Otoczeni przez wielu, a jednak samotni...

Otoczeni przez wielu, a jednak samotni...​

ODCINEK 1

W roku 1419 sytuacja wewnętrzna Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego była trudna i zagmatwana. Godność Cesarza nabrała charakteru prawie wyłącznie nominalnego, a Rzesza była porozrywana na małe, niezbyt potężne ale liczne królestwa, księstwa i hrabstwa, które konkurowały ze sobą każdej dziedzinie życia, nie tylko politycznie, ale i gospodarczo a także intelektualnie. Granica Cesarstwa przedstawiała bardziej związek niepodległych, suwerennych państw niż polityczną całość. Wśród krajów częste były bratobójcze wojny, monarchowie nie stronili od plądrowań, najazdów, zbrojnych inkorporacji czy hołdowania sąsiadów, mimo iż wszyscy byli jednej narodowości: niemieckiej.​

Sytuacja polityczna północnej części Niemiec


Wśród tego zamętu, w północnej części Rzeszy leżało księstwo Hanoweru, północno niemieckie, hanzeatyckie państewko. Utworzone na ziemiach Arcybiskubstwa Brunszwiku, podczas okresu Wielkiego Bezkrólewia, prowadziło intensywną politykę z sąsiadującymi krajami, było członkiem sojuszu z Księstwem Meklemburgii i Bremą. Hanover podzielony był na trzy hrabstwa: Braunszweig, Calenberg i Luneburg. W hrabstwie Braunszweig mieścił się Brunszwik - stolica i największe miasto Księstwa. Większymi miastami były także: Hanower i Luneburg. Księstwo dysponowało mobilną, małą ale zdolną do utrzymywania pokoju i pewności granic amię. Kiedy w 1416 roku na tron wstąpił Bernard I, nic nie wskazywało na to, że otrzyma on przydomek Szalony. Prowadził on spokojną, nie-agresywną politykę, zapewniał rozwój gospodarczy i dobrobyt poddanych


Podział administracyjny Księstwa Hanoveru

Spór z Magdeburgiem rozpoczął się po tym, jak kuzynka Księcia została uprowadzona przez jednego z magnatów Magdeburskich i więziona na terenie miasta Magdeburg. Książę Bernard udał się z wizytą do Gunthera, władcy Magdeburga. Ten jednak odmówił wydania szlachcica, co więcej, nie udzielił nawet strawy orszakowi hanoverskiego księcia, a wręcz wyrzucił ich ze swego zamku. Urażony książę wrócił do swojej rezydencji w Brunszwiku. Od tego czasu pojawiło się więcej konfliktów Bernarda z Guntherem, co wzmogło niechęć obu panów do siebie. Podczas wyboru cesarza, na zjeździe w Moguncji Gunther zdyskredytował Bernarda I na oczach całej Rzeszy, co doprowadziło do zerwania stosunków dyplomatycznych pomiędzy oboma państwami. Doradcy Bernarda martwili się stanem księcia, który podobno popadł w obłęd na punkcie Magdeburskiego monarchy. Obawiali się o los kraju, którego władca bardziej troszczył się o osobiste zatargi niż o dobro poddanych. Na początku 1421 roku, Książę rozkazał mobilizację wojsk, a 12 sierpnia, bez wyraźnego powodu do wojny, Legion Książęcy przekroczył granice hanoversko-magdeburską. Sojusznicy Hanoveru, Meklemburgia i Brema niechętnie włączyły się do wojny, i nie angażowały się w walki argumentując to "zabezpieczaniem tyłów". Gunther był zaskoczony agresją Hanoveru, jednak jego doborowa armia złożona z najemników początkowo powstrzymała najazd nieprzyjaciela. Sąsiad Magdeburga, Hrabstwo Anhalt wsparło Gunthera i wypowiedziało Hanoverowi wojnę. Opór Magdeburga został jednak złamany, dzięki kryzysowi gospodarczemu który był skutkiem blokady handlowej Magdeburgu przez Meklemburgię, ważny ośrodek Hanzeatyckiego handlu. Twierdza Magdeburg została zdobyta przez wojska Bernarda, które następnie splądrowały Anhalt. Książę podjął bardzo drastyczny krok rozwiązania Księstwa Magdeburga i Hrabstwa Anhalt oraz inkorporację zdobytych ziem do Księstwa Hanover, co bardzo pogorszyło relację z państwami Rzeszy. Na arenie politycznej Bernard I był uważany za władcę nieobliczalnego, agresywnego, więc większość państw Cesarstwa nie utrzymywało bliższych kontaktów politycznych z państwem...


Po wojnie z Magdeburgiem państwo znalazło się w finansowych tarapatach, wyniszczone działaniami wojennymi, z szalejącą inflacją i kłopotami handlowymi. Wiele problemów przysparzała ludność byłego Hrabstwa Anhalt, które w przeciwieństwie do mieszkańców Magdeburga nie chciała uznać zwierzchnictwa Bernarda. Nacjonalistyczne bojówki atakowały stacjonującą tam armię Hanoveru, a różnice kulturow tworzyły dodatkową przepaść między obywatelami Anhalt a księstwem. Za namową doradców, Bernard Szalony podjął kroki mające na celu wzmocnienie gospodarki państwa. Przeznaczył większą ilość pieniędzy na ustabilizowanie podupadającego księstwa, stworzył nowy urząd poborcy podatków we wszystkich hrabstwach, a także rozpoczął współpracę handlową z Hanzą. Honover zaczął odbijać się od dna, ludziom żyło się lepiej a sytuacja w hrabstwie Anhalt powoli się uspokajała.

Wojna z Danią​

Cios nadszedł niespodziewanie. Dnia 7 października Luneburga dotarł poseł z Bremy ze strasznymi nowinami. Królestwo Danii, sprzymierzone z Księstwem Holsztynu i hrabstwem Oldenburg zbrojnie napadło i złupiło Bremę. Ponoć Meklemburgia włączyła się do wojny i zaatakowała Holsztyn, jednak jej wojska zostały rozbite i doszczętnie zniszczone. Bernard, mimo wyraźnego sprzeciwu doradców zdecydował się pomóc Bremie i wypowiedział wojnę Danii. Przyszłość miała pokazać, że był to błąd. Wojska Hanoveru ruszyły na wojska duńskie stacjonujące w Bremie. Początkowe zwycięstwa przykryła klęska pod Kilonią a wycofujące się wojska musiały oddać w ręce Duńczyków hrabstwo Luneburg. W tym samym czasie Meklemburgia została praktycznie cała podbita przez wojska Holsztynu, a hrabstwo Calenbergi znalazło się w rękach wojsk z Oldenburga. Skarbiec Hanoveru świecił pustkami, inflacja galopowała w górę, a na domiar złego ludność Anhalt, pod przewodnictwem Piotra Hertza ogłosiła niepodległość i rozpoczęła walki z garnizonem armii Hanoverskiej w Anhalt. Nieprzyjacielskie oddziały zbliżały się do Brunszwiku, więc Bernard, jako przywódca sojuszu rozpoczął rokowania pokojowe. 23 marca 1427 roku w Brunszwiku został podpisany pokój, na mocy którego Hanover i Meklemburgia akceptują włączenie Księstwa Bremy do Królestwa Danii, a ponad to Księstwo Hanover zrzeka się praw do prowincji Calenberg na rzecz Hrabstwa Oldenburg. Resztki hanoverskiego wojska zostały przerzucone do Anhalt gdzie armia Hertza zostaje rozbita. Hrabstwo Anhalt nie zostało jednak zaanektowane, a tylko zmuszone do złożenia hołdu lennego i płacenia corocznego trybutu.



Pokój z Danią​

Jednoodcinkowiec oczyszczony i zamknięty.
Maciej