerpana ciągłymi działaniami wojennymi, które utrzymywały gigantyczne Królestwo Arabii na nogach. W praktyce silna, Arabia była jak Rosja kolosem na glinianych noga. W teorii świetnie przeszkolona, doświadczona i dowodzona armia lądowa była zdemoralizowana, nieliczna i zbyt wielka. Było dużo chętnych do wojaczki, jednak w większości wypadali przy selekcji, gdyż do wojska szedł każdy, kto miał problemy z prawem bądź długami. słaby materiał na żołnierza. Marynarka nie posiadała protów. Aleksandryjski Port Przeładunkowy był wykorzystywany w 3/4 przez okręty wojenne, ale i tak 34 okręty z liczącej 100 jednostek floty musiało kotwiczyć kilka kilometrów od portu, w dużym ścisku, żeby zminimalizować skutki ewentualnego ataku torpedowego. Flota Czerwonomorska nie przedstawiała w praktyce żadnej wartości bojowej, z powodu braku odpowiednio przeszkolonej kadry. Jedynie Arabskie Siły Powietrzne, wyposażone w najlepszy sprzęt na świecie, nadawały Arabii status przodowania w tym kierunku. Mimo tego wojna trwała, a zmęczone społeczeństwo znów przyjęło na siebie jarzmo wysiłku wojennego.



Pierwsza faza operacji zakładała szybkie uderzenie na stolicę wroga, bez zważania na umocnienia. Po sforsowaniu pierwszych, najczęściej w ogóle nie obsadzonych stanowisk obronnych armia Arabska dotarła do miasta. Rozpoczął się atak.



Po zajęciu regionów przygranicznych Oddziały Arabskie rozpoczęły przeczesywanie Anatolii w poszukiwaniu wrogich oddziałów, ale takowych nie znaleziono. pierwszy kontakt nastąpił w okolicach lokalnego postu, 20 kilometrów od Istambułu. Sześciotysięczny oddział wydawał się bardziej pacyfikacyjnym, niż regularnym oddziałem przeznaczonym do walki z prawdziwą Armią.



Niecały rok po rozpoczęciu wojny Wielka Brytania zaczęła się domagać pokoju. Konkretnie stawała w obronie Imperium, jednak Arabia nie zamierzała oddawać zdobyczy tak łatwo.



Już nie cały cały tydzień później Pod wpływem Brytyjczyków Arabia zasiadła do rozmów pokojowych. wściekły król zgodził się na pokój, ale wycofująca się armia pozostawiła zdobytą na turkach broń do dyspozycji Grekom, którzy jeszcze przed ustaleniem pokoju zdobyli dużą część Europejskiej Turcji, a wsparcie z było blokowane przez wciąż stacjonujące w Turcji wojska Arabskie. W końcu zostały jednak wycofane, ale wtedy na Istambuł maszerowali Grecy, zmuszając rząd Imperium do przyznania grekom dużej części zdobytych ziemi. Dodatkowo Rumunia zamierzała zdobyć sobie kawałek wybrzeża.



19 września ambasador Arabii w Berlinie rozpoczął negocjacje, których celem było zajęcie Niemieckiego Maroka. Niemcy chcieli otrzymać ziemie na południowych rubieżach Arabii.



W międzyczasie Etiopczycy od paru tygodni wzmagają ataki na Arabskie placówki administracyjne w tym regionie. Siłą odpowiada policja i ludność muzułmańska. I wtedy Rosja licząc na międzynarodowe poparcie sprowadza do Petersburga kilku Etiopskich radykałów i zakłada rząd na wygnaniu, pierwszy w historii. Car chce zmusić Arabię do oddania ziem Etiopczykom. Jednak z powodu braku poparcia Rosjanie wycofują się z całego przedsięwzięcia. Członkowie "rządu tymczasowego" znikają w niewyjaśnionych okolicznościach (zapewne dokonali żywota w Krestach).



https://lh4.googleusercontent.com/-...358-h849-no/v2game+2013-05-31+12-39-53-85.jpg

Rząd wprowadza kolejne reformy, które to mają w przyszłości doprowadzić do tego, że każdy obywatel ma mieć możliwość wyboru rządu. Na razie taką możliwość dostali drobni bogacze, głównie kasa średnia.



Tym czasem komuniści siłą zdobywają władzę w Wielkiej Brytanii, rozpoczynając krwawe rządy terroru, nacjonalizując co popadnie i każdego oskarżając o współpracę z wrogiem, albo o odchylenia ideologiczne. Nazwa państwa została zmieniona na kuriozalną Wspólnotę Robotniczą, a władzę w kraju sprawował "Wielki Brat", którego tożsamość pozostawała tajemnicą aż do 1951 roku.



29 maja 1925 roku zakończono rozmowy z Niemcami odnośnie Maroka. Arabia otrzymała duży kawał terenu, który oddzielał Maroko od reszty kraju. Ziemie te posiadały ogromny port wojenny i rozwiniętą sieć dróg.



Niemcy w rozrachunku otrzymali prawie całą Tanzanię (bez dostępu do Jeziora Wiktorii). Mimo większej powierzchni region ten nie posiadał żadnego Portu, natomiast miał lepiej rozwiniętą infrastrukturę transportu lądowego. Był jednak zamieszkiwany głównie przez plemiona Czarnych, którzy dzięki pomocy Arabskiej w dużym stopniu potrafili czytać i pisać, ale nienawidzili Arabów.



8 Maja 1926 Turcy w Tripoli żądają zwrócenia regionu Turcji. Jako zniewagę odbierają propozycję przeprowadzki do Turcji wraz z ruchomościami na koszt rządu i chwytają za broń, prowokując Armię do zaprowadzeniu porządku. Wybucha kolejny kryzys, i znów Car szuka guza, miał jednak poparcie Wspólnoty Robotniczej. Gdyby jednak zaatakował teraz Arabia mogłaby się nie podnieść, nawet po zwycięstwie. Królestwu groził rozpad lub rewolucja czerwonych. Po stronie Arabii opowiedzieli się Niemcy, a Węgry wciąż balansowali między stronami skłaniając się ku Rosji. Należało natychmiast zażegnać kryzys. Mogło to jednak nie być takie proste.



Mimo ciężkiej sytuacji wewnętrznej król wciąż forsował reformy. Coraz więcej ludzi mogło decydować o tym, kto nimi rządzi.

​

-----------------------------------

Szlag, poprawy Jak ja chciałbym się wywiązywać z obietnic, czuję się jak polityk nie przymierzając.

 

Przekonwertowałeś save bez problemów?

 

Po prostu HoD go odnalazł bez problemów i gram

 

"Wielki Brat" w UK/WR? What the..? Dobrze że masz już save na HoD, bo kryzysy mogą dodać jeszcze sporo akcji na te ostatnie lata gry

 

Coś podobnego było w scenariuszach dodanych do HoI 2 przez Armageddon. Stamtąd właśnie brałem "Wielkiego Brata" Co do Kryzysów to widać, jak wybuchnie kolejna wojna z Rosją, to mam pr*****ne. Już nie wspominając o WR, która ma w Afryce z 300 brygad...

 

Jaaa, ty to masz ciekawie w tym AAR-rze (AAR'ze? AARze? Nie wiem!). W swojej grze jako Siam (Tajlandia) do 1890 roku (czyli do momentu w którym jestem teraz) miałem tylko 1 "wielką" wojnę - Austria (6. potęga) wraz z moją pomocą zajęła Panamę (marionetka USA, 4. potęga). Poza tym AI nic w Europie ani w okolicach nie robi :/

 

Szczerze mówiąc ja majstrowałem w sejwach, masakrując AI, co doprowadziło do pierwszej wielkiej wojny, druga i trzecia jest wynikiem syfu, a następny kryzys doprowadzi prawdopodobnie do czwartej. W dodatku ze mną w roli głównej. ogólnie AAR jest dość ubogi w eventy, stylistykę czy modyfikacje tekstu, a co dopiero fabułę, przedstawioną w stylu podręcznika do historii dla podstawówki. Mimo to mam 5 gwiazdek i 50k wyświetleń. Nawet nie chcę myśleć, jak następnego AAR'a zrobię z fabułą, własnymi eventami oraz fabułą z trzeciej osoby

 

I sprawdzaniem tekstu przed opublikowaniem, bo, szczerze mówiąc, gdy widzę niektóre zdania to bolą mnie oczy