Na pohybel cesarzom! - Kuomintang AAR

Na pohybel cesarzom! - Kuomintang AAR

Prolog

Korzenie Kuomintangu sięgają chwalebnych czasów Rewolucji Xinhai, która obaliła tą przeklętą dynastię Qing. Nowo utworzona Republika Chińska już na samym początku swego istnienia została osłabiona rebelią Tybetu i Mongolii. Nowe państwo nie było stabilne. Zwycięstwo Kuomintangu w 1913 r. przyniosło śmierć ojcowi partii - Song Jiaorenowi. W październiku prezydent Yuan Shikai nakazał rozwiązanie partii. Nowy przywódca partii - Sun Jat-sen - musiał uciekać do Japonii. Ostatnie lata życia Shikaia to wzrost wpływów Kuomintangu w południowych Chinach. Kraj powoli zaczął się rozpadać. W 1919 r. partia została odtworzona i w praktyce rządziła południowymi prowincjami państwa. Współpraca z ZSRR i KPCh wzmocniła Kuomintang i pozwoliła na rozszerzenie jego wpływów. Sukcesów partii nie powstrzymała śmierć Sun Jat-sena - nowy przywódca Czang Kaj-szek do końca 1928 r. podbił niemal całe Chiny. Rosnące napięcia w stosunkach z komunistami doprowadziły do zerwania współpracy. Wybuchła II Rewolucyjna Wojna Domowa.

Song Jiaoren


Czang Kaj-szek
​

Nowo utworzona Chińska Republika Rad sprawiała kłopoty Czangowi. Komuniści długo bronili się, kilkukrotnie odpierając ataki wojsk Kuomintangu. W 1934 r. komuniści musieli wycofać się z prowincji Jiangxi. Przez rok przebyli dwanaście tysięcy kilometrów docierając do prowincji Shaanxi. Długi Marsz przeżyła tylko połowa, w tym Mao Zedong, nowy przywódca Komunistycznej Partii Chin. Przez ten rok zrodziła się jego legenda...

Mao Zedong
​

18 września doszło do "incydentu mukdeńskiego", jak podli Japończycy nazwali sabotaż, który miał dać im pretekst do ataku na Chiny. Czang zajęty walkami z komunistami nie miał sił zdolnych do oparcia się najeźdźcy. Dopiero na początku 1932 r. chińska armia stawiła opór wrogom. Było już jednak za późno. 18 lutego 1932 r. Japończycy utworzyli na podbitych terenach marionetkowe Mandżukuo. Jego prezydentem został ostatni chiński cesarz - Puyi. W 1934 r. ten zdrajca został koronowany na cesarza.

Zdrajca Puyi
​

9 lutego 1937 r. Japonia znów uderzyła na Chiny. Rozpoczęła się wojna, która miała zmienić wszystko...

Precz z Japonią!
​

 

Na pohybel cesarzom! - Kuomintang AAR



Odcinek I - "Incydent" na moście Marco Polo
​

Po utworzeniu Mandżukuo Japończycy przystąpili do umacniania się w północnych Chinach. W 1933 anektowano prowincję Rehe. Dwa lata później, 9 czerwca 1935 r., pakt He-Umezu uprawomocnił okupację prowincji Hebei i Chachar, gdzie utworzono kolejną japońską marionetkę - Wschodnie Hebei pod kontrolą Autonomicznej Rady Wschodniego Hebei. Do 1937 r. Japończycy kontrolowali całe północne Chiny, a Pekin został otoczony z trzech stron. 9 lutego 1937 r. wojna się rozpoczęła...

Nad rzeką jest kamienny most tak piękny, że tylko kilka na całym świecie może się z nim równać...​

Na początku miesiąca na moście Marco Polo w południowej części Pekinu - Wanping - pojawili się japońscy żołnierze. Zażądali od Chińczyków prawa do wkroczenia do miasta, pod pozorem poszukiwań żołnierza, który zdezerterował. Różne są hipotezy na temat wydarzeń tamtych dni. Japończycy twierdzą, że był to czysty przypadek, a nawet sprawka Komunistycznej Partii Chin, która liczyła na wybuch wojny pomiędzy Chinami i Japonią, co miało wywołać upadek Kuomintangu. Tak naprawdę jednak Japończycy poszukiwali tylko pretekstu do ataku. Generał Song Zheyuan dał im ten pretekst, odrzucając żądania Japończyków.

Dzień później generał Matsui przesłał pułkownikowi Ji, jednemu z podwładnych generała Songa, ultimatum, w którym zagroził, że jeśli Chińczycy nie spełnią żądań to zostaną zaatakowani. Nie czekająć na odpowiedź Chińczyków rozpoczęto ostrzał artyleryjski. O świcie na most uderzyły wojska japońskie wspierane przez broń pancerną. Pomimo bohaterskiej obrony tysiąca Chińczyków, Japończykom udało się sforsować most. Jednak nadejście głównych sił Kuomintangu zmusiło wroga do wycofania się i podjęcia negocjacji.

Walki o most
​

14 lutego chińscy dowódcy debatowali nad dalszą strategią. Generał Qin i jego XXIX Armia zamierzały utrzymać most za wszelką cenę. Generał Zhang z kolei był zwolennikiem negocjacji z Japończykami. W tej sytuacji został wysłany do Tianjinu by spotkać się z japońskimi dowódcami. Zhang był zachwycony ciepłym przyjęciem, jednak generał Song był pewny, że Japończycy chcą tylko zyskać na czasie. XXIX Armia była słaba, a swe zwycięstwo zawdzięczała wyłącznie przewadze liczebnej. Japończycy postawili Zhangowi następujące warunki:

• Kuomintang zlikwiduje wszystkie antyjapońskie organizacje w Pekinie i Tianjinie;
• Kuomintang weźmie na siebie odpowiedzialność za incydent;
• Generał Song Zheyuan przeprosi Japończyków.

Pierwsze dwa punkty zostały przyjęte, natomiast odnośnie trzeciego Zhang nie mógł zdecydować za Songa. Generał postanowił wrócić do Pekinu, ale wówczas Japończycy po raz kolejny uderzyli na Pekin.

Po trzech dniach ciężkich walk Japończykom ponownie udało się zająć most i Wanping. Generał Song mianował na swoje miejsce generała Zhanga, który został burmistrzem Pekinu. Dzięki temu Qin i Song mogli wycofać się i odtworzyć XXIX Armię. 19 lutego Pekin i Tianjin zostały zajęte przez wojska japońskie. Nizina Chińska stała się teatrem ciężkich walk...

Do boju Chińczycy!
​

 

Na pohybel cesarzom! - Kuomintang AAR
​

Odcinek II - Nie jesteśmy sami!
​

Atak Japonii na Chiny wywołał na arenie międzynarodowej falę wrogości wobec Cesarstwa. Związek Radziecki nałożył na Japonię embargo, natomiast Stany Zjednoczone, Wielka Brytania i Francja ograniczyły wymianę handlową i wprowadziły zakaz sprzedaży broni Japończykom. Marszałek Rzeszy Hermann Goering zapewnił natomiast ambasadora K'ung Hsiang-hsiego o poparciu Niemiec. Zmotywowany Czang Kaj-szek gromadził już wokół Nankinu wielką armię, która miała odeprzeć japoński najazd.

Hitler i Goering już dyskutują o pomocy dla Chin
​

Pierwszy z pomocą pośpieszył Związek Radziecki. W ramach Operacji Zet do Chin wysłano ponad 200 samolotów, 76mm dział p-lot, czołgów T-26 i tysiące ton sprzętu i zaopatrzenia. Do Nankinu wysłano radzieckich instruktorów. Wsparcie otrzymała także Komunistyczna Partia Chin, a ludowy komisarz spraw zagranicznych ZSRR Maksim Litwinow doprowadził do sojuszu między Mao Zedongiem i Czang Kaj-szekiem. Podpisano także trójstronny pakt o nieagresji i wzajemnej pomocy przeciwko Japonii. Dzięki działaniom ZSRR do wojny po stronie Chin przyłączyli się także warlordowie z Sinkiangu.

Wczoraj wrogowie - dziś przyjaciele. Operacja Zet w pełni.
​

Kolejnym państwem, które udzieliło pomocy Chinom były Stany Zjednoczone. Kongres przegłosował tzw. Pitman Act, który pozwalał na wymianę chińskiego srebra na amerykańskie złoto. Dzięki temu Chiny miały za co kupować zapasy i sprzęt wojskowy. Amerykanie również wysłali instruktorów na czele z majorem Claire Chennaultem i attache wojskowym generałem Josephem Stilwellem.

Illegitimi non carborundum
​

Wielka Brytania z kolei ogłosiła rozpoczęcie budowy Drogi Birmańskiej. Dzięki niej możliwe stałoby się zaopatrywanie wojsk chińskich poprzez brytyjskie kolonie w południowej Azji. Amerykański i brytyjski sprzęt docierał drogą morską do Rangunu, następnie był transportowany do Lashio, gdzie zaczynała się Droga Birmańska. Brytyjczycy rozpoczęli także transport drogą lotniczą.

Stosunki niemiecko-japońskie mocno pogorszyły się po niezbyt fortunnej wypowiedzi Marszałka Rzeszy Hermanna Goeringa, który przyrównał Japończyków do Włochów z okresu I Wojny Światowej, czyniąc aluzję do włoskiej zdrady i zajęcia przez Japonię niemieckich kolonii na Pacyfiku. Niemiecka dyplomacja musiała pogodzić się z utratą japońskiego sojusznika. Stworzyło to warunki do udzielenia dużego wsparcia Chinom. Na Daleki Wschód wysłano pułk lotniczy Chinesischer Drache i trzy dywizje lekkiej piechoty, które utworzyły Ost Asien Korp. Niemcy zaproponowali nawet akces do Paktu Antykominternowskiego w przypadku zerwania sojuszu przez Japonię, ale Czang Kaj-szek mając na uwadze stosunki z ZSRR odmówił. Sowieci jednak widząc współpracę Kuomintangu z Rzeszą ograniczyli pomoc dla Chin, większość wsparcia kierując do Mao Zedonga.

Symbol niemiecko-chińskiego porozumienia
​

Sytuacja na froncie nie przedstawiała się najlepiej pomimo zagranicznej pomocy. Japończykom udało się rozbić resztki XXIX Armii i zająć wschodnią część prowincji Shanxi. Chińczycy z trudem utrzymywali linię frontu, a posiłki były jeszcze bardzo daleko...

Linia frontu 19 marca 1937 r.


Bitwa o Anyang
​

 

Na pohybel cesarzom! - Kuomintang AAR
​

Odcinek III - Kontrolowany odwrót
​

Pod koniec marca Japończycy rozpoczęli ofensywę przy granicy z Mongolią. Armia generała He Yingqina stawiła twardy opór w prowincji Huhehaote. Walki o miasto trwały przez ponad trzy tygodnie, aż do połowy kwietnia. Chińczycy z trudem odpierali kolejne ataki wroga, ale ostatecznie wrota do pustyni Gobi pozostały zamknięte dla Cesarstwa. Obie strony okopały się i pozostawały w bezruchu przez kolejne miesiące. W prasie chińskiej coraz częściej pojawiała się parafraza słynnego sloganu z I Wojny Światowej - Na północy bez zmian.

Walki o Huhehaote
​

Skupienie sił chińskich na północy umożliwiło Japończykom wdarcie się na Nizinę Północnochińską. Najeźdźcy po zdobyciu Pekinu zajęli kolejno Kalgan (25 lutego), Baoding (1 marca), Shijiazhuang (11 marca), a 17 marca dotarli do brzegów Huang He w pobliżu miasta Yucheng. Podczas ofensywy kwietniowej po ciężkich walkach padły także Handan (2 kwietnia) i Anyang (7 kwietnia). Bohaterska obrona Chińczyków zdała się na nic - Japonia przygotowywała się do przekroczenia Huang He, a niemal cała prowincja Shanxi wpadła w ręce wroga.

Kwietniowa ofensywa Japończyków
​

Japońska ofensywa postępowała błyskawicznie. 9 kwietnia padła stolica Shanxi - Taiyuan. Rzeź mieszkańców zdobytego miasta wywołała falę oburzenia na arenie międzynarodowej, a w samych Chinach wzmocniła opór obrońców. Był to jednak zaledwie przedsmak tego co czekało Chiny... Japończykom udało się także przełamać chińską obronę na południowym brzegu Huang He i przekroczyć rzekę w okolicy miasta Jinan 11 kwietnia. Sytuacja Chińczyków nie przedstawiała się najlepiej. Udało im się co prawda zatrzymać Japończyków na północy i utrzymać wybrzuszenie frontu w okolicy Datongu, ale na południu było o wiele gorzej. Utworzenie przez cesarskie wojska przyczółków za Huang He groziło odcięciem Półwyspu Szantuńskiego, natomiast upadek Taiyuanu spychał Chińczyków coraz bliżej reduty komunistów - prowincji Yan'an.

Sytuacja na froncie w połowie kwietnia
​

W drugiej połowie kwietnia wreszcie Japończycy skorzystali ze swojej najpotężniejszej broni - Cesarskiej Marynarki Wojennej, Nippon Kaigun. 22 kwietnia japońscy żołnierze piechoty morskiej zdesantowali się na niebronionym południowym wybrzeżu Chin. 22 kwietnia padło lotnisko w Fuzhou, a trzy dni później rozszerzyli przyczółek o miasto Xiamen. 27 kwietnia kolejny desant wylądował w największym porcie południowych Chin i ważnym ośrodku przemysłowym - Guanghzou.

Desant Japończyków
​

Sytuacja na froncie po pierwszych trzech-czterech miesiącach walk mogła wskazywać na początek wojny na wyniszczenie. Obie strony okopały się, coraz rzadziej dochodziło do większych starć na lądzie. Jedynie japońskie lotnictwo korzystało z całkowitej przewagi w powietrzu i bombardowała chińskie zaplecze. Na południu Chin niewielkie japońskie siły zajmowały coraz większe połacie terytoriów, chociaż zaczęły im doskwierać problemy z zaopatrzeniem. Z zachodnich Chin ściągano coraz więcej dywizji Sinkiangu i Xibei by powstrzymały Japończyków na południu. Sam Czang rozpoczął przygotowania do ofensywy, która miała rozstrzygnąć wojnę...

 

Na pohybel cesarzom! - Kuomintang AAR



Odcinek IV - Sondowanie wroga
​

Wydarzenia z początku czerwca zachwiały wszelkimi planami chińskich dowódców. Od pierwszego dnia miesiąca Japończycy wstrzymali wszelkie atak, zaprzestali też bombardowań. Czang Kaj-szek był w szoku, do czasu gdy 2 czerwca otrzymał od Japończyków propozycję zawarcia pokoju. Propozycja ta była jednak jedną z najbardziej zuchwałych w historii. Pomimo że Chińczycy z trudem bo z trudem, ale jednak odpierali ataki cesarskich wojsk i trzymali się wcale nieźle, to Japonia zażądała przekazania całych północnych Chin, z uwzględnieniem prowincji Shanxi, dla Mandżukuo. Oprócz tego Nippon Kaigun miał przejąć wszystkie bazy morskie Chińczyków, a cesarskie lotnictwo miało mieć prawo do korzystania z lotnisk Republiki. Nie był to jednak koniec irracjonalnych żądań Japończyków. Chcieli oni także wprowadzenia swoich zaufanych ludzi do rządu w Nankinie, co równałoby się ze zmarionetkowaniem Chin. Czang Kaj-szek bez zastanowienia odrzucił japońskie żądania, chociaż w gronie chińskich przywódców już odzywały się głosy nawołujące do negocjacji z Cesarstwem. Nieformalnym przywódcą tej frakcji został były wróg Czanga - Wang Jingwei.

Zuchwała propozycja Japończyków
​

Odmowa Czang Kaj-szeka miało dla Chin tragiczne skutki. Jeszcze tego samego dnia Japończycy rozpoczęli zmasowaną ofensywę, która w błyskawicznym tempie załamała chińską obronę. Pierwszym celem wrogiego ataku było odcięcie Półwyspu Szantuńskiego. 4 czerwca padł Weifang, a japońskie wojska od razu zaatakowały port w Qingdao, spychając Chińczyków na cypel i odcinając ich 7 czerwca. Czang wydał rozkaz obrony w okrążeniu do przedostatniego naboju. Drugi punkt ciężkości japońskiej ofensywy był skierowany nieco bardziej na zachód. Mianowicie zamierzali oni zająć cały północny brzeg Huang He, aż po redutę komunistów. 5 czerwca Japończycy wkroczyli do Changzi, 9 czerwca zajęli Xinxiang, a 11 czerwca osiągnęli cel ofensywy, przy okazji odcinając Chińczyków na południe od Datongu i zmuszając ich do wycofania się na terytoria KPCh. Sam przyczółek w Datongu również został utracony. Nowa linia obrony na południowym brzegu Huang He praktycznie nie istniała, jedynymi punktami silniejszego oporu Chińczyków były wybrzuszenia frontu w Heze i Zaozhuangu. Przełamanie Chińczyków na północnym brzegu Żółtej Rzeki i zepchnięcie ich do reduty Mao Zedonga umożliwiło Japonii wdarcie się w lukę chińskiej obrony w prowincjach Tongguan i Luoyang.

Czerwcowa ofensywa Japończyków
​

Kolejne miesiące były pasmem zwycięstw Japończyków w północnych Chinach. Z początkiem lipca zlikwidowali resztki oddziałów chińskich na Półwyspie Szantuńskim, zajęli także jego południową podstawę czyli Zaozhuang. Uderzenie na Kaifeng groziło odcięciem Chińczyków pod Heze, jednak Czang Kaj-szek zabronił wycofywania się obrońcom miasta. 17 lipca wraz z upadkiem Xuzhou zamknął się kocioł wokół dwóch chińskich dywizji piechoty. Obrona w okrążeniu trwała do końca miesiąca. Ruszyła także ofensywa na miasto Xi'an, które padło 28 lipca. Dalsze ruchy Japończyków blokowała coraz aktywniejsza Chińska Robotniczo-Chłopska Armia Czerwona wyposażona w najnowocześniejszy radziecki sprzęt. Nie powiodła się także kolejna ofensywa Japończyków na pustynię Gobi.

Bezskuteczne prośby o pomoc...
​

Na południu ściągnięte z Sinkiangu i Xibei dywizje wyparły japońskie siły na ich startowe pozycje. Rozbudowa Drogi Birmańskiej szła w najlepsze i coraz więcej zaopatrzenia trafiało do Chińczyków. Szerokim strumieniem popłynęła także pomoc od Francuzów. Desant na południu Chin mocno wystraszył Francję, która obawiała się o swoje posiadłości w Indochinach. Podobnie jak ich brytyjski sojusznik uznali, że wiązanie głównych sił Cesarstwa w Chinach najlepiej zabezpieczy ich kolonie na Pacyfiku i Dalekim Wschodzie.

​

Druga połowa roku to powolna ofensywa Japończyków na południe. Do końca sierpnia zajęli Fuyang i Suzhou - główne pozycje do ataku na północne brzegi Jangcy. Próba sforsowania chińskich pozycji w rejonie Yanchengu na początku września nie powiodła się. Wobec silnej obrony Chińczyków na północ od Jangcy, siły cesarskie uderzyły na zachodnie skrzydło wojsk Czanga w prowincji Nanyang. Dzięki temu Japończykom udało wypchnąć wroga z jego pozycji, a do końca roku Chińczycy mogli się już tylko wycofywać na południowy brzeg Jangcy. Na zachodzie problemy z zaopatrzeniem i zdecydowana postawa komunistycznych wojsk skutecznie uziemiły Japończyków. Na południu natomiast wróg nie dysponował wystarczającymi siłami by znów rozwinąć ofensywę, ale również Chińczycy nie byli w stanie zadać ostatecznego ciosu przeciwnikowi.

Walki trwają
​

 

Na pohybel cesarzom! - Kuomintang AAR



Odcinek V - Zmiana priorytetów
​

Pierwszy rok wojny chińsko-japońskiej nie przyniósł znaczących rozstrzygnięć. Choć Cesarstwu udało się opanować północne Chiny to daleko im było jeszcze do zwycięstwa. Pogłębiające się problemy logistyczne, przewaga liczebna żołnierzy Czanga i coraz silniejsze wojska komunistów stawiały Japończyków w patowej sytuacji. Jedynym sukcesem osiągniętym w pierwszych czterech miesiącach 1938 roku było dotarcie do północnych brzegów Jangcy. Chińczycy z trudem utrzymywali tą linię, broniąc się praktycznie na przedpolu swojej stolicy. I gdy wydawało się, że Japonia przystąpi do ofensywy, która miała ostatecznie złamać Chiny, cesarscy dowódcy popełnili błąd, za który przyszło im drogo zapłacić.

Stosunki radziecko-japońskie od zawsze były napięte. Po wybuchu wojny w Azji Sowieci wsparli Chińczyków. Właśnie ta pomoc umożliwiła komunistom stawienie tak silnego oporu. Japończycy uznali, że najsilniejszym przeciwnikiem jest Mao Zedong, a nie Czang Kaj-szek. Zdecydowali, że ważniejsze jest pokonanie komunistów i odcięcie ich od radzieckiej pomocy. Zamiast dobić siły Czanga i zdobyć stolicę przerzucili wojska na północ. Japończycy zaczęli prowokować zbrojny konflikt ze Związkiem Radzieckim. Sami Sowieci również dążyli do wojny chcąc bardziej pomóc Chinom i zademonstrować potęgę Armii Czerwonej, w której siłę wątpiono po wielkich czystkach. Seria incydentów granicznych doprowadziła do otwartych walk pomiędzy RKKA a Armią Kwantuńską. Dowódca sił radzieckich, marszałek Wasilij Blücher był przeciwny użyciu słabo zorganizowanych i nie przygotowanych wojsk radzieckich, jednak rozkazy z Moskwy pozostały niezmienione. 13 kwietnia trzydzieści tysięcy krasnoarmiejców przekroczyło granicę z Mandżukuo w rejonie jeziora Chasan. Japończycy dysponowali tu tylko 19 Dywizją Piechoty, pozbawioną ciężkiego sprzętu. Użycie czołgów w tym trudnym terenie nie było dobrym pomysłem - Japończycy łatwo dawali sobie z nimi radę używając butelek z benzyną. Walki trwające do końca miesiąca przyniosły Sowietom ciężkie straty, zupełnie nieproporcjonalne do japońskich. W końcu Stalin zgodził się na rozpoczęcie negocjacji pokojowych. 11 maja podpisano zawieszenie broni, a marszałka Blüchera zdymisjonowano i aresztowano. Związek Radziecki nie ograniczył jednak wsparcia dla KPCh. Japończycy natomiast uznali, że ZSRR jest w tym rejonie niewielkim zagrożeniem. Miało to się na nich zemścić już rok później.

"Incydenty" nad jeziorem Chasan
​

Uderzenie Japończyków na twierdzę komunistów przyniosło częściowy sukces. Co prawda udało się przełamać ich obronę pod Xianyang, jednak ogromne straty jakie poniosła cesarska armia podczas szturmowania górskich umocnień odebrały jej zdolności ofensywne na długi czas i zmusiły do wycofania się na pozycje startowe. Mao Zedong doskonale wykorzystał ten sukces nie tylko odbijając część zdobytych przez Japonię terytoriów. Po odparciu wroga nadał przez radio orędzie do Chińczyków, w którym nawoływał do rozpoczęcia nieograniczonej wojny partyzanckiej na całym okupowanym przez najeźdźcę terenie. Chińczycy natychmiast zaczęli organizować bojówki i przystąpili do, często spontanicznych, akcji sabotażowych. Czang Kaj-szek tracił swoją popularność w północnych Chinach na rzecz Mao, który już zaczął tworzyć zalążki podziemnego rządu na okupowanych terenach.

Sukcesy Mao
​

Kolejne miesiące były okresem drobnych utarczek na froncie, który nie zmienił się aż do jesieni. Dopiero wówczas Japończycy byli w stanie przystąpić do ofensywy na południu. 4 września Japończycy wkroczyli do Szanghaju, gdzie dokonali rzezi cywilów. Było to jednak tylko przedsmakiem tego, co stało się po upadku Nankinu. Japończycy po zdobyciu chińskiej stolicy obrabowali ją i jej mieszkańców ze wszystkiego co przejawiało jakąś wartość. Mnożyły się gwałty i morderstwa. Pijani żołnierze siali terror w całym mieście. Japońskie samoloty przez pomyłkę zaatakowały amerykański okręt USS Panay. Horror trwał do końca października. Szacuje się, że w Nankinie śmierć poniosło nawet czterysta tysięcy ludzi.

Japończycy wkraczają do Nankinu
​

Czang Kaj-szek był zmuszony uciec z Nankinu. Przeniósł swoją siedzibę do Chongqingu i stamtąd kontynuował walkę. Japończycy powoli posuwali się wzdłuż wybrzeża Pacyfiku, jednak zbliżająca się zima i problemy logistyczne bardzo spowalniały ich marsz. By zwolnić choć część wojsk z obowiązku trzymania w ryzach Chińczyków utworzyli w Nankinie podległy sobie Rząd Narodowy z Wang Jingweiem na czele. Jingwei po upadku Nankinu nie wycofał się razem z Czang Kaj-szekiem, ale pozostał w mieście i zgodził się na współpracę z Japonią. Od początku próbował przeciągnąć Chińczyków na swoją stronę, ale zbrodnie dokonywane przez japońskich żołnierzy skutecznie mu to uniemożliwiały. Trzy chińskie państwa rozpoczęły walkę o poparcie najliczniejszego narodu świata.

 

Na pohybel cesarzom! - Kuomintang AAR



Odcinek VI - Ogień wojny ogarnia świat
​

Kolejne miesiące 1939 roku zwiastowały coraz szybciej zbliżającą się burzę. Złamanie Traktatu Monachijskiego, aneksja Czech, "niepodległość" Słowacji, zajęcie Kłajpedy. Na politykę "pokojowych podbojów" prowadzoną przez Niemcy coraz bardziej stanowczo zaczęli reagować Alianci. Gwarancje dla Polski miały zniechęcić Hitlera do zajęcia Gdańska. Jednak przebłysk odwagi i geniuszu Ribbentropa doprowadził do zawiązania tymczasowego sojuszu ze Związkiem Radzieckim. Ideologiczni wrogowie stali się partyjnymi towarzyszami. Osamotniona Polska, będąca otoczona przez dwa mocarstwa nie miała szans na zwycięstwo. 5 września 1939 r. wybuchła II Wojna Światowa. Opór Polaków należy ocenić wysoko - zostali pokonani dopiero na początku grudnia. Przez trzy miesiące walczyli z dwoma przeważającymi wrogami, mimo to odnosząc kilka lokalnych sukcesów jak choćby zajęcie Słowacji. Jednak IV rozbiór Polski stał się faktem. Przerażeni potęgą "nieświętego przymierza" Alianci nie zrobili nic żeby pomóc Polsce.

​

Wybuch wojny zmusił Czang Kaj-szeka do opowiedzenia się po którejś ze stron. III Rzesza i ZSRR zdawały się obecnie rozdawać karty, jednak jak do tej pory to pomoc Aliantów była bardziej wymierna. Czang stanął przed trudnym wyborem, ale ostatecznie poparł Wielką Brytanię i Francję. Niemcy w rezultacie zajęcia przez Chiny wrogiej pozycji wobec Osi wycofały swoich doradców wojskowych oraz Ost Asien Korp do Związku Radzieckiego, skąd przetransportowano ich do Niemiec. W odpowiedzi na to Alianci i Stany Zjednoczone zwiększyły pomoc dla Chin. Nastąpiło także ocieplenie stosunków między Rzeszą a Japonią. Cesarstwo po przegranych walkach z Sowietami pod Chałchyn-goł podpisało ze Związkiem Radzieckim pakt o nieagresji i stopniowo unormowało kontakty z imperium Stalina.

Amerykańskie czołgi w Chinach
​

Na froncie od miesięcy trwał impas. Japonia nie była już w stanie przesunąć się dalej w głąb Azji, Chiny nie posiadały sił zdolnych do wypchnięcia najeźdźcy z powrotem na Wyspy Macierzyste. Komunistyczna partyzantka coraz śmielej zaczęła sobie poczynać w północnych prowincjach. Japończycy coraz częściej zaczęli z pożądaniem spoglądać na słabo bronione kolonie Aliantów. Upadek Francji, Beneluksu i Skandynawii w połowie 1940 r. stawiał Wielką Brytanię w bardzo trudnej sytuacji. Włączenie się Włochów do wojny i ich ofensywa w północnej Afryce zmusiły Brytyjczyków do ściągnięcia większości ich sił w ten rejon. Królewskie posiadłości zostały wystawione na atak Japończyków. Już latem 1940 r. Japończycy skorzystali ze "świetnej okazji" i zajęli francuskie Indochiny. Pomoc od Brytyjczyków coraz rzadziej docierała do Chin, w Stanach Zjednoczonych dochodziło do głosu lobby izolacjonistyczne. Japończycy zaczęli zagrażać Chinom od południa. Sytuacja Czang Kaj-szeka stała się bardzo trudna.

​

Pozycja Mao Zedonga zaczęła się umacniać. Zdobył on popularnośc w północnych Chinach kosztem stronnictwa Wang Jingweia. Coraz więcej Chińczyków miało partyjne legitymacje z czerwoną gwiazdą. Wpływy Komunistycznej Partii Chin zaczęły rozciągać się także na zachód - na Xibei i Sinkiang. Pomoc od Związku Radzieckiego płynęła coraz szerszym strumieniem. Dzięki temu Mao stał się najsilniejszym graczem w Chinach.

Wyczyszczone i zamknięte.
Pozdrawiam, N. ​