Ограждений не будет( Zaborów nie będzie ) - historia Rosji według książąt nowogrodzki

EUII ver. 1.09
The grand campaign -1419
poziom - normal
agresywność - furious

Ограждений не будет​

Veni, Vidi, Vici​

Z pamiętnika Aleksandra Newskiego, osobistego doradcy książąt nowogrodzkich:​

„Rok 1419. Wraz z nadejściem stycznia w Nowogrodzie, została uformowana nowa armia, na czele której stanął sam książę nowogrodzki, Szymon. Ufam mu bezgranicznie, gdyż dowiódł, że jest dowódcą godnym przodków, tłumiąc rebelie w północnych prowincjach. Kilka dni po nowym roku, wzywa mnie na naradę:"

Kanclerz Newski: „Witam Ekscelencjo. W czym mogę pomóc?”

Książę Szymon: „Usiądź. Mam do Ciebie pilną sprawę.”

W tym samym momencie do komnaty książęcej, wpada zdyszany, rosły człowiek uzbrojony po zęby. To był Ivan Romanov, jak się miało okazać, późniejszy dowódca armii nowogrodzkich.

Książę Szymon: „Wreszcie jesteś. Zaczynałem się niepokoić.”

Romanov: „Przepraszam Miłościwy Książę, ale urodził mi się syn i nie mogłem się zdecydować jak dać mu na imię.”

Książę Szymon: „I ...”

Romanov: „Odziedziczył imię Szymon, po Waszej Ekscelencji.”

Książę Szymon: „Dziękuję Ci Ivan. A teraz do rzeczy. Wezwałem Was tu by omówić z Wami plan polityki na następne lata. Jakie działania pierwszej instancji proponuje Kanclerz Newski?”

Kanclerz Newski: „Otóż, jeżeli chodzi o politykę wewnętrzną zcentralizował bym władzę, by umocnić Twą Książę pozycje w państwie. Oprócz tego uważam, że handel i infrastruktura są na wysokim poziomie i czas najwyższy na unowocześnienie armii.”



Książę Szymon: „A co o tym myśli nasz spóźnialski Ivan?”

Romanov: „Zgadzam się całkowicie z kanclerzem. W dodatku, nasza chrześcijańska religia, przyjęta w obrządku wschodnim, panuje na wszystkich naszych ziemiach, łącznie z ziemiami, które zostały utracone.”



Książę Szymon: „Mówisz tak, jakbyś chciał coś nam zasugerować.”

Romanov: „Tak Książę, mam pewne plany, dotyczące ziem ruskich. Czyż nie jesteśmy największym księstwem, z tego co zostało po naszej Rusi Kijowskiej?! Czyż to właśnie tylko Nowogród Wielki nie zachował suwerenności państwa?! Nawet nasz największy rywal – Państwo Moskiewskie pozostaje w stosunku lennym ze Złotą Ordą!”



Książę Szymon: „Co proponujesz?”

Romanov: „Zjednoczenie księstw ruskich. Jeżeli nowo powstała armia ma coś nam dać, to tylko panowanie nad innymi księstwami. Przecież to Nowogród jest teraz najważniejszym ośrodkiem kultury rosyjskiej! Chcę by wszystkie księstwa połączył się, pod jedną wspólną flagą. Jednak znając innych pretendentów do tego stanowiska, nie uda się tego osiągnąć bez wojen. Tak mój drogi Książę. Tylko wojna może uczynić nas tak potężnym, jak niegdyś była Ruś Kijowska.

Książę Szymon: „Mądrze mówisz generale, jednak prowadzenie armii to nie łatwa rzecz. By wygrywać bitwy, oblegać miasta, odnosić jakiekolwiek sukcesy trzeba mieć armię do tego zdolną!”

Kanclerz Newski: „Otóż sugerujemy Ci Książę reformę wojska! Po co utworzyłeś nową armię w Nowogrodzie? Po to, by podbijać, jednoczyć w naszej wspólnej sprawie.

Książę Szymon: „Dobrze. Niech tak będzie! Na początek Suzdal i Książę Włodzimierski Yuri. Jednak potrzebujemy sojuszników, a z zachodu zagraża nam potężna Szwecja. Cóż uczynić mam w tej sytuacji?”

Kanclerz Newski: „Wyślemy dyplomatę z pokojowymi zamiarami do Danii, kraju który jest w sojuszu ze Szwecją i Norwegią. Poprosimy ich o przyłączenie nas do ich sojuszu.”

Książę Szymon: „A więc postanowione. Jeżeli zgodzi się Dania, natychmiast wysyłać dyplomatę do Włodzimierza, z paktem wypowiedzenia wojny.”

„Wróciłem do pokoju cały zamyślony, pouczając dyplomatę o jego celu. Natychmiast pobiegłem też pogratulować Ivanowi potomka, gdyż dopiero teraz zdałem sobie sprawę z jego szczęścia. Kilka dni później nasz parlamentariusz wrócił z pomyślną wiadomością – Dania zgadza się na przyjęcie nas do sojuszu.



Natychmiast wysłałem żądania całkowitego przyłączenia się Księstwa Włodzimierskiego, do Nowogrodu. Odmówili, więc wypowiedzieliśmy im wojnę.



Atakowali zajadle i zajęli już naszą kolonie w Archangielsku. Tym czasem Książę Szymon wyruszył na ich spotkanie pod Olonetsem, gdzie zjawiła się nieznacznie większa armia Włodzimierska.



Książę rozbił ich, jednak pozostał na miejscu, gdyż zwiadowcy donieśli o posiłkach, które nadciągały z Archangielska. Rozegrała się druga bitwa o Olonets. Tym razem mniejsze wojska Włodzimierskie poniosły sromotną klęskę.



Niespełna po 4 miesiącach odbiliśmy Archangielsk i zawitaliśmy u bram Włodzimierza. Władca Suzdalu wysyłał nam dwukrotnie propozycję pokoju, oferując dużą ilość złota, jednakże Książę Szymon trwał niezłomnie w swoim postanowieniu odrzucając kolejne propozycje.




W niecałe 11 miesięcy po rozpoczęciu wojny z Księstwem Włodzimierskim, zdobyliśmy Włodzimierz. Książę Yuri nie miał innego wyjścia, jak zaakceptować pokój, w którym Suzdal został całkowicie włączony do Kięstwa Nowogrodu.”

Ciąg dalszy nastąpi​

 

Bella, horida bella.


(Wojny, wojny straszliwe.)​

„Po powrocie z wyprawy wojennej Księcia Szymona rozpocząłem przygotowania do uczty. Powodów do świętowania było wiele. Pierwszy i najważniejszy to zwycięska wojna z Księstwem Włodzimierskim. Jakby tego było mało, dziedzic korony nowogrodzkiej, syn Księcia Szymona, Yeufimei wkracza w dorosłe życie, kończąc 21 lat. Powody do świętowania ma też Ivan Romanov. Za trudy wojenne zostanie wyniesiony do najwyższego stanowiska wojskowego. Za dwa dni będzie nosił tytuł Hetmana Polnego Koronnego i Pierwszego Marszałka Nowogrodu. Ja też będę miał sposobność świętować. Żenię się. Moja wybranka to córka Księcia Szymona, Svetlana, która sama przyznaje, że „podkochiwała się we mnie od dawna”. Z resztą odwzajemniam to uczucie. Zabawa będzie przednia.”

„Parę dni po uczcie, o brzasku do mojej komnaty wpada człowiek z poselstwem: Książę Cię wzywa, Kanclerzu!” Wstałem zamyślony, jakaż to pilna sprawa wyciąga mnie z łóżka tuż po wschodzie słońca? Po dziesięciu minutach udaję się do komnaty książęcej. Widok jest oszałamiający. Książę wzbogacił się niezmiernie na wojnie z Suzdalem. Złote, perskie dywany wyściełają podłogę. Na ścianie piękne dzieło sztuki, przedstawiające zwycięstwo pod Olonetsem. Po chwili wracam do świata rzeczywistego. Rozglądam się wkoło, spostrzegam, że oprócz mnie w komnacie jest Książę Yeufimei i Marszałek Romanov. Słyszę znajomy głos:

Książę Szymon: „Witam panów serdecznie na naszym drugim spotkaniu. Chciałbym Wam podziękować za rady, które daliście mi na początku tego roku. Lecz czas nagli, a ja się starzeję. Pytam co dalej? Jakie działania podjąć?”

Książę Yeufimei: „Ojcze z tego miejsca obiecuję Ci kontynuować Twoje dzieło. Wczoraj wieczorem otrzymałem wiadomość, że Księstwo Ryazańskie znajduje sie w stanie wojny z Państwem Moskiewskim.



Wykorzystajmy ten fakt! Ruszajmy z naszym wojskiem przeciw Moskwie!”

Książę Szymon: „Widzę synu, że krok w dorosłość niewiele dał Ci mądrości. Państwo Moskiewskie to nie Suzdal. Książę Vasily to nie Książe Yuri. Teraz nie pójdzie nam tak gładko jak z Księstwem Włodzimierskim.

Marszałek Romanov: „Ale teraz Książę masz mnie, Hetmana Polnego Koronnego, Pierwszego Marszałka Nowogrodu!”

Książę Szymon: „Kanclerzu Newski, jak z reformowaniem naszego wojska? Jakie jest twoje zdanie?”

Kanclerz Newski: „Miłościwy Książę, armia jest powoli modernizowana. Mimo to nasze oddziały są lepiej wyposażone, a to za sprawą nowych, miedzianych zbroi, które możemy wytwarzać dzięki nowo zdobytym kopalnią miedzi w Włodzimierzu. Co do mego stanowiska w tej sprawie uważam, iż trzeba uderzyć na Moskwę, by dokonać rozbioru Państwa Moskiewskiego z Ryazaniem.”

Książę Szymon: „Ostatnio wasze rady okazały się słuszne. Zaufam Wam znowu. Kanclerzu proszę wydać rozkaz uzupełnienia armii Nowogrodzkiej do dwunastu tysięcy żołnierzy – dziewięć tysięcy piechoty i trzy tysiące kawalerii.”

Marszałek Romanov: „Sugerowałbym Ekscelencjo utworzenie drugiej takiej samej armii we Włodzimierzu. Da to nam możliwość uderzenia z dwóch stron jednocześnie – na Vologdę i Niżny Nowogród. Gdy miasta te zostaną zdobyte, obydwie armie ruszą w kierunku Moskwy, gdzie połączą się i ze zdwojoną siłą wkroczą do miasta.”

Książę Szymon: „Niech tak będzie! Stanę na czele armii w Nowogrodzie, zaś Ty Marszałku będziesz dowodził armią włodzimierską.”

Książę Yeufimei: „A co ze mną ojcze?”

Książę Szymon: „Zostaniesz z Kanclerzem Newskim w Nowogrodzie, by w razie niepomyślnych wypadków bronić kraju.”

Książę Yeufimei: „Twoja wola jest dla mnie prawem, jednak wiedz, że na następną wyprawę pójdę z Tobą.”

Kanclerz Newski: „Wyślę dyplomatów do Moskwy i Ryazania. Niech poinformują władców tych księstw o zaistniałej sytuacji.”

„To były ostatnie słowa tego zebrania. Zaraz przywołałem do siebie dwóch dyplomatów i herolda. Kazałem mu ogłosić stan wojny z Państwem Moskiewskim i pobór do armii. Dyplomatów zaś pouczyłem i wysłałem z poselstwami. Po czterech dniach wrócił tylko jeden. Przyniósł mi złe wieści:



Dyplomata: „Kanclerzu, Ryazań nie zgadza się na współprace. Mojego kolegę spotkał marny los. Został zamordowany przez Księcia Vasyla, gdy ten wręczył mu akt wojenny.”

Kanclerz Newski: „Alea acta est.” (Kości zostały rzucone.)

„Po kilku miesiącach wojny i zdobyciu Vologdy, przybył do nas dyplomata z Danii. Zaprosiłem go do siebie. Przybył także Książę Yeufimei:”

Dyplomata: „Nazywam się Gustav Albrechtsen. Przybywam z poselstwem od króla Danii, Erica IV. Wzywa naród rosyjski Księstwa Nowogrodzkiego, by dochować wierności sojuszu, gdyż zostaliśmy zaatakowani, przez Holsztyn!”



Kanclerz Newski: „A co do tego ma Nowogród? Czy my prosiliśmy o pomoc w naszych wojnach? Nawet teraz, gdy toczymy wojnę z Państwem Moskiewskim nie prosimy o pomoc!”

Albrechtsen: „Otóż Holsztyn pozostaje w sojuszu z krajami bałtyckim, również z Zakonem Krzyżackim, do którego macie pretensje terytorialne.”

Książę Yeufimei: „Ciekawa propozycja, jednak toczenie wojny na dwa fronty to trudna rzecz. Nawet gdybyśmy byli chcieli przyjąć tę propozycję, to musimy spytać o zdanie mego ojca, prawowitego władcy Nowogrodu, który walczy z Księstwem Moskiewskim.”

Albrechtsen: „Ależ nie ma na to czasu! Podejmujcie decyzję tu i teraz!”

Kanclerz Newski: „Pacta sund servanda!” (Traktatów trzeba dochowywać!)

Książę Yeufimei: „Jednak żądamy czegoś więcej. Pilno mi do ożenku, a doszły mnie słuchy o urodzie duńskiej Księżniczki. Chcę pojąć ją za żonę! Przystąpimy do wojny!”

Albrechtsen: „Król będzie rad z tego obrotu sprawy. Co do ręki Księżniczki Magdy, wyślemy Wam odpowiedź tuż po moim przybyciu.”

Książę Yeufimei: „Poślij po mego ojca Kanclerzu. Musi wiedzieć o naszej decyzji.”



„Odszedłem zmartwiony. Trzeci raz w tym roku wysyłałem dyplomatę. Wrócił po trzech dniach wraz z Księciem Szymonem. Dokładnie w tym samym momencie dostałem wiadomość, że Król Danii, Eric IV, zgadza się na ślub swojej córki z Księciem Yeufimei.



Zadowolony Książe Szymon wyruszył wraz ze swym synem i uzupełnioną armią do granicy z Zakonem Krzyżackim. Było tam nad dziw spokojnie. Do pewnego dnia, gdy Krzyżacy zaatakowali przeważającymi siłami. Losy bitwy wahały się to na jedną to znów na drugą stronę. Od śmierci Księcia Szymona ocalił go sam Książę Yeufimei, wyrąbując sobie drogę przez wrogów do swego ojca. Niestety dzień później Książę Szymon zmarł od ran. Książę Yeufimei został władcą Nowogrodu!



Poprosił Krzyżaków o dwu tygodniowy rozejm. Zgodzili się. Tymczasem ,na froncie wschodnim, Marszałek Romanov odnosił coraz to arcyspektakularne zwycięstwa. Udało mu się zająć Niżny Nowogród i doszczętnie zniszczyć armie Moskiewskie, zabijając przy tym w bitwie Hetmana Moskiewskiego, Yuriego Patrikaeva. W końcu zawarliśmy całkowity rozejm z Krzyżakami i wyprawiliśmy pogrzeb Księciu Szymonowi. Po tygodniowej żałobie Książę Yeufimei wyruszył z Nowogrodu by pomóc Marszałkowi Romanovowi. Po kilku miesiącach oblężenia udało się zdobyć Moskwę. Przyjęliśmy korzystną propozycję Moskwy, która godziła się oddać nam Vologdę i Niżny Nowogród, płacąc przy tym małą sumkę pieniędzy.




Zanim Książę z Marszałkiem przybyli do stolicy udało mi się zawrzeć rozejm z Meklemburgią – przywódcą sojuszu państw bałtyckich.”



„Po przybyciu do Nowogrodu, Książę Yeufimei kazał wydać ucztę, jak niegdyś jego ojciec. Tym razem powodów do świętowania byłe tyle samo co ostantio, jednak teraz były to wydarzenia ważniejsze, bowiem Książę Yeufimei miał zostać oficjalnie koronowany. W końcu miało się odbyć z dawna wyczekiwane wesele z Księżniczką Magdą. Każdy hucznie obchodził zwycięstwo nad Moskwą. Ja natomiast doczekałem się potomka! Dałem mu na imię Vasyl, po moim zmarłym ojcu. Jak się miało później okazać, szczerze zaprzyjaźni się z synem Marszałka Romanova, Szymonem.”

„Ucieszyłem się bardzo, gdy po miesiącu okazało się, że Książę Yeufimei i Księżna Magda darzą się wielką miłością, co rzadko się zdarza w małżeństwach politycznych. Tymczasem osłabione wojną z Nowogrodem, Księstwo Moskiewskie nadal pozostawało w stanie wojny z Ryazaniem.



Podstępny Książę Ryazania, Fiodor III, poczekał aż rozprawimy się z Księciem Vasylem, podczas gdy on szykował armię do zajęcia Moskwy. Po kilkunastu miesięcznym oblężeniu Moskwy, miasto poddało się, a Książę Vasyl musiał zaakceptować aneksję swojego państwa. Tymczasem Litwa anektowała Księstwo ruskie Twer, co strasznie skomplikowało nasze plany dotyczące zjednoczenia ziem dawnej Rusi Kijowskiej. W dodatku Ryazań wzmocnił się Moskwą, co dawało mu możliwość powiększenia armii o kolejne dziesięć tysięcy żołnierzy.”



„Książę Yeufimei postanowił ukarać Ryazań, gdyż odrzucił naszą propozycję współpracy i wykorzystał nas do załatwienia brudnej roboty.



Wyruszył wraz z Marszałkiem Romanovem do nowo zdobytego Niżnego Nowogrodu. Plan podboju był genialny i zarazem sprytny. Postanowili, że Marszałek Romanov uderzy na silniejszą armię w Ryazaniu, a Książę Yeufimei ruszy na Moskwę. W takiej sytuacji II armia Ryazańska, stacjonująca w Moskwie ruszyła do stolicy by pomóc Księciu Fiodorowi odeprzeć atak Marszałka Romanova. Książę i Marszałek nie zmienili swoich wytycznych, dopóki II armia Ryazańska nie przybyła do Ryazania. Wtedy Książę zatrzymał swój pochód na Moskwę i wrócił do Niżnego Nowogrodu. Tymczasem bitwa o Ryazań rozpoczęła się w południe. Marszałek Romanov wygrał ją, uszczuplając armię Ryazania do połowy początkowego stanu. Udając odwrót Ryazańczycy postanowili ruszyć na Niżny Nowogród, gdyż dowódca II armii Ryazańskiej, zdał sprawę Księciu Fiodorowi, że armia Księcia Yeufimei ruszyła na Moskwę. Na szczęście Książę zdążył zawrócić do Niżnego Nowogrodu i stacjonował tam czekając na Ryazańsie oddziały. Jakież było zdziwienie dowódcy armii Ryazańskiej, gdy wchodząc w wąski wąwóz prowadzący do miasta, ujrzał na jego końcu Księcia Yeufiemi z jego kawalerią, gotową do szarży. Masakry Ryazańskich wojsk dopełnił manewr Księcia, który rozstawił łuczników na stromych ścianach wąwozu. Po tej bitwie Książę ruszył zająć Moskwę. Po kilki miesiącach Moskwa i Ryazań zostały zdobyte. Zażądaliśmy od Księcia Fiodora oddania Moskwy, zapłacenia kontrybucji w wysokości 100 denarów.



Wracając do Nowogrodu, Książę Yeufimei dowiedział się, że Księżna Magda poczęła mu syna. Nadała mu imię po ojcu, gdyż kochała go bardzo i nie znała innego imienia rosyjskiego jak Yeufimei. Bitwa w wąwozie przeszła potem do historii jako „Ryazański Pogrom”.”

„Książę nie wydał uczty i nie spoczął na laurach. Postanowił wygnać ostatecznie osiadłe plemienia w koloniach Nowogrodu.



Gdy skończył swą wyprawę, postanowił zdobyć Psków – przedostatnie z istniejących księstw ruskich.



Ruszył wraz z Marszałkiem Romanovem do zachodniej granicy. Wypowiedział wojnę Księciu Pskowa – Fiodorowi II. Po sześciu miesiącach Psków został anektowany przez Księcia Yeufimei. Wtedy to nasza armia została całkowicie zmodernizowana.”





„Po dwóch latach pokoju do pałacu w Nowogrodzie przybył król Szwecji, Erik IV :”

Erik IV: „Prosimy Księcia Yeufimei, władcę Nowogrodu Wielkiego, o przyłączenie się do wojny z Polską, która pozostaje w sojuszu z Litwą, a która zagarnęła podstępnie księstwo Twer. Obiecujemy hojnie wynagrodzić Wam wszystkie straty poniesione w wojnie.”

Książę Yeufimei: „Przystąpimy do wojny pod jednym warunkiem. Gdy my wypowiemy wojnę Zakonowi Krzyżackiemu, przyjdziecie nam z pomocą!”

Erik IV: „Niechaj Bóg błogosławi Księcia Yeufimei i jego Nowogród! Gdybyśmy nie stanęli po Waszej stronie, oddamy Wam tron Szwedzki.”

Kanclerz Newski: „Będziemy o tym pamiętać królu! A teraz żegnaj. Przygotujmy się do wojny.”



„Marszałek Romanov zaproponował, że wraz ze swoją armią dokona oblężenia Tweru. Książę pojedzie ze swoją do Pskowa, gdzie jest jedyna największa granica Nowogrodu z Litwą. Po zdobyciu Tweru, ataki Polsko-Litweskie nasiliły się, w szczególności pod Pskowem. Książę Yeufimei, po raz kolejny dowiódł, że jest ponadprzeciętnym dowódcą wygrywając trzy bitwy o Psków, w której strona Polsko-Litewska miała druzgocącą przewagę.



W końcu udało też się zdobyć Witebsk. Litwa podpisała pokój, w którym zobowiązywała się oddać Twer. Ten sam los spotkał Polaków, którzy zapłacili kontrybucję w wysokości 80 denarów.”




„Przed powrotem Księcia otrzymałem niepokojącą wiadomość. Złota Orda anektowała Ryazań.



Znów zjednoczenie ziem ruskich stanęło pod znakiem zapytania. Od razu po powrocie Księcia, poszedłem mu to oznajmić:”

Kanclerz Newski: „Książę mam niepokojące wieści. Złota Orda anektowała Ryazań. Cóż począć w tej trudnej sytuacji?”

Książę Yeufimei: „W swoim czasie rozprawimy się ze Złotą Ordą. Teraz chciałbym dokończyć kolonizowania Archangielska.”




„Niestety była to ostatnia rzecz, jakiej dokonał Książę Yeufimei. Zmarł, a jego następcą został jego syn, Książę Yeufimei II.



Zrazu zaczął przygotowania do odzyskania Ryazania. Po trzech miesiącach dwie armie, w Włodzimierzu i Niżnym Nowogrodzie były gotowe do ataku. Książę poczekał na ustąpienie zimy. W kwietniu byliśmi oficjalnie w stanie wojny ze Złotą Ordą.



Armia Włodzimierska zajęła Kazań i rozpoczynała oblężenie Ufy. Tymczasem Marszałek Romanov, zdobył już Ryazań i Tambów, niszcząc po drodze armie Złotej Ordy. W końcu podpisaliśmy pokój ze Złotą Ordą, która oddawała nam Kazań i Ryazań. Jednoczenie Księstw Ruskich zostało zakończone.”