Odzyskać Kanaan - Izraelski AAR

Odzyskać Kanaan - Izraelski AAR​

​

Część I​

Historia nowego niepodległego państwa izraelskiego rozpoczęła się na początku lat sześćdziesiątych czterdziestego dziewiątego wieku* we Francji. W owym czasie żył tam młody Żyd, Izaak. Pochodził on z rodziny sefardyjskiej od trzech pokoleń osiadłej w miejscowości Pontoise. Jego ojciec Jakub był rabinem i przywódcą tamtejszej społeczności. Dla Żydów żyjących wśród chrześcijan nie był to pomyślny okres. Przez wiele europejskich krajów, w tym Francję, przetaczały się często falę pogromów dokonywanych na wyznawcach judaizmu. Wydarzenia te spowodowane były ciężkimi warunkami życia niższych warstw społecznych. W rozumieniu chłopów jedną z głównych przyczyn ich ciężkiego życia była obecność „chciwych i bezbożnych” Żydów. Na początku miesiąca Aw 4823 roku(sierpień 1062 roku) wrogie nastroje dotarły także do Pontoise. Zrewoltowani chłopi wystąpili przeciwko wyznawcom judaizmu. Spalili dom modlitwy i wymordowali większą część społeczności. Wśród ofiar znaleźli się także rodzice Izaaka. Ocalałych przepełniał strach, ale także chęć zemsty.​

Ojciec Izaaka​

Matka Izaaka​

Izaak nie był wyjątkiem, zdał sobie jednak sprawę z tego, że życie we Francji przestało być bezpieczne. Pozbawiony wszelkich zobowiązań dwudziestotrzyletni młodzieniec postanowił opuścić kraj nad Loarą, a następnie wraz z dwiema siostrami oraz grupą towarzyszy skończyć z diasporą i udać się do Judei. W tym czasie czyniło tak wielu Żydów. Liczyli oni, że władcy muzułmańscy będą im przychylniejsi, a prześladowania staną się przeszłością. Żydzi często sprzedawali całe majątki, aby móc dotrzeć do Kanaanu. Izaak uczynił to samo. Najpierw powędrował do Marsylii skąd statkiem udał się na Sycylię. Jego kolejnym większym przystankiem był Tarent. Podróż była długa i męcząca. Trwała prawie dziewięćdziesiąt dni. Wreszcie na początku miesiąca tewet (grudzień 1062) po uprzednim pobycie w Morei statek, na którym przebywał Izaak dobił do portu w Akce. Udało mu się dotrzeć na miejsce w przeciwieństwie do części jego towarzyszy, którzy nie znieśli trudów podróży i zmarli podczas drogi. Żydzi z Pontoise zamieszkali nieopodal Akki wraz z innymi uciekinierami z Francji. Izaak z racji tego iż pochodził z rodu rabinackiego, został przywódcą nowej społeczności i wkrótce skupił wokół siebie wszystkich Żydów zamieszkałych na terenie Szejkanatu Akki. Byli to w większości sefardyjczycy, jednak wśród społeczności Izaaka znajdowali się także nieliczni aszkenazyjczycy. W czasie gdy Izaak zdobywał zwolenników na wybrzeżu Judei wylądowali Templariusze wspierani finansowo przez króla francuskiego Filipa I Kapetynga. Zakonnicy i rycerze znad Loary, dowodzeni przez Guy'a de Lusignana bardzo szybko opanowali Aszkelon i ruszyli dalej na północ. Nie zwlekając ruszył im naprzeciw szejk Uthaman al-Jabir. Jego armia wpadła jednak w zasadzkę pod Jaffą, a on sam cudem uniknął śmierci. Drugiego dnia miesiąca siwan 4825 roku (maj 1064) miasto nieopodal którego miała miejsce bitwa również wpadło ręce chrześcijan. Na terenach, które zdobyli Frankowie dochodziło do licznych rzezi muzułmanów i wyznawców judaizmu. Terytorium to niemal zupełnie opustoszało Szejk al-Jabir pozbawiony swojej armii rozbitej pod Jaffą zwrócił się najpierw o pomoc do swego seniora, władcy Egiptu, Mustansira. Ten jednak nie mógł udzielić mu pomocy, gdyż był w tym czasie zajęty ugruntowywaniem swojej władzy wśród pozostałych wasali chcących uzyskać niezależność. Pozostawiony sam sobie al-Jabir poprosił o pomoc znaczącą w szejkanacie mniejszość żydowską. W zamian zaoferował jej nieograniczoną możliwość osiedlania się, a także zwolnienie z podatku dżizja**. Decyzję w imieniu wyznawców Jahwe podjęło trzyosobowe zgromadzenie o charakterze sądowniczym noszące nazwę Bejt Din (Dom Sądu). W jego skład z racji piastowanej funkcji rabina wszedł również Izaak. Sąd jednogłośnie zaakceptował propozycję szejka. Po miesiącu 1500 Żydów, uzbrojonych przez al-Jabir oraz dwustu Arabów ruszyło na południe w kierunku Jaffy. Siłami dowodzili wspólnie szejk oraz rabin Izaak. Armia szejkanatu po trzech miesiącach zdobyła Jaffę i 25 dnia tiszri (pierwsza połowa października 1064) wyruszyła na spotkanie z głównymi siłami Franków. Pierwszego dnia Heszwan (połowa października) doszło do bitwy pod Aszkelonem. Wyrównana walka trwała kilka godzin. W końcu dzięki szarży lekkiej jazdy dowodzonej przez al-Jabira szala zwycięstwa przechyliła się na stronę szejkanatu. Armia Franków została rozbita. Ci którzy ocaleli ukryli się za murami miasta. Atak zakończyłby się pełnym sukcesem jednak podczas jego trwania szejkowi została zadana śmiertelna rana. Podczas bitwy zginęła znaczna część Arabów przez co Aszkelon oblegali niemal sami Żydzi, którym przewodził Izaak. Wyznawcy Jahwe zdobyli miasto na początku miesiąca szewat (luty 1065 roku). Podczas oblężenia Aszkelonu, do Akki powrócił syn al-Jabira, Jawdat. Nie posiadał on jednak żadnego zaplecza militarnego. Wykorzystali to Żydzi, a w szczególności Izaak, który dzięki poparciu żołnierzy został ogłoszony królem odnowionego Izraela. Jego królestwo objęło Aszkelon oraz stolicę w Jaffie. Jawdat al-Jabir nie miał wyjścia, musiał zaakceptować istnienie nowo utworzonego suwerennego państwo. Przed królestwem Izaaka stało jednak wiele innych przeciwności.​

Królestwo Izraela - Początek panowania Izaaka ben Yaakova​

* Kalendarz Hebrajski
** Podatek opłacany przez niemuzułmanów​

 

[FONT=Book Antiqua, serif]Odzyskać Kanaan – Izraelski AAR[/FONT]​

​

[FONT=Book Antiqua, serif]Część II[/FONT]​

Izaak ben Yaakov​

[FONT=Book Antiqua, serif]Królestwo Izraela leżące pomiędzy licznymi fatymidzkimi szejkanatami nie było bezpieczne. Nowy kraj należało jak najszybciej wzmocnić, aby nie padł łupem niedawnych sojuszników. Decyzją króla w Izraelu wprowadzono podział na prowincje. Stolicą jednej została Jaffa, a drugiej Aszkelon. Od tej pory mieli nimi zarządzać namiestnicy królewscy. Prowincję te podzielono z kolei na Kahały, które podlegały poszczególnym rabinom. Ponadto podczas pierwszego dnia Chanuki król ogłosił, że wraz z nastaniem nowego roku, po odbyciu się Paschy, zostanie przywrócony do życia Sanhedryn oraz funkcja arcykapłana. Zarządzenie królewskie bez przeszkód weszło w życie. W przywróconej do życia instytucji zasiadło siedemdziesięciu jeden najbardziej wpływowych Żydów, którzy posiadali wspólną władzę religijną i sądowniczą. Miał im przewodzić arcykapłan , który powinien zostać zaproponowany przez króla i zaakceptowany przez zgromadzenie. Izaak wyznaczył na to stanowisko członka swojego dworu Jonatana ha-Nasiego. [/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Królewski kandydat na urząd arcykapłana[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]W Sanhedrynie nie cieszył się on największym poparciem. Nowi możni pomimo sympatii dla Izaaka popierali w większości Jakuba ben Judę, który nie miał nic wspólnego z obozem królewskim. W ten sposób w Izraelu doszło do pierwszego wewnętrznego konfliktu interesów. Żydzi nie mieli arcykapłana, a zgromadzeniu zaczęli przewodniczyć trzej najstarsi wiekiem mężczyźni. Widząc pierwsze podziały w Sanhedrynie Izaak, stworzył swój dwór wyłącznie w oparciu o zaufane osoby, którym powierzył najbardziej znaczące urzędy w państwie.[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif][/FONT]
[FONT=Book Antiqua, serif]Dworzanie Izaaka ben Yaakova[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Funkcję kanclerza i głównego doradcy objął Aaron ben Matatia. Marszałkiem, został Juda bar Giora, a królewskim szpiegiem Sara Aricha. O funkcji pełnionej przez młodą Żydówkę wiedzieli wyłącznie Izaak oraz kanclerz ben Matatia. Za izraelski skarb, również odpowiadała kobieta. Była Rebeka ben Hur. Decyzja ta zdziwiła wiele osób, szczególnie tych, które nie znały relacji panujących między dworzanami. Rebeka pochodziła z tej samej miejscowości co król, może więc dlatego stała się również jego faworytą. Ich uczucie było na tyle silne, że w miesiącu tewet 4827 roku Izaak pojął ją za żonę. Nie był to jednak jedyny ślub tego dnia obok króla i jego wybranki znajdowały się jeszcze dwie pary. Izaak postanowił bowiem wydać za mąż swoje dwie siostry. Miało to wzmocnić jego dobre stosunki z najbliższymi stronnikami. Młodsza siostra Lea wyszła za mąż za marszałka bar Giorę natomiast mężem starszej, Dalili, został przedstawiciel ludności aszkenazyjskiej na dworze, Szymon. Pomimo tego, że mąż Dalili był Aszkenazyjczykiem , także ten ślub odbył się w formule sefardyjskiej. [/FONT]
[FONT=Book Antiqua, serif]Pierwsze lata istnienia Izraela upłynęły o dziwo bardzo spokojnie. Na opustoszałych terenach osiedlały się coraz to nowe żydowskie rodziny. Arabów można było spotykać dosyć często lecz najazd Franków spowodował, że dominującym żywiołem w prowincjach Jaffa oraz Ashqelon stali się wyznawcy Judaizmu. [/FONT]
[FONT=Book Antiqua, serif]Teraz, po dwóch latach spokoju, wojna znowu wisiała na włosku. W dniu święta Purim (druga połowa lutego 1067 roku) do Izaaka dotarła wiadomość od jego szpiega z szejkanatu Jerozolimy. Pisał on ,że w świętym mieście panuje coraz większe napięcie, a na dworze szejka coraz częściej zaczyna mówić się o rebelii przeciwko kalifowi, który nie interesuje się sprawami państwa a jedynie własnym haremem. Izaak przyjął te informację do wiadomości jednak nie zdecydował się na podjęcie jakichkolwiek kroków. Czekał na dalszy rozwój sytuacji. [/FONT]
[FONT=Book Antiqua, serif]W tym czasie w przeciwieństwie do świata arabskiego w Izraelu działo się coraz lepiej. Proces ten trwał nieprzerwanie. Jego efektem było zakończenie odbudowy Jaffy w pierwszych miesiącach 4828 roku. Do miejskiego portu ponownie zaczęły przybywać statki z Cypru, Morei, i Apuli. Przypływały one z towarami różnej maści, które kupcy sprzedawali Żydom. Najczęściej chrześcijańskie statki opuszczały Izrael , z ładowniami pełnymi cedru. Był on bowiem w Europie niezwykle ceniony.[/FONT]​

Rozwój Jaffy*​

[FONT=Book Antiqua, serif]W miesiącu siwan do Jaffy dotarła niespodziewana propozycja. Na dwór królewski przybył wtedy poseł wielkiego mistrza Zakonu Szpitalników. Był to Frank, który w imieniu swojego pana Louisa Gerniera przysłał Izaakowi propozycję zawarcia przymierza przeciwko Kalifatowi Fatymidzkiemu. Król obiecał, że przemyśli propozycję lecz już wtedy był bliski jej odrzucenia. W końcu pozostała ona bez wyraźnej odpowiedzi przez co sojusz nie doszedł do skutku. Reakcja Izaaka na propozycję Gerniera była pierwszym zdanym egzaminem z dyplomacji, w której musiał on balansować pomiędzy chrześcijanami, a muzułmanami.[/FONT]​

Propozycja Zakonu Szpitalników​

[FONT=Book Antiqua, serif]Na początku miesiąca aw do Jaffy dotarła długo oczekiwana wiadomość. W Kalifacie Fatymidzkim nastąpił rozłam. Przeciw kairskiemu władcy zbuntował się szejk Jerozolimy Rashid Ahmed. Wśród pozostałych wasali także panowały buntownicze nastroje. Kłopoty wewnętrzne Fatymidów stały się okazją do zbudowania wielkości Izraela.[/FONT]​

*O bagnach na terenach pustynnych nie słyszałem, więc podałem inny powód rozwoju​

 

[FONT=Book Antiqua, serif]Odzyskać Kanaan – Izraelski AAR[/FONT]​

​

[FONT=Book Antiqua, serif]Część III[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Bunt w Jerozolimie był dla Izaaka dużą szansą, którą postanowił wykorzystać. Po przyjściu wiadomości od szpiega nakazał mobilizację wszystkich swoich wojowników. W ciągu kilku dni ponad tysiąc stu osobowa izraelska armia ruszyła w stronę stolicy judaizmu.[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Armia izraelska[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Panujący tam szejk Rashid Ahmed, gdy tylko dowiedział się o ruchach wojsk izraelskich zarządził przygotowania do obrony. Oddziały muzułmańskiego szejkanatu, który walczył także z fatymidzkim kalifem, były nieco mniej liczne od wojsk Izaaka. Liczyły niecały tysiąc wojowników. Bitwa pomiędzy obiema armiami odbyła się w dniu święta Tisza be-Aw upamiętniającego zniszczenie dwóch świątyń jerozolimskich. Chęć uczczenia tych rocznic była powodem niezwykłej determinacji jaką Żydzi wykazali podczas walki. Po całodziennym boju nieopodal Jerozolimy siły Izaaka zmusiły Arabów do wycofania się i rozpoczęły oblężenie miasta. Warunki życia żołnierzy był ciężkie, a mury Jerozolimy niezwykle trwałe. Miasto było oblężone przez tysiąc Żydów, których cały czas nękały oddziały Ahmeda stosujące walkę podjazdową. Święte miasto było bardzo dobrze przygotowane do obrony.[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Armia izraelska oblegająca Jerozolimę[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Podczas pobytu męża na wojnie królowa Rebeka pozostała w Jaffie. Na nieszczęście dla Izaaka jego żona nie była wzorem cnót moralnych. Wkrótce więc cały dwór zaczął huczeć od plotek. Co raz więcej osób zdawało sobie sprawę z tego że królowa ma romans. Jej wybrankiem został dworzanin Salomon bar Symeon. Tym większą sensacją stała się wiadomość, że królowa jest w ciąży. Na początku próbowała to ukryć jednak wieści bardzo szybko rozniosły się po dworze. Wkrótce wiadomość ta dotarła również do króla. Na szczęście dla Rebeki, Izaak był człowiekiem nie zwykle spokojnym i co ważniejsze nadal zakochanym w żonie. W miesiącu elul 4829 roku królowej urodził się syn. Na wieść o tym Izaak opuścił swoje oddziały oblegające Jerozolimę i udał się na dwór do Jaffy. Po przybyciu postanowił uznać syna. W ten sposób uchronił królową od kary, którą poniosłaby za grzech cudzołóstwa. Swojemu następcy nadał jednak imię które posiadało niejednoznaczną wymowę. Nazwał go Abiel co w języku hebrajskim oznaczało „Bóg jest moim ojcem”. Ponadto król skazał na wygnanie kochanka Rebeki. Owocem kilkudniowego pobytu Izaaka w Jaffie było natomiast zajście Rebeki w kolejną ciąże.[/FONT]​

​

​

​

​

​

[FONT=Book Antiqua, serif]Po powrocie Izaaka pod obleganą Jerozolimę sytuacja Żydów nie uległa zmianie. W dalszym ciągu bezskutecznie oblegali miasto. Przełom nastąpił dopiero w miesiącu Heszwan (październik 1068 roku). Wtedy to pod mury Jerozolimy przybyli niespodziewani sojusznicy w postaci kilki muzułmańskich szejków nadal wiernych kalifowi. Wsparli oni Żydów oblegających święte miasto. Liczba żołnierzy pod murami wzrosła z jednego do ponad trzech i pół tysiąca żołnierzy. Takiemu ludzkiemu żywiołowi Ahmed Rashid nie mógł się długo opierać. Dlatego też począwszy od miesiąca kislew zaczął pertraktować z Żydami w tajemnicy przed arabską częścią oblężenia. Nie posiadał już w wiary w zwycięstwo, zdawał sobie sprawę, że jego bunt mógł być przedwczesny i teraz jako pierwszy musi płacić za swoją odwagę. Gdyby wpadł w ręce współbraci za swoją zdradę na pewno zapłaciłby śmiercią. Dlatego też zaoferował Żydom poddanie miasta bez wiedzy fatymidzkich szejków w zamian za okazaną łaskę. Izaak przystał na jego propozycję. Pewnej nocy pod koniec miesiąca tewet Arabowie z Jerozolimy otworzyli bramy przed Żydami i wpuścili ich do miasta. Gdy rano zauważyły to wojska Fatymidów postanowiły odstąpić od dalszego oblegania Jerozolimy i ruszyły tłumić bunty na północy Kanaanu. Dzień w którym wojska żydowskie ponownie wkroczyły do Jerozolimy był najszczęśliwszym dniem w historii odrodzonego Izraela. Na ulice wyszła mieszkająca w mieście mniejszość żydowska. Wydarzeniom tym z niepokojem przyglądali się niedawni panowie tej krainy, Arabowie. Zastanawiali się jakie nowe porządki zaprowadzi w tej krainie izraelski władca. Izaak zdawał sobie sprawę, że w tej chwili jego kraj jest za mały a armia zbyt słaba, aby pozwolić sobie na waśnie między Arabami,a Żydami. Ogłosił więc, że muzułmanie będą w dalszym ciągu posiadać możliwość wyznawania swej wiary, oraz, że będą obciążeni podatkami na równi z Żydami. Decyzję te spotkały się z aprobatą arabskich mieszkańców Jerozolimy , dzięki czemu nie doszło do zamieszek. Pierwsza zdobycz terytorialna Izaaka została przyłączona do Izraela jako trzecia prowincja. Tereny te były jednak spustoszone toczącą się wojną, a poza świętym miastem władzę sprawowali najczęściej zrewoltowani Arabowie. [/FONT]
[FONT=Book Antiqua, serif]Po zdobyciu Jerozolimy Izaak przebywał w niej wraz z wojskiem pół miesiąca. W tym czasie zauroczyła go jego młoda służąca, Maria. Izaak mimo bardzo mocnych więzi, które łączyły go z królową był podatny na kobiece wdzięki. Dlatego też postanowił, że służąca ta będzie mu towarzyszyła w dalszej części kampanii. Wkrótce okazało się, że spodziewa się ona królewskiego potomka. [/FONT]
[FONT=Book Antiqua, serif]Po pobycie w Jerozolimie Izaak ruszył ze swą armią w ślad za niedawnymi fatymidzkimi sojusznikami. W miesiącu szewat przyłączył się do prowadzonego przez nich oblężenia Tyberiady. Wyparty z tych terenów buntowniczy szejk Abdul-Rahman Ali stale nękał oblegających. Nad Jeziorem Genezaret niemal codziennie dochodziło do mniejszych lub większych potyczek. Żadna z nich nie zakończyła się jednak zwycięstwem Alego. W końcu Arabowie z Tyberiady słysząc o łaskawości Pana Jaffy również poddali miasto Żydom. Biorą przykład z mieszkańców Jerozolimy uczynili to w tajemnicy przed Fatymidami. Dotychczasowy szejk tych ziem, Ali, podjął decyzję o ucieczce do Państwa Seleukidów natomiast wojska sułtanatu kairskiego wycofały się przez Irbid i Amman na południe,aby zdławić pojawiające się tam bunty. Tyberiada została przyłączona do Izraela jako czwarta prowincja.[/FONT]
[FONT=Book Antiqua, serif]Kolejne trzy miesiące były czasem odpoczynku i ponownego zbierania sił. Izaak pozwolił swoim ludziom wrócić do domów. Sam udał się natomiast do Jaffy. W miesiącu Nisan na świat przyszło jego pierwsze dziecko. Była to córka, której nadano imię Tamara. Wkrótce Rebeka ponownie zaszła w ciąże.[/FONT]
[FONT=Book Antiqua, serif]Po zdobyciu Tyberiady na początku 4830 roku na północy Kanaanu pozostały dwa niezależne szejkanaty, Tyru oraz Akki. Wyzwoliły się one spod władzy dynastii Fatymidów, jednak nie pozostawały z nią w stanie wojny. Były to państewka słabe dlatego zachęcony poprzednimi wygranymi Izaak chciał je sobie podporządkować. Po trzy miesięcznym odpoczynku król ponownie zarządził mobilizację. W ciągu dwóch tygodni w Jerozolimie zebrało się tysiąc trzystu wojowników. W pierwszej kolejności Izak zaatakował szejkanat Akki rządzony przez Jadwata al-Jabirego. Na agresję zareagował sojusznik szejka emir Aleppo, który na czele swoich oddziałów wyruszył w kierunku Kanaanu. W miesiącu tamuz 4831 roku (druga połowa czerwca 1069 roku) armia izraelska, pokonała oddziały Jadwata. W bitwie tej oprócz Żydów po stronie Izaaka walczyli także muzułmanie z Jerozolimy. Armia al-Jabirego nie została jednak rozbita. Szejk wraz z częścią swoich ludzi wycofał się w kierunku Tyru, skąd co jakiś czas atakował Żydów oblegających Akkę. W miesiącu tiszri emir Aleppo Mahmud ibn Midras wkroczył do Kanaanu i na czele tysiąca trzystu Arabów rozpoczął oblężenie Tyberiady. Izaak nie zdecydował się na natychmiastowy atak, gdyż w tym momencie jego priorytetowym celem było zdobycie Akki. W tym czasie dotarły do niego jeszcze dwie wiadomości. Pierwszą była informacja o uspokojeniu nastrojów wśród pospólstwa prowincji jerozolimskiej. W zamian za potwierdzenie przywilejów ogłoszonych przez króla chłopi zgodzili się powrócić do domów. [/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Koniec rewolty w prowincji jerozolimskiej[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Druga wiadomość dotyczyła natomiast narodzin pierworodnego syna Izaka, któremu nadano imię Adam. Jego matką była wspomniana już jerozolimska służka, Maria. Izaak wbrew woli doradców uznał Adama za swojego syna. Co więcej wkrótce okazało się, że Maria urodzi królowi kolejne dziecko. [/FONT]
[FONT=Book Antiqua, serif]Oblężenie Akki zakończyło się sukcesem dwa miesiące później. Dzięki temu Izaak mógł ruszyć z odsieczą oblężonej przez emira Aleppo Tyberiadzie. Liczebność obu armii była porównywalna. Żydom udało się jednak wyprzeć emira spod miasta, a ten nie widząc sensu dalszej walki zaproponował zawarcie rozejmu. Król Izaak zgodził się na jego propozycję. Następnie na początku miesiąca szewat Pan Jaffy zaczął wprowadzać w życie drugą część swojego planu jaką było opanowania Tyru. Miasto to znajdowało się pod kontrolą szejka Murtazy al-Rahmana. Po przybyciu armii Izaaka pod miasto doszło do bitwy. [/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Bitwa pod Tyberiadą[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Podczas jej trwania wojownicy szejkanatu pojmali kanclerza Aarona ben Matatię. Al-Rahman obiecał wypuścić Żyda po wpłaceniu wysokiego okupu. Izaak nie chciał się jednak układać z Arabami. Decyzję tą ben Matatia przypłacił życiem. [/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif][/FONT]
[FONT=Book Antiqua, serif]Pojmanie i śmierć Aarona ben Matati[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Jego śmierć miała charakter propagandowy. Wzmocniła wśród Żydów poczucie jedności, dzięki któremu wygrali bitwę i rozpoczęli oblężenie miasta. Podczas jego trwania Izaakowi urodziło się dwóch synów. Jeden z nich, Machabeusz, był pierwszym naprawdę prawowitym następcą tronu, ponieważ jego rodzicami byli król i królowa. Drugi syn, który tak jak jego brat otrzymał imię Adam, narodził się ze związku Izaaka z jego faworytą Marią. Nie został on jednak dopuszczony do dworu, gdyż król ugiął się przed wolą możnych, którzy mieli już dosyć pobytu bękartów w jego otoczeniu. [/FONT]
[FONT=Book Antiqua, serif]Oblężenie Tyru trwało niemal cały rok. W tym czasie pod murami miasta zginęło ponad czterystu wojowników Izaaka, w tym jeden z jego najbardziej zaufanych ludzi Juda bar Giora. [/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Śmierć Judy bar Giora[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Śmierć tylu Żydów nie poszła jednak na marne, gdyż w miesiącu tewet 4832 roku muzułmańskie miasto zostało zdobyte. Izaak nie mógł jednak w pełni cieszyć się ze swojego zwycięstwa gdyż w tym samym czasie dotarła do niego wiadomość o wypadku jego córki.[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Wypadek Tamary ben Yaakov[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Dzięki podbojom Izaaka Izrael powiększył swoje terytorium niemal dwukrotnie i przynajmniej chwilowo, nie musiał walczyć o przetrwanie.[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Królestwo Izraela po pierwszej kampanii Izaaka ben Yaakova[/FONT]​

 

[FONT=Book Antiqua, serif]Odzyskać Kanaan – Izraelski AAR[/FONT]​

​

[FONT=Book Antiqua, serif]Część IV[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Po zdobyciu Tyru Izaak zwolnił większość swych ludzi do domów. Natomiast sam wraz z dwiema setkami wojowników triumfalnie wkroczył do Jerozolimy, gdzie ludność przygotowała mu iście królewskie powitanie. Następnie skierował się do swej stolicy w Jaffie. Podczas kampanii Królestwo Izraela straciło marszałka oraz kanclerza. Sytuacja ta wymagała więc podjęcia szybkich decyzji ze strony króla. Po przybyciu na dwór Izaak ogłosił, że następcą kanclerza Aarona będzie Salomon ben Jair, a marszałka bar Giorę zastąpi Jonatan ha-Nasi. Kilka dni po objęciu urzędu nowy marszałek niespodziewanie zmarł. Jego miejsce zajął Szymon Aszkenazy. Z wyborem nowego dowódcy wojskowego wiązało się też zakończenie sporu o urząd arcykapłana. W zaistniałej sytuacji główny rywal ha-Nasiego w walce o to stanowisko, Jakub ben Juda, został poparty nie tylko przez Sanhedryn , ale i króla. Siedzibą nowego przywódcy Judaizmu stała się Jerozolima.[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Jakub ben Juda (rycina z LVI w.)[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Izaak myślał oczywiście o dalszym poszerzaniu swojego władztwa, ale musiał pamiętać też o polityce wewnętrznej. Izrael należało wzmocnić, gdyż nie zagrażały mu tylko państwa sąsiadujące z Kanaanem, ale też Frankowie. Ich religijny przywódca, Aleksander II, wezwał bowiem do odebrania Jerozolimy z rąk wyznawców Jahwe. [/FONT]
[FONT=Book Antiqua, serif]Na początku miesiąca szewat 4832 roku Królestwo Izraela mogło wystawić armię liczącą trzy tysiące siedmiuset wojowników. Nie była to liczba mała, lecz także nie na tyle znacząca aby przeciwstawić się możliwemu chrześcijańskiemu atakowi. Dlatego też król zdecydował się przerwać na jakiś czas działania zbrojne. [/FONT]
[FONT=Book Antiqua, serif]Rozpoczęto podnoszenie kraju z ruin. W miesiącu adar arcykapłan Jakub ben Juda zainicjował w prowincji Jerozolima budowę sieci cheder czyli szkól religijnych kształcących młodych Żydów. Pomysł ten zyskał na dworze królewskim szczególną aprobatę. Większość możnych liczyła bowiem, iż będzie to pierwszy krok w celu zdominowania prowincji przez Judaizm. W drugiej połowie miesiąca nisan budowa sieci cheder została rozpoczęta także w prowincji Jaffa. Sytuacja w Izraelu z dnia na dzień stawała się coraz lepsza . Przykładem mógł być fakt odbudowania po wojennych zniszczeniach miasta Tyr. Był to okres dynamicznego rozwoju, ale także konfliktów wewnętrznych między Żydami a Arabami. Dlatego też podjęto decyzję o budowie pierwszego stałego bejt dinu. Miał on się znajdować w prowincji Aszkelon. W zamierzeniach króla Izaaka władza sądu z Aszkelonu miała początkowo obejmować cały kraj a wraz powstawaniem prowincjonalnych bejt dinów stopniowo się zmniejszać. W miesiącu Heszwan 4833 roku dobra wiadomość nadeszła także z dworu królewskiego, na którym dzięki staraniom cyrulików wyzdrowiała jedyna córka Izaaka, Tamara. Wkrótce po tym wydarzeniu na ziemie Izraela zaczął przenikać nowy sposób uprawy roli zwany trójpolówką. Bardzo szybko został on przyswojony przez chłopów z prowincji Jaffa. Jego gorącym orędownikiem był także król Izaak, który widząc efekty tego sposobu uprawy roli nawoływał do jego stosowania za pośrednictwem swoich namiestników.[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Dotarcie gospodarki trójpolowej do Izraela[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Miesiąc tewet tegoż roku zakończył się nadejściem radosnej wiadomości. Królowa Rebeka urodziła bowiem Izaakowi kolejnego potomka, któremu nadano imię Samson. Pomimo narodzin kolejnego syna Rebeka w dalszym ciągu nie cieszyła się na dworze poważaniem. Większość możnych nie szanowała jej z powodu przeszłych uczynków. Uważali oni ponadto iż ma ona zły wpływ na króla odwodząc go od planów dalszych podbojów. Niezależnie od ich opinii Izaak w dalszym ciągu kontynuował wewnętrzne umacnianie państwa. Pod koniec roku z polecenia króla rozpoczęto budowę kolejnego sądu tym razem dla prowincji Akka. W tym samym czasie do Jerozolimy nadeszła wiadomość o buncie szejka Hebronu przeciwko fatymidzkiemu kalifowi. Możni chcieli wykorzystać tę sytuację. Nalegali więc aby Izaak przyłączył się do walki. Jednak ten pozostał nieugięty i odmówił ataku. Król zraził tym samym do siebie wielu wojowniczych członków Sanhedrynu. Jego relacje z możnymi pogorszyły się jeszcze bardziej, gdy na dwór wprowadził swojego drugiego poza małżeńskiego syna, Adama Młodszego.[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Wprowadzenie Adama Młodszego na dwór[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]W tym samym czasie w prowincji Jerozolima zakończono wspieraną przez arcykapłana budowę sieci cheder. Fakt ten spotkał się z niezadowoleniem arabskiej większości, która coraz częściej sądziła, że król zacznie niedługo łamać dane im przywileje. W miesiącu heszwan sieć cheder wybudowano także w prowincji Jaffa. Tam jednak wydarzenie to spowodowało jedynie radość wśród mieszkańców, gdyż byli oni w przygniatającej większości Żydami.[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Nauka w jednej ze zbudowanych cheder (rycina z LVI w.)[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Miesiąc później Izaak przeniósł swój dwór do Aszkelonu, gdyż rozpoczął w Jaffie budowę swojej nowej rezydencji. Właśnie tam urodził się jego kolejny potomek, Gabriel. Ponadto w tym samym czasie król postanowił zaprowadzić porządek wśród coraz bardziej niechętnej mu ludności arabskiej. Na mocy jego decyzji w Jerozolimie rozpoczęto budowę bejt dinu. W Świętym Mieście dochodziło nie tylko do konfliktów religijnych, ale i do sporów pomiędzy poszczególnymi warstwami społecznymi. Mieszczanie Jerozolimy nie godzili się bowiem aby do miasta przybywali chłopi chcący sprzedać swoje towary. Działo się tak ponieważ w mieście sprzedawaliby je bez pośredników jakimi byli najczęściej miejscy kupcy. Izaak przychylił się do prośby mieszczan chcących zachować stały ład. Na początku nowego 4834 roku została zakończona budowa pierwszego w Izraelu budynku bejt dinu. Przewodził mu rabin Aszkelonu wraz z dwoma możnymi z prowincji. Początek nowego roku przyniósł także złą wiadomość bowiem właśnie wtedy umarła siostra króla, Lea. Osierociła on dwóch synów, którzy z powodu uprzedniej śmierci swojego ojca Judy bar Giora zostali przygarnięci przez swego wuja. Kraj wbrew przewidywaniom Pana Jaffy rozwijał się w sposób niezwykle harmonijny budowano nowe chedery oraz bejt diny. Na brzegach coraz liczniej powstawały przystanie rybackie. Pokój nie mógł jednak trwać wiecznie. Na wezwanie chrześcijańskiego watażki, papieża Aleksandra II odpowiedziało Królestwo Kastylii, które ruszyło ku ziemiom Izraela. Dla państwa Izaaka rozpoczynał się nowy okres, czas chrześcijańskich krucjat.[/FONT]​

​

[FONT=Book Antiqua, serif]Papież Aleksander II[/FONT]​

 

[FONT=Book Antiqua, serif]Odzyskać Kanaan – Izraelski AAR[/FONT]​

​

[FONT=Book Antiqua, serif]Część V[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Wojna z chrześcijanami stała się faktem. Jej rozpoczęcie nie oznaczało jednak końca Izraela. Kastylia, z którą przyszło walczyć Żydom, była bowiem jednym ze słabszych europejskich królestw. Co więcej państwu Sancho Jimeneza nadal w sposób realny zagrażali muzułmanie, którzy parę lat wcześniej podbili Królestwo Leonu. Pan Jaffy w okresie oczekiwania na przybycie wroga starał się zyskać w oczach bogatych mieszczan, którzy mogliby wesprzeć go finansowo.[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Wzrost potęgi mieszczaństwa w prowincji Akka[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]W miesiącu nisan 4835 roku w Jerozolimie zakończono budowę bejt dinu. W mieście wiadomość ta spowodowała znaczące wzburzenie wśród ludności muzułmańskiej. Arabowie nie chcieli być sądzeni przez Żydów, nawet w sprawach o wyłącznie świeckim charakterze. Od momentu wybudowania bejt dinu w Jerozolimie Izaak postanowił nie rozpoczynać nowych inwestycji na terenie kraju. Uczynił to, ponieważ chciał posiadać odpowiednie fundusze, które mógłby przeznaczyć na utrzymanie armii. W miesiącu aw do Jerozolimy dotarła zła wiadomość. Przeciw Królestwu Izraela wystąpiło prawosławne hrabstwo Seleucji. Rządził nim , Bazyli Aggalon. Grek ten przed kilkoma miesiącami uniezależnił się od Bizancjum i liczył na łatwe zdobycze na terenie Kanaanu. Jego oczekiwania były jednak zbyt optymistyczne. Armia Izraela była bowiem znacznie liczniejsza od jego oddziałów. Pan Jaffy za radą swojego marszałka, Szymona Aszkenazego, zmobilizował oddziały w prowincjach Jerozolima, Jaffa oraz Aszkelon. Na początku miesiąca elul wyruszył wraz z wojskiem do Seleucji. Podróż morska ponad trzech i pół tysiąca wojowników była niezwykle kosztowna i pochłonęła połowę funduszy zebranych dotychczas na utrzymanie armii. W momencie, gdy Pan Jaffy stał ze swym wojskiem niemal u bram Seleucji jej władca wylądował wraz ze swą ośmiuset osobową armią pod Tyrem. Odział ten został jednak szybko pobity przez wojowników, którymi dowodzili namiestnicy Akki i Tyberiady. [/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Wojownicy hrabstwa Seleucji[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]W tym samym czasie w Jerozolimie wybuchł bunt ludności arabskiej, a wojnę Izaakowi wypowiedział szejk Bejrutu, Muzaffaraddin Awad. Podobnie jak Aggalon także i on nie docenił jednak potęgi Pana Jaffy. W miesiącu tewet na jego państwo ruszyło ponad dwa i pół tysiąca wojowników, którzy wcześniej znajdowali się pod Tyrem. Na miejsce sił namiestników pod izraelskie miasto przybyła tysiąc osobowa armia Królestwa Kastylii. Dla Sancho Jimeneza był to jedyny okres w jakim jego wyprawa mogłaby odnieść jakikolwiek sukces. Cała armia Pana Jaffy walczyła bowiem poza Izraelem. [/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Król Kastylii i Leonu Sancho Jimenez[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]W miesiącu szewat odziały dowodzone przez namiestników pokonały bejruckiego szejka, a armia Izaaka rozpoczęła oblężenie Seleucji. Na początku 4836 roku królowi udało się opanować greckie miasto. Pan Jaffy ruszył niemal natychmiast w drogę powrotną chcąc uniknąć zdobycia Tyru przez siły kastylijskie. W miesiącu ljar upadł Bejrut dzięki czemu siły namiestników również mogły ruszyć z odsieczą oblężonemu miastu.[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif][/FONT]
[FONT=Book Antiqua, serif]Królestwo Izraela po podbicu Bejrutu i Seleucji[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Po kilkudniowym marszu ponad dwa tysiące wojowników dotarło na miejsce. Doszło do bitwy, w której armia izraelska pokonała oddziały Sancho Jimeneza. Król Kastylii musiał ratować się hańbiącą ucieczką. W tym samym czasie do Kanaanu przybyła druga fala iberyjskich wojowników. Były to oddziały hrabiego Vizcayi, Inigo z Haro. Od razu po przybyciu rozpoczęły one oblężenie Jaffy. Na początku miesiąca siwan kastylijscy wojownicy zostali pobici przez rządców Akki i Tyberiady. W tym samym czasie do Kanaanu przybył Izaak. Jego pierwszy rozkaz po powrocie skierowany był do namiestników. Król zarządził w nim aby odziały z prowincji Akka i Tyberiada powróciły do domów. Następnie Pan Jaffy na czele podległych mu oddziałów udał się do Jerozolimy, aby zakończyć bunt Arabów. Siły zrewoltowanych muzułmanów zostały pobite dwudziestego ósmego dnia miesiąca aw. Wojna okazała się dla Izraela poważnym ciosem. Prowincja jerozolimska była spustoszona przez buntowników, a dwór królewski zadłużony na kwotę pięćdziesięciu pięciu tysięcy dinarów. Sytuacja nie była prosta tym bardziej, że w miesiącu kislew do Kanaanu dotarli kolejni krzyżowcy. Tym razem był to hrabia Oviedo, Gonzalo z Lary. Jego siły były jednak zbyt małe i zostały rozbite przez Izaaka tuż po dotarciu na brzeg. W tym samym czasie królowi narodził się kolejny syn. Otrzymał on imię Jonatan co w języku hebrajskim oznacza „Jahwe dał”. [/FONT]
[FONT=Book Antiqua, serif]Mieszkańcy Izraela żyli w ciągłej niepewności, oczekując silnego ciosu zdanego z rąk chrześcijan. Ten jednak nadal nie nadchodził. W miesiącu siwan 4837 roku sytuacja w prowincji Jerozolima wróciła do stanu sprzed buntu muzułmanów. Co prawda Arabowie w dalszym ciągu spiskowali lecz ich zapędy zostały przynajmniej chwilowo zahamowane. Pomimo poprawy sytuacji w prowincji jerozolimskiej Izrael w dalszym ciągu nie mógł się rozwijać. Wszystkie państwowe dochody były bowiem przeznaczane na spłatę zaciągniętych przez króla pożyczek. [/FONT]
[FONT=Book Antiqua, serif]W miesiącu tamuz na skutek przeziębienia zmarł najmłodszy dziedzic tronu Jonatan. Wydarzenie to, na dworze komentowano najczęściej stwierdzeniem: „Jahwe dał, Jahwe zabrał”. [/FONT]
[FONT=Book Antiqua, serif]W połowie miesiąca adar po ponad roku przerwy do izraelskich wybrzeży ponownie przybyli Iberyjczycy. Był to jednak jeden z ostatnich zbrojnych zrywów Kastylii. Królestwo Sancho Jimeneza było bowiem podbijane przez dynastię Almorawidów. Krzyżowcy, którzy wylądowali pod Tyrem zostali szybko rozbici przez marszałka Aszkenazego. Po tej porażce Jimenez postanowił zawrzeć rozejm z Izaakiem i skupić się na obronie kraju przed muzułmanami.[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Rozejm zaproponowany przez Sancho Jimeneza[/FONT]​

 

[FONT=Book Antiqua, serif]Odzyskać Kanaan – Izraelski AAR[/FONT]​

​

[FONT=Book Antiqua, serif]Część VI[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Po zakończeniu wojny z Kastylią najważniejszą sprawą dla Królestwa Izraela stała się konieczność spłaty zaciągniętych przez króla pożyczek. Na początku 4839 roku kwota [/FONT]
[FONT=Book Antiqua, serif]ta wynosiła prawie trzydzieści dwa tysiące dinarów. Proces spłaty przy obecnych dochodach mógł zatem potrwać nawet kilka lat. Tymczasem sytuacja w kraju w dalszym ciągu była niespokojna. Arabowie pomimo klęski w Świętym Mieście nadal intrygowali przeciwko swym żydowskim panom. Ich działanie dało o sobie znać wraz z przybyciem Izaaka do Jerozolimy z okazji święta Paschy. Wtedy to na przejeżdżającego ulicami miasta władcę napadł arabski nożownik. Zrzucił on Izaaka z konia, jednak nie zdążył go zabić, gdyż został zadźgany przez straż przyboczną króla. Osobiste przeżycie całkowicie zmieniło postawę Izaaka wobec Arabów. Dotychczas tolerancyjny król postanowił podjąć walkę z wyznawcami Allacha. Pan Jaffy dał niewiernym dwa wyjścia albo wygnanie i konfiskata mienia albo przejście na judaizm. Egzekwowanie nowego prawa rozpoczęto najpierw w prowincji Tyr. Na początku Arabowie nie zgadzali się na żadne ustępstwa. Większość niewiernych widząc jednak mordy i wysiedlenia dokonywane na ich krewnych przeszła w końcu na judaizm.[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Religijne napięcia w Prowincji Tyr[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Na początku miesiąca siwan z nowego prawa zapragnęli skorzystać także możni prowincji Seleucja. Tereny te były zamieszkana przez greckich chrześcijan. Według królewskiego edyktu nie różnili się oni jednak od muzułmanów i wraz z nimi uważani byli za pogan. Być może było to celowe działanie króla, który chciał podporządkować sobie również Greków, a może zwykłe niedopatrzenie. W tym momencie nie miało to jednak żadnego znaczenia bowiem zamierzenia możnych stały się faktem. W połowie miesiąca siwan rozpoczęto działania skierowane przeciwko Grekom. Większość z mieszkańców zdecydowała się opuścić prowincję i udać się do Bizancjum. Ci jednak, którzy pozostali byli zmuszeni przyjąć judaizm.[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Religijne napięcia w Prowincji Seleucja[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Edykt królewski wchodził w życie bardzo powoli. Po początkowych sukcesach w Tyrze i Seleucji ludność muzułmańska przygotowała się do obrony swojej wiary. W wielu prowincjach władzę sprawowały lokalne bandy, które mordowały Żydów. Chaos i spirala nienawiści ogarnęły niemal cały kraj. W obawie o własne bezpieczeństwo król za radą swoich doradców przeniósł siedzibę dworu z Jaffy do Aszkelonu.[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Przeniesienie stolicy do Aszkelonu[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Wkrótce rozpoczęły się pierwsze walki na tle religijnym. Miały one miejsce w prowincji Bejrut i trwały do połowy miesiąca aw. Nie zakończyły się jednak zwycięstwem żadnej ze stron. Spowodował to nagły wybuch epidemii dyzenterii, który zmusił przeciwników do tymczasowego zawieszenia walki. [/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Wybuch epidemii dyzenterii w Prowincji Bejrut[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Następna rewolta Arabów miała miejsce na południe od Tyberiady. Muzułmanie rabowali i mordowali tamtejszych Żydów. Na pomoc ruszyły im oddziały z Jerozolimy, które wkrótce zapewniły wyznawcom judaizmu pełne bezpieczeństwo. [/FONT]
[FONT=Book Antiqua, serif]W tych niespokojnych czasach królowi narodziło się kolejne dziecko. Była to dziewczynka. Nadano jej imię Salomea to znaczy pomyślność. Imię to miało być znakiem przeszłej i przyszłej wielkości Izraela. Pomyślność była jednak daleko od Królestwa Izaaka. Znakiem tego oprócz ciągłych walk wewnętrznych, stała się także śmierć drugiej siostry króla, Dalily. [/FONT]
[FONT=Book Antiqua, serif]W ciągu trzynastu miesięcy sytuacja nie uległa oczekiwanej stabilizacji. Co gorsza w drugiej połowie 4840 roku bunt wybuchł także w Jerozolimie. W obawie o własne życie z miasta uciekł między innymi arcykapłan Jakub ben Juda. Znalazł on schronienie na dworze królewskim w Aszkelonie. W miesiącu tewet królewski dekret próbowano wprowadzić siłą w prowincji Akka, jednak i tam muzułmanie stawili twardy opór. [/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Arabscy konni spod Akki[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Widząc skutki swojego postępowania król zaczął mieć wątpliwości co do słuszności wprowadzenia dekretu. Na początku 4841 roku zwrócił się więc do Sanhedrynu z prośbą o wyrażenie opinii na ten temat. Obrady w tej sprawie były długie i burzliwe. Wśród możnych zarysował się wyraźny podział na mieszkańców południa i północy. Większość w Sanhedrynie stanowili stanowili przedstawiciele terenów objętych walkami. W ich interesie było więc zakończenie wojny z Arabami. Taka też była rada Sanhedrynu. Decyzja należała jednak do króla. Izaak poszedł jednak za radą możnych i postanowił wycofać dekret. Wezwał też Arabów do przybycia na rozmowy. Poselstwo muzułmańskie przybyło do Aszkelonu w miesiącu siwan. Król w rozmowie z Arabami zgodził się na zawieszenie broni ale jednocześnie zapowiedział wprowadzenie podatku dla niewiernych. Muzułmanie zgodzili się na warunki Izaaka bowiem zdawali sobie sprawę, że samotna walka przeciwko królowi doprowadzi ich do całkowitej ruiny. Dzięki rozmowom znaczna część Arabów porzuciła broń a przy buncie pozostała jedynie niewielka grupa straceńców liczących na pomoc ościennych państw muzułmańskich. [/FONT]
[FONT=Book Antiqua, serif]Po zawarciu pokoju większość Greków i Arabów nawróconych na judaizm postanowiła pozostać przy nowej religii. Dzięki temu nie obejmował ich bowiem podatek dla niewiernych.[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Sytuacja religijna po wycofaniu edyktu Izaaka[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Królestwo Izraela znacznie ucierpiało na skutek walk religijnych. Sytuacja zaczęła się jednak powoli poprawiać.[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Poprawa sytuacji w prowincji Jerozolima[/FONT]​

 

[FONT=Book Antiqua, serif]Odzyskać Kanaan – Izraelski AAR[/FONT]​

​

[FONT=Book Antiqua, serif]Część VII[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Na początku 4842 roku sytuacja w Królestwie Izraela była znacznie lepsza od tej panującej jeszcze przed kilkoma miesiącami. Kraj powracał powoli do normalnego życia. Procesowi temu sprzyjał fakt spłacenia wszystkich pożyczek zaciągniętych przez króla.[/FONT]
[FONT=Book Antiqua, serif]Po zakończeniu niepokojów religijnych od Izaaka odwróciło się wielu możnych zasiadających w Sanhedrynie. Wycofanie królewskiego edyktu i pokój z Arabami stał się dla wielu wpływowych Żydów okazją do budowania własnej pozycji na bazie nadszarpniętego prestiżu monarchy. Członkowie Sanhedrynu liczyli na to, że dzięki niepowodzeniom króla uda im się ograniczyć jego władzę w państwie. W miesiącu ljar możni zażądali od Izaaka, aby ten przekazał część królewszczyzny w ręce swojego małoletniego syna Machabeusza. Sanhedryn wybrał właśnie tego syna, ponieważ to w nim upatrywano przyszłego króla Izraela. Początkowo Izaak nie zgadzał się na żądanie możnych. Wiedział bowiem, że władzę w imieniu Machabeusza będą sprawować jego dworzanie. Król nie chciał jednak doprowadzać do kolejnego wewnętrznego konfliktu w Izraelu, dlatego też w końcu przychylił się do żądania Sanhedrynu.[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Obrady Sanhedrynu, na pierwszym planie Jakub ben Juda - rycina późniejsza[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]W miesiącu siwan Machabeusz został panem Akki i objął panowanie w północnej części Izraela z wyłączeniem zamorskiej Seleucji. Jego władza była jednak tylko teoretyczna. Tak naprawdę ziemiami północnego Izraela miał zarządzać Sanhedryn, którego przedstawicielstwem stała się Rada Trzech Regentów. W jej skład wchodzili Juda Khaleel, Jonatan Salah oraz Daniel Abba. Rada Trzech Regentów za zgodą Sanhedrynu postanowiła podzielić ziemie nadane Machabeuszowi na trzy części. Pierwszą ze stolicą w Tyrze otrzymał Daniel Abba, drugą z Tyberiadą objął natomiast Juda Khaleel. Trzecia, największa, nadal teoretycznie znajdowała się pod panowaniem Machabeusza. Jako regent rządził nią jednak Jonatan Salah.[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Ziemie przyznane Machabeuszowi przez ojca[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Rada Trzech Regentów i Machabeusz ben Yaakov[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Po tych wydarzeniach pozycja króla w Izraelu znacznie osłabła. Jasnym stał się fakt, że w przyszłości coraz większą rolę w państwie może odgrywać Sanhedryn. Do podjęcia takich, a nie innych decyzji Izaak był jednak zmuszony. Teraz mógł tylko liczyć na to, że wraz z upływem czasu odzyska władzę utraconą na rzecz możnych.[/FONT]
[FONT=Book Antiqua, serif]W tym celu król zaczął więc szukać w Sanhedrynie silnych sojuszników. Ku zdziwieniu wielu jednym z nich został arcykapłan Jakub ben Juda . Król uzyskał jego poparcie dzięki przeznaczeniu piętnastu tysięcy dinarów na budowę synagogi w Jerozolimie. Izaak miał początkowo mieszane uczucia co do tego pomysłu. Nie chciał bowiem drażnić ludności arabskiej. Przede wszystkim potrzebował jednak sojuszników wśród Żydów dlatego też zdecydował się sfinansować to przedsięwzięcie. Dzięki obustronnym ustaleniom pod koniec 4842 roku w Jerozolimie rozpoczęto budowę „Miejsca Zebrań”. Izaak chciał pozyskać także przychylność mieszczan. W tym celu w miesiącu tiszri 4843 roku ufundował pierwszą w Izraelu manufakturę wytwarzającą ceramikę. Miała się ona mieścić w Jaffie.[/FONT]
[FONT=Book Antiqua, serif]W tym samym czasie królowi urodził się kolejny syn. Nadano mu imię Joel co w języku hebrajskim oznacza, „Jahwe jest Bogiem”.[/FONT]
[FONT=Book Antiqua, serif]Kolejnym krokiem króla w celu zaskarbienia sobie przychylności zwykłych Żydów był fakt rozpoczęcia budowy sieci przystani rybackich wzdłuż wybrzeża prowincji Aszkelon. [/FONT]
[FONT=Book Antiqua, serif]W miesiącu kislew 4843 roku w Jerozolimie zakończono budowę synagogi. Z tej okazji Izaak ponownie przybył do miasta. Tym razem bardziej zadbano o jego bezpieczeństwo. Wszyscy obawiali się bowiem, że Arabowie będą chcieli powtórzyć zamach na monarchę. Nic takiego się jednak nie stało. Izaak uczcił w Jerozolimie święto Chanuki. Upamiętnił tym samym bohaterstwo jakim ponad tysiąc lat wcześniej wykazał się Juda Machabeusz, który był powstańcem walczącym przeciwko monarchii Seleucydów. Po uroczystościach za namową arcykapłana król ogłosił, że w prowincji Jerozolima zostaną wyznaczone nowe trakty królewskie. Izaak uczynił to, ponieważ chciał utrzymać dobre stosunki z Jakubem ben Judą, a także usprawnić pobieranie podatków w swojej najbogatszej prowincji.[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Wnętrze synagogi w Jerozolimie[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Na początku 4844 roku rodzina Izaaka ponownie się powiększyła. Tym razem królewskiej parze urodziła się córka. Nazwano ją Adamina. [/FONT]
[FONT=Book Antiqua, serif]Ostatnie lata pomimo początkowych problemów okazały się dla Izraela najbardziej pomyślnym okresem w jego historii. W zarządzanych przez króla prowincjach inwestycja goniła inwestycję. Przystanie rybackie, manufaktury ceramiczne, nowe trakty królewskie, wszystko to nie powstałoby bez udziału Izaaka. Cały czas powiększała się też rodzina króla Tym razem Rebeka po raz kolejny powiła córkę. Dziewczynce nadano imię Daniela. Pomyślna passa króla trwała do czasu wybuchu Epidemii Roku 4845.[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif][/FONT]
[FONT=Book Antiqua, serif]Wybuch epidemii ospy w Aszkelonie[/FONT]​