Nowe Imperium Greckie - AAR

HoI 1.06 + CORE 0.8, normal/normal

Na razie rezerwuje sobie temat, a jutro, ewentualnie w tygodniu zaprezentuję kilka pierwszych rozdziałów (mam już 1940 rok i gra jest naprawdę ciekawa) :wink:

 

I. POCZĄTKI - ANEKSJA ALBANII

Z początkiem roku 1936 władza króla Georgiosa była w Grecji całkowicie znikoma. W rzeczywistości władzę absolutną posiadał Konstantinos Demertzis, piastujący prócz stanowiska szefa rządu jeszcze fotel ministra spraw zagranicznych. Demertzis był zafascynowany nowopowstałymi systemami faszystowskimi w Niemczech i we Włoszech, fascynację tę potęgowała bezczynność koalicji francusko-brytyjskiej wobec łamania przez Hitlera traktatów nałożonych na pokonane w I wojnie światowej Niemcy. Widząc łatwość, z jaką faszyści dokonują kolejnych wielkich kroków, Demertzis zrozumiał, że nadchodzi wielki przełom, a gdy wybuchnie wojna i faszyści zwyciężą, Europą będą rządziły tylko wielkie mocarstwa - mniejsze państwa zostaną wchłonięte lub uczynione marionetkami. Dlatego też, zaniepokojony faktem, iż Grecję z jej kilkutysięcznoletnią tradycją i zasługami, może spotkać taki los, postanowił działać. Uważał, że wkład narodu greckiego w rozwój kulturalny Europy i świata był tak wielki, iż zasługuje on na życie u boku 'rasy panów'. Wiedział jednak, że Hitler zaakceptuje to tylko wtedy, gdy państwo greckie będzie potężne i zdolne do prowadzenia u boku Niemiec wojny z komunistami i wszelkimi wrogami nowego ładu.

Premier Demertzis czuł, że czasu jest niewiele. Dlatego też zaczął działać natychmiast. Ujawnił rządowi swoje plany stworzenia "Nowego Imperium Greckiego" i rozkazał rozpocząć przygotowania do ataku na Albanię. Atak miał zostać rozpoczęty 5 stycznia 1936 roku. Do Ioanniny, nad granicę albańską, przybyły 2 korpusy, w łącznej sile 4 dywizji piechoty. II Korpus generała Paraskevopoulosa stanowiły dwie dywizje piechoty, natomiast IV Korpus marszałka polnego Papagosa posiadał w składzie jedną dywizję piechoty oraz jedną artyleryjską.

Wojna rozpoczęła się punktualnie. II Korpus przekroczył granicę i ruszył w kierunku Vlore, nie napotykając większego oporu. Tydzień po rozpoczęciu wojny rząd grecki ogłosił mobilizację powszechną, obawiając się reakcji krajów regionu na wojnę w Albanii. Obawy te okazały się słuszne, gdyż kilka dni później mobilizację ogłoszono w Bułgarii. Demertzis wiedział, że ewentualna wojna z Bułgarią może całkiem zniweczyć jego plany.

16 stycznia otrzymano wiadomość o śmierci w Wielkiej Brytanii króla Jerzego V. Premier Demertzis złożył rządowi brytyjskiemu kondolencje, jednak daleki był od smutku i zadumy, gdyż niemal jednocześnie otrzymał wiadomość od gen. Paraskevopoulosa, że jego II Korpus opanował Vlore bez większych walk. Generał otrzymał rozkaz natychmiastowego marszu w kierunku stolicy Albanii, Tirany. Niebawem doszły jednak do Aten kolejne hiobowe wieści - mobilizację ogłosiły Turcja i Jugosławia. Zaczęto snuć przypuszczenia, że w niedługim czasie państwa regionu sprzymierzą się przeciw Grecji. Premier jednak wiedział, że nie może okazać teraz słabości i nie zdecydował się wycofać wojsk z Albanii.

Tymczasem 2 lutego II Korpus zajął Tiranę. Rząd albański nie miał w tej sytuacji wyjścia - musiał podpisać kapitulację. Oznaczało to, że pierwszy etap tworzenia Nowego Imperium Greckiego został wykonany. Żadne z państw regionu, ani też Wielka Brytania i Włochy, nie zdecydowały sie na interwencję. Kampania albańska, która trwała niespełna miesiąc, nie przyniosła armii greckiej większych strat.

 

II. WYBORY, ANEKSJA MACEDONII

16 lutego 1936 roku, w dwa tygodnie po aneksji Albanii, odbyły się w Grecji wybory parlamentarne. Konstantinos Demertzis musiał odejść, nikt jednak nie spodziewał się wyniku innego niż zwycięstwa 'jego ludzi'. Tak też się stało, urząd premiera objął jego bliski przyjaciel i jeden z twórców idei 'Nowego Imperium Greckiego' - Konstanos Tsalderis. Wiadome było więc, że polityka zagraniczna Grecji nie ulegnie po tych wyborach zmianom. Demertzis zachował urząd ministra spraw zagranicznych. Głównym problemem było w tym okresie szerzące się niezadowolenie społeczne, dlatego też Tsalderis dokonał stosownych zmian na stanowiskach ministra przemysłu i bezpieczeństwa.

Tsalderis nie rezygnował, pomimo problemów wewnętrznych, z polityki ekspansji. 15 października po raz pierwszy zażądał od rządu jugosławiańskiego oddania pod administrację grecką całej Macedonii, z miastem Skopje włącznie. Spotkało się to z odmową. W międzyczasie rozbudowywane było wojsko, głównie piechota i kawaleria. Coraz większe jego ilości podsyłane były nad granicę jugosławiańską, by 'nakłonić' tamtejszy rząd do oddania Skopje. Żądanie zostało ponowione 13 lipca 1937 roku, jednak kolejny raz zostało odrzucone. Tsalderis jednak nie rezygnował - nie zamierzał co prawda atakować Jugosławii, gdyż nie był jeszcze do tego dostatecznie gotowy, wiedział jednak, że coraz silniejsze wojsko na granicy przekona Belgrad, iż najsłuszniejszym krokiem będzie zgoda na oddanie Macedonii.

W listopadzie 1937 roku zakończono rozbudowę przemysłu w kilku większych miastach. Dzięki temu znacznie przyspieszono produkcję uzbrojenia. Wojsko greckie liczyło w tym czasie niespełna 20 dywizji, w tym 3 stacjonujące na Krecie. Pomimo tego, 11 marca 1938 roku po raz kolejny odrzucono propozycję oddania Skopje. W związku z tym rząd grecki począł naciskać coraz mocniej. Wojsko dopuszczało się niewielkich prowokacji granicznych, pozorowano przygotowania do ataku.

30 marca 1938 Hitler anektował Austrię. Tsalderisa zachęciło to do dalszych nacisków na Belgrad.

Niezadowolenie społeczne doprowadziło w lipcu do zamieszek na Krecie, które zostały brutalnie stłumione przez wojsko i policję. Państwo greckie powoli zamieniało się w policyjne państwo terroru.

10 sierpnia 1938 roku rząd jugosławiański, obawiając się agresji, zdecydował się oddać Macedonię Grecji. Premier Tsalderis osiągnął swój pierwszy duży sukces dyplomatyczny.

 

III. WYBUCH WOJNY ŚWIATOWEJ, WOJNA Z BUŁGARIĄ

Kolejną przeszkodą na drodze do potęgi okazało się dla Tsalderisa państwo bułgarskie. Obawiał się jednak konsekwencji ataku, gdyż wiedział, że Bułgaria utrzymuje bliskie stosunki z hitlerowskimi Niemcami. W tej sytuacji najlepszym rozwiązaniem było czekać na wybuch wojny Hitlera z Wielką Brytanią i Francją. Rząd był przekonany, że w razie ataku na Bułgarię trzeba się liczyć z możliwością, że Niemcy wspomogą wroga, jednak gdyby atak nastąpił po wybuchu wojny między Hitlerem a koalicją, prawdopodobieństwo takiego przebiegu zdarzeń było mniejsze. Tsalderis liczył, że zajęci wojną we Francji Niemcy przymkną oko na greckie podboje, tym bardziej, że on sam był zainteresowany współpracą z Berlinem. Był bowiem przekonany, że nadchodzący konflikt zwyciężą faszyści. 15 marca 1939 roku odnieśli oni kolejny wielki sukces, przy całkowitej bierności państw zachodniej Europy - anektowali Czechy, Słowację natomiast oddali w całości Węgrom. Brak reakcji Wielkiej Brytanii był dla Tsalderisa oznaką słabości i ostatecznie utwierdził go w przekonaniu, iż przyszłość Europy leży w rękach Niemiec.

20 kwietnia premier został zaproszony do Berlina na uroczystości związane z 50. urodzinami Adolfa Hitlera. Nic lepszego nie mogło go w tym czasie spotkać. Wiadomym było, że uroczystość jest tylko przykrywką dla prawdziwego celu tego zaproszenia - Fuhrer wreszcie ujrzał w Grecji ważnego sprzymierzeńca. Tsalderis rozmawiał z Hitlerem w cztery oczy. Przywódca Niemiec wypytywał go głównie o dalsze plany, wyraził także zaniepokojenie gwałtownymi krokami Grecji bez wcześniejszej konsultacji z Berlinem. Tsalderis był zaskoczony, gdyż nie pomyślałby, że Hitler już od dawna jest zainteresowany współpracą. Nie można było w tej sytuacji ukryć planów ataku na Bułgarię. Fuhrer zakończył rozmowę, która na zawsze pozostanie w pamięci Tsalderisa, słowami "Inwestuję w pana, pański rząd i pański naród. Silny sojusznik na Bałkanach z pewnością jest potrzebny bardziej, niż kilka drobnych, niezdecydowanych państw w tym regionie". Ustalono, że atak na Bułgarię może nastąpić z początkiem przyszłego roku. Hitler zabronił też jakichkolwiek akcji przeciw Rumunii, przynajmniej do czasu. Temat Jugosławii został przemilczany. Premier we wspaniałym nastroju wrócił do Aten.

Minęło kilka miesięcy i to, na co czekał Tsalderis od trzech lat, stało się faktem. Niemcy rozpoczęły działania przeciw Polsce 30 sierpnia, tym samym między nimi a aliantami zachodnimi trwał od tego momentu stan wojny. 6 września w sojusz z Niemcami weszły Węgry, które wchłonąwszy Słowację stały się dość silnym państwem. W Grecji rozpoczęły się wytężone przygotowania do wojny przeciw Bułgarii. Tworzono nowe jednostki piechoty i kawalerii, rozwijając także powoli technologię. Zdecydowanie postawiono jednak na ilość niż na jakość.

Wojna w Polsce przedłużyła się. Niemcy anektowali ją 15 stycznia 1940 roku, oddając wschodnie kresy Związkowi Radzieckiemu. W tym momencie plan wojny w Bułgarii był już gotowy. Zakładano szybkie zdobycie jednoczesnym uderzeniem Sofii oraz Płowdiwu dzięki przewadze liczebnej, gdyby jednak stolicy nie udało się zająć, plan 'B' zakładał przecięcie Bułgarii na pół wzdłuż Płowdiwu i Ruse. W ataku miało wziąć udział 25 dywizji, w tym 10 kawaleryjskich, jedna piechoty z artylerią i dwie piechoty górskiej. Dzieliło się to na dwie armie: Armię Skopje (11 dywizji), której celem miała być stolica Bułgarii Sofia oraz Armię Saloniki (14 dywizji), która miała wykonać plan przecięcia kraju. Całością dowodził marszałek polny Papagos.

Wojna rozpoczęła się 28 stycznia, jednak ciężkie walki o Płowdiw i Sofię rozgorzały dopiero w dwa tygodnie później, niemal równocześnie z rozpoczęciem przez Niemców ofensywy na zachód Europy. 16 lutego do Aten dotarły dwie kontrastujące ze sobą wiadomości - Płowdiw został opanowany, jednak armia gen. Paraskevopoulosa musiała wycofać się spod Sofii. Oznaczało to, że zwycięstwo za pomocą szybkiego uderzenia nie jest już możliwe, trzeba więc rozpocząć wykonywanie planu przecięcia Bułgarii z północy na południe. Pomimo tego podjęto jeszcze jedną próbę uderzenia na Sofię 26 marca. Okazało się to bezsensowne, trzy dni później nastąpił odwrót. Ciężki górski teren groził przerodzeniem się walk w wojnę pozycyjną, dlatego po uzupełnieniu strat i zreorganizowaniu armii od razu starano się podejmować działania. 28 kwietnia Armia Saloniki uderzyła na Ruse i opanowała miasto w kilka godzin. Okazało się, że warto było poczekać aż armia odsyska maksymalną wartość bojową po walkach o Płowdiw, zamiast atakować z marszu.

W tym momencie Bułgaria była przecięta na dwie połowy, zachodnią z Sofią i wschodnią z Warną. Jako że w stolicy stacjonowało ok. 10 dywizji, a Warnie jedynie trzy, zdecydowano się opanować w pierwszej kolejności Warnę, a następnie wszystkimi siłami uderzyć na usytuowaną na ciężkim, górskim terenie Sofię. 14 maja Armia Saloniki zaatakowała i zajęła Warnę, niszcząc całkowicie 3 dywizje bułgarskie. Pozostało już tylko opanowanie stolicy, na którą uderzyło ponad 20 dywizji dnia 17 czerwca. Bitwa była ciężka, a straty po obu stronach wysokie, jednak pięć dni później Sofia skapitulowała. Armia grecka opanowała całe bułgarskie terytorium. Pięć godzin po zwycięstwie podpisano kapitulację Bułgarii jako państwa. Rząd w Atenach zdecydował o włączeniu jej terytorium do Grecji.

Tymczasem wojna w Europie rozgorzała na dobre. Niemcy mieli w posiadaniu całą Belgię, Luksemburg i północną Francję. Holandia pozostała neutralna. ZSRR za to dokonał aneksji Estonii oraz Łotwy.

 

IV. KAMPANIA JUGOSŁAWIAŃSKA

3 sierpnia Niemcy pokonały Francję i stworzyły w południowo-wschodniej jej części marionetkowe państwo ze stolicą w Vichy. Koniec kampanii zachodniej oznaczał, że wkrótce Niemcy zwrócą się w innym kierunku. Tsalderis wiedział, źe tym kierunkiem będzie Jugosławia. Zdawał sobie sprawę, że jeżeli Hitler sam opanuje jej terytorium, wtedy Grecji nie przypadnie nic. Postanowił więc, pomimo rosnącego niezadowolenia wśród ludności, rozpocząć przygotowania do ataku. Pod koniec miesiąca Jugosławia odrzuciła niemiecką propozycję przystąpienia do Paktu Trzech, następnie wycofała Niemcom pozwolenie na dostęp militarny i przystąpiła do wojny po stronie aliantów. Grecki rząd nie miał w tym momencie wyboru - jeżeli chciał rozszerzyć swoje podboje na północ, to miał ku temu ostatnią szansę. Na granicy stanęło wojsko liczące 25 dywizji.

24 września Belgrad otrzymał wiadomość o początku wojny z Grecją. Armia grecka starała się jak najlepiej wykorzystać zaangażowanie Jugosławii w walki z Niemcami, próbowano opanować jak najwięcej terenu bez walki. Udało się zająć tym sposobem Pristinę, Nis oraz Podgoricę. Zaskoczeni Jugosławianie zorganizowali serię kontrataków w tych prowincjach. 12 października 4. Korpus marszałka Papagosa zajął Nowy Pazar, a 11. Korpus - Kraljevo. Próbowano zająć także z marszu Valjevo, co jednak nie udało się - 7. Korpus poniósł tam klęskę.

Tak zakończyła się pierwsza faza wojny z Jugosławią - szybki, błyskawiczny pochód armii greckiej w stronę Belgradu, który chciano opanować przed Niemcami, nacierającymi od północy wojskiem w sile ok. 35 dywizji. Jugosławianie zdołali już podesłać siły na front grecki i szybka ofensywa została zatrzymana. Nie oznaczało to jednak przejścia do działań pozycyjnych. Zdobycie Belgradu przed Niemcami nadal było możliwe. 15 października podjęto kolejną probę zajęcia Valjeva - co znów się nie udało. Trzy dni później 11. Korpus, mający w składzie trzy szybkie dywizje kawalerii, wykorzystał błąd przeciwnika i wkroczył do Sarajewa, w którym nie napotkał oporu. Marszałek Papagos także nie ustrzegł się poważnego zaniedbania, pozostawiając niebronione Kraljevo. Sytuacja diametralnie się zmieniła - przez błąd Papagosa 11. Korpus został okrążony i odcięty od zaopatrzenia w Sarajewie. By zapobiec jego zniszczeniu, marszałek podjął próbę zajęcia Mostaru, tu jednak po raz pierwszy dało o sobie znać wrogie lotnictwo i bitwa skończyła się klęską. 26 października Jugosławianie ruszyli z ofensywą na Podgoricę, zostali jednak odparci. Tymczasem kolejne próby odbicia Kraljeva kończyły się niepowodzeniem, a okrążonemu 11. Korpusowi kończyły się zapasy amunicji i żywności. Do tego był on ustawicznie atakowany przez wrogie bombowce taktyczne. 1 listopada zajęto Dubrovnik, który następnie obroniono przed kilkoma kontratakami. Tydzień później ruszyła wielka ofensywa na Valjevo, Kraljevo i Mostar. Na całej długości frontu rozgorzały krwawe i zacięte walki, udało się zdobyć Mostar, jednak w pozostałych odcinkach opór wroga był zbyt silny. Najważniejsze jednak było to, że 11. Korpus, będący na skraju wyczerpania, został uwolniony z okrążenia.

1 grudnia Włochy przystąpiły do wojny po stronie Niemiec, co było dla Aten dobrą wiadomością. Ponieważ wojsko niemieckie dokonało przełomu na froncie północnym i zbliżało się do Belgradu, na stolicę ruszyły z Nisu 10 grudnia trzy korpusy greckie. Ruch ten nie został jednak do końca przemyślany i zakończył się odwrotem. Papagos więc zdecydował, że zamiast skupiać się na stolicy, trzeba zajmować słabiej bronione miejsca, choćby utracone wcześniej Kraljevo. Wiedział, że im więcej zajmie jego wojsko, tym więcej przypadnie Grecji w podziale Jugosławii między walczące z nią państwa. Wielkie natarcie na Kraljevo nastapiło 14 grudnia w sile pięciu korpusów. Miasto zostało opanowane następnego dnia. Armia jugosławiańska była już robita. W Boże Narodzenie zajęte zostały Banja Luka i Valjevo. W tym samym czasie Niemcy, po zmasowanych atakach z powietrza, opanowali Belgrad.

27 grudnia 1940 roku w Belgradzie podpisana została kapitulacja Jugosławii. Przyjmowała ją delegacja niemiecka, węgierska i grecka. Państwo jugosławiańskie, uznane za sztuczny twór, przestało istnieć. Rozmowom o podziale zajętego terenu przewodzili oczywiście Niemcy. Ustalono, że Węgrom oddany zostanie Nowy Sad, na terenach Zagrzebia, Sarajewa, Banja Luki i Osijeku utworzone zostanie państwo chorwackie z rządem przychylnym Niemcom. Grecji przypadły cztery prowincje - Kraljevo, Valjevo, Nis i Nowy Pazar. W Belgradzie z kolei powstało państwo serbskie, przychylne Niemcom. Ponieważ w chwili ataku na Jugosławię Grecja znalazła się w stanie wojny z aliantami, Tsalderis zdecydował się wejść w sojusz z Trzecią Rzeszą i Włochami, co zostało przyjęte przez Hitlera z zadowoleniem. Pod koniec 1940 roku niemal cała Europa była kontrolowana przez Oś.

W państwie greckim narastało niezadowolenie społeczne, które z początkiem 1941 roku wynosiło ponad 50%. Dlatego też Tsalderis odłożył na jakiś czas plany dalszych podbojów. W związku z wejściem do Osi losy jego państwa zależały od wyniku zbliżającego się starcia Hitlera ze Stalinem.

 

Cóż, wynik owego starcia przedstawia poniższy skrin... Jako że opisywanie własnych klęsk jest raczej stratą czasu, a nic ciekawego w tym czasie nie robiłem, skupiałem się na rozbudowie armii i obserwowaniu frontu wschodniego, tym akcentem zakończę mój króciutki AAR - może uda mi się następnym razem zagrać i napisać coś dłuższego. Z gry Grecją wyniosłem jedno bardzo cenne doświadczenie - NIGDY grając mniejszym państwem nie przystępuj do żadnego sojuszu, a w szczególności Osi, która w moich dotychczasowych grach w HoI zdołała wygrać tylko 1(!) raz. A w HoI gram od 14 miesięcy.


:?

 

Wiem, ale ty wciągnąłęś ZSRR w wojnę z Aliantami co BARDZO ułatwia rozgrywkę. W pojedynkę przeciwko sowietom nie miał być większych szans.