New Dawn of Rome – CK2 WTWSMS AAR

Witam wszystkich w moim drugim już aarze, który tym razem mam nadzieje zakończy się większym sukcesem niż poprzedni opowiadający o losach Egiptu. W aarze tym będę grał na modzie "When the World Stopped Making Sense" i zamierzam poprowadzić pozostałości zachodniego cesarstwa rzymskiego do ponownej chwały. Tak jak poprzednio chciałbym również prosić o wszelkie rady.
-------------------------------------------

New Dawn of Rome – CK2 WTWSMS AAR

Rozdział I

1233 I ery – 1 II ery
(480 – 485)


​

4 września 1229 roku I ery (476) gdy na tronie zachodniego cesarstwa rzymskiego z łaski Boga zasiadał małoletni Flawiusz Romulus zwany Augustulusem pod mury cesarskiej stolicy Rawenny przybył germański wódz i ariański heretyk Odoaker wraz z swą potężną armią i zmusił młodego pomazańca bożego do abdykacji samemu uzurpując władze i ogłaszając się królem Italii. Cały chrześcijański lud Zachodu widząc to uznał, że kres nastał wówczas zachodniego cesarstwa, jednakże niezmierzone są wyroki boskie i wkrótce objawić się miał wybraniec, którego przeznaczeniem miało być przywrócenie niezmierzonej cesarskiej chwały w imię Boga.

​

Wybranym przez Boga człowiekiem miał być Tytus Antoniusz, który przed wstąpieniem na cesarski tron piastował stanowisko legata ostatniego zachodniego legionu Legio I Italica. Tytuł imperatora zdobył on gdy w roku 1233 I ery (480) w wyniku udanego zamachu stanu pozbawił on Juliusza Neposa władzy nad Dalmacją będącą wówczas ostatnią rzymską prowincją na zachodzie.

​

Był Tytus Antoniusz tym kogo można by określić mianem człowieka niemal idealnego – albowiem był to człek wysokiego wzrostu, potężnej postury, ponad przeciętniej inteligencji, zwinności i anielskiego wręcz piękna. Mimo tego, że był człowiekiem o ogromnej pysze i ambicji, to posiadał również wiele cnót takich jak pracowitość, cierpliwość oraz odwaga, a także głęboka pobożność, która dla wielu mogła by być wzorem postępowania. Z woli Boga został obdarzonym również jednym z największych talentów strategicznych jakie można było spotkać w czasach końca I ery rzymskiej, a wśród swych legionistów był uważany za żywą legendę równą takim wodzom jak Juliusz Cezar, Oktawian August, Trajan czy Hadrian.

​

Pierwszą decyzją nowego cesarza po obaleniu Neposa było utworzenie Magna Consistorium (Wielki Konsystorz) mającego pełnić rolę rządu cesarstwa i organu doradczego imperatora. Składać się miał on z pięciu urzędników :

​

- Magister Officiorum – pełnił rolę rozjemcy w przypadku sporów w Imperium i zarządzał poselstwami.

​

- Magister Militum – był drugim po cesarzu najwyższym wodzem legionów Rzymu.

​

- Questor – zajmować miał się zarządzaniem cesarskim skarbcem i ustalaniem wysokości podatków i cła.

​

- Frumentarius– był nieoficjalnym członkiem Rady, który zajmować się miał działalnością cesarskiego wywiadu wewnątrz i na zewnątrz jego granic.

​

- Pontifex- był wybierany przez cesarza spośród podległych mu biskupów i miał doradzać władcy w sprawach wiary i kontaktów z Kościołem.

​

Cesarz przygotowując się do odzyskania należnej Rzymowi ziemi italskiej w wielkiej mądrości wysłał przed oblicze wschodniego cesarza Zenona swych posłańców w celu złożenia propozycji zawarcia zacieśnienia sojuszniczych więzów poprzesz akt małżeństwa między Tytusem a cesarską córką Heleną. Ślub odbył się 17 maja 1233 roku I ery w murach Wielkiego Pałacu Konstantynopolitańskiego, a zjechała się na niego tłumnie cała arystokracja z całego cesarstwa wschodniego i z terenów lojalnych władzy Tytusa Antoniusza. ​

​

Ledwie kilka dni po zawarciu małżeństwa po Dalmacji rozeszła się radosna jakże wieść, że w Annonarii w północnej Italii wybuchł skierowany przeciw tyrańskim rządom Odoakera bunt pod przywództwem rzymskiego arystokraty Honoriusza z Kanefro. Rozpoczęto wówczas zbieranie funduszy na przeprowadzenie kampanii wojennej i zaledwie dwa lata później Imperator Tytus uznał, że nadszedł czas aby zakończyć rządy Germanów w Italii i wysłał do Rawenny wiadomość dla uzurpatora Odoakera o wypowiedzeniu mu wojny o Rzym. Kiedy Odoaker toczył walki na północy z buntownikami, Tytus poprowadził sześć tysięcy żołnierzy Legio I Italica na południe i u boku wojsk swego teścia przekroczył cieśninę Otranto, a następnie ruszył w kierunku Rzymu.

​

Tereny wokół Rzymu były wówczas w władaniu rzymskiego senatu, który mimo swych powinności wobec ludu rzymskiego zdradziecko przysiągł wierność wobec Odoakera. Nie zwlekając Tytus przystąpił do oblężenia Wiecznego Miasta i pozostałych okolicznych miejscowości. Rzym pozostał jednakże niezdobyty przez całą wojnę, natomiast w ręce rzymskie trafiły miasta Ostia i Tusculum, które zdobyte zostały w wyniku szturmu połączonych armii zachodnio i wschodniorzymskich liczących razem szesnastu tysięcy mężczyzn.

​

W pewnym momencie jednak z nie wiadomych przyczyn armia wschodniorzymska opuściła Italie i powróciła do Grecji. Posiadając teraz do dyspozycji jedynie swój sześciotysięczny legion imperator postanowił odstąpić od oblężenia Rzymu i jak najszybciej podjął się zdobywania pozostałych terenów w centralnej Italii, żeby zabezpieczyć ją przed przybyciem germańskiej armii Odoakera. Ledwie półtora roku później większość tego regionu była już w rękach Rzymian.

​

Nie posiadający wystarczająco liczebnej armii by walczyć jednocześnie z buntownikami oraz z armią rzymską Odoaker zmuszony był do uznania swej klęski. Spotkali się więc 1 dnia czerwca germański król z cesarzem Tytusem w Rzymie i w wyniku negocjacji przewodzonych przez papieża uzgodnili, że przekazane zostaną cesarstwu zachodniorzymskiemu wszystkie terytoria będące w posiadaniu Germanina na południe od miast Rawenna, Mantua, Bolonia i Parma oraz zlikwidowany zostanie senat rzymski, którego wszyscy członkowie zostaną uznani zdrajcami Rzymu, oddani w ręce cesarza zachodniorzymskiego i skazani na sprawiedliwą karę śmierci przez zrzucenie z Skały Tarpejskiej.

​

​

Żeby uczcić przywrócenie władzy rzymskiej w Italii Tytus któremu lud rzymski nadał zaszczytny przydomek „Restitutor” („Odnowiciel”) rozkazał zorganizować jeszcze tego samego dnia w Rzymie triumf. Od tamtej pory 1 czerwca oficjalnie uznawany jest za początek II ery oraz obchodzony jest jako święto w całym rzymskim świecie. Do pełnego odzyskania potęgi przez Rzym musiało jednak jeszcze minąć wiele czasu i przelana zostać na polach bitew duża ilość rzymskiej krwi.​

​

 

To wprawdzie wina moda, a nie Twoja, ale późne Imperium Rzymskie nie używało już prostokątnych tarcz tylko owalnych (odnowione nawet zbytnio nie miało jak wrócić do "starej szkoły walki" bo po kolejnych "reformach" barbaryzujących armię pozapominano jak to się dawniej wojowało) zaś zamiast SPQR powinien być Chi Ro (☧).

 

Fajnie się czyta szkoda tylko ze bez mapki żadnej mapki.

 

Rozdział II

1 II ery – 6 II ery
(485 - 491)


​

Gdy zakończona została wojna i odzyskano Rzym cesarska żona Helena czym prędzej pośpieszyła na spotkanie ze swym mężem, który w tym czasie przebywał w Wiecznym Mieście. Wielka była radość cesarza gdy dowiedział się, że dwa lata wcześniej 1 lipca 1235 roku I ery (483) augusta poczęła mu syna, któremu na cześć swego męża dała na imię Tytus. Chłopiec ten miał wiele lat później zasiąść na tronie zachodniego cesarstwa i dokonać wielkich czynów.

​

A wielka była miłość jaką obdarzała siebie cesarska para, która wśród całego ludu zachodniego i wschodniego cesarstwa uchodziła za wzór miłości najpiękniejszej, gdyż tej której nie była wstanie przerwać nawet śmierć. Związek ten na przestrzeni lat stał się tematem wielu romantycznych poematów pisanych przez sławnych pisarzy Wschodu i Zachodu.

​

Wielkie zwycięstwo nad Odoakerem pozwoliło przywrócić nie tylko władzę cesarza w Rzymie, ale także podniosło autorytet jego władzy w oczach poddanych. Umożliwiło to imperatorowi Tytusowi na podjęcie zdecydowanych działań zmierzających do zwiększenia centralizacji władzy w imperium, która bardzo osłabła po wielu latach nieudolnych rządów jego poprzedników.

​

Po zdobyciu Rzymu przez Odoakera wielu chrześcijan straciło wiarę w przenajświętszy Kościół Powszechny i zaczęło szukać drogi do Chrystusa w heretyckich naukach fałszywych proroków. Procesu tego nie zatrzymała nawet odbudowa cesarskiej władzy w Italii. Z czasem zaczęły pojawiać się zbrojne bandy ludzi wyznających te heretyckie dogmaty, a których celem było obalenie Kościoła przy pomocy przemocy i zaprowadzenie nowego fałszywego ładu.

Pierwszą poważną taką bandę w Italii zebrał w 3 roku II ery (487) niejaki Gajusz będący duchownym niskiej rangi, który jak sam twierdził miał otrzymać natchnienie od samego Jezusa pod wpływem którego miał przyjąć poglądy fryzyjskiego heretyka Montana i podburzył prosty lud przeciw cesarstwu. Heretycy ci zostali jednak szybko pokonani, ale nie miał być to koniec podobnych wystąpień, które pojawiały się przez całe panowanie pierwszych cesarzy odnowionego cesarstwa na zachodzie.

​

W 3 roku II ery (487) do cesarskich uszu dotarły wieści, że Rawenna została zdobyta przez armie buntowników, którzy pokonali wojska Odoakera i zmusili go do uznania ich niezależności. Buntownicy ci utworzyli państwo, na którego czele stał niejaki Nerwa z Avellino zwany przez swych ludzi „Wyzwolicielem”, oraz który był znanym z tego, że wyznawał pogańskie ideały filozofii neoplatońskiej i był wrogiem świętej wiary chrześcijańskiej. W swej wielkiej mądrości cesarz Tytus uznał, że istnienie tego tworu jest obrazą dla Boga i wypowiedział poganom wojnę.

Wojna trwała zaledwie kilka miesięcy i zakończyła się wraz zdobyciem Rawenny i pokonaniem armii Nerwy w bitwie pod Bolonią. Mimo przewagi liczebnej pogan to zdecydowanie ustępowali oni rzymskiej armii pod względem zdyscyplinowania i wyszkolenia, co pozwoliło na odniesienie wspaniałego zwycięstwa i zmiażdżenie pod Bolonią połowy pogańskiej armii przy stracie zaledwie sześciuset legionistów.

​

Nie dane było jednak długo nacieszyć się ludowi rzymskiemu pokojem gdyż zaledwie rok później Nerwa, któremu nie rozsądnie pozwolono na utrzymanie się u władzy podniósł bunt. W pośpiechu zwołał cesarz swych wiernych żołnierzy do Rzymu i na ich czele zmuszony ponownie był pomaszerować na pogańskiego zdrajcę.

​

W trzech bitwach z buntownikami starły się siły rzymskie i wszystkie trzy dzięki łasce bożej zakończyły się ich zwycięstwem. Pierwsza z nich odbyła się pod Arezzo 10 czerwca, druga pod Florencją 28 września, a trzecia ostatnia pod murami Bentivoglio 5 grudnia, a wszystkie one wydarzyły się w roku 5 roku II ery (490). Wkrótce Rawenna ponownie otwarła swe bramy przed rzymskimi legionistami, a zdradziecki Nerva zakuty w kajdany trafił do cesarskich lochów gdzie zgodnie z cesarskim rozkazem miał przebywać dopóty, dopóki nie okaże skruchy za popełnione winy i nie wyprze się swych pogańskich poglądów.

​

Kolejna wojna wybuchła gdy z powodu starości i niedołężności 28 maja 5 roku II ery (490) przed boskie oblicze trafił heretyk Odoaker, a na tronie królestwa Italii zasiadł jego syn Thela będący człowiekiem równie tchórzliwym, co nielubianym przez swych poddanych. Wykorzystując tą wielce korzystną zmianę władzy cesarz Tytus zwołał swe wojska i ruszył na północ by odzyskać pozostałe tereny Annonarii dla cesarstwa.

Germanie zostali całkowicie zaskoczeni rzymskim atakiem i dość szybko utracili kontrolę nad przygranicznymi twierdzami m.in. Weroną, Patavium oraz Tarvisium. Do pierwszej i również jedynej bitwy tej wojny doszło pod murami Cremony znajdującej się wówczas pod oblężeniem przez siły germańskie. Na pomoc mieszkańcom miasta przybył wtedy cesarski legion pod przywództwem prefekta Dalmacji Marcusa Sylli, któremu cesarz przekazał dowodzenie nad wojskiem z powodu odniesionych ran w czasie powstania Nervy. Poprowadził on do boju ośmiotysięczny legion odnosząc wielkie zwycięstwo nad armią barbarzyńców, tracąc przy tym jedynie trzydziestu jeden ludzi.

​

Wieści o zniszczeniu Germanów pod Cremoną przez Sylle szybko rozeszły się po Italii. Tchórzliwy Thela gdy tylko dowiedział się o tym dnia 6 grudnia 6 roku II ery padł na kolana przed Marcusem Syllą, który otrzymał prawo do przyjęcia kapitulacji w imieniu cesarza. Na jej mocy Germanie utracili wszystkie terytoria po południowej stronie Alp, a imperium po raz pierwszy od 15 lat przejęło pełną kontrole nad Półwyspem Apenińskim.

Europa w roku 7 II ery (492)



​

 

Rozdział III

6 II ery – 20 II ery
(491 - 505)


​

Po długim okresie wojen lud rzymski mógł w końcu dzięki łasce Boga zaznać upragnionego przez wszystkich czasu pokoju. Był to czas gdy Rzymianie na nowo zasiedlali spustoszone przez germańskich barbarzyńców tereny oraz wracali do miast i wiosek Italii. Odrodziło się wówczas także rolnictwo oraz handel z innymi częściami świata, szczególnie z terenami na Wschodzie.

Był to także dobry czas dla cesarskiego rodu gdyż dnia 7 lutego 9 roku II ery (494) stało się wielce radosne wydarzenie jakim było przyjście na ten świat drugiego cesarskiego syna, któremu nadano imię Sewerus. Miał być on być tym, który w przyszłości wyrosnąć miał na wodza dorównującego, a według niektórych nawet przewyższającego talentem militarnym swego ojca.

​

Szczęście nie trwało jednak długo, gdyż ledwie dwa lata później 1 sierpnia 11 roku II ery (496) cały lud rzymski pogrążył się w wielkiej żałobie. Było tak gdyż w smutnym dniu tym odbył się pogrzeb ukochanej przez lud cesarzowej Heleny, którą w wieku 36 lat śmierć zabrała przed boskie oblicze z powodu ciężkiego zapalenia płuc, na które rady nie mieli nawet najlepsi lekarze sprowadzeni ze Wschodu. Pogrążony w wielkim smutku po stracie ukochanej małżonki Imperator Tytus przysiągł na jej pogrzebie przed Bogiem i wszystkimi tam obecnymi, że nie weźmie nigdy innej kobiety za żonę i pozostanie Helenie wierny aż do swej śmierci.

​

11 grudnia 12 roku II ery (497) heretycki cesarz Kodisa ogłosił bezbożny edykt nazwany Henotikonem („Aktem zjednoczenia”),w którym uznał on za nieważne postanowienia powszechnego soboru Chalcedońskiego i bezprawnie ekskomunikował wszystkich tych, którzy by głosili dogmaty na soborze tym zawarte. Wydarzenie to odbiło się wielkim echem w całym chrześcijańskim świecie i wywołało słuszny gniew Ojca Świętego Symplicjusza. Henotikon doprowadził do wybuchu konfliktu między Kościołem na Zachodzie i Kościołem na Wschodzie nazwanego przez potomnych schizmą akacjańską, która nazwana została tak od ówczesnego patriarchy Konstantynopola Akacjusza, który stanął wówczas po stronie cesarza Kodisy. W konflikcie tym w swej wielkiej mądrości cesarz Tytus postanowił o udzieleniu poparcia dla papiestwa.

​

Nieudolne rządy poprzedników cesarza Tytusa sprawiły, że nie tylko imperium straciło swój dawny blask, ale też jego stolica, w której wiele sławnych na cały rzymski świat cudów architektury popadło w ruinę. Jednym z takich cudów był Circus Maximus, którego odbudowę nakazał imperator rozpocząć w 9 roku II ery (494). Trwała ona długie cztery lata i dopiero 22 sierpnia 13 roku II ery (498) dane było uznać ją za zakończoną. Od tamtej pory regularnie organizowane są na nim ku uciesze ludu jedne z najwspanialszych wyścigów rydwanów, na które przybywa tłumnie ludność całego Wiecznego Miasta i jego okolic, która podzieliła się na zwolenników zespołu niebieskich i zwolenników zespołu zielonych.

​

Władza cesarzy na zachodzie na przestrzeni lat cały czas słabła, aż w pewnym momencie była na tyle słaba, że namiestnicy rządzili na nadanych im w zarząd ziemiach niczym królowie, a imperatorzy nic nie mogli na to dać rady. Taki stan rzeczy miał ulec zmianie kiedy w roku 15 II ery (500) odebrano władze jednemu z pomniejszych zarządców, który nakładał na mieszkańców swych ziem olbrzymie podatki, które jednak w większości trafiały do jego własnego skarbca. Nie mogąc tego zaakceptować Imperator oskarżył go o zdradę i wygnał wraz z całą rodziną poza granicę cesarstwa. Spotkało się to z protestem namiestników z Annonarii, na co cesarz zareagował zagrożeniem im wówczas, że jeśli nie zaprzestaną oni także zostaną uznani za zdrajców. Ostatecznie namiestnicy uznali wolę imperatora za co otrzymali gwarancję, że żaden z nich nie zostanie odwołany dopóty, dopóki będzie lojalnie wypełniał swe obowiązki wobec imperium i cesarza.

​

Dnia 1 lipca 14 roku II ery (499) pierworodny syn imperatora wkroczył w dorosły wiek i otrzymał przysługujący dziedzicowi cesarstwa tytuł cezara. Jako dorosły mężczyzna oraz następca cesarskiego tronu potrzebował on odpowiedniej dla niego małżonki. Za taką uznano jedną z wschodniorzymskich arystokratek o imieniu Fyllis Axuchos, która po swym ojcu odziedziczyła duże włości w okolicach Doryleum. Tytus i Fyllis zawarli przysięgę małżeńską pięć lat później w obecności samego papieża dnia 8 lutego 19 roku II ery (504) w Bazylice św. Piotra w Rzymie.

​

Wkrótce po ślubie cezara Tytusa całym cesarskim dworem miała zatrząść niesłychana wieść o tym, że 24 czerwca 19 roku II ery z pozamałżeńskiego związku między cesarską córką Caesaris i namiestnikiem Ligurii Severinusem miała narodzić się dziewczynka z nieprawego łoża, której nadano imię Galeria. Żeby uciszyć rozchodzące się na dworze plotki imperator postanowił o ukaraniu swej córki poprzesz oddzielenie jej od ukochanego i wydanie jej za mąż za cesarza Wschodu Kodisa, co miało również na celu polepszenie stosunków ze Wschodem nadszarpniętych przez ogłoszenie przez Kodisa heretyckiego Henotikonu.

​

Wyczerpany ciągłymi dworskimi intrygami i władaniem swym imperium cesarz Tytus w roku 20 II ery (505) zdecydował o wybraniu się w podróż po ziemiach, które do niego należały. Odwiedził wówczas wiele wiosek i miast Italii, a także gościł w posiadłościach możnych i biskupów. Podczas swej wyprawy cesarzowi miało przydarzyć się wiele rzeczy takich jak m.in. spotkanie pewnego młodego dowódcy straży, który miał przykuć cesarską uwagę swym talentem do militarnych spraw, a także szczodre wspomożenie pieniędzmi odbudowy jednego z posterunków przy trakcie kupieckim.

​

​

 

Rozdział IV

20 II ery – 35 II ery
(505 - 520)​

Nic nigdy nie trwa wiecznie i tak wkrótce po powrocie cesarza z wyprawy po imperium końca dobiegł piętnastoletni czas pokoju, a na nowo rozpoczął się czas miecza i topora. Tym razem cesarz jako cel wojny ogłosił odzyskanie z rąk barbarzyńskich Wandalów wysp Italskich: Sycylii, Korsyki, Sardynii i Malty. Imperium w wojnie tej, która przez przyszłe pokolenia miała zostać nazwana Wojną Sycylijską musiało stanąć nie tylko naprzeciw potędze barbarzyńskiego i heretyckiego królestwa Wandalów, ale także przeciwko sprzymierzonym z nim królestwom Burgundów i Ostrogotów oraz galo-rzymskiemu królestwu Północnej Galii (Soissons).

​

Cesarz osobiście poprowadził na te wojnę armię liczącą łącznie 13 tysięcy legionistów co stanowiło wówczas największą od czasu Upadku Rzymu siłę zebraną przez zachodnie cesarstwo. W czasie wojny sycylijskiej działania wojenne były prowadzone głównie na terenie Sycylii, gdzie odbyły się także trzy wielkie bitwy tej wojny.

ako pierwsza odbyła się w grudniu 21 roku II ery (506) zwycięska dla Rzymu wielka bitwa pod Agrigentum, w której dzielni i waleczni rzymscy żołnierze starli się z 10 tysiącami Wandalów. Rok później w marcu doszło do bitwy u podnóża góry Jato w pobliżu wioski nazywanej Letas gdzie legioniści pokonali 4 tysięczną armie pod przywództwem – wywodzącego się z ludu Alanów . Barbarzyńcy nie zamierzali jednak mimo zadanych im klęsk ukorzyć się przed imperatorem i ponownie zebrali potężną armię, którą jednak nieustraszeni Rzymianie zdołali i tym razem pokonać w bitwie pod Triocalą ponosząc jednak o wiele większe straty w porównaniu z pozostałymi dwoma bataliami.



Po zdobyciu miasta Drepanum będącego jedynym bastionem Wandalów na Sycylii cesarz przerzucił swe wojska z wyspy na kontynent afrykański. Niedługo po desancie rzymskich legionistów rozpoczęto oblężenie stolicy barbarzyńskiego królestwa czyli Kartaginy. Cesarz poprowadził udany szturm na kartagińskie mury, a następnie wyparł oddziały Wandalów z jednej z dzielnic miasta. Kiedy król barbarzyńców usłyszał o upadku swej stolicy postanowił w kwietniu 23 roku II ery (508) uznać swoją klęskę mimo tego, że znajdował się wówczas zaledwie kilka dni drogi od Rzymu z 5 tysiącami wojowników. Po powrocie do Rzymu cesarscy poddani nadali Tytusowi za jego wielkie zwycięstwo nad Wandalami zaszczytne przydomki Vandalicus i Italicus.

​

Coraz bardziej powiększające się terytorium cesarstwa i zwiększająca się liczba żołnierzy wymusiły na imperatorze podział sił i przywrócenie rozwiązanych po upadku Rzymu legionów. Jako pierwszy cesarskim edyktem został do służby Imperium przywrócony w grudniu 23 roku II ery (508) Legio I Sicilia mający stacjonować na największej wyspie Morza Śródziemnego, a dwa lata później w sierpniu 25 roku II ery (510) także Legio I Suburbicaria, który został przydzielony do obrony Italii i Annonarii. Legio I Italica dotychczas zajmujący się obroną całego cesarstwa został zaś wysłany do Dalmacji.

Ziemie Ostrogotów w 30 roku II ery (515)​

W czerwcu 27 roku II ery (512) wojska rzymskie przekroczyły przez Alpy i wkroczyły na teren dawnej diecezji Raetii-Noricum, a która to wówczas wchodziła w skład królestwa Ostrogotów będącego pod władaniem Teodoryka II zwanego „Ślepym”. Cesarz Tytus wypowiadając tą wojnę po za przyłączeniem kolejnych ziem do cesarstwa pragnął również zemsty na Ostrogotach za wsparcie jakiego ci udzielili Wandalom w czasie wojny Sycylijskiej.

Wojska rzymskie przeszły przez ziemie Ostrogotów zdobywając szturmem twierdze za twierdzą i w ciągu zaledwie trzech lat większość z nich znalazła się w rękach legionów. Poza tym w trakcie trzech bitw: pod Varasdinum, pod Alpas Suetas (Schwyz) i pod górą Titlis zadano ostrogockim barbarzyńcom na tyle poważne straty, że nawet przybycie posiłków od Wandalów nie mogło zapobiec zwycięstwu zachodniego imperium w tej wojnie.

​

W czasie wojny wiedząc, że nie mają żadnych szans przeciw potędze legionów rzymskich Ostrogoci tchórzliwie zaczęli sięgać po pomoc mrocznych rytuałów, czarów i paktów z demonami, którymi chcieli zasiać lęk u cesarskich żołnierzy. Próżny był jednak ich wysiłek, gdyż sam wszechmogący Bóg stał po stronie Rzymu, a jego aniołowie chronili wiernych mu ludzi. Istnieją jednak tacy co wątpią w to, że sprawcami rzeczy, które się wówczas działy były siły szatańskie, a głoszą kłamstwa, że było to nie diabelskimi, a ludzkimi działaniami spowodowane.

​

18 kwietnia 30 roku II ery (515) Teodoryk II „Ślepy” ukorzył się przed cesarzem i uznał swą klęskę w obliczu przeważających sił legionów rzymskich. Zgodnie z traktatem pokojowym do Zachodniego Rzymu przyłączone zostały wszystkie ziemie Raetii-Noricum znajdujące w momencie jego podpisania pod kontrolą legionów. Było to ważne zdarzenie gdyż w tym momencie Rzym po raz pierwszy odzyskał kontrolę nad prowincją w Europie, która graniczyła z ziemiami, które nigdy do imperium nie przynależały.

​

Zaledwie jednak osiem miesięcy później w grudniu namiestnik Korsyki i Sardynii Ekbert Dagiling zwany z powodu swego sprytu „Wężem” podniósł bunt przeciw swemu imperatorowi w wyniku nie udanej próby doprowadzenia go przed cesarski sąd. Był to krótka rebelia gdyż w niecałe pięć miesięcy legioniści zdołali opanować całą Sardynie co zmusiło Ekberta do zgięcia przed imperatorem kolana. Za zdradę Rzymu cesarz ukarał buntownika odebraniem mu tytułu namiestnika, który został przekazany jego starszemu bratu Dagilowi będącego dotychczas jedynie zarządcą Korsyki.

​

Starość nie omija niestety jednak nikogo i prędzej czy później dopadnie nawet człowieka o największej sile i intelekcie. Tak samo było z wielkim Tytusem Antoniuszem, który wkrótce po rebelii Sardyńskiej zaczął co raz bardziej słabnąć nie mogąc utrzymać się samemu na nogach oraz zaczął co raz to częściej niedowidzieć i niedosłyszeć.

​

W 35 roku II ery (520) w dniu sześćdziesiątych urodzin cesarza wydano edykt o organizacji wielkiego wyścigu rydwanów w Circus Maximus. Na wydarzenie to zostali zaproszeni wszyscy mieszkańcy Wiecznego Miasta od tych najniżej urodzonych i najbiedniejszych aż po członków elity. Wyścigi trwały przez trzy miesiące każdego dnia, a także odbywały się wielkie całonocne uczty i zabawy dla wszystkich gości na sześciu forach Rzymu. W trakcie turnieju panowała wielce zażarta rywalizacja między zawodnikami w wyniku, której wielu z nich nieszczęśliwie zostało rannych, a niektórzy nawet trafili przed oblicze Pana.

​

Nie dane było jednak cesarzowi już długo trwać w spokojnym życiu gdyż wkrótce po zakończeniu turnieju nie był on już o własnych siłach z łoża wstać, a umysł jego ciemność okryła. Bez wielkiego władcy na tronie dwór szybko stał się jak w czasach przed upadkiem Rzymu miejscem spisków i walki o wpływy arystokracji. Żeby zapobiec rozpadowi tego co zostało zbudowane przez Tytusa Antoniusza władzę w imperium zdecydowała się przejąć jego najmłodsza córka Konstantyna.

 

Rozdział V

35 II ery – 43 II ery
(520 - 528 )


Po lewej jedno z miast powstałych za rządów Konstantyny, po prawej moneta typu cezar z czasów Tytusa III​

Zaledwie dwa lata dane było rządzić w imperium cesarskiej córce Konstantynie, ale były dwa lata, które zapisały w jego historii jako lata obfite w czasie których gospodarka rozwijała się. Zaczęto wówczas intensywną rozbudowę istniejących i budowę nowych miast, które często zakładano przy pomocy uchodźców z wschodniego cesarstwa, którzy uciekali przed prześladowaniami, że strony heretyckiego cesarza. Przeprowadzono również reformę monetarną ustanawiając w miejsce dotychczasowo obowiązujących solidów, sylikwów i minimusów złote augusty, srebrne cezary i brązowe romulusy. Reforma ta zakłada, że augusty będą miały wagę 5 gram, cezary 2,5 gram, a romulusy zaledwie 1 gram. Ustanowiono również, to jak miały być zdobione monety, a konkretnie augusty na awersie miały mieć wizerunek cesarza, cezary oblicze następcy tronu, a romulusy wizerunek wilczycy kapitolińskiej karmiącej Romulusa i Remusa, na rewersie zaś każda z tych monet miała posiadać symbol chi rho (☧).

​

Po dwóch latach rządów jednak żądna władzy frakcja arystokratyczna, która urosła w wielką siłę zmusiła Konstantynie do zrzeczenia się władzy na rzecz niejakiego Diary – pochodzącego z Afryki Zachodniej eunucha, który zdobył spore wpływy i ogłosił się wielkim eunuchem. Zaniepokojeni tym członkowie frakcji cesarskiej wezwali do Rzymu cesarskiego syna Sewerusa, który przybył na czele legionu i obalił Diare samemu przejmując władzę w państwie rzymskim.

​

W przeciwieństwie do swej siostry Sewerus prowadził jednak politykę skupioną na rozwoju militarnym państwa. Skutkiem tej polityki było w 39 roku II ery (524) wyruszenie przez niego wraz z piętnastoma tysiącami legionistów przeciw Wandalom celem zdobycia ważnej dla imperium prowincji jaką była Afryka zwanej również spichlerzem Rzymu.

​

Dla wszystkich jasne się stało, że wojna ta krótką będzie gdy pół roku po jej rozpoczęciu w sierpniu rozeszły się wieści o upadku Kartaginy pod naporem rzymskich wojsk. Do końca zaś roku udało się Rzymianom opanować wybrzeże od Kartaginy aż po Trypolitanię czym odcięli siły Wandalów walczące wówczas na Sycylii od dostaw zapasów z kontynentu afrykańskiego. Po za tym ze wschodu nadciągały posiłki od cesarstwa wschodniorzymskiego.

​

To wielkie zwycięstwo i odzyskanie tak bogatej ziemi jaką była prowincja Afryki pozwoliło cesarstwu zachodniorzymskiemu jeszcze bardziej wzmocnić swoją pozycję w basenie morza Śródziemnego i stać się trzecim obok cesarstwa wschodniego i królestwa Wizygotów dominującym państwem w tym regionie. Wielkie korzyści uzyskał również sam Sewerus, który po zwycięstwie stał się osobą znaną i poważaną wsród arystokracji i żołnierzy, którzy nadali mu tytuł Africanus.

​

Zajęty uporządkowywaniem spraw w Afryce po jej podboju Sewerus w 42 roku II ery (527) utracił władzę w imperium w wyniku kolejnego spisku frakcji arystokratycznej, która na jego miejsce ustanowiła eunucha Anthimosa pochodzącego z Grecji. Podobnie jednak jak poprzednio władza arystokratów nie trwała długo i podjął eunuch jedynie decyzję o utworzeniu diecezji afrykańskiej nad którą władzę dano potężnemu wandalskiemu watażce Krzysztofowi Silingowi. Rok później Anthimos zmarł z powodu podeszłego wieku, a władzę na nowo mogła przejąć frakcja cesarska, która przekazała władzę przybyłemu wówczas do Wiecznego Miasta cezarowi Tytusowi.

​

24 grudnia 43 roku II ery (528) z świata tego przed oblicze Pana odszedł cesarz, któremu lud rzymski zawdzięcza to, że przetrwał ciężki czas i trwa do dziś oraz który odzyskał całą Italie i przywrócił rzymskim legionom ich utraconą chwałę. Tego dnia całe zachodnie i wschodnie cesarstwo pogrążyło się w niewyobrażalnym smutku. Na tron po cesarzu Tytusie Antoniusze Drugim „Odnowicielu” wstąpił jego pierworodny syn Tytus Antoniusz Trzeci.