Ordo Bizanticum

Witam. W tym dziale pojawi się mój AAR.

Gram w zasadzie na For the Glory, a konkretnie na dodatku Medieval World 3.
Rozgrywam od IX wieku* Cesarstwem Wschodniorzymskim, znanym nam bliżej jako Bizancjum.

Zapraszam do oglądania i czytania. Gwarantuję niezłą przygodę!

Pozdrawiam i do pierwszego odcinka już wkrótce.

---
*A kończy się z tego co wiem na XIV wieku.

 

Prolog

Prolog​

Bizancjum. Zwyczajowa nazwa na Cesarstwo Rzymskie, a dokładnie jego wschodnią część.

​

Bizancjum - nazwa wzięła się od dawnej nazwy stolicy tego wspaniałego kraju - Konstantynopola.
Bizancjum - kiedy Rzym, ten Nowy Rzym ostał się barbarzyńskim hordom napierającym w granice Cesarstwa.
Bizancjum - to właśnie tu żył w VI wieku Justynianin zwany Wielkim, któremu to udało się odbudować Cesarstwo w wielkości dwóch trzecich jego dawnej potęgi, gdy Rzym był jeszcze cesarski.
Bizancjum - nastały przed nim nowe karty dziejów. Jak się potoczą? Tego jeszcze nie wiadomo, ale już niedługo ma się to okazać.

 

Ordo Bizanticum









Opowieść o wzlotach i upadkach pierwszego imperium pod Słońcem od IX do XIV wieku w VI tomach pismem.​

 

Quo Vadis Bysantium? / Okładka

Tom I
Quo Vadis Bysantium?







Od 844 do 900 roku, ze wstępem na lata 801/802-843*​

----------
*Uwaga: dla uproszczenia przyjąłem rachubę kalendarza juliańskiego/gregoriańskiego. W kalendarzu rzymskim/bizantyjskim trzeba byłoby dodawać 5509 oraz brać poprawkę na to, że rok rozpoczynał się we wrześniu.

 

Cz. I (lata 801/802-843) - Genesis



Nicefor I był patrycjuszem z Seleucji, jego rodzina miała arabskie korzenie. Cesarzowa Irena mianowała go ministrem finansów (logothetēs tou genikou). Z pomocą innych patrycjuszy i eunuchów udało mu się zdetronizować i wygnać Irenę. Dokładnie 31 października 802 został wybrany kolejnym cesarzem. W grudniu 803 koronował swojego syna Staurakiosa na współcesarza. W czasie swego panowania dążył do umocnienia państwa poprzez porządkowanie finansów, walkę z Arabami i umacnianiu wpływów w Europie południowo-wschodniej (stłumienie buntu Słowian na Peloponezie w 805). W 811 roku był bliski podbicia Bulgarów po zdobyciu ich stolicy Pliski. Zginął jednak niedługo po tym zabity w przegranej bitwie na przełęczy Wyrbica u stóp chana Kruma.
Stał się założycielem dynastii Niceforów.

Jego syn, Staurakios, był cesarzem jedynie przez kilka miesięcy od 27 lipca do 2 października 811
W 807 ożenił się z Atenką Teofano, krewną zdetronizowanej cesarzowej Ireny. Po wielkiej klęsce Bizantyjczyków w wąwozie pod Wyrbicą 26 lipca 811 Staurakiosa, ciężko rannego strzałą w szyję, uratowali żołnierze, którzy przenieśli go w bezpieczne miejsce a następnie przetransportowali do Adrianopola. Zgodnie z wolą cesarza przewieziono go następnie do Konstantynopola, gdzie zaopiekowali się nim lekarze, jednak rana nie poddawała się leczeniu i wkrótce zmarł.

Następnym cesarzem został Michał I Rangabe.
Michał był przedstawicielem bizantyjskiej arystokracji. Ożeniony z Prokopią, córką cesarza Nicefora I wszedł w koligacje rodzinne z domem panującym. Po zostaniu cesarzem, Michał ogłosił współwładcą swego syna, Teofilakta.
Popierany przez ortodoksyjną frakcję w kościele Michał skupił się na sprawach wewnętrznych imperium: zwalczał ikonoklastów w północnych i wschodnich częściach państwa.
W 812 r. rozpoczęła się wojna z państwem bułgarskim, której efektem była m.in. utrata Mesembrii, ważnego portu na Morzu Czarnym, a także dużych obszarów w Tracji i Macedonii. Wojska bułgarskie podeszły wówczas pod same mury Konstantynopola. Cesarz ściągnął z Azji Mniejszej posiłki, odparł Bułgarów i ruszył z kontrofensywą. W lutym 813 r. Michał odzyskał Mesembrię, po czym zaczął dążyć do rozstrzygającej bitwy. Odbyła się ona 22 czerwca 813 r. pod Wersinikią, niedaleko Adrianopola i zakończyła kompletną klęską Bizantyjczyków.
W 812 r. Michał I uznał cesarski tytuł Karola Wielkiego. Po powrocie rozbitej armii do stolicy w armii wybuchł bunt, na czele którego stanął generał Leon. Dowiedziawszy się o tym, Michał abdykował, po czym został zesłany do klasztoru na wyspie Proti (w archipelagu Wysp Książęcych, niedaleko Konstantynopola), gdzie żył do swej śmierci w 844 roku.

Leon V Armeńczyk, bedąc generałem, sam sięgnął po władzę. W trakcie podjętych latem 813 r. rozmów pokojowych usiłował podstępem zabić chana Kruma. Nieudana pułapka stała się następnie dla Bułgarów pretekstem do podjęcia długotrwałego oblężenia Konstantynopola, zakończonego zawartym w 816 r. trzydziestoletnim traktatem pokojowym, na mocy którego m.in. ustalona została przebiegająca przez Trację granica między Bułgarią a cesarstwem.
Podjęte przez Leona energiczne kroki skierowane przeciwko paulicjanom oraz zwolennikom kultu ikon zaowocowały powstaniem silnej opozycji oraz zawiązaniem spisku w wyniku czego Leon poniósł śmierć w 820 roku.

Cesarzem został Michał II Amoryjczyk, założyciel dynastii amoryjskiej.
Za panowania Michała miało miejsce wielkie powstanie pod wodzą Tomasza Słowianina w latach 822-824, które zakończyło się kompletną klęską.
Za panowania Michała miało miejsce wielkie powstanie pod wodzą Tomasza Słowianina
Jeśli chodzi o sytuację zewnętrzną państwa, charakteryzuje ją rosnący nacisk ze strony Arabów, którzy w 823 r. zdobyli Kretę, a w 827 r. rozpoczęli najazdy na Sycylii.

Kolejnym przedstawicielem tej dynastii został Teofil, syn Michała.
Michał II koronował Teofila na współcesarza w 822, krótko po tym jak sam wstąpił na tron. W przeciwieństwie do swojego ojca Teofil był bardzo dobrze wykształcony i interesował się sztuką. 2 października 829 został koronowany na jedynego władcę.
Teofil odbył szereg zwycięskich pochodów wojska, czy to na Cylicję, czy na Mezopotamię. Niemniej później Abbasydzi zaczęli wygrywać, choćby w bitwach roku 838, zajmując przejściowo nawet częśc Anatolii wraz z Ankarą.

Nastąpił rok 842, a na tron wkroczył Michał III Metystes...

Obszar Bizancjum w latach 40. IX wieku
​

 

Cz. II (842-844) - Incoronazione​

W 842 roku zmarł cesarz Teofil.
Tego samego roku jego syn Michał III został koronowany. W dniu koronacji miał 9 lat. Faktyczną władze nad Imperium sprawowała jego matka Teodora. Teodora była armeńską arystokratką i to macocha Teofila wybrała ją na żonę dla niego.


W pierwszej połowie lat 40. zakończono poprzednie waśnie i wojny z innymi krajami, stabilizując granice zarówno w Europie jak i Azji.
Wojsko, a dokładniej jego stan liczebny był niezadowalający. W chwili koronacji, oprócz załóg wojskowych danych grodów obronnych i elitarnej gwardii cesarskiej, wojsko składało się w zasadzie z 10 tysięcy zbrojnych. Jednakże w przeciągu zaledwie kilku miesięcy udało się powiększyć 3-krotnie armię.

Oprócz powiększania liczebności zbrojnych, ponadto zdyscyplinowano ich bardziej. Dowódca pozostał ten sam.​

Wewnątrz państwa trwał nadal spór o ikony. Ikonoklaści niszczyli wszelkie wizerunki przedstawiające Chrystusa, stojąc na stanowisku, że nie można oddawać hołdu obrazom, tak jak innym rzeczom, które są na ziemi. Ikonofile, zwolennicy ikonolatrii, sądzili odwrotnie – ikony mogą być pomocne przy zwracaniu się do nieba, argumentując dodatkowo tym, że Jezus przyjął ciało realne, a więc był widoczny.
Spór mógłby wydawać się błahy, ale tak nie było. Nieraz powstawały o to zatargi, nieraz płonęły świątynie i nieraz o tym dyskutowano w różnych zajazdach.

Ikona namalowana przez Amatejkosa, przestawiająca Jezusa ze św. Piotrem.​

W końcu, Teodora proklamowała 11 marca 843, podczas uroczystości w Hagia Sophia, powrót do ikonolatrii, pod warunkiem, że cesarz Teofil nie zostanie potępiony. Od tego czasu, na pamiątkę zwycięstwa nad ikonoklazmem, pierwsza niedziela Wielkiego Postu będzie świętem odnoszącym się do tej decyzji.


Powzięto też decyzję o zmianie datowania czasu. Odtąd stary kalendarz miał być zastąpiony nowym kalendarzem, wedle którego nowa era zaczynała się wraz z narodzinami Chrystusa, to jest rok zerowy następował w 5509 roku według wcześniejszego kalendarza. Początek roku przełożono z 1 września na 1 stycznia.

​

Nie był to wszakże koniec zmian, jakie czekały Cesarstwo…