Odrodzenie Cesarstwa - AAR

~Odrodzenie Cesarstwa – AAR~

Prolog​

Wstęp​

Na początku roku 1419 nad Cesarstwem Rzymskim zaczęły się zbierać ciemne chmury. Osłabione grabieżami, krucjatami i licznymi wojnami państwo coraz bardziej traciło swoją rolę w handlu, gospodarce, i aspekcie militarnym. W końcu osamotniony kraj został napadnięty przez Turków Osmańskich. Król Cesarstwa Rzymskiego, Manuel II, natychmiast poprosił Cesarstwo Trapezuntu o uhonorowanie sojuszu militarnego, czyli wypowiedzenia wojny Wysokiej Porcie. Zdrada. Państwo Trapezuntu pozostawiło kraj na pastwę losu. Nie posiadające żadnych przyjaciół w Europie Cesarstwo, musiało stawić czoła potędze Turków.

Żołnierze cesarscy




Wojna z Turcją​

Już w początkowych latach wojny, oddziały zostały zdziesiątkowane w Bitwie pod Moreą. Gdy wydawało się już, że państwo czeka zagłada, z pomocą ruszyli ochotnicy z sąsiednich krajów, w tym Zakon Joannitów, który obawiając się ekspansji muzułmanów, zdecydował się udzielić Manuelowi II pomocy. I tak oto, stosując skuteczną walkę podjazdową, oddziały Cesarskie ruszyły do kontrofensywy, zmuszając Turków do wycofania się z Europy. W cieśninie Bosfor, rozgorzała bitwa pomiędzy obiema flotami. Na mocy Traktatu Macedońskiego, Imperium Osmańskie oddało Rzymianom swoje wszystkie ziemie europejskie. Niestety, kraj musiał za to słono zapłacić. Skarb świeci pustkami, a pożyczki muszą zostać spłacone. A Europa nadal niechętnie spogląda Cesarstwo Rzymskie...

Ziemie Cesarstwa po wojnie

​

 

Odcinek 1

Panowanie Manuela II​

Dwór cesarza Manuela II​

(...)-Długo czekałem na audiencję, mój przyjacielu. – Zaczął rozmowę król Wołoszczyzny, Dan II. – Liczę na to, że oba nasze kraje wyniosą z tego spotkania korzyści.
-O tak... – Odpowiedział cesarz. – Pytałeś o...
-O kwestię sojuszu. – Wtrącił rozmówca.
-A tak. Doprawdy, nie wiem, czy angażowanie się w kolejną wojnę to dobry pomysł. I tak mamy nienajlepszą reputację. Mój kraj nie jest zbyt mile widziany w Europie. Kolejna wojna tylko nas wycieńczy, a na to tylko czekają nasi wrogowie. – Manuel II był wyraźnie zasmucony.
-Przyjacielu, Republika Raguzy nie ma podpisanych żadnych paktów, sojusz zabezpieczy twoje państwo. Prócz Serbii, Wołoszczyzny i Mołdawii nie macie tu żadnych przyjaciół. Przymierze czterech państw jest nam potrzebne!
-Jednak nie mamy za co utrzymać armii! Cesarstwo jest zadłużone! Skarb świeci pustkami, a ja mam ryzykować?
-Myśleliśmy nad tym, i mamy propozycję, nie do odrzucenia.
-To znaczy?
-W zamian za sprzymierzenie się z nami, wesprzemy was finansowo. Może nie bardzo, ale wystarczy, aby odbić Cesarstwo Rzymskie od dna.
-O jakiej kwocie mówimy?
-Cóż... 7 tysięcy dukatów* wystarczy? – Manuel II zaniemówił. Bez wątpienia, taka kwota pomoże odbudować kraj. Starczyłoby na spłatę zadłużeń, a i jeszcze zostało by na reformę armii, i rozbudowę gospodarki. Nie mógł odmówić.(...)

​

Mariaż Królewski​

Cesarz Manuel II długo myślał, jak odwdzięczyć się Wołoszczyźnie za wsparcie finansowe. Wypowiedzenie wojny małej, kupieckiej Republice Raguzy nie mogło w pełni wyrazić wdzięczności Cesarstwa. Pieniędzy nie wypadałoby zwrócić, zresztą to było nie możliwe ze względu na brak jakichkolwiek funduszy, które są niezbędne do odbudowy kraju, po dotkliwej wojnie z Turkami Osmańskimi. Długo dumał, dopóki nie spojrzał na przechodzącą obok swoją córkę – księżniczkę Idalię. Szczęśliwy, wpadł na genialny pomysł. Postanowił, że wyda Idalię za mąż. Sprawę ułatwiał fakt, że Idalia od dawna była zakochana w księciu Wołoszczyzny – Janowi. Od razu wysłano gońca do Wołoszczyzny. Odpowiedź sąsiada była pozytywna. 18 Października 1422r. Odbyły się zaślubiny szczęśliwej pary.

​

Rozłam​

Aby wypełnić zobowiązania wobec sojuszu, Cesarstwo Rzymskie wysłało w kierunku Raguzy armię o liczebności 15 tys. Niestety, sojusz Cesarstwa z Serbią, Wołoszczyzną i Mołdawią szybko się rozpadł, gdy Serbowie popadli w konflikt z Węgrami. Państwa sprzymierzone nie mogły sobie pozwolić na walkę z lokalną potęgą, a już tym bardziej Rzymianie, którzy jeszcze liżą rany po wojnie z Wysoką Portą. Serbia musi sama poradzić sobie z nowym wrogiem. Mołdawii, Wołoszczyźnie i Cesarstwu Rzymskiemu zależało jednak na utrzymaniu paktu, więc 3 Listopada 1422r. Zostaje na nowo podpisany sojusz wojskowy, tym razem bez Serbii.

​

Wojna z Raguzą​

Dość szybko na serbskich równinach dochodzi do starcia cesarskiej 15 tys. armii Artavasdusa z kilkakrotnie mniejszymi siłami republiki. Droga do zajętej przez wojska nieprzyjaciela Bośni, prowincji królestwa Wołoszczyzny, staje otworem. Nie powiodła się wroga próba odparcia sił rzymskich spod miasta. Żołnierze Artavasdusa, mimo bardzo dużych strat, rozpoczęli obleganie bośniackiej fortecy.

​

Rozpad państwa tureckiego? ​

Tymczasem osłabieni wojną z Cesarstwem Rzymskim Turcy Osmańscy szybko padli ofiarą napaści ze strony swych sąsiadów: państwa Karaman oraz Teke. Siły Wysokiej Porty zostały niemal całkowicie rozbite w pył, a Wenecja, Zakon św. Jana na wyspie Rodos oraz Cypr wykorzystując katastrofę muzułmańskiego państwa, przyłączyły się do wojny. Zdecydowanie dużym plusem tej sytuacji jest to, że Cesarstwo Rzymskie traci tym samym swojego najgroźniejszego sąsiada. Bez wątpienia pomoże to w ustabilizowaniu sytuacji kraju, oraz przyszłemu odbiciu byłych cesarskich prowincji.

​

Pokój z Raguzą​

Republika kupiecka Raguzy, ze swoją mikroskopijną armią w końcu skapitulowała. 3 Listopada 1423r. na mocy traktatu w Macedonii, Republika godzi się wypłacić Wołoszczyźnie odszkodowania wojenne w wysokości 49tys. dukatów. Zdecydowanie straciła na tym Mołdawia i Cesarstwo, które prócz doświadczonych wojsk, nie zyskały nic w zamian. Wiele wojowników obu państw straciło życie...na darmo.




*Oczywiście, aby dodać realizmu, 1 dukat w grze, to 1 tys. dukatów w AAR’ze.

 

Odcinek 2

Panowanie Manuela II​

Geneza wojny z Księstwem Aten.​

Księstwo ten było jednym z buntowniczych państw, które oderwały się od Cesarstwa Rzymskiego, i wypowiedziały posłuszeństwo temu krajowi. Samo geograficzne położenie Księstwa Aten stawiało je w trudnej sytuacji, gdyż Cesarstwo rozpoczęło dążenie do odzyskania swojej dawnej mocarstwowości. Księstwo Aten Oddzielało rzymską prowincję Moreę od reszty ziem cesarskich. Manuel II, i jego doradcy podjęli decyzję o bezzwłocznej inkorporacji zbrojnej tego księstwa. Cesarstwo Rzymskie postanowiło samo uporać się z tym problemem, bez pomocy swoich bałkańskich sojuszników. Zakładano, że siły Ateńczyków nie wytrzymają ataku z dwóch stron jednocześnie.

Położenie geograficzno-polityczne Księstwa Aten




Przebieg wojny.​

Już na początku siły cesarskie popełniły duży błąd, nie synchronizując ataku z dwóch stron. Skończyło to się klęską pod Atenami (14 Wrzesień 1424r.), a Ateńczycy otrzymali nieoczekiwane wsparcie Toskanii i Modeny. To jednak nie uchroniło nieprzyjacielskiej koalicji przed wielką przegraną z wojskami cesarskimi, podczas wielkiej kontrofensywy Rzymian. Siły Manuela II natychmiast przystąpiły do oblężenia Aten. Stolica nieprzyjaciela została zdobyta 24 Lutego 1425r., a wojownicy cesarscy triumfalnie wkroczyli do miasta. Tego samego dnia, została ogłoszona aneksja Księstwa Aten, które stało się częścią odradzającego się Cesarstwa Rzymskiego. Niestety, wydarzenie to poważnie ochłodziło stosunki tego państwa z resztą katolickiej Europy.

Ziemie Cesarstwa po pokoju



Sytuacja na Bałkanach.​

Tymczasem z Półwyspu Bałkańskiego zaczęły dochodzić niepokojące wieści. M.in. coraz silniejsze staje się Królestwo Węgier, które niechętnie spogląda na kraj rzymski. Poza tym, Serbia została o połowę okrojona w samotnej wojnie przeciwko Węgrom i Wołoszczyźnie. Serbia utraciła na rzecz Wołoszczyzny Kosowo, i została zmuszona do wypłacenia odszkodowań wojennych. Upadające państwo serbskie, widząc powracającą potęgę swojego zaufanego sojusznika, postanowiło złożyć hołd lenny cesarzowi Manuelowi II. Hospodarstwie Mołdawskiemu również zależało na utrzymaniu bliskich więzi z Cesarstwem Rzymskim, czego dowodem stało się zawiązanie królewskiego mariażu, co wybitnie poprawiło wzajemne relacje.

Reformy cesarza.​

Manuel II doszedł do wniosku, że należy bezzwłocznie przeprowadzić reformy w państwie, a przedewszystkim w wojsku. Armia cesarska poczynia znaczne postępy w przechodzeniu na profil ofensywny. Będzie to potrzebne w odzyskiwaniu utraconych ziem, i przywróceniu państwu rzymskiemu utraconej chwały.

Polityka wewnętrzna Cesarstwa



Przyszłość kraju.​

Po ujednoliceniu ziem rzymskich, nadeszła pora na poważne zastanowienie się nad dalszym kierunkiem ekspansji państwa Manuela II. Na Bałkanach Cesarstwo nie miało praktycznie już czego szukać, kraj jest zabezpieczony przez sojusze z zachodnimi sąsiadami, poza tym, z powodu nieprzyjaźnie nastawionej, katolickiej Europy, o żadnych podbojach na tym kontynencie praktycznie nie ma mowy. Inaczej sprawa ma się z krajami wyznającymi Islam, znajdującymi się na wschód od Cesarstwa Rzymskiego. Rozbite, małe kraje, prędzej czy póżniej muszą paść łupem tegoż kraju. Na dodatek, poprawiło by to reputację z Katolikami, którzy popierają walkę z muzułmanami.

Świat muzułmański 17 Lipca 1425r.


​

 

Odcinek 3

Panowanie Manuela II i Jana VIII​

Konkurencja.​

Wyjątkowo niepokojące są wieści o podbojach i interwencjach Wenecji, Zakonu Św. Jana i Cypru na półwyspie Azja Mniejsza. Nie dość, że kraje te wzmacniają się, to ingerują w strefę wpływów Cesarstwa Rzymskiego. Konflikt wisi na włosku, gdyż obie strony nie przepadają za sobą. W interesie Rzymian jest powstrzymanie krucjat, póki nie jest za późno. W tym celu potrzebne jest jednak pozyskanie sojuszników, interwencja Papieża i krajów katolickich jest wielce prawdopodobna w przypadku wojny. Opanowanie ciesnin czarnomorskich jest jednym z priorytetów odradzającego się imperium, sytuację tego państwa poprawia fakt, że sojusz głównego rywala - Węgier jest zajęty wojną z państwami Jagiellonów. Celem nowej wyprawy wojennej okazała się prowincja Smyrna.

Sytuacja geo-polityczna przed wojną:



Wojna​

Od samego początku Republika Wenecji była niezaprzeczalnie lepsza, jeśli chodzi o flotę. Marynarka cesarska nie miałaby szans w ewentualnej potyczce. Postanowiono więc skupić się na uzyskaniu przewagi poprzez walkę lądową, oraz przeprawie wojsk rzymskich w kierunku Smyrny zanim nieprzyjaciel zdąży ściągnąć posiłki. Do konfliktu wciągnięto Wołoszczyznę, Serbię i Mołdawię. Pierwsze starcie okazało się wielkim sukcesem, okupionym jednak ogromnymi stratami. Na dodatek, kłopotliwe stały się liczne desanty koalicji anty-cesarskiej na wybrzeża Macedonii. Po kilku kontratakach udało się odeprzeć nieprzyjaciela. Księstwo Toskanii szybko zablokowało cieśniny, powodując przerwanie dostaw zaopatrzenia do wojsk oblegających fortece. Nie znając liczebności wrogiej floty, podjęto się na wielkie ryzyko zniszczenia blokady. Okazało się, że 21 ciężkich okrętów rzymskich natrafiło na jedynie 2 jednostki, które bez większych problemów zostały zatopione.

Wszystkie oferty pokojowe przysyłane przez posłów walczących z Cesarstwem państw zostały stanwoczo odrzucone. Wiele z nich było jakże kuszących, lecz wszystkie sprowadzały się do zapłaty w postaci dukatów. Natomiast cesarz Manuel II rozpoczął tę wojnę tylko i wyłącznie w celu opanowania cieśnin i Morza Egejskiego. Trzeba było zatem czekać na decydujące zwycięstwo Bizancjum i jego sojuszników. W końcu jednak, w wyniku przewagi Cesarstwa na lądzie, 24 Maja 1428r. zostaje podpisany pokój, na mocy którego Kraj Rzymski otrzymuje sporną prowincję Smyrna, oraz otrzymuje rekompensatę w postaci 20 tys. dukatów. Na mocy osobnych traktatów sojusznicy zwycięskiego państwa również otrzymują kontrybucje.

Jedna z ofert:



Nabytki terytorialne



Nowy Cesarz​

Tuż przed końcem wojny, nieprzyjacielskie narody licząc na przełom w konflikcie, wysłały zabójcę do pałacu cesarza Manuela II. Niestety, ze skutkiem. Głowa państwa została zamordowana w swej sypialni, służba znalazła ofiarę mordu ze sztyletem wbitym w serce. Rzymianie jednak nie załamali się, a ich chęć walki o powrót dawnej siły ich kraju wzmogła się.
22 Maja 1428r. na nowego władcę zostaje koronowany Jan VIII, wybitny dyplomata, aczkolwiek niechętny wojnom. Mimo wszystko, dokończył dzieło swego poprzednika i zakończył wojnę. Wygląda na to, że teraz nadchodzi czas nowej, bezkrwawej wojny - polityki.

​

Nowy cesarz rozpoczął gruntowne reformy, których pierwszym celem stał się rozwój infrastruktury. W przeciwieństwie do Manuela II, dążącego do rozbudowy armii, Jan VIII postawił na rozwój ekonomiczny.

​

 

Odcinek 4

Podsumowanie panowania Manuela II​

Cesarz Manuel II był człowiekiem wybitnym. Udało mu się skłonić kraj do walki, w najbardziej decydującym momencie. Wygonił Turków Osmańskich z kontynentu Europejskiego, pozyskał sojuszników na Bałkanach, przyjął hołd lenny od Serbów, przyłączył na nowo do cesarstwa Ks. Aten. Rozpoczął nowy rozdział w historii tego kraju.

​

-Na czerwono sojusznicy Cesarstwa Bizantyjskiego,

-Na jasno-fioletowo lennicy,

-Na fioletowo ziemie Cesarstwa przed śmiercią Manuela II

Sytuacja w Europie ​

Niewiele się wydarzyło za panowania cesarza Manuela II. Można jednak wymienić m.in. nadal nierozstrzygnięty konflikt pomiędzy Anglią a Francją, niedawny wielki konflikt Austrii, Węgier z krajami Jagiellońskimi (Czyli Bohemią, Polską i Litwą) oraz szereg ataków sąsiadów wyniszczony Nowogród. Na wschodnich krańcach kontynentu również nic się nie dzieje, aczkolwiek coraz bardziej jest widoczna słabość Złotej Ordy.

Sytuacja na Bliskim Wschodzie ​

Natomiast na Bliskim Wschodzie wydarzenia były obfite i miały niezwykle gwałtowny przebieg. Rośnie w siłę leżący w pobliżu Bizancjum kraj Karaman, który "połknął" swoich słabszych sąsiadów. W Arabii natomiast na zmianę dochodzi do małych, lecz częstych konfliktów.

​

[/color]

 

Odcinek 5

Panowanie Jana VIII
​

Wyspy na sprzedaż ​

Podreperowanie cesarskiego skarbca było jednym z głównych celów władcy Jana VIII. Początkowo próbowano temu zaradzić powołując poborców podatkowych we wszystkich ziemiach, wprowadzając reformy gospodarcze, czy poprzez kontrolowanie cieśnin, które nie tylko dawały duże zyski z handlu, ale również z opłat za przepływ przez nie. Jednakże, nawet to nie pomogło spłacić długów. Mimo iż ogólnie sytuacja ekonomiczna Bizancjum była w normie, to skarbiec świecił pustkami. Sytuację uratowało europejskie księstwo Genua, które zaproponowało nie małą sumę za sprzedaż wysepek skupionych wokół wyspy Lesbos, tuż przy zachodnim brzegu Anatolii. Genua zaproponowała aż 1.000.000 dukatów za ich odsprzedanie. Narazie Cesarstwo Rzymskie bardziej niż paru wysepek potrzebowało pieniędzy, toteż po niedługim namyśle Jan VIII przyjął ofertę księstwa. 12 Marca 1427r. nastąpiło oficjalne dobicie targu. W zamian za wymienione wyspy Genua zgodziła się zapłacić 1.000.000 dukatów.

Zdrada i fałsz ​

Niestety, nie wszystko szło tak dobrze. Sojusz złożony z Serbii, Wołoszczyzny, Hospodarstwa Mołdawskiego oraz Bizancjum rozpadł się po nieuzasadnionym ataku Wołosów i Mołdawian na terytorium cesarskie 24 Marca 1427r. Wasal Kraju Rzymskiego, Serbia, tego samego roku ogłosiła suwerenność, i zaatakowała Siedmiogród (korzystając wcześniej ze zgody Wołosów na przemrasz wojsk), odzyskując w wyniku zwycięstwa utracone wcześniej Kosowo. Bizantyjczycy stawili zaciekły opór swoim niedawnym przyjaciołom. 2 Kwietnia 1427r. armia wołoska podjęła się próby opanowania prowincji Nis, w celu załamania obrony Cesarstwa. Próba odparcia wroga zakończyła się walną bitwą pod Nis, która została przegrana przez siły rzymskie w wyniku druzgocącej szarży nieprzyjacielskiej jazdy. W ciągu całej wojny rzeka Dunaj pomagała biernie różnym stronom konfliktu. Po przegranej pod Nis, Bizantyjczycy nie pozwolili nigdy więcej na przedarcie się sił wroga w głąb kraju. Wołosi nie potrafili wykorzystać naturalnej obrony, jaką stanowił Dunaj, i zostali zmuszeni do odwrotu, gdy Jan VIII, 23 Kwietnia 1427r. rozkazał rozpoczęcie bezpośredniego szturmu na stolicę zdradzieckiego kraju. Mołdawianie chcieli pomóc swemu sojusznikowi, atakując położoną nad Dunajem Dobrudżę. Zależało im na tej prowincji również ze względu na znajdujący się tam port, którego Hospodarstwo Mołdawskie mogło tylko pozazdrościć. Jednakże, zanim doszło do starcia, większość wojowników mołdawskich zginęła podczas przeprawy przez rzekę, w wyniku utopienia bądź wykoszenia przez cesarskich łuczników. Po zdobyciu przez Rzymian stolicy wołoskiej, obie strony konfliktu zawarły Pokój w Warnie (1 grudnia 1428r.), na mocy którego Mołdawia i Wołoszczyzna zgodziły się zapłacić 13.000 dukatów odszkodowania.

Bitwa pod Nis



Działania wojenne - najważniejsze starcia:





Nowa droga ​

Poszukując nowych, pewnych, a przedewszystkim silnych sojuszników, cesarz Jan VIII podjął decyzję która na zawsze zmieniła losy jego kraju. Zarówno Państwo Papieskie, jak i Cesarstwo Rzymskie były państwami w których znajdowały się główne ośrodki religijne. Państwo Papieskie było sercem katolików, zaś Bizancjum, od czasów Wielkiej Schizmy Wschodniej, centrum kościoła prawosławnego. Chcąc pogodzić obydwie religie, papież Martinus V zaproponował "nierozerwalne przymierze dwóch ośrodków europejskiej kultury chrześcijańskiej". Było to wydarzenie przemołowe. Oczywiście nie wszyscy dobrze przyjęli tą wiadomość, jednakże decyzja o zawarciu paktu (w sojuszu znajdowało się również księstwo Mantui) okazała się ogromnym sukcesem dyplomatyczno-militarnym Jana VIII, który dowiódł swoich dyplomatycznych uzdolnień. Od tej pory Bizancjum stało się praktycznie nietykalne, kraje katolickie nie odważą się podnieść ręki na przyjaciela samego papieża, posiadającego większy autorytet niż patriacha Konstantynopola. Oba kraje zobowiązały się wspólne organizowanie krucjat, do Ziemi Świętej...

Papież Martinus V



Granice sojuszu:

​

Długa cisza, zamykam, w celu kontynuowania PW
Serek