Munster- Małe Księstwo z wielkim sercem

stopień trudności : trudny
agresywność : wysoka
WATKABOI PL

AAR :Munster- Małe Księstwo z wielkim sercem
Odcinek I : Nienawiść, przyjaźń i zdrada​

20 marca 1337
Ernest von Gustav- doradca do spraw militarnych i dyplomacji, moja prawa ręka.

Pierwsza bitwa 18 kwietnia pod Oldenburgiem dość chaotyczna niestety zakończyła się klęską, pomimo iż stosunek sił był 10:7 tysięcy dla mnie.
Musieliśmy wrócić do kraju, nabrać nowych sił, podnieść morale, opracować taktykę.
Miał ją opracować mój dobry przyjaciel pułkownik von Gera.

powiedział i pokazał mi swoje plany, które obmyślał przez ostatnie dwa miesiące :

W sierpniu armia pod dowódctwem płk von Gera odniosła wielkie zwycięstwo w wojnie z Oldenburgiem, a armia przeciwnika została prawie zrównana z ziemią.
Po zwycięstwie zyskaliśmy prestiż w oczach Europy i udało nam się dołączyć do sojuszu z Saksonią, Hannowerem i Nurymbergą, którzy walczyli z zabójcami mego ojca, czyli z Austrią oraz ich sojusznikami : Czechami, Węgrami, Śląskiem, Morawami i Trierem.



Odrazu po zapewnieniu sobie silnego sojuszu zaczeliśmy oblegać stolicę Oldenburga, po 1,5 roku, dokladnie 26 stycznia 1338 roku zdobyliśmy Oldenburg, a książę Johan III
zgodził się na włączenie go do naszego państwa.


Wszystko byłoby pięknie, myślałem, że szybko wyśle wojska na południe, do Wiednia, jednak ludność oldenburska nie cieszyła się z włączenia do Munster.
Musiałem, więc zostawić 3 tysiące wojsk Płk von Gera w kraju. Szczególnie, że Geldria ostrzegła mnie i tylko czekała na moment osłabienia mojego państwa, żeby zaatakować.
Pozostałe 6 tysięcy ruszyło na południe.
W 4 rocznice przyłączenie Oldenburga do Munster podpisaliśmy kolejny pokój, ale Niestety nie był on już tak korzystny, wróg był zbyt silny, najpierw Czesi anektowali Nurymbergie, a później zmuszeni byliśmy zapłacić im jeszcze 135 dukatów.
Z naszej armii zostało jedynie 2 tysiące piechoty.

14 Kwietnia 1443 roku
Siedząc na balkonie najwyższego piętra mego najlepszego pałacu, rozglądając się dookoła w podziwie podziwiając moje wunderbar państwo i jedząc naszą wurst popijając bierem dostrzegłem hannowerskiego gołębia....
okazało się, dość niespodziewanie, że Hannower wypowiedział wojnę Hesji wraz z Wurzburgiem. Nie zastanawiając się długo dołączyliśmy do wojny.
Uznałem, że można nieźle zarobić na tej wojnie.Był to istny blitzkrieg. Zrozpaczeni Wurzburgczycy, którzy kompletnie nie wiedzieli co się dzieje, gdyż armie moje i moich sojuszników siały wielkie spustoszenie,
zgodzili się na zapłacenie mi 100 dukatów i zostanie moim wasalem. Jednak Saksonia, która szukała nowych terytorium w celu wzmocnienia się przed kolejną wojną z Habsburgami zaraz potem anektowala mych lenników.


Hesja za to została Lennikiem Hannoweru i oddała im Darmstadt.
Tak wyglądała mapa Europy po wojnie




15 Czerwca 1348

Po kilku latach pokoju, zbierania funduszy, wykorzystując sytuację, że wszyscy moi sąsiedzi walczą, również i ja wypowiedziałem wojnę.
Tym razem moim celem były dwa państwa : Kolonia oraz Ks. Kleve. Na szczęście sojusznicy mnie nie zawiedli i również dołączyli do wojny.
Niestety nie spodziewałem się tak ogromnych wojsk wroga. Po 2 latach wojna ciągle była nierozstrzygnięta, a do tego tak jak przypuszczałem wcześniej Geldria wykorzystując moją chwilową słabość wypowiedziała mi wojnę.
Jakby tego było mało do sojuszu Kolonii i Kleve dołączyło się trzecie państwo- Berg.



W tej sytuacji potrzebowaliśmy pokoju, wzieła go Saksonia płacąc Kolonii 12 dukatów.
Jednak była to ostatnia wojna, w której miała ona przywództwo. Dzięki moim sukcesom militarnym i dyplomatycznym zostałem wybrany przywódcą sojuszu.
Geldria, z która od początku nie miałem dobrych stosunków, poznała w końcu moją siłę. 10 tysięcy moich żołnierzy wzmocnione z tyłu 30 tysiącami Saksończyków rozprawiły się z najeźdźcami.
Pokój mógł być tylko jeden : Geldria zostaje moim wasalem, oddaje mi prowincję Zwolle oraz wypłaca odszkodowanie naszemu sojusz w wysokości 100 dukatów.




PS pierwszy odcinek, pierwszy aar, nie mam talentu do pisania ( z polskiego mam 2) :ble: ale uznałem, że fajnie jest napisać sobie "historyje" zamiast ciągle pusto grać. Proszę o komentarze, czy mam kontynuować na aara eufi czy lepiej pisać dla siebie w notatniku, mówcie co byście chcieli zmienić, a ja postaram się aby tak było

 

Odcinek II : "Wielka wojna" i jej konsekwencje​

Jurgen von Furlich- doradca do spraw finansowych

3 września 1355 roku
Pierwsza wielka wojna. Czechy kilka miesięcy wcześniej anektując pokojowo Śląsk stały się poteżnym państwem, który dążył do podbicia całych Niemiec.
Właśnie 3 września wypowiedzieli oni wojne Związkowi Północnemu- tak nazywał się sojusz 3 państw : Brandenburgii, Bremy i Norwegii. Czwarte z nich Maklemburgia postanowiło nie dołączać się do wojny.

Od razu wykorzystałem moment i zaprosiłem ich do sojuszu.

​

Saksonia nie chcąc czekać na rozbiór Brandenburgii również wypowiedziała im wojnę. Była to próba dla naszych nowych sojuszników Geldrii i Maklemburgii.

​

Księstwo Kleve, które żyło w strachu od czasu ostatniej wojny ze mną, chciało wykorzystać sytuację i rozbroić moje państwo, a przy tym zdobyć nową ulepszoną recepturę naszej wunderbar wurst. Do wojny dołączyło się również Berg oraz Kolonia.

​

Sytuacja zrobiła się dość ciężka.
Jednak to nie wszystko. Książę Maklemburgii, Oberhausen, oddał swoją dwunastoletnią córkę bratowi kuzyna siostry Valdemara IV, który ówcześnie rządził w Danii.
Ten jednak zakochał się w w pewnej piędziesięcioletniej Polce, córce kowala, a na dowód swojej miłości zabił córkę Oberhausena.
Książę Maklemburgii nie mógł tak tego zostawić, będąc w niesamowitej furii wypowiedział wojnę Danii. Jednak zapomniał, że jest ona w sojuszu z Zakonem Krzyżackim i z Polską.

​

W wyniku czego powstała I Wielka Wojna.

​

2 Stycznia 1356 roku
to ciężka data dla historii naszego narodu. Odszedł wyśmienity polityk, dowódca i przyjaciel, Książę Ludwig II von Hessen.
Odebrał sobie życie strzelając z pistoletu w głowę. Mówi się, że nie chciał zginąć z rąk wroga, który jest już pod murami naszej stolicy. Tron przejmie kuzyn Ludwiga II, Adolf von der Marck !

rozmowa Ernesta von Gustava z Adolfem von der Marckiem.

Sytuacja na froncie ciągle się pogarszała. Czechy wzięły pokój ze Związkiem Północnym żądając jedynie 12 dukatów.
Ks. Kleve zdobyło moją stolicę. Od północy ciągle napierała Dania, która zdobyła już Holsztyn i Luneberg.
Powiadomiłem sojuszników, aby przybyli do Drezna w celu ustalenia wspólnej taktyki.

Zjazd w Dreznie 16 czerwca 1358 roku
Oprócz mnie przybyło 3 sojuszników, Rudolf II z Saksonii, Oberhausen z Maklemburgii oraz William II z Hannoweru.

Ja ze swojej misji wywiązałem się wzorowo, po wielu bitwach udało mi się zdobyć Bremę i włączyć ją do swojego księstwa.
Taktyka szybko przyniosła efekt, udało się również podpisać pokój z Kolonią i jej sojusznikami płacąc odszkodowanie w wysokości 8 dukatów.




Niestety Duńczycy złapali księcia Oberhausena, który pod groźbą ścięcia głowy, oddał Danii dwie prowincję, a Brandenburgia wzięła trzecią, ostatnią. W nasze zwycięstwo wątpił również Rudolf II, który podpisał pokój ze Związkiem Północnym, Polską, Danią i Zakonem Krzyżackim, płacąc symboliczne odszkodowanie. Jednak Dania czując, że są w stanie pokonać nasz sojusz atakowała dalej. Tym razem poszli na zachód, a nie jak wszyscy myśleliśmy na południe. Szybko zdobyli Zwolle i Odenburg, gdy wydawało się, że mogę skończyć podobnie jak Oberhausen z pomocą przyszła mi GELDRIA, która w końcu uzbierała pieniądze na armię. Rozwścieczeni Duńczycy przysłali posiłki i rozpoczęli obleganie Geldrii. Do tego na nasze ziemie wkroczyła Norwegia. William II, którego armia się zbuntowała, a ludność w kraju chciała spokoju, nie wytrzymał presji i podpisał pokój z Danią, Polską i z Zakonem Krzyżackim. W taki o to sposób zostałem sam na placu.
Byłem zmuszony wziąć 600 dukatów pożyczki. Zacząłem straszyć i grozić Norwegii i Danii swoim wojskiem (którego tak naprawdę nie miałem) i wielkim budżetem. Na szczęście kraje te uwierzyły w moją potęgę. Oprócz tego w Norwegii powstała Szwecja, a państwo duńskie było bardzo zdestabilizowane, ludzie coraz częściej wychodzili na ulice, aby pokazać swoje niezadowolenie. Dzięki tym wydarzeniom udało nam się podpisać pokój, zapłaciłem po 50 dukatów Norwegii i Danii. Ostatnią wojnę jaka mi została toczyłem wraz z Hannowerem przeciwko Brandenburgii. Jednak nie był to dla nas ciężki przeciwnik, bowiem znów te jakże ambitne państewko zostało zaatakowane przez Czechów.
W końcu mogłem usiąść spokojnie na tronie pooglądać gwiazdy i wypić kufel piwa. Jednak jak się okazało to nie był jeszcze koniec. Po raz kolejny walkę o kiełbasę rozpoczęło Ks Kleve. Poprosiłem swoich sojuszników o pomoc, o dziwo William II z Hannoweru zhańbił sojusz i dołączył się do wojny przeciwko mnie. Armia wroga liczyła ponad 100 tysięcy. Moja zaledwie 10 tysięcy do tego Saksonia znów mnie wystawiła podpisując pokój z Kolonią i płacąc im 69 dukatów. Byłem zmuszony oddać Bremen Księstwu Berg. Co gorsza moją fatalną sytuację wykorzystała również Brabancja wypowiadając mi wojnę. Szybko rozgromili moją armię i jedynym wyjściem z sytuacji było oddanie im Odenburga.

​

Księstwo Kleve poszło za ciosem i wypowiedziało mi kolejną wojnę. Nie miałem w niej nic do powiedzenia.
Odsetki od pożyczek były tak duże, że przekraczały mój dochód. Kraj był zniszczony i wykończony. Czego skutkiem było bankructwo oraz upadek rządu.



Po tylu przegranych wojnach i upadku państwa. Nowym monarchą został syn słabego polityka rewolucjonisty, Johann II Pothon von Pothenstein. Jego główną zaletą było lenistwo, dzięki czemu nasze państwo w końcu mogło zaznać odrobinę spokoju. Byliśmy zacofani w każdej technologii, inflacja wynosiła 23,8 %, a nasza reputacja była zszargana, wynosiła 9,3bb. Rozpoczęliśmy powolną odbudowę kraju. Staraliśmy się polepszyć stosunki z potężniejszymi państwami takimi jak Francja czy Anglia. Dołączyliśmy do nowego sojuszu, sojuszu naszych pogromców, w którym znajdowały się Kolonia, Kleve, Berg, Hannower i Strassburg. Teraz patrzymy inaczej na świat, bardziej realnie. Nasze decyzje będą bardziej przemyślane i będziemy przede wszystkim mierzyć siły na zamiary. TO JESZCZE NIE KONIEC PAŃSTWA MUNSTER

 

Odcinek III : "Nie wszystek umrę"

Po 10 latach spokoju znów zostaliśmy zmuszeni do walki. Oprócz Czech do walki przeciwko nam stanęli: Palatynat, Trier i Bademia. Co gorsza sojusz zhańbiło Księstwo Kleve, które dołączyło do wojny po stronie Czech. Mówi się, że nie mogli oni znieść nas w jednym sojuszu.
Wojna trwała bardzo krótko, obydwa sojusze dysponowały wielkimi armiami i żadna ze stron nie mogła uzyskać przewagi. Przez co zdecydowano się na pokój bez żadnych kontrybucji, jedynie Keve musiało zapłacić 72 dukaty za to, że zdradziło sojusz.



Brabancja, która po wojnie z Francją była bardzo wyniszczona została zaatakowana przez buntowników. Całe miasto było pomarańczowe od płomieni, kobiety były gwałcone, sklepy okradane, a politycy wieszani. Nie zastanawiając się za bardzo nad konsekwencjami wypowiedziałem im wojnę, aby odzyskać utracone wcześniej ziemie.



Do Brabancji dołączyła się również Anglia wraz z Kastylią i Hainaut. Rozpoczęcie wojny wywołało wielkie poruszenie w Europie. Sojusz saksoński, w skład którego wchodzą oprócz Saksonii, Dania, Szwecja i Zakon Krzyżacki, nie chciała zgodzić się na powiększenie księstwa i również wypowiedziała mi wojnę. Sojusznicy okazali się bardzo lojalni, tylko Berg odmówiło wojny.
Pisa, widząc co się dzieje wykorzystała sytuację, po zdobyciu Groningen próbowała dalej powiększać swe terytorium. Pech chciał, że próbowali to uczynić kosztem moich ziem.


Niedługo potem rząd brabancki upadł, dzięki czemu odzyskałem Oldenburg. Książę Berg widząc co się dzieje za granicami swego państwa, również ruszył na czele z 30 tysięczną armią na nasz niepokonany sojusz.



Musieliśmy szybko reagować, skupiliśmy się na małych państwach, które były najbliżej. Tak więc udało nam się wziąć pokój z Bergiem, który zapłacił nam 20 dukatów. Następnym celem była Pisa, osiągnęliśmy porozumienie, gdy wyłożyli na stól 52 dukaty. Jednak Dania nie zamierzała próżnować, wykorzystali ten czas na zawarcie pokoju z Hannowerem, od którego wzięli Lubeck, a ich 80 tysięczna armia "zalała" nasze ziemie. W tej sytuacji mógł nas uratować jedynie cud.
Niestety Duńczycy najpierw rozprawili się z Ks Kleve włączając je do swojego królestwa, później zabrali Minden Kolonii. Mojego państwa nie zdołali podbić, jedynie zdążyli zająć mi stolicę. gdyż uprzedziła ich armia z Hainaut.
Bez mojej wiedzy został podpisany z nimi pokój, na mocy którego straciłem dwie prowincję. Dania okupując moją ostatnią prowincję zdecydowała się włączyć Munster do swojego państwa...tak o to gra w 1427 roku dobiegła końca.

Choć stawiałem czoła wszystkim, prócz Francji
to już koniec mej ekspansji.
zawsze walczyłem z honorem
nawet gdy groziło to rozbiorem

Bitew stoczyłem wiele
Anglia, Kastylia, Norwegia inne c,wele
nikt nie dorówna mej armii od serca,
nikt nie pokona Niemca !

Kiełbasa była naszą świętością
naszą dumą i radością
niestety zabrano tradycyjnego wursta
a to gorszy grzech od cudzołóstwa

Adolf IV rzekł mi czasem
Europa jest wielkim kuta sem.
Dopiero dziś zrozumiałem te słowa
gdy w Kopenhadze zaraz zawiśnie ma głowa.

Cóż tu rzec moi uczniowie
nic nie rodzi się w mej ściętej głowie.
Życzę tylko powodzenia
aż do następnego odrodzenia.

Ost za omijanie autocenzora.
Maciej